rouw (van Germ. hrouwen, verwant met Eng. sorrow en Sanskrit karuna) ontstaat als reactie op het verlies van iemand die een grote betekenis had in het leven van de nabestaande. De pijn van dat gemis is de ‘prijs’ die men betaalt voor de band met de overledene. Rouwenden moeten hun leven opnieuw afstemmen, de geliefde persoon is immers voorgoed weg. Rouwen is om die reden een proces van aanpassen. Hoe lang het rouwproces duurt, is voor iedereen verschillend.

Iedereen maakt ingrijpende verliezen mee: niet alleen door de dood maar ook door het leven. Verlies van het werk, van een huwelijk, van vriendschap, van gezondheid zijn voorbeelden van betekenisvolle verliezen. Ook de verliezen die wij ervaren door de natuurlijke loop van het leven, zoals wanneer de kinderen het ouderlijk huis verlaten, het nooit weerzien van goede vrienden of bij het afsluiten van het arbeidzame leven, kunnen ingrijpend zijn. Eén van de ingrijpendste verliezen waarvoor een mens zich geplaatst ziet is het verlies van een dierbare door overlijden.

Zelfmoord is een niet te verwaarlozen doodsoorzaak in de overlijdensstatistiek.In nederland plegen gemiddeld 1600 mensen per jaar zelfmoord, dat zijn er ongeveer twee maal zoveel als er slachtoffers vallen in het verkeer. Elk jaar voelen ruim 400.000 mensen zich in Nederland zo wanhopig dat zij zelfmoord overwegen; bijna een kwart onderneemt daarvan ook daadwerkelijk een poging. Dit komt neer op een slagingspercentage van nog geen twee procent. In belgië is zelfmoord de tweede meest voorkomende doodsoorzaak bij jonge mannen van 20 tot 24 jaar en de derde doodsoorzaak bij jonge vrouwen van die leeftijd. In de leeftijdsgroep van 25 tot 34 jaar is zelfmoord zelfs de eerste doodsoorzaak. In 2004 beroofden 106 Belgen zich van het leven door voor een trein te springen. In 2003 waren dit er nog 88. Elke dag ontnemen zeven Belgen zich het leven (wat neerkomt op 2500 mensen per jaar). Hiermee is zelfmoord in België aanzienlijk vaker aan de orde dan in Nederland. Ongeveer 2 % van alle overlijdens in België is het gevolg van zelfmoord, bijna 3 % van alle mannelijke overlijdens en iets meer dan 1 % van de vrouwelijke overlijdens. vlaanderen noteert met 3 zelfdodingen per dag het tweede hoogste cijfer binnen de europese unie.

Met de uitdrukking 'poging tot zelfmoord' (tentamen suicidii TS) wordt vooral bedoeld de 'niet geslaagde' poging, inclusief soortgelijke handelingen waarbij het niet echt de wens van het slachtoffer is om te overlijden; soms gaat het om een kreet om hulp, of om een manier om anderen zich schuldig te laten voelen en zo tot iets te bewegen. Deze beide vormen van poging tot zelfmoord, waartussen de grens niet scherp is, komen vele malen vaker voor dan de 'geslaagde' zelfmoord. Mensen met deze neiging noemt men in de psychatrie ook wel parasuïcidiaal. Veel mensen die uiteindelijk door zelfmoord overlijden, hebben daaraan voorafgaand al eerder pogingen tot zelfmoord gedaan. Ook kan een poging van iemand die niet werkelijk wil overlijden, wel eens onbedoeld slagen.

Soms is zelfmoord echter een weloverwogen daad.

• hermann gorïng en heinrich himmler pleegden zelfmoord om aan de doodstraf en verantwoordelijkheid te ontkomen.
• Leden van geheime organisaties en spionnen plegen zelfmoord als ze in handen van de vijand vallen, zodat ze niet (met marteling) gedwongen worden geheimen prijs te geven (en uiteindelijk toch gedood worden). Ze hebben daartoe vaak al een zelfmoordpil in de standaarduitrusting.
• Zware criminelen in het algemeen plegen bij ontdekking soms zelfmoord om aan (levenslange) gevangenisstraf te ontkomen.
• In mei 1940 en daarna pleegden veel joden weloverwogen zelfmoord om aan de jodenvervolgingen te ontkomen. De geëngageerde schrijver menno ter braak, voorvechter van democratie, vergiftigde zichzelf aan de vooravond van de nazibezetting van Nederland op 14 mei 1940 
• Gedurende de Tweede Wereldoorlog pleegden verschillende verzetsmensen na arrestatie zelfmoord om te voorkomen dat ze na marteling zouden doorslaan en hun kameraden verraden. Voorbeelden daarvan zijn de communisten gerrit kastein, die op het binnenhof uit het raam sprong, en sally dormits, de leider van de nederlandse volksmilitie die zich een kogel door het hoofd schoot.

Tenslotte is zelfdoding een alternatief van euthanasie; hoogbejaarden die elk perspectief van hun leven en al hun vrienden hebben verloren, maar lichamelijk nog goed gezond zijn, en daarom geen recht op euthanasie hebben, kunnen hun toevlucht nemen tot zelfmoord, al of niet met hulp van een arts. De zelfdoding van oud-PvdA-senator edward brongersma was een van de eerste die wat dit betreft de aandacht trok (1998).

wraak is vergelding van onrecht of leed.

Wraak wordt door sommigen als een ongepaste emotie gezien, omdat het niet rationeel zou zijn. Anderen beschouwen wraak als een oeroude menselijke reactie op aangedaan onrecht. Wraak is, evenals strafrecht, geen sanctie die onrecht of leed weer goed maakt. Integendeel: voor het veroorzaken van het onrecht of leed wordt extra leed bij de dader veroorzaakt. Dit kan verbaal (een belediging pareren met een andere belediging), fysiek (een muilpeer, een pak slaag), via de overheid (aangifte bij de politie, strafzaak, civiele zaak), of op tal van andere geoorloofde of ongeoorloofde manieren.

De strafmaat bij een bepaald misdrijf komt van oorsprong voort uit gevoelens van wraak: het gevoel dat bij een bepaalde misdaad een bepaalde straf hoort. Niet het slachtoffer maar de overheid zal in dit geval vergelden. Wel kan het slachtoffer of zijn familie in beroep gaan, als de overheid het misdrijf niet wil vervolgen (sepot).

Oorspronkelijk werd het "oog om oog, tand om tand" beginsel letterlijk toegepast: wie onrecht was aangedaan mocht dit zelf vergelden, en wel met precies hetzelfde onrecht. Ook bloedwraak kwam in oudere samenlevingen voor, en vinden we nog steeds in sommige delen van de wereld. Bloedwraak vormde meestal de vergelding van een moord of soms ook wel van een ongeluk. Vergelding van extreem gezichtsverlies of familieschande wordt eerwraak genoemd. Soms mochten ook andere leden van de stam of familie van de dader worden gedood: groepswraak. Men sprak ook wel van sippenhaftung. In de meeste beschaafdere samenleving heeft de overheid echter het geweldsmonopolie, en mag alleen de overheid strafmaatregelen of dwang toepassen. Dit was meestal om een eindeloze spiraal van wraak en wederwraak te voorkomen. Zie ook vete.

Wraak wordt wel zoet genoemd, als iemand kan bewijzen dat hij tegen de heersende opvattingen gelijk krijgt. Over het algemeen zal wraakneming in de Nederlandse maatschappij niet gewaardeerd worden en bij wet is het zelfs strafbaar gesteld.

lust is het verlangen om een behoefte te bevredigen. Van origine werd dit woord in het Nederlands gebruikt voor een breed scala aan behoeften. Aan het begin van de 21ste eeuw wordt het woord echter voornamelijk nog gebruikt met betrekking tot seksualiteit. Lust wordt dan gebruikt om het verlangen naar seksuele intimiteit aan te duiden. Wanneer de lust betrekking heeft op iets anders wordt het woord waar het omgaat er dikwijls voorgeplaatst, zoals bij eetlust. In het Duits kent men het woord "lust" op zichzelf staand nog wel een meer algemene betekenis toe, en betekent het zoiets als "ergens bijzonder veel zin in hebben".

Een verzamelnaam voor de verschillende vormen van lust is lustgevoelens, waarbij onlust de tegenhanger is. Lust is terug te vinden in de literatuur en wetenschap. Zo heeft sigmund freud in het jaar 1905 geschreven over seksueel lustgedrag bij kinderen.

Een theorie van de psycholoog abraham maslow geeft aan dat er verschillende behoeftenniveaus zijn. Deze theorie wordt de piramide van maslow genoemd. Een mens zal zich eerst in zijn biologische of materiële behoeften moeten voorzien en vervolgens streven naar bevrediging van immateriële behoeften.

In de rooms-khatolieke kerk wordt "lust" aangeduid als de derde van de zeven hoofdzonden. Ook hierbij gaat het om seksuele lust. Een positieve benadering van 'lust' komt binnen het christendom óók voor. Zo luidt de eerste regel van psalm 25, een in ietwat verouderd taalgebruik geschreven kerklied dat in sommige gereformeerde kerken gezongen wordt, "Wie heeft lust de Heer te vrezen?" wat zoiets betekent als "wie schept er behagen in om de wil van God te doen?"

eenzaamheid is het gevoel dat je alleen bent, van geïsoleerd zijn van 'de anderen'. Onderzoekers omschrijven eenzaamheid als: het ervaren verschil tussen gewenste en aanwezige contacten. Op deze definitie is het meeste onderzoek naar het voorkomen van eenzaamheid gebaseerd. Er wordt wel onderscheid gemaakt tussen sociale en emotionele eenzaamheid (Weiss), tussen situationele en duurzame eenzaamheid (Stevens).

De meeste mensen die eenzaamheid beschrijven noemen het een gevoel van verdriet, van leegte. Veel mensen die eenzaamheid ervaren, hebben dat de eerste keer ondervonden doordat ze gescheiden werden van hun ouders of verzorgers. Het gevoel van machteloosheid dat daarbij optrad blijft gekoppeld aan het gevoel van eenzaamheid. Dat maakt dat eenzaamheid hardnekkig is: mensen voelen zich (ten onrechte) niet bij machte hun situatie en hun emoties te veranderen. Het kan ertoe leiden dat iemand het leven zo inricht, dat die gevoelens worden vermeden, door het vermijden van contacten met anderen. Contact maken is dan zeer bedreigend, en hier moet dan ook de oplossing voor eenzaamheid niet worden gezocht.

Verstoringen in het levenspatroon vormen vaak de trigger tot het ervaren van eenzaamheid. Te denken valt aan ander werk, beëindigen van een relatie, het krijgen van een kind. Ook verstoring van het levenspatroon op zeer jonge leeftijd (bijvoorbeeld door een ziekenhuisopname, ontoereikende ouders) hoort hiertoe. Wie er niet in slaagt weer een bevredigend levenspatroon te vormen kan een gevoel van eenzaamheid houden. Als dat gevoel op jonge leeftijd is ontstaan kan men denken dat iemand een 'eenzame persoonlijkheid' heeft. Een persoonlijkheid is echter veranderend in de tijd, dus het is onterecht iemand een etiket van 'eenzame persoonlijkheid' op te plakken.

Wanneer een situatie als sterk beladen wordt ervaren dus als boos, bang, verdrietig, machteloos en je niet meer weet wat je moet, kunt, mag, wilt of het antwoord niet meer in de regels kunt vinden ontstaat er een impasse die kan uit monden in eenzaamheid. Als er niemand is die je verstaat of begrijpt bestaat de kans dat je je afsluit en los komt van je beleving. Je geeft dan geen taal aan je beleving en de ervaring wordt naar het onbewuste verplaatst. Het is de behoefte aan een andere invulling van het leven.

Wie last heeft van eenzaamheid hoeft zeker niet geïsoleerd te zijn. Eenzaamheid is een gevoel, geen situatie. Alleen zijn hoeft niet te betekenen dat men zich alleen voelt. Maar het verschijnsel dat mensen alleen zijn en zich alleen voelen, neemt in onze maatschappij toe. Het komt onder mensen van alle leeftijden voor. In Nederland zou vier tot 22% van de ouderen geregeld of vaak last hebben van eenzaamheid (1997). Onderzoek uit 2004 geeft aan dat grofweg één van de vier Nederlanders zichzelf (soms) eenzaam noemt. Opvallend daarbij is de relatief hoge scores in de leeftijdsgroep van dertig- tot vijfenveertig-jarigen.

Tal van factoren zoals lichamelijke gezondheid, sociale vaardigheden en competenties, de leefsituatie, leefomgeving, levensgebeurtenissen, persoonlijkheidsfactoren en sociaal netwerk hangen samen met eenzaamheid. Deze staan in relatie met enerzijds de inhoud van relaties die men nu heeft en deze die men zou wensen. Wanneer hierin geen evenwicht is, ontstaat eenzaamheid.

Langdurige eenzaamheid is ongezond (al kunnen de meningen bij sommigen hierover verdeeld zijn, bv. onder autisten). Aangetoond is dat mensen die last hebben van eenzaamheid een verminderde afweer hebben. Eenzaamheid wordt in verband gebracht met verschillende ziektebeelden, waarvan de meest opvallende depressie is.

Vooral doordat veel mensen zelf het idee hebben machteloos te zijn, is het soms lastig om iets aan eenzaamheid te doen. Het erkennen dat het probleem bestaat is voor het individu noodzakelijk voor succesvolle interventie.

Mogelijke interventies bij eenzaamheid variëren van huisbezoek, cursussen/gespreksvormen/therapie, ontmoetingsvormen tot woon-zorgvormen (in een groep wonen). Voor volwassenen zijn in Nederland cursussen beschikbaar. Ook in het voortgezet onderwijs kan eenzaamheid een probleem opleveren. Ook daarvoor zijn cursussen voorhanden.

woede is een emotie die kan optreden bij iemand die gedwarsboomd of tegengewerkt wordt, als diens "territorium" betreden wordt, of als zijn of haar grenzen overschreden worden. Woede zet dus aan tot agressie (of gaat ermee samen), van de persoon zelf of van zijn of haar groepsgenoten. Woede kan zich uiten in woorden (schelden, schreeuwen) of in daden in de vorm van fysiek geweld (slaan, schoppen, handtastelijkheden) of het gebruik van wapens.

Op een andere manier beschouwd is woede de gevoelscomponent van agressie, een onderdeel van de stressreactie die bij alle dieren optreedt: een waargenomen bedreiging roept een tegenreactie op, die op zijn beurt bedreigend is en kan uitmonden in geweld.

Milde vormen van woede worden aangeduid met woorden als ergernis, geprikkeldheid of irritatie Gematigde vormen met de termen boosheid, kwaadheid en toorn. En sterkere vormen met driftbuien, woedeaanvallen, eruptio of razernij. Als iemand zijn woede niet laat blijken, terwijl hij wel kwaad is, is er sprake van opgekropte woede

Welke vorm van woede er optreedt hangt niet alleen af van de sterkte van de prikkel en van het karakter van de persoon, maar ook van diens algehele toestand. Toestanden die de prikkelbaarheid van een persoon kunnen verhogen zijn: vermoeidheid, honger, pijn, ziekte, seksuele frustratie, en het gebruik - of de onthouding - van drugs. Ook hormonale veranderingen zoals bij PMS, menopauze of een manische episode kunnen de prikkelbaarheid verhogen.

Iemand die boos is kan deze woede op een wilde en ongerichte manier uiten, zoals met schreeuwen of slaan, maar kan ook gericht een conflict aangaan en proberen de bedreiging of de obstakels uit de weg te ruimen. De boosheid kan echter ook worden ingehouden en opgepot. Ook kan de boosheid op niet-conflictueuze wijze worden geuit. Als iemand zijn woede over langere tijd op subtiele wijze laat blijken en hierbij directe conflicten uit de weg gaat, spreekt men wel van passief-agressief gedrag.

Als woede gepaard gaat met agressie (fysiek of verbaal) kan deze gericht zijn tegen andere personen, organisaties of soms voorwerpen (bijvoorbeeld computeragressie). Ook kan de woede gericht zijn op de eigen persoon, bijvoorbeeld als hij of zij meent iets onverstandigs of slechts gedaan te hebben.

In de klassieke filosofie werd reeds geschreven over woede door de Griekse wijsgeer Aristoteles en door de Romeinse stoicijn seneca, die daaraan zijn verhandeling 'De ira' ('Over de woede') wijdde.

daarstraks was ik op een heleboel blogjes aan het kijken om er mijn favo's uit te kiezen, en opeens zie ik op het blogje van Carla (rebelleke) een heeeeeel mooi gedichtje staan dat heel goed bij mijn blognaam past. en toen ik het vroeg mocht het meteen, dus nog eens bedankt rebelleke voor het mooie gedichtje!!! haar blognaam staat eronder, neem eens een kijkje.