 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 19-11-2011 |
 Marktwerking |
Privatisering, ken je die term? Het betekent dat overheden bedrijven en diensten in de verkoop doen, verkwanselen aan particuliere bedrijven en personen. Onder invloed van het neo-liberalisme is er in de jaren tachtig een tsunami van privatiseringen over de westerse wereld gegaan. Denk daarbij aan telecommunicatie, vervoer en momenteel dreigt ook de gezondheidszorg in de verkoop te gaan. Wat dat laatste betreft: zodat je met je zieke kop en lijf eerst eens een dagje moet gaan zitten shoppen welke dokter en welk ziekenhuis je zal nemen. Want daar heb je recht op.
Het drinkwater is niet geprivatiseerd, omdat het niet kan. Dat is verboden in de waterleidingwet van 1957. Doel was de bescherming van de volksgezondheid tegen risico's bij de levering of beschikbaarstelling van leidingwater. Maar achter de schermen wordt er had gewerkt om die wet te wijzigen. Het Kamerlid Hilaire Thuisentfloot (VVD) heeft al aangekondig begin komend jaar met een voorstel daartoe te komen. Zie je de ongekende mogelijkheden voor je: dat jouw bedrijf even niet kan leveren omdat het water in Afrika meer oplevert. Voorlopig is het nog niet zo ver. Momenteel zijn er tien waterleidingbedrijven actief in ons land die elk een eigen regio bedienen. Zo hoort dat.
Thuisentfloot wil komen tot een soort ProRailconstructie. Zoals je weet is ProRail een geprivatiseerde afsplitsing van de goede oude NS. Kedeng kedeng. (Kedeng is Maleis voor trein, kedeng kedeng is treinen.) Het bedrijf is economisch eigenaar van de infrastructuur, het spoorwegnet. Hilarische Hilaire (vergeef me de woordspeling) wil komen tot een soort ProPipe die het waterledingnet in eigendom en beheer krijgt. Juist nu, nu zelfs de Tweede Kamerfractie van de VVD terug wil komen op de constructie ProRail. Blaadjes op de rails, vierkante wielen, vastgevroren wissels, je kent de euvels wel. ProRail maakt er een zootje van en moet weer volledig in handen van de overheid komen. En dan komt spuit 11 Thuisentfloot met een opsplitsing van het waterbedrijf. Heus, volg de politiek en je kan je lol niet op.
Ik had het toch gezegd, luister dan eens naar me. Nadat de Groen Slinks motie was aangenomen waarin weigerambtenaren, ambtenaren die weigeren homohuwelijken te sluiten, de wacht wordt aangezegd, schreef ik: 'Kunnen die weigerambtenaren het nu schudden? Welnee. Het kabinet traineert de zaak.' En jawel, Rutte op zijn wekelijkse persconferentie: 'Het kabinet maakt voorlopig geen werk van de vorige week aangenomen Kamermotie die bepaalt dat het fenomeen weigerambtenaar tot het verleden moet behoren.' Voila. Kan dat zo maar, kan een kabinet de besluiten van het parlement naast zich neerleggen? Ja, dat kan. De Kamer zou een motie van wantrouwen kunnen aannemen, waarmee het kabinet de laan wordt uitgestuurd, maar daar heb je weer de hulp van de PVV bij nodig. En Wilders wil het kabinet pas volgend jaar naar huis sturen.
Als je vriendin/vrouw je zo maar plompverloren zonder duidelijke reden out of the blue midden in het winkelcentrum of op een terras of waar dan ook aan je vraagt: wijs nou eens de vrouwen aan die je leuk vindt, gewoon voor de gezelligheid. Doe het niet! Trap daar niet in! Dat is vragen om moeilijkheden! Aldus een ervaringsdeskundige.
|
|
|
|
|
| 18-11-2011 |
| Raban! Raban! Raban! |
Een jaar geleden rond deze tijd was ik een weekje in Dorset, meer bepaald in Dorchester. Misschien heb je er toentertijd over gelezen op mijn blog. Zelf lees ik mijn stukjes nooit terug, omdat mijn vingers dan onophoudelijk jeuken om dingen te herschrijven. Zo kan een mens wel aan de gang blijven. Heb ik toen eigenlijk geschreven over Braith, een stoot van het zuiverste Welsh water? Mooi rood is niet lelijk en zij was het wandelende bewijs, en niet alleen in de wandeling. Haar voornaam was zeer toepasselijk, want Braith betekent freckle in Engels-zonder-afwijkingen, oftewel sproet. Ze kwam uit Aberystwyth. Het zou natuurlijk veel leuker zijn als ik vertel dat ze uit Llanfairfechan of Blaenau Ffestiniog kwam, meer aansprekende namen, maar dat zou ik uit mijn duim zuigen en je weet: ik verzin niets.
Tussen deze zin en de vorige heeft ruim een half uur gezeten: ik ben in gedachten even teruggefladderd. Braith, ik word nog weleens bevlekt wakker als ik van haar heb gedroomd. Wat een meid! Maar recht die rug: ik wilde het over Dorset hebben. Daar was ik natuurlijk voor het prachtige landschap, maar vooral ook om een vleugje Thomas Hardy op te snuiven.
Sweet cyder is a great thing,
A great thing to me,
Spinning down to Weymouth town
By Ridgway thirstily,
A maid and mistress summoning
Who tend the hostelry:
O cyder is a great thing,
A great thing to me.
Eerste strofe van het gedicht Great Things (1893). Die Thomas Hardy, de dichter, hoewel de meesten hem zullen kennen van de roman Tess d'Urbervilles (1891). Of dan tenminste van de mini-serie naar het boek die enkele jaren geleden op tv was, met Gemma Arterton in de titelrol.
Laatst (12/11) schreef ik erover dat ik Balzac had zitten voorlezen 'Over het verschil in seksbeleving tussen de aristocratie en de plattelandsbevolking in de Victoriaanse tijd.' Dat tijdperk besloeg grofweg de tweede helft van negentiende eeuw. De tijd staat bij ons bekend om zijn strenge fatsoensnormen. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat de geschiedenis die wij op school leren de geschiedenis is van de upper class. In de hoge kringen heersten inderdaad die strenge normen, waarbij de katjes veelvuldig in het donker werden geknepen, zoals gebruikelijk in preutse miljeus. Op het platteland ging het er openlijker en onstuimiger aan toe. Laat ik ter illustratie een feitje uit het leven van Thomas Hardy vertellen. Dan is deze log weer lang genoeg.
Hardy is geboren op het platteland van Dorset. Hij heeft een aantal jaren in Londen voor architect gestudeerd, maar na zijn studie heeft hij meteen rechtsomkeer gemaakt. Weer thuis werd hij hevig verliefd op zijn zestien-jarige nichtje Tryphena. Ze verloofden zich, maar vijf jaar later werd de verloving in één klap verbroken. Waarom? Het is bij mijn weten nooit bewezen maar de geruchten zijn sterk: Tryphena zou de onwettige dochter van zijn onwettige halfzuster zijn geweest. Daar komen vreemde kind'ren van. Raban! Raban! Raban!
Het is ook nooit in me opgekomen met een meisje van het oude dorp te trouwen.
Hoewel mijn mailprogramma de spam en junk bij binnenkomst meteen in de junkbox gooit, loop ik altijd even de inhoud van die box na voordat ik hem leegmaak. De laatste tijd word ik overspoeld met rekeningen. Dat je in de mail op een link moet klikken. Heb jij dat ook? Of ben je erin getuind en durf je het niet te vertellen?
|
|
|
|
|
| 17-11-2011 |
| Hier in huis zelfs blaast de kaak |
Prem 'de blaaskaak' Radhakishun is enige tijd geleden verbannen uit De Wereld Draait Door. Terecht. De schreeuwlelijk had gekwaakt dat de tv-recensent van de Volkskrant, Jean-Pierre Geelen, het met kleine kindertjes zou doen. Wat een niveau! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik afgelopen week het programma weer eens aanzette en die Radhakishun te gast zag zijn. Sterker nog: hij was tafelheer, wat een goed Nederlands woord is voor side-kick. Is inmiddels gebleken dat Geelen het inderdaad met kindertjes doet? Ik heb er niets over gelezen en ook zijn recensie verschijnt nog iedere dag.
Een van de items was gewijd aan aan de in coma liggende inbreker in Amsterdam. Zoals je weet: in een Amsterdams stadion was al enkele malen ingebroken en men had besloten tot wachtlopen. De inbreker werd betrapt en door vier man overmeesterd. Hij ligt sindsdien in coma. Omdat wij - de lezers, de kijkers, het publiek - de ware toedracht niet kennen zou het ons sieren ons voorlopig van commentaar te onthouden. Er zou met een honkbalknuppel zijn geslagen: let op het woordje zou.
Wie de andere gasten aan tafel waren en wat er werd gezegd is verder niet zo belangrijk. Niets van wat er bij Matthijs aan tafel wordt gezegd is belangrijk, daar zijn andere programma's voor, zij het dun gezaaid. Nee, het gaat mij om die Radhakishun. Hij heeft zich de laatste jaren ontwikkeld als de storm in het glas water dat Hilversum heet, maar van beroep is hij advocaat. Als ik het niet wist zou ik het niet kunnen raden. Want een grote bek en weinig wol.
Wat hij zou doen als hij een inbreker in zijn huis aantrof? Hij zou hem hartstikke doodslaan. De anderen aan tafel kwamen met proportionaliteit: de mate van tegengeweld hangt af van het gebruikte geweld. Integenstelling tot wat populisten en ander eng volk ons willen doen geloven, is het wel degelijk bij wet geregeld dat je in bepaalde gevallen geweld mag gebruiken. Maar het moet dus wel in verhouding staan tot wat jou wordt aangedaan. Maar Radhakishun bleef tot het eind toe volhouden, uitschreeuwen: hij zou hem doodslaan. Nee, ik begrijp wel waarom DWDD een diepe knieval voor de blaaskaak heeft gedaan.
In de ruim 24 jaar dat ik hier in mijn huisje in het hofje woon is er drie maal ingebroken. Dat is niet helemaal waar. In geen van de gevallen waren er braaksporen dus het waren insluipingen. Subtiel verschil. Alleen de eerste keer heb ik aangifte gedaan, maar ik werd als een klein kind behandeld op het bureau, dus de volgende keren heb ik het nagelaten. Ook al is er weinig meegenomen, het is een rot idee dat er iemand illegaal in je huis is geweest, vooral voor een alleenstaande. Inbraak is een zware inbreuk. Het grootste, duurste dat overigens ooit is meegenomen was mijn sportfiets, een pseudo-racefiets met tien versnellingen. Daarmee maakte ik lange tochten, maar sindsdien beperkt mijn fietsen zich tot de noodzaak. Zonde. Maar inbrekers doodslaan? Is zo de beschaving voortgeschreden? In sommige staten van de VS, misschien wel in alle, heb je het volste recht een inbreker overhoop te schieten. Qua beschaving.
De maratonuitzending (1¾ uur) Sta op tegen kanker heb ik niet gezien. De redenen zijn divers: geen zin in een parade van Bekende Nederlanders waarvan de meeste slechts bekend zijn om het bekend zijn, er zijn drie goede boeken waarin ik momenteel bezig ben, de katten interesseren zich niet voor de televisie. Eigenlijk heb ik sinds Open het dorp in november 1962 geen inzamelingsgala's meer gezien. Maar het meest nog stuitte de titel van het programma me tegen de borst: Sta op tegen kanker. Alsof een mens zijn kanker kan overwinnen door ertegen te strijden. Wat in omkering betekent: ga je ten onder aan kanker heb je niet genoeg je best gedaan, heb je niet echt gewild. Zeg zoiets nooit waar ik bij sta, want ik sla je vreselijk op je bek. Alle verdriet en woede over het overlijden van mijn vader zullen er in tig rake klappen uitkomen: dat is proportioneel!
|
|
|
|
|
| 16-11-2011 |
| Hij weer over haar |
Soms (?) verval ik op deze plek in herhalingen. Zie het als voorbereiding op mijn oude dag, wanneer je als oudje niet meetelt als je niet alles twintig vertelt. Dus weer: mijn favoriete bijbeltekst. Hij is van Paulus uit zijn eerste brief aan de Corinthiërs en wel 11, 14-15: de bigotte medemens begrijpt deze cijfers wel. Daarin schrijft hij: 'Leert de natuur zelf u niet, dat indien een man lang haar draagt, dit een schande voor hem is...' Ik zou het op prijs stellen als een exegeet mij zou vertellen waar en hoe de natuur ons dit leert, maar daar gaat het me eigenlijk niet om. Lang haar en schande.
Zou ik iets schrijven onder de titel De geschiedenis van mijn kaalheid, berust het volledig op fictie. Los van de lengte, tot ver over mijn tepels, heb ik nog immer een dikke, volle bos. Of daar ooit de klad in zal komen is zeer de vraag. De tijd zal mij ook niet vergund zijn: de dokter vertelde mij laatst dat hij me hooguit nog veertig jaar geeft. Waar ik naartoe wil: ook dat haar is een reden dat ik nooit ben getrouwd (zie gisteren.) Want stel je toch eens voor dat ik een gereferkeerde Paulus-adept als trouwambtenaar tref die weigert langharige mannen te trouwen. Dan zou ik een ongelooflijke stennis gaan maken en ik hou niet van stennis, ik hou van rust en harmonie.
De weigerambtenaar dus. Als een bakker het verdomd brood aan homo's en lesbo's te verkopen kan hem dat op een fikse boete komen te staan: discriminatie op grond van religie, ras of seksuele geaardheid is bij grondwet verboden. Blijft een bakker hardnekkig weigeren kan hij zijn zaak sluiten. Terecht. Dan zou een trouwambtenaar wel mogen weigeren homoseksuele medemensen te trouwen? Het moet niet gekker worden. Nou, het is wel gekker geworden. Ondanks het anti-discriminatie beginsel in de grondwet steggelt men op het Haagse pluche al een tijd over het recht van een ambtenaar om te discrimineren. How low can you get? Vooral en uiteraard is het homohuwelijk een doorn in het oog van religieuze politici, maar het is nu eenmaal wettelijk toegestaan.
Gisteren kwam de motie van Groen Slinks in stemming om nou eindelijk eens die weigeraars de laan uit te sturen. Ik heb de stemming live op Politiek24 gezien en dat was lachen. De oude man lag in een deuk, waar hij weer met moeite uit is gekomen. Om tegemoet te komen aan de wensen van de christenen in de regering en de christen-gedogers in de Tweede Kamer, stemde de VVD tegen. Het boegbeeld, Jeanine Hennis-Plasschaert, die altijd haar mond vol heeft van afkeuring van de weigerambtenaar, stemde tegen de motie. De tegenstemmen van regeer- en gedoogpartijen (CU incluis) zouden voldoende zijn om de motie een stille dood te doen sterven, waarmee Verhagen c.s. tevreden zouden zijn en het kabinet gered. Edoch: Gekke Geert had een geintje in petto. De PVV stemde mee met de motie, zodat deze met 84 tegen 58 stemmen werd aangenomen. Sliep uit! Doet die gek toch eens iets goeds.
Kunnen die weigerambtenaren het nu schudden? Welnee. Het kabinet traineert de zaak en heeft een advies gevraagd aan de Raad van State. Uiteindelijk zullen de kwezels er wel uit vliegen, maar dat duurt nog heel wat nachtjes slapen. Laten weigerambtenaren in de biblebelt en elders alvast maar een vak gaan leren.
Lieve Jeanine, meid, wat heb jij jezelf te kakken gezet! Het zal moeite kosten je ooit nog serieus te nemen.
|
|
|
|
|
| 15-11-2011 |
| Manuela |
Ken je de tophit Manuela (1971) van Jacques Herb? Nee? Luistert en huivert maar even. Een draak waarmee hij nog steeds furore maakt in het schnabbelcircuit. Op die melodie moet een meezinger te schrijven zijn met de naam Berlusconi. Een lied dat het volk massaal kan aanheffen als hij nog ergens zijn gladde smoelwerk laat zien. Die tekst zou ik zelf kunnen schrijven, in het Nederlands weliswaar, maar ik haat dat: gelegenheidsteksten op bestaande krakers. Het doet mij te veel aan bruiloften denken. En bruiloften? De hel! L'enfer sont les noces. Daarom ben ik ook nooit getrouwd, omdat ik opzie tegen dat platte vermaak in formicazaaltjes. Fluister als ik in diepe slaap ben 'bruiloften en partijen' in mijn oor en ik vlieg tegen het plafond. Dan had je toch in alle stilte, zonder genodigden op het stadhuis kunnen trouwen, zul je zeggen. Nou, daar hoef je bij ons in de familie niet mee aan te komen. Onterving is nog de minste sanctie die je deel zal zijn. Nee, trouwpartijen zijn alleen leuk als Bohumil Hrabal erover schrijft. Maar dat doet hij sinds 1997 niet meer, uit praktische overwegingen: hij is dood.
Een carnavalskraker over Maxime Verhagen? Dat zou moeten kunnen op We are the champions, qua ironie. De eerste twee regels:
Maxime Verhagen de glu-huup
Maxime Verhagen de vuige gluup
Alle g's op zijn beneden-Moerdijks uitspreken. Als je regelmatig mijn blog leest zou je het idee kunnen krijgen dat ik een hekel aan die Verhagen heb. Dat klopt. Maar het is niet zo dat ik me druk maak over de roomse gluiperd. Welnee joh, het is enkel een manier van schrijven. Ik maak me nergens druk over, ik speel met mijn katten en lees.
Onder andere momenteel een mooie roman van Aziz Nesin, Yaşar, de man die niet leefde (1977, de Turkse titel zal ik je besparen). Het verhaal is hilarisch. Steeds als ik denk: het kan niet gekker worden, wordt het nog gekker. Over de arme Yaşar Yaşamaz, een naam die letterlijk vertaald betekent: hij leeft, hij leeft niet. Plot: hij heeft nooit een identiteitskaart gekregen. Als hij er achteraan gaat, krijgt hij te horen dat hij reeds voor zijn geboorte is gesneuveld op het slagveld van Çanakkale. Al naar gelang de autoriteiten iets van hem nodig hebben of hij van de autoriteiten, leeft hij wel of leeft hij niet. Zoals hij verzucht:
'Ik zou naar school gaan; je bent dood, zeiden ze. Toen ik in militaire dienst moest, zeiden ze dat ik leefde. Ik wilde mijn erfenis hebben, maar ze zeiden: jij bent dood. Toen ze mijn vaders belastingschuld kwamen halen, zeiden ze: je leeft. Als ik dan leef, geef me dan een identiteitskaart, maar nee, je leeft niet, zeiden ze. Toen ik naar het gekkenhuis ging, zeiden ze: je leeft...'
Henk & Ingrid spreken altijd van een indentiteitskaart, let maar eens op.
Nog een aardige uit De geschiedenis van mijn kaalheid van Marek van der Jagt: 'Als je erover nadenkt slaan we ons allemaal met geleende opinies door het leven, die we in veel gevallen ook nog eens verkeerd hebben verstaan.'
|
|
|
|
|
| 14-11-2011 |
| Il cavaliere |
Naar aanleiding van Het uur van de wolf over Arnon Grunberg weer eens Marek van der Jagt ter hand genomen: De geschiedenis van mijn kaalheid (2000). Voor onwetenden: Marek van der Jagt is een (tot nu toe eenmalig) pseudoniem van Grunberg. Hij is namelijk groot fan van de Poolse schrijver Marek Hłasko, vandaar de voornaam. Waarom Van der Jagt? Geen idee, want zoals we allen weten is het Poolse woord voor jacht polowanie. In De geschiedenis van van kaalheid heeft hij gepoogd te schrijven in de stijl van Hłasko en ik moet zeggen dat het hem goed is gelukt. Ik baseer mijn oordeel op de twee boeken die ik van de Pool heb gelezen: De achtste dag van de week (1958) en De tweede hondedood (1965), de Poolse titels zal ik je besparen.
Bij Van der Jagt las ik: 'Sommige mensen wachten hun hele leven op applaus van de wereld en pas vlak voor hun dood komen ze tot de ontdekking dat ze voor een lege zaal hebben staan spelen.' Vreemd genoeg moest ik meteen aan Berlusconi denken (zie hier enkele door hem gewenste kabinetsleden.) Die boef heeft immers zeventien jaar lang juist voor volle zalen geschitterd. O, wat was een meerderheid de Italianen verguld met hem: in 1994, 2001 en 2008 is hij massaal tot premier gekozen. Wat mij steeds weer sterkte in de overtuiging dat democratie helemaal niet zo'n goed systeem is. Wat dan wel? Laten we daar eens een referendum over houden.
Nederlanders zijn natuurlijk geen haar beter: die malloot van Wilders is vorig jaar met 24 zetels in de Tweede Kamer gekomen. Pas op, is er sindsdien vaak tegen me gezegd, Wildersstemmers zijn niet per definitie dom. Waarop ik alleen maar kan antwoorden: laten we in godsnaam hopen van wel, anders is het allemaal nog erger dan ik dacht.
Politici van 'fatsoenlijke' partijen lullen in sneaky termen Wilders na om zijn domme kiezersvolk naar hun gelederen te krijgen. Heb je gisteren Kunststof TV gezien? Daarin werd een fragment vertoond van een toespraak van Maxime Verhagen, waarin hij onder andere zei: mensen zeggen vaak tegen me dat ze hun eigen buurt niet meer herkennen. Enzovoorts, je kent het gerommel in de onderbuik wel. Waarop hij die mensen dan antwoordt dat hij het allemaal begrijpt. Nee lul! Jij behoort de nuance aan te geven. Die creep zit, god zal je tieten geven, nota bene in het kabinet, ons aller kabinet.
Aan tafel bij Joost Karhof (1969, Gouda) zaten Pierre Bokma (1955, Parijs), Ramsey Nasr (1974, Rotterdam) en J. Bernlef (1937, Sint Pancras). Ramsey reageerde rustig, Pierre werd kwaad en Bernlef? 'Wat een walgelijke man!', het kwam uit zijn tenen Zo is dat, Henk.
J. Bernlef is, voor wie het niet wist, een pseudoniem. Zijn eigen naam is Hendrik Marsman. Bedenk zelf waarom hij een pseudoniem heeft genomen.
Het onderzoek naar de haalbaarheid, de wenselijkheid én de gevolgen van de terugkeer naar de gulden zal worden geleid door emeritus hoogleraar Diederik Stapel. Stapel is sinds kort directeur van de Anton Mussertstichting, het wetenschappelijk bureau van de PVV.
Stapel: door vlees te eten word je hufter. En ik: Hitler was vegetariër.
|
|
|
|
|
| 13-11-2011 |
| Schuldencrisis |
Soms citeer ik een ingezonden brief uit de Krant. Niet onder het motto 'beter goed gejat', maar 'dit wil ik je niet onthouden.' Vandaag is het er een van Karin Bisschop-Lemmers uit Julianadorp onder de titel: Op de pof leven doe je zó:
'Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg.
Het zijn slechte tijden, eenieder heeft schulden en allen leven op de pof.
Op die dag rijdt een welgestelde Nederlandse toerist door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje.
Hij zegt tegen de eigenaar dat hij graag de kamers bekijken wil, om er misschien een voor de nacht te huren en legt als onderpand 100 euro op de balie.
De eigenaar geeft hem een paar sleutels.
Als de bezoeker de trap op is, neemt de hoteleigenaar het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden.
De slager neemt de 100 euro, loopt de straat uit betaalt de bakker.
De bakker neemt het geld en betaalt zijn rekening bij de boer.
De boer neemt het geld en rent naar de kroeg om zijn drankrekening te betalen.
De kroegbaas schuift het geld door naar een aan de bar zittende prostituee, waarbij hij nog schulden had.
De prostituee rent naar het hotel om daar haar uitstaande rekening van 100 euro te betalen.
De hotelbaas legt het geld weer op de balie.
Op dat moment komt de toerist de trap weer af, neemt het geld van de balie en zegt dat de kamers hem niet aanstaan en verlaat het dorpje.
Niemand heeft iets geproduceerd. Niemand heeft iets verdiend.
Maar... iedereen is zijn schulden kwijt en ziet de toekomst met optimisme tegemoet.
Zo eenvoudig werkt het reddingspakket.'
Gisteren bladerde ik even door de Gids. Tot mijn verbazing zie ik bij Nederland3: 19.30 Wie van de 3. Het panel: Martine Bijl, Arjen Ederveen, Ernst Daniël Smid en Karin Bloemen. Presentatie: Ron Brandsteder. Vooral bij de laatste schieten mij gezegden door het hoofd als 'een lijk in de kast hebben' en 'oude koeien uit de sloot halen.' De omroep? Jawel, MAX.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
