De miniserie 'Band of Brothers' bestaat uit tien afleveringen en een documentaire.
Currahee - Easy Company ondergaat vanaf 1942 de training in Camp Toccoa in Georgia, waarna de paratroopers naar Europa vertrekken om zich klaar te maken voor hun deelname aan de oorlog.
Day of Days - Easy Company neemt deel aan D-Day, waarbij het de opdracht krijgt de vier Duitse kannonen bij Manoir de Brécourt uit te schakelen om zo een goede doorstroom vanaf Utah Beach mogelijk te maken voor de geallieerden.
Carentan - Easy Company neemt het Franse plaatsje Carentan in, waar zich een belangrijk treinstation bevindt. Na de inname moet een Duitse tegenaanval worden afgeslagen.
Replacements - Easy Company vertrekt naar Nederland voor Operation Market Garden, waarbij de paratroopers worden ingezet bij de bevrijding van de plaatsen Eindhoven en Nuenen.
Crossroads - Easy Company strijdt in Nederland in het gebied van de grote rivieren {The Island genoemd door de Amerikanen) tegen de Duitsers en vertrekt richting de Ardennen voor de Battle of the Bulge.
Bastogne - Easy Company verdedigt Bastogne tegen de Duitsers in de Battle of the Bulge. Ondanks een tekort aan voedsel en medische voorzieningen weten de paratroopers stand te houden.
The Breaking Point - Easy Company neemt het plaatsje Foy in en verdrijft de Duitsers uit de Ardennen. Er worden echter zware verliezen geleden.
The Last Patrol - Easy Company trekt naar het zuiden en komt aan in het plaatsje Haguenau. Hier moeten de paratroopers de rivier oversteken en krijgsgevangenen maken, om zo informatie te verkrijgen over het Duitse leger.
Why We Fight - Easy Company trekt naar het zuiden van Duitsland. In Beieren treffen de paratroopers het verlaten concentratiekampLandsberg aan en ontfermen zich over de gevangenen.
Points - Easy Company verovert het "Adelaarsnest", waarna bekend wordt dat Duitsland zich heeft overgegeven. In afwachting op mogelijke inzet in de Stille Oceaan, blijft Easy Company in Oostenrijk.
We Stand Alone Together is een documentaire, waarin de echte leden van Easy Company aan het woord komen.
De serie 'Band of Brothers' werd genomineerd voor 19 Emmy Awards, waarvan er zes werden gewonnen, waaronder de prijzen voor "Outstanding Miniseries", "Outstanding Casting for a Miniseries, Movie or a Special" en "Outstanding Directing for a Miniseries, Movie or a Dramatic Special". Daarnaast won de serie eveneens een Golden Globe voor "Beste Mini-serie of Televisiefilm" en een American Film Institute award. Voor de zesde aflevering (Bastogne) won 'Band of Brothers' een Writers Guild Award.
Naar de mening van critici en liefhebbers gaf 'Saving Private Ryan' een openingsdeel dat in de rest van de film niet geëvenaard werd. 'Band of Brothers' daarentegen geeft naar de mening van velen een continu hoge kwaliteit en een continu hoog realiteitsgehalte. De serie heeft ook alle gelegenheid om een groot aantal aspecten uit te diepen, omdat het project tien maal een uur materiaal mocht bevatten. Dat is tenslotte vijf keer zo veel als een gemiddelde bioscoopfilm. Meer tijd voor realiteit, minder franje, geen geforceerde 'feel good' fragmenten. Vloekende soldaten, bange soldaten, stelende soldaten, eenzame soldaten, gefrustreerde soldaten temidden van chaos en tussen dood gaan en overleven. Mensen, geen superhelden. Een interessant aspect van de serie is dat de oorlog getoond wordt, zoals die gezien en ervaren wordt vanuit de compagnie waar hij over gaat. De oorlog wordt als het ware "van binnenuit" getoond, terwijl de meeste oorlogsfilms een beeld geven vanuit de - lagere of hogere - legerleiding. "Van bovenaf" dus.
Steven Spielberg las het boek en hij had onmiddellijk interesse in de filmrechten van het boek 'Band of Brothers'.
Wel beschouwd is 'Band of Brothers' een bijproduct van Spielbergs film 'Saving Private Ryan'. Nadat Spielberg 'Saving Private Ryan' had afgerond had hij inmiddels Tom Hanks bereid gevonden om het nieuwe project 'Band of Brothers' mede te produceren en mede te financieren. De filmploeg was ter plaatse en kon gelijk doorgaan.
Zowel Spielberg als Hanks waren reeds vanaf kinds af aan gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog. De commerciële omroep HBO werd als partner uit de TV wereld gevonden, en de het vervaardigen van de televisieserie kon beginnen.
Relatief onbekende acteurs, zeker voor het genre, werden aangetrokken. De overlevende veteranen gaven de acteurs adviezen en vertelden ook hen hun eigen verhaal. Tom Hanks speelde een kleine rol, net als zijn zoon Colin, en regisseerde deel vijf van de serie.
De serie werd met lovende kritieken ontvangen. Zelfs Paul Fussel, de criticus die Saving Private Ryan een cowboyfilm voor kinderen vond, was lyrisch over de TV serie 'Band of Brothers'.
In de televisieserie speelde overigens een aantal Nederlandse acteurs mee, waaronder Hugo Metsers III en Jack Wouterse.
De link tussen 'Band of Brothers' en 'Saving Private Ryan' is sergeant Warren 'Skip' Muck: Muck was sinds zijn jeugd bevriend met sergeant Frederick 'Fritz' Niland, de persoon waarop het verhaal van 'Saving Private Ryan' is gebaseerd.
Saving Private Ryan is een oorlogsfilm uit 1998 geregisseerd door Steven Spielberg. De film is beloond met 5 Oscars voor onder andere beste geluid en beste regisseur.
Na afloop van 'Saving Private Ryan' begon Steven Spielberg samen met Tom Hanks aan de productie van de miniserie Band of Brothers over de lotgevallen van een groep paratroopers gedurende de Tweede Wereldoorlog.
De film begint met de landing in Normandië op D-Day 6 juni 1944. Kapitein Miller (gespeeld door Tom Hanks) moet het hoofd bieden tegen de Duitse vestingen op het strand. Na een bloederig gevecht is er een zekere Ryan omgekomen. Terwijl het ministerie van Oorlog de brieven aan het schrijven zijn komen, ze erachter dat er nog twee Ryan's zijn omgekomen. Aangezien het broers van elkaar zijn, treedt de speciale regeling in werking dat de overlevende broer James (gespeeld door Matt Damon) naar huis mag. Het probleem is dat James Ryan bij de paratroopers van de 101st Airborne Division ergens in Frankrijk is gedropt. Kapitein Miller krijgt de opdracht om soldaat Ryan op te sporen. Onderweg krijgen ze steeds meer de waanzin en gruwels van oorlog te zien en beginnen ze te twijfelen waarom het leger een groep mensen op pad stuurt om één soldaat te redden.
De echte 'James Ryan' was sergeant Frederick 'Fritz' Niland, die samen met een aantal andere paratroopers van de 101ste te ver landinwaarts werd gedropt tijdens D-Day. Toen Niland terugkeerde bij zijn onderdeel, hoorde hij dat zijn drie broers waren omgekomen: twee in Normandië en een in het Verre Oosten. Volgens de "Sole Survivor Policy" van het Amerikaanse Ministerie van Oorlog, mocht Niland terugkeren naar zijn ouders in de Verenigde Staten. In tegenstelling tot in de film was er geen lange zoektocht naar Niland, was Niland een sergeant en geen gewone soldaat, was zijn moeder geen weduwe en kreeg ze ook niet alle drie de telegrammen tegelijkertijd. Ook was één van de broers vermist en werd later levend teruggevonden. De twee gesneuvelde broers liggen begraven in Normandië op het Amerikaans kerkhof van Colleville-sur-Mer. De namen van de hoofdrolspelers (Ryan en Miller) zijn niet lukraak gekozen, maar zijn de meest voorkomende namen op dit kerkhof.
Camp Toccoa ************* Toccoa was in de jaren 40 een Amerikaans leger trainingskamp gelegen aan de voet van mount Currahee nabij Stevens County, Toccoa is ook de naam van een dorpje aldaar gelegen. Het kamp is gelegen in de staat Georgia in het Zuiden van de Verenigde Staten. De bouw van het kamp werd in 1938 gepland, en het werd door de Georgia National Guards gebouwd in 1940.Het Camp werd eerst Camp General Robert Toombs genaamd een generaal van de Amerikaans geconfedereerde legers tijdens de Amerikaanse burgeroorlog.Robert Toombs was een Unionistisch generaal en senator die bij de proclamatie van de afschaffing van de slavenarbeid zich resoluut tegen president Abraham Lincoln keerde.Toombs zou van senator heel vlug brigade generaal bij de geconfedereerde legers worden en aanvoerder van het Potomac leger.Tegen het einde van de burgeroorlog verliet hij het leger en vluchtte hij na het uit elkaar vallen van de geconfedereerde regering naar Cuba, om vervolgens via Londen naar Parijs te trekken. Toombs zou later naar de VS terug gaan maar echter nooit meer het Amerikaans staatsburgerschap verkrijgen omdat hij tot zijn dood altijd zou geweigerd hebben om vergiffenis te vragen voor zijn daden tijdens de burgeroorlog. In 1942 zou het Amerikaanse de site overnemen.Het kamp had heel weinig barakken en in het begin werden de meeste soldaten er dus in tenten ondergebracht.De eerste kandidaat paratroopers begonnen aan te komen in het kamp op het moment dat er meer barakken waren aangebouwd.. Het verhaal wil dat de aanvoerder van het eerste daar gevestigd parachute infanterie regiment het 506th PIR, Kolonel Robert E.Sink dacht dat vele paratroopers die eigenlijk voor het grootste deel afkomstig waren van het Amerikaanse platte land zich heel slecht zouden voelen met alle bijgelovigheden die de omgeving bij hen zou opwekken.Effectief, de mannen zouden via route 13 langsheen een doodskisten fabriek passeren om hun training tot para aan te vatten in een kamp dat in het engels een naam droeg dat dicht bij het woord graf aanleunde.Het was omwille van deze aspecten dat Sink er in slaagde de legerleiding te overtuigen het kamp in kamp Toccoa om te dopen. Het kamp had wel enkele gebreken, het had geen eigen vliegveld, om de actieve parachute training sprongen uit te voeren, de kandidaat parachutisten rokken dus naar het burgervliegveld van Toccoa om hun training en kwalificate sprongen uit te voeren. Maar dit werd na een tijdje opgeheven om dat de startbaan te kort was voor de C-47 vliegtuigen, alle andere oefen en kwalificatie sprongen zouden plaats te Fort Benning. Een ander praktisch probleem te kamp Toccoa was dat het kamp geen eigen schietbanen bezat.De kandidaat paras moesten 30 mijl marcheren om op de schietbanen in het landbouwcollege van Clemson, een militaire school in Zuid Carolina hun schiet oefeningen te houden. Mount Currahee was het belangrijkste punt in het kamp, de kandidaat paratroopers renden regelmatig van het kamp naar de top van de berg, de befaamde Three miles up - Three miles down. De leden van het 506th PIR noemden zichzelf hierom Currahees ,Currahee komt van de Cherokee taal , initieel gurahiyi ,wat alleen stand houden zou betekenen. Haar top werd overheerst door telecommuncatiemasten die er nog steeds staan. Kamp Toccoa werd na de tweede wereldoorlog gesloten, het zou in latere instantie dienst doen als gevangen kamp voor jonge misdadigers. Tegenwoordig staat nog enkel de mess van het kamp recht,het grootste gedeelte van de terreinen zijn door de plaatselijke industrie, verscheidene monument herinneren de bevolking aan de mannen en eenheden die hier voor de oorlog trainden en het kronkelende pad van mount Currahee werd naar Kolonel Sink genaamd.
Een van de meest spectaculaire militaire innovaties van de Tweede Wereldoorlog vormen de luchtlandingstroepen. Deze troepen, doorgaans bestaand uit lichtbewapende infanterie, worden door de lucht aangevoerd met transportvliegtuigen of zweefvliegtuigen en landen achter de vijandelijke linies. Nagenoeg onmisbaar binnen dit concept zijn de parachutisten. Zij nemen meestal het voortouw in luchtlandingsoperaties. In de literatuur wordt het begrip 'luchtlandingstroepen' vaak in enge zin gebruikt, dat wil zeggen: alleen de troepen die in (zweef)vliegtuigen aan de grond worden gezet, dus exlusief parachutisten. Wij hanteren hier het begrip 'luchtlandingstroepen' in ruime zin, dat wil zeggen: inclusief parachutisten. Het element van verrassing speelt een belangrijke rol in deze wijze van oorlogvoering. Begonnen wordt meestal met het afwerpen, achter de vijandelijke linies, van parachutisten bij één of meer strategische punten als vliegvelden en bruggen, eventueel voorafgegaan door een luchtaanval om de verdediging te verzwakken. De parachutisten vormen een bruggehoofd en maken zo de verdere aanvoer van troepen door de lucht of over land mogelijk.
De Duitsers hadden de primeur. Tijdens de inval in Denemarken en Noorwegen in april 1940 werden op kleine schaal luchtlandingstroepen, waaronder parachutisten, ingezet. De eerste grootschalige luchtlandingsoperatie vond plaats bij de Duitse aanval op Nederland in 1940. Hierbij werd een heel legerkorps, het Luftlandekorps onder luitenant-generaalKurt Student, ingezet. Het bestaan van deze eenheid, die was samengesteld uit de 7. Fliegerdivision (parachutisten) en de 22. Luftlandedivision (infanterie landend in vliegtuigen) aangevuld met de nodige transportcapaciteit, was door de Duitsers zorgvuldig geheim gehouden, zodat de verrassing des te groter zou zijn.
Het Luftlandekorps voerde in Nederland een tweetal operaties uit. De eerste operatie had tot doel het bezetten van de bruggen over de grote rivieren bij Moerdijk, in Dordrecht en in Rotterdam, alsmede het vliegveld Waalhaven. Zo werd een corridor gevormd voor het XXVI. Armeekorps met de 9. Panzerdivision dat via Noord-Brabant zou oprukken naar Rotterdam. Deze operatie slaagde volkomen. De tweede operatie was een overval op het regeringscentrum Den Haag die moest beginnen met de verovering van de drie vliegvelden in de omgeving van deze stad door parachutisten. Wat volgde wordt wel aangeduid als de Slag om de Residentie. De Nederlandse verdediging bleek sterker dan verwacht en daar was de Duitse planning niet op berekend. Deze tweede operatie draaide daardoor uit op een fiasco.
Een andere Duitse luchtlandingsoperatie was de verovering van Kreta in 1941. Het gestelde doel werd weliswaar bereikt, maar de verliezen waren dermate hoog dat de Duitsers besloten van verdere grootschalige luchtlandingsoperaties af te zien.
Hoewel de Duitse ervaringen met luchtlandingstroepen niet onverdeeld gunstig waren, gingen ook de geallieerden over tot de vorming van luchtlandingseenheden: de Amerikaanse 82. en 101. Division, de 1. en 6. British Airborne Division, de 1. Polish Independent Parachute Brigade en het 1. Canadian Parachute Batallion. Geallieerde luchtlandingstroepen werden onder meer ingezet bij de invasie in Normandië en Operatie Market Garden, beide in 1944, en op kleinere schaal ook in het gebied van de Stille Oceaan. In Normandië wisten de Britse luchtlandingstroepen hun doelen te bereiken, maar hun Amerikaanse collega's waren minder fortuinlijk. Door de onervarenheid van de piloten kwamen de parachutisten en zweefvliegtuigen ver van hun doelen en verspreid neer. De lastige terreingesteldheid bemoeilijkte vervolgens de hergroepering. Het effect van de inzet was daardoor minder groot dan beoogd. Operatie Market Garden werd een mislukking, maar deze was niet primair te wijten aan problemen met de luchtlandingen.
Na de Tweede Wereldoorlog vonden alleen nog kleinschalige luchtlandingsoperaties plaats, zoals tijdens de Suezcrisis in 1956 en in de oorlogen tussen India en Pakistan van 1965 en 1971. Tijdens de Vietnamoorlog kwam de luchtmobiele oorlogvoering tot ontwikkeling, waarbij infanterie door de lucht werd aangevoerd met helicopters voor 'hit-and-run-acties' tegen Vietcongstrijders en Noordvietnamese troepen. Een beperking van deze strijdwijze is gelegen in de relatief geringe transportcapaciteit en actieradius van helicopters. Daarom houden de meeste grotere krijgsmachten om strategische redenen nog eenheden parachutisten achter de hand. Ook het Belgische leger beschikt over parachutisten, die met een zekere regelmaat worden ingezet voor de evacuatie van eigen onderdanen uit Afrikaanse crisisgebieden.
Globaal is het dus een middel "tegen de val", om "de val af te weren" of "de val te breken".
Leonardo Da Vinci heeft reeds in 1483 een ontwerp gemaakt in de vorm van een piramide die open was aan de onderzijde. Op 22 oktober1797 deed de Fransman Andre Jacques Garnerin de eerste parachutesprong vanuit een luchtballon. De open parachute bestond uit een mand onder een doek van zijde, versterkt met palen om hem open te houden. Een ballon bracht hem tot een hoogte van duizend meter. Daar sneed Garnerin de touwen door waarmee hij onder aan de ballon bevestigd was. De Fransman landde veilig op de grond waar een grote menigte hem een ovatie gaf.
Enkele jaren later werd een parachute ontwikkeld zonder verstijvingen om hem open te houden. De eerste sprong werd hiermee gemaakt in 1897 door de Amerikaan Tom Baldwin.
De echte oorsprong van de parachute is terug te vinden in de periode voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het was het eerste reddingsmiddel voor piloten van vliegtuigen die onklaar waren geraakt. Nadat de piloot uit het vliegtuig stapte remde de parachute de val voldoende af door middel van de luchtweerstand. Hierdoor kon de piloot relatief veilig neerkomen. Vaak ging dit toch nog met kwetsuren gepaard maar als alles goed ging was dit niet levensbedreigend. Bij de moderne jachtvliegtuigen katapulteert men de piloot met de schietstoel uit het vliegtuig. Zelfs al staat het vliegtuig op de grond dan nog is een goede opening en veilige landing met het reddingsvalscherm gegarandeerd.
Kort nadien is men het valschermspringen ook als hobby, voor de sport, gaan beoefenen. De Amerikaan, Leslie Irvin, maakte de eerste vrije val en aansluitend de parachutesprong in 1919. Dit was het eigenlijke begin van parachutespringen als sport hoewel pas na wereldoorlog II het echt als buitensport doorbrak voor het grote publiek.
Tijdens deze Tweede Wereldoorlog kwam een nieuwe toepassing van het valscherm tot ontwikkeling. Het werd aangewend voor het droppen van soldaten, voorraden en uitrustingsstukken achter het front. Deze toepassing kan de vorm aannemen van zowel kleinschalige commandoacties als van de inzet van parachutisten in het kader van grootschalige luchtlandingsoperaties.
In de jaren '60 en '70, het tijdperk van de ruimte-exploratie en tot op heden is de parachute veelvuldig gebruikt om ruimtecapsules, die niet op eigen kracht een veilige daalsnelheid kunnen bewerkstelligen, af te remmen om relatief zacht neer te komen.
Tijdens de Vietnamoorlog ontwikkelden de Amerikanen een speciale rechthoekige vorm, waardoor men tijdens het neerkomen grote horizontale afstanden kon afleggen. Neergeschoten piloten konden zich zo meestal redden door van het land weg te glijden en in de buurt van Amerikaanse oorlogsschepen neer te komen. Deze "vliegende matras", werd de voorloper van de latere parapente.
Als remparachute voor zeer snelle militaire straalvliegtuigen bij korte landingsbanen en bij de space shuttle worden ze in de staart van het vliegtuig aangebracht en geopend net na de landing om de rolafstand in te korten.
Op dit ogenblik wordt de parachute op individueel vlak enkel nog gebruikt als noodvalscherm en ook hiervoor is het einde in zicht. Soms is het valscherm nog in gebruik bij parasailing.
Bij een parachute kan je niet spreken van vliegen. Het gaat slechts over gecontroleerd vallen. Om van vliegen te kunnen spreken moet er iets meer zijn namelijk:
Bestuurbaarheid
Stijgen en/of hoogte kunnen behouden.
Het gebruik van de parachute als individueel middel voor buitensport is verdrongen door de parapente of glijscherm omdat net daar er wel bestuurbaarheid is. Je kan er mee zweven.
Het gebruik van de parapente als individueel middel voor buitensport wordt sterk aangevuld maar niet volledig verdrongen door de paramotor of gemotoriseerd glijschermvliegen omdat je er naast de bestuurbaarheid ook de mogelijkheid van stijgen en dalen hebt. Je kan dus van reëel vliegen spreken.
Na de vrije val zal de springer zijn parachute openen op ongeveer 3000ft (1000 meter). Vlak voor de landing remt de parachutespringer af met zijn stuurlijnen. Daarmee wordt een opwaartse kracht (liftkracht) gecreëerd. De parachute gaat dan nog langzamer, er is dan bijna geen verticale snelheid meer, maar wel een horizontale snelheid. Afhankelijk van hoe hard de wind waait stapt de parachutist dan gewoon op de grond, of moet hij nog een stukje flink hardlopen. Er wordt als alles goed gaat dan ook altijd tegen de wind in geland.
Voor het geval dat de parachute niet open gaat, of zich niet volledig opent, heeft een parachutespringer altijd een reserve parachute bij zich. Hij moet dan eerst de hoofdparachute afwerpen ("choppen"), en vervolgens zijn reserve parachute trekken.
In bijna elk parachutesysteem zit tegenwoordig een automatische opener, die op luchtdruk werkt. Die automatische opener grijpt in als de parachutist te lang door blijft vallen. De reserveparachute wordt dan meestal geopend op een hoogte van ongeveer 230 meter.
Een parachute bestaat uit een doek en hanglijnen. Bij gebruik voor personen zijn er de hangriemen en het harnas. Het harnas is het draagstel voor de persoon en heeft een zak (pack) waarin de gevouwen parachute opgeborgen wordt. Het scherm is in verticale richting verdeeld in stroken en horizontale in panelen. Aan de top is een opening die oscillatie tegengaat.
De normale, automatische opening voor dropping van militairen, hobbyspringers en materiaal gebeurt door een static line, een koord die de sluiting van de zak met het vliegtuig verbindt. Deze lijn trekt het valscherm uit de zak.
De opening van het scherm bij het sportparachutespringen in vrije val gebeurt door een handgreep die de zak opent waarna een klein uittrekvalschermpje het hoofdvalscherm opent.
Het voordeel van de parachutes is dat er nagenoeg geen storingen optreden.
Een beginner in de sport wordt geleerd een para-landing fall te maken om geen breuken op te lopen. Een ervaren parachutist lukt het om de parachute zo af te remmen (flaren genoemd) dat hij gewoon af kan stappen, of slechts een paar passen hoeft te lopen.
De meest voorkomende storing ontstaat door slordig vouwen. Een van de mogelijke storingen is dat bij het openen van de parachute er een lijn over de bovenkant van de parachute loopt, "line over" genoemd, waardoor de parachute niet volledig opent. Bij de "total malfunction" of een "baglock" komt de parachute helemaal niet tevoorschijn.
Voor de meeste storingen geldt dat de hoofdparachute moet worden afgeworpen en geland moet worden met de reserveparachute. De kans dat de reserve parachute ook niet open gaat is zo goed als nihil. Dit komt omdat de "bag" helemaal afgeworpen (dit wordt "freebag" genoemd) en de reserve geplooid wordt door een specialist, de "rigger". De hoofdparachute wordt meestal gevouwen door de parachutist zelf.
Toch gebeuren er bij de parachutesport ongelukken. In Nederland was er in 2004 gemiddeld 1 blessure op op elke 1448 sprongen. In 1995 bedroeg dat 1 blessure op de 991 sprongen. Verder valt er in Nederland gemiddeld jaarlijks één dode. De ernstigste en dodelijke ongevallen gebeuren meestal doordat de parachutist op lage hoogte een "hookturn" maakt. Deze hookturn ziet er erg spectualair uit, maar is bij een verkeerde inschatting levensgevaarlijk. Tijdens de hookturn komt het lichaam van de parachutist buiten de parachute, waardoor de persoon feitelijk weer een vrije val krijgt. Als dit op te lage hoogte gebeurt, "gaat de parachutist de grond in", zoals parachutisten dit wrang noemen. Een hookturn is ook nodig voor de inzet van een zogenaamde "swooplanding".
Wellicht de grootste parachute ter wereld werd door het Russische bedrijf Parachutostroenja gemaakt voor het gecontroleerd laten neerdalen van de uitgebrande opstuwraketten van de Russische spaceshuttle Boeran. De Boeran is echter het ontwikkelingsstadium nooit voorbij gekomen waarna een nieuwe toepassing werd gevonden voor de stuwraketten van de Europese Ariane V raket. De parachute heeft een diameter van 48 meter (groter dan een flinke circustent!) en zorgt ervoor dat de uitgebrande opstuwraket die dan nog altijd een gewicht heeft van ongeveer 40 ton met een snelheid van niet meer dan 25 m/s in de oceaan plonst. Zonder parachute zou dit 200 tot 350 m/s zijn. Voordat de parachute geopend wordt zorgt een cluster van 3 kleinere parachutes ervoor dat de valsnelheid van de stuwraket zover wordt verlaagd, dat de bovengenoemde hoofdparachute geopend kan worden zonder dat de krachten te groot worden.
Een parachute krijgt de grootste belasting te verwerken gedurende de opening. In het algemeen wordt er naar gestreefd om de openingsschok te beperken tot drie maal het gewicht van de lading. Als de snelheid vóór de opening te groot is wordt er gebruikgemaakt van een reeflijn. Deze wordt door de buitenrand van de parachute geregen en is zo kort dat de parachute niet tot zijn maximale diameter kan openen. Na enkele seconden, als de snelheid voldoende is afgenomen wordt deze reeflijn met een tijdmechanisme doorgeknipt waarna de parachute zich alsnog tot zijn maximale diameter kan openen. Indien nodig kan dit proces zelfs in meer stappen plaatsvinden.
Albert Blithe (het misverstand in Band Of Brothers)
Master Sergeant Albert Blithe :
Het nu reeds meest omstreden personage in de mini-serie Band of Brothers is dat van Pvt Albert Blithe. Albert Blithe werd geboren in Pennsylvania op 25 Juni 1923.In 1942 vervoegde hij het 506th PIR in camp toccoa waar hij zijn opleiding tot paratrooper genoot. Blithe volgde het 506th naar Engeland om vervolgens tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 deel te nemen aan operatie Overlord.
In de derde aflevering van de serie getiteld : Carentan: komt Pvt Albert Blithe centraal naar voor.Hij was reeds heel kort te zien in de eerste aflevering waar Dick Winters hem recht helpt om de C-47 in te stappen alvorens naar Normandië te vertrekken. In het begin van de derde aflevering zien we een verdwaasde, verweesde Blithe in een open vlakte naar de lucht staan staren. Als zovelen is Blithe versuft van het medicijn dat hij had gekregen tegen de vliegziekte, het kalmeringseffect van deze pillen was ruimschoots te sterk gebleken.Blithe zou dus niet de enige paratrooper zijn geweest die zich in deze toestand bevond. Albert Blithe wordt afgeschilderd als een teruggetrokken schutter personage die worstelt met zichzelf en de gevechtsangst. Tijdens de aanval op Carentan wordt Blithe het slachtoffer van hysterische blindheid, het accent werd dan ook meer en meer op zijn angst gelegd.Wanneer Easy company in de greep geraakt van een Duitse tegenaanval net buiten Carentan, zien we hem in elkaar kruipen van de angst en vervolgens oder invloed van Winters uitgroeien naar een waar soldaat.Net als hij zijn angst overwonnen heeft wordt hij in de hals getroffen tijdens een verkennings missie door een Duitse sniper.De zwaar gewonde Blithe wordt naar Engeland overgebracht. Volgens de auteur Stephen E. Ambrose en de mannen van Easy zou hij aan zijn verwondingen bezweken zijn in 1948. Dit laatste is wat het knelpunt vormt in het ganse verhaal omtrent Albert Blithe in de mini-serie. Albert Blithe werd niet in de hals getroffen maar wel in de schouder, de kogel zou uit zijn schouder verwijderd worden (Blithe zou deze trouwens steeds bijgehouden hebben) en Blithe zou van zijn verwondingen herstellen en weer huiswaarts keren om vervolgens aan de eerste reünie van de Screaming Eagles association deel te nemen. Blithe zou trouwens terug in actieve dienst treden bij het Amerikaans leger om het 82nd Airborne te vervoegen, Blithe zou 600 sprongen uitvoeren en zijn master spring brevet behalen. Blithe zou deelnemen aan de oorlog in Korea en vervolgens tot paratrooper van het jaar uitgeroepen worden in 1958. Blithe zou zijn schitterende militaire loopbaan met verve verder zetten tot 10 december 1967. Die dag na deelgenomen te hebben aan een herdenkingsceremonie van het Ardennenoffensief in Bastogne, zou Blithe kort na zijn terugkeer in Duitsland, waar hij gestationneerd was,onwel worden. De onfortuinlijke Blithe zou er onmiddellijk gehospitaliseerd worden in het hospitaal van Wiesbaden. Daar werd een gesprongen maagzweer vastgesteld. Blithe zou onmiddellijk geöpereerd worden, maar helaas zou men kort na de ingreep een buikvliesontsteking vaststellen,zijn nieren zouden kort na de vaststelling van deze bijkomende aandoening blokkeren. Blithe geraakte in een coma en zou op 17 december 1967 overlijden.
Albert Blithe intussen Master Sergeant zou met alle militaire honneurs op het militaire kerkhof van Arlington begraven worden, hij was amper 44 jaar oud geworden.
Denver " Bull" Randlemann werd door Majoor Richard "Dick" Winters tot de beste soldaat waar hij ooit het bevel over voerde benoemd. Randlemann was een uitmuntend soldaat en een goede sergeant.
Denver Randlemann werd geboren in Rector in de staat Arkansas in 1920.Als zoon van een landbouwer zou hij zelf ook de landbouw in gaan.De zware economische depressie in dewelke de Verenigde Staten zich bevond zou er voor zorgen dat de jonge Denver Kansas zou verlaten voor Michigan om er in een staalsmelterij te gaan werken.
Amerika raakt vervolgens meegesleurd in de steeds meer naderende oorlogsspiraal, die haar hoogtepunt bereikt op 7 december 1941 met de aanval op Pearl Harbor. Elke jonge Amerikaan voelde zich geroepen om de eer van het vaderland te verdedigen, ook de jonge Denver Randlemann vervoegt het leger. Denver Randlemann zou zich al vlug -aangemoedigd door de premie van 100 dollar- als vrijwilliger voor de airborne troepen aanmelden. Randlemann zou Easy company te Camp Toccoa vervoegen in 1942. Zijn imposant caruur zou hem al vlug de bijnaam Bull (Stier) opleveren. Sgt Denver"Bull" Randlemann zou achtereenvolgens deelnemen aan D-Day, Operatie Marketgarden , de slag om de Ardennen en de slag om Duitsland . Het paratrooper avontuur van Bull zou eindigen met de inname van het Adelaarsnest en VE -day.
Sgt Denver "Bull" Randlemann zou naar Amerika terugkeren om een succes vol zakenman in de bouw onderneming te worden.
Sgt Denver "Bull" Randlemann heeft ons verlaten in juni 2003 tengevolgen van een Staphylocokken infectie, hij werd 83 jaar oud.
Sgt Donald Malarkey *************************************** Donald Malarkey werd geboren in Astoria , Oregon , in 1921. Malarkey had een zorgeloze jeugd en zat in zijn eerste semester aan de Universiteit van Oregon, toen Japan Pearl Harbor aanviel. Na de aanval op Pearl probeerde Malarkey zich bij het US Marines corps te laten inlijven, maar zijn kandidatuur bij de marines werd afgewezen omwille van tandproblemen. Hij probeerde in latere instantie zich te laten inlijven bij de US AIR FORCE, maar hij had onvoldoende wiskundige kennis om piloot te worden. Toen hij in 1942 voor legerdienst werd opgeroepen stelde Donald Malarkey zich vrijwilliger voor de luchtlandigstroepen. Hij vervoegde vervolgens het 2de Batallion van de Easy Company van het 506th PIR te Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot paratrooper zou vervolmaken.Vervolgens zou hij samen met zijn companie naar Engeland vertrekken waar zij zich intensief op D-Day zouden voorbereiden. Malarkey zou deelnemen aan de nacht der nachten en samen met Easy Company de Normandische nacht in springen.Malarkey zou voor zijn deelname aan de bestorming van Brecourt de Bronzen Ster verkrijgen. Tussenin zou hij bevorderd worden naar de rang van Sergeant en deelnemen aan Operatie Market Garden, de belegering van Bastogne en vervolgens mee oprukken naar het Adelaarsnest.
Frank Perconte werd geboren op 10 maart 1917 te Indiana. Zijn familie was voor zijn geboorte vanuit Sicilië naar de Verenigde Staten overgekomen. Frank Perconte groeide op in een typisch Italo-Amerikaanse wijk. Hij was werkzaam in de staalmolen van Gary toen hij voor het Amerikaanse luchtlandingsleger werd ingelijfd. Perconte was 26 toen hij zich in het Amerikaans leger liet inlijven.Wanneer men hem vroeg waarom hij naar de Airborne was gekomen zou Frank steeds hetelfde antwoord klaar gehad hebben " Voor het geld natuurlijk, voor de 50$ per maand extra, waarom zouden wij anders uit een perfect functionerend vliegtuig springen?".
Na dat hijn zijn training te Toccoa had afgewerkt trad Frank net voor hij naar Engeland zou afvaren in het huwelijk met Evelyn. Zijn enige zoon Richard zou het leven zien terwijl Frank in Engeland zat. Hij zou zijn zoon voor de eerste maal in zijn armen houden 23 maanden na zin geboorte, bij Franks terugkeer van de oorlog.
Frank herrinnert zich zijn basisopleiding in Toccoa niet als hard zijnde, als men jong is , is niets te hard zou Frank altijd zeggen.Daarbij had hij enkele uitstekende vrienden in Easy Company, zoals George Luz, Gordy Carson en Albert Blithe. Frank zou de meest gedegradeerde soldaat van Easy Company worden, verscheidene malen zou hij de chevrons van korporaal verkrijgen en deze verscheidene malen verliezen.Een van de redenen van één van zijn degradaties zou het volgende geweest zijn : -Frank was weer eens gestraft en moest in het basiskamp in Engeland blijven en moest zich ontfermen over de briefwisseling voor de manschappen.Daar de Amerikaanse troepen in voorbereiding waren van de grote landing in Normandië , mocht geen enkele soldaat brieven naar huis schrijven. Frank zou deze regel echter aan zijn laars lappen en brieven voor zijn vrienden hun families en zijn eigen familie schrijven en naar de States versturen.De censuur zou er echter op uitkomen en daar Frank de enige aanwezige soldaat was in het kamp werd hij nogmaals gestraft en werden zijn korporaalsstrepen ontnomen.
In de nacht van 5 op 6 juni 1944 zou Frank op Normandië springen om in Sainte-Côme du Mont te landen.Frank beweert dat hij zo goed getraind was dat hij helemaal geen angst kende. Hij had ook naar zijn eigen zeggen geen enkele reden om bang te zijn , daar hij niet wist wat hem eigenlijk te wachten stond. Zoals zovele parachutisten die nacht, was Perconte ver van zijn eigenlijk doel geland en was hij alleen. Perconte vervoegde een groep mannen van andere eenheden. Toen zij hun inlichtingen zouden proberen te nemen bij een boerderij, zou de boerin hen gezegd hebben dat ze er veilig waren tot aan de ochtend. Pas in de vroege ochtend zou deze situatie veranderen volgens de vrouw, omdat de Duitse soldaten dan hun melk kwamen halen. De groep met Perconte zou hun komst afwachten om ze bij hun aankomst neer te schieten. Perconte zou vervolgens deelnemen aan Operatie Market Garden en de strijd om de Ardennen. Tijdens de aanval op het dorp Foy zou Perconte gewond geraken.Perconte werd naast zijn geslachtsdeel in de onderbuik getroffen en de kogel zou vervolgens zijn traject verder gezet hebben om via zijn achterwerk zijn lichaam te verlaten. Frank Perconte zou Easy Company terug vervoegen één week voor het einde van de oorlog.
Na de oorlog zou hij in eerste instantie terug naar de metaal fabriek gaan werken, later zou hij postbode worden en dit tot aan zijn pensioen.
Robert "Popeye" Wynn werd geboren en groeide op in South Hill, Virginia.Na zij schoolopleiding begon hij te werken op de scheepswerf van Norfolk. In 1942 vervoegde hij de vrijwilligers van de luchtlandingslegers om opgenomen te worden in het 506th PIR in het 2/Easy onder leiding van eerst Herbert Sobel en later van Richard Winters. Popeye stond bekend als een rustige kerel die heel veel van vissen hield en zelfs hele week-ends al vissend doorbracht. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 zou Popeye zoals zovele andere paratroopers in Normandië landen, hij zou pas terug contact vinden met Easy company in de omgeving van Ste-Marie-du-Mont. Popeye Wynn zou deel uitmaken van het kleine aanvalsgroepje dat onder leiding van Lt Winters de kanonnen van Brécourt aanviel. De brave Popeye zou in de eerste minuten van de aanval gewond geraken aan het achterwerk, meer dan waarschijnlijk door een afgeketste kogel. Popeye zou zich hiervoor geëxcuseerd hebben bij Winters met de woorden "I'm sorry Sir I've Goofed Up ", het spijt me meneer maar ik heb geblunderd. Popeye zou via Utah-beach terug naar Engeland overgebracht worden om van zijn verwondingen te herstellen. Popeye zou Easy terug vervoegen voor Operatie Market Garden. Hij zou vervolgens deelnemen aan de slag van de Ardennen de inname van Duitsland en verder optrekken naar Berchtesgaden of het Adelaarsnest. Van zijn leven na de oorlog is weinig bekend, het enige wat men weet is dat hij bleef vissen n veel over zijn belevenissen vertelde vaak met een vleugje humor, maar steeds met een warm hart voor de mannen met wie hij samen vocht. Robert " Popeye" Wynn kreeg uiteindelijk de kans zijn deel van het verhaal van de saga van E/506 te vertellen, mar zou de verfilming van Band of Brothers nooit zien, Robert " Popeye" Wynn overleed in 2000 één maand voor de première van de mini-serie.
Lewis "Nix" Nixon werd geboren op 30 september 1918 in New York City. Als zoon van Stanhope Wood Nixon en Doris Reyer-Nixon.Nixon heeft ook nog een jongere zuster Blanche geboren in 1923, en is de kleinzoon van scheepsbouwer en uitvinder van de sonar Lewis Nixon (1861-1940). Op zevenjarige leeftijd werd Lewis derde in de model jacht regatta op het Conservatory meer in Central Park New-York , op 22 mei 1926, hij behaalde de gouden en bronzen medaille in 35 inch boot klasse.Nixon bracht zijn jeugd door tussen New-York en Montecito Californië, en reisde de wereld af, zo bezocht hij Duitsland, Frankrijk en Engeland.Nixon bracht 2 jaar door op de universiteit van yale. In januari 1941 zou Lewis Nixon in dienst treden bij het Amerikaans leger. Nixon begon in het leger als gewoon soldaat slaagde zijn ingangsexamen voor de officiersopleiding aan de militaire school, slaagde zijn opleiding en kwam uit deze met de graad van 2nd Lieutenant. Vervolgens stelde hj zich vrijwilliger voor de airborne en werd hij doorgestuurd naar Camp Toccoa om zijn paratrooper opleiding te vervolmaken bij het 2de Batallion van E/506 PIR. Nixon zou stevig bevriend raken met Richard Winters.Samen zouden ze verscheidene trainingskampen afwerken alvorens naar Engeland te vertrekken. Lewis Nixon zou voor de landing n Normandie tot intelligentie officier op batallion niveau bevorderd worden (S-2). Hij zou deelnemen aan D-Day en bevorderd worden tot regiments intelligentie officier op 12 juni 1944 bij de inname van Carentan door Easy.Nixon zou deelnemen aan alle operaties en zelfs zijn deel van het geluk kennen in Nederland toen hij in de helm getroffen werd door een Duitse kogel die net zijn schedel miste. Door familiale problemen kreeg Nixon een drankprobleem waardoor hij uiteindelijk geretrogradeerd werd tot batallion operaties officier. In Berchtesgaden kreeg hij van zijn vriend Winters de eerste keuze uit de wijn voorraad van Göring. Nixon was één van de weinige mannen van het 101 ste die met een andere eenheid sprong. Zo nam hij deel als observateur voor Generaal Maxwell Taylor aan operatie Varsity , waar hij voor de tweede maal heel wat geluk kende toen zijn vliegtuig een voltreffer kreeg en hij slecht met drie anderen uit het vliegtuig kon springen. Nixon beëindigde de oorlog als kapitein en keerde in 1945 terug huiswaarts. Na de oorlog zou hij samen met zijn vader bij Nixon's Nitration works in New Jersey.Zijn vriend Richard Winters zou er te werk gesteld worden als personeels manager. Lewis Nixon zou na een heel bewogen privé leven op 11 januari 1995 aan complicaties tengevolge van diabetes sterven in Californië.
Walter " Smokey " Gordon ------------------------------------ Walter " Smokey" Gordon (geboortedatum onbekend), groeide op in een begoede middenklasse familie te Jackson Missisipi en zat twee jaar op het Millsaps College tot voor de aanval van 7 december 1941 op Pearl Harbor. Smokey biedt zich als zovele Amerikaanse jongeren als vrijwilliger in het Amerikaanse leger aan , het is in die periode dat men tijdens medische tests ontdekt dat hij kleurenblind is. Omwille van die kleurenblindheid wordt Walter geweigerd zowel bij de Marines als bij de Navy. Maar Walter zou niet opgeven en in dienst treden bij het landleger in Philadelphia.Hijn slaagt er zelfs in voorbij de kleurentest te raken. Kort na zijn inlijving zal hij zich als vrijwilliger voor de Airborne aanbieden. Smokey wou deel uitmaken van een eenheid met betekenis, de airborne was zulks een eenheid en vooral een nieuw leger met vele onbekenden. Smokey zal zijn opleiding te Toccoa volbrengen. Bij Easy company was Smokey Gordon bediener van de lichte mitrailleur, bij de dropping in Normandië zou hij trouwens de driepikkel van zijn machinegeweer in het tumult verliezen, maar Smokey was voldoende vindingrijk om zelfs zonder die poot zijn mitrailleur te blijvn bedienen, zo zag men in de mini-serie Band of Brothers hoe hij gesteund op een vensterbank Duitse fallshirmjägers die proberen te vluchten neermaait. Smokey zou kort na de inname van Carentan in de gevechten rond Carentan gewond geraken en naar Engeland overgebracht worden waar hij tot driemaal toe het purperen hart zou krijgen door fouten in de legeradministratie. Smokey zou deelnemen aan Operatie Market Garden en vervolgens deelnemen aan de strijd om Bastogne. Tijdens één van de gevechten zou Smokey opnieuw gewond raken. Easy hoorde een Duitse aanval aankomen en het woord werd doorgegeven om klaar te zijn om deze op te vangen.Smokey reinigde zijn wapen waar sneeuw op zat en stak een nieuwe lader, net op het moment dat hij zijn wapen laadde werd hij door de schouder geschoten, de kogelging dwars doorheen het lichaam van Smokey en schuurde langsheen zijn ruggegraat. Smokey bleef verlamd van aan de hals in zijn schuttersput liggen en na de slag om Bastogne terug naar Engeland overgebracht worden . Smokey zou langzaam maar zeker herstellen en terug kunnen lopen, maar voor hem was de oorlog voorbij.
Na de oorlog behaalde Smokey zijn advocaten diploma, maar hij zo deze nooit in de praktijk omzetten, Gordon zou in de olie business gaan. Hij zou vader worden van 5 kinderen.
Walter "Smokey"Gordon heeft ons verlaten op 17 april 1997.
Pfc Lester Hashey *********************** Op zijn 18 de verjaardag nam Lester Hashey ontslag op de scheepswerf van South Portland waar hij werkzaam was.Lester trad in dienst van het Amerikaans leger als paratrooper. Hashey was geen originele Toccoa man en werd na zijn opleiding opgenomen in de reserves van de 101ste luchtlandings divisie. Toen Lester Hashey in Engeland toe kwam had het 506th PIR al deelgenomen aan D-Day en gevochten in Normandië. Hashey vervoegde hun rangen bij hun terugkeer naar Engeland op 12 Juli 1944, Lester vervoegde als infanterie man een reeds door de gevechten gehardend Easy. Het was voor nieuwkomers als Hashey niet gemakkelijk om een eenheid als Easy Company te vervoegen, de ervaren soldaten waren bijgelovig en beschouwden de nieuwtjes als voorbijgangers, mannen die snel zouden sneuvelen, mannen zonder enige ervaring die geen benul hadden van wat vechten in een oorlog was, kortom groentjes. Hashey's eerste gevechtservaring zou er in september aankomen, hij zou deelnemen aan Operation Market Garden. Lester zou heelhuids uit de gevechten komen en tevens ook zijn eerste nederlaag kennen, op het moment dat hij met Easy naar Nederland vertrok waren ze met drie nieuwkomers voor het 2nd Bn E/506, slechts 2 nieuwkomers waaronder Lester zouden het overleven. Vervolgens zou hij deelnemen aan de slag om de Ardennen, het is in deze slag dat Lester zou gewond geraken door mortier scherven en boomsplinters.Ze gingen dwars door zijn rug en raakten zijn longen, eens de omsingeling van Bastogne opgeheven werd hij naar Engeland overgebracht. Lester Hashey zou pas terug te been zijn aan het einde van de oorlog.En niet meer ten strijde trekken.Bastogne was zijn laatste gevecht. Maar het fenomeen Band of Brothers had hem voor de rest van zijn dagen gemarkeerd. Lester Hashey zou de band met zijn makkers nooit vergeten, samen met de andere oud-strijders van Easy , die nu met minder dan 40 zijn, zou hij instaan voor de reünies van E-Company en de herdenkingen ter ere van de 180 gesneuvelde leden van de eenheid die nooit meer thuis kwamen. Lester Hashey zou na de oorlog nog 20 jaar in dienst van het Amerikaans leger blijven en met de graad van eerste sergeant zijn pensioen nemen. Lester zou altijd fier blijven over het feit dat hij in een elite eenheid zoals de E company van het 506th PIR /101Abn had gediend en gevochten.
Lester Hashey heeft ons verlaten 12/11/2002 op 77 jarige leeftijd.
Corporal Donald Hoobler : ===================== Donald Hoobler werd geboren in juni 1923, toen de oorlog uitbrak maakte hij deel uit van de Ohio National Guard. Zijn eenheid werd geactiveerd toen Amerika zich in de oorlog mengde. Hoobs werd naar Camp Shelby Mississippi gestuurd om zijn training te vervolmaken om naar de oorlog te trekken. Hoobler werd plots naar huis gestuurd, zijn moeder had haar belag gedaan bij de kamp overste omdat Donald haar enige broodwinner was en hij dus als gezinshoofd beschouwd werd, Hoobs vader was reeds overleden. Eens hij terug thuis was liet de ontembare Donald Hoobler geen tijd verloren gaan, hij wou en zou naar de oorlog trekken. Donald bood zich aan bij het recruterings bureau van Portsmouth OH. Hij vervoegde het leger en bood zich samen met twee vrienden , Bob Rader en Bill Howell, als vrijwilliger in de airborne aan. Het dichtst bijzijnde treinstation bevond zich aan de Kentucky zijde van de Ohio rivier. In dit station was een paal aan de welke de post werd gehangen bestemd voor de woonplaats van Donald, de postbode van Hoobs gemeente stak elke dag de rivier over om deze post te komen ophalen. De dag dat Donald en zijn twee vrienden vertrokken voor het leger hong hij een briefje gericht aan zijn moeder aan deze paal, de brave postbode zou het briefje samen met andere briefwisseling aan Hoobs moeder afleveren, in dit briefje had Donald neergeschreven waarom hij dit gedaan had en waarom hij zich in het leger en de airborne liet inlijven. Donald Hoobler kwam zo in Camp Toccoa terecht bij het 506th PIR en werd in het 2de batallion van Easy Company ingelijfd. Donald behaalde zijn paratrooper wings en vertrok met Easy naar Engeland om de oorlog in Europa uit te vechten. Donald Hoobler zou deelnemen aan D-Day,de slag om Carentan, Operation Market Garden waar hij de leiding zou nemen van de patrouille die op zoek ging naar Sgt Denver " Bull " Randleman. Bastogne zou echter Hooblers laatste wapenfeit worden. Het verhaal weergegeven in Band of Brothers is niet juist. Hoobler heeft niet domweg met een gevonden Luger in zijn been geschoten zoals het werd uitgebeeld in de mini-serie.Zijn lot zou feitelijk veel tragischer zijn, Hoobler had effectief een luger kunnen bemachtigen van een Duitse soldaat die te paard op verkenning was getrokken en die hij neergeschoten had. Bij het inrichten van zijn verdedigingsstelling zou hij onder een prikkeldraad willen doorkruipen hebben, toen deze zich aan zijn broekzak waarin de luger zich bevond vasthaakte en compleet toevallig doorheen de stof van zijn broek in aanraking kwam met de trekker van het wapen. Het wapen stond niet op veilig en in zijn beweging trok Hoobler door middel van de prikkeldraad de trekker van de luger over. De gevolgen zijn gekend... het schot ging af en de kogel doorboorde de slagader in zijn dij. Compleet in tegenstelling met wat men in Band of Brothers te zien kreeg, zou Hoobler niet ter plaatse overlijden. Sterk verzwakt door het enorme bloedverlies zou hij naar een eerste hulppost gebracht worden, maar wat men niet ist was dat er geen geschikt medisch personeel in deze post aanwezig was, enkel stelende medics van andere companiën die zich niets van de stervende Hoobler aantrokken, Donald Hoobler zou uiteindelijk doodbloeden en eenzaam in deze eerste hulppost sterven op 3 januari 1945 , hij werd slechts 21 jaar oud.
Sgt Warren "Skip" Muck ********************** Over Sgt Warren "Skip" Muck is weinig bekend , zijn eigenlijke geboortedatum staat nergens vermeld. Wat wel over hem geweten is dat hij afkomstig was van Tonawanda, een gehucht van New York. En dat hij in dienst trad van de Amerikaanse infanterie in 1942 om zich vervolgens als vrijwilliger aan te melden bij de US Airborne, aangetrokken door de 50 $ premie voor de gevaren die het paratroopers bestaan inhield. Warren "Skip"Muck kwam in Camp Toccoa terecht bij het 506 th PIR en werd bij het 2nd Bn van de Easy Company ingedeeld. Skip werd er goede maatjes met Donald Malarkey. De vriendschap tussen beide mannen zat heel vlug enorm diep. Na de fameuze 100 mijlen mars van het 506th in Georgia, kon Malarkey geen voet meer voor de andere krijgen. Malark verging zodanig van de pijn aan benen en voeten ,dat hij om te kunnen gaan eten, zichzelf naar de keuken had moeten slepen. Skip Muck vond dat dit niet kon en nam Malarkey's eetgamel mee, hem zeggend dat geen enkele vriend van hem zich naar de veldkeuken diende te slepen, en dat hij wel voor Don's eten zou in staan, wat Skip dan ook deed.Het verhaal dat hij steeds aan zijn vrienden vertelde over het feit dat hij ooit bij nacht in de Niagara rivier zwom is later door zijn familie bevestigd, Skip Muck was een echte avonturier en waaghals,steeds klaar voor een stunt en grap, maar ook voor zijn vrienden, zijn loyauteit tegenover zijn vrienden was zonder grenzen. Skip Muck was een graag geziene figuur binnen Easy Company, maar niemand kon toen weten dat deze man een sleutelrol zou spelen in de geschiedenis van de tweede wereldoorlog. Skip Muck was tijdens zijn opleiding bevriend geraakt met een zekere Fritz Niland. Nu wil het verhaal dat juist deze vriendschap er zou voor zorgen dat Muck een sleutelfiguur zou worden in de geschiedenis. Saving Private Ryan is gebaseerd op het waar verhaal van de Niland broers, Fritz Niland was feitelijk de eigenlijke Pvt Ryan, het was Niland die van het front werd gehaald omdat hij zijn broers had verloren en de enige nog overlevende zoon was van de Niland familie, het was echter een aalmoezenier die Fritz ging opsporen.Niland maakte deel uit van de Able Company van de 506th PIR en het was zo dat Steven Spielberg en Tom Hanks het verhaal van Easy Company leerden kennen wat leidde tot de creatie van de mini-serie Band of Brothers waarin Skip Muck een rol speelde. Sgt Warren "Skip" Muck nam deel aan D-Day, Operatie Market Garden en de slag om Bastogne, hij verwierf het Purple Heart en de Bronze Star. Warren " Skip" Muck zou zijn laatste wapenfeit kennen in het bos van Foy, de arme Muck zou zich nooit kunnen verdedigen tegen wat er toen gebeurde. Het bos lag onder een zwaar spervuur van de Duitse artillerie, granaten sloegen overal in, George Luz was niet tot aan zijn foxhole geraakt en riskeerde op elk moment geraakt te worden door de binnen komende granaten. Voor hem zaten Alex Penkala en Skip Muck in een foxhole ze schreeuwden hem toe opdat hij zich naar de veiligheid van hun foxhole zou begeven toen plots een granaat pal op hun foxhole viel, beide mannen waren voor de ogen van George Luz verdwenen. Warren "Skip" Muck sneuvelde in de Belgische Ardennen op 10 januari 1945. Donald Malarkey verloor die dag zijn twee beste vrienden... het gehele voorval werd in de mini-serie Band of Brothers verfilmd een ultiem eerbetoon van de producers aan de man die een link was tussen een oscar winnende film en een serie die de Golden Globe Award verkreeg "SGT WARREN Skip MUCK". Sgt Warren "Skip"Muck ligt samen met Alex Penkala op het Amerikaans Battle of the Bulge memorial cemetery begraven van Luxemburg begraven.
Lt Thomas Meehan III ====================== Lt Thomas Meehan III werd geboren in Philadelphia op 8 juli 1921, hij was geen pure militair zoals dit meestal van officieren van het Amerikaanse leger verwacht wordt ,maar een kunstenaar.Tom ging naar de tekenacademie van Philadelphia om er een vorming tot publiciteitstekenaar te vervolmaken, maar de oorlog verbrak zijn studies. Thomas Meehan was een heel goede en ervaren ruiter en vervoegde bij het uitbreken van de oorlog de Amerikaanse cavalerie, terwijl deze nog te paard waren. Maar ook hier zou het lot er anders over beslissen en een streep door de jonge Tom zijn rekening trekken , hij belandde in een tankeenheid , en dat was niet bepaald naar zijn smaak. Met hele dagen in een tank zitten, een blikken doos op rupsbanden , nee ...dat was niets voor de jonge Meehan. Meehan begon uit te kijken naar een andere uitdaging en volgde van heel dichtij de oprichting van het parachuteleger.Toen de kans zich voordeed om naar het pas gevormde 506th Parachute Infantry Regiment over te stappen , deed Thomas onmiddellijk zijn aanvraag om naar het 506th overgeplaatst te worden Meehan doorliep zijn opleiding tot paratrooper in Toccoa en steeg op de rangladder tot de graad van eerste Luitenant. Initieel was het niet voorzien dat Thomas Meehan de oorlog zou intrekken als commandant van de Easy Company.Maar ook hier zou het lot er nogmaals anders over beslissen.Een incident ontstond tussen Herbert Sobel en Richard "Dick" Winters, Sobel wou dat Winters een onterechte straf zou aanvaarden voor het zogenaamd niet uitvoeren van een inspectieronde. Dick Winters wou niet dat hij een markering in zijn dossier zou krijgen voor iets dat hij niet gedaan had en eiste dat het pleit beslecht zou worden voor de militaire krijgsraad. Dit zorgde ervoor dat Winters van Easy Company werd afgezonderd en naar de keuken werd doorverwezen om er als voorraads officier te fungeren in afwachting dat hij voor de krijgsraad zou komen. De onderofficieren van Easy company waaronder Sgt Carwood Lipton, Sgt Denver "Bull"Randleman , Sgt William"Wild Bill" Guarnere zouden deze nieuwe situatie niet aanvaarden en gezamenlijk hun overplaatsing naar een andere eenheid aanvragen. Sobel werd door zijn onderofficieren als onkundig beschouwd en de manschappen wilden niet met hem ten strijde trekken. Kolonel Robert "Bourbon"Sink was niet bepaald tevreden met deze massale overplaatsings aanvragen en zag zich verplicht in te grijpen. De ingreep was drastisch en tegelijker tijd efficiënt en diplomatisch. Sink kon de populaire Winters niet aan het hoofd zetten van Easy company. Hij had besloten Sobel over te plaatsen naar een parachute opleidingscentrum in Engeland, hij had voorzien dat Captain Herbert Sobel zou problemen maken indien hij Winters als zijn vervanger zou aanduiden, dus had hij een andere man voorzien en deze man was Lt Thomas Meehan III. Het was op deze wijze dat Thomas Meehan de commandant werd van Easy Company, zes maanden voor D-Day. Tom zou er trouwens nauw samenwerken met Richard Winters met wie hij vrijwel onmiddellijk op dezelfde golflengte zat. Helaas zou het lot ook hier weer anders beslissen over de toekomst van de jonge Luitenant Meehan, de man zou nooit de kans krijgen zijn kunnen als officier te tonen. Tijdens de nacht der nachten, de nacht van 5 op 6 juni 1944, werd zijn vliegtuig getroffen door de Duitse luchtafweer, het vliegtuig dat geladen was met bangalore torpedos, ontplofte onmiddellijk in volle vlucht.Niemand aan boord van het vliegtuig zou dit overleven, noch de bemanning, noch de paratroopers ...een fijne officier zou nooit de oorlog vechten. Lt Thomas Meehan III liet op 6 juni 1944 zijn vrouw en ongeboren kind (een dochtertje) achter.
Op 5 juni 1944 vertrok de grootste luchtlandingsvloot aller tijden vanuit Engeland richting bezet Frankrijk. Hieronder bevonden zich duizenden paratroopers van het Amerikaanse 82ste en het 101ste luchtlandingsleger. Van diverse Engelse vliegvelden stegen honderden vliegtuigen op, beladen met paratroopers of als sleep voor glider-toestellen. De toestellen met parachutisten hadden speciale vluchtnummers toegewezen gekregen voor deze actie. De para's kregen bordjes omgehangen met het 'vluchtnummer' om de logistiek makkelijker te maken. Vlucht Nummer 66 en 67 waren op deze manier toegewezen aan Lt. Thomas Meehan en Lt. Richard D. Winters van het 506de Parachute Infantry Regiment. Het officiele document van operatie Neptune, gedateerd 05-06-44, geeft aan dat Thomas Meehan en zijn mannen waren toegewezen aan 'Chalk No. 66'. (Dit verwees naar de krijt-markering op het toestel).
Vlucht #66 werd getroffen door Duitse FLAK granaten en boorde zich in het 'canton' Ste. Mere Eglise, nabij Beuzeville Au Plain, in de grond. Er waren geen overlevenden. Reeds de volgende dag, op D-Day, werd er een foto gemaakt op de crashsite. Forrest Guth fotografeerde zijn maatje Eubanks, die midden in de ravage stond. Ze wisten op dat ogenblik niet dat dit het vliegtuig was waarin hun Company Commander en Headquarter Staff om het leven was gekomen. Uiteindelijk werden de 17 lichamen van de parachutisten naar de Verenigde Staten overbracht, waar ze met militaire eer werden begraven. Die eer viel de 5 leden van het 439ste Troup Carrier Transport, de piloot, de copiloot, de navigator, de engineer en de radio-operator, niet ten deel. Piloot 1st Lt. Harold A. Capelluto ligt begraven op de US Cemetery te Colleville sur Mer, Plot A, rij 9, graf 19.
In het begin van de jaren '90 kreeg Guy Lepretre toestemming van de burgermeester van Beuzeville, de heer Lucien Briard, om het wrak van het vliegtuig op te sporen en te identificeren. In ruil hiervoor zou de gemeenschap van Beuzeville Au Plain (nog geen 40 inwoners) een monument aangeboden krijgen. Het wrak was snel gevonden, en op de crashsite werden persoonlijke bezittingen gevonden van de paratroopers. Een ring van 1st Lt. Thomas Meehan en een dogtag van T/5 Jerry A. Wentzel maakten de identificatie eenvoudig.
Het monument is gebouwd door The Forced Landing Association, een Belgisch/Franse organisatie die zich voornamelijk bezig houd met het opsporen van vliegtuigwrakken uit WW2. Het monument heeft de vorm van een staart(roer) van een Dakota C-47 en is ontworpen door Michel Gaudry uit het dorpje Picauville, op een steenworp afstand van Ste. Mere Eglise. Aan het monument is o.a. gewerkt door Bernard Laniepce uit Beuzeville au Plain. Achter de plaquette met de namen van de bemanning van de Dakota en de paratroopers van het 506de P.I.R., bevindt zich een ingemetselde urn met as van de oorspronkelijke crashsite van vlucht #66. Vlak voor D-Day 2000 werd het monument onthuld: 'In memory of the Aviators of the 439th Troop Carrier, 91st Squadron and the paratroopers of the 101st Airborne 506th Parachute Infantry Regiment, E Company'. Onder de aanwezigen was ook Edward Peters III, de zoon van Captain Edward Peters, regimental HQ, die op D-Day 1944 om het leven kwam.
Het is een uniek monument waar naast de Screaming Eagle ook het logo van de 9th Airforce en het Currahee-Shield van het 506de te zien zijn.
De namen van de omgekomen soldaten: --------------------------------------------------------- De Flightcrew :
Alex Penkala Jr, was de tiende uit een gezin van dertien kinderen, Alex's moeder overleed bij de geboorte van het dertiende kind en hij werd opgevoed door zijn zus Irene, negende in de rij van dertien. Alex Penkala bracht zijn jeugd door in zijn geboorte stad South Bend in Indiana. Toen de oorlog uitbrak voor de Verenigde Staten trad Alex Penkala in dienst van het Amerikaanse leger samen met drie vrienden die hij zijn ganse kindertijd gekend had en zelfs kind aan huis waren bij de familie. Alex was 18 toen hij in het leger ging. Alex was niet direct een paratrooper, hij was eerst aan het werk gezet als kok van een infanterie divisie, een niet bepaald boeiende dienst voor een jonge soldaat. Alex wou een grotere uitdaging dan vlees, groenten en aardapplen. Hij bood zich dus als vrijwilliger aan voor de US Airborne. Na zijn medische en lichamelijke tests ( meer specifiek voor paratroopers) kwam hij bij het 506th Parachute Infantery Regiment terecht in Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot rifleman en para zou vervolmaken. Het zegt veel over de motivatie van Alex Penkala en al de andere vrijwiligers die hun opleiding vervolmaakten als men er bij voegt dat slechts 1800 kandidaat paratroopers het haalden in de basisopleiding op een totaal van 5300 kandidaten in het totaal, alsmede het feit dat de helft het niet zou halen op de parachute school zelve. Alex kwam in het 2nd Bn E/506 terecht onder de orders van Capt. Herbert Sobel en Lt Richard Winters. Alex zou de oceaan oversteken richting Engeland om de oorlog te beslechten in Europa. Alex Penkala zou met de rang van Private First Class deelnemen aan D-Day, in de gevechten rondom Carentan zou hij gewond geraken en overgebracht worden naar Engeland. Eens hersteld zou hij terug Easy Company vervoegen om deel te nemen aan Operation Market Garden in september 1944. Alex zou, met de pas verworven graad van Korporaal, ook deelnemen aan het Ardennen offensief en de belegering van Bastogne meemaken en overleven. Na de belegering van Bastogne zou hij naar de voorste linies in de Ardennen trekken naar het bos van Foy. Tijdens de zware artillerie beschietingen van het bos (Bois Jacques) zou Alex Penkala gedood worden door een granaat die rechtop zijn foxhole ,die hij deelde met Skip Muck , terecht kwam. Korporaal Penkala was amper 20 jaar oud toen hij het leven verloor op 10 Januari 1945 , hij ligt begraven op het US Cemetery van Luxemburg vlak naast zijn maat Skip Muck.
Cpl Forrest "Goody" Guth ================= Forrest Guth werd geboren in Pennsylvania op 6 februari 1921. Hij is een directe afstammeling van de eerste Duitse kolonisten die zich in het Oosten van Pennsylvania installeerden in de jaren 1700. Deze eerste generaties werden bijgenaamd als de Hollanders van Pennsylvania, maar ze waren dus eerder Duitstalig en dus ook van Duitse afkomst. In 1942 was Forrest Guth werkzaam in de scheepsbouw op de werven van Bethleem Steel. In die periode betekende dit dat Forrest ,die pantserplaten monteerde op oorlogschepen , omwille van zijn oorlogsbijdrage vrijgesteld was van elke oproeping voor de oorlog. Wat hem echter niet zou beletten zich aan te bieden als vrijwilliger samen met twee vrienden uit zijn kindertijd. Guth zou zich ook rijwilliger stellen voor de Airborne troepen. In 1942 werd hij één van de 140 mannen die het originele Easy Company vormden van het 506 th Parachute infantry regiment te Camp Toccoa. De compagnie bestond uit 132 vrijwilligers en dienstplichtigen en 8 officieren.Forrest Guth zou dus net zoals alle andere originele manschappen van Easy Company zijn basisopleiding doormaken in Camp Toccoa en ook regelmatig Mount Currahee oplopen, zoals Sobel het altijd zei " 6 miles up, 6 miles down" Hij doorstond een heel harde training en kwam vrij snel tot de conclusie dat bij de Airborne enkel de besten onder de besten zouden over blijven om ten strijde te trekken tegen welke vijand ook. De eindeloze marchen waren eigenlijk -in vergelijking met de rest van het trainingsprogramma- pure gezondheidswandelingen. De mentaliteit van het parachuteleger was nog sterker dan in alle andere legereenheden, het moto oefening baart kunst was er de hoofdregel dus brachten Forrest en zijn collega's 12 uur per dag door met looptrainingen, pompen, sit-ups en vele andere fysieke oefeningen.Het geheel van de oefeningen had totdoel de musculatuur van de toekomstige paratroopers dusdanig te verstevigen opdat hun lichamen de zware lasten van het paratrooper bestaan.Alles was berekend opde krachten die hun lichamen zouden incaseren bij het springen uit de C-47 Dakota's alsook op het gewicht van hun uitrusting tijdens en na de sprong.Men mocht niet vergeten dat de paratrooper een gewichtsoverlast met zich meesleepte dat hem de mogelijkheid zou geven desnoods verscheidene dagen te vechten en te leven tot de aflossingen zouden komen opdagen. De jonge kandidaten zoals Forrest hadden hiervan geen enkel benul tijdens hun vorming, ze voerden gewoon de orders uit en poogden elke dag in Camp Toccoa te overleven tot ze zouden vertrekken om hun par brevet te behalen. Forest Guth behaalde deze fel begeerde paratrooper wings. Maar nogmaals niet zonder zijn fysieke grenzen te verleggen. Kolonel Sink had in de Reader's Digest gelezen dat een Japanse eenheid een wereldrecord had gevestigd met 160 km te marcheren in 72 uur.Sink was er vurig van vertuigd dat zijn manschappen beter konden dan de Japanners.En zo vertrokken op 1 december D,E en F company van het 506th PIR in een geforceerde mars naar de parachute school van Atlanta , de manschappen zouden 190 kilometer in 75 uur marcheren. Na het behalen van zijn jumpwings was Forrest een volwaardig para net als zijn makkers die ook de opleiding slaagden.Hij zou tevens zijn eerste chevron behalen als Private First Class. Kort hierop zou Forrest samen met de andere leden van Easy company naar Engeland vertrekken om een maandenlange constante gevechtstraining te ondergaan in voorbereiding van D-Day. Forest Guth was goed bevriend met Sgt Floyd "Tab" Talbert, Carl Fenstermaker en Rod Strohl. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Goody op Normandië, het begin van een lange kruistocht tegen het nazisme. Forrest zou na D-Day tot korporaal bevorderd worden. Hij nam ook deel aan Operation Market Garden, waar hij te Eindhoven gewond geraakte, wat hem het Purple Hart opleverde. Forrest was ook te Bastogne en ging van de Ardennen tot Hagenau in de Frnase Helzas. Hierna werd Forrst"Goody" Guth uitgeloot voor een 45 dagen verlof naar de Verengde Staten, voor Guth was de oorlog voorbij voor hij het besefte, in die periode capituleerde Duitsland en kort nadien Japan. Forrest Guth vervoegde zijn compagnie bij hun terugkeer naar het vaderland. Eind 1945 werd hij samen met vele anderen uit actieve dienst ontslagen. Forrest Guth zouvia het leger een studiebeurs veroveren en een diploma als leerkracht behalen een beroep dat hij 30 jaar zou uitoefenen. Forrest Guth leeft nog steeds en neemt nog steeds deel aan reünies van oud-strijders van het 506th en 101st als aan de meeste herdenkingen rondom de tweede wereldoorlog in Europa en omtrent D-Day, zo was hij aanwezig in Ste-Mère-Eglise om het boek dat Michel Detrez over hem schreef in de reeks the way we were te signeren.
T/Sgt George Luz George Luz werd geboren op 17 juni 1921 in Rhode Island, Luz was steeds een vrolijke kerel die niet verlegen was m een grapje uit te halen of anderen voor schut te zetten.Hij was een perfecte imitator en kon verscheidene personages aan. George tekende bij het leger en bij de paratroopers in 1942, en kwam bij het 506th PIR terecht. George Luz was één van de onderofficieren bij Easy Company die zijn loopbaan als gewoon soldaat begon. George Luz doorstond de harde training te Toccoa en behaalde zijn paratrooper brevet.Kort nadien vertrok hij met zijn eenheid naar Engeland om te trainen voor wat later zou de eschiedenis ingaan als D-Day. Het was tijdens één van die trainingsmaneuvers dat het talent van George Luz, kapitein Herbert Sobel zwaar in de problemen bracht. Kapitein Sobel die er voor bekend stond enorme problemen te hebben met het lezen van stafkaarten, en gewoonte getrouw was hij voor de zoveelste keer verloren gelopen.Terwijl Sobel probeerde zijn wegte vinden verstopte George zich achter een haag samen met enkele van zij maats en wachtte hij het ieale moment af om weer een imitatie uit zijn mouw te schudden. Toen Sobel de opmerking maakte dat een prikkeldraad afrastering niet op de kaart voorkwam, was voor onze grapjas het moment aangebroken deze laatste voor schut te zetten. George Luz imiteerde Majoor Oliver Horton en gaf aan Herbert Sobel het bevel om deze afrastering los te maken en de prikkeldraad los te knippen . Sobel die dacht dat het bevel van de echte Majoor Oli Horton kwam voerde het bevel zonder dit in twijfel te stellen met als gevolg dat een klin dozijn koeien losbraken en in het dorp begonnen rond te dwalen. De arme Sobel bracht enkele uren door op bevel van Majoor Strayer met het inzamelen en terug brengen van de koeien. Enkele dagen later volgde het incident met Richard "Dick"Winters dat wij reeds hogerop bespraken. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong George Luz op Normandië , George had Lt Harry Welsh kunnen overtuigen om zijn plaats in de stick om te wisselen zodat George vlugger uit het vliegtuig kon springen. George kwam volledig afgescheiden van de anderen op de grond terecht. Hij kon niet onmiddellijk iemand van Easy Company lokaliseren en schuilde achter een haag, van achter deze haag zag hij hoe andere paratroopers door lichtkogels van de Duitse luchtafweer neergemaaid werden. George Slaagde erin s'anderdaags terug aansluiting te vinden met de mannen van Easy Company.Op het moment dat de mannen van Easy naar Carentan vertrokken zei Lt Harry Welsh dat Generaal Taylor hen nodig had om Carentan in te nemen opdat de troepen van Omaha zouden kunnen linken met deze van Utah stak onze Luz een perfecte imitatie af van Generaal Taylor wat de moraal van de manschappen terug omhoog krikte na de harde nacht dat ze hadden doorgemaakt.George zou de gevechten in en rond Carentan zonder één enkel schrammetje op te lopen doormaken en samen met Easy naar Engeland terugkeren. Ongeveer een maand later zou hij deelnemen aan operatie Market Garden en in december aan de slag om de Ardennen, George Luz zou tijdens de slag om Bastogne en de Ardennen veel van zijn vrienden verliezen onder het Duits mortier spervuur.De goede George zou echter nooit zijn gevoel voor humor verliezen en zou een stevig steentje bijdragen mede hierdoor bij het hoog houden van de moraal van de mannen van Easy company. Na de oorlog installeerde Luz zich in West Warwick , Rhode Island. In tegenstelling tot wat in Band of Brothers verteld werd werd George Luz geen klusjesman op Rhode Island, maar was hij werkzaam als onderhoudsadviseur voor industriële machines. Het was trouwens zijn job die hem zijn leven koste . Tijdens het nazicht van een industriële droogmachine werd hij het slachtoffer van een dodelijk werkongeval op 15 october 1998. Op zijn begrafenis waren wel 1600 mensen aanwezig wat bewees wat voor een graag geziene persoon George Luz was.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
T/Sgt George Luz
