Nadat de winter bezig is zich terug te trekken en de lente alles weer zacht maakt en vloeibaar, wordt ook dit huis langzaam leefbaarder én transparant. Ik houd ervan als de grenzen tussen binnen en buiten vervagen; hoe het geluid van de blatende lammetjes en de jonge geitjes binnenkomt. De deur gewoon lekker openstaat, alles openstaat. Het voordeel van enkel glas is dat veel geluid binnenkomt en aangezien dat hier vooral van dieren is, is dat heel fijn. Langzaam aan schiet ik letterlijk wortel hier, letterlijk met het langzaam aan voorbereiden van een moestuin, het tweede moestuin-experiment alweer.. Het hoeft allemaal niet definitief dus ook niet perfect :) dat is dan weer het voordeel van de tijdelijkheid, het beséf van de tijdelijkheid. De tijdelijkheid die eigenlijk voor alles geldt, maar die door het waas van de illusie van bestendigheid, nauwelijks nog bewust gevoeld wordt. NIets is blijvend, ook een huis niet, al hebben we die illusie...dat je een 'vaste' woonplek moet hebben.. Ik zit gewoonweg in de laatste fase van de tijdelijkheid van een huis , waardoor ik het ten volle besef en beleef. Het maakt ook dat ik me meer bewust ben van hoe bijzonder het is om hier te wonen. om de laatste eer te mogen bewijzen aan dit huis. Aan de tuin. Voor dat alles inderdaad naar het rijk der herinnering verdwijnt. Juist daarom wil ik ook dat een transparant huis is, een pelgrims oord als het ware. Dan kunnen er nog meer mensen genieten van de laatste levensfase van dit huis.
De steenuil heb ik eindelijk 'ontdekt', doordat ik nu weet hoe zijn roep, zijn baltsroep, klinkt. het klinkt als ''mieuw' of 'miau'. en lijkt daarmee op het geluid van een grolsche kat gek genoeg, temeer omdat de steenuil zich al jagend op prooi, ook laag over de grond beweegt. Het geluid van de uil is een stuk scheller en helderder dan dat van een kat. het reikt ook veel verder. Soms hoor ik het al als ik aan kom fietsen, laat op de avond en het dorp nader. Erg fijn dat daar dan mijn huis staat, mijn tijdelijke verblijfplaats, shelter. Als de nachten wat warmer worden, staat binnenkort ook mijn tent achter op het erf, tussen de paardemest, van de shetlandpony die we hier overdag tijdelijk te leen hebben, en bij de caravan van mijn huisgenote. Gezellig alles lekker buiten.
Juist ook hier ben ik weer een beetje dichterbij mijn kern gekomen, de kern van wat ik wil en wie ik ben Wat ik wil is een transparante gemeenschap/ woonplek, wat wil zeggen dat het 'open' is, waar mensen naar binnen en naar buiten mogen lopen, waar plaats is voor tijdelijke bewoners, 'pelgrims', logées..die al dan niet mee willen werken in de tuin of onderhoud. Een oude boerderij met een aantal logeerplaatsen, mensen die hun tent meenemen. dat lijkt me heerlijk om steeds met andere mensen te leven Feitelijk is wat ik hier 'heb' of beter: 'leef' al niet zoveel anders meer. Binnenkort komt de eerste mij/ ons nu nog onbekende 'logée', een reizigster die even naar Nederland komt en haar verhalen met ons wilt delen en een tijdelijke plek in Nederland zoekt.
Als ik in mijn voorgenomen retraite zit, aan het einde van de zomer, komt er hopelijk ook iemand in huis om Lieke te passen en om te genieten van de bossen, het huis en alles wat er is. De moestuin die dan hopelijk al een heel eind gevorderd is.. dat voelt zo heerlijk om alles zo dichtbij huis te hebben (al is de bewoonde 'stadse' wereld niet dichtbij..maar die heb ik dan ook niet zo vaak meer 'nodig', alles is hier al)
Het voelt de laatste tijd steeds rustiger en ik voel steeds meer ruimte om die dingen te doen die ik graag wil. Ik ervaar letterlijk meer tijd en ruimte in mijn leven. alsof de dagen opeens twee keer zo lang zijn en ik ze bewuster beleef. Een heleboel andere dingen heb ik daarvoor opgegeven, zonder moeite. Moeiteloos. Omdat ik ze niet meer nodig heb, omdat ze niet meer mijn ZELF hoeven te omhullen, met iets wat ik niet ben. Dat geeft heerlijk veel ruimte in mij voor nieuwe dingen die beter bij mij passen. Ruimte voor nieuwe mensen ook al waardeer ik de stilte ook, de letterlijke én de figuurlijke stilte de stilte in mij en om mij heen. Vanuit de stilte van de winter, een stilstand bijna, die ook heel fijn was maar vooral nodig, voel ik nu weer nieuwe energie zowel binnen als buiten. De nieuwe energie die ook in de natuur zo voelbaar en zichtbaar is. Het voelt bijna als een verademing te zien hoe de berkjes in de tuin weer nieuwe knopjes krijgen en nu al blaadjes. De aardbeiplantjes die de vorst hebben overleefd, worden weer groen.
Tsjaa...alleen dat wat moet komt tot leven: wat in de essentie van de plant besloten ligt. en de rest doet er niet toe. Zo is het in feite voor mij ook Dat geeft zoveel helderheid.
En soms word ik dan heel blij zomaar ineens, als ik in het bos ben en de stilte voel die mij omringt, of in de tuin bezig ben, met iets eenvoudigs als hout zagen of in de aarde met mijn handen, op het bankje van de zon geniet..Zomaar ineens voel ik me dan zo rijk om te Zijn waar ik Ben. Dan wil ik ook helemaal nergens anders zijn dan daar in dat Moment. Met mijn hond ben ik precies waar ik moet zijn. Nergens anders. En nee, dat gevoel heb ik nog niet altijd, 24 uur per dag. was het maar waar...het is zo rustig namelijk.. . Is dat dan wat ze bedoelen met 'samenvallen met jezelf', of is dat alweer een contradictio in terminis? ik weet het niet, ik voel wel dat ik zelf de vraag waar ik wil zijn, wonen etc. niet meer hóef te beantwoorden, maar dat die zich langzaam aan mij ontvouwt, het antwoord op die vraag dan, dat de vraag zichzelf beantwoordt. En dat is wel een fijn gevoel Dat voelt als Lente. Een lente die nog lang mag duren van mij.
