Hierbij wil ik alle bezoekers welkom heten op mijn blog, mijn passie is de tweede wereldoorlog en vooral D-Day en de bevrijding, ik verzamel militaria en ik ben tevens lid van de Lubbeekse legervrienden, wanneer ik met hen optrek zal ik steeds gekleed gaan als paratrooper van de 101st Airborne Division, 506 PIR, Easy company. Mij graad sergeant. In deze blog wil ik mijn passie delen met iedereen die dit wil alsook met andere gepassioneerden van dezelde periode, onafhankelijk van de eenheden of nationaliteiten die zij uitbeelden.
De eenheid over de welke ik hier vooral ga bloggen worden the screaming eagles genoemd (de schreeuwende arenden).Hun kenteken de allom bekende witkoparend,een eerbetoon aan Old Abe de oorlogsarend, deze arend heeft een hele symboliek en geschiedenis. De geschiedenis Old Abe start in 1861 wanneer het indianen opperhoofd Chief Sky van de Chippewa indianenstam hem als jong gevangen nam en hem naderhand aan een blanke verkocht in ruil van maiskolven,deze blanke man Mr. Mills schonk de arend aan het Wisconsin 8th Color Guarddie naar de oorlog zou vertrekken, de Amerikaanse burgeroorlog.Het Wisconsin 8th Color Guard maakte deel uit van de Unionistische legers of de blauwen.De arend kreeg zijn naam, een naam die door de toenmalige bewoner van het Witte Huis geïnspireerd werd, Abraham Lincoln, Old Abe werd de doopnaam van de nieuwbakken mascotte van de Wisconsin 8th Color Guard. Old Abe vergzelde het Wisconsin 8th Color Regiment in al haar gevechten fier en schreeuwend gezeten op een draagstok boven de Amerikaanse vlag.Old Abe werd tijdens deze burgeroorlog tweemaal gewond, de eerste maal in Vicksburg en de tweede maal in Corinth, er werd gefluisterd dat de geconfedereerde leiders een prijs hadden uitgeloofd voor de scherpschutter die Old Abe zou doden, met die gedachte dat het verlies van de arend de unionisten zou ontmoedigen. Old Abe zou echter de burgeroorlog overleven.En zou nog een lang en gelukkig leven tot 1881. Old abe werd het Amerikaans symbool voor vrijheid en een standbeeld werd voor hem opgericht. In 1942 zou de 101st Airborne Division hem opnieuw ere door er hun schoudersymbool van te maken, Old Abe de schreeuwende witkoparend zou opnieuw ten strijde trekken deze maal louter symbolisch met deze eenheid van Amerikaanse parachutisten.
De schouderpatch zoals we reeds hogerop vertelden werd dus ingevoerd in augustus 1942 bij de activering van the 101st Airborne division te Camp Claiborne in Louisiana. De schouderpatch is een zwart schild dat het witte hoofd van de witkoparend Old Abe draagt , zoals ik reeds zij het hoofd is wit de bek geel en de rode tong van de arend is ook zichtbaar, het geheel word door een boog met het opschrift AIRBORNE overkoepeld.Er zijn verscheidene versies van gemaakt , de schouderpatch van het 101ste kent 14 varianten, één van hen stelt Old Abe voor met een witte tong, deze schouderpatch werd naar verluid gedragen door de pathfinders en dit om hen te onderscheiden van de infanterie eenheden. Old Abe werd onder de tweede wereldoorlog zowel in Amerika als in Groot-Britannië gefabriceerd.Er zijn ook nog enkele vooral in Groot-Britannië gefabriceerde fantasie of gepersonaliseerde Old Abe schouderpatchen.
Generaal-Majoor William "Bill" Carey Lee ============================= Generaal Majoor Bill Lee werd over het algemeen aanzien als de vader van de Amerikaans luchtlandingstroepen. Hij werd geboren in Dunn, Noord-Carolina op 12 maart 1895.Hij studeerde af aan het statscollege van Noord-Carolina met de graad van onder-luitenant in 1917.
Hij nam deel aan de eerste wereldoorlog onder de Amerikaanse vlag van de expeditionaire legers in Frankrijk. Op het moment dat Amerika zich in de tweede wereldoorlog mengde had Lee de graad van generaal.Lee was de bezieler en promotor van de luchtlandingstroepen in het Amerikaanse leger en hoewel zijn oversten niet echt overtuigd waren van het parachutisten concept en hij dus geen steun had uit deze hoek, slaagde hij er in de toenmalige bewoner van het Witte Huis, President Franklin Delano Roosevelt, te overtuigen van et nut van luchtlandingstroepen. Hieruit onstond een test parachutisten peleton gevormd door generaal Lee. Dit peleton zou de basis vormen van de voorlopige parachutisten groep en het United States Airborne Command.Lee werd de eerste commandant van de parachutistenschool van Fort-Benning in Georgia.Generaal William " Bill" Carey Lee zou hiervoor het Army distinguished service cross krijgen.
In augustus 1942 werd de 101st Airborne division opgericht in Camp Claiborne te Louisiana, Lee zou de eerste bevelhebber van het 101ste worden. Tijdens zijn toespraak zou hij die dag verklaren : .Het 101ste heeft geen geschiedenis, maar zij heeft een afspraak met de geschiedenis.
Generaal Bill Lee zou met zijn 101ste mee naar Engeland vertrekken en er actief deelnemen aan de voorberiding van de luchtlandingsoperaties voor D-Day en hij zou ook de landingszones voor de luchtlandingstroepen uitkiezen.De generaal zou echter niet van de partij zijn op de grote dag. Getroffen door een hartaanval zou hij naar de Verenigde-Staten teruggestuurd worden en vervangen worden door Generaal Maxwell D.Taylor, op D-Day zouden vele van zijn parachutisten zijn nam roepen voor hun sprong op Normandië.Lee zou in 1948 in de Verenigde-Staten overlijden.
Generaal William " Bill " C. Lee werd in zijn geboortedorp Dunn begraven, waar ook een standbeeld ter zijner ere werd opgetrokken.
Camp Claiborne was een militair trainingskamp tijdens de tweede wereldoorlog gelokaliseerd te Rapides Parish in centraal Louisiana. Het kamp viel onder de bevoegheid van het 8th Service Command en omvatte 23.000 aren aan gronden. Het kamp lag ten Noorden van het stadje Forest Hill aan de intersectie van de autosnelwegen 165 en 112 en ten Zuiden van Alexandria Louisiana.Het werd opgericht op 10 juni 1930 onder de naam Camp Evangeline, naar het district van het Kisatchie National Forest waar het gelokaliseerd was.Het werd later hernoemd naar de gouverneur van het grondgebied Orleans en tevens de eerst gouverneur van de Staat Louisiana William Charles Cole Claiborne. In 1939 werden bouwploegen naar het kamp gestuurd om het verder uit te bouwen om het als opleidingskamp te activeren in 1940.Tussen 1939 en 1946 zouden meer dan een half miljoen mannen langs dit kamp passeren. Het kamp was eerst een basistrainingskamp en een artillerie trainingskamp, ook de genie en de special service forces en spoorweg eenheden werden hier opgeleid. De US 34th Infantry Division zou ook hier haar basisopleiding verkrijgen en zou tevens de eerste te kamp Claiborne getrainde eenheid worden die naar Europa zou vertrekken, de 101st Airborne Division zou één van de volgende eenheden worden. Zoals reeds vermeld werd de 101st Airborne division hier in Augustus 1942 opgericht en geactiveerd onde de leiding van Generaal Bill Lee. In 1941, voorafgaand op de oorlogsverklaring van de Verenigde Staten, maakte het kamp deel uit van de Louisiana maneuvers.Het werd opgesplitst in twee fictieve vijandelijke landen die mekaar bevochten. Beide legers lagen tegenover elkaar gescheiden door de Red River. Tegen het einde van de tweede wereldoorlog werden Duitse krijgsgevangenen hier te Camp Claiborne ondergebracht.
Het kamp werd in 1945 gedesactiveerd en terugegeven aan het Kitsatchie National Forest, als eigendom van de bosbeschermingsdiensten.
Carwood Lipton kwam uit een arm arbeidersgezin uit Huntington in de staat West Virginia. Zijn vader kwam vroegtijdig bij een auto-ongeluk om het leven. Naar aanleiding van een artikel in Life Magazine, meldde Lipton zich in 1942 aan voor de paratroopers. Hij werd ingedeeld bij de E Company van de 506th PIR in Camp Toccoa, Georgia. Na hun training vertrokken de mannen van Easy Company naar Engeland om zich voor te bereiden op de Tweede Wereldoorlog. Lipton was bij alle grote acties van Easy Company tijdens de oorlog aanwezig: D-Day, Operation Market Garden in Nederland, Battle of the Bulge in de Belgische Ardennen en de tocht door Duitsland naar het Adelaarsnest en Oostenrijk. Lipton was één van de twaalf paratroopers die onder leiding van luitenant Richard Winters vier Duitse 105mm kannonnen bij Manoire Brécourt onschadelijk maakte. Lipton ontving hiervoor de "Bronze Star". In de loop van de campagne was het vaak Lipton die de mannen van Easy Company bijeen hield. Uiteindelijk klom Lipton op tot de rang van tweede luitenant.
Na afloop van de Tweede Wereldoorlog ging Carwood Lipton het zakenleven in. Hij werd directeur van diverse glasfabrieken en verhuisde naar Europa. In 1983 ging Lipton met pensioen en vestigde zich in Southern Pines in de staat North Carolina. Carwood Lipton overleed uiteindelijk op 16 december 2001 aan ademhalingsproblemen, kort nadat de serie Band of Brothers op televisie was uitgezonden.
Richard Winters kwam als luitenant bij Easy Company in Camp Toccoa in de staat Georgia, nadat hij zijn opleiding tot officier in Fort Benning had voltooid. In eerste instantie had Winters kapitein Herbert Sobel als directe superieur boven zich, maar deze werd kort voor D-Day vervangen door eerste luitenant Thomas Meehan. Toen Meehan op D-Day omkwam bij de crash van de C-47 waarin hij zat, kreeg Winters het bevel over Easy Company. Op D-Day leidde Winters de acties in Manoire Brécourt, waarbij Duitse 105mm kannonen die gericht waren op Utah Beach onschadelijk werden gemaakt. Hij werd hiervoor voorgedragen voor de hoogste Amerikaanse onderscheiding, de Medal of Honor. De Amerikaanse legerleiding kende slechts één Medal of Honor aan een divisie toe. In de 101st kreeg luitenant-kolonel Robert G. Cole de Medal of Honor. Richard Winters werd een Distinguished Service Cross toegekend. Voorafgaand aan Operation Market Garden werd Winters gepromoveerd tot kapitein. Een van de meest memorabele acties van Winters in Nederland was de succesvolle aanval met ongeveer twintig paratroopers op twee Duitse Volksgrenadiers-compagnieën (circa 175 soldaten) in het gebied van de grote rivieren ("The Island"). Door zijn inspanningen in de Battle of the Bulge in de Ardennen, werd Winters gepromoveerd tot majoor. Dick Winters zwaaide af als Majoor binnen de 75ste Infantery Division en kwam eind 1945 terug naar de USA.
Na afloop van de oorlog werkte Richard Winters enige tijd voor het familiebedrijf van zijn goede oorlogsvriend Lewis Nixon. In aanloop tot de Korea-Oorlog werd Winters opgeroepen om als ervaren officier een rol in die oorlog te gaan betekenen voor de VS. Maar voordat hij uitgezonden werd kreeg hij de kans om deze rol op te geven; Winters had genoeg van oorlog. Als research voor het boek Band of Brothers bezocht hij o.a. Nederland, waaronder de Hoeve 'Schoonderlogt' in de Betuwe waar een bekende foto van hem gemaakt is tijdens de actie in de Betuwe (najaar 1944). Uiteindelijk trok Richard Winters zich terug op zijn boerderij in de staat Pennsylvania. Begin 2006 verscheen er een memo van de familie van Dick Winters dat Dick 'zich terugtrok uit het publieke leven' en geen brieven meer beantwoorden of op verzoek boeken zou signeren. Dick Winters is voorgoed met pensioen. Zijn gezondheid is helaas achteruit gegaan en tijdens het afronden van zijn auto-biografie werden de geruchten over zijn slechte gezondheid steeds sterker.
Het 506th PIR werd in 1942 opgericht en gestationeerd in Camp Toccoa in de staat Georgia. Hier kreeg het de bijnaam The Currahees, naar de berg Currahee die zich in het trainingskamp bevond. Na hun training te hebben voltooid, vertrokken de paratroopers van het 506th naar Engeland om zich klaar te maken voor de oorlog. Het 506th PIR werd in drie grote veldslagen tijdens de Tweede Wereldoorlog: D-Day, Operation Market Garden in Nederland, en de Battle of the Bulge in de Belgische Ardennen ingezet. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stond het 506th PIR onder bevel van kolonel Robert Sink en daardoor werd het 506th PIR ook wel aangeduid als de Five-Oh-Sink.
Dankzij militaire training tijdens zijn middelbare schooltijd kreeg Ronald Speirs een aanstelling bij een Infanterie Divisie. Hij verkoos echter een andere carrière en Speirs meldde zich aan bij de Paratroopers. In 1942 werd hij aangesteld als pelotonleider van D Company in Camp Toccoa, Georgia. Na de training vertrok Speirs met zijn compagnie naar Europa om zich voor te bereiden op de oorlog. Op D-Day kwam Speirs met zijn D Company luitenant Richard Winters te hulp bij de acties in Manoire Brécourt, waarbij Duitse 105mm kannonen die gericht waren op Utah Beach onschadelijk werden gemaakt. Speirs en D Company maakte het vierde kanon onschadelijk. Tijdens de Battle of the Bulge in de Ardennen werd Speirs door kapitein Winters aangesteld als leider van Easy Company. Toen de oorlog was afgelopen had Ronald Speirs inmiddels de rang van kapitein.
Ronald Speirs was een man waarover onder de soldaten vele verhalen de ronde deden. Hij zou in Frankrijk tientallen Duitse krijgsgevangenen hebben neergeschoten, na ze eerst een sigaretje te hebben aangeboden, Speirs zou in zijn eentje dwars door de Duitse linies zijn gerend tijdens het beleg van het Belgische Foy, en bovendien zou hij een opstandige, dronken soldaat uit zijn eigen regiment dood hebben geschoten om een voorbeeld te stellen. Speirs heeft de vele geruchten nooit bevestigd noch ontkend.
Na de Tweede Wereldoorlog besloot Ronald Speirs in het leger te blijven. Hij nam deel aan de Koreaanse Oorlog, waar hij een "Rifle Company" leidde. In 1956 volgde Speirs in Californië Russische les, waarna hij werd overgeplaatst naar Potsdam. Daar werkte hij als verbindingsofficier tussen het Amerikaanse en het Russische leger. Twee jaar later werd Speirs aangesteld als de Amerikaanse gouverneur van de Spandau-gevangenis in Berlijn. In deze gevangenis was onder andere Rudolf Hess, de voormalige rechterhand van Adolf Hitler, levenslang gevangen gezet. In 1962 vertrok Speirs met het Amerikaanse leger naar Laos.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Compton tweede luitenant van Easy Company. Hij ontving een Silver Star voor zijn deelname aan de acties in Manoire Brécourt op D-Day, waarbij Duitse kannonen die gericht waren op Utah Beach onschadelijk werden gemaakt. Buck Compton raakte tijdens Operation Market Garden in Nederland gewond. Gedurende de Battle of the Bulge in de Ardennen verliet Compton Easy Company met psychische problemen. Pas aan het einde van de oorlog, toen Easy zich in Oostenrijk bevond, keerde hij terug bij de paratroopers.
Na de oorlog ging Compton aan de slag bij de Los Angeles Police Department en Loyola Law School in Los Angeles. Later kwam hij bij de rechtbank van de staat Californië terecht, waar hij in 1968 hoofdaanklager was tegen Sirhan Sirhan. In 1970 werd Compton door Ronald Reagan, de toenmalige gouverneur van Californië, aangesteld als rechter van het California Court of Appeals. Compton ging in 1986 met pensioen.
Na twee jaar op Harvard College Engelse literatuur te hebben gestudeerd, meldde David Webster zich in 1942 aan bij de paratroopers van de 101st Airborne Division. Webster had dit niet hoeven doen, want zijn ouders hadden genoeg connecties om hem uit dienst te houden of een makkelijk kantoorbaantje te regelen. Webster was echter onder de indruk van de Engelse schrijvers die de Eerste Wereldoorlog hadden meegemaakt en aangezien hij zelf schrijver wilde worden, meldde Webster zich aan bij de paratroopers. Hij volgde zijn training met Fox Company in Camp Toccoa in de staat Georgia, waarna Webster naar Europa werd gezonden. Hij nam deel aan Operation Chicago tijdens D-Day met Headquarters Company. Vervolgens werd Webster overgeplaatst naar Easy Company voor Operation Market Garden in Nederland. In Nederland raakte Webster in het gebied van de grote rivieren {The Island genoemd door de Amerikanen) gewond aan zijn been en kwam in een Engels ziekenhuis terecht. Hij miste daardoor de Battle of the Bulge in de Ardennen. Webster kwam in februari 1945 weer bij Easy Company, waarna hij bij de compagnie bleef tot de capitulatie van Duitsland en later Japan in zomer 1945. Webster eindigde de oorlog als soldaat eerste klasse.
Toen David Webster terugkeerde naar de Verenigde Staten, werd hij journalist bij de Wall Street Journal en de L.A. Daily News. Bovendien schreef Webster enkele boeken en artikels over zijn ervaringen tijdens de oorlog en zijn hobbies:
Parachute Infantry: An American Paratrooper's Memoir of D-Day and the Fall of the Third Reich: een boek over zijn oorlogservaringen. In het tweede hoofdstuk, getiteld The windmills were wonderfull beschrijft hij zijn ervaringen in Nederland. Dit boek werd echter pas 33 jaar na de dood van David Webster uitgebracht, aangezien eerder niemand geïnteresseerd leek in het manuscript. Stephen Ambrose, auteur van Band of Brothers, schreef het voorwoord.
Myth and Maneater, the Story of the Shark (1962): een niet-fictioneel boek over haaien.
We Drank Hitler's Champagne (mei 1953): een artikel over zijn oorlogservaringen.
They Ride the Wild Waves (juni 1958): een artikel over surfen.
The Night Before D-Day (oktober 1959): een artikel over zijn oorlogservaringen.
Op 9 september 1961 ging hij bij Santa Monica de Grote Oceaan op om te vissen op haaien. De volgende morgen werd zijn boot beschadigd en leeg aangetroffen op zee en Webster werd nooit terug gevonden. David Webster liet een vrouw en drie kinderen achter.
Sgt Eagle met dank aan Wikipedia de online encyclopedie.
Eugene Roe was afkomstig uit Bayou Chene in de staat Louisiana en hij was de hospik (medic) van Easy Company. Roe werd overigens bij toeval hospik omdat er een tekort aan was. Hij had dan ook totaal geen achtergrond in de geneeskunde toen hij aan de opleiding tot hospik begon. Roe voegde zich in 1943 bij Easy Company. Hij maakte alle grote actie mee: D-Day, Operation Market Garden, Battle of the Bulge en de inname van het Adelaarsnest. Eugene Roe stierf in 1999 aan kanker in de wetenschap dat de serie Band of Brothers, en daarmee ook zijn verhaal, gemaakt zou worden.
In de miniserie 'Band of Brothers' wordt het personage van Eugene Roe vertolkt door acteur Shane Taylor. Aflevering 6 (getiteld Bastogne) is gewijd aan "Doc" Roe
William Guarnere, die afkomstig was uit Philadelphia, ging op 15-jarige leeftijd bij het Citizen Military Training Corps. Na drie jaar in het CMTC te hebben gediend brak de Tweede Wereldoorlog uit en de CMTC werd opgeheven. Guarnere kreeg een kantoorbaan bij de militaire administratie, maar op zoek naar spanning meldde hij zich in 1942 aan bij de paratroopers. Hij werd ingedeeld bij de E Company van de 506th PIR in Camp Toccoa, Georgia. Na hun training vertrokken de mannen van Easy Company naar Engeland om zich voor te bereiden op de Tweede Wereldoorlog. Guarnere was bij drie grote acties van Easy Company tijdens de oorlog aanwezig: D-Day, Operation Market Garden in Nederland en de Battle of the Bulge in de Belgische Ardennen. Guarnere was één van de twaalf paratroopers die onder leiding van luitenant Richard Winters vier Duitse 105mm kannonnen bij Manoir de Brécourt onschadelijk maakten. Guarnere ontving hiervoor de "Silver Star". Zijn sterke haat en genadeloze houding tegenover de Duitsers, leverden hem de bijnaam "Wild Bill" op. Reden hiervoor was dat een van zijn broers kort voor D-Day door het Duitse leger werd gedood bij Monte Cassino in Italië. Guarnere werd beschouwd als een van de beste soldaten die Easy Company had tijdens de Tweede Wereldoorlog. In België hield de oorlog echter al op voor Guarnere: in de Ardennen nabij het plaatsje Foy raakte hij zwaargewond aan zijn been, toen hij zijn (eveneens aan het been) gewonde vriend Joe Toye wilde helpen. Het been van Guarnere was zo erg beschadigd dat amputatie noodzakelijk was en hij een kunstbeen kreeg. Hierdoor kwam Guarnere's deelname aan de oorlog tot een einde.
In de zomer van 1945 werd William Guarnere voor tachtig procent gehandicapt verklaard. Desondanks was hij werkzaam als klerk, drukker, vertegenwoordiger en timmerman. In 1967 werd hij volledig arbeidsongeschikt verklaard en kreeg Guarnere een uitkering die het mogelijk maakte om volledig te stoppen met werken. Een jaar na de oorlog ontmoette Guarnere bij toeval zijn oude legermaatje Edward "Babe" Heffron, die eveneens in Philadelphia woonde. Sindsdien zijn "Wild Bill" en "Babe" onafscheidelijk. Samen bezochten ze een aantal keer Nederland. Bill wordt sinds zijn bekendheid door de serie Band of Brothers nogal op een voetstuk gezet. Dat wil hij niet, maar hij laat het maar over zich heen komen. Bij een gelegenheid waar hij met Babe was, en waar Babe zich niet lekker voelt drukken ze zich samen voor het officiële banket, en gaan gewoon hun eigen weg.
In de miniserie 'Band of Brothers' wordt het personage van William Guarnere vertolkt door acteur Frank John Hughes. Bill heeft als expert de acteurs die hem en zijn maten portretteerden geholpen, en heeft intensief met regisseur Tom Hanks samengewerkt om details en sfeer van het verhaal zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid te brengen.
Dwight David Eisenhower, ook wel "Ike" genoemd (zo luidde tevens zijn latere verkiezingscampagne "I Like Ike"), werd geboren op 14 oktober 1890 in Denison, Texas. Hij groeide op als de derde van zeven zoons in Abilene, Kansas, en genoot zijn opleiding op West Point, de bekende militaire academie. Toen hij gestationeerd werd in Texas ontmoette hij Geneva Doud, met wie hij in 1916 trouwde.
In de Eerste Wereldoorlog was hij commandant van een trainingskamp voor de oorlogvoering met tanks. Tussen de twee wereldoorlogen was hij onder meer vier jaar verbonden aan het bureau van de onderminister van Oorlog. Hij werd benoemd tot Chef Operationele Zaken en in 1942 werd hij commandant van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa. In november 1942 leidde hij de Amerikaanse landingstroepen tijdens de gezamenlijke Brits-Amerikaanse invasie in Noord-Afrika. Dat was het eerste belangrijke geallieerde offensief in de Tweede Wereldoorlog. Het jaar daarop voerde Eisenhower met succes de invasie op Sicilië aan. Italië kwam later datzelfde jaar nog aan de beurt en de gevechten daar duurden tot in 1945. Eisenhower werd toen benoemd tot opperbevelhebber van de geallieerde invasie van Noord-Europa, die hij samen met de Engelse veldmaarschalk Bernard Montgomery tot een goed einde bracht. Na afloop van de oorlog in Europa voerde Eisenhower het bevel over de troepen die Duitsland bezetten en was hij tevens Chef van de Staf van het Amerikaanse leger.
In 1948 legde hij zijn militaire functies neer en werd president van de Columbia-universiteit van New York. Deze terugkeer naar het burgerleven bracht Eisenhower niet meteen in de politiek. Hij weigerde aanbiedingen voor de Republikeinse kandidatuur voor het presidentschap en verliet in december 1950 de universiteit om de eerste opperbevelhebber van de NAVO te worden.
Bij de presidentsverkiezingen van 1952 was de zittende president Truman niet herkiesbaar. De Democraten deden hun best om Eisenhower voor zich te winnen, en ook de Republikeinen deden weer een beroep op de oorlogsheld. De generaal zwichtte voor de Grand Old Party, en versloeg de democratische presidentskandidaat Adlai Stevenson met grote meerderheid.
Ofschoon Eisenhower de belastingen verlaagde en hoopte de rol van de federale regering te kunnen inperken, leidden de spanningen in de wereld gedurende de Koude Oorlog ertoe dat hij grote budgetten voor militaire doeleinden moest vragen. Het waren de hoogste die ooit in vredestijd aan het Congres waren voorgelegd. Eisenhower won ook de verkiezingen van 1956, met een zo mogelijk nog grotere overwinning op Stevenson.
In 1957 nam Eisenhower een gedenkwaardige beslissing op het gebied van de sociale politiek. Hij forceerde een uitspraak van het Hooggerechtshof die ervoor moest zorgen dat de gescheiden scholen voor blanken en zwarten werden opgeheven. Gouverneur Orval Faubus van de staat Arkansas riep de Nationale Garde te hulp om te voorkomen dat blank en zwart dezelfde school bezochten in de plaats Little Rock. Eisenhower stuurde er federale troepen op af.
Na de dood van de Sovjetleider Stalin zocht Eisenhower in 1953 naar mogelijkheden voor ontspanning in de Koude Oorlog met de landen achter het IJzeren Gordijn. Hij was aan de macht gekomen op het hoogtepunt van de heksenjacht op communisten, die geleid werd door senator Joseph McCarthy. Bovendien was Eisenhowers minister van Buitenlandse Zaken, John Foster Dulles, bezeten van de bestrijding van wat hij noemde de bedreiging van de wereld door het revolutionaire communisme. De Verenigde Staten steunden daarom de nationalistisch-Chinese regering van Chiang Kai-shek op Taiwan tegen het China van Mao Zedong en vergrootten de steun aan het corrupte regime in Zuid-Vietnam, kwamen met militaire en economische steun dictatoriale regimes in het Midden-Oosten te hulp en verzetten zich tegen president Nasser van Egypte.
De internationale spanning nam af toen Eisenhower in 1959 de Sovjetleider Chroesjtsjov op staatsbezoek ontving. Een afgesproken tegenbezoek werd door de Russen boos afgezegd, nadat een Amerikaans U2-verkenningsvliegtuig boven Russisch grondgebied was neergehaald, waarbij de piloot Gary Powers gevangengenomen werd. Maar ondanks de spanningen kan Eisenhowers presidentschap achteraf toch gezien worden als een periode van betrekkelijke internationale vrede en welvaart in Amerika zelf. De Koreaanse Oorlog eindigde in feite in 1951, al vochten de strijdende partijen tot 1953, de wapenstilstand, bitter door.
In 1960 kon Eisenhower zich niet meer beschikbaar stellen voor het presidentschap omdat zijn twee termijnen erop zaten (een president mag slechts 2 termijnen dienen). In zijn afscheidsrede waarschuwde hij voor het militair-industrieel complex. Hij werd opgevolgd door John F. Kennedy. Eisenhower wijdde zich aan het schrijven van zijn memoires. Op 28 maart 1969 overleed Eisenhower in een ziekenhuis in Washington D.C. Hij werd 78 jaar.
De miniserie 'Band of Brothers' bestaat uit tien afleveringen en een documentaire.
Currahee - Easy Company ondergaat vanaf 1942 de training in Camp Toccoa in Georgia, waarna de paratroopers naar Europa vertrekken om zich klaar te maken voor hun deelname aan de oorlog.
Day of Days - Easy Company neemt deel aan D-Day, waarbij het de opdracht krijgt de vier Duitse kannonen bij Manoir de Brécourt uit te schakelen om zo een goede doorstroom vanaf Utah Beach mogelijk te maken voor de geallieerden.
Carentan - Easy Company neemt het Franse plaatsje Carentan in, waar zich een belangrijk treinstation bevindt. Na de inname moet een Duitse tegenaanval worden afgeslagen.
Replacements - Easy Company vertrekt naar Nederland voor Operation Market Garden, waarbij de paratroopers worden ingezet bij de bevrijding van de plaatsen Eindhoven en Nuenen.
Crossroads - Easy Company strijdt in Nederland in het gebied van de grote rivieren {The Island genoemd door de Amerikanen) tegen de Duitsers en vertrekt richting de Ardennen voor de Battle of the Bulge.
Bastogne - Easy Company verdedigt Bastogne tegen de Duitsers in de Battle of the Bulge. Ondanks een tekort aan voedsel en medische voorzieningen weten de paratroopers stand te houden.
The Breaking Point - Easy Company neemt het plaatsje Foy in en verdrijft de Duitsers uit de Ardennen. Er worden echter zware verliezen geleden.
The Last Patrol - Easy Company trekt naar het zuiden en komt aan in het plaatsje Haguenau. Hier moeten de paratroopers de rivier oversteken en krijgsgevangenen maken, om zo informatie te verkrijgen over het Duitse leger.
Why We Fight - Easy Company trekt naar het zuiden van Duitsland. In Beieren treffen de paratroopers het verlaten concentratiekampLandsberg aan en ontfermen zich over de gevangenen.
Points - Easy Company verovert het "Adelaarsnest", waarna bekend wordt dat Duitsland zich heeft overgegeven. In afwachting op mogelijke inzet in de Stille Oceaan, blijft Easy Company in Oostenrijk.
We Stand Alone Together is een documentaire, waarin de echte leden van Easy Company aan het woord komen.
De serie 'Band of Brothers' werd genomineerd voor 19 Emmy Awards, waarvan er zes werden gewonnen, waaronder de prijzen voor "Outstanding Miniseries", "Outstanding Casting for a Miniseries, Movie or a Special" en "Outstanding Directing for a Miniseries, Movie or a Dramatic Special". Daarnaast won de serie eveneens een Golden Globe voor "Beste Mini-serie of Televisiefilm" en een American Film Institute award. Voor de zesde aflevering (Bastogne) won 'Band of Brothers' een Writers Guild Award.
Naar de mening van critici en liefhebbers gaf 'Saving Private Ryan' een openingsdeel dat in de rest van de film niet geëvenaard werd. 'Band of Brothers' daarentegen geeft naar de mening van velen een continu hoge kwaliteit en een continu hoog realiteitsgehalte. De serie heeft ook alle gelegenheid om een groot aantal aspecten uit te diepen, omdat het project tien maal een uur materiaal mocht bevatten. Dat is tenslotte vijf keer zo veel als een gemiddelde bioscoopfilm. Meer tijd voor realiteit, minder franje, geen geforceerde 'feel good' fragmenten. Vloekende soldaten, bange soldaten, stelende soldaten, eenzame soldaten, gefrustreerde soldaten temidden van chaos en tussen dood gaan en overleven. Mensen, geen superhelden. Een interessant aspect van de serie is dat de oorlog getoond wordt, zoals die gezien en ervaren wordt vanuit de compagnie waar hij over gaat. De oorlog wordt als het ware "van binnenuit" getoond, terwijl de meeste oorlogsfilms een beeld geven vanuit de - lagere of hogere - legerleiding. "Van bovenaf" dus.
Steven Spielberg las het boek en hij had onmiddellijk interesse in de filmrechten van het boek 'Band of Brothers'.
Wel beschouwd is 'Band of Brothers' een bijproduct van Spielbergs film 'Saving Private Ryan'. Nadat Spielberg 'Saving Private Ryan' had afgerond had hij inmiddels Tom Hanks bereid gevonden om het nieuwe project 'Band of Brothers' mede te produceren en mede te financieren. De filmploeg was ter plaatse en kon gelijk doorgaan.
Zowel Spielberg als Hanks waren reeds vanaf kinds af aan gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog. De commerciële omroep HBO werd als partner uit de TV wereld gevonden, en de het vervaardigen van de televisieserie kon beginnen.
Relatief onbekende acteurs, zeker voor het genre, werden aangetrokken. De overlevende veteranen gaven de acteurs adviezen en vertelden ook hen hun eigen verhaal. Tom Hanks speelde een kleine rol, net als zijn zoon Colin, en regisseerde deel vijf van de serie.
De serie werd met lovende kritieken ontvangen. Zelfs Paul Fussel, de criticus die Saving Private Ryan een cowboyfilm voor kinderen vond, was lyrisch over de TV serie 'Band of Brothers'.
In de televisieserie speelde overigens een aantal Nederlandse acteurs mee, waaronder Hugo Metsers III en Jack Wouterse.
De link tussen 'Band of Brothers' en 'Saving Private Ryan' is sergeant Warren 'Skip' Muck: Muck was sinds zijn jeugd bevriend met sergeant Frederick 'Fritz' Niland, de persoon waarop het verhaal van 'Saving Private Ryan' is gebaseerd.
Saving Private Ryan is een oorlogsfilm uit 1998 geregisseerd door Steven Spielberg. De film is beloond met 5 Oscars voor onder andere beste geluid en beste regisseur.
Na afloop van 'Saving Private Ryan' begon Steven Spielberg samen met Tom Hanks aan de productie van de miniserie Band of Brothers over de lotgevallen van een groep paratroopers gedurende de Tweede Wereldoorlog.
De film begint met de landing in Normandië op D-Day 6 juni 1944. Kapitein Miller (gespeeld door Tom Hanks) moet het hoofd bieden tegen de Duitse vestingen op het strand. Na een bloederig gevecht is er een zekere Ryan omgekomen. Terwijl het ministerie van Oorlog de brieven aan het schrijven zijn komen, ze erachter dat er nog twee Ryan's zijn omgekomen. Aangezien het broers van elkaar zijn, treedt de speciale regeling in werking dat de overlevende broer James (gespeeld door Matt Damon) naar huis mag. Het probleem is dat James Ryan bij de paratroopers van de 101st Airborne Division ergens in Frankrijk is gedropt. Kapitein Miller krijgt de opdracht om soldaat Ryan op te sporen. Onderweg krijgen ze steeds meer de waanzin en gruwels van oorlog te zien en beginnen ze te twijfelen waarom het leger een groep mensen op pad stuurt om één soldaat te redden.
De echte 'James Ryan' was sergeant Frederick 'Fritz' Niland, die samen met een aantal andere paratroopers van de 101ste te ver landinwaarts werd gedropt tijdens D-Day. Toen Niland terugkeerde bij zijn onderdeel, hoorde hij dat zijn drie broers waren omgekomen: twee in Normandië en een in het Verre Oosten. Volgens de "Sole Survivor Policy" van het Amerikaanse Ministerie van Oorlog, mocht Niland terugkeren naar zijn ouders in de Verenigde Staten. In tegenstelling tot in de film was er geen lange zoektocht naar Niland, was Niland een sergeant en geen gewone soldaat, was zijn moeder geen weduwe en kreeg ze ook niet alle drie de telegrammen tegelijkertijd. Ook was één van de broers vermist en werd later levend teruggevonden. De twee gesneuvelde broers liggen begraven in Normandië op het Amerikaans kerkhof van Colleville-sur-Mer. De namen van de hoofdrolspelers (Ryan en Miller) zijn niet lukraak gekozen, maar zijn de meest voorkomende namen op dit kerkhof.
Camp Toccoa ************* Toccoa was in de jaren 40 een Amerikaans leger trainingskamp gelegen aan de voet van mount Currahee nabij Stevens County, Toccoa is ook de naam van een dorpje aldaar gelegen. Het kamp is gelegen in de staat Georgia in het Zuiden van de Verenigde Staten. De bouw van het kamp werd in 1938 gepland, en het werd door de Georgia National Guards gebouwd in 1940.Het Camp werd eerst Camp General Robert Toombs genaamd een generaal van de Amerikaans geconfedereerde legers tijdens de Amerikaanse burgeroorlog.Robert Toombs was een Unionistisch generaal en senator die bij de proclamatie van de afschaffing van de slavenarbeid zich resoluut tegen president Abraham Lincoln keerde.Toombs zou van senator heel vlug brigade generaal bij de geconfedereerde legers worden en aanvoerder van het Potomac leger.Tegen het einde van de burgeroorlog verliet hij het leger en vluchtte hij na het uit elkaar vallen van de geconfedereerde regering naar Cuba, om vervolgens via Londen naar Parijs te trekken. Toombs zou later naar de VS terug gaan maar echter nooit meer het Amerikaans staatsburgerschap verkrijgen omdat hij tot zijn dood altijd zou geweigerd hebben om vergiffenis te vragen voor zijn daden tijdens de burgeroorlog. In 1942 zou het Amerikaanse de site overnemen.Het kamp had heel weinig barakken en in het begin werden de meeste soldaten er dus in tenten ondergebracht.De eerste kandidaat paratroopers begonnen aan te komen in het kamp op het moment dat er meer barakken waren aangebouwd.. Het verhaal wil dat de aanvoerder van het eerste daar gevestigd parachute infanterie regiment het 506th PIR, Kolonel Robert E.Sink dacht dat vele paratroopers die eigenlijk voor het grootste deel afkomstig waren van het Amerikaanse platte land zich heel slecht zouden voelen met alle bijgelovigheden die de omgeving bij hen zou opwekken.Effectief, de mannen zouden via route 13 langsheen een doodskisten fabriek passeren om hun training tot para aan te vatten in een kamp dat in het engels een naam droeg dat dicht bij het woord graf aanleunde.Het was omwille van deze aspecten dat Sink er in slaagde de legerleiding te overtuigen het kamp in kamp Toccoa om te dopen. Het kamp had wel enkele gebreken, het had geen eigen vliegveld, om de actieve parachute training sprongen uit te voeren, de kandidaat parachutisten rokken dus naar het burgervliegveld van Toccoa om hun training en kwalificate sprongen uit te voeren. Maar dit werd na een tijdje opgeheven om dat de startbaan te kort was voor de C-47 vliegtuigen, alle andere oefen en kwalificatie sprongen zouden plaats te Fort Benning. Een ander praktisch probleem te kamp Toccoa was dat het kamp geen eigen schietbanen bezat.De kandidaat paras moesten 30 mijl marcheren om op de schietbanen in het landbouwcollege van Clemson, een militaire school in Zuid Carolina hun schiet oefeningen te houden. Mount Currahee was het belangrijkste punt in het kamp, de kandidaat paratroopers renden regelmatig van het kamp naar de top van de berg, de befaamde Three miles up - Three miles down. De leden van het 506th PIR noemden zichzelf hierom Currahees ,Currahee komt van de Cherokee taal , initieel gurahiyi ,wat alleen stand houden zou betekenen. Haar top werd overheerst door telecommuncatiemasten die er nog steeds staan. Kamp Toccoa werd na de tweede wereldoorlog gesloten, het zou in latere instantie dienst doen als gevangen kamp voor jonge misdadigers. Tegenwoordig staat nog enkel de mess van het kamp recht,het grootste gedeelte van de terreinen zijn door de plaatselijke industrie, verscheidene monument herinneren de bevolking aan de mannen en eenheden die hier voor de oorlog trainden en het kronkelende pad van mount Currahee werd naar Kolonel Sink genaamd.
Een van de meest spectaculaire militaire innovaties van de Tweede Wereldoorlog vormen de luchtlandingstroepen. Deze troepen, doorgaans bestaand uit lichtbewapende infanterie, worden door de lucht aangevoerd met transportvliegtuigen of zweefvliegtuigen en landen achter de vijandelijke linies. Nagenoeg onmisbaar binnen dit concept zijn de parachutisten. Zij nemen meestal het voortouw in luchtlandingsoperaties. In de literatuur wordt het begrip 'luchtlandingstroepen' vaak in enge zin gebruikt, dat wil zeggen: alleen de troepen die in (zweef)vliegtuigen aan de grond worden gezet, dus exlusief parachutisten. Wij hanteren hier het begrip 'luchtlandingstroepen' in ruime zin, dat wil zeggen: inclusief parachutisten. Het element van verrassing speelt een belangrijke rol in deze wijze van oorlogvoering. Begonnen wordt meestal met het afwerpen, achter de vijandelijke linies, van parachutisten bij één of meer strategische punten als vliegvelden en bruggen, eventueel voorafgegaan door een luchtaanval om de verdediging te verzwakken. De parachutisten vormen een bruggehoofd en maken zo de verdere aanvoer van troepen door de lucht of over land mogelijk.
De Duitsers hadden de primeur. Tijdens de inval in Denemarken en Noorwegen in april 1940 werden op kleine schaal luchtlandingstroepen, waaronder parachutisten, ingezet. De eerste grootschalige luchtlandingsoperatie vond plaats bij de Duitse aanval op Nederland in 1940. Hierbij werd een heel legerkorps, het Luftlandekorps onder luitenant-generaalKurt Student, ingezet. Het bestaan van deze eenheid, die was samengesteld uit de 7. Fliegerdivision (parachutisten) en de 22. Luftlandedivision (infanterie landend in vliegtuigen) aangevuld met de nodige transportcapaciteit, was door de Duitsers zorgvuldig geheim gehouden, zodat de verrassing des te groter zou zijn.
Het Luftlandekorps voerde in Nederland een tweetal operaties uit. De eerste operatie had tot doel het bezetten van de bruggen over de grote rivieren bij Moerdijk, in Dordrecht en in Rotterdam, alsmede het vliegveld Waalhaven. Zo werd een corridor gevormd voor het XXVI. Armeekorps met de 9. Panzerdivision dat via Noord-Brabant zou oprukken naar Rotterdam. Deze operatie slaagde volkomen. De tweede operatie was een overval op het regeringscentrum Den Haag die moest beginnen met de verovering van de drie vliegvelden in de omgeving van deze stad door parachutisten. Wat volgde wordt wel aangeduid als de Slag om de Residentie. De Nederlandse verdediging bleek sterker dan verwacht en daar was de Duitse planning niet op berekend. Deze tweede operatie draaide daardoor uit op een fiasco.
Een andere Duitse luchtlandingsoperatie was de verovering van Kreta in 1941. Het gestelde doel werd weliswaar bereikt, maar de verliezen waren dermate hoog dat de Duitsers besloten van verdere grootschalige luchtlandingsoperaties af te zien.
Hoewel de Duitse ervaringen met luchtlandingstroepen niet onverdeeld gunstig waren, gingen ook de geallieerden over tot de vorming van luchtlandingseenheden: de Amerikaanse 82. en 101. Division, de 1. en 6. British Airborne Division, de 1. Polish Independent Parachute Brigade en het 1. Canadian Parachute Batallion. Geallieerde luchtlandingstroepen werden onder meer ingezet bij de invasie in Normandië en Operatie Market Garden, beide in 1944, en op kleinere schaal ook in het gebied van de Stille Oceaan. In Normandië wisten de Britse luchtlandingstroepen hun doelen te bereiken, maar hun Amerikaanse collega's waren minder fortuinlijk. Door de onervarenheid van de piloten kwamen de parachutisten en zweefvliegtuigen ver van hun doelen en verspreid neer. De lastige terreingesteldheid bemoeilijkte vervolgens de hergroepering. Het effect van de inzet was daardoor minder groot dan beoogd. Operatie Market Garden werd een mislukking, maar deze was niet primair te wijten aan problemen met de luchtlandingen.
Na de Tweede Wereldoorlog vonden alleen nog kleinschalige luchtlandingsoperaties plaats, zoals tijdens de Suezcrisis in 1956 en in de oorlogen tussen India en Pakistan van 1965 en 1971. Tijdens de Vietnamoorlog kwam de luchtmobiele oorlogvoering tot ontwikkeling, waarbij infanterie door de lucht werd aangevoerd met helicopters voor 'hit-and-run-acties' tegen Vietcongstrijders en Noordvietnamese troepen. Een beperking van deze strijdwijze is gelegen in de relatief geringe transportcapaciteit en actieradius van helicopters. Daarom houden de meeste grotere krijgsmachten om strategische redenen nog eenheden parachutisten achter de hand. Ook het Belgische leger beschikt over parachutisten, die met een zekere regelmaat worden ingezet voor de evacuatie van eigen onderdanen uit Afrikaanse crisisgebieden.
Globaal is het dus een middel "tegen de val", om "de val af te weren" of "de val te breken".
Leonardo Da Vinci heeft reeds in 1483 een ontwerp gemaakt in de vorm van een piramide die open was aan de onderzijde. Op 22 oktober1797 deed de Fransman Andre Jacques Garnerin de eerste parachutesprong vanuit een luchtballon. De open parachute bestond uit een mand onder een doek van zijde, versterkt met palen om hem open te houden. Een ballon bracht hem tot een hoogte van duizend meter. Daar sneed Garnerin de touwen door waarmee hij onder aan de ballon bevestigd was. De Fransman landde veilig op de grond waar een grote menigte hem een ovatie gaf.
Enkele jaren later werd een parachute ontwikkeld zonder verstijvingen om hem open te houden. De eerste sprong werd hiermee gemaakt in 1897 door de Amerikaan Tom Baldwin.
De echte oorsprong van de parachute is terug te vinden in de periode voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het was het eerste reddingsmiddel voor piloten van vliegtuigen die onklaar waren geraakt. Nadat de piloot uit het vliegtuig stapte remde de parachute de val voldoende af door middel van de luchtweerstand. Hierdoor kon de piloot relatief veilig neerkomen. Vaak ging dit toch nog met kwetsuren gepaard maar als alles goed ging was dit niet levensbedreigend. Bij de moderne jachtvliegtuigen katapulteert men de piloot met de schietstoel uit het vliegtuig. Zelfs al staat het vliegtuig op de grond dan nog is een goede opening en veilige landing met het reddingsvalscherm gegarandeerd.
Kort nadien is men het valschermspringen ook als hobby, voor de sport, gaan beoefenen. De Amerikaan, Leslie Irvin, maakte de eerste vrije val en aansluitend de parachutesprong in 1919. Dit was het eigenlijke begin van parachutespringen als sport hoewel pas na wereldoorlog II het echt als buitensport doorbrak voor het grote publiek.
Tijdens deze Tweede Wereldoorlog kwam een nieuwe toepassing van het valscherm tot ontwikkeling. Het werd aangewend voor het droppen van soldaten, voorraden en uitrustingsstukken achter het front. Deze toepassing kan de vorm aannemen van zowel kleinschalige commandoacties als van de inzet van parachutisten in het kader van grootschalige luchtlandingsoperaties.
In de jaren '60 en '70, het tijdperk van de ruimte-exploratie en tot op heden is de parachute veelvuldig gebruikt om ruimtecapsules, die niet op eigen kracht een veilige daalsnelheid kunnen bewerkstelligen, af te remmen om relatief zacht neer te komen.
Tijdens de Vietnamoorlog ontwikkelden de Amerikanen een speciale rechthoekige vorm, waardoor men tijdens het neerkomen grote horizontale afstanden kon afleggen. Neergeschoten piloten konden zich zo meestal redden door van het land weg te glijden en in de buurt van Amerikaanse oorlogsschepen neer te komen. Deze "vliegende matras", werd de voorloper van de latere parapente.
Als remparachute voor zeer snelle militaire straalvliegtuigen bij korte landingsbanen en bij de space shuttle worden ze in de staart van het vliegtuig aangebracht en geopend net na de landing om de rolafstand in te korten.
Op dit ogenblik wordt de parachute op individueel vlak enkel nog gebruikt als noodvalscherm en ook hiervoor is het einde in zicht. Soms is het valscherm nog in gebruik bij parasailing.
Bij een parachute kan je niet spreken van vliegen. Het gaat slechts over gecontroleerd vallen. Om van vliegen te kunnen spreken moet er iets meer zijn namelijk:
Bestuurbaarheid
Stijgen en/of hoogte kunnen behouden.
Het gebruik van de parachute als individueel middel voor buitensport is verdrongen door de parapente of glijscherm omdat net daar er wel bestuurbaarheid is. Je kan er mee zweven.
Het gebruik van de parapente als individueel middel voor buitensport wordt sterk aangevuld maar niet volledig verdrongen door de paramotor of gemotoriseerd glijschermvliegen omdat je er naast de bestuurbaarheid ook de mogelijkheid van stijgen en dalen hebt. Je kan dus van reëel vliegen spreken.
Na de vrije val zal de springer zijn parachute openen op ongeveer 3000ft (1000 meter). Vlak voor de landing remt de parachutespringer af met zijn stuurlijnen. Daarmee wordt een opwaartse kracht (liftkracht) gecreëerd. De parachute gaat dan nog langzamer, er is dan bijna geen verticale snelheid meer, maar wel een horizontale snelheid. Afhankelijk van hoe hard de wind waait stapt de parachutist dan gewoon op de grond, of moet hij nog een stukje flink hardlopen. Er wordt als alles goed gaat dan ook altijd tegen de wind in geland.
Voor het geval dat de parachute niet open gaat, of zich niet volledig opent, heeft een parachutespringer altijd een reserve parachute bij zich. Hij moet dan eerst de hoofdparachute afwerpen ("choppen"), en vervolgens zijn reserve parachute trekken.
In bijna elk parachutesysteem zit tegenwoordig een automatische opener, die op luchtdruk werkt. Die automatische opener grijpt in als de parachutist te lang door blijft vallen. De reserveparachute wordt dan meestal geopend op een hoogte van ongeveer 230 meter.
Een parachute bestaat uit een doek en hanglijnen. Bij gebruik voor personen zijn er de hangriemen en het harnas. Het harnas is het draagstel voor de persoon en heeft een zak (pack) waarin de gevouwen parachute opgeborgen wordt. Het scherm is in verticale richting verdeeld in stroken en horizontale in panelen. Aan de top is een opening die oscillatie tegengaat.
De normale, automatische opening voor dropping van militairen, hobbyspringers en materiaal gebeurt door een static line, een koord die de sluiting van de zak met het vliegtuig verbindt. Deze lijn trekt het valscherm uit de zak.
De opening van het scherm bij het sportparachutespringen in vrije val gebeurt door een handgreep die de zak opent waarna een klein uittrekvalschermpje het hoofdvalscherm opent.
Het voordeel van de parachutes is dat er nagenoeg geen storingen optreden.
Een beginner in de sport wordt geleerd een para-landing fall te maken om geen breuken op te lopen. Een ervaren parachutist lukt het om de parachute zo af te remmen (flaren genoemd) dat hij gewoon af kan stappen, of slechts een paar passen hoeft te lopen.
De meest voorkomende storing ontstaat door slordig vouwen. Een van de mogelijke storingen is dat bij het openen van de parachute er een lijn over de bovenkant van de parachute loopt, "line over" genoemd, waardoor de parachute niet volledig opent. Bij de "total malfunction" of een "baglock" komt de parachute helemaal niet tevoorschijn.
Voor de meeste storingen geldt dat de hoofdparachute moet worden afgeworpen en geland moet worden met de reserveparachute. De kans dat de reserve parachute ook niet open gaat is zo goed als nihil. Dit komt omdat de "bag" helemaal afgeworpen (dit wordt "freebag" genoemd) en de reserve geplooid wordt door een specialist, de "rigger". De hoofdparachute wordt meestal gevouwen door de parachutist zelf.
Toch gebeuren er bij de parachutesport ongelukken. In Nederland was er in 2004 gemiddeld 1 blessure op op elke 1448 sprongen. In 1995 bedroeg dat 1 blessure op de 991 sprongen. Verder valt er in Nederland gemiddeld jaarlijks één dode. De ernstigste en dodelijke ongevallen gebeuren meestal doordat de parachutist op lage hoogte een "hookturn" maakt. Deze hookturn ziet er erg spectualair uit, maar is bij een verkeerde inschatting levensgevaarlijk. Tijdens de hookturn komt het lichaam van de parachutist buiten de parachute, waardoor de persoon feitelijk weer een vrije val krijgt. Als dit op te lage hoogte gebeurt, "gaat de parachutist de grond in", zoals parachutisten dit wrang noemen. Een hookturn is ook nodig voor de inzet van een zogenaamde "swooplanding".
Wellicht de grootste parachute ter wereld werd door het Russische bedrijf Parachutostroenja gemaakt voor het gecontroleerd laten neerdalen van de uitgebrande opstuwraketten van de Russische spaceshuttle Boeran. De Boeran is echter het ontwikkelingsstadium nooit voorbij gekomen waarna een nieuwe toepassing werd gevonden voor de stuwraketten van de Europese Ariane V raket. De parachute heeft een diameter van 48 meter (groter dan een flinke circustent!) en zorgt ervoor dat de uitgebrande opstuwraket die dan nog altijd een gewicht heeft van ongeveer 40 ton met een snelheid van niet meer dan 25 m/s in de oceaan plonst. Zonder parachute zou dit 200 tot 350 m/s zijn. Voordat de parachute geopend wordt zorgt een cluster van 3 kleinere parachutes ervoor dat de valsnelheid van de stuwraket zover wordt verlaagd, dat de bovengenoemde hoofdparachute geopend kan worden zonder dat de krachten te groot worden.
Een parachute krijgt de grootste belasting te verwerken gedurende de opening. In het algemeen wordt er naar gestreefd om de openingsschok te beperken tot drie maal het gewicht van de lading. Als de snelheid vóór de opening te groot is wordt er gebruikgemaakt van een reeflijn. Deze wordt door de buitenrand van de parachute geregen en is zo kort dat de parachute niet tot zijn maximale diameter kan openen. Na enkele seconden, als de snelheid voldoende is afgenomen wordt deze reeflijn met een tijdmechanisme doorgeknipt waarna de parachute zich alsnog tot zijn maximale diameter kan openen. Indien nodig kan dit proces zelfs in meer stappen plaatsvinden.
Albert Blithe (het misverstand in Band Of Brothers)
Master Sergeant Albert Blithe :
Het nu reeds meest omstreden personage in de mini-serie Band of Brothers is dat van Pvt Albert Blithe. Albert Blithe werd geboren in Pennsylvania op 25 Juni 1923.In 1942 vervoegde hij het 506th PIR in camp toccoa waar hij zijn opleiding tot paratrooper genoot. Blithe volgde het 506th naar Engeland om vervolgens tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 deel te nemen aan operatie Overlord.
In de derde aflevering van de serie getiteld : Carentan: komt Pvt Albert Blithe centraal naar voor.Hij was reeds heel kort te zien in de eerste aflevering waar Dick Winters hem recht helpt om de C-47 in te stappen alvorens naar Normandië te vertrekken. In het begin van de derde aflevering zien we een verdwaasde, verweesde Blithe in een open vlakte naar de lucht staan staren. Als zovelen is Blithe versuft van het medicijn dat hij had gekregen tegen de vliegziekte, het kalmeringseffect van deze pillen was ruimschoots te sterk gebleken.Blithe zou dus niet de enige paratrooper zijn geweest die zich in deze toestand bevond. Albert Blithe wordt afgeschilderd als een teruggetrokken schutter personage die worstelt met zichzelf en de gevechtsangst. Tijdens de aanval op Carentan wordt Blithe het slachtoffer van hysterische blindheid, het accent werd dan ook meer en meer op zijn angst gelegd.Wanneer Easy company in de greep geraakt van een Duitse tegenaanval net buiten Carentan, zien we hem in elkaar kruipen van de angst en vervolgens oder invloed van Winters uitgroeien naar een waar soldaat.Net als hij zijn angst overwonnen heeft wordt hij in de hals getroffen tijdens een verkennings missie door een Duitse sniper.De zwaar gewonde Blithe wordt naar Engeland overgebracht. Volgens de auteur Stephen E. Ambrose en de mannen van Easy zou hij aan zijn verwondingen bezweken zijn in 1948. Dit laatste is wat het knelpunt vormt in het ganse verhaal omtrent Albert Blithe in de mini-serie. Albert Blithe werd niet in de hals getroffen maar wel in de schouder, de kogel zou uit zijn schouder verwijderd worden (Blithe zou deze trouwens steeds bijgehouden hebben) en Blithe zou van zijn verwondingen herstellen en weer huiswaarts keren om vervolgens aan de eerste reünie van de Screaming Eagles association deel te nemen. Blithe zou trouwens terug in actieve dienst treden bij het Amerikaans leger om het 82nd Airborne te vervoegen, Blithe zou 600 sprongen uitvoeren en zijn master spring brevet behalen. Blithe zou deelnemen aan de oorlog in Korea en vervolgens tot paratrooper van het jaar uitgeroepen worden in 1958. Blithe zou zijn schitterende militaire loopbaan met verve verder zetten tot 10 december 1967. Die dag na deelgenomen te hebben aan een herdenkingsceremonie van het Ardennenoffensief in Bastogne, zou Blithe kort na zijn terugkeer in Duitsland, waar hij gestationneerd was,onwel worden. De onfortuinlijke Blithe zou er onmiddellijk gehospitaliseerd worden in het hospitaal van Wiesbaden. Daar werd een gesprongen maagzweer vastgesteld. Blithe zou onmiddellijk geöpereerd worden, maar helaas zou men kort na de ingreep een buikvliesontsteking vaststellen,zijn nieren zouden kort na de vaststelling van deze bijkomende aandoening blokkeren. Blithe geraakte in een coma en zou op 17 december 1967 overlijden.
Albert Blithe intussen Master Sergeant zou met alle militaire honneurs op het militaire kerkhof van Arlington begraven worden, hij was amper 44 jaar oud geworden.
Denver " Bull" Randlemann werd door Majoor Richard "Dick" Winters tot de beste soldaat waar hij ooit het bevel over voerde benoemd. Randlemann was een uitmuntend soldaat en een goede sergeant.
Denver Randlemann werd geboren in Rector in de staat Arkansas in 1920.Als zoon van een landbouwer zou hij zelf ook de landbouw in gaan.De zware economische depressie in dewelke de Verenigde Staten zich bevond zou er voor zorgen dat de jonge Denver Kansas zou verlaten voor Michigan om er in een staalsmelterij te gaan werken.
Amerika raakt vervolgens meegesleurd in de steeds meer naderende oorlogsspiraal, die haar hoogtepunt bereikt op 7 december 1941 met de aanval op Pearl Harbor. Elke jonge Amerikaan voelde zich geroepen om de eer van het vaderland te verdedigen, ook de jonge Denver Randlemann vervoegt het leger. Denver Randlemann zou zich al vlug -aangemoedigd door de premie van 100 dollar- als vrijwilliger voor de airborne troepen aanmelden. Randlemann zou Easy company te Camp Toccoa vervoegen in 1942. Zijn imposant caruur zou hem al vlug de bijnaam Bull (Stier) opleveren. Sgt Denver"Bull" Randlemann zou achtereenvolgens deelnemen aan D-Day, Operatie Marketgarden , de slag om de Ardennen en de slag om Duitsland . Het paratrooper avontuur van Bull zou eindigen met de inname van het Adelaarsnest en VE -day.
Sgt Denver "Bull" Randlemann zou naar Amerika terugkeren om een succes vol zakenman in de bouw onderneming te worden.
Sgt Denver "Bull" Randlemann heeft ons verlaten in juni 2003 tengevolgen van een Staphylocokken infectie, hij werd 83 jaar oud.
Sgt Donald Malarkey *************************************** Donald Malarkey werd geboren in Astoria , Oregon , in 1921. Malarkey had een zorgeloze jeugd en zat in zijn eerste semester aan de Universiteit van Oregon, toen Japan Pearl Harbor aanviel. Na de aanval op Pearl probeerde Malarkey zich bij het US Marines corps te laten inlijven, maar zijn kandidatuur bij de marines werd afgewezen omwille van tandproblemen. Hij probeerde in latere instantie zich te laten inlijven bij de US AIR FORCE, maar hij had onvoldoende wiskundige kennis om piloot te worden. Toen hij in 1942 voor legerdienst werd opgeroepen stelde Donald Malarkey zich vrijwilliger voor de luchtlandigstroepen. Hij vervoegde vervolgens het 2de Batallion van de Easy Company van het 506th PIR te Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot paratrooper zou vervolmaken.Vervolgens zou hij samen met zijn companie naar Engeland vertrekken waar zij zich intensief op D-Day zouden voorbereiden. Malarkey zou deelnemen aan de nacht der nachten en samen met Easy Company de Normandische nacht in springen.Malarkey zou voor zijn deelname aan de bestorming van Brecourt de Bronzen Ster verkrijgen. Tussenin zou hij bevorderd worden naar de rang van Sergeant en deelnemen aan Operatie Market Garden, de belegering van Bastogne en vervolgens mee oprukken naar het Adelaarsnest.
Frank Perconte werd geboren op 10 maart 1917 te Indiana. Zijn familie was voor zijn geboorte vanuit Sicilië naar de Verenigde Staten overgekomen. Frank Perconte groeide op in een typisch Italo-Amerikaanse wijk. Hij was werkzaam in de staalmolen van Gary toen hij voor het Amerikaanse luchtlandingsleger werd ingelijfd. Perconte was 26 toen hij zich in het Amerikaans leger liet inlijven.Wanneer men hem vroeg waarom hij naar de Airborne was gekomen zou Frank steeds hetelfde antwoord klaar gehad hebben " Voor het geld natuurlijk, voor de 50$ per maand extra, waarom zouden wij anders uit een perfect functionerend vliegtuig springen?".
Na dat hijn zijn training te Toccoa had afgewerkt trad Frank net voor hij naar Engeland zou afvaren in het huwelijk met Evelyn. Zijn enige zoon Richard zou het leven zien terwijl Frank in Engeland zat. Hij zou zijn zoon voor de eerste maal in zijn armen houden 23 maanden na zin geboorte, bij Franks terugkeer van de oorlog.
Frank herrinnert zich zijn basisopleiding in Toccoa niet als hard zijnde, als men jong is , is niets te hard zou Frank altijd zeggen.Daarbij had hij enkele uitstekende vrienden in Easy Company, zoals George Luz, Gordy Carson en Albert Blithe. Frank zou de meest gedegradeerde soldaat van Easy Company worden, verscheidene malen zou hij de chevrons van korporaal verkrijgen en deze verscheidene malen verliezen.Een van de redenen van één van zijn degradaties zou het volgende geweest zijn : -Frank was weer eens gestraft en moest in het basiskamp in Engeland blijven en moest zich ontfermen over de briefwisseling voor de manschappen.Daar de Amerikaanse troepen in voorbereiding waren van de grote landing in Normandië , mocht geen enkele soldaat brieven naar huis schrijven. Frank zou deze regel echter aan zijn laars lappen en brieven voor zijn vrienden hun families en zijn eigen familie schrijven en naar de States versturen.De censuur zou er echter op uitkomen en daar Frank de enige aanwezige soldaat was in het kamp werd hij nogmaals gestraft en werden zijn korporaalsstrepen ontnomen.
In de nacht van 5 op 6 juni 1944 zou Frank op Normandië springen om in Sainte-Côme du Mont te landen.Frank beweert dat hij zo goed getraind was dat hij helemaal geen angst kende. Hij had ook naar zijn eigen zeggen geen enkele reden om bang te zijn , daar hij niet wist wat hem eigenlijk te wachten stond. Zoals zovele parachutisten die nacht, was Perconte ver van zijn eigenlijk doel geland en was hij alleen. Perconte vervoegde een groep mannen van andere eenheden. Toen zij hun inlichtingen zouden proberen te nemen bij een boerderij, zou de boerin hen gezegd hebben dat ze er veilig waren tot aan de ochtend. Pas in de vroege ochtend zou deze situatie veranderen volgens de vrouw, omdat de Duitse soldaten dan hun melk kwamen halen. De groep met Perconte zou hun komst afwachten om ze bij hun aankomst neer te schieten. Perconte zou vervolgens deelnemen aan Operatie Market Garden en de strijd om de Ardennen. Tijdens de aanval op het dorp Foy zou Perconte gewond geraken.Perconte werd naast zijn geslachtsdeel in de onderbuik getroffen en de kogel zou vervolgens zijn traject verder gezet hebben om via zijn achterwerk zijn lichaam te verlaten. Frank Perconte zou Easy Company terug vervoegen één week voor het einde van de oorlog.
Na de oorlog zou hij in eerste instantie terug naar de metaal fabriek gaan werken, later zou hij postbode worden en dit tot aan zijn pensioen.
Robert "Popeye" Wynn werd geboren en groeide op in South Hill, Virginia.Na zij schoolopleiding begon hij te werken op de scheepswerf van Norfolk. In 1942 vervoegde hij de vrijwilligers van de luchtlandingslegers om opgenomen te worden in het 506th PIR in het 2/Easy onder leiding van eerst Herbert Sobel en later van Richard Winters. Popeye stond bekend als een rustige kerel die heel veel van vissen hield en zelfs hele week-ends al vissend doorbracht. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 zou Popeye zoals zovele andere paratroopers in Normandië landen, hij zou pas terug contact vinden met Easy company in de omgeving van Ste-Marie-du-Mont. Popeye Wynn zou deel uitmaken van het kleine aanvalsgroepje dat onder leiding van Lt Winters de kanonnen van Brécourt aanviel. De brave Popeye zou in de eerste minuten van de aanval gewond geraken aan het achterwerk, meer dan waarschijnlijk door een afgeketste kogel. Popeye zou zich hiervoor geëxcuseerd hebben bij Winters met de woorden "I'm sorry Sir I've Goofed Up ", het spijt me meneer maar ik heb geblunderd. Popeye zou via Utah-beach terug naar Engeland overgebracht worden om van zijn verwondingen te herstellen. Popeye zou Easy terug vervoegen voor Operatie Market Garden. Hij zou vervolgens deelnemen aan de slag van de Ardennen de inname van Duitsland en verder optrekken naar Berchtesgaden of het Adelaarsnest. Van zijn leven na de oorlog is weinig bekend, het enige wat men weet is dat hij bleef vissen n veel over zijn belevenissen vertelde vaak met een vleugje humor, maar steeds met een warm hart voor de mannen met wie hij samen vocht. Robert " Popeye" Wynn kreeg uiteindelijk de kans zijn deel van het verhaal van de saga van E/506 te vertellen, mar zou de verfilming van Band of Brothers nooit zien, Robert " Popeye" Wynn overleed in 2000 één maand voor de première van de mini-serie.
Lewis "Nix" Nixon werd geboren op 30 september 1918 in New York City. Als zoon van Stanhope Wood Nixon en Doris Reyer-Nixon.Nixon heeft ook nog een jongere zuster Blanche geboren in 1923, en is de kleinzoon van scheepsbouwer en uitvinder van de sonar Lewis Nixon (1861-1940). Op zevenjarige leeftijd werd Lewis derde in de model jacht regatta op het Conservatory meer in Central Park New-York , op 22 mei 1926, hij behaalde de gouden en bronzen medaille in 35 inch boot klasse.Nixon bracht zijn jeugd door tussen New-York en Montecito Californië, en reisde de wereld af, zo bezocht hij Duitsland, Frankrijk en Engeland.Nixon bracht 2 jaar door op de universiteit van yale. In januari 1941 zou Lewis Nixon in dienst treden bij het Amerikaans leger. Nixon begon in het leger als gewoon soldaat slaagde zijn ingangsexamen voor de officiersopleiding aan de militaire school, slaagde zijn opleiding en kwam uit deze met de graad van 2nd Lieutenant. Vervolgens stelde hj zich vrijwilliger voor de airborne en werd hij doorgestuurd naar Camp Toccoa om zijn paratrooper opleiding te vervolmaken bij het 2de Batallion van E/506 PIR. Nixon zou stevig bevriend raken met Richard Winters.Samen zouden ze verscheidene trainingskampen afwerken alvorens naar Engeland te vertrekken. Lewis Nixon zou voor de landing n Normandie tot intelligentie officier op batallion niveau bevorderd worden (S-2). Hij zou deelnemen aan D-Day en bevorderd worden tot regiments intelligentie officier op 12 juni 1944 bij de inname van Carentan door Easy.Nixon zou deelnemen aan alle operaties en zelfs zijn deel van het geluk kennen in Nederland toen hij in de helm getroffen werd door een Duitse kogel die net zijn schedel miste. Door familiale problemen kreeg Nixon een drankprobleem waardoor hij uiteindelijk geretrogradeerd werd tot batallion operaties officier. In Berchtesgaden kreeg hij van zijn vriend Winters de eerste keuze uit de wijn voorraad van Göring. Nixon was één van de weinige mannen van het 101 ste die met een andere eenheid sprong. Zo nam hij deel als observateur voor Generaal Maxwell Taylor aan operatie Varsity , waar hij voor de tweede maal heel wat geluk kende toen zijn vliegtuig een voltreffer kreeg en hij slecht met drie anderen uit het vliegtuig kon springen. Nixon beëindigde de oorlog als kapitein en keerde in 1945 terug huiswaarts. Na de oorlog zou hij samen met zijn vader bij Nixon's Nitration works in New Jersey.Zijn vriend Richard Winters zou er te werk gesteld worden als personeels manager. Lewis Nixon zou na een heel bewogen privé leven op 11 januari 1995 aan complicaties tengevolge van diabetes sterven in Californië.
Walter " Smokey " Gordon ------------------------------------ Walter " Smokey" Gordon (geboortedatum onbekend), groeide op in een begoede middenklasse familie te Jackson Missisipi en zat twee jaar op het Millsaps College tot voor de aanval van 7 december 1941 op Pearl Harbor. Smokey biedt zich als zovele Amerikaanse jongeren als vrijwilliger in het Amerikaanse leger aan , het is in die periode dat men tijdens medische tests ontdekt dat hij kleurenblind is. Omwille van die kleurenblindheid wordt Walter geweigerd zowel bij de Marines als bij de Navy. Maar Walter zou niet opgeven en in dienst treden bij het landleger in Philadelphia.Hijn slaagt er zelfs in voorbij de kleurentest te raken. Kort na zijn inlijving zal hij zich als vrijwilliger voor de Airborne aanbieden. Smokey wou deel uitmaken van een eenheid met betekenis, de airborne was zulks een eenheid en vooral een nieuw leger met vele onbekenden. Smokey zal zijn opleiding te Toccoa volbrengen. Bij Easy company was Smokey Gordon bediener van de lichte mitrailleur, bij de dropping in Normandië zou hij trouwens de driepikkel van zijn machinegeweer in het tumult verliezen, maar Smokey was voldoende vindingrijk om zelfs zonder die poot zijn mitrailleur te blijvn bedienen, zo zag men in de mini-serie Band of Brothers hoe hij gesteund op een vensterbank Duitse fallshirmjägers die proberen te vluchten neermaait. Smokey zou kort na de inname van Carentan in de gevechten rond Carentan gewond geraken en naar Engeland overgebracht worden waar hij tot driemaal toe het purperen hart zou krijgen door fouten in de legeradministratie. Smokey zou deelnemen aan Operatie Market Garden en vervolgens deelnemen aan de strijd om Bastogne. Tijdens één van de gevechten zou Smokey opnieuw gewond raken. Easy hoorde een Duitse aanval aankomen en het woord werd doorgegeven om klaar te zijn om deze op te vangen.Smokey reinigde zijn wapen waar sneeuw op zat en stak een nieuwe lader, net op het moment dat hij zijn wapen laadde werd hij door de schouder geschoten, de kogelging dwars doorheen het lichaam van Smokey en schuurde langsheen zijn ruggegraat. Smokey bleef verlamd van aan de hals in zijn schuttersput liggen en na de slag om Bastogne terug naar Engeland overgebracht worden . Smokey zou langzaam maar zeker herstellen en terug kunnen lopen, maar voor hem was de oorlog voorbij.
Na de oorlog behaalde Smokey zijn advocaten diploma, maar hij zo deze nooit in de praktijk omzetten, Gordon zou in de olie business gaan. Hij zou vader worden van 5 kinderen.
Walter "Smokey"Gordon heeft ons verlaten op 17 april 1997.
Pfc Lester Hashey *********************** Op zijn 18 de verjaardag nam Lester Hashey ontslag op de scheepswerf van South Portland waar hij werkzaam was.Lester trad in dienst van het Amerikaans leger als paratrooper. Hashey was geen originele Toccoa man en werd na zijn opleiding opgenomen in de reserves van de 101ste luchtlandings divisie. Toen Lester Hashey in Engeland toe kwam had het 506th PIR al deelgenomen aan D-Day en gevochten in Normandië. Hashey vervoegde hun rangen bij hun terugkeer naar Engeland op 12 Juli 1944, Lester vervoegde als infanterie man een reeds door de gevechten gehardend Easy. Het was voor nieuwkomers als Hashey niet gemakkelijk om een eenheid als Easy Company te vervoegen, de ervaren soldaten waren bijgelovig en beschouwden de nieuwtjes als voorbijgangers, mannen die snel zouden sneuvelen, mannen zonder enige ervaring die geen benul hadden van wat vechten in een oorlog was, kortom groentjes. Hashey's eerste gevechtservaring zou er in september aankomen, hij zou deelnemen aan Operation Market Garden. Lester zou heelhuids uit de gevechten komen en tevens ook zijn eerste nederlaag kennen, op het moment dat hij met Easy naar Nederland vertrok waren ze met drie nieuwkomers voor het 2nd Bn E/506, slechts 2 nieuwkomers waaronder Lester zouden het overleven. Vervolgens zou hij deelnemen aan de slag om de Ardennen, het is in deze slag dat Lester zou gewond geraken door mortier scherven en boomsplinters.Ze gingen dwars door zijn rug en raakten zijn longen, eens de omsingeling van Bastogne opgeheven werd hij naar Engeland overgebracht. Lester Hashey zou pas terug te been zijn aan het einde van de oorlog.En niet meer ten strijde trekken.Bastogne was zijn laatste gevecht. Maar het fenomeen Band of Brothers had hem voor de rest van zijn dagen gemarkeerd. Lester Hashey zou de band met zijn makkers nooit vergeten, samen met de andere oud-strijders van Easy , die nu met minder dan 40 zijn, zou hij instaan voor de reünies van E-Company en de herdenkingen ter ere van de 180 gesneuvelde leden van de eenheid die nooit meer thuis kwamen. Lester Hashey zou na de oorlog nog 20 jaar in dienst van het Amerikaans leger blijven en met de graad van eerste sergeant zijn pensioen nemen. Lester zou altijd fier blijven over het feit dat hij in een elite eenheid zoals de E company van het 506th PIR /101Abn had gediend en gevochten.
Lester Hashey heeft ons verlaten 12/11/2002 op 77 jarige leeftijd.
Corporal Donald Hoobler : ===================== Donald Hoobler werd geboren in juni 1923, toen de oorlog uitbrak maakte hij deel uit van de Ohio National Guard. Zijn eenheid werd geactiveerd toen Amerika zich in de oorlog mengde. Hoobs werd naar Camp Shelby Mississippi gestuurd om zijn training te vervolmaken om naar de oorlog te trekken. Hoobler werd plots naar huis gestuurd, zijn moeder had haar belag gedaan bij de kamp overste omdat Donald haar enige broodwinner was en hij dus als gezinshoofd beschouwd werd, Hoobs vader was reeds overleden. Eens hij terug thuis was liet de ontembare Donald Hoobler geen tijd verloren gaan, hij wou en zou naar de oorlog trekken. Donald bood zich aan bij het recruterings bureau van Portsmouth OH. Hij vervoegde het leger en bood zich samen met twee vrienden , Bob Rader en Bill Howell, als vrijwilliger in de airborne aan. Het dichtst bijzijnde treinstation bevond zich aan de Kentucky zijde van de Ohio rivier. In dit station was een paal aan de welke de post werd gehangen bestemd voor de woonplaats van Donald, de postbode van Hoobs gemeente stak elke dag de rivier over om deze post te komen ophalen. De dag dat Donald en zijn twee vrienden vertrokken voor het leger hong hij een briefje gericht aan zijn moeder aan deze paal, de brave postbode zou het briefje samen met andere briefwisseling aan Hoobs moeder afleveren, in dit briefje had Donald neergeschreven waarom hij dit gedaan had en waarom hij zich in het leger en de airborne liet inlijven. Donald Hoobler kwam zo in Camp Toccoa terecht bij het 506th PIR en werd in het 2de batallion van Easy Company ingelijfd. Donald behaalde zijn paratrooper wings en vertrok met Easy naar Engeland om de oorlog in Europa uit te vechten. Donald Hoobler zou deelnemen aan D-Day,de slag om Carentan, Operation Market Garden waar hij de leiding zou nemen van de patrouille die op zoek ging naar Sgt Denver " Bull " Randleman. Bastogne zou echter Hooblers laatste wapenfeit worden. Het verhaal weergegeven in Band of Brothers is niet juist. Hoobler heeft niet domweg met een gevonden Luger in zijn been geschoten zoals het werd uitgebeeld in de mini-serie.Zijn lot zou feitelijk veel tragischer zijn, Hoobler had effectief een luger kunnen bemachtigen van een Duitse soldaat die te paard op verkenning was getrokken en die hij neergeschoten had. Bij het inrichten van zijn verdedigingsstelling zou hij onder een prikkeldraad willen doorkruipen hebben, toen deze zich aan zijn broekzak waarin de luger zich bevond vasthaakte en compleet toevallig doorheen de stof van zijn broek in aanraking kwam met de trekker van het wapen. Het wapen stond niet op veilig en in zijn beweging trok Hoobler door middel van de prikkeldraad de trekker van de luger over. De gevolgen zijn gekend... het schot ging af en de kogel doorboorde de slagader in zijn dij. Compleet in tegenstelling met wat men in Band of Brothers te zien kreeg, zou Hoobler niet ter plaatse overlijden. Sterk verzwakt door het enorme bloedverlies zou hij naar een eerste hulppost gebracht worden, maar wat men niet ist was dat er geen geschikt medisch personeel in deze post aanwezig was, enkel stelende medics van andere companiën die zich niets van de stervende Hoobler aantrokken, Donald Hoobler zou uiteindelijk doodbloeden en eenzaam in deze eerste hulppost sterven op 3 januari 1945 , hij werd slechts 21 jaar oud.
Sgt Warren "Skip" Muck ********************** Over Sgt Warren "Skip" Muck is weinig bekend , zijn eigenlijke geboortedatum staat nergens vermeld. Wat wel over hem geweten is dat hij afkomstig was van Tonawanda, een gehucht van New York. En dat hij in dienst trad van de Amerikaanse infanterie in 1942 om zich vervolgens als vrijwilliger aan te melden bij de US Airborne, aangetrokken door de 50 $ premie voor de gevaren die het paratroopers bestaan inhield. Warren "Skip"Muck kwam in Camp Toccoa terecht bij het 506 th PIR en werd bij het 2nd Bn van de Easy Company ingedeeld. Skip werd er goede maatjes met Donald Malarkey. De vriendschap tussen beide mannen zat heel vlug enorm diep. Na de fameuze 100 mijlen mars van het 506th in Georgia, kon Malarkey geen voet meer voor de andere krijgen. Malark verging zodanig van de pijn aan benen en voeten ,dat hij om te kunnen gaan eten, zichzelf naar de keuken had moeten slepen. Skip Muck vond dat dit niet kon en nam Malarkey's eetgamel mee, hem zeggend dat geen enkele vriend van hem zich naar de veldkeuken diende te slepen, en dat hij wel voor Don's eten zou in staan, wat Skip dan ook deed.Het verhaal dat hij steeds aan zijn vrienden vertelde over het feit dat hij ooit bij nacht in de Niagara rivier zwom is later door zijn familie bevestigd, Skip Muck was een echte avonturier en waaghals,steeds klaar voor een stunt en grap, maar ook voor zijn vrienden, zijn loyauteit tegenover zijn vrienden was zonder grenzen. Skip Muck was een graag geziene figuur binnen Easy Company, maar niemand kon toen weten dat deze man een sleutelrol zou spelen in de geschiedenis van de tweede wereldoorlog. Skip Muck was tijdens zijn opleiding bevriend geraakt met een zekere Fritz Niland. Nu wil het verhaal dat juist deze vriendschap er zou voor zorgen dat Muck een sleutelfiguur zou worden in de geschiedenis. Saving Private Ryan is gebaseerd op het waar verhaal van de Niland broers, Fritz Niland was feitelijk de eigenlijke Pvt Ryan, het was Niland die van het front werd gehaald omdat hij zijn broers had verloren en de enige nog overlevende zoon was van de Niland familie, het was echter een aalmoezenier die Fritz ging opsporen.Niland maakte deel uit van de Able Company van de 506th PIR en het was zo dat Steven Spielberg en Tom Hanks het verhaal van Easy Company leerden kennen wat leidde tot de creatie van de mini-serie Band of Brothers waarin Skip Muck een rol speelde. Sgt Warren "Skip" Muck nam deel aan D-Day, Operatie Market Garden en de slag om Bastogne, hij verwierf het Purple Heart en de Bronze Star. Warren " Skip" Muck zou zijn laatste wapenfeit kennen in het bos van Foy, de arme Muck zou zich nooit kunnen verdedigen tegen wat er toen gebeurde. Het bos lag onder een zwaar spervuur van de Duitse artillerie, granaten sloegen overal in, George Luz was niet tot aan zijn foxhole geraakt en riskeerde op elk moment geraakt te worden door de binnen komende granaten. Voor hem zaten Alex Penkala en Skip Muck in een foxhole ze schreeuwden hem toe opdat hij zich naar de veiligheid van hun foxhole zou begeven toen plots een granaat pal op hun foxhole viel, beide mannen waren voor de ogen van George Luz verdwenen. Warren "Skip" Muck sneuvelde in de Belgische Ardennen op 10 januari 1945. Donald Malarkey verloor die dag zijn twee beste vrienden... het gehele voorval werd in de mini-serie Band of Brothers verfilmd een ultiem eerbetoon van de producers aan de man die een link was tussen een oscar winnende film en een serie die de Golden Globe Award verkreeg "SGT WARREN Skip MUCK". Sgt Warren "Skip"Muck ligt samen met Alex Penkala op het Amerikaans Battle of the Bulge memorial cemetery begraven van Luxemburg begraven.
Lt Thomas Meehan III ====================== Lt Thomas Meehan III werd geboren in Philadelphia op 8 juli 1921, hij was geen pure militair zoals dit meestal van officieren van het Amerikaanse leger verwacht wordt ,maar een kunstenaar.Tom ging naar de tekenacademie van Philadelphia om er een vorming tot publiciteitstekenaar te vervolmaken, maar de oorlog verbrak zijn studies. Thomas Meehan was een heel goede en ervaren ruiter en vervoegde bij het uitbreken van de oorlog de Amerikaanse cavalerie, terwijl deze nog te paard waren. Maar ook hier zou het lot er anders over beslissen en een streep door de jonge Tom zijn rekening trekken , hij belandde in een tankeenheid , en dat was niet bepaald naar zijn smaak. Met hele dagen in een tank zitten, een blikken doos op rupsbanden , nee ...dat was niets voor de jonge Meehan. Meehan begon uit te kijken naar een andere uitdaging en volgde van heel dichtij de oprichting van het parachuteleger.Toen de kans zich voordeed om naar het pas gevormde 506th Parachute Infantry Regiment over te stappen , deed Thomas onmiddellijk zijn aanvraag om naar het 506th overgeplaatst te worden Meehan doorliep zijn opleiding tot paratrooper in Toccoa en steeg op de rangladder tot de graad van eerste Luitenant. Initieel was het niet voorzien dat Thomas Meehan de oorlog zou intrekken als commandant van de Easy Company.Maar ook hier zou het lot er nogmaals anders over beslissen.Een incident ontstond tussen Herbert Sobel en Richard "Dick" Winters, Sobel wou dat Winters een onterechte straf zou aanvaarden voor het zogenaamd niet uitvoeren van een inspectieronde. Dick Winters wou niet dat hij een markering in zijn dossier zou krijgen voor iets dat hij niet gedaan had en eiste dat het pleit beslecht zou worden voor de militaire krijgsraad. Dit zorgde ervoor dat Winters van Easy Company werd afgezonderd en naar de keuken werd doorverwezen om er als voorraads officier te fungeren in afwachting dat hij voor de krijgsraad zou komen. De onderofficieren van Easy company waaronder Sgt Carwood Lipton, Sgt Denver "Bull"Randleman , Sgt William"Wild Bill" Guarnere zouden deze nieuwe situatie niet aanvaarden en gezamenlijk hun overplaatsing naar een andere eenheid aanvragen. Sobel werd door zijn onderofficieren als onkundig beschouwd en de manschappen wilden niet met hem ten strijde trekken. Kolonel Robert "Bourbon"Sink was niet bepaald tevreden met deze massale overplaatsings aanvragen en zag zich verplicht in te grijpen. De ingreep was drastisch en tegelijker tijd efficiënt en diplomatisch. Sink kon de populaire Winters niet aan het hoofd zetten van Easy company. Hij had besloten Sobel over te plaatsen naar een parachute opleidingscentrum in Engeland, hij had voorzien dat Captain Herbert Sobel zou problemen maken indien hij Winters als zijn vervanger zou aanduiden, dus had hij een andere man voorzien en deze man was Lt Thomas Meehan III. Het was op deze wijze dat Thomas Meehan de commandant werd van Easy Company, zes maanden voor D-Day. Tom zou er trouwens nauw samenwerken met Richard Winters met wie hij vrijwel onmiddellijk op dezelfde golflengte zat. Helaas zou het lot ook hier weer anders beslissen over de toekomst van de jonge Luitenant Meehan, de man zou nooit de kans krijgen zijn kunnen als officier te tonen. Tijdens de nacht der nachten, de nacht van 5 op 6 juni 1944, werd zijn vliegtuig getroffen door de Duitse luchtafweer, het vliegtuig dat geladen was met bangalore torpedos, ontplofte onmiddellijk in volle vlucht.Niemand aan boord van het vliegtuig zou dit overleven, noch de bemanning, noch de paratroopers ...een fijne officier zou nooit de oorlog vechten. Lt Thomas Meehan III liet op 6 juni 1944 zijn vrouw en ongeboren kind (een dochtertje) achter.
Op 5 juni 1944 vertrok de grootste luchtlandingsvloot aller tijden vanuit Engeland richting bezet Frankrijk. Hieronder bevonden zich duizenden paratroopers van het Amerikaanse 82ste en het 101ste luchtlandingsleger. Van diverse Engelse vliegvelden stegen honderden vliegtuigen op, beladen met paratroopers of als sleep voor glider-toestellen. De toestellen met parachutisten hadden speciale vluchtnummers toegewezen gekregen voor deze actie. De para's kregen bordjes omgehangen met het 'vluchtnummer' om de logistiek makkelijker te maken. Vlucht Nummer 66 en 67 waren op deze manier toegewezen aan Lt. Thomas Meehan en Lt. Richard D. Winters van het 506de Parachute Infantry Regiment. Het officiele document van operatie Neptune, gedateerd 05-06-44, geeft aan dat Thomas Meehan en zijn mannen waren toegewezen aan 'Chalk No. 66'. (Dit verwees naar de krijt-markering op het toestel).
Vlucht #66 werd getroffen door Duitse FLAK granaten en boorde zich in het 'canton' Ste. Mere Eglise, nabij Beuzeville Au Plain, in de grond. Er waren geen overlevenden. Reeds de volgende dag, op D-Day, werd er een foto gemaakt op de crashsite. Forrest Guth fotografeerde zijn maatje Eubanks, die midden in de ravage stond. Ze wisten op dat ogenblik niet dat dit het vliegtuig was waarin hun Company Commander en Headquarter Staff om het leven was gekomen. Uiteindelijk werden de 17 lichamen van de parachutisten naar de Verenigde Staten overbracht, waar ze met militaire eer werden begraven. Die eer viel de 5 leden van het 439ste Troup Carrier Transport, de piloot, de copiloot, de navigator, de engineer en de radio-operator, niet ten deel. Piloot 1st Lt. Harold A. Capelluto ligt begraven op de US Cemetery te Colleville sur Mer, Plot A, rij 9, graf 19.
In het begin van de jaren '90 kreeg Guy Lepretre toestemming van de burgermeester van Beuzeville, de heer Lucien Briard, om het wrak van het vliegtuig op te sporen en te identificeren. In ruil hiervoor zou de gemeenschap van Beuzeville Au Plain (nog geen 40 inwoners) een monument aangeboden krijgen. Het wrak was snel gevonden, en op de crashsite werden persoonlijke bezittingen gevonden van de paratroopers. Een ring van 1st Lt. Thomas Meehan en een dogtag van T/5 Jerry A. Wentzel maakten de identificatie eenvoudig.
Het monument is gebouwd door The Forced Landing Association, een Belgisch/Franse organisatie die zich voornamelijk bezig houd met het opsporen van vliegtuigwrakken uit WW2. Het monument heeft de vorm van een staart(roer) van een Dakota C-47 en is ontworpen door Michel Gaudry uit het dorpje Picauville, op een steenworp afstand van Ste. Mere Eglise. Aan het monument is o.a. gewerkt door Bernard Laniepce uit Beuzeville au Plain. Achter de plaquette met de namen van de bemanning van de Dakota en de paratroopers van het 506de P.I.R., bevindt zich een ingemetselde urn met as van de oorspronkelijke crashsite van vlucht #66. Vlak voor D-Day 2000 werd het monument onthuld: 'In memory of the Aviators of the 439th Troop Carrier, 91st Squadron and the paratroopers of the 101st Airborne 506th Parachute Infantry Regiment, E Company'. Onder de aanwezigen was ook Edward Peters III, de zoon van Captain Edward Peters, regimental HQ, die op D-Day 1944 om het leven kwam.
Het is een uniek monument waar naast de Screaming Eagle ook het logo van de 9th Airforce en het Currahee-Shield van het 506de te zien zijn.
De namen van de omgekomen soldaten: --------------------------------------------------------- De Flightcrew :
Alex Penkala Jr, was de tiende uit een gezin van dertien kinderen, Alex's moeder overleed bij de geboorte van het dertiende kind en hij werd opgevoed door zijn zus Irene, negende in de rij van dertien. Alex Penkala bracht zijn jeugd door in zijn geboorte stad South Bend in Indiana. Toen de oorlog uitbrak voor de Verenigde Staten trad Alex Penkala in dienst van het Amerikaanse leger samen met drie vrienden die hij zijn ganse kindertijd gekend had en zelfs kind aan huis waren bij de familie. Alex was 18 toen hij in het leger ging. Alex was niet direct een paratrooper, hij was eerst aan het werk gezet als kok van een infanterie divisie, een niet bepaald boeiende dienst voor een jonge soldaat. Alex wou een grotere uitdaging dan vlees, groenten en aardapplen. Hij bood zich dus als vrijwilliger aan voor de US Airborne. Na zijn medische en lichamelijke tests ( meer specifiek voor paratroopers) kwam hij bij het 506th Parachute Infantery Regiment terecht in Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot rifleman en para zou vervolmaken. Het zegt veel over de motivatie van Alex Penkala en al de andere vrijwiligers die hun opleiding vervolmaakten als men er bij voegt dat slechts 1800 kandidaat paratroopers het haalden in de basisopleiding op een totaal van 5300 kandidaten in het totaal, alsmede het feit dat de helft het niet zou halen op de parachute school zelve. Alex kwam in het 2nd Bn E/506 terecht onder de orders van Capt. Herbert Sobel en Lt Richard Winters. Alex zou de oceaan oversteken richting Engeland om de oorlog te beslechten in Europa. Alex Penkala zou met de rang van Private First Class deelnemen aan D-Day, in de gevechten rondom Carentan zou hij gewond geraken en overgebracht worden naar Engeland. Eens hersteld zou hij terug Easy Company vervoegen om deel te nemen aan Operation Market Garden in september 1944. Alex zou, met de pas verworven graad van Korporaal, ook deelnemen aan het Ardennen offensief en de belegering van Bastogne meemaken en overleven. Na de belegering van Bastogne zou hij naar de voorste linies in de Ardennen trekken naar het bos van Foy. Tijdens de zware artillerie beschietingen van het bos (Bois Jacques) zou Alex Penkala gedood worden door een granaat die rechtop zijn foxhole ,die hij deelde met Skip Muck , terecht kwam. Korporaal Penkala was amper 20 jaar oud toen hij het leven verloor op 10 Januari 1945 , hij ligt begraven op het US Cemetery van Luxemburg vlak naast zijn maat Skip Muck.
Cpl Forrest "Goody" Guth ================= Forrest Guth werd geboren in Pennsylvania op 6 februari 1921. Hij is een directe afstammeling van de eerste Duitse kolonisten die zich in het Oosten van Pennsylvania installeerden in de jaren 1700. Deze eerste generaties werden bijgenaamd als de Hollanders van Pennsylvania, maar ze waren dus eerder Duitstalig en dus ook van Duitse afkomst. In 1942 was Forrest Guth werkzaam in de scheepsbouw op de werven van Bethleem Steel. In die periode betekende dit dat Forrest ,die pantserplaten monteerde op oorlogschepen , omwille van zijn oorlogsbijdrage vrijgesteld was van elke oproeping voor de oorlog. Wat hem echter niet zou beletten zich aan te bieden als vrijwilliger samen met twee vrienden uit zijn kindertijd. Guth zou zich ook rijwilliger stellen voor de Airborne troepen. In 1942 werd hij één van de 140 mannen die het originele Easy Company vormden van het 506 th Parachute infantry regiment te Camp Toccoa. De compagnie bestond uit 132 vrijwilligers en dienstplichtigen en 8 officieren.Forrest Guth zou dus net zoals alle andere originele manschappen van Easy Company zijn basisopleiding doormaken in Camp Toccoa en ook regelmatig Mount Currahee oplopen, zoals Sobel het altijd zei " 6 miles up, 6 miles down" Hij doorstond een heel harde training en kwam vrij snel tot de conclusie dat bij de Airborne enkel de besten onder de besten zouden over blijven om ten strijde te trekken tegen welke vijand ook. De eindeloze marchen waren eigenlijk -in vergelijking met de rest van het trainingsprogramma- pure gezondheidswandelingen. De mentaliteit van het parachuteleger was nog sterker dan in alle andere legereenheden, het moto oefening baart kunst was er de hoofdregel dus brachten Forrest en zijn collega's 12 uur per dag door met looptrainingen, pompen, sit-ups en vele andere fysieke oefeningen.Het geheel van de oefeningen had totdoel de musculatuur van de toekomstige paratroopers dusdanig te verstevigen opdat hun lichamen de zware lasten van het paratrooper bestaan.Alles was berekend opde krachten die hun lichamen zouden incaseren bij het springen uit de C-47 Dakota's alsook op het gewicht van hun uitrusting tijdens en na de sprong.Men mocht niet vergeten dat de paratrooper een gewichtsoverlast met zich meesleepte dat hem de mogelijkheid zou geven desnoods verscheidene dagen te vechten en te leven tot de aflossingen zouden komen opdagen. De jonge kandidaten zoals Forrest hadden hiervan geen enkel benul tijdens hun vorming, ze voerden gewoon de orders uit en poogden elke dag in Camp Toccoa te overleven tot ze zouden vertrekken om hun par brevet te behalen. Forest Guth behaalde deze fel begeerde paratrooper wings. Maar nogmaals niet zonder zijn fysieke grenzen te verleggen. Kolonel Sink had in de Reader's Digest gelezen dat een Japanse eenheid een wereldrecord had gevestigd met 160 km te marcheren in 72 uur.Sink was er vurig van vertuigd dat zijn manschappen beter konden dan de Japanners.En zo vertrokken op 1 december D,E en F company van het 506th PIR in een geforceerde mars naar de parachute school van Atlanta , de manschappen zouden 190 kilometer in 75 uur marcheren. Na het behalen van zijn jumpwings was Forrest een volwaardig para net als zijn makkers die ook de opleiding slaagden.Hij zou tevens zijn eerste chevron behalen als Private First Class. Kort hierop zou Forrest samen met de andere leden van Easy company naar Engeland vertrekken om een maandenlange constante gevechtstraining te ondergaan in voorbereiding van D-Day. Forest Guth was goed bevriend met Sgt Floyd "Tab" Talbert, Carl Fenstermaker en Rod Strohl. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Goody op Normandië, het begin van een lange kruistocht tegen het nazisme. Forrest zou na D-Day tot korporaal bevorderd worden. Hij nam ook deel aan Operation Market Garden, waar hij te Eindhoven gewond geraakte, wat hem het Purple Hart opleverde. Forrest was ook te Bastogne en ging van de Ardennen tot Hagenau in de Frnase Helzas. Hierna werd Forrst"Goody" Guth uitgeloot voor een 45 dagen verlof naar de Verengde Staten, voor Guth was de oorlog voorbij voor hij het besefte, in die periode capituleerde Duitsland en kort nadien Japan. Forrest Guth vervoegde zijn compagnie bij hun terugkeer naar het vaderland. Eind 1945 werd hij samen met vele anderen uit actieve dienst ontslagen. Forrest Guth zouvia het leger een studiebeurs veroveren en een diploma als leerkracht behalen een beroep dat hij 30 jaar zou uitoefenen. Forrest Guth leeft nog steeds en neemt nog steeds deel aan reünies van oud-strijders van het 506th en 101st als aan de meeste herdenkingen rondom de tweede wereldoorlog in Europa en omtrent D-Day, zo was hij aanwezig in Ste-Mère-Eglise om het boek dat Michel Detrez over hem schreef in de reeks the way we were te signeren.
T/Sgt George Luz George Luz werd geboren op 17 juni 1921 in Rhode Island, Luz was steeds een vrolijke kerel die niet verlegen was m een grapje uit te halen of anderen voor schut te zetten.Hij was een perfecte imitator en kon verscheidene personages aan. George tekende bij het leger en bij de paratroopers in 1942, en kwam bij het 506th PIR terecht. George Luz was één van de onderofficieren bij Easy Company die zijn loopbaan als gewoon soldaat begon. George Luz doorstond de harde training te Toccoa en behaalde zijn paratrooper brevet.Kort nadien vertrok hij met zijn eenheid naar Engeland om te trainen voor wat later zou de eschiedenis ingaan als D-Day. Het was tijdens één van die trainingsmaneuvers dat het talent van George Luz, kapitein Herbert Sobel zwaar in de problemen bracht. Kapitein Sobel die er voor bekend stond enorme problemen te hebben met het lezen van stafkaarten, en gewoonte getrouw was hij voor de zoveelste keer verloren gelopen.Terwijl Sobel probeerde zijn wegte vinden verstopte George zich achter een haag samen met enkele van zij maats en wachtte hij het ieale moment af om weer een imitatie uit zijn mouw te schudden. Toen Sobel de opmerking maakte dat een prikkeldraad afrastering niet op de kaart voorkwam, was voor onze grapjas het moment aangebroken deze laatste voor schut te zetten. George Luz imiteerde Majoor Oliver Horton en gaf aan Herbert Sobel het bevel om deze afrastering los te maken en de prikkeldraad los te knippen . Sobel die dacht dat het bevel van de echte Majoor Oli Horton kwam voerde het bevel zonder dit in twijfel te stellen met als gevolg dat een klin dozijn koeien losbraken en in het dorp begonnen rond te dwalen. De arme Sobel bracht enkele uren door op bevel van Majoor Strayer met het inzamelen en terug brengen van de koeien. Enkele dagen later volgde het incident met Richard "Dick"Winters dat wij reeds hogerop bespraken. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong George Luz op Normandië , George had Lt Harry Welsh kunnen overtuigen om zijn plaats in de stick om te wisselen zodat George vlugger uit het vliegtuig kon springen. George kwam volledig afgescheiden van de anderen op de grond terecht. Hij kon niet onmiddellijk iemand van Easy Company lokaliseren en schuilde achter een haag, van achter deze haag zag hij hoe andere paratroopers door lichtkogels van de Duitse luchtafweer neergemaaid werden. George Slaagde erin s'anderdaags terug aansluiting te vinden met de mannen van Easy Company.Op het moment dat de mannen van Easy naar Carentan vertrokken zei Lt Harry Welsh dat Generaal Taylor hen nodig had om Carentan in te nemen opdat de troepen van Omaha zouden kunnen linken met deze van Utah stak onze Luz een perfecte imitatie af van Generaal Taylor wat de moraal van de manschappen terug omhoog krikte na de harde nacht dat ze hadden doorgemaakt.George zou de gevechten in en rond Carentan zonder één enkel schrammetje op te lopen doormaken en samen met Easy naar Engeland terugkeren. Ongeveer een maand later zou hij deelnemen aan operatie Market Garden en in december aan de slag om de Ardennen, George Luz zou tijdens de slag om Bastogne en de Ardennen veel van zijn vrienden verliezen onder het Duits mortier spervuur.De goede George zou echter nooit zijn gevoel voor humor verliezen en zou een stevig steentje bijdragen mede hierdoor bij het hoog houden van de moraal van de mannen van Easy company. Na de oorlog installeerde Luz zich in West Warwick , Rhode Island. In tegenstelling tot wat in Band of Brothers verteld werd werd George Luz geen klusjesman op Rhode Island, maar was hij werkzaam als onderhoudsadviseur voor industriële machines. Het was trouwens zijn job die hem zijn leven koste . Tijdens het nazicht van een industriële droogmachine werd hij het slachtoffer van een dodelijk werkongeval op 15 october 1998. Op zijn begrafenis waren wel 1600 mensen aanwezig wat bewees wat voor een graag geziene persoon George Luz was.
1st Lt Harry F.Welsh Harry F.Welsh werd geboren in Luzerne County, Pennsylvania, op 27 september 1918.In 1942 trad hij in dienst van het Amerikaans leger bij de parachute eenheden. Harry Welsh kwam bij het 82nd Airborne division terecht en om meer precies te zijn bij het 504st PIR, een eenheid die naam en faam verwierf onder haar bijnaam The Red Devils of the 82nd. Harry Welsh slaagdezijn opleiding tot paratrooper zonde enige moeite, maar kende aanvankelijk een bijzonder carrière verloop. Welsh werd tot driemaal toe van soldaat tot sergeant gepromoveerd maar ook evenveel keren tot soldaat geretrogradeerd omwille van zijn aandeel als sergeant in verschillende vechtpartijen. Ondanks zijn tamelijk zwaar disciplinair dossier, hadden zijn meerderen bemerkt dat Harry Welsh wel enig talent had om het te maken tot officier. Het was zo dat zij hem lieten inschrijven in de officieren vormingsschool. Harry Welsh beëindigde deze met de graad van 1st Lieutenant. De Airborne divisies hadden dezelfde tradities als alle andere eenheden van het Amerikaanse leger en zo kwam het dat Harry Welsh niet naar het 504st PIR terugkeerde. 1st Lt Harry Welsh kwam , mede door de overstap van 1st Lt Nixon naar de intelligentie diensten van het 506th HQ, bij het 2nd Bn van de Easy company van het 506th PIR terecht. Harry Welsh, verschilde qua karakter niet enorm veel met Nix, hij had ook een tamelijk sarcastisch gevoel voor humor en had een voorliefde voor goede whiskey. Zijn andere liefde was zijn verloofde Kitty Grogan. Harry was er steevast van overtuigd dat hij de oorlog zou overleven en naar huis terugkeren om zijn geliefde Kitty te huwen. Harry Welsh sprak voortdurend over haar en zijn naoorlogse plannen, en dit desondanks het feit dat er een oorlog was en deze op dat ogenblik nog ver van over was.Harry Welsh trainde voor de eerste maal met Easy Company in Engeland in voorbereiding op de grootste militaire operatie ooit gepland in de militaire wereldgeschiedenis, Operatie Overlord.
Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Harry Welsh op Normandië en net als zovele anderen werd hij van zijn groep afgescheiden.Hij vond Easy Company pas de volgende morgen terug. Mede door het feit dat Lt Thomas Meehan vermist was, had Richard Winters de leiding overgenomen van Easy Company en zo werd Harry de bevelhebber van het 1st platoon.Op 12 juni 1944 leidde Welsh de aanval op Carentan en na de inname van de stad naam hij de leiding over Easy bij het stoppen van de Duitse tegenaanval op Carentan.Het werd een zwaar hagen gevecht tussen Easy en de Duitse troepen. Op een gegeven moment zetten de Duitse aanvallers panzers in om de Amerikaanse verdedigingslinie aan te vallen. Easy kreeg het zwaar te verduren.Harry Welsh toonde in het volle van de strijd uit welk hout hij gesneden was door in het gezelschap van een soldaat met bazooka in het midden van het slagveld te lopen en samen met hem een panzer uit te schakelen. Easy company hield stand en kreeg de hulp van het 2nd Armored.Na een maand van gevechten werd Easy afgelost om te gaan rusten in Engeland en om haar vervangers te ontvangen. Harry Welsh werd EXO (executive officer), tweede bevelvoerend officier van Easy Company. Welsh am deel aan Opertaion Market Garden in september 1944, na het gedeeltelijk falen van de operatie werd Easy naar Mourmelon le Grand gestuurd in afwachting van nieuwe orders. De nieuwe orders zouden niet lang op zich laten wachten, Easy vertroknaar Bastogne en Harry ook. Harry Welsh raakte zwaar gewond op kerstdag 1944, maar zou zijn verwondingen overleven.Voor zijn gedrag en prestaties tijdens de strijd verwierf Harry Welsh twee Bronze Stars. Harry Welsh verliet de actieve dienst met de graad van Kapitein.Hij huwde zijn geliefde Catherine "Kitty" Grogan, Catherine huwde in een trouwkleed dat ze had gemaakt uit de stof van de reserveparachute met dewelke Harry op Normandië sprong. Harry en Kitty kregen één zoon, Kevin , die voor zijn ouders overleed. Harry zou verscheiden beroepen uitoefenen om uiteindelijk zijn actief leven af te sluiten als directeur van een school in Pennsylvania. Harry welsh zou overlijden aan een hartziekte op 21 january 1995, ironisch genoeg op de verjaardag van zijn goede vriend Dick Winters. Kitty zou 3 jaar later overlijden.
Lieutenant General Robert F. Sink ook : Bob Sink of Bourbon Bob
Robert Frederick Sink werd geboren in Lexington, North Carolina, op 03 april 1905. Robert Sink was een beroepsofficier die zijn officiersstudies afmaakte aan de US Military Academy of Westpoint te New York . Robert F.Sink begon zijn carrière in het Amerikaanse leger et de graad van 2nd Lieutenant op 14 juni 1927.Zijn eerste bevel als 2nd Lt was bij de 8ste infanterie te Fort Screven in Georgia.In november 1929 werd hij doorverwezen naar de 65ste infanterie in San Juante Puerto Rico. In maart 1932 vervoegde hij de 34 ste infanterie te Fort Meade in Maryland, hij zou in deze eenheid blijven tot juli 1933. In juli 1933 nam hij dienst na doorverwijzing in het Civilian Conservation Corps in het Fort van McAlevy in Pennsylvania. Maar in december van het zelfde jaar keer hij naar de 34 ste infanterie terug. Robert Sink slaagde zijn vorming in de infanterie school te Fort Benning (Georgia) en werd in september 1934 naar de Filipijnen gestuurd bij de 57 ste infanterie te Fort McKinley. In november 1937 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug en werd hij bij de 25ste infanterie ingedeeld inFort Huachuca te Arizona waar hij achtereenvolgens compagnie commandant en operaties officier aan het regiment was. Sink's eerste ontmoeting met de Airborne geschiede voor het eerst in 1940. In de maand november van dat jaar kreeg hij het 501 ste Parachute infanterie batallion toegewezen te Fort Benning.Later voerde hij het bevel over het 503de Parachute infanterie batallion en het 503de Parachute infanterie regiment. In juli 1942 werd hij benoemd met de graad van kolonel tot commandant van het 506de parachute infanterie regiment te Camp Toccoa in Georgia, te Fort Benning Georgia en Fort Bragg in Noord Carolina.
In september 1943 vertrok Sink met het 506th PIR naar Europa, en om beter te zijn naar Engeland. Sink was de bevelhebber van het beste regiment van het 101st Airborne. Het was hij die in stond voor het harde trainingsprogramma van de mannen van het 506th PIR. Robert Sink was ook de man die E,D en F company van het 506th PIR deed de record march afleggen van Camp Toccoa naar Fort Bragg. In Engeland zou de altijd gemoedelijke Sink voor het eerst met de kracht en het samenhorigheids gevoel van zijn anschappen kennis maken.Het zogenaamd Winters-Sobel incident zou bij de onderofficieren van Easy company een soort muiterij uitlokken met het overhandigen van hun gezamelijke overplaatsings aanvragen . Kolonel Bob Sink die wel enig begrip had voor de situatie zou de schijn hoog houden en de onderofficieren op het matje roepen, hen duidelijk makend dat ze voor muiterij voor de krijgsraad zouden kunnen getrokken worden voor muiterij en zo de doodstraf riskeerden. Hij zou echter niet zover gaan, één van de onderofficieren werd geretrogradeerd tot soldaat en weggestuurd uit Easy company en een andere Gerald Ranney werd ook gedegradeerd tot soldaat maar mocht blijven.Herbert Sobel wer overgeplaatst naar een parachute trainingsschool en vervangen door Lt Meehan. Kolonel Sink had een enorme waardering voor Richard Winters dewelke hij hielp met het uitbouwen van zijn officierscarrière binnen het 506th PIR, Winters prestaties werden met reglmaat beloond en in tegenstelling met wat men denkt had Sink hem voor zijn exploot te Brécourt wel vernoemd voor een Medal of Honor, maar het Amerikaans leger reikte slechts één MOH per eenheid toe en het 101st had reeds een MOH winnaar. Sink zou bevelhebber van het 506th blijven tot het einde van de hostiliteiten in Europa.
Op 12 augustus 1945 werd Sink benoemd tot assistant commander van de 101st Airborne Division.In december 1945 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug om er het bevel te voeren over het infanterie détachement van de US military Academy.In augustus 1948 ging hij naar het National War College in Washington DC waar hij van afstudeerde in juni 1949.In januari 1951 werd hij assistant commander van de zevenste infanterie divisie in Korea.Bij zijn terugkeer naar de Verenigde Staten in december 1951 werd hij benoemd tot assistant commander van de 11th Airborne Division te Fort Campbell in Kentucky. In oktober 1954 werd Sink aangesteld bij de raad van het Joint Airborne Troop van Fort Bragg in Noord Carolina.Begin 1955 werd hij overgeplaatst naar de United States Military Commission in Rio de Janeiro, Brazilië. Hij keerde terug naar Verenigde Staten om het bevel te voeren over het 18de Airborne Corps en over Fort Bragg in mei 1957. In mei 1958 werd hij de bevelhebber van het Strategic Army Corps. Zijn laatste grote bevelvoering voerde hij over de Amerikaanse strijdkrachten in Panama. Robert Frederick Sink ging als Luitenant Generaal in 1961 met pensioen. Robert Sink was indertijd vader geworden van 3 zonen en 2 stiefzoons. In 1965 werd hij door ziekte getroffen overgebracht naar het militair hospitaal van Womack in Fort Bragg waar hij op 13 december 1965 overleed.
The mansions of the Lord is een lied dat door het erekoor van the US Army wordt gezongen ter ere van de gevallen soldaten :
To fallen soldiers let us sing
Where no rockets fly nor bullets wing
Our broken brothers let us bring
To the Mansions of the Lord
No more bleeding, no more fight
No prayers pleading through the night
Just divine embrace, eternal light
In the Mansions of the Lord
Where no mothers cry and no children weep
We will stand and guard though the angels sleep
All through the ages safely keep
The Mansions of the Lord
VERTALING:
Laat ons zingen voor de gevallen soldaten Waar geen raketten vliegen en geen kogels fluiten Laat ons onze gebroken broeders naar Het huis van de heer brengen.
Noch bloeden, noch vechten Geen smeekgebeden doorheen de nacht Enkel de wonderlijke omhelzing van het eeuwige licht in het huis des heres.
Waar geen moeders schreeuwen en geen kinderen wenen zullen wij stand houden en de slaap der engelen bewaren en door de eeuwen heen het huis des heres bewaken.
Staff Sargeant Joseph "Joe" Toye,geboorteplaats en datum onbekend, was Wild Bill Guarnere's beste vriend tijdens de tweede wereldoorlog. Joe Toye was één van de basis Band of Brothers leden, hij maakte deel uit van E/506 van in het begin samen met Winters, Guarnere, Malarkey, Randlemann, Lipton en nog vele anderen. Joe Toye stond erom bekend een harde en goede soldaat te zijn en hij was zeer gewaardeerd binnen Easy Company.Hij nam deel aan de geforceerde record march en behaalde na een bikkelharde opleiding zijn jumpwings. Joe Toye was een man die geen echte angst kende, tijdens zijn overtocht naar Engeland durfde hij het zelfs aan om te verklaren dat, als hij en zijn gevechtsmes tot bij Hitler zouden geraken, dat hij deze zou liquideren en dat ze die dag Joe Toye dag zouden noemen en dat het een officiële feestdag zou zijn. Joe Toye zou al vlug de kans krijgen zijn hardheid te bewijzen. Tijdens zijn D-Day sprong geraakte Toye lelijk gewond aan zijn hand, maar hij slaagde erin samen met Guarnere en Malarkey contact te krijgen met Dick Winters. Ondanks zijn verwonding aan zijn hand nam Joe Toye deel aan de inname van de kanonnen van de herenhoeve van Brécourt.Tot tweemaal toe ontplofte een granaat in zijn nabijheid, en tot tweemaal toe bleef hij ongedeerd. De eerste granaat was er eentje dat uit Buck Compton's handen glipte in het tumult van de eerste schermutselingen te Brécourt. Joe zat net gehurkt naast Popeye Wynn ,die gewond was geraakt in de aanvangsfase van de Brécourt aanval, Joe kon nog net over Popeye duiken en werd gelukkig genoeg niet gewond. De tweede was een Duitse granaat , ook hier kon hij tenauwernood in veiligheid geraken en werd hij net niet gewond. Joe Toye verwierf zijn eerste van vier Purple Harts in Normandië. In September 1944 sprong Toye op Nederland voor operatie Market-Garden. Nadat Easy Eindhoevn veroverd had , trokken de Duitse troepen zich terug en verloor het regiment elk contact met hen. Op 19 september kreeg Easy het bevel om naar het Oosten door te stoten om contact te maken met de vijand. Te Nuenen werd het contact gemaakt met de vijand, Easy was samen met Engelse tanktroepen in een hinderlaag gelopen enwerd vastgepind in de grachten van de weg.Easy kon de Duitse troepen beletten om hen te overlopen, maar Winters moest weten of hij tot het vallen van de nacht kon stand houden om dan naar het hoofdkwartier terug te trekken in Eindhoven.Hij moest dus meer weten over de troepen sterkte van de vijand. Winters beval Joe Toye als sectie leider om eenDuitser gevangen te nemen, Joe gehoorzaamde maar liet zijn sectie achter zich om er alleen op uit te trekken in het niemandsland en laagde erin een krijgsgevangene terug te brengen. Joe had door zijn optreden nog maar eens aangetoond dat Easy een elite eenheid was en had heel wat erkenning verworven bij de mannen van Easy. In december 1944 trok Toye met Easy naar de Ardennen om de lijn te houden in Bastogne, tijdens een artillerie bombardement werd hij door een schrapnel gewond aan de rechterarm en werd hij naar het veldhospitaal van Bastogne overgebracht. Na dat de omsingeling van Bastogne was afgelopen kon hij geëvacueerd worden naar een nog meer naar achteren gelegen hospitaal , maar Joe weigerde en keerde terug naar Easy Company. Winters interpelleerde Joe Toye , hem er op wijzend dat hij niet meer naar de frontlinie hoefde op te trekken met slechts één goed bruikbare arm, waarop Joe hem gewoon antwoorde dat zijn plaats bij zijn dienstmakkers was. Enkele dagen later werd Joe Toye zwaar gewond door een Duitse Artillerie barrage nabij Foy waar hij en zijn vriend Guarnere elk een been verloren. De oorlog was wel nog niet helemaal voorbij voor Joe Toye, hij zou nog negen maanden in verschillende militaire zieknhuizen doorbrengen alvorens terug huiswaarts te keren. Joseph " Joe" Toye , de hardste der harden, overleed op 03 september 1995 aan kanker.
Op 5 october 1944 in het volle van de strijd tijdens operation Market Garden sneuvelde Majoor Oliver Horton (r) nabij het stationnetje van Opheusden in Nederland. Majoor Horton ligt begraven op de militaire erebegraafplaats Margraten. Meer heb ik, helaas niet gevonden over de man die door George Luz geïmiteerd werd om een poets te bakken aan Kapitein Herbert Sobel, als iemand meer over deze man weet mag hij gerust contacteren via E-Mail en ik zal er graag de info's over Majoor Horton bijvoegen.
Salvatore "Sal" Bellino Salvatore"Sal"Bellino werd geboren als americo-Italiaanse bakkerszoon in Brooklynn, New York op 2 juli 1920.In 1942 op 21 - jarige leeftijd vervoegde hij het Amerikaanse leger. Sal was gek op vliegen en wenste deel uit te maken van een elite korps een korps dat de uitzondering zou vormen binnen de oorlogsstrijd. Dat korps dat beide voorkeuren van Sal verzamelde was het fonkelnieuw opgerichte parachutistenkorps, Airborne Division genaamd. Salvatore Bellino trad toe tot de US Airborne. Nochtans zou zijn verzoek tot het worden van paratrooper niet onmiddellijk ingewilligd worden. Sal was eerst voorbestemd om Medic te worden , wat hem niet echt boeide, niet dat hij iets had tegen Medics , maar Sal wou als paratrooper ten strijde trekken. Sals aanvraag om te dienen bij de Airborne Infantry werd ingewilligd en hij vervoegde het 506th PIR te Camp Toccoa. Sal Bellino doorstond zijn zware opleiding te Toccoa en behaalde zijn jumpwings.Sal vertrok samen met het voltallige naar Engeland om zich voor te bereiden op D-Day. D-day ... de sprong op Normandië zou Salvatore Bellino zijn hele leven lang bij blijven, in het tumult afgescheiden van zijn eenheid komt Sal met zijn parachute in een boom terecht. Terwijl hij zich uit zijn hachelijke positie probeerde los te maken werd hij opgemerkt door twee Duitse soldaten die hem onmiddellijk beschoten, als bij mirakel werd Sal niet getroffen door de Duitse kogelregen. Een ander toeval wou dat beide soldaten hem niet dood schoten, waarschijnlijk teruggeroepen door hun overste , liepen beiden weg en de brave Sal slaagde erin zich te bevrijden en de strijd verder te zetten aan de zijde van Easy Company. Sal zou ook deelnemen aan Operation Market Garden, het was hier dat Sal zou gewond geraken, een feit dat hem zou bijblijven, sal werd boven het oog getroffen door een jonge Duitse soldaat waarvan hij altijd de indruk heeft gehad dat hij waarschijnlijk amper 16 was, maar hij kon niet anders dan de jongen dood te schieten, het was een situatie van hij of de andere, Sal voltrok zijn taak als soldaat en zette de strijd verder. Dan volgt de periode van tamelijk rust in Mourmelon Le Grand. Tot de Duitse push in de Belgische ardennen, Easy Company werd in allerijl naar Bastogne overgebracht, de strijd om de Ardennen zou Bellino's volgende levenslange herinnnering worden.Bellino leed zoals de meeste soldaten in de Ardennen onder de aanhoudende vrieskou, op een gegeven moment waren zijn voeten zodanig bevroren en gevoelloos geworde dat hij besefte dat ,als hij zijn jumpboots uit zou gedaan hebben , hij dan met zekerheid zijn beide voeten zou verloren hebben. Sal besloot zijn boots aan te houden en verder te vechten. Eens het hevigste van de strijd voorbij zou hij zich in een hospitaal aan zijn voeten laten verzorgen, daar zou Sal te horen krijgen dat hij de juiste reflex gehad had. Sals beide voeten werden gered en zouden helemaal herstellen zonder enige litteken of nadelig gevolg. Na de oorlog huwde Sal en werd hij chef van een schoonmaakbedrijf met 47 personeelsleden.Sal zou steeds geäpprecieerd worden door vrienden en familie, zoals velen zou hij nooit zijn gevallen vrienden vergeten. Sal was één van de originele leden van E/506 , van de Band of Brothers, één van die mannen die er voor ijverde dat de opofferingen van a de jonge GI's die hun leven lieten voor het vrije Europa niet vergeten zouden worden en hun herkenning zouden krijgen in de Verenigde Staten, wat er leidde tot o.a. de oprichting van het D-Day monument en -museum. Salvatore Frank Bellino, overleed op 85-jarige leeftijd op 6 oktober 2005 in het Broadmore verzorgingstehuis te Fort Pierce, hij was drager van het Purple Heart en de Bronze Star.Sal werd begraven op het militaire gedeelte van het kerkhof van de Hillcrest memorial Gardens, op zijn graf geeft een bronzen plaat aan dat hij één der originele Band of Brothers was, Sal was zijn hele leven fier gebleven op het het 506th PIR en het 101st Airborne.
Roderick "Rod"Bain was één der 44 overlevenden van de Easy Company , 506th PIR, die op de 57ste verjaardag van D-Day de première van de mini-serie Band of Brothers bijwoonde. 57 jaar terug bezocht hij voor het eerst Franrijk , niet met een valies en zonnebril, maar met een geweer, helm en musette zak. De dag van de première van de mini-serie was Rod slechts voor de tweede maal in zijn leven in Franrijk, Normandië , in de nabijheid van Utha-Beach, het strand waarvan hij de toegangswegen diende te bevrijden en vrij te houden van de Duitse vijand op 6 juni 1944 op D-Day.Het was tevens de eerste maal in al die jaren dat hij van het landschap en de gastvrijheid van de Normandiërs kon genieten.
Rod Bain studeerde af aan de Ilwaco High School en studeerde aan de de Universiteit van Washington DC toen Japan Pearl Harbor aanviel en bombardeerde. Hij nam in 1942 dienst in het US Army en meldde zich aan als vrijwilliger voor dienst bij de paratroopers. Rod kwam bij het 101st Airborne terecht en het 506th PIR te Camp Toccoa waar hij zijnopleiding volbracht en zijn parachutisten brevet behaalde. Rod's eerste ervaring met de oorlog in Europa geschiedde tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944, toen hij op Normandië geparachuteerd werd. Voor Bain een beangstigende ervaring, het was stikdonker en je kon niet echt zien of de canopy van je parachute open was, je kon het enkel waarnemen aan de terugtrekkingsschok van het openplooien van de parachute. Ten tweede was het onmogelijke voor de parachutisten om te zien op welke ondergrond ze zouden terecht komen, vaste grond, moeras grond of water . Rod Bain haakte vast met zijn parachute aan een appelboom.Hierdoor vormde zijn zijden parachute een echt doelwit voor de Duitse vijand. Rod sukkelde gedurende enkele minuten om uit het harnas van zijn parachute te geraken, hopend dat hij niet gezien zou worden. Rod werd niet opgemerkt en geraakte uit zijn parachute en strompelde in het duister verder tot hij een maat tegen kwam, met wie hij via een nabij gelegen landweg naar Utah Beach trok naar hun doel causeway 1. Onderweg sloten ze aan bij een groep van 80 paratroopers die ook in de richting van het landingsstrand trokken.Later zou hij samen met Easy oprukken naar Carentan en mee strijden om de inname van Carentan, het zou van hier uit dat de Amerikaanse tanks van Utah Beach oprukten naar Omaha Beach. Op 17 september 1944 zou Rod Bain ook deelnemen aan Operation Market Garden een operatie die geheel onder Brits bevel stond, veel herinneringen had hij niet aan deze gevechtssprong behalve het feit dat de voedselbevoorrading vooral uit Ossestaart soep bestond en dat ze vooral ultra-lichte Britse sigaretten bedeeld kregen. Rod zou ook deelnemen aan de strijd om de Belgische Ardennen, volgens hem maakten ze slechts een tiental slechte dagen door onder het Duitse offensief, tot de lucht uitklaarde en de vliegtuigen hun bevoorradingen konden droppen en de paratroopers de strijd met de nodige voeding en munitie konden verder zetten. Natuurlijk leken die 10 dagen een eeuwigheid, vooral als men nog nooit zo'n koude heeft meegemaakt gedurende je ganse jonge leven. Rod Bain zou bij Easy Company blijven en mee oprukken tot aan Hitlers Adelaarsnest. Rod zou de oorlog beëindigen als korporaal en in 1945 samen met zijn strijdmakkers gedemobiliseerd worden en naar de Verenigde Staten terugkeren.
Na de oorlog zou hij zijn studies aan de Universiteit in Washington verder afwerken, het is ook daar dat hij zijn vrouw leerde kennen.Hij gaf gedurende een jaar les aan de oude Lummi day school alvorens naar Alaska te verhuizen, waar een 25 jarige carrière als docent uitbouwde.
Roderick " Rod" Bain is actueel nog steeds in leven en is hij reeds 3 maal naar Normandië terug geweest.
Ed Tipper werd geboren in Detroit, Michigan , in 1921 in een doorsnee gezin van Ierse afkomst. Drie jaar na zijn geboorte keerde de familie Tipper naar Ierland terug, terug naar hun roots, maar enkele jaren later keerden ze definitief naar Ierland terug. Het was ruim 3 jaar voor de grote eonomische depressie en de werkloosheid in Detroit begon stilaan maar zeker toe te nemen.Weinig jongeren konden zich zelfs veroorloven om hogere studies aan te vatten. Toen Japan Pearl Harbour aanviel stond Ed Tipper net als zovele Amerikaanse jongeren aan te schuiven aan een recruteringsbureau in Detroit, de laffe Japanse aanval, had een golf van patriotisme los gemaakt en iedereen wou zijn steentje bijdragen en wraak nemen voor de zovele onschuldige slachtoffers van deze daad. Daarom verkoos Ed in eerste instantie bij de US Marines te gaan omdat hij zeker was dat hij dan zo snel mogelijk ten strijde zou trekken.Maar de algemene standaarden voor de lichaams conditie van een toekomstig Marinier lag zo hoog dat Ed omwille van gebreken aan zijn gebit afgewezen werd. Ed Tipper gaf echter niet op en bleef verder zoeken, in zijn zoektocht vernam hij dat het leger met een nieuwe eenheid, de paratroopers begon. Ed bood zich aan en voor de Airborne waren zijn tanden goed genoeg.Ed werd ingelijfd en kwam in Augustus 1942 in Camp Toccoa terecht als één van de eerste leden van de Easy Company van het 506th PIR. Van de 140 mannen die de compagnie vormden zijn er actueel nog 19 in leven. De opleiding binnen het 506th was één der zwaarsten binnen de Airborne, velen konden het helse ritme van lichamelijke trainingen en gevechtsoefeningen niet aan gaven op en werden uit de paprtroopers ontslagen en naar andere gewone infanterie eenheden overgeplaatst. Sommigen konden dit helemaal niet verkroppen en pleegden zelfs uit misplaatste schaamte zelfmoord. Misplaatste schaamte , omdat ze achteraf ook hadden kunnen deel uit maken van de grootste armada die ooit een continent zou bevrijd hebben. Ed Tipper doorstond deze zware fysieke trainingen alsmede de geforceerde march naar Atlanta. Ed zou tevens de grote oversteek maken naar Europa, naar Engeland, waar hij de doorgedreven training ter voorbereiding van Operation Overlord zou doormaken.
OVERLORD, de nacht van 5 op 6 juni 1944 zouEd Tipper's enige gevechtservaring worden van de tweede wereldoorlog. Ed beleefde de verschrikking van het overvliegen van het Europese vaste land , de luchtafweer schoot onophoudelijk op de Dakota's de ene lichtflits volgde op de andere, sommige Dakota's werden neergehaald met hun volledige bemanning, anderen gingen te laag en te snel vliegen met vele sprongincidenten en verwondingen tot gevolg.De piloten waren in paniek en de groepen splitsten zich op vele vliegtuigen geraakten volledig uit koers, veel te ver van hun landingspunten, sommige sticks sprongen zelfs in volle zee, de chaos was compleet.Toen het licht op groen sprong in het vliegtuig van Tipper, sprong Ed uit het vliegtuig een levensgevaarlijke situatie bood zich onder zijn voeten.De lichtkogels floten rond zijn oren en doorboorden zijn parachute canopy. Ondanks al dit geweld geraakte Tipper zonder één enkel schrammetje aan de grond en zou hij moeiteloos D-Day en de eerste dagen na D-Day overleven. Tot het bevel kwam om naar Carentan op te marcheren en het stadje in te nemen. Na een hevige gevecht geschiedde dit, Ed werd samen met Joe Liebgott ter erkenning van de woningen vooruit gestuurd, ze drongen een winkel binnen en doorzochten hem, Tipper schoot zelfs enkele kogels in de deur van een toilet om zeker te zijn dat er zich geen vijand in verstopte, toen hij terugkeerde om naar buiten te gaan werd de winkel door een mortier getroffen en werd Tipper zwaar gewond aan zijn aangezicht armen en benen. Tipper werd naar het veldhospitaal van Utah Beach overgebracht een rit die hij ternauwernood overleefde, omwille van het feit dat de jeep met haar rode kruis eerder als doelwit voor het Duitse geschut rond reed dan dat zij voor een ziekenvervoer aanzien werd. Ed Tipper werd naar Engeland overgebracht en bracht naderhand verscheidene jaren in militaire hospitalen door.Carentan was het einde van Ed's oorlog.Ed Tipper keerde naar Amerika terug met één oog minder en een wandelstok rijker. Het Leger schreef hem in voor een hogere opleiding en Ed leed en rijker leven dan hij ooit voorzien had.Ed Tipper werd leraar.
1ste Luitenant Norman Dike werd geboren in op 18 oktober 1902 en overleed in november 1985. Norman Dike, studeerde af aan de universiteit van Yale, hij was de zoon van een Amerikaans procureur die na zijn opleiding als officier te West-Point de parachutistenbrigades vervoegde, een man als hij moest voor de prestige van zijn familie in een elite eenheid dienen.Het toeval (en vooral de kennissenkring van zijn vader) zou er toe leiden dat hij het 101st Airborne zou vervoegen. Norman Dike was niet voorbestemd om ooit in de oorlog te vechten , hij was eerder een papieren officier een bureaucraat ,maar om zijn carrière verder te kunnen uitbouwen in het Amerikaans leger en het familieprestige hoog te houden, diende hij gevechtservaring op te doen, de ambitie was de graad van minstens kapitein en hoogstens Majoor te behalen. Toen 1st Lt Frederick T. Heyliger per ongeluk door een wachtsoldaat werd neergeschoten in Nederland werd Norman Dike bevelhebbend officier van het tweede batallion van de Easy Company van het 506th PIR. Dike was door een generaal die goed bevriend was met zijn vader naar voor geschoven geweest om de post van de arme "Moose" Heyliger in te nemen, zo zou de brave Norman eindelijk de broodnodige gevechtservaring kunnen op doen, en dit dan ook nog binnen een doorwinterde gevechtseenheid. 1ste Luitenant Dike kwam onder het bevel van kapitein Richard Winters.Al gauw zag Winters dat Dike geen enkel gevoel voor bevelvoering had. Dike was niet geïntereseerd in het geen hem opgedragen werd en gaf de orders aan zijn manschappen tekstueel door ,zonder zelf iets te begrijpen of te willen begrijpen, van wat hij hen opdroeg en hem eigenlijk was opgedragen. De mannen moesten onder zijn bevel maar zelf uit maken wat de bedoeling van de bevelen komende van het hoofdkwartier waren en zelf de strategie bepalen. Zo liet hij het grootste deel van het werk binnen Easy company aan zijn secondant, 1st Lt Lynn "Buck" Compton over die samen met Sergeant Majoor Carwood Lipton het eigenlijke bevel over het 2nd Bn E/506 voerde. Het personage Dike in Band of Brothers werd er zonder enige overdrijving uitgebeeld. Norman Dike liet steeds goed gewaar worden dat het geheel van zijn taak hem niet interesseerde door constant te geeuwen en in gedachten afwezig te zijn bij besprekingen van maneuvers en bewegingen. 1st Luitenant Dike kreeg al gauw bij de manschappen de bijnaam "Foxhole Norman". Niet zonder enige reden, onder het bevel van Dike hadden ze meer schuilputten gegraven dan ze ooit bij andere bevelhebbers gegraven hadden.Dike was niet geliefd bij de mannen van Easy, zijn gebrek aan interesse en zijn voortdurend verdwijnen bij gevechtssituaties of tijdens Duitse aanvallen gaf hen weinig vertrouwen in de persoon. Gelukkig voor Easy was er Carwood Lipton, de man slaagde er steeds in het moraal van de manschappen op te krikken al dan niet met de hulp van George Luz de grappenmaker met dienst. Winters had een enorm probleem met zijn bevelhebber, hij wou hem maar al te graag door een andere Luitenant laten vervangen, maar kon dit niet daar niemand de bevriende generaal van het opperbevel wou tegen werken. Dick Winters schreef verscheidene negatieve verslagen over Norman Dike , maar geen enkele kwam tot bij het opperbevel. Een negatief verslag zou natuurlijk de bevordering in rang in gedrang gebracht hebben en men weet niet zeker wie aan deze verslagen een mouw paste een feit is zeker dat Norman Dike's carrière niet zou geblokkeerd geraken. Easy zou verscheidene dagen in het bos aan de rand van het dorp Foy doorbrengen en de Duitse beschietingen ondergaan in afwezigheid van hun commanding officer. Easy hield een oog op de verdedigingslinie vanuit het Bois Jacques gelegen tegenover Foy, in deze periode verloor het batallion veel van zijn mannen , Donald Hoobler kwam per ongeluk om het leven, door een schot van een Luger die hij bemachtigde na het neerschieten van een Duitse Ruiter, de kogel ging dwars door de slagader van zijn been. Bill Guarnere en Joe Toye verloren elk een been tijdens de Duitse artillerie beschietingen, Joe Toye was niet tijdig in zijn mangat geraakt en werd door het spervuur getroffen, Guarnere hoorde zijn vriend schreeuwen en poogde hem op te halen toen een tweede artillerie barrage losbrak. Lynn "Buck" Compton die heel goed bevriend was met Toye en Guarnere kraakte psychologisch en werd met zogenaamde vriesverbrandingen aan de voeten naar een veldhospitaal overgebracht. Skip Muck en Alex Penkala kwamen beiden om het leven toen een mortiergranaat hun mangat trof. En het lijden van Easy was nog niet voorbij. Toen het hoofdkwartier besliste het dorpje Foy in te nemen en Dick Winters deze orders doorgaf aan Luitenant Dike, brak voor Easy één van haar zwaarste momenten aan. Foxhole Norman had nog nooit een aanval geleid en raakte volledig het noorden kwijt. Easy zat vastgepind aan de rand van het dorp en vormde een ideale schietschijf voor de Duitse bezetters. Dike besloot niet meer te avanceren en stuurde I Company aan de andere zijde van het dorp in een omcirkelende beweging. Captain Winters zag wat er gebeurde en wist dat Easy op deze wijze verloren zou zijn en daar hij een uitdrukkelijk verbod had van Kolonel Sink om te aanval te leiden stuurde hij Ronald "Sparky"Speirs naar de geblokkeerde eenheid om de situatie op te lossen en de aanval naar een goede afloop te leiden. Dit geschiede, Speirs veroverde op een ongelooflijk heroische wijze Foy. Norman Dike werd door het opperbevel van het 506th PIR opgedragen als aide de camp van Generaal Taylor. Luitenant Norman Dike werd een heel goede assistent voor de generaal en zou het maken tot de rang van Kapitein. Het feit blijft dat Dike geen gevechtsofficier was , maar een uitstekend papierverwerker op het hoofdkwartier die heel wat belangrijke beslissingen en benoemingen tot hogere graden met een voortreffelijk snelheid liet geschieden.
Bij de aanval ,op Foy werd Frank Perconte gewond en werden de soldaten Mellin , Sowosko, alsook de gebroeders Kenneth en Harold Webb gedood. Easy begon het Ardennen offensief met 154 manschappen officieren en vervangingen inbegrepen en kwam uit de Ardennen met slechts 64 manschappen die klaar waren om de strijd verder te zetten.
Op 2 november 2001 verliet een kapitein van de Screaming Eagles deze wereld om een reünie bij te wonen met Joe Toye, Doc Roe, Harry Welsh, Nixon en Gordon. Fredrick T. " Moose" Heyliger overleed die nacht te Concord USA. Frederick T. Heyliger huwde na de oorlog , om exact te zijn in 1964 met Mary.Moose zoals hij genoemd werd bij Easy Company was nog geen haar veranderd sinds zijn militaire dienst, hij hield van het leven in de open lucht, kamperen en vissen. Volgens zijn echtgenote sprak Freerick T. "Moose" Heyliger bijna nooit over zijn bijdrage aan de oorlog in Europa.Hij antwoorde steeds op dezelfde wijze indien men hem de vraag stelde, " Ik heb er deel van uitgemaakt en heb het oorgemaakt en overleefd, ik hoef er niet over te praten. Als Moose over de oorlog sprak, sprak hij vooral over de parachutes en parachutesprongen als over de wapens en de tanks, maar nooit over zij aandeel in de oorlog. Misschien normaal voor een man die eigenlijk een grote toekomst had binnen de Easy Company van het 506th Parachute Infantry Regiment, maar door een dom incident het einde van de oorlog zou doormaken in een militair hospitaal. Frederick T. "Moose" Heyliger was een uitmuntend militair en een goede gevechtsleider, die met het 506th in Normandië vocht en dus deelnam aan de hectische sprong van de nacht der nachten op D-Day. Moose overleefde zijn vuurdoop en keerde naar Engeland terug voor een wel verdiende rust, maar geen lange rust, want in september zou hij deelnemen aan Operation Market Garden. Initieel verliep operatie Market Garden vlekkeloos voor toenmalig Luitenant Heyliger. Ondanks het mislopen van de operatie zelve. Richard Winters was tot kapitein bevorderd geweest voor zijn heldhaftig gedrag tijdens de gevechten in Nederland en vooral voor het op de vlucht jagen van een SS-eenheid, die de nacht voor Winters optreden Majoor Oliver Horton van zijn leven beroofd hadden tijdens een aanval op zijn tijdelijk hoofdkwartier. Met de bevordering van Winters tot kapitein werd deze laatste doorverwezen naar het HQ van het 506th en kwam de plaats van bevelvoerend officier vrij. De man die in aanmerking om C.O. van het 2nd Bn E/506 PIR te worden was dus Luitenant Frederick T. "Moose" Heyliger. Winters omschreef "Moose "Heyliger als een ideale bevelhebber voor Easy company, hij viel in de smaak bij de manschappen en wist heel goed wat hij deed en kon net als Lynn "Buck" Compton heel goed leiding geven in een gevechtssituatie. Moose Heyliger was een berg van een man, onbeweegbaar en sterk, robuust gebouwd en had een subtiel gevoel voor humor en vooral een heel menselijk gevoel tegenover de mannen over wie hij het bevel voerde, als geen ander wist Moose Heyliger wat een soldaat in het volle van de strijd te verduren kreeg, hijzelf was één van hen hij streed mee aan hun zijde en kende de geluiden van flitsende kogels, schreeuwende gewonde vrienden en de geur van de dood. Heyliger kreeg dus het volle vertrouwen van de Band of Brothers en ook van Richard "Dick" Winters. Moose Heyliger kreeg dan ook het bevel over een reddingsoperatie waarvoor Easy geselecteerd geweest was door het opperbevel in Nederland. Zoals men misschien reeds weet was Operatie Market Garden voor een kwart mislukt en hadden de Britten hun 6th Airborne Division te Arhem verloren en was een gedeelte geblokkerd geraakt aan de andere zijde van de Rijn. Easy company werd gevorderd om deze soldaten uit hun hachelijke positie te halen en in het diepst van de nacht met roeiboten de Rijn over te steken. Moose Heyliger kreeg het bevel over deze operatie die hij zonder enig menselijk verlies tot een goed einde bracht. Fredrick T."Moose" Heyliger verkreeg voor deze reddingsoperatie het Order of the British Empire. Op Halloweennacht was Heyliger op stap met Winters, ze waren de toekomstige operaties en Easy Copany aan het bespreken, tezelfdertijd probeerde Dick Winters de robuuste Moose Heyliger ook beter te leren kennen. Beide mannen volgden een spoorbaan en kwamen op een wachtpost uit, de onervaren soldaat met wacht riep hen halt toe, en Heyiger antwoorde hierop met zijn naam en Winters naam en vergat het paswoord toe te voegen, de soldaat twijfelde geen moment en alvorens beide mannen het wachtwoord konden uitbrengen werd Heyliger door drie schoten in het bovenlichaam getroffen. Heyligers geluk zat in de aanwezigheid van Kapitein Winters. Deze belette dat hij nog meer kogels in het lichaam kreeg, Winters redde Heyligers leven niet enkel hierdoor maar ook door samen met Harry Welsh de nodige eerste zorgen toe te dienen. Het was op dat punt dat de oorlog voor Frederick T." Moose" Heyliger eindigde en hij zijn laatste medaille verkreeg het Purple Heart. Tijdens zijn revalidatie in Engeland kon men de struise Heyliger vinden in de Engelse bossen waar hij zijn tijd besteede aan het observeren van vogels, hij was niet het type dat op vrouwenjacht ging en tot uren in de nacht ging drinken, hij was een natuurmens van het platteland en het is als plattelands jongen dat hij heen ging, zonder veel bombarie en het geheel van zijn oorlogservaringen met zich meenemend, zijn vrouw en kinderen leerden pas meer hierover bij de verfilming van Steven Ambroses Band of Brothers.
Darryl "Shifty" Powers was de scherpschutter van Easy Company en één van de nog levende leden van het 2nd Bn E/506. Shifty groeide op in Clincho, Viginia.Van kindsbeen af poetste de jonge Shifty Powers schoenen in de straat om geld te sparen voor munitie voor zijn .22 karabijn.Shifty ging met zijn geweer op eekhoorntjes jagen in de ruime bossen rondom Clincho. Met de jaren oefening groeide Shifty uit tot een ware scherpschutter, hoewel hij daar zelf steeds bescheiden over gebleven is. Voor Shifty was Earl "One Lung" McClung de beste schutter van Easy company. Een feit staat vast, en dit volgens vele van zijn vrienden en kenissen, de jong Shifty kon een muntstuk in de lucht gooien en het met zijn geweer in één hand gesteund onder de arm oorzeven in volle vlucht. Darryl "Shifty" Powers zou na zijn school periode op een scheepswerf van de US Navy werken samen met ene Robert " Popeye" Wynn. Toen de oorlog voor Amerika uitbrak vervoegden beide mannen de paratroopers.Darryl Powers was toen 18. Camp Toccoa was voor Darryl de volgende uitdaging in zijn leven, het harde trainingsleven, het oplopen van mount Currahee zouden hem echter niet breken, Shifty voelde dat dit zijn ding was en ging tot het uiterste om zijn para brevet te behalen net als zijn vrienden. Een van de harde feiten uit de opleidings periode waren de vele marchen met lege veldflessen en dit gedurende uren en kilometers, alsook diegene met volle veldflessen van de welke men onderweg niet mocht drinken. Luitenant Sobel zou dan na zulks een march aan de paratroopers in spee vragen om hun veldflessen te openen en te ledigen, indien een veldfles te vlug leeg was zou dit er op wijzen dat de kandidaat paratrooper van zijn veldfles gedronken had. De arme rommel die hierop betrapt werd mocht dan helemaal alleen de march over doen. Een van die slachtoffers zou Pvt Smokey Gordon zijn. Sobel zou dan ook alles te werk gesteld hebben om het zwakke element te doen opgeven, om de paratroopers te verlaten en naar een andere eenheid te vertrekken als veel te zwakke schakel voor deze elite eenheid. Shifty bleef gedurende zijn hele periode stevig bevriend blijven met Popeye Wynn. Shifty trainde ook op het beheersen van zijn ademhaling om het beste schot te kunnen leveren op een doelwit, een techniek die hij helemaal op zich zelf uitwerkte, want dit maakte niet echt deel uit van de basistraining en de schietoefeningen. Shifty was dan ook een beheerst en gevreesd schutter, de mannen van Easy waren maar al te blij dat hij één van hen was en geen Duitse vijand. Bepaalde oefeningen waren ook zeer stresserend voor de jonge recruten, zo maakte Shifty enkele slaaploze nachten door toen hij in Fort Benning voor het eerst zijn eigen parachute leerde vouwen. Shifty zou er in het begin, net als vele anderen, steeds wakker gelegen hebben zich afvragend of hij zijn parachute wel juist dicht gevouwen had. Begrijpelijk want één fout zou de dood betekend hebben, wat de mannen natuurlijk niet wisten was dat de instructeurs in het begin de parachutes lieten checken door gebreveteerde vouwers. En de opleiding en uitleg was van dusdanige kwaliteit dat fouten bijna uit te sluiten waren. Shifty vertrok ,drie maanden na dat het 506th aan het 101st Airborne werd verbonden , samen met de andere leden van Easy Company naar Engeland, om zich daar voor te bereiden op D-Day. In de nacht van 5 op 6 Juni 1944 vloog hij samen met hen het kanaal over richting Franrijk, Normandië. Toen Shifty zich klaar maakte voor de sprong op Normandië hoorde hij de kogels van de luchtafweer door de lucht suizen en tegen de romp van het vliegtuig tikken. Toen hij sprong bemerkte hij dat de linker motor van zijn Dakota in brand stond. Net als vele anderen kwam Shifty afgescheiden van zijn eenheid in Franrijk terecht en was hij eigenlijk vrijwel onmiddellijk op zichzelf aangewezen. Hij ontmoette twee andere troopers en besefte maar al te vlug dat hij niet enkel tussen de typische Normandische hagen stond die de boeren hun velden van elkaar en de weg afscheidden, maar ook dat ze minsten op 1 dag marcheren van hun eigenlijk doel waren geland. Shifty en zijn twee lotgenoten brachten hun nacht door bij een wegblokkade van het 82ste. s'Anderdaags zouden ze hun weg vervolgen, op een gegeven moment zouden ze zelfs het wrak van eenzweefvliegtuig op hun pad kruisen. In dit zweefvliegtuig bevond zich een jeep , de mannen dachten sneller te avanceren door deze te gebruiken, maar de jeep zat in de romp van het zweefvliegtuig vastgeklemd. Ze dachten door een gedeelte van het zweefvliegtuig te verbranden de jeep vrij te krijgen maar het lie anders af, het vliegtuig brandde helemaal uit , jeep inbegrepen. De paprtroopers zetten hu weg dus maar te voet verder. Uiteindelijk vonden ze hun eenheid terug en gingen ze het gevecht om Carentan aan. Te Carentan zou Shifty zijn scherpschutters kwaliteiten aan zijn maats tonen door een Duitse scherpschutter neer te schieten en de tweede man aan een zware mitrailleur neer te schieten, geen gemakkelijk schot want deze laatste zat vesrschanst achter de vensterbank van een huis op zo'n 200 meter van Shifty. Het 506th zou veel later dan eerst voorzien naar Engeland terugkeren, om uit te rusten in voorbereiding van Operatie Market Garden. Powers zo op een zonnige dag in Nederland landen. De gevechten zouden er hard zijn , maar minder hard voor hem dan voor zijn Britse lotgenoten die in de meeste gevallen afgeslacht werden. Op een nachtelijke patrouille zou Shifty zich een bult verschieten bij het horen van het geluid van een avancerende man, hij twijfelde even en zou op het moment dat hij zijn geweer schouderde bemerken dat hij terecht getwijfeld had , zijn roep Flash werd met Thunder beantwoord. Het was zijn vriend Bill King die gewond was geraakt en zonder enige toestemming het hospitaal had verlaten om terug naar zijn eenheid te keren. Shifty zou ook deelnemen aan het gevecht om Bastogne.Voor Shifty was niet de slag om Bastogne het ergste maar wel de koude die je door merg en been ging.Zelfs op de dag van vandaag zou Shifty bij het zien van sneeuw aan de Belgische Ardennen terugdenken, zich voor de ogen houdend at hij gelukkig niet meer daar was.In de Ardennen zou Shifty te Foy nog eens zijn talent tonen door alweer een Dutse sluipschutter te doden , deze maal verstopte deze zich in een dakvenster, Shifty mocht en zou niet missen want zijn vriend Carwood Lipton had zichzelf tot schietschijf met dienst omgedoopt. Shifty zou met easy tot aan het Adelaarsnest gaan, na de inname begon een lange periode van wachten en punten tellen, enkel de soldaten met het nodige aantal punten konden terugkeren naar de verenigde staten, maar Shifty had ondanks zijn bronze star niet genoeg punten om naar huis te mogen keren. Maar toch zou hij naar huis gaan, Easy had hem uitgeloot en Sifty vertrok, echter om maanden na de anderen in Amerika aan te komen. De arme Shifty werd het slachtoffer van een verkeersongeval en brak hierbij zijn bekken en benen . De overlevenden van Easy zijn Shifty nog steeds dankbaar voor zijn scherpschutters talent.
Over Sgt William F. Kiehn is weinig bekend, uit de gevechtsverslagen in het currahee scrapbook kan men opmaken dat hij één der oud gedienden was binnen de Easy Company, één van die mannen die er van het prille begin bij was. Bill Kiehn moet echter een onopvallende maar gedreven persoon geweest zijn.Hij werd niet vermeld in de mini-serie en ook niet in Ambrose's boek Band Of Brothers. Bill Kiehn begon zijn oorlogsloopbaan als Private First Class, nam deel aan de D-Day en -after D-Day operaties en werkte zich op tot de graad van korporaal, wat toch heel wat zegt over het type soldaat. Het is algemeen geweten dat goede soldaten zich binnen het Amerikaanse leger systeem gemakkelijk de gradenladder opwerken. Wat voor mij dus betekent dat deze man een goed soldaat moet geweest zijn. Naderhand nam hij in september 1944 deel aan Operation Market Garden wat hem zij sergeantsstrepen zou opleveren. Uit wat over hem geregistreerd werd kon ik opmaken dat hij tijdens de gevechten gewond raakte , wat hem ook het purperen hart met eikenbladeren opleverde. Sgt William "Bill" Kiehn zou ook deelnemen aan de strijd om de Ardennen. Hij zou zonder al te veel problemen de harde gevechten om en rond Bastogne doorstaan en overleven. Maar helaas zou hij het einde van deze vermaledijde oorlog niet halen. Voor Bill Kiehn kwam de oorlog tot een eind toen het 506th PIR naar de Elzas gestuurd werd, Hitler had daar een schuchter en allerlaatste tegenoffensief gelanceerd. Easy werd naar Hagenau gestuurd in de Duitse Elzas ook weer eens om over de frontlijn te waken, het was daar dat Sgt William F." Bill" Kiehn om het leven kwam op 10 februari 1945, op slechts enkele maanden van het totale einde van de tweede wereldoorlog.
Soldaats gegevens :
William F. Kiehn
Serial : 19114027
506th PIR
plaats van indiensttreding : Washington DC
datum van overlijden : 10/02/1945
begraafplaats : Epinal US Cemetery te Epinal Frankrijk.
beloningen : Purple Haert with Oak Leaf Cluster .
Bedankt "Bill" jouw offer is niet voor niets geweest.
Foto : Hank (rechts) samen met Popeye Wynn (links)
Pvt Henry " Hank" Zimmerman
Hank Zimmerman was een van de Easy Company veteranen die niet werd opgeleid in Toccoa en later in de oorlog ging deelnemen aan de strijd. Hij kreeg het wel meteen voor de kiezen. Hij werd nl. ingezet bij de gevechten in Bastogne die de geschiedenis zouden ingaan als een van de hevigste en zwaarste van de Tweede Wereldoorlog.
Hank werd geboren in Larksville, PA in 1925 en groeide op in een klein stadje in de omgeving van Wilkes Barre-Scranton waar de mijnbouw de voornaamste inkomstenbron was. Toen hij ongeveer 16 was en zelf in de mijn had gewerkt, verhuisde het gezin naar Elisabeth, NJ. Daar ging hij werken in Phelps Dodge in de productie van koperdraad en later kabels. Toen de oorlog uitbrak vroeg hij zijn vader of die voor hem wilde tekenen zodat hij het leger in mocht maar hij weigerde. Hij ging in dienst op 18 jarige leeftijd nadat hij 3 keer was geweigerd omdat hij te hoge bloedsuikers had. Hij wist echter een officier over te halen en werd aangenomen. Op 30 december 1943 ging hij het trainingskamp in.Tijdens de training in Camp Croft, SC. kwam er op een dag iemand de barakken binnen en vertelde dat ze vrijwilligers zochten voor de airborne. Omdat hij er altijd op uit was om iets spannends mee te maken dacht hij dat het iets voor hem was. Op dat moment waren ze nog niet aan een compagnie toegevoegd. Nadat hij zijn opleiding had afgemaakt in Ford Benning, GA (hij genoot zijn opleiding nl. niet in Currahee, Toccoa) werd hij naar Engeland verscheept om daar te wachten totdat hij aan een onderdeel te worden toegevoegd. In november 1944 werd hij eindelijk naar Mourmelon in Frankrijk gestuurd waar hij aan de E compagnie van het 506 regiment van de 101ste Airborne Divisie werd toegevoegd. De Easy Compagnie die later bekend zou worden als de Band of Brothers. Op een dag kwam eindelijk het bevel om de vrachtwagens in te gaan. Pas toen ze al een tijdje onderweg waren kregen ze te horen dat ze naar Bastogne gingen. Toen ze daar aankwamen zagen ze veel soldaten het gebied verlaten. Het waren jonge soldaten die vertelden dat de Duitsers enkele eenheden hadden omsingeld. Het commentaar van Easy was: "Poor Bastards". Easy was getraind om achter vijandelijke linies te vechten wat inhield dat ze altijd omsingeld waren. Een andere reactie van Easy was: "Wij zijn het ontvangstcommité." Ze pakten alle munitie en geweren die ze van de terugtrekkende soldaten konden bemachtigen omdat ze zelf geen kans hadden gehad om die van henzelf mee te nemen toen ze uit Mourmelon vertrokken. Zeggen dat ze niet bang waren zou een leugen zijn. Ze liepen allemaal op de top van hun kunnen maar waren er toch klaar voor om te doen wat gedaan moest worden. Het weer was het slechtste dat er ooit in die omgeving was geweest. Het brak alle records. Het was er onder nul en ze waren niet uitgerust met de juiste winterkleding. Om te voorkomen dat hun voeten bevroren (wat bij velen ondanks alle zorg toch gebeurde) wikkelden ze hun voeten in lappen en andere dingen die ze daarvoor geschikt achtten.Het was noodzaak om vaak sokken te wisselen zodat die konden drogen. Ze vonden enkele Duitse gesneuvelden maar alles wat ze konden doen.Majoor Winters, die toen nog kapitein was, was hun compagnies commandant en een hele goeie. Ze hoorden verhalen hoe Amerikaanse krijgsgevangen door de Duitsers waren afgeslacht. Toen ze dat hadden gehoord probeerden ze iedere Duitser te doden die ze konden doden. Hank had altijd een goeie verhouding met Winters en deed wat hij hem opdroeg omdat hij zijn meerdere was en vond dat hij over meer informatie beschikte dan hijzelf. Terwijl ze in Bastogne en Foy waren raakte hun munitie en andere voorraden op. De lucht zat vol met sneeuw. Hoewel ze zwaar op de proef werden gesteld was hun moraal hoog. De sergeant van Hank en Hank zongen samen zo hard als ze konden "Paper Doll" om de Duitsers te laten horen dat ze er niet onder te krijgen waren.Op een gegeven moment kwam de vijand in het dennenbos waar Easy was ingegraven. Ze droegen witte lakens om niet op te vallen maar wat toch het geval was. Ze konden door Easy onder vuur worden genomen en leden zware verliezen .Terwijl hij in de bossen jacht maakte op de vijand vond Hank op een gegeven moment enkele gesneuvelde Duitsers. Hij stopte kort bij een van de soldaten waar toevallig zijn oog op viel. Hij leek nog maar 14 jaar. Hank kon maar niet begrijpen dat zo'n jonge kinderen (hij was zelf dus pas 19) en zelfs oudere mannen van 40-50 of nog ouder, betrokken waren bij die gevechten.Hank geloofde stellig dat zij alleen maar overleefden omdat ze de instelling hadden dat hun leven elk moment voorbij kon zijn waardoor ze van moment tot moment leefden. Ze waren er continue mee bezig hoe ze hun maten konden beschermen en voorkomen dat die werden gedood, zonder daarbij op hun eigen leven te letten. Dat werd overduidelijk bewezen door de heldhaftige actie van Bill Guarnere toen die Joe Toye in veilgheid trachtte te brengen nadat die zijn been was afgeschoten. Zoals in de tv-serie is te zien, verloor Bill door die actie ook zijn eigen been.Iets anders wat Hank altijd is bijgebleven speelde zich af in een klein dennenbos toen een van hen in zijn schuttersputje door scherven werd getroffen. De jongen verloor daarbij zijn arm. Toen hij werd opgehaald om verpleegd te worden vroeg hij heel kalm of ze zijn horloge van de arm wilde halen omdat hij die van zijn vader had gekregen en hem niet wilde verliezen.Na Alsace werden ze teruggebracht naar Mourmelon om wat op krachten te komen. Daarna begonnen ze aan hun mars door Duitsland en staken ze de Rijn over. Er was toen nog maar heel weinig Duitse tegenstand. Op 29 april 1945 ontdekte Easy het eerste concentratiekamp. Een werkkamp. Daar vonden ze lijken en veel mensen die niets anders waren dan vel over been. Die arme mensen vroegen wanhopig om water en eten maar ze moesten het met mate geven omdat ze anders doodziek zouden worden door het plotseling toedienen van voedsel en water. Dat was een aanblik waar Hank totaal niet op was voorbereid. Hij vertelde me dat hij hoopte en bad dat hij dat ook nooit meer zou meemaken. Het algemene gevoel van iedereen was een gevoel van walging omdat niemand zich kon voorstellen dat een mens dit een ander kon aandoen. Iedereen was zeer aangedaan door wat ze hadden gezien.
Hun volgende doel was het Adelaars nest van Hitler in Oostenrijk. Zijn sergeant stuurde hem samen met enkele anderen er op uit om vervoer te regelen. Ze liepen langs de auto van Hitler maar hij wilde niet starten. Ze vonden ook andere auto die achter geen wielen hadden. Uiteindelijk vonden ze een brandweerauto die wel startte. Ze reden ermee door Berchtesgaden terwijl ze de sirene lieten loeien. Toen ze weer terug waren bij het huis van Hitler kregen ze opdracht de auto weer terug te brengen omdat men vond dat het geen juist vervoer voor hen was. Ook vonden ze behoorlijk wat cognac in een van de kelders waarvan sommigen meer nuttigden dan goed voor hen was. Ze waren van plan om dat aan niemand te vertellen maar de volgende dag was het een feit van algemene bekendheid.
Nadat Duitsland was verslagen waren ze klaar om naar de Pacific te gaan maar tegen de tijd dat ze moesten vertrekken was de oorlog daar ook voorbij.
Luitenant Kolonel Ronald" Sparky Spears" de held van Foy is niet meer
Luitenant-Kolonel Ronald Speirs heeft ons op 11 april 2007 op enkele dagen van zijn 87ste verjaardag verlaten.
Speirs behaalde tijdens de tweede wereldoorlog het Purple Heart, de Silver Star en de WWII Victory Medal.
Speirs werd geboren op 20 april 1920 te Edingburgh Schotland. Hij voerde tijdens de tweede wereldoorlog het bevel over D company van het 506th PIR en vervolgens over de Easy company van het 506th PIR. Hij vocht de Koreaanse oorlog en werd gouverneur van de Spandau gevangenis.
Hij werd plotseling geveld door een hartstilstand.
Historisch Intermezzo : DE OORSPRONG VAN DE SWASTIKA
DE OORSPRONG VAN DE SWASTIKA en HAAR GESCHIEDENIS
De swastika, ook wel bekend als hakenkruis, is het meest heiligesymbool uit het hindoeïsme en Jaïnisme en wordt tevens gebruikt in het boeddhisme. Het symbool komt echter ook voor op vroeg-christelijke graftomben in de catacomben bij Rome, op Griekse en Romeinse mozaïekvloeren uit de oudheid en op houten klompen van Noorse Vikingen uit de vroege Middeleeuwen. Sinds de Tweede Wereldoorlog is het hakenkruis in westerse landen vooral een symbool geworden van de nazi's. Adolf Hitler zou het zonnerad-symbool bij excentieke Duitse-nationale groeperingen hebben kunnen leren kennen maar noemt in zijn autobiographische "Mein Kampf" de swastika uit het wapen van de Theoderich Hagn, abt van het klooster in Lambach waar de jonge Adolf koorknaap was niet, hij moet de in 1860 boven kerkdeur en poort aangebrachte wapenschilden met "een gouden swastika met omgebogen punten, op een blauw veld" desondanks dagelijks hebben gezien.
De NSDAP hees in de zomer van 1920 voor het eerst een swastikavlag. Hitler en zijn aanhangers waren zo enthousiast over hun nieuwe vaandel met het oude "Germaanse" motief dat de "de uitwerking ervan was als de uitwerking van een brand."
De oudste swastika's zijn gevonden bij de vroege bewoners van het Euraziatische continent (Indusbeschaving), maar ze werden wellicht onafhankelijk daarvan gebruikt door de Indianen van Amerika. In India wordt de swastika nog altijd gebruikt bij spirituele en civiele ceremoniële gelegenheden. De meeste tempels in India en Nepal, maar ook huwelijksfeesten zijn versierd met swastika's en het symbool is verwerkt in bijvoorbeeld metalen hekwerken voor ramen en deuren en aangebracht boven de voordeuren van woningen en andere gebouwen.
De swastika is ook een van de symbolen die voorkomen op afbeeldingen van de voet van Boeddha. In het Chinees boeddhisme is de swastika vaak terug te vinden op de borst van Boeddhabeelden.
Aan het begin van de twintigste eeuw werd de swastika wereldwijd nog gebruikt als een symbool van voorspoed en geluk. Zo stond de swastika op de rand van boeken van de Anglo-Indische schrijver Rudyard Kipling en werd het symbool gebruikt binnen de padvindersbeweging van Robert Baden-Powell.
Deze associatie is echter niet te danken aan de oorspronkelijke betekenis van de swastika. Het hakenkruis ziet er ook anders uit dan een swastika. Zo wordt de swastika weergegeven met louter horizontale en verticale lijnen. Het hakenkruis heeft daarentegen alleen schuine lijnen. In feite is het hakenkruis een swastika die 1/8 slag gedraaid is.
Vóór de opkomst van Hitler was de swastika in Europa bekend geraakt door de archeologische ontdekkingen van Heinrich Schliemann, die het aantrof op de vindplaats van het oude Troje en het associeerde met de vroege migraties van de Indo-Europese (Arische) volkeren. De Nazi's namen het over van eerdere Duitsenationalistische "völkische" bewegingen, die het als symbool van hun "Arische" identiteit gingen beschouwen, een concept dat door theoretici als Alfred Rosenberg gelijkgesteld zou worden met een Noords meesterras dat volgens hem in het noorden van Europa moest zijn ontstaan. De swastika is nog altijd een kernsymbool voor neo-nazigroepen en wordt ook door allerlei actiegroepen gebruikt om het vermeende nazi-achtige gedrag van groepen die zij bestrijden, mee aan te duiden.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het traditionele gebruik van de swastika ontmoedigd. Al is het symbool nog vele jaren erna nog gebruikt door lokale overheden. Er zijn wel pogingen gedaan het publiek in het westen voor te lichten over de prehistorische oorsprong van de swastika en op te roepen om verder te kijken dan de vrij recente associatie met de Nazi's, maar die hebben tot op heden weinig verandering gebracht. De Aziatische religieuze beweging Falun Gong, die steun en aanhang in het westen zoekt, ziet zichzelf ertoe genoodzaakt telkens uit te leggen dat de door hen gebruikte swastika's niet voor nationaal-socialisme ,maar voor positief bedoelde aspecten staat.
In Nazi Duitsland werden onderscheidingen en wapenschilden uiteraard veelvuldig met swastikas versierd. Tegen het dragen van onderscheidingen met hakenkruizen trad de regering van de Bondsrepubliek streng op; het is verboden en strafbaar.Op de onderscheidingen die nog wel gedragen mogen worden, het IJzeren Kruis, Duitse Kruis en de Orde van Oorlogsverdienste moet het hakenkruis zijn vervangen door een eikenblad of een jaartal "1939". Ook het verzamelen of afbeelden van onderscheidingen met hakenkruizen is aan strenge regels onderworpen. In Finland zijn de hakenkruizen in de kleinoden van Finse onderscheidingen in slechts één geval verwijderd; de keten van de vaak aan Europese staatshoofden verleende Orde van de Witte Roos (Finland) werd in 1963 van de prominent afgebeelde hakenkruizen ontdaan. In de versierselen van de Orde van het Vrijheidskruis (Finland) en ook op de standaard van de Finse president wordt de swastika nog steeds afgebeeld. In de familiewapens van de Nederlandse en Vlaamse families Dröge, de Koning, Sonnema, Ebbinge en van den Elzas komen swastikas voor.Na de Tweede Wereldoorlog heeft menigeen het hakenkruis in het familiewapen vervangen door een ander ornament.
Etymologie en alternatieve namen *****************************
Het woord swastika is afgeleid van het Sanskriet स्वस्तिक (svastika), dat de betekenis heeft van dat wat gunstig of gelukbrengend is en in het bijzonder als teken voor personen en objecten om hun geluk mee aan te kondigen. Het woord is opgebouwd uit su (overeenkomend met het Griekseευ-), dat "goed" betekent en uit as dat "zijn" betekent met achtervoegsel ti; svasti betekent dus "wel-zijn" en staat voor "iets dat algeheel welzijn of geluk brengt". Het achtervoegsel -tika betekent letterlijk ook teken; daarom wordt in India ook wel eens de alternatieve naam shubtika (letterlijk goed teken) gebruikt. Het woord wordt het vroegst gevonden in het Klassieke Sanskriet (in de epische verhalen Ramayana en Mahabharata).
Alternatieve woorden voor de swastika:
hakenkruis
zonnewiel, een naam die ook wel wordt gebruikt voor het zonnekruis
tetraskelion, Grieks voor "vierbenig" (vergelijk triskelion)
de zwarte spin, voor mensen in Midden- en West-Europa
fylfot (dat "vier-voet" betekent, voornamelijk gebruikt in wapenkunde en architectuur)
Geometrie en symboolfunctie ************************
De armen van de swastika kunnen verschillende breedtes hebben en zijn meestal (maar niet altijd) rechtlijnig. De swastika is chiraal (d.w.z. geen spiegelsymmetrie bezittend), maar de twee spiegelbeeldige varianten hebben de symmetrie van een cyclische groep (C4), omdat iedere rotatie van 90 graden weer dezelfde figuur oplevert.
De spiegelbeeldige varianten worden dikwijls genoemd:
linkswijzend en rechtswijzend (zoals afgebeeld)
linksdraaiend en rechtsdraaiend
met de klok mee of tegen de klok in
De bovenste aanduiding verdient de voorkeur omdat niet duidelijk is welke kant de twee varianten op zouden moeten draaien. Als kruis beschouwd wijst de swastika in de vier hoofdrichtingen. De belangrijkste associatie is die met de zon, maar er worden ook wel eens associaties met de rotatie van de nachtelijke sterrenhemel rond Polaris in het noordelijke halfrond genoemd.
Sauwastika
Een links wijzende vorm van de swastika wordt aangeduid met sauwastika (ook vaak geschreven als sauvastika). In de hindoetraditie wordt deze vorm van de swastika over het algemeen als kwaadaardig beschouwd. De rechtswijzende variant wordt in India het allermeeste aangetroffen. In de Indiase religies worden de varianten zelden beiden gebruikt, maar in het Boeddhisme buiten India (bijvoorbeeld in Tibet en China) treft men de linkswijzende swastika wel aan.
Sauwastika's worden onder meer gebruikt door de volgelingen van de van oorsprong Tibetaanse Bön-religie om aan te tonen dat ze een andere godsdienst hebben dan de volgelingen van het Tibetaans boeddhisme die een swastika gebruiken. De betekenis van beide symbolen is voor de volgelingen van beide religies dezelfde. In India is een linkswijzende swastika altijd een onbedoelde fout van de maker.
Kunst en architectuur *******************
De swastika is een veelgebruikt motief in de tegenwoordige hindoe-architectuur en in de Indiase kunst, maar was dat vanouds ook in de Westerse architectuur. Zo komt men de swastika tegen in mozaïeken, op friezen en op andere bouwstructuren uit de oudheid. Griekse architectuurontwerpen uit de oudheid zijn vergeven van de in elkaar grijpende swastika motieven. Verwante symbolen in de klassieke Westerse architectuur zijn onder andere het kruis, de driebenige triskele of triskelion en de afgeronde lauburu. De swastika is ook aangetroffen in Pictische grottekeningen, op Grieks aardewerk, op oude Noorse wapens en werktuigen en zelfs op hun klompen. In Frankrijk werd het symbool zo'n zevenduizend jaar geleden in grotwanden gekrast en ook in oude grottekeningen in India zijn swastika's gevonden.
In Chinese, Koreaanse en Japanse kunstvormen wordt de swastika vaak als patroon gebruikt. Een van deze Japanse patronen wordt sayagata genoemd en bestaat uit zich herhalende links- en rechtswijzende swastika's die door lijnen met elkaar verbonden zijn. Het swastikasymbool werd ook op uitgebreide schaal aangetroffen in de ruïnes van de stad Troje.
In de Grieks-Romeinse kunst en architectuur en in de Romaanse en Gotische kunst van het Westen is de enkelvoudige swastika relatief zeldzaam en wordt hij meestal aangetroffen als een zich herhalend element in een randmotief. Zo'n motief van in elkaar grijpende swastika's is bijvoorbeeld te zien in de vloer van de kathedraal van Amiens in Frankrijk. Een rand van in elkaar grijpende swastika's was een veel voorkomend motief in de Romeinse architectuur en kan ook in meer recente gebouwen als neo-klassiek element worden aangetroffen.
Religie en mythologie ******************* Hindoeïsme
De swastika wordt algemeen aangetroffen in hindoetempels, op altaren, in afbeeldingen en iconografie waar ze als zeer heilig wordt beschouwd. Hij komt voor bij alle hindoehuwelijken, op festivals, bij ceremoniële gelegenheden, op huizen en boven deuren, op kleding en sieraden, op transportmiddelen (bussen, vrachtwagens) en zelfs als decoratie-element op voedingsmiddelen zoals cakes en gebak en op geschenken en briefpapier. De hindoegod Ganesha wordt vaak afgebeeld als zittend op een lotusbloem op een bed van swastika's.
Ook het Aum of Om teken is heilig in het hindoeïsme, maar waar het Om-teken staat voor het primordiale geluid van de schepping, is de swastika een puur geometrisch teken waar geen geluid mee is geassocieerd.
Spiritueel symbool
Als spiritueel symbool staat de verticale lijn in de swastika voor het (oneindige) Kosmische Bewustzijn (purusha) en de horizontale lijn voor het Scheppende Principe (prakrti). De armen van de swastika geven de evolutionaire dynamiek en voortgang aan, die purusha en prakrti samen in het universum teweegbrengen. In zijn rechtswijzende vorm vertegenwoordigt de swastika dus de evolutionaire voortgang van het universum met al zijn wezens (pravritii), terwijl de linkswijzende vorm staat voor involutie of teruggang (nivritii). Vanwege deze spirituele betekenis wordt de swastika in allerlei yantra's en andere religieuze ontwerpen gebruikt.
De swastika wordt tevens gezien als wijzend naar alle vier de geografische hoofdrichtingen (noord, oost, zuid en west) en daarom wordt hij ook geassocieerd met stabiliteit en verankering. En hij wordt gebruikt als symbool voor Surya, de zonnegod in het hindoeïsme. Bij de hindoes uit Bangladesh en het oosten van India (het voormalige Bengalen) wordt het woord "swastika" ook voor een iets afwijkend symbool gebruikt, dat dezelfde betekenis draagt als de gewone swastika. Dit symbool lijkt een beetje op een stokvormige afbeelding van een mens. "Swastika" is een veel voorkomende voornaam in Bengalen en een prominent literair tijdschrift in Calcutta heet de Swastika.
Odinisme/Asatru
Ook in het voor-christelijke asatru geloof komt de swastika, ook wel het zonnewiel genoemd, voor. Het symboliseert kracht, vernieuwing en de alsmaar doordraaiende cyclus van het leven. Het symboliseert ook de dageraad en de manier hoe wij met onze problemen omgaan. Ook in het odinisme wordt het zonnewiel gezien als wijzend naar de vier hoofdrichtingen.
Het odinisme zelf is een geloof dat ouder is dan het christelijk geloof en zoals het woord doet vermoeden is het een geloof dat teruggrijpt op de Scandinavische goden - hoewel de meeste odinisten niet geloven in de goden zelf, maar wel in datgene waar de goden voor staan. Op veel oude rotstekeningen vind men het zonnewiel in zijn puurste en meest simpele vorm terug.
Abrahamitische religies
De swastika is niet wijdverbreid gebruikt in de Abrahamitische religies (de monotheïstische godsdiensten die Abraham als aartsvader kennen, te weten het jodendom, het christendom en de islam), omdat de Semitische volkeren een heel andere geschiedenis hebben gekend qua religie, cultuur en taalontwikkeling (gesproken zowel als geschreven taal) dan de volkeren van de Indo-europese groep.
Waar hij wel wordt toegepast heeft de swastika geen expliciete religieuze betekenis en wordt meestal puur decoratief gebruikt of op zijn hoogst als een symbool van geluk. Voorbeelden zijn een swastika in de vloer van de synagoge in Ein Gedi, die werd gebouwd tijdens de Romeinse bezetting van Judea. Sommige christelijke kerken die gebouwd zijn in de romaanse of gotische periode werden versierd met swastika's als voortzetting van Romeinse ontwerpen. Swastika's komen uitgebreid voor in een uit de twaalfde eeuw daterend mozaïek in de St. Sophiakerk in Kiev in Oekraïne. Ze komen ook voor als een zichzelf herhalend ornamenteel motief op een graftombe in de St. Ambrosiusbasiliek in Milaan en als enkel motief op enkele vroeg-christelijke graftombes in de catacomben van Rome. De islamitische "Vrijdag" moskee van Isfahan in Iran en de Taynal moskee in Tripoli in Libanon hebben swastikamotieven.
Falun Gong
Ook de religieuze beweging Falun Gong maakt gebruik van het swastikasymbool. Falun Gong is in China en Noord-Korea verboden.
Sgt Eagle metdank aan WIKIPEDIA de online encyclopedie
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
T/Sgt George Luz
Foto : Hank (rechts) samen met Popeye Wynn (links)
Luitenant Kolonel Ronald" Sparky Spears" de held van Foy is niet meer
