Lichtbewolkt 's morgens, na de middag zwaar bewolkt en onweer 's avonds, 25 °.

Wat blijven lanterfanten in Cahors, een mooie stad met huizen in baksteen, grijze kalksteen, okeren zandsteen. De St-Etiennekathedraal heeft ook een romaans noorderportaal met een gebeeldhouwd timpaan. In de overdekte hallen koop ik tomaten en wat fruit. Daar is ook de echte Laguiolekaas te koop, een kolos van 42 kg! Pas rond 10 u loop ik over de middeleeuwse versterkte brug Valentré met 3 torens. Net als alle pelgrims uit het verleden steek ik zo de rivier de Lot over. Passage sportif nadien: via een bochtige trap de steile oever omhoog. Aan het Croix de Magne heb je een prachtig uitzicht op Cahors, gelegen in een meander van de Lot. Er is water aan 3 kanten.

In Les Mathieux is er een herberg van de vereniging voor gehandicapten. Er is een rolwagen, of beter een rolkar te zien waar mensen met een handicap toch op tocht naar Santiago mee kunnen gaan: " le chemin pour tous". Indrukwekkend! Hoewel ik al mijn twijfels heb bij de volgende afdaling!...

Een late picknick in het bloemendorp Labastide-Marnhac met weelderige oleanders. Daarna komen we in de krijtstreek, le Quercy Blanc met witte paden. Ik loop moederziel alleen, het komt ook omdat ik niet vroeg start. Wel veel eenzamer dan in Spanje! Een dipje... Toch 40 minuten verloren, ik voelde me nochtans zeker. De wit-rode streepjes waren er nog steeds. Blijkbaar zat ik op een variant van de GR 65 naar L'Hospitalet in de omgekeerde richting. Wie met een kompas kan werken, neme het mee. Vaak staan in de gidsjes windrichtingen aangegeven.

Als ik fouten moet herstellen, kan  ik nieuwe energie aanboren. De wind verfrist: Ik stap weer flinker. Ik wil graag voor de regen aankomen. Er zijn al zonnebloemvelden, maar alleen de dappere uitzonderingen bloeien al. Om 18.40 u aangekomen in Lascabanes. De gîte 'Le nid des anges' is ondergebracht in de vroegere pastorie. Was ik niet fout gelopen, dan was ik op tijd voor de mis met de symbolische voetwassing... Er waren zo'n 10 pelgrims, ze kregen een glas water over hun voeten. De voetwassing van pelgrims was een vast ritueel van de hospitalen van weleer. Een mooie traditie! Na het avondmaal schrijf ik nog wat in mijn dagboek op het balkon, naast een uitbundig bloeiende trompetbloem. Wat een geluk! Het bliksemt en dondert dat het klettert!

28-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 35 °.

Iets nuttigs geleerd van meer ervaren stappers in de gîte. 's Avonds plaats je je schoenen best in de zon om ze volledig te laten drogen en je haalt er de binnenzool uit. Er zat inderdaad fijn gruis tussen de zool en mijn schoen!

Om 7.30 u vertrokken. Al vlug ontmoet ik Laurent en Carmen die al sedert 5.45 u op stap zijn. Vroege vogels! Je kan het parcours inkorten vanuit Varaire, maar dan kom je niet langs Bach. Als liefhebster van Bachs muziek kon ik het niet laten hier naartoe te gaan. Het dorpje Bach wordt als 'basj' uitgesproken. Met de ervaring van gisteren hier al water bijgetankt. Ik vertrek voor Laurent en Carmen, maar ze halen mij gemakkelijk in op de 'Cami Ferrat', een 15-km lange, kaarsrechte Romeinse heirbaan door de bossen, van Cahors naar Caylus. De pelgrims vroeger vermeden die weg omdat hij niet langs gehuchten kwam. Ze waren bang voor aanvallen. In ieder geval gemakkelijk om niet verkeerd te lopen!

Laurent en Carmen zingen liedjes uit hun kindertijd. Eentje klinkt zoals ons ' Kortjakje'. We zingen 'Broeder Jacob' in canon. Ik probeer hen te volgen, onmogelijk! Vooraan stapt de jonge Laurence en die is onverbiddellijk! Zo'n hoog tempo kan ik niet aan. Ik laat hen gaan rond 11 u. Zij slapen in Le Pech. Laurent zei nog: "Anne va cuire". Groen water in de wasplaats van Outriols. We stappen onder de autosnelweg A 20 / E 9 door. Op het smalle pad is er weinig schaduw, de meeste eiken hier vallen klein uit. Toch is ons pad te verkiezen boven het asfalt van de weg ernaast. Oei! Toch even over de weg, en daarna: Cahors 9,1 km. Meer schaduw, maar een rotspad... het begin van de definitieve afdaling? Wat dacht je? Dalen, klimmen naar het plateau, weer dalen. Gelukkig pik ik nog een frisse cola mee in een buvette van Flaujac-Boujols, net voor sluitingstijd 15 u. Weer water bijgetankt. Een muisje verschuilt zich voor mij. Zelfs de vlinders verkiezen de schaduw. Goed opletten bij splitsingen. Te heet om verkeerd te lopen. Ik schuil even in een bushokje. En dan: een mooi, hooggelegen pad op het plateau boven Cahors in het dal van de Lot. Omzeggens geen schaduw meer! Eindeloos! " Cuite au four" met veel wilde tijm! Alle watervoorraad gaat eraan! Volgens een Fransman met een gesofistikeerd horloge dat ook de temperatuur aangeeft: 42 °!

Om 18 u steek ik pas de brug Louis Philippe over, te laat voor de stempel in het octrooihuisje op de brug. Wel op tijd voor de pelgrimszegen in de St-Etiennekathedraal met een laatgotische kruisgang. Een vriendelijke verantwoordelijke van de kerk neemt nog een foto van mij naast een jakobspelgrim op een pilaar, een pelgrim die waarschijnlijk aan het vechten is met het personage naast hem. Daarna op zoek naar de jeugdherberg in een vroeger klooster. Veel jonge mensen hier, lekker eten, ik slaap in de kamer van Laurence. Ze was hier al om 16.30 u, volledig uitgeput. Ze was met Laurent en Carmen gestart in Limogne, ze heeft 40 km afgelegd in die moordende hitte!

In de gang zet een jong koppeltje de traditie voort van de jakobspelgrim op de pilaar: slaande ruzie! Op de 3de verdieping is er een computerzaal. Wat een service!

27-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 34 °.

Ik had gisteren vergeten tomaten te kopen voor de picknick. 's Zondags is alles dicht. Enkele koffiekoeken van de bakker om onderweg te ontbijten. We wandelen even door het vruchtbare land van de Lot, daarna weer de causses op, een schraal landschap met veel eikenbossen! De krekels zijn in de meerderheid en ze laten het oorverdovend horen. Ook enkele kauwen die slapen op de rotswand boven Cajarc. We komen voorbij een bronnencomplex in St-Jean-de-Laur. Het regenwater zakt onmiddellijk weg in de poreuze kalksteen en komt dan op een lagergelegen punt weer aan de oppervlakte. Er zijn in de streek ook grote grotten. Daar aan de bron ontmoet ik Laurent en Carmen weer. Ze startten in Le Puy, na hun pensioen en stappen door tot Santigo. Aan hun rugzakken hangt een oprolmatje, niet om te slapen in de refuges van Spanje ( daar hebben ze massa's matrassen in reserve), maar om 's middags hun siësta te  kunnen houden. Verstandige mensen!

Ik kom toe in Limogne rond 14 u. De groentenmarkt is net voorbij. Ik krijg gratis 2 tomaten en de 3 Duitse dames die net voor mij aankwamen krijgen een halve bak perziken om uit te delen. In de kerk hier hangt een affiche van onze eigenste Damien De Veuster. De meeste stappers houden het voor bekeken in Limogne (18 km sedert vanmorgen). Ik stap nog door tot Varaire, helemaal alleen. De beste truffels ( oogst: november tot maart) groeien op de eiken rond Limogne. Ze worden op speciale truffelmarkten verkocht op dinsdagnamiddag, zonder BTW, zonder factuur. We komen voorbij grote alleenstaande boerderijen of ' mas'. Zij hebben het recht de truffels op hun domein op te delven met honden ( de varkens van vroeger aten ze liever zelf op). Truffels dragen de titel: 'le diamant noir du Quercy'.

