Een fotootje dat we jullie toch niet wilden onthouden. Bij het vervangen van de schokdempers van de Patrol, krijgen we bezoek van Nomaden. Ze vinden onze aanwezigheid hoogst onderhoudend en gaan samen met Hamza al snel de schaduw van een jeep opzoeken om te gaan dammen. De pocketreisversie van het magnetische dambord moet ergens verloren gegaan zijn, want in plaats van wit tegen zwart spelen ze met opgedroogde dromedarisstront en stekjes.

Net als de jeep de afgelopen dagen deed ook de moustache al heel wat zand opwaaien (hopelijk wordt de flauwe woordspeling me vergeven).
Er waren duidelijk heel wat tegenstanders en hier en daar gelukkig toch ook een fan op het thuisfront. Feit is dat het in Marokko een fantastisch ijsbreker was en dat ik er stiekem ook al een beetje gehecht aan raakte. Ook al maak ik deel uit van de club van de mensen die vinden dat een snor bijna altijd dient om iets te verbergen en dat ik het een lelijk onding vond, merkte ik op dat ik het gekriebel op mijn  bovenlip wel fijn vond en dat ik ook dacht dat het heel intelligent leek om peinzend rond te kijken terwijl ik de snorharen langzaam van boven naar beneden streek.
De afspraak met Renée was om zodra we Marokko uit waren te gaan scheren, maar ik vond de eerste paar dagen toch steeds een hele goede reden om dat niet te gaan doen.
Uiteindelijk vond ik dat ik mijn engagement naar jullie blogvolgers genoeg had ingelost en dat ik eigenlijk geen enkele reden meer had om nog langer met snorharen door het leven te gaan. Daarom ging toch maar het mes erdoor en ik ben grootmoedig genoeg om toe te geven dat ik nu gewoon weer een lekker ding ben!

De schokdemper is afgebroken en de vloeistof die in die demper zit is daardoor leeggelopen. Gewoon de oude demper lassen is dus geen optie. Samen met de lokale garagist rijd ik de hele ‘stad’ rond op zoek naar een schokdemper voor een SsangYong Korando J Er passeren tientallen dempers voor Toyota de revue, maar deze zijn allemaal te groot. Teleurgesteld druipt het gezelschap zoekenden (want intussen zijn we al een zestal) af en besluit de garagist om me een oude demper cadeau te doen. Net op dat moment komt Moyo op de proppen met een oude demper van zijn Patrol. Als daar de lussen van mijn demper op gelast worden kon dat wel eens een oplossing zijn. Voor de ronde prijs van 9 euro rijd ik nu dus rond met aan de rechter achterkant de demper van de garagist, links achter de combinatie van een Patrol en een Korando en in de koffer nog een oude demper van een Korando die het gewoon goed doet, maar gedegradeerd is tot reserveonderdeel. Plotsklaps doe ik dus toch mijn intrede tot de club van de mensen met reservestukken…

In Tidjikja aangekomen koester ik hoge verwachtingen. Het Ik vond het fantastisch om op mijn 29^ste verjaardag wakker te worden aan de rand van een oase, maar nu we het heelhuids tot de stad hebben gehaald wil ik graag vieren met bier en pizza! Bier in moslimlanden is al niet altijd vanzelfsprekend, maar meestal valt nog wel de hand te leggen aan pizza. De omvang van de stad valt echter een beetje tegen. Het marktje is ontegensprekelijk charmant, maar een restaurantje zou niet misstaan. Misschien een gat in de markt denk ik. Hoewel, de mensen hebben volgens mij geen geld over voor zo’n folliekes en van het toerisme moeten ze het hier niet hebben. De politiechef komt ons persoonlijk het noodnummer melden op de camping en vertelt ons ook dat we de enige toeristen in het stadje zijn. Een aantal dagen terug zijn er wel een paar gepasseerd op een motorfiets… Ik neem vrede met een frisse cola (en neem me voor om ooit nog eens te rezien naar een bestemming waar ze die niet verkopen) en een broodje omelet.  Na de 18^de verjaardag in Kaapstad en de 25^ste in Las Vegas, is ook dit er weer eentje om niet snel te vergeten.

Bij aankomst in het reuzedorp blijkt idd dat niet alleen water en elktra voor handen is, maar dat er zelfs een etablissement is dat over Canal+ beschikt! Het moet niet gekker meer worden… Ondanks al deze ver gevorderde luxe kunnen ze in dit idyllische dorp toch nog niet te veel toeristen ontvangen. Onze zoektocht naar extra brood biedt heel wat vertier voor de inwoners…

We stoppen bij een bron omdat we niet weten hoe betrouwbaar de info van Hamza is en omdat het vééél te heet is om hier door de watervoorraad heen te geraken.

Na drie dagen nemen we afscheid van Hamza de gids. Hij verzekert ons dat het vanaf nu niet meer fout kan lopen. De route wordt zo goed als asfalt en we blijven gewoon in de vallei zodat we ons zeker niet kunnen vergissen over de richting die we uitmoeten. Als klap op de vuurpijl zijn we maar zo’n 40 km verwijderd van een groot dorp. Hij zegt ons dat we het niet mogen onderschatten, want daar hebben ze zelfs water en elektriciteit!!

We hadden ook nog beloofd om verslag uit te brengen van onze niet-alledaagse oversteek van Atar naar Tidjikja. Dit was iets wat ik al van tijdens de eerste vage plannen in België met rood had aangestipt, maar de gedachte had ik al met pijn in het hart weer opgeborgen. De route zou té moeilijk zijn en bovendien zou de regio toprisico gebied zijn voor ontvoeringen en kapingen. Ik had me dus al neergelegd bij een bezoek aan Atar en omgeving over asfaltwegen, dit ook al tegen heel wat goedbedoelde adviezen in.
Bij aankomst op de camping van Atar botsen we echter op Moyo en Julie. Samen met hun ‘boys’ Levi en Kamiel hobbelen ook zij een paar maandjes doorheen Afrika. Moyo heeft heel wat Afrika-ervaring en zit al héél lang alle internetfora af te schuimen naar kandidaten om de tocht samen met hem aan te vatten. Hij stuit echter al net zo lang op ‘njet’ en wordt door velen gek verklaard. Koppige, arrogante Hollander als hij is besluit hij dan maar een lokale gids in te huren om toch met 2 auto’s de oversteek te kunnen maken. Wanneer Julie en Moyo horen dat ook wij oorspronkelijk hetzelfde plan hadden, gaat hun Nederlands brein al snel denken aan een prijsdeling en dus komt al snel het voorstel om samen te gaan rijden. Renée en ik moeten daarover maar heel even nadenken en gaan al snel voorraden inslaan voor een dag of 4 woestijn. Op de zwarte markt koop ik een aantal jerrycans goedkope diesel, we voorzien ons van zo’n 50 liter water, wat cola en frisdrankjes, heel veel brood en de kist zit nog vol met lekkers in blik vanuit de garage in Torhout en de Aziatisch supermarkt in Den Bosch.
Samen met gids Hamza in zijn Toyota en het gezellige Nederlandse gezinnetje in de stoere Nissan Patrol gaan we dus het avontuur tegemoet in onze aftandse SsangYong Korando.
De trip zal uiteindelijk drieënhalve dag gaan duren en in die tijd zijn we niet 1 auto tegengekomen. O toch: in een dorp waarvan je het bestaan en de levensstandaard niet meer zou vermoeden staat een vrachtwagen. Met een vragende blik kijken we gids Hamza aan en hij lacht even. Dit is wat er gebeurt als je hier pech krijgt. Deze vrachtwagen staat hier al 10 jaar verzekert hij ons en hij gaat ook nergens meer heen. Niet echt geruststellend is dat, want met 2 dagen dorre woestijn achter de rug begint de 4X4-functie van de Korando net nu tegen te spruttelen. Tot die tijd heeft hij al ontzettend goed dienst gedaan! Dit autootje bracht ons op zandduinen die we enkel van op tv kennen, over rotsige bergen waarvan je niet denkt dat er ooit een auto zou op geraken en doorheen sprookjesachtige oases. Het gevoel om je kamp in deze onmetelijke woestijn  in zo’n idyllische plaatsjes op te slaan is onbeschrijflijk, dus zal ik er ook geen woorden aan vuil maken. Jammer genoeg zullen we het ook maar met een beperkt aantal foto’s kunnen laten zien, want onderweg verliezen we stomweg ons geliefde waterdichte – stofvrije – schokbestendige – ultraplatte – multifunctionele fototoestelletje. Gids Hamza weet nog precies de plek terug te vinden waar we laatst foto’s hebben genomen en rijdt met mij tot daar terug, maar als we op die bewuste plaats niets vinden is het echt zoeken naar een speld in hooiberg. We behelpen ons wel met het reservetoestel en met de foto’s van Moyo en Julie, maar treuren toch even om dit verlies…
Anyway. De eerste 2 dagen is dus in geen velden of wegen (misschien wat ongelukkige woordkeuze hier) een levende ziel te bespeuren. We beseffen meteen dat dit een tocht is die je beter niet met 1 auto kunt gaan doen en prijzen ons gelukkig dat we ook en ervaren gids mee hebben. Eerst rijden wij ons knullig vast in het zand, dan krijgt Hamza problemen met de brandstoftoevoer en even verder rijdt Moyo vast op een groot rotsblok dat afbreekt onder het gewicht van zijn volgeladen Patrol. Steeds weer zijn de euvels snel verholpen met de hulp van de ander. Zo gaat het steeds maar door. Bij aanvang van een duinenpartij van 30 km lang rijd ik me weer maar eens vast in het zand. Hamza verzekert me dat het niet aan de auto ligt en laat even zien hoe het moet. Daarna laat ik het gas niet meer los en scheurt de Korando doorheen de duinen alsof hij ervoor gemaakt was (misschien is dat ook wel zo). Jammer genoeg krijgen we een paar keer geweldige dreunen te verwerken en bij één van die zware klappen geeft een schokdemper achteraan de geest. Nadat hij al een lekke band had, moest Moyo tijdens deze tocht ook al 2 nieuwe schokdempers onder zijn auto zetten, want je krijgt op dit terrein toch veel te verwerken. Zijn voordeel was wel dat hij reserveschokdempers bij heeft en na een verhitte stop kan hij rustig weer verder. Ik vind het belang van reserveonderdelen nogal overroepen en daardoor zijn we ertoe veroordeeld om het nog een dag of 2 uit te zingen met rechtsachter alleen maar de bladveren…  Het is wat schudden en beven, maar we redden het om na drieënhalve schitterende dagen heelhuids in Tidjikja te komen.

Vanaf het zuiden van Marokko doorheen de Westelijke Sahara en op de wegen van Mauritanië zijn we ondertussen al ontelbare keren tegengehouden voor politiecontroles. Sowieso is er bij het binnenkomen en verlaten van elk dorp een controle, maar omdat die dorpen vaak honderden kilometers uit elkaar liggen vinden de plaatselijke autoriteiten het ook een goed idee om enkele arme stakkers in the middle of nowhere een postje te geven waar ze alle auto’s een halt toeroepen. Veelal blijven die controles beperkt tot de standaardvragen over onze nationaliteit, beroep, bestemming en auto. Om daarop te anticiperen hebben we een massa kopietjes laten maken van een infofiche. Daardoor kan een controle al op enkele seconden afgelopen zijn. Als het een beambte is die kan lezen,  werpt hij er een blik op, in het andere geval vragen ze alle info nog eens opnieuw.
Het nemen van fotokopietjes van die fiches moet je je trouwens ook niet voorstellen zoals dat bij ons verloopt. Na wat zoekwerk en rondvragen vonden we in de hoofdstad van Mauritanië uiteindelijk de zaak die ons daarbij kon helpen. Het betrof een heel vriendelijk mannetje dat met zijn spaarcenten een combo van scanner-printer had kunnen kopen en daarmee zijn éénpersoonszaak uit de grond heeft gestampt. Het zaakje draait goed, al zou het fout zijn om je voor die conclusie op de wachtrij achter ons te baseren. Die wachtrij kwam er eerder omdat hij voor de 60 exemplaren die we wilden ook 60 keer opnieuw moest scannen. Na deze hele actie was ook de papiervoorraad van de zaak met meer dan de helft geslonken…
Dit volledig terzijde natuurlijk, want deze post gaat vooral over de hele brede variatie aan politiecontroles waar we al doorheen gegaan zijn. Bij de hoogste frequentie betrof het een tiental controles in een zone van 400 km, maar het strafste was toch de plek waar tussen 2 controles in een zone van 100m en een tankstation in zat.
Het is bovendien duidelijk dat de agenten zowel in Marokko als in Mauritanië instructies hebben om toeristen te helpen en ze niet nodeloos af te zeiken. Een uitzondering was al meteen bij het binnenkomen van Marokko toen ik dacht dat ik alle douaneformaliteiten succesvol had afgehandeld en opgelucht verder reed. Bij het doorrijden had ik blijkbaar een full stop op een compleet belachelijke plaats genegeerd. De agent die voor die full stop verantwoordelijk was stond er ook op om me de ernst van de zaak te laten inzien, maar vond een boete toch overdreven.
Duizenden kilometers zuidelijker en honderden controles later, maar nog steeds in Marokko stonden 2 agentjes heel erg slim opgesteld. Boven op een lange helling stonden ze goed verscholen en hadden ze prima zicht op alle verkeer. In het midden van deze 2-vaksbaan stond een dikke volle witte lijn, maar omdat de vrachtwagens daar zo tergend langzaam klimmen en er bovendien prima zicht was, vond ik dat ik daar gerust kon inhalen. Eénmaal bovengekomen maakten de agentjes me er opnieuw héél nadrukkelijk attent op dat het ten strengste verboden is om over een volle witte lijn in te halen. Ik kan niets anders doen dan ze volmondig gelijk geven en daarmee komt het gesprek al snel tot een einde, want een bekeuring vonden ze dan ook weer over de schreef gaan.
Verdeer zijn er ook altijd de agenten die ergens in een verstoken uithoek of op een godvergeten weg zitten en het wel leuk vinden om een praatje te maken. Soms is dat ook voor ons wel eens gezellig en loopt het gesprek uit. Heel vaak krijgt Renée ook extra aandacht van de ordehandhavers als ze er achter komen dat we niet gehuwd zijn, want ook dat is natuurlijk steeds opnieuw een heel belangrijke vraag. De strafste was toch de bijna-bejaarde agent bij het binnenkomen van Nouakchot (de hoofdstad van Mauritanië). Toen hij merkte dat Renée dan wel niet met mij getrouwd was, maar blijkbaar toch ook niet helemaal beschikbaar was gaf hij spontaan zijn gsm-nummer. Als we in België of Nederland ergens een knappe jonge dame konden vinden die wel een Mauritaanse flik als partner wou, moesten we dat nummer bellen. Kandidates worden gevraagd zich via ons te melden.
Voor het noteren van zijn telefoonnummer had de brave man natuurlijk wel een pen nodig. De pen behoort duidelijk niet tot de standaard uitrusting van een politie-uniform in deze landen, want àlle agenten vinden wel een te gekke reden om even onze pen vast te kunnen houden. Allemaal ‘vergeten’ ze die ook keer op keer terug te geven. Heel vergeetachtig hoor zo’n politieagent hier! Gelukkig denken wij er meestal wel aan om de stylo terug te vragen, maar soms laten we ons nog wel eens afleiden door hun creatieve truukjes en zodoende zijn we bijna constant op zoek naar balpennen. Heel veel mensen hebben blijkbaar met dat fenomeen te maken, want de standaarbegroeting door kinderen is ook hier nog steeds: “Bonjour, donne-moi stylo, donne-moi cadeau!”
De 4 dagen dokkeren door de verlaten woestijnvelden tussen Atar en Tidjikja waren alvast een zeer welkome vlucht uit het fenomeen van de politiecontroles. Maar alle gekheid op een stokje: deze brave mensen zetten zich natuurlijk in voor onze veiligheid en de politie is en blijft onze vriend (voorlopig toch nog).

Eénmaal helemaal ontwaakt wil een mens natuurlijk iets in de maag. Op een droog Marokkaans brood is confituur niet slecht, maar er zijn er daar in de Sahara nog die wat zoetigheid wel zien zitten...

De dromedarissen zorgen wel vaker voor leuke plaatjes, als ze dan ook nog eens boven op een duin gaan staan bij zonsondergang, hoef je geen hele goeie fotograaf te zijn om leuke foto’s te maken…

Op ons plein in Marrakesh barst het ook van de fruitstalletjes die aan spotprijzen lekkere verse sapjes op je afvuren. Bij het vertrek uit de stad nemen we er dus snel nog ‘one for the road’.