Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
28-02-2009
WOK ON FIRE: Noah in een Olympische vorm!
Vanavond hadden we nog afgesproken met onze atletiekvrienden Eline, Julie, Hilde en Frank (die ook al in Oostende waren) om samen te gaan eten in de 'Wok On Fire' in Raversijde. Het werd een fijne avond met een Noah in topvorm. Hij had een reuzehonger maar slaagde er toch in om heel minimaal te eten: enkele stukjes broccoli, wat kip en twee lepeltjes rijst. Noah zegt veel te gemakkelijk; 'Ik ken dat niet, dus ik lust dat niet!' Moon is daar helemaal anders in en hij proeft lettetlijk alles. Hij vindt het dan ook enorm plezant om te gaan wokken. Hij vertoefde dan ook nog eens in uitstekend vrouwelijk gezelschap met Julie en Eline. Da's meer dan nodig is om menig klasgenootje van Moon stikjaloers te maken, hahaha... We hebben enorm gelachen met de humor van Frank, ons toekomstig bestuurslid. We waren graag nog wat blijven 'plakken' maar de kinderen moeten morgen lopen en dus namen we maar afscheid van de familie VDB. De kids vielen als een blok in slaap en vermits ze allebei hun knuffel thuis waren vergeten namen ze elkaar maar als knuffel.
Het opperste geluk bestaat waarschijnlijk niet maar gisteren heb ik een fractie van een seconde toch de poort van het emotionele paradijs, het Nirvana, het Walhalla op een kier gezet. In Gent had het BK plaats bij de Masters. Na een voor mij uitstekende winter was dit de laatste wedstrijd voor mijn rustperiode. Nadat Moon, Noah en ik Kjell waren gaan halen in Hombeek pikten we Kim op aan het station van Mechelen. Zoals Sarah later in haar aanmoediging-sms zo mooi zou stellen: ik had mijn vier beschermengelen mee en dus kon het niet misgaan. Eens aangekomen deed ik zoals gewoonlijk mijn verkenningsronde en kwam ik een pak maten tegen. Marc (Masschelein) en Pol(Parmentier) van KKS waren er ook en ik warmde met hen op. Pol gaat net als ik naar het WK in Finland in augustus en misschien kunnen we ginder wel ergens samen logeren vermits we beide bij de M50 de 800m gaan betwisten. Even later liep ik ook Luc (Borghoms) tegen het lijf. Ik probeerde hem voor de zoveelste keer te overtuigen om bij RAM te komen en voor het eerst was hij niet helemaal weigerachtig. (Wordt vervolgd...) Ik trok terug naar onze zitplaatsen bij Kim, Kjell en de kids. Noah was al aan zijn tweede hot-dog bezig. Moesten ze titels uitdelen in die discipline dan ging Noah toch telkens met een plak naar huis. Ondanks de lekkere temperatuur in de Topsporthal smeerde ik mijn benen in met een warmende balsem, waarschijnlijk uit bijgeloof maar ook omdat ik een trekkend gevoel had aan mijn linker hamstring. Daarna ging ik naar beneden om mijn versnellingen en stretching te doen. Ik merkte dat ze reeds de deelnemers afriepen voor de 800m bij de M35. Het zou dus niet lang meer duren eer het mijn beurt zou zijn. Ik trok snel mijn wedstrijdtruitje, mij Herzoch-tubes, mijn nieuwe sokken en mijn spikes aan, liep naar de opwarmingspiste en deed er mijn versnellingen. Ik had geen enkele stress en voelde bij het spurten dat ik heel goede benen had. Mijn foulée was nagenoeg perfect. Nu nog de wedstrijd. Onze reeks werd naar de oproepkamer gevraagd. Ik kreeg baan 5 toegewezen en Marc, tenslotte mijn grootste concurrent baan 6. Als ik van plan was geweest om tactisch te lopen was dat de ideale startpositie geweest. Ik zou dan Marc naar de kop hebben laten lopen en me in zijn spoor hebben genesteld om dan op het einde als een 'Stuka' toe te slaan. Ik had echter een ander scenario met Magda besproken. Op training