Als nachtbraker heb ik het nu zwaar....voor ik goed en wel op gang ben en de dag wil beginnen is de zon al over haar hoogste punt heen.. Dan doe ik mijn oefeningen en ga met Lieke wandelen.. op een grauwe dag als vandaag, tien voor 4, is het alweer bijna donker...
Het ontstemt me als ik alweer in het donker loop te wandelen met Lieke.... ik heb de neiging het LICHT aan te doen. "Mag het licht aan?", maar mijn roep wordt niet verhoord. ik moet het doen met deze donkere dagen voor de kerst.
Het is vandaag Midwinter, de kortste dag van het jaar met het minste licht!! de dag om de terugkeer van het licht te vieren, terug naar het licht! In elk geval iets om aan vast te houden
Verder voel ik vandaag een oud verlangen in mij naar boven komen, terugkijkend op een bijzonder jaar 2011. Bijzonder in meerdere opzichten. ik heb een recordaantal verhuizingen achter de rug in éen jaar. 3 verschillende woonplekken. Daar was ik zo druk mee dat ik nauwelijks tijd over heb gehad om aan mijn basis te werken. Liefde is daar ook onderdeel van. Oke, in een stemming als vandaag voel ik dan weer dat oude verlangen in mij naar boven komen dat in mijn leven- in elk geval op dit moment in ijn leven heel passend zou zijn, gezien hoe celibatair en teruggetrokken ik leef voor het merendeel.
Eén heel jaar lang heb ik met niemand ook maar enige intieme interactie gehad.. En dat oude verlangen, dat is het klooster. Als meisje van 16 had ik een visioen, voelde het als mijn missie om in een klooster te gaan leven en toen ik een jaar of 10 later daadwerkelijk een klooster bezocht in de griekse bergen voelde dat ook heel fijn. De sereniteit, de harmonie en de rust..Overwhelming. Ik kan die sfeer nog voelen. ik heb een perfect geheugen voor sferen en plaatsen, dit in tegenstelling tot namen van mensen.
Helaas was dit een orthodox klooster en alleen toegankelijk voor het mannelijk deel der bevolking.
Moet ik dit niet serieuzer nemen? Immers het is alweer bijna 10 jaar later en er hebben zich geen grote veranderingen in mij voltrokken Inmiddels kan ik zeggen dat ik misschien een andere missie mijzelf heb aangepraat en dat is die van hulpverlener, therapeut, coach. echter, in deze westerse moderne maatschappij zijn daar zovele eisen aan en is het niet gewoon zo, dat het eigenlijk een soort instant oplossing zou zijn voor een leven in een klooster?
Mijn verlangen naar ritme en structuur, leven in de natuur én meditatie allemaal verenigd. De toets tot het celibaat heb ik al vele periodes doorstaan in mijn leven Het is mij duidelijk dat na een aantal pogingen, een relatie met één ander mens niet tot een reëele optie behoort.
Ook in mijn zoektocht naar andere woonruimte, iets permanenters, werd mijn aandacht vastgehouden door een woongroep op oecumenische grondslag met meditaties en gesprekken; minpuntje is dat honden niet welkom zijn.
Dus de vraag die hiermee ontstaan is, hoe ga ik deze 'missie' vormgeven? het klooster bezoeken is een onbegonnen missie, want het klooster bestaat niet. een klooster bezoeken en enige tijd meeleven, kan wel.
Het is niet zo alledaags tegenwoordig waar slechts één religie de boventoon voert: hoe kan ik zo snel mogelijk zoveel mogelijk geld vergaren? En voor een andere, minder bedeelde groep mensen, luidt de vraag; hoe brei ik de maand rond? en ja, zo is het.
Het klooster: welk klooster dus? een vrouwenklooster? boeddhistisch? of is dat alleen voor mannen? de vragen buitelen alweer over elkaar heen.
Ik heb wat uit te zoeken....
De donkerte valt als een deken over me heen, omsluit mij geheel en al. De lucht die zo laag is, door het wolkendek, brengt me nog meer naar binnen. Ik verlang naar de blauwe hemel, de weidsheid en ruimte van de bergen Naar het op de top van een berg staan en alles overzien, de weidsheid en het Al aanschouwen Open staan.
Ik voer hier een gevecht en wil voortdurend de gordijnen openschuiven, op zoek naar het licht dat daarachter te zien is..of moet zijn. ik kan me niet losmaken van dat gevoel, dat er iets chronisch in de weg zit, iets verwijderd moet worden, om áchter dat donker te kunnen zien. het licht dat me verwarmt maar vooral perspectief biedt. Ik ben blind geworden zo lijkt het. Ik zie uberhaupt slecht in het donker, zelfs met bril.
Morgen een nieuwe dag waarop het weer licht wordt en vanaf morgen blijft het elke dag een beetje langer licht. dat is een anker in deze donkere tijd. dan gaan de dagen weer lengen en gaan we weer op weg naar de lente en de zomer...tijd van kamperen en kampvuren.
een lang jaar..afscheid genomen van een lange periode van verlangen en de overgang gemaakt naar een periode zonder verlangen die me opnieuw terugbrengt tot een staat van rust en Zijn, geen verbinding met één ander persoon maar een poging tot verbinding met mezelf, geheel en al alleen met mezelf zonder verstoring. En de ander, die kwam toch maar dan in de gedaante van een hondje, Lieke. Mijn Lieke. Zij ligt heerlijk op de bank, ze lijkt haar winterslaap een welkome afwisseling te vinden op het leven dat ze had en waarvan ik nauwelijks weet heb. Ze lijkt het best te vinden, languit op de sofa, vlakbij de warme kachel, 2 keer per dag komt ze eraf om te eten en naar buiten te gaan. Ik knuffel haar. Mijn liefde en mijn knuffels komen bij haar terecht, ze is lief. ze is alles wat ik heb; de enige die ik heb in mijn leven. Het is goed.
Ik ben graag alleen, met Lieke, maar ik mis een bedding, een dragend vlak, in welke vorm dan ook. Een bestaansreden die mij een veilige bedding geeft, gelijk het zachte mos in het bos dat zo heerlijk zacht en veilig voelt onder mijn voeten. alsof ik gedragen wordt door deze zachte ondergrond als ik er op sta.
het is tijd voor muziek, iets wat past bij de sfeer van Nu.... Mi and Lau...traag en langzaam schrijdt deze muziek voort..
