Twee kleine dorpjes Moratinos en San Nicolás del Real Camino voor de stad Sahagún. Nog veel huizen in leem. Een casa cueva gezien ( een huis onder een heuvel van aarde, maar wel met een TV-antenne erboven op). Ook een kleine wijngaard met gekke vogelverschrikkers

( espantapájaros). Later op de dag (zaterdag) zie ik andere families met zijn allen druiven plukken op zo´n wijngaardjes voor eigen gebruik. Binnenkort zal het "fiesta de vino" zijn. 
In Sahagún stond vroeger de benedictijnerabdij die zo geroemd werd om haar gastvrijheid. Nu zijn daar enkel ruïnes van over. De gemeentelijke herberg heet wel nog "Cluny". Er zijn twee oude kerken in baksteen in de mudéjarstijl (Arabische stijl): San Tirso met een toren van 3 verdiepingen en San Lorenzo met 4 verdiepingen. Op de plaatselijke zaterdagmarkt verkopen ze reuzepepers.
Na Sahagún loopt het pad naast de autoweg. Er staat een bataljon bulldozers en kranen klaar als maandag de werkdag weer begint. Hier komt een nieuw klaverblad voor de autosnelweg en een nieuwe TGV-verbinding met Madrid. De jonge platanen naast de camino zullen in de toekomst nog veel verkeersgeweld moeten trotseren! Je kon ook een alternatief tracé over een Romeinse heirweg en door een bos volgen, maar dat leidde niet tot Bercianos del Real Camino.
We komen hier terecht in een oud Spaans huis, casa rectoral. We slapen onder zware eiken balken.
De hele dag is Pieter-Jan in mijn gedachten. Ik hoop dat alles goed met hem is. We krijgen een gezamenlijk avondmaal en na de afwas een korte pelgrimswens. Een 3-tal mensen hadden elk een fles wijn gekocht voor de groep, maar de hospitaleras ( 3 vrouwen) zullen het verkeerd begrepen hebben. Voor het eten zeiden ze nog dat wij konden opeten waar de pelgrims van de vorige dag voor gezorgd hadden. ( We betalen een vrije gift, een donativo.) De wijn zal voor de mensen van morgen zijn...

19-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vanmorgen volgens de gids, een eentonig stuk, 18 km zonder één dorpje. Het valt mee. Liam beent me voorbij. Ik roep hem nog na: " You survived?". " Just about!" Engelse humor!
Een Spanjaard met een neus voor commercie heeft hier halverwege zijn caravan neergepoot en verkoopt broodjes met gebraden worst en koffie en thee. De barbecuegeur lokt de pelgrims als een vliegenvanger de vliegen. Uiteindelijk is het maar flauwe, lauwe oploskoffie.
Het eeuwenoude pad ligt bezaaid met keien. Slecht voor de Amerikaanse Erna, die gisteren al verstevigende enkelbanden moest kopen in een apotheek. Met mijn schoenen met hoge schacht en dikke zolen heb ik er geen last van. De camino loopt kaarsrecht door de Páramo ( koud, leeg gebied), ´s zomers zeer heet, maar nu vrij fris. Volledig vlak, nada, niets, alleen maar velden, stoppelvelden, en nog eens velden. Thuis had ik mij ingebeeld dat ik als de eenzaamheid mij te hoog zat wel een praatje zou slaan met de koeien in de wei. Gisteren moet hier een boer voorbij zijn gekomen. Er liggen klodders mest op het pad. Ik ben aan het neuriën. " Waar zijn de koeien gebleven? Where have all the flowers gone?" maar ik herinner me maar de 1^ste regel, een oorwormmelodietje tot Calzadilla de la Cueza. Een Japanner voor me maakt met zijn stok schijnbewegingen. Zo sloeg hij de vorige dagen de vliegen weg, zei hij. Ik dacht dat hij tegen windmolens vocht. Zo hebben we allemaal tactieken om de eentonige stukken door te komen.
We steken een cañada real over, een veedrijversroute waarlangs men al eeuwenlang kuddes merinoschapen uit de winterweiden van Extremadura en Andalusië in het zuiden naar de groene weiden in de bergen van León brengt. Tegenwoordig zijn deze cañadas ecologische corridors waar planten en dieren die elders verdwenen zijn, zich kunnen handhaven. De weg van de "transhumancia" kruist die van de sterren.
Na Calzadilla is het landschap meer golvend. Heel af en toe komen we voorbij een veld droge zonnebloemen, te krachteloos om zich naar de zon te richten, een lekkernij voor de vogeltjes hier ("girasoles ciegos" of " blinde zonnebloemen”?) In de dorpjes Ledigos en Terradillos de los Templarios  zijn er veel lemen huizen en duiventillen. De militaire orde van de tempeliers en later de johannieters of hospitaalridders streden samen met de Spaanse koningen om Spanje te heroveren op de Moren ( la reconquista). Ze bouwden burchten, hospitalen en pelgrimsherbergen. De andere grote Spaanse ridderorden (o.a. van Calatrava) zijn recenter.
Nog 369 km te gaan ( al 395 km afgelegd!). Avondmaal met Dennis, Philippe, de Catalaan Juan en de Zwitser Walter (protestants herder in een ziekenhuis. Dit is zijn 6de jaar vanuit Zwitserland, Bodensee. Zijn eerste jaar was het mooiste, toen hij vertrok uit Le Puy-en-Velay, Frankrijk.) Dennis wil ook weten waarom ik naar Santiago ga. Die Amerikanen zijn wel heel direct! Zijn ouders, Cubanen, kwamen uit heel talrijke gezinnen: 11 en 12 kinderen. Zelf heeft hij enkel 1 zus. Zijn vader heeft hem nooit aanvaard zoals hij was, zelfs niet op zijn sterfbed...

