Vertrokken om 7.15 u . Een haan kraait (die van de kerk van Santo Domingo wou niet kraaien, hoewel dit geluk brengt. Enkele pelgrims spoorden hem tevergeefs aan met lokkende geluidjes).
In het eerste dorp El Burgo Ranero is de kerk onderaan ook van leem, de toren is van baksteen. We lopen de hele dag op een nieuw aangelegd pad met grint (mijn schoenen zijn wit van het stof) en 10-jaar oude platanen. Naast ons links ligt de oeroude camino met rode aarde en stenen, begroeid met distels en onkruid. De landbouwers respecteren het pad en palmen het niet in. De Vlaamse boeren kunnen hier een punt aan zuigen! Rechts van ons een rustige rijweg en helemaal in de verte rechts de bergen van León en de Picos de Europa. We voelen ons veilig. Ook in de refugio´s: mannen en vrouwen slapen in één ruimte, de douches zijn soms apart, soms niet. Geen seksuele bijgedachten. Alles verloopt in vertrouwen...
Een schaapherder met zijn kudde kruist ons pad. Wellicht komt hij weer van de zomerweiden in de bergen en trekt hij terug naar de winterweiden in Extremadura in het zuiden, heel Spanje door!
Ik merk nu pas op dat er nog weinig jonge mensen aan het stappen zijn: het academiejaar is weer begonnen!
In Reliegos ga ik op zoek naar de ruïne van de lemen kerk. Hier zijn veel casas cuevas, niet voor mensen maar om wijn in te bewaren. " Vous avez une cave, Roland?" In een bar hangt een krantenartikel over de lemen toren, het enige restant van de kerk dat nog jaren overeind is blijven staan. Het kerkje was al in de steek gelaten in 1939, maar de toren stortte in elkaar bij recent stormweer.
In de bar Asterix y Obelix spricht man alle Sprachen! De muren buiten en binnen en de bar zelf staan volgekrabbeld met wijze en zotte uitspraken, alles door elkaar, zoals " I want Belgian beer". De katten van de buurt zijn er als de pinken bij als de pelgrims hun picknick bovenhalen. Eentje likt het sap op van mijn blikje tonijn in eigen nat ( atún al natural).
Om 2.30 u aangekomen in Mansilla de las Mulas, net voor de hospitaleros gaan eten. Gelukkig! Het duurt tot 5.30 u . Een herberg met een patio en geraniums aan alle muren! Tof!
Vandaag heb ik een tijdlang gestapt met Birthe uit Denemarken. Ze is net gepensioneerd als sociaal adviseur bij moeilijk opvoedbare adolescenten. Haar man is onlangs gestorven aan een hersentumor. Ze wil zeker in Santiago geraken en is supervoorzichtig om fysieke problemen te vermijden. Haar dokter had haar aangeraden de rugzak op een tafel te plaatsen voor ze hem op haar rug neemt. Ik gebruik het trucje van de handelaar waar ik mijn rugzak kocht: rugzak op een stoel, voet op de rand van de stoel, rugzak optillen op de knie en zo hoef je je romp niet te draaien om hem aan te trekken. Ik heb nog een ander truucje ( van Daniël van de KWB) kunnen doorgeven aan heel wat pelgrims. Als je je fleecetrui niet meer nodig hebt ´s morgens rol je hem op en bevestig je hem tussen het bovenste en middelste deel van de rugzak. Je laat de mouwen los hangen en vouwt ze dubbel onder de draagriemen op je schouder. Ideaal als kussentjes voor de schouders... Mansilla de las Mulas heeft nog een zeer goed bewaarde omwalling uit de middeleeuwen met muren van rolstenen uit de rivier de Esla. Er zijn ook leuke pleintjes en houten galerijen voor de schaduw, wel een beetje uitgestorven op zondagavond.
Bij het avondmaal vertelt Birthe me dat zij in Azofra was toen daar een Duitse man een hartaanval kreeg. Zijn vrouw was bij hem. Alles ging onherroepelijk snel. Verschrikkelijk!
We keren om 9.20 u terug naar de herberg. Iedereen slaapt al. Mijn moeder ging destijds ook slapen om 9u. Ik ga hier dezelfde weg op.