Een echte dolmen gezien dit keer. Niet zo een als we ons herinneren van de lagere school. Hij is lager, maar heeft toch 2 rechtopstaande stenen met een platte erbovenop. Een andere platte steen ligt er voor. Je kunt erdoor kijken en de dolmen bevindt zich op een tumulus, een grafheuveltje van de steentijd. Van de doden niets dan goeds! Het is bloedheet in de zon. Ik had mijn watervoorrad gelukkig aangevuld in Limogne. We blijven maar stappen op het stenige pad. Je hebt hier echt wel dikke zolen nodig aan je schoenen. Ze zullen weer rats versleten zijn als ik aankom in St-Jean-Pied-de-Port.

Mooie witte schermbloemen, die vlinders aanlokken ( de bloemen gelijken een beetje op valeriaan). De witte muurpeper gedijt hier wonderwel op de verweerde kalkstenen muurtjes langs het pad door de bossen, langs de weiden. Ook St-Janskruid, muskuskaasjeskruid en akkerwinde. Ik zie al een tijdje geen GR-tekens meer, ik was zo blij dat ik even kon stappen op gras! Fata morgana? Heel simpel wat je moet doen in zo'n geval: terugkeren op je passen en goed uitkijken tot je weer wit-rode streepjes vindt. Oef! Opluchting! Ik had een afslag naar rechts gemist. Alle bossen hier lijken op elkaar...

Vermoeid aangekomen rond 18 u in Varaire. De hitte? Het rotsige pad? Een goede gîte hier ' les Maronniers ofte paardenkastanjes'. Voor € 29 half pension met sla, eendenbout en aardappelomelet, kaas , een ijsje en een glas wijn. Varaire is een mooi dorp met nog een kasteeltoren, een visvijver van het kasteel, lang gebruikt als wasplaats voor de dorpelingen. Nu drijven er eendjes op. Kerk gesloten. Morgen proberen vroeger te vertrekken naar Cahors!

26-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 35°.

Bedankt lieve mensen voor alle reacties. Ik krijg ze via 3 kanalen: mail, reacties en gastenboek. Wie de evolutie in de gemoedstoestand van de thuisblijver Roland wil volgen, raadpleegt best het gastenboek! Het is wel onmogelijk voor mij om alle commentaren individueel te bentwoorden...

Ontbijt met vers geperst appelsiensap in Bar Champollion. Ik moet die mensen toch iets gunnen! Langs de kleurige zaterdagmarkt geflaneerd. Ik koop gedroogde aardbeien en mango's.

En dan weer de hoogte in, naar de Aiguille de Cingle, een 13de-eeuwse obelisk. Er waren er zo 4 die het domein van de abdij van Figeac afbakenden. Daarbinnen gold het recht op asiel voor vervolgden en misdadigers. Het doet me denken aan de musical Les Misérables. ( Wie toen een brood gestolen had, kon zijn hele leven vervolgd worden!) Op de industriezone van Figeac is de grootste werkgeven Figeac Aéreo, een fabriek van vliegtuigschroeven.

We wandelen op de hoogvlakte tussen het dal van de Lot en dat van de Célé. In Faycelles hangt er een mooi gedicht van Lucienne Santoni 'L église', met punaises bevestigd aan de kerkdeur. ( 'punaises de lits' is hier het woord voor bedwantsen). Ik stap een stuk met Herman, een Duitser uit Beieren. Hij gaat van München naar Santiago in 100 dagen ( 2800 km). Op zijn petje draagt hij een klein St-Jacobsschelpje naast enkele edelweissjes. Hij stapt met lichte sportschoenen zonder stokken. Hij is al helemaal bruingebrand. Het probleem zit hem niet in de voeten, beweert hij, het zit in zijn kop! Op de achterkant van een verkeersbord staat er in krijt geschreven 'Allez Anne', voor alle Annes onderweg. Mijn wilde cichorei van gisteren neergelegd aan een stenen kruis, vandaag neem ik kattenkruid mee.

De fraaie fontein van Fontieu is compleet opgedroogd. Je vindt hier ronde, stenen hutjes 'bories', die ooit voor de wijnoogst gebruikt werden. Gepicknickt met Sarah, een jonge Parisienne die na haar journalistenstudies van Le Puy naar Santiago stapt. Om de 10 dagen mailt ze naar haar vrienden, om de 3 dagen belt ze haar ouders. Als ze door een stadje komt, stuurt ze een postkaartje naar één familielid. Zo is ze heel vrij tijdens haar 3-maandenlange tocht...

Het is heel heet op de causses, het  kalksteenplateau. Gelukkig groeien er nog enkele vijgenbomen en veel eiken, waar 's winters truffels onder staan.  Bij de Pech Laglayre in Gréalou staat er een dolmen uit het steentijdperk naast het oudste stenen kruis van de omgeving. In mijn gidsje van 2008 is er een foto van allebei in één shot. Je kan door de dolmen kijken. Nu is de dolmen afgezet met een afsluiting en als je errond loopt zie je dat hij volgepropt is met zandzakjes. Nogal belachelijk! Wat hebben pelgrims of randonneurs hier uitgespookt dat dit nodig bleek?

Aan een boerderij oefent een jongen met een quad. Hij rijdt rondjes, slalomt en maakt wolken rood stof. 2 honden lopen met hem mee. Ik gebruik even de dazzer. Het helpt effectief. Ze draaien zich om. Misschien waren ze niet gevaarlijk, maar ze leken me toch erg geëxciteerd door die quad. Op het rotsig pad liggen er (te) veel stenen en waar we even over alsfalt lopen ruikt het naar bitumen. Einde van de wandeling in zicht? Cajarc nog 4,9 km. Even verder: Cajarc + bières 3 km. Van op een vooruitspringende rots boven de Lot kan je Cajarc zien liggen. Volgens mijn gidsje zien we op deze zuidhelling voor het eerst planten uit het Middellandse Zeegebied, zoals looimirte, terpentijnboom, altijdgroene kruisdoorn en mediterrane ahorn ( Is dit niet hetzelfde als esdoorn? De blaadjes zijn in ieder geval veel kleiner)

Voorzichtig met kleine pasjes afdalen naar Cajarc. Ik slaap in de gîte communal, te laat gereserveerd voor de gîte 'Le Pèlerin'. In de bar Le Président er recht tegenover eet ik 'la formule belge' voor € 16: sla met noten, mosselen met dikke frieten , dessert naar keuze en een 'pression'. Het smaakt!

25-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 25 °.

Na 11 stapdagen lekker luieren in Figeac, een typisch stadje met oude herenhuizen: bogen op de begane grond, een woongedeelte erboven met mooi versierde ramen en een luchtige zolder voor het drogen van fruit en groenten en voor de opslag van handelswaar. In de bloeiperiode waren de huizen van de handelaars ( wijn, laken) van kalksteen. Daarna kwamen de Honderdjarige Oorlog, de pest, de godsdienstoorlogen. Om economische redenen bouwde men toen vakwerkhuizen, die waren namelijk veel goedkoper. Figeac ontstond rond een abdij in het dal van de Célé. Het achtervoegsel -ac wijst op Keltische oorsprong ( acum is Keltisch voor bewoonde plek). De kloosterkerk Saint-Sauveur is net als Conques een pelgrimskerk met een koorrondgang en zijkapellen. Er is nog een kerk op de heuvel boven de stad, de Notre-Dame-du-Puy. Er waren maar liefst vier kloosters en even zoveel hospitalen om zieken, armen en pelgrims te verzorgen. 

