Ergens ter hoogte van mijn navel. Daar verloor het de controle. Alsof het de Bermuda driehoek betrof. Pardoes het water in. Niet eens een rimpeling. Een van vleugels voorzien insectje, nauwelijks een graankorrel groot, te licht om het watervlies te deren, dreef weerloos op m'n badwater. Zoëven was het komen aanvliegen, laag boven het water, zuiver rechte lijn, perfect het midden houdend tussen twee als vulkanische eilanden uit het water oprijzende mannenknieën. Niets dat wees op moeilijkheden. En dan, niet eens een halve meter verderop, een sputterende motor en een vrijwel verticale neergang. Had ik schuld aan deze gebeurtenissen ? Had ik op enige wijze bijgedragen aan de penibele situatie waarin dit arme beestje thans verkeerde. Mijn geweten was gewekt. Ik zag twee mogelijkheden.
A: Er bestond wel degelijk een oorzakelijk verband tussen door mij gestelde handelingen en de vlottende aanwezigheid van het insect waarvan sprake. Misschien had een aan mij ontsproten gasbel bij het bereiken van de oppervlakte een zeepbel doen uiteenspatten in een nevel van fijne druppeltjes waarvan één of meerdere het niets vermoedende diertje hadden verzwaard tot boven zijn of haar - hoe bepaal je het geslacht van zo'n wezen - maximaal toegelaten laadgewicht. Ik beperk me tot één denkpiste. Als het op onheil aanrichten aankomt kent de mens zijn gelijke niet.
OF
B: Het gebeurde stond geheel los van welke actie ook door mij ondernomen, van bij mijn conceptie tot aan mijn vertoeven in dit zalige sopje.
Om mij kort daarna te realiseren: Vragen omtrent verwijtbaarheid deden hier niet ter zake. Een dier verkeerde in nood en ik was daar getuige van, de enige getuige bovendien. Niemand dus om de verantwoordelijkheid op af te wentelen. Ik handelde. Met het topje van mijn rechterwijsvinger schepte ik heel voorzichtig het doorweekte beestje van het wateroppervlak. Maar wat nu ? Hanteren kun je zo'n fragiel levensvormpje niet. Ik vond er niks beter op dan het met een stoot warme longenlucht de vloer op te blazen. Waarna mijn alerte geweten zich weer liet gelden. Wat als mijn goedbedoelde reddingsactie te laat gekomen was en ik enkel de doodstrijd had verlengd ? Of als ik er wel op tijd bij was geweest. Stel je voor dat het om zelfmoord ging, dat het diertje zich niet langer kon verzoenen met zijn of haar nederige positie in het dierenrijk. Misschien was het levensmoe en verlangde het vurig naar een aromatisch zeemansgraf. Ik ben meteen uit bad gestapt met de bedoeling de intenties van het insectje te peilen. Helaas, het bleek spoorloos.Volgende keer bel ik de dierenbescherming voor ik in bad ga. Hopelijk blijven ze open tussen kerst en nieuw.
Zoals het klokje bij de N-VA tikt, ontploft het nergens.
Vergeef me mijn laattijdig bloggen, lieve lezers. Ik was de tijd even
uit het oog verloren gisteren. Wat wil je ook, uren lag ik naar adem
happend voor de buis. Wat een knaller zeg. Dedecker van 't straat,
opgenomen in het trotse N-VA collectief. Toen ik het vernam was mijn
eerste gedacht: "Hoed u voor cadeautjes die tikken !" Na dat eerste
kwamen er nog, van een meer genuanceerde soort. Maar uit eerbetoon voor
'double d' leek het me wel fijn u onvoorbereid mijn eerste
hersenspinsel te serveren. Zo doet J-M dat toch ook: niet te veel
nadenken en als er al eens wat in je opkomt, meteen uitspuwen die
hersenvulling. Zo maak je alvast je hoofd vrij, mocht er nog eens een
idee voorbijflitsen. Die aanpak werkt uitstekend aan de rand van de
tatami. Judokampen duren hooguit vijf minuten. Geen tijd voor
diepgaande analyses dus. In de politiek ligt dat net een tikje anders:
Geen hoogwaardiger explosief dan een vent die sneller praat dan hij
denkt. Ik was nog volop bezig de mogelijke gevolgen van DD's politieke
transfer te overpeinzen of hij maakte zijn reputatie van splijtzwam al
waar. De CD&V zag de komst van die ouwe blauwe niet zitten.
Verbaast me niks van een partij met een lavabo als voorzitter, moet
Jean-Marie gedacht hebben. Ondertussen knalden de liberale
champagnekurken. Hun heetste aardappel werd met succes achter de
vijandelijke linies gedropt. En daar boezemde de als politiek toerist
vermomde huurling zoveel angst in dat de CD&V ervoor koos uit
voorzorg alle kartelbruggen op te blazen. Dat betekent wel dat de N-VA
nu op eigen benen verder moet, wat enkel kan als ze de krantenkoppen
haalt. Zet u alvast in uw makkelijke stoel en geniet van het vuurwerk,
dames en heren. Vlaams volksvertegenwoordiger JMD zal u voortaan
vorstelijk verwennen, elk jaar, elke maand, iedere dag. Benieuwd hoe
lang de minister van media en lavabozaken het nog zal trekken. Stalen
helm op en schuilen in de bunker, Geert. Veel geluk met uw nieuwe
aanwinst N-VA'ers. U zal het nodig hebben ! Enfin, u merkt het. De
laatste van november was een hoogdag voor mij. Vandaar dat mijn blogje
wat op zich liet wachten. Daarom, en vanwege dat andere, natuurlijk. Er
is altijd dat andere.
Wij kunnen het ook niet helpen. De natuur heeft ons zo gemaakt.
Blijkbaar heeft de evolutie nood aan mankementjes. Mannen doen gewoon
hun plicht. Vrouwen die menen dat wij mannen op testosteron lopende
k*tkompassen zijn, wel, ze zitten nauwelijks bezijden de waarheid.
Uiteindelijk wil de vent slechts één ding: achter die naald aan en nog
het liefst à grande vitesse. Vandaar ook onze passie voor bolides. Bij
de kleinste trilling van de kompasnaald zitten wij al achter het stuur
om zo snel mogelijk de bres tussen ons en de aantrekkende bron te
dichten. Dat wij het op het moment suprême af en toe laten afweten, dat
moet u ons vergeven dames. Daar hebben alle kompasnaalden last van als
ze in de buurt van hun geliefde noordpool komen. Geen erg trouwens,
mannen werken volgens het principe van de grote getallen. Vandaag geen
succes, morgen beter. Ook dat heeft de natuur voorzien. Mannen zijn
wandelende zaadfabriekjes. Als morgen alle Chinese mannen de draad
zouden kwijt raken behalve die ene naald in de hooiberg, geen paniek !
Ga naarstig op zoek naar die ene die het naaien nog beheerst. Zo één
wandelende zak zou met gemak alle Chinese vrouwen kunnen bezwangeren.
Gesteld dat hij over een snelle wagen kon beschikken, natuurlijk. China
is een onmetelijk groot land. Nu ja, eigenlijk ga ik hier wat kort door
de bocht. Want de kans dat die dekhengst van dienst een foutloos
parcours aflegt is quasi onbestaande. Negen kansen op tien rijdt hij
zich te pletter tegen de Chinese muur. Weer die natuur, hé. Als die in
het kader van de evolutie op zoek is naar wat nieuws, dan probeert ze
dat eerst uit op een man. Erg gericht gaat de natuur daarbij niet te
werk. Ze rommelt maar wat aan met onze chromosomen. Heel af en toe
levert dat wat moois op. Veel vaker echter worden die experimentjes,
mankementjes. Mannen vliegen uit de bocht, ze belanden voortijdig op
het kerkhof of worden 'maniakaal'. Het woord zegt alles: man, ia en
kaal, een dodelijke combinatie. Ook de onhebbelijke neiging te
mislukken die het trial and error principe zo eigen is wordt door de
natuur keurig ondervangen. Zorg voor een overschot aan jongetjes bij de
geboorte en het probleem is reeds opgelost voor het zich stelt. Daar
kan Jean-Luc Dehaene nog een puntje aan zuigen. Geen wonder, hij is dan
ook maar een vent. Die kan je beter geen moeilijke problemen
voorleggen. Kinderspel, als politiek, dat is mannen op het lijf
geschreven. Als het echt ergens om gaat dan komt de vrouw aan het
woord. Bijvoorbeeld, als er beslist moet worden welke genetische
experimentjes er wel dan niet in het standaardbouwplan worden
opgenomen. De man schiet, de vrouw wiedt.
We koersen af op zes december, voor kinderen een op en top spannende
tijd. Allerlei kwesties spoken door hun dromerige bolletjes. Heeft de
Sint mijn brief met tekening wel ontvangen ? Was dat adres dat papa
goegelde wel het juiste ? Misschien is Sinterklaas wel verhuisd ... En
dat paard ... wat als dat beestje ineens de ezel uithangt op vijf
december, als het weigert een poot te verzetten, hoe gaat de Sint dan
ooit hier raken met mijn cadeautjes ? O, ik hoop maar dat de Sint mijn
brief heeft voorgelezen. Dat dat paardje weet dat er hier een lekkere
wortel voor hem klaar ligt. Dan zal het beestje wel braaf luisteren en
zo krijg ik mijn pakjes...
U, lezer, bent geen kind meer.
Wellicht bent u in de loop van uw leven in steeds minder gaan geloven.
Mannen met mijters bleken lang niet allemaal kindvriendelijk, de witte
paarden vaak trouwer dan de prins erbovenop. Toch schuilt er in elke
mythe wel een kern van waarheid, een les voor het leven. Zo leren de
avonturen van Hans en Grietje ons over de totale ongeschikheid van
suikergoed als bouwmateriaal en wijst Assepoester ons op het feit dat
het met hoge hakken lastig draven is. Wat ik opgestoken heb van
Sinterklaas ? Dat wie werkpaarden sturen wil, daartoe best een wortel
ter hand neemt ! Zelfs al lopen de knollen volop te mokken, eens ze die
delicieuze peen in de mot krijgen verworden ze meteen tot makke
lammetjes. Ze zouden werkelijk alles doen: harder rennen, dieper
ploegen, langer zwoegen voor dezelfde wortel. Draai ze een peen voor
ogen en ze duizelen. En dan gaan ze de zak in !
Zaad dat kiemt en wortel schiet, dat uit zijn ziel ontspruiten ziet een stengel teer doch onvervaard, die blijgemoed ten hemel vaart terwijl hij bladeren baart en bloemen die voor het zachte hommelzoemen hun kelk met zoete nectar vullen, het hommellijf in stuifmeel hullen en van genot de stamper krullen, die tot het nieuwe leven leidt, dat na het wijken van de kroon, zichzelf met wind en dier verspreidt om daar met prille levenskrachten de schone lente af te wachten.
Dit was een moeilijke dag en dat wil u niet horen. Dit was een
feestneus van een dag. Als u zonet wat van de daken hoorde schreeuwen,
wel, c' était moi. Op dagen als deze val ik ten prooi aan een
onstuitbare aandrift de blogosfeer in mijn vreugd te laten delen. Eén
en al feestgedruis, dat zal mij van deze dag beklijven. Want een
tsunami van jolijt overspoelde mijn bestaan. De trompetten, ze
schetterden een ode aan de immense vreugde die mij heden te beurt viel.
Ik telde er wel veertig, allen voorzien van een heerschap dat de kunst
van het trompetteren tot in de puntjes beheerste. Waarlijk spetterend,
dat getrompetter. Een sprankelende prelude op het totaalspektakel
gebracht door 144 bazuin blazende equilibristen, waarvan 72 balancerend
op het slappe koord. Dit alles voltrok zich rimpelloos terwijl ik vanop
de rijkelijk versierde eretribune een kleurrijke stoet van
vrolijkmakers aan mij voorbij zag trekken. Allen wisten wonderwel hun
respectievelijke vaardigheden met het promeneren te combineren. U
begrijpt het crescendo in mijn ontroering. Het fortissimo had ik nog te
goed. Nadat een elite-eskader vierstemmig vocaliserende engelen
anderhalve liter zoetigheid over mijn tong hadden uitgescheiden, liet
ik mij door een representatief staal van de wereldpopulatie met
loftuitingen overladen omwille van mijn existentiële aanwezigheid in
hun midden. En die ene droogstoppel, die het met zijn boegeroep gemunt
had op mijn goedgeluimdheid, hem heb ik fijntjes van repliek gediend.
Ik liet hem uitgedost in narrenplunje vierendelen door een galloperend
knollenkwartet met gevoel voor humor. Alzo bleef de stemming opperbest.
En dan zijn er die beweren dat ik een moeilijk man zou zijn. Kniezers
zijn het, stuk voor stuk.
Is het niet heerlijk ? Jij zegt wat, zij zegt wat terug. Nog nooit een
opblaaspop tegen het lijf gelopen die dat voor mekaar kreeg. Nee, de
eerste ersatz-vrouw die tot onderhoudend converseren in staat is moet
nog geconcipieerd worden. Waarschijnlijk in Japan. Daar kicken ze op
namaak. Op walvissen en namaak. Toch gok ik erop dat het de namaak-vrouw zal zijn die het eerst van de band zal rollen. Het lijkt me technisch simpelweg niet haalbaar een namaak-walvis
op de markt te brengen tegen een prijs die met éénmalig gebruik te
verzoenen valt. Dat ligt toch anders waar het vrouwen betreft. Vrouwen
harpoeneert men niet. Het is zelfs bij wet verboden. Tenzij de
harpoenering een wetenschappelijk doel dient uiteraard, denken we aan
het vaststellen van vetpercentages of de studie van feminiene
bloeduitstortingen. Alles voor de wetenschap, daar in Japan. Er is nog
wel meer dat cybervrouwen voor hebben op artificiële walvissen als consumentenproduct. Het feit dat je je woning niet moet verbouwen tot een
reuze-aquarium om maar iets te noemen. En ze beginnen niet meteen te
mokken wanneer je voorstelt sushi te gaan eten ... Wie zijn geld in de
namaak-walvis-sector belegt mag zich met recht een langetermijnspeler
noemen. En voor zover ik daar kijk op heb-ik ben behoorlijk bijziend-
is ook de namaak-vrouw nog niet voor morgen. Gelukkig maar, want ik
verwacht me aan het ergste. Ik verwacht mij aan een Yoko, een verwaande
feeks die als ze geen vriendenclubjes te torpederen heeft, hele dagen
doorbrengt liggend op haar luie reet. De strijk zal ze te min vinden en
minstens drie keer per week zal ik er op uit mogen om haar te voorzien
van een verse voorraad waterstof. Of had u gedacht dat u dat wicht op
het net zou kunnen aansluiten misschien ? Weken zal ik mijn hoofd
moeten breken over haar bediening. De handleiding zal minstens
vierhonderd bladzijden tellen en opgesteld zijn in een Nederlands
vertaald vanuit het Duits, vertaald vanuit het Engels, vertaald vanuit
het Japans. En dan te weten dat dit allemaal niet hoeft. Dat er op dit
eigenste ogenblik meer dan drie miljard superieure keuvelwezens
vertoeven op onze aardbol. Wezens met meer programma's aan boord dan de
meest gesofisticeerde computer, meiden die er geen punt van maken zelf
hun waterstof te gaan halen. Als je het lief vraagt nemen ze zelfs de
Humo voor je mee. Het zijn stuk voor stuk natural beauties met een
intelligente helpfunctie. Wat een weelde !
