Driekoningen indachtig kwam ook de softwaremonarch uit het westen vandaag met een cadeautje aanzetten. Een vaccin voor zijn geestelijke kroost. Alle Microsoft-ukkies vanaf Windows 2000 moeten dringend bij de de dokter langs voor een prik. Daarna kunnen ze weer volstrekt veilig hun gang gaan op het internet. Althans, dat moeten wij toch geloven. Microsoft vond het aanvankelijk niet eens nodig zich te haasten bij het zoeken naar een lapmiddel voor de laatst ontdekte zwakke plek in zijn besturingssystemen. Oorspronkelijk was het bedrijf van plan pas op 10 januari een wit konijn uit de hoge hoed te toveren. Maar 'strong consumer sentiment', lees 'razende klanten' noopten de softwarereus uit Redmond het gaspedaal even wat dieper in te drukken. Het ging dan ook om wat door veiligheidsexperten 'het grootste lek ooit' werd genoemd. Enkel en alleen door het bekijken van plaatjes met je browser kon je computer al besmet raken. Straffe kost, nietwaar. Je hoeft als gebruiker dus geen immense stommiteiten uit te halen, een simpele blik volstaat. Op één of ander nieuwsbulletin, vraag me niet meer hetwelke, kwam een deskundige aan het woord die ons allen waarschuwde voor onveilige sites. Want daar zou je het meeste risico lopen op besmetting. Maar wat is nu een onveilige site ? Hoe weet ik op voorhand of een site wel of niet veilig is ? Bestaat er een lijst van veilige sites , en zo ja, op welke, hopelijk veilige site, kan ik die dan raadplegen ? Volgens de expert liep je vooral gevaar bij het bezoeken van pornosites. En ik die dacht dat virtuele sex, veilige sex was. Nou, mooi niet dus. Het begrip femme fatale krijgt hierdoor weer een extra dimensie. En ineens heb ik ook door waarom men in deze context zo vaak de vakterm 'lekkere vrouwen' hanteert. Met hoe appetijtelijk ze ogen heeft dat dus niks te maken. Lekker wordt hier simpelweg gebruikt als de vergrotende trap van lek. Lek, lekker, lekst. Lekst ... leuk rijmwoordje is dat.
<B> Eerste hulp bij Hypertext</B > ---------------------------------------------
'Van al die lekkere vrouwen raak je danig oversekst, Ze hebben met hun borsten zelfs mijn pjoetertje behekst de dokter zei: "Geen plaatjes meer ! Beperk je maar tot tekst." Maar lees geen letter windowscode ... want die uit Redmond zijn het lekst.
Ach, al bij al mogen we nog van geluk spreken dat Microsoft geen merk van condooms is . . .
Nog een paar dagen en hij gaat de deur uit, de kerstboom. Traditioneel gunt men de drie koningen nog de gelegenheid om Maria een kraambezoekje te brengen. Als kind zette ik tijdens de kerstvakantie elke dag de driekoningsbeeldjes een beetje dichter bij het stalletje. Pas op zes januari mochten ze naar binnen. Even, net lang genoeg om zich van hun lading goud, wierook en mirre te ontdoen. Dat goud kon de heilige familie absoluut gebruiken, bijvoorbeeld om zich op een degelijker adres te kunnen vestigen dan in zo'n armzalig beestenhotel. De wierook en mirre zullen ook wel welkom geweest zijn. Als je al bijna twee weken samenhokt met een os en een ezel die het laten vallen waar ze staan en je zit daarbij tot over je oren in de gevulde pampers dan zeg je geen nee tegen een exclusieve toiletverfrisser. Eens de wijzen echter weer oostwaarts verdwijnen, verdwijnen ook de kerstbomen bij bosjes uit onze woonkamers. De meesten onder hen zullen hun kerstverlof niet overleven. Ontworteld als ze zijn, kunnen zij niet meer terug naar hun oude stekje. Volgend jaar zal een volgende generatie jonge sparren hetzelfde lot ondergaan. Triest toch. De ene kleine is pas geboren en de andere moet er aan geloven, want wat zijn kerstbomen anders dan onschuldige babysparretjes. Jawel, ons zo kindvriendelijke kerstverhaal mondt uit in een orgie van botanische babymoord, voorwaar geen bijster Christelijke gedachte. Of zou er meer achter zitten ? Op de keper beschouwd is de kerstboom natuurlijk helemaal geen Christelijke maar een Germaanse traditie. De Rooms-Katholieke kerk was oorspronkelijk helemaal niet gediend van dat heidens gedoe en probeerde de kerstboom dan ook te weren. Zonder veel succes, dat vieren we nu elk jaar. Maar ondertussen is het toch bijltjesdag voor miljoenen babysparretjes, een rituele genocide van ketters naaldgeweld zodat Rome uiteindelijk toch nog zijn gram haalt.