Het is ook de geboortestad van Champollion, die aan de hand van de Steen van Rosetta het hiërogliefenschrift kon ontcijferen. Op de Place des Ecritures ligt er een reuzereproductie van die steen op de grond.

Een nieuw zakmes gekocht, een die ik met een musketon aan mijn broek kan bevestigen! Zalig gewoon wat rond te kuieren en postkaartjes te schrijven. Straks: gratis internetten in de Bar Champollion. Proost!

Vanavond is er een optocht van fanfares in het centrum. Daarstraks kwam er een 'crieur public' rond met een bakfiets! Ik pik maar één fanfare mee, want ik wil niet te laat gaan slapen. Morgen meer dan 30 km voor de boeg. In de gîte zijn Carmen en Laurent uit de Elzas ook aangekomen. Wie bij Laurent slaapt, heeft geen wekker nodig. Hij staat op bij het krieken van de dag.

24-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt met opklaringen.

De goedlachse René zal ik waarschijnlijk niet meer zien. Hij stapt vandaag verder dan Figeac. Ontbijt in de plaatselijke bar met 2 verse koeken  van de bakker ernaast. Meer moet dat niet zijn. We stappen door een vruchtbare streek. Veel hoeves. Het ruikt naar de boerenbuiten. Trouwens, de dag van de quad kwamen we voorbij een boerderij 'Le Mas' met 800 geiten. Daar hing ook een typisch geurtje... De koeien van Montredon loeien, niet om gemolken te worden. Ze wachten ongeduldig stampend om buitengelaten te worden. Op één veld zie ik tarwe, rogge en haver door elkaar staan. Het steekt hier niet erg nauw!

De kapel van Sainte-Madeleine is gesloten wegens restauratie. Alle kerken en kapellen staan hier de hele dag open, zelfs in St-Côme-d'Olt was ze open; ik had alleen harder moeten duwen. 

Aardige weggetjes langs minuscule gehuchten. Geen grote hoogteverschillen vandaag. Wel 2 romaanse kerkjes met naïeve voorstellingen op de kleine timpanen. In Saint-Félix stelt het Adam en Eva voor bij de boom van goed en kwaad. In Saint-Jean-Mirabel is Johannes Jezus aan het dopen in de Jordaan. Naast hen wacht een engel met een droog hemdje!... En erboven zie je Maria en Johannes naast het kruis met boven hen de zon en de maan.

Véronique uit de Haute Savoye zingt voor mij onderweg: prachtig! Ze heeft het geleerd van haar moeder en grootmoeder die veel volksliederen zongen toen zij klein was. Zelf heeft ze 6 kinderen, de jongste is nu ook de deur uit en ze voelt zich alleen zonder haar kroost. Gilbert, ook uit de Haute Savoye, informeert naar de stand van de regeringsonderhandelingen in België. Hier weten we van niets, maar zouden de Belgen thuis zoveel meer weten? In het notitieboekje van Gilbert staan naast de stempels treffende schetsen die hij onderweg maakt. Af en toe hoor ik een sympathiek: " Bonjour Anne, ça va?" Het zijn de Fransen die ook in L'Orée du Chemin waren. Ze glimlachen... Mijn reputatie ligt aan diggelen: "la petite belge qui s' est perdue dans le bois!"

Picknick in de zeer gastvrije 'Grange de Bord'. Stom van mij, ik laat er mijn zakmes liggen in het toilet! We komen voorbij 2 oude waterputten met een dakje op. Vroeger had elke familie per dag recht op 2 emmers van 10 l. En nu staat er op een bord ernaast, gebruken we per persoon gemiddeld 150 l per dag! Nog een verschil met vroeger: de middeleeuwse Santiagogangers stapten 50 à 60 km per dag. Taaie rakkers! Tegenwoordig zijn wij met al onze luxe al heel tevreden met 25 à 30 km. Degeneratie?

Ik kom in Figeac aan net voor het sluitingsuur van de dienst voor toerisme. Morgen blijf ik hier nog een dag om wat uit te rusten en de toeriste uit te hangen. Tijd om mijn mails even te doorlopen en Luc uit Kortijk stuur ik dan de eerste topogids terug. Hij vertoont sporen van intensief gebruik. Boeken horen niet ongeopend in een kast te staan, toch?

Ik slaap in de gîte d'étape 'Chez Celia', modern en kleinschalig met een stadstuintje, beschaduwd door een druivelaar. En wonder boven wonder mag ik gratis internetten in de bar Champollion!

23-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zwaarbewolkt, lichte regen, droog naar de avond toe, 22°.

Van een vrijwilliger hier in de abdij verneem ik dat er 5 premonstratenzer kanunniken in Conques zijn met 1 prior. Kanunniken zijn tegelijkertijd monnik en priester. Ze verzorgen de kerkdiensten in de omliggende gemeenten. Voor ik vertrek kijk ik nog eens naar het timpaan. Nu pas ontdek ik de de buitencirkel met 'les curieux', de nieuwsgierige engeltjes die het publiek begluren dat verrukt het timpaan bekijkt. Conques ligt schilderachtig in het dal van de Dourdou, een bijriviertje van de Lot. als je over de oude pelgrimsbrug stapt, wacht je een ongelooflijk steile klim. Buikademhaling helpt, maar toch kom ik hijgend en zwetend toe aan de kapel van Sainte Foy, halverwege de beboste helling. Er is een geneeskrachtige bron, volgens de traditie goed voor oogkwalen. De kleine Mira is in mijn gedachten. 

Boven kies ik voor het historische tracé via Noailhac. Dat betekent redelijk veel asfaltwegen. Er zijn 3 St-Rochuskapelletjes onderweg. Rochus, een student geneeskunde zou tijdens een bedevaart van Montpellier naar Rome pestlijders hebben verpleegd. In Rome sloot hij zich aan bij de franciskanen. Op de terugreis werd hij zelf besmet, hij wou niemand tot last zijn en ging in een bos leven. Een hond bracht hem elke dag brood, vandaar dat de H. Rochus vaak met een hond voorgesteld wordt, terwijl hij de pestwonde op zijn bovenbeen laat zien.

Het regent zachtjes. Aangezien ik niet vroeg vertrek uit de herbergen, wandel ik vaak hele stukken alleen. Vandaag door de groene heuvels van de Rouergue. Met de krekels op de achtergrond, ben ik 'Old Irish Blessing' aan het neuriën, een lied dat we met het Tabitakoor zingen, mijn lievelingslied. " May the road rise to meet you. May the wind be always at your back. The sun shine warm upon your face. The rain fall soft upon your fields. And until we meet again, may God hold you in the palm of his hand".

Een landbouwer stapt keurend over zijn vers gezaaide akker, een sigaretje rokend. We kruisen 'la méridienne verte', de GR die van noord naar zuid door Frankrijk loopt via Parijs en ook de GR 62 van Conques naar Toulouse. We komen voorbij Decazeville, een industriestadje met kolenwinning in dagbouw. Geen groot succes! Vroeger waren er mijnen onder de grond. In de hoofdkerk is er een zijaltaar voor St-Elooi. Mijn vader heeft lang voor Picanol (weefgetouwen) in Ieper gewerkt. St-Elooi is de patroon van de metaalarbeiders en de mijnwerkers. Een uur geblogd in een cybercafé zonder sterren! A la guerre comme à la guerre!

Dalen... klimmen... dalen, het laatste stuk langs varens en biezen onder hoge kastanjes en beuken tot Livinhac-le-Haut of in het Occitaans Livinhac-lo-Nalt. Gîte communal: OK. René uit Montpellier kookt voor 5 mensen: Jean en Erica uit Bretagne, Véronique uit de Haute Savoye, voor mij en voor zichzelf. Aligot ( van de slager) met "goede" biefstuk, Cahorswijn, Laguiolekaas en yoghurt toe. We delen door 5: € 8.30 per persoon. Verrukkelijk!

22-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, blauw met witte schapenwolkjes, 28 °, zwoel en donderwolken 's namiddags.