18-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zalig geslapen tot 8 u. In pelgrimsbegrippen schromelijk laat! Alleen een goederentrein gehoord, geen pelgrims die zich al vanaf 5u klaarmaken en rammelen met plasticzakken in hun rugzak.
Vandaag een vlakke etappe. Even langs een alternatieve route gestapt naast een riviertje. Nieuwe mensen leren kennen. De Amerikaanse Erna van 67, een heel onafhankelijke vrouw, al 9 jaar met pensioen en nu pas een partner leren kennen. Ze klust wel 3 dagen per week bij om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen als gepensioneerde in de US.
De Cubaanse Amerikaan Dennis die ik pilletjes voor de keel en tegen hoofdpijn geef uit mijn ijsdoos met geneesmiddelen ( ik ben goed voorzien, op aanraden van Daniël van de KWB)
De jonge Fransman Philippe  uit Bretagne die op 1 augustus vertrokken is uit Finistère ( even voorbij de Mont-St-Michel) en wil stappen tot Finistierra voorbij Santiago. In Frankrijk wandelde hij alleen, hier in Spanje heeft hij Spaanse vrienden leren kennen met wie hij samen optrekt en met lichaamstaal communiceert, aangezien hij niet zo veel talen spreekt. Hij is fotograaf maar loopt rond met een heel klein ouderwets cameraatje, niet digitaal. Hij zegt zelf: " le cordonnier va le plus mal chaussé". Zijn ander fotomateriaal, statief incluis, heeft hij al in Frankrijk naar huis teruggestuurd, te zwaar. Hij heeft een dochter van 11 " Marine", "Van de zee". Zijn partner is van Martinique, vandaar...
In Villalcázar de Sirga ( sirga betekent ‘geknoopte band’, een plaats die zo groot is dat er op de hoofdstraat een aantal zijstraten uitkomen), staat een beschilderd vroeggotisch Mariabeeld " Virgen Blanca" waar al sedert de middeleeuwen bedevaartgangers op afkomen. Ik eindig in Carrión de los Condes, in de albergue parroquial de Santa María del Camino. Daar krijgen we ´s avonds een sympathieke pelgrimszegen bij het antieke beeld van Maria. Zij is net zoals Santiago patroonheilige van de camino. Dat zou mijn moeder graag gehoord hebben. De pastoor vertelt ons dat we morgen halverwege zijn. Ongelooflijk!
In het oude klooster van San Zoilo is nu een 3-sterrenhotel. We kunnen de kruisgang bezoeken, maar na 8 u  is die een exclusieve bar voor de hotelgasten. Op het portaal van de Santiagokerk staat Christus met de symbolen van de 4 evangelisten en daaronder op de boog 24 muzikanten met de muziekinstrumenten van die tijd. Een echt kunstwerk!

17-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Oef! Ik wou absoluut tot in Frómista geraken want Katrien van de Spaanse les heeft hier in mei een briefje verstopt onder het St-Jakobsbeeld. Overdag zijn de kerken meestal dicht, ´s avonds niet.
 
Vertrokken om 6.55 u. Ik stap bij een Koreaanse met zaklamp. Het wordt pas klaar rond 7.30u  Er zijn al 590 Koreanen naar Santiago gestapt ( vgl. 1500 Vlamingen gaan elk jaar naar Compostela, de meesten vanaf St-Jean-Pied-de-Port, enkelen helemaal uit België). Het motregent, later heuse regen. We blijven kleurige 21ste eeuwse pelgrims met onze capes: rood-,oranje-,grijs-,groen-,blauwkapjes. De camino loopt onder de ruïne van het San Anton-klooster door, waar de pelgrims vroeger brood en wijn kregen om de dag door te komen.
In Castrojeriz hebben de kalkstenen huizen en kerken ( piedra caliza de la zona, caliza dolomítica ) de kleur van de stoppelvelden, de onverharde weg met keien heeft de kleur van de aarde. Prachtig onder dat grijsblauwe wolkendek.
Eerst nog een kuitenbijter ( volgens mijn gids - gelijk hebben ze), de Alto de Mostelares voor de Tierra de Campos. Aan de brug over de Río Pisuerga ligt de ermita San Nicolás. De middeleeuwse hermitage is nu een kleine pelgrimsherberg bij de rivier die de grens vormt van de provincies Burgos en Palencia. Ik bevoorraad me in de piepkleine supermercado van Itero de la Vega ( ‘la vega’ is vruchtbare vlakte), een dwergje vergeleken met onze supermarkets. Boadilla del Camino heeft een herberg met zwembad maar Frómista roept me. Ik stap door een populierendreef, zo´n on-Spaans landschap op het eerste gezicht! Gek! En net voor Frómista loopt het Canal de Castilla, een onafgewerkt 18de-eeuws kanaal, ook broed- en rustgebied voor vogels. Dag kwetterende vogeltjes in het bloeiende riet, in de biezen en lisdodden! Op de zijkanaaltjes staan barokke onderhoudsgebouwtjes ( de weg van het WC-papier blijkbaar). We moeten de oude sluis over om in Frómista te geraken. Ik beland in een nieuwe albergue aan het stationsgebouwtje met een heel oud dakgebinte en nieuwe houten stapelbedden. Bevreemdend, we zijn er slechts met zijn tweeën na de overvolle herbergen van de vorige dagen. Bevreemdend ook het licht bij de dreigende onweerswolken. Ik ga op speurtocht naar het briefje van Katrien. Een amateurdetective ben ik! De 1^ste  kerk Santa María, een museum, is gesloten. De 2^de kerk San Pedro is de kerk van de ooievaarsnesten: 5 op de toren. In het stadje hangt een affiche van deze kerk met 5 ooievaars op de nesten! De 3^de  kerk, San Martín is de goede: een mooie vroegromaanse kerk al vermeld in de allereerste middeleeuwse gidsen naar Santiago: heel sober met gebeeldhouwde kapitelen onder de gewelven en kraagstenen onder het dak. Ik merk niets aan het naïeve beeld van Santiago. Tussen het beeld en het voetstuk zou Katrien  in de maand mei een briefje voor mij verstopt hebben. Ik pruts wat met mijn zakmes, voel me een beeldenstormer... Waar begin ik aan? De andere bezoekers kijken mij vreemd aan. Ik vraag het zelfs aan de suppoost, we kijken samen en zien niets! Er ligt nochtans voldoende stof op het voetstuk. Wat nu gedaan? Ik keer terug met mijn hoofdlampje en gewapend met mijn mes van Colombia ( de collega´s op school kennen het wel). Onopvallend kun je dit niet meer noemen! Maar effectief, deze keer vind ik het wel: een minuscuul opgerold kattebelletje dat daar 4 maand op mij heeft liggen wachten, een lieve wens van Katrien. " Que Santiago te proteja durante el viaje!" Cool! ( het geschikte woord zelfs uit mijn mond!) De suppoost glimlacht ook!  Bedankt, zotte Katrien!
 
Bedankt ook allemaal voor jullie reacties! Het doet deugd. Ik kan ze jammer genoeg niet individueel beantwoorden. We hebben hier amper 20 minuten internet voor € 1 en er staan telkens anderen te wachten. Trouwens, mijn nieuwsgierige Roland opent soms mails thuis, waardoor ik niet meer weet of ik ze zelf al gelezen heb of niet...
Drukke dagen zijn dat hier! Vroeg op, stappen tot 3 of 4 u, wachten voor een vaak koude douche ( vandaag niet natuurlijk, met zijn tweeën beschikken we over 4 ruime douches) , kleren uitwassen en te drogen hangen ( in sommige dorpjes maken jonge snaken van 12-13 jaar er een sport van damesslipjes van de waslijn te halen - ik was gestart met 3 en heb er nu nog 2) , je dagboek bijhouden, een samenvatting doormailen, het stadje of dorpje verkennen en ´s avonds het "menu del peregrino" met telkens 3 of 4 keuzemogelijkheden : voorgerecht  + hoofdgerecht en dessert voor ± € 10, brood, water en wijn inbegrepen. En toch begint mijn broek wat los om mijn middel te zitten.

16-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Wat gesukkeld om uit Burgos te geraken. Ik volg een pelgrim voor mij zonder naar een kaart te kijken. Hij was fout gelopen...
Na Burgos het begin van de meseta, Spaanse hoogvlakte, 800 m boven zeeniveau. Ik had ze mij veel vlakker voorgesteld. Er zijn nog golvingen met stenige heuvels en heuveltjes en glooiende stoppelvelden. Een stevige wind uit het oosten ( achter ons) waait de dreigende wolken voor ons uit elkaar. Meer en meer Spanjaarden met lichte rugzakjes zijn onderweg. Zij komen voor 1 of 2 weken en doen jaarlijks een stuk naar Compostela tijdens de vakantie "para conectar", om verbonden te zijn met de natuur, de camino, de pelgrims. En we zijn verbonden...

Een snellere stapper geeft je stilzwijgend een snoepje als je bergop sukkelt. In het plaatselijk winkeltje koop ik amandels en yoghurt (ik heb nog brood en chorizo iberico, heerlijke Spaanse worst). Daar bedanken enkele mensen me omdat ik hen gisteren op de goede weg gezet had. Net daarvoor had ik iemand anders bedankt om dezelfde reden.
In Rabé de las Calzadas ontmoet ik de Hollandse zusjes Agnes en Diny weer. Zij houden het voor bekeken in Hornillos del Camino. Ik ga nog door tot Hontanas, profiterend van het frisse weer, ideaal om te stappen.
Een goed uitgeruste fietser ( tent vooraan bevestigd, op de bagage achteraan een reservewiel en een reflecterend horizontaal stokje met een ronde schijf - een "spiegelei" heet zoiets in Nederland, schijnt het) - pompt zijn band op. Het is een Frans koppel. Vorig jaar fietsten ze tot Burgos vanuit Bourgondië maar daar brak de vrouw haar sleutelbeen bij een val. Dit jaar beginnen ze weer vanaf Burgos.

Voor mij schrijft een jong Australisch-Zweeds koppel zich in in de herberg. Ze hebben mekaar leren kennen op de unif in Adelaïde en wonen nu in Zweden.
Aan tafel kom ik terecht bij een Amerikaans gezin uit North Carolina: vader Bruce, moeder Brenda, tuinierende zoon Jean-Paul. Ze vlogen tot Genève en huurden daar een auto. De vader mag niet stappen vanwege zijn hart, moeder en zoon stappen wel. Ze reden eerst voorbij Lourdes en startten in St-Jean-Pied-de-Port. Ze doen de camino om de 60ste verjaardag van de moeder te vieren. Een heel lieve familie. Jean-Paul heeft tranen in zijn ogen als ik het verhaal van mijn moeder vertel.

15-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Rustdag in Burgos. Zalig! Eerst een delicaat probleem opgelost. We verblijven met zijn vieren ( het Duitse koppel Henri en Hedwig, de Italiaan Giuliano en ik) in een goedkoop hostal, je mag maar 1 dag in een albergue voor pelgrims overnachten. Er zijn 2 kamers vrij: 1 met 3 bedden en douche en 1 met 2 bedden en bad voor € 16.5 elk. We hebben de prijs door 4 gedeeld, de kamer met bad is duurder. Giuliano stelt nog voor bij hem te slapen in alle respect, maar ik hou hem toch liever op afstand! Ik slaap bij Henri en Hedwig, maar we mogen alle 4 het bad gebruiken. Heerlijk vooruitzicht! 

De barkeeper waar we ontbijten noemt ons " peregrinos jubilados", gepensioneerde pelgrims, omdat we even niet stappen!
Tijd om kaartjes te schrijven, een plaatselijke Spaanse krant te kopen, de kathedraal te bezoeken en door de straatjes, steegjes, over pleintjes te dwalen, in een oud café caña  te drinken met aceitunas ( bier van de tap met olijven). De grote herenhuizen hebben hier balkons met ramen, " miradores" of witgeschilderde ramen van balkons die doorlopen over zo´n 4 verdiepingen om beschermd te zijn tegen de kou en toch alles te kunnen gadeslaan wat op straat gebeurt. Er zijn massa´s kerken met van die grote barokke altaarretabels. (Op dat van San Nicolás staan zo´n 465 figuren afgebeeld in steen).  De refugio zelf organiseert een toeristische rondleiding rond de kathedraal (met een joodse ster in het  roosvenster om te tonen dat het christendom uit het jodendom is ontstaan). De albergue heet " casa de los cubos", een gerestaureerd huis van een rijke handelaar uit Burgos, onderaan natuursteen, daarboven baksteen. We bewonderen het huis van de Condestables, heren van Burgos, die ook een prachtige gotische kapel hebben in de kathedraal. In dit huis hebben de Spaanse koningen Christoffel Columbus ontvangen toen hij weerkwam van zijn 2de reis naar Amerika met plaatselijke producten ( koffie en aardappelen), massa´s goud en heuse Indianen om mee te pronken. Daar is ook Filips de Schone ziek geworden en gestorven en zijn vrouw Johanna de Waanzinnige heeft maandenlang met zijn lijk door Spanje gezeuld tot hij uiteindelijk in Granada begraven werd. Interessant!
Zalig om even de toerist uit te hangen. ´s Avonds eten we tapas en pikken we nog een plechtige processie mee in de kathedraal. De broederschap van de Santissimo Christo de Burgos viert feest ( = een wonderbaarlijk beeld dat ooit bloed gezweet zou hebben).

Urlacpe Lalonasabe Sabuho!

