Neem ook een kijkje op Rubenmaakteenreisje om meer te lezen over de fietsreis van LA tot Rio de Janeiro
20-01-2011
Maken vele handen licht werk?
Omdat het binnenland van Benin niet zoveel te bieden heeft, rijden we het stuk naar de kust dus in Togo. Dit stuk heeft nog heel wat onaangetast Afrika te bieden aan de bezoeker. Infrastructuur is 0. Een vrachtwagen met bakstenen laten komen is onbetaalbaar en zelfs als je het wel zou kunnen betalen, dan moet je nog maar eens met een vrachtwagen tot in deze streken zien te komen Plan B? Stenen zelf bakken, laten drogen in de zon en de kinderen voor vrachtwagen laten spelen
In onze toch naar Kaapstad volgen we niet steeds de meest logische route en ook nu weer was dat niet anders. Als we van Benin oversteken naar Togo, rijden we eigenlijk alleen maar verder van het einddoel weg, maar dit is op dit moment geen enkel probleem. Het wordt wel een probleem als je dan ook nog eens weinig gebruikte grensposten in je route opneemt en daar bovendien kort na de feestelijkheden voor het nieuwe jaar wil passeren. Om Benin uit te raken is het even zoeken naar de gendarmerie en de douanepost. Een jonge scout biedt voor 15 zijn diensten aan om te helpen. Als we zijn aanbod weglachen zakt de prijs gevoelig naar 1,5 maar we blijven van mening dat het leuker is om zelf op zoek te gaan ipv jonge boefjes te betalen Van de douanepost sturen ze ons terug van waar we komen om naar de gendarmerie te gaan. Als we die eenmaal gevonden hebben, gaat het daar behoorlijk vlot en kunnen we terug naar de douane. Bij het douanekantoor is geen personeel, maar een paar hangjongeren verzekeren ons dat we gewoon mogen doorrijden. Prima natuurlijk, ware het niet dat we de last van het summum der reizigersbureaucratie meezeulen en dus onze carnet de passage moeten laten afstempelen om bij terugkeer in België onze 5000 waarborg terug te krijgen We proberen het probleem uit te leggen, maar de hangjongeren verwijzen ons door naar de douanepost van Togo zon 4km verderop. Omdat daar (verrassing!!) ook niemand is, rijden we nog een 3-tal maal heen en terug. Steeds weer is iedereen supervriendelijk en manen ze ons aan om gewoon Togo binnen te rijden. Gelukkig wint de aanhouder en bij de 4de poging krijgen we een douanebeambte te pakken. Het heerschap rijdt rond in short en voetbalshirt en is duidelijk in feeststemming, maar heeft gelukkig zijn stempel op zak en dus kunnen we eindelijk verder. Ook in Togo moeten we dagenlang moeite doen om douanepersoneel te vinden dat niet ergens ligt te bekomen van het feestgedruis, maar uiteindelijk zijn we steeds met àlle papieren helemaal in orde!
Wie in Torhout wel eens bij mijn ouders over de vloer komt zal vast al opgemerkt hebben dat daar af en toe een pompoen aan de voordeur ligt, soms zelfs 2 of 3. Dat kunnen kleine pompoenen zijn, maar ook redelijk grote. Om één of andere reden wordt zon pompoen soms vergezeld door een courgette, een aubergine of een ander stuk groente naargelang beschikbaarheid. Behalve het feit dat het wel een beetje kleur geeft, heb ik daar verder nooit echt veel betekenis achter gezocht. Als dat toch het geval zou zijn, zal mijn lieve moedertje dat hier wel snel genoeg laten weten. Toen ik te zien kreeg wat voor toeren die Somba uithalen om aan het einde van de dag in genoeg eten voor de hele familie te voorzien, heb ik maar niet verteld wat er bij ons thuis aan de voordeur ligt te wachten tot het zacht genoeg is om weg te gooien Wel heb ik voorzichtig eens gepeild naar de decoratie van hùn voordeuren, want zoals je op de foto kunt zien is die toch op zn zachtst gezegd merkwaardig. De mannelijke Somba brengen hun ochtend en vooravond door met jagen en de mooiste trofeeën krijgen een plekje aan de voordeur omdat ze geluk zouden brengen voor de volgende jacht. Je ziet hier niet alleen apenkopjes, maar ook krokodillenschubben, een rattenstaart, De ingang van de tata is trouwens steeds naar het westen gedraaid, dit keer niet omwille van het geloof, maar gewoon omdat de wind bijna steeds van uit het oosten komt. Voor de deuropening staat ook bijna altijd een offerblok want hoewel ze zelf amper genoeg te eten hebben, moet er natuurlijk af en toe al eens een geit of een schaap geofferd worden om de geesten en de goden goed gezind te houden
Wie er nog in slaagt om de chronologische lijn in de berichtgeving een beetje te volgen weet dat de laatste échte update nog dateert van vorig jaar. We waren dan nog in het noorden van Benin in het goede gezelschap van een Vlaams gezin dat al sinds jaar en dag in Wallonië vertoefd. Sire, er zijn nog Belgen! Vanuit Natitingou namen we een fantastisch mooie weg naar Boukombé. Mooie weg heeft voor ons trouwens een héél andere invulling dan voor de meeste Afrikanen die ons pad kruisen. Steeds als we aan iemand raad vragen probeert deze hemel en aarde te bewegen om ons toch maar op een stuk asfalt te kunnen laten rijden, want dat is voor hen natuurlijk de mooie weg waar blanken op willen rijden. Wij vinden het echter een stuk leuker om over wegen als deze tussen Natitingou en Boukombé te cruisen. Een goede brede strook gestampte aarde golft doorheen een ongerept landschap en op de meest onvoorspelbare momenten duikt een mini-nederzettingetje op. De bewoners van deze schilderachtige streek worden Somba genoemd. De Somba houden heel erg vast aan hun rituelen en hechten veel belang aan de familie. Om zich te beschermen tegen vijandige volkeren en slavenhandelaars op doortocht bouwden ze voor elke familie een tata. Een tata is een burchtje dat er van buitenaf uit ziet als een verzameling hutjes, maar in feite is het woongedeelte verscholen bovenop en is de enige toegang via een ruimte onderin. Deze ruimte onderin deed dan in 1 moeite dienst als stal voor de dieren en val voor eventuele snoodaards die zouden willen indringen. Nogal moeilijk om je voor te stellen waarschijnlijk als je het zo leest. Daarom gingen wij van dichtbij een kijkje nemen en lieten we ons van alles uitleggen door een behoorlijk bekwame gids. Om de sfeer helemaal op te snuiven brachten we ook de nacht door in zon tata. We begonnen op het terras, maar midden in de nacht besloten we om toch binnen in 1 van de minuscule hutjes te gaan liggen om te schuilen voor de kou. Ondanks de ontzettend hete dagen kan het daar in het noorden s nachts behoorlijk fris worden, maar die kleine ruimtes van dikke aarden muren en strooien daken zijn dan lekker warm! Omdat het tijdens onze doortocht net 1 januari was, moest er natuurlijk ook nog feest gevierd worden in het dorp. Alle aanwezigen betalen 15 eurocent voor de diesel in de elektrogene groep en daarna gaat jong en oud echt hélemààl los
Het is toch al
weer een hele tijd geleden sinds jullie hier nog een update van ons te zien
kregen, maar laat dat geen reden zijn tot paniek. De alleraandachtigsten onder
jullie hadden misschien bemerkt dat de locatie van ons weerbericht gewijzigd
was en pa bracht natuurlijk redding met zijn interventie op het gastenboek.
Ondertussen zijn weal veilig en wel in
Calabar in het oosten van Nigeria aangekomen. Dit niet helemaal langs de kust, maar we bleven toch op de hoogdwegen in het zuiden van het land. Na 2 lange dagen in het immens
hectische verkeer van Nigeria doorgebracht te hebben werd deze zondag een
verplichte rustdag. Morgen kunnen we bij het consulaat van Kameroen een visum
aan gaan vragen en we hopen een beetje dat die klus in 1 dag geklaard kan
worden zodat we dinsdagochtend koers kunnen zetten naar Kameroen toch 1 van
de bestemmingen die vooraf met stip genoteerd stond in het lijstje met landen
waar we veel leuks van verwachtten.
Het plan is trouwens om morgen tijdens het wachten op het visum ook te
schrijven over onze belevenissen in Togo en Benin. Check dus morgenavond nog
eens om meer te lezen over interessante culturele uitjes, beklijvende
voodoo-taferelen, boeiende ontmoetingen en om onze perceptie te kennen over de
Nigeriaanse politie die toch als 1 van de meest corrupte korpsen ter wereld te
boek staat.
Om oud en nieuw in stijl te vieren hebben we onze intrek genomen in het sjiekste hotel van de stad. De centen die we van mijn oudjes voor de verjaardagen hadden gekregen hadden we voor zoiets aan de kant gezet. Tata Somba is een hotel in de vorm van de typische hutjes die de regio sieren, maar is wel voorzien van een tennisterrein, een zwembad en kamers met airco en Canal+.Het gezelschap van de vrienden waar we al een paar jaren na elkaar Nieuwjaar mee vieren, kunnen we vanavond enkel even via de wondere wereld van het web ervaren, maar daarna gooien we ons hier op het speciaal uit de grond gestampte sylvestermenu We wensen iedereen alvast een heel gezellige overgang en vooral een heel fijn 2011!
Omdat we met de hele remhistorie de hele ochtendsessie van onze safari hadden mislopen hadden we alle hoop voor deze eerste safaridag al opgegeven. In het heetst van de dag zouden de dieren toch rusten in de schaduw en kan je alle hoop op succes wel vergeten. Gewoon om tegen de avond op een kampplaats te geraken rijden we ook op het heetst van de dag toch verder. Aangenaam verrast houden we halt elke keer we wilden herten (of soortgenoten, ik ken al die merken niet zo goed) zien. Nog blijer zijn we als we ook wilde everzwijnen te zien krijgen en we vergapen ons met veel plezier aan een grote kudde buffels en de vele kleurrijke vogels die het gevarieerde landschap sieren. Nadat we ook nog eens (de ogen en oortjes van) nijlpaarden hadden gezien waren we voldaan en gingen we op zoek naar het enige hotel van het park. Op onze weg reden we daarvoor achter een jeep met chauffeur en gids die een vriendelijk Vlaams gezinnetje door het park aan het loodsen zijn. Onverhoopt houden zij nog halt bij een familie olifanten die vlak naast de piste staan. Ik zet de motor uit en ga op de rolbar van de jeep zitten om rustig toe te kijken, maar moeder olifant laat duidelijk blijken dat ze dit geen goed idee vindt. Ze is duidelijk aan het schermen voor de kleintjes en gaat al snel met de oren flapperen. Wetende dat ze dit doet om indruk te maken zak ik toch maar weer in mijn autostoel en zet ik de motor weer aan voor het geval dat. Ik heb hier blijkbaar goed aan gedaan, want moeder olifant wil ons duidelijk weg en probeert haar standpunt kracht bij te zetten door een tak van een boom af te trekken, luid te gaan trompetteren en met de kop te schudden. Ik maan Renée aan om fotos te maken van dit spektakel dat zich op minder dan 10 meter van ons afspeelt. Zij maant mij op haar beurt aan om weg te rijden, maar eerst wil ik fotos Als moeder olifant echter een laatste keer met de voorpoten stampt en dan met de indrukwekkende slagtanden in de aanslag naar ons toe rent vind ik de fotos toch plots van ondergeschikt belang en trap ik de Korando hard op zijn staart. Terwijl even verderop nog aan het bekomen zijn van de adrenalinestoot zitten de Vlamingen voor ons druk en opgewonden te gesticuleren. We rijden even verder en Renée roept opgewonden: Leeuwen!. Zijzelf krijgt ze nog goed te zien, maar vooraleer ik kom aangereden en mezelf uit de stoel kanhijsen, zie ik alleen nog de zijkant en achterkant van 1 vrouwtje. Heel tevreden over onze eerste safaridag gaan we even bij het hotel kijken, maar bij het zien van teveel toeristen en te hoge prijzen vluchten we de rimboe in. Ik kan alleen maar zeggen dat ik Renée nog een stuk stoerder vind nadat ze gewoon in haar tentje gaan liggen is enkele uren nadat we ons vergaapt hebben aan nijlpaarden, bavianen, everzwijnen, olifanten en leeuwen Hoewel we op dag 2 van onze safari al weer voor dag en dauw op pad zijn en dit keer niet met autopech af te rekenen krijgen, zien we toch een pak minder wild. We stellen ons toch tevreden met een reuzengrote leguaan, enkele goed zichtbare nijlpaarden, een heleboel herten en ook krokodillen. Aan het eind van de dag brengen mooie watervallen verfrissing en kunnen we ons eindelijk ontdoen van de dikke laag stof waar we onder zitten.
Nadat we in Ouagadougou uitgebreid en met volle teugen genoten hadden van de gastvrijheid van Joost, Mariam en de kinderen konden we er met volgeladen batterijen weer tegenaan. Ook de auto had een opknapbeurt achter de rug, dus zetten we vol goede moed koers richting Benin. In 1 lange, maar aangename rit reden we naar de ingang van het Parc National de Pendjari waar we ons tentje opsloegen. Pendjari schijnt het beste park van de regio te zijn om in aanvaardbare omstandigheden het wildlife te gaan opzoeken, maar iedereen doet zijn uiterste best om de verwachtingen niet te hoog te doen oplopen. West-Afrikaanse dierenparken zijn in niets te vergelijken met die van oostelijk of zuidelijk Afrika omdat de infrastructuur minder ontwikkeld is en omdat de populatie van wilde dieren toch gevoelig lager ligt. Toch zijn we aan de vooravond van onze eerste safari samen gezellig gespannen en voor dag en dauw zitten we al vol goede moed in de jeep en hobbelen we over het slechte pad van het park. We zijn echter nog geen uur onder weg (zonder ook maar 1 beest gezien te hebben) als ik erachter kom dat de remmen van de Korando elke dienst weigeren. Zelfs met mijn gebrekkige mechanicakennis heb ik al snel gezien dat een remleiding een lek vertoont. Ik probeer McGyvergewijs redding te brengen door een 2-componentensolutie aan te brengen in de hoop het lek te dichten. Gelukkig heb ik in Marokko remvloeistof op de kop getikt, dus kan het leeggelopen reservoir straks weer bijgevuld worden. Tijdens het geduldige wachten terwijl de solutie opdroogt gaan Renée en ik gezellig een partijtje schaken,maar de rust wordt verstoord door parkrangers die op patrouille zijn. Even denk ik dat zij redding kunnen brengen, want ik had al allerlei rampscenarios in gedachten voor het heel erg denkbare geval dat mijn noodreparatie op niets zou uitdraaien. De rangers zien echter het probleem niet in van 2 dagen door het park rijden zonder remmen en raden ons aan om zo door te rijden en dan overmorgen in de stad naar de auto te laten kijken Nu kan je mij conservatief noemen, maar ik vind het toch aangenamer om te voelen dat de auto effectief vertraagd als ik mijn voet op de rem zet. Misschien word ik oud, want de laatste 500 km van mijn fietsreis heb ik ook zonder remmen gereden en zelfs in het hyperdrukke Rio de Janeiro zag ik daar geen graten in. Nadat na 500 meter rijden al bleek dat mijn noodreparatie inderdaad minder succesvol was dan de gemiddelde interventie van McGyverlegden we er ons toch maar bij neer dat we een dag of 2 zonder remmen zouden moeten ronddokkeren. Het zou natuurlijk Lucky Ruben niet zijn als ik me in mijn stupiditeit op het enige kruispunt in de wijde omtrek vergis en van het wildpark wegrijd, recht naar een bouwwerf waar een jachtkamp in aanbouw is. Als bij wonder roepen de bouwvakkers er meteen de mecanicien bij. Deze ochtend was het wat frisjes, maar ondertussen zal de temperatuur toch al goed boven de 30° gestegen zijn, maar toch komt dit heerschap ons toegesloft in een dikke winterjas en met een muts op het hoofd. Hoewel daar behalve, houten geraamtes voor een toekomstige hut, wat heuvels en struikgewas niets te zien is, stuurt de mecanicien iemand om zijn gereedschap. Zijn collega komt even later terug met een plasticzakje met wat moersleutels. Renée en ik kijken elkaar stomverbaasd aan, maar vol overtuiging gooit de mecanicien zich onder onze auto. De verstomming wordt alleen maar groter als hij nog veel overtuigder zegt dat hij dit makkelijk kan repareren, maar dat hij een touwtje nodig heeft Dit keer komt de kameraad aan met wat uitgerafeld touw dat vast en zeker het restant is van een T-shirt dat in de jaren 80 dienst heeft gedaan in Europa. De remleiding wordt nogal bruut opengemaakt, het kapotte uiteinde wordt wat breder gemaakt en afgebonden met stukje draad. De blikken op het gezicht van Renée en mezelf moeten ondertussen geld waard zijn en de verbazing maakt intussen plaats voor ongeloof. Voorzichtig pols ik even bij de mecanicien hoe lang hij denkt dat dit zal stand houden en of ik hiermee weer zal kunnen remmen. Deze kijkt me daarop verbolgen aan en antwoordt: Je fais des réparages, pas de bricolage. Mijn gedachten flitsen meteen naar het stukje touw dat nu ergens mijn remleiding moet samenhouden en een cynisch lachje heb ik misschien toch niet kunnen bedwingen. Mijn cynisme neemt alleen maar toe als ik in de auto stap en mijn voet op het rempedaal zet. Nix, zeg ik (waarschijnlijk met een minachtende grijns op mijn gezicht). De mecanicien lacht even en gaat onder mijn voorwiel liggen. Wetende dat de leiding achteraan was geknapt vroeg ik me eens te meer af wat dit heerschap bezielde. Hij beval me echter met een steeds stijgende blijk van deskundigheid afwisselend om op het rempedaal te pompen en dan weer om het hard ingedrukt te houden. Ik vroeg me af wat ik precies aan het doen was en stak iemand anders in mijn plaats achter het stuur om te gaan pompen en ingedrukt te houden, zodat ik kon zien waar we precies mee bezig waren. Alle regels van de logica respecterend moesten de remleidingen gewoon ontlucht worden en gevuld worden met remvloeistof (die ze daar natuurlijk gewoon ergens rondslingeren hadden??!!) en enkele dagen en verschillende geslaagde remoefeningen later rijden we nog steeds rond met een remleiding die samengehouden wordt door een restant van een T-shirt uit de jaren 80.
Hieronder staan de nieuwe foto's meteen op het blog. Er is meteen ook een nieuwe poll rechts met de vraag of dit een verbetering is of dat we het lekker ouderwets bij de links houden... Geef hieronder ook gerust uw mening over zichtbaarheid, snelheid, vindbaarheid, whatever....
In een land met een grote moslimgemeenschap en veel alternatieve natuurgodsdiensten en daarbovenop temperaturen van om en bijde 40 graden is hier van kerstsfeer weinig sprake. Toch deden we wat Christmas-shopping voor de kinderen van de familie hier en gingen we op Kerstmis zelf vieren bij een vriendelijke Nederlandse dame. Waar we voor oud en nieuw zullen zijn, weten we nog niet en het maakt ons ook niet zoveel uit. We willen wel al vast van de gelegenheid gebruik maken om iedereen langs deze weg vrolijke feestdagen toe te wensen en alvast een heel gelukkig 2011!
Ondertussen genieten we in de hoofdstad van Burkina Faso al meer dan een week van de uitzonderlijke gastvrijheid van een Nederlands-Malinees koppel dat goed bevriend is met de familie Schelle. Samen met Bujumbura en Timbuktu is Ouagadougou altijd al één van mijn favoriete plaatsnamen geweest en nu blijkt het plaatsje zelf nog reuzegoed mee te vallen ook! Een echt bed, een goede douche, stevige maaltijden en fastastische mensen zorgen ervoor dat we na 2,5 intensieve reismaanden een eerste langere tussenstop maken. Zo'n periode van decompressie gaat bij mij steevast gepaard met kleine fysieke kwaaltjes en ook nu passeren moeilijke spijsvertering, diarree, koppijn en keelpijn allemaal de revue, maar dankzij de vele rust en de uitgebreidere sportbeoefening hier in de buurt ben ik ondertussen weer (bijna) helemaal de oude. We hebben ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om op visa-jacht te gaan en de auto wat te 'tunen'. De volgende episode in de visa-saga was het verlengen van het 7-daagse visum voor Burkina dat we aan de grens zo veel te duurhebben moeten kopen. Die verlenging neemt zowaar 3 dagen in beslag. De Visa Touristique Entente die we nodig hebben voor Togo en Benin hebben we gelukkig al 1 dag later en voor amper 30 pp. (alleen moesten we daarvoor natuurlijk wachten tot we de paspoorts terug hadden die in de papiermolen voor Burkina Faso zaten ) Ook voor de werken aan de auto werd het nodige geduld gevraagd. Eerst zag ik zowaar de eerste SsangYong-dealer sinds we bijna 3 maanden gelden in Rollegem-Kapelle bij Decocars wegreden, maar toen na een paar dagen bleek dat die niet aan de originele bladveren kon geraken, zocht ik heil bij een goed uitgeruste garage waar ze een écht apparaat hadden om bladveren te reconditioneren. Missie was om van de 4 wielen de bladveren terug te buigen zoals het hoort en om er achteraan ééntje bij te steken om wat hoogte en veerkracht te winnen. Dat mest op 1 dag wel geklonken zijn zeiden ze daar overtuigd. Dag 1 heb ik echter de hele dag zitten toekijken hoe 2 mecaniciens vol overgave probeerden om de 8 schroeven los te maken die de achterste veren bij mekaar houden. Dag 2 heb ik me beperkt tot eens langsgaan om de vorderingen te bekijken en dag 3 ben ik weer gaan rondhangen tot het allemaal achter de rug was. Uiteindelijk hebben we wel een degelijk geveerde auto, met nieuwe olie in de versnellingsbak, een gelaste knalpot die gaten had nadat we in Mauritanië een rotsblok gedrieëndeeld hadden en een gelaste bumper die op een ongdefinieerd moment helemaal losgekomen was... Totaalprijs voor dit alles komt net boven de 100 uit.
Het is hier op het blog eventjes wat kalmer geweest, dus misschien hebben jullie kunnen bijbenen met het lezen en fotootjes kijken. Wijzelf hebben het ook weer wat rustiger aan gedaan. Net bij onze binnenkomst in Burkina Faso waren er grote feestelijkheden voor het 50-jarige bestaan van het land, dus hebben we ons met plezier laten opslorpen door de feestelijkheden in Bobo-Dioulasso. Van daaruit hebben we een lusje gemaakt via het zuiden in de buurt van Banfora om wat te gaan ploeteren bij hele mooie watervallen. Nog steeds daar in de buurt lastten we nog een rustdagje in nabij een pittoresk meer waar we met een klein roeibootje nijlpaarden gingen kijken. Ik ben van niet veel bang, maar ik weet dat nijlpaarden de dieren zijn die jaarlijks het grootste aantal dodelijke slachtoffers op hun geweten hebben. Toen we ook nog eens in de smiezen kregen dat de nijlpaarden die wij toevallig spotten ook nog kleintjes hadden, bleef ik oorspronkelijk toch liever uit de buurt. We lieten ons graag kalmeren door de mooi opkomende zon en door locals die ons verzekerden dat het hier ging om vriendelijke nijlpaarden. Met die geruststelling in het achterhoofd en met de loden namiddagzon op mijn voorhoofd waagde ik me diezelfde dag toch nog aan een duik in het meer. Voor de volgende dag laadden we 2 jonge Franse backpackers achter op onze auto en reden we via een onontdekte toeristisch wonder 'Douna' naar de meer toeristisch uitgebate Sindou-peaks, maar ook deze schitterende omgeving hadden we nog helemaal voor ons alleen.
We vullen onze buikjes bijna steeds met wat we op de kop kunnen tikken in de vele stalletjes die her en der langs de weg verspreid zijn of op een lokale markt of zo. Bijzonder goedkoop is dat en vaak ook lekker. Steeds weer zijn we benieuwd naar wat er in de grote potten van de vriendelijke dames zal schuilen en veelal is het een ervaring op zich, voor beide partijen We zijn nogal luie wildkampeerders, dus zelfs als we tussen 2 plaatsjes in kiezen om wild te kamperen houden we vaak even voor valavond halt bij een stalletje om onze potjes te vullen met iets lekkers. Zo hoeven we 's avonds niet zelf te koken, zijn we vaak ook nog goedkoper af en hebben we minder afwas... Toch is het ook lekker om om de zoveel tijd eens goed neer te gaan zitten en je tegoed te doen aan een meer Westers aandoende keuken. Een tijdje geleden lanceerden we aan de rechter kant van het blog de poll over de nationaliteit van de uitbaters van hotels en restaurants die garant moeten staan voor kwaliteit - in Mali, maar bij uitbreiding ook in andere landen. Slechts 3 stemmers hadden het bij het rechte eind door te kiezen voor Libanezen! (de familie Schelle en Strumaantje?)
Bij deze willen we jullie allemaal even laten weten dat we twee dagen geleden veilig en wel in Burkina Faso aan zijn gekomen. De grensformaliteiten (waar we altijd het meest tegenop kijken) leken vlotjes te verlopen totdat we aan de grens bij Burkina onze visa wilden regelen. We hadden via internet, de boekjes en mensen begrepen dat een visum goedkoper te regelen was aan de grens zelf, namelijk rond de 15,- Daar aankomend wordt er ons doodleuk verteld dat we 150,- p.p moeten betalen voor een visum......
Dan schrik je wel even hoor! Blijkbaar had de overheid de prijs ongeveer 3 maandjes geleden aangepast, omdat het land zo arm is. De meerderheid van de bevolking is hier gek genoeg niet blij mee, omdat dat de toeristenjuist weghoudt, maar goed.. Voor 60,- konden we het in Bamako geregeld hebben zeggen de agentjes. Als we dat hadden geweten...
Dan komt er nog bij dat we niet genoeg geld mee hebben. De dichtsbijzijnde stad met mogelijkheid tot geldautomaten is Sikasso, zo'n 50km terug. Er is geen andere optie, dus moeten we niet alleen 100km extra rijden, maar we moeten ook weer langs alle douana, politie en gendarmerie omdat we weer terug naar Mali gaan. Overal moeten we het hele verhaal uit gaan leggen, gelukkig is iedereen heel soepel, blijkbaar is het de laatste tijd eerder voorgekomen....
Uiteindelijk komt het helemaal goed, drie uur later dan verwacht raken we de grens over. Van het land waar we het minst hadden verwacht te betalen, krijg je zo'n verrassing op je bord.
Over visa gesproken, nogmaals via de boekjes en internet hadden we begrepen dat een visum voor Nigeria heel lastig zou worden te regelen.. In Bamako zijn we rond een uur of 9 s'ochtends naar de ambassade van Nigeria geweest, met een kopie van ons paspoort, een kopie van de visum van Mali, twee pasfotos en 60 à 70 euros. We hebben toen een formulier moeten invullen en om 14.00 hadden we onze visa, hoezo moeilijk?!?
Zo zie je maar weer dat het altijd verrassend blijft, wat vandaag blauw is, kan morgen rood zijn... Ach zo zal het niet zo snel saai gaan worden
We zitten op dit moment trouwens in Bobo dioulasso (de ééna grootste stad van Burkina Faso) We vertrekken zo de bergen in en aanstaande donderdag zullen we als alles goed gaat in Ouagadougou aankomen waar we een goede vriendin van de Familie Schelle gaan opzoeken. Ik kijk ernaaruit
Malinezen gaan al te weinig uit van de vele troeven die zij en hun land in handen hebben. Het lijkt wel of de meesten graag zo Westers mogelijk willen zijn en velen gaan ervan uit dat wat blanken doen per definitie beter is. Voor hotels en restaurants vinden ze buitenlandse exploitatie dan ook steeds een kwaliteitsgarantie. Het leeuwendeel van die restaurants en hotels is in handen van mensen van 1 bepaalde nationaliteit. De vraag in de nieuwe poll is dan ook welke nationaliteit die uitbaters veelal hebben. (en nee, de foto hierbij heeft daar helemaal niets mee te maken, maar we vonden het gewoon een leuk plaatje)
Ben je ver van huis als je na 2 uur dokkeren vanuit het laatste dorpje aankomt in Sanga en je opmaakt voor een trekking in de Dogon-vallei? Laat volgende losstaande feiten u helpen om zelfstandig een antwoord te formuleren * De Dogon (de bewoners van deze vallei) werden zon 60 jaar geleden voor het eerst onder de aandacht van de Westerse wereld gebracht. * Je wordt verondersteld om hier een gids mee naartoe te nemen omdat je anders riskeert mensen serieus voor het hoofd te stoten met je brute gedrag of om onbewust op heilige plaatsen te komen. * In plaats van 7 dagen telt een week hier 5 dagen, waarvan 1 rustdag. * Vrouwen werken behoorlijk hard om uitjes te kweken, maar de mannen lijken constant aan die ene rustdag bezig te zijn. * Als je het je kunt veroorloven is het perfect normaal om meerdere vrouwen te hebben. * Elke vrouw lijkt zo veel mogelijk kinderen te moeten produceren. * Onze gids heeft in totaal 17 broers en zussen. * Nadat die gids ons al minstens 50 man als zijn grote of kleine broer heeft voorgesteld blijkt iedereen uit dezelfde familietak als broer bschouwd te worden. Hierdoor heeft onze gids ongeveer 300 broers in het dorp op een totaal van zowat 1000 inwoners.. * Als je aan een vrouw meedeelt dat je haar kindje schattig vindt, antwoordt ze : Vind je ze mooi? Wil je ze meehebben? * Renée wordt hier als dik beschouwd. De gids en een stel van zijn broers zijn het erover eens dat ze dik is en dat dat ook goed is. Als ze niet dikker is, dan is dat haar eigen schuld, want ze heeft er wel aanleg voor en als ze het écht zou willen, dan kan ze het wel * De ideale vrouw is dik, maar dan weer niet zo dik dat ze niet meer kan werken of te zwaar hijgt bij het bergop lopen. * Heel wat Dogons zijn ervan overtuigd dat de vroegere bewoners van de vallei konden vliegen. Een andere uitleg voor huizen in de grotten hoog langs de bergwand kan niemand verzinnen * Het is daar fantastisch mooi en het is een unieke belevenis!
Allen daarheen vooraleer het helemaal verpest wordt door massatoerisme (of schuilt hier ergens een contradictie in?)
Tijdens onze rondleiding tovert Eli zowaar ook nog eens pasfotos van Renée en haar 3 broers tevoorschijn Mocht iemand interesse krijgen om met de naderende Kerstperiode eens niet aan het glazen huis te doneren, maar een klein project te steunen waarvan je zeker weet dat de mensen met de beste bedoelingen aan de slag zijn... Je weet ons wel te vinden.
Om meer foto's van die dag(en) te zien klik je HIER.
)
We zijn nogal luie wildkampeerders, dus zelfs als we tussen 2 plaatsjes in kiezen om wild te kamperen houden we vaak even voor valavond halt bij een stalletje om onze potjes te vullen met iets lekkers. Zo hoeven we 's avonds niet zelf te koken, zijn we vaak ook nog goedkoper af en hebben we minder afwas...