Ontbijt met 8 verschillende soorten zelfgemaakte confituur o.a. van vijgen, groene tomaten, en wilde abrikozen 'abricots des vignes'. De taart gisteren en de confituur werden allemaal door de grootmoeder van 86 gemaakt. Iedereen is ingeschakeld op de boerderij. Ze hebben melkkoeien: bonte Montbéliarde en zwart-witte Holsteiner. "On écoute Sarkozy, zegt de landbouwster, travailler plus pour gagner moins!" Nog de lieve landbouwer omhelsd voor ik als laatste vertrek. Ik ervaar de dankbaarheid en de erkentelijkheid van de middeleeuwse pelgrim. 

In mijn kamer sliep ook Dorit, een jonge kinderarts uit Dresden. Haar vriend werkt als ingenieur in Zwitserland. Na haar tocht ( ze gaat helemaal naar Compostella) wil ze nog vrienden bezoeken in Frankrijk en Zwitserland en zich daarna vestigen in München, omdat ze dan dichter bij haar vriend kan zijn. Ze heeft wel last van haar knie. Ik denk vaak aan haar, want we dalen een flink pak vandaag: van Golinhac (655 m) naar Conques ( 271 m).

Ik luister naar de vogels. Ik herken enkel het krassen van de kraaien, de roep van de koekoek, de tjiftjaf en het slaan van vinken zonder de typisch Vlaamse suskewiet. Hier eindigt hun wijsje als 'sjioete'. Chouette! Massa's bijen in de lindes aan de boerderijen. Ik pluk elke dag een wilde bloem en leg die 's anderendaags neer bij één van de vele stenen kruisen onderweg. De negende dag. In Le Soulié ( zou zowel 'soleil' als 'soulier' betekenen ) is er een kleine, landelijke gîte van de tempeliers. Ik was er mijn handen met bronwater in de keuken en in de intieme kapel met sfeervolle muziek bid ik voor Luc en Rosemie. In vele kerkjes hier mag je geschreven intenties achterlaten, waar dan 's avonds met de aanwezige pelgrims voor gebeden wordt.

Picknick in het bos. Ik krijg een telefoontje van Roland. Hij heeft het druk op de boerderij: hij is wijn van kersen aan het maken en heeft een schaap geslacht. Vandaag moet het in de diepvriezer, en daar bovenop krijgt hij nog talloze telefoontjes te verwerken die eigenlijk voor mij bestemd zijn. Arme Roland!

Om 13.50 u in Sénergues. Speeltijd in het lokale schooltje. De juf vraagt geen kinderen te fotograferen. In het kerkje zijn er moderne, kleurrijke glasramen ontworpen door een monnik. Hoe meer je Conques nadert, hoe meer akkers: kameelkleurige vlekken in het patchwork van groene weiden en bossen met een lichter kleuraccent voor de bloeiende kastanjebomen. De boeren zijn  hier al rogge aan het oogsten. Blijkbaar loop ik toch wel een aantal kilometer om... 2 automobilisten stoppen om mij de weg te wijzen als ik aarzelend mijn topogids raadpleeg aan een kruispunt.

De klokken van Conques slaan 5 uur als ik aan de rotsige afdaling begin. We worden onderweg aangemoedigd in de trant van "Ami pèlerin, l'extraordinaire se trouve dans l'ordinaire. Bière à 20 minutes!" Nog even internetten in het office de tourisme tot sluitingsuur 18.30 u. Daarna deelnemen aan het rustige, geregelde leven van de witte paters van Conques.: om 18.30 u vespers, om 19 u avondmaal in de refter, om 20.30 u pelgrimszegen en om 21 u uitleg over het romaanse timpaan van Het Laatse Oordeel op het portaal van de abdijkerk, gevolgd door een orgelconcert. De enthousiaste pater acteert en boeit het hele gezelschap van pelgrims en toeristen. Hij wordt opgenomen voor de tv Arte, in juni 2012 in de reeks: de 40 markantste dorpen van Frankrijk.

Ja, de reliekenhistorie in de Middeleeuwen! Sainte Foy ( ofte de 12- of 13-jarige heilige Fides) werd onthoofd in Agen in 303. In de 9de eeuw, in 866,  won een pater van Conques het vertrouwen van de bewoners van Agen, maar hij beschaamde dit vertrouwen en stal de relieken. In Conques kwamen er hele scharen pelgrims Sainte Foy eren. Ze bewerkstelligde veel mirakels. Zo werd een zekere Vuitbert overvallen in het naburige dorpje Espeyrac. De rovers staken hem de ogen uit, maar de vogeltjes brachten die naar Conques. De ongelukkige werd jongleur om in de kost te voorzien, maar ging toch op bedevaart naar Sainte Foy en hij kreeg in Conques zijn zicht terug. Wat geloof en vertrouwen al niet vermogen!

Hier in de abdij slaap ik helemaal alleen in dortoir 2, de jonggehuwden krijgen een kamer apart. De paters houden er wel een eigenaardige gewoonte op na. De rugzak moet de hele nacht in een plastic zak, geïmpregneerd met een product tegen bedwantsen. Voor alle zekerheid... De abdijkerk is heel ruim en hoog , een echte pelgrimskerk. Pelgrims kunnen via de zijbeuken helemaal rond het koor gaan, zonder de diensten te storen. Tijdens het orgelconcert kun je zelfs hoog in de tribunes lopen , weliswaar tegen betaling. Kan ik de volgende keer doen, als ik ooit terugkom???

21-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Memorabele dag! Zeer zonnig; staalblauwe, wolkeloze hemel, 25°.

Vanmorgen eerst postkaartjes geschreven. Ontbeten in de keuken van de gîte met François, een jonge Fransman en Hiro, een jonge Japanner. Hiro stapt helemaal naar Compostella en is een tijd voordien naar Frankrijk gekomen om Frans te leren. Hij begon zijn tocht in Le Puy, maar verloor onderweg zijn portefeuille met al zijn papieren. Hij stapte de laatste etappe opnieuw in omgekeerde richting, zonder resultaat. Hij ging naar Parijs terug om alles te regelen en stapt nu verder, zonder zorgen...

In Espalion wijst een bedelaar mij de weg naar de kruidenier en naar de brievenbus...Hij steekt zijn hand uit: € 0,50!

Geur van vers gemaaid hooi. Mijn eerste halte is Bessuéjouls met een mooie romaanse kapel in de kerktoren van Saint-Pierre. We klimmen weer uit het dal van de Lot. Af en toe vormen de wortels van de eiken begaanbare treden voor sukkelaars zonder stokken zoals ik. Je ziet meer hoeves met een geurige linde en fruitbomen aan de ingang, meer dorpjes in de verte. Ik spoel mijn perzik af onder de spetterende kraan van het kerkhof van Trédou. Gratis douche erbovenop! Ik blijf te lang hangen in het pittoreske stadje Estaing aan de Lot ( 320 m). Daar komt de invloedrijke, adellijke familie d'Estaing vandaan. ( Valérie Giscard d' Estaing is een verre nazaat). De kerk van de plaatselijke heilige Saint-Fleuret staat in de schaduw van hun kasteel op een heuvel aan de Lot. De mediatheek is niet open, achteraf gezien: zo veel te beter!

Een steile klim naar Montegut ( 432 m ). Scherpenheuvel is hier niets bij! Ik loop van schaduwplek naar schaduwplek. Ook de koeien zoeken de bomen op. Af en toe kunnen we via de GR 65 inkorten: een smaller pad, dus meer schaduw! Kan het nog hoger? Ja, het kan nog hoger: naar Fonteilles ( 640 m). Daarna heerlijk dalen  via de weg door een bos, zo zalig dat ik niet meer goed oplet. De afslag van de GR 65 gemist... een half uur omlopen ( heen en terug) kan tellen na een dag in de hitte. Ik kom op mijn passen terug. De GR voert langs een heel rustig bospad, maar ik ben te moe om ervan te genieten. Rond 19 u probeer ik mijn gastvrouw van de gîte te verwittigen dat ik er toch nog doorkom. Geen contact. Ik stap verder en kom weer aan dezelfde omgevallen boom. Zonder het mij te realiseren was ik weergekeerd. Daar kan ik de gîte wel verwittigen. De vriendelijke boer komt mij halen met zijn quad. De eerste keer van mijn leven dat ik op een quad achteraan zit ! Een ritje van 1,5 kilometer. Als ik in de eetkamer kom, word ik op applaus onthaald. Ja, we zitten met 13 aan tafel... De zoon van de hoeve kookt: sla, rundsvlees met kastanjes en pasta, warme appeltaart met yoghurt en vruchtensaus. Lekker!

