Niet te geloven, je ziet ze nog voor je als kleuter, en dan staan ze daar, in toga, afgestudeerd, dat doet je wat... Blij dat ze zo ver geraakt is, verdrietig soms dat ze zo goed als weg is... Ik dacht dat ik er door was, door dat loslatingsproces en kennelijk toch nog niet...
Ze glijden langs je vingers heen, en het moet ook zo natuurlijk... En zeggen dat er nog eentje wacht voor hetzelfde proces...
Soms gebeurt er iets in je leven, iets heel ingrijpends, het weegt door op de rest van je leven,.. Je moet het een plaats geven, verdriet en rouw, herinneringen, vreugde ook, teruggaan naar dat moment, herbeleven... En met de jaren wordt het waziger, heeft het echt een plaats gekregen en kun je het opnieuw herbeleven zonder de pijn, zonder verdriet... minder intens, en het heeft je tot mens gemaakt die je nu bent... dankbaar om hetgeen je beleefd hebt, weinigen kunnen er over meepraten, jij alleen weet wat er gebeurd is en het is goed zo...
Jullie zullen dit videofragment misschien al kennen, het is werkelijk heel mooi om te zien, het geeft me kracht als ik daar naar kijk! Een zekere Matt, die zijn job opzegt en in verschillende landen een dansje doet en heel veel mensen met zich mee krijgt.
Soms gebeurt het, niet veel, dat het klikt met iemand, man, vrouw, eender... Je wisselt van gedachten uit, je merkt dat je veel gemeen hebt, de uren vliegen voorbij en het is jammer dat er afscheid moet genomen worden. Je hebt een leuke tijd achter de rug, je weet dat je dat in de toekomst nog zult doen en je verlangt alweer naar het volgend moment. Het zijn werkelijke magische momenten. Je teert er lang op, heel lang... 2 zieltjes die samensmelten... Blijft het zo? Je weet het niet... Je moet vooral genieten van de tijd dat het wel zo is... Weet je, ik geniet nu nog altijd van die keer dat ik met één van mijn soul-mates geheel onverwachts een weekendje naar Zwitserland kon, en dan plots is er dat verlangen om nog eens terug te zien, gewoon om eens te weten, hoe gaat het met jou? Weet je nog toen... Herinneringen... Zo zoet...
Wel, wel, het is geleden van oktober verleden jaar dat ik hier nog iets op achtergelaten heb. Het gaat goed, soms wat minder, maar vergeleken met jaren geleden, hoho, is het heel goed met mij. Maar het leven gaat in fases. Soms ben je meer met jezelf bezig en lees je meer om antwoorden te zoeken en zo gaat je groei verder. Heb nu weer meer nood aan alleen zijn en ik weet uit ervaring dat ik dan terug een stuk vooruit ga.
Mijn verbouwingen? De keuken staat er. Heel mooi en heel praktisch. De badkamer is betegeld en ik kan al een tijdje terug douchen. De aannemer van chauffage en sanitair heeft een paar steken laten vallen, dat heb ik hem dan ook direct laten weten, dan stuurt hij een paar weken later toch een factuur op, die betaal ik voorlopig niet, eerst de werken in orde brengen. Ik ben ondertussen heel wat wijzer geworden in die dingen. Mijn badkamerkasten zijn gemaakt door broerlief, de zichtbare gedeelten zijn in MDF en die ben ik nu aan het lakken. Heb kleuradvies gekregen van de schilderwinkel voor mijn badkamer want er zit geen rechtsreeks daglicht dus dat vond ik zeer moeilijk om kleuren te kiezen. Er zullen 3 kleuren in de badkamer verwerkt worden. Okergeel, donkerpaars en ter compensatie een licht beige kleur. Misschien zet ik hier wel een foto als die klaar is. Broerlief zal binnenkort de plafond van de badkamer en de gang komen doen, de badkamerkasten plaatsen en het tussenraam tussen badkamer en keuken. Aansluitend zal de zoldervloer uitgepast worden en herbekleed worden met OSB-platen. De zolder wordt een hobbyruimte want er is nood aan meer ruimte. Ik heb al 2 nieuwe trappen, de zolder is geïsoleerd en ik heb 2 veluxen laten installeren, er is nu veel lichtinval.
Heb nu veel last van mijn rug, zal wel te maken hebben met verleden week gewoon 4 voormiddagen werken zoals anders en dan nog eens 3 namiddagen te schilderen tot 19 uur. Ik heb mezelf geforceerd. De momenten dat ik aan het schilderen ben of andere voorbereidende werken doe voor de verdere renovatie van mijn huis amuseer ik me geweldig. Maar het vraagt veel. Ik zal toch een groot feest moeten geven eens alles af is.
Ik denk dat ik weer wat meer op deze blog zal achterlaten.
Ik zit met mijn voet in het gips. Het ging bergafwaarts met mij. In plaats van 8 weken te kunnen wachten op mijn medicatie moest ik al na 5 weken gegaan. Heb hetzelfde voorgehad verleden jaar rond deze periode. De koude, het begin van de winter is altijd vreselijk. Overal gewrichtspijnen. Extreem. Maar ging toch blijven werken. Ik werkte verleden jaar niet en het was ook zo erg. Ik blijf niet meer in een hoekje zitten. Ik voel me alleszins psychish beter als ik een beetje kan gaan werken. Dus dat is winst. In alle geval, ik mocht dinsdag dus gaan naar het ziekenhuis om mijn medicatie te krijgen. Rond 6 u kom ik daar buiten, en hopla, op de grond, voet verstuikt. Ik was alleszins op de juiste plaats, ze hebben me met een rolstoel naar de spoed gedaan, foto laten maken en nu een week in het gips. Niet op stappen, en mij voortbewegen met krukken en met mijn trippelstoel. En nu weer meer gewrichtslast van mij zo voort te bewegen natuurlijk. En zo is het altijd iets. En nu kan ik niet werken. Jammer. In het weekend komen de kinderen naar huis. Ze zullen wel lachen met hun ma. Maar ook helpen natuurlijk. Altijd leuk met 2 zo'n brave helpende kinderen.
Zou ik er bijna zijn? Heb nog nooit zo het gevoel gehad dat ik zo dichtbij mijn leven sta waar ik moet/wil staan. Stel je voor, ik ga terug werken. Nog niet zoveel uur weliswaar, maar ik doe het terug. Na al die jaren. Nooit gedacht. Een mens kan toch altijd meer dan hij zelf verwachte. Heb nochtans nog veel werk thuis. Op 1 en 2 sept. wordt de keuken geplaatst. En nog in sept. zou de badkamer betegeld worden. Komdende zaterdag vertrek ik op werkvakantie en ook al moet ik wat meewerken, ik ga er toch van genieten. Net zoals ik nu aan het genieten ben van mezelf EINDELIJK weer meer een deel van de maatschappij te voelen. Je weet waarvoor je je bed uitkomt. Je komt thuis van je werk en je geniet van je huis. En als ik buitenshuis werk heb ik tegen het eind van de week toch meer thuis ook gedaan. Want je deelt je tijd beter in. Ik ben zelfs nu kleine schilderwerkjes aan het doen en opruimingswerken op zolder. En ondertussen verder genieten van mijn nieuw leven...
Ja... ik ben niet zo actief meer op mijn blog. Ik ben met verschillende zaken tegelijk bezig. Met mijn toekomst en met mijn zoon zijn toekomst. En dan nog de laatste verbouwingen. Dinsdag moet ik wat electricitieit verleggen, dwz terug de slijpschijf bovenhalen en de hamer en beitel. Ik ben er niet zo sterk meer in zoals in het verleden, ik zal dus al mijn krachten moeten samen rapen. Maar het zal wel lukken, zoals het altijd gedaan heeft. Ik ben van plan om hier een tijdje niets meer op te posten, er is redelijk wat aan de hand en ik heb al mijn aandacht nodig om dat tot een goed einde te brengen. Ik kan er nu nog niet veel over zeggen want je weet maar nooit wie er mee leest. Als alles tot een goed einde komt, dan ben ik er weer.
Aan de bekenden die mijn blog volgen, jullie weten wel waarom.
Ja, ik post niet veel meer op deze blog de laatste tijd. Ben druk bezig. Mij aan't voorbereiden op het volgend werkjaar. Vanaf september nog wat verdere afwerkingen aan het huis. In september ook starten aan een zware opleiding. Om dan te doen waar ik al zo lang van droom. Daarom werk ik nu al hard en sport meer. Om sterk te staan. En het lukt wel. Maandag 50 km gereden met de fiets aan de kust. En daarna nog gezwommen. Ik kan dus meer dan dat ik ooit voor mogelijk gehouden heb. En dat is goed. Niet dat ik daarna geen last heb. Maar het is precies als ik een bepaalde grens overschrijdt ik dan minder last krijg. Jezelf optillen noem ik dat. Als ik sport voel ik me beter, zeker en vast ook geestelijk.
Zou er ooit een tijd komen dat ik geen medicatie meer moet krijgen? Dat ik nog miniem last heb? Het houdt me wel bezig...
Jullie zullen dit videofragment misschien al kennen, het is werkelijk heel mooi om te zien, het geeft me kracht als ik daar naar kijk!