Nee, ik ben niet gek geworden. ´s Morgens probeer ik voor de sport de namen van de plaatsen waar ik sliep op te sommen in de goeie volgorde. Zonder ezelsbruggetje lukt het me al niet meer: Unto, Roncesvalles, LArrasoaina, Cizur Menor, Puente la Reina, Estella + Los Arcos, LOgroño, NAjera, SAnto Domingo de la Calzada, BElorado + SAn Juan de Ortega, BUrgos, HOntanas. Het lijkt wel een Afrikaanse groet! 

14-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

De collega´s hebben al 2 weken les gehad!
Al onmiddellijk weer een bos om te vertrekken, kleiner dit keer. Het 2^de dorp Atapuerca hoort bij het werelderfgoed van de Unesco. In de steengroeve bij de Sierra de Atapuerca werden in 1994 menselijke resten ontdekt van 800 000 jaar oud, de homo antecessor, veel ouder dan de neanderthaler of de homo sapiens. Er staan 3 menhirs ter herinnering aan de ingang van het dorp. Op de heuvel hebben pelgrims met kleine keitjes evenwijdige steencirkels aangelegd, een mini-Stonehenge. Een groot stuk van de morgen loop ik samen met Anne van Brugge. Het is haar laatste dag dit jaar. Morgen vertrekt ze met de nachttrein uit Burgos. Ze werkt bij de sociale inspectie in Brugge en Jabbeke en vertelt dat ze illegalen niet meer zo vaak op het vliegveld zetten sedert Samira, maar wel een bevel geven om het land binnen de 24 uur te verlaten...
In Castañares nemen we de bus naar Burgos om de 5km door industriegebied te vermijden. Ik kom terecht in een gloednieuwe refugio met lift ( ik zit op de 6de verdieping) net achter de kathedraal. Ik twijfel wel even of ik morgen zou blijven voor een rustdag omdat alle musea op maandag gesloten zijn in Spanje. Ik bezoek nog het kartuizerklooster " Cartuja de Miraflores" (met heel rijke, eenbeukige kerk en koninklijke grafmonumenten) maar vergis mij in de afstand: 5 km heen en 5 terug. De kilometers voor vandaag heb ik dus overschreden.

13-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vandaag kom ik Anne van Brugge telkens tegen in de dorpjes: in Tosantos ( ze vertelt me dat je als pelgrim altijd naar het toilet mag in een albergue die open is - net wat ik nodig had. Op de muur stond een mooie spreuk: "Oordeel de mensen niet, want dan heb je geen tijd om van ze te houden." Je bent hier vatbaar voor zingeving.), bij het ontbijt in Espinosa del Camino, bij de picknick in het bos en in de refugio van San Juan de Ortega.
In Villafranca - Montes de Oca vergeet ik brood te kopen in een houtoven gebakken, specialiteit van daar. Ik heb nog wat restjes van gisteren. Vorig jaar met de KWB was dit mijn lastigste tocht ( klimmen van 770 m naar 1040 m, een eindeloze wandeling in de uitgestrekte eiken- en dennenbossen van Montes de Oca - ik was uitgeput toen ik arriveerde in San Juan de Ortega.) Dit jaar geniet ik meer, hoewel de uitputting er nog altijd bijhoort. Als je even stopt in dit bos, hoor je het suizen van de wind in je oren, getjirp van krekels, een enkele opgeschrikte vogel, het voorbijzoeven van een peregrino op mountainbike. Je voelt de wuivende droge grashalmen langs je benen. De vlindertjes fladderen met je mee, sprinkhanen springen voor je uit. Er zijn varens, brem, bloeiende heide en tijm. De dennengeur verkwikt je.
Bij een open plek zie je in de verte de toppen van de Sierra de la Demanda (2200 m hoog) . Daar ergens, volgens het oriëntatiebord ligt het klooster San Millán de  la Cogolla, waar een monnik de eerste zinnetjes in de volkstaal schreef in de marge van een Latijns handschrift: de Spaanse tegenhanger van ons "olla vogala nestas bigunnan!"
San Juan de Ortega was een leerling van Santo Domingo de la Calzada, legde ook wegen aan en bouwde bruggen voor de pelgrims. Enorm belangrijk als je daardoor niet meer verdwaalde in ongure bossen of urenlang om moest lopen om een doorwaadbare plaats in de rivier te vinden. Vandaar... In deze bossen huizen trouwens nog herten, everzwijnen, vossen, wolven, dassen en otters...
In San Juan is er een bar met een gehandtekende foto  van Enrique, blijkbaar een legendarische pelgrim. Tomas wist te vertellen dat Enrique en Marcelino ( in het houten chalet in Parque de la Grajera buiten Logroño) eeuwige pelgrims zijn. Marcelino heb ik niet op de foto, maar zijn stempel staat wel in mijn boekje, mijn credencial of geloofsbrief. Tomas slaapt vannacht buiten, zijn laatste nacht als pelgrim. Morgen neemt hij de bus terug uit Burgos, hij moet dringend met zijn proffen overleggen welke vrijstellingen hij kan krijgen. Zijn vriendinnetje Georgina uit Barcelona gooit haastig haar gerief in de plasticzakken (zoals wij allemaal gebruiken om wat orde te krijgen) in de rugzak, net voor de lichten uitgaan...
We eten met Ann, Birthe uit Denemarken en Giuliano in de casa rural. Een empanada gallego de atún, morcilla de Burgos (gebakken bloedworst met rijst ) en ensalada. Lekker en ruim genoeg. De rest van het brood nemen we mee voor de picknick.

12-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Weer vertrokken om 7.15 u. Dan wordt het pas klaar (Ik ben altijd bij de laatsten). Het 1ste dorpje is Grañon. Het krioelt hier van de pelgrims die er ontbijten.
Ik geniet van de glooiende heuvels, het laatste stukje van de Rioja voor het overgaat in de provincie Burgos, deel van de autonome regio Castillië-León. Even niet opgelet! Geen gele pijlen meer, geen caminoganger ergens voor je in de verte. Ik ben geen verdwaalde reiziger, wel een verdwaalde pelgrim. Geen nood! Een vriendelijke Spanjaard aan het werk in zijn moestuin gaat met me mee om het pad te tonen waar ik weer kan inpikken op de camino. Ik hoef niet de hele afstand terug te lopen. Ook in Los Arcos wou een oud vrouwtje-met-stok mij de weg tonen naar de brievenbus, op haar gezapige tempo...
Op de hellingen minder groen maar vaalgouden of roestbruine stoppelvelden ( zonder of met zonnebril). We lopen op een onverhard pad naast de N-120 naar Burgos. Veel verkeer maar toch geen asfalt.