De gîte L'Orée du Chemin, in Massip bij Golinhac kan ik iedereen warm aanbevelen: zo'n hartelijke, behulpzame mensen! Het doet deugd!

20-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Regen 's morgens, nadien opklaringen, 's middags 22°.

Weer met regenkledij vertrokken, maar "la pluie du matin n'arrête pas un pèlerin!" Als wij ontbijten in de bar "La Mairie" bevoorraden de eerste marathonlopers zich al op het pleintje onder het goedkeurend oog van Faience, de houten koe die ooit de wedstrijd gewonnen heeft voor het mooiste standbeeld van een koe uit Aubrac.

Bij het verlaten van St-Chély moeten we de Boralde oversteken via een heel oude pelgrimsbrug die tot het werelderfgoed behoort. Aan de voet van het verweerde kruis op de brug is nog een biddende pelgrim te zien met staf en rozenkrans.

Ik loop eerst door een beukenbos. De boomstammen hier staan grijs, vaalgroen, rossig, oker, donkergroen van de mossen. Geen luchtvervuiling in deze streken! Een grote groep wandelaars vertrekt ook uit St-Chély. De Fransen wandelen 's zondags vaak één etappe op de Jakobsweg ( zondagstappers, geen midweekstappers!) Soms hoor ik het getik van hun stokken voor mij, soms achter mij. Ik kruis het pad van Marie-Agnes en Carel, de jonggehuwden. Hij trekt een karretje achter zich met de bagage op en draagt ook nog zijn eigen rugzak. De kar heeft hij speciaal in Nederland besteld. Marie-Agnes loopt naast hem, zij hoeft niets te dragen en toch heeft zij last van tendinitis... Jonge liefde!

Bij de afdaling naar de vallei van de Lot stapppen we door een kastanjebos in volle bloei. We dalen ( en klimmen en dalen)! Ik loop met de armen wijd open om mijn evenwicht te bewaren. Het geeft een kick als je vanuit de hoogte het volgende stadje ziet: St-Côme-d'Olt. 'Olt' is langue d'oc voor 'Lot', in beide versies wordt de t uitgesproken.

Die pelgrims van weleer hadden geen aangepaste kledij, geen stevig schoeisel, geen gidsjes om de weg uit te leggen... ze stapten van kerk naar kerk, van klooster naar klooster en moesten zich behelpen met gebarentaal want het Frans was toen bijlange nog geen eenheidstaal. Wat een prestatie! De plaatselijke bevolking had wel de christelijke plicht van de gastvrijheid. Ze moesten brood en water aanbieden en onderdak in de schuur. Deden ze dat niet, dan werden ze volgens de verhalen ogenblikkelijk door God gestraft!

Ik picknick in St-Côme-d'Olt op een bankje voor de kerk met een gekke gedraaide spits. Er zijn heel pittoreske straatjes met oude huizen. Daarna weer de hoogte in. Een voicemailberichtje gekregen van Roland, Floris en Joene. Leuk! Het pad loopt door een gemengd loofbos naar de heuvelkam. Mieren zijn bedrijvig aan het werken, hagedissen flitsen weg. St-Jacobskruiskruid, St-Janskruid, agrimonie en dopheide gezien. Tiens, zo vroeg op het jaar! Aan de ene zijde zien we het dal van de Lot, aan de andere kant weiden en beboste heuvels. Hoog boven het dal staat het beeld van de O-L-Vrouw van Vermus. Ze heeft ook wat okergeel mos op haar sluier, maar hoogtevrees, o nee, dat heeft zij niet!

Nootjestijd. Er is 3 dagen feest in Espalion, de vrolijke popmuziek weerklinkt op de hoogten, de kermisattracties draaien. La fête de St-Hilarian. In het plaatsje Perse net voor Espalion staat zijn rode zandstenen kerkje, een romaans juweel met beeldhouwwerk op het timpaan, fijn bewerkte kapitelen en binnenin gewelven in felle kleuren geschilderd. In Espalion heb ik gereserveerd in de moderne gîte communal, maar ik kan niet binnen. Blijkbaar heb ik aan de telefoon de toegangscode niet begrepen. Niet zo erg, want andere pelgrims laten mij binnen. Het is al een zuiderse stad. Huizen met oude balkons weerspiegelen in het water van de Lot. De bekende oude brug wordt nu gerestaureerd.

19-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt, 2 regenbuien.

Goed geslapen in de yourt. Die is gemaakt van dierenhuiden en hennepvezel en overdekt met zeil. Gisterenavond schitterden de 2 yourts in de zon. Aan de binnenkant is de yourt geïsoleerd met dichtgeweven, vervilte wol. Binnen is er plaats voor 10 gasten. Er liggen goede, stevige matrassen in een cirkel op een plankenvloer. Er is een kast voor de schoenen en in het midden een grote fauteul en een ouderwetse kleerkast met spiegeldeuren. Even denk ik muizen te horen, Verbeelding! Het moeten de plastic zakken in mijn rugzak geweest zijn. De gastvrouw vertelt dat muizen vroeger gaten beten in de yourt, maar nu is er  op haar domein een hermelijn en van muizen heeft ze geen last meer.

Het heeft de hele nacht geregend, maar 's morgens starten we droog. In Nasbinals kan ik internetten in het bureau voor toerisme, recht tegenover de romaanse O-L-Vrouwekerk. Op het marktplein ontmoet ik een pelgrim met een ezel. Ezels doen mij onvermijdelijk denken aan mijn stappersvriend Luc van Kortrijk. Hoe zou dat komen? (Sorry, Luc, inside joke) Het is heel druk in het stadje, morgen wordt hier de 'course des burons' georganiseerd langs de GR 65 ( 10 km, 20 km, de marathon 42 km, en de 93 km). De deelnemers lopen langs de pelgrimswegen over de stenen en de keien, de drassige stukken, de open weiden bergop naar de Col de l'Aubrac  ( 1368 m) tot St-Chély-d'Aubrac en maken daar rechtsomkeert. Wat een geluk dat wij hier een dag vroeger zijn! Ter hunner ere hangen er rood-witte plastic linten waar ze moeten afslaan en oranje stippen op de grond wijzen hen de weg. Ik heb zelfs een gentiaan gezien met zo'n rood-wit lint. Sterke bloem! De burons waren de berghutten waar de herders de plaatselijke kaas Laguiole maakten. De verse kaas 'tomme' wordt gebruikt voor de bereiding van aligot. Daarna wordt de ongerijpte kaas gesneden , in vormen geperst 'fourme' en laat men ze nog 2 maand rijpen in de kelder van de hut.

