Zoals Ruben al heeft verteld zijn we een paar dagen geleden in Bamako geweest. Van mijn vierde tot mijn bijna tiende jaar heb ik hier gewoond. Ik had altijd gezegd dat ik nog eens terug wilde en na bijna 17 jaar ben ik weer eindelijk de retour…

Woensdagavond hadden we afgesproken met Hamady, een goede vriend van vroeger.  Het verblijf in Bamako was super geslaagd. Zoals jullie op de foto’s hebben kunnen zien zijn we op zoek geweest naar mijn oude buurt. Het heeft eventjes geduurd, maar ik heb zowel het eerste huis als het tweede huis waar we gewoond hebben gezien. Het eerste huis was een beetje veranderd, maar toch nog wel herkenbaar, Alhoewel… het zwembad leek een heel stuk kleiner vergeleken met vroeger :p

Moyo probeerde het even doorheen de rivier, maar voelde al snel dat zijn zware patrol zou worden meegesleurd door de stroming. Het enige alternatief is dan de spoorwegbrug. Even links kijken, even rechts kijken en rijden maar J

Zelf sukkelen we al te veel om het juiste pad te vinden. Een vriendelijk boertje is zo lief om een heel stuk mee te rijden. Hij krijgt wat kleingeld toegestopt, maar is vooral in de wolken met een muslireep. De arme stakker heeft zowaar van de hele dag nog niets gegeten...

In 1 van de dorpjes die we passeren houden we even halt bij het schooltje. De voorbije weken worden we al de hele tijd bestookt met vragen om cadeaus, maar meestal weigeren we hardnekkig. Hier worden we alleen maar hartelijk onthaald en is het blanke bezoek een belevenis op zich. De 2 meesters en de juffrouw spannen zich hard in om alle kinderen tussen de 7 en 12 jaar onderwijs te verschaffen en leveren hier fantastisch goed werk zo ver van alles af. Hier vinden we het dan ook OK om de potloden die we in de kofferbak zitten hebben achter te laten. Het zal wel een druppel op een hete plaat zijn, maar als het geen wezenlijk verschil betekent voor het schooltje of de kinderen, heeft het tenminste toch ons eigen gemoed een beetje gesust….

Net voor we bij Bafoulabé komen, moeten we de rivier over en bij gebrek aan brug crosst een ferry op en neer. Er is maar 1 boot en dus geen concurrentie, geen brug en omrijden kost al snel een hele dag de tijd. De prijdiscussie loopt dus andermaal hoog op. Zo hoog zelfs dat we van halfweg de rivier terug naar de oever varen omdat er een padstelling is. Naar het goede voorbeeld van onze nationale politici meng ik me toch even in de debatten. We verleggen de aard van het gesprek naar een informatieve babbel over de later te volgen route en na verloop van tijd zakt de prijs van 30000 CFA (45€) naar 10000 CFA (15€) – waarschijnlijk nog steeds veel te veel, maar zo kunnen we toch weer verder…

Het trage hobbelen eist voor ons een eerste lekke band. Terwijl we het reservewiel willen steken vindt Moyo echter een spijker in de lekkende band. We steken dus een plug in de tubeless band en willen weer verder. Net dan blijkt dat bij het spijkertje waarschijnlijk niets lekte, maar dat er nog een ander gaatje was. Uiteindelijk rijden we nu dus met een band met 2 pluggen die ondertussen al ruimschoots hun deugdelijkheid hebben bewezen.
Het afhalen en monteren van de band had echter heel veel voeten in de aarde. Onze locatie in de schaduw van de boom was niet zo goed gekozen, want al snel kwam de helft van de mannen uit het dorp toegesneld om te helpen. In het gekrioel rond de auto schiet de zware jeep zowaar van de krik af. De schade blijft beperkt tot een vleeswond in de vinger van een local. Gelukkig zat zijn vinger er niet net wat verder onder… Alsof het allemaal nog niet genoeg was, sleuren ze er nog een krik bij en zetten de sukkeles ook die verkeerd. Een tweede maal komt heel de auto naar beneden. Ik ben normaal gezien een rustig en welopgevoed persoon, maar een welgemeende en heel erg luide vloek ontsnapte toen toch even van tussen mijn lippen. Uiteindelijk bracht de luchtzak van Moyo redding.

Van uit Kayes zijn er 2 opties om naar de hoofdstad Bamako te rijden. Je kunt een lus maken over een goeie asfaltweg, of je kunt langs de Senegalrivier de paden zoeken die langs Sahelland en dichtere bush kronkelen. Vanwege de hele slechte staat van de weg wordt de tweede optie ook weer door iedereen afgeraden, maar op de Michelin-kaart prijkt dit stukje net als heel erg mooi. We slaan dus weer de handen in mekaar met Moyo en co kiezen voor het trage hobbelen.

In Kayes zelf logeren we niet gratis, maar wel zo goed als. We nemen onze intrek in een missiepost en kunnen voor een aalmoes gebruik maken van het sanitair en 1 kamer, maar vanwege de hitte gooien we toch gewoon ons tentje in de tuin.
Een stadsbezoek bijna altijd de trigger om een aantal klusjes in orde te brengen. De was kunnen we op de missiepost laten doen, geld afhalen is hier geen probleem met de Visa-kaart, inkopen doen valt nog mee ook al is door de Tabaski toch nog steeds veel gesloten.
Omdat Kayes de eerste stad is sinds we in Mali zijn en we wel al een politiepost hebben gevonden, maar nog geen douane, moeten ook nog wat meet bureaucratische klusjes afgehandeld worden. 1 agent aan wie we de weg naar de douane vragen ziet zijn kans schoon om de blanke kip te pluimen en wil beslag leggen op onze auto omdat we zonder verzekering rondrijden en omdat de auto nog niet is ingevoerd. Het duurt even vooraleer we uitgelegd krijgen dat we hem net daarom om uitleg komen vragen, maar uiteindelijk draait hij toch bij en wijst hij ons de weg naar een verzekeringskantoor. Dat zal wel open zijn zegt hij, maar bij de douane is er zeker niemand op de feestdag. Zoals zo vaak het geval is hier klopt zijn informatie voor geen meter, want het verzekeringskantoor is dicht en op de douanepost draait Renée de chef rond haar vinger zodat die de bevoegde official opbelt voor een ‘noodgeval’.
Omdat de chef van de douane nu onze vriend is gaat het invoeren van de auto heel erg vlot en de brave man belt zelfs de verzekeringsmakelaar op. Jammer genoeg is die moeite nog tevergeefs en moeten we toch wachten tot morgen.
Ondertussen is Renée nog altijd met iedereen van de douanepost aan het dollen en ze krijgt één van de mannetjes zelfs zo gek om met zijn gsm naar Willy (de mama van Renée) te bellen. Hij wil graag checken of Willy nu wel echt Bambara (de lokale taal hier) praat. Het gesprek moet hilarisch zijn, want de dikke douaneman en zijn vriendjes lachen zich werkelijk een breuk. Hij geeft ook door aan zijn collega dat het voor ons allemaal niet te veel mag kosten. Voor ons maakt dat nu eigenlijk niet uit, want omdat we in het bezit zijn van de carnet de passage moeten we hier geen extra kosten meer betalen.
Terwijl we bij de douane bijna klaar zijn, komt ook Moyo binnengewaaid om zijn Patrol in te voeren. De superontspannen sfeer slaat plots om als de officier even in de war is met de documenten. Volgens hem komen de naam op het paspoort en de naam op de inschrijving van het voertuig niet met elkaar overeen. Een foutje van dit heerschap, want hij verwart de tweede naam van Moyo op het paspoort en de familienaam op de inschrijving. Een groot probleem is dat en de stoere Patrol moet op bewaakte parking gereden worden en komt naast andere dikke luxebakken waar al een hele dikke laag stof op ligt. Opnieuw komt Renée to the rescue en brengt ze licht in deze duistere situatie. De brave man biedt uitgevoerd zijn excuses aan en op voorzet van Willy aan de telefoon laat hij het tarief van de feestdag vallen en kan de Patrol toch aan gewoon tarief ingevoerd worden en meteen weer vrij gegeven worden. Dan is het alleen nog zaak om de volgende morgen de verzekering in orde te brengen en dan kunnen we weer het ruime sop kiezen. De autoverzekering kan zonder problemen afgesloten worden vanaf Mali tot en met Nigeria en dit bij een lieve meneer die zowaar een senseomachine heeft. Heerlijk om na alle oplos ook nog eens een senseo naar binnen te kunnen werken.

De zoektocht naar de grenspost om Mali binnen te komen loopt niet van een leien dakje. Na nog een aantal dorpjes met lemen hutjes te hebben doorkruist wordt ons uiteindelijk toch de weg getoond naar een politiepostje waar de paspoortformaliteiten nogal veel tijd in beslag nemen, maar waar verder over niets moeilijk gedaan wordt. Ons plan was oorspronkelijk om tegen de middag in Kayes aan te komen en daar al wat te rommelen, maar door de zoektocht, de staat van de paden en het tijdverlies bij de politiepost is het toch al valavond (iets voor 18u is dat dan) als we Kayes naderen. Na kort overleg besluiten we dan ook in het laatste dorpje voor de stad nog wat brood te kopen, de waterflessen te vullen aan de put en weer de bush in te rijden om nog eens wild te kamperen. Dat wildkamperen doen we meestal heel erg rustig en bevalt ons uitermate. Alle clichés van sterrenhemels, hangmatten en vrij gevoel worden dan zonder schroom uit de kast gehaald en de kers op de taart is dan dat alles gratis is J

De poging om de bladveren terug te buigen naar de oorspronkelijke (hogere) vorm leek in eerste instantie heel efficiënt, maar bleek later achteraf toch zonde van de 12€. Op zich gaat het met onze ietwat gebogen veren ook prima, dus proberen we nog een tijdje met onze licht verlaagde Korando, maar als het toch echt nodig zou blijken, laten we ergens een paar bladveren bijsteken.

Na het hobbelen door de schilderachtige landschappen en de onvergetelijke wildkampeerplekjes komen we sneller dan verwacht aan in Kankossa, het dorpje waar de grensformaliteiten voor Mauritanië moeten afgehandeld worden. In de regel heb ik een hekel aan grensposten. Steeds weer willen heel veel mensen je proberen te belazeren met geld wisselen, smeergeld voor douane, smeergeld voor politie, smeergeld voor de auto of smeergeld voor… Helemaal op onze hoede gaan we op zoek naar de grenspost. Bij het oprijden van de post gaan we echter al wat lachen, maar je blijft toch op je hoede. De ene beambte die hier is komt van onder zijn afdak uit z’n bed gerold en haast zijn ontblote bovenlijk snel in het uniform. De brave man is politiechef en hoofd van de douane in 1 en haalt van in zijn kastje de stempels van onder het stof en vult meteen het stempelkussen bij met inkt. De sfeer ontspant al heel snel en het wordt een schitterend schouwspel waarbij we de oude man helpen met het invullen van onze formulieren en hij zelf zorgt voor de komische noten. Het wordt er zo gezellig dat we besluiten van zijn schaduwplekje gebruik te maken om te lunchen en pas later doordokkeren door het niemandsland op zoek naar de entrée van Mali.

Van uit Kiffa in Mauritanië proberen we ons dus een weg te banen langs godvergeten dorpjes naar Kayes in Mali. Het is dit soort trajecten waarvan ik vooraf hoopte dat ik ze ergens op deze weg zou kunnen bereiken, maar waarvan je het toch nooit zeker weet. De paden slingeren langs majestueuze baobabs naar dorpjes gemaakt uit lemen hutten. Bij de enige waterput van zo’n dorpje staan dan prachtige vrouwen in ontblote boezem de kleren en elkaar te wassen. Daarvoor zijn we toch hierheen gekomen. Niet (alleen) voor die blote borsten natuurlijk, maar het onaangeroerde, pure karakter van het ruige Afrika is hier nog zeer tastbaar. Vooraf beeldde ik me in dat je daarvoor dagenlang de Congo zou moeten afvaren of zo, maar blijkbaar kan het dus zelfs hier al…

Vanuit Kiffa volharden we in de boosheid en slaan we nog steeds negatieve reisadviezen in de wind. We bakken het opnieuw niet al te bruin en gaan niet verder oostwaarts. Wel gaan we weer van de begane weg af en laten we de klassieke grensovergangen links liggen. De samenwerking met de leuke Nederlanders blijft dus ook in stand gehouden en maar goed ook. Nog een beetje verstrooid door een verhitte prijsdiscussie over de wifi die we gebruikt hadden in de auberge en ook gewoon omdat ik geen ochtendmens ben rijd ik me al in de eerste de beste zandstrook hopeloos vast op een stuk waar wij eigenlijk niet overheen kunnen vanwege onze te geringe bodemspeling. De stoere Patrol komt ‘to the rescue’ en voor het gemak halen we voor het eerst de sleepkabel boven. Het touw dat ik in ‘de stock’ op de kop heb getikt is maar een kort leven beschoren, want al bij onze eerst poging  knapt het rotding gewoon in 2. Tegen onze zin in gaan we toch maar graven met het schopje en moet er geduwd worden. Ik ben nog wat slecht gezind omdat ik me zo knullig heb vast gereden en dat de sleepkabel het zo snel begaf en uit frustratie wil ik het handige plooibare schopje dan ook niet plooien en weer opbergen, maar bind ik het snelsnel vast op het bagagerekje. Haast en spoed is zelden goed en het gevolg is dus dat bij de volgende stop geen spoor meer te bekennen is van het schopje… Na het fototoestel een paar dagen geleden toch weer een beetje een lomp verlies. Een nieuw fototoestel hebben we trouwens vandaag in Bamako op de kop getikt, dus gaat het reservetoestel zonder zoom en met veel kapsones gewoon weer achter in de kofferbak.

Tabaski zal trouwens de komende dagen een beetje een rode draad vormen door de reis. Geld wisselen aan de grens kan moeilijk, want de plaatselijke wisselaar is aan het feesten. Veel winkeltjes zijn dicht. In dorpjes worden hele vleeshopen aangelegd met het oog op een goed feestje. Op een idyllische kampeerplek worden we uit onze slaap gehouden door tamtamgeklop dat dienst doet als uitnodiging van de mannen naar de vrouwen toe. Op de vraag hoe lang dit feest precies duurt krijgen we een hele ruime waaier aan antwoorden. De eerlijkste was volgens mij nog de man die zei: “Net zolang als je lichaam het aankan.”

Renée en ik wilden eigenlijk opteren voor een heel erg basic plaatsje met een vriendelijke gastheer, maar voor de gezelligheid kiezen we toch voor het mooiere aubergeke even verderop samen met de Hollandse familie. Hier treffen we het, want de komende dagen moet voor de Arabieren de ‘Tabaski’ gevierd worden. Bij de Tabaski vieren ze de geboorte van de profeet Mohammed en dan moet ook een schaap of geit geslacht worden. Van het uitverkoren beest mogen ze dan 1/3 zelf opeten, 1/3 moet gedeeld worden met vrienden en de laatste 1/3 is dan voor de armen. Na het uitvoerige debat over de prijs van onze 2 overnachtingen is het mij niet helemaal duidelijk of we als vrienden beschouwd worden, dan wel als armen, maar het feit is dat we mee kunnen vieren en gevoederd worden.

Uit de voorgaande posts zal wel duidelijk geworden zijn dat het samenreizen met Moyo, Julie, Levi en Kamil als een succes mag bestempeld worden. Na de intensieve 4-daagse samen doorheen de Sahara gingen we dus wel in de tuin van dezelfde auberge kamperen, maar was er toch voldoende ruimte om elk z’n eigen ding te doen zoals Nederlanders dat dan zo mooi noemen. Ook het welgekomen stuk asfalt tussen Tidjikja en Kiffa leggen we op dezelfde dag af, maar ieder op zijn eigen ritme. Daarbij maken de adremme Nederlanders heel handig gebruik van de politiecontroles op de asfaltwegen. Bij het binnenkomen van Kiffa doet de politiepost dan in één moeite ook dienst als postkantoor en toerismebureau, want we krijgen een briefje toegestopt met waar het gezinnetje intrek wil nemen en de agent legt ons netjes uit hoe we tot daar moeten komen…