Diegenen die het voor aanvang van dit avontuur een goed idee vonden om met een SsangYong Korando uit het begin van de nineties naar Kaapstad te rijden zijn op de vingers van één hand te tellen (en ik denk dat ik Renée en mezelf daar dan nog rustig mag bij tellen). Nu we op iets meer dan 200 km van onze eindbestemming zijn gekomen ziet het er echter naar uit dat we het zowaar echt zullen halen.
Voor ons een eindpunt, maar voor de Korando misschien een nieuwe start. We proberen al dagenlang bevestiging te krijgen dat verkoop van onze oude vriend in Botswana wettelijk toegelaten is (want in Zuid-Afrika mag dit jammer genoeg niet). Het ziet ernaar uit dat we de komende weken dus nog een ommetje van zo’n 1500 km zullen maken om de Korando in Gabarone te gaan verkopen, maar dat moet dus nog even bevestigd worden.

To be continued!

We hebben ons tentje opgeslagen in de nabijheid van olifanten, leeuwen, nijlpaarden en Duitsers, maar nooit hebben we veel meer moeten doen dan eens ongerust buiten kijken of ze ons al dan niet zouden komen lastig vallen. Het is pas als we kamperen op een farm met een geschifte geitenbok dat er van rustig slapen weinig in huis komt. Nadat we een uurtje of zo rustig in ons tentje hebben kunnen liggen vindt de lokale, hevig stinkende geitenbok plots dat hij even moet laten zien wie precies de baas is in deze weide. Hij ziet in onze tent duidelijk een potentiële dreiging om de macht over te nemen en komt dan ook maar tussen de buitentent en de binnentent staan om daar uit volle kracht kopstoten te beginnen uitdelen aan onze binnentent. In het begin vinden we de hele situatie nog best grappig, maar al gauw is de pret eruit. Van rustig neerliggen is geen sprake, want deze razende gek gaat als een bezetene op en neer en ook al komt zijn lichaamsmassa niet in de buurt van de tientonners die onlangs rond de tent doolden, het zou waarschijnlijk toch niet zo fijn zijn om met je hoofd onder de stampende poten terecht te komen. Ik heb niet veel zin om naar buiten te gaan in deze kou en met die stinkende idioot die zo te keer staat te gaan, dus laat ik van binnenuit de thermosfles een paar keer goed aankomen op die stampende voorpootjes. Ik denk dat de boodschap wel is doorgekomen, want voor even druipt de stinkzak af. Later die avond en nacht herhaalt dit scenario zich nog ettelijke malen en als het ’s morgens licht begint te worden ziet de geit zijn kans schoon om een verrassingsaanval op onze onschuldige tent te plaatsen. ’s Avonds ben ik vredelievend en als ik slaap ben ik gewoon te leeg om op te staan, maar mij ’s morgens vroeg komen ambeteren is een slecht idee. Ik sta op en kom de tent uit. In eerste instantie probeer ik nog vriendelijk uit te leggen dat wij betaald hebben om hier te kamperen en dat zijn gedrag eigenlijk niet echt gepast is. Ik probeer zowel in het Engels als in het Afrikaans, maar blijkbaar komt de boodschap niet echt over. Telkens opnieuw gaat de boze bok op zijn achterpoten staan en mikt hij zijn harde hoorns naar mijn fragiele knietjes. Omdat ik er genoeg van heb om steeds aanvallen van de smelly bastard af te weren spring ik op de tafel. Blijkbaar blijf ik nog steeds met de geit redevoeren, maar nu al in het West-Vlaams met als gevolg dat er daar eentje in de tent ligt te gieren van het lachen. Dat is voor mij het signaal om van woorden over te gaan naar daden. Ik maak niet graag mijn handen vuil, maar als de nood het hoogst is… Ik neem de uitdaging van de smelly goat aan en ga in de clinch met hem. Nog voor hij het goed en wel beseft hangt hij op een nogal onorthodoxe manier op mijn buik te stinken. Ik had mijn actie niet zo heel goed doordacht, want ik weet niet meteen waar ik nu heen moet met dit stinkende agressieve gedrocht. Uiteindelijk vind ik een binnenplaats met kippen en kalkoenen waarvan het poortje open en dicht kan. Ik drop de geitenbok (die toch even van de wijs lijkt te zijn) daar af, trek het deurtje achter me dicht en hoop dat de kous daarmee af is. Dat was ook zo, op het heikele punt na dat mijn enige warme trui nog dagenlang naar dat vervelende mormel heeft geroken. Elke keer als ik weer een druppel van mijn ijskoude neus wou vegen werd ik prompt herinnerd aan mijn idiote gevecht met de stinkende idioot. Gelukkig hebben we vandaag dan toch een wasmachine kunnen vinden…

In sommige parken kun je gewoon lekker te voet op zoek naar de beestjes. In Etosha in Namibië mochten we niet zonder dak rijden, in Botswana was dat al geen probleem meer, in Zimbabwe gingen we zelfs te paard op safari en nu we in Zuid-Afrika zijn gaan we gewoon te voet. Er moet misschien wel bij verteld worden dat in dit park geen olifanten, neushoorns, nijlpaarden of katachtigen zijn, maar zo’n wandelsafari blijft toch een leuke bezigheid.

Bij het begin van de maand juni bereikten we ook het allerlaatste land op ons lijstje. Met enige trots steken we de grens tussen Zimbabwe en Zuid-Afrika over. Nu we echter steeds verder zuidwaarts zakken en ook steeds verder in de winter van het zuidelijke halfrond komen, worden de dagen steeds korter en de nachten steeds kouder. Deze foto is dan wel op ‘die top’ van de Swartberpas, maar steeds vaker doen we ook over dag onze dikke truien niet meer uit. Nadat het kwik enkele nachten na mekaar ook binnen in onze tent onder het vriespunt daalde gingen we deze week zelfs shoppen voor dikke sokken, een extra dekentje en 2 warmwaterkruiken. Na de zelden aflatende hitte van de voorbije acht maanden is het toch even wennen. Gelukkig blijft het in de namiddagzon steeds aangenaam vertoeven.
De volledigheid gebied me ook eraan toe te voegen dat die namiddagzon zich bijna elke dag laat zien, maar dat die vandaag toch wel even helemaal het spoor bijster was. Gelukkig konden we ons opwarmen in de mooie setting van de warmwaterbronnen in Montagu, want de hele dag lang was het echt oktoberweer van de Lage Landen. Miezerige regen werd afgewisseld met hevige stortregens en de wind ging onophoudelijk te keer. Na de gezellige warmte van de heilzame bronnen zochten we ons heil bij de Chinees, maar toen we vanavond de rivier door wilden om terug naar onze camping te rijden, bleek het waterpeil zozeer gestegen dat de weg afgesloten was voor alle verkeer, ook voetgangers… Met ons tentje en alle slaapgerei aan de andere kant van de rivier zat er dus niets anders op dan een gezellig kamertje te nemen in dit leuke stadje en ons te warmen aan elkaar en aan een elektrisch dekentje…

Deze titel niet alleen omdat we Zimbabwe zo fantastisch vonden, maar gewoon omdat de oude Middeleeuwse stad zo heette en zijn naam de inspiratie was voor de naam van het land bij zijn behoorlijk recente onafhankelijkheid. Wist je dat Great Zimbabwe als derde op de lijst van Unesco Werelderfgoed kwam te staan na de Chinese Muur en de piramides in Egypte? Ewel, ik dus niet. Een bezoek aan de restanten van de stad is zeker de moeite waard op voorwaarde dat je er een gids bijneemt om je te vertellen wat je allemaal te zien krijgt.

Na de vele wildparken waar we met de Korando doorheen getuft zijn, brachten de paarden een bijzonder aangename variatie op het concept. De dieren zijn helemaal niet argwanend als je ze te paard benadert en je kunt dus (als je stilletjes bent) bijzonder dicht in de buurt komen. Naast de honderden impala’s komen we die namiddag ook oog in oog te staan met hele kuddes gemsbok, zebra’s en deze giraffen.

Nog steeds in Antelope park konden we eindelijk ook eens olifanten gaan aanraken. Nadat ze ons al enkele keren uit onze slaap hadden gehouden en nadat er eentje bijna op de Korando was gaan zitten is het nu onze beurt  om bovenop de grootste landzoogdieren ter wereld te gaan zitten.

Een andere fase in het opvoedingsprogramma van de leeuwen is weggelegd voor de iets vetter betalende toeristen. Leeuwen van 18 maanden oud (op 24 maanden worden ze als volwassen beschouwd) maken ’s morgens en ’s avonds een fikse wandeling door de savanne en toeristen kunnen ze daarin vergezellen. Als ze moe worden gaan de beestjes liggen en als je daar zin in hebt kun je even goeiedag gaan zeggen. Aaien mag onder bepaalde voorwaardes. Zo moet je opletten dat je niet te zacht aait, want dat irriteert hun huid en daar worden ze niet vrolijk van en je moet ook opletten met bruuske bewegingen, onaangekondigde benaderingen van achter enzovoort enzovoort.
Er waren ook specifieke instructies over de kledij voor de wandeling. Absoluut geen rood, omdat de leeuwen dan denken dat je vers vlees bent en dat is niet goed voor je. Ook absoluut geen strepen omdat je dan op een zebra lijkt en ook dat is niet aan te raden. Absoluut geen slippers ook, maar alleen dicht schoeisel. Ik merk fijntjes op aan onze begeleider dat mijn enige schoenen die ik meeheb toevallig rood zijn en wit-zwarte strepen hebben… Gelukkig zijn we nog steeds in Afrika en zijn regels voor interpretatie vatbaar.

Eén van de programma’s die in Antelope Park uitgewerkt worden is een project om de met uitsterven bedreigde Afrikaanse leeuwen te laten kweken, weer te leren jagen en aan de nationale parken in zuidelijk Afrika te schenken. Er is een wel uitgekiende strategie in 4 fases waar toevallig ook nog eens ruimte is voor interactie met (redelijk) vet betalende toeristen. Ik bespaar jullie de details van alle fases, maar in fase 1 kun je bij kleine leeuwenwelpjes langsgaan om met ze te spelen en ze te aaien. Lief hé, zo’n leeuwtje…

Matopos is het nationale park waar we anderhalve, maximaal 2 dagen doorheen wilden tuffen in het gezelschap van Birte en Sebastian. We waren echter alle 4 zo in onze nopjes in deze prachtige omgeving dat we er heel wat langer gebleven zijn. Alle kampeerplekjes waren zooo charmant met hun ligging aan het water en zicht op de vreemde rotsformaties dat de avondlijke barbecues nog beter smaakten dan gewoonlijk en dat het ontbijt steevast uitliep omdat niemand van dat plekje weg wou.
Net als Renée en ikzelf wordt Sebastian heel enthousiast als hij op rotsen kan gaan klimmen en te voet de wijde omgeving kan verkennen. Onze eerste ochtendwandeling mondt uit in een onvervalste klimpartij met halsbrekende toeren waar de 2 haantjes niet voor mekaar kunnen onderdoen en Renée verrassend gezwind volgt. De tweede ochtendwandeling heeft als doel de top waar we tijdens het ontbijt naar zaten te kijken. Met het nodige zoekwerk en alweer halsbrekende toeren bereiken we na een paar uren de top, maar uiteraard lopen we op de terugweg hopeloos verloren. Gelukkig waren we nog ruim voor zonsondergang terug van onze ochtendwandeling. Niets te vroeg want onder zo’n loden middagzon is 1 sinaasappel en een halve liter water voor 4 personen net wat te weinig voor een tocht van ruim 6 uren…

Nog één van de vele goede redenen om naar Zimbabwe te komen is Antelope Park. Hier is Renéetje lekker aan het genieten van wat welverdiende rust op (ook hier) een fijne kampeerplek, maar eigenlijk kom je naar dit private park voor de vele originele activiteiten die je met de wilde dieren kunt doen zonder dat de dieren circusattracties worden, want alles gebeurt steeds met zoveel mogelijk zorg om de dieren in hun natuurlijke habitat te houden of te krijgen.

De vele rotsformaties in Matopos lenen zich uitstekend voor Ardennenachtige activiteiten als death-rides, apenbruggen en ook kanovaren op de riviertjes tussen alles door. We laten bij zo’n gelegenheden natuurlijk steeds graag het kind in ons naar boven komen!

Niet alleen de grote zoogdieren kunnen indrukwekkend zijn. Renée is als de dood voor slangen en zo zijn er hier jammer genoeg veel. Als we tijdens een van de wandelingen een losliggend rotsblok wat verplaatsen komt deze vriend goeie dag zeggen. Volgens mij zijn in dit deel van Afrika geen dodelijke schorpioenen, maar ik ben niet genoeg expert in de materie om dat met zekerheid te zeggen…

Matopo national park in de buurt van Bulawayo moet het vooral hebben van de schitterende omgeving. Een sectie van het park krijgt de stempel ‘game park’ en die naam is nogal misleidend, want tijdens onze rit doorheen het game park moeten we het stellen met heel wat vogels en enkele nijlpaarden die zich diep in het water schuilhouden. In de zone die voor wandeltochten en vrije rondritten gereserveerd wordt, krijgen we echter 2 mooie neushoorns van dichtbij te zien. Deze kanjers zijn wel een pak minder indrukwekkend dan de mastodont die in Etosha plots voor de Korando stond, want om ze van jagers met kwade bedoelingen te behoeden worden hun hoorns door de parkrangers afgezaagd. Een neushoorn zonder hoorn op zijn neus blijft een indrukwekkende verschijning, maar is toch een beetje een raar zicht.

Zimbabwe is één van die landen die veel wenkbrauwen doet fronsen als je aan iemand uitlegt dat je er graag doorheen wil gaan reizen. Na de fratsen van de heer Mugabe kwam het land alleen met bakken negatieve publiciteit in de media. De munt devalueerde met biljetten tot 10 triljoen dollar tot gevolg. Blanken werden van hun farms verjaagd en velen die toch achterbleven bekochten het met hun leven. Supermarkten bleven leeg, brandstof was niet verkrijgbaar en behalve de obligate stop bij de VicFalls bleven toeristen uiteraard weg. Onze goede vriend Mugabe geniet nog steeds van zijn macht over het land en het is niet eenvoudig om objectieve informatie over de toestand in het land te bekomen. Ook wij laadden de Korando voor de zekerheid vol met voedsel in Botswana, gooiden de tank vol diesel en gingen voor de zekerheid langs bij de bank voor een extra stapeltje US dollars.
Met slechts enkele weken Zimbabwe achter de kiezen zijn we natuurlijk nog niet goed genoeg geplaatst om politieke meningen over het bewind te gaan verspreiden. We kunnen potentiële bezoekers van het land echter wel geruststellen! Het wegennet is uitstekend, alle banken hebben automaten en hebben steeds US dollars ter beschikking en her en der worden visa- en mastercards als heel gewoon beschouwd. Supermarkten zijn vaak groot en er is steeds keuze (al was er nergens choco te vinden en moesten we voor honing toch ook even op zoek). Diesel is duur (Europese prijzen) en je moet al eens tankstation of 4 of 5 proberen, maar is in elke stad verkrijgbaar. Toeristen worden steeds met open armen ontvangen en de toeristische infrastructuur is prachtig! We rollen van de ene schitterende camping in de andere en een bezoek aan een nationaal park loopt uit van de geplande 2-daagse naar een korte week. De waaier aan activiteiten is héél ruim en er zijn verschillende heel interessante bezienswaardigheden. Tot heel ver in dit avontuur stond een vraagteken achter een eventueel bezoek aan Zimbabwe, maar nu behoort dit tot één van de (vele) absolute hoogtepunten van dit onvergetelijke avontuur!

Na het bezoek aan de overdonderende watervallen bleven we nog even in het dorpje VictoriaFalls hangen. We maakten van de gelegenheid gebruik om in te schepen op één van de bootjes die sunset cruises op de Zambezi-rivier aanbieden. Die sunset cruises bieden niet alleen de gelegenheid om zelf plaatjes zoals in de boekjes te schieten, ze hebben ook steevast een ‘all-you-can-drink-bar’ inbegrepen in de ticketprijs en dat levert ze wel eens de bijnaam ‘booze-cruise’ op. Ik ben er nog steeds niet achter of het dat feit is geweest of dat ik last had van hevige zeeziekte, maar ik lag die avond wel héél vroeg en behoorlijk misselijk in mijn tentje. Gelukkig hebben we ondanks mijn bootziekte toch nog wat plaatjes zoals in de boekjes kunnen schieten.