Onderweg naar de bergpas van de Aubrac steekt er een felle wind op. Voorbode van erger? Ik loop langs de rand van een loofbos, machtige hazelaars! Ik voel aan de kruiden. Hmm, de geur van wilde tijm. Op het pad spelen 2 kalfjes, ze stoten mekaar met de kop, maar gaan netjes uit de weg als ik eraan kom. Welopgevoede koeien hier! Een compliment trouwens voor de Fransen, nergens langs het pad zijn er papiertjes, plastic  verpakkingen of blikjes te bespeuren. In Spanje was dat wel even anders! Ik krijg een telefoontje van Roland op het hoogste punt van de Via Podiensis. Alles OK op het thuisfront. Vanavond treedt Floris, mijn kleinzoontje op op Pieters kikkerfeest. Hij volgt les bij zijn papa en speelt al heel behoorlijk djembé. Een fikse regenbui overvalt mij. Gelukkig is het niet zo ver meer tot Aubrac. Daar staat een romaanse Notre-Dame-des-Pauvres-kerk, gesticht door de Vlaamse graaf Adalard. Een modern fresco vertelt het verhaal. Toen hij hier in  de 12de eeuw overvallen werd door rovers, beloofde hij een klooster te stichten om pelgrims en reizigers op te vangen. Dit werd de 'domerie van Aubrac'. De dom of heer stond aan het hoofd en bood de pelgrims eigenhandig water aan om hun handen te wassen. Hun voeten werden met warm water gewassen en hun kleren werden voor een open vuur uitgeschud om ze van luizen te ontdoen. Van het hele complex is enkel de kerk bewaard gebleven. Ernaast staat wel nog een versterkte toren, Tour des anglais, nu de gîte van Aubrac.

Op 22 mei viert men in Aubrac de 'transhumance'. Dan trekken de koeien in optocht naar de zomerweiden, versierd met bloemen. Ik krijg nog een tweede stortbui over mij heen. Mijn regencape, slobkousen en schoenen worden wel flink uitgetest vandaag! Ik ben moe als ik door het bos afdaal naar St-Chély-d'Aubrac. Gelukkig heb ik nog enkele nootjes om te knabbelen. Roland heeft walnoten gekraakt voor ik vertrok. Ze komen goed van pas op het einde van de wandeling.

Overnachting in de gîte communal van St-Chély. Avondmaal en ontbijt in de bar "La Mairie". Biefstuk-friet, om dat vermaarde vlees toch eens te proeven!

18-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt met opklaringen, een enkele regenbui.

Aan het ontbijt gezongen voor Milla in het Frans, het Engels, het Pools en het Duits! ( ook een gelukkige verjaardag, Rita!)

Onder de autosnelweg door gegaan. Aumont-Aubrac ligt al sedert de Gallo-Romeinse tijd op een kruispunt van wegen. De A75 " La Méridiennne" verbindt Clermont-Ferrand met Béziers. Al snel overstemmen de krekels het autogeweld. Een mooi kerkje gepasseerd in La-Chaze-de-Peyre. Gevallen en mijn hand geschaafd als ik wil plassen met de rugzak nog om. Ja, de mannen ... (zucht). Ook veel omgewaaide dennen gezien. Er woeden hier zware stormen blijkbaar. Ik stap door weiden, moet af en toe de ijzerdraad weer over het toegangspaaltje heen trekken. Weer stenen muurtjes om de graasgebieden af te bakenen. Langs het pad liggen reusachtige afgeronde granietrotsen. Als gezelschap enkel koeien van Aubrac en leeuweriken. Gelukkig liggen er boomtakken en stenen genoeg om de drassige stukken over te komen. Net voor de regenbui weer in de bewoonde wereld. Schuilend onder een massaal dragende hazelaar trek ik mijn regenkledij aan. In de gîte 'Les Gentianes' mag ik picknicken in het droge. In de eetkamer hangt er een prent met een tuig dat we al in veel dorpen gezien hebben. "Le travail", zoals het in mijn topogids vermeld staat. Daar werden niet alleen paarden beslagen, maar ook de koeien (ossen) om in de velden te werken. Er zijn van die 'travaux' in alle materialen: hout, ijzer, steen. Ze worden volop gerestaureerd in de dorpen.

Fineyrols is het geboortedorp van Louis Dalle. Als 13de kind uit een gezin van 15 was hij koeherder van zijn 6de. In WO II werd hij gedeporteerd. Hij schrijft hierover:" C'est une grâce de revenir de Buchenwald. Une plus grande grâce encore d'y être entré!" Hij werd later missionaris en bisschop in de hooglanden van Peru.

Het hoogland van de Aubrac. Woeste Hoogten, om lyrisch en stil van te worden. De weiden van de Aubrac. De koeien van de Aubrac. De ronde rotsen van de Aubrac. De bloemen van de Aubrac. De vlinders van de Aubrac. De leeuweriken van de Aubrac. De hemel van de Aubrac... Een groepje sparren, waar de wind in speelt.

Vanavond slaap ik samen met René, een Franse pelgrim uit de streek van Montpellier, in de Mongoolse joert van Rieutort-d'Aubrac. Onze gîte heet 'L'ange guardien'. De gezellige gastvrouw praat honderduit: over haar hoogland de Aubrac, over hoe overleven in deze barre streken en hoe nederig het jaar door te leven van alles wat de natuur hier biedt: narcissen en paaslelies voor parfum, paddestoelen en zwammen, bessen ( frambozen, braambessen, vlierbessen, bosbessen), gentiaanwortels voor likeur, en extensieve ( zéér extensieve ) veeteelt die vlees van uitzonderlijke kwaliteit levert. Catherine is een natuurvrouw, een kruidenvrouw, een wijze vrouw. De boeren uit de omgeving komen hier om hun koeien te laten verzorgen. Ze ontvangt pelgrims in haar joert. Ze maakt zelf kruidenmengsels tegen tendinitis. Ze heeft haar kennis van de oude mensen uit de streek. Ze is de engelbewaarder van het dorp...

17-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Regen, onweer, hagel...

Vanmorgen bij het ontbijt kennisgemaakt met Marie-Agnes en Carel, een koppel jonggehuwden uit de Jura. Ze zijn vertrokken op hun trouwdag. Het meisje draagt in haar haar de zijden bloem die haar sluier samenhield. Ze hebben een jaar verlof zonder wedde genomen, zijn van de Jura naar Vézelay gestapt, hebben gepraat met koeien, paarden, ezels. Vézelay was een openbaring. Daar ontmoetten ze voor het eerst andere pelgrims. Daarna naar Le Puy gewandeld, één iemand ontmoet onderweg. Nu sedert Le Puy praat iedereen over hun tocht. Ze gaan naar St-Jean-Pied-du-Port en daarna naar La Rochelle. Misschien openen ze later een gîte.

's Morgens eerst geblogd bij de veearts. Eindelijk! Pas om 11.45 u vertrokken. Regenweer. Ik zie er niet uit! Zwarte slobkousen tot aan mijn knieën, mijn rode regencape aan ( waar mijn rugzak zit heb ik een dikke bult) en daaronder blote knieën... de Fransen onderweg moedigen me aan. " La pluie s'arrêtera demain!" "Vous aurez une belle vue au sommet de la colline"... Het onweert als ik door het bos stap. Niet bepaald de veiligste plek... Hier ook eiken, donkergroene heidestruiken.

Ik vind een beschut plekje onder een vooruitstekend terras om te picknicken. Een gegalvaniseerde dakgoot om op te zitten, Koolzaad, amandelwolfsmelk, akelei en kievitsbloem met paarse klokjes aan mijn drempel. Er ontbreekt enkel een haak om mijn natte cape op te hangen. Daarna ga ik een opklaring tegemoet, denk ik. Buiten de waard gerekend! Hagel op mijn kap!

Weiden met bloeiende bieslook en kamille. Verder moerasspirea. De vogels en de krekels herademen na de regen (ik ook). Een bakker toetert als ik verkeerd loop. Ik krijg kersen aangeboden. Ik steek de rivier de Truyère over, de grens tussen de Margeride en de Aubrac. Een Oostenrijks koppel roept me terug als ik alweer even niet oplet. Ze zijn vertrokken uit Wenen, 8 weken geleden en hopen binnen 8 weken in Santiago aan te komen. Ze zijn met pensioen en hoeven alleen maar te stappen... Regen deert hen niet.

De weg is trouwens zeer goed aangeduid met de wit-rode streepjes van de GR 65. De afslagen worden aangegeven. Er staat een kruisje waar je niet hoort te lopen...

