Dit is denk ik toch mijn favoriete plaat aller tijden Geen enkel skipmoment en een aantal monumentale nummers die tot het beste behoren dat de muziekwereld te bieden heeft. En vooral: dit album is een geheel, een trip waar je meer en meer in verdwaalt naarmate het vordert. Het opent nog vrij luchtig, maar dan wordt de sfeer grimmiger met als absolute hoogtepunt 'The Same Deep Water As You'. Raar dat ik het zo moeilijk vind om hier een recensie over te schrijven. Deze plaat is er toch vooral eentje die je moet voelen. Geen analyse is hier tegen opgewassen. Dit is 1 brok emotie. Liefdesverdriet, hoop, berusting, woede, melancholie..Alles komt in een waas op je af en er zit niks anders op dan dit over je heen te laten glijden. En 'The Same Deep Water As You', hoe depressief het ook mag zijn, brengt mij in een trance, een gemoedstoestand waar ik niet uit wil geraken. Bij Fascination Street heb ik hetzelfde gevoel. Alleen is hier het verschil dat ik niet kan stilzitten op dit nummer. Ik wil dansen, ik wil al mijn frustraties eruitgooien. Let's move to the beat like we know that it is over. Bij Pictures Of You wentel ik mij dan weer in de melancholie die bijna tastbaar is:
i've been looking so long at these pictures of you that i almost believe that they're real i've been living so long with my pictures of you that i almost believe that the pictures are all i can feel
En wat klinkt Smith toch geloofwaardig, hij mag de meligste dingen zingen en hij komt er nog mee weg. Dit is perfectie, een betere plaat maken dan dit is zo goed als onmogelijk. En niet omdat hij zo goed in elkaar zit en het stuk voor stuk schitterende composities zijn. Maar omdat deze plaat recht naar je hart gaat. Je luistert niet naar dit album, je beleeft het. Daardoor is een technische analyse hier compleet overbodig. Vergeet het om dit album als achtergrondmuziek op te zetten, want zonder dat je het weet zit je weg te dromen en laat je je meeglijden op de golven van deze muziek. Ook als je bezoek ontvangt zet je beter wat anders op, dit moet je alleen beluisteren. Liefst in een verduisterde ruimte, met koptelefoon en een biertje. Maar verschiet niet als je, nadat het laatste nummer eindigt, vaststelt dat je geen enkele keer van je glas gelurpt hebt.
Telkens ik dit luister wordt ik weer verliefd op deze muziek. Ik kan aan niks anders meer denken, het beïnvloedt mijn waarneming, prikkelt al mijn zintuigen en telkens verlang ik er terug naar wanneer de 70 minuten zijn afgelopen. ohja, heb ik al gezegd dat ik Homesick zo'n prachtig nummer vind, de perfecte apotheose van deze cd. Inspire in me the desire in me to never go home... om daarna nog eens de puntjes op de i te zetten met Untitled. Inderdaad, dit behoeft geen woorden. Zoals de hele plaat mijn nutteloze schrijfsels hierbij ook niet nodig heeft. Maarja, soms kan het zo leuk zijn om je emoties naar woorden en zinnen te transformeren. Alleen jammer dat die emotie dan ook meteen zijn waarde verliest. Daarom luister deze plaat, onderga ze en laat je volledig gaan
Reacties op bericht (1)
03-04-2011
leeg glas
Keb ook geluisterd onlangs. Moet em nog paar keer horen voor dak oordeel kan vellen, ma tis inderdaad wel een grimmige en donkere plaat :p En na afloop was mijn glas wel leeg haha :p
Geen enkel skipmoment en een aantal monumentale nummers die tot het beste behoren dat de muziekwereld te bieden heeft. En vooral: dit album is een geheel, een trip waar je meer en meer in verdwaalt naarmate het vordert. Het opent nog vrij luchtig, maar dan wordt de sfeer grimmiger met als absolute hoogtepunt 'The Same Deep Water As You'. Raar dat ik het zo moeilijk vind om hier een recensie over te schrijven. Deze plaat is er toch vooral eentje die je moet voelen. Geen analyse is hier tegen opgewassen. Dit is 1 brok emotie. Liefdesverdriet, hoop, berusting, woede, melancholie..Alles komt in een waas op je af en er zit niks anders op dan dit over je heen te laten glijden. En 'The Same Deep Water As You', hoe depressief het ook mag zijn, brengt mij in een trance, een gemoedstoestand waar ik niet uit wil geraken. Bij Fascination Street heb ik hetzelfde gevoel. Alleen is hier het verschil dat ik niet kan stilzitten op dit nummer. Ik wil dansen, ik wil al mijn frustraties eruitgooien. Let's move to the beat like we know that it is over. Bij Pictures Of You wentel ik mij dan weer in de melancholie die bijna tastbaar is:
