Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
09-02-2008
Once in a lifetime...
2006 was tot dusver mijn beste seizoen. Ik bleef zowat gespaard van kwetsuren en liep mede daardoor dubbel zoveel wedstrijden als de jaren voordien. Ik denk soms dat mijn lichaam die jaren nodig heeft gehad om zich aan te passen aan de trainingen. Op de mastersinterclub in Oostende begon het al fijn met een chrono van 53.20 op de 400m. FOTO1 (Spijtig genoeg handgestopt en dus niet in de lijsten opgenomen!) Op het KVV in Nieuwpoort won ik goud op de 800 en de 400m. Mijn ma was voor de eerste keer aanwezig op een wedstrijd FOTO2 (Mijn ouders wonen in Oostduinkerke naast Nieuwpoort!) en ik was dus dubbel zo blij dat ik goed had gelopen. En toen kwam die lange hete julimaand. Het was héél warm, maar zo heb ik het graag natuurlijk. Ik liep die maand dan ook supergoed. Vier wedstrijden, één per week, waaronder 3 op de Flanders Cup. Wedstrijd 1: Oordegem-Lede. Snelle piste, veel volk en ambiance. Enorm veel deelnemers ook voor het naprogramma. Ik plaats me goed en word vierde in 2.01.42. Een persoonlijk record! FOTOS 3 en 4. Een week later wedstrijd 2: Blaarmeersen Gent, opnieuw Flanders Cup. Identiek dezelfde tijd: 2.01.42. Hoe doe je dat? Geen idee. Het was een tumultueuze wedstrijd met veel geduw en getrek. Ik holde de hele wedstrijd achter de feiten aan want te traag gestart in baan 1 had ik me totaal laten wegdrummen door een meute jonge wolven. Ik onderging dan maar de wedstrijd. Gelukkig was de chrono nog ok. Op 21 juli de derde wedstrijd: Zwijndrecht. Mijn collega Monique is daar actief bij Atletica84 en zo had ik reeds in 2005 de weg naar linkeroever gevonden. Daarenboven krijg je daar als Belgisch Kampioen nog startgeld ook! Ik moet toegeven dat dat bijzonder egostrelend is! Magda had voorgesteld om de 800 eens te laten voor wat hij is en te opteren voor een 400m. Kwestie om nog wat snelheid op te doen met het oog op de week nadien. Het werd een meevaller: 53.59. Nu nog steeds de 3de tijd ooit bij de masters 45+. Laatste WE van juli. Het is nog steeds bloedheet en ik trek naar de Flanders Cup van Ninove. Schitterende baan, veel volk, aangename sfeer. Het programma loopt wat uit. De duisternis valt en de lichten worden aangezet. Het is ook windstil, 24 graden, 21 uur en ik zit in een uitstekende reeks. Het moet mijn moment worden. Ik vertrek in baan 6 en besluit om het anders aan te pakken dan voordien. Na 100m, op het moment dat we allen naar de koord komen besluit ik nog een hele tijd door te trekken en slechts geleidelijk aan naar de koord te komen. Zo gezegd, zo gedaan en ik schuif naar de derde stelling achter twee jonge gasten. (Ik zit als enige master in een reeks samen met 13 jongens van rond de twintig!) Zoals in de boekskes. Na 1 ronde komt de koploper door in 58 seconden. Snel voor mij, maar wat doe je er aan.Ik zit nog steeds in derde stelling en het gaat fantastisch goed. Aan de 600m 1.27. Ik kan het amper geloven. De gedachten schieten door mijn hoofd. Ik heb nog meer dan een halve minuut om de laatste 200m af te leggen. (Het Belgisch record van Lucien Heyde bedraagd 1.59.96.) Op training loop ik al mijn 200en onder de dertig seconden. Het kan dus niet meer stuk? O, jawel hoor... Plots steken al die jonge gastjes me één voor één voorbij. Ik loop erbij en ik kijk ernaar. Wat is dat? Plots zakt de moed me in de schoenen. De verzuring doet zijn werk en mijn benen worden loodzwaar. En die eindstreep in nog zo ver... In de laatste 50 meter draait het weer. Ik krijg mijn 'foulée' weer rond. Ik wil me op de meet gooien maar wordt gehinderd door de file. De officials wilden ons allemaal langs de koord laten toekomen en zwaaien met de armen met een soort opstopping tot gevolg. 2.00.46. Mijn beste tijd ooit en slechts een halve seconde boven het Belgisch record. SHIT! Ik heb pas veel later beseft (na enkele kriekjes samen met Frits) dat dit misschien wel dé race van mijn leven was geweest. Die ene kans die je krijgt en MOET grijpen. Nog wat mentaal groggy vertrek ik de dag nadien met Hilde en de kids op vakantie.
Mijn grootste passie is eigenlijk tekenen. Tekenen kost mij geen enkele moeite en ligt bij mij dus haaks op het lopen. Om te lopen moet ik trainen en om resultaten te halen héél hard trainen. Tekenen is relaxen. Het liefst werk ik gewoon met potlood, maar ik beheers een heleboel technieken. Els, ik heb dit voorbeeld genomen omdat ik op jouw blog heb gezien dat je ook met pastels werkt. Ik verkies de 'vetpastels' boven droge pastels omdat vetpastels technisch nauw aansluiten bij het schilderen met olieverf. Het betreft een portret van een man uit Radjastan. Ik teken het liefst mensen en mijn lievelingsvak op Sint-Lucas was dan ook de les modeltekenen. Groetjes!
Winter 2006 - In 2006 werd het BK-indoor voor masters nog georganiseerd op de ochtend van het kampioenschap 'Alle Categorieën'. Geen ruimte dus voor reeksen volgens leeftijdsclasse. Op 800 werd de wedstrijd dus in één categorie masters gegoten. Door mijn goede tijden op 800 zat ik wel in de laatste en traditioneel ook snelste reeks. Voor het eerst deden ook 35-plussers mee. De Belgische atletiekbond had eindelijk de leeftijd van de masters in navolging van het buitenland naar beneden gehaald. Jurgen Van Lent van AVZK was de hele winter al goed bezig en was torenhoog favoriet. Hij ontgoochelde niet en vertrok als een 'fusée'. Niemand durfde blijkbaar mee en hij liep de hele wedstrijd een tiental meters voor de anderen uit. Het werd dus knokken voor de overige podiumplaatsen. Ik had die winter nog geen wedstrijd gelopen en was niet 100% fit. (Wat haat ik de winter toch!) Maar er zat toch nog een mooi resultaat in, dacht ik. Ik liep in tweede positie achter Herman Vandevelde en plots in de laatste bocht zag ik de deur wagenwijd opengaan. Ik waagde een 'alles of niets'! Het werd niets. Ik kwam wel naast Herman maar toen ik mijn laatste jump wilde inzetten kreeg ik mijn benen niet meer omhoog! Voor ik het wist struikelde ik! Dat gebeurde op minder dan vijf meter van de streep! Herman veroverde de zilveren en Marc (Masschelein) de bronzen. Ik had lelijke brandwonden op schouder, armen en benen. Ik heb toen vergeefs naar de rode-kruisstand zitten zoeken. Niets te vinden! De organisatoren hadden het Rode Kruis pas tegen de wedstrijden Alle Categorieën besteld. Wij masters waren dus de 'quantitée négligeable'. Leuk, hé... De masters zijn anders wel de grootste groep atleten.
Het moet toch mogelijk zijn om in een economisch groeiende stad als Mechelen een sponsor te vinden voor onze club RAM. Onlangs dacht ik de vis aan te haak te hebben, maar mijn kandidaat-sponsor wilde zich uiteindelijk niet buiten de culturele sector wagen. De RAM sponsoren zou de deur wagenwijd open hebben gezet. Het ging om een grote firma en de hele sportwereld zou komen aankloppen! Maar bon, één veldslag verloren... je weet wel! Ik ben dus nog steeds op zoek! Waarom een sponsor, zeg je? Er zijn verschillende redenen, maar de voornaamste is toch dat een sponsor een club als de onze ontegensprekelijk wat meer financiële ademruimte zou geven. Het zou ons bijvoorbeeld toelaten om een volledige kledinglijn uit te werken zoals het gebruikelijk is bij veel andere atletiekclubs. Wat zouden wij een sponsor kunnen bieden buiten onze eeuwige dankbaarheid. Sportieve uitstraling en de link met een mooie en pure sport die steeds maar aan populariteit wint. Aanwezigheid van het logo op de wedstrijdtruitjes en eventuele andere kledij. Aanwezigheid en grote merkzichtbaarheid op onze activiteiten, waarvan de 10 km van Mechelen veruit de grootste is. En waarom niet verder denken in de richting van activiteiten zoals in de andere sporten. Een 'meet and greet' met onze atleten. Klanten die eens mee komen trainen of eens mee gaan naar een wedstrijd. Ik spreek natuurlijk uit eigen naam, maar creativiteit is een pluspunt en sponsoring kan volgens mij véél verder gaan dan alleen een naam op een truitje. Vandaar, lieve bezoekers van deze blog, heb je contacten, vertegenwoordig je zelf een firma, laat het me aub weten! (PS. Ik maak geen deel uit van het bestuur en deze zoektocht doe ik uit eigen initiatief. Ieder resultaat zal door het bestuur worden behandeld en goedgekeurd. )
2005 (2) - Twee wedstrijden liep ik in Juli. In Booischot en in Zwijndrecht. Op basis van mijn goede tijden werd ik in de tweede reeks geplaatst samen met allemaal juniors. Raar zicht maar je hoort me niet klagen. Ik klampte aan en kwam in het midden van de goep aan. 2.01.98, verbetering van mijn besttijd! Twee weken later in Zwijndrecht waaide het verschrikkelijk. Een rare wedstrijd. De officials lieten ons op 1 lijn starten. Bizar, hoor, maar blijkbaar gebeurt dat nog. De eerste ronde was niet erg snel, maar bij het ingaan van de tweede ronde ging een flink uit de kluiten gewassen gast hard op kop lopen. Op 200 meter van de meet moest ik er af maar ik werd nog tweede in een (gezien de felle wind) goede tijd: 2.02.xx. Daarna vertrokken we op vakantie naar Kreta. Ideale condities voor een zonnekind als ik om hard te trainen. Soms zelfs in volle namiddag en onder een blakende zon. Twee weken voor het Belgisch Kampioenschap waren we terug thuis. Net op tijd om de laatste hand te leggen aan de conditie. Magda liet me nog wat specifiek trainen in functie van de 800, maar ook van de 400m. Zo oefende ik ook wat op mijn start. En toen kwam de grote dag. Rond elf uur de 800m. Ik moest het voor de allereerste keer opnemen tegen Marc Masschelein.FOTO1 Het zou niet de laatste keer zijn. Marc en ik zijn aan elkaar gewaagd. Ik heb, denk ik, het geluk ietsje sneller te zijn. Marc maakte er een harde wedstrijd van. In de laatste bocht versnelde ik om zo naar mijn tweede Belgische titel op rij te snellen. Ik deed het vijf uur later nog eens over op 400m. Ik ben geen specialist maar ik trek behoorlijk mijn plan op 400. Ik hoopte eigenlijk op een medaille. Het werd de gouden.FOTO2 Dat ik de snelle Eric Wellekens (snelste jaarprestatie op 400 bij de 45+ in 2005!) kon verslaan had ik echt niet verwacht.
Dertien graden was het vanmiddag. Sedert de kids voetballen bij Zennester Hombeek geraak ik op vrijdagavond nog zelden op de 'Nekker'. Dikwijls vind ik dat spijtig, maar vandaag was ik toch blij dat ik onder de middag kon lopen. Het zonnetje scheen! Wandelaars hadden zelfs hun dikke jas thuisgelaten. Ik had nog wel mijn polartrui, mijn loopvest, wanten en muts op, maar ik ben dan ook de grootste koukleum van het noordelijk halfrond. Soit! Magda had me mijn training voor vandaag en zondag per sms doorgestuurd. Today's menu: spurttraining! Na een 20-tal minuutjes opwarming en de nodige soepelheidsoefeningen (nooit evident voor een stijve plank als ik...) vier versnellingen en daarna 10x150 m spurt. (50m inlopen en dan 100 op volle snelheid) Het ging lekker en het zachte lenteweer zat er ongetwijfeld voor iets tussen. Mijn keelpijn was ook ineens minder fel en vanavond ben ik langs de 'tovenaar' gepasseerd om mijn rug te laten behandelen. Morgen rustdag en zondagochtend héél vroeg naar het 'Vrijbroekpark' voor een serie duizenden. Daarna met Moon naar de cross in Ekeren. (Hij loopt al om 12.30u)
Rond Pasen 2005 besloot ik om voortaan in Mechelen te trainen. Moon begon te lopen en de infrastructuur leek me completer op 'De Nekker'. Daarenboven hunkerde ik naar een echte kunsstofpiste. Zo kwam ik in de groep van Magda Ilands terecht. Ik kende Magda eigenlijk alleen van naam en reputatie. Eén van dé grote dames van de Belgische atletiek en ik vind het een grote eer om haar als trainer te hebben. Marc Lauwers heeft van mij een pistier gemaakt. Magda heeft van mij een beter loper gemaakt. Het was meteen hard trainen. Héél systematisch ook en de resultaten bleven niet uit. Ik behaalde dat jaar twee Belgische titels in Luik(op 400 en 800m). Die zomer scherpte ik mijn besttijd ook aan tot 2.01.98. (Booischot) en liep ik nog enkele goede wedstrijden op 800meter. Het was wel een hele aanpassing, dat moet ik toegeven. Aanvankelijk leek mijn lichaam niet bestand om constant zo hard te trainen en had ik last van kleine vervelende kwetsuren, maar ondertussen zijn we enkele jaartjes verder en hebben we een evenwicht gevonden tussen hard trainen, rustig duurlopen en rusten. Ik dank héél veel aan Magda. Ze is in mijn 'loopleven' omnipresent. Ik bel haar geregeld om raad te vragen en voer minutieus uit wat ze me opdraagt. (Ik herinner me die keer dat ik na een aantal 300en al puffend zei dat ik niet meer kon en buikkrampen had. Begrijpend knikte Magda en ze zei : ok! Doe er nog maar twee!) Ik durf gerust zeggen dat ik een goede leerling ben. Gehoorzaam en vlijtig en zo moet het ook. Magda is geen gewone en je moet ze kennen. Ze speelt graag de strenge coach, maar heeft eigenlijk een hart van koekenbrood. Mijn respect voor Magda is enorm. Niet alleen omwille van de atlete die ze is geweest, maar vooral voor de toegewijde manier waarmee ze ons begeleidt. Want vergis je niet, in de atletiek zijn de meeste trainers pure idealisten die coachen voor het plezier. Bij Magda is het niet anders. Het mooiste waarmee we Magda dan ook kunnen belonen zijn resultaten... en respect!
Dag Sarah. Een maand niet lopen, enkel studeren en dan hop naar het PK in Essen. Niet te verwonderen dat je de lat niet hoog durfde te leggen. Uitlopen was de boodschap en je deed het begot. Dat verdient toch ook een pluim, vind ik! Het getuigt in ieder geval van veel moed. Ik zou in zo'n omstandigheden nooit hebben durven starten, hoor! En Moon heeft een pak leuke foto's van jou gemaakt. Op de Ram-site staan er slechts enkele. Hier zijn er nog een paar. Moon heeft er zelfs eentje getrokken waar je me rechts ziet roepen! Zo van: 'je hebt het gehaald, je bent er!'
De winter is niks voor mij. In november zat ik al met een bronchitis die maar niet wilde genezen. Drie weken bleef ik zonder te lopen en toen ik eindelijk genezen was kwam januari en het PK er al aan. Ik won wel de titel bij de 45+, maar bleef onder de tijd die ik voor ogen had. Ik kwam nog weerstand te kort en moest Luc (Borghoms, master 35) (FOTO-CrossMechelen) in de laatste van de vier rondes laten gaan. Spijtig want zonder die onderbreking had een toptijd er wel ingezeten. Niet dat mijn 2.04.17 zo slecht is maar ik moet beter kunnen. En nu is het dus weer zo ver. Keelpijn en een rug die me opnieuw parten speelt. Rotklimaat! Als ik in Gent zou wonen trainde ik elke dag indoor. Kunnen ze de Nekkerhal niet ombouwen? Morgen mag ik gelukkig bij Peter (De Rijck) langs, een fantastische kiné, ostheopaat, kraker, rugspecialist, zelf sportman én healthgourou. Samengevat, een tovenaar! Hij brengt me elke keer weer in de running. Thanks Peter!
De winter van 2005 was er eentje om snel te vergeten. Ik kan niet tegen de koude en wanneer anderen nog in T-shirt trainen draag ik al een Polar-trui, muts en handschoenen. Ik geraak ook moeilijk opgewarmd en ben ook heel blessuregevoelig. (Zo loop ik zelden of niet op asvalt) Die winter had ik last van enkele lichte kwetsuren. Het weerhield me om systematisch te trainen en ik kwam geen enkele keer uit in competitie. Ik ben niet echt een aanhanger van de olympische gedachte (Foei, zeker?) en loop alleen als ik er echt klaar voor ben. Voor mij dus ook geen cross, al heb ik er in mijn beginjaren als loper wel enkele gelopen. (FOTO 1) Maar ik ben geen ploeteraar. Geef mij maar de warmte van de Topsporthal! En toen kwam eindelijk de lente. Eindelijk zon en warmte... En de eerste wedstrijden. De interclub bij de seniors kwam er al meteen aan. Ik werd aangeduid voor de 1500m. Niet mijn ding, maar bon. Ik ging vlotjes mee tot in de 3de ronde en dan was het over. 4.20... Vijf tiende boven het clubrecord. Brute pech! Ik kwetste me daarenboven weer aan de hamstrings en hop, daar ging mijn voorseizoen.
Frits De Baets (FOTO) is zowat de eerste competitieloper die ik ontmoette. Frits is ook een master, enkele jaartjes jonger dan ik. We kwamen elkaar tegen net voor de start van mijn eerste pistewedstrijd op 'De Nekker' in Mechelen in 2003. Hij vroeg me wie ik was en ik vertelde hem dat ik zenuwachtig was, dat het mijn eerste wedstrijd was en amper wist hoe ik er aan moest beginnen. (Het is vreemd maar met Frits klikte het meteen!) Frits zei: volg me maar! Ik loop wel op kop...
Zo gebeurde het ook en ik volgde goed het tempo. Op zo'n 300 m van de meet ging ik naar de leiding en dan gebeurde er iets vreemds. Ik hoorde in het publiek een heleboel mensen de naam 'Jouri' scanderen. Het had op mij het effect van de rode lap op de stier. Ik dacht: verdorie, ik ben ook van de RAM. En plots kreeg ik vleugels en vloog naar mijn eerste zege. Sorry Jouri! (Ondertussen trainen Jouri Wauters en ik samen onder Magda Ilands!) De adrenalineshot die ik tijdens die eindspurt kreeg was ongelooflijk! Een gevoel dat ik nog nooit had ervaren. Vanaf die dag wist ik wat ik wilde... (Jammer dat ik dat zo laat ontdekte!) Maar terug naar Frits. We leken wel voorbestemd om elkaar steeds tegen het lijf te lopen. We werden samen voor de nationale mastersselectie opgeroepen, liepen tegelijk een Belgisch record op de 4x800m bij de masters en moedigden elkaar aan tijdens de kampioenschappen. Frits is de kalmte zelve en altijd relativerend. Een inspiratie ook, want hard werkend en genereus in de inspanning. Bedankt, Frits, dat je me de weg wees...
Op de 'Nekker' waait het altijd. Vandaag nog net iets meer dan anders en ik was dan maar al te blij toen Magda ons menu van de dag voorlegde. Vier maal 600m met intervals van 50m (dwz 50m snel - 50m tempo - 50m snel enz...) Is het dat maar, dacht ik! Het werd echter afzien met die wind, maar mijn vorm is uitstekend en dan recupereer je optimaal. Ik forceerde niets en bleef netjes verschuild achter de rug van Jasper (Jacobs)FOTO1. Een van de belangrijkste lessen die ik de laatste jaren heb geleerd is me op training te beheersen teneinde kwetsuren te vermijden. Een nieuwe kwetsuur zou mijn laatste winterdoel, het BK Indoor (800m) serieus in het gedrang brengen. Ik heb nog een kleine maand om de laatste hand te leggen aan mijn conditie. Als het daarvoor nog hard moet waaien, laat het dan maar waaien! Afzien is plezant. No pain, no gain... Het goede nieuws van de dag is dat de kwetsuur die Kjell (De Hondt)FOTO2 opliep tijdens het BK cross in Essen nog lijkt mee te vallen. Ik zag hem vliegen op de piste, en dat kwam niet door de wind hoor! Kjell had behoorlijk wat frustraties af te werpen en binnenkort neemt hij zeker sportieve revanche. Wacht maar!
2004 - In mijn naaste omgeving werden nogal wat wenkbrouwen gefronst toen ik competitie begon te lopen. Wie begint immers nog op zijn 43e wedstrijden te lopen. Op een dag vroeg iemand me tijdens een feestje wat ik eigenlijk wilde bewijzen en wat het doel was van al dat fanatiek gedoe. 'Belgisch kampioen worden', antwoordde ik! Er is toen heel hard gelachen en verder gefeest. Na de botvliesontsteking die me de hele zomer van 2003 aan de kant hield werd het voor mij weer opbouwen in de herfst. Pas rond nieuwjaar voelde ik me eindelijk weer sterk genoeg om een wedstrijd te lopen. Ik besloot om aan het pk indoor deel te nemen op de 800 m. (mijn eerste kampioenschap op de piste) Ik had me wat bezeerd tijdens de laatste training, maar wat had ik te verliezen. Marc gaf me de raad om heel goed op te warmen en voor ik het wist stond ik aan de start. In mijn hoofd had ik die wedstrijd al zeker 10 keer gelopen, maar mijn tactisch plan, nl. me in tweede of derde positie nestelen en op het einde proberen uit te halen viel al meteen in het water. De koploper hield het na één enkele ronde reeds voor bekeken en ik kwam aan de leiding van het omvangrijke groepje. Verstand op nul, doortrekken en in de laatste bocht nog versnellen. Ogen dicht en maar spurten. Het lukte! Ik kon het nauwelijks geloven. Ik had gewonnen... Enkele maanden later deed ik het nog eens over in Beveren ter gelegenheid van het PK en KVV. (FOTO1) Er werd behoudend gestart. Marc had me verwittigd dat kampioenschappen doorgaans tactisch worden gelopen. En nooit in de bocht voorbijsteken, zei hij, maar alles geven bij het ingaan van de laatste rechte lijn. Zo gezegd, zo gedaan! Ik spurtte naar mijn tweede provinciale en eerste Vlaamse titel op 800m. Het was te mooi om waar te zijn. Dankzij deze prestaties werd ik opgeroepen voor de mastersinterland. (FOTO2) Dat is een match tussen België, Frankrijk en Engeland (+ een tweede B-team uit het organiserend land, deze keer België!). Samen met Frits De Baets (Later meer over hem!!!) mocht ik onze kleuren verdedigen op de 800m. Er stond die dag een felle wind in Kortrijk en ik was niet opgewassen tegen de veel jongere Franse masters. Ik werd vierde en eerste belg in 2.O3.43, niet meteen mijn beste resultaat ooit maar ik vond het een unieke belevenis! Gesterkt door de resultaten van het voorjaar besloot ik me voor te bereiden op het BK Masters in september. Tijdens de vakantie liep ik geen enkele wedstrijd meer maar trainde bikkelhard. Als laatste voorbereiding nam ik deel aan het PK estafetten in Bornem. We behaalden goud met onze mastersploeg. (Half september wonnen we in Jambes zelfs de zilveren medaille op het BK estafetten bij de Masters!) En toen naar Zwevegem voor het BK. (FOTO3) De aanwezigheid van Moon en van mijn papa brachten me de nodige afleiding voor de wedstrijd. Voor de start heb ik nl. een nogal sterke aanleg tot zot worden. Elke keer opnieuw vraag ik me af waarom ik mezelf die beproeving opleg terwijl ik rustig voor de TV naar sport zou kunnen kijken! Maar achteraf is de roes des te groter natuurlijk. De wedstrijd zelf was heel bizar. Er stond een felle westenwind en niemand durfde blijkbaar door te lopen. Ik wist dat Lucien (Heyde) de te kloppen man was en bleef in zijn zog. De eerst ronde was belachelijk traag. Net een doordeweekse duurloop, maar in de tweede werd geleidelijk aan versneld en ik deed wat ik eigenlijk niet mocht: in de bocht voorbijsteken! Ik viel aan op zo'n 165 meter van de meet, nam meteen enkele meters en gaf mijn voorsprong niet meer prijs. Ik was euforisch. Alleen de traantjes van Moon brachten me terug in de realiteit. Ben je zo blij, vroeg ik? Maar neen, antwoordde Moontje. Ik heb niks gezien!
Het is niet omdat je de vijftig nadert dat je moet achterblijven. Mijn jonge trainingspartners Kjell(20) en Jasper(19) inspireerden me om een eigen Blog aan te maken. Ik zie het als een soort dagboek waarin ik mijn sportbelevenissen kan delen met anderen. Lopen komt bij mij niet op de eerste plaats, maar is toch een onmisbaar en ontegensprekelijk deel van mezelf geworden. Door het lopen, de harde trainingen, de regelmaat en de competitie heb ik een evenwicht gevonden. Ik heb jaren gefietst. Nooit in competitie, veelal alleen maar ook in clubverband. Ik deed dat héél graag maar werd zo'n zes jaar geleden op korte tijd tweemaal aangereden op het fietspad. Na het tweede ongeluk besloot ik om het lot niet verder te tarten en ik hing mijn fiets (of liever gezegd 'wat er van overbleef') aan de haak. Ik heb het leven echter altijd al van een sportieve kant bekeken en het toeval wilde dat ik net iemand was tegengekomen die een loopclubje trainde in het Antwerpse. Tijdens mijn legerdienst, lang, lang geleden in een kazerne niet ver van hier(Peutie-1985)was reeds gebleken dat ik wat aanleg had voor het lopen en ik besloot om het maar eens te proberen. Jean-Louis Lefraine (ex-ultraloper)werd dus mijn eerste coach, maar onze samenwerking was spijtig genoeg van korte duur. De afstand (elke keer van Hombeek naar Brasschaat was geen lachertje) en een eerste blessure (achillespees door overbelasting en onaangepast schoeisel) waren er teveel aan. Mijn vriend Kurt overtuigde me om het eens in Kapelle-op-den-Bos te proberen. Daar is een onderafdeling van de Mechelse atletiekclub RAM aktief. Zo ontmoette ik de man die van mij een echte loper heeft gemaakt. Marc Lauwers, ooit zelf een topper op 800m besmette me met de goesting voor het pistewerk. Veel lopers houden meer van langere loopparcours, maar ik ontdekte een voorliefde voor toertjes draaien. Ook mijn duurlopen doe ik liefst in kleine parkjes.
Ik had begin 2003 reeds meegedaan aan enkele stratenlopen in de buurt en er zelfs als eentje gewonnen (Natuurloop Londerzeel 4km) FOTO1 Op een dag raadde hij me aan om eens mee te doen aan een pistewedstrijd. Op de Nekker liep ik mijn eerste 800. ( Ik won in 2.04. Niet meteen een wereldtijd, maar best aardig voor een 42-jarige beginneling.(Later vertel ik wel wat meer over die bewuste eerste 800m!) En het beste moest nog komen. Twee weken later werd ik door mijn Club RAM opgeroepen om de 800 meter op de interclub bij de seniors voor mijn rekening te nemen. (11 mei 2003) Onbevreesd ging ik mee met het eerste groepje en nam op zo'n 300m van de streep warempel de leiding. Maar zoals ik al zei, onervaren... Het ganse pak jonge veulens (allemaal zowat een kop groter dan mijn 178 cm) scheurde me voorbij in de laatste bocht. Mijn tijd mocht er wel zijn: 2.02.98. En er had nog wat meer ingezeten. Onervaren als ik toen nog was liet ik me uitbollen en keek ik zelfs naar mijn horloge als ging het over het einde van een marathon. Ik hoor Bob, onze toenmalige voorzitter nog roepen dat ik dat niet mocht doen!
Het ging zo goed dat ik besloot nog meer en harder te trainen. Tja,... Het resultaat was drie maanden rust met een botvliesontsteking. Deze ervaring deed me natuurlijk nadenken en ik gebruikte de tijd onder andere om enkele boeken en tijdschriften over lopen te lezen. Het was een goede les. Het zou niet de laatste zijn.
Gisteren had in Essen het Provinciaal Kampioenschap Cross plaats. Ik voelde me écht niet geroepen om mee te doen. Ik hou meer van de lekkere indoorwarmte, maar mijn oudste zoontje Moon (FOTO1) liep er mee bij de tweedejaarsbenjamins. Af en toe loopt hij een cross en meestal wint hij ook nog. Ik gaf hem dan ook wel een kans op het podium en wie weet zelfs op de titel. Dé grote favoriet won en Moonieboy werd tweede. Net niet dus...
Halfweg liep hij nog verscholen in een achtervolgend groepje op de gedoodverfde favoriet Jonas Geens, een talent van Achilles Herentals die de overwinningen week na week aaneenloopt. Moon plaatste zijn aanval op de heuveltjes. Zijn rush kwam echter net iets te laat(FOTO2), want hij strandde op enkele luttele meters van de winnaar. Het zal voor een andere keer zijn. Moon was allerminst ontgoocheld en gelijk had hij. Het was een mooie koers en hij straalde dan ook op het podium. Een beetje onwennig met zijn eerste ruiker bloemen en het scheelde niet veel of hij gooide het boeket in het publiek naar onze vrienden van AWE(onze onderafdeling uit Kapelle-op-den-bos).FOTO3 Hij bedacht zich uiteindelijk en vertelde me wat later dat hij zich herinnerde dat mama vooral van witte bloemen houdt!
Vanavond keek ik naar een alweer schitterende aflevering van Belga Sport. De aflevering ging over de carrière van Roger Moens. Wat een ongelooflijke loper was dat zeg! Moens was topfavoriet op de spelen in Rome op jawel, de 800m. Ik volgde de uitzending dan ook met nog meer aandacht dan gewoonlijk. Ik kende het verhaal dat hij zogezegd een flater had begaan door de latere winnaar een doorgang langs links te geven. Dikke zever, volgens mij. Die Australier was die dag gewoon super en Roger net niet dus... Vier jaar later deed Peter Snel (Wat een voorbestemde naam trouwens!) het nog eens over op 800 én op 1500m. Het was dus allerminst een toevalstreffer.
Het is spijtig dat Roger Moens nooit Olympisch Kampioen is geworden. Hij zou nu de allergrootste zijn in België en het zou Gaston Roelants hopelijk hebben geïnspireerd (al betwijfel ik het) tot wat meer bescheidenheid.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
