Neem ook een kijkje op Rubenmaakteenreisje om meer te lezen over de fietsreis van LA tot Rio de Janeiro
09-06-2011
Great Zimbabwe
Deze titel niet alleen omdat we Zimbabwe zo fantastisch vonden, maar gewoon omdat de oude Middeleeuwse stad zo heette en zijn naam de inspiratie was voor de naam van het land bij zijn behoorlijk recente onafhankelijkheid. Wist je dat Great Zimbabwe als derde op de lijst van Unesco Werelderfgoed kwam te staan na de Chinese Muur en de piramides in Egypte? Ewel, ik dus niet. Een bezoek aan de restanten van de stad is zeker de moeite waard op voorwaarde dat je er een gids bijneemt om je te vertellen wat je allemaal te zien krijgt.
Na de vele wildparken waar we met de Korando doorheen getuft zijn, brachten de paarden een bijzonder aangename variatie op het concept. De dieren zijn helemaal niet argwanend als je ze te paard benadert en je kunt dus (als je stilletjes bent) bijzonder dicht in de buurt komen. Naast de honderden impalas komen we die namiddag ook oog in oog te staan met hele kuddes gemsbok, zebras en deze giraffen.
Nog steeds in Antelope park konden we eindelijk ook eens olifanten gaan aanraken. Nadat ze ons al enkele keren uit onze slaap hadden gehouden en nadat er eentje bijna op de Korando was gaan zitten is het nu onze beurtom bovenop de grootste landzoogdieren ter wereld te gaan zitten.
Een andere fase in het opvoedingsprogramma van de leeuwen is weggelegd voor de iets vetter betalende toeristen. Leeuwen van 18 maanden oud (op 24 maanden worden ze als volwassen beschouwd) maken s morgens en s avonds een fikse wandeling door de savanne en toeristen kunnen ze daarin vergezellen. Als ze moe worden gaan de beestjes liggen en als je daar zin in hebt kun je even goeiedag gaan zeggen. Aaien mag onder bepaalde voorwaardes. Zo moet je opletten dat je niet te zacht aait, want dat irriteert hun huid en daar worden ze niet vrolijk van en je moet ook opletten met bruuske bewegingen, onaangekondigde benaderingen van achter enzovoort enzovoort. Er waren ook specifieke instructies over de kledij voor de wandeling. Absoluut geen rood, omdat de leeuwen dan denken dat je vers vlees bent en dat is niet goed voor je. Ook absoluut geen strepen omdat je dan op een zebra lijkt en ook dat is niet aan te raden. Absoluut geen slippers ook, maar alleen dicht schoeisel. Ik merk fijntjes op aan onze begeleider dat mijn enige schoenen die ik meeheb toevallig rood zijn en wit-zwarte strepen hebben Gelukkig zijn we nog steeds in Afrika en zijn regels voor interpretatie vatbaar.
Eén van de programmas die in Antelope Park uitgewerkt worden is een project om de met uitsterven bedreigde Afrikaanse leeuwen te laten kweken, weer te leren jagen en aan de nationale parken in zuidelijk Afrika te schenken. Er is een wel uitgekiende strategie in 4 fases waar toevallig ook nog eens ruimte is voor interactie met (redelijk) vet betalende toeristen. Ik bespaar jullie de details van alle fases, maar in fase 1 kun je bij kleine leeuwenwelpjes langsgaan om met ze te spelen en ze te aaien. Lief hé, zon leeuwtje
Matopos is het nationale park waar we anderhalve, maximaal 2 dagen doorheen wilden tuffen in het gezelschap van Birte en Sebastian. We waren echter alle 4 zo in onze nopjes in deze prachtige omgeving dat we er heel wat langer gebleven zijn. Alle kampeerplekjes waren zooo charmant met hun ligging aan het water en zicht op de vreemde rotsformaties dat de avondlijke barbecues nog beter smaakten dan gewoonlijk en dat het ontbijt steevast uitliep omdat niemand van dat plekje weg wou. Net als Renée en ikzelf wordt Sebastian heel enthousiast als hij op rotsen kan gaan klimmen en te voet de wijde omgeving kan verkennen. Onze eerste ochtendwandeling mondt uit in een onvervalste klimpartij met halsbrekende toeren waar de 2 haantjes niet voor mekaar kunnen onderdoen en Renée verrassend gezwind volgt. De tweede ochtendwandeling heeft als doel de top waar we tijdens het ontbijt naar zaten te kijken. Met het nodige zoekwerk en alweer halsbrekende toeren bereiken we na een paar uren de top, maar uiteraard lopen we op de terugweg hopeloos verloren. Gelukkig waren we nog ruim voor zonsondergang terug van onze ochtendwandeling. Niets te vroeg want onder zon loden middagzon is 1 sinaasappel en een halve liter water voor 4 personen net wat te weinig voor een tocht van ruim 6 uren
Nog één van de vele goede redenen om naar Zimbabwe te komen is Antelope Park. Hier is Renéetje lekker aan het genieten van wat welverdiende rust op (ook hier) een fijne kampeerplek, maar eigenlijk kom je naar dit private park voor de vele originele activiteiten die je met de wilde dieren kunt doen zonder dat de dieren circusattracties worden, want alles gebeurt steeds met zoveel mogelijk zorg om de dieren in hun natuurlijke habitat te houden of te krijgen.
De vele rotsformaties in Matopos lenen zich uitstekend voor Ardennenachtige activiteiten als death-rides, apenbruggen en ook kanovaren op de riviertjes tussen alles door. We laten bij zon gelegenheden natuurlijk steeds graag het kind in ons naar boven komen!
Niet alleen de grote zoogdieren kunnen indrukwekkend zijn. Renée is als de dood voor slangen en zo zijn er hier jammer genoeg veel. Als we tijdens een van de wandelingen een losliggend rotsblok wat verplaatsen komt deze vriend goeie dag zeggen. Volgens mij zijn in dit deel van Afrika geen dodelijke schorpioenen, maar ik ben niet genoeg expert in de materie om dat met zekerheid te zeggen
Matopo national park in de buurt van Bulawayo moet het vooral hebben van de schitterende omgeving. Een sectie van het park krijgt de stempel game park en die naam is nogal misleidend, want tijdens onze rit doorheen het game park moeten we het stellen met heel wat vogels en enkele nijlpaarden die zich diep in het water schuilhouden. In de zone die voor wandeltochten en vrije rondritten gereserveerd wordt, krijgen we echter 2 mooie neushoorns van dichtbij te zien. Deze kanjers zijn wel een pak minder indrukwekkend dan de mastodont die in Etosha plots voor de Korando stond, want om ze van jagers met kwade bedoelingen te behoeden worden hun hoorns door de parkrangers afgezaagd. Een neushoorn zonder hoorn op zijn neus blijft een indrukwekkende verschijning, maar is toch een beetje een raar zicht.
Zimbabwe is één van die landen die veel wenkbrauwen doet fronsen als je aan iemand uitlegt dat je er graag doorheen wil gaan reizen. Na de fratsen van de heer Mugabe kwam het land alleen met bakken negatieve publiciteit in de media. De munt devalueerde met biljetten tot 10 triljoen dollar tot gevolg. Blanken werden van hun farms verjaagd en velen die toch achterbleven bekochten het met hun leven. Supermarkten bleven leeg, brandstof was niet verkrijgbaar en behalve de obligate stop bij de VicFalls bleven toeristen uiteraard weg. Onze goede vriend Mugabe geniet nog steeds van zijn macht over het land en het is niet eenvoudig om objectieve informatie over de toestand in het land te bekomen. Ook wij laadden de Korando voor de zekerheid vol met voedsel in Botswana, gooiden de tank vol diesel en gingen voor de zekerheid langs bij de bank voor een extra stapeltje US dollars. Met slechts enkele weken Zimbabwe achter de kiezen zijn we natuurlijk nog niet goed genoeg geplaatst om politieke meningen over het bewind te gaan verspreiden. We kunnen potentiële bezoekers van het land echter wel geruststellen! Het wegennet is uitstekend, alle banken hebben automaten en hebben steeds US dollars ter beschikking en her en der worden visa- en mastercards als heel gewoon beschouwd. Supermarkten zijn vaak groot en er is steeds keuze (al was er nergens choco te vinden en moesten we voor honing toch ook even op zoek). Diesel is duur (Europese prijzen) en je moet al eens tankstation of 4 of 5 proberen, maar is in elke stad verkrijgbaar. Toeristen worden steeds met open armen ontvangen en de toeristische infrastructuur is prachtig! We rollen van de ene schitterende camping in de andere en een bezoek aan een nationaal park loopt uit van de geplande 2-daagse naar een korte week. De waaier aan activiteiten is héél ruim en er zijn verschillende heel interessante bezienswaardigheden. Tot heel ver in dit avontuur stond een vraagteken achter een eventueel bezoek aan Zimbabwe, maar nu behoort dit tot één van de (vele) absolute hoogtepunten van dit onvergetelijke avontuur!
Na het bezoek aan de overdonderende watervallen bleven we nog even in het dorpje VictoriaFalls hangen. We maakten van de gelegenheid gebruik om in te schepen op één van de bootjes die sunset cruises op de Zambezi-rivier aanbieden. Die sunset cruises bieden niet alleen de gelegenheid om zelf plaatjes zoals in de boekjes te schieten, ze hebben ook steevast een all-you-can-drink-bar inbegrepen in de ticketprijs en dat levert ze wel eens de bijnaam booze-cruise op. Ik ben er nog steeds niet achter of het dat feit is geweest of dat ik last had van hevige zeeziekte, maar ik lag die avond wel héél vroeg en behoorlijk misselijk in mijn tentje. Gelukkig hebben we ondanks mijn bootziekte toch nog wat plaatjes zoals in de boekjes kunnen schieten.
Ondertussen zijn we veilig en wel in Zimbabwe aangekomen en hebben we al de eer en het genoegen gehad om de Victoria Falls te mogen gaan bewonderen. Een adembenemend schouwspel waar je wel drijf en drijfnat van wordt
Hier hebben we zelf foto's van en die komen er dus ook binnenkort aan.
Ook Chobe national park brengt heel wat olifanten op ons pad. Verder zien we nog meer zebras en giraffen enzovoort, maar we zien in Botswana niet 1 leeuw of cheetah.
Om olifanten te zien te krijgen moet je hier zelfs de parken niet in. Ze lopen zelfs gewoon in de buurt van steden. We leggen onszelf ook in de watten door voor een paar dagen een vakantiehuisje te huren met zicht op een drinkput waar vanaf 15u de hele avond door hele troepen olifanten komen drinken. Pintje drinken, vuurtje maken voor de braai (want zo noemen ze een bbq hier) en genieten van het schouwspel dat zich een 20-tal meter verderop afspeelt! Heerlijk en onvergetelijk! Ook hier wordt het een paar keer warm met olifanten die te dicht in onze buurt komen. De eerste nacht sliepen we nog in een tentje en werden we om 4u gewekt door een olifant die een kijkje kwam nemen, maar zelfs terwijl we rustig zitten te eten komen er enkelen angstaanjagend dichtbij! Heerlijk om te zien, maar het grappigste is toch steeds de paniek bij Birte Ik vrees dat het arme mens één dezer dagen ten onder gaat aan een hartaanval
Bij het binnenrijden van het kamp zagen we links en rechts nog een heleboel olifanten. Botswana is goed voor 80% van de Afrikaanse olifantenpopulatie en dat is er hier wel aan te merken! We zoeken een veilige plek om ons tentje op de grond te zetten en om de auto te parkeren. Het tentje staat nog maar goed en wel op als we op ons kampplekje bezoek krijgen van een enorm indrukwekkende olifant. Voor ik het goed en wel beseft staat de kolos op een drietal meter van Sebastian en mij. Birte doet het in haar LandCruiser in haar broek en Renée is ook behoorlijk onder de inruk als ze van de wc terug komt. Alleen een kampeertafeltje staat nog tussen ons en de nieuwsgierige gigant. Sebastian wil het op een lopen zetten, maar ik kan hem overtuigen om stil te blijven en niet te bewegen. Zo vindt de olifant ons namelijk maar saai en gaat hij op zoek naar iets interessanter. De tactiek blijkt te werken We zijn opgelucht dat de olifant een stapje opzij zet en zijn blik afwendt. Het lijkt erop alsof we deze ontmoeting zullen gaan overleven. Spijtig genoeg is het wel onze geliefde Korando die nu de interesse van onze nieuwe reuzenvriend opwekt. Ik ben zo dom geweest om te parkeren onder de marulaboom. Aan deze boom groeit de vrucht waarvan de heerlijk drank Amarula gemaakt wordt, maar het is ook de favoriete vrucht van de olifanten. Bovendien gaat deze vrucht gisten in de buik van de olifant en worden deze hier strontzat van Anyway, deze olifant vindt ons autootje waarschijnlijk wel grappig en wil het graag eens van dichterbij bekijken. Hij stapt tot net naast ons karretje en besnuft het van top tot teen. We kunnen alleen maar toekijken en hopen dat hij niet het idee krijgt om er op te gaan zitten. Er is amper plaats tussen de voorkant van de auto en de marulaboom, maar toch wringt de machtige olifant zich ertussen. Als hij zijn poot op de motorkap zet kunnen we te voet naar Kaapstad We kunnen opgelucht ademhalen als de 10-tonner ook de Korando niet meer interessant genoeg vindt en hij langzaam de velden insloft. We zetten de auto naast ons tentje en hebben zo aan de 4 kanten een soort bescherming door een struik, een stenen bankje en de SsangYong. De kans dat we in onze slaap geplet worden daalt hierdoor gevoelig. PS: Ook hier heeft Sebastian foto's van en ook deze komen eerstdaags online.
Botswana is zo één van die peperdure vakantiebestemmingen waar rijkelui heen vliegen om vanuit hun onbetaalbare lodges de Okavango-delta in te vliegen of om zich doorheen Chobe national park te laten rijden. Gelukkig kan het ook anders en kunnen ook arme sukkelaars als wij van al dit moois genieten. Toegangsgelden voor de parken zijn redelijk en ook al zijn de prijzen voor de campings met 50 USD per persoon per nacht gevoelig boven ons budget, we besluiten er toch maar voor te gaan en hopen dat het zijn geld waard zal zijn Samen met Birte en Sebastian trekken we de Okavango delta in en we hebben het ons geen seconde beklaagd! Ook al het wildlife niet zo hééél dik gezaaid op dit moment, we krijgen toch heel wat te zien. Bovendien is Moremi lekker ruw en ongelikt en voelt alles heel authentiek aan. We worden vergezeld door een Zuid-Afrikaans koppel dat op huwelijksreis is en liever niet alleen rijdt. Bij één van de stops om ons te vergapen aan olifanten gaat het voor hen bijna mis. De olifanten steken de weg over tussen onze auto en die van hen en ééntje lijkt het gemunt te hebben op de Nissan van de Zuid-Afrikanen. Hij komt gevaarlijk dicht bij, maar besluit toch om de auto heel te laten. We gaan nog even met een klein bootje de delta in, maar door het hoge gras kun je daarin niet veel zien. Als we s avonds naar het kamp wille rijden mogen we ons weer opmaken voor één van onze echte AfricanAdventures. Ik rijd de Korando knullig vast in een lange zachte zandstrook. We roepen Birte en Sebastian erbij voor hulp, maar omdat hun sleeptouw ver weg zit gaan we toch eerst aan het graven. Het is Birte die tijdens het graven plots hysterisch wordt en naar haar auto rent. Het is van nature uit een nogal angstig en nerveus persoontje, maar nu heeft ze reden tot paniek. In het zand zijn duidelijk hele grote en hele verse leeuwensporen te zien. We scannen snel de omgeving af, maar zien niet meteen leeuwen. Wel spotten we tijdens onze zoektocht olifanten die ons staan te bekijken terwijl we sukkelen om de Korando uit te graven. Oorspronkelijk alleen maar mooi, maar als we zien dat ze ook kleintjes bij hebben en onze kant uit komen stijgt de spanning, zeker omdat we met de auto nog steeds geen kant uit kunnen Birte flipt helemaal nu de olifanten op enkele meters van onze autos komen en de moeder duidelijk voor haar kleintjes wil schermen. Wij houden ons ook klaar om naar de LandCruiser te vluchten als het nodig zou zijn, maar proberen ons vooral zo stil mogelijk te houden om de 10-tonners niet onnodig schrik aan te jagen. In stilte bewonderen we het schouwspel van minstens 20 olifanten die vlakbij lummelen bij de langzaam ondergaande zon. Onvergetelijk! Leeuwen blijven uit de buurt, olifanten vallen niet aan, de Korando komt uit het zand en we komen veilig en wel terug bij de camping.
Botswana is zo één van die peperdure vakantiebestemmingen waar rijkelui heen vliegen om vanuit hun onbetaalbare lodges de Okavango-delta in te vliegen of om zich doorheen Chobe national park te laten rijden. Gelukkig kan het ook anders en kunnen ook arme sukkelaars als wij van al dit moois genieten. Toegangsgelden voor de parken zijn redelijk en ook al zijn de prijzen voor de campings met 50 USD per persoon per nacht gevoelig boven ons budget, we besluiten er toch maar voor te gaan en hopen dat het zijn geld waard zal zijn Samen met Birte en Sebastian trekken we de Okavango delta in en we hebben het ons geen seconde beklaagd! Ook al het wildlife niet zo hééél dik gezaaid op dit moment, we krijgen toch heel wat te zien. Bovendien is Moremi lekker ruw en ongelikt en voelt alles heel authentiek aan. We worden vergezeld door een Zuid-Afrikaans koppel dat op huwelijksreis is en liever niet alleen rijdt. Bij één van de stops om ons te vergapen aan olifanten gaat het voor hen bijna mis. De olifanten steken de weg over tussen onze auto en die van hen en ééntje lijkt het gemunt te hebben op de Nissan van de Zuid-Afrikanen. Hij komt gevaarlijk dicht bij, maar besluit toch om de auto heel te laten. We gaan nog even met een klein bootje de delta in, maar door het hoge gras kun je daarin niet veel zien. Als we s avonds naar het kamp wille rijden mogen we ons weer opmaken voor één van onze echte AfricanAdventures. Ik rijd de Korando knullig vast in een lange zachte zandstrook. We roepen Birte en Sebastian erbij voor hulp, maar omdat hun sleeptouw ver weg zit gaan we toch eerst aan het graven. Het is Birte die tijdens het graven plots hysterisch wordt en naar haar auto rent. Het is van nature uit een nogal angstig en nerveus persoontje, maar nu heeft ze reden tot paniek. In het zand zijn duidelijk hele grote en hele verse leeuwensporen te zien. We scannen snel de omgeving af, maar zien niet meteen leeuwen. Wel spotten we tijdens onze zoektocht olifanten die ons staan te bekijken terwijl we sukkelen om de Korando uit te graven. Oorspronkelijk alleen maar mooi, maar als we zien dat ze ook kleintjes bij hebben en onze kant uit komen stijgt de spanning, zeker omdat we met de auto nog steeds geen kant uit kunnen Birte flipt helemaal nu de olifanten op enkele meters van onze autos komen en de moeder duidelijk voor haar kleintjes wil schermen. Wij houden ons ook klaar om naar de LandCruiser te vluchten als het nodig zou zijn, maar proberen ons vooral zo stil mogelijk te houden om de 10-tonners niet onnodig schrik aan te jagen. In stilte bewonderen we het schouwspel van minstens 20 olifanten die vlakbij lummelen bij de langzaam ondergaande zon. Onvergetelijk! Leeuwen blijven uit de buurt, olifanten vallen niet aan, de Korando komt uit het zand en we komen veilig en wel terug bij de camping.
Na een aangename doortocht van bijna 2 weken droppen we vdb in de luchthaven van Windhoek en rijden we zelf nog een paar uur oostwaarts in de richting van Botswana. Na 2 behoorlijk intense weken zijn we allebei een beetje moe en besluiten we een rustdagje in te lassen in Gobabis aan de rand van de Kalahari desert. In het donker slaan we ons tentje op in de tuinen van de Goba-lodge en trakteren we onszelf op een goeie maaltijd in het restaurant van de sjieke lodge. De volgende dag vallen we van de ene aangename verbazing in de andere. Niet alleen beschikken we over een zwembad, maar we kunnen ons ook uitleven op het tennisterrein. De omgeving leent er zich uitstekend toe om wat te gaan hardlopen en zo de belabberde conditie weer wat op te schroeven. We hebben oryx, nog een soort bokken en struisvogels in het grote domein net naast onze tent. We beschikken over een volledig uitgeruste keuken, warme douches, satelliet tv waarop ik zelfs Gilbert kan zien schitteren in Luik-Bastenaken-Luik en draadloos internet. Allemaal dingen die we eigenlijk niet gemist hebben, maar die toch meer welkom zijn dan we eigenlijk hadden gedacht. We schakelen onbewust uit de reismodus en stellen ons in op vakantiemodus. Ook al hebben op dat moment nog ruim 2 maanden reizen voor de boeg, we hebben het gevoel dat het einde van het avontuur met rasse schreden nadert en misschien treedt er ook een beetje verzadiging op. We maken van deze vakantie in de vakantie gebruik om ook al eens te gaan nadenken wat er nà dit fantastisch avontuur komt en we verzinnen elke dag weer een nieuwe reden om nog niet opnieuw het ruime sop te kiezen. Uiteindelijk zijn we 10 dagen in de Goba-lodge geweest en met volledig opgeladen batterijen hebben we er weer zin in. In het gezelschap van Birte en Sebastian in hun LandCruiser gaan we dan uiteindelijk toch de Trans-Kalahari highway op en Botswana binnen.
Ik ben niet zon voorstander van lijstjes, verzamelingen of opsommingen, maar als je op safari gaat zijn the big five altijd the talk of the day. The big five zijn de dieren die iedereen graag gezien wil hebben, maar die niet altijd makkelijk te vinden zijn. Olifant, leeuw, buffel, neushoorn, leeuw en jachtluipaard. Om dit lijstje vol te maken moest ik alleen nog maar een neushoorn zien. Voor Renée moest daar ook nog een jachtluipaard bij en vdb was aan zijn allereerste safari bezig. Nadat we de vorige dag tevergeefs de hele rhino trail hadden afgeschuimd en het moesten stellen met een hele boel neushoornstront scheurden we aan het eind van dag 2 zo hard we konden naar de uitgang van het park om nog op tijd buiten te zijn zonder voor een extra dag te hoeven betalen. Precies als we zo gehaast aan het doen zijn paradeert natuurlijk zon immense kolos met een joekel van een hoorn op zijn neus parmantig over de weg. Gehaast of niet, om van dit schouwspel te genieten houden we maar al te graag nog even halt!
Voor meer zebras, giraffen, buffels, jakhalzen, leeuwen, impalas, neushoorns kon je al een tijdje terecht op onze fotopagina.
Na zon lange dag van beestjes zoeken zijn we alle 3 versleten en maar al te blij om ons tentje op te zetten en een kleine hap te koken. Onze laatste hap is amper achter de kiezen als de hel losbarst boven Etosha. Renée was net naar de wc en ook ik zoek beschutting op de pot, maar vdb blijft in zijn eentje achter bij de auto en de tent. Gedurende 3 kwartier worden we bestookt met de hevigste regens die ik ooit heb gezien (en dat zijn er toch heel wat). We zijn in 1 van de droogste landen van de wereld, maar wat we hier voorgeschoteld krijgen is echt indrukwekkend! Als de bui overgewaaid is gaan we de schade opmeten. De hele camping is onder water gelopen en overal staat minstens 10 cm water, dus ook in onze tent. We besluiten snel om één van de peperdure kamers te nemen zodat we toch lekker in een droog bed kunnen liggen en als we eenmaal alle natte matten en slaapzakken hebben te drogen gehangen laten ons de luxe wel gevallen