Wie is die vrouw ? Wie is dat schepsel dat recht tegenover mij zit ?
Kan het zijn dat ik mij zo vergist heb ? Kent de wreedheid van de
natuur dan werkelijk geen grenzen ? Zouden de natuurwetten er genoegen
in scheppen mijn nimf met zulk een imago te belasten ? Neen, dit
scenario onttrekt zich aan iedere vorm van rede ! Dit moet een
nachtmerrie zijn. Ja, ik surf op de golftoppen van een gruweldroom,
temidden een storm die dra zijn climax zal bereiken. Nog even
doorbijten, hooguit een kwartiertje nog, dan zal ik gillend wakker
worden, badend in het zweet, maar o zo opgelucht. Het komt er nu vooral
op aan mijn koelbloedigheid zo lang mogelijk te bewaren. Hoe eerder
mijn bloeddruk aan het klimmen gaat des te hoger de paniekpiek die mij
zal overspoelen. Mijn kalmte bewaren, makkelijker gezegd dan gedaan.
Het feit dat dit niet echt kan zijn maakt de praktijk er niet
makkelijker op. Zelfs een ontmaskerde nachtmerrie kan de paniek van een
weke ziel op hol doen slaan. Kalm blijven, Alex. Probeer aan wat anders
te denken, iets vrolijks. De leading lady van mijn droom smoort mijn
vluchtpoging in de kiem. Ze zuigt mijn blik. En niest ! Een nevel van
ziekteverwekkers vult het café. De waard onsteekt de noodverlichting.
Langzaam trekt de nevel op. Zij zit daar nog. Ze plukt haren uit haar
koffie en sorteert. De grijze links, de matbruine rechts. Dit exemplaar
vraagt om verder onderzoek. Ze brengt de vezel voor haar mond en
blaast. "Zie je wel ... bruin", zie ik ze denken terwijl het roos
sneeuwt in mijn Stella. Dit wordt haar vierde kopje koffie. Maar ze
heeft nog geen druppel gedronken. Heerlijk, dat mokka-aroma in je
schoenen. Zij, vooruitziende vrouw, draagt lieslaarzen. Met dit kopje
lukt het wel. Ze slurpt en recupereert het laagje schuimig snot dat
bovenop haar koffie dreef. Goed bekeken want daarmee heeft ze op
magistrale wijze haar snor gecamoufleerd. Al helpt het maar even, want
enkele gekke bekken later belandt haar kosmetische improvisatie bovenop
haar roos, in mijn Stella. Twee vingers dik, al tapte ze iedere dag
snot. "Gezondheid !", zegt ze daarop, en ze haakt haar arm achter de
mijne door, vast van plan om op bierfesterige wijze onze
lotsverbondenheid te beklinken. Ik overschrijd mijn overslagpols. En
dan, als waren het de verblindende pijltjes van Cupido, penetreren ze
mijn pupillen. Dat lijnenspel, die wonderlijke streepjescode die haar
lege blik omfloerst. Alsof ze net een consult achter de rug had bij een
kosmetisch chirurg die met een viltstift de meest urgente ingrepen aan
haar oogleden had uitgetekend. Wat een meesterwerk ! Wat een wonderwijf
! Laat me nooit meer wakker worden ...
Van het één komt het ander. Van de wekker het ontwaken. Van het
ontwaken het aankleedritueel. Het stapelen van truien, de broek die de
nacht in de hoek heeft doorgebracht om daar een extra plooi te kweken.
De kousen in zeven haasten opgetrokken over de pijpen. Dan op naar de
keuken, want ondertussen doet ook mijn maag weer mee. Dit lijf heeft
vulsel nodig. En pep. Het water in de waterkoker. Klap op zijn kop. De
wachttijd met een retourtje brievenbus verlopen. De buit, een natte
krant en koud koffiewater. Een tweede poging. Deze keer wel de hulp van
netstroom ingeroepen. De krant kleeft aan de keukentafel. Vage letters
gewagen van de hel op aarde. Koffie, net op tijd. De wereld aan de kant
voor zwart heet vocht en een droge boterham. Bijten, slurpen,weken,
kauwen, slikken. Afruimen. Een kruimelcollecte voor het vogelheil. De
dag rukt op. Ik wijk en verschans me. Ontwaakt, gij elektronisch
rekenwonder ! Tast de wereld voor mij af . Bied mij een kier om door te
gluren, stuur mijn telegrammen naar de buren. Aanvaard mijn gramschap.
Ontvang mijn liefde. Ik ben uw dienstbaarheid niet waardig. Maar zoem
en ik zal gezond worden. Mijn postvak bulkt van netreclame. Mijn
open brief bleef onbeantwoord. Lichtpuntjes fonkelen achter de einder
... droom ik. Ik wacht.
