 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 12-03-2011 |
 Je weet niet wat die rare Boom doet |
Iedere ochtend begroet ik mijn katten met: môgge. Op sommige dagen, zoals vandaag, voeg ik daaraan toe: voici le petit soleil de la maison - 1.92m. Dat ze toch een beetje het gevoel hebben vrouwen en man van de wereld te zijn.
Mijn timing is soms ongelooflijk. Het is een gave. Laat ik een voorbeeld geven, waarbij ik moet toegeven dat ik een flinke wind in de rug had: onwetendheid. Vrijdagochtend om negen uur kwam de thuishulp. Voor die tijd had ik ontbeten en de Krant gelezen en eens een keertje geen NOS, CNN of Al Jazeera gekeken: Kadhafi kan de boom in. Toen zij arriveerde maakten we even een praatje en daarna verdween ik naar mijn kantoor boven, waar ook mijn bed staat. Toen mijn blog op orde was, heb ik weer eens op de blog van Ralf gekeken (zie hiernaast, met inmiddels een nieuwe log, maar op dat moment:). Nog steeds geen nieuwe log, luiwammes, de laatste stamt alweer uit januari. Dit maal heb ik een reactie op die laatste log geschreven, een beetje flauwe grap. Om twaalf uur verdween de thuishulp. Toen ben ik toch maar even nylonsnaren gaan kopen, de goedkoopste, voor acht euri. Thuisgekomen zette ik de tv aan voor het laatste nieuws. The rest is history. Overigens, zo mailde Ralf, is de afstand tussen zijn woonplaats en Sendia gelijk aan die tussen De Haag, de stad der steden, en Berlijn. Toch daverde het bij hen vijf minuten behoorlijk en is er wat serviesgoed gesneuveld.
Mijn thuishulp komt uit Ghana, maar woont al twintig jaar in Nederland. Haar zoon is veertien en hier geboren. Eén keer is hij met haar meegegaan naar Ghana, maar hij had het daar niet naar zijn zin: hij verdroeg de hitte niet. Nu moet je weten: Ghanezen zijn niet echt wit, of roomblank als het een dame betreft. Zoonlief ondervindt daar regelmatig de gevolgen van. Terwijl het joch gotverdegotver geboren en getogen Nederlander is! Van die dingen, ja.
Dat gitaarspel van mij? Ik doe het beter dan iemand die het niet kan, waarmee alles is gezegd. Wie echt heel goed kan spelen is Alfred Birney, hier links bij de links. Maar schrijven kan hij ook. En hoe. Het is de moeite waard zo nu en dan eens op de link te klikken.
Mijn eerste gitaar kreeg ik van oom A., de jongste broer van mijn moeder. Het was een vrolijke, maar vooral ook spannende man. Hij voer op de wilde vaart en schilderde blote vrouwen. Wilde vaart: een schip vaart bv. met een lading van Rotterdam naar Singapore. Daar neemt het een lading in voor Hongkong. Daar neemt het een lading in voor, enzovoorts. Soms was hij een jaar, anderhalf jaar van huis. Blote vrouwen? De figuur hier in het midden is een voorbeeld. Ik heb haar live gezien, maar aanraken? Ho maar. Vrouwen?!?
Die gitaar was een jazzgitaar. Zoals deze, maar dan zonder knoppen, want akoestisch. Het ding was een ramp, maar dat wist ik toen nog niet. De hals was enigszins krom, waardoor de stalen snaren te hoog boven de hals lagen. De eerste tijd had ik sterk het idee dat het gitaarspel niet voor mij was weggelegd. Maar ik zette door; als zelfs Roy Rogers het kon... Na lang en verbeten oefenen wist ik met moeite bij de derde fret een barré te pakken, verderop niet. Met open akkoorden speelde ik na verloop van tijd dat my Bonny over the ocean is en dat soort evergreens. Op de havo veranderde dat radicaal.
In de vierde waren er vrijblijvende keuzevakken. Vrijblijvend alleen in de zin dat je er geen examen in deed, maar je moest er wél wat voor doen. Gitaar was een van de vakken. Nou, dat wilde ik wel. Bij de eerste les sleepte ik die jazzgitaar mee. Zelden heb ik iemand zo verschrikt zien kijken: de leraar. Wat is dat in godsnaam? De bedoeling van de lessen was, bleek al meteen de eerste les, dat we echt gitaar leerden spelen: noten lezen, tokkelen, klassieke muziek. De leraar gaf dan ook les aan het Haags Conservatorium en hij kwam slechts één uur per week langs. Alfred heeft les gehad van een geniale leerling van de man; soms overtreft de leerling de meester.