Om 2.15 u ben ik in  Belorado. De eerste herberg heeft zelfs een klein zwembad! Lekker ontspannen! ´s Avonds trakteert Giuliano mij en het Duitse koppel Henri en Hedwig op pacharán, een typisch Spaanse bessenlikeur. Ik zal  in Santiago zo´n fles kopen voor oma.

11-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Exit Jane, vrijgevochten Engelse van 45, al 13,5 jaar weg  van Engeland, a living dictionary. Ze heeft lieven gehad in Engeland, Italië, Spanje, Wallonië ( blijkbaar de manier om vlot  een taal te spreken!). Momenteel geeft ze Engelse les in Parijs.
Vertrokken om 7.15 u met een vogelconcert, door de wijngaarden en akkers van de Rioja. Fotostop in Azofra: een ooievaarsnest met inhoud op de toren van de dorpskerk. In de straat 2 oude mannetjes die grote paprika´s roosteren op een olievat, ze zwartblakeren en ze daarna pellen.
Dag van de kleurige vlindertjes. Stappen wij even snel als vlinders? Allicht niet bergop. Een tractor waait minder rood Riojastof op dan een enkele voorbijrijdende auto. Op de hoogvlakte langs een pas aangelegd golfterrein met frisgroen gras ( alleen om naar te kijken) + restanten van een eikenbos met nieuwe inplantingen van appartementen, 4 hoog, net Nieuwpoort, maar minder hoog, met meer ruimte en zonder de zee! My kingdom for a dive in the sea! De vermoeidheid laat zich voelen in de benen. De 2 kleine blaartjes zijn niet groter geworden dankzij de uitstekende blarenverzorging geleerd van Daniël van de KWB. Op mijn andere hiel heb ik wel een nieuw blaartje.( Greet, hoe gaat het met je hielspoor op school?)
De kluizenaar Dominicus liet hier de eikenbossen rooien om bruggen te bouwen en wegen aan te leggen. Hij is er heilig door geworden, "de heilige van de geplaveide weg" . Al om 2.15 u aangekomen in Santo Domingo de la Calzada.
Hier worden we vertroeteld: een ruime moderne albergue met 7 douches voor mannen en 7 voor vrouwen ( al 2 dagen enkel een koude douche voor mij, omdat de pelgrims die voor mij kwamen al het warme water opgebruikt hadden - van Colombia geleden), een leuk binnenpleintje om onze kleren uit te wassen en te laten drogen onder het gekraai van een haan in een luxekooi, een ruime keuken en refter. Anne van Brugge en ik picknicken er samen. We zien elkaar al af en toe sedert  Roncesvalles. Wat een diepgaand gesprek! Zij heeft een dochter die al op 7 jaar kanker onder de oogbol kreeg, genas maar herviel en nu heel dapper met een prothese door het leven gaat. Het meisje is 23 en een flinke studente fysica. Haar oudere zus kon de situatie niet aan, heeft gebroken met de familie en vindt dat Anne haar stalkt als ze brieven schrijft. Iedereen gaat zijn eigen camino...
Aan dit stadje is een leuke legende verbonden. Ooit waren een Duits koppel met hun zoon onderweg naar Santiago. Ze overnachtten hier in de herberg. De dochter van de herbergier werd verliefd op de Duitse jongen, maar hij ging er niet op in. Uit jaloezie verstopte zij een zilveren beker in zijn bagage, hij eindigde aan de galg. Vader en moeder baden tot Santiago en als ze terugkwamen van hun bedevaart, leefde hun zoon nog, ondersteund door Santiago. De bisschop geloofde hen niet en wou net beginnen aan zijn maaltijd van gebraden haan en kip. "Die dieren hier zouden nog eerder vleugels krijgen dan dat dit zou kunnen waar zijn", zei hij. Het wonder geschiedde: de haan en de kip vlogen van het bord op. Vandaar dat in de kathedraal een kippenhok staat met een echte haan en kip.
´s Avonds bij het menu del peregrino zingen de Fransen en de Italianen mooie, weemoedige liederen.

10-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 7.30 u zonder Jane. In onze kamer sliep een oudere man met een baard ( hij lijkt een beetje op jou, Karel) die over zijn T-shirt en short een bruine pij draagt van de orde van Calatrava. Hij heeft wel een gezondheidsprobleem aan de keel, maakt ´s nachts rare geluiden als hij naar adem hapt, ‘s morgens moet hij met een apparaat zijn keel zuiveren, je verstaat hem nauwelijks. Hij loopt op blote voeten in sandalen ( Katrien!), draagt de traditionele pelgrimshoed met schelpjes en in zijn hand houdt hij de staf met de kleine kalebas om water op te vangen. Ik mag hem fotograferen, als hij een tijdje voor mij vertrekt. Het wordt een mooie tocht langs een stuwmeer ( Embalse de la Grajera), wijngaarden en bermen met kleurige, kruidige wilde bloemen: geel, wit, rood, blauw, paars, lila ( paardenbloemstreepzaad, wilgenroosje, cichorei, klaver, kruipende vogelwikke, distels, rozenbottels, muskuskaasjeskruid en langs de beekjes kattenstaart en akkerwinde  en andere mij onbekende soorten ( haha, André: een onvertaalbare passage!)
Logroño is de hoofdstad van La Rioja. Uit deze streek komt de beste wijn van Spanje, hij smaakt wat zuurder dan de Franse wijn. De oorspronkelijke druivensoort is´tempranillo’. Nu mengen ze die soms met ´cabernet-sauvignon’om met bordeauxwijnen te kunnen concurreren. De druifjes zijn veel zoeter dan die uit onze serre, Roland! Laten we klinken met een glas Rioja! Amor, salud y pesetas! ( gisterenavond bij de paters kregen we één fles en één kruik om te delen met zo´n 30 pelgrims. Dat maken we vanavond goed!)
Op het kerkhof van Navarrete is er een mooie gedenkplaat voor Alice De Craemer, de echtgenote van Etienne, de voorzitter van het Vlaamse Compostelagenootschap. Ze is hier verongelukt toen ze allebei per fiets op weg waren naar Santiago. Er waren verse bloemetjes...
Net voor Ventosa op de camino original zie ik Enrique de albergue binnenstappen; een ontroerend moment. Hij moet zich doodzweten onder dat wollen habijt met enkel zo´n klein kalebasje om water op te vangen van de schaarse bronnen onderweg. Hij heeft 20 km gestapt, ik heb er nog 10 te gaan tot Nájera. Hij omhelst me, wenst me ´buen camino’en geeft me een speldje cadeau met de gele pijl van de camino. Ik huil voor het eerst. Die gele pijlen op bomen, rotsblokken, straatstenen, lantaarnpalen, brugpijlers wijzen ons overal de weg.

