Langs deze weg willen we Hamady ook nog even bedanken. Als een volleerde gids leidde hij ons rond doorheen het mierennest dat Bamako kan zijn. We vonden het een hele eer om zelfs op zijn universiteit rondgeleid te worden en het is duidelijk dat hij ook daar een graag geziene gast is. Bovendien zorgde hij samen met zijn beste vriend Mohammed ook voor een bijzonder hoge entertainmentwaarde!

Merci Hamady!

Het laatste dat ik nog gedaan wilde hebben was de internationale school bezoeken waar ik als klein kind samen met mijn broer op gezeten had. Onze eerste poging mislukte, we kwamen op een verkeerd moment, het was op een vrijdag, de directeur was er niet meer en de bewakers durfden er ons niet zomaar in te laten. Maandagochtend voor vertrek naar Ségou wagen we ons aan een tweede poging, dit keer komen we vrijwel meteen binnen. Oumou, die voor het secretariaat werkt zit er al heel lang en leidt me rond, het lijkt weer allemaal veel kleiner dan ik me herinnerde, maar super leuk om het weer gezien te hebben. Oumou vertelt plots dat er nog wel wat jaarboeken zijn van vroeger. We zoeken ze allemaal af en uiteindelijk vinden we in het jaarboek van 1990/1991 onze klas, firstgrade. Zie foto. Ik herkende alle kindjes.
Kort samengevat is de return to Bamako een echte voltreffer geworden die me alles bracht waar ik op had gehoopt en nog veel meer!

Na het bezoek aan Sanata gingen we kijken of Habib Koité thuis is. Habib is een Malinese muzikant die wereldwijd bekend is en die vroeger vaak bij ons thuis kwam jammen. Hamady wist ongeveer te vertellen waar hij woonde. Wij troffen hem toevallig thuis aan met zijn vrouw Warsala. Toen Habib de auto zag verklaarde hij ons voor gek. ‘ Neem toch zo’n grote patrol of landcruiser’ was het eerst, daarna herpakte hij zich, ‘ Alhoewel, als je met zo’n grote bak langs de rebels passeert laten ze je niet zomaar door. Dan zullen ze zeggen uit te stappen en te voet verder te gaan. Ik had de vrouw van Habib nog niet eerder gezien (wel als peuter, maar daar weet ik niet veel meer van) maar ze was heel warmhartig. Waarom had je niet vanochtend gebeld dan had ik een maaltijd kunnen voorbereiden en hadden we met zijn allen gezellig kunnen eten zei ze!

Voor de nieuwsgierigen onder jullie check wat muziek van Habib Koité op youtube, of beter nog: ga naar de winkel en koop zijn cd's….

Schuin tegenover ons eerste huis woonden Bakari en Sanata, hele lieve mensen waar we altijd terecht konden. Ik kan me nog herinneren dat we daar elke ochtend heerlijke pap genaamd moni aten. En we speelden altijd met hun kinderen, Yaya en Issa. Ze woonden niet meer in de oude buurt, maar gelukkig wist Hamady wel waar ze tegenwoordig woonden. In opdracht van mijn moeder gingen Hamady en ik naar de markt om inkopen voor Bakari en Sanata te doen en toen was het moment daar… Ik vond het best wel spannend…. Voor het huis kwamen we als eerste Issa tegen, ik herkende hem meteen aan zijn ogen! Toen we naar binnen liepen zag ik een hoop kinderen waarvan ik niet zeker wist of die van Sanata waren of van iemand anders… Toen Hamaday Sanata riep kwam ze naar buiten, ze was helemaal blijverrast om me te zien, het was heel fijn om daar te zijn. Sanata vroeg meteen hoe het met Nélo, Yannick en Jon ging (voor degene die het nog niet weten, mijn drie broers) Ze had nog foto’s van ons in haar portemonnee bewaard…. Bakari heb ik helaas niet gezien, die was (blijkbaar zoals altijd) aan het werken

Op de foto zie je mij  samen met Sanata en 7 van haar 9 kinderen!!!! 

Het tweede huis daarentegen was geen steek veranderd! Tegenover het tweede huis zat een jongeman, hij vroeg of ik hem nog herkende, ik keek hem even aan en vroeg om zijn naam. Hij zei dat hij Mohamet heette, ik zei ‘ Dat zegt me niets’  Toen zei hij dat zijn bijnaam ook wel chakoroba was, Hamady en ik keken elkaar aan en wisten meteen wie het was. We hadden het de dag ervoor nog over hem gehad, er was altijd een klein irritant jongetje dat tegenover ons woonde waar we heel soms weleens mee speelden, hij haalde altijd kattenkwaad uit. En nu stond die jongen voor ons, een stuk ouder, alhoewel nog steeds niet erg groot (zie foto).  Ik vond het geweldig om weer even terug te zijn geweest en herinneringen te hebben opgedaan van de oude buurt.

Zoals Ruben al heeft verteld zijn we een paar dagen geleden in Bamako geweest. Van mijn vierde tot mijn bijna tiende jaar heb ik hier gewoond. Ik had altijd gezegd dat ik nog eens terug wilde en na bijna 17 jaar ben ik weer eindelijk de retour…

Woensdagavond hadden we afgesproken met Hamady, een goede vriend van vroeger.  Het verblijf in Bamako was super geslaagd. Zoals jullie op de foto’s hebben kunnen zien zijn we op zoek geweest naar mijn oude buurt. Het heeft eventjes geduurd, maar ik heb zowel het eerste huis als het tweede huis waar we gewoond hebben gezien. Het eerste huis was een beetje veranderd, maar toch nog wel herkenbaar, Alhoewel… het zwembad leek een heel stuk kleiner vergeleken met vroeger :p

Moyo probeerde het even doorheen de rivier, maar voelde al snel dat zijn zware patrol zou worden meegesleurd door de stroming. Het enige alternatief is dan de spoorwegbrug. Even links kijken, even rechts kijken en rijden maar J

Zelf sukkelen we al te veel om het juiste pad te vinden. Een vriendelijk boertje is zo lief om een heel stuk mee te rijden. Hij krijgt wat kleingeld toegestopt, maar is vooral in de wolken met een muslireep. De arme stakker heeft zowaar van de hele dag nog niets gegeten...

In 1 van de dorpjes die we passeren houden we even halt bij het schooltje. De voorbije weken worden we al de hele tijd bestookt met vragen om cadeaus, maar meestal weigeren we hardnekkig. Hier worden we alleen maar hartelijk onthaald en is het blanke bezoek een belevenis op zich. De 2 meesters en de juffrouw spannen zich hard in om alle kinderen tussen de 7 en 12 jaar onderwijs te verschaffen en leveren hier fantastisch goed werk zo ver van alles af. Hier vinden we het dan ook OK om de potloden die we in de kofferbak zitten hebben achter te laten. Het zal wel een druppel op een hete plaat zijn, maar als het geen wezenlijk verschil betekent voor het schooltje of de kinderen, heeft het tenminste toch ons eigen gemoed een beetje gesust….

Net voor we bij Bafoulabé komen, moeten we de rivier over en bij gebrek aan brug crosst een ferry op en neer. Er is maar 1 boot en dus geen concurrentie, geen brug en omrijden kost al snel een hele dag de tijd. De prijdiscussie loopt dus andermaal hoog op. Zo hoog zelfs dat we van halfweg de rivier terug naar de oever varen omdat er een padstelling is. Naar het goede voorbeeld van onze nationale politici meng ik me toch even in de debatten. We verleggen de aard van het gesprek naar een informatieve babbel over de later te volgen route en na verloop van tijd zakt de prijs van 30000 CFA (45€) naar 10000 CFA (15€) – waarschijnlijk nog steeds veel te veel, maar zo kunnen we toch weer verder…

Het trage hobbelen eist voor ons een eerste lekke band. Terwijl we het reservewiel willen steken vindt Moyo echter een spijker in de lekkende band. We steken dus een plug in de tubeless band en willen weer verder. Net dan blijkt dat bij het spijkertje waarschijnlijk niets lekte, maar dat er nog een ander gaatje was. Uiteindelijk rijden we nu dus met een band met 2 pluggen die ondertussen al ruimschoots hun deugdelijkheid hebben bewezen.
Het afhalen en monteren van de band had echter heel veel voeten in de aarde. Onze locatie in de schaduw van de boom was niet zo goed gekozen, want al snel kwam de helft van de mannen uit het dorp toegesneld om te helpen. In het gekrioel rond de auto schiet de zware jeep zowaar van de krik af. De schade blijft beperkt tot een vleeswond in de vinger van een local. Gelukkig zat zijn vinger er niet net wat verder onder… Alsof het allemaal nog niet genoeg was, sleuren ze er nog een krik bij en zetten de sukkeles ook die verkeerd. Een tweede maal komt heel de auto naar beneden. Ik ben normaal gezien een rustig en welopgevoed persoon, maar een welgemeende en heel erg luide vloek ontsnapte toen toch even van tussen mijn lippen. Uiteindelijk bracht de luchtzak van Moyo redding.

Van uit Kayes zijn er 2 opties om naar de hoofdstad Bamako te rijden. Je kunt een lus maken over een goeie asfaltweg, of je kunt langs de Senegalrivier de paden zoeken die langs Sahelland en dichtere bush kronkelen. Vanwege de hele slechte staat van de weg wordt de tweede optie ook weer door iedereen afgeraden, maar op de Michelin-kaart prijkt dit stukje net als heel erg mooi. We slaan dus weer de handen in mekaar met Moyo en co kiezen voor het trage hobbelen.

In Kayes zelf logeren we niet gratis, maar wel zo goed als. We nemen onze intrek in een missiepost en kunnen voor een aalmoes gebruik maken van het sanitair en 1 kamer, maar vanwege de hitte gooien we toch gewoon ons tentje in de tuin.
Een stadsbezoek bijna altijd de trigger om een aantal klusjes in orde te brengen. De was kunnen we op de missiepost laten doen, geld afhalen is hier geen probleem met de Visa-kaart, inkopen doen valt nog mee ook al is door de Tabaski toch nog steeds veel gesloten.
Omdat Kayes de eerste stad is sinds we in Mali zijn en we wel al een politiepost hebben gevonden, maar nog geen douane, moeten ook nog wat meet bureaucratische klusjes afgehandeld worden. 1 agent aan wie we de weg naar de douane vragen ziet zijn kans schoon om de blanke kip te pluimen en wil beslag leggen op onze auto omdat we zonder verzekering rondrijden en omdat de auto nog niet is ingevoerd. Het duurt even vooraleer we uitgelegd krijgen dat we hem net daarom om uitleg komen vragen, maar uiteindelijk draait hij toch bij en wijst hij ons de weg naar een verzekeringskantoor. Dat zal wel open zijn zegt hij, maar bij de douane is er zeker niemand op de feestdag. Zoals zo vaak het geval is hier klopt zijn informatie voor geen meter, want het verzekeringskantoor is dicht en op de douanepost draait Renée de chef rond haar vinger zodat die de bevoegde official opbelt voor een ‘noodgeval’.
Omdat de chef van de douane nu onze vriend is gaat het invoeren van de auto heel erg vlot en de brave man belt zelfs de verzekeringsmakelaar op. Jammer genoeg is die moeite nog tevergeefs en moeten we toch wachten tot morgen.
Ondertussen is Renée nog altijd met iedereen van de douanepost aan het dollen en ze krijgt één van de mannetjes zelfs zo gek om met zijn gsm naar Willy (de mama van Renée) te bellen. Hij wil graag checken of Willy nu wel echt Bambara (de lokale taal hier) praat. Het gesprek moet hilarisch zijn, want de dikke douaneman en zijn vriendjes lachen zich werkelijk een breuk. Hij geeft ook door aan zijn collega dat het voor ons allemaal niet te veel mag kosten. Voor ons maakt dat nu eigenlijk niet uit, want omdat we in het bezit zijn van de carnet de passage moeten we hier geen extra kosten meer betalen.
Terwijl we bij de douane bijna klaar zijn, komt ook Moyo binnengewaaid om zijn Patrol in te voeren. De superontspannen sfeer slaat plots om als de officier even in de war is met de documenten. Volgens hem komen de naam op het paspoort en de naam op de inschrijving van het voertuig niet met elkaar overeen. Een foutje van dit heerschap, want hij verwart de tweede naam van Moyo op het paspoort en de familienaam op de inschrijving. Een groot probleem is dat en de stoere Patrol moet op bewaakte parking gereden worden en komt naast andere dikke luxebakken waar al een hele dikke laag stof op ligt. Opnieuw komt Renée to the rescue en brengt ze licht in deze duistere situatie. De brave man biedt uitgevoerd zijn excuses aan en op voorzet van Willy aan de telefoon laat hij het tarief van de feestdag vallen en kan de Patrol toch aan gewoon tarief ingevoerd worden en meteen weer vrij gegeven worden. Dan is het alleen nog zaak om de volgende morgen de verzekering in orde te brengen en dan kunnen we weer het ruime sop kiezen. De autoverzekering kan zonder problemen afgesloten worden vanaf Mali tot en met Nigeria en dit bij een lieve meneer die zowaar een senseomachine heeft. Heerlijk om na alle oplos ook nog eens een senseo naar binnen te kunnen werken.

De zoektocht naar de grenspost om Mali binnen te komen loopt niet van een leien dakje. Na nog een aantal dorpjes met lemen hutjes te hebben doorkruist wordt ons uiteindelijk toch de weg getoond naar een politiepostje waar de paspoortformaliteiten nogal veel tijd in beslag nemen, maar waar verder over niets moeilijk gedaan wordt. Ons plan was oorspronkelijk om tegen de middag in Kayes aan te komen en daar al wat te rommelen, maar door de zoektocht, de staat van de paden en het tijdverlies bij de politiepost is het toch al valavond (iets voor 18u is dat dan) als we Kayes naderen. Na kort overleg besluiten we dan ook in het laatste dorpje voor de stad nog wat brood te kopen, de waterflessen te vullen aan de put en weer de bush in te rijden om nog eens wild te kamperen. Dat wildkamperen doen we meestal heel erg rustig en bevalt ons uitermate. Alle clichés van sterrenhemels, hangmatten en vrij gevoel worden dan zonder schroom uit de kast gehaald en de kers op de taart is dan dat alles gratis is J

De poging om de bladveren terug te buigen naar de oorspronkelijke (hogere) vorm leek in eerste instantie heel efficiënt, maar bleek later achteraf toch zonde van de 12€. Op zich gaat het met onze ietwat gebogen veren ook prima, dus proberen we nog een tijdje met onze licht verlaagde Korando, maar als het toch echt nodig zou blijken, laten we ergens een paar bladveren bijsteken.

Na het hobbelen door de schilderachtige landschappen en de onvergetelijke wildkampeerplekjes komen we sneller dan verwacht aan in Kankossa, het dorpje waar de grensformaliteiten voor Mauritanië moeten afgehandeld worden. In de regel heb ik een hekel aan grensposten. Steeds weer willen heel veel mensen je proberen te belazeren met geld wisselen, smeergeld voor douane, smeergeld voor politie, smeergeld voor de auto of smeergeld voor… Helemaal op onze hoede gaan we op zoek naar de grenspost. Bij het oprijden van de post gaan we echter al wat lachen, maar je blijft toch op je hoede. De ene beambte die hier is komt van onder zijn afdak uit z’n bed gerold en haast zijn ontblote bovenlijk snel in het uniform. De brave man is politiechef en hoofd van de douane in 1 en haalt van in zijn kastje de stempels van onder het stof en vult meteen het stempelkussen bij met inkt. De sfeer ontspant al heel snel en het wordt een schitterend schouwspel waarbij we de oude man helpen met het invullen van onze formulieren en hij zelf zorgt voor de komische noten. Het wordt er zo gezellig dat we besluiten van zijn schaduwplekje gebruik te maken om te lunchen en pas later doordokkeren door het niemandsland op zoek naar de entrée van Mali.