Neem ook een kijkje op Rubenmaakteenreisje om meer te lezen over de fietsreis van LA tot Rio de Janeiro
27-10-2010
In het zand spelen
Héél even bij het zwembad is voor mij al meer dan lang genoeg, dus trek ik al snel de gigantische duinen in om van het kind te gaan geven. Foto's nemen van mezelf ben ik echter al een beetje verleerd...
Renée rilt van de koorts en heeft hevige diarree en hoofdpijn. Misschien heeft de koude nacht er wat mee te maken, misschien was het een niet zo frisse 'ommelete berbere' of misschien nog wat anders. Anyway, time for her to chill by the pool. We slaan onze tenten voor een paar nachten op in een superleuk plekje aan de rand van de sahara.
We hebben de vrieskou ook niet uit de tent kunnen houden, dus werd het (vooral voor Renée die het écht niet graag koud heeft) een lastige nacht. De volgende morgen warmen we ons op met Chartreusethee en met een fline klim om de zonsopgang te zien. Andermaal een onvergetelijk moment!
Zodra de zon weg is daalt de temperatuur in de richting van het vriespunt en al snel ver daaronder. Een vuurtje om de handjes te warmen is dan geen overbodige luxe.
De piste blijkt behoorlijk intensief te zijn en we hebben het toch wat onderschat. De jeep doet het verbluffend goed en brengt voor mekaar wat wij absoluut onmogelijk achtten. Als we eenmaal weten dat we maar 1 uur piste meer voor de boeg hebben besluiten we om de nacht op 2400m hoogte in alle eenzaamheid door te brengen. Schitterend!
We hebben even moeite om het begin van een off-roadpiste te vinden en vragen een jongetje om hulp. Voor we het weten zit de hele kofferbak (bovenop dan) vol met kleine Marokkaantjes. Dolle pret voor iedereen en wij op de juiste piste.
We hebben een paar schitterende ritten achter de rug in de Todra- en Dades-gorges. Heel veel fotos en ook de eerste off-roadfilmpjes komen er snel aan.
Meestal is het weer gewoon heel erg aangenaam met warme dagen en koele nachten, maar als het regent is het er meteen wel op en heeft dat zijn gevolgen voor de staat van de wegen...
Onze eerste nacht bij wildvreemden thuis. We worden op de thee uitgenodigd bij een typisch Berberse familie en blijven daar uiteindelijk ook eten en overnachten. Een eerste blijk van ware gastvrijheid denken wij. Hadden we het mis? Het uitgebreide relaas volgt binnenkort...
Terwijl we onderweg rustig wat apen zitten te bekijken vindt ééntje het wel een goed idee om een loslopend vrouwtje te bespringen. We zijn van nature uit niet zo heel erg voyeuristisch aangelegd, maar Renée was toch alert genoeg om meteen een kiekje te nemen...
Het is ondertussen al weer een tijdje geleden dat we jullie lieten weten dat we door Marokko aan het huppelen waren. Ondertussen zijn we veel onderweg geweest en hebben we al weer veel te veel meegemaakt om hier allemaal neer te pennen. We laten nu kort een paar impressies op jullie los en geven dan een volledig verslag als we over een paar dagen rust nemen aan de kust. Eerst en vooral wil ik wel nog eens zeggen dat het leuk is om te zien dat we zo op de voet gevolgd worden! De reacties zijn altijd leuk om te lezen en doen ons deugd! (En ja Pier, ook die van jou is doorgekomen, kijk maar eens in het gastenboek)
Vandaag doen we het lekker rustig aan in de immense Medina van Fez. Morgenvroeg rollen we onze matten op en trekken we het Atlas-gebergte in. Vaarwel dus aan de lekkere temperaturen. Niet voor lang echter, want daarna gaat het via de oases aan de rand van de Sahara naar Marrakech. Dat alles gebeurt met een ondertussen compleet belachelijk snorretje. Ik had gehoopt om met deze geniale zet de integratie onder de Marokkanen te vergemakkelijken, maar uiteindelijk ben ik nu gewoon nog even duidelijk een toerist, alleen met een belachelijk snorretje. Foto's volgen, maar langs deze weg wil ik toch de oproep lanceren om op het blog de optie "Scheer maar snel weer af" aan te klikken en mij (n Renée) uit mijn lijden te verlossen. Dank bij voorbaat!
Naast de 2 behaalde visa bracht de doortocht door Rabat ook nog een vreemde situatie met zich mee. Eerst gingen we op zoek naar een camping waarvan we gps-coördinaten van internet geplukt hadden. Bij aankomst bleek die camping met de grond gelijk gemaakt te zijn. Dat is niet zo heel vreemd natuurlijk, maar daardoor gingen we op zoek naar een andere camping. We rijden de mooie kustbaan tussen Rabat en Casablanca af; genieten van de schitterende zonsondergang en groeten vriendelijk naar de agenten die op elk kruispunt staan te leuteren. Uiteindelijk houden we halt bij 'Camping Palmeiras'. We zijn er de enige bezoekers, er is geen stromend water en ook geen elektriciteit. De 6 die we overeen komen is dus écht alleen om veilig te staan, maar het zicht op zee en de openlucht fitness naast de deur nemen we er graag bij. Zo graag zelfs dat we de volgende dag al met 6 in de hand naar het vrouwtje lopen om voor nog een nacht te betalen. Maar blijkbaar heeft het vrouwtje midden in de nacht beslist dat we voor de volgende nacht 10 moeten betalen. Nu zou die 10 op zich nog niet zo'n gigantisch probleem zijn, maar we snappen absoluut niet vanwaar die plotse prijsstijging komt. We proberen verhaal te halen en wat te onderhandelen, maar ze houdt het been stijf en weigert van haar prijs af te komen. Omdat ook wij het been stijf houden, besluiten we te vertrekken en een 10-tal kilometer verderop iets méér te betalen voor een camping waar we ook alleen staan, maar waar wel (koud) water en electriciteit is en waar ze tenminste vriendelijk en correct zijn...
Vanuit Tanger ging het richting het Rif-gebergte waar we boven het mooie stadje Chefchaouen kampeerden. De buren daar waren een heel aardig Nederlands stel met een pak Afrika-ervaring die ons heel wat nuttige informatie konden verschaffen. Merci! PS:Dit waren dus niet de buren, maar die foto heb ik nu even niet bij. Komt nog!
Rabat stond niet hoog op ons verlanglijstje van te bezoeken plekken, maar toch hebben we er 2 dagen doorgebracht. 2 heel vruchtbare dagen, want uiteindelijk hebben we visa bemachtigd voor zowel Mauretanië als voor Mali. Als we geen van beide visa verlengen moeten we tegen 17 december de oversteek van Mali naar Burkina-Faso maken. Als alles volgens plan verloopt moet dat prima haalbaar zijn, zonder ons op te jagen.
* De allereerste keer dat we op deze reis bestolen werden was al in Madrid. Om het deurtje van Renée goed winddicht te houden hadden we velcro (klitteband voor de Nederlanders) aan de deur gelijmd. Om het goedje samen te houden hadden we voor 1 nachtje alle wasknijpers op de deur gezet. De volgende morgen waren deze allemaal spoorloos verdwenen. De inhoud van de wagen bleef intact.
* In Frankrijk hebben we ons een leuke lederen voetbal aangeschaft. Leuk voor mij om mee te spelen. Goede ijsbreker en misschien een leuk geschenkje voor iemand die het op een bepaald moment verdiend heeft. Om binnenruimte te besparen ligt de voetbal gewoon bovenop het bagagerekje geklemd. Bij het stapvoets binnenrijden van Rabat (de hoofdstad van Marokko) snelt een kleine ondeugd naar de auto en zet het op een lopen met onze bal. Dat was echter buiten de waard gerekend. Ik zit achter het stuur, maar fluit het boefje achterna en een boze blik en wat grote gebaren zijn al voldoende om de bal terug te krijgen. Ik hoop dat het even makkelijk gaat als iemand het ooit op de auto in z'n geheel gemunt heeft.
* Onderweg hebben we al wat illegale cd's gekocht, maar sinds gisteren zijn die spoorloos verdwenen. Ze lagen gewoon los voorin de wagen (denken we) en nu zijn we plots veroordeeld tot het tot vervelens toe beluisteren van die ene schijf die nog in de radio zat. Omdat er toch nog wat spulletjes vooraan in de auto lagen en die allemaal blijven liggen zijn lijkt het ons nogal sterk om al over diefstal te spreken. Misschien kunnen we ze gewoon even niet vinden, maar voor de zekerheid hebben we in Fez toch al wat nieuwe muziek op de kop getikt.
* Het is trouwens merkwaardig dat we nog niet meer bestolen zijn. Al te vaak betrappen we onszelf erop dat we onze schitterende constructie op de kofferbak weer maar eens niet afgesloten hebben. Als we de auto ergens maar heel even achterlaten besparen we ons ook de moeite om het dak er terug op te zetten. Als klap op de vuurpijl kwamen we van een lange tussenpauze bij een indrukwekkend viewpoint terug bij de auto en moesten we even zoeken naar de sleutels. Uiteindelijk vonden we ze netjes op het contact, duidelijk in het zicht van jan en alleman. We hebben alvast het voornemen om goed op te letten...
Met de nieuwe poll aan de rechter kant van dit blog leg ik mijn lot een heel klein beetje in jullie handen. Ik doe altijd en overal bijzonder goed mijn best om mij wat aan te passen en omdat het Arabisch me voorlopig nog wat moeilijk valt heb ik besloten om de trots van menig Marokkaan over te nemen. Na 2 dagen zie ik er uit als de gemiddelde Marokkaan van 14 jaar. Het is nu aan jullie om te beslissen of de snor er af gaat, zo belachelijk blijft als hij nu is, of nog langer moet worden en ik probeer om het ding te laten uitgroeien tot een volwaardige snor...
Terwijl we op het strand van Tanger zaten uit te blazen van het geslenter door de stad werd Renée op 2 verrassingen getrakteerd. Eerst gunde een overenthousiaste Marokkaan haar het volle zicht op zijn edele delen. Nog niet helemaal van de schok bekomen kruiste haar blik die van een klasgenoot vanuit haar Madrid-periode. George schreeuwde een paar keer haar naam en vloog haar meteen in de armen. Een blij weerzien en wel heel erg toevallig, maar ik weiger nog steeds om te zeggen dat het een kleine wereld is. Je moet er maar eens proberen rond te rijden met je fiets. Zelfs tot het einde van een ander continent rijden met een jeep zou wel al eens een hele opgave kunnen worden...
3500 km op de teller, 5 landen achter de rug: Het avontuur kan écht beginnen!!
Het binnenkomen in Tanger had iets meer voeten in de aarde dan we hadden verwacht. Doordat we nogal holderdebolder Spanje hebben verlaten zijn we niet echt voorbereid op de aankomst in Marokko. Als echte amateurs kennen we de koers van de munt niet, weten we niet precies waar de camping ligt die we willen zoeken en weten we eigenlijk bijna niets over Tanger, de stad van aankomst Gelukkig zijn de mannetjes aan de douane heel behulpzaam. Toch slagen we er niet in om de péageweg te vermijden en vinden we de camping nergens. Helemaal doodop nemen we toch maar onze intrek in een te duur hotel, maar zo staat de auto tenminste in een bewaakte garage.
De volgende dag brengt al heel wat licht in de duisternis. Voor de helft van de prijs gaan we naar het veel betere hostal Hollanda mét dakterras met zicht op zee (als je wat moeite doet). De heel erg aardige receptionist helpt ons wat op weg en we kuieren gezellig door het doolhof van de mooie medina.