Op dit oeroude stuk van de camino hebben generaties pelgrims kleine steenmannetjes gemaakt met losse keien en keitjes. Allemaal Santiagootjes of Enriquetjes. Het lijkt wel de kabouterberg van Floris en Joene (mijn kleinkinderen).
Toegekomen om 4.15 u. Nog plaats in de herberg. Oef!

09-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Onbijt met een zacht gekookt eitje en toetje! Even gestapt met de Nederlanse zusjes: Agnes

( genezen van borstkanker) en zus Diny ( verpleegster en lachtaart). Een dag zonder lach is een verloren dag, is haar motto! Hartelijk gelachen met haar verhaal over haar foto´s: rompen zonder kop, alleen maar benen...nu laat ze het fotograferen over aan Agnes. De Belgen rijden door tot Boadilla del Camino en beginnen weer te stappen waar ze de vorige keer gestopt waren.
Zalige staptocht altijd maar omhoog en omlaag met prachtige panorama´s, door 2 bekoorlijke dorpjes Sansol en Torres del Río (daar een foto genomen van het gewelf van een romaans kerkje zonder flash met zelfontspanner en het lukt dan nog ook - tip van de Spaanse mevrouw aan de ingang: €1), langs terrassen met olijfboomgaarden, via een steile afdaling van de Barranco Mataburros = ‘de kloof die het de ezels lastig maakt’. Niet alleen de ezels natuurlijk, of misschien zijn we zelf wel die overmoedige ezels die in de middaghitte (28°) willen stappen tot Logroño. Ik praat Nederlands, Frans, Engels, Spaans. Vlot surfen van de ene taal naar de andere is wel een vaardigheid apart. Dat komt misschien nog wel. Tijdens het stappen heb je tijd (voetstaptijd) voor ontmoetingen, voor verhalen van de jonge Spaanse Maria  uit La Rioja, die al haar hele jeugd pelgrims voorbij ziet stappen en het ook wou proberen; van de Antwerpenaar Tomas, 1stejaarsstudent geneeskunde die even komt stappen in afwachting van zijn resultaten. Slaagt hij, dan keert hij terug. Slaagt hij niet, dan stapt hij verder; van de Engelse jongen Liam, die hier al was 3 jaar geleden maar nu terugkomt met camera en schetsboek ( hij schetst de sobere  romaanse kerkjes); van de Fransman Dominique die gisteren in Los Arcos zo welluidend zong na de pelgrimszegen in de kerk...
Na de picknick ( brood , olijfolie gekregen van Giulianio, smeerkaas en wat ze mij voor komkommer verkocht hebben. Het blijkt een augurk te zijn, niet zo sappig, veel zwaarder, van het soort dat oma en opa op azijn oplegden, maar dan een reuzegrote) beland ik in Viana, de stad van Cesare Borgia, zoon van Alexandre VI Borgia, paus van 1492 tot 1503! Geloof en kerk à la carte, toen en misschien ook wel nu. In de steden loopt de camino door het oude centrum, niet door de nieuwbouwwijken. Goed zo!
Toch wel een afmattende tocht door de hitte met een stuk zinderend asfalt bij het naderen van Logroño ( slecht voor de voetzolen). De refugio is volgeboekt, we belanden bij de paters ( albergue parroquial), krijgen gelukkig nog een bed want de matrasjes zijn heel dun. Een Frans koppel verhuist naar een meer comfortabele plaats want de vrouw had last met de knie en moet 3 dagen rusten van de dokter. Omdat Jane en ik hielpen bij de vertaling krijgen wij hun bedden in de kamer van Enrique. Logroño is een levendige, vrolijke stad met gezellige pleintjes, een kathedraal en wat dacht je: een eeuwenoude brug over de Ebro, straatjes met typische tapasbars in Calle del Laurel. Bij de paters word je verondersteld ( maar niets is verplicht) naar de mis te gaan om 7.30 u, naar de gemeenschappelijke maaltijd ( de kok is Chinees maar kookt lekker) en naar het korte avondgebed in 4 talen in de Santiagokerk ( we gaan via een directe onderaardse gang). We mogen betalen wat we willen, ontbijt is inbegrepen ( un donativo para la parroquia)... Moderne paters? We gaan ervoor!

08-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 7u, met een leuke traktatie onderweg. Bij het klooster van Irache staat een fonteintje waar je wijn kunt tappen ( het kraantje druppelt tot het vat leeg is), naar de aloude traditie van gastvrijheid. Ik tap 1/5 liter en bewaar het voor de picknick.
Een leuke, rustige etappe vandaag: 21,3 km door een bos steeneiken, een kruidig stuk met gedroogde wilde venkel, eventjes begeleid door een toeterende, puffende stoet oldtimertractoren, langs heuvels met wijngaarden, stoppelvelden met torenhoge stapels stro en hopen mest om uit te strooien ( de vliegen neem je er dan maar bij). Geen winkel gezien waar ik een komkommer kon kopen, ik heb de afslag naar 2 dorpjes gemist. Wat blijft er over voor de picknick? Du pain, du fromage et du bon vin! Super !!!

In Los Arcos ontmoet ik de Kortrijkse vrienden opnieuw, ze beloven mij en 2 Nederlandse zusjes een ontbijt met verse koffie in de keuken van de refugio! 

