Onbijt met een zacht gekookt eitje en toetje! Even gestapt met de Nederlanse zusjes: Agnes

( genezen van borstkanker) en zus Diny ( verpleegster en lachtaart). Een dag zonder lach is een verloren dag, is haar motto! Hartelijk gelachen met haar verhaal over haar foto´s: rompen zonder kop, alleen maar benen...nu laat ze het fotograferen over aan Agnes. De Belgen rijden door tot Boadilla del Camino en beginnen weer te stappen waar ze de vorige keer gestopt waren.
Zalige staptocht altijd maar omhoog en omlaag met prachtige panorama´s, door 2 bekoorlijke dorpjes Sansol en Torres del Río (daar een foto genomen van het gewelf van een romaans kerkje zonder flash met zelfontspanner en het lukt dan nog ook - tip van de Spaanse mevrouw aan de ingang: €1), langs terrassen met olijfboomgaarden, via een steile afdaling van de Barranco Mataburros = ‘de kloof die het de ezels lastig maakt’. Niet alleen de ezels natuurlijk, of misschien zijn we zelf wel die overmoedige ezels die in de middaghitte (28°) willen stappen tot Logroño. Ik praat Nederlands, Frans, Engels, Spaans. Vlot surfen van de ene taal naar de andere is wel een vaardigheid apart. Dat komt misschien nog wel. Tijdens het stappen heb je tijd (voetstaptijd) voor ontmoetingen, voor verhalen van de jonge Spaanse Maria  uit La Rioja, die al haar hele jeugd pelgrims voorbij ziet stappen en het ook wou proberen; van de Antwerpenaar Tomas, 1stejaarsstudent geneeskunde die even komt stappen in afwachting van zijn resultaten. Slaagt hij, dan keert hij terug. Slaagt hij niet, dan stapt hij verder; van de Engelse jongen Liam, die hier al was 3 jaar geleden maar nu terugkomt met camera en schetsboek ( hij schetst de sobere  romaanse kerkjes); van de Fransman Dominique die gisteren in Los Arcos zo welluidend zong na de pelgrimszegen in de kerk...
Na de picknick ( brood , olijfolie gekregen van Giulianio, smeerkaas en wat ze mij voor komkommer verkocht hebben. Het blijkt een augurk te zijn, niet zo sappig, veel zwaarder, van het soort dat oma en opa op azijn oplegden, maar dan een reuzegrote) beland ik in Viana, de stad van Cesare Borgia, zoon van Alexandre VI Borgia, paus van 1492 tot 1503! Geloof en kerk à la carte, toen en misschien ook wel nu. In de steden loopt de camino door het oude centrum, niet door de nieuwbouwwijken. Goed zo!
Toch wel een afmattende tocht door de hitte met een stuk zinderend asfalt bij het naderen van Logroño ( slecht voor de voetzolen). De refugio is volgeboekt, we belanden bij de paters ( albergue parroquial), krijgen gelukkig nog een bed want de matrasjes zijn heel dun. Een Frans koppel verhuist naar een meer comfortabele plaats want de vrouw had last met de knie en moet 3 dagen rusten van de dokter. Omdat Jane en ik hielpen bij de vertaling krijgen wij hun bedden in de kamer van Enrique. Logroño is een levendige, vrolijke stad met gezellige pleintjes, een kathedraal en wat dacht je: een eeuwenoude brug over de Ebro, straatjes met typische tapasbars in Calle del Laurel. Bij de paters word je verondersteld ( maar niets is verplicht) naar de mis te gaan om 7.30 u, naar de gemeenschappelijke maaltijd ( de kok is Chinees maar kookt lekker) en naar het korte avondgebed in 4 talen in de Santiagokerk ( we gaan via een directe onderaardse gang). We mogen betalen wat we willen, ontbijt is inbegrepen ( un donativo para la parroquia)... Moderne paters? We gaan ervoor!