Dat ik niet bepaald op grote voet leef, dat besef ik maar al te goed, het saldo op mijn spaarrekening is daar debet aan. Vandaag kwam ik er echter achter dat ik anno 2006 zelfs op te kleine voet leef. Dat bleek bij mijn bezoek aan de schoenwinkel. De koopjes kwamen niks te vroeg want mijn enige paar 'goede' schoenen had zijn beste tijd gehad. Nu ben ik op het gebied van schoenen absoluut geen veeleisende klant. Ik stel me slechts drie vragen : "Passen ze ?", "Zijn ze zwart ?" en "Kan ik ze betalen ?". Meer dan een kwartiertje zal ik aan schoenaankopen zelden verliezen. Tot vandaag dan. Vanaf vandaag val ik onder de rubriek borderline-volwassenen. Dat ik met mijn 39 nooit hoge ogen zal gooien in basket-middens, daar heb ik me al lang bij neergelegd. Maar toen ik deze namiddag op zoek ging naar mijn maat kreeg mijn mannelijk ego een stevige dreun te verwerken. Ik liep langs de rekken op zoek naar mijn bordje. 44 , 43, ....41, 40 ... hé, waar hing nou dat bordje met 39 toch ? Toen merkte ik het op. Helemaal aan het uiterste einde van het laatste rek, net voor de gang die de volwassenen- van de kinderafdeling scheidde. Amper twee meter lag ik nog voor op de infantiliteit. Enfin, zo lang ik maar aan de juiste kant van de grens blijf dacht ik bij mezelf terwijl ik op zoek ging naar een goedkoop paar zwarte schoenen. Maar die vond ik niet. De hele collectie maat 39 bleek zich te beperken tot één paar bruinleren mormels. Met lood in de schoenen ben ik het gangpad overgestoken om er aan herinnerd te worden dat zwart geen populaire kleur is bij kinderen. Geel, rood, groen,paars en alle mogelijke combinaties daarvan, toeters, bellen, u vraagt , wij draaien, maar een doodgewoon paar zwarte schoenen, dat zat er niet in. Dan maar terug naar de overkant. Misschien stond daar wel een extra kleine maat veertig in de rekken ... En ja hoor, zwart, 10.97 euro en ze pasten, 't is te zeggen, ze waren iets te groot, maar aan dikke sokken heb ik thuis geen gebrek. Op naar de kassa dus. Kassa, heet het officieel, maar het leek wel een douanepost van een bananenrepubliek. De schoendoos ging open, de schoenen werden aan een visuele inspectie onderworpen. Daarna verdween de kassabediende minutenlang met het schoeisel. Ondertussen groeide de rij met wachtende klanten. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Stond ik op één of andere lijst van staatsgevaarlijke individuen met schoenmaat 39 ? Zou ik weldra worden weggeleid door mannen met zwarte zonnebrillen en schoenmaat 44 die me zouden aan de tand voelen over mijn plotse zucht naar een maatje meer ? En wat zou het worden, Abu Graibh of Guantanamo ? Toegegeven, er zaten enkele gaten in mijn oude schoenen, maar die waren toch niet van die aard dat ze een substantiele hoeveelheid Semtex konden verbergen . . . Eindelijk daagde de bediende terug op en mocht ik betalen. "Alstublieft, meneer en tot ziens", klonk het uit zijn mond maar in zijn ogen las ik : "Vandaag ontspring je nog de dans, mister 39, maar we houden je in de gaten."