We hadden ons met zijn achten aangemeld en we wilden allemaal beter The Beatles en zo leren spelen. Ik ook. Maar wat hij te bieden had interesseerde me. De andere zeven haakten af. Wil je het echt, vroeg hij. Ja meneer. Dan zul je toch een andere gitaar moeten hebben, ik heb er wel een voor je. De week daarop kocht ik voor vijfendertig piek een oude klassieke gitaar van hem.
Anekdote. Jaren later, ik zat inmiddels beter in mijn gitaren, dacht ik terug aan oom A. en hoe hij mij op weg had geholpen. Om hetzelfde te doen heb ik de gitaar die ik op de havo kocht aan mijn neefjes, de zoontjes van mijn oudste zus gegeven. Ze hebben er nooit iets mee gedaan. De familie is voornamelijk muzikaal met een cd-speler.
Anekdote. Tegen het eind van het eerste jaar dat ik les had, was het instrumentale nummer Bourrée van Jethro Tull een bescheiden hitje. Alles dat ik over het muziekstuk wist, was dat het van Bach was. Aan de leraar vroeg ik: er is iets dat ik graag zou leren spelen, mag ik volgende week een bandje meebrengen? Dat mocht. Toen ik het bandje voor hem afspeelde, wist hij het meteen: ah, dat komt uit de Suite in Emin (voor de leek: BWV 996 (BC L166)). Het is voor luit geschreven, maar hij had de gitaarmuziek voor me. Het voornemen is om, als mijn vingers wat soepeler zijn, dat als eerste weer eens onder handen te nemen. De versie van Tull kon hij overigens niet waarderen. Luistert en geniet: een JouwBuisje van de Jethro Tull versie.
Terwijl ik het bovenstaande schreef, moest ik denken aan het citaat van de filosoof Emil Cioran, dat Joost Zwagerman heeft opgetekend op de laatste bladzijde van het Boekenweekgeschenk 2010, Duel: God heeft heel veel te danken aan Johann Sebastian Bach.
Wielerhoekje. Het was een tijdrit over 27 km in Parijs-Nice. Lieuwe Westra (VCD) heeft lange tijd met ruime voorsprong op de nummer drie aan de leiding gestaan. We weten dat de Fries een goed tijdrijder is. Hoe ver zou hij zijn gekomen zonder de zware inspanningen die hij de voorgaande dagen voor de ploeg heeft verricht? Ook Bauke Mollema (Rab) reed een uitstekende rit. Maar uiteindelijk zijn de puntjes op de i gezet - dat is qua beeld zo raar om te tikken, want daar staat al een punt op de i. Het jonge Duitse supertalent Tony Martin werd met overmacht eerste, met 20 sec voorsprong op Bradley Wiggins (Sky) en 29 sec Richie Porte (Sax). De crack Andréas Klöden (RSH) moest al 46 sec toegeven. Lieuwe werd 6de op 0:57 en Bauke 13de op 1:38. Algemeen klassement 1. Tony Martin, 2. Andréas Klöden op 0:36 en 3. Bradley Wiggins. Beste Nederlander is Bauke Mollema met een 10de plaats op 1:57. Vandaag een zware bergetappe van Brignoles naar Biot - Sophia Antipolis over 215.5 km.
De derde rit in de Tirreno-Adriatico was nog voor de sprinters, en hoe. Als een locomotief loodste wereldkampioen Thor Hushovd (Cervélo) zijn sprinter Tyler Farrar in de laatste 200 meter naar voren. Wat een kracht! Maar toen: als een pijl uit een boog schoot de Argentijn Juan Jose Haedo (Sax) naar voren. Het deed terug verlangen naar Theo Koomen voor het live-verslag. Verpletterend. Uitslag: 2. Tyler Farrar en 3. Daniel Oss (Liq). Algemeen klassement:1. Tyler Farrar, 2. Juan Jose Haedo op 0:05 en dan een rijtje Boerenleenbank: 3. Lars Boom op 0:06, 4. Oscar Gomez Freire op 0:08 en in dezelfde tijd: Tom Leezer, Robert Gesink, Sebastian Langeveld en Bram Tankink. De naam van de nr 9. wil ik je niet onthouden: Ramunas Navardauskas (Cervélo) op 0:15. Hij is van Litouwen. Vandaag moet er redelijk geklommen worden, de sprinters zullen er niet aan te pas komen, denk ik. De rit gaat van Narni naar Chieti over 240 (!) km. Schreef ik dat Robert Gesink deze Tirreno gaat winnen? Ja hè? Maar, maar, je weet niet wat die rare Boom doet.
|
|
|
|
|
| 11-03-2011 |
| Baby, itâs the guitar man |
Aan het loket, station Utrecht. Stel een: Two to the Loo. Stel twee: Two to the Loo too.
Wat de boer niet kent, eet hij niet, ken je die uitdrukking? Je kan het letterlijk nemen, maar je het ook veralgemeniseren: wat een mens niet kent, moet-ie niet. Om uit te komen bij grofheden als: vreemdelingen oprotten! Er lijkt mij iets dubbelzinnigs in de uitdrukking. En wel dit. Ik denk namelijk dat deze is bedacht door een snobistische stedeling, die de boeren niet echt kende: boeren vormen een ietwat dommige beroepsgroep die zich verre houdt van al wat vreemd is. Een slang die in zijn eigen staart bijt? Zoiets. Want die zogenaamde wereldwijze stedelingen...
Iets hedendaags, sterker nog: van deze week, in die verziekte sfeer. Het gaat over de Vlaamse partij N-VA, de Nieuw-Vlaamse Alliantie. Mensen doen in hun privésfeer wat ze willen, maar in het parlement moeten we de neutraliteit verzekeren, heeft Kamerlid Zuhal Demir, een dame van Turkse afkomst, de excuus-Turk, de spreekbuis van de partij gezegd. Ik ga er immers van uit dat er in ons land een strikte scheiding tussen kerk en staat bestaat. Een hoofddoek in het parlement kan dus niet, maar dat geldt eveneens voor andere hoofddeksels of elke andere religieuze uiting. Ook een keppeltje, een tulband of een kruisteken horen niet thuis in het halfrond. Het halfrond is de vergaderzaal.
Lieve Zuhal. Je gaat niet tot de bodem, hè? Je neukt de komma op uiterlijkheden. In jullie parlement is immers ook de CD&V vertegenwoordigd met 31 zetels, op een totaal van 124. Voor niet-Vlamingen: de afkorting staat voor Christen-Democratisch & Vlaams. Of CD&Vers nu wel of niet een kruisje dragen, ze zullen altijd hun gristelijke overtuiging in het parlement uitdragen. Daar gaat het pas echt mis met de scheiding tussen kerk en staat!
Ik word er onderhand zo... nee, dat is niet waar. Ik ben er al lange tijd zo moe van, dat niet vreten wat je niet kent. Het gaat maar door en het wordt steeds erger. Nog even en ik ben niet meer moe, maar beleef een totale burn-out. Dan sta ik niet meer voor mezelf in. Laat ik het hebben over Nederland, anders lijkt het alsof ik precies hetzelfde doe: hakken op vreemdelingen, in dit geval Vlamingen. Met het idee dat helaas bij sommige landgenoten leeft, namelijk dat Vlamingen een soort mislukte Hollanders zijn. Niets is minder waar en ik werp dat idee dan ook verre van mij.
Het kabinet hier te lande, hier ter stede godbetert, wil illegaal verblijf van migranten strafbaar stellen. Ook wil het kabinet het onmogelijk maken dat mensen die zonder verblijfspapieren in dit land worden aangetroffen ooit nog legaal verblijf kunnen verkrijgen, zelfs als er nieuwe relevante feiten zijn die dat wel zouden rechtvaardigen. Lust jij hier brood van? Het gevolg zou kunnen zijn dat zieke en gewonde illegalen geen medische hulp meer zoeken. Dat illegalen hun pasgeborene niet meer zullen aangeven bij de burgerlijke stand. Ach, zul je zeggen, die burgerlijke stand. Let wel: dan besta je helemaal niet, met nog vervelender gevolgen.
Gerd Leers, de Limburgse lieverd, heeft al eerder mijn blog ontsierd, namelijk 17 januari. De oud-burgemeester van Maastricht, nu Minister van Vreemdelingenzaken. Of, zoals anderen zeggen: van Immigratie en Asiel. Wat een engerd. Hij diende alvorens ingewijd te worden als minister op audiëntie te komen bij de gedoogführer. Dat hij nu minister is, zegt genoeg. Bij alles wat, nota bene uit menselijk oogpunt, ook maar enigszins ten goede aan de vreemdeling zou kunnen komen, zet hij de hakken in het zand. Desnoods tekent hij beroep aan bij de rechter, bij de Raad van State, bij het Europees Hof, bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Waarom? Waarom doet een man, die ooit warm menselijk overkwam, dit soort dingen? Heeft hij een lijk in de kast en weet Wilders daarvan?
Affijn. Klik hier als je de petitie tegen de snode plannen wilt ondertekenen. Ben je stiekem vóór de strafbaarstelling? Wil je dan nooit, maar dan ook nooit meer op mijn weblog komen! Ik schrijf niet voor creeps.
Een driedubbele nationaliteit? Het komt voor. Schrijver dezes bijvoorbeeld. Ik ben én van het Oude Dorp én van De Haag, de stad der steden, én virtueel Belg. Drei Seelen wohnen, ach! in meiner Brust!
Een mens kan toch niet dag in dag uit naast de dagelijkse beslommeringen alleen maar lezen en schrijven. Toch? Het was wel mijn leven. Maar ik heb het gebeterd: ik heb mijn gitaren uit het vet gehaald. Letterlijk, met een sopje en was. Ooit had ik zes, zeven gitaren, waaronder een twaalfsnarige (voor de kenners: een Eko), een elektrische (een Fender Jaguar, ik noemde hem laatst) en een elektrische bas (een imitatie van een imitatie). Daar zijn er slechts twee van over, beiden akoestisch. Een folkgitaar, zoiets, en een klassieke gitaar, zoiets. Belangrijkste verschil is dat de eerste stalen snaren heeft en de tweede nylon. Er is natuurlijk een groot verschil in geluid. Het ligt er ook aan wat je wilt spelen en hoe: met een plectrum of tokkelen. Over een jaar zal ik vertellen wat ik op de een speel en wat op de ander. Help me eraan herinneren.
Voor beiden moet ik straks, als de vakantiefooi binnen is, een set nieuwe snaren kopen, maar op de folkgitaar kon ik na de schoonmaak meteen gaan oefenen. De klassieke gitaar was een ander paar mouwen. Anekdote. Enkele maanden geleden hoorde ik, terwijl ik in de huiskamer zat te lezen, een vreemde knal. Balzac! riep ik, Kim! Maar er was geen kat in de kamer. Een rondgang leerde me, dat de kam van de klassieke gitaar, daar waar de snaren vastzitten op de klankkast, zich spontaan had losgescheurd. Gisteren: schuurpapiertje, gewone houtlijm, twee forse lijmtangen, mijn handigheid en het ding is weer gerepareerd. Straks zet ik de snaren terug.
Oefenen op de gitaar doe ik zachtjes, terwijl ik naar de buis zit te staren. Om eelt op de vingers van mijn linkerhand te krijgen en de vingers weer soepel te maken. Daartoe is mijn keuze gevallen op de song Proud Mary, van Creedence en Tante Tina, omdat daar enkele barré-akkoorden in zitten. Met de melodie in mijn hoofd heb ik de akkoorden terug gezocht. Dat lukte, bijna. Ik miste er één. Maar de Heer sprak: er zij Google. Je kan echt alles op het net vinden. En ik vond en onderging een ach, ja, verrek, natuurlijk beleving: de Bm, een barré.
Zachtjes oefenen terwijl ik naar de buis staar is een gouden vondst, al zeg ik het zelf. Iedere dag kijk ik wel naar het Journaal, Eenvandaag en zulks. En deze tijd van het jaar het wielrennen. Waardoor het dagelijks oefenen een automatisme wordt. Als de handen niet willen, heb ik een vrije dag. Het verslag van de vorderingen zal ik je besparen. Iemand hóren oefenen is al stront vervelend, er over moeten lezen is helemaal een ramp. Maar over een jaar vertel ik dus wat ik inmiddels allemaal speel en op welke gitaar. Als je me eraan helpt herinneren.
Met de katten spelen? Dagelijkse beslommeringen.
Wielernieuws? Weinig onder de zon. In Parijs-Nice bracht de koninginnenrit niet het spektakel dat mocht worden verwacht. Klöden sloeg een dubbelslag: ritwinst en meteen leider in het algemeen klassement. Ook in de Tirreno een dubbelslag: Tyler Farrar. Maar met zes bankbedienden op plaats 2 tot en met 7 met slechts één seconde achterstand ziet het er goed uit voor die ploeg. Robert Gesink gaat de ronde dit jaar winnen, leuk hè. Vancansoleil doet het op alle fronten goed.
|
|
|
|
|
| 10-03-2011 |
| Heb ik het eeuwige leven? |
Mis nooit een kans om je waffel te houden.
Alweer geen lp gedraaid. Wat moet er van mij worden? Mijn excuus: geworstel met de nieuwe prothese en er was volop wielrennen. Die prothese is niet helemaal in orde. Niets bijzonders, kan gebeuren. Hoe en wat voert te ver om op deze plek uit de doeken te doen, maar ik zal je op minimale hoogte houden. Met dit dus als mededeling van vandaag.
Zon weblog, het is leuk hoor, maar het is natuurlijk niet mijn beste schrijfwerk. Want. Ik verzin s ochtends iets, vaak ook wel de avond ervoor, tik het in, ga er een paar keer overheen, haal er wat af, zet er iets bij en dan komt het moment waarop ik denk: het kan wel, dat is best aardig en ik zet het op mijn blog. Oftewel op het world wide web, alwaar het blijft staan tot in de eeuwen der eeuwen. Amen. Vooral omdat ik bijna dagelijks een log schrijf en vastleg, kom ik er niet meer toe een paar weken later het stuk nogmaals door te lezen en de broodnodige verbeteringen aan te brengen. Want dat het nog enige redactie vermag is altijd buiten kijf.
Jaren later start iemand Google of welke dotcom op dat moment een semi-monopoliepositie in zoekmachines heeft. De persoon, de man of vrouw of het kind dat een werkstuk moet schrijven over vergeten Haagse dichters, tikt in natuurlijk niet mijn beste schrijfwerk of nog directer Adriaan Bontebal 2011'. Die persoon komt op deze pagina en moet ongetwijfeld constateren: dat gefröbel van Bontebal rammelt aan alle kanten. Hoe is het in godsnaam ooit in zijn botte hersens opgekomen dat geklungel te publiceren. Val ik alsnog door de mand.
Eigenlijk, bedenk ik me al schrijvend, is het heel moedig wat ik doe. A Dutch comfort noemen ze dat, daar, ten westen van Scheveningen. Ik kan altijd nog, over een jaar, over twintig jaar, al die schrijfsels van het web halen, mijn hele weblog leeghalen. Ach, ik zie wel. Wie dan leeft, dan zorgt.
Een terzijde. Blijft zon weblog eigenlijk in principe altijd bestaan? Ik blog bij bloggen.be: wat als zij failliet gaan en de boedel niet door een andere verstrekker wordt overgenomen? Of het theoretische geval dat op een gegeven moment cyberspace zo overvoerd raakt, dat nabestaanden een soort grafrechten moeten betalen om je werk in de lucht te houden?
Op donderdags in deze tijd van het jaar staat de boekenmarkt op het plein dat Plein heet. Mocht je de markt bezoeken, hou je portemonnee in de gaten, want pal voor de ingang van de Tweede Kamer. Gristen-democraten, PVV-ers, Rutger van Castricum, alles loopt er los. Bij het periodieke doorvogelen van de weblog De Haag in fotos, hier links bij de links, trof ik deze foto. Zie je wel, dacht ik, C. Buddingh (Wiki en foto) is niet dood. Overigens wordt De Haag in foto's dagelijks ververst. Voor jullie van elders: mocht je plannen hebben naar de Hofstad te komen, oriënteer je alvast hier.
Het mag bekend zijn dat ik nogal gecharmeerd ben van Remco Campert, zowel van zijn werk als van de man zelf. Soms citeer ik hem op mijn blog om met jullie te delen. Zie het als een cadeautje, want vergis je niet: ik hou van al mijn lezers. Behalve de sporadische nitwit waarvan ik niet van hou. Aan mijn katten lees ik ook wel voor à la Campert voor en gisteren, onthand door het nieuwe been, bedacht ik me: zou dat niet een tweesnijdend mes kunnen zijn? De uitdrukking is eigenlijk: een tweesnijdend zwaard, maar dat vind ik te grof voor die kleine beesten. Beesten, kom bij de blikopener, of baasje zoals anderen zeggen, en luistert. Ook jij Kim. Tussen ons gezegd en geschreven: Kim is niet het grootste licht, maar hij weet dat op aandoenlijke wijze te verbergen. Luistert, beste jongen, meiden ook:
Laat ik alvast de boodschappen doen, dan hoeft het baasje straks niet meer, sprak de poes, tot niemand in het bijzonder. Ja, laat ik alvast de boodschappen doen, sprak zij nogmaals, want het baasje zei ook altijd alles tweemaal tegen haar. Het kattenluik door en dan rechtsaf, wist ze, zo ging hij ook altijd. Even later liep zij vrolijk fluitend over straat. Niet echt natuurlijk, want een poezenmond is niet op fluiten gebouwd, maar zij liep wel degelijk over straat.
Op de hoek gekomen bleef zij angstig staan. Wat een autos! En Isis-nog-an-toe: daar komt die rare buurman met zijn grote hond. Met een snelheid een jaguar waardig sprintte ze terug naar huis. Hup het kattenluik door en over het fornuis. Oeps, de soep. Met een onstuimig kloppend hart bleef ze even op de keukenvloer zitten en waste zich waardig. Boodschappen? Geen tijd, ik was me.
Ach, een publiek van katten. De aandachtsspanne is kort, tenminste, bij die van mij. Hanks en Balzac liepen inmiddels alweer over de schutting, Kim inspecteerde de bakken op brokjes en Kat was in slaap gepletterd. Alleen Wausje en Skitty toonden nog enige interesse. Oké, dames, wat hebben we hier uit geleerd? Het bleef stil. Dat als je de boodschappen voor het baasje wil doen, je eerst vraagt wat hij nodig heeft. En het is wel zo handig dat je je de weg naar de winkel laat wijzen, want daar ben je nooit geweest. Een klein kwartier later is Skitty met een lijstje richting buurtsuper gegaan. Nu, bijna een etmaal later, maak ik me een beetje zorgen: ze is nog steeds niet terug. En mijn shag is bijna op.
Wielerhoekje. Wat een dag, de woensdag. Met bijvoorbeeld Thomas De Gendt, die in Parijs-Nice de gele trui heroverde, in een etappe die met glans werd gewonnen door Thomas Voeckler. Veuklèr, zo spreek je zijn naam uit, want hij komt uit de Elzas en Voeckler is een van oorsprong Duitse naam en in het Duits staat de oe gelijk aan de ö. Michel Wuyts, op dn Bels, spreekt de naam goed uit, maar zijn medecommentator José De Cauwer blijft stug Voeckler met de oe van woef zeggen. Gisteren hoorde ik hem zelfs zeggen: Voeckler maakt er een sjauw van.
Uitslag van de etappe:1. Thomas Voeckler (Europcar), 2. Rémi Pauriol (Française Des Jeux), 3. Thomas De Gendt (Vacansoleil-DCM) en 4. Rémy di Gregorio (Team Astana), de kopgroep die het peloton nog net 13 sec wist voor te blijven. Algemeen klassement: 1. Thomas De Gendt, 2. Thomas Voeckler op 0:10 en 3. Rémi Pauriol op 0:16. De vier Nederlandse bankemployees én Marc de Maar (Quickstep Cycling Team) staan nu op 0:37. Morgen gaat het peloton van Saint-Symphorien-sur-Coise naar Vernoux-en-Vivarais over 194 km, met vier hellingen van de 3de categorie, één van de 2de en twee van de 1ste. Van de laatste van de 1ste ligt de top op 9 km van de meet. Na een afdaling moet er nog licht geklommen worden.
En dan de Tirreno-Adriatico. Lars Boom heeft inderdaad Fabian Cancellara verslagen, maar wel met de hele ploeg: het was een ploegentijdrit. Boom vertrekt vandaag in de blauwwitte leiderstrui, met een voorsprong van 0:09 op de mannen van Team Garmin-Cervélo en 0:10 op de mannen van HTC-High Road. De ploeg van Cancellara, Team Leopard-Trek, moest 0:28 toegeven. Vandaag voert de rit van Carrara naar Indicatore over 202 km. Een licht geaccidenteerd terrein, landinwaarts, langs Lucca en Florence.
Om naar uit te kijken. Nog anderhalve week slapen en we beleven de 102de Milaan-Sanremo. La Primavera. Dat is ook een liedje van Antonio Vivaldi, ik weet het, maar tevens de troetelnaam van deze tocht.
|
|
|
|
|
| 09-03-2011 |
| In het donker zijn alle spiegels zwart |
En, vrouwen? Hoe was jullie dag?
Een nieuwe prothese is geen onverdeeld genoegen, dat weet ik uit ervaring. Mijn nieuwe past prima, dat is geen probleem, maar toch. Een millimeter verschil in stand van de voet met de oude prothese scheelt al een slok op een borrel. Het eerste half uur van ons intieme samenzijn gaf me al een keer of drie een tik in de rug. Eigen bult, slordig, gebrek aan concentratie: het been net niet recht genoeg neergezet, waardoor de knie onverwacht, dus onbedoeld, knikte. Tikken die door knalde tot in mijn nek, zodat ik een uur later al aan de paracetamol zat. Het is wat, hè? Tjonge, nou. Wat zon man moet meemaken.
Via de mail: Als ik me niet vergis ging je vandaag je been inlopen, het was er mooi weer voor, dat wel. En: Krijg je dan ook onder je kousje opnieuw blaren? Eelt? Pijn? En: Wie biedt ondersteuning bij deze nieuwe ondersteuning?
Mooi weer was het zeker, maar ik ben nog op mijn oude vertrouwde prothese boodschappen gaan doen. Nadat ik mijn nieuwe onderdaan had aangeschroefd heb ik voornamelijk in huis heen en weer gelopen. Slechts even buiten geweest om de wisteria en de budlea te snoeien: dat soort klusjes bedenk ik altijd als het niet echt uitkomt. Vooralsnog gaat alles zonder ondersteuning: voor noodgevallen heb ik een wandelstok. Kousje, blaren, eelt? Niets van dit alles. De stomp gaat rechtstreeks in de kale koker. Mijn ding heet full contact prothese, wat me meer een naam lijkt voor een Thaise massagesalon. Geen kousje dus. En over blaren en eelt kan ik kort zijn: steken die hun lelijke kop op, moet ik terug naar de werkplaats. Zulks hoort niet voor te komen.
Het lijkt in tegenspraak, maar ondanks dat de prothese enkele malen onbedoeld knikte, heb ik het gevoel dat de knie wat strak staat afgesteld. Als ik wat meer aan het ding gewend ben, zal ik eens met enige regelmaat in het hofje heen en weer gaan stappen om het knie buigen onder de knie te krijgen. Mocht-ie dan echt te strak blijken afgesteld, is het voor de instrumentmaker vijf minuten werk om het te verhelpen.
Voorlopig ben ik vanochtend met een behoorlijke spierpijn opgestaan. En ik heb al stevig gevloekt. Laat ik het summier proberen uit te leggen. Het aantrekken. Ik draai een zwachtel rond de stomp, haal het uiteinde van die zwachtel door een gat in de wand van de koker, en trek zo, terwijl de zwachtel wordt afgedraaid, de stomp in de koker. In het gat gaat een ventiel. De prothese blijft vervolgens vastzitten door onderdruk. De reden van mijn godslasteringen: het ventiel trekt valse lucht. Deed-ie gisteren niet. Ik zal het straks proberen met een oud ventiel. Weet je, buurvrouw: het is zon gedoe.
Inmiddels is het weer hier omgeslagen. Het regent en het waait. Das jammer. Gisteren stonden mijn krokussen, enkele tientallen, uitbundig geopend van de zon te genieten. Nu zijn ze zo gesloten als ik in de vroege ochtend. In wezen is het weer als Jan Nagel: zoals de wind waait, waait zijn jasje.
Hoe werkt een spiegel? Een spiegel werkt niet. Volkomen passief weerkaatst-ie de lichtstralen die erop vallen. Hoe ziet een mens s nachts, in het donker? Infrarood wil nog weleens helpen. Het nut van een nachtspiegel ontgaat me echter volkomen. Je kan er wel in staren met een nachtkijker, maar er is geen licht, het ding weerkaatst niets.
Op het oude dorp zat op de Damlaan een kaasboer met de naam Keukenmeester - weet je nog, Theo, Abilard? Soms zei ik schraalhans tegen hem. Die snapte hij niet.
Lp van de dag? