We voeren koude oorlog jij en ik, met stilte en hardhorendheid, de tijd verkilt de hunkerstrijd, mijn hete adem warmt de wind, mijn handen hebben niets om handen, jouw lippen pruilen onbemind, jouw hart verdort, dreigt te verzanden.
Om wat ? Om niets. Om mee te nemen. Om diep te vergeten.
Open brief aan Ronald Biegs, Nationaal Voorzitter van WWF-België.
Geachte heer Biegs,
Graag zou ik middels dit
schrijven uw aandacht vestigen op een ontrustwekkende ontwikkeling op
een terrein dat u, naar ik vermoed, bijzonder nauw aan het hart ligt.
Het betreft de precaire situatie van de reuzenpanda, de met uitsterven
bedreigde diersoort waarvan de beeltenis het logo vormt van uw
organisatie. Toen ik vandaag een bezoek bracht aan de lokale
grootgrutter, een vestiging van een internationale prijzenklopper wiens
naam - voor al die het weten wil - begint met een 'A', ontdekte ik tot
mijn verbijstering een wel zeer ongewoon product waarvan u hieronder
een fotografische weergave vindt.
Bewijsstuk 1
Bewijsstuk 2
U
zal het ongetwijfeld met me eens zijn dat dit toch nooit de bedoeling
kan zijn. Wat baat het reservaten op te richten voor de reuzenpanda,
welk nut heeft het kweekprogramma's op te zetten voor deze dieren als
wij moeten constateren dat zij tegelijkertijd tot basisgrondstof van de
alombekende hotdog worden verwerkt. Dit lijkt me dweilen met de kraan
open. Bovendien kan u met eigen ogen vaststellen dat het hier om
immature exemplaren gaat. Deze dieren hebben dus niet eens de kans
gekregen zich voort te planten om zo hun soort van extinctie te
vrijwaren. De producent voelt zich kennelijk zo onaantastbaar dat hij
het niet eens nodig vindt de herkomst van zijn vlees te verhullen.
Weense worstjes / Saucisses Viennoises vermeldt het etiket. Aangezien
het leefgebied van de reuzenpanda zich in centraal China situeert ga ik
ervan uit dat de dieren die ik vandaag in blik aantrof in gevangenschap
worden gekweekt, een praktijk die naar mijn mening enkel kan
plaatsvinden met hulp van gespecialiseerde zoölogen. Uitgaande van deze
premissen en na enig vorsingswerk kwam ik tot de volgende zeer
plausibele kandidaat: Tiergarten Schönbrunn in Wenen. Als u de website
van deze zoo raadpleegt (http://www.zoovienna.at) dan zal u in de daar
aanwezige 'Tierliste' ook de 'Großer Panda' aantreffen. Ik vraag u
daarom met klem na te gaan of de Tiergarten Schönbrunn op één of andere
wijze gelieerd is met een kweekprogramma voor reuzenpanda's en zo dit
het geval zou zijn een onderzoek in te stellen naar de mogelijke
verdwijning van jonge dieren aldaar. Indien u nood zou hebben aan mijn
bewijsstukken om een genetische verwantschap aan te tonen tussen de
geslachtofferde dieren in blik en de populatie van het Tiergarten
Schönbrunn dierenpark dan ben ik graag bereid u deze te laten geworden.
Gelieve er echter rekening mee te houden dat de panda slechts houdbaar
is tot einde september 2009. Mag ik vertrouwen op een spoedig en
doortastend optreden uwentweegs ? Of dien ik het acroniem van uw
organisatie voortaan te lezen als Weense Worsten Fabrikant ?
We schrijven 25 oktober 2006, de dag dat ik de 'karamel' herontdekte.
Een wederkennismaking die ruim twee uren in beslag nam. De tijd nodig
om een goed gevulde puntzak van die zoetigheden naar binnen te werken.
Het was een proces dat gepaard ging met hevig smakkende geluiden en een
zuigkracht die kwa intensiteit niet moest onderdoen voor deze van de
befaamde Dyson stofzuiger. Wat een zalige beproeving, dit aroma van
pure nostalgie. Zo lang al leefden wij gescheiden. Op den duur vervaagt
de herinnering, een geval van uit de mond uit het hart, een andere
verklaring heb ik er niet voor. Maar nu kwamen we weer samen. De
harmonie werd hersteld. Zo heftig was ons wedersmaken dat ik af en toe
vergat te ademen, ze plakten innig aan mijn tong, verlijmden zich met
mijn verhemelte langzaam smeltend onder mijn liefkozende strelingen.
Een complete harem liet zich door mij consumeren. En ik, ik smikkelde
de pannen van het dak. En weer, en weer en nog een keer....
O
help, o lieve hemel ! Mijn mond ligt vierkant open. Wat zeg ik, mijn
mond voelt aan als het grofste schuurpapier geoogst in een
uitzonderlijk schuurpapierjaar. Ik heb te gulzig gezwolgen, te vurig
bemind. Mijn gretigheid heeft mij van binnenuit verzengd. Deze
hemelpoort staat in lichtelaaie. Geen natte kussen die deze vlammen
kunnen blussen. Geen frisse hinden die mijn tong kunnen verbinden. Geen
twaalf ijsgekoelde elfen met stukadoorervaring om mijn plafonnetje te
plaasteren. Dit wordt lijden. Lijden na de lust, aangebrand maar
ongeblust. Niets sust dit heidenkind als bloedrood nat, een zalvend bad
en dan een bed. Welterusten !
Wij Belgen zouden drie planeten nodig hebben. Dat las ik zojuist op
Vrtnieuws.net. Tja, wie ben ik om het oordeel van het Wereldnatuurfonds
in twijfel te trekken . Het zij zo, ik zal mij niet verzetten. Alleen
... zullen mijn mede-Belgen wel genoegen nemen met die andere twee ?
Dat ik sinds jaar en dag op een eigen vreemdsoortige planeet vertoef,
dat had u vast al langer in de smiezen. In tegenstelling tot wat velen
onder u wellicht veronderstellen heeft deze staat van goedaardige
deviantie niks van doen met een hang naar hallucinogene middelen
mijnentweegs. 't Is al puur natuur en neen, ik laat het niet weghalen,
zelfs al kreeg ik dispensatie van Benedictus de Zestiende in persoon.
Het zit er en het blijft. En u blijft welgekomen, zolang u maar niet
verwacht dat mijn chaos zich ooit tot organisatie zal ontwikkelen. De
wanorde zwaait de plak, in en op mijn bol. Benader mij dus met de
vereiste dosis gekte, spreek een taal die ik begrijp. Dat organiseren
doet u maar in uw eigen universum. Organiseer u een ozongat, een
broeikaseffect, een walvissenbloedbad, een nucleaire holocaust. Doe
vooral wat u niet laten kunt, maar blijf a.u.b. met uw tentakels van
mijn schone blauwe knikker. Ik zal hem voor u bewaren. Een reservebal
voor het geval uw globe het zou begeven. Een lek, een knal, kwaad
opzet, je kan maar beter op zeker spelen als je ziet hoe daar tegenaan
geschopt wordt. Geen reden tot paniek, u kan uw sloopwerk rustig
continueren, uw toekomst is verzekerd. Als uw longen het niet meer
houden of het water tot aan uw lippen reikt , als de bequerels u om de
oren vliegen of uw spermakwaliteit u in verlegenheid brengt, u weet mij
wonen. Komt u wel met de fiets ?
En terwijl ik mij ontiegelijk druk maakte om mijn hikkende compjoeter
hield de wereld zijn draaiing keurig vol. Met de gebruikelijke
gevolgen: Geboorte, dood en alles wat daartussen ligt. Voornamelijk
ellende heb ik telkens weer de indruk. Zoals die compjoeter van mij die
zich als vanouds niet naar mijn wensen wilde plooien. Mijn eigen dikke
schuld, ik had het rekenbeest danig van zijn à propos gebracht met mijn
gemorrel aan zijn resolutie. Mij zouden ze het ook niet moeten flikken.
De eerste die met zijn fikken aan mijn resolutie komt krijgt royaal
mijn wijsvinger op bezoek, ter hoogte van zijn oogbal, inderdaad, à la
façon de Laurel et Hardy, alleen zal deze blogger er voor waken tijdig
opzij te springen als er retributie dreigt. Mezelve kennende had ik dus
beter moeten weten: Touche pas à ma résolution, ook bij compjoeters
ligt zulks gevoelig. De monitor ging pardoes op zwart en als betrof het
yin en yang, stak de would-be compjoeteroloog in mij dreigend de kop
op. Je kan tegenwoordig geen alpencol meer beklimmen of verscholen
achter een verschroeiende haarspeldbocht ligt wel een heerschap op de
loer, een vent met een hamer en slechte bedoelingen te over. Hij
verkoopt je een moker op je hersenpan waar je bij rijdt ... en daarna
ligt. Welnu, ze zouden beter wat diversifiëren, die mannen met hamers.
Ik zou er best eentje stand-by willen, in te zetten tijdens
onverkwikkelijke opflakkeringen van mijn compjoeterologische driften.
God bespare mij een terugval. Wat een geluk dat er nog schrijnender
ellende bestaat, relationeel drijfzand, scheepsrampen, regionale
oorlogen, daar kan een nukkig mens zich aan verwarmen.Kijk die daar
eens, zij drinkt omdat haar vent haar bedriegt. Jawel, met die
schippersvrouw die haar man verloor op zee ... Ach, haar kan ik niks
verwijten, zo alleen achterblijven als vluchtelinge, dat moet hard
zijn. Wist je dat ze haar voltallige familie hebben geëxecuteerd in
Albanistan ? Zulke verhalen nopen tot nadenken. En tot af en toe
gelukkig zijn met het schaamrood op de wangen.
Schoon ik dorst naar je vel wil ik meer dan je schil, wijl ik smelt voor je kaf, peil ik onder je pel daal ik af naar je voedzame koren.
Waar ik vlot op je vloed, waar ik smul van je gloed, van je levensverhaal, in jouw torens van taal, letters spiralend tot zoet.
Maar vergun me mijn man zijn, mijn banaal in de ban zijn van veren van kuiltjes van zacht, van je groefjes je krasjes, van je dartele pasjes, van je parels van bloeiende pracht.