Verhofstadt heeft gelijk. De Croo had beter zijn mond gehouden. Als
eerste burger van dit land zou die dat moeten weten. De Croo gedraagt
zich echter als een slippendrager van de monarchie. Waar hij een
waardig voorzitter zou moeten zijn van de kamer, de democratisch
aangewezen vertegenwoording van het volk, kiest hij ervoor op te treden
als de beschermheer van een man die zijn behaaglijke positie
uitsluitend te danken heeft aan zijn afkomst. Voor wie werkt u nu,
Meneer De Croo: Het hof of de Wetstraat ?
Maar het bleef niet
bij die ene flater. De Croo zou niet alleen uit zijn rol vallen als
voorzitter van de verkozenen van het 'volk', hij vond het bovendien
nodig om de scheiding der machten met voeten te treden. Hij begaf zich
op het terrein van de rechterlijke macht. De kamervoorzitter sprak zich
uit over een nog lopende rechtszaak, een zaak waarin prins Laurent
mogelijk als getuige zal worden opgeroepen. Niet alleen pleitte De Croo
de prins, die overigens niet ééns terechtstaat in het te voeren proces,
vrij van schuld, in één beweging veegt hij de beschuldigingen aan het
adres van de prins van tafel als pogingen van de ware schuldigen om
Laurent mee te sleuren in hun val.
Herman zou De Croo niet
wezen als hij zich zou beperken tot twee stupiditeiten. Hij vond het
ook nog nodig een aantal staatshoofden te schofferen vanwege hun
vermeende hang naar exclusieve schoenen en horloges. Dit in
tegenstelling tot prins Laurent die er al bij al nog een vrij gematigde
levensstijl op na houdt. Drie Ferrari's kopen op één dag, nee hoor, dat
zou onze Laurent nooit doen. Hoe geruststellend: De prins spreidt zijn
aankopen !
Als u het mij vraagt heeft Herman De Croo één
keer teveel visjes gedronken daar in Geraardsbergen, hij heeft er een
vissenbrein aan overgehouden.
Et
is met een kevoel van diepe triestikeit in mijn art dat mijn vrouw en
ik u vandaak deze letter laat keworden. Eelaas, maar de omstandikheden
betreffent mijn klein broerken lieten mij keen andre keus. Als wij de
zaak nok lanker laten slepen eeft ei straks keen nakel meer om aan zijn
akterkont te krabben. Ziet u, mijn broer, ei is de kwaadste nie, maar,
ei eeft als éénieder ander zijn personele zwakzinnikeden. Zo eeft ei
bijzonder te leiden van één ol in zijn ant. U dakt miskien, ei is één
prins en prinsen ebben kelt kenoek. Ekter, met één ol in u ant kost et
leven eele duur. En dan enike jaren keleden, mijn broer aalde et in
zijnen kop één vrouw te uwen. Ik ep em toen kewaarschuwen. Beminde
broer, ik ep kezekt, kei ept nu al amper kenoek financies om u
Ferrari's te soigneren, één vrouw zal u ruïneren. Maar, ei eeft niet
willen oren. U kent allen de resultaat. De kamers voor de kinders ebben
em anden kelt kekost. En toen is zijn teef ziek keworden ! Aan één eel
rare kwaal. Et beest kan niet meer praten. Volgens de doctoren komt et
door aar tweetalig opvoedink. Sleks één speciaal operatie in Amerika
kan et ont nog redden van de sterfdoot. Mijn broer out enorm van zijn
teef, maar ei kan onmokelijk de kevraakte twee milliard spenderen, niet
met zijn uidike responsabiliteiten als ektgenoot, vader van familie en
oeder van één wakenpark. Ei eeft et dan aan papa kevraakt, maar die zit
op zijn kelt. En tant Fab eeft aar centen nodik voor aren oude dak,
zekt ze. Zelf ep ik één vrouw en drie kinders én eelaas maar één
portefeuille. Et is daarom dat ik aan u at gedakt. Zout u keen duit
kunnen stoppen in et zakske van mijn broeder ? Veel oeft et niet te
wezen. Met één millioen zou ei al eel content zijn. Alle beetkes elpen.
Alstublieft, wilt één koede lantkenoot zijn. Elp em een antje. Ei is
mijn broeder. Zent één milde kift naar
De zondag gedijde wel hier in mij. Hij heeft me volledig opgesoupeerd.
Van het eerste late ochtenduur tot klokslag twaalven. Suiker en vet
goed was hij, één lange keten van pop-corn, chocolade, taartjes,
karamellen, koekjes en koffie met af en toe een felgesmaakte schakel
van frieten, brood met geitenkaas en rode wijn. U ziet het, qua
calorieën scheerde ik rakelings langs de welbekende afgrond met
opschrift 'doodzonde'. Mag ik ter verdediging toch aanvoeren dat ik mij
gedurende dit vreetfestijn op geen enkel moment als een decadente
Romein heb laten voeren door exotische slavinnetjes in mono-kini. Wel
integendeel. Niet alleen stond ik zelf in voor het naar de mond brengen
van het door mij zeer gewaardeerde eindeweeksdieet, ik heb me bovendien
geen moment laten betrappen op zelfs maar een schijn van horizontale
attitude tijdens het schranzen. Geen oud-Romein die het mij nadoet.
Niet in het minst omdat ze allen dood zijn, natuurlijk. Maar het hield
niet op bij staande eten. Mijn lijf kende geen moment van rust. De
calorieën hebben mij met graagte weer verlaten. Ik was een monster !
Geen beter dieet dan een monsterdieet. Wat u nodig hebt ? Wel, één zich
tot het imiteren van een gedrocht lenende nonkel - wat had u gedacht -
en verder een koppel kinderen in de leeftijdscategorie van 6 tot 10
jaar uitgerust met monstervernietigende laserpistolen. Een huis met
allerlei vervelende obstakels als bloempotten, stoelen en opgeschrikte
huisdieren versterkt nog ruimschoots het spelplezier. Zo'n monster laat
zich na een gros verpulveringen moeiteloos herscholen tot
binnenhuisknol. Laat u de sporen geven door uw zesjarig nichtje en u
voelt zich binnen de kortste keren een hoopje kruipend paardenvlees.
Mager paardenvlees, dat moet gezegd, maar u moet er wel een zere rug
bijnemen want als een volleerde amazone veert zij ritmisch op en neer
ter hoogte van uw lendenwervels. Uw ruggengraat zal u nog weken over
dit avontuur kunnen navertellen. Wat fijn dat er de week is om bij te
komen.
Er zat een pukkel op haar appendix en nu is hij weg. Uitgeknepen. Tien
dagen heeft hij mogen rijpen. De patient heeft de weg naar het herstel
ingezet. Het schouwspel dat zich de laatste tien dagen heeft afgespeeld
binnen het kartel CD&V/N-VA verdient een top-10 notering in het
lijstje wansmakelijkste politieke vertoningen uit de Vlaamse naoorlogse
geschiedenis. Velen zullen zich in de handen gewreven hebben
gisteravond. Jean-Marie Dedecker uitgespuwd door de N-VA, jochei,
jochei ! Wel, dat ze feesten zonder mij. Ik dans niet op het lijf van
een judoka die bloedend op de tatami ligt. Ik ben geen fan van JMD,
maar dit had hij niet verdient ... want dit verdient niemand. De
CD&V en N-VA hebben voor heel Vlaanderen aangetoond welk een
extreme laagtes politiek kan bereiken. Nog een centimeter dieper en ze
waren bij onze tegenvoeters in Nieuw-Zeeland weer boven gekomen. Heren
en dames politici van de N-VA, dit kan dus echt niet ! Eerst een
politieke vedette met veel fanfare inhalen om hem tien dagen later
alweer af te serveren, dat is effenaf goor. Waar zit jullie fatsoen ?
Want zo wilde N-VA zich toch profileren, als het fatsoenlijk Vlaams
nationalistisch alternatief ... Proficiat zeg, die goede manieren van
jullie, die weten jullie subliem te verbergen. Bart De Wever gaf er
gisteren een geniale draai aan ... aan zijn draai. Alleen zonder
Dedecker zou de N-VA aan de onderhandelingstafel zitten als zich een
nieuwe ronde in de staatshervorming aandient. En dat is nodig als je op
dat proces wil wegen. Met andere woorden, schaf de oppositiepartijen
maar af want ze doen er toch niet toe. Ooit van de Volksunie gehoord,
Bart ? Hoeveel jaren is die partij aan de macht geweest ? Hoe denkt u
trouwens ooit nog op de onderhandelingen te wegen, nu uw partij zo
duidelijk bij de pluimgewichten werd ingedeeld. Even blazen en Barts
bekje wijst opnieuw de gewenste richting aan. Bart De Wever, een
Vlaamse leeuw ... Laat me niet lachen. Bart De Wever is de windhaan op
de kerktorenspits van de CD&V. Hij mag dan al De Wever heten, een
Pieter de Coninck is hij zeker niet. O, wat zal Di Rupo sidderen en
beven.
