Lt Thomas Meehan III ====================== Lt Thomas Meehan III werd geboren in Philadelphia op 8 juli 1921, hij was geen pure militair zoals dit meestal van officieren van het Amerikaanse leger verwacht wordt ,maar een kunstenaar.Tom ging naar de tekenacademie van Philadelphia om er een vorming tot publiciteitstekenaar te vervolmaken, maar de oorlog verbrak zijn studies. Thomas Meehan was een heel goede en ervaren ruiter en vervoegde bij het uitbreken van de oorlog de Amerikaanse cavalerie, terwijl deze nog te paard waren. Maar ook hier zou het lot er anders over beslissen en een streep door de jonge Tom zijn rekening trekken , hij belandde in een tankeenheid , en dat was niet bepaald naar zijn smaak. Met hele dagen in een tank zitten, een blikken doos op rupsbanden , nee ...dat was niets voor de jonge Meehan. Meehan begon uit te kijken naar een andere uitdaging en volgde van heel dichtij de oprichting van het parachuteleger.Toen de kans zich voordeed om naar het pas gevormde 506th Parachute Infantry Regiment over te stappen , deed Thomas onmiddellijk zijn aanvraag om naar het 506th overgeplaatst te worden Meehan doorliep zijn opleiding tot paratrooper in Toccoa en steeg op de rangladder tot de graad van eerste Luitenant. Initieel was het niet voorzien dat Thomas Meehan de oorlog zou intrekken als commandant van de Easy Company.Maar ook hier zou het lot er nogmaals anders over beslissen.Een incident ontstond tussen Herbert Sobel en Richard "Dick" Winters, Sobel wou dat Winters een onterechte straf zou aanvaarden voor het zogenaamd niet uitvoeren van een inspectieronde. Dick Winters wou niet dat hij een markering in zijn dossier zou krijgen voor iets dat hij niet gedaan had en eiste dat het pleit beslecht zou worden voor de militaire krijgsraad. Dit zorgde ervoor dat Winters van Easy Company werd afgezonderd en naar de keuken werd doorverwezen om er als voorraads officier te fungeren in afwachting dat hij voor de krijgsraad zou komen. De onderofficieren van Easy company waaronder Sgt Carwood Lipton, Sgt Denver "Bull"Randleman , Sgt William"Wild Bill" Guarnere zouden deze nieuwe situatie niet aanvaarden en gezamenlijk hun overplaatsing naar een andere eenheid aanvragen. Sobel werd door zijn onderofficieren als onkundig beschouwd en de manschappen wilden niet met hem ten strijde trekken. Kolonel Robert "Bourbon"Sink was niet bepaald tevreden met deze massale overplaatsings aanvragen en zag zich verplicht in te grijpen. De ingreep was drastisch en tegelijker tijd efficiënt en diplomatisch. Sink kon de populaire Winters niet aan het hoofd zetten van Easy company. Hij had besloten Sobel over te plaatsen naar een parachute opleidingscentrum in Engeland, hij had voorzien dat Captain Herbert Sobel zou problemen maken indien hij Winters als zijn vervanger zou aanduiden, dus had hij een andere man voorzien en deze man was Lt Thomas Meehan III. Het was op deze wijze dat Thomas Meehan de commandant werd van Easy Company, zes maanden voor D-Day. Tom zou er trouwens nauw samenwerken met Richard Winters met wie hij vrijwel onmiddellijk op dezelfde golflengte zat. Helaas zou het lot ook hier weer anders beslissen over de toekomst van de jonge Luitenant Meehan, de man zou nooit de kans krijgen zijn kunnen als officier te tonen. Tijdens de nacht der nachten, de nacht van 5 op 6 juni 1944, werd zijn vliegtuig getroffen door de Duitse luchtafweer, het vliegtuig dat geladen was met bangalore torpedos, ontplofte onmiddellijk in volle vlucht.Niemand aan boord van het vliegtuig zou dit overleven, noch de bemanning, noch de paratroopers ...een fijne officier zou nooit de oorlog vechten. Lt Thomas Meehan III liet op 6 juni 1944 zijn vrouw en ongeboren kind (een dochtertje) achter.