hadden we de laatste weken de laatste hand gelegd aan een reeds uitstekende conditie. Magda had me gezegd dat ik maar moest gaan voor het record want volgens haar had ik er de benen voor. Ook Kjell had me vandaag gezegd dat ik een nieuw BR aankon. Daarvoor was er dus maar één tactiek, nl. de kop nemen en vlammen. Ik werd bijna verrast door het startschot maar ik heb altijd een snelle start en dus liep ik na de bocht reeds resoluut naar de leiding. Kim stond aan de 100m en Kjell met de kids aan de aankomst. Hun opdracht was om me constant op de hoogte te houden van wat er achter mij gebeurde. Ik kwam na 200m door in 30 seconden, hoorde Kjell roepen dat ik perfect op schema zat, keek een eerste keer achterom en zag dat er buiten Marc niemand mee kon. Mijn bewaarengelen riepen bij elke doortocht dat ik moest gaan, dat Marc aan de rekker hing maar het was pas toen Kim riep dat ik los was dat ik mijn duivels ontbond. Ik hoorde tientallen mensen mijn naam scanderen en voelde de vleugels op mijn rug gigantische proporties aannemen. De laatste 350 meter vloog ik letterlijk. Ik voelde op geen enkel moment verzuring en in de laatste rechte lijn versnelde ik nog eens. Mijn blik was gefixeerd op de chrono. De seconden tikten voorbij en ik ging over de meet na 2.02.06, een nieuw Belgisch record. Dé beloning voor een winter lang hard trainen met Magda en de maats. Frits (Debaets) stond me aan de meet op te wachten in het gezelschap van mijn bewaarengelen. Hij werd later op de dag vice-kampioen op de 1500m. Felicitaties regenden langs alle kanten. Het was een zalig gevoel. Ik liep nog even uit met Luc en trok dan naar het podium waar ik met Noah op het hoogste schavotje ging staan om mijn medaille in ontvangst te nemen. Noah vroeg of ik hem had horen roepen van 'niet opgeven, papa en Moon speelde zijn rol van sportfotograaf weer uitstekend. Kim, Kjell, Moon, Noah en ik trokken daarna naar de cafetaria van de Topsporthal en vanop het balkon zagen we marc Pottiez naar het zilver spurten op de 200m. In de hall kwam ik ook mijn blogkennis Natalie Tijtgat tegen, een toffe 'madam' die ook Belgisch kampioen werd maar dan wel op de 1500m. We verlieten de Topsporthal en trokken naar Oostende. De dag was verre van gedaan...
Vandaag was voor mij een rustige trainingsdag. Twintig minuten loslopen, vier versnellingen op de piste en één 200m goed doortrekken. Daarna liep ik wat verloren heen en weer, wat babbelend hier en daar. Ewoud en Jasper die beide nog wedstrijden voor de boeg hebben vooraleer ze aan hun rustperiode mogen beginnen trainden op snelheid en toekijken van op de zijlijn is een vreemde ervaring. Dirk Bonte was vandaag terug op de piste na enkele weken inactiviteit door een spierscheurtje. Misschien raakt hij wel klaar tegen het EK. Kjell loopt zondag uiteindelijk toch niet op het EK. Dat besluit nam hij in samenspraak met kiné en coach. Kim die haar beauty-sleep te lang had laten uitlopen kwam twintig minuten te laat op de Nekker maar ook voor haar stond er maar een duurloopje op het programma. Zij loopt wel op het BK in Oostende. Daarna mogen we rusten. Het wordt tijd dat de winter ten einde loopt. De vermoeidheid en de kwetsuren mogen verdwijnen en dat kan alleen door te rusten. Ook ik voel stilaan de belasting van die vele maanden hard trainen. Het is mijn allereerste winter zonder ziektes of kwetsuren en dat vertaalt zich in een uitstekende vorm. Maar ik voel ook wel dat mijn lichaam moe is en dat die vormcurve me bijzonder breekbaar maakt. Leve morgen en mijn BK maar ook leve zondag en mijn eerste rustdag.
Moon en Noah zijn de hele week op sportkamp in Kapelle-op-den-Bos. Elke ochtend is er tennisinitiatie in tennisclub 'Smash' in Londerzeel en na de middag is er telkens een andere sport (of 2) in en om de sporthal van het STK in Kapelle. Maandag was het baseball en badminton, dinsdag atletiek, gisteren zwemmen en vandaag basket en voetbal. Gisterenavond verkozen ze om niet te gaan trainen op de Nekker, zo moe waren ze. Ik trok dus alleen naar Mechelen en pikte onderweg Moon's maatje Ruben op. Zoals bij elke vakantie was de opkomst maar matig. Het is onbegrijpelijk. De kou van de laatste weken heeft er al enkelen van de trainingen weggehouden en blijkbaar denken sommige ouders dat er in vakantieperiodes niet wordt getraind. Je moet dat maar eens bij het voetballen proberen. Je staat dan doodgewoon naast de ploeg. Bij ons werkt dat niet zo en gelukkig maar ook. Bruno en Sarah namen elk een grotere groep voor hun rekening. Bij Sarah werd met de kogel geoefend en Bruno leerde zijn discipelen de eerste kneepjes van het discuswerpen. Ikzelf had maar vier kids onder mijn hoede. Jomme, Ruben en de VDB-sisters of onze twee toppertjes, Eline en Julie. We vertrokken eerst voor een half uurtje rustig duurlopen in het domein. Ik vertelde ze bij het vertrekken dat we de hele tijd gingen babbelen om zeker te zijn dat we niet te snel lopen. En toen begon Eline: 'Ah, nieuwe schoenen, André. En naar de kapper geweest?' Toen zijn we heel hard beginnen lachen. Dat van de kapper was trouwens waar maar ik had mijn muts op en dat kon ze dus niet weten. (Mijn haar laten knippen is één van mijn rituelen voor een belangrijke wedstrijd.) Na de duurloop liet ik ze wat stretchen en twee 300en bollen. Daarna trok ik nog mee naar de cafetaria van de sporthal, waar Frank op zijn meisjes zat te wachten. Ik reserveerde daar de binnenspeeltuin voor Moon's verjaardagsfeestje binnenkort. De 16e maart wordt hij namelijk tien jaar. Wat gaat dat toch snel... Vandaag was mijn trainingsarbeid net als gisteren beperkt tot een half uurtje rustig duurlopen en enkele versnellingen in het park van Machelen. Na enkele minuten moest ik even stoppen om mijn rechterkuit te rekken. Ik ondervind een lichte hinder en had de indruk dat een kramp nakend was. Het zijn dan ook heel zware weken geweest en ik zal blij zijn wanneer zondag mijn rustperiode ingaat. Het is toch wel gek, hé. Een hele winter lang voluit trainen om slechts vier wedstrijden te lopen. Ondertussen heb ik vernomen dat enkel Ewoud, die een indoortijd kon voorleggen, mag meedoen aan het kampioenschap. Zowel Jasper als Kjell vallen dus naast de boot. Ik ben blij voor Ewoud en hoop dat hij zijn tijd op 800 aanzienlijk kan verbeteren. Voor Kjell valt morgenavond de beslissing over het BK cross. Zijn kwetsuur betekent momenteel een enorme handicap. Hij kan onmogelijk zijn kansen eerlijk verdedigen en het risico is reëel dat hij nog meer gehavend uit de strijd komt. In zijn plaats zou ik nu reeds beginnen rusten, lichaam en geest de tijd gunnen om te herstellen om binnenkort met volle moed en helemaal fris te herbeginnen. Maar ik ben Kjell natuurlijk niet...
Als laatste voorbereiding op het BK van aanstaande zaterdag liet Magda ons vandaag 200en lopen. Tot voor kort was dit mijn lievelingstraining maar de laatste tijd kick ik meer op 300en. Vandaag waren het echter 200en, acht in totaal met 200m joggen tussen. Kjell die nog steeds last heeft van de adductoren liep vandaag 400en. Kim en Sarah waren al aan hun serie begonnen toen Jasper en ik hoorden wat ons te doen stond. We trokken diagonaal naar de start van de 200m. Jasper begon op kop en alhoewel ik gezegd had dat we niet gingen forceren trok hij fors door en gingen we na 28 seconden door de finish. Te gek voor woorden natuurlijk! Waarom risico's nemen? Ik nam de tweede voor mijn rekening en vertrok behoedzamer.Resultaat? Amper iets trager. Daar moesten we iets aan doen en Jasper liep de derde op kop naar 30 seconden rond. Veel beter natuurlijk. De volgende vertrokken we met het meisjesduo. Deze keer liepen we onze 200m in 29 seconden. We waren halfweg onze reeks en van vertragen kwam dus niets in huis. De drie volgende waren allen in 29 of sneller. Bij de laatste vertrok ik op kop maar in de bocht kwam Jasper opzetten. Ik reageerde en op zo'n dertig meter van het einde passeerde ik hem opnieuw. Tijd: 28 seconden. We moesten er hard om lachen... Mijn conditie zit wel snor voor zaterdag en Jasper wordt elke training beter. Hij heeft zich ingeschreven voor de 800m op het BK beloften en op het BK universitairen. (Ook Kjell zal aan beide competities meedoen.)Hij heeft nog een maand om klaar te zijn. Na de training was er een bestuursvergadering in Jef's bureautje. Hoofdpunt op de agende was de 10 km van Mechelen. Daar komt enorm veel bij kijken en met de bestuurswissel kan je niet vroeg genoeg beginnen met de voorbereidingen. Ik heb ook de eerste nieuwsbrief opgesteld en doorgestuurd. Ik vind twee maanden tussen twee clubbladen te lang. Door deze nieuwsbrief spelen we korter op de bal en hoop ik iedereen snel te kunnen bereiken. In deze nieuwsbrief lanceer ik een oproep om oude singlets te recupereren. Tegen volgend seizoen zullen we werk maken van nieuwe clubtruitjes maar ondertussen moeten we natuurlijk de zomer overbruggen. Vandaar deze oproep...
Miles Davis was voor de jazz als Picasso voor de schilderkunst
Zere benen, zere benen, zere benen... Wat was dat vandaag. Ik moest maar een half uurtje loslopen maar het was een half uurtje harken. Stijf van gisteren liep ik mijn tien toertjes in Machelen. Pas op het einde en ook bij mijn versnellingen voelde ik opnieuw wat soepelheid in de spieren. Vandaag had ik mijn I-pod gelukkig afgesteld op Miles Davis. De muziek van Miles heeft op mij het effect van reflex-spray op een pijnlijke spier, van de zon op een bloem of nog van een zeebries op de zeeman. Zijn trompet is als een knuffel aan mijn ziel en ondanks de spierpijn kon ik dankzij Miles toch genieten van mijn duurloop. Zalig! Het is trouwens 50 jaar geleden dat Miles Davis zijn cultplaat 'Kind of Blue' uitbracht. Toen we gisteren van de cross naar huis reden hoorden we Toots Thielemans vertellen over zijn ontmoetingen met Miles. We vergeten soms dat we in België een echte Jazzlegende hebben rondlopen. TT is een schat van een mens en een dijk van een muzikant.Ik heb hem enkele jaren geleden zien optreden in het PSK in Brussel. Het was een onvergetelijke ervaring, door zijn muziek maar ook door zijn warme uitstraling. Maar terug naar Miles. Kind of Blue is niet mijn lievelingsplaat van Miles Davis. Ik hou meer van de soundtrack van de film 'Ascenseur pour l'échafaud', een Franse film van Louis Malle waarin Jeanne Moreau (Eén van mijn favoriete actrices!) op de muziek van Miles 's nachts door Parijs dwaalt. Donkere maar tegelijk enorm emotionele, ingetogen jazz zoals ik het het liefst heb. Op de muziek van Bitches Brew (Improvisatieplaat van Miles Davis uit 69) zag ik ooit een optreden van de balletgroep 'Rosas' van Anne Teresa De Keersmaeker en ook dat was onvergetelijk want de muziek werd versterkt door een fenomenaal visuel spektakel. Vandaag had ik die beelden niet maar de muziek droeg me ver weg, weg van de pijn, weg van de kou, de regen, de wind, weg van de stress, weg van de vermoeidheid... Na de training kon ik weer de wereld aan!
In een gordel rond Antwerpen zijn een aantal forten nog steeds de stille getuigen van een Belgisch militair verleden, toen generaals nog dachten dat forten de vijand konden tegenhouden. Het fort van Kessel is er zo eentje en elk jaar is de omgeving van dat fort het decor van de jaarlijkse cross van AC Lierse. Moon die vorige week de cross van Betekom niet had gelopen vond het fijner om vandaag aan te treden want een aantal van zijn trainingsmakkers zouden daar ook lopen. Het miezerde toen we in Kessel aankwamen maar het was er niet koud. De eerste Rammertjes om te vertrekken waren meteen de twee aanwezige pupillen jongens Brent en Moon. Moon had gezien dat Jonas Geens (de beste loper van hun generatie) ook meeliep maar hij had me voor de start gezegd dat hij er toch ging in vliegen. Dat deed hij ook want hij trok meteen ten aanval. Enkel Jonas en even later ook Otto Vanluchene van Lyra (Moon kent hem van op de zomerwedstrijden!) konden mee. Moon liep tweederde wedstrijd op kop maar moest op het einde zijn stoutmoedigheid bekopen en hij had geen antwoord op de versnelling van de topfavoriet. Otto aanvankelijk wel maar Moon beschikt over een verschroeiend eindschot en ei zo na kwam hij Otto op de meet de tweede plaats nog afsnoepen. Een superspurt die net niet beloond werd maar Moon was wel dolblij met zijn derde plaats. Brent werd mooi tiende waarna het de beurt was aan Eline en Laura. Ondertussen was Noah begonnen aan zijn eerste hotdog. (Het waren grote!) Ook Eline vertrok meteen goed en nestelde zich in de voorwacht. Na zo'n tweehonderd meter volgde een spectaculaire en gladde bergaf met een bocht naar links. De cameraploeg van RTV had zich daar gezet in de loop dat één of andere loper zijn bocht wel zou missen en in de modderpoel zou terechtkomen. Eline werd vijfde na lange tijd uitzicht te hebben gehad op het podium. Een mooi resultaat. Jo, die aan de start zo klein lijkt tussen zijn leeftijdsgenoten liet het niet aan zijn hart komen en vloog er net als Moon een kwartier eerder furieus in. Hij trok meteen de groep op een lint, gevolgd door een jongen uit Bonheiden. De hele wedstrijd dacht ik dat Jo tweede ging worden maar hij werd op het einde nog net voorbijgestoken. Een derde podiumplaats dit seizoen (elke keer derde) was de beloning voor zijn aanvalsdrift. Na Jo was het Lennert die met het zware parcours mocht kennismaken. Noah was ondertussen zijn tweede hotdog aan het verorberen. Het was een zware maar mooie omloop en ik vond de sfeer rond de tentjes gezellig en gemoedelijk. Een voorbeeld voor veel crossen. Spijtig genoeg was ook hier de prijsuitreiking op enkele kilometer afstand. De laatste om het strijdperk te betreden was julie bij de cadetten meisjes. Haar start was catastrofaal. Ze verzeilde meteen in de achterste gelederen en ik vreesde het ergste. Maar wat een remonte had Julie voor ons nog in petto. Elke keer dat we ze zagen had ze enkele concurrentes opgeraapt, opgepeuzeld, geliquideerd. Ze eindigde nog mooi achtste. Wacht maar als Julie gaat beginnen trainen en oefenen op haar start. U ain't seen nothing yet... De twee bronzen medailles op de cross van Kessel werden een trio toen een sms van Kim ons meldde dat ze derde was geworden op de interland in Engeland (oriëntatielopen). Ze was fysiek heel sterk maar maakte een technische fout waardoor ze slechts derde werd. Toch een fantastisch resultaat. Op de prijsuitreiking ging Noah voor zijn derde hotdog. Is dat ook een medaille waard?
De wekker die op half acht stond omdat ik vroeg wilde gaan trainen kreeg de tijd niet om te rinkelen. Om zeven uur stipt ging de slaapkamerdeur open en een klein gezichtje kwam van achter de hoek piepen. Noah natuurlijk! Het was lang geleden dat hij nog zo vroeg was opgestaan maar hij is wel degelijk de vroegste vogel in het gezin. We stonden op, ik maakte zijn ontbijt klaar en at zelf twee bananen, dronk een koffie en kroop nog even achter de computer. Al het nieuws vind je tegenwoordig online. Om negen uur stipt begon ik aan mijn opwarmingsronde in het park. Had het vroege uur er iets mee te maken, ik weet het niet, maar aanvankelijk had ik zware vermoeide benen en geraakte ik niet in mijn ritme. Pas na het stretchen en tijdens de versnellingen in het rozenpark begon ik opnieuw soepel te lopen. Ik denk dat het stilaan tijd is dat de winter voorbij is en dat ik wat kan rusten. Ik train nu al sinds begin november op het scherp van de snee. Da's lang voor slechts een handvol wedstrijden. Ik vind het enorm jammer dat er niet meer indoormeetings worden georganiseerd. Zaterdag is het met het BK reeds mijn laatste van het seizoen. Daarna zal ik veertien dagen rusten en beginnen met de voorbereiding op het zomerseizoen. Vandaag stonden 600en op mijn menu. Magda had me vrijdag nog gezegd: 'zondag nog één keer heel diep gaan en dan gaan we relaxed toeleven naar het kampioenschap.' Ik begon er aan met een bang hart want alleen trainen op zo'n afstand vind ik moeilijk. Je komt steevast de man met de hamer tegen en wanneer je met iemand loopt haak je doorgaans minder snel af. Het ging echter behoorlijk goed, ik hoefde me geen zorgen te maken en klokte mijn eerste af in 1.40. Hijgend liep ik dwars door het rozenpark naar de overzijde waar ik opnieuw vertrok. Ik liep één seconde trager: 1.41. De drie minuten rust kwamen als geroepen want mijn rug begon ook present te roepen. De derde ging even goed als de twee eerste, opnieuw 1.41. Dan sloeg onvermijdelijk de verzuring toe. Tijdens mijn laatste 600 had ik de indruk dat ik niet meer vooruitkwam, dat ik plots zoveel trager ging, dat mijn benen niet meer omhoog wilden. Het was maar schijn want ik klokte af in 1.42. Ik was wel verdomme diep gegaan en moest zelfs even hijgend tegen een bank gaan staan uit schrik om flauw te vallen. De laatste vijftig meter had ik zitten happen naar lucht en het zuurstoftekort had me duizelig gemaakt. Ik was echter wel tevreden over mijn training. Ik voel me klaar voor volgende week. Nu niet meer ziek worden zoals vorig jaar is de boodschap. Na het uitlopen kwam ik op de parking de rest van de bende tegen die er nog moest aan beginnen. Na een korte babbel vertrokken ze voor hun gezamenlijke opwarming en reed ik naar huis. Op naar de cross...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
