Ik ben geen geboren chauffeur. Ik heb het rijden moeten leren, met vallen en opstaan, nou ja, vooral met vallen, zo herinner ik me. De theorie wou nog wel lukken, geef Alex een cursus en hij jaagt hem binnen de kortste keren zijn hersenen in. De praktijk echter, dat was een ander paar mouwen. Het heeft iets te maken met de koppeling tussen brein en ledematen, die koppeling is er wel, maar ze heeft meer weg van een schriftelijke correspondentie dan van het flitsende breedbandgebeuren dat ons hier samenbrengt, met als complicerende factor daarbij dat de door mijn brein geposte verzoeken niet van een prior-zegel zijn voorzien, zodat je er het raden naar hebt wanneer het bericht de bestemmeling bereiken zal. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik stel dat mijn rijinstructeur door mijn optreden naar alle waarschijnlijkheid slechts een bescheiden bijdrage zal leveren tot de voortschrijdende vergrijzing. Dat ik uiteindelijk toch een rijvod wist te bemachtigen heeft meer vandoen met de wet van de grote aantallen dan mijn kennis van het achterwaarts inparkeren, als u begrijpt wat ik bedoel. Omdat een volkwijsheid ons leert dat men "aan zichzelf de halve wereld kent" keek ik enigszins verbaasd op toen mij vandaag ter ore kwam dat het onze Minister van Mobiliteit Renaat Landuyt behaagd heeft het rijexamen in die zin te wijzigen dat de manoeuvres voortaan deel zullen uitmaken van het ritje op de openbare weg. Ik begrijp dat de minister de aspirant-chauffeurs wil testen in een realistische situatie. Geen betere test dan het echte leven, ik ga akkoord. Maar een testje in vitro lijkt me toch geen overbodige luxe. Het zit namelijk zo, meneer de minister. Er zijn nog mensen zoals ik ! Geloof me, je zou ze de kost niet willen geven. Als u morgen wordt getroffen door een vreselijke ziekte, hoe zou u dan reageren als uw specialist u vertelde dat het hem overbodig leek uw medicijn op proefdieren te testen omdat de ultieme test nou éénmaal de mens is. Zo, nu snapt u wellicht waarom ik voortaan nog net iets meer dan vroeger ruim baan zal maken voor een rijschoolmobiel met drie personen aan boord. Stel je voor dat zo'n arme duts plots op de rem gaat staan, zijn versnellingspook in de achteruit gooit en met doodsverachting op je af komt, weliswaar keurig in een rechte lijn .... Of wat dacht u van 'keren in een straat'. Altijd handig bij het verloren rijden al lijkt het me net iets minder praktisch bij éénrichtingsverkeer. Het wordt me plots wel helder waarom het voorwaarts in een garage parkeren als verplicht manoeuvre is afgevoerd ... (ok, meneer/mevrouw, nu parkeert u uw voertuig in de eerstvolgende garage) Kortom, dat praktische denken van u, meneer Landuyt, er valt wat voor te zeggen, wat dacht u bijvoorbeeld van: "Jeetjemina" , "Is hij nou helemaal besodemieterd" en "Bent u de eigenaar van dat paard op de gang ?". Wenst de heer Landuyt werkelijk het realiteitsgehalte van de rijproef te verhogen, dan zou ik hem willen vragen de volgende opdrachtjes in overweging te nemen.
- Het ontwijken van de honkbalknuppel van een driftkop wiens voertuig je zonet langs achteren hebt bejegend. - Het onderdrukken van de natuurlijke neiging tot het opsnuiven van de witte lijn tijdens de vijf kilometer mestkar-achtervolging. - Het veilig inhalen van een slingerende dronkaard om half vier 's nachts op een onverlichte weg. - Hoe maak ik een zondagse deukhoed diets dat het gebruik van richtingsaanwijzers reeds sinds 1945 niet langer als hulp aan de vijand beschouwd wordt.
Ook dat is de harde werkelijkheid, meneer Landuyt. Hebt u nog suggesties, lieve lezer ?
De Europese commissie heeft gesproken. Microsoft is stout geweest ! De straf : Twaalf weesgegroetjes, zeven onzevaders enne ...... 280 miljoen euro. Als de EU maar niet denkt dat William Gates daar vannacht één uur nachtrust door zal missen. Gates rekent sinds jaren enkel nog in miljarden. Forbes (van de bekende rijke stinkerds lijst) schat zijn persoonlijk vermogen op 51 miljard dollar. Ik weet het, de dollar is niet meer wat hij geweest is, maar ook in deze barre tijden koopt Bill voor dat bedrag nog steeds ruim veertig miljard euro's. Zelfs al zou hij zo dom zijn - en dat is hij zeker niet- om dat bedrag op een armzalig spaarboekje te laten vegeteren, dan nog zou dat hem, aan een interest van 1,5 procent, 600 miljoen euro rente opleveren. Geen reden tot paniek dus ten huize Gates. Bovendien hoeft de wiz-vijftiger de boete ook niet uit zijn eigen zak te betalen. Het is het bedrijf Microsoft dat de rekening gepresenteerd krijgt. De softwaregigant uit Redmond, in 2005 nog goed voor een winst van ruim 12 miljard dollar, denkt er niet aan de boete te betalen. Waarom zouden ze ook, in beroep gaan kan nauwelijks meer kosten dan een paar miljoentjes en die miljoentjes daar hebben ze er dus 'plenty' van in de Windows-fabriek. Dankzij de beroepprocedure kan de lopende band daar weer een hele tijd ongestoord doordraaien en zoals iedere Vlaamse Balthazar Boma en ook u wellicht weet, "Taam is monnee", in dit geval zeer veel money, meer dan 30 miljoen dollar per dag. Die enorme winsten heeft het bedrijf Microsoft te danken aan de unieke positie die het inneemt op de software-markt. De positie van 'net-niet-monopolist', het Walhalla van elke vrije-markt-speler. Ik zeg 'net-niet' want een volledig monopolie is bij wet verboden en daarom waakt Microsoft er angstvallig over dat de populatie van liliputter-concurrenten nooit helemaal uitsterft. Zo wordt de schijn van een vrije markt opgehouden en kan de reus van Redmond zich rustig kwijten van zijn fundamentele opdracht: winstmaximalisatie. Wat verwijt de EU ons nu eigenlijk, denken ze wellicht in Redmond ? Dat we het spelletje doorhebben ?
We zijn al lang geen voetvolk meer, wij Vlamingen. Ridders, zonder weerga zijn we geworden. Trotse ruiters die vanuit hun stalen koetsen een ganse kudde vier-tact-mustangs de sporen geven. Eén enkel paardje volstaat al lang niet meer. Wie zich vandaag nog op een stalen ros vertoont, verschoont zich met het excuus dat het hem om gezondheidseffecten of een sportief streven te doen is. In dat laatste geval ben je trouwens enkel nog geloofwaardig als je je van een koolstoffiberen volbloedhengst bedient. Wie zich voor alledaags nut nog tot het rijwiel wendt krijgt als snel het etiket opgeplakt tot een ander slag mensen te behoren. In hem wordt niet de ridderslag maar een slag van de molen vermoed. De Vlaming is een heer geworden, een seigneur. Toen op die beruchte 11de juli, nu 704 jaar geleden, stonden de seigneurs nog aan de andere kant. Zij zaten op hun un-chevalletje, wij Vlamingen moesten het met onze eigen hoeven stellen. We hebben ze toen een ferme patat verkocht. Achter de Groeningebeek stonden we hen op te wachten. We verwelkomden hen met een vriendelijk bonjour en lieten ze daarna kennismaken met de goedendag. Zou het die dag in 1302 ook zo warm geweest zijn ? Zomers genoeg om de zege te vieren met gerstenat en een barbecue ? De historische bronnen laten ons hieromtrent in het ongewisse. Maar zo'n gek idee lijkt het me toch niet met een slager als Jan Breydel in je rangen. Vast staat in elk geval dat hij op de vooravond van het Frans-Vlaamse treffen in Kortrijk vertoefde om het Vlaamse heir te versterken, hij leverde de koteletjes ! Als u er vandaag ook enkele naar binnen gespeeld hebt dan hoop ik voor u dat u morgen niet klauwend van de krampen uw dag zal moeten doorbrengen op het kleinste kamertje. Hoe uw aprés-barbecue ervaring ook uitdraait, ik ben blij dat er anno 2006 geen bloed meer hoeft te vloeien voor ons Vlaming zijn. Ik ben een Vlaming zondermeer. Niet trots maar ook zonder complexen. Voor mij geen vendelgezwaai en ook geen gescheld over het muurtje naar de franstalige mede-Belgen. Mijn 11de juli stond volledig in het teken van een aandoening die wij Vlamingen, Brusselaars en Walen vrolijk met elkander delen: De baksteen in onze maag. Tonnen steenpuin heb ik versast, van de ene hoop naar de andere. Ik heb geploeterd, gezweet, gevloekt in beide landstalen (godverdoeme en nondedju) en mijn vel laten roosteren door de middagzon, wat trouwens Noel Cowards bewering logenstraft dat enkel "Mad dogs and Englishmen go out in the midday sun". Anders dan in 1302, heeft deze Vlaming er geen gouden sporen aan overgehouden. Het deert me niet. Ik zal mijn zere rug maar als eremetaal beschouwen.
"Wij zijn allen vlees en water", zei ze, "we zijn niet voor de eeuwigheid gemaakt". Het klonk hard uit haar mond, realistisch, koel beschouwend, ontdaan van ieder vleugje levenswijsheid. Alsof ze luidop de vervaldatum van een blikje sardienen voorlas. Ik peilde haar ogen maar vond er niks meer dan de verzekering dat dit alles was, dat ik niet op zoek hoefde naar dubbele bodems of diepere dimensies. Water en vlees, meer kwam er niet aan te pas, zo luidde haar verdict. Ik scande haar lichaam, onbeschaamd, niet mijn gewoonte. Dat 'ik' een homp vlees met nat was, tot daaraan toe, maar zij. Honing was ze, honing vermengd met marsepein en vlokken chocola gekneed tot een kunstwerk dat te mooi was om te delen, een godinnetje zonder spiegel. Ik gun de hele mensheid zijn vergankelijkheid. Dat haar eiwit rot, haar sap verdampt, ze verdient niet beter. Maar dat ze met haar bederf niet raakt aan dit gegoten lijfje. Ze zou met mij te doen krijgen.
"Ach, was het nog maar 1939", zou Joseph Ratzinger gedacht kunnen hebben toen hij gisteren voet op Spaanse bodem zette. 1939, dat was nog eens een jaar. De kerk triomfeerde in de Spaanse burgeroorlog. Franco zat stevig in het zadel. El Caudillo verhief het Rooms-Katholicisme tot staatsgodsdienst. De wereld was mooi in '39. En ik was een jongen van twaalf. Een jongen met een grote toekomst. Priester, bisschop, kardinaal en als apotheose de verlossende woorden : Habemus papam. Het allerhoogste doel bereikt, hoeder onder God. Ik zou het wat graag opgeven voor de wereld zoals hij was in 1939. Wat was het rijk Gods zuiver toen. De kerken zaten nog vol, de vrouwen bij de haard. Homo's bestonden nog niet, laat staan homo-huwelijken. Het huwelijk was heilig , dus overbrekelijk, abortus moord met voorbedachte rade. Sex diende enkel om kinderen te maken, contraceptie kwam 'nicht in frage'. De wereld was schoon in 1939. Spanje was schoon in 1939. De parochianen gehoorzaamden hun pastoor nog. De straten lagen er smetteloos bij. Het anarcho-communistisch gespuis had de benen genomen of lag weg te kwijnen in de kerkers van de Guardia Civil. Het leek wel de geboorte van een duizendjarig rijk. Wat is het bitter ontwaken in het Spaanse heden. De oorlog lijkt wel om niets gevochten. De goddelozen hebben het roer weer in handen en gaan hun godslasterlijke gangen. Hoe durven ze sodomie gelijk te schakelen met het heilig verbond dat huwelijk heet ! Hoe duivels hun complot om het geloof te ondermijnen door godsdienst te schrappen als verplicht vak in het officiëel onderwijs. Wat vreet er aan de godsvrucht van dit eens zo vrome volk ? Wie of wat heeft hun geest zo vergiftigd dat zij door Satans hand geleid het bolletje kleurden achter de naam van deze crypto-communist Zapatero. En dat terwijl er in dit land zulke devoot-christelijke leiders voorradig zijn, zoals die goede man, Aznar. Heeft die brave Franco daarvoor zijn leven gegeven ? Hebben wij Duitsers daarvoor Stalin bekampt. Mijn God, welke beproevingen hebt gij voor mij nog in het verschiet ? Of denkt u, dat hij wat anders dacht, Joseph Ratzinger, de zestiende ?
Waar ligt mijn geborgen haven, waar mijn schuit zijn steiger vindt, waar de schipper zich kan laven, aan hete soep, een koele pint, en zachte lijnen tussen linnen, wie maakt de zeeman warm van binnen ?
Wie dempt de onrust in zijn handen, wie brengt zijn zinnen in balans, wie laat een lichtje voor hem branden, wie schenkt de nacht een stralenkrans, een baken voor een schip in nood, wie vraagt de stuurman thans ten dans, wie biedt de man een malse schoot.