Het jaar is nog maar net uit de startblokken of daar dient de eerste flater van intercontinentale proporties zich al aan. De Verenigde Naties verbieden de uitvoer van kaviaar. Daarmee heeft deze organisatie het bij mij voorgoed verkorven. De VN is een vermolmde constructie, een versleten coureur die het contact met het peloton al lang verloren heeft maar verplicht is tot verder pedaleren bij gebrek aan een bezemwagen. Verbieden, wat een belachelijke strategie, economische fossielen zijn het. Wat staat nou meer symbool voor welvaart en luxe dan kaviaar ? Als de VN streeft naar meer welvaart in de wereld impliceert dat dus ook meer kaviaar. En hoe zorgen we tegenwoordig voor meer welvaart ? Juist, door internationale handel. Alle deuren open voor de export, met andere woorden ! It 's elementary, Dr Annan. De redding van de steur als soort vereist een drastische stijging van de vraag naar kaviaar. Want als de vraag stijgt, dan stijgt ook de prijs en hup, de motor van de vrije markt slaat aan. De hoge kaviaar-prijs zet de kaviaarproducenten aan tot investeringen en innovatie. Dat leidt op zijn beurt tot een hogere kaviaarproductie zodat de prijs weer zakt, maar bij een hoger volume. Eindresultaat : Meer kaviaar aan een billijker tarief , meer welvaart, iedereen tevreden ! Maar wat doet de VN. Ze verbiedt de export. Niet alleen hebben ze geen kaas gegeten van economie, op biologie scoren ze evenmin een voldoende. Anders hadden ze wel geweten dat alles wat niet nodig is in de natuur gedoemd is te verdwijnen. Survival of the fittest, alle overbodige onzin in de natuur wordt meedogenloos geëlimineerd. Ontneem de steur zijn rol als waterkip en je tekent zijn doodvonnis. Doelloos rondzwemmend in de wereldzeeën zal een existentialistische crisis de soort infecteren. Het aantal steur-zelfmoorden zal schrikbarend toenemen nu zij hun raison d' être gaan verliezen. Ga maar na hoe het de walvissen is vergaan sinds zij niet meer onbeperkt bejaagd worden. Massaal kiezen zij ervoor te stikken onder hun eigen gewicht op onze stranden. Een symbolische daad met als boodschap: Het leven weegt ons te zwaar. De zinledigheid drukt op ons nu de mens als zingever ons verlaten heeft. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Tijd voor actie ! Een campagne hebben we nodig, zo iets als die campagne voor vlees en kaas, maar dan wereldwijd. Vanuit alle mogelijke invalshoeken moet de wereldburger overtuigd worden van de noodzaak van het eten van viseieren. "Kaviaar, uit respect voor de zee." "Kaviaar, als teken van trouw." En wat dacht u van : "Kaviaar, zo kwam u nooit klaar !" Kaviaar als biologisch alternatief voor het blauwe pilletje. De steur zal ons dankbaar zijn.
Toen Ukraïne eind 2004 zijn oranje revolutie kende en daarmee radikaal zijn blik op het Westen richtte zat men in Rusland met een reuzegroot probleem. Net nu Rusland zijn ster weer rijzende zag probeerde één van zijn buurlanden zich uit zijn politieke omklemming los te wrikken. Geen oranje vlaggen boven het Kremlin dus, Putin lachtte groen. Maar hij was zo slim om niet meteen terug te gaan meppen. Dat zou enkel koren op de molen geweest zijn van zijn politieke opponenten in Ukraïne. Putin had geduld. En kijk, we zijn een jaar verder en de franje van het oranje is reeds enigzins vergeeld. De verenigde oppositie van weleer bleek een broze coalitie. Een paar maanden geleden nog werd eerste minister Tymoshenko, icoon van de Oranje Revolutie door president Viktor Yushchenko de laan uitgestuurd, u herinnert zich nog wel de beelden van hen beiden samen op het 'Plein van de Onafhankelijkheid' in Kiev, Belle en het beest, zij de knappe heldin, hij, de politicus met het pokdalige gezicht, een cadeautje van zijn politieke vijanden, zo gaat het verhaal. Maar vandaag zijn de wittebroodsweken van de revolutie voorbij en kijk nou eens wie daar aan de deur klopt. Jawel, de heer P. uit M. Want officieel mag het dan het energiebedrijf Gazprom zijn dat het aan de stok heeft met Ukraïne, iedereen weet wie er vandaag de dag de scepter zwaait in Moskou. De Russische beer ruikt zijn kans en slaat terug. Eens kijken hoe hoog ze nog van de toren blazen met de kachel op ontdooistand moeten ze daar in het Kremlin gedacht hebben. Tussen haakjes, tegen zondag verwacht men in Kiev temperaturen tot -14 ° C. Gazprom drukt evenwel zijn West-Europese klanten op het hart dat het er alles aan zal doen om een betrouwbare gastoevoer te verzekeren. Een boodschap met een dubbele bodem natuurlijk, enerzijds worden we gerustgesteld, tegelijkertijd echter worden we fijntjes herinnerd aan onze groeiende afhankelijkheid van Rusland, dat op dit moment 20 procent van het in Europa verbruikte aardgas levert. Vraag is wat Europa nu gaat doen. Ukraïne koos resoluut voor het Westen. Zal dat Westen met evenveel enthousiasme de belangen van haar nieuwe bondgenoot verdedigen, ook als ons dat koude voeten zou kunnen bezorgen ? Snel genoeg zal blijken hoe hartverwarmend de liefde tussen ons en de Ukraieners is. Ik ga alvast op zoek naar een extra deken. Misschien een tip voor de koopjes.
Daar is het dan, dat nieuwe jaar waar zovelen al zo lang naar uitkeken. 2005 is niet meer, streep eronder. Gedane jaren nemen geen keer. Hoe is dit jongste jaar u tot nu toe bevallen ? Bent u uw kater al teboven ? Eigenlijk begint een nieuw jaar pas echt op twee januari. Dan verstomt het feestgedruis, je spijsvertering herwint z'n evenwicht, de eerste rekeningen vinden hun weg naar je brievenbus. Want één ding is wel zeker, een gratis jaar wordt het alvast niet. Ik kan dus maar hopen dat u uw rekening niet tot op de bodem geplunderd heeft tijdens uw winkelexpedities doorheen Vlaanderens winkelstraten. Voor de rest is 2006 nog een vat vol onzekerheden, één van die intrigerende karakteristieken verbonden met het concept toekomst. Maar als ik een gokje mag wagen zou ik zeggen, ik voorzie vooral meer van hetzelfde. Meer van dat wapengekletter, precisiebombardementen en minder geraffineerde zelfmoordaanslagen, meer oeverloos geconsumeer, meer achteloze verspilling van de rijke bronnen van moeder aarde alsof er ergens in een magazijn nog een reserve-aarde op ons ligt te wachten mocht het fout gaan. Vindt u mij nu wat negatief klinken ? Ach, negativisme is niks anders dan het weloverwogen realisme van de pessimist. Het is natuurlijk niet geheel uitgesloten dat onze wereldleiders zich plots als engeltjes gaan gedragen. Het zou kunnen, maar erg waarschijnlijk is het niet. Ik zou er alleszins mijn spaarcentjes niet op verwedden. Mensen veranderen immers niet omdat ze een nieuwe kalender in gebruik nemen. Daarvoor is meer nodig dan wat goede voornemens. Verwacht je dus voorlopig maar niet aan een trendbreuk. Ieder nieuw jaar brengt natuurlijk ook echte verassingen met zich mee. Gebeurtenissen die ons met verstomming slaan. Zoals de totaal ontoereikende respons van 's werelds grootste wereldmacht toen New Orleans onder water liep. Zo zullen er ongetwijfeld ook dit jaar enkele surprises op het programma staan. Misschien worden we in 2006 wel gecontacteerd door intelligent buitenaards leven. Misschien worden we nog voor Pasen ingelijfd bij het intergalactisch imperium van de Wakakoekoe's. Eerlijk gezegd zou het me zelfs nauwelijks verbazen mochten de Wakakoekoes dat zonde van de moeite vinden en ervoor opteren om onze blauwe knikker vanop een veilige afstand een neutraliserende anti-materie behandeling te geven. Ik denk dat ik die dag maar eens lekker lang zal uitslapen.
