Hoe ik er opkom weet ik niet, daar heb ik vaker last van, een goede eigenschap als je dagelijks een log wil schrijven, zo is er niets, zo kom je zo maar op iets, maar ik heb een aantal keren in een jury gezeten, waar het literair gedoe betrof, een keer of vier, bij de eerste keer al ontdekte ik dat het niets voor mij is, andermans werk te beoordelen, maar ik heb het toch nog drie keer gedaan, ik begrijp soms mijn eigen handelen niet, het is leuk en spannend om Adriaan Bontebal te zijn, bij tijd en wijle, en bij twee van de gelegenheden was het iemand die ik kende, om niet te zeggen een vriend, die de prijs in de wacht sleepte. Om de twee heren waarom het hier gaat hun warme gevoelens jegens mij te ontnemen: het is nooit vriendjespolitiek geweest. Steeds heb ik mijn stem gegeven aan wat ik het beste vond; ik heb geen spijt, de jaren daarna hebben mijn gelijk bewezen.
Ook, zoals vaak, het volgende heb ik, denk ik, weleens geschreven: ik heb een stuitend gebrek aan ambitie. Wat mijn schrijven betreft: een aantal jaren achtereen heb ik met mijn gedichten en verhaaltjes op podia gestaan in elke uithoek van het land, en daartussen. Meer dan duizend maal. Ik heb veel op de radio gedaan, met als hoogtepunt een tijdlang iedere maand een nieuw verhaal in De Avonden, met Wim Brands en Wim Noordhoek. Dingen op tv gedaan. In bladen gepubliceerd (ik heb samen met Jane Seymour in de Playboy gestaan, dat wil zeggen in hetzelfde nummer, dat wil zeggen ik met woorden.) Nooit heb ik het idee gehad: laat ik eens wereldberoemd in Nederland worden. Een stuitend gebrek aan ambitie. Met mijn schrijven heb ik altijd en nog steeds alleen maar mijn eigen zin gedaan: als ik het maar naar mijn zin heb. Wat is de zin van het leven? Zorgen dat je doet waar je binnen de perken zin in hebt. De meeste lol haal ik momenteel uit mijn weblog. Natuurlijk schrijf ik meer, voornamelijk verhalen, en die staan ergens op mijn harde schijf. Het is nog te weinig/niet goed genoeg voor een bundel. Laatst dacht ik: stel nou dat je, door een ziekte of zo, weet ik veel, een idee hebt wanneer je ongeveer dood zal gaan, wat doe je nog? Wat ik zal doen is, wanneer de tijd naakt, mijn pc aanzetten en al die verhalen, gedichten ook, wissen. Dan verzamel ik alles dat ik op papier heb: aantekeningen, ongepubliceerde verhalen en gedichten en stook een fikkie voor mijn deur. Alles is ijdelheid, misschien ook dit.
Met welke woorden eindigt de compositie Several species of small furry animals gathered together in a cave and grooving with a Pict (1969) van Pink Floyd? Het kwam als quizvraag in me op (4/1) toen ik de lp Ummagumma weer draaide en me herinnerde dat ik die woorden jarenlang verkeerd heb verstaan. Verkeerd? Het zal meer wishful thinking zijn geweest. Er klinkt de stem van een man in een dialekt, Schots denk ik. Ik heb een tijdlang verstaan: 'and the wind cried Mary'. Een begrijpelijke fout voor wie de fout begrijpt. Lees hier de echte tekst. Lees vooral ook regel zes!
In de reacties onder deze tekst meldt onder andere iemand dat er een dronken man te horen is. Een ander reageert met: 'He's not drunk, he's scottish. Anyways, he's not scottish either, it's Roger Waters doing his best scot impression.' I rest my case.
Het heelal dijt uit, met steeds grotere snelheid zeggen de geleerden. Maar waarbinnen dijt het heelal uit? En als ik bij oneindig één optel, is dat toch veel oneindiger?
|
