Een reis dag zo kun je deze dag wel noemen. We moesten immers van Torrey in Utah een heel stuk naar het noorden rijden naar Rexburg in Idaho. We hebben hiervoor gekozen omdat we zo toch al vrij dicht bij Yellowstone zouden zijn ( op ongeveer een goed uur rijden ) waardoor we toch al meer dan een halve dag zouden kunnen doorbrengen in Yellowstone.
Niet te laat vertrokken s'morgens in Torrey want we waren van plan om onderweg nabij Salt Lake City nog langs te gaan in een REI winkel ( sportwinkel vooral gespecialiseerd in buitensport materiaal ). Vorig jaar deze keten leren kennen en toen ook wat materiaal gekocht. We hebben ons toen een klantenkaart aangeschaft waardoor we nu wat korting kunnen bekomen.
Het vlotte heel wat beter dan verwacht want rond 11 u waren we reeds in Sandy ( nabij Salt Lake City ) waar we dus de Rei zijn binnen gegaan.
Deze was eigenlijk wat kleiner dan degene die we vorig jaar bezochten en daarom  vonden we ook niet echt wat we zochten. Ik wilde ook een uurwerk/GPS van Garmin aankopen omdat die daar toch wat minder kosten dan bij ons maar de Garmin Fore Runner 305 hadden ze niet meer. We hebben dan wel een bestelling geplaatst om deze te kunnen afhalen in de REI nabij Phoenix waar we op het einde van de reis toch zouden passeren.
Na een goed uur waren we daar klaar en dan zijn we maar ineens gaan eten bij Denny's daar vlakbij.
Rond één uur dan weer vetrokken voor het gedeelte tot in Rexburg, maar omdat het vooral over interstates ging vlotte dat ook weer goed.
Rond half vijf waren we in ons hotel " Americ Inn " in Rexburg.
Dit hotel hebben we genomen omdat het er zeer goed uitzag en ook omdat ze daar een aantal thema kamers hadden waar we voor één keer ook wel ééns wilden van profiteren.
We hadden de Mayan Paradise kamer geboekt. Een zeer romantische kamer met jacuzzi en zuiders ingericht met palmbomen en sfeerverlichting. Echt leuk. Na het inchecken zijn we nog naar de plaatselijke supermarkt geweest om wat inkopen te doen, want vanaf morgen zitten we in Yellowstone en omdat we daar verblijven in een cabin willen gaan we het ontbijt allicht in onze cabin nemen.
Na de inkopen gaan eten in de Applebees vlak naast het hotel, wat ook echt is meegevallen. Het was de eerste keer dat we gingen eten in een Applebees maar is wel een aanrader.
We hebben ook enkele foto's genomen van de kamer maar ik heb deze per ongeluk verwijderd waardoor we deze niet meer terugvinden. De foto's hierna komen van de website van het hotel.
Morgen naar het hoogtepunt van de reis " Yellowstone "
Link naar website hotel :

Vandaag hebben we wat meer tijd.  We beginnen er ook wat meer moeite mee te hebben met vroeg op te staan, waarschijnlijk hebben we de jetlag volledig verteerd.  En ja, we doen elke dag wel wat waardoor we toch s’avonds best vermoeid zijn.

Wel koud deze morgen, maar een veertiental graden, dat zijn we niet meer gewoon

Vandaag dus wat rustiger : opnieuw voornamelijk een rit met de auto over de dirtroad : “Cathedral Valley loop”.  Dit is een avontuurlijke route van 58 mijl door Capitol Reef National Park met vele rotsen vooral in de vorm van Cathedralen (vandaar de naam).

De start was wel zeer avontuurlijk want we moesten met de wagen door de Fremont rivier.  Gelukkig stond er maar een tiental cm water maar het is toch best avontuurlijk.  De temperatuur steeg al vlug en naarmate de dag vorderde haalden we zelfs opnieuw 32°.

De route werd regelmatig onderbroken door kleine wandelingetjes naar uitzichtpunten allerlei.

De picknick hebben we kunnen genieten op de enige plaats voorhanden (met slechts één bank) maar die was gelukkig nog vrij.  We hebben tijdens onze hele route misschien 5 wagens tegengekomen met telkens dezelfde mensen, want ook zij deden dezelfde route.

Ook één groep van 11 jeep's kwamen we nog tegen maar dat alles wat we van verkeer zijn tegengekomen op die hele tijd.

Midden op de route lag nog een camping met een zestal plaatsen, allemaal wel voorzien van een tafel met bank maar dat was het dan ook : geen electriciteit, geen water, niets.  Ik zou zo niet graag willen overnachten, zo ergens helemaal alleen.  Je moest immers nog 45 km. rijden voor de dichtstbijzijnde weg.

We dachten dus vrij vroeg klaar te zijn, maar dat was een beetje overschat.  Het was toch al vier uur eer we de route hadden beëindigd. 

Omdat de dirthroads voorlopig achter de rug zijn, en we geen zin hadden om de rest van de vakantie met zo’n smerige wagen te rijden, hebben we deze maar vlug gaan poetsen bij de car-wash in Torrey.  Geeft nu toch een beter gevoel.

Nog wat relaxen aan het zwembad, douchen en dan uit eten.

Via het internetforum hadden we gelezen dat Café Diablo de moeite zou zijn.  We gingen het eens uitproberen.  Amaai, het was echt de moeite.  Lekker gegeten, zeer vriendelijk personeel en enorm mooi gepresenteerd.

Je zou bijna spijt krijgen het te moeten opeten.  Dit is al wel de beste maaltijd die ik in Amerika heb gegeten.

Nu nog het verslag, zo kunnen we het thuisfront op de hoogte houden.

Het is altijd een beetje spijtig te moeten vertrekken aan een bed-and-breakfast : het is er altijd zo gemoedelijk en de mensen zijn zo vriendelijk.  Maar na een heel lekker ontbijt : een soort verloren brood (dubbele belegd met aardbeien, bosbessen en kaas) en een omelet met allerlei groentjes waren de magen gevuld en konden we er tegen.

Eerst nog een fikse wandeling naar Lower Calf Creek Falls.  Een mooie wandeling van ongeveer 1 u. 15 min. naar de waterval.  Dit blijkt een zeer druk bezochte plaats te zijn maar omdat we zo vroeg vertrokken waren, waren we er nog zo goed als alleen.  Eén vader met z’n dochtertje was er ook nog eventjes.  Zo hebben we dan ook wel heel wat mooie foto’s kunnen maken.  Op de terugweg was het het ene koppel na het andere (toch wel een vijftigtal) en de parking stond helemaal vol.

Vlakbij was ook het prachtig gelegen “Kiva Coffee House” waar we nog snel iets zijn gaan drinken.

Wij waren ondertussen aan picknick toe en in de namiddag zouden we een nieuwe dirthroad rijden  de “Burr Trail”.  Deze road volgt eerst een lange Canyon (zeer aangenaam rijden omdat de eerste 20 mijl nog geasfalteerd zijn) Na deze Long Canyon hebben we een zeer slecht stukje weg genomen naar een korte wandeling naar de Strike Valley Overlook. Fantastisch uitzicht daar over de Waterpocket Fold = een schuin overhellende bergketen.

Daarna de switchbacks naar beneden ( avontuurlijk wel maar de weg was vrij breed dus geen probleem)

Dan nog de zeer lange dirthroad doorheen de Waterpocket Fold richting Torrey .

De route nam wel meer tijd in beslag dan gedacht want het was al over zessen toen we in Torrey konden inchecken in Austins Chuckwagon motel.  We deden nog wat boodschappen en gebruikten de tijd nog om wat kleren te wassen.  We hebben nu éénmaal niet genoeg kledij om deze drie en een halve week door te komen.

Voor verslagen te maken waren we te moe, dat moest morgen maar gebeuren.

Weer een fijne dag achter de rug.

Deze nacht goed geslapen, in het hotel ontbeten, en dan maar op weg.  We verloren immers weer een uur omdat we nu opnieuw naar Utah gaan.  Wel soms vervelend telkens die uurverschillen.

We gingen vandaag voor een avontuurlijke autorit over een dirthroad : de Cottonwood Canyon Road.

De eerste mijlen was er niet zo heel veel te zien, maar geleidelijk aan werd het landschap steeds mooier.
De weg was inderdaad in niet al te beste toestand, maar met onze 4x4 ging het prima.

Onze eerste stop was de wandeling naar Yellow Rock.  Dit hadden we gevonden op een Duitse website en zou de moeite zijn.  De wandeling ernaar was wel best heavy.  Vooral de start want we moesten daar uit de vallei klimmen over een niet al te best heel steil pad.

Maar toen we aan de pas bovenkwamen whaaaaw  : we zagen de yellow rock in de verte al schitteren.  Het was echt wel super mooi en die zware klim waard. Echt een grote kale rots in het geel, met hier en daar nog wat rood en wit tussen.

We besloten die Rock dan ook maar te beklimmen.  Ik heb best wel dikwijls gezegd tegen Patrick : neen, het hoeft voor mij niet meer, ga maar alleen verder ….. maar uiteindelijk toch maar weer telkens verder gegaan.  Ik moest en zou de top bereiken, en alzo geschiede.

Weer een massa foto’s hier genomen, en het fijne aan deze wandeling was dat wel op die immense rock helemaal alleen waren.  Enkel in de afdaling terug naar de vallei van de cottonwood road kwamen we nog een Duitse familie tegen.

Tijdens de afdaling begaven mijn schoenen het opnieuw.  Daar waar de eerste keer de zolen losten aan de voorzijde, gebeurde nu hetzelfde maar aan de achterzijde. Straks maar weer vragen bij de Bed and Breakfast achter super lijm.

En aan de parking terug aan de wagen ….. opnieuw dat Duits koppel die we al hadden ontmoet bij Waterholes Canyon en The Great Wall in Page. Zij gingen ook naar de Yellow Rock.

Daarna zetten we onze autorit verder door telkens mooie landschappen.  Af en toe stopten we voor een mooi uitzichtpunt of een kleine wandeling. Vooral het gedeelte aan de Cottonwood Narrows was bijzonder mooi.  De picknick hebben we genomen bij GrosVenor Arch : een in de rots gevormde boog,  een gril van de natuur.

Als laatste stop hebben we nog een wandeling door een slotcanyon meegepikt : Willis Creek.

Het fijne aan deze wandeling was dat er een klein beekje doorstroomde dat we regelmatig wat moesten oversteken.  Voor mij was het moeilijke eraan de voeten droog te houden want ik had mijn teva-schoenen nu maar gebruikt maar daar zaten overal gaten in.

Toch weer best een toffe wandeling.

Ondertussen was het alweer vijf uur geworden dus tijd om naar de bed and breakfast te gaan in Escalante waar we arriveerden rond zes uur.  Het was weer heel mooi gelegen en het toffe hieraan is dat op het terras de kolibri’s volop rondvlogen.  We probeerden er eentje of foto vast te leggen, was niet simpel maar is uiteindelijk gelukt.

Toen nog een pizza gaan eten in het stadje.  Was maar een heel klein stadje en weinig mogelijkheden om iets te eten.  We bestelden een pizza 16inch voor ons beiden, maar deze bleek toch wel een formaatje te groot, maar wel heel lekker.  Wel tof hier in Amerika is dat ze altijd de overschot gewoon meegeven.

We moesten wel lang op ons eten wachten (is hier niet gebruikelijk) maar de tijd werd wel verkort omdat we aan tafel zaten met twee avontuurlijke dames met wie we leuke gesprekken hebben gevoerd.  Ook dat is eigen aan Amerika.  De mensen praten gewoon tegen iedereen, zijn heel vriendelijk.

10 uur is het nu, mijn verslagje af.  Nu nog Patrick die de foto’s moet overladen en dan zal het weer slaaptijd zijn.

Morgen gaan we naar Torrey.

Dag niet zo goed begonnen.  Eigenlijk niet zo goed geslapen.  Onze ijskast maakt een lastig tikkend geluid, bovendien heb ik zoveel indrukken van overdag dat wanneer ik wakker lig, ik het moeilijk heb om terug in slaap te geraken.

Dus maar weer …. vroeg op, want we wilden meedoen aan de loterij voor “The Wave”.

Rond kwart na zes ontbeten en dan naar de loterij in het Paria Contact station, maar ook hier geen geluk.  Het was niet voor ons weggelegd. Er waren zo maar eventjes 50 mensen voor de loterij . Bovendien had het fiks geonweerd de voorgaande nacht en morgen zodat we beperkt waren in wat we konden doen.

Het eerste wat wel lukte was de Toadstool Hoodoo bekijken en de andere hoodoos in de omgeving.  En eigenlijk waren deze best mooi.

Toadstool = paddestoel dus het waren rotsen in deze vorm, moeilijk uit te leggen maar de foto’s maken het wel duidelijk.

Opnieuw gingen we naar het Paria contact station om te vragen wat we het best konden doen.

Zij adviseerden de slotcanyon Wirepass = een slotcanyon maar pas te bereiken na een 13 km dirtroad.  Maar ja we hebben nu eenmaal een 4X4, dus dat ging wel.

We vertrokken dus aan de wandeling die begon met een droge rivierbedding die alsmaar smaller werd.  Toch wel een half uur wandelen, voor we echt aan de slotcanyon waren.  En toen ….

200 m. en we stonden vast.  Voor ons een enorm rotsblok en daaronder 2 m lager, de grond met wat water.  Hoe diep ???  We zagen helemaal niet hoe het mogelijk was om beneden te geraken zonder gewoon te springen en zouden we dan nog wel boven geraken???

We durfden dit niet te wagen.  Pfffff viel een tweede keer die dag wat tegen.

Terug het half uur wandelen en de dirtroad.

Namiddag dan …. Dan zouden we een heel mooi uitzichtpunt van Lake Powell bekijken : Almstrom Point.  Opnieuw een  40 km. lange dirtroad maar hier hadden we een goede nederlandstalige beschrijving van het internet afgedrukt.  De ranger had ons gewaarschuwd dat deze wel berijdbaar zou zijn maar ingeval van weersverandering moesten we maken dat we terug waren.  Onderweg namen we een verkeerde afslag en daar kwamen we een koppel Nederlanders tegen die ook naar hetzelfde punt op weg waren en ook diezelfde verkeerde afslag hadden genomen.  We besloten dan maar samen te rijden, want met twee voelde je je op die wegen toch veiliger dan alleen.

De eerste 20 km. waren vrij goed te doen, daarna soms wat moeilijker en het eerste uitzichtpunt bereikten we op ongeveer 37 km.   Dit was nog maar het voorproefje van het echte uitzicht dus opnieuw begonnen we samen aan het vervolg.  Maar nu was de weg echt wel heel moeilijk en soms moeilijk terug te vinden door de rotsplateau’s.  Met horten en stoten gingen we verder.  We kwamen opnieuw aan een uitzicht maar dit was niet spectaculair, dit was niet Alstrom Point.  Dan maar terug want we hadden nog een mogelijke afslag gezien, maar hier betrouwden we de weg echt niet meer.  We lieten de auto dan maar staan, en met z’n vieren probeerden we dan toch te voet het punt te vinden, wat ook lukte na een klein kwartiertje.

’t Was wel de moeite, dus gelukkig werden we beloond voor al onze inspanning.

Tijdens de autorit hadden we gezien dat er zich een onweer aan het ontwikkelen was dus zeer lang konden we niet genieten van deze mooie stop.  We waren er niet gerust in en gingen vlug de terugweg aanvangen.  Dit ging wel heel wat vlotter dan de heenweg.

Met steeds donker wordende lucht op de achtergrond bereikten we toch tijdig de hoofdweg.

Toch wel een heel avontuur.  En wat een smerige auto, maar ja dat hoort erbij.

Blij dat we konden gaan douchen om het stof weg te spoelen, en daarna opnieuw winkelen en gaan eten. (ook dat hoort erbij).

Dag zeer vroeg gestart.  We hadden besloten om eens een zonsopgang mee te maken aan de Grand Canyon.  Dus half 6 eruit, want de zon zou opgaan om 6 u. en we moesten nog een kleine wandeling maken om op het uitkijkpunt “Bright Angel Point” te geraken.

Met een beetje vertraging (de zon moest eerst boven de wolken geraken) kregen we dan toch die zonsopgang te zien met mooie foto’s tot gevolg.

Daarna ontbijten en uitchecken zodat we al om half 8 op weg waren naar Page.

We moesten ongeveer 2 u 30 rijden met onderweg een tussenstop bij Navajo Bridge, een vrij nieuwe dubbele brug over de Colorado Rivier.

Hiervoor zijn we ook nog even naar Lees Ferry’s gegaan waar we even de River Drive reden waar we konden zien waar de raft’s voor hun meerdaagse tochten vertrokken door de Grand Canyon.  Het was al heel tof om te bekijken . Je zou er wel zin in krijgen maar het is ongelofelijk duur.

Onze volgende stop was Waterholes Canyon. Eerst in Page aan het vertrekpunt van Antelope Canyon een permit gaan halen en dan op weg.

Waterholes Canyon is een heel mooie slotcanyon waar bijna geen volk langs komt. Je moest eerst wel een heel stukje over het plateau om de juiste ingang in de canyon te vinden, daarna een heel stuk door losse zand tussen de wanden vooraleer we echt in de zeer smalle gedeeltes van de canyon kwamen.  Het was zeer de moeite, zeker omdat we samen met een ander Duits koppel de enigen waren die deze canyon bezochten.

Verhit als we waren, gingen we daarna naar Lake Powell waar we een klein strandje hadden gevonden vlak aan de dam waar we gingen zwemmen.  Zalig was dat water. Ook de omgeving was daar echt de moeite.

Daarna inchecken in hotel Days Inn en nog voor we gingen eten passeerden we nog langs “The Great Wall”, een zeer grillige rotswand (precies een muur, vandaar de naam). Hiervoor moesten we weer naar dezelfde parkeerplaats als voor Waterholes Canyon.  Opnieuw kwamen we hier dat Duits koppel tegen.  Precies of wij de enigen waren die de mooie plekjes wisten te vinden.

Spijtig dat ondertussen de zon volledig was verdwenen want deze “Great Wall” is blijkbaar vooral zeer mooi in de late namiddag als de zon begint onder te gaan.

Het begon ook op vele plaatsen rond ons te onweren dus niet te lang blijven hangen daar.

Dan gaan eten bij Denny’s, verslag maken en de nodige mailtjes naar huis toe.

Het was weer een hele mooie, en overweldigende dag.  168 foto’s genomen vandaag, dus we zullen moeten schiften.

We waren beiden al vroeg wakker, dus Patrick om zeven uur plastieken bordjes kopen zodat we de twee volgende dagen konden ontbijten in onze “Cabin”.  Rond kwart voor 9 waren we al aan onze eerste halte.  We zouden de “Uncle Jim Trail” doen.  Een wandeling van 8 km. die ons naar een uitkijkpunt zou voeren.  De wandeling liep door het bos, maar er was eigenlijk weinig te zien.

Wel veel spechten (we hoorden het getokkel) en van ééntje hebben we een mooie foto kunnen maken.  Het uitzichtpunt “ Uncle Jim Point “ was wel mooi. We konden van daar goed de switchbacks zien van de wandeling “ North Kaibab Trail “ die van de North Rim helemaal naar beneden tot aan de Colorado rivier loopt. Niet voor ons.  Dan maar terug en onderweg kwamen we nog een hert tegen.  Net als wij bleef het heel stil staan, zodat we opnieuw een mooie foto konden nemen.

Terug aan de auto was ze zon van de partij.  We gingen met de wagen naar het verste uitkijkpunt : “Cape Royal”.  Hier deden we weer een kleine wandeling , die ons naar het toch wel mooiste uitkijkpunt van de North Rim leidde.

Daar in de omgeving onze picknick genomen, en terug richting logement met nog vele foto’s onderweg bij de verschillende “viewpoints”.

Er moeten hier in het verleden toch wel zeer veel enorme branden hebben gewoed want bijna overal zag je de resten hiervan. Er is zelfs nog een kleine maand geleden ook nog een brand geweest. Dit was goed te merken want daar zag alles nog pikzwart en het rook er zelfs nog naar.

Wel straf dat alhoewel de brand slechts 3 weken geleden was, overal planten zich terug aan het herstellen waren en nieuwe scheuten vertoonden.

De fut was er bij ons nu eigenlijk een beetje uit, dus gingen we maar terug naar de cabin om wat te relaxen. Toen we terug waren begon het ook nog te regenen, dus maar goed dat we niet meer zijn vertrokken voor een wandeling.

Daarna begon het ook nog te onweren, dus van een mooie zonsondergang zullen we allicht niet kunnen genieten vanavond.

Morgen verlaten we de Grand Canyon en gaan we richting Page.

Eindelijk een goede nachtrust gehad. Allebei voor het eerst voldoende uren kunnen slapen.

We waren pas rond 6u30 wakker.

We konden pas om 08u30 ontbijten. Eerst nog wat TV gekeken en ons dan rustig klaargemaakt

en de valiezen reeds in de wagen geplaatst. Nog even aan het zwembad gezeten en om 08u15 was het ontbijt klaar.

Zeer veel keus en alles zeer lekker. Daarna afscheid genomen van de supervriendelijke uitbaters en omstreeks 9u waren we op weg naar onze volgende bestemming, de North Rim van de Grand Canyon.

We hebben rustig onze tijd genomen om te genieten van de fantastisch mooie weg bij het buitenrijden van Zion, n.l. de Mount Carmel highway. Zeer de moeite waard.

Wel geen Big Horn schapen gezien zoals vorig jaar.

Aan de Mount Carmel Junction rechtsaf richting Kanab en een paar mijl verder de afslag naar Coral Pink Sand Dunes , een klein State park genomen.

We hebben daar een goed halfuurtje doorgebracht en wat gewandeld in de zandduinen. Was best leuk en mooie foto’s genomen.  Eigenlijk veel beter dan verwacht.

In Kanab even gestopt om wat inkopen te doen en een broodje te halen bij de Subway en dan verder richting Grand Canyon.

We zagen in de verte in de richting waar we naartoe moesten dreigende wolken hangen en inderdaad bij het doorrijden van het Kaibab National Forest kregen we de eerste regen van deze reis . Lang heeft het niet geduurd maar het is wel vrij bewolkt gebleven.

Op deze weg doorheen de uitgestrekte bossen waren nog zeer goed de sporen te zien van een enorme brand die daar heeft gewoed. Over een afstand van wel 20 mijl was alles vernield door deze brand die toch al wel enkele jaren geleden moet hebben gewoed.

Toen we dan omstreeks 14u30 aankwamen aan de North Rim waren we nog wat te vroeg om in te checken in ons logement voor de volgende twee nachten “ de Grand Canyon Lodge “

Dan maar even naar één van de uitkijkpunten gereden n.l. Point Imperial.

Het blijft toch een indrukwekkend zicht de enorme Canyon te zien. Fantastisch.

Dan terug naar de Grand Canyon Lodge waar we nog even naar het uitkijkpunt achter de Lodge zijn geweest, Bright Angel Point. Natuurlijk ook weer even indrukwekkend. Wel een beetje spijtig dat de zon zich wegstak achter de wolken.

Dan gaan inchecken voor onze cabin met Rim Vieuw.

Dit viel eigenlijk wel een klein beetje tegen. Deze cabins , die wij speciaal hadden gevraagd hebben eigenlijk geen echte Rim Vieuw. Ze liggen wel bijna op de rand van een zijcanyon van de eigenlijke Grand Canyon maar door de bomen kan je deze ook niet echt goed zien. Dus eigenlijk een beetje boerenbedrog. We laten dit niet aan ons hart komen want de cabin op zich is voor ons beiden wel echt ruim met twee aparte kamers en een kleine badkamer. Best wel gezellig.

Na een lekkere maaltijd in het prachtig gelegen restaurant van de Lodge zijn we toch vrij vroeg ons bedje ingedoken.

Morgen een volledige dag om door te brengen aan de North Rim.

Hier zitten we dan : elk in een ligzetel, dik kussen erop, bij het zwembad, mooie omgeving, ….

Wat wil je nog meer.

Maar beginnen bij het begin.

Deze morgen, half zes maakte Patrick mij wakker.  Tijd om op te staan want we wilden heel vroeg naar Zion National Park waar we de wandeling Angels Landing zouden doen.  Eerst dus ontbijten, dat kon vanaf zes uur.  Wel wat minder dan gisteren, op zijn Amerikaans, maar eigenlijk was er alles wat we nodig hadden.

Op weg dan naar Zion, en om kwart voor 9 waren we paraat om de wandeling aan te vangen.

Alleen  …. De wandeling mocht vandaag niet worden gedaan.  Er waren bergbeklimmers bezig en er was regelmatig een helicopter daar (vermoedelijk om deze te filmen) en door de wind dat dat met zich meebracht kon de veiligheid niet worden gegarandeerd voor de wandelaars.

Dus dat startte niet goed. Toch wel een kleine ontgoocheling op dat moment.

Een alternatief was de wandeling naar “Observation Point” misschien wel niet zo spectaculair maar mooier (zei de gids die daar stond, volgens hem was Angels Landing wat overroepen en is de wandeling naar Observation Point echt de moeite ).  Was wel 8 mijl heen en terug = zo’n goede 12,5 km.

En hij heeft gelijk gehad.  Het was een hele mooie wandeling die na eerst een aantal switchbacks ons langs een mooie slotcanyon voerde, dan opnieuw een aantal switchbacks doorheen een gebied  met een zeer mooie kleurenschakering en uiteindelijk over het plateau dat ons naar observation point bracht.  Een goede 2 uur klimmen maar het uitzicht was het waard.  Je kon van hier heel de vallei zien.  Spijtig was het zicht wel wat minder door een brand 45 mijl verder maar het was wel wondermooi.

We kunnen iedereen die naar Zion gaat deze wandeling aanraden als alternatief voor Angels Landing. Je hebt hier niet het spectaculaire gedeelte met de kettingen maar de wandeling naar het punt is zeker mooier, en ook het uitkijkpunt zelf is hoger . Je kijkt zelfs over Angels Landing heen.

Terug naar beneden dan, iets vlugger, 1 u 45’ . Onze spieren hebben het geweten, en die blaren die reeds waren gevormd in Zwitserland tijdens de 6 daagse van Zwitserland orientatie maakten dat nu mijn hele hiel een blaar was.

Bovendien halfweg naar beneden loste ineens de zool van mijn schoen zodat ik hoopte dat deze het zou volhouden tot beneden.  Gemakkelijk lopen was het niet, maar het lukte.

Nu moesten we eerst terug naar de auto om andere schoenen aan te doen. Wat gegeten, en het was toen kwart na 2.  Veel zin om nog te wandelen hadden we niet meer, de voeten deden pijn en de fut was er wat uit, het is uiteindelijk ook nog maar onze tweede dag en vooral Patrick heeft nog last van de jetlag ( hij heeft niet veel uren geslapen de laatste nachten).  Dus terug op de shuttle-bus om nog wat foto’s te nemen bij enkele viewpoints.

Bij het history museum hebben we dan nog een film bekeken over het ontstaan en wildlife van Zion (was wel de moeite) om dan maar wat vroeger af te zakken naar de bed-and-breakfast die we hadden gereserveerd ( Desert Tistle in Rockville ).  Daar aangekomen iets voor vieren, aanbellen, niemand kwam opendoen.

Door de ramen gekeken, nog eens gebeld, bij de buren gevraagd, maar niemand kwam.

Uiteindelijk hebben we ons dan maar geïnstalleerd op het terrasje voor de ingang en gewacht.  Tot uiteindelijk om half vijf de deur openging.  Ze hadden ons niet gehoord.

De uitbaatser was echt van slag dat we zo lang hadden gewacht en we kregen omdat ze zich zo schuldig voelden de mooiste kamer (met jacuzzi inclusief) aangeboden.  Dat hebben we maar geaccepteerd hé.  Alles is hier wel super gezellig.  En dus zitten we hier nu … bij het zwembad … de zon is wel niet meer van de partij, maar het het is nog warm genoeg en heerlijk genieten.

Straks wat eten en dan het bubbelbad uittesten.

Je zou denken dat je wel goed zou geslapen hebben want in het vliegtuig hadden we geen oog dicht gedaan.  Niets was minder waar.

Beiden zijn we heel dikwijls wakker geworden en vooral Patrick was al heel vroeg wakker.

Maar omdat we van het ontbijtbuffet in het hotel wilden genieten dat pas open ging om 8 uur zijn we toch nog maar wat blijven liggen.

Uiteindelijk zijn we iets na 6 opgestaan.  Gedoucht, alles wat opgeruimd, valiezen terug in de auto zodat we om 8 uur konden gaan ontbijten.

Het kostte ons een goede 5 euro en we kregen heel wat lekkers voorgeschoteld.  We beperkten ons tot een lekkere omelet met groentjes naar keuze.  Vers fruit à volonté.  En ik nog wat klein gebak achteraf.  Daarbij vers fruitsap en koffie zoveel je wil.

Dus echt buik rond gegeten.

Daarna boodschappen.

Eerste wat we nodig hadden was een koelbox en veeeeeeeeel drinken want het is hier onnoemelijk warm.  We denken zo tussen de 37 en 40°. Rond 10.30 uur zijn we dan vertrokken vanuit Las Vegas.

We ondervonden dat het zeer warm was in het eerste park van ons lijstje: Valley of Fire State Park.

Vooral rode rotsen die vroeger onder het zand zaten maar nu zijn bovengekomen en uitgesleten door regen en wind. Heel mooie vormen zo getuigen de vele foto’s.  We probeerden wel soms een klein wandelingetje te doen maar eigenlijk was het gewoon te heet. 

Toch een heel tijdje bezig geweest want rond 3 u 30 vertrokken we dan uiteindelijk verder om rond half vijf (maar dat werd weer half zes wegens één uur verschil omdat we van Nevada naar Utah reden ) aan te komen in St. George in hotel Best Western Coral Hills.

Inchecken en dan vlug langs een winkel om loopschoenen te kopen.  Vorig jaar had ik een paar Asics meegebracht en die zijn me zo super bevallen dat ik opnieuw een paar heb meegenomen.

Ze zijn gewoon veel goedkoper hier.  Ik zet die nieuwe nog wel even weg. 

Dan opfrissen en gaan eten.

Een pasta restaurant hadden we gezien vlakbij het hotel.  Ze adviseerden ons een voorgerecht te nemen (bestond uit een salade) met een pasta maar kleine portie.  Dat hebben we dan gedaan, en was echt lekker en ook genoeg.

We bestelden een cola en sprite, en kregen opnieuw een tweede ( halve liter ) gratis.  Dat is wat anders dan de 20cl flesjes die we in België krijgen.

Daarna foto’s nakijken, verslag maken, en slapen rond 10u15.

Morgen naar Zion !!!

Eindelijk is het zover. Na maandenlange voorbereidingen vertrekken we vandaag voor onze tweede reis naar Amerika.

Stipt op tijd staat de taxi voor de deur.  En voor de eerste keer (maar zeker niet de laatste) staan we te wachten.  De trein, nog een trein.  De vlieghaven, inchecken, opnieuw wachten.  De gate, en dan … eindelijk stipt op weg.  De eerste vlucht duurde ongeveer 8u20.

Eindelijk aangekomen in Washington en opnieuw ... wachten voor de douanecontrole.  Maar doordat we dit jaar vooraan in het vliegtuig zaten, waren we heel vlug aan de beurt.  Maar maakt eigenlijk niet veel uit want ndien opnieuw …. Wachten.

Uiteindelijk om plaatselijke tijd 19 u 20.  zijn we geland in Las Vegas.  Tel daarbij het tijdsverschil en dat wil zeggen dat het voor ons gevoel 3 u 20 was.  Dan de auto halen opnieuw wat wachten  maar uiteindelijk konden we vertrekken.  Met een Toyota RAV4.

Een vrij grote mid size SUV, met vierwielaandrijving voor onze latere tochten.

Spijtig dat we de satelliet radio niet aan de praat krijgen.

Inchecken in hotel “ The Orleans “  waar we eerst door heel het casino moesten vooraleer we aan de receptie kwamen.

Ongelofelijk hoe veeeeeeeel volk er daar zat te gokken.  Het was immers nog maar 20 u 45

Volle tafels en veel volk aan de kaskes.

Wij in elk geval niet want we waren overmoe.  Dus direct maar slapen nadat we de valiezen nog wat hadden herschikt.

 

Marina en Patrick

Hierna een korte beschrijving van onze geplande rondreis in 2009 met vertrek op 30 Augustus en thuiskomst op 24 September.
De vliegtickets, hotels en motels en de huurauto zijn reeds gereserveerd. De juiste daginvullin is wel gepland maar kan natuurlijk dagelijks wat aangepast worden. Het is vakantie, niets moet alles kan.                                                 .1. 1.Vlucht Brussel - Washington - Las Vegas ( Vertrek Brussel 12.00 u, Aankomst Las Vegas 19.36 u ) United.
2. Las Vegas - Saint Georges ( Met onderweg Valley of Fire )
3. Saint Georges - Rockville ( Zion NP met o.a. wandeling Angels Landing en Emerald Pools )
4. Rockville - Grand Canyon North Rim met onderweg Coral Pink Sand Dunes.
5. Dag aan de North Rim ( Wandelen, ezelstocht )
6. North Rim - Page
7. Dag omgeving Page ( Trachten een permit te bekomen voor the Wave )
8. Page - Escalante ( Via Cottonwood road )
9. Escalante - Torrey ( Met onderweg slotcanyon Peekaboo-Spooky en rijden van Burr Trail )
10. Dag omgeving Torrey ( Rijden Cathedral Valley Loop )
11. Torrey - Rexburg ( Reisdag richting Yellowstone )
12. Rexburg - Yellowstone
13. Yellowstone
14. Yellowstone
15. Yellowstone - Grand Teton
16. Dag in Grand Teton
17. Grand Teton - Dutch John ( Flaming Gorge )
18. Dutch John - Moab
19. Dag in omgeving Moab ( Canyonlands )
20. Dag in omgeving Moab ( Arches met Fiery Furnace wandeling ?)
21. Moab - Chinle ( Via Moki Dugway en Valley of the Gods )
22. Chinle - Winslow ( s'morgens Canyon de Chelly )
23. Winslow - Jerome ( Met omweg naar noorden Coal Mine Canyon )
24. Jerome - Payson ( Montezuma's Castle )
25. Payson - Scottsdale/Phoenix ( Via Apache Trail )
26. Terugvlucht naar Brussel via Washington ( United )
27. Aankomst in Brussel s'morgens rond 07.30 u .

Hieronder de geplande volgweg. In het programma dag per dag wordt een meer gedetailleerd plan getoond.

We hebben deze blog gemaakt om onze planning, voorbereidingen, verslagen enz.. neer te schrijven over onze tweede reis naar Zuid West Amerika die gepland is van 30 Augustus tot 24 September 2009.
Het is de bedoeling om op een toffe aangename manier deze reis te plannen ( voorpret !! ) en tevens via deze blog anderen hiervan te laten meegenieten en hun aan en opmerkingen aan ons te melden.
Er zullen regelmatig berichten en aanpassingen verschijnen over de voorbereidingen.
U kan de planning van een bepaalde dag van de reis bekijken door in de linker kolom op de desbetreffende dag te klikken.
We gaan geen live verslag vanuit Amerika op deze blog plaatsen omdat we ons dan wat verplicht gaan voelen elke avond een verslag te maken en foto's op de blog te plaatsen en hierdoor ons insziens wat quality time verliezen.
We zullen wel ter plaatse een kleine samenvatting maken van hetgene we dagelijks gedaan en gezien hebben en hiervan na onze reis een reisverslag op deze blog plaatsen zodat anderen hieruit informatie kunnen halen voor hun eventuele geplande reizen net zoals wij ook hebben gedaan met andere reisverslagen.
Hierna enkele foto's van onze eerste Amerika reis die we hebben gemaakt van 8 September tot 1 October 2008.

Golden Gate Bridge San Francisco


Tenaya Lake gezien vanop Olmsted Point ( Yosemite Nat Park )


De prachtige Mount Carmel Highway tussen Zion NP en Carmel Junction


Bryce Canyon !!!


Monument Valley


Het ongelooflijk mooie Lower Antelope Canyon bij Page


Grand Canyon bij zonsondergang