Indrukwekkend landschap, het mooiste tot nu toe. In Vlaanderen zie je altijd wel een kerktoren om je op te oriënteren. Hier geen huis of boerderij. Alleen groen met gele sporen van brem, uitgestrekt, heuvelend, wild, ongerept... Grootbloemige muur langs de weg. Gentiaan vind je hier niet. De bloem wordt niet gegeten, verneem ik, de koeien eten wel de bladeren. In september delft men de wortels op om er aperitieflikeur en parfum van te maken.

Ik kom droog aan in de Ferme du Barry. 's Avonds krijgen we 'aligot', een typisch gerecht van de Aubrac met tomme (= verse kaas), aardappelen, look en room bij lamsvlees. Clafoutis van kersen toe. Ook de Amerikanen Janet en Peter zijn hier beland. Ik slaap in de kamer van Philippe uit Marseille en zijn moeder Milla. Morgen is het haar verjaardag, verklapt de zoon mij. Ze wordt 68 en doet het uitstekend op de tocht. Ze gaat wel vroeger slapen. Joanna en Patrick zijn hier ook. Haar voeten waren wel nat, maar ze heeft geen nieuwe blaren bijgekregen. Zij gaan morgen terug naar huis, ze hadden maar enkele dagen vrij. Aumont-Aubrac heeft een mooie St-Etiennekerk met een leuk plein ervoor.

16-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

 Zeer zonnig.

Ongelooflijk hoe 2 streken op voetafstand van elkaar verwijderd zo verschillend kunnen zijn! Geen vulkaantoppen meer, maar een zeer groen heuvelend landschap, een typische veeteeltstreek. De weiden staan vol met bloemen. Vandaag kan ik driekleurig viooltje en vingerhoedskruid aan mijn lijstje toevoegen en ook een hoge, gele bloem met onderaan brede en bovenaan spits uitlopende bladeren. Aan de top staan er 4 of 5 gele bloemenkransen. Gentiaan? Eten de koeien deze bloemen op? Het hooi zal in ieder geval heel kruidig zijn. De koeien van het ras Aubrac vormen lichtbruine vlekken in het groen. Ze hebben een honingkleurige vacht, weemoedige, zwartomrande ogen en wijd uiteenstaande hoorns. Ik picknick met lokale kaas uit Le Falzet.

Vandaag veel door bos gewandeld, machtige, uitgestrekte wouden met beuken, berken, dennen en sparren. Ik maak er een sport van dennen van sparren te onderscheiden. Het gaat al heel behoorlijk. De vorm en de kleur van de bomen zijn anders, dennennaalden zijn per 2 ingeplant, sparrennaalden niet. Denappels zijn gedrongen, sparappels langwerpig, leer ik proefondervindelijk. Magisch stil in die bossen, heel rustig... Af en toe zijn er hekjes. Op het bospad liggen er inderdaad koeienvlaaien met hele zwermen vliegen die nog meer schrikken dan ik! De huizen en boerderijen hier zijn gebouwd van graniet en hebben daken van schalie. De imponerende herenboerderij van Le Sauvage is nog eigendom geweest van de Tempeliers.

Geen steile maar wel een gestage klim vandaag tot aan de Col de l' Hospitalet ( 1304 m). Daar niet ver vandaan is er een St-Rochuskapel. Vroeger was ze aan St Jacob gewijd. Ja, Jacobus, soms moet je plaats ruimen voor meer in de markt liggende nieuwkomers!... Ik kom pas om 19 u aan omdat ik eerst de blaren verzorgd heb van Joanna uit Orléans. Ze komt uit Polen, maar woont al 28 jaar in Frankrijk. Niets is toeval, zei ze, in de St-Rochuskapel lag er een gebed voor de Madonna van Chestokova, haar eigenste geliefde Madonna. Maar dat belet niet dat ze vreselijk ingewikkelde blaren heeft, de ene boven de andere!

Ik slaap in de gîte van het Hotel du Centre. Er is plaats voor 16, ik ben helemaal alleen. Luxe voor pelgrims! Op het menu o.a. 'quenelles aux champignons', een plaatselijk gerecht ( een soort worst van bloem, melk en eieren, gekookt in bouillon) in lekkere roomsaus. We zitten met achten aan tafel. Een Amerikaans koppel doet echt pogingen  om Frans te praten en Philippe uit Marseille, de zoon-die-met-zijn-moeder-op-stap-is, verrast me door zijn goede Engels. We doorbreken de clichés!

En alweer geen internet. Wat je hier wel vindt zijn wifipunten voor wie een laptop, notebook, ipod of van die toestanden meesleurt. Primitieve pelgrims zoals ik die afhankelijk zijn van cybercafés komen hier niet aan hun trekken. Ik voel me wel wat verweesd! Voor mijn vertrek een blog aangemaakt, daar staat na 4 dagen nog geen enkel bericht op! We wachten af!!

15-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig!

Vandaag ook varens, bloeiende en uitgebloeide bramen, hier en daar een stalkaars, duizendschoon en rozerode marjolein.

Eerste halte: Rochegude met nog één toren over van een versterkte burcht op de grens van de Velay en de Gévaudan. Beschut door de burcht een kleine St-Jacobskapel met een prachtig uitzicht op het dal van de Allier. Groene weiden, hooilanden, een enkel akkertje, omringd door stenen muurtjes begroeid met mos en struiken. Ze brengen structuur in het glooiende landschap. Hier en daar toefjes bomen, bossen op de toppen, met daartussen uitstekende ruwe rotswanden, en uiteraard ook hoogspanningskabels die de blik in de verte leiden en voor ons moderne comfort zorgen... In Rochegude begint de steilste afdaling van het hele traject, glad bij regenweer. Vandaag schitterende zon, ik heb geluk! De raad van oma indachtig stap ik heel voorzichtig. Toch even mijn voet omgeslagen, niet zo erg vanwege mijn schoenen met hoge schacht. Heel nuttig hier om met 2 stokken te wandelen. Je steunt op allebei tegelijk en je tred is veel zekerder. Alweer iets bijgeleerd. Ik zoek houvast aan boomstammen, takken, wortels, rotsblokken op het pad...

Na Monistrol d' Allier een nijdige klim naar de hoogvlakte van de Margeride. Het is wel de historische route die we hier bewandelen. Gepicknickt op een schaduwrijk plekje met zicht op de 'orgelpijpen van basalt' zoals de rotspartijen in het plaatselijk jargon heten. Boven een welgekomen briesje, weer krekelconcert, vogelgekwetter, een 'wietewiet' van een broedende vogel in het veld( un oiseau qui niche dans le champ - Mijn Frans wordt elke dag beter!) Twee loslopende honden doen me niets. De dazzer van mijn broer Freddy zit klaar in het heupzakje van mijn rugzak. Even verder ontmoet ik iemand met een groene rugzak. Hij werd vanmorgen gebeten in de dij. Een vriend met een stok verjoeg de hond en verzorgde de wonde. Het hindert hem niet om te stappen, maar hij blijft wel angstvallig dicht bij het vriendengroepje met de stokken! Een Fransman is verwonderd als ik water drink. La Belgique, les meilleures bières du monde!

Uitnodigend gerinkel van koebellen. De bonte koeien zijn van het ras Mont Baillarde ( zo heb ik het toch begrepen). Er lopen ook witte schapen op hoge poten met bellen. Geen 'brebis noires du Velay' ontmoet. Een sympathieke gehandicapte man 'Néné' houdt in een loods een buvette open 'La Coquille'. Hij deelt heel fier postkaarten uit met zijn foto. Er is een ruim toilet, toegankelijk voor rolstoelgebruikers, een douche op zijn Spaans zonder douchegordijn met afloop in de vloer. Een jonge rolstoelgebruiker zit te internetten op een laptop. Ik had het beter hier gevraagd om even te bloggen... Onder de indruk, loop ik verkeerd. Op mijn passen teruggekeerd. Het landschap is anders: weiden, afgezet met prikkeldraad, grote granietrotsen verspreid in het groen, dennenbomen hier en daar, veel brem en voor mij onbekende bloemensoorten, ook perzikkruid (of polygonum?). Thuis zal ik een flora van de streek raadplegen.

