Laat me stromen, troebel, traag en onvolkomen, door je zilte delta, vloeien naar jouw zee. Schenk me je zoute tranen, voer me mee, verdraag me. Kneed me tot je golven, oceaan me. Ik ben een som van droge druppels, die jij tot water binden zal.
Witlof, Manneke Pis en pralines. Als dat het beeld is dat ons land in het buitenland oproept, dan kan ik daar beslist mee leven. Ik geef toe, het is niet bepaald een spectaculair imago, mensen barsten niet meteen uit in tranen of applaus bij het horen van de naam Belgium, maar het draagt iets goedaardigs in zich. België, geportretteerd als een plek waar het goed leven is. Met mensen die houden van lekker tafelen en zoetigheid toe. België, een land van kleine brandjes die speels worden geblust door plasgrage ukkies. Voor zo'n vaderland teken ik. Laat België maar dat onschuldige landje wezen, zonder wolkenkrabbers, zonder macht en zonder grote ambities. Daar hoef ik me in elk geval niet voor te schamen. Wat ik wel doe voor onze Minimi, het paradepaardje van FN. Minimi, wat een bedrieglijk lieflijke naam voor een moordtuig eerste categorie, een machinegeweer dat kogels kan afvuren aan een tempo van 1000 kogels per minuut, kogels die de loop verlaten met een snelheid van 1000 meter per seconde. Duizenden van deze schiettuigen hebben wij geleverd aan Nepal. Ter verdediging van de prille Nepalese democratie. Zo werd het alleszins verkocht aan de brave burger. De wapens moesten dienen om het land te verdedigen tegen het communisme. Die argumentatie is ondertussen wel enigszins achterhaald. Vorig jaar schoof Koning Gyanendra de democratie aan de kant, legde de vrije pers aan banden en sindsdien regeert hij als een abolutistische monarch over zijn land. Maar de minimi's, die heeft hij nog steeds ter zijner beschikking. Je kan je wel indenken wat voor een slachting je daarmee kan aanrichten onder weerloze demonstrerende burgers. En dit alles voor het profijt van FN. Ja, ik weet het. Als zij geen wapens leveren, dan doet een ander het wel, de concurrentie is (ook) moordend. Maar dan zou ik tenminste niet het schaamrood op de wangen krijgen als het journaal beelden vertoont van de onlusten in de straten van Kathmandu. Als Vlaming zou ik er mij natuurlijk makkelijk van af kunnen maken met een simpel, het zijn mijn zaken niet, wapenvergunningen zijn voortaan een gewestelijke bevoegdheid. De kwalijke geur van de wapenindustrie blijft echter niet hangen bij de taalgrens. Net zoals de Vlaamse kust terug Belgische kust werd omdat de buitenlandse toerist niet wist waar men het over had, zal het buitenland ook geen onderscheid maken tussen Wallonië en Vlaanderen als een volgend wapenschandaal zich weer aandient. Ik zou het daarom enorm waarderen mocht het Waalse gewest zich wat meer inspanningen getroosten om het specifiek Waals karakter van FN te beklemtonen. Persoonlijk dacht ik aan een klein koperen plaatje op de grafzerk van elke door Waalse wapens gesneuvelde medemens met daarop in sierlijke letters : Made bij FN, jewel of Wallonia.
Ligt Pasen al op uw lever ? Die van mij heeft nog niet geklaagd maar er wordt hard aan gewerkt. Sinds maandag vul ik mijn dagelijkse kostje aan met voedingssupplementen als marsepein en chocolade eieren. Ik maak mezelf wijs dat ik langzaam aan het afbouwen ben omdat een cold turkey mij te veel ontwenningsverschijnselen zou bezorgen. Ik vrees echter dat in mijn versie van 'langzaam afbouwen' de klemtoon wel erg nadrukkelijk op het 'langzaam' ligt en veel minder op het 'afbouwen'. Gelukkig ben ik de trotse bezitter, en ik houd hout vast terwijl ik dit typ, van een ijzersterke lever. Bovendien vertrouw ik op mijn ingebouwde veiligheidsmechanismen, de mijnkanaries van de avontuurlijke paaseierenvreter. Ze komen in drie tinten. Geel, oranje en rood. Code geel. Op een morgen stap ik de badkamer binnen en merk dat mijn gezicht veranderd is in een vulkaanlandschap, een samenscholing van puisten in alle stadia van ontwikkeling. Code oranje. Mijn maag protesteert, gaat in staking en stuurt zijn inhoud linea recta weer naar boven. Code rood, de geslepen chantage. Mijn gestel speelt het hard. "Als jij per se jezelf wil blijven volproppen met chocolade-troep, ga dan gerust je gang kereltje, maar ik garandeer je, het komt er nooit meer uit !". Verdere strafmaatregelen heeft mijn lijf tot nu toe nog niet tegen mijn zwakke ik moeten uitvaardigen. Hopelijk blijf ik ook dit jaar gespaard van erger. Zeker is dat nog niet. Pasen werkt als een bom met een vertraagde ontsteking. En de incubatietijd van het Chocoladitis-virus is nog niet geheel verstreken. Het paasei, soms denk ik dat het een Rooms complot is. Een biologisch wapen dat het Vaticaan inzet om ketters als deze hier te straffen voor hun gulzigheid en het perfecte middel om op de dag des oordeels moeiteloos de schapen van de bokken te kunnen scheiden. Het 'schild en vriend' van de ultieme afrekening. Klokken om de bokken te lokken. Als ze dat laatste oordeel oordeelkundig plannen, enkele dagen na Pasen, dan hoeven ze er enkel de puistenkoppen, de brakers en de van krampen kreperende 'constipanten' uit te pikken en deze op de TGV richting hel te zetten !
Het gaat slecht met de Witte van Hoegaarden. Sinds Inbev besliste het witbier naar Jupille over te hevelen wordt het gerstenat door steeds minder dorstigen gesmaakt. Zijn imago van streekbier is de Witte voorgoed kwijt. Hoegaarden zal het in de toekomst moeten hebben van niets vermoedende Hollandse toeristen op zoek naar wat couleur locale. Terwijl de consument duidelijk verlangt naar producten met een uitgesproken eigen ziel ziet Inbev haar assortiment aan bieren klaarblijkelijk als één grote pot (gerste)nat. De kloof tussen toog en bierfabriek blijft groeien. Het geweeklaag van de tooghangers bleef echter niet onopgemerkt. Als het volk mort dan schieten onze politici wakker, sommigen schieten zelfs door. Fientje Moerman bijvoorbeeld, met haar toch wel erg ruime interpretatie van het begrip streekproduct. Fientje blijkt zo van het Vlaamse karakter van Ford Genk doordrongen dat ze het nodig vindt om flink wat gemeenschapsgeld uit te trekken voor de steun aan de 'Vlaamsche autonijverheid'. Dertig miljoen euro heeft ze er voor veil. Dertig miljoen euro investeringspremie met de beste wensen van de Vlaamse gemeenschap, dat bent u dus. Ik kan me de tijden nog goed herinneren toen Vlaamse liberalen erop hamerden dat het gedaan moest zijn met die staatssubidies aan bedrijven. Of bedoelden ze daarmee enkel staatsbedrijven ? Wie weet ... Vandaag piepen ze in elk geval wel anders. Onze overheid treedt op als gulle sponsor van een multinational, geen moeite is te veel. Ford moet investeren voor een nieuw model ? Vlaanderen haalt de portefeuille boven. Ford moet haar personeel opleiding geven ? Vlaanderen knokt voor de bij de EU aangevraagde opleidingssteun ter waarde van twaalf miljoen euro. Ford beklaagt zich over de kostprijs van ploegen- en nachtarbeid. Onze regering regelt een belastingsverlaging voor het bedrijf. Het enige wat nog in het plaatje ontbreekt is een radiospotje van onze eerste minister waarin hij de landgenoten oproept om hun garage te vullen met S-max en Galaxy modellen afkomstig uit ons vaderlandse Genk. Het is toch goed voor de werkgelegenheid, zegt u ... Wel, u vergeet dat Ford drie jaar geleden nog drieduizend werknemers aan de deur zette. Volgens mij zijn die afvloeiingen nog steeds niet goedgemaakt. En het is zeer de vraag of dat ooit nog zal gebeuren. Net over de Nederlandse grens bij Nedcar weten ze maar al te goed hoe het gesteld is met de werkgelegenheid in de autobranche in West-Europa. Daar staan alweer duizenden banen op de tocht. Dat betekent duizenden kant en klare arbeiders die staan te trappelen om de eventuele extra vacatures in Genk op te vullen. Ter informatie, het Limburgse dorp Born waar Nedcar gevestigd is-was (schrappen wat niet past), ligt op een goede dertig kilometer van Genk !
Sterven is nooit leuk, maar als het dan toch moet, dan doe je dat best in beeld. Vooral als je op een gewelddadige wijze aan je eind komt. Zowel de slachtoffers van een zelfmoordaanslag als de bombesteller van dienst hebben er natuurlijk geen moer meer aan, maar de partijen die zij vertegenwoordigen schijnen er meer en meer voor te kiezen om de harde feiten op video vast te leggen. Elk kamp doet er op zijn manier zijn voordeel mee. De aangevallen partij kan voor het oog van de hele wereld het onrecht aanklagen dat hem werd aangedaan. De geweldplegers gebruiken het beeldmateriaal als teken van hun succes en verspreiden het wereldwijd in de overtuiging dat het hen nieuwe voetsoldaten zal opleveren. Ieder bespeelt zijn eigen doelpubliek. Beide doen er hun voordeel mee. Eén en hetzelfde videofragment van een aanslag op een Amerikaans convooi in Irak zal in het ene kamp voor een hoera-stemming zorgen terwijl aan de andere kant van de wereld vaders en moeders van GI's in afgrijzen het hoofd afwenden. Kijken is een subjectief gegeven. Truth is in the eye of the beholder. En kijken doen we meer en meer. Naar exploderende tanks en bussen, naar hoofden die op het punt staan voorgoed afscheid te nemen van hun romp of op ijs gelegde gevangenen die onder de folterpraktijken van hun ondervragers bezweken zijn. De digitale camera is alom aanwezig en er wordt duchtig gebruik van gemaakt. Ook onze jeugd blijkt niet blind voor de nieuwe mogelijkheden die de techniek hen op dit vlak biedt. Wat is dat happy slapping anders dan een puberale poging tot 'geëngageerde' oorlogsjournalistiek waarmee je enerzijds je status binnen de groep kan opkrikken en anderzijds het klootjesvolk de stuipen op het lijf jaagt. Terreur in pocketformaat, precies op maat van hun coole gsm-etjes. Net zoals bij de grote jongens is het werk pas echt af als de videotrofeeën op het internet gepubliceerd zijn. Het internet waar ook de tegenpartij steeds aanwezig is om het videomateriaal in te zetten ten faveure van zijn eigen marketingstrategie à la 'De jeugd van tegenwoordig heeft geen besef meer van waarden' , 'Palestijnen zijn terroristen' en 'Amerikanen zijn barbaren'. Vroeger had ieder zijn waarheid en dat was het dan. Nu heeft men ook de beelden om die te staven.
Onschuldig, eminentie, ik ben onschuldig. En niets wat u zegt, zal mij van het tegendeel overtuigen. Al versuft u mij van nu tot Pinksteren met wierookdampen. Al legt u mij aan een infuus van kardinaalwaardige miswijn. Een schuldbekentenis hoeft u van mij niet te verwachten. Het zou u trouwens sieren mocht u het recherchewerk voortaan overlaten aan professionals. Aan de vele 'Witses' op het terrein die zich wellicht erg verheugd hadden op een vredige paasvakantie met hun gezin maar nu al sinds woensdag overuren kloppen om zo vlug als kan de daders van deze schokkende roofmoord bij de kraag te vatten. Vakmensen die het moeten hebben van sporenonderzoek, reconstructies op basis van zorgvuldig gecontroleerde getuigenverklaringen en intensief speurwerk. Anders dan u kunnen zij het zich niet permitteren zich bezig te houden met allerlei moraalfilosofische bespiegelingen omtrent de maatschappelijke evoluties die aan de basis zouden liggen van de gebeurtenissen van woensdag laatstleden. Uw publiek uitgesproken in verdenking stellen van de hele bevolking zal hen bovendien geen stap vooruit helpen bij hun zoektocht naar de ware schuldigen. "Waar waren wij woensdag om vier uur ?", vraagt u zich af in uw paaspreek ? Wel, eminentie, ik zou het echt niet meer weten, en eerlijk gezegd, ik vind dat u daar ook helemaal geen affaires mee hebt. De tijd dat de pastoors zich met het privé-leven van hun parochianen bemoeiden is gelukkig voorgoed voorbij. Maar één ding kan ik u wel verzekeren. In het centraal station van Brussel was ik niet. Net zoals u waarschijnlijk, want ik heb zo een vermoeden dat een kardinaal als u nog slechts zelden het genoegen smaakt om van het openbaar vervoer gebruik te maken. In een TGV richting Avignon zie ik u nog wel passen, maar in de boemel naar Schaarbeek zal men u zelden aantreffen, niet ? Toen ik over uw uitlatingen las, dacht ik overigens spontaan: Zou Danneels wel weten wat een MP3-speler is ? Hoeveel hippe pastoors zouden er aan te pas gekomen zijn om hem dat diets te maken ? Nee, beste kardinaal, ik wil best geloven dat uw paaspreek bulkte van de goede bedoelingen, maar het lijkt me toch beter dat u in de toekomst wat dichter bij uw leest blijft. Het collectief schuldgevoel dat u schijnbaar wil oproepen bij de burgers van dit land zal op mij geen vat krijgen. Tegen dit favoriete morele wapen van de kerk heb ik in de loop der jaren een ondoordringbaar pantser ontwikkeld. Waarop steunt u overigens uw bewering "Honderden hebben gezien hoe hij vermoord werd ", terwijl ik elders hoogstens lees : "Op de camera is wel te zien hoe tientallen mensen in de buurt moeten zijn geweest wanneer het incident gebeurde". Een geval van religieuze overdrijving, eminentie ? De wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de getuigen ? En dat alles om ons een schuldgevoel op te zadelen. Om ons het bij de goede week passende idee in te prenten dat wij die woensdag een minimessias verraden hebben, dat we kozen voor ons eigen zondige Barabas bestaan en zo een onschuldige mensenzoon tot de kruisdood veroordeelden. Nee dank u, eminentie. Die beker mag u zelf ledigen. Mijn vingerafdrukken zal u niet vinden op het mes !
Mama, als ik mijn oogjes persig sluit, dan zie ik papa op een blauwe wolk, hij zwaait naar mij, houdt van mij. Mama, hij bouwt voor ons een regenboog, we klauteren samen langs de kleurentrap, naar omhoog, hemelhoog. Papa, kom toch vlug, van je reis terug ... Lieveling, zeg papa dat ik van hem houd, en dat ik met je hemelrijzen zou, als dat kon, maar dat zijn kind, bevriezen zou. Mama, het is donker en ik ben zo bang. Er sluipen spoken over het behang. Laat jij een lichtje branden op de gang ? Waar blijft papa nou ? Het duurt te lang. Papa, kom toch vlug, van je reis terug ...