Op 5 juni 1944 vertrok de grootste luchtlandingsvloot aller tijden vanuit Engeland richting bezet Frankrijk. Hieronder bevonden zich duizenden paratroopers van het Amerikaanse 82ste en het 101ste luchtlandingsleger. Van diverse Engelse vliegvelden stegen honderden vliegtuigen op, beladen met paratroopers of als sleep voor glider-toestellen. De toestellen met parachutisten hadden speciale vluchtnummers toegewezen gekregen voor deze actie. De para's kregen bordjes omgehangen met het 'vluchtnummer' om de logistiek makkelijker te maken. Vlucht Nummer 66 en 67 waren op deze manier toegewezen aan Lt. Thomas Meehan en Lt. Richard D. Winters van het 506de Parachute Infantry Regiment. Het officiele document van operatie Neptune, gedateerd 05-06-44, geeft aan dat Thomas Meehan en zijn mannen waren toegewezen aan 'Chalk No. 66'. (Dit verwees naar de krijt-markering op het toestel).
Vlucht #66 werd getroffen door Duitse FLAK granaten en boorde zich in het 'canton' Ste. Mere Eglise, nabij Beuzeville Au Plain, in de grond. Er waren geen overlevenden. Reeds de volgende dag, op D-Day, werd er een foto gemaakt op de crashsite. Forrest Guth fotografeerde zijn maatje Eubanks, die midden in de ravage stond. Ze wisten op dat ogenblik niet dat dit het vliegtuig was waarin hun Company Commander en Headquarter Staff om het leven was gekomen. Uiteindelijk werden de 17 lichamen van de parachutisten naar de Verenigde Staten overbracht, waar ze met militaire eer werden begraven. Die eer viel de 5 leden van het 439ste Troup Carrier Transport, de piloot, de copiloot, de navigator, de engineer en de radio-operator, niet ten deel. Piloot 1st Lt. Harold A. Capelluto ligt begraven op de US Cemetery te Colleville sur Mer, Plot A, rij 9, graf 19.
In het begin van de jaren '90 kreeg Guy Lepretre toestemming van de burgermeester van Beuzeville, de heer Lucien Briard, om het wrak van het vliegtuig op te sporen en te identificeren. In ruil hiervoor zou de gemeenschap van Beuzeville Au Plain (nog geen 40 inwoners) een monument aangeboden krijgen. Het wrak was snel gevonden, en op de crashsite werden persoonlijke bezittingen gevonden van de paratroopers. Een ring van 1st Lt. Thomas Meehan en een dogtag van T/5 Jerry A. Wentzel maakten de identificatie eenvoudig.
Het monument is gebouwd door The Forced Landing Association, een Belgisch/Franse organisatie die zich voornamelijk bezig houd met het opsporen van vliegtuigwrakken uit WW2. Het monument heeft de vorm van een staart(roer) van een Dakota C-47 en is ontworpen door Michel Gaudry uit het dorpje Picauville, op een steenworp afstand van Ste. Mere Eglise. Aan het monument is o.a. gewerkt door Bernard Laniepce uit Beuzeville au Plain. Achter de plaquette met de namen van de bemanning van de Dakota en de paratroopers van het 506de P.I.R., bevindt zich een ingemetselde urn met as van de oorspronkelijke crashsite van vlucht #66. Vlak voor D-Day 2000 werd het monument onthuld: 'In memory of the Aviators of the 439th Troop Carrier, 91st Squadron and the paratroopers of the 101st Airborne 506th Parachute Infantry Regiment, E Company'. Onder de aanwezigen was ook Edward Peters III, de zoon van Captain Edward Peters, regimental HQ, die op D-Day 1944 om het leven kwam.
Het is een uniek monument waar naast de Screaming Eagle ook het logo van de 9th Airforce en het Currahee-Shield van het 506de te zien zijn.
De namen van de omgekomen soldaten: --------------------------------------------------------- De Flightcrew :
Alex Penkala Jr, was de tiende uit een gezin van dertien kinderen, Alex's moeder overleed bij de geboorte van het dertiende kind en hij werd opgevoed door zijn zus Irene, negende in de rij van dertien. Alex Penkala bracht zijn jeugd door in zijn geboorte stad South Bend in Indiana. Toen de oorlog uitbrak voor de Verenigde Staten trad Alex Penkala in dienst van het Amerikaanse leger samen met drie vrienden die hij zijn ganse kindertijd gekend had en zelfs kind aan huis waren bij de familie. Alex was 18 toen hij in het leger ging. Alex was niet direct een paratrooper, hij was eerst aan het werk gezet als kok van een infanterie divisie, een niet bepaald boeiende dienst voor een jonge soldaat. Alex wou een grotere uitdaging dan vlees, groenten en aardapplen. Hij bood zich dus als vrijwilliger aan voor de US Airborne. Na zijn medische en lichamelijke tests ( meer specifiek voor paratroopers) kwam hij bij het 506th Parachute Infantery Regiment terecht in Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot rifleman en para zou vervolmaken. Het zegt veel over de motivatie van Alex Penkala en al de andere vrijwiligers die hun opleiding vervolmaakten als men er bij voegt dat slechts 1800 kandidaat paratroopers het haalden in de basisopleiding op een totaal van 5300 kandidaten in het totaal, alsmede het feit dat de helft het niet zou halen op de parachute school zelve. Alex kwam in het 2nd Bn E/506 terecht onder de orders van Capt. Herbert Sobel en Lt Richard Winters. Alex zou de oceaan oversteken richting Engeland om de oorlog te beslechten in Europa. Alex Penkala zou met de rang van Private First Class deelnemen aan D-Day, in de gevechten rondom Carentan zou hij gewond geraken en overgebracht worden naar Engeland. Eens hersteld zou hij terug Easy Company vervoegen om deel te nemen aan Operation Market Garden in september 1944. Alex zou, met de pas verworven graad van Korporaal, ook deelnemen aan het Ardennen offensief en de belegering van Bastogne meemaken en overleven. Na de belegering van Bastogne zou hij naar de voorste linies in de Ardennen trekken naar het bos van Foy. Tijdens de zware artillerie beschietingen van het bos (Bois Jacques) zou Alex Penkala gedood worden door een granaat die rechtop zijn foxhole ,die hij deelde met Skip Muck , terecht kwam. Korporaal Penkala was amper 20 jaar oud toen hij het leven verloor op 10 Januari 1945 , hij ligt begraven op het US Cemetery van Luxemburg vlak naast zijn maat Skip Muck.
Cpl Forrest "Goody" Guth ================= Forrest Guth werd geboren in Pennsylvania op 6 februari 1921. Hij is een directe afstammeling van de eerste Duitse kolonisten die zich in het Oosten van Pennsylvania installeerden in de jaren 1700. Deze eerste generaties werden bijgenaamd als de Hollanders van Pennsylvania, maar ze waren dus eerder Duitstalig en dus ook van Duitse afkomst. In 1942 was Forrest Guth werkzaam in de scheepsbouw op de werven van Bethleem Steel. In die periode betekende dit dat Forrest ,die pantserplaten monteerde op oorlogschepen , omwille van zijn oorlogsbijdrage vrijgesteld was van elke oproeping voor de oorlog. Wat hem echter niet zou beletten zich aan te bieden als vrijwilliger samen met twee vrienden uit zijn kindertijd. Guth zou zich ook rijwilliger stellen voor de Airborne troepen. In 1942 werd hij één van de 140 mannen die het originele Easy Company vormden van het 506 th Parachute infantry regiment te Camp Toccoa. De compagnie bestond uit 132 vrijwilligers en dienstplichtigen en 8 officieren.Forrest Guth zou dus net zoals alle andere originele manschappen van Easy Company zijn basisopleiding doormaken in Camp Toccoa en ook regelmatig Mount Currahee oplopen, zoals Sobel het altijd zei " 6 miles up, 6 miles down" Hij doorstond een heel harde training en kwam vrij snel tot de conclusie dat bij de Airborne enkel de besten onder de besten zouden over blijven om ten strijde te trekken tegen welke vijand ook. De eindeloze marchen waren eigenlijk -in vergelijking met de rest van het trainingsprogramma- pure gezondheidswandelingen. De mentaliteit van het parachuteleger was nog sterker dan in alle andere legereenheden, het moto oefening baart kunst was er de hoofdregel dus brachten Forrest en zijn collega's 12 uur per dag door met looptrainingen, pompen, sit-ups en vele andere fysieke oefeningen.Het geheel van de oefeningen had totdoel de musculatuur van de toekomstige paratroopers dusdanig te verstevigen opdat hun lichamen de zware lasten van het paratrooper bestaan.Alles was berekend opde krachten die hun lichamen zouden incaseren bij het springen uit de C-47 Dakota's alsook op het gewicht van hun uitrusting tijdens en na de sprong.Men mocht niet vergeten dat de paratrooper een gewichtsoverlast met zich meesleepte dat hem de mogelijkheid zou geven desnoods verscheidene dagen te vechten en te leven tot de aflossingen zouden komen opdagen. De jonge kandidaten zoals Forrest hadden hiervan geen enkel benul tijdens hun vorming, ze voerden gewoon de orders uit en poogden elke dag in Camp Toccoa te overleven tot ze zouden vertrekken om hun par brevet te behalen. Forest Guth behaalde deze fel begeerde paratrooper wings. Maar nogmaals niet zonder zijn fysieke grenzen te verleggen. Kolonel Sink had in de Reader's Digest gelezen dat een Japanse eenheid een wereldrecord had gevestigd met 160 km te marcheren in 72 uur.Sink was er vurig van vertuigd dat zijn manschappen beter konden dan de Japanners.En zo vertrokken op 1 december D,E en F company van het 506th PIR in een geforceerde mars naar de parachute school van Atlanta , de manschappen zouden 190 kilometer in 75 uur marcheren. Na het behalen van zijn jumpwings was Forrest een volwaardig para net als zijn makkers die ook de opleiding slaagden.Hij zou tevens zijn eerste chevron behalen als Private First Class. Kort hierop zou Forrest samen met de andere leden van Easy company naar Engeland vertrekken om een maandenlange constante gevechtstraining te ondergaan in voorbereiding van D-Day. Forest Guth was goed bevriend met Sgt Floyd "Tab" Talbert, Carl Fenstermaker en Rod Strohl. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Goody op Normandië, het begin van een lange kruistocht tegen het nazisme. Forrest zou na D-Day tot korporaal bevorderd worden. Hij nam ook deel aan Operation Market Garden, waar hij te Eindhoven gewond geraakte, wat hem het Purple Hart opleverde. Forrest was ook te Bastogne en ging van de Ardennen tot Hagenau in de Frnase Helzas. Hierna werd Forrst"Goody" Guth uitgeloot voor een 45 dagen verlof naar de Verengde Staten, voor Guth was de oorlog voorbij voor hij het besefte, in die periode capituleerde Duitsland en kort nadien Japan. Forrest Guth vervoegde zijn compagnie bij hun terugkeer naar het vaderland. Eind 1945 werd hij samen met vele anderen uit actieve dienst ontslagen. Forrest Guth zouvia het leger een studiebeurs veroveren en een diploma als leerkracht behalen een beroep dat hij 30 jaar zou uitoefenen. Forrest Guth leeft nog steeds en neemt nog steeds deel aan reünies van oud-strijders van het 506th en 101st als aan de meeste herdenkingen rondom de tweede wereldoorlog in Europa en omtrent D-Day, zo was hij aanwezig in Ste-Mère-Eglise om het boek dat Michel Detrez over hem schreef in de reeks the way we were te signeren.
T/Sgt George Luz George Luz werd geboren op 17 juni 1921 in Rhode Island, Luz was steeds een vrolijke kerel die niet verlegen was m een grapje uit te halen of anderen voor schut te zetten.Hij was een perfecte imitator en kon verscheidene personages aan. George tekende bij het leger en bij de paratroopers in 1942, en kwam bij het 506th PIR terecht. George Luz was één van de onderofficieren bij Easy Company die zijn loopbaan als gewoon soldaat begon. George Luz doorstond de harde training te Toccoa en behaalde zijn paratrooper brevet.Kort nadien vertrok hij met zijn eenheid naar Engeland om te trainen voor wat later zou de eschiedenis ingaan als D-Day. Het was tijdens één van die trainingsmaneuvers dat het talent van George Luz, kapitein Herbert Sobel zwaar in de problemen bracht. Kapitein Sobel die er voor bekend stond enorme problemen te hebben met het lezen van stafkaarten, en gewoonte getrouw was hij voor de zoveelste keer verloren gelopen.Terwijl Sobel probeerde zijn wegte vinden verstopte George zich achter een haag samen met enkele van zij maats en wachtte hij het ieale moment af om weer een imitatie uit zijn mouw te schudden. Toen Sobel de opmerking maakte dat een prikkeldraad afrastering niet op de kaart voorkwam, was voor onze grapjas het moment aangebroken deze laatste voor schut te zetten. George Luz imiteerde Majoor Oliver Horton en gaf aan Herbert Sobel het bevel om deze afrastering los te maken en de prikkeldraad los te knippen . Sobel die dacht dat het bevel van de echte Majoor Oli Horton kwam voerde het bevel zonder dit in twijfel te stellen met als gevolg dat een klin dozijn koeien losbraken en in het dorp begonnen rond te dwalen. De arme Sobel bracht enkele uren door op bevel van Majoor Strayer met het inzamelen en terug brengen van de koeien. Enkele dagen later volgde het incident met Richard "Dick"Winters dat wij reeds hogerop bespraken. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong George Luz op Normandië , George had Lt Harry Welsh kunnen overtuigen om zijn plaats in de stick om te wisselen zodat George vlugger uit het vliegtuig kon springen. George kwam volledig afgescheiden van de anderen op de grond terecht. Hij kon niet onmiddellijk iemand van Easy Company lokaliseren en schuilde achter een haag, van achter deze haag zag hij hoe andere paratroopers door lichtkogels van de Duitse luchtafweer neergemaaid werden. George Slaagde erin s'anderdaags terug aansluiting te vinden met de mannen van Easy Company.Op het moment dat de mannen van Easy naar Carentan vertrokken zei Lt Harry Welsh dat Generaal Taylor hen nodig had om Carentan in te nemen opdat de troepen van Omaha zouden kunnen linken met deze van Utah stak onze Luz een perfecte imitatie af van Generaal Taylor wat de moraal van de manschappen terug omhoog krikte na de harde nacht dat ze hadden doorgemaakt.George zou de gevechten in en rond Carentan zonder één enkel schrammetje op te lopen doormaken en samen met Easy naar Engeland terugkeren. Ongeveer een maand later zou hij deelnemen aan operatie Market Garden en in december aan de slag om de Ardennen, George Luz zou tijdens de slag om Bastogne en de Ardennen veel van zijn vrienden verliezen onder het Duits mortier spervuur.De goede George zou echter nooit zijn gevoel voor humor verliezen en zou een stevig steentje bijdragen mede hierdoor bij het hoog houden van de moraal van de mannen van Easy company. Na de oorlog installeerde Luz zich in West Warwick , Rhode Island. In tegenstelling tot wat in Band of Brothers verteld werd werd George Luz geen klusjesman op Rhode Island, maar was hij werkzaam als onderhoudsadviseur voor industriële machines. Het was trouwens zijn job die hem zijn leven koste . Tijdens het nazicht van een industriële droogmachine werd hij het slachtoffer van een dodelijk werkongeval op 15 october 1998. Op zijn begrafenis waren wel 1600 mensen aanwezig wat bewees wat voor een graag geziene persoon George Luz was.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
T/Sgt George Luz
