Margot en Rudy vertellen ons honderduit over Noorwegen, een land waar ze hun hart verloren hebben. We komen bijzondere dingen te weten over dit land, weetjes die je alleen maar ontdekt als je hier woont, o.m. Het instaploon en het gemiddeld salaris in Noorwegen? Wat, wanneer en hoe eten de Noren? De fastfoodcultuur en wat zijn de gemiddelde werktijden? Wanneer beginnen ze aan de job en hoe vroeg stoppen ze met werken? Het ondernemen dat hier helemaal anders is dan in België, de werkloosheid in Noorwegen, de scholen en de gezondheidszorg en natuurlijk over de ongekende mogelijkheden die dit land biedt met z’n bijzondere natuur. De 3 talen die hier gesproken worden , de criminaliteit, de karikaturen over de Zweed , de Deen en de Noor. Ik schijf het allemaal op en zal het met je delen in het boek dat we uitgeven in het najaar. “Home at Europe 2007-2008“.

Margot biedt ons spontaan de mogelijkheid aan om ons wasje te doen, want dat was de initiële reden waarom we stopten aan deze camping. Alle handdoeken moesten eens gewassen worden. Rudy geeft ons een kilo kabeljauw “Zelfgevangen dit weekend” zegt hij fier. We bedanken hem hartelijk. Om 10 uur ‘s avonds is er concert in het hotel. Het zijn hier in deze streek de “Hamsun dagene” en ter ering van Noorwegen’s grootste dichter is er overal wel wat te doen in hier. Het wordt een soort country avond in het Noors met veel humor, dat horen we aan het publiek dat stevig lacht met de grappen. Wij zitten wat om ons heen te kijken want we verstaan er natuurlijk niets van.

Zondag 3 augustus. Het is halfnegen als we uit het warme bed komen en geconfronteerd worden met de zomers in Finland. Het is 7 graden koud. Een wagen komt oprijden en laat zijn houten bootje in het water. Twee vissers die op zalm gaan vangen, een Zondagsport in Finland en het brengt nog goed op. 3,5 euro betaalden we voor 100 gram, in de winkel. Onze buurman was vanochtend al weer gaan vissen en maakt een jongen van 11 kilogram schoon aan de rand van de rivier. Ik zie hem, wanneer hij het boeltje ingewanden en bloed verwijderd en de plek schoon maakt ons restje spaghetti die ik gisteren in de rivier gooide uit het water halen. Ik spreek hem aan en zeg dat die van ons is. “ No good for the fisch“, zegt ie wat nors, “there is a box “. We hebben het helemaal verkeerd gedaan. Van dit water kan je drinken vervolgt hij als het proper blijft. Ik excuseer me en hij knikt weer eens als hij onze vuiligheid in de vuilnisemmer gooit die wat verder op staat. Finnen plassen ook niet in de natuur, vervuiling! De mannen gaan in het urinoir dat bij de toiletten staat op parkings! We tellen onze flessen wijn en wodka. In Noorwegen mag je volgens de douane voorschriften max. 2 liter wijn invoeren onder de 22% en 1 liter van een straffer gehalte. Ook aardappelen mag je niet meebrengen, sigaretten max. 400 stuks. Dus moeten we wel het een en ander verstoppen in onze garage in de hoop dat we de volgestouwde garage, we zijn een jaar onderweg en hebben nogal wat spullen toegevoegd bij wat we al hadden ingeladen bij ons vertrek in dus maar hopen dat we niet moeten uitladen want dan zijn we wel een half dagje bezig en zullen een behoorlijke boete moeten betalen als ze onze flessen vinden. Ontbijtje , koffie en on the verder onderweg naar de Nordkap.

We rijden een paar honderd kilometer en belanden in Kilpischarvie, het grensdorpje met Noorwegen. We tanken onze camper vol aan 1,54 euro de liter. We vervangen onze extra gasbidon omdat je in Noorwegen, net als in Finland geen GPL kan vinden en we slechts half vol, zo je wil half leeg staan. Als we in dit Noordelijk gebied zonder gas vallen zou dat betekenen dat onze ijskast het niet meer doet als we stilstaan , we geen warm water hebben en ook geen verwarming meer,dat kunnen we niet maken. De weg naar het Noorden die we volgen lijkt al een beetje op het einde van de wereld, alleen maar sparrenbomen en sparrenbomen, puur natuur. Onze Repsol lege tank heeft een sluitingstuk dat erg lijkt op dat wat men hier gebruikt maar past net niet. We hebben al eerder de gastank moeten vervangen in Spanje omdat onze Belgische aansluiting niet paste. Ik wring de zelfgemaakte constructie, de aansluiting die je op de bidon plaatst uit elkaar om met de Belgische aansluiting die ik opzij gelegd had te proberen op een Noorse tank. He lukt. Gas is very expensive zegt de man en rekent ons voor 85 voor de tank en 30 voor gas: 115 euro. We schrikken maar hebben geen andere keuze. De weg die we volgen ligt er verlaten bij, hij word ook smaller en slechter bereidbaar. Af en toe komen we een camper tegen of wat auto’s. rendieren lopen hier op de weg en hebben voorrang. Magnifieke om zo’n rendier te zien oversteken. In een stalletje van niets verkoopt een Lap wat dierenhuiden en wat Lapse spulletjes. We kopen een muggenmepper, “Lemmenlätkä” want er zitten wat muggen in de auto die je met niets weg krijgt en we vrezen dat hoe noordelijker we rijden hoe meer muggen ons het leven zuur zullen maken. De muggen zoemen ook niet, ze vliegen geruisloos langs je heen en pakken je vel zonder dat je er erg in heb, ik tel 14 bobbels en Sam 20, maar ze slaat niet zo op die beestjes. De douane van Noorwegen zijn een niemendalletje, we rijden er gewoon door. Er is geen controle. Onze grootste vriend tijdens onze reis is Proximus die ons bij elke grensovergang in een ander land een sms’je stuurt. “Proximus goede reis, bellen naar een Europees land kost 0,5939 euro/min en gebeld worden 0,2904 euro inclusief BTW. We merken dat de prijs in het begin toen we vertrokken, met vodafoon 0,99 euro was, dus dat gaat de goede richting uit.

Alleen is het zo dat Noorwegen niet in het vodafoonnetwerk zit, dus dat voordeel hebben we niet. Vanaf hier worden de bomen kleiner en na enkele kilometers staan we in bewondering van het veranderende landschap. We rijden een stukje hoger dan Murmansk in Rusland en zitten een stuk boven IJsland zien we op de kaart Het wordt bergachtig , en we rijden langs een enorm meer zo lijk het maar het is de zee, Lyngen, een baai van wel honderd kilometer lang. Sneeuw op de bergen, zonlicht dat ze verlicht en veel kristalhelder blauw groen ijskoud water. Dit is prachtig, als in een prentbriefkaart rijden we maar dan een hele grote levensechte. Als ik zeg tegen Sam dat ik even ga stoppen om een foto te maken zegt ze laconiek, liefje de eerstkomende 300 kilometer is het niets anders dan dit. Dit is het mooiste land van Europa zeggen we tegen elkaar maar het is er onbetaalbaar om te wonen,althans met ons salaris en hier op reis met ons budget. Een landkaart die we onderweg kochten kost 20 euro. Sam meent in een oogopslag een prijsaanduiding in een benzinestation gezien te hebben van de diesel, 25,….. NOK. We worden even stil, Sam zegt plots dat zou dan meer dan 3 euro per liter zijn! Als we rijden beseffen we allebei dat we een beslissing moeten nemen. 3 euro voor een liter diesel, kan niet waar zijn. Groenten en fruit zijn hier niet te verkrijgen volgens onze gids en vlees en verse vis zijn peperduur. Een pakje sigaretten kost 10 euro! We besluiten om een dubbele check te doen aan het eert volgend tankstation. Prijs van de diesel:12,50 NOK we vragen hoeveel euro dat is aan de kassa. 1,67/l berekent de jongeheer. We informeren naar de prijs van de brug die we zullen moeten nemen om naar het Noordelijkste eiland te gaan waar de Nordkap op ligt en men verteld ons dat je twee keer moet betalen, de heen en terug weg 150 euro kost. . We zetten ons even aan de kant en houden onze algemene vergadering. Van dit punt, Lokvollen, uitgesproken “leukvol “ moeten we nog 550 km rijden tot de Nordkap, langs dezelfde weg terug, er is er maar één weg betekent dat 1100 kilometers. We zijn vandaag 7 uur onderweg geweest voor 257 kilometer. De weg is smal, je vertraagd omwille van de rendieren, je stopt even om de benen te strekken, een fotootje te nemen en iets te eten. Dat betekent een gemiddelde snelheid van 36,7 km per uur . Sam berekent op haar grote calculator dat we aan deze gemiddelde snelheid en in het vooruitzicht dat we nog 1100 km te rijden hebben: 29 uur zullen rijden aan 7 uur per dag, zoals we dat vandaag deden, dat we nog 4,28 dagen rijden heen en terug zonder een al te lange stop op de Nordkap zelf? 1euro 67 per liter, we verbruiken 10 liter per 100 km is gelijk aan 183,7 euro diesel, in Belgische frank zou dit uitstapje, uitspatje 7408 frank kosten en zijn we 4,28 dagen + een dag terplaatse is 5 dagen onderweg om terug op dit punt zijn? Is dit verstandig vragen we ons af en willen we dit? We stappen even uit voor een frisse neus, dat is hier niet zo moeilijk, nemen de fact and the figures nog eens door. Ik vouw de landkaart van Noorwegen open en Sam zegt dat de ‘Lofoten’ ook erg aantrekkelijk zijn met de Fjorden en zo.

Noorwegen heeft zoveel prachtig plekken te bieden. Op onze kilometer teller staan nu 22389 kilometers die we afgelegd hebben van Antwerpen op 15 oktober naar het zuidelijkste punt in Sicilië: Marzamemi op 13 april ( toen 11527 kilometers gereden) en van daaruit op weg naar het Noorden van Europa via Italië, Slovenië, Kroatië, Hongarije, Slovakijë, Polen, Duitsland, Zweden, Finland tot op dit punt, Lokvolle in Noorwegen. Een afstand van 10862 km.

We tanken onze dieselbak lekker niet ‘leukvol’ en maken vandaag op zondag 3 augustus rechtsomkeer richting ‘ het zuiden’.

We rijden tot we een mooie plek hebben gevonden met zicht op zee, recht tegen over een gletsjer in het dorp Skibotn. Er staat een noordenwind, letterlijk te blazen.

Ik verken het plekje en loop langs de branding van de zee. Ik vind alleen maar wat grijs paarse mosseltjes tussen de zilverkleurige stenen op het strandje, weekdieren zullen het hier wel te koud hebben om te overleven vermoed ik.

Maandag 4 augustus

Vanochtend werden we wakker met het geluid van overvliegende meeuwen, het 11 graden buiten, het zonnetje schijnt en we nemen de map om onze zuidelijke bestemming te bepalen.

Het eiland Senja stelt Sam voor. In de Trotter lezen we dat dit schitterend eiland alleen maar door de Noren wordt bezocht en dat je er alle Noorse landschappen aantreft. Het natuurpark Anderdalen biedt een landschap dat aan de Noordkaap doet denken. Een mooi alternatief toch.

We drinken samen koffie in de prentbriefkaart en bedenken dat de andere richting uitrijden, terug zuidwaarts ons ook wat ademruimte geeft. De afgelopen week van zondag 27 juli tot gisteren, zondag 2 augustus hebben we 2332 kilometer gereden in 6 dagen. We nemen vanochtend de tijd om bij te schrijven en de huishoudelijke poespas uitgebreider aan te pakken. We hebben nog 6 weken vakantie tegoed, 42 dagen voor we terug thuis zullen versus moeten zijn.

Een tikie vervelend als het licht blijft de hele avond en ook de nacht, als Sam, die daar zo geen last van heeft al slaapt, schrijf ik wat aan het script en het boek maar het wordt gewoonweg niet donker en er is een klokje in me dat zegt “nog niet moe worden“. Ik sluit maar alle gordijntjes en kruip in bed, kan niet de hele nacht schrijven. Morgen gaan we weer bollen ‘naar het zuiden! ”

We rijden richting Tromso en cruisen door de bergen, de brede ravijnen en de afwisselende landschappen zoals we die kennen van in Wallis, Zwitserland. Alleen de ontelbare meren hier maken het nog mooier. De bergen zijn ook niet zo hoog en toch ligt er op de noordflanken nog sneeuw. De hoogste berg is Noorwegen is amper 2469 meter hoog. We rijden voorbij een Shell benzine station en lezen dat een litertje 13,87 kronen kost, dat is 1euro 84. We denken da de prijzen hier vrij zijn. Voor een vers broodje ( 750 grammen) dat we kopen betalen we 30 NOK, dat is 4 euro. Lekker en duur. Op een parking van we aan bestuurder van een Chevrolet die een groene nummerplaat heeft wat het verschil is met de normale witte en zwarte letters. Hij verteld ons dat je de helft betaalt als de achterste zetels er uit zijn, zogezegd een werkauto

Voor zijn Chevy, een groot model maakt dat 90.000 euro ipv 180000 Euro. We kunnen ons niet voorstellen dat je bij ons een auto, taks included 7.259.400 Bef betaald. We rijden een stuk verder door een prachtig landschap en na elke bocht ontvouwd zich een ander meer, mooie bergen en een geweldige view. Regelmatig zien we een bordje ‘Turist information’ staan, de eerste keren stopten we maar al snel hadden we door dat zo’n bordje meestal verwijst naar een lokaal straatwinkeltje met Sami spulletjes, Lappensouveniertjes, waar ze een paar reclame brochuurtjes hebben over de streek. Een middel om toeristen te lokken natuurlijk. Met Donald Fagen’s: “Green flower Street” scheuren we door de ravijnen en flaneren langs de meren met onze camper. Af en toe wandelt er een rendier op of over de weg. Het zijn geen dieren die wild om zich heen over de weg spurten of wegvluchten, ze grazen wat en lopen dan, zich helemaal niets aantrekkend van voorrangregels of wat dan ook, over de weg. Altijd opletten geblazen. Sam stuurt een sms’je naar Alain Soetaert met de boodschap dat we door de Noorse fjorden cruisen met de zalige muziek,van Donald Fagen en krijgt gelijk een sms terug dat hij in de Dordogne rijdt met Steely Dan op de achtergrond. Wat zalig. Het valt ons op dat de schattige houten en gekleurde huisjes hier helemaal geen dakpannen hebben, een stalen of ijzeren plaat ligt erop. Hier is nog business voor Wienerberger bedenk ik me.

‘s Middags zetten we ons tafeltje buiten en trakteren we onszelf op een Noors schoteltje met haring in het zuur, verse roze garnaaltjes die opgewarmd zijn in olijfolie met zwarte peper, verse gemarineerde zalm op een bedje rucola, rode en witte ui erover, vers Noors brood, in de schil gekookte aardappeltjes met Spaanse Allioli erop. Fantasietje erbij van mosterd dille saus, mierikswortelsaus en dat alles geserveerd met een Franse witte wijn, From the French wine makers, vin de table imported to Zweden. Op onze vervolgweg rijden we regelmatig door tunnels door de bergen, z’n 300 tot 2,5 km lang die primitief gehakt zijn in de bergen en sober verlicht. Hopen maar dat we geen tegenligger hebben want dan moet één van de twee achteruit rijden naar een inhammetje dat wat breder uitgehakt is, maar dat valt tot nu toe mee. Er zijn niet zoveel reizigers hier. Af en toe een camper die ook onderweg is op dit schitterende eiland en tegen valavond, hoe wel de avond hier niet valt, op zoek is naar een plek om de nacht door te brengen. De dorpjes zijn niet echt dorpjes zoals wij ze kennen. Er zijn geen winkeltjes , kerkjes of een cafeetje. Af en toe wel op een plek , we zoden het kunnen vergelijken met een gehuchtje waar ook een schooltje, een postkantoor en een kapper is. Het zijn eerder wijkjes met een paar huisjes die we tegen komen. In een klein dorpje maken we kennis met twee Russische dames, moeder en dochter uit Sankt Petersburg die met z’n tweetjes Noorwegen verkennen. Aardige mevrouw die zeer geëmotioneerd verteld over de leukste plekjes die ze al bezocht hebben. Ze zijn ook naar de Noordkaap geweest maar weinig gezien omwille van slecht weer. “En dan sta je daar en poosje naar de verte te kijken en je ziet alleen maar mist. “ verteld ze. Wel hebben ze 150 NOK betaald voor de auto, en 45 NOK per persoon om over de brug naar het eiland te rijden en nog eens elk 200 NOK om de tunnel te nemen naar de Nordkap zelf. Ik bereken even als ik ze gadesla: Dat maakt omgerekend van Noorse Kroon naar onze munt 80 Euro voor een portie mist! Goed dat we er niet naar toe geweest zijn maar de tijd die we over hebben nu kunnen gebruiken, alsook de centen om de fjorden te bewonderen. Hier in dit geweldige landschap, waar we rijden op een één baansvak valt onze gsm vaak uit. Geen netwerk beschikbaar geeft hij aan. We trekken naar een dorpje HAMN. In de Trotter, van een paar jaar geleden, staat dat dit vissers dorpje een bezoekje waard is en dat men daar viskoppen droogt. Als we het bordje zien staan zien we enkel een spiksplinter nieuw hotel in wit hout met luxe flats en kamers aan het haventje. Het dorpje is niet meer. Richting Grillefjord rijden we door de bergen , de weg kruipt langs de fjorden heen, bijzonder want meestal kan je niet zomaar van de ene fjord de andere inrijden. Er steekt een vos over op het eenzame pad, ik stop om een foto te kunnen maken maar de vos is sneller dan ik.

‘s Middags is het fris om buiten te blijven zitten. Ik zet ‘Good Will Hunting’ op, een dvdeetje van Eric en geniet van de uitzonderlijke sterke acteerprestaties, de  mono- en dialogen, een film om van te snoepen.

Het is vanavond, 14 juli , 16,5 graad ….koud. We zetten de verwarming maar even terug op want het is winters kil en vochtig aan het Balatonmeer . ‘Jongens is dit de zomer van 2008 ! geen weer“. We hebben de was en de plas gedaan vandaag en kunnen morgen terug ‘trekken‘. Naar het noorden, zo hebben we beslist. We nemen nog even afscheid van Guido en Kristien die opgetogen waren met de DVD van de film van Ramses Shaffy die ik hen leende.

‘Budapest, here we come.’

15 juli
Vrij snel rijden we na een 90 kilometer de autostrade af naar het centrum van Budapest, volgen de pijltjes ‘camping’ en belanden in een oude stationswijkje. Het perron en de treinbills zijn verwenen, het stationnetje is gerenoveerd. We worden onthaald met een welkomstdrankje door de uitbaatster, die overigens goed Frans spreekt. De prijs per nacht is ontbijt inbegrepen, hebben we nooit eerder gezien op een camping. Ze weet van aanpakken die dame, als we in het oude stationnetje dat ook een restaurant is geworden de kaart vragen om wat te eten verteld ze wat ze in de keuken heeft vandaag. Een kaart is er niet, het zit allemaal in haar hoofd. De 4 gerechten die ze opsomt zijn allemaal Hongaarse specialiteiten zegt ze met een glimllachje. Sam neemt een kipje met sla , echt Hongaars en ik een Goulash. “Een dessertje ?” vraagt ze als we de rekening vragen. En als we bedanken voor het dessert vervolgt ze: “of schenk ik jullie een koffie uit of een Palinka?“ Crosselling!, ze is opgeleid en bijgevolg rekent ze ook goed door als we een papiertje krijgen dat de rekening moet voortellen.

De Palinka was niet van het huis!

Budapest verrast ons. Het is een stad met veel beelden, beeldhouwwerken en monumenten. De oude communistische leiders van weleer zijn van hun pied-de-stal afgehaald in 1989 en verzameld in het Parc Du Méménto. Buda en Pest, ooit samengevoegd tot de mooi aan de Donau gelegen stad Budapest. De Hop on Hop bus brengt ons langs de mooiste gebouwen van de stad en we hebben geluk als we een restaurantje zoeken want het is weer à vollonté voor 12 euro dat we eten. Respectievelijk een glaasje champagne, sushi’s , een waaier van salades, vis en vlees op de gril, een scala van eend, wild en uiteraard de goulash, dessert, koffie en wijn inbegrepen. Eten is hier , als je de plekjes vindt goedkoper dan zeg maar een biertje of een wijntje gaan drinken op de historische plaatsen en natuurlijk in de fashionstreet van deze stad waar we ook belanden. Er is nog zoveel te zien, dus morgen moeten we terug, we hebben geen keuze. De Fototentoonstelling Body and soul, het Mémentopark en de wereldvermaarde thermen.

‘s Avonds nemen we lijn 2 van de metro en bus 158 een halfuurtje onderweg terug en komen veilig en wel terug aan onze camper . We uploaden de foto’s en genieten na van deze lange en toch wel vermoeiende citytrip. We hebben er al wat tripjes op zitten bedenken we ons. Op een rijtje de 14 steden die we bezochten tot nu toe:

In Portugal: Lissabon, Porto

In Spanje: Sevilla, Granada, Cordoba en Valentia

In Italië: Roma, Napoli en Venetië

Sicilië: Palermo

Slovenië: Lubliana,

Kroatië: Dubrovnik en Zagreb

En vandaag in Hongarije: Boudapest

Donderdag 17 juli,

We nemen nog al wat buslijnen en tram trajecten om uiteindelijk in het park du Mémento te garaken. Logisch dat het deze verzamelplek van oud gedienden uit het communistische tijdperk verbannen werden tot een legen plek ergens aan de rand van de stad. We zijn verbaasd over de grootte van de monumenten als we ernaast, eronder en ervoor staan op deze plek. Elk van deze belden stralen macht, onderdrukking en vooral veel eigenlof uit van de heren die geposeerd hebben voor deze enorme bronzen beelden: Lenin, Stalin, Marx en Engels, een plekje voor Dimitov, de kapitain Ostapenko en andere communistische helden ? Wat en waanzin om jezelf zo groot -er zijn er van 12 meter hoog bij- te vertonen in een bronzen of koperen beeld dat overal in de stad de kleine mensen bang moest maken en bewust van de verdrukking en overheersing van het communisme. Het is de enige plek in Europa waar de dictators van weleer die dit land geteisterd hebben samen op een soort kerkhof uitgestald staan. In een aanpalend barakje zien we een film van de veiligheiddienst van de communistische staat die vroeger werd gemaakt om spionage technieken en geheime observatiemethodes aan te leren aan de agenten en politie. We kopen wat ansichtkaartjes van het vroegere USSR.

We nemen de tram terug en omdat we zien dat wij zowat de enige passagiers zijn die ons kaartje valideren in de handmatige valideringsmachine in de tram, slaan we het een keertje over. Een single ticket is ook hier al snel 1,5 euro voor een ritje. Dat hadden we dus beter niet gedaan want na een halte of 4 vraagt een heer in burger die zich legitimeert als controleur onze tickets. Die hebben we wel gekocht maar we hebben ze niet afgetikt. 12.000 forint boete elk zegt ie. We stamelen wat zo van “ we hebben toch tickets en we wisten niet dat …. “ en hij maant ons aan om uit te stappen. Na wat discussie heeft ie ipv van 2 maal 12000 forint boete een voorstel. 6000 Zget hij en het is OK voor 2. Dat is ipv 24000 forint, zo’n 106 euro slechts 6000 forint, 26 euro. Geen slechte zaak voor ons en ook niet voor hem. Een ontvangstbewijs geeft ie niet, als het officieel moet is het 24000 euro. We betalen en lopen dan maar te voet verder een kilometer of twee naar het grillrestaurant waar we het ons verder niet aan ons hart laten komen. We eten weer feestelijk met alles erop en eraan. De dame aan de receptie herkent ons en bied een Tokaj wijntje aan. Voor de vaste klanten. Na twee uur , terwijl het buiten alweer stort giet zijn we heerlijk voldaan om onze citytrip naar de antiek staat verder te zetten. We dwarrelen maar wat in deze straat en bewonderen het zilverwerk en de mooie oude kastjes. We wandelen terug via de niet zo toeristische lanen en stegen en nemen als afscheid van deze prachtige stad een koffietje in een cafeetje waar we zowat een derde betalen voor een drankje als in op drukke terrassen waar de toeristen zitten. Als we aan ons huisje komen met zware benen van het stappen en slenteren door de stad barst er weer een onweer los. Net op tijd. Een Palinka en naar bed, Palinka is zoiets als ‘Eau de vie’ dat we kennen van in Frankrijk, of de Aquardente in Portugal, de Grappa in Italie, maar de Palinka is van hier. Nog eerst nog de foto’s uploaden en ons verhaaltje opschrijven. Vaste gewoonte want als je dat niet doet gaat alles al snel aan je voorbij; Morgen weer on the road langs de Donau naar Slovakije. Als afsluiter zit ik op mijn trapje , 2 meter verwijderd van de camper naast ons nog wat te turen naar de nacht. Als een straf zo voel ik het omdat je met een camper absoluut geen steden moet aandoen. De Campings in de buurt zijn steevast parkingplaatsen waar je zelfs geen ruimte hebt om een tafeltje en een stoel neer te zetten. Een camper is gemaakt om te trekken door de natuur. Ik drink nog een borreltje en ga naar bed bij Sam die al een uurtje of twee onder het dons ligt.

Bij het ontbijt van 18 juli, bij twee lauwe pannenkoekjes nemen we afscheid van onze Nederlandse buren, Lum en Teets die ook op deze parking staan en vandaag verrekken voor een tocht door Oekraïne. Een onderneming.

One beste groetjes ginder en uiteraard een prettige vakantie gewenst aan allen.

Het wordt anders in het weekend. Zoals we ondertussen gemerkt hebben zijn ook de Hongaren vroeg wakker als ze op weekend gaan naar hun caravan. Er lopen frêle meisjes rond de camper die van alles te vertellen hebben tegen elkaar op dit vroege uur. Jongens staan al te trampolienen en de vader is zijn visgerief aan het uitladen met veel bijhorende poeha wan hij vindt zijn wormen niet!. Het zal een druk weekend worden bij 38 graden zoals ze voorspeld hadden. Gisteravond kennis gemaakt met Guido en Kristien Evers, Belgen uit Leuven hier op de camping op vakantie voor 3 weken. Aardige mensen, hoe kan het ook anders, als je landgenoten ontmoet op vakantie. Onder de vlag met de Vlaamse leeuw zaten we gisteravond, 11 juli, wat te borrelen aan hun camper en te babbelen over thuis, de politieke situatie in ons land, het werk en de combinatie werk, carrière en gezin. Stof voor het script ‘ Lamst Happy‘ . Ik zet vanochtend in mijn hoofdtelefoon met muziek van Burt Bacharach op, ‘Take it easy on yourself’ van honderd jaar geleden en distantieer me daardoor van het Hongaars geklets van de meisjes . Na ons babbeltje met de landgenoten zijn we weer iets gaan eten in het voortreffelijke restaurant van deze camping Levendula. Snoekbaars namen we deze keer, ik denk een jongen van 3/4 een kilo, die weliswaar gefrituurd opgediend werd, wij kennen dat niet zo, maar ons wel beviel. Dit restaurantje is erg goed en goedkoop. De rekening wordt hier gemaakt op kleine schrijfbriefjes en als we afrekenen moeten we slechts 5000 forinten betalen, 20 euro voor 2 personen, een liter witte wijn inbegrepen.

Eerder schreef ik dat op culinair vlak in de middelklas restaurants die we bezochten de Europese keuken niet echt en altijd verrassend is. Nu we hier aan het Balatonmeer bijna elke dag wat anders proeven moet ik toch bekennen dat de Hongaarse keuken een bijzonder rijk aroma biedt van zoete,rinse( zure) en zoute smaken aangevuld met bittere en scherpe aroma’s. Het beroemde ketelgerecht; Gulyasoep, dat de herders op de poesta van Hortobagy in de middeleeuwen al bereidden is daar een goed voorbeeld van.

Het in stukken gesneden rundvlees wordt met plakken ui samen gekookt en vervolgens op smaak gebracht met paprika, tomaat en aardappel.

De vissoep is ook heerlijk alleen zouden wij de vis fileren voor we hem in de getrokken bouillon gooien. Het gaat er allemaal wat ruwer aan toe. Misschien verkopen wij in onze westerse keuken wat meer complimenten.

We worden vanochtend opgeschrikt door een hevig onweer. Het meer veranderd in een zee en het panton waait aan flarden. Het stortgiet, zwarte wolken drijven over het water en het is een prachtig zicht. Mensen komen uit hun camper en staan in hun pyjama met een bezemsteel het water van hun voortent te drukken. Binnen in ons huisje is het nu gezellig zitten als de zware druppels kletteren op het dak. Sam vraagt me, als ik zit weg te dromen in het deurgat of we zuid al dan niet of toch wel noord gaan vandaag?

Een kort voorproefje (1) van het script stond te lezen op de blog van 14 februari.

De laatste sekwentie was deze:

(19)INT- OCHTEND-THUIS- HALL-GUIDO-VINCENT-ROSANNE

GUIDO

Met neutrale stem

Goed van je

Stilte.....

Ik geef je de kinderen Hé

Terwijl die aan de zijde van GUIDO staan te wachten en tegen elkaar zeggen

VINCENT-ROSANNE

Ik eerst hé, neen ik eerst

GUIDO

Hoe laat landt je?

CATHERINE

3 daagjes nog

GUIDO

Ja, Dat heb je gezegd

Maar hoe laat landt je?

Stilte

(20)EXT- ZOMER OCHTEND--TARMAC–ANTON - CATHERINE

CATHERINE

Draait zich en kijkt naar ANTON

Met een blik van ‘dat weet ik niet’

GUIDO

OFFSCREEN

Moet ik je komen afhalen op de luchthaven?

CATHERINE

Onzeker

Neen,.... ik neem wel een taxi.

Voorproefje (2) 14 juli.

Ter info:

Het script heb ik herschreven in boekvorm omdat dat makkelijker lezen is. Graag je feedback over:

Is het boeiend genoeg? Als je dit leest wil je dan graag verder lezen ( en straks kijken naar de film? ) Is de taal die de personages spreken natuurlijk?

Advies altijd welkom natuurlijk.

Wat is er reeds gebeurd?

Catherine is inmiddels geland op de kleine luchthaven van Parijs waar ze haar vriend Anton ontmoet om samen 3 daagjes weg te vliegen naar Spanje. Even nog bellen naar de kinderen zegt ze voor ze opstijgen.

Sekwentie 21

“Hé mama, waar ben je?”

Catherine antwoord met een vrolijke stem.

“Hé schatje van me, is het leuk daar?”

“Ja een beetje” zegt Rosanne.

“Wanneer kom je naar huis?”

“Nog 3 nachtjes slapen en dan kom ik terug.”

“Zolang nog mama?“

Ondertussen is Vincent Rosanne aan het kietelen aan haar benen. “Alléé Vincent ik ben met mama aan het babbelen.” “Ik wil mama ook!” antwoord Vincent klein jongerig. Rosanne geeft boos de telefoon aan haar broer en loopt naar haar vader die door het raam staat te staren.

“Dag mama.”

“Dag grote Vincent van me.”

Uitgelaten begint het jongetje te vertellen tegen zijn mama.

“Weet je waar ik geweest ben?

Ik ben bij Thomas gaan spelen en die hebben 2 honden, en ik mocht op de rug van de grootste hond gaan zitten en toen ben ik gevallen maar ik heb me geen pijn gedaan, en Thomas zijn mama heeft pannenkoeken gebakken en ik heb er 6 opgegeten.”

“Dat is flink jongen,” beantwoord Catherine zijn enthousiasme. “Ik ga nu ophangen hé lieverd, mama moet weg.” “Maar mama“, vraagt Vincent,

“waar ga je naar toe?”

“Mama moet nog wat……… mama moet nog wat blijven hier,

zaterdag ben ik alweer thuis.”

“Dag schatje, je krijgt een zoen van me en er ook een aan Rosanne hé.” Hij legt traag teleurgesteld de hoorn op de haak. Catherine steekt haar mobieltje in haar tas en stapt naar het vliegtuig.

Anton start de Cessna. Catherine stapt in en geeft hem een zoen. “ Ik ben er nu helemaal klaar voor” zegt ze. “Anton taxiet naar startbaan.

“O, die schoenen doen pijn” zegt ze tegen zichzelf en trekt haar hoge hakken uit die ze nonchalant op de achterbank gooit.

“Waar wil je naar toe?” vraagt Anton en Catherine wijst met haar hand naar het westen. “Ik kom van daar naar daar vliegen we pas Zaterdag terug.” Wijst met haar hand naar het noorden. “Laat ons dan maar het zuiden nemen” zegt ze lachend;

“Spanje.”

Anton die gelukkig is en het antwoord reeds wist lacht om haar, geeft haar een zoen en zet zijn hoofdtelefoon op.

“Cessna 1100 is clear to run way 31” zegt hij.

Terwijl hij even wacht op antwoord doet hij zijn hoofdtelefoon af en zegt tegen Catherine:

“3 daagjes samen, ..eindelijk.”

Catherine lacht heel lief naar hem.

“Ik heb er ook naar uitgekeken Anton.”

“This is Cessna 1100 taxiing the run way 31 left, the November taxiway.

Stereo lights on, Transponder set on TARA. Cessna 1100 clear to take off. Thank You,” zegt Anton tegen de controletoren.

“Cessna 1100 rolling.”

Het vliegtuigje stijgt op. Vol verwondering kijkt Catherine naar het bergachtig panorama.

“Wow, fantastisch, Anton,kijk daar die kudde paarden.”

“Waar zie je die liefje?” Catherine wijst naar rechts. Anton trekt zijn stick naar rechts en ze vliegen scheerlings over de kudde paarden. Catherine is opgetogen en roept uitbundig

“Wow! dat is knap.” Anton kijkt haar verliefd aan. Catherine neemt zijn been vast en zegt “Lieveling, dit is wel heel anders vliegen.” Ze schuift het raampje open en snuift de verse wind op die binnen waait, haar blonde haren vliegen omhoog.

Er zijn alleen zij met z’n tweetjes, het geluid van de motor en de onmetelijke verte van het hemelgewelf.

“Wil je helpen bij het landen?” Vraagt hij. Catherine antwoord twijfelend en ongerust. “Ja ,ui … dat wil ik wel maar wat moet ik doen?” “Neem de stick goed vast” zegt Anton, en druk hem zachtjes naar beneden. “Zachtjes, we naderen de 100 meter. Dit wordt je eerste landing!” Anton begeleid haar met zijn stick. Catherine is zenuwachtig en kijkt alleen maar gespannen voor zich uit de stick vastgeklemd tussen haar handen. Ze zetten beiden het vliegtuigje aan de grond. “Wow, ik heb het gekund” roept ze uitbundig . “Ik kan vliegen!”

Hij neemt haar gezicht in zijn beider handen en kust haar teder op haar mond.

Hannah rijdt in haar cabrio door de bergen van het Centraal Massief in Frankrijk. Ze geniet van de frisse wind om haar heen en haar rode sjaaltje wappert in de wind. Ze drukt het mobile nummer van Catherine in. Het Antwoordapparaat slaat aan.

“Catherine Lejeune, Right now I’m not available to answer your call, please give your name en phone number or leave a message; I call you back, Beep.”

“Hallo Catherine, ik zit ongeveer in het midden van Frankrijk het is prachtig hier, jullie zullen al wel aangekomen zijn. Ik ga hier een hotelletje zoeken voor vannacht en rijdt morgen goed door zodat ik er rond de middag zal zijn. Groetjes en een zoen voor jou en Anton.”

Anton komt, z’n pyjamabroek nog aantrekkend, op het terras waar Catherine naar het panorama staat te kijken in een zijden transparant nachtkleedje. Hij zoent haar in haar hals. Ze draait zich naar hem toe. “Lieve Catherine wat ben je mooi.” Zegt hij.

“Jij Knappe man” zegt ze terwijl ze haar hand in zijn pyjamabroek steekt en hem streelt.

“Mm… wat lekker” zegt hij.

“O, wat groot” antwoord ze. “Jij lekker dier, wil je een glaasje wijn lieveling om even af te koelen?” Anton Knikt. Catherine schenkt een glaasje witte wijn in en ze klinken met elkaar.

Daar staat een mooi stel op het terras met een wijds uitzicht over het groene landschap en een paard in de wei. Anton kijkt over de reling van het terras.

“Wat prachtig hier die rust, die schoonheid.

“Liefje hoe heb je dit paradijsje gevonden?”

“Hannah heeft dit optrekje geërfd van een oom, het was wel verwaarloosd en onderkomen, zei ze me maar Jef, haar man, heeft het verbouwd en opgeknapt. Jef komt nog wat bomen planten volgende week als wij weg zijn. Zij blijven nog enkele dagen langer.”

“Kon ik ook maar blijven! Met jou.”

Catherine zucht en kijkt twijfelend.

“Sjah” antwoord ze. Anton neemt haar vast en ze dansen heel langzaam op het terras.

“Wat doen we ginder eigenlijk hé, we razen en dazen als gekken door de tijd en we beseffen niets eens dat we onszelf voorbij lopen.

Zijn we wel goed bezig?” vraagt Catherine.

“Voor we het weten zijn we oud en is het leven aan ons voorbijgegaan!”

Anton draait Catherine in hun zachte slow om en laat haar wat zakken.

“Lieveling we hebben 3 daagjes samen hé, heerlijk,“ zegt hij haar geruststellend.

Catherine zet zich terug recht en laat hem los. Ze neemt haar glas en tuurt in de verte.

“Ik ben al 5 dagen van huis weet je, en…… ik mis mijn kinderen, als ik ze langer dan een week niet zie begint het hier te knagen bij mij.”

In het huis van Catherine spelen Vincent en Rosanne,de kinderen van Catherine en Guido mooi samen op een mat in de grote living. Guido ligt in de zetel half slapend naar TV te kijken. Het is een lichtrijke en mooi modern bemeubelde living met een open haard. Het huis straalt rust uit. De kinderen spelen met hun speelgoed paardjes. Vincent doet het geluid na van galopperende paarden.

Catherine en Hannah rijden te paard door het landschap van Catalonië en naderen het landhuis waar Anton de tafel aan het dekken is op het terras . Hij houdt de glazen vast als hij verliefd en blij naar Catherine en Hannah kijkt die galopperend aankomen rijden, hijgend van de inspanning. Ze stappen van hun paard dat ze vast maken aan de reling van het terras.

“Wauw, dat was heerlijk” roept Hannah. Als 2 kleine meisjes stappen ze al lachend het terras op waar Anton hen staat op te wachten. “Uit de bol gegaan meiden?” “Het was heerlijk“ zegt Catherine opgetogen. “Wat een prachtig land,glooiend en mooie kleuren. We zijn geen mens tegengekomen.” “Wauw, ja, dit is het het. Hier blijven we” vult Hannah aan terwijl ze binnenloopt in het huis.

Anton zoent Catherine op de mond. “Ik hou van je” maar trekt al snel zijn neus op. “Je ruikt naar paard” zegt hij. “Je bedoelt dat ik stink” antwoord Catherine al lachend. “Ga je maar douchen stinkdiertje” repliceert Anton. Catherine draait zich om en loopt het huis binnen naar de douche waar Hannah al onder staat. “Mag ik erbij?”

Ze doet de mat glazen deur open en stapt erin.

Anton staat op het terras en kijkt ze na.

“Wat een voorrecht heb ik om met die twee prachtige vrouwen hier te mogen zijn.”zegt hij tegen zichzelf.

Hij gaat naar de keuken om salade te halen en deze op de tafel te zetten op het terras. Legt het bestek naast de borden en hoort iemand achter hem uit de badkamer komen.

“Schatje wil jij de wijn meebrengen?” vraagt hij. “Hij staat in de ijskast”. Hannah komt naakt haar haar drogend buiten op het terras en roept vriendelijk “Het is dat andere schatje hoor.” “Oh!”zegt Anton. “Ik haal hem wel“ antwoord Anton. Hij loopt naar binnen door de living waar Catherine intussen een tangaatje aantrekt en zegt: “Eten is klaar.” Hij neemt de witte wijn uit de ijskast, doet hem in een ijsemmer, zet een cd op met swingende muziek en loopt terug naar het terras langs de living waar Hannah een bloesje aantrekt en een tangaatje.

Catherine kijkt naar Hannah en zegt: “Dat staat je wel goed. Is mijn kont niet te dik voor zo’n streepje tussen mijn billen?” Hannah knikt twijfelend “neen en ik? Ze draait zich om en toont haar poep aan Catherine. “Ik wou dat ik jouw kont had” zegt ze smalend. Anton die in de deuropening staat en alles gehoord heeft zegt “Poepies, komen jullie aan tafel?”

Ze kijken naar hem, kijken elkaar aan, draaien zich om. Hannah doet haar bloesje omhoog en beiden tonen ze al draaiend en bewegend op de muziek hun kontje aan hem. Hij loopt met een klein pasje naar ze toe en pakt hun billen vast. “De 2 mooiste kontjes van Spanje.” Hannah lacht, giebelt en doet een pasje opzij, neemt haar rokje dat op de sofa ligt en trekt het aan. Anton pakt Catherine vast langs achter en glijd met zijn handen naar haar borsten. Zij drukt zich met haar rug tegen hem en geniet van de omhelzing en het strelen.

zit Stotterend op de zetel bij de psycholoog.

“Ze drijft maar door....ze loopt over me heen, wat ik ook zeg..... het raakt haar niet.

Het is alsof ze van mij ..... andere dingen verwacht...... ik weet niet wat. We zijn nu 7 jaar getrouwd, ik doe wat ik moet doen.”

De psycholoog kijkt Guido bezorgd aan.

“Wat doe je dan?“ Vraagt hij

“Wel....Ik breng de kinderen naar school....ik kook soms wel 3 keer per week. Ja het is de gewone kost natuurlijk, ik heb het zo van mijn ouders geleerd. Maar voor Catherine is het nooit goed, wat ik ook doe. Ze gaat vaker en vaker ‘s avonds weg,naar de bioscoop of uit. Ik weet niet naar waar en ook niet met wie.”

Hannah, Catherine en Anton zitten gezellig te lunchen op een terras, er is veel volk dat van een zonnige middag aan het genieten is.

Anton ziet een vriend bij de bar staan. “Maar dat is André” zegt hij tegen de 2 dames als hij recht staat en er naar toe gaat. “Wat doet die hier?”

“Ik ga hem even een gedag zeggen hé.” Hannah, terwijl ze haar salade snijdt, zegt al lachend tegen Catherine. “Stel je voor,je rijdt op een stormachtige avond met je auto in de stad rond. Je passeert een bushalte en ziet daar drie mensen staan wachten op de bus:

1. Een oud vrouwtje dat doodziek is

2. Je beste vriendin die ooit je leven redde en

3. De ideale man, zo’n type waarvan je al heel je leven droomde maar: je rijdt in een BMW Z3 en er kan maar één passagier mee en je kan niet terugrijden.

De vraag is wie neem je mee?

Catherine beantwoord de vraag twijfelend, wetende dat het één van de strikvragen is van Hannah. Je kan het oude vrouwtje naar het hospitaal brengen, waardoor je haar leven redt. Of je neemt je vriendin mee zodat je quitte staat. Maar dan ben je natuurlijk de liefde van je leven kwijt. Catherine schud neen met haar hoofd en trekt een mondje van , die wil ik niet missen. Hannah zegt al lachend “niet goed hé?”

Tot hier op blog 14 juli 2008

Vrijdag 27 juni,

Het schrijven is me wat ontgaan sinds we hier in dit zonnige paradijsje in Pag beland zijn. Ik kijk vanochtend naar de tafel die er als een stilleven bijstaat. 4 Lege wijnglazen naast 3 geledigde flessen rode kvalitetno vino. Opgebrande kaarsen, een notitieboekje en de gids van Kroatië. Mijn bril ligt ernaast in de geopende brillendoos en een pakje Largo sigaretten . Als ik mijn blik verruim zie ik over een mierenautostrade heen een aantal mediterrane bomen mooi ingepland op de voorgrond van de uitgestrekte blauwe zee die er verleidelijk bijligt en in de mist verhuld een onbewoond eilandje. Vijf kopjes vanochtend in het water. Het zijn de twee gepensioneerde Duisters van rechts naast ons, Bernadeth, Erlend, onze Nederlandse buren die mee de flessen kraakten gisteravond en de Sloveense eigenaar van de rode Canadese boot waar we straks mee gaan varen. Waarschijnlijk bestemming onbewoond eiland, ik schat een kilometer peddelen. De Oostenrijkers van achter ons wandelen voorbij en spreken me aan. “Nu al aan het werken? Het is vakantie!”, zegt de wat corpulente man. Ik antwoord dat schrijven voor mij ook een stukje vakantie is en wens hen een prettige ochtend. Meer niet want het is te vroeg om al uitgebreid te socialisen. Schrijven of werken, zal ik vandaag toch maar eens het script openen en beginnen lezen, herlezen, schrappen en schrijven. Sinds we hier zijn overweldigd door de schoonheid, de rust en beladen, overladen door veel zon overvalt ons beider een vakantie gevoel. Zoiets van niets moet. s’ Morgens een duik nemen in het kristalheldere water, je laten opdrogen in de zon, staren in de verte, mijmeren over later, kopje koffie zetten en lang aan een gedekte tafel zitten zonder op te ruimen. Mensen liggen hier lang in de zon, ook op het middaguur als het broeierig warm is, heet, te heet en eigenlijk behoorlijk ongezond. We willen allemaal zomers bruin zien.

Sam komt aan de deur piepen en zegt “nog tachtig keer slapen en we zijn thuis“, met een toon alsof ze aftelt om naar huis te gaan. “Slecht 80 keer? “ vraag ik, dat is niet lang meer. Ook dat is relatief natuurlijk. De tijd gaat snel, zeker als je niets doet. We hebben nog niet beslist of we via Zagreb, Beograd en Sofia naar Griekenland gaan dan wel onze tocht noordwaarts verder zetten, over Budapest en de Slovenska republika naar Polen. Estland en Letland en de Scandinavische landen hebben we al wel geschrapt voor onze reis door Europa omwille van te ver voor te weinig tijd. Nu te ver is een relatief begrip, hier op deze plek zijn we amper 1320 km verwijderd van Antwerpen en in de brochure van deze camping Strasko: www.turno.hr lees ik dat Kopenhagen 1800 km dichtbij ligt, Praag 780 km. Europa is niet zo groot.

Sam bestudeerd de formaliteiten van toegang al dan niet met of zonder paspoort in de landen die we willen aandoen om naar Griekenland te rijden. Tot dus ver volstaat en Belgische identiteitskaart met uitzondering van Servië. ‘Home at Europe‘, aan ons tafeltje gisteravond met kaarslicht en rode Kroatische wijn hadden we het erover. Voel je je wel thuis , Home in Europe of is bedenken we ons tot nog toe ‘NOT home@europe’ . Je wordt op de meeste plaatsen hier bedonderd als toerist uit het westen. We verstaan de taal niet en we hebben ook geen affiniteit met de taal,de uitspraak en de woordenschat van het Sloveens, Kroatische en straks Bulgaars en Servisch. Het eten is niet echt gastronomisch te noemen ook al prijzen ze hun veelzijdigheid aan vis- en vleesgerechten aan. Het is gegrilde vis, uit zee op de gril en lappen vlees waarvan de wienerschnitzel met paneermeel ingesmeerd (pohana) uit de diepvries komen evenals de frietjes. De odojak, een heel varken aan het spit geroosterd, is dan wel lekker als je de beste stukjes vlees op je bord krijgt, maar ik denk dat die gereserveerd zijn voor de Locals. Er is verder gevulde kool (sarma) of gemarineerde kool (kiseli kupus) maar dat blijft natuurlijk maar kool, wat de wat smakeloze groente is van de armere mensen.

Een jaar lijkt dan wel ontzettend lang maar is het niet. We hebben nu 16000 km gereden langs de kust van Frankrijk, Portugal, Spanje, Italië, Sicilië, landinwaarts Slovenië gereden en de uigestrekte kust van Rijeka tot Dubrovnik in Kroatië. Over een weekje nemen we een beslissing in de stad Zadar, afhankelijk van het weer, want we willen niet reizen onder de grauwe en grijze luchten van het Noorden. Langs de kust blijven geniet ook onze voorkeur. Gemiddelde temperatuur hier aan zee in de maand juni 25,8 en in augustus 30,3 C°. Het water van de zee is nu om en bij de 23C° en in augustus wordt dat 25,4 graden. Griekenland zal nog warmer worden. Waarom zouden we het risico nemen om in de regen te rijden want die garantie hebben we wel eens we noordwaarts rijden. Het zal overigens een tijd duren, eens we terug zijn, voor we nog eens lange vakantie zullen hebben.

De lol is er af op deze plek waar we staan. Duidelijk dat het hoogseizoen nu definitief begonnen is. Allerlei weekend mensjes van verschillende pluimage betrekken hun tent of oude caravan die hier op deze camping staan. Gisteravond stormt er een zootje jongeren aan, parkeren ostentatief hun auto op het grasveld dat parkeervrij hoort te zijn omdat je daar in de schaduw met zicht op zee kan zitten. Ik sta meteen recht en verwijs hen naar de parking. Tegen hun zin verplaatsen ze hun volkswagens en volvo‘s. Later op de avond en de nacht door is er veel drank, lawaai en lol voor hen, ellende voor ons . Het taaltje dat ze spreken, Sloveens vermoed ik, verstaan we niet, het klinkt in elk geval zeer banaal. Als ik en onze Nederlandse buren midden in de nacht een opmerking maak over de nachtrust en dat we willen dat ze stiller zijn word ik weggelachen met iets van “Yeh Yeh man“. Ergerlijk en respectloos voor de omringende vakantiegangers. Om half acht liggen 8 lavenloze jongeren (eindelijk) te maffen buiten op opgeblazen matrassen voor de caravan wanneer alle de anderen, gestoord in hun rust opstaan. Ellende, is het . Bernadeth en Erlend hebben er genoeg van en breken hun tent af. “We gaan weg” zeggen ze, “we hebben genoeg zever gehad“. Eerst de buurman aan hun rechtse kant die zijn auto opzettelijk zo parkeert dat ze eigenlijk noodgedwongen hun tent moesten verplaatsen, nu vannacht aan de andere kant die onzin met die jongeren. We betreuren het dat ze opkrassen, we hadden leuke babbels, maar ze hebben gelijk. Het wordt drukker en drukker hier ook overdag met toeristen van alle slag; schreeuwerige mensen, marginale individuen, een zootje bij elkaar hier waar we ons ook niet thuis bij voelen. Het gezelschap van vannacht zit nu lawaaierig te pingpongen, een Hoera en OOO en Hoe geroep, in het Sloveens dan, wat echt de rustige sfeer die hier was verknalt. Onredelijk en respectloos voor de omgeving. De mensen die hier liggen te zonnen zitten geërgerd en gelaten toe te kijken. Iedereen heeft de vrijheid een keuze te maken in welke of hoe je reageert op impulsen van buitenaf, goeie, slechte onwaarschijnlijke of vervelende impulsen. Het zet me aan het denken over hoe ik reageer op mijn omgeving in momenten dat het gedrag van anderen me stoort en vooral met welke reactie je een verandering teweegbrengt of invloed uitoefent op anderen. Stof om in de managementtraining te steken. Ik sla de cursus praktische psychologie van Sam open en lees over stress, invloeden, reacties, altruïsme en verdraagzaamheid. Er doet zich nog wat heisa voor maar we nemen er afstand van.

Er komen trouwens wolken aanzetten, een signaal voor ons om ook op te krassen en te gaan rijden, jammer want het was een mooi plekje aan zee hier.

Je zegt dat dan wel maar eigenlijk willen we nog even, zolang het kan genieten van het “vakantiegevoel” dat ons overvalt. We hebben zolang door regen gereden en met wind staan turen naar de zee. Nu dat we op een paar vervelende details quasi alles hebben wat een zomer-zon-vakantie aan zee compleet maakt willen we toch niet hals over kop vertrekken. Het blijven staan voor een tijdje op een vaste plek aan zee, de weergoden die ons goedgezind zijn zorgen voor dat echte gevoel van vrij en blij op vakantie te zijn. Eerder was het vooral reizen en ontdekken en elke dag weer op de hort. Zelfs het Sloveens gebabbel en hoongelach van het clubje ongeregeld hier naast ons kunnen we nog net verdragen. Dus we blijven nog even is het verdikt van ons directiecomité van vanochtend 29 juni. We reserveren een tennisterrein voor een uurtje en slaan stevig op de ballen, Sam soms nog steviger dan ik. Maar ja zei heeft dan ook twee jaar tennislessen achter de rug en ik beroep me op de vrije ingeving van het moment. Het zootje ongeregeld wordt aangemaand te vertrekken door de security. Een uurtje later is de rust terug gekeerd op deze plek. Vrijdag pakken we in en rijden oostwaarts, we zullen ‘het zeetje’ een tijdje missen maar we willen natuurlijk ook nog wel eens wat zien van dat Europa waar we nog nooit eerder waren en dat toch hier in de Oost en centrale landen van Europa verschillend is met wat we kennen thuis.

Ik sta vanavond buiten aan de branding, het is donker, het water klotst zacht tegen de rotsen en boven me tel ik wel een paar duizend sterren. In de verte op het eiland voor ons branden wat lichtjes. Groots om hier te staan.

Overdag was het 27,5 graden warm vandaag met een licht aangenaam briesje, 29 in de camper en vannacht om vier uur 24,5 graden buiten. Een zaligheid.

Morgenochtend weer tennis van 9 tot 10.

Woensdag 2 juli.

‘s Morgens is het stil aan de baai waar we staan. Ik zet een kopje koffie en rook een eerste sigaretje buiten aan het tafeltje voor onze camper. Ik kijk wat rond me en zie dat er helemaal niets beweegt, alleen het water een beetje. Ik neem een duik in het lekkere frisse water en droog even later op in de eerste zonnestralen. Lekker die warmte op je lijf. Sam leest wat in bed om wakker te worden en komt na een half uurtje bij me zitten. De eerste zonnebaders komen aangewandeld met matje , tube zonnecrème en handdoekje. Er zitten al 7 kopjes in het water vanochtend. Een zeilboot vaart langs en rond halftien komt de vuilnisbakwagen langsgereden om alle resten van de bewoners dat mooi gesorteerd in de groene bakken gesmeten werd, op te halen. Nu wordt het al wat drukker hier hoewel een zaligheid, als je op dit zelfde uur zou lopen op de grote camping hiernaast krijg je wel wat anders. Daar wil je niet zijn, althans wij niet. Chaos, transistors die kelen,joelende kinderen, tenten en caravans op elkaar. Dit gedeelte van de camping is gereserveerd voor diegene die niet aan het strandbarretje willen staan, weg van de pingpongtafels en de trampolines, niet aan het kiezelstrand in de vlakke zon maar onder de schaduw van de bomen bij de kust die wat rotsachtig is. Puurder,Natuurlijker. Ik neem mijn pc en tokkel wat verder aan deze bladzijde. Sam heeft een koekje gegeten en vertrekt met de fiets naar het stadje voor visjes. Gewoonten en rituelen. We staan hier nu een dag of 7 en genieten van deze plek in de natuur, de stilte en de schoonheid. Vrijdag zijn we weer onderweg, dus we nemen de rust in ons op want één keer vertrekken betekent weer opruim,meestal gepaard met wat discussie over de traagheid, poetsen, tanken en het rijden an zich natuurlijk.

Ontdekken en zoeken naar een plek om te staan. “Wordt je het nog niet moe“? vroeg Stef aan de telefoon gisteren. “Wel neen, we zorgen voor afwisseling en hebben alle tijd om te doen waar we zin in hebben. Wat wil je meer?” beantwoorde ik haar vraag.

Kroaten of mensen uit de Balkanlanden zijn minder aardig voor elkaar of voor toeristen, die van de andere kant in elk geval, dat is ons aanvoelen. Een houding die wat groffer is, bruter ook. Ze hebben meer uitgesproken kaaksbeenderen en zijn minder fijn in hun aangezicht en ze geven de indruk daardoor minder vriendelijk te zijn. Volgens mij ‘less polite, less educated ‘ vooral in omgangsvormen met anderen. Als mijn tennisbal op het tennisplein naast ons beland wordt die niet terug gegooid door de Kroatische spelers en als het tegenovergestelde gebeurt en ik gooi de bal wel terug naar hen is er geen ‘Thank you’ of een vriendelijk knik terug. Een enkele keer als de bal voor de voeten van de man naast ons rolt geeft ie wel een pasje terug. Ik zeg wat ostentatief “Thank you” maar daar blijft het bij. Er is geen reactie terug. In onze omgangsvorm laat je je waardering voor het gebaar merken aan de ander. Hetzelfde voorval met de bal herhaalt zich, ik gooi de bal terug en hij zegt nu plots ook ‘Thank you‘, een beetje wegkijkend van me. Ik repliceer “you are welcome“. Naar het einde van de match veranderd er iets. Ik krijg een bal terug gegooid en bedank hem in het Engels, en hij antwoord nu ook met “You are welome”. Het is misschien ook wel de taal die ze niet spreken die maakt dat ze niet zo vriendelijk zijn, of overkomen voor een ander. Ik wens hem een goede avond en hij lacht een beetje maar weet niet hoe hij er op moet reageren. Hij knikt eens en wandelt het plein af.

We raken aan de praat met een koppel waarvan de man een zwaar Beiers accent heeft en de dame uit Rusland komt. Hoe we aan de praat raakten en hoe we op het thema ‘thermen in Hongarije’ kwamen weet ik niet meer. Vanochtend als ik de afwas sta te doen in de sanitaire blok, kom ik hen weer tegen. Ze gaan vandaag naar huis en hij voegt daar al lachend aan toe dat ze thuis een afwasmachine hebben. Ik lach wat mee want inderdaad handmatig afwassen is niet mijn favoriete bezigheid. De vrouw komt aanstappen met een map van Hongarije. De grens oversteken bij Klingelbach en richting Sopron rijden zegt ze en dan zoek je het plaatsje Hegykö. Je spreekt het uit HETSKEU, want als je daar naar dat stadje vraagt verstaan ze alleen de naam zoals die door hen wordt uitgesproken. Daar zouden geweldige thermen zijn , mooi gelegen en in klein formaat. Als je 3 km links rijdt van Hegykö vindt je in het eerste dorpje Hidegesek een wijnkelder met geweldige wijnen. Zij nemen altijd een voorraadje mee vertellen ze. Ik bedank haar en wens ze een fijne terugreis. “In November zijn we hier terug” zegt ze, ik voeg daar aan toe dat we er dan niet bij zullen zijn!.

Vrijdagochtend 4 juli, we hebben netjes alles ingepakt, afwasjes gedaan, een laatste zwemmetje in het lekkere water en een fotootje genomen als souvenir en zijn vertrokken om 10 uur richting Zagreb. Een stop in het hoofdstadje van dit eiland, Pag waar we een heerlijke lunch namen in een idyllisch restaurantje.

Sam een visbouillonnetje, ik een vleesbouillonnetje, vervolgd door respectievelijk lam van het spit, het lam lag nog te draaien en te braden als we binnen kwamen. Nu binnen, we zaten heerlijk op het buiten terras, de warmte was in de zon verpletterend, 38 graden, maar onder de vijgenbomen op dit terras heerlijk zitten. Sam vervolgde met een tuna visschoteltje met aardappeltjes en spinazie, zoals ze dat hier meestal serveren en we sloten af met een pannenkoekje met marmelade. Toeristen menu voor 80 Kuna. We zijn niet bedrogen. We vatten onze lange tocht aan naar Zagreb. Enorme stukken, kilometers lang, land, woud en rotsen, er zijn maar een paar uitritten naar stadjes of dorpjes op de bijna 351 km lange weg tussen groen, rots en bergen. 10 km voor Zagreb begint het te regenen. “O neen” zegt Sam, niet van dat weer. Buiten temperatuur is nu 23,5 graad, vanochtend in Pag 38°C; dat is 15,5 graad minder. We zijn nu welgeteld 14 dagen gespaard gebleven van regen. De laatste keer was in Dubrovnik. Ruiten wissers aan en verder rijden. We belanden na even zoeken en wat omrijden op de enige camping rond de stad . We rijden de weliswaar grote mooi onder bomen gelegen camping binnen die helaas wel pal aan de autostrade ligt!! Maar we hebben hier geen andere keuze. We maken kennis met zowat de eerste Belgen tijdens onze reis. Een aardig koppel met 4 kinderen op tocht door Kroatië. “Chapeau” denken en zeggen we, met 4 kinderen op reis. We nemen een kijkje op uitnodiging van mevrouw in een perfect georganiseerde camper, ruime badkamer, kwaliteitskastjes en alles netjes. “Ik poets elke dag” zegt ze, we kunnen het geloven. Dat is niet bij ons het geval maar je kan het dan ook zien. Kwaliteit van aanrecht en kastjes is van een betere kwaliteit dan in onze camper. Degelijker merken we op. “Maar die worden niet meer zo gemaakt” zegt de man. Het voertuig is 4 jaar oud en lijkt splinternieuw. “Jullie zien er goed uit” zegt de man en we beamen dat, “zo ontspannen“. “Kan natuurlijk niet anders hé als je een jaar vakantie hebt, wij komen nog pas uit de stress van elke dag en de chaos van het werk” zegt de man . ‘s Avonds eten we een hapje stokbrood met lekkere kaas, nog van eiland, en we drinken er een lekkere rode wijn bij. ( de eerste echt lekkere volle rode wijn in Kroatië: een Vranac, een flesje van 2004 ) We kaarten nu al wat na over wat ons tot nog toe het meest bijzonder leek en wat de min punten zijn van onze reis door europa.

Conclusies van ‘ALMOST happy in Europe’ or Not almost happy zo je wil, publiceren we in ons boek, het is nu uiteraard te vroeg om al een staat op te maken van 1 jaar zwerven door het continent.

Een beetje geplaagd door de muggen die hier rond zoemen en ook steken en de druppels regen die vallen gaan we maar weer naar binnen in de camper. Dat was even geleden dat we nog binnen zaten. Het is nu 20 graden buiten, niet echt koud maar ik heb toch maar een lange broek aan en een truitje aangetrokken. Vanochtend zaten we nog ons blootje te zwemmen in zee. Vanmiddag lunchten we bij 38 graden en nu zitten we aangekleed binnen. Wat een verschil. Ik zet een filmpje op als tijdverdrijf en ben wederom teleurgesteld en verbaasd over het taalgebruik, in real life en in de film van jongeren in Amerika. Het is een hele tijd door bitch, motherfucker, peace of shit. Zonder betekenis. Dat taalgebruik, die scheldwoorden tegen elkaar en naar anderen toe wordt stilaan ook klakkeloos overgenomen door jongeren in het westen en hier in centraal of Oost Europa. We hebben het nog onlangs gehoord toen dat stelletje ongeregeld met elkaar en tegen anderen blaften. Als het ware zonder dat ze stilstaan bij de onbeschoftheid, de inhoud en de bruutheid van die woorden. Ikzelf betrap er me er ook wel eens op, het woord Shit bijvoorbeeld of fuck is in mijn vocabulaire gesukkeld en dat ik het te pas en te onpas gebruik. Vroeger zeiden we bv verdomme, Vlaamser kan niet als je je bezeerde nu is het fuck. Pure kopie. De invloed van de Amerikaanse film op je taalgebruik? Erg toch die verloedering van onze taal en dus ook onze normen en waarden. Ook onze levenswijze werd en wordt beïnvloed door de US en the movies. We merken op de camping bv dat een mens nog al consumeert en daardoor wat afval produceert. Elke dag en zakje, ook wij hier in onze camper. Plastic flessen, bricks, aluminium busjes van drank, talloze plastiek zakjes en andere verpakkingen. Wat gooien we allemaal zomaar weg? Deze bedenking is niet nieuw natuurlijk, met Al Goore zijn we ons misschien een beetje meer bewust geworden maar ik bedenk me toch nog altijd als ik de groene containers op de camping zie uitpuilen, wat gaan we er aan doen? Selecteren en recycleren lijkt me een te overroepen woord en daarmee veranderen we nog niet echt onze levensstijl. Het is een beetje een excuus dat we gevonden hebben om rustig verder te doen met die verkeerde drang om te consumeren. Wat ga ik er dan aan doen om die vuilnisemmer niet dagelijks vol te gooien? Sam had al een goed idee waar we mee kunnen beginnen eens we terug huis zijn. Een Tuperware doosje met verschillende lagen kopen waarin je verschillende soorten charcuterie kan laten leggen. Dat scheelt al 3 of 4 cellofaantjes papiertjes die je niet na het opeten van wat erin verpakt zat kan weggooien. Mijn bomma nam vroeger de gebruikte broodzak mee naar de bakker als ze brood ging kopen, dat was ecologisch verantwoord toen al!

Zaterdag 5 juli,

Zagreb, een stad op maat van de mens.

Eén van de oudste steden van Midden Europa, getogen tussen het Medvednica gebergte en de rivier Sava. Het oude stadsgedeelte dat gevormd is door de middeleeuwse Gradec, en tegenwoordig de zetel van de Kroatische regering en het parlement is. Verder dwalen we langs het Kaptol waar de aartsbisschopzetel zich bevind en vinden het hier een rustige en aangename plek om te vertoeven. Een stad voor de mens met z’n pleinen en plantsoenen en natuurlijk de bruisende straatsfeer met ontelbare terrasjes en restaurantjes. We wandelen en kuieren wat door de stad volgens een wandelplannetje dat de toeristische dienst ons gegeven had en belanden op het grote plein waar: Bana Jelacia waar zich de Gradska Kavana bevind, één van de historische cafés‘s van de stad. We waren desalniettemin meer gecharmeerd door Ljubljana,de hoofdstad van Slovenië. Misschien omdat het stadje kleiner is en lieflijker. We gaan voor restaurantje ‘Vallis Aurea‘, omdat dat restaurantje in de Trotter aangewezen stond als een intiem restaurantje waar je de typische specialiteiten van de stad kunt eten. Het is gelegen in een klein straatje waar je de kabeltreintje kunt nemen naar het hoger gelegen stadsdeel. Sam neemt de ‘Slavonski kulen’ en ik ga voor ‘Plavac Peljesac‘, ons aangeraden door de ober. Toch wat teleurgesteld kijken we ernaar en eten ervan.

‘Slavonski kulen’ is niet meer dan een bordje Kroatische ham in schijfjes met een pepertje erbij en wat zure deeg en ik krijg eigenlijk een lauw soepje met kippenstukjes aan het been erin, wat worteltjes en pasta brokjes.

Zoals afgesproken zouden we in hartje Zagreb een beslissing nemen welke kant we straks gaan oprijden. Naar het Noorden of het Zuiden. Het wordt Griekenland.

Checken nog of onze camper verzekerd is voor Servië, dat is een nagalmtijd betwist gebied waar we doorheen moeten en checken of we een geldig paspoort nodig hebben?

Verzekering blijkt OK, paspoort moeten we ophalen in Budapest.

We gaan nog even langs de beste banketbakkerij van Zagreb; ‘Slasticarna Vincek’ op de Llika nummer 18 die zeer aanbevolen wordt voor zijn origineel super lekker ijs en nemen dan de bus van kwart voor negen terug richting camping omdat het toch nog een eindje lopen is via bosjes en zelf een stukje langs de berm van de autostrade.

‘s Nachts moet er ergens een techno dancing zijn die vanavond de deuren ver open zet. Tot 6 uur in de ochtend is er een gebonk en getril van monotone klanken die mij en zo blijkt ook het gezin Pille wakker houdt. Wat een gedoe. Tussen 6 , als het lawaai eindelijk opgehouden is tot tien uur hervatten we onze slaap. Wat een nacht?

Voor Peter en Pascale, met hun kinderen Laura, Pieterjan, Lukas en hun schattige kleinste dochtertje Margaux vertrekken richting Nationale parken en later de kust komen ze nog afscheid nemen. Een fotootje, goed idee. Het zijn zowat de eerste echte ‘Belgen’ die we tegen komen, afgezien van de Nederlanders die weliswaar met een Belgische nummerplaat rijden en het koppel met hun mega caravan getrokken door een Audi A8. “ We hebben thuis ook redelijk wat luxe “ zei de man als we uitgenodigd door zijn echtgenote hun caravan in worden rondgeleid.

Een mooi koppel met 4 kinderen 4 weken op reis. Prettig om ze tegen te komen.

We vertrekken van deze plek waar het niet goed toeven is maar waar we geen andere keuze hadden naar Budapest in Hongarije met een stop aan het Balatonmeer.

Het doet weer wat vreemd aan om onze identiteitskaarten te tonen aan ernstig lijkende alvast streng kijkende douaniers bij de grens van Kroatië naar Hongarije.

We hebben allebei honger en nemen de eerste afslag naar Nagykanizsa, het eerste stadje dat we tegenkomen. Het is een zeer rustig stadje,misschien omdat het Zondag is. We parkeren ons vehikel op een verlaten stadsplein en zoeken een eettent. Hier worden we verrast als we de lokale specialiteit vragen. Sam gaat voor de Robinsonplate en krijgt een ovaal bord vol voer, respectievelijk: Op een bed(je) van rijst en frietjes een schnitzel overgoten met een kaasroomsaus met blokjes spek erin, gefrituurde kalkoenvingers en een gegrilde kippenborstfilet met gesmolten kaas en champignon en plakjes Hongaarse salami eroverheen. Afgewerkt met een blaadje sla, schijfje tomaat en komkommer en wat rauwe witte kool in zuur opgelegd. Ik ga voor de Hongaarse Gulyäs, een vleessoep met paprika; hun wereldbekende Hongaarse Goulash en die smaakt met de home made gebakken Galuska, aardappelmeel pasta zeer lekker. Het is veel, veel te veel maar dat blijkt in dit land een normale portie te zijn.

Het wordt al avond als we aan het Balatonmeer aankomen en naar de camping zoeken die wat afgelegen ligt maar wel ver van de overvolle en drukke badplaatsjes aan het meer.

Een mooie kleine natuurcamping, direct aan het meer gelegen en we staan dan ook op alweer een idyllisch plekje bij het riet aan de oever . Een aangelegd panton geeft toegang om een duik te nemen in het wat Venitiaans lijkend groen water van het Balatonmeer. Een plekje om lief te hebben en vooral om tot rust te komen na die slapeloze nacht en de rit van 350 kilometer die we er nu op hebben zitten.

‘s Morgens, 7 juli, bij het ontbijt na een frisse duik in het zachte water overleggen we terug onze volgende bestemming. Griekenland aandoen zou mooi zijn alleen Albanië nekt ons en daardoor moeten we een omweg maken via Servië, een niet al te veilig land overigens en de kust verlaten betekent toch al snel 1500 km van hier weg, die we ook terug moeten rijden en dan is er wellicht tijd te kort om Polen,Estland,Letland en Litouwen aan te doen. Dat stond ook op ons verlanglijstje. We hadden de Scandinavische landen al gescipt, misschien kunnen we als we Griekenland niet doen Denemarken toch nog meenemen en een stop maken op de Wadden eilanden van Nederland en een weekje varen met Ko en Rietje op de binnenwateren van Noord Holland. Sam telt en herteld de dagen en weken, plant en herplant onze rit. We zitten met een dilemma:

We hebben tijd te kort!! Nog amper nog 70 dagen om nog zoveel te zien, te reizen en te ontdekken in het Oosten en het Noorden van Europa. Wat een luxe probleem. Tot nu toe bezochten we 10 landen:

Frankrijk,Spanje,Portugal,Italie en Sicilië, de republiek San Marino en het kleinste staatje Vatikaanstad, Slovenië, Bosnië -Herzegovina, Krotatië en Hongarije. Op ons verlanglijstje staan nog 9 landen to see:

Slovakije, Polen, Litouwen,Letland,Estland,Zweden,Denemarken,Duitsland en Nederland.

Woensdag 9 juli,

Vissers zijn mijn vrienden.

Om halfzes in de ochtend vissen de vissers in stilte op het panton naar vis,

ik aan mijn tafeltje achter mijn pc vis naar woorden en zinnen om almost happy te worden.

en de jongste telg in Europa, is een mooi stadje. Hoewel er toch 280000 inwoners zijn en 54000 studenten wonen is het een ontspannen en stressloos stadje waar je makkelijk in de verkeersvrije straten kan fietsen en wandelen. We vatten onze citytrip aan bij de Belgische ambassade om duidelijkheid te krijgen over het paspoort dat we nu al dan niet nodig hebben om Kroatië binnen te mogen. Er bleek een taalverwarring te zijn met het woord paspoort en identiteitskaart. De vriendelijke dame aan de balie excuseert zich over de foute informatie die ze ons per mail gestuurd had . Een ID volstaat dus weldegelijk om te reizen in zowel Kroatië , Hongarije als Polen. Ze geeft ons print-outs van de nieuwste regelingen voor deze landen en een aantal mappen van de stad en wenst ons een prettige reis. We SMSen Marieke dat alles OK is. Zij vliegt over een weekje naar Split om samen met ons wat te reizen door het vroegere Joegoslavië. Hier in de stad heerst een ware terrasjescultuur, aangenaam, en de inwoners, toeristen, studenten en enkele kunstenaars zitten dan ook te keuvelen op de vele terrasjes langs de oever van de Ljubljanca rivier die dwars door de stad loopt. In het hart van de stad, het driehoekig Preserenplein, kijken we uit op de bijzonder mooie drieledige brug, geïnspireerd op de Venitiaanse bruggen. Iedereen spreekt hier mondig Engels of Duits als je wat vraagt en zo is het aangenaam om wat fruit en kruiden, en een halsbandje met dito oorbelletjes te kopen op het marktje. We steken de drakenbrug, gesierd met 4 koperen draken, over en lopen voorbij een prachtig art-nouveaugebouw waar vroeger het eerste warenhuis, Centromercur, van de stad gevestigd was. Dat gebouw wordt momenteel gerenoveerd en krijgt een andere bestemming in de toekomst. De stad heeft trouwens grote plannen om enige betekenis te krijgen in Europa, dat zien we in een tentoonstelling ‘Ljubljana 2025‘. Uitbreiden, renoveren en daar horen helaas ook flatgebouwen bij. In het commerciële centrum van de stad lopen we trouwens al aan tegen de H&M’s , Zara, La Perla en Max Mara‘s van het Westen. Het is niet echt zonnig, we hebben zelfs een paar regendruppels over ons heen gehad maar dat belet ons niet om een plaatselijk Union-biertje en een uitstekend Sloveens wit wijntje te drinken en te lunchen op een terrasje. We kiezen voor een Indisch restaurantje dat een dagmenu aanbiedt en laten het ons smaken. Mensen zijn hier vriendelijk, open en gemoedelijk. Een combinatie van Westerse handelsgeest en Oost Europese zorgeloosheid. We informeren naar een ‘plummer’ een loodgieter in de stad, we vreesden dat het geen sinecure zou zijn maar we krijgen zeer snel een adresje waar we morgen ons vehikel met de gaslek kunnen laten herstellen.

Woensdag 4 juni,

en er hangen grijze wolken. We rekenen af en constateren dat we met elektriciteit, taksen en een plekje voor 2 nachtjes 58 euro armer zijn. Kamperen is niet bepaald goedkoop hier. We rijden langs de gasman die ons overigens niet kan helpen. Hij staat wat in zijn haar te krabben en geeft me een doosje rubbertjes en wat versleten tangen. Ik sta daar wat onhandig te klooien en als ik hem vraag of dat rubbertje eigenlijk wel moet antwoord hij dat het niet nodig is. Als je vanmiddag terug komt dan is er een man aanwezig die er wel wat van kent zegt ie. Ik bedank hem voor de rubbertjes en geef het zootje terug. We rijden verder naar een garage waar ik ons probleem uitleg en de dame aan de balie zegt dat ik even moet wachten op de specialist. Een wat groffe oerang oetang komt te voorschijn en als ik mijn uitleg doe zegt ie dat ik moet wachten. Terwijl hij aan 3 auto’s tegelijk bezig is laat hij ons een halfuur wachten, ik krijg het daar al zo een beetje van, maar bedenk me dat iemand die er echt iets van kent altijd , te pas en te onpas wordt gevraagd om allerlei dingen erbij te doen. Hij is bot en klant onvriendelijk maar uiteindelijk komt hij wel met het juiste gerief en met kennis van zaken en draait het gaskraantje dicht op de juiste manier zodat er geen lek meer. Een geruststelling, ik vraag wat ik hem moet en hij knikt dat het niets is. Ik geef een briefje drinkgeld en er verschijnt plots een brede glimlach op zijn gelaat . We cruisen door het groene heuvelachtige landschap, mits wat omwegen bij gebrek aan pijltjes of misschien ligt het wel aan ons omdat we de kaart verkeerd lezen richting Kroatië. Aan de grens zien we voor het eerst terug de bekende serieuze gezichten van douaniers in groene uniform die geen zin hebben in het leven, zich schromelijk vervelen en voor wie die toeristen die de grens oversteken alleen maar een last zijn. Een foto mag ik niet maken van het bordje voor de grens dat je welkom in Slovenië heet. Als ik vraag waarom zegt ie dat dit een moeilijk gebied is! We laten onze ID zien en rijden het land in. Wij zeggen Kroatië maar eigenlijk heet het land, in de Kroatische taal, Republika HRVATSKA en is recent, na een acht maanden durende oorlog, opgericht in 1991. Ik herinner me dat ik toen voor het eerst hoorde van de blauwhelmen die een belangrijke rol speelde in de herstelling van het eenzijdig verklaarde onafhankelijke land door generaal Franjo Tudjman .

Het regent aanhoudend en we rijden een 50 km zuidwaarts in de hoop dat het weer opklaart.

Porec, Donderdag 5 juni.

Het weer klaart niet op , we zitten een beetje zielig aan ons tafeltje buiten met zicht op zee naar de grijze wolken te kijken en observeren de overenthousiaste kampeerders die toch een ochtelijke duik nemen in het water. Echt koud is het niet buiten ;17,5°C maar een zwemmetje in zee vind ik toch wat overdreven bij dit grijze weer. We zijn geen echte , ik weet het en ik hoef ook niet zonodig bij de echte te horen. De Duitsers naast ons ontbijten met z’n zessen tezamen onder het tentzeil, gezellig toch. Sam neemt de kaart en stippelt een weg uit langs de kleinste steden ter wereld, een stukje langs zee maar ook in het binnenland van Kroatië. Laat ons dat maar doen , beter dan hier zo zielig zitten te hopen dat de zon wel ooit weer eens terug zal schijnen. Wat verder zie ik dat men tafeltjes zet en een hele hoop mensen lopen voorbij onze camper richting de tafeltjes uit. Waarschijnlijk zal men daar het programma van de gym en de swim uitleggen aan de kampeerders. Ik vindt niet dat ik het hoef te weten want we vertrekken vandaag en zijn sowieso niet echt geïnteresseerd in het soort activiteiten die een grote camping voert. Gebeten door mij nieuwsgierigheid loop ik er toch op af. Het is feest vandaag blijkbaar. Men viert the blue flag, een erenominatie voor het zuivere , extreem zuivere water hier in Porec. De camping trakteert op gebakjes en Kroatische Sekt. Een allegaartje van mensen staat er te proeven en te keuvelen. Doorgaans gepensioneerden die , je kan dat zo zien, vaak gaan kamperen. Er staan lelijke joggings, kleurrijke crocs en ééntje in rosé pignewaar van de gebakjes te eten. Horen we hier wel echt bij vragen we ons af. Niet dat we ons beter wanen of voelen dan de rest maar één met dit allegaartje voel ik me toch niet. We proeven en drinken uit een plastiek bekertje de Sekt en ik maak wat foto’s van het allegaartje en het sfeertje voor het archief.

Het klaart op, wat een wonder. Aanvankelijk zouden we vandaag terug vertrekken. We twijfelen, nu het zonnetje door de wolken breekt, zullen we dan echt verder rijden? Dat betekent natuurlijk weer opruimen en weer de hort op naar een volgende onbekende bestemming. Het is een goed idee om een dagje of twee langer stil te staan hier op de plava Laguna, ( www.PlavaLaguna.hr ) het is goed toeven aan de westkust van Istrië. Sam zet koffie en ik neem een duik in het water. Lekker, als je kan zwemmen in zee en drogen in het zonnetje. Als we de boodschap brengen dat we wat langer willen blijven en afrekenen dienen we aan de balie te betalen in Kuna, de plaatselijke munt. 1 Euro is 7 Kuna .

Misschien was de beslissing vanochtend om hier in Istrië wat langer te blijven toch niet zo goed. Het is Vrijdag 6 juni en we zitten binnen in de camper omdat het buiten giet. Sam leest en ik schrijf. Morgen zijn we weg.

Zaterdag 7 juni, we zijn onderweg naar Split en houden een stop in het idyllische dorpje aan zee Rovinj, nemen een lunch, Sam tonijn en ik mosseltjes in tomaten saus, terwijl het stortgiet over dit schiereilandje. Even maar, een klein uurtje en dan trekt het weer over. We hebben sinds een week wel elke dag wel een stortbui over ons gekregen. We parkeren ons op camping Polari, drinken een glas op de zomer van 2008 en brengen daar de nacht door. Even liggen we nog lekker in het avondzonnetje, nemen een duik in het water en dan weer regen. De uitkijk op de 7 eilandjes voor de kust is geweldig en zeer rustgevend. Soms beseffen we niet in wat voor schoonheid we vertoeven, ik word er stil van, het vergezicht, het kabbelend water van de Adriattische zee, de eindeloze rust. Vanavond vroeg naar bed, morgen wat kilometers rijden.

Zondagochtend, 8 juni in Rovinj,

In het ochtendzonnetje, aan de rotsen van deze baai verdwaalt mijn blik over de 7 eilandjes waarvan ik er ééntje het meeuweneiland benoem omdat een kolonie meeuwen daar krijsend de stilte van de morgen doorbreekt. Het water kabbelt zeer rustig en ik zie een school vissen opspringen uit het water , bijna een halve meter ver vliegen ze over het water en duiken dan allemaal tezamen terug in zee. Merkwaardig. Eerst dacht ik dat het een fata morgana was maar ik zie het een tweede keer gebeuren, het is echt.

Tussen de bomen pikt een ekster wat broodkruimels op en een eekhoorntje klautert naar het gebladerte. Ik loop naar het gemeenschappelijk sanitair gebouwtje om te plassen. Liever zo vroeg in de ochtend dan straks als de hele meute tegelijkertijd komt plassen,wassen en douchen. Vind ik één van de meest onaangename zaken op een camping. Dat gezamenlijke ochtendritueel waarvan Duitsers blijkbaar genieten want ik zie ze soms in kleine groepjes keuvelend eerst wc papier nemen aan de ingang en dan samen , wel apart, op de pot gaan. Er worden scheten gelaten waar ik van blokkeer. Ook aan de lavabo’s waar iedereen zijn tanden staat te poetsen vind ik maar niets en dat douchen, de één al zingend, alsof ie thuis onder het water staat , de andere hoestend, rochelend en proestend. Neen, dit is een plekje waar ik liefst alleen vertoefd, geen lawaai noch lekkende kranen, alleen in het stille kamertje. Dat zootje heeft ook steevast voor het douchen gaat al hun handdoek gaan leggen aan het zwembad. Mijn plekje.

Het is een mooi beeld om de vroege blote mensen in het rustige water van de zee te zien gaan. Omdat er wat rotsen aan de branding liggen is het voorzichtig zijn geblazen om je er niet aan te kwetsen. Stapje voor stapje banen de blote kontjes zich een weg in zee. De Engelse koning Eduard VIII vroeg in 1936 de toelating aan de autoriteiten om naakt te mogen zwemmen in zee. Die datum geldt dan ook als het begin van het naturisme in Kroatië. Een aalscholver duikt wat verder in zee en blijft wel twee minuten onder water.

Ik neem mijn zwemvliezen en snorkel en duik, net als de aalscholver, het kristalheldere water in. Mooi gekleurde vissen zwemmen in de stille waterwereld hier diep onder me.

We doen de was en de plas, ontbijten en vervolgen onze route ‘Oudste steden ter wereld’ naar Pula.

We rijden door één van de ecologisch best bewaarde landen van Europa. Kroatië heeft een kust van 5835 km, de 1185 eilanden waarvan er slechts 50 bewoond zijn inbegrepen. Een oase van groen waardoor we rijden. We stoppen even in Pula, het zuidelijkste puntje van Istrië ,rijden door bergen en groene dalen waar niemand schijnt te wonen. In Labin lunchen we in ‘Velo Café’ een charmant restaurantje op het plein van het oude middeleeuws stadje dat gevestigd is op een heuvel. Hier worden de katoenen servetten op de mooi gedekte tafel gelegd met lepel en vork! We eten een spiesje varkensvlees met frietjes en kalkoen in limoen met warme groentjes en een half litertje lokale Merlot wijn. We rekenen af en betalen slechts 25 euro, coperto en mayonaise op de frietjes inbegrepen. Daar kan je in België niet voor uit gaan eten. Als we gaan tanken zijn we even verheugd over de prijs per liter van de diesel, 09,45. Dat is minder dan een Euro zeggen we opgetogen tegen elkaar, in Italië hebben we eens getankt aan 1 euro 50. Want als we iets onderschat hadden in onze budgettering was het wel de prijs van de Diesel. Voorzien aan 15 euro per dag, wat schromelijk te laag is. Natuurlijk zijn de prijsaanduidingen in Kuna, dat is dan toch ook 1 euro, 30. We rijden hier de Kroatische riviera in, dat zie je aan de huizen en de wat mondainere baaien, via de havenstad Rijeka - van hier ben je in een wip de grens over naar Slovenië, Italië en Oostenrijk - naar de brug die het vasteland verbind met het eiland KRK. Hoe je de naam van dit eiland uitspreekt is ons nog een raadsel. We zoeken een vrij plekje aan zee maar dat is niet echt mogelijk omdat er of geen weg naartoe leidt waar je kan rijden of er huisjes staan. Misschien is dat ook maar beter zo. Ongereptheid niet toegankelijk voor auto’s. Zo blijft de natuur ongerept. De kleine camping Politin, aan het water, herbergt ons voor twee nachten, first class met zicht op zee.

s ’Morgens, maandag 9 juni als ik om halfacht koffie drink aan ons tafeltje zie ik ook hier sportieve zestigers en ouder al een duik nemen in het water. Een grappig zicht die kopjes in het water. Hier worden we letterlijk overspoelt door de rust, de stilte en de schoonheid. Dit zullen we absoluut missen, één keer terug. De relaxtheid van het bestaan. Is het omdat we overvallen worden door het zomerse vakantie gevoel of is het leven hier gewoon rustiger en zorgelozer?

Ik neem een duik en zwem in de kristal heldere grote plas met m’n snorkel en vinnen aan, beweeg me traag boven en tussen de gekleurde vissen die langzaam bewegen in het water en denk aan niets.

Neen, niet echt, ik denk aan de vrienden, de familie en diegene die ons lief zijn.

Onze beste groeten ginder.