Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
11-10-2008
De mus
De mus is mijn lievelingsdier. Al sinds ik klein ben is dat zo. Vraag me niet waarom maar elke keer dat iemand me vroeg welk dier ik wilde zijn antwoordde ik: 'een mus'. De mus is ook een zangeres of liever was. Vandaag vijfenveertig jaar geleden geleden overleed Edith Piaf, de mus. De zangeres in het zwart. Een klein, fragiel vrouwtje met een prachtige stem die de melancholie en het drama in haar liedjes nog eens extra in de verf zette. Piaf heeft klassiekers op plaat gezet. de bekendste zijn 'La Vie en Rose', 'Je ne Regrette Rien' en 'Milord' maar mijn favoriete is 'Hymne à l'Amour'. Ze schreef de woorden zelf, een prachtige samenvatting van wie ze was. Iemand die veel liefde gaf maar ook veel miserie heeft meegemaakt. Ze werd door ziekte geveld op haar 48e. Veel te vroeg!
Het was deze week ontzettend druk op de redactie en ik was er niet in geslaagd om foto's te gaan nemen voor een artikel over museumshops. Dus trok ik deze namiddag met de kids naar Brussel. Eerste halte: het atomium. Ik heb een band met het atomium. Verwekt tijdens en geboren net na de expo, het kweekt een band. Later ben ik ook fifties spullen en vooral expo-souvenirs gaan verzamelen. Nu wordt er veel geld voor gevraagd maar in de jaren tachtig vond ik op rommelmarkten allerlei prulletjes voor een appel en een chick. De kinderen hadden de bollen nog maar alleen van ver gezien en vonden het nu een superexpeditie. De roltrappen leken Noah het leukst en Moon vond die 'expo over de expo' geweldig. Hij vond onze vroegere koningin wel mooier dan die van nu. Ik heb hem maar gezegd dat de vrouw naast Boudewijn niet zijn vrouw was maar een bekende actrice uit die tijd, Gina Lolobrigida. Wat een naam. Trouwens, onze huidige koningin mocht als jonge vrouw ook wel gezien worden. Na het atomium trokken we naar het Jubelpark en het Museum voor kunst en geschiedenis. Noah begon honger en dorst te krijgen en daarom bleven we daar niet hangen. Richting centrum en de grote markt dan maar. Een ijsje eten en dan te voet naar de modelbouwwinkel. Er is een nieuwe reeks Napoleonsoldaten uit en dat moesten we met onze eigen ogen zien. Er was enorm veel volk in Brussel. Rond de grote markt krioelde het van de toeristen. Naast de koninginnengallerij bleven de jongens plots gefascineerd staan. Een oude bluesmuzikant gaf daar het beste van zichzelf en dat was nog heel wat. Een dronken man kwam ons wat verder rakelings voorbij. Hij zag er woest uit en ambeteerde elke vrouw die hij passeerde. Moon vond dat terecht vies en Noah noemde het 'goor'. Echt goor vond ik de sigaar van de man die met ons in de lift stapte om naar de ondergrondse parking te gaan. Het stonk verschrikkelijk. Hij zag dat we dat niet apprecieerden maar vond er niets anders op dan te opperen dat je 'goed ziet dat het twee zusjes zijn'. De ogen van de twee 'zusjes' schoten plots met scherp, hahaha...
Gisteren was mijn menu nog beperkt tot een half uurtje duurlopen en enkele versnellingen. Vandaag mocht ik er opnieuw aan beginnen. De twee weken rust zullen mijn vorm niet volledig hebben weggenomen maar het verschil met de jonge atleten is wel dat ik bij het hervatten opnieuw veel meer last heb van pezen en gewrichten, van rug en spieren. De tol der jaren, nietwaar. Ik heb mijn eigen training deze afgewerkt want Bruno had me gevraagd of ik vanavond voor hem kon inspringen en een deel van de jonge atleetjes voor mijn rekening nemen. Deze middag trok ik dus onder een stralende hemel en bij een bijzonder aangename temperatuur naar de piste van Machelen om er mijn snelheidstraining te houden. Ik kon er trainen in korte mouwen. Wie weet is dit de laatste keer en moet ik tot de volgende lente wachten op de volgende. Twintig minuten opwarming, vier versnellingen en tien keer 100m. Op het einde deed het pijn. Logisch! Vanavond was de temperatuur nog steeds aangenaam. Een veertigtal kinderen waren naar de Nekker afgezakt en Karolien en ik besloten om gezien de grootte van de groep snelheidstraining te 'doceren'. Het werd een aangename ervaring. Mijn groep deed aflossingsspelletjes op het gras waarbij hindernissen dienden te worden genomen (horden en stoelen). Het enthousiasme was groot en toen ik dacht dat ze moe begonnen te worden vroegen ze echter unaniem om nog op de piste te mogen spurten tegen elkaar. U vraagt, wij draaien was gisteren mijn motto. Wanneer iedereen superflink is krijgen ze van een trainer veel gedaan.(Hopelijk onthouden ze dat ook!) En gisteren was mijn groep ongelooflijk aangenaam. Ik heb geen enkele opmerking moeten maken, er is veel gelachen en met inzet getraind. Moon heeft in de figuur van Ruben een nieuwe boezemvriend ontdekt, denk ik. Ze zoeken elkaar elke training op en zijn dan voor een heel uur onafscheidelijk. Leuk om te zien. En Noah was zo blij dat hijeens in mijn groep zat dat hij dubbel zijn best deed. Bruno, ik moet zelf ook nog kunnen trainen, maar op zo'n manier wil ik je nog wel eens vervangen.
Vandaag de dag is tv-kijken een alledaagse bezigheid. Toen ik de leeftijd had van Moon en Noah hadden we weliswaar een tv maar tv-kijken had toen nog iets magisch. Iedere dag keken we thuis op onze zwart-wittelevisie naar een feuilleton dat een klein half uurtje duurde en dat gevolgd werd door een kort poppenfilmpje. Dat was op de RTB, de Franstalige omroep. Mama is franstalig en ofschoon we in het nederlands naar school gingen werd er toen thuis nog heel wat frans gepraat. We keken dus naar 'Bonhommet et tilapin' of 'Bébé Antoine', figuren die voor eeuwig in mijn geheugen zijn gegrift. Andere onvergetelijke momenten waren de uren die we met ons vijven voor de radiomeubel hebben gesleten, luisterend naar verzoekprogramma's met franse smartlappen, covers van Amerikaanse liedjes maar ook veel franse 'chanson'. Mijn zwak voor het franse 'chanson' moet ik ik daar en toen hebben opgedaan. Aznavour, Béquaud, Piaf, Trenet, Gainsbourg, Vian, het zijn er te veel om op te noemen. Eentje wil ik toch eren, Jacques Brel! Net vandaag, dertig jaar geleden zweeg hij voor eeuwig. De ziekte had overwonnen. Hij leefde toen al een tijdje afgezonderd, ver van zijn publiek, toch kwam zijn dood als een schokgolf door ons land dat ook het zijne was. Onlangs stond er op één van de krantenwebsites een enquête met de vraag welke jouw Brelfavoriet was. Je kon kiezen uit een vijftigtal liedjes. Het was een moeilijke keuze en ik werkte dus per afvalling tot ik met een vijftal nummers overbleef. Daartussen kon ik geen keuze meer maken en dus opteerde ik voor het nummer dat ik waarschijnlijk het langst ken en met mijn eerste band begin jaren tachtig zelfs nog heb gecoverd: 'ne me quittes pas', geschreven in 1959, mijn geboortejaar. Een prachtige tekst gedragen door een eenvoudig mooie melodie. Geniet nog even mee van de poézie. Hommage à Jacques Brel.
Training op de RAM. Op woensdagavond train ik zelf niet maar neem ik een groep jonge lopertjes voor mijn rekening. Vandaag ging ik met de lopertjes het pad volgen aan de buitenzijde van het domein. Een mooi loopparcours tussen de struiken en bomen met een zachte ondergrond. Ideale crosstraining eigenlijk. We vertrokken en ik zei dat we gingen lopen tot aan de dijk. Ik had er niet bij verteld dat dat meer dan twee kilometer ver was. Ze vertrokken als een bende dolgeworden honden, of liever puppies. Moon op kop en allemaal erachter in 'file indienne' want het eerste deel van het pad was smal. Halverwege lag het pak natuurlijk helemaal uiteen. Geen probleem want Bruno raapte achteraan iedereen op. De bedoeling was geweest om traag te starten en ze af en toe te laten versnellen. Dat was buiten hun temperament gerekend want mijn woorden (we lopen tot aan de dijk!) waren nog niet koud of ze waren al vertrokken. Als het zo zit, dacht ik, en ik liet ze lopen. Wellicht zouden ze zichzelf wel tegenkomen. Voor de meesten was dat zo, maar de kopgroep onder leiding van Jo was na acht minuten aan de dijk. Die zijn echt al klaar voor de cross! Toen we het pad in omgekeerde richting liepen om de macadam van de dijk niet te moeten trotseren stelde ik voor om mij al zingend te herhalen. Zo ontstond ons 'loperslied'! 'Wij zijn de lopers van de RAM', klonk het uit volle borst. Het laatste stuk mochten de puppies nog eens versnellen en daar gingen ze weer, de gas ging helemaal open. Onderweg kwamen we enkele joggers tegen. Aan hun verbaasde blikken te zien wisten die gasten niet dat kinderen zo snel kunnen lopen. Ik had een gevoel van trots. Zo van, het zijn onze jongens en meisjes. We liepen in groep terug de piste op en maakten indruk door allen samen ons nieuwbakken lied te zingen. Het was een schitterende training en iedereen was tevreden.
De koers. Ik heb altijd al van de koers gehouden. Toen ik jong was waren de koereurs onze helden, moderne ridders op stalen paarden. We speelden met onze miniatuurrenners ronde van Frankrijk en schilderden ze zelf in de ploegkleuren van toen. Molteni, Bic, Peugeot, Salvarani, Flandria, dat waren de Quick-Steps van toen. En we verzamelden de prentjes van alle renners om ze in een album te plakken. Later kregen we onze eerste koersfiets en droomden we dat we zelf de Tour wonnen. Mijn broer werd zelfs renner, een goeie zelfs. Hij reed bij de nationale ploeg bij de amateurs maar werd nooit prof. Waarom niet? Die vraag heb ik me dikwijls gesteld. Hij had talent genoeg maar in de grote wedstrijden kwamen steeds andere renners naar voren. Koereurs die je doorgaans niet veel zag maar er dan ineens stonden en op basis van een prestatie in een grote wedstrijd een profcontract konden versieren . Een deel van een antwoord las ik nu in de krant. Wim Van Huffel, de talentvolle renner die ooit de revelatie was van de giro geraakt nu niet meer aan een ploeg. Ik veronderstel dat hij zuiver rijdt. Dat kan je niet zeggen van onze 'vriend' Stefan Schumacher. Toen die tijdens de laatste Tour de tijdritspecialisten naar huis fietste fronste iedere wielerkenner de wenkbrauwen. Derde generatie epo blijkt nu, net als bij Rico en Piepoli trouwens. Wie zal er nog volgen. Iedere renner die er in een grote ronde bovenuit steekt is nu verdacht. Het is ver gekomen met deze prachtige sport dat de enige renners waar ik mijn hand voor in in het vuur zou steken de plastieken coureurkes uit mijn jeugd zijn. Vanavond was het weer training op de Nekker. Bij een zachte temperatuur (ongeveer 20°) duurliep ik met Piet Claes, onze hoogspringer, een half uurtje op het gras rond de piste en aanpalende velden. Daarna mocht ik van Magda nog tien versnellingen over honderd meter lopen. Amai, ik was daarna helemaal stijf en verkrampt. Het was meer dan tien dagen geleden dat ik nog eens voluit was gegaan en dat voelde ik. Het wordt vanaf vrijdag weer helemaal knokken om de conditie te bereiken die zal nodig zijn om op de indoorpiste te kunnen wedijveren met de jeugd. Ik wil er vanaf de eerste meeting bij zijn. Dat is binnen een zestal weken. Tijd genoeg, dus! Als alles goed gaat tenminste. Het is niet voor niets bijna winter...
Gisteren was het zaterdag. Normaal is dat voor mij mijn wekelijkse rustdag maar gisteren was het gewoon een rustdag meer. Ik ben halfweg mijn rustperiode en het steekt me al tegen natuurlijk. Waarom? Omdat een rustperiode zou moeten gepaard gaan met rusten, relaxen, genieten. Geen van die termen zijn van toepassing op mijn situatie. Ik ben uit mijn ritme, heb meer pijn dan anders wanneer ik wél mag gaan lopen en heb het zo druk dat ik meer stress heb. Het lopen is voor mij nu net een moment in de dag dat ik kan relaxen en mijn hoofd leegmaken. Dat valt nu even weg en ik heb het moeilijk. Gelukkig was er gisterenavond een etentje ter ere van onze coach, Magda Ilands. Dit gezellig samenzijn was al lang afgesproken en vastgelegd. De groep was bewust beperkt tot de harde kern rond Magda. We hadden geopteerd voor de aanwezigen op de trainingen op het moment van de afspraak. (Het was nog hartje zomer, toen!) Daarom ontbraken er gisteren wellicht enkelen op het appel, maar voor de hele club was de Spaanse tapabar in Mechelen te klein. Dit gebeuren kreeg voor mij een speciaal karakter door mijn resultaten van de voorbije weken en ik wilde Magda dan ook nog eens extra in de bloemetjes zetten. Figuurlijk dan, want ze kreeg iets anders dan bloemen: een nieuwe chronometer en een loopvestje met achteraan 'Magda Ilands - COACH' op geprint. Ik profiteerde van de gelegenheid om even mijn winterdoelen en volgend seizoen met haar te bespreken. Niet té uitgebreid omdat het gezellig moest blijven. Ik ga voor het eerst in mijn nog korte carrière proberen om er een échte indoorwinter van te maken en dus wordt het vanaf volgende vrijdag al meteen hard werken. Hard werken heb ik al elke winter gedaan maar kwetsuren en/of ziekte hebben me altijd afgeremd. Hopelijk wordt het deze keer anders. Ik word eind van de maand alvst ingeënt tegen de griep. Da's al iets, hé. Het werd een gezellige avond, de tapa's waren heerlijk en de wijn zacht. Iedereen genoot ervan maar héél laat werd het niet want vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark. Klokslag tien uur stond iedereen klaar, dik ingeduffeld en met de regenfrakken aan. Belgische herfsten zijn toch zo gezellig! We waaiden met momenten bijna weg. Iedereen vertrok samen. Ewoud en Jasper stopten na één opwarmingsronde om een korte maar hevige fartleck te houden. Kjell, Marcel, Stefan (pas genezen van een verkoudheid) en ikzelf liepen drie grote ronden, zo'n goeie tien kilometer. Ik liep mee op kop om het tempo te controleren maar telkens wanneer ik de leiding verliet werd er versneld (die stefan toch!!!). Op voorstel van Marcel trokken hij en ik resoluut naar de kop en vanaf dan ging het wat gezapiger. Mijn hele lichaam was pijnlijk stijf en ook Kjell kloeg wat maar bij hem is dat begrijpelijk. Jasper en Kjell hadden vanmorgen voor de looptraining el ettelijke tientallen lengten gezwommen. Blijkbaar hoort zwemmen ook bij het basispakket kiné. Doorweekt deden we onze lenigheidoefeningen en vier versnellingen. Daarna trok iedereen huiswaarts. Van de gewoonlijke gezellige babbel na het lopen kwam gezien het barre weer vandaag niet veel in huis. Of waren we gisteren helemaal uitgebabbeld geraakt? Ik dacht nochtans van niet.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
