Het is ondertussen bijna exact een jaar geleden dat ik hier nog eens iets geschreven heb... Heb heel wat te vertellen dus... Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik sinds enkele maanden ben blijven hangen qua gewicht : ik weeg tussen de 70 en 73 kg en heb maat 40 van broek en van top een M, soms een L. Mijn BH maat is nu 95C (en voor het eerst ook voorgevuld ;) ). Even herhalen dat ik van 137 kg kom, (een 65kg meer) en maat 54 en Bh maat 120 F... Ik werk nu 1.5j op Volvo en woon nog steeds bij mijn ouders in. Ik heb ondertussen 5 maand een relatie met een crème van een jongen, Kevin. In mei ben ik beginnen bouwen en we zijn bezig aan de elektriciteit nu... Op 2 maand was de ruwbouw af, het vlot dus goed... Alles loopt weer op wieltjes, ik heb opnieuw een toekomst en het leven lacht me toe...
Gister heb ik met mijn zus geshopt... Voor de eerste keer in 28 jaar heb ik me laten overhalen om een kleedje te kopen, met bijpassend gilet en zwarte broekkousen :) maatje 46 nu ;) . Ik heb voor de lol een 54 voor me gehouden en het verschil is erg groot... We zijn 's avonds met enkele collega's gaan eten en later op e avond nog iets gaan drinken en naar feestpaleis geweest. Deze avond ga ik nog is een danske placeren met een vriendin. Morgen moet ik bij de sofrologe en diëtist voor een gesprek. Hopelijk zijn zij even blij als ik. Ik woog deze morgen 86 en kom van 137 :) . Mentaal heb ik de breuk en het bedrog nog altijd niet verteerd maar ik heb toffe job en kan ook ten alle tijde op vrienden en familie rekenen, ik moet -zoals mijn zus zei- me meer focusen op wat ik wel heb ipv tgeen ik had. Mij focusen op wie ik wel ben en niet wie ik was... Het komt wel weer goed, elke dag een stapje vooruit en begrijpelijk ook met hoogtes en laagtes...
Het is alweer een hele tijd geleden. Hoog tijd voor een update... Er is ondertussen heel wat gebeurd. Op lichamelijk vlak: ik ga het nie ontkennen, ik heb al meerdere dumpings achter de rug en nee die zijn nie leuk, maar het voordeel is dat ik mijn lichaam beter leer kennen op dat vlak en ik dus al rap weet of ik zal moete overgeven of het zal overgaan met mij een beetje neer te leggen. Ik heb ook gemerkt dat het vooral is als er iets verandert van structuur in mijn leven (relatiebreuk, nieuw werk...) dat ik er meer last van heb, maar dat gaat dan na enkele dagen wel over, als ik mij er niet meer druk in maak. Ik heb een bloedonderzoek laten doen en alles was in orde : niets van vitaminetekorten en ijzer, cholesterol, alles in orde ! Ik heb nog enkele bezoeken gehad bij de diëtist en 1 of 2 bij de chirurg, na de operatie en alles ok. Bij de sofrologe ga ik nog steeds, omdat ik merk dat ik nog behoefte heb voor haar te zien, om weer uit te pluizen wie ik ben, wat ik wil en hoe ik daar raak... De operatie is van 13 maart geleden en ik ben ondertussen 38 kg lichter :) Ik woog op mijn zwaarst 137 en weeg nu 99.8 kg. Een heel groot verschil en mens wat ben ik blij dat ik voorgoed afscheid genomen heb van da 3de cijfertje op de weegschaal ;) Op persoonlijk vlak: Na de breuk met Christof heeft hij mij deel van het huis uitbetaald en ben ik weer bij mijn ouders ingetrokken (1mei). Een week later woonde Katrien (met wie hij mij bedroog) al bij hem in... Sinds 4 weken heb ik ook een nieuwe job, ik werk nu bij Volvo trucks, een grote fabriek met ongeveer 2400 medewerkers, waar ik aan de band werk. Mijn 30u contract bij Buurtslagers verdiende nie genoeg voor een single jong meisje, dus nu werk ik ma - vrij met de vroege en de late en heb ik alle weekends vrij :) Het was in het begin wel wat aanpassen maar ik heb nog geen minuut spijt. Na deze week moet ik nog 1 weekje werken en dan hebben we 1 maan verlof :) . Ik ga wellicht met vriendin naar de zee of last minute boeken, ik weet het nog nie juist... Ik zou ook graag afspreken met een oude schoolvriendin van vroeger, die ik ondertussen al jaar of 10 niet gezien heb... Kortom allemaal leuke vooruitzichten... Tot de volgende...
Vanmorgen had ik om 8u30 een afspraak met de sofrologe in Gent. Ik deed mijn hele verhaal over wat zich de laatste had afgespeeld. Ze vroeg om op de weegschaal te gaan staan en ik schrok zelf: 1 maand en 4 dagen na mijn operatie ben ik maar liefst 20 kilo's lichter !!! Een vriendin van mij is begin februari geopereerd en die is er op 2 maand 22 kwijt... Je kan natuurlijk de ene persoon nie vergelijken met de andere en gezien de situatie is het allemaal wel wat vlotter gegaan denk ik. Het deed goed om met haar te praten, ze zei dat ikzelf weer de hoofdzaak moet worden en nie een bijzaak. Ik mag de ingreep niet gaan onderschatten en hoewel ik mij altijd weggecijferd heb voor hem moet ik inzien dat ik met mezelf verder moet en voor mezelf moet zorgen. Ze begrijpt dat het emotionele, financiele en rationele met mekaar vermengd wordt door de woede en het verdriet rond het bedrog en de breuk.. Ik heb de laatste weken erg veel steun gehad van mijn ouders, mijn zus en haar man, vrienden, familie, ik ben er erg van geschrokken. Ze raadde me aan dat ik er de beste deal moest trachten uit te halen en moet laten varen met wie en hoe hij zijn leven verder zal leiden... Ik probeer mij sterk te houden maar ik ben eerlijk, de ene dag lukt me dat al beter dan de andere. Ik kreeg een paar weken geleden een kaartje met een gedichtje op van mijn zus, schoonbroer en de kids 'om je op te vrolijken' en ik was er erg door ontroerd. Ook toen ik gister in de bank ging informeren ivm ons lening, kreeg ik het op de terugweg moeilijk. Ik zag in flitsen hoe we bijna exact 2 jaar geleden vrolijk samen de bank binnenstapten met zijn ouders, om alles in orde te brengen. Het is als een film die zich weer afspeelt, de leuke momenten, de minderleuke, de uren werk, de grapjes, de vrijpartijen... De sofrologe heeft gelijk 'het is als een rouwproces', echt moeten verwerken dat er iets heel ergs gebeurd is... Het is ook een hele nieuwe start, want mijn leven is 360 graden gekeerd, op korte tijd. En willen of niet, ik moet verder, er is maar 1 weg en das vooruit... Ik heb zo lang rekening gehouden met alles en iedereen rondom mij dat ik moet gaan uitzoeken wie IK ben en wat IK wil, wat MIj gelukkig maakt, echt de egoïst uithangen... Ach ik ben een sterk meisje en denk vaak aan de woorden "what doesn't kill you makes you stronger" en het lijkt misschien nu niet zo, de sofrologe zegt dat het minder dan een jaar zal duren en ik hem dankbaar zal zijn om hoe het is gelopen en blij zal zijn met de nieuwe wending in mijn leven...
Het is ondertussen al een hele tijd geleden... Waar zal ik beginnen, want het is 'een hele boterham'... Ik heb een 4 tal dagen in de kliniek gelegen, van dinsdag tot en met vrijdag... Vrijdagnamiddag is mijn moeder mij komen halen in Gent. Christof had al enkele keren gevraagd wanneer ik naar huis mocht komen en toen het zover was verwachtte ik dat hij rond mijn nek zou vliegen, wat niet bepaald het geval was... Zaterdagavond was hij op pad tot 01u 's nachts, ik maakte mij kwaad, ik kon nie begrijpen dat hij nie thuis bij mij wou zijn, zo kort na mijn opname. Nee, hij ging liever pintje gaan drinken... Zondagavond opnieuw discussie 'ik weet het allemaal nie meer' zei hij... Uiteindelijk belde ik huilend mijn ouders "of ik naar daar mocht gaan slapen" en dat was meteen ok. Mijn schoonouders probeerden met hem te praten, het leek ons allebei wat teveel en we moesten allebei bekomen : hij van het vele werken en hier en daar pot bier, in combinatie met weinig slaap, ik van zwakte, de operatie en dan nog eens super emotioneel lopen en zin hebben om een hele dag te huilen... Ik kon moeilijk lossen, maar merkte vrij snel dat, als ik nie stuurde of belde ik hem ook nie hoorde... Woensdag had ik een afspraak met de sofrologe en ik heb uiteraard met haar over het hele gedoe gesproken... Ze zei dat ik moest vertrekken uit mezelf, niet zo zeer moest bezig zijn met hem te willen veranderen, maar vooral moest denken hoe ik het voor hem aangenamer kon maken om naar huis te komen. Niet klagen en zagen maar paaien, praten en telkens op 't zelfde tijdstip naar bed gaan (hetgeen ik ervoor nie altij deed). Als bij wonder kreeg ik telefoon van hem terwijl ik daar binnen zat. " Of ik om 20u naar daar kwam en ik ook daar ging blijven slapen?" Ik stemde toe, maar zei "we moeten er wel eerst eens over praten he" Het was al vrij onwennig als ik hem terugzag... We hebben gepraat, het goed gemaakt en die nacht ook gevreeën... Met het idee van "we beginnen weer met een mooie lei, vol goeie moed" Enkele dagen later ging ik in de namiddag met de fiets naar Kalken, bij mijn schoonma. Mijn moeder zei "ze spreken van mooi weer dit weekend, anders moe je is met jullie 2 gaan uitwaaien aan zee". Ik stuurde een bericht naar Christof "moet je dit weekend werken?" jaja zei hij. Ik zei "heb je geen zin om is met ons 2 naar zee te gaan" Nee, ik weet het nie meer stuurde hij... Mijn maag begon alweer te keren, ik belde hem op... Kzeg "wa wil je daar nu mee zeggen" hij vroeg waar ik was en toen hij vroeg waar ik was zei hij "ik zal het u vanavond zeggen" kzeg alei, ik heb u nu aan telefoon.. "Je voelt toch ook dat da nie ga" en opnieuw een slag in mijn gezicht, 6 dagen na ons verzoening... Die avond kwam hij thuis en zei "blijf jij maar hier nu, ik zal wel in mijn auto slapen" terwijl hij wat kleren samengrabbelde en vertrok... Die eerste nacht is Michaël (stofs broer van 21) hem nog gaan zoeken en heb ik ook nog rondgereden, geweend, amper geslapen, maar niemand kon bedenken waar hij was, zelf zijn ouders niet... Ik had wel contact met mijn schoonouders en ik heb gevraagd aan mijn schoonma om eens te kijken naar zijn factuur van zijn gsm, of we daar nie wijzer van werden. Christof is nu niet bepaald een casanova, maar ik kan je zweren, als je daar een paar dagen tussen 4 muren zit gaat er echt van alles door je kop, zeker door de manier waarop, en da na de aankoop van een huis en een relatie van 2.5 jaar... Mijn schoonma had de factuur bekeken en er was inderdaad een nr die sinds januari-februari meer en meer te zien was. De lijst zelf heb ik nie gezien "anders ga je ongemakkelijk worden" zei ze... Da zegt genoeg he... Mijn schoonmoeder heeft eens naar die nr gebeld en een vrouw nam op, ze zei "is het ingrid" nee. "Oei, dan zal ik verkeerd verbonden zijn". Nog geen 5 min later belde Christof " waarom heb je naar die nr gebeld, das een nr van 't werk". MAW Katrien had Christof de nr doorgespeeld en gezegd "die heeft mij hier proberen bellen. Als er iemand was waar ik bang vo was, was zij het. Ze konden het goed met mekaar vinden en hadden mekaars nummer, maar ookal hadden ze op een souper eens gedanst, het leek mij allemaal nogal onschuldig... Ze is dan 31, getrouwd en heeft een dochtertje van 3, ik zag er dus geen graten in... Ik heb die nr gevraagd en haar 's avonds gebeld, of zij mij een uitleg kon geven. We hebben een goed half uur, 3 kwartier gebabbeld en 't voornaamste dat ze zei was 'er zijn gevoelens en die worden beantwoordt, we zullen wel zien hoe het evolueert...' Ik bleef kalm maar mijn hart klopte in mijn keel en tliefst had ik haar door de telefoon getrokken en haar een goeie slag in haar gezicht gegeven... "je bent toch getrouwd" ja, ma ik ben enkele weken geleden gaan lopen, of hij had mij doodgeslagen. "ik ben vandaag al naar jullie huis gaan kijken, of zijn auto daar stond"(ik had da opgezocht via infobel) Toen ik dat zei voelde ze 't warm worden onder haar voeten... "ik zou het wal appreciëren moest je mijn man er nie bij betrekken, ik heb daar heel wa met meegemaakt en we hebben tenslotte een kind samen" zei ze De volgende dag heb ik haar man gebeld om ook met hem is te praten. Hij had ook al een vermoeden dat er iets aan de gang was, zei had hem die dag ingelicht van 'haar gevoelens voor Christof'. "Ze heeft mij vorig jaar ook al eens bedrogen met iemand van haar werk, toen zijn we een 3tal maand uit mekaar geweest, maar ondertussen waren de plooien weer glad en hadden we plannen voor een 2de kind en om groter te gaan wonen..." Kortom die man zijn kaartenhuisje zakte ook in mekaar. Hij zei dat hij sukkelde met zijn rug, daardoor minder kon doen in het huishouden en zij daar moeite mee had. Hij beweerde dat hij haar met geen vinger aangeraakt had, feit is dat 1 van de 2 zal liegen he... Ik zei hem dat ik er niets aan had om tegen hem te liegen en ik het zeker niet erger wou maken voor hem, maar ik het zelf ook liever gehoord had, mocht er iemand rondgelopen hebben die ervan wist. Uiteraard belde Katrien me achteraf, om mij te bedanken, om hem in te lichten... "Tussen ons was het al kapot, je moest er geen schepje bovenop doen" zei ze Dat heb je zelf gedaan zei ik. "Gister zei je nog dat je me begreep" zei ze . Ik zeg "Jij mag mijn relatie kapotmaken en ik moet nog begrip hebben voor u" "Je hebt het alleen maar erger gemaakt nu" zei ze. Ik zeg "ik weet niet hoe het nog erger kan, ik ben toch alles kwijt" Tot daar ons gesprek... Tussendoor heb ik Christof nog enkele keren gezien en gehoord, om wat kleren te komen halen of om te vragen hoeveel geld ik van hem wil, voor ons huis. Ondertussen zijn we een 2 tal weken verder en ik verblijf hier nu alleen, in ons huis... Hij is weggelopen en beseft stilaan dat dat misschien niet zo slim was... Hoe dan ook komt er heel wat bij kijken eer dit op zijn effen is en we hebben tenslotte al betaald voor de maand april. Het geld gaat er automatisch af en dat kun je nie zomaar stilzetten... Hij vindt het natuurlijk gek dat hij betaalt en er niets voor in de plek krijgt, maar daar heeft hij zelf voor gekozen, ik ga nie zomaar plooien, niet meer... Ik ben zondag eens met een vriendin stoom gaan afblazen in Feestpaleis in Beervelde (ik mag nog steeds geen drup alcohol, maar heb mij wel goed geamuzeerd) en hij wist er natuurlijk ook al van.. Hij wil mij nie meer maar de manier waarop hij vroeg 'hoe was het in tfeestpaleis' zei genoeg... Ik deed het eerder voor mijn gedachten te verzetten dan voor hem te raken... Maar toch... Ik zei 'jij u leven', 'ik da van mij' zo heb je het toch gewild he... Ik spartel mij er wel doorheen, hoe gaat da liedje "what doesn't kill you makes you stronger" en dat is ook zo. Ik kan rekenen op veel steun van ouders en vrienden, daar ben ik echt heel blij om... Het is een nieuwe start, een nieuw leven voor mijn nieuwe, ondertussen 15 kg lichtere lichaam Iedereen vraagt mij 'hoe voel je je na je operatie?' terwijl je beter de 'oper'beter vervangt door 'rel'... Ik had liever 10 keer onder tmes geweest dan dit te moeten meemaken, maar alles gebeurt met een reden en ik zal dit alles binnen een paar maand wellicht allemaal met andere ogen zien... Nu lijkt het nog een beetje eindeloos en moeilijk, maar ben ervan overtuigd dat alles wel weer goed komt, en ik prijs mij echt gelukkig met iedereen rondom mij... Het is 'me - time' en dat ben ik de laatste tijd misschien een beetje teveel uit het oog verloren... En aan 't eind van de rit moet je verder met jezelf... Een ander gelukkig willen maken, daar is niets mis mee, maar niet ten koste van je eigen geluk... Het lucht toch op om weer mijn verhaal te doen en ik beloof dat ik er nu nie meer zoveel tijd tussenlaat... Ik zie dat er al vele mensen mijn blogje gelezen hebben, laat gerust een reactie achter xxx
Gisteren afspraak gehad bij de sofrologe, aangezien we in een 'relatiedipje' zaten kwam dit als geroepen. Als bij wonder kreeg ik telefoon van mijne pruts terwijl ik daarbinnnen zat... Alles is ondertussen bijgelegd en op de weegschaal stond 126.5kg en ik woog op mijn zwaarst 137kg. Goed nieuws dus Vandaag met mijn fiets bij mijn mama gereden en daar samen soep met toast gegeten. In de namiddag heb ik afgesproken met Mindy en hebben we een terrasje gedaan, het was immers zalig mooi weer. Ik moest mij tevreden stellen met een plat waterke ma heb/had er helemaal geen moeite mee... Thuisgekomen heb ik kippefilet gebakken, puree gemaakt en ik had in de voormiddag al appels gestoofd in de micro, die heb ik gemixt tot moes. Alles loopt op wieltjes nu en ik heb al meer energie dan 10 kg geleden. Ook het fietsen ging vlotter dan de vorige keer (voor mijn operatie). Met andere woorden alles heel goed en nog geen minuut spijt, ik leef anders, das waar, maar ik leef, daar gaat het om !!!
15 maart is Anja (mijn schoonzus) bevallen van een tweeling, Milo en Matti. Ze had in februari al 1 cm opening en heeft toen enkele weken in de kliniek gelegen, ter observatie en dan nog enkele weken plat gelegen thuis. Ze was uitgerekend voor 9 mei. Milo is gekomen op de natuurlijke wijze, Matti met keizersnede. Ze wegen 1.3 kg en 1.6kg. Ouders en kids stellen het goed, maar ze moeten nog een 4 tal weken in de couveuse liggen.
Vannacht ben ik wel enkele keren wakker geweest, naar toilet, liggen draaien en woelen en mijne pruts (Christof) nog eens goe vastgepakt want dat zal er de komende dagen nie meer inzitten... Rond 5u gaat de wekker, ik ga na beneden terwijl Christof nog even blijft liggen. Ik check nog eens of alles in mijn valiesje zit en ik alle papieren bij de hand heb. Christof kleedt zich aan en zet mijn valiesje in de koffer. Ik doe de deur achter me dicht en we rijden naar mijn ouderlijk huis. Onderweg zegt hij niet zo veel, ik zeg nog "je moet niet bang zijn om hulp te vragen he, voor je eten of voor de was, mijn en jouw ouders staan je graag bij". Hij knikt maar ik weet dat hij een 'plantrekker' is en nie snel op hun aanbod zal ingaan. Aangekomen bij mijn thuis geef ik hem nog een 3tal kussen en zeg ik dat ik hem graag zie, en weg is hij... Mijn ouders eten nog gauw een boterham en drinken nog een kop koffie. (ik mag niet, ik moet nuchter zijn). 06u10 geef ik mijn daddy nog een kus en we stappen in de auto (moetie en ik). Het verkeer valt goed mee en rond 6u35 komen we aan in Gent, UZ Sint Lucas. Ik neem een lotje "opname" aan de bak. Ik heb nummer 10 en we wachten. Het is na 7u als ik aangemeld wordt en doorverwezen wordt naar straat 64 waar ik een kamer krijg. Een oudere vrouw met geamputeerde borst en 2 grote pleisters in haar hals ligt het bed naast me. Ik leeg mijn valies en maak gauw een praatje. Ze mag vandaag al naar huis. Er komt een verpleegster langs die mij een armbandje aandoet en mijn enkels en bovenbenen opmeet, voor de maat van flubitkousjes. Ik vraag ook iets om te kalmeren. Ik geef de nodige papieren af. Even later krijg ik een pilletje dat ik moet laten smelten op mijn tong. 08u10 komen ze mijn operatiehemdje brengen en mag ik op het bed gaan liggen. Een knappe mannelijke stagiair en een jonge verpleegster helpen me bij het aandoen van de kousen. Ze leggen een dekentje op mij, ik geef mijn moeder nog een kus en roep haar 'nie wenen he' toe terwijl ze mij de kamer uitrollen. Eerst gaan we in de lift en na een eindje stappen komen we in de 'recoverryroom'. De 2 wensen mij succes en niet lang daarna komt er een vrouw naar me toe, met groene pakje,muts en kapje rond haar hals. Ze vraagt "dokter Onghena ?" ik zeg "ja" "gastric bypass?" "ja" "allergiën?" "neen" Ze rolt mijn bed even verder achter een gordijn en er staat al een andere, jonge vrouw in groen pakkie aan de operatietafel. Er staat een krukje en ik mag er zelf opkruipen. Het gaat allemaal nogal snel. Ter hoogte van mijn middel ligt een doekje op de tafel en ik merk dat, als ik mijn benen open en toe doe, de tafel meebeweegt. Dat maakt het makkelijker voor de blaassonde te steken denk ik dan.. Ik zie de grote lampen hangen in de operatiezaal en vlak voor mij zie ik nu de chirurg. Links van mij een vrouw, ze stelt zich voor en neemt ondertussen mijn arm, het enige ik onthoud is "anesthesist". De chirurg zegt "heb je nog vragen" ik zeg "steken ze een sonde ook?" "Ja, je krijgt een blaassonde en ook eentje aan u neus voor zuurstof" rechts van mij die jonge verpleegster met het maskertje klaar "dit zal geleidelijk aan effect hebben" zegt ze. Ik adem een 3tal keer in en weg ben ik... Als ik wakker word hoor ik in de verte "we zullen haar eerst naar intensieve brengen". Ik krijg een ruime plaats daar en links en rechts van mij allemaal apparaatjes. Een buisje aan mijn neus voor zuurstof, boven en onderkant van mijn linker hand een infuus, een klepje over mijn wijsvinger, een 3tal napjes op mijn borst voor mijn hartslag, een drainage aan mijn buik en natuurlijk ook een blaassonde. Het ziet er vast veel erger uit dan dat het is... Die dinsdag is het echt tussen slapen en wakker, ik kijk op een klok en de tijd vliegt voorbij... Tussen 19u en 19u30 komen mijn ouders, mijn vriend en zijn moeder op bezoek. Ik ben mij daar wel van bewust. Ze zeggen dat ik er goed uitzie en ik voel mij ook niet superslecht, maar vooral moe... Woensdagochtend komen er een jonge krullebol en een jonge, roodharige verpleegster met soort van Russisch accent bij mij op de kamer. Het zuurstofbuisje mag ondertussen weg. Ze wassen mij, ik draai mij op mijn zij en ze wassen ook mijn rug, mens dat doet deugd. Ze doen even mijn kousen uit voor ook mijn benen te wassen en terwijl ik op een stoel zit maken ze mijn bed op. Rond 11u mag ik naar mijn kamer, ik ben wel eventjes onwel daarna, van de transport. Eens op de kamer zit ik vaker recht en ga ik al eens op de gang wandelen, hetgeen de verpleegster mij aanraadde. Ik mag al eens water drinken. Woensdagavond krijg ik voor het eerst te eten, een ronde beschuit met dieetconfituur, die ik bijna volledig opeet. Wel goed kauwen en rustig... Donderdagochtend krijg ik 8u: 2 sneden getoast brood met dieetconfituur ( ik eet 1/2 snede) 10u: tas kervelsoep ( ik lepel die bijna volledig uit) 12u: ongeveer 100-120gr witte visfilet met saus, een bol puree,120 gr gekookte worteltjes (ik eet 1/2 van de vis, bijna alle worteltjes en een klein beetje puree) Het is in 't begin een beetje zoeken, maar ik kan alles binnenhouden, dus das ook al goed he. Woensdag hebben ze ook mijn infuus weggedaan en heb ik mij zelf gewassen. In de plaats van mijn baxter heb ik nog een 2tal pijnstillers gekregen doorheen de dag. Vrijdagochtend heb ik opnieuw een half snede wit, getoast brood gegeten en om 10u bijna volledig tasje soep. Rond 10u zijn ze mijn drainage komen verwijderen, daar heb ik echt niets van gevoeld... De chirurg was er bij, de knappe stagiair en nog een verpleegster. Ik krijg ook te horen dat ik vandaag naar huis mag. Ik bel mijn moeder, neem mijn spullen bij mekaar en ruil mijn slaapkleed voor mijn 'gewone kleren'. Ik eet nog 1 +1/2 tongrolletje met saus en een paar kleine schepjes broccolipuree. Ik ga naar 't winkeltje beneden om 'merci chocoladekes' voor de verpleging en breng die naar de balie, samen met een boek die ik in het ziekenhuis geleend had. Ik heb gedurende mijn verblijf ook tamelijk wat bezoek gehad, en bloemetjes Al bij al is alles goed verlopen en heb ik niet erg veel pijn.
Vanmorgen ben ik rond 9u opgestaan. Ik heb douche genomen en rond half 10 was Mindy hier al. We hebben samen koffie gedronken en uitgebreid zitten babbelen. Rond 12u is ze naar 't werk vertrokken en ben ik aan mijn bergje strijk begonnen... Ondertussen heb ik gebeld naar de huisarts voor cardiogram maar het nieuwe toestel was nog steeds niet geleverd. Rond 13u heb ik gebeld naar St Lucas hoe laat ik moet binnen zijn morgen "u bent de 2de op de lijst en wordt om 7u nuchter bij ons verwacht, dit wil zeggen vanaf middernacht niet meer drinken, eten en roken" "om 8u gaat u naar de OK en om 8u30- 8u45 starten ze met de operatie". Vanessa (ex collega en goeie vriendin) is hier in de namiddag even langs geweest en we hebben gezellig in 't zonneke gezeten... Even later kreeg ik telefoon dat ik naar Gent mog voor de cardiogram. Ik ben bij mijn moeder gereden en we zijn naar St Lucas gereden (met zus haar 2 kids, moetie was die van school gaan halen). Ik heb van 16u tot 17u in de wachtzaal gezeten en dan kwam er mij een vrouw halen. Ik mocht mijn bovenkledij incl BH uitdoen en even later kwam er een andere vrouw die zuignapjes op mijn borst en 2 op mijn benen deed. Daarna kwam de eerste vrouw nog even mijn bloeddruk nemen en ik mocht mij aankleden en de papieren ophalen in de bureau er schuin over. Ik moest niets betalen, dat ging via de ziekenbond gebeuren. Ik ging mijn moeder tegen en we keerden terug naar huis. Onderweg de kindjes afgezet en zus en schoonbroer nog even gezien en eens ik bij mijn moeder was heb ik mijn auto genomen en ben ik nog naar Laarne gereden (bij de huisarts) gereden, want daar lag nog een vragenlijst die ik eveneens morgen moet meedoen, samen met de uitslag van mijn bloed. Thuisgekomen heb ik kalkoenshnitsel uitgepakt, met een tomaatje en patatje in 't frietvet gelegd en zo hadden we snel eten. Morgenvroeg ga ik gelijk met Christof opstaan en gaat hij mij onderweg afzetten bij mijn moetie, die mij naar het ziekenhuis zal brengen... Het nadert en ik ben wel zenuwachtig, ook vandaag viel het mij op dat de spanning op mijn blaas slaat... Ik ben sinds gister goe verkouden en zal er extra moeten op letten dat ik zeker niet drink na 12u vannacht. Ik hoop dat alles goed verloopt en voor mij kan het nu echt niet snel genoeg achter de rug zijn... Het is ondertussen bijna 21u, ik ga nog even tv kijken en douchke nemen (+alles ontharen, das na tschijnt verplicht) en dan kruipen we in ons bedje... Spannend, maar we moeten erdoor he...
Rond 14u is Christof thuisgekomen. Twas zalig schoon weer buiten, dus zijn we met de fiets eens bij Anja en Pedro gereden (Pedro is oudste broer van Christof). Anja moet nu al enkele weken plat liggen, ze is zwanger van een tweeling en is uitgerekend voor 9 mei. 's Avonds zijn we gezellig met ons 2kes uit eten geweest... Om een bepaald hoofdstuk in ons leven mooi af te sluiten en tegelijkertijd een nieuw hoofdstuk in te zetten Kortom het was een mooie dag, los van de verkoudheid, het niezen, snuiten, de kriebel in mijn keel en de bloedneuzen die ik sinds vandaag gehad heb... Hopelijk vormt dat geen probleem en moet de operatie niet uitgesteld worden, maar dat hoor ik wel aan de telefoon morgen Ik kruip in mijn bedje, nog steeds geen stress maar daar kan natuurlijk nog verandering in komen Ah we zien wel...
Het is zondag en hoewel we ons voorgenomen hadden om eens uit te slapen waren we rond half 8 al wakker. We lagen nog een beetje te kuivelen en zijn rond kwart na 8 opgestaan. Christof is begonnen met zijn camionette van 't werk binnenin te ordenen en ik heb de benedenverdieping gestofzuigd en gedweild. Ik heb ook nog een mand was opgeplooid. Rond half 10 is Christof vertrokken (om zijn auto af te stomen). Straks ga ik ronde pistolets halen en wa charcuterie, of gerief voor een croque monsieur, ik zie nog wel... Nog 2 keer slapen en het gaat allemaal gebeuren, ik kan het nog maar moeilijk vatten... Gisteren zijn we nog bij mijn schoonthuis gaan eten 'biefstuk met friet', ik heb geholpen met champignonsaus te maken... Het was best gezellig, rond 22u waren we thuis... Morgenvoormiddag komt Mindy langs en na de middag Vanessa. Ik ben er nog niet echt uit of Christof zal meegaan naar de kliniek,dinsdag, ah we zien wel he. Rond 13u30-13u moet ik bellen voor mijn cardiogram, wanneer ik mag gaan. Misschien zal het dan doordringen dat dit allemaal echt is, ik weet het niet. Misschien is het omdat ik enkele weken terug al van alles gedacht heb in mijn kop, dat ik nu zo rustig ben... Alles komt goed denk ik dan opnieuw... Alles komt goed... Daar hou ik mij aan vast, voor mezelf, voor ons en ons ongeboren kind(eren) moet ik dit doen, opdat we langer en gezonder leven
Deze nacht om 3u is Christof thuis gekomen. Eigelijk had hij niet zoveel gedronken en toch was ik teleurgesteld. Het is me weer eens duidelijk geworden dat een man helemaal anders in mekaar zit dan een vrouw... Terwijl ik me meer zorgen maak over hem dan over mezelf lijkt het alsof hij gewoon doet waar hij zin in heeft. Pas op, ik snap wel dat hij daar naartoe gaat, ik denk gewoon dat ik op deze moment minder kan verdragen... nog minder Ik ben 's nachts dan ook in tranen uitgebarsten dat het mij allemaal wa teveel was en dat ik niet snapte dat hij niet wat vroeger (en uit zichzelf) naar huis was gekomen. Hij nam me in zijn armen en trooste mij. "Ik snap wel dat het voor jou niet makkelijk is nu" "het komt allemaal goed" zei hij. En meer had ik eigelijk niet nodig. Ik besef ook wel dat het leven gewoon verder gaat en het misschien en makkelijker is als hij dingen om handen heeft, zodat hij er ook niet teveel mee bezig is... Nogmaals, dit is een emotionele weg die we samen moeten doorstaan om een doel te bereiken en achteraf zullen we met trots en opluchting terugkijken . En blij zijn dat we de kracht vonden om die weg in te slaan
Vandaag is het vrijdag 9 maart en tevens mijn laatste werkdag. Het dringt eigelijk nog niet zo goed door. Christof heb ik deze avond niet meer gezien want ze zijn hem komen halen om naar een pensioensfeest van een collega te gaan. Ik heb Cindy uitgenodigd voor een avondje Rummikub (een denkspelletje met cijfertjes), waar we allebei gek op zijn. Ik heb al wat spulletjes klaargelegd voor mijn ziekenhuisverblijf en ik heb vandaag ook slofkes gekocht op 't werk. Het zijn paarse met 'snoopy' erop, mega koddig !!! Ze zullen goed passen bij de paarse kamerjas die ik van moetie mag gebruiken. De ene moment ben ik me heel bewust van alles, de andere moment 'vergeet' ik het als het ware, echt bizar... Het is ondertussen na half 3, Cindy is nog maar net vertrokken en van Christof is nog steeds geen spoor... Rond 00u00 een bericht dat ze nog ergens iets gingen gaan drinken met 'de bende'. Dorstig van een drink naar huis komen, da kan ik moeilijk geloven Enfin, ik zie en hoor het wel straks...
Vandaag is het woensdag. Deze morgen heb ik even getelefoneerd met Greet (meisje van Oostende die vanaf 3de tot 6de middelbaar bij mij in klas zat). Ik heb heel het huis gestofzuigd, wat was opgeplooid, de lakens in de machine gedaan. Enkele kasten uitgemest en kort na de middag serieus wa boodschappen gedaan (zodat er genoeg drank e d in huis is voor de komende weken). Om 17u moest ik bij de dokter zijn voor cardiogram te laten nemen maar helaas was het nieuwe toestel nog niet binnen en moet ik nog eens teruggaan. We hebben samen wel wat papieren in orde gemaakt en de dokter heeft ook bloed geprikt.Hij zei dat hij denkt dat ik achteraf zal blij zijn met die beslissing en dat ik door de ingreep bepaalde kwalen en ziektes toch zal uitsluiten. Dat luchtte op, toen hij dat zei. Een halfuurtje later was ik thuis en heb ik macaroni met kaassaus, hesp en champignons gemaakt en gegratineerd in de oven. We hebben nog even gepraat en samen naar tv gekeken. Daarna hebben we samen de gewassen lakens opgelegd en Christof is rond 20u30 gaan slapen. Ik heb ook al enkele spulletjes klaargelegd die zeker mee moeten in mijn valiesje... Ik heb maandag afgesproken met Mindy en Vanessa, die komen nog eens langs voor de grote dag... Vrijdagavond moet Christof naar een drink van twerk (de partners zijn niet gevraagd), van iemand die in pensioen gaat, ik zorg er wel voor dat ik iets om handen heb die avond, anders gaan de uurtjes traag voorbij gaan vrees ik...
Deze morgen werd ik gewekt door een telefoontje van Kenny (iemand die in het middelbaar bij mij in klas zat en ik jaren nauw contact mee had). Ookal heeft onze band al hier en daar een barstje vertoont, het deed goed om hem te horen en ik had ook niet anders van hem verwacht. De afstand en mijn relatie met Christof heeft ervoor gezorgd dat de dingen niet meer zijn zoals ze waren, maar ik breek er mijn hoofd niet meer over... Gedane zaken nemen geen keer... Vandaag heb ik enkel in de namiddag gewerkt. Het was niet zo druk, de camion was vrij vroeg met de levering en Wendy had weer goed gekuist op voorhand. Kortom er was niet zo veel te doen, maar we hebben ons toch kunnen bezighouden tot 18u . Thuis heb ik spinaziestoemp gemaakt, met een kippefilet in een krokant korstje, lekker. In de voormiddag ben ik even bij moetie geweest, voor een babbelke en voor haar kamerjas (ik mag die lenen voor mijn ziekenhuisverblijf). Morgen moet ik bij de huisdokter voor een cardiogram te laten nemen... Dat is zowat de laatste stap naar mijn operatie, en ik moet natuurlijk alle papieren goed bijhouden, wat anders nie bepaald mijn sterkste kant is ma ik met samenwonen toch geleerd heb. Enfin ik ga nog wat tv kijken en dan kruip ik in mijn bedje x
Vandaag is het maandag. Ik heb mijn zus nog een smsje gestuurd want het is tenslotte haar 30ste verjaardag. Er spoken de afgelopen dagen nogal wa dingen door mijne kop. Ik tel natuurlijk af en kijk ernaar uit maar ik ben ook bang voor het onbekende, de stap die ik ga zetten en hetgeen dit allemaal zal teweeg brengen. Niet alleen het feit dat ik ga veranderen, maar ook de gewoontes die ik ga moeten afleren. Als ik de laatste tijd let op het aantal keer ik werkelijk iets in mijn mond steek, lijkt het echt een serieuze ommezwaai... Hoeveel pijn ga ik hebben? Ga ik eten missen? Ga ik daar psychisch onder lijden? Zal het moeilijk zijn om in de plaats van te eten mij volledig op het sporten te storten? Zal ik los van mijn struize lijf, pijnlijke rug en knie dingen missen van mijn oude 'ik'? Zal ik door mijn operatie minder buiten komen of zullen mensen mij minder uitnodigen omdat ik het meisje zal zijn 'da geoppereerd is ' in plaats van de zotte doos en levensgenieter die altijd in is voor een glaasje en of een etentje? Tzijn allemaal dingen die ik - naarmate de dag dichterbij komt- mijzelf afvraag... Hoe dan ook sta ik achter mijn beslissing, nog altijd, twijfels heb ik niet, ik weet dat ik een gezonder leven zal hebben en dat is op zich mijn hoofddoel : gezonder en langer leven... Ookal voorspel ik dat we (moetie, daddy,Christof en ikzelf) wel vrij emotioneel kunnen worden de moment zelf, als ik binnen moet en als ze mij daadwerkelijk naar de OK brengen, ik weet "we staan ervoor en moeten erdoor". Het hele gebeuren errond : het inchecken, het aftellen, de kousjes, het operatiehemdje, de kliniek, de dokters met kapjes voor hun mond... is op zich spannender en impressionanter dan de operatie zelf, want daar merk je niets van... Ik zeg ook vaak tegen mijn moetie "als ik morgen iets aan mijn hart krijg -al dan niet te wijten aan mijn overgewicht- zullen ze mij ook nie vragen of ze er mogen aan beginnen snijden, dan doen de dokters al het mogelijke om mij te helpen, en dat verwacht ik nu dus ook. Ik ben er ook wel van overtuigd dat het in die situatie helemaal anders is omdat het plots gebeurt en je dus geen weken tijd hebt om alle pro's en contra's tegenover mekaar te zetten... Ah het komt wel goed, hoe zeggen ze dat? "Met tijd en boterhammen" Mijn ventje merkte vandaag ook op dat ik er toch meer en meer mee bezig loop en hij heeft daar alle begrip voor. Hij steunt me in mijn beslissing en dat doet goed. Maar hij kan zich netals ik moeilijk voorbereiden, hij is hem ook nog niet echt bewust van wat er komt... Maar ik voel me sterker met hem aan mijn zij en ik denk dat we er als koppel ook sterker zullen uitkomen, eens alles op zijn pootjes valt en achter de rug is ... Hij wil dat ik mij goed voel en gezond ben en als ik dit nu kies staat hij ook als een blok achter mij, super dus... Ik zie hem graag zu, mijn prutske...
De drink was erg gezellig gisteren, rond 01u00 waren we thuis. Lichtjes aangeschoten weliswaar, maar veilig thuis geraakt.
Deze morgen moest Christof om 6u beginnen werken. Ik ben mijn zus nog gaan helpen, samen met mijn schoonbroer en ons ouders. Morgen is het feestje met 94 man, voor haar 30 ste verjaardag (de 5de maart). We hebben glazen opgeblonken en tafels geschikt. Op de middag hebben we nog een broodje gegeten in de feestzaal en tegen 13u moest ik beginnen werken. Mijn zus moest tegen 13u in Gent zijn om Sterre (haar dochtertje van 4) te halen van een verjaardagsfeestje. Rhune (haar zoontje van 3) bleef ondertussen bij ons in de zaal.
Op het werk was het niet zo druk. De nieuwe DM (district manager) is hem komen voorstellen en heeft een controleverslag ingevuld en ons laten ondertekenen. We zijn vrij vroeg kunnen beginnen kuisen en tegen 17u mocht ik van Pascal stoppen. Ik heb nog wat boodschappen gedaan bij ons in de winkel en ben naar huis gegaan. Ik heb mij een lekker warm douchke genomen en mijn slaapkleed al aan gedaan. Ik heb wa gelezen op facebook en ben hier beginnen schrijven. Het is ondertussen 19u26 en Christofke is nog nie thuis. Hij is na zijn normale werkdag (om 17u) nog bij zijn pa gaan helpen en nu was hij blijkbaar opgeroepen van 't werk om nog eens naar Sidmar te gaan.
Er zijn al een 40tal mensen op mijn blog geweest, grappig eigelijk want heb nog aan nie veel mensen het adres gegeven. Ik heb er met mijn zus ook nog over gesproken vandaag, over de operatie, de gevolgen... Over een collega van haar die ook op het feest zal zijn en op 1 jaar tijd een 30tal kilo afgevallen is...
Het kort en ik ben er bijna alle dagen mee bezig, maar het dringt nog nie door dat ik daar binnenkort op die operatietafel lig...
Alles komt goed, das ons motto. Ook de woorden van mijn zus halmen nog na "ik heb maar één zus" "ik sta achter u en weet dat het nu gevaarlijker is dan dat je er iets aan doet"
Ik schrik weer van de impact die de operatie heeft, niet alleen op mij maar op alles en iedereen rondom mij...
Vandaag is het vrijdag 2 maart, iets na 12u. Om 13u moet ik gaan werken. Ik ben gisteren met Mindy naar "Het Mysterie" geweest, met de fiets. Ookal is het hier maar enkele kilometers verder, ze schrok dat ik het voorstelde om met de fiets te gaan. Het was vrij mistig maar er zat veel zuurstof in de lucht, aangenaam dus. We babbelden en voor ik het goed en wel besefte waren we er al. We hebben genoten van een uitgebreide lunch met een ijsje en de nodige alcohol. De terugrit viel ook goed mee want met de mp3 in de oren ging het fietsen vlotter. Aangekomen thuis heb ik spaghetti gemaakt en kort nadien kwam Christof thuis. We hebben gegeten en hij is nog een potje gaan drinken terwijl ik naar de aquagym vertrok (dat doe ik bijna elke week, op donderdag). Mijn nichtje was er ook en twas vrij intensief, ik was tevreden van mijn dag. Vanmorgen ben ik naar Wetteren geweest om 3 BH's te laten herstellen, ik mag er volgende week om. Ik heb gisteren ook telefoon gekregen van Pascal (de Chef op twerk) dat ik vandaag maar om 13u moest beginnen en ik de zaterdag, zondag en maandag voor mijn operatie ook thuis ben. Dan heb ik nog tijd om de laatste dingen op punt te zetten : de was aan de kant te doen, te strijken, huis nog is grondig te kuisen en op mijn gemakje mijn koffer klaar te maken... Nog 11 dagen en ik lig in de kliniek, ik tel af en toch lijkt het ook zo onwerkelijk... Het kan voor mij niet snel genoeg achter de rug zijn... Bizar dat een operatie van om en bij een uur een mensenleven zo op zijn kop kan zetten... Een levenslange impact op het verdere verloop van mijn en vele anderen hun leven...
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam amandel.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is bediende bij Buurtslagers.
Ik ben geboren op 17/09/1984 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: aquagym, iets gaan drinken/eten, uitwaaien aan zee.
Ik ben veel meer dan een getal, ik ben een vrouw, een partner, een werknemer, een vriendin, een zus en een dochter...
Een vriendin van mij is begin februari geopereerd en die is er op 2 maand 22 kwijt... Je kan natuurlijk de ene persoon nie vergelijken met de andere en gezien de situatie is het allemaal wel wat vlotter gegaan denk ik. Het deed goed om met haar te praten, ze zei dat ikzelf weer de hoofdzaak moet worden en nie een bijzaak. Ik mag de ingreep niet gaan onderschatten en hoewel ik mij altijd weggecijferd heb voor hem moet ik inzien dat ik met mezelf verder moet en voor mezelf moet zorgen. Ze begrijpt dat het emotionele, financiele en rationele met mekaar vermengd wordt door de woede en het verdriet rond het bedrog en de breuk.. Ik heb de laatste weken erg veel steun gehad van mijn ouders, mijn zus en haar man, vrienden, familie, ik ben er erg van geschrokken. Ze raadde me aan dat ik er de beste deal moest trachten uit te halen en moet laten varen met wie en hoe hij zijn leven verder zal leiden... Ik probeer mij sterk te houden maar ik ben eerlijk, de ene dag lukt me dat al beter dan de andere. Ik kreeg een paar weken geleden een kaartje met een gedichtje op van mijn zus, schoonbroer en de kids 'om je op te vrolijken' en ik was er erg door ontroerd. Ook toen ik gister in de bank ging informeren ivm ons lening, kreeg ik het op de terugweg moeilijk. Ik zag in flitsen hoe we bijna exact 2 jaar geleden vrolijk samen de bank binnenstapten met zijn ouders, om alles in orde te brengen. Het is als een film die zich weer afspeelt, de leuke momenten, de minderleuke, de uren werk, de grapjes, de vrijpartijen... De sofrologe heeft gelijk 'het is als een rouwproces', echt moeten verwerken dat er iets heel ergs gebeurd is... Het is ook een hele nieuwe start, want mijn leven is 360 graden gekeerd, op korte tijd. En willen of niet, ik moet verder, er is maar 1 weg en das vooruit... 
om ook met hem is te praten.
Ah we zien wel...