07-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Geslapen tot 7u, ondanks alle lawaai van de pelgrims die zich al aan het klaarmaken waren.
In een heel pittoresk dorpje Cirauqui ( Romeinse weg en Romeinse brug) Eddy David weer ontmoet. Gelukkig! In het gebed dat ik gekregen had van het nonnetje in Zabaldika stond: " Dat je rugzak elke dag lichter mag worden en je hart voller”. Ja, je rugzak lichter maken, hoe doe je dat? Om te beginnen, onvrijwillig. In de vorige refuge heb ik mijn WC-papier en mijn tandenborstel (sorry, Rita) laten liggen. En aangezien Eddy toch met de auto rondrijdt en met zijn vrienden afspreekt voor koffiepauzes, heb ik hem mijn slaapzak van 600 g meegegeven. Ik heb er nog één van 300g, een lakenzak en wordt het koud dan heb ik nog altijd mijn fleece. Perfecto! Hij geeft me ook een heel licht, handig boekje met alle dorpjes en steden op de Camino. Telkens staat erbij hoe ver het is tot de volgende halte, hoe hoog het  is, hoeveel km nog te gaan tot Santiago en hoeveel km al afgelegd van St-Jean-Pied de Port. Hier in Cirauqui is dit net 100 km ! Een mijlpaal, nog 664km tot Santiago!
Weer veel bruggen vandaag, ook viaducten onder autowegen. Bij één daarvan koop ik een stuk watermeloen. Heerlijk bij deze hitte. Je mag betalen wat je wil. In alle dorpjes zijn er fonteintjes met bronwater, lekker fris. Het wordt heet vandaag: 26 °.
In Estella heb ik nog net de laatste matras. Estella is een stadje ontstaan door de camino. De koningen van Navarra lieten Franse kolonisten overkomen om de streek hier te bevolken. In de 9de eeuw toen het "graf" van Santiago ontdekt werd, was Spanje grotendeels in handen van de Moren, de moslims van toen. Enkele overgebleven katholieke koninkrijkjes in het Noorden begonnen toen aan de reconquista, de herverovering. Eeuwenlang stimuleerden de koningen de bedevaart, ze lieten bruggen bouwen, nodigden kloosterorden uit om zich hier te vestigen en de pelgrims te herbergen (vandaar dat hier zoveel romaanse kerkjes zijn), allemaal om de Moren te beletten zich weer meester te maken van het pas veroverde gebied. De pelgrimage was dus niet alleen van religieus maar ook van economisch en politiek belang!

06-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Dag van de berg van de (moderne) windmolens op de Alto del Perdón waar het altijd waait. Ik kom voorbij het eenvoudig kruisje van Frans Koks, een landgenoot die hier gestorven is op de camino, hier gestorven op de Berg van de Vergiffenis, een eenzame plek om te sterven zo ver van huis, maar ook weer niet zo eenzaam want duizenden pelgrims groeten hem. Er staan 2 stenen banken waar we kunnen uitrusten bij hem.
De 1ste echt zonnige dag ( gisteren in Pamplona 21 graden)  De witte windmolens steken schitterend af tegen de blauwe lucht. Boven staat een modern pelgrimsmonument in brons, waar de weg van de wind die van de sterren kruist. Picture time! Ik ontmoet een Amerikaanse Alison. Ze vraagt mij om samen op te trekken maar ik wil eerst plassen. Ik begin "Please go on, I´m looking for a place..." en zij vult aan " to go to the bathroom". Funny! hier in de wildernis!
Bij het begin van de afdaling struikel ik ( knipoog naar Karel! Bedankt voor de verwittiging - ik zal voorzichtiger zijn bij het dalen!)
Keien genoeg hier, voor wie er geen meeheeft van thuis! Alison heeft 2 jaar geleden met haar moeder het stuk afgelegd van León tot Santiago. Nu maakt ze de tocht af alleen.Ze vertelt me dat we de schelp bij de tocht naar Santiago zouden moeten dragen met de binnenkant zichtbaar. Symbolisch om de gaven van Santiago (Sint-Jacob) te kunnen ontvangen. Na Compostela kunnen we hem dan anders draaien. Ze is ontroerd door wat ik over mijn moeder vertel. Ook zij heeft een sterke moeder, die haar heeft willen beschermen door een kruisje mee te geven, ooit gekocht op de Azoren toen haar vliegtuig nog net een noodlanding kon maken. We gaan samen naar het 12-eeuwse romaanse kerkje Santa María de Eunate, dat heel afgelegen ligt te midden van de velden. Een kleine omweg ( het kerkje ligt eigenlijk op de Camino aragonés) voor we aankomen in Puente  la Reina, brug van de koningin, waar de route uit Aragón samenkomt met die uit St-Jean. Zoveel bruggen, zoveel mensen onderweg, al eeuwenlang! De tocht zelf is eigenlijk één brug naar mensen toe!
Er is een mooi kruisbeeld in het kerkje met Jezus' armen schuin omhoog gehangen zoals in een boom, een levensboom. Iemand zingt een vreemd ontroerend ( Keltisch?) lied, het gewelf helemaal vullend. 
Vandaag bij het avondeten Eddy gesproken, de 4de man die hoort bij de 3 stappers uit Kortrijk: Bernard, Dominique en Urbain. Hij heeft jaren geleden de tocht gedaan vanuit Parijs per fiets, maar kreeg een hartaanval in Ponferrada en moest daar 2 weken blijven in het ziekenhuis. Nadien werkt hij elk jaar 2 weken als hospitalero (= vrijwilliger die een refuge openhoudt) in Los Arcos.

05-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vandaag de dag van middeleeuwse bruggen en van de stad van de stierenlopen: Pamplona.
`s Morgens neem ik een alternatieve route naar Zabaldika waar het oude kerkje open is. Meestal zijn de romaanse kerkjes hier enkel open op zondag. Ik word verwelkomd door een vriendelijk nonnetje dat net schoongemaakt heeft, ik moet mijn pelgrimsvoeten afvegen aan de dweil! Ze verlicht voor mij een mooi 13-eeuws retabel, de moeite waard!
Aan de volgende eeuwenoude brug ligt een klooster met refugio. Dat klooster ontving de pelgrims en deed een heel dorp leven: molenaars, bakkers, houtzagers, steenhouwers, stratenleggers. De Camino was al heel vroeg erg belangrijk voor de economie van de streek.
Pamplona heeft ook zo`n middeleeuwse brug en heeft nog heel goed bewaarde stadsmuren en vestingen. Nodig na Karel de Grote! Samen met Jane, een extraverte Engelse, en Giuliano ( een Italiaan waar ik Spaans tegen spreek, hij antwoordt in het Italiaans, maar de communicatie verloopt niet zo vlot), bezoeken we de kathedraal met een heel mooi grafmonument in albast, een voorbeeld van Vlaams-Bourgondisch beeldhouwwerk.

( Herinner je je Dijon, Roland?) Hemingway heeft Pamplona wereldberoemd gemaakt met zijn boek Fiesta. Het is een gezellige boel in de Calle Estafeta waar tijdens de Sanferminfeesten de stierenloop wordt gehouden.
We stappen door tot Cizur Menor. In de 1ste herberg is er geen plaats ( Waar hebben we dat nog gehoord?), maar er is nog een tweede. Ik ga nog even terug naar de 1ste met een kerkje van de tempeliers, later overgegaan in handen van de johannieters. Ik val bijna in slaap terwijl er toeristische uitleg gegeven wordt. Een jonge Duitser legt 8 matrassen + hoofdkussen en deken klaar voor wie geen plaats meer gevonden had in de twee refuges. Slapen in een kerk, hmmm...Avondmaal met 3 Canadese vrouwen. Marie-Isabelle, Pauline en Rinette. Aan het tafeltje naast ons lachen Jane die Italiaans kent, en Giuliano zich een kriek als ze zich inbeelden hoe veel ze verdikt zullen zijn van het goede eten hier: gekookte groenten, lamskoteletjes met frieten en ijs. Ik vergeet te betalen voor mijn menu del peregrino, merk het pas om 10.15u, ga terug en krijg een whisky cadeau. De Spanjaarden hebben verstand van leven!

04-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Lichten uit in de refugio om 22u, en aan 's morgens om 6u. Daartussen een meerstemmig koor van snurkers. Hopelijk deed ik niet mee! In de Spaanse refugio's krijg je geen ontbijt. Vertrokken om 7.10 als het klaar begint te worden.
Een prachtige tocht op en neer door de bergweiden en bossen van Navarra. In de ME trotseerden de pelgrims hier rovers, beren en wolven. Nu zijn de loslopende honden in de dorpjes vrij tam.
Bewolkt, om 11u komt de zon erdoor. Leuk onder het bladerdak te wandelen door de bossen. Hoofdzakelijk beuken. maar ook eiken, dennen, berken en essen. Rijpe braambessen onderweg, bloeiende heide en herfsttijloos. Ik stap door tot in Larrasoaina: 26 km. Het laatste stuk waren er weinig pelgrims onderweg, de meesten waren blijven hangen in het vorige dorpje: Zubiri. Gevolg: wat zoeken, want ik kom voorbij een industrieel terrein met minder gele pijlen. Vanmorgen moest ik gewoon de stroom volgen. Nu geraken we wat meer verspreid.
Op en neer inderdaad. Als voetganger kun je pauzeren waar je wil. Als fietser niet, anders verlies je je elan. Natuurlijk heb je dan ook leuke afdalingen maar toch is het opletten geblazen. Vandaag zag ik een fietsende pelgrim uitglijden waar een riviertje het pad overstak: pelgrim nat, tas nat... hij kon wel verder rijden. Voor de voetgangers waren er stapstenen.
Vanavond gegeten met de Slovenen en een Belg bevriend met een Noorse. Voertaal: Engels. Morgen wacht ik weer liever tot het dag wordt! Vanmiddag voor het eerst zonnebril nodig gehad.

03-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Fantastische tocht over de Pyreneeën tot Roncesvalles! Vertrokken om 7.30 u in de mist. Koeien op het veedrijverspad. Mooi! Hun belletjes rinkelen terwijl ze aan het herkauwen zijn. Ook de schapen en de paarden die vrij rondlopen dragen een bel.
De zon priemt door aan het Mariabeeld van Orisson, een prachtige magische plaats voor zo´n beeld in de bergen. Slierten mist hangen over de valleien en de kale ronde toppen. Dit is ook het domein van de vale gieren, majestueus zoals ze in de wind zweven. Ze zijn mij wel te vlug af: ik slaag er niet in ze te fotograferen. Vorig jaar heb ik dit traject ook afgelegd met de KWB als voorbereiding voor mijn pelgrimstocht alleen. Leuk om hier terug te keren en sommige plaatsen te herkennen. Het gaat zelfs iets gemakkelijker dan vorig jaar. Trainen met flessen water in de rugzak heeft blijkbaar geholpen.
In totaal 940 m geklommen tot aan de pas van Ciza. Het is bewolkt met een fikse tegenwind. Op het einde neem ik de alternatieve weg via de pas van Ibañeta, waar Roeland , de ridder van Karel de Grote omgekomen was, vermoord door de Basken. Karel had trouwens eerst hun stad Pamploma verwoest om te verhinderen dat de oprukkende moslims zich daar zouden verschansen.
Hier stond ook het eerste klooster van Roncesvalles dat al pelgrims opvangt sedert de middeleeuwen. De refugio kost € 6 en het menu del peregrino € 9. De refugio is wel vrij primitief. 120 personen in drie rijen stapelbedden onder hetzelfde hoge dak. In de mis voor de pelgrims worden we verwelkomd: een zeer internationaal gezelschap, ook uit Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Slovenië enz. Op het einde krijgen we een collectieve pelgrimszegen, we moeten allemaal naar voren komen.

Ontroerend!

02-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vandaag toegekomen in St-Jean-Pied-de-Port. De nachttrein genomen uit Brussel. Daar kon je al goed de pelgrims naar Compostela herkennen: met de rugzak en de schelp. Inderdaad veel Duitsers zoals mijn man Roland voorspeld had. Gereisd via Parijs en Bayonne. We reden over de beboste flanken van de Pyreneeën en net voor we in St-Jean aankwamen, een roofvogel "biddend" over de velden. Mijn eerste stempel gehaald, kaartjes geschreven naar de kleinkinderen Floris en Joene, naar oma uit de Ardennen die mij een St-Christoffel meegegeven had als bescherming en naar de ex-collega´s van mijn school in Ninove ( 1/09 is een symbolische dag). Vandaag enkel 6 km gestapt naar Unto, een Franse refuge. Tijdens het stappen hoor je het geluid van je schoenen, je gehijg bergop, het gekraak van je rugzak. Als je pauzeert, overvalt je de stilte met alleen getjilp en gezang van vogels en een koebel hier en daar. Net als ik mijn bed toegewezen krijg, begint het hard te regenen! Geluk gehad! Het avondmaal wordt een gezellige boel met Fransen, Basken, Duitsers, Amerikanen, 1 Engelse Jane. De Basken beginnen te zingen en de sfeer zit er meteen in.
Het verhaal klopt over de plicht tot gastvrijheid. De volgende refuge Orisson, de laatste voor de tocht over de Pyreneeën was volgeboekt en wie daarna nog aankwam werd teruggebracht naar St-Jean met de taxi en ´s anderendaags weer afgezet op de plaats waar ze gearriveerd waren.
 
Oef gelukt! Niet zo gemakkelijk met een Spaans qwertyklavier. De eerste keer waren mijn 20 minuten trouwens op voor ik de boodschap verstuurd had.

01-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore