De olifantsvis (Gnathonemus petersii) is een vis die tot de familie van de tapirvissen behoort. Hij komt voor in Afrika, vooral in Nigeria en in Kameroen. Ze worden ongeveer 20 centimeter groot en leven in stilstaande en langzaam stromende wateren.
De dieren zijn vooral te vinden op de bodem van het water waarin ze leven. Overdag houden ze zich schuil tussen dichte beplanting en wortelhout. Als de nacht valt komen ze uit hun schuilplaats en gaan ze op zoek naar voedsel. Ze jagen vooral op insektenlarven. Het zijn territoriumvormende vissen. Hierdoor leven ze doorgaans solitair en kunnen ze onderling erg agressief zijn. Over de kweek is tot nu toe nog maar weinig bekend. Men veronderstelt dat ze geen broedzorg vertonen
De witte haai of mensenhaai (Carcharodon carcharias) is de grootste roofvis ter wereld en de enige nog levende soort uit het geslacht Carcharodon.
De witte haai behoort net als alle haaien tot de kraakbeenvissen. Het is een van de grootste soorten. Alleen de walvishaai (13 meter) en de reuzenhaai (10 meter) worden langer. De witte haai leeft vooral in koude en meer gematigde zeeën en in alle grote oceanen, van de Atlantische tot de Grote Oceaan.
In Europa komt de haai voor tot in de Adriatische Zee, de Golf van Biskaje (ook langs de Franse kust tot aan de punt van Bretagne) en de Middellandse Zee (daar met name rond Italië, de Franse kust van de Languedoc en rondom de grotere eilanden). Het leefgebied beperkt zich meestal tot de kust, tussen het wateroppervlak en een diepte van 1000 meter. De witte haai komt zeer weinig voor of weet zich over het algemeen goed verborgen te houden. Mede dankzij dit laatste is de soort zo succesvol. Hij jaagt door ineens, vanuit het niets, op de prooi af te zwemmen. Hierdoor kan men de soort moeilijk bestuderen in zijn natuurlijke omgeving. Het in gevangenschap houden van de haai resulteert in een zekere dood, meestal al binnen twee weken. Door de overvloedige jacht en het sportvissen op deze haai, staat de soort op de lijst van bedreigde diersoorten. In sommige delen van de wereld wordt de witte haai beschermd.
Af en toe vallen witte haaien ten prooi aan orka's.
Kenmerken
De witte haai behoort tot de groep makreelhaaien (Lamniformes). Deze hebben geen knipvlies en een rolvormige spiraalklep. De familie Lamnidae waartoe de witte haai behoort, zijn veruit de meest gespecialiseerde haaien en staan in vele voedselketens bovenaan.
De maximale lengte en het gewicht van de witte haai wordt in de media vaak sterk overdreven. Dit is soms te wijten aan waarnemingen die later onjuist bleken te zijn, zoals een exemplaar uit Port Fairy (Australië) dat een lengte van 11 meter zou hebben bereikt. Na een latere vergelijking met de geconserveerde schedel bleek dat de haai een lengte van ongeveer 5 meter moet hebben gehad.[2] De witte haai wordt gemiddeld ongeveer 4 tot 5 meter lang en zo'n 680 tot 1100 kilo zwaar. De maximale afmetingen zijn ongeveer 5 tot 6 meter en het maximale gewicht bedraagt ongeveer 2000 kilo.[3] Er zijn wel grotere exemplaren beschreven. Zo wordt een lengte van 7,92 meter en een gewicht van 3400 kilo vermeld.[4]
De witte haai heeft een massief, spoelvormig lichaam en een puntige snuit. De bek is breed en heeft karakteristieke, onmiskenbare driehoekige tanden met gezaagde randen. De eerste rugvin is zeer breed en hoog. De borstvinnen zijn breed en sikkelvormig. De staartsteel heeft een lange kiel. De staartvin is sikkelvormig, met vrijwel gelijke lobben. Op de rug is hij blauwgrijs van kleur, op de buik wit met zwarte vlekken.
De witte haai en zijn verwanten – de mako, voshaai en haringhaai – worden als warmbloedig beschouwd, wat wil zeggen dat ze hun lichaamstemperatuur hoger kunnen houden dan die van het omringende water. De warmte wordt geproduceerd door de spierbewegingen van het zwemmen en het grote lichaamsvolume houdt beter warmte vast. Ook de lederschildpad kent dit principe. De witte haai is eierlevendbarend. De haai produceert wel eitjes, maar deze komen in het moederlichaam uit en de jongen groeien nog een tijd door voor ze geboren worden. Na een jaar zijn ze al twee meter lang.
Leefwijze
Witte haaien veranderen van levensgewoonten als ze een bepaalde leeftijd bereiken. Ze verlaten hun jachtgebieden, leggen grote afstanden af en zakken naar een diepere zeelaag. Men denkt dat ze ook van geslacht kunnen veranderen. Zo worden ze van mannelijk naar vrouwelijk veranderd, waarschijnlijk is dit zo om de verhoudingen binnen de populaties van de soort op peil te houden.
Het dier moet constant blijven zwemmen om zijn zuurstoftoevoer op peil te houden. In baaien waar de golven het water zeer zuurstofrijk maakt, kan het voldoende zuurstof opnemen zonder te zwemmen.
Voedsel
Een volwassen exemplaar jaagt voornamelijk op grote prooien. Lievelingskostjes zijn tonijn, makreelachtige vissen en zwaardvissen. Af en toe worden echter ook zeeroofdieren als zeerobben en zeeleeuwen, dolfijnen of kleinere haaien gegeten. De haai jaagt meestal alleen, maar wanneer er een bloedspoor in het water drijft, kunnen meerdere haaien samen toestromen. De witte haai heeft zeer gevoelige geurzintuigen en ruikt een druppel bloed in 4,6 miljoen liter zeewater. Wat hij eet, hangt af van de watertemperatuur en de prooien die er op dat moment aanwezig zijn. Hij kan lange tijd zonder voedsel, maar zal geen hapje afslaan als hij zich een halfuurtje eerder volgegeten heeft.
Het dieet van de witte haai verandert als hij ouder wordt. Jonge haaien van ca. 2-3 meter lang eten voornamelijk vis, terwijl oudere haaien van ca. 4 meter lang grotere dieren zoals robben en zeeleeuwen aanvallen. Ze worden vaak gesignaleerd in de buurt van robbenkolonies, waar ze zowel op jonge als volwassen dieren jagen, maar de haaien schijnen zich zelden tot één enkel jachtgebied te beperken. Bij de aanval benadert de witte haai zijn prooi van onderaf (het kan gaan om een verticale of horizontale benadering), bijt toe en trekt zich dan weer terug.
Specifieke aanpassingen
De tanden van een mensenhaai zijn driehoekig en hebben een getande rand. Ze kunnen tot 7,5 cm lang worden. Een haai kan drie of vier rijen tanden hebben, die altijd scherp zijn doordat de tanden regelmatig worden vervangen. Als er een tand uitvalt of afbreekt, groeit er een nieuwe achter de verloren of kapotte tand. Een witte haai heeft een maximale bijtkracht van 1,8 ton (1800 kg).[5] Ter vergelijking, een mens heeft een bijtkracht van ongeveer 80 kg. Een leeuw heeft een bijtkracht van ongeveer 600 kg, d.w.z. 3 keer kleiner dan die van de witte haai.
Om zijn prooi te vinden heeft de witte haai een speciaal orgaan , de ampullen van lorenzini, in zijn neus dat rijk is aan zenuwen. Zo kan hij elektromagnetische impulsen van prooien opvangen, die van zijn neus naar zijn hersenen verstuurd worden. De haai kan hiermee over grote afstanden organismen waarnemen. Het orgaan is onvoorstelbaar gevoelig: met dezelfde zintuigen zou een mens een penlite-batterij kunnen waarnemen over een afstand van meer dan 1500 kilometer.
Relatie tot de mens
Tussen 1580 en 2008 zijn er 244 niet uitgelokte aanvallen bekend, waarvan 65 met dodelijke afloop[6] volgens het ISAF. Samen met de stierhaai en de tijgerhaai behoort de witte haai tot de gevaarlijkste haaien. Ondanks deze cijfers (over een zeer lange periode!) en in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, is de haai lang niet zo gevaarlijk. In boeken en films, waarvan Jaws (1975) wellicht het bekendste is, wordt het gevaar zwaar overdreven. De witte haai jaagt niet actief op mensen, maar ondanks zijn scherpe zicht verwart hij soms surfers met prooidieren als zeehonden. Dit komt waarschijnlijk doordat zwemmende surfers bewegingen maken en de haai naar boven kijkt bij een drijvende prooi, tegen het licht in. Bijna 75% van alle confrontaties tussen mens en witte haai eindigt zonder dodelijke afloop, al kunnen de gevolgen ingrijpend zijn, van diepe vleeswonden tot amputatie van ledematen.
Wittehaaitoerisme
In gebieden waar de witte haai nog veel voorkomt, worden expedities georganiseerd waarbij toeristen witte haaien vanuit de boot, of onder water vanuit speciale kooien kunnen filmen of fotograferen. De haaien bevinden zich op deze plekken vaak in de buurt van zeeleeuwenkolonies. Zij worden daarbij eerst aangelokt met een speciaal mengsel van dode visresten dat overboord wordt gelepeld, ook wel chumming genoemd. In deze gebieden is de jacht op de witte haai verboden, en betekent het 'wittehaaitoerisme' een aardige bron van inkomsten. Een van de initiatiefnemers hiervan aan de zuidkust van Australië is Rodney Fox. Rodney was een Australische sportduiker die ooit door een witte haai werd aangevallen toen hij met een harpoen op vissen jaagde, en daarbij zwaargewond raakte. Hij is nu een fervent beschermer van de witte haai. Ook in Zuid-Afrika in de buurt van Dyer-Island (Gansbaai), en Isla Guadelupe worden dergelijk expedities georganiseerd.
Sprongen uit water
Sinds kort is het bekend dat witte haaien soms enorme sprongen uit het water maken. Dit wordt ook wel breaching genoemd. Chris Fallows en Rob Lawrence hebben in Zuid-Afrika bij Kaapstad dit spectaculaire gedrag waargenomen, en op Discovery Channel in de film Air Jaws vastgelegd. De haaien bewegen hierbij met een snelheid van ongeveer 40 km per uur vanaf een diepte van 20 meter naar de oppervlakte, waarna zij uit het water breken. Dit gedrag hangt vermoedelijk samen met de wijze waarop witte haaien prooien aan de oppervlakte verrassen.
Vangst
De witte haai is gewild voor zijn vinnen, die in haaienvinnensoep worden gebruikt. Ook zijn haaien een zeer gewilde vangst voor hobbyvissers. In de sportvisserij is ooit een exemplaar van 1208 kilo aan land gebracht. Met name in Australië is er geruime tijd intens jacht op de witte haai gemaakt. Het vlees van de haai smaakt naar verluidt niet zo lekker, aangezien zijn urine door de huid wordt uitgescheiden. Vanaf april 2007 zijn witte haaien volledig beschermd binnen 200 zeemijlen uit de kust van Nieuw-Zeeland, en ook tegen vangst door vissersboten uit Nieuw-Zeeland buiten deze wateren. De tanden van haaien worden als souvenir gebruikt, de huid wordt voor de vervaardiging van leer gebruikt (vroeger als schuurpapier) en de olie van de lever wordt in de cosmetica gebruikt.
Jaws
Rond de film Jaws (1975) ontstond indertijd veel commotie omdat de film een verkeerd beeld van de witte haai gaf. De film liet veel dingen zien die niet mogelijk waren en dingen die haaien nooit zouden doen. Het idee van de witte haai als een niets en niemand ontziende vreetmachine blijkt niet te kloppen. Peter Benchley, de auteur van het boek waarop de film is gebaseerd, zei later het negatieve effect van de film te betreuren. Het komt niet vaak voor dat een witte haai een mens aanvalt. In de tweede helft van de vorige eeuw zijn er nog geen 40 aanvallen met dodelijke afloop geweest. Daarnaast zijn er op veel plaatsen waar de haaien voorkomen netten geplaatst om zowel de haaien als de mensen niet in gevaar te brengen. Bovendien denken steeds meer wetenschappers dat veel van de aan de witte haai toegeschreven aanvallen op mensen in werkelijkheid aanvallen door andere grote haaiensoorten zijn, zoals de tijgerhaai en de stierhaai. Deze twee laatste haaien zijn voor mensen gevaarlijker. Een ontmoeting met één van deze soorten (en dan vooral de stierhaai) leidt eerder tot een aanval. En deze haaien eten vervolgens wel (een deel van) de aangevallen mens op, als die niet meer weg weet te komen.
De drieband anemoonvis (Amphiprion ocellaris) is een tropische zoutwatervis die voorkomt bij koraalriffen en boven zandgrond van 1 tot 18 meter diepte. De lengte van de drieband anemoonvis is maximaal 11 centimeter.
De vis komt voor in de Indische Oceaan, Rode Zee en het westelijk deel van de Stille Oceaan en staat ook bekend onder de namen harlekijnvisje en clownvis.
De drieband anemoonvis leeft in een symbiotische relatie met zeeanemonen van het soort, Heteractis magnifica, Stichodactyla gigantea, en Stichodactyla mertensii. Hoewel de meeste vissen wanneer ze in contact komen met een anemoon verlamd worden door de tentakels met netelcellen, wordt de drieband anemoonvis niet gestoken door de anemoon. De vis hult zich in een slijmlaag die als anemoon wordt herkend.
De vis voedt zich met parasieten die de anemoon bedreigen, voedselresten van de anemoon en kreeftjes. Daarnaast beschermt de vis de anemoon ook tegen zijn natuurlijke vijanden, zoals vlindervissen, door ze te verjagen als ze te dichtbij komen. Soms wordt ook gezegd dat de anemoonvis andere vissen de anemoon in lokt zodat deze gevangen worden door de anemoon.
Voortplanting
De drieband anemoonvis leeft in kleine groepen in een anemoon. Binnen zo'n groep is één vrouwtje, zij paart alleen met het grootste mannetje binnen de groep. Alle anemoonvissen komen ter wereld met actieve mannelijke en inactieve vrouwelijke geslachtsorganen. Zodra het vrouwtje overlijdt, ondergaat het dominante mannetje een geslachtsverandering en wordt een vrouwtje
De zwartvoetkat (Felis nigripes) is een katachtige uit de drogere streken van zuidelijk Afrika. De zwartvoetkat is de kleinste kattensoort. Waarschijnlijk is hij nauw verwant aan de woestijnkat.
De zwartvoetkat heeft een lichtbruine vacht, waarover grote zwarte vlekken en strepen lopen. Over de poten lopen brede, donkere ringen. De voetzolen zijn geheel zwart en behaard. Ook de punt van de dikke, korte staart is zwart. De zwartvoetkat heeft slechts een klein neusje. De oren zijn groot en de kop is klein, breed en rond. De zwartvoetkat wordt 27 tot 50 centimeter lang en 1 tot 3 kilogram zwaar. De staart is 13 tot 20 centimeter lang.
Zwartvoetkatten leven in de open zandige halfwoestijnen, steppen en savannen van Zuid-Afrika, Botswana en Namibië, als de westelijke Kaap, de Kalahari en de Karoo. De zwartvoetkatten heeft een voorkeur voor schaars begroeid land, maar heeft wel struikgewas, graspollen of een termietenheuvel nodig om zich in te verschuilen voor gevaar.
De zwartvoetkat jaagt voornamelijk op kleinere zoogdieren, als muizen, gerbils en andere knaagdieren en springspitsmuizen. Ook andere kleine dieren, als hagedissen, vogeltjes, spinnen, termieten en sprinkhanen. De zwartvoetkat is een goede graver, en veel prooien weet hij te vangen door ze uit te graven. Zwartvoetkatten halen voldoende vocht uit het voedsel, en hoeven daardoor zelden tot nooit te drinken.
De zwartvoetkat is een solitaire nachtdier, die twee of drie uur na zonsondergang actief wordt. Na een draagtijd van 63 tot 68 dagen worden twee tot drie jongen geboren in november of december. Het mannetje helpt niet mee met de zorg voor de jongen.
De Gobikat of Chinese woestijnkat (Felis bieti), vaak ook Chinese bergkat of rotskat genoemd, is een wilde katachtige uit Chinese berggebieden. De soort komt echter waarschijnlijk niet voor in woestijnen als de Gobiwoestijn. Over deze soort is slechts weinig bekend.
De Chinese woestijnkat is een vrij stevige katachtige, die 68 tot 85 centimeter lang kan worden en tot negen kilogram zwaar. De staart is echter vrij kort en dik, 30 tot 35 centimeter lang. De dichte vacht is grijzig tot bruinig geel van kleur aan de bovenzijde, met een rode glans. 's Winters is de vacht rossiger van kleur, zomers donkerder. Aan de onderzijde is deze vuilwit. Over de zijden en op de poten lopen enkele vage strepen. Over de staart lopen vijf à zes donkere ringen en heeft een zwarte punt. De schedel is breed en de oren groot, met kleine pluimpjes. De poten zijn vrij kort, met behaarde zolen.
De Chinese woestijnkat komt voor in de lösssteppen, alpenweiden, struikgebieden en bosranden van het Tibetaans Hoogland, in Qinghai, zuidelijk Gansu en het noorden van Sichuan, op een hoogte van 3000 meter. Vermeldingen dat de soort ook noordelijker voorkomt zijn waarschijnlijk vals. Het is waarschijnlijker dat het in deze gevallen gaat om een Aziatische wilde kat (Felis silvestris ornata) of een grote verwilderde huiskat, die voor een Chinese woestijnkat wordt aangezien.
De Chinese woestijnkat is voornamelijk 's nachts en in de schemering actief. Overdag slapen ze in holen in zuidelijke berghellingen. Bergkatten jagen voornamelijk op bamboeratten, fluithazen en woelmuizen, maar ook op vogels als fazanten. Ondergrondse prooien worden opgegraven.
De woestijnkat heeft een opvallend brede kop met grote, naar voren gerichte ogen en grote spitse oren, die ver uit elkaar staan. Hij kan zijn oren neerwaarts naar de grond richten, waarschijnlijk om ondergrondse geluiden op te pikken van zijn prooidieren. De poten zijn kort, met harige voetzolen.
De woestijnkat heeft een zandkleurige tot okergele vacht met een geringde staart. De flanken, schouders en voorhoofd zijn grijzig gekleurd. Ook op de poten zijn dwarsstrepen goed zichtbaar. De strepen zijn het best te zien bij dieren uit de Sahara. Jonge dieren worden geboren met een duidelijk bruingestreepte vacht, die na verloop van tijd vervaagt.
De zandkat wordt 40 tot 57 centimeter lang en 1,4 tot 3,4 kilogram zwaar. De staart is 23 tot 38 centimeter lang.
De moeraskat is een slanke kat die hoog op de poten staat. De staart is relatief kort. De oren zijn spits en hebben een klein kwastje. Op de achterzijde van de oren heeft de kat witte vlekken. Door dit pluimpje wordt het dier ook soms moeraslynx genoemd, alhoewel de moeraskat niet verwant is aan de lynxen. De vacht is egaal gekleurd. De vachtkleur zelf verschilt per individu en populatie. De meest voorkomende vachtkleuren zijn zandbruin, gelig grijs, roodbruin en grijsbruin. De staart is geringd, en ook op de poten lopen donkere strepen. Jonge dieren hebben duidelijk zichtbare strepen, die later verdwijnen. Hij wordt 50 tot 94 centimeter lang en 4 tot 9 kilogram zwaar. De staart is 23 tot 31 centimeter lang. Er zijn dieren bekend die wel 13 kilogram zouden wegen. Mannetjes worden veel groter dan vrouwtjes.
De moeraskat leeft solitair, behalve in de voortplantingstijd. Het mannetje helpt mee met de zorg voor de jongen. Deze jongen worden na een draagtijd van ongeveer 66 dagen geboren. Per worp krijgt een moeraskat-poes 2 tot 5 jongen. De zoogtijd duurt 2 maanden. Na 5 maanden zijn de jongen onafhankelijk en na 18 maanden geslachtsrijp. Moeraskatten kunnen 14 jaar oud worden.
De moeraskat komt voornamelijk voor in waterrijke gebieden met dichte begroeiing, als moerassen, rietbedden en andere gebieden met dichtebegroeide oevers of kusten. De omgeving waarin deze wateren liggen is niet belangrijk, en de moeraskat kan zowel in woestijnen als in vochtige wouden gevonden worden. Ook komen ze geregeld voor in landbouwgebieden, boomplantages en rond kunstmatige vijvers. De moeraskat is niet bang voor mensen en waagt zich geregeld in de buurt van nederzettingen. In de Himalaya zijn moeraskatten tot op een hoogte van 2400 meter waargenomen, in de Kaukasus tot 1000 meter.
In Europa komt de moeraskat voor in Rusland, Azerbeidzjan en Georgië. Het aantal moeraskatten in Europa loopt snel terug en maar een klein deel van de volwassen dieren overleeft in het wild.
De hamster is een vrij groot knaagdier met een korte staart. Hij wordt 200 tot 340 millimeter groot, met een staartje van 28 tot 60 millimeter, en een gewicht van 150 tot 460 gram. De bovenzijde van zijn vacht is gelig bruin, met witte tot gelige vlekken op snuit, schouders en wangen. De onderzijde is zwart. Dit is vrij bijzonder, aangezien bij de meeste zoogdieren de buik lichter is dan de rug. Melanisme komt voor. Hij heeft grote, behaarde oren.
De hamster is van oorsprong een Oost-Europesesteppebewoner, maar met de opkomst van de landbouw verbreidde zijn leefgebied zich meer naar het westen uit. Hij komt voor van Zuidwest-Rusland via de Donauvallei en de Pannonische vlakte door Duitsland tot Zuid-Limburg, Oost-België en Noordoost-Frankrijk. Hij komt niet voor in berggebieden, aangezien hij een losse ondergrond nodig heeft om gangen in te graven.
In Nederland komt de soort enkel voor in Zuid-Limburg, maar de soort werd daar bedreigd. Stichting Das en Boom en Diergaarde Blijdorp hebben samen de laatste korenwolven opgevangen en zijn met deze dieren een fokprogramma gestart. In 2005 is Das en Boom met het fokken gestopt en zijn de dieren verhuisd naar het Gaiapark in Kerkrade. Hamsters die in Nederland in het wild worden gezien, zijn zeer waarschijnlijk nakomelingen van hamsters uit dit fokprogramma.
In België (in het zuiden van de provincies Vlaams-Brabant en Limburg) stond de hamster ook op uitsterven en daarom heeft het Agentschap voor Natuur en Bos (ANB) van de Vlaamse overheid in 2007 en 2008 hamsters uit het Nederlands kweekprogramma bijgezet op de twee locaties waar ze zeker nog voorkwamen...
De hamster is een solitaire soort, die een gangenstelsel graaft. Dit netwerk kan tot twee meter diep zitten, met gangen van een diameter van 6 tot 8 centimeter, en kunnen soms behoorlijk steil zijn, waardoor hij snel kan verdwijnen bij gevaar. Hier legt hij kamers in voor voedselvoorraden, een latrine, en nesten. De nesten zijn vaak bedekt met gras, hooi en ander zacht materiaal. 's Avonds en 's nachts komt de hamster uit zijn hol om te eten. Hij eet vooral zaden, grassen en kruiden, maar ook wortelen, vruchten en granen en dierlijk voer als insecten, slakken, wormen, en zelfs kikkers, muizen en jonge vogels. Het voedsel bewaart hij in zijn wangzakken en neemt het mee naar zijn voedselvoorraden. Daar leegt hij zijn wangzakken met zijn voorpoten. De voedselvoorraad kan tot 65 kilogram aan voedsel beslaan, maar is meestal niet meer dan 15 kilogram. Bij gevaar (vooral vossen) zet de gewone hamster zijn wangzakken op en maakt hij dreigende geluiden.
Als de herfst komt, dicht hij alle uitgangen met aarde. In het diepste nest houdt de hamster van oktober tot april een winterslaap, waarbij zijn lichaamstemperatuur tot 5°C daalt. De winterslaap onderbreekt hij elke vijf tot zeven dagen om te eten van deze voedselvoorraad. Na de winterslaap breekt de paartijd aan. Hierbij dringen de mannetjes binnen in de territoria van de vrouwtjes, waar ze na de paartijd direct weer worden uitgejaagd.
Na een draagtijd van 17 tot 20 dagen worden drie tot vijftien kale, blinde jongen (gemiddeld 4-8) geboren. Na 14 dagen gaan de ogen open en kunnen de jongen het nest verlaten. Na 18 dagen worden de jongen gespeend. De vrouwtjes zijn geslachtsrijp na 43 dagen, waardoor jongen uit de eerste worp vaak nog in hetzelfde jaar kunnen voortplanten. Een vrouwtje kan tot drie worpen per jaar krijgen. De voortplantingstijd eindigt in juli en augustus.
Een dashond is een hondenras; een andere in het Nederlands gebruikelijke naam is teckel. Het ras werd oorspronkelijk gefokt om te jagen op dassen, vandaar de naam dashond
Specifieke kenmerken
Teckels zijn kortbenige langgerekte honden die, zoals hierboven beschreven, in drie verschillende grootteslagen voorkomen:
Standaarddashond: borstomvang boven de 35 cm, gewicht tot maximaal 9 kilo.
Dwergdashond: borstomvang van 30 t/m 35 cm, gewicht variërend tussen 6 en 7 kilo.
Kaninchendashond: borstomvang tot 30 cm, gewicht variërend tussen 4 en 5 kilo.
De teckel is tegenwoordig een gezellige gezinshond, maar is tevens een gepassioneerde jachthond met een groot uithoudingsvermogen. Hij is daarnaast ook een goede waakhond. De teckel is van nature geen gehoorzame hond, maar met de juiste training en veel geduld kan men de hond wel onder appel krijgen.
Kenmerken betreffende de vacht
A.De vacht van een teckel komt in drie verschillende structuren voor, te weten:
Langharig: lange, zachte vacht, die sluik langs het lichaam hangt.
Ruwharig: ruwe, borstelige vacht, op kop en snuit meer volume in de vacht.
B. Naast verschillen in de vachtstructuur zijn er ook uiteenlopende vachtkleuren mogelijk.
Black and Tan
Roodbruin
Wildkleurig (Ruwharige teckels)
N.B. Buiten het bekende black-and-tan, roodbruin en wildkleur is ook grijs of wit mogelijk, met bruingele aspecten bij de onder andere de ogen en de snuit.
Ook verschillende tekeningen in de vacht komen voor.
Tijgertekening: bruine, witte of grijze ondergrond, met bruine, grijze, zwarte vlekken. Vlekken niet te groot.
Stroming in de vacht: roodbruin met een zwarte stroom/glans in de vacht Een echte jager
De teckel kan geweldig komedie spelen om zijn zin door te drijven, en zoekt bewust oogcontact. Voor de puppy is een cursus aan te raden. Wanneer de hond voorbij de puberteit is, wordt hij een trouwe hond voor de baas.
De teckel komt oorspronkelijk uit Duitsland en wordt daar veelal nog als waakhond en jachthond gebruikt. In Nederland werd de teckel voornamelijk gebruikt voor de jacht op dassen. Maar hij wordt ook gebruikt voor de jacht op reeën, wilde zwijnen, konijnen en vossen. In Duitsland wordt hij ook wel 'Waldmann' (Woudman) genoemd, want zelfs het meest verwende teckeltje wordt in het bos een hartstochtelijk jager.
Omdat de teckel van oorsprong een jachtinstinct bezit, is hij in het spel een zeer fanatieke hond. Daarom zal een teckel zich ook prima vermaken met allerlei speeltjes en balletjes. Ook apporteren zou een teckel geweldig vinden, al moet daarmee wel goed rekening gehouden worden met het eigenzinnige karakter van de teckel en is daarom niet altijd te garanderen dat het te apporteren voorwerp ook daadwerkelijk terugkeert. De teckel neemt het dan mee naar zijn mand of andere veilige plek en zal het daar een tijdje houden of daagt zijn baas opnieuw uit om verder te spelen.
De ijsbeer (Ursus maritimus, voorheen: Thalarctos maritimus) is een grote geelwitte beer, die langer en groter is dan de andere beren (Ursidae). De ijsbeer komt enkel voor in en rond het Noordpoolgebied. Hij is het meest carnivoor van alle beren, en leeft vooral van zeehonden. De ijsbeer is een vrij jonge soort die tijdens het Pleistoceen, in de laatste 200.000 jaar ontstaan is, vermoedelijk uit Siberische populaties van de bruine beer.
De ijsbeer is zeer groot: hij kan tot 2,8 meter lang en 800 kilogram zwaar worden. Hij heeft een lange nek en een grote neus. De huid is zwart, ook naakte delen als de neus en de lippen. De haren in de vacht zijn niet wit, maar doorzichtig en hol. De kleur van de vacht is, afhankelijk van de tijd van het jaar, lichtval en de hoeveelheid vuil in de vacht, gelig wit tot vuilgrijs. Het is waterafstotend en houdt de warmte van de zon vast. Daarnaast heeft de ijsbeer een dikke onderhuidse vetlaag, waarmee hij warmte vasthoudt. De ijsbeer heeft vliezen tussen zijn tenen, waardoor hij beter kan zwemmen. Zijn achterpoten gebruikt hij als een soort roer om mee te sturen. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes en hebben een opvallend grotere neus. Mannetjes worden gemiddeld 190 tot 240 centimeter lang en 300 tot 600 kilogram zwaar, vrouwtjes 170 tot 200 centimeter lang en 150 tot 300 kilogram zwaar. IJsberen hebben een klein staartje, ongeveer acht tot tien centimeter lang.
De paringstijd is van maart tot juni, met een piek in april. De ijsbeer kent een verlengde draagtijd, en het embryo komt waarschijnlijk pas in oktober of november in ontwikkeling. De dracht duurt daardoor 200 tot 250 dagen. Er zijn meestal 2 jongen, die in december of januari in een sneeuwhol worden geboren. Een enkele keer worden één tot vier welpen geboren. Bij de geboorte zijn de jongen ongeveer 600 gram zwaar en 25 centimeter lang. De oogjes zitten dicht en de diertjes zijn bedekt met dun haar.
Een drachtig vrouwtje brengt de winter door in een sneeuwhol dat zij zelf heeft gegraven. Het hol wordt gegraven in een sneeuwheuvel, op plaatsen waar de sneeuw hard en stevig is. Na een tunnel bevindt zich de kraamkamer. Soms bevinden zich meerdere kamers in een hol, maar meestal slechts eentje, waarin het ijsbeervrouwtje overwintert. Het hol bevindt zich over het algemeen op het vasteland, aan de kust, maar soms wordt het gegraven op het pakijs.
De jongen verlaten het hol voor het eerst in maart of april, als ze ongeveer drie maanden oud zijn. Ze wegen dan ongeveer negen tot elf kilogram. Alleen het vrouwtje zorgt voor het jong. Mannetjesberen worden gemeden, aangezien deze welpen kunnen doden. De moedermelk is rijk aan vetten en calorieën.
De jongen worden 1-3 jaar gezoogd en worden na 24 tot 28 maanden onafhankelijk. Na drie tot zes jaar zijn ze geslachtsrijp. Vrouwtjes zijn volgroeid als ze vijf à zes jaar oud zijn, mannetjes pas na acht tot tien jaar. IJsberen worden tot 32 jaar oud in het wild. In gevangenschap kunnen ze 42 jaar oud worden.
De ijsbeer leeft meestal alleen en is zowel overdag als 's nachts actief. Ook in de lange, donkere winter zijn ze actief. Drachtige vrouwtjes houden dan echter een winterslaap. De ijsbeer is een bijzonder goede zwemmer die vele kilometers van de kust aangetroffen kan worden. De naam Ursus maritimus betekent dan ook "zeebeer". Hij kan tot 72 seconden onder water blijven en in het water snelheden van drie tot vier kilometer per uur behalen. Toch jaagt hij ook te land en is daar bijzonder snel. Ze kunnen tot twintig kilometer per dag afleggen, en trekken mee met de grens van het pakijs, die zomers noordelijker ligt dan 's winters.
Drie ijsberen bij een onderzeeër.
IJsberen leven solitair. Soms komen ze in groepen voor, en zijn dan vrij tolerant tegenover elkaar. Groepsvorming komt vooral voor op plaatsen waar bijzonder veel voedsel voorhanden is, als vuilnisbelten en karkassen van gestrande walvissen. Mannetjes zijn agressief tegenover elkaar in de paartijd. Ook doden mannetjes wel eens berenwelpjes en andere beren.
Bij slecht weer graven veel ijsberen een tijdelijk hol (voornamelijk moeders met jongen), maar ze drukken zich ook vaak tegen de grond, waarbij de vallende sneeuw de beer bedekt.
Hij maakt gebruikt van zijn grote klauwen en zijn goed ontwikkelde reukzin om zijn prooi te vinden en te doden. De witte vacht dient daarbij als camouflage. Er wordt gezegd dat ijsberen tijdens de jacht hun poten voor de (zwarte) neus houden, zodat deze niet zou opvallen. Op zeehonden jaagt hij door te wachten bij ademgaten, maar ook worden ze gedood in holen (ringelrobben werpen hun jong in een sneeuwhol), in het water en op het ijs, waarop de zeehonden rusten.
De ijsbeer heeft een circumpolair verspreidingsgebied. Op Groenland komt de soort zowel op de oost- als op de westkust voor. Op het Europese vasteland komt de ijsbeer niet in het wild voor, maar in het noorden van IJsland worden regelmatig verdwaalde ijsberen waargenomen. Een groot gedeelte van het jaar is de beer te vinden op het drijfijs.
De ijsbeer heeft geen natuurlijke vijanden. Er is echter in de bergen van Oost-Groenland gebleken dat de niveaus van door de mens in het milieu gebrachte stoffen zoals PCB en DDT erg hoog is. Op Spitsbergen is de concentratie zelfs zo hoog dat er gevreesd wordt voor het voortbestaan van de soort omdat de voortplantingsorganen en het immuunsysteem er door aangetast worden. Sinds mei 2006 staat de ijsbeer als "kwetsbaar" (VU) op de IUCN Rode Lijst, omdat verwacht wordt dat door de gestage afname van drijfijs in de zomer door het broeikaseffect de populatie de komende 45 jaar met minstens dertig procent zal dalen. Overigens werd de ijsbeer ook in veel oudere Rode Lijsten (tot 1994) als "kwetsbaar" beschouwd. Daarna werd de status "van bescherming afhankelijk" (LR/CD) gegeven voor deze soort. Op 27 december 2006 stelt de Amerikaanse regering voor om de ijsbeer als bedreigde diersoort te beschouwen. Er zouden er nog ongeveer 20.000 - 25.000 leven op de hele wereld, waarvan 2.200 in Alaska.
In de lever van de ijsbeer wordt vitamine A in zulke hoge concentraties opgeslagen dat deze giftig is voor de mens. Er zijn reizigers in de poolstreken die dat tot hun schade ondervonden hebben.
Van het gedrag van sommige dieren in gevangenschap (de dierentuin) is de uitdrukking ijsberen afgeleid. Door verveling en het ontbreken van normale prikkels vervallen veel dieren, dus niet alleen de ijsbeer, in de gewoonte om steeds maar weer dezelfde bewegingen te maken of dezelfde rondjes te lopen.
Leden van zwemclubs, die in de winter (in ijskoud water) buiten zwemmen, noemt men ook ijsberen.
De ijsbeer zal volgens sommige wetenschappers wellicht na 2030 of 2040 zijn uitgestorven op de Noordpool, omdat de Noordpool in de zomer volledig gesmolten zal zijn indien het internationale beleid faalt om de klimaatverandering door het broeikaseffect een halt toe te roepen.
Er zijn ijsberen bekend van 20 jaar of ouder, maar dat zijn er niet veel. De meeste beren worden zo’n 15 à 18 jaar oud. De oudste ijsbeer die in het wild gesignaleerd werd was 32 jaar. Op 18 november2008 stierf in de dierentuin van Winnipeg in Canada de oudste ijsbeer, Debby op 42-jarige leeftijd. In 2008 werd Debby officieel opgenomen in het Guinness Book of World Records als oudste ijsbeer ter wereld. Mogelijk is ze zelfs de oudste van alle beren ooit[2]
De tanden van een ijsbeer groeien elk jaar een beetje. Via de tanden kun je bepalen hoe oud een ijsbeer is.
De bekendste ijsbeer in gevangenschap is momenteel ijsbeer Knut die verblijft in de Berlijnse dierentuin. Als pasgeborene werd hij door zijn moeder verstoten, maar door zijn Berlijnse verzorger Thomas Dörflein opgevoed. Knut verjaart op 5 december.
De bordercollie is een middelgroot hondenras uit de groep herdershonden. Het ras vindt zijn oorsprong in de grensstreek tussen Wales, Noord-Engeland en Schotland. Deze streek wordt ook wel "The Borders" genoemd en vandaar de naam bordercollie (border = grens en collie = in het Engels een synoniem voor herdershond). Het is een van de weinige rassen die ook vandaag nog de taak uitvoeren waarvoor ze oorspronkelijk gefokt werden. Hoewel speciaal gefokt voor het hoeden van schapen kan hij ook ingezet worden voor het hoeden van andere soorten vee. Tegenwoordig wordt hij echter steeds populairder als werkhond en sporthond dankzij zijn werklust, trainbaarheid, atletisch vermogen en intelligentie. Uiterlijk
De reuen kunnen een schofthoogte bereiken van 53 cm. De teefjes blijven meestal iets kleiner. Algemeen geldt dat bordercollies harmonieus gebouwd moeten zijn. Het silhouet moet sierlijk zijn, echter zonder fijnheid. De collie moet tonen dat hij gemakkelijk in staat is om lang achter elkaar actief te zijn. De bordercollie dient uithoudingsvermogen te hebben en snel en schrander te zijn. Het lichaam moet matig lang zijn met goed gebogen ribben; diepe en tamelijk brede borstkas. Brede en sterke rug en goed gespierde en licht gebogen lendenen. Achterhand breed en gespierd, waarbij het kruis vloeiend verloopt richting staartwortel. Krachtige sprong, en tamelijk laag geplaatst. Krachtige hals, iets breder wordend naar de schouders toe. Kleur: zwart-wit, driekleur, blue en red merle, blauw-wit, lilac-wit, sable, aus. red-white. Wit mag nooit overheersend zijn.
Aard
Bordercollies zijn van nature heel goede veehoeders (die worden opgeleid tot veedrijvers) en dus werkhonden. Men ziet ze meestal bij schaapkuddes lopen. Als ze met kuddes werken, kunnen ze wel 100 km per dag lopen. Ze zijn dan onvermoeibaar. De afstand die ze lopen tijdens het drijven is heel wat anders dan het lopen naast een fiets. Ten eerste is het schapendrijven "werken" voor hen, zowel mentaal als fysisch. Ze moeten immers constant de schapen in het oog houden zodat er geen afdwalen en tergelijkertijd op aangeleerde commando's reageren van de herder. Er worden wel regelmatig rustpauzes ingelast zodat zowel herder, honden als schapen wat kunnen rusten. Bordercollies zijn erg wendbaar en kunnen al rennend bijna in één keer 180 graden draaien en terugrennen. Ze hebben veel beweging en werk nodig, maar met veel aandacht buitenshuis is het een fantastische hond. Degene die zo'n hond aanschaft, moet hem de ruimte geven en veel tijd aan hem besteden om hem te trainen en te laten werken. Dan is hij in zijn element. De bordercollie is heel waaks en verdedigt zijn baas en diens eigendommen met volle overgave.
Intelligentie
De bordercollie behoort tot de meest intelligente hondenrassen. Hij is snel van begrip. Bij gebrek aan werk of leiding zoekt hij voor zichzelf werk door andere dieren, zoals een troepganzen, of zelfs een groepje wandelende mensen bij elkaar te drijven.
Training en spel
De border collie kan ook goed getraind worden voor sporten op wedstrijdniveau, zoals flyball, agility, Engelse gehoorzaamheid, G.& G. [Nederlandse gehoorzaamheid], en schapendrijven in competitieverband. De BBC zendt eenmaal per jaar, rond Kerst, het televisieprogramma "One man and his dog" uit. Dit programma geeft een beeld van de echte wedstrijden schapendrijven met deze honden. De bordercollies zijn getraind in het reageren op specifieke fluitsignalen.
Ouderdom
De bordercollie wordt gemiddeld 14 jaar oud, bij uitzondering enkele jaren ouder. De snelheid bij het werken met schapen neemt af met het ouder worden. Een oudere hond kan vanaf zijn tiende levensjaargehoor- en of oogproblemen krijgen. Reutjes kunnen last van hun prostaat krijgen. Ook het gebit en het beendergestel kunnen langzaam slijten, en de spiertonus neemt af. Maar dat is op zich normaal voor een ouder wordende hond. Omdat de bereidheid om te werken echter tot op hoge leeftijd aanwezig blijft, moet de eigenaar er rekening mee houden dat hij een oudere hond ondanks diens enthousiasme niet te zwaar belast.
Rasstandaard (FCI 24/08/1988)
Karakter: De Border Collie mag niet zenuwachtig, noch agressief zijn, maar levendig, oplettend, scherp reagerend en intelligent.
Algemene verschijning: De hond in zijn algemene verschijning moet goed geproportioneerd zijn. Het vloeiende silhouet moet kwaliteit, sierlijkheid en fraaie harmonie vertonen, welke de indruk geeft dat het dier een goed uithoudingsvermogen heeft. Iedere neiging naar grofheid of zwakte moet als ongewenst worden aangemerkt.
Hoofd en schedel: Schedel tamelijk breed zonder uitstekende achterhoofdsknobbel. De wangen mogen niet zwaar of bolvormig zijn. De naar de neuspunt versmallende voorsnuit moet matig kort en krachtig zijn. Schedel en voorsnuit zijn bijna even lang. Zwarte neus, behalve wanneer het een bruine hond betreft, dan mag de neuskleur bruin zijn. Goed ontwikkelde neusgaten. Duidelijke stop.
Ogen: De ogen moeten ver uiteen staan en ovaal van vorm, middelmatig groot en bruin van kleur zijn, behalve bij de blue merles, waar een of beide ogen geheel of gedeeltelijk blauw mogen zijn. De uitdrukking moet zacht maar wel levendig zijn, vief en verstandig.
Oren: De oren zijn middelmatig groot en matig dik, ver uit elkaar geplaatst, worden staand of half opgericht gedragen en zijn beweeglijk.
Gebit: De tanden moeten sterk zijn, regelmatig geplaatst en een goed schaargebit vormen; de bovensnijtanden moeten vla over de ondertanden staan; de tanden moeten recht in de kaken staan.
Hals: De hals moet van goede lengte zijn, krachtig en gespierd, iets gebogen en breder wordend naar de schouders.
Voorhand: De voorbenen staan van voren gezien evenwijdig, de middenvoeten staan van terzijde gezien iets schuin naar voren. Het bot moet sterk maar niet zwaar zijn. Schouders goed schuin geplaatst; ellebogen goed aangesloten aan het lichaam.
Lichaam: Atletisch in verschijning, de ribben moeten goed gebogen zijn. De borst moet breed en sterk zijn met brede, gespierde en licht opgetrokken lendenen. Het lichaam iets langer dan de hoogte bij de schouder.
Achterhand: De achterhand moet breed en gespierd zijn; van opzij gezien vloeiend aflopend naar de staartwortel. De dijen moeten lang, diep en gespierd zijn, met goed gebogen knieën en krachtige sprongen, die laag geplaatst zijn. De middenvoeten moeten goede botten hebben en van achteren gezien evenwijdig lopen.
Voeten: Ovaal van vorm, dikke, sterke en goed gevormde voetkussens, tenen gebogen en goed aaneengesloten. Sterke korte nagels.
Gangwerk: De beweging moet vrij, soepel en onvermoeibaar zijn, waarbij de voeten zo laag mogelijk worden opgetild, zo de indruk wekkend dat de hond een grote snelheid kan ontwikkelen en gemakkelijk in sluipgang kan overgaan.
Staart: De staart moet matig lang zijn; de wervels moeten minstens tot de hak reiken en de staart moet laag zijn ingeplant, goed bevederd zijn en in een lichte, opwaartse buiging uitlopen, gracieus de lijn van rug en kruis volgend. In actie mag de staart opgeheven worden, maar hij mag nooit over de rug worden gedragen.
Vacht: Er zijn twee soorten vacht, de ene matig langharig, de andere kortharig. Bij beide moet de bovenvacht dicht en middelmatig dik zijn, de ondervacht kort, zacht en dicht, een goede weerbestendigheid gevend. Bij de matig langharige vachtsoort vormt de overvloedige vacht een kraag, broek en dicht bevederde staart. Op het gezicht, oren, voorbenen (uitgezonderd de bevedering aan de achterzijde hiervan) en onder de spronggewrichten moet het haar kort en glad zijn.
Kleur: Alle mogelijke kleurvariaties zijn toegestaan maar het wit mag nooit overheersen. Ze zijn meestal wel zwart/wit/bruin.
Grootte: De ideale schofthoogte voor reuen is 21 inches (53,34cm). De teven zijn iets kleiner.
Opmerking: Reuen moeten twee duidelijk ontwikkelde testikels bezitten die geheel in het scrotum moeten zijn ingedaald.
Verschillen: Reuen hebben een mooiere vacht en wervelkolom dan de teefjes.
Weetjes
De bordercollie wordt beschouwd als het intelligentste hondenras.[1]
Papegaaien, Kaketoes en Lori's zijn drie families van vogels uit de orde van Psittaciformes (papegaaiachtigen). Vaak worden met het woord papegaai de grotere, ongekuifde vogels uit deze familie aangeduid. Kleine papegaaiachtigen zijn onder meer parkieten en agapornissen. Er bestaan ongeveer 330 soorten papegaaien die overwegend in tropische gebieden leven, hoewel er verschillende in subtropische, gematigde en zelfs subantarctische klimaten te vinden zijn. Het woord "papegaai" is afkomstig van het Spaanse woord papagayo, dat op zijn beurt waarschijnlijk afgeleid is van het Arabische babagha en het Perzische babgha
Kenmerkend aan papegaaiachtigen is een sterke korte kromme snavel die zeer geschikt is voor het kraken van harde zaden en noten. De ondersnavel kan onafhankelijk van de bovensnavel worden bewogen. Papegaaien hebben een korte hals en vier tenen, waarbij twee tenen naar voren staan en twee naar achteren. Dit maakt de vogels tot zeer behendige klimmers. Bij het klimmen wordt ook de snavel gebruikt. In tegenstelling tot andere vogels hebben de meeste papegaaien geen vetproducerendestuitklier waarmee ze hun verenkleed in conditie kunnen houden. In plaats daarvan gebruiken Zuid-Amerikaanse papegaaien en de kaketoes hun donsveren, die verpulveren tot een poeder. Afrikaanse soorten zoals de grijze roodstaart hebben wel een stuitklier. De talg die door deze klier geproduceerd wordt verspreiden zij over hun verenkleed. Hierdoor is hun snavel voorzien van een grijs laagje.
Papegaaien zijn meestal kleurrijke vogels. Er zijn vaak geen uiterlijke verschillen tussen mannetje en vrouwtje, hoewel dit bij verschillende soorten wel het geval is. De vogels zijn beroemd om het imiteren van menselijke geluiden. Wilde papegaaien doen dit overigens niet, ook al leven ze in de buurt van menselijke nederzettingen.
Leefwijze
Papegaaien leven in groepen en hebben binnen de groep een vaste partner. In het papegaaienhuwelijk domineert het vrouwtje, dat 'pop' wordt genoemd. De vogels versterken hun band steeds weer door elkaar aandachtig te beknabbelen. Er heerst in de papegaaiensamenleving een duidelijke rangorde. Conflicten worden uitgevochten door te dreigen, in een later stadium grijpen de vogels met de poten naar elkaar en echt ernstige ruzies worden beslecht met de krachtige snavel. Omdat ze elkaar op die wijze ernstige verwondingen kunnen toebrengen zullen papegaaien snavelgevechten zoveel mogelijk vermijden.
Papegaaien brengen de meeste tijd door in bomen. Ze klauteren meer dan ze vliegen en vertonen zich zelden op de grond, hoewel er soorten zijn die zich overwegend of zelfs uitsluitend daar op houden. Papegaaien communiceren met elkaar door rauwe kreten die voor de mens hetzelfde klinken maar waarin de vogels allerlei nuances kunnen onderscheiden.
Voedsel
Papegaaien eten een gevarieerd dieet. Zaden en vruchten zijn belangrijk, maar ook nectar, stuifmeel en ongewervelde dieren worden gegeten. Een klein aantal soorten voedt zich bovendien met aas of jaagt zelf. Van de kea is bijvoorbeeld bekend dat hij jonge stormvogels en schapen aanvalt en kan doden. De zeer kleine spechtpapegaaien zijn ook een uitzondering en kunnen zich met korstmossen kunnen voeden. Om het gif in sommige vruchtensoorten te neutraliseren eten sommige papegaaiensoorten klei. Daartoe bezoeken ze groepsgewijs (meestal) vaste plaatsen. Het is onmogelijk het dieet van papegaaien in de natuur voor huiskamervogels exact na te bootsen. Er zijn diverse uitgebalanceerde voedingen op de markt die voor een groot deel in de behoeften van de vogel kunnen voorzien, dit kan een pelletvoer zijn maar ook een uitgebalanceerde mengeling van zaden, noten, gedroogde groenten en gedroogde vruchten. Uiteraard is het belangrijk dat vruchten en groenten waar mogelijk vers gegeven worden. Ook de palmnoot is een heel belangrijke noot in de voeding van bijvoorbeeld Ara, grijze roodstaart, palmkaketoe en diverse andere papegaaiensoorten. Van de grijze roodstaart is bekend dat zijn natuurlijke dieet voor 80 procent uit de palmnoot bestaat. Ook deze palmnoot is tegenwoordig bij gespecialiseerde dierenwinkels te verkrijgen.
Papegaaien als huisdier
Papegaaien werden in de oudheid al door de Grieken gehouden die de vogels 'bittakos' noemden. Verder waren ze veel geziene gasten aan boord van schepen, waardoor ze in allerlei landen werden geïntroduceerd. Soorten die thans veel als huisdier worden gehouden zijn de amazonepapegaaien en de grijze roodstaart.
Papegaaien in gevangenschap accepteren de mens als partner en zullen diens aandacht proberen te trekken door zijn of haar stem na te bootsen. Omdat het zeer sociale vogels zijn, hebben ze veel aandacht nodig. Gebrek aan aandacht en verveling kunnen leiden tot onophoudelijk krijsen en verenplukken. In een papegaaiensamenleving geldt een strikte rangorde. Dominante vogels zitten meestal op hogere plaatsen dan ondergeschikte vogels. Een papegaai die regelmatig op het hoofd van zijn baas of op andere hoge plekken mag zitten kan zich snel dominant gaan voelen en zich ontwikkelen tot een bijtend en krijsend probleemdier. Papegaaien hebben ongeveer de intelligentie van een peuter. Ongewenst gedrag is snel aangeleerd en kan het meest effectief bestreden worden door de vogel totaal te negeren.
Papegaaien kunnen uitstekend leren praten maar het is niet onomstotelijk bewezen dat de vogel ook daadwerkelijk begrijpt wat hij zegt. Wel is uit onderzoek gebleken dat papegaaien woorden kunnen verbinden aan bepaalde voorwerpen en situaties. Grijze roodstaarten worden over het algemeen beschouwd als de beste praters.
Papegaaien kunnen een hoge leeftijd bereiken (50 jaar of meer) en het gebeurt dus nogal eens dat ze in gevangenschap hun eigenaar overleven.
Het is in Nederland (nog) toegestaan om van sommige soorten in het wild gevangen papegaaien als huisdier te houden. Deze vogels komen goedkoop in de handel maar lopen vaak trauma's op waardoor ze als huiskamervogel minder geschikt zijn en allerlei vormen van neurotisch gedrag gaan vertonen zoals het uittrekken van de veren en onophoudelijk krijsen.
Papegaaiachtigen met een kuif
Dubbele Geelkopamazone (Amazona oratrix)
Een bijzondere groep binnen de papegaaiachtigen vormen de kaketoes (Cacatuidae). Ze komen voor in Australië, Nieuw-Guinea en de Filipijnen. Hun naam is afkomstig van het woord cacatua dat in Maleisië nijptang betekent. Dit slaat op hun bijzonder sterke kromme snavel.
Alle kaketoesoorten zijn in het bezit van een kuif die bij agressie, angst en opwinding overeind wordt gezet. Hierdoor krijgt de vogel een meer imponerend uiterlijk. Dit wordt versterkt door wild heen en weer te bewegen en vleugels en staartveren uit te spreiden. De kuif heeft soms een andere kleur dan het lichaam. Zo heeft de rozeachtige Molukkenkaketoe een oranje kuif en de witte Cacatua galerita een gele kuif.
Het lichaam van vrijwel alle kaketoesoorten is effen gekleurd (meestal wit) en er is geen verschil te zien tussen het verenkleed van mannetjes en vrouwtjes. Vrouwelijke kaketoes hebben soms lichter gekleurde ogen (roodbruin) dan de mannetjes (donkerbruin). De valkparkiet is de kleinste kaketoe.
Kaketoes zijn speelse en zeer aanhankelijke vogels die zich, in tegenstelling tot andere papegaaiachtigen, hechten aan meerdere personen. De meeste soorten zijn behoorlijk vernielzuchtig en zeer luidruchtig. Het geluid van een Molukkenkaketoe kan oplopen tot 130 decibel.
De schofthoogte is ongeveer 35 centimeter en zijn gewicht behoort tussen de 6,3 (teef) en 8 (reu) kilogram te liggen.
Door de afwijkende vorm van zijn schedel heeft de mopshond vaak te kampen met oog-, oor- en gebitsproblemen. Dit vergt dus extra zorg van de eigenaar. Daar staat tegenover dat mopshonden zeer oud kunnen worden (15 jaar) en erg lang speels en energiek blijven.
Door zijn koddige uitstraling en knorrende geluiden heeft een mops vaak een onweerstaanbare uitwerking op mensen. Hij is een echte mensen- en kindervriend en niet agressief in aanleg, ook niet tegenover soortgenoten. Wel zijn de meeste mopsen waaks.
De mopshond kent in Nederland vier erkende kleuren, waarvan beige het meest voorkomt. Het masker dient echter altijd zwart te zijn. Vooral een beigekleurige (of fawn) mopshond verhaart tamelijk veel en vaak het gehele jaar door. Een ander kenmerk van de mopshond is de gekrulde staart, hierbij is een dubbele krul zeer gewenst.
Oorsprong en geschiedenis
De mopshond moet al meer dan 2500 jaar geleden in het Verre Oosten zijn ontstaan, waar deze schalkse hondjes de lievelingen waren van boeddhistische monniken in Tibet. In dat land heeft dan ook zijn wieg gestaan. De boeddhistische monniken geloofden dat als het baasje van de mops overleed, de ziel van de baas in zijn hond zou trekken en daarom werden deze hondjes lekker verwend door de andere monniken. Via China bereikte de Hollandsche bulldog ook Japan en vanuit via de VOC, Europa. Ook bereikte de mops in 1553 via een Turkse vloot Frankrijk. In de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden werden ze populair, omdat de kleur van hun vacht overeenkwam met het Huis van Oranje. Toen Willem III van Oranje-Nassau van en Maria II van Engeland in 1689 naar Engeland reisden en in datzelfde jaar de troon bestegen, werden ze door een groot aantal mopsen vergezeld. In die tijd was het ras net zo populair als de poedel nu. Niet alleen Willem III van Oranje-Nassau had een hart voor mopsen, ook Prins Willem van Oranje had een mopsje genaamd Pompey. Zijn mopsje Pompey, die overal met de prins meereisde zou het leven van Willem van Oranje hebben gered toen de prins sliep in zijn legertent in het Franse Hermigny, Pompey krabde en blafte zodat Willem van Oranje wakker werd en zodoende tijdig kon ontsnappen aan de Spaanse overvallers.
Na Engeland veroverde de Hollandsche bulldog ook Frankrijk. Het Hollandsch bulldogje van Joséphine de Beauharnais genaamd "Fortune", heeft volgens zeggen Napoleon Bonaparte gebeten toen hij op hun huwelijksnacht de slaapkamer binnenkwam. Sedertdien namen ze in aantal geleidelijk af, met als gevolg dat zelfs de Britse Koningin Victoria in 1864 moeite had er één voor haar kennels te vinden. Daarna ging het echter weer beter met het ras en werden pogingen gedaan het te verbeteren en te standaardiseren, wat resulteerde in de sierlijke, stevige, kleine mopshond van tegenwoordig.
Hoewel in Nederland in het begin van de vorige eeuw vele mopshonden werden gefokt, vaak zonder stamboom, is de fokkerij pas echt serieus van start gegaan na de Tweede Wereldoorlog. Het was mevr. Chr. Veldhuis die met haar fokkerij "Warnsborn" van zoveel betekenis voor de populatie in Nederland is geweest, dat de mopshond nu een stevige basis in Nederland heeft gekregen. Mevr. Chr. Veldhuis heeft op 30 augustus1957 ook de aanzet gegeven tot de oprichting van "COMMEDIA", de vereniging van fokkers en liefhebbers van de mopshond in Nederland.
De wolf heeft een grijze tot grijzige vacht, met een rossig bruine kleur op rug, kop en oren. De verschillen tussen individuele wolven en ondersoorten zijn echter groot en ze komen in allerlei kleurvariëteiten voor, van geheel wit via roodbruin tot geheel zwart.
Wolven hebben een kop-romplengte van 80 tot 160 cm, en een staart van 30 tot 50 centimeter. De schouderhoogte is 65 tot 80 centimeter. Vrouwtjes zijn zo'n tien procent kleiner dan mannetjes: mannetjes wegen 20 tot 80 kg, vrouwtjes worden gemiddeld 18 tot 50 kg zwaar.
De wolf heeft in rust een hartslag van 90 slagen per minuut en een ademhalingsfrequentie van 15 tot 20 per minuut. Bij grote inspanning kan dit oplopen tot een hartslag van 200 per minuut en een ademhalingsfrequentie van 100 per minuut.
Het gehoor, de reukzin en het zichtvermogen zijn goed ontwikkeld. Een wolf kan tegen de wind in andere dieren ontdekken die zich op een afstand van 300 meter van hem bevinden. Ook kan hij uitstekend zien in het donker. De wolf heeft een zichthoek van 250° (ter vergelijking: 180° bij mensen). De wolf kan tonen horen tot 40 kHz, tonen die te hoog zijn voor het menselijk gehoor. Speciale hondenfluitjes zijn ontwikkeld, die niet voor mensen, maar wel voor honden en wolven hoorbaar zijn.
De druk van de hoektanden, de druk die een wolf kan uitoefenen tijdens het bijten, is 15 MPa.
Voedsel
Een bizon die zich beschermt tegen een roedel wolven.
Indien voldoende aanwezig vormen hoefdieren de belangrijkste prooidieren. Bij een onderzoek naar het menu van Pools-Duitse wolven bleek dat ree ongeveer de helft van het menu beslaat, edelhert dertig procent en wild zwijn ongeveer vijftien procent. Kleinere dieren beslaan slechts vijf procent van het menu.
Ook vee en zelfs honden worden gegrepen. Een onbeschermd schaap is voor een wolf vaak een eenvoudige prooi, makkelijker dan bijvoorbeeld een ree.
Een gemiddelde roedel van ongeveer 10 dieren zal per dier ongeveer twee tot vier kg vlees per dag eten. Op jaarbasis eet een roedel wolven in Europa dus ongeveer 400 a 500 reeën, 50 a 100 edelherten, 100 wilde zwijnen en nog wat kleinere dieren, afhankelijk van het plaatselijke voedselaanbod.Gedrag en sociale structuur
Wolven zijn dag- en schemeringsdieren, maar door felle bejaging zijn ze in veel gebieden (waaronder Europa) een nachtelijke leefwijze erop na gaan houden. De wolf is een goede renner, maar kan ook goed zwemmen. Ze zijn in staat zich snel te verplaatsen, met een topsnelheid van 45 tot 50 km/u. Het is heel gewoon dat ze op een dag 50 tot 60 kilometer afleggen, maar er is een wolf waargenomen die op één dag 190 kilometer aflegde. Normaal gesproken zullen ze binnen hun territorium blijven, maar als ze op zoek zijn naar een nieuw territorium kunnen ze in hoog tempo nieuwe gebieden verkennen.
Roedel en territorium
Wolven zijn sociale dieren die in roedels leven die strikt georganiseerd zijn en geleid worden door een mannetje en een vrouwtje die gewoonlijk met alfa worden aangeduid. Gewoonlijk behouden zij zich het alleenrecht op voortplanting voor. De overige leden zijn meestal (volwassen) nakomelingen van het alfapaar. Een vergelijkbaar stelsel kan ook aangetroffen worden bij andere in groepen jagende hondachtigen zoals de dhole (Cuon alpinus) uit India en de Afrikaanse wilde hond (Lycaon pictus).
Een roedel wordt gevormd door een mannetje en een vrouwtje. Hun nakomelingen van het eerste en gedeeltelijk het tweede jaar blijven in de roedel. Bij een gemiddelde worp van 4 dieren bestaat de roedel dan na 2 jaar uit 10 dieren. Omdat een roedel klein begint en eindigt en omdat er ook dieren zullen overlijden heeft de gemiddelde roedel iets van 5 dieren. De oudere jongen worden uit de roedel verstoten of verlaten de roedel uit zichzelf. Vaak trekken ze dan met hun broertjes en zusjes nog een periode op, totdat ze zelf een territorium en een partner gevonden hebben en ook een roedel gaan vormen.
Een roedel kan grote afstanden afleggen -honderd tot duizend kilometer- afhankelijk van het voedselaanbod. Dit voedselaanbod is tevens van invloed op de roedelgrootte. Waar veel voedsel is (bijvoorbeeld Alaska, waar de wolven op elanden jagen) leven de wolven in grote roedels die kunnen bestaan uit dertig dieren. In gebieden met weinig voedsel, als Italië en Spanje, leven de dieren in kleine familiegroepjes, bestaande uit het alfapaar en hun welpjes.
De roedel wolven houdt er een territorium op na. De omvang van een territorium is afhankelijk van de de voedselsituatie, maar zal tussen de 200 en 2000 km2 liggen. In de Alpen zijn territoria van 350 km2 gemeten, in Alaska zijn ze gro
Een huilende wolf
De wolf kent een grote verscheidenheid aan expressies en geluiden. Het bekende huilen is vooral bedoeld om te communiceren over langere afstanden. Afhankelijk van de omstandigheden kunnen wolven het gehuil van andere wolven op afstanden van zes tot tien kilometer horen. Het afbakenen van het territorium, door middel van te urineren met een opgetilde achterpoot, is voorbehouden aan dominante dieren. De wolven begroeten anderen door onderwerping te laten zien, met neergeslagen ogen en een zacht gejank. Als wolven boos of bang zijn laten ze dat meestal zien met ontblote tanden en gegrom.
Voortplanting
Een wolvenwelp
De paartijd verschilt per gebied. In Scandinavië duurt dit van februari tot april. Het nest van een wolf bevindt zich in een grot of een hol, verscholen onder boomwortels of tussen rotsen. Soms graaft hij zijn eigen hol, of vergroot hij het hol van een vos of een dassenburcht. Tussen maart en mei, na een draagtijd van 63 dagen, worden de welpjes –drie tot zeven per worp– geboren. Beide ouders zorgen voor de jongen. Ze krijgen daarbij hulp van de andere roedelleden. De reu brengt voedsel aan het zogende teefje. Wolven beginnen meestal met paren als ze twee jaar oud zijn.
Na acht weken zijn de jongen gespeend en ze blijven minstens een jaar bij de roedel. Vaak blijven ze langer bij de roedel, maar soms verlaten één- of tweejarigen de groep, vooral als ze worden gedomineerd door broertjes en zusjes en andere roedelleden en ook afhankelijk van het voedselaanbod en de jachttechniek. In gebieden met grotere prooidieren, zoals eland, bison en edelhert is het voordelig een grote roedel te hebben.
Wolven kunnen van vijftien tot twintig jaar oud worden in gevangenschap, maar behalen in het wild deze leeftijd niet. Dan is zo'n jaar of tien het maximum.
De St. Johns-hond werd door de Eskimo's gebruikt voor de visvangst, de labrador werd gefokt voor de eendenjacht en voor de jacht in moerassige gebieden. De retriever heeft rudimentaire zwemvliezen tussen zijn tenen.
Uiterlijk
De vacht van de labrador is kort en dik met een waterafstotende ondervacht en heeft weinig verzorging nodig. Eenmaal per week borstelen is voldoende. De labrador komt voor in de kleuren zwart, blond, variërend van roomwit tot vossenrood (ook wel fox genoemd), en chocolade (bruin). In de vroege geschiedenis van dit ras waren de labradors hoofdzakelijk zwart; geel kwam ook wel voor maar in veel mindere mate. In de jaren 70 werd de gele kleur pas echt populair. Chocolade werd gezien als een 'fout' en is pas vele jaren later als raskenmerkend toegevoegd aan de rasstandaard. Schofthoogte van de reuen is 55 tot 57 centimeter en die van de teefjes is van 54 tot 56 centimeter. Een labrador weegt ongeveer 35 kilo.
Opvoeding
De labrador retriever is door zijn intelligentie en leergierigheid niet moeilijk op te voeden. Toch moet de opvoeding van de labrador niet onderschat worden. Ze hebben net als andere hondenrassen een strenge consequente opvoeding nodig. Maar dit moet dan wel met een zachte hand gebeuren anders krijg je een zeer nerveuse hond.
gebruik De laatste jaren worden labrador retrievers vaak als blindengeleidehond ingezet. Verder zijn ze geschikt voor alle vormen van hondensport. Ze blinken uit bij de jachttraining Geschiedenis
De mentale en fysieke eigenschappen van de uitzonderlijk goedaardige labrador zijn gesmeed in het wrede, onherbergzame water voor de kust van Newfoundland door de taaie vissers die hier vanaf het begin van de 16e eeuw een rijke vangst binnenhaalden. Vissers uit Engeland, Portugal en Frankrijk kwamen oorspronkelijk alleen in het visseizoen naar Newfoundland en later vestigden zij zich daar. Het is een algemeen aanvaard feit dat de honden die ze daar mee naartoe namen en vervolgens met elkaar kruisten de voorouders zijn van de honden die wij vandaag de dag als labradors kennen.
Halverwege de 18e eeuw groeide het vissersdorpje St. John's in Newfoundland uit tot een welvarende stad en het inwoneraantal nam toe. De plaatselijke vissershonden stonden toentertijd bekend als St. John's-honden. Deze taaie, maar evenwichtige honden werkten samen met hun baasje in kleine vissersboten en moesten het ijzige water induiken om vissen, lijnen en netten binnen te halen. Dankzij hun krachtige poten en otterstaart konden zij zich snel door de koude golven verplaatsen en hun dichte waterbestendige vacht beschermde hen tegen de kou en stootte het water af. Bovendien konden ze dankzij hun sterke, maar zachte mond hun vangst onbeschadigd naar hun baas terugbrengen. En na een lange dag hard werken, keerden de honden terug naar huis, waar ze de spelende kinderen vrolijk gezelschap hielden.
Deze unieke werkhonden zijn begin 19e eeuw via de vissershaven Poole in Dorset in Engeland geïntroduceerd. De jagers hier waren namelijk diep onder de indruk van hun unieke vaardigheden op het gebied van apporteren, zowel in het water als op het land. Een van die jagers was de tweede Earl of Malmesbury, die algemeen wordt erkend als de eerste voorvechter van de Labrador retriever in Engeland.
Malmesbury importeerde St. John's-honden uit Newfoundland en stichtte zijn eigen kennels voor het ras. In tegenstelling tot andere eigenaren kruiste hij zijn honden niet met andere rassen en zo hield hij de soort zuiver. In 1830 werden St. Johns-honden in de kennels van de Duke of Buccleuch in Schotland geïntroduceerd. En later in de eeuw werden de honden uit de twee kennels met elkaar gekruist om zo zuivere fokdieren te kweken. Dit was een goede zet van de fokkers, want in Newfoundland ging het bergafwaarts met het ras omdat er steeds meer schapenboeren kwamen en het gebied steeds zelfstandiger werd en minder met Engeland handelde. Ook de hoge invoerrechten maakten het lastig te importeren
De golden retriever of kortweg golden had als oorspronkelijke naam: gele retriever, maar deze werd in latere jaren op grote schaal vervangen door de naam golden retriever, een naam bedacht door wijlen Lord Harcourt. Ook aan het begin van deze eeuw bestond er verwarring omtrent de oorsprong van het ras. Zwarte retrievers met een golvende vacht waren bekend in bepaalde kringen in het zuiden van Schotland, in die tijd waren echter met name zwarte labradors zeer populair. Feitelijk waren gele retrievers nauwelijks bekend, behalve bij de leden van een paar adellijke families en hun naaste vrienden. Hun latere verspreiding over alle delen van Engeland was ook niet makkelijk te voorzien. Het is daarom tamelijk laat om te proberen de feiten op een rijtje te zetten en de waarheid te achterhalen. Gelukkig is er nog steeds een onbetwiste bron van informatie voorhanden, Sir Dudley Marjoribanks hield vanaf 1835 een stamboek bij waarin hij de naam en herkomst noteerde van zijn setters, zijn pointers, zijn greyhounds en zijn spaniëls. Het stamboek vermeldt vanaf 1838 gedurende een jaar of twee ook beagles; in 1842 wordt er melding gemaakt van een retriever, een zwarte klaarblijkelijk en in 1852 pas van een volgende. In 1843 worden er Ierse spaniëls genoemd en de greyhounds maken voor het eerst plaats voor deerhounds in 1848. In 1854 kocht hij het landgoed Guisachan en vanaf dat moment werden zijn kennels enorm uitgebreid. Daarmee kregen ook de retrievers meer bekendheid, meer informatie over dit onderwerp: jaarboeken Golden Retriever Club Nederland.Kenmerken
De vacht van de golden retriever is lang en dik met een waterafstotende ondervacht en heeft weinig verzorging nodig. Regelmatig borstelen is echter wel nodig. Deze honden komen in verschillende kleuren voor: van bijna wit tot donkerbeige, tegen mahoniekleur aan. Schofthoogte van de reuen is 56-61 cm en van de teefjes 51-56 cm.
De golden retriever is door zijn intelligentie en leergierigheid goed op te voeden en werkt graag voor zijn baas. Op gehoorzaamheidswedstrijden doet hij het erg goed. Zijn baas zal hem een groot plezier doen door dingen met hem te ondernemen.
De Siberische husky is een hondenras, behorend tot de pool- en keeshonden van het oertype. Het is een typische sledehond. Wanneer hij kan werken, is hij helemaal in zijn element. Sneeuw en kou deren hem totaal niet. Hij voelt zich er prima bij.
Uiterlijk
De schofthoogte van reuen is ongeveer 53-60 centimeter en van teven ongeveer 51-56 centimeter. Het gewicht van een reu mag variëren tussen 21 en 27 kilogram, dat van de teef tussen 16 en 23 kilogram. De husky heeft een middellange dubbele vacht. Meestal zijn ze wit met grijs, maar in principe zijn alle kleuren toegestaan. Ze kunnen ook blauwe ogen hebben, wat vrij vaak voor komt. Ook kunnen ze een combinatie hebben van 1 lichtblauw en 1 bruin oog. Ze hebben spits opstaande oren.
De Siberische husky is onafhankelijk, intelligent, energiek en vrolijk. Met de opvoeding moet men veel geduld en begrip op kunnen brengen, maar ook heel consequent en doortastend zijn. Husky's kunnen zeer eigenzinnig zijn en volgen, wanneer zij zelf het nut er niet van inzien, beslist niet elk commando op.
De Siberische husky kan over het algemeen goed met zijn soortgenoten omgaan, maar met konijnen en katten heeft hij minder op. Ze vinden het ook zeer onaangenaam om alleen te zijn, dus als men niet altijd bij het dier in de buurt kan zijn, is de aanschaf van meerdere husky's het overwegen waard.
De Engelse cockerspaniël is eenhondenras.De Engelse cockerspaniël is een ijverig, actief, en krachtig jachthondje, meteen altijd vrolijk kwispelend staartje. Zijn lichaam is gebalanceerd en compact. Idealiter moet de afstand van de schoft tot de grond gelijk zijn aan de afstand van de schoft tot aan de staartaanzet. De vacht van de cockerspaniël is glad en aanliggend, zijdeachtig en niet gegolfd; de bevedering is niet zo overvloedig.
Kenmerken en eigenschappen
Schofthoogte: Reu 40 - 41 cm. Teef 38 - 39 cm
Gewicht: Reu 14 - 15 kg. Teef 12 - 13 kg
Leeftijd: tot 13 - 14 jaar
Kleur:zwart of rood, lever; blauwschimmel, oranjeschimmel, leverschimmel; roodbont, zwartbont; tan (dan hebben ze een rood masker) en drie kleur.
De Engelse cockerspaniël wordt volgens de richtlijnen van de Nederlandse Spanielclub onderzocht op de oogaandoeningen PRA en cataract en op heupdysplasie. Verder komt er regelmatig cardiomyopathie (hartaandoening) bij voor en doofheid.
Karakter
De cockerspaniël is een jachthond, en zal reageren op vogels, konijnen en katten die hij ziet. Het is een kindvriendelijke, en altijd een vrolijk en energiek hondenras. Verder houd de cocker van water en zwemmen, evenals apporteren.
De Jackrussellterriër is een sterke werkende terriër, die oorspronkelijk werd gefokt om de vos en das uit hun hol te jagen tijdens de jacht zodat de foxhounds de vos konden vangen. Gedurende lange tijd heeft men in Groot-Brittannië, het land van oorsprong, niet mee willen werken aan de raserkenning omdat men bang is dat de werkeigenschappen van deze hond verloren gaan en het een showhond zal worden zoals veel hondenrassen is overkomen. Uiteindelijk heeft men de erkenning via Australië, een kroonkolonie van Groot-Brittannië, voor elkaar gekregen.
Tot 1999 mochten er hoogbenige en normaalbenige Jackrussels uit een nest komen sindsdien is de hoogbeen nu de Parson Jackrussellterriër. Deze is 'vierkanter van bouw' dat wil zeggen van de zijkant gezien even lang als de schoft hoog is en ranker. Vachten van beide rassen zij ruw, glad of broken, dat is een tussenvorm. Belangrijkste kenmerk van de Russells zijn de overwegend witte vacht en de spanbaarheid van de borstomvang. Kleur: overwegend wit, met eventueel zwarte en/of tan kleurige aftekeningen. Het tan (kastanjekleurig) kan licht tot zeer warm van kleur zijn
In Nederland wordt er door de zogenaamde 'broodfokkers' nog veel zonder stamboom gefokt, deze honden voldoen echter vaak niet aan de rasstandaard. Ook worden er allerlei kleursooorten aangeboden zoals 'Black and tan', dit zijn echter gewoon teckel-, of andere kruisingen.
De Jackrussell is een alerte, actieve, onafhankelijke en sportieve hond. De Jackrussellterriër geeft blijk van intelligentie door zijn probleemoplossend vermogen, hij is een erg plezierige hond om te hebben als je je als eigenaar realiseert dat je een grote hond in kleine verpakking in huis haalt die regelmatig zal pogen het roer in handen te krijgen. Een baas zal net iets eigenwijzer moeten zijn dan zijn hond en net iets meer moeten doen om de hond voor zich te willen laten werken dan bijvoorbeeld een herderras die toch meer op de mens gericht zijn. Hij is tenslotte gefokt om als solist een vossenhol in te gaan en dan is afhankelijk zijn van de baas dodelijk en moet er initiatief genomen worden. Door zijn intelligentie zal hij vrij eenvoudig nuttige en gewoon leuke trucjes aanleren als hij luistert en voor je wil werken.
Als je hem voor je kunt winnen is het een geweldige hond die voor je door het vuur gaat. Hij zal regelmatig het initiatief nemen om te gaan spelen met de baas door uitdagend voor je te gaan staan met een bal of een stuk hout. De stoere Jack kan buiten vonken van energie en thuis een echte schoothond zijn die toch alles hoort en plots binnenkomend bezoek dapper en onverschrokken tegemoet treedt. Als de dreiging weg is zal hij kwispelend en springend om aandacht vragen al zijn niet alle Jacks allemansvrienden, de reuen zijn wat onverschilliger naar vreemden. Omdat er veel gevallen bekend zijn van herplaatste 'Jacks', met name voor de zomervakanties is de Jack ruim vertegenwoordigt in asiels, is het zaak een weloverwogen beslissing te nemen voor tot aanschaf over te gaan. Met name teven kunnen, als er geen duidelijke roedelleider is, onderling vaak gevechten aangaan die hevig kunnen zijn. Zoals het een echte terriër betaamt geeft hij niet snel op en zal naar zijn prooi (een bal in de struiken voldoet ook) blijven zoeken al bent u het allang zat (en denkt u er al geruime tijd over een nieuwe bal te kopen) en zal negen van de tien keer terugkomen met zijn prooi. Er zijn gevallen bekend dat de eigenaren van deze honden ze uit moesten graven omdat ze niet meer uit het hol van de vos wilden komen zolang ze hem nog niet hadden gevangen De hond moet langer dan hoog zijn, en de ideale schofthoogte is 25-30 centimeter. Belangrijk is dat de borstkas van de hond vlak achter de voorpoten omspanbaar is met 2 handen van gemiddelde grootte, en daardoor een omtrek van 40-43 centimeter mag hebben. Het gewicht van de hond is globaal 1 kilo voor elke 5 cm schofthoogte waardoor de ontwikkelde spieren duidelijk onder de huid van schouders en achterhand zichtbaar zullen zijn. Grappig is dat de pootafdruk lijkt op die van een kat
Amaryllis is een geslacht van bolgewassen uit de narcisfamilie (Amaryllidaceae), dat endemisch is in Zuid-Afrika. Het geslacht is vernoemd naar een herderin uit de idyllen van de Griekse schrijver Theocritus en een pastorale van de Romeinse schrijver Vergilius.
Het geslacht werd oorspronkelijk door Carolus Linnaeus veel ruimer opgevat dan tegenwoordig. In het begin van de 20e eeuw werd het geslacht beperkt tot de belladonnalelie (Amaryllis belladonna). In de plantenhandel wordt de naam nog steeds breder gebruikt, met name voor soorten uit het Zuid-Amerikaanse geslacht Hippeastrum.
In 1998 werd een tweede soort beschreven: Amaryllis paradisicola.
Ik ben anthony
Ik ben een man en woon in adjudantekeyserstraat 97 (belgie) en mijn beroep is geen ben een kind.
Ik ben geboren op 14/11/1998 en ben nu dus 25 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buiten spelen.
mijn interesses zijn draken mijn vrienden en mijn huisdieren (5katten)komt door mijn zus mijn favorieten beesten zijn de
.jpg/270px-Clownfish_(Amphiprion_ocellaris).jpg)