Om 17 u beland ik in Saugues met nog een 'Tour anglaise' uit de Honderjarige Oorlog en een imposante St-Médardkerk. Saugues was vroeger de stad van de houten klompen. Langs de route omlaag naar de stad staan er moderne houten beelden. Ook een 'bête du Gévaudan', een enorme houten wolf. In de 18de eeuw teisterde een legendarische wolf de streek, hij zou 100 vrouwen en kinderen hebben verslonden! En ik die bang ben voor honden...

De propere gîte d'étape communale werkt in vertrouwen. De voordeur staat open. Ik had gisteren gereserveerd: mijn naam staat op de deur van een kamer op de 3de verdieping. We slapen met zijn drieën en hebben samen een net badkamertje. Internet vind je alleen in het gemeentehuis, gesloten op dit uur. Het bureau voor toerisme is dicht na de St-Médardfeesten van vorig weekend. Morgen bij de warme bakker proberen, daar is een 'point internet'. La douce France! Bij Roland thuis heeft de computer ook forfait gegeven. 

14-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt met enkele spatjes regen die snel opdrogen. In het laatste stuk een heuse regenbui. Stof van de schoenen gewassen en nadien geuren de kruiden intenser!

Vanmorgen na de pelgrimszegen een kleine zilveren medaille met de Madonna van Le Puy gekregen. Knipoog naar mama! In 950 trok Godescalc, de bisschop van Le Puy met een heel legertje ridders, pages, boogschutters naar Compostella. Hij was de eerste buitenlandse pelgrim, wegbereider voor het internationale gezelschap van tegenwoordig. Hier op de Franse route zijn het vooral Fransen, Zwitsers en Duitsers.

Op een bank net buiten Le-Puy 2 bladzijden over de stad zien liggen uit de topogids, van mensen die kunnen 'loslaten'! Ik wil altijd heel graag alles en iedereen bijhouden. Loslaten is eigenlijk net mijn probleem...

Enorm genoten van de kleurenpracht van wilde bloemen langs het pad. Klaproos, margriet en korenbloem ( de bloemen van mijn bruidsboeket. Lang geleden, hé Roland!) Maar ook guichelheil, vijfvingerkruid, muurpeper, muurleeuwenbekje, blaassilene, muizenoortje, robertskruid, ooievaarsbek, fluitenkruid, wilde peen, paarse en gele dovenetel, fel rozerode anjer, slangenkruid, vogelwikke, witte en rode klaver, zandblauwtje, zwart knoopkruid, kaardendistel, boterbloem, paardenbloemstreepzaad, wilgenroosje, vergeet-mij-nietje, ereprijs, campanula, betonie, onzelievevrouwebedstro, walstro, akelei, wilde zuring, smalle weegbree, valeriaan, berenklauw, roomkleurige vlier, hondsroos, eglantier. Het kan niet op! Wat een weelde! Stappen in de vrije natuur is goed voor het geheugen, schijnt het. A la bonheur! Voor sommige bloemennamen heb ik toch wel heel diep moeten graven in dat geheugen van mij.

Aan de einder de beboste vulkaantoppen van Auvergne, wachters in de verte. Langzaam geklommen van Le Puy ( 625 m) naar het sparrenbos van Lac de l'Oeuf ( 1206 m) en daarna in de regen afgedaald door gemengd loofbos naar St-Privat-d'Allier (890 m). Niet uitgegleden dankzij de wortels van de bomen die steun en houvast bieden.

Gewandeld voorbij het romaans kerkje van St-Christophe-sur-Dolaison in roodachtige vulkanische steen met een open klokkenhuis met 4 bogen. We passeren een gemeenschappelijk bakhuisje waar de broden van het hele dorp gebakken werden. Ze bewaarden 2 à 3 weken! Het gehucht Le Chier heeft nog een centrale dries met een drinkplaats voor vee. De daken zijn hier bedekt met zuiderse, rode, halfronde dakpannen, op hun plaats gehouden door grote stenen. In de dorpjes langs de weg staan veel eenvoudige stenen kruisen, getuigen van de eeuwenoude pelgrimstocht.

Ik slaap in een gîte d'étape La Cabourne. In de hal is er een verwarmde kast om de bottines te ventileren. Wat een luxe! We slapen in kamers van 2 met een gemeenschappelijke badkamer tussen 2 kamers. Je mag wel niet vergeten de andere kamer te ontsluiten als je klaar bent met de douche!  Babbelend met mijn kamergenote Agnes ben ik waarempel mijn ene voet aan het insmeren met tandpasta! ( ik heb allerlei staaltjes mee: shampoo, voetcrème, tandpasta)... Op het menu vanavond staan er 'lentilles du Puy', groene linzen, een plaatselijke specialiteit. De enige bar met internet hier is gesloten. Pech! Morgen beter in Saugues!

13-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Gespoord naar Le Puy. Ik had 3 maand geleden een goedkoop ticket naar Lyon geboekt via TGV-europe.com. Daarna via St-Etienne naar Le Puy langs de bovenloop van de Loire.

Voor 18 u mochten we niet binnen in de jeugdherberg. 's Avonds nog de kathedraal met de Zwarte Madonna bezocht. Het originele beeldje is ooit openbaar verbrand tijdens de Franse Revolutie. In de kerk ligt ook de 'koortssteen', een zwarte, platte lavasteen waar volgens de legende een zieke vrouw op ging liggen. Ze kreeg een visioen en zag O-L-Vrouw, omringd door engelen. Ze was meteen genezen! Dit was het begin van de Mariaverering op deze plek, waar voordien een Keltisch en een Romeins heiligdom stond.

12-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vandaag met ons koor de pinkstermis gezongen: liederen van Taizé: inspirerend! Op het einde kreeg ik van onze pastoor Patrick Derde de pelgrimszegen. Het was heel ontroerend en hij zegende de thuisblijvers mee ( dus Roland ook, hum hum!) Vanavond was Yves, een jonge pelgrim uit Gent, hier te gast. Hij fietst tot Le-Puy en stapt van daar de hele tocht naar Santiago de Compostela. Een toffe gast! Het was trouwens vandaag zijn verjaardag: hij werd er 32! Maak er een uitzonderlijke tocht van, Yves!

11-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Gisteren nog een laatste oefenwandeling gedaan naar Elst, waar mijn zoon Pieter woont, langs kleine weggetjes en dit keer met 'the real thing' ( mijn rugzak geladen zoals het hoort, niet met flessen water). Alles OK! Ik ben gewapend met een flinke dosis zelfrelativering en met 4 gidsjes: De Nederlandse ANWB Wandelgids 'Franse St-Jacobsroute' (2008) en 3 Franse topogidsen van de GR 65 van Le-Puy-en-Velay naar Roncesvalles (2010). Twee  ervan zijn van mijn stappersvriend Luc uit Kortrijk. Van zodra ik in Figeac ben stuur ik hem het eerste terug ( 210 gram minder!), idem in Moissac ( 250 gram!). De gidsjes samen wegen 840 gram. Er kan niets misgaan... Als 't God belieft, zou mijn mama hieraan toegevoegd hebben. Mijn eerste tocht naar Santiago de Compostela heb ik gelopen om haar te bedanken voor wat ze - ondanks haar moeilijke leven - voor ons, haar 3 kinderen, gedaan had. Ik heb het haar wel nooit kunnen zeggen, ze was al overleden toen. Ik geloof dat zij mij op deze nieuwe tocht op een of andere manier weer zal begeleiden...

10-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vlucht met Ryanair: Compostela - Madrid en daarna met Brussels Airlines Madrid - Brussel

( goedkope vlucht omdat ik hem zo lang vooraf geboekt heb)
Roland zal er zijn om mij op te wachten. Dank je wel Roland om mij zolang te laten gaan!

Urlacpe Lalonasabe Sabuhofroctebe Malehospasrapo Vioccalpomepesa!

06-10-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore