 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 23-07-2011 |
 Gendarmes met matrakken |
Met de daver in het lijf heb ik de negentiende etappe bekeken. Over de Télégraph en nogmaals over de Galabier om te eindigen op de Alpe d'Huez. Op de Galabier begon het volk al op te dringen, op de flanken van de Alpe was het een gekkenhuis. Bijna letterlijk: het huis ontbrak, maar de gekken waren in grote getale aanwezig. Eufemismen zijn hier uit den boze. Het zijn geen psychiatrische cliënten, geen stumperds met een geestelijke beperking, nee, het zijn gekken. Ontoerekeningsvatbaar, zou een slimme advokaat zeggen. Velen van hen hadden de nacht op de berg doorgebracht. Door de herrie, 'feeststemming', doet niemand een oog dicht. Wat moet je dan? Zuipen! En gezopen is er. Met een stuk in de kraag stonden de lobotomieveteranen langs de weg.
Dan komt er een renner aan die zich een weg naar boven zwoegt en dan moet er worden meegerend. Waarom? Leg mij dat toch eens uit: waarom? Met het jaar wordt het erger. Dit maal zag ik regelmatig groepen van vijf, zes man meerenen. Mag je je dan wielerfan noemen, supporter van de slaven van de weg? Steeds hoop ik dat iemand even een beentje uitsteekt om zo'n malloot op zijn bek te laten gaan, maar gelukkig gebeurt dat niet: het volgelopen vat zou tegen de renner aan kunnen vallen. In beeld één mooie actie: Alberto Contador gaf zo'n klootzak een knal voor zijn kop. Ik hoop en denk ook wel dat zulks vaker gebeurt onderweg.
De oplossing? Scherpschutters op de hellingen rondom die iedere meeloper subiet een knieschot geven? Pelotons gendarmes met matrakken? Ach, wij weldenkende mensen zijn niet zo voor lijfstraffen; slechts in een opwelling die we daarna in alle rust en redelijkheid laten afwellen. Een praktische oplossing zou zijn om slechts aan één kant van de weg publiek toe te laten: achter dranghekken. Met om de paar honderd meter vlak naast het parkoers een omheinde ruimte. Ieder die zich toch op de weg waagt zou direct in de boeien moeten worden geslagen en voorlopig daar worden geparkeerd. 's Avonds allemaal inladen, in de vallei aan snelrecht onderwerpen, een zware boete geven en voor bepaalde of onbepaalde tijd een verbod om zich op minder dan een kilometer van een wielerwedstrijd te bevinden. Dat zal ze leren? Ik vrees van niet.
En de rit? Iedereen is moe, iedereen zit er door. Dat de gebroeders in gezelschap van Evans niet proberen om de beurt bij Evans weg te springen had maar één reden: ze hadden de puf niet meer. Net als de dag ervoor liepen alle aanvallen van Contador uit op een chasse patatte. Vandaag in de tijdrit zullen we zien wie uiteindelijk nog de meeste jus in de benen over heeft.
|
|
|
|
|
|
| Tussendoor |
Bij het verlaten van de buurtsuper botste ik tegen iemand op. Of andersom. Als je langs een gevel loopt, hou rekening met deuren die ineens mensen kunnen doorlaten! Denk ik dan. Maar ik zal het niet aanvoeren. Dus zei ik sorry. Het was een twintiger van de andere kunne. Iets te luidruchtig en te luchtig gekleed - soms kunnen grote oppervlakten beter bedekt blijven. Onwillekerig dichtte ik haar in gedachten een baantje toe in de vleesverwennende industrie. Vooral ook omdat ze meteen begon te krijsen als een viswijf. Nu heb ik nooit een viswijf horen krijsen, maar ik kan me er iets bij voorstellen. Tegenargumenten hadden geen zin, zo veel volume heb ik niet. Ze werd vergezeld door een figuur met veel bling-bling. Jezus man, zei ik tegen hem, is dat (hoofdknik naar haar) je inkomstenbron? Ben je mooi klaar mee. Dat had ik niet moeten zeggen, want hij begreep het. Als je me een dezer dagen tegenkomt: vraag niets. Het antwoord is: keukenkastje.
De vorige keer dat ik klappen kreeg? Het was niet eens een bijna botsing of zo, er was helemaal niets aan de hand. Nou ja, één ding: ik ben. Het simpele feit van mijn bestaan was de druppel. Een vrouw hier in de buurtsuper, ik schapte wat bood. De vrouw liep verbaal helemaal leeg. Over mijn haar. Ik zou wijf zijn, en homo, en rechtstreeks weggestapt uit het hof van de Zonnekoning, maar dat laatste verzin ik erbij. Niet alleen door schade en schande ben ik wijs geworden: het genieten van mooie dingen heeft me nog veel wijzer gemaakt. Maar wat ik al die jaren niet heb geleerd is om niet op de verkeerde momenten het verkeerde te zeggen. Zo wijs ben ik nog steeds niet. Ik kaatste terug. Het werd me wel erg gemakkelijk gemaakt: ze droeg een legging van weliswaar stretchende stof, maar op de naden dreigde het mis te gaan. Weet je, zei ik tegen haar, dat haar van mij? Knipknip en binnen een half uur heb ik een beschaafd, kort koppie. Maar zo'n dikke reet. Geen kruid tegen gewassen, toch?
|
|
|
|
|
| 22-07-2011 |
| Een cadelletje doen |
Bob den Uyl in Gure Jaren uit de bundel Vreemde Verschijnselen (1978) over de eerste en tevens laatste wedstrijd die hij fietste: 'Tegen het eind begon iedereen eraan te trekken en van voren te zitten, zodat ik automatisch van achteren kwam te hangen en het eindelijk wat meer naar mijn zin kreeg. Je ziet niets tijdens zo'n wedstrijd, je zit maar naar dat domme achterwieltje van je voorganger te turen, je intussen afvragend waarom je dit eigenlijk aan het doen bent. Pas toen de hele meute uit het gezicht was verdwenen kreeg ik gelegenheid om wat meer om me heen te kijken. Hierom was de wedstrijd niet begonnen, dan kan je net zo goed alleen gaan fietsen. Toen dit tot me doordrong ben ik afgestapt.'
Wielrennen is duizend doden sterven om vervolgens voor de duizendeneerste keer kapot te gaan. Hoe dat is? Ik heb geen idee. Voor uitputting ben ik niet in de wieg gelegd. Haast is mij vreemd; ik kom nog liever te laat dan me haasten. Naast een gebrek aan talent en meestenstijds de conditie van een bos overjarige winterpeen is dat gebrek aan haast, dus motivatie, een voorname reden dat ik nooit ben gaan wielrennen. Me überhaupt met wedstrijdsport bezig te houden. Ik mag er graag naar kijken, wielrennen en vrouwentennis, maar ik heb nooit de behoefte gehad mezelf eraan over te leveren. Nee, dan de Schlecks. Die jongens zijn 24/7 met fietsen bezig en het rendeert.
Wat was dat slim gespeeld door Leopard-Trek c.q. ploegleider Kim Andersen. Twee mannen mee met de kopgroep, Joost Posthuma en Maxime Montfort. De taak van de eerste was het tempo zo hoog mogelijk houden, wat hij met verve deed. De tweede wachtte op het moment suprême zijn kopman op om hem nog zo veel mogelijk bij te staan. Ook die taak werd meer dan behoorlijk verricht. Na de meet mochten de andere favorieten de wonden likken. Daar zullen ze flink wat werk aan hebben gehad.
Het opmerkelijkste moment was wel toen Andy Schleck op zo'n vijf kilometer voor de top van de Izoard wegsprong. Niemand reageerde! Contador kon niet, zoals later bleek: een opspelende knie. Voeckler gaf Cadel Evans zonder woorden te kennen: je doet maar wat je niet laten kan, of woorden van Franse strekking. Even werd er dan toch nog gereden. Door de enige ploeggenoot die Voeckler nog bij zich had, maar die jongen zat er door. Door wat mannen van Contador's boezemvriend Samuel Sanchez, maar die hadden al eerder moeten lossen. Dus kwam het op de sacherijnige schouders van Evans. Broer Fränk Schleck reed fluitend met de grote mannen mee. Op een gegeven moment dacht ik hem zelfs bezig te zien met de sudoko uit de Lëtzebuergsche Tageszeitung.
De rit van vandaag mag je de koninginnerit noemen. Met de Télégraph (1ste categorie), nogmaals de Galibier om te eindigen op Alpe-d'Huez (beiden buiten categorie). De taktiek die ik voor de Leopards zie? Vandaag springt Fränk Schleck weg, zeg zo'n vijf kilometer voor de top van de Galabier, terwijl Andy een cadelletje doet: wieltjes plakken. Dan, tegen het eind van de slotklim, sprint Andy ook weg. Het moet mogelijk zijn het gat met Evans substantieel te vergroten. Laat de Australiër maar weer flink werken: hij heeft nog wat jaartjes in te halen.
Rob Ruijch staat momenteel twintigste; een positie die hij moet kunnen hadhaven tot Parijs en dan: petje af!
Het was misschien wel de mooiste Tourrit die ik ooit heb gezien. Nou ja.
|
|
|
|
|
| 21-07-2011 |
| Opzij, opzij, opzij |
'Aan tafel zat o.a. een witharig Belgisch ventje (op een wereldreis te voet!) van zes kruisjes. Voorheen heb ik 't net als gij immer per fiets gedaon, waor ik van teruggekomen ben... weet ge... fietsen dat gaot eigenlijk nog te hard. 't Is zo vluchtig en ge ziet zodoende weinig van den omgeving want ge mot uwe aandacht bij 't sturen houden, nietwaor eh, ge bent met die wielkes door 'ne landstreek heen veurdat de geest ervan goed en wel op u is ingewerkt. 't Is mij niet om vitesse te doen maor om tijd.' Uit Een lange weg naar Tipperary (1979) van Ben Borgart, een verslag van een fietstocht door Ierland.
En wielrenners? Die moeten nog meer de aandacht bij het sturen houden. Alleen tijdens vlakke etappes, peddelend in het peloton, zijn er wel renners die van de omgeving kunnen genieten. Het is als een man die beroepsmatig achter de coulissen van The Crazy Horse (Cabaret Parisien) werkt: hij ziet de smakelijke blote meiden om zich heen niet meer. Of maak ik nu een rare vergelijking? Ik ben geen renner maar thuiszittend toeschouwer. Als ik naar een live verslag kijk gaat minstens de helft van mijn aandacht naar het landschap. Gelukkig is de Franse VVV medesponsor van de Tour. Daardoor krijgen we steeds lange shots vanuit de helikopter van mooie plekjes, meestal kastelen. Maar goed.
Gisteren heb ik me wat onredelijk uitgelaten over Andy Schleck: het laatste deel reed hij als een natte zakdoek... Het blijkt, zo werd verteld, dat hij 'met den daver in 't lijf zit' na de tragische val en het overlijden van Wouter Weylandt in de Giro. Hij was niet alleen collega maar ook ploegenoot. Die laatste afdaling naar Gap op dinsdag was door de nattigheid levensgevaarlijk. Maar gisteren in de afdaling naar Pinerolo liet hij zien nog steeds prima een berg af te kunnen rijden. De weg was dan ook droog, maar die afdaling was mogelijk nog linker dan die van de dag ervoor. Als het zou hebben geregend... En nog vlogen er verschillende renners uit de bocht. Twee, waaronder Voeckler himself, belandden er heel komisch op het erf of de parkeerplaats van een naast de weg gelegen huis, zonder erg.
Het zat er tevoren dik in: weer kon op weg naar Pinerolo een kopgroep uit de greep van het peloton blijven. Hoewel, peloton? De renners kwamen in plukjes binnen. Er was wel een groot peloton, maar dat waren achterblijvers, een superbus. Ze kwamen met zeker een kwartier achterstand over de meet. Opvallend was dat Alberto Contador weer versnelde en weer niet vooruit wist te blijven. Ook opvallend: hij wist weg te rijden met een ploeggenoot, Samuel Sanchez, die in een heel ander shirt rijdt omdat hij in een andere ploeg zit. Een kromme zin, maar iedere Tourvolger weet wat ik bedoel. Kop over kop reden ze van de andere favorieten weg, maar als gezegd: ze hielden het niet.
Bauke Mollema, die nog in de klas heeft gezeten met de balletjestrapper Robben, wist gisteren mooi tweede te worden, achter het aanstormend fenomeen Edvald Boasson Hagen. Als ik Bauke zie, zie ik zijn neus. Op het oude dorp noemden we dat: hij heeft een neus om blik mee te snijden. Moet je maar even naar deze foto kijken. Een tweede plaats, mooie prestatie. Er rijden twee Noren mee, genoemde Boasson Hagen en Thor Hushovd. Deze twee hebben samen al vier (!) etappes gewonnen.
Vandaag de Agnel, de Izoard en tot slot de Galibier, de finish ligt bergop. De oude man gaat een middagje intens genieten.
|
|
|
|
|
| 20-07-2011 |
| De fiets dient het gemak van de mens |
Een terechte constatering: 'Vanuit filosofisch standpunt gezien is de vinding van de fiets veel wereldschokkender dan die van de auto of paard-en-wagen. De laatste immers schakelden slechts de levende of dode natuur in om ons sneller te doen voortbewegen, terwijl de fiets ons onze eigen krachten laat gebruiken, maar op efficiëntere wijze: na een half uur fietsen bent u vier keer zo ver als lopend terwijl u even weinig moe bent en geen bezine of haver verbruikt heeft.' Uit Raoul en de cultuur (Verzameld werk, 1981) van Raoul Chapkis oftewel Hugo Brandt Corstius, vader van Jelle, de journalist, en Aaf, het meiske dat iedere dag in de Krant een onbenullig stukje over onbenullige zaken schrijft.
De fiets dient dus het gemak van de mens. Edoch, leer mij de mensen kennen; ik ben er zelf een, net als jij en ik. Wat de mens, lees: voornamelijk de man, ook uitvoert, hij wil zich daarin meten met anderen. Zo is het wielrennen ontstaan, met alle gevolgen van dien. Andy Schleck zei over de rit van gisteren, die voerde over stijgende en dalende, maar vooral natte wegen: 'Dit is onverantwoord van de organisatie. We hebben allemaal familie, vrouw en kinderen.' Andy, jongen, je hóéft het niet te doen.
Je begrijpt dat hij voor die zestiende rit niet de prijs voor de meest strijdlustige renner heeft ontvangen. Het laatste deel reed hij als een natte zakdoek en verloor ruim een minuut op zijn naaste concurenten. Cadel Evans reed wel naar behoren, plaatste op het laatst zelfs iets dat op een aanval leek waarbij hij wel drie seconden won op Contador. Ook Thomas Voeckler kon goed meekomen en behield het geel. Maar wat een rit! Wat werd gezien als een overgangsetappe ontaardde in een slagveld. Er werd zo hard gereden, meer dan vijftig kilometer in het eerste uur, dat een definitieve ontsnapping pas na honderd kilometer tot stand kwam. Een kopgroep van tien die, weliswaar verdeeld, tot aan de meet standhield. Rob Ruijgh steeg twee plaatsen in het algemeen klassement en staat nu negentiende.
Vandaag is de rit in principe zwaarder, met twee cols van de derde, twee van de tweede en een van de eerste categorie. Maar ik weet niet hoe het weer op dit moment in de Alpen is. De finish ligt, verdorie, weer bergaf. En toch ben ik van mening dat Evans de Tour niet zal winnen.
Rechter: Meneer Murdog, sorry, Murdoch, wilt u gaan staan. Ja, uw kleindochter, sorry, uw vrouw mag u ondersteunen. U heeft verklaard niets te hebben geweten van de werkwijzen van uw ondergeschikten. Hoewel ik daar mijn twijfels over heb ben ik bereid dat van u aan te nemen.
Murdoch, opgelucht: Pfew.
Rechter: Stilte! Echter. U heeft wel gelegenheid gegeven. U geeft willens en wetens in dit en andere landen bladen uit die drijven op dit soort schandalen.
Murdoch: Ja maar...
Rechter: Stilte! Ik heb uw argument gehoord: u brengt wat de mensen willen. Het zal u misschien vreemd in de oren klinken, maar ik wil daarin meegaan.
Murdoch: Pfew.
Rechter: Stilte! Laatste maal! Ik zal op dit moment niet tot een uitspraak komen. Voorlopig krijgt u onderdak in het gevangeniscomplex van Dartmoor. De openbare aanklager zal de komende weken peilen wat de mensen willen, een heus referendum. Het volk zal een eerlijke keus krijgen. Het zal kunnen kiezen tussen A: u verdwijnt voor twintig jaar in Dartmoor, B: u wordt, weer voorlopig, ondergebracht in de Tower te Londen, uw bezittingen worden te gelde gemaakt en de opbrengst wordt gelijkelijk verdeeld onder de slachtoffers. Als dit allemaal is volbracht zult u in Hyde Park, dat wil zeggen in het openbaar, worden koud gemaakt. Excuses voor mijn frivole taalgebruik. Ook daarin zal aan de wensen van het volk worden toegegeven: het zal geschieden danwel door een executiepeloton dat wordt samengesteld uit Afghanistanveteranen danwel door de strop. Ik sluit hierbij deze zitting.
|
|
|
|
|
| 19-07-2011 |
| Overpeinzingen |
In een van zijn Overpeinzingen (1976), De spontane daad, schrijft S. Montag oftewel H.J.A. Hofland: 'Hoe komt het dat we sommige mensen direct aardig vinden, terwijl anderen ogenblikkelijk, louter door hun gezicht, hun houding of intonatie diepe weerzin en zelfs een bijna niet te bedwingen woede kunnen wekken? Dat is niet bekend, maar wel weet ik dat zo'n manier van reageren al heel vroeg vastligt...' En zo kom in vanzelf weer op Cadel Evans.
Met Evans was het afkeer op het eerste gezicht. Onverklaarbaar dus, als we Hofland mogen geloven, maar het was zo. Geen diepe weerzin of een bijna niet te bedwingen woede, zo heftig reageer ik niet op vreemden, nee, afkeer is een juiste typering. Zijn manier van koersen heeft die afkeer niet doen afnemen. In tegendeel: op sommige momenten grenst mijn gevoel toch aan weerzin. Hij valt niet aan maar volgt en ik heb de schurft aan volgzame mensen. De sporadische keren dat hij dan toch uit zijn slof schiet valt mijn mond wijd open van verbazing: jongen, wat doe je, heb je iets verkeerds geslikt?
Deze manier van rijden werpt wel zijn vruchten af, want de Aussi staat derde in het algemeen klassement. Veel zo niet alles zal dus afhangen van de tijdrit van aanstaande zaterdag, 42,5 kilometer in en rond Grenoble. Deze tijdrit is exact hetzelfde als die van de afgelopen Dauphiné Libéré. Slechts vijf renners van de huidige top-11 hebben deze dit jaar gereden, waarbij Evans met zijn zesde plaats de snelste van het stel was. In vergelijking met hem: Uran (de huidige nummer 11) verspeelde 1.21, Voeckler (1) 1.58, Samuel Sanchez (6) 2.07 en Ivan Basso (5) zelfs 4.56. Maar andere resultaten uit het verleden laten zien dat de gebroeders én Contador een mindere tijdrit in de benen hebben dan Evans.
De verschillen zullen dus de komende dagen vergroot moeten worden, want het mag duidelijk zijn dat ik hem het geel in Parijs niet gun. Probleem is dat het momenteel ronduit kloteweer is in de Alpen. Het schijnt gisteren zelfs gesneeuwd te hebben op de 2645 meter hoge Galibier, de slotklim van donderdag. Halverwege die rit ligt de Col Agnel die nog eens 100 meter hoger is én afgedaald dient te worden. Even verderop moet het peloton de Col d'Izoard op en af. Wat dan weer een voordeel kan zijn voor Thomas Voeckler, want die daalt soms als een waanzinnige en met het geel rond zijn schouders...
Het kan dus heel goed zijn dat Voeckler toch de Tour gaat winnen.
En het kan heel goed zijn dat Philippe Gilbert vandaag nog een keer zijn slag slaat.
|
|
|
|
|
| 18-07-2011 |
| Shooting Star |
Weer een paar snipperdagen achter de rug; ik hoop dat je me niet hebt gemist. Dat zal wel niet. Natuurlijk heb ik wel de Tour gevolgd, maar de afgelopen dagen heerste er het status quo. Goed, Jelle Vanendert heeft een mooie zege geboekt op het Plateau de Beille. Dat is hem zeer gegund na alle tegenslag die hij in zijn carrière heeft gehad. Maar de mannen waarom het gaat, de mannen in en voor de top van het klassement reden als watjes. Of zoals Boerenleenbanker Adri van Houwelingen zei: 'Het waren juniorenaanvalen (achter Vanendert): 100 meter hardrijden en dan omkijken of je 100 meter voorsprong hebt.' Noch de gebroeders, noch Contador wisten te vlammen en Evans deed waar hij expert in is: wieltjes plakken.
Voor Mark Cavendish begin ik steeds meer sympathie te krijgen. Hij won gisteren weer met verve in Montpelier, maar hij vergeet na afloop nooit zijn ploeggenoten te bedanken. De ploeg heeft alleen en in zijn geheel aan de kop gesleurd om de voorsprong van de koplopers, met een uitstekende Nikki Terpstra, binnen de perken te houden. En Cavendish uit de wind te houden. Hij zei: 'Zij hebben 200 kilometer gewerkt, ik 200 meter.' Als zijn ploeg zo hard werkt onderweg voelt hij zich wel verplicht om te winnen. Zij hebben hem de dag ervoor ook over de Pyreneeën cols gesleept; ik ga er tenminste van uit dat hij niet aan een wagen heeft gehangen.
Vandaag de tweede rustdag. Er zullen jongens zijn die het nodig hebben. Dan zou het voor de thuiskijker wel aardig zijn als je een dagje buiten kan spelen, maar de weergoden of wie dan ook werken niet mee. De herfst is vroeg dit jaar en dat terwijl mijn hibicus net in bloei begint te komen. Na vandaag zal het dan moeten gebeuren in de Tour. Vedettes moeten andere vedettes op achterstand rijden. Maar morgen is het nog niet echt zwaar. Weliswaar trekt het peloton de Hautes Alpes in, maar het gaat vrij geleidelijk omhoog. Met op zo'n tien kilometer van het einde de enige echte berg, de Col de Manse van 1268 meter, maar dan volgt er een afdaling naar de finish waarop renners weer terug kunnen keren. Nee, woens-, donder- en vrijdag komen de echter Alpentoppen. Met donderdag drie bergen van de buiten categorie en vrijdag twee. Smullen.
Zaterdag dan de tijdrit van 42,5 kilometer in en rond Grenoble. Voordat zij eraan beginnen zullen vooral de gebroeders een flinke voorsprong moeten hebben opgebouwd, twee minuten minimaal, anders kunnen zij het schudden.
Wat vind je van Rob Ruijgh? De Limbo is beste Nederlander met een 21ste plaats op 12.56 van leider Voeckler. Chapeau! We hebben al zo van hem kunnen genieten tijdens het Nederlands Kampioenschap op de weg. Waar hij het Boerenleenbankblok aan gort reed en ploeggenoot Pim Ligthart naar de titel. Ruijgh is 24, die kan nog een aantal jaren groeien. En o wat hebben ze in andere taalgebieden het moeilijk met zijn naam.
De songtekst in de vorige log was inderdaad van Bad Company, Shooting Star. Alleen de eerste twee coupletten, daarna wordt het vervelend: Johnny sterft eenzaam op een hotelkamer. Dat wensen we Hoogerland niet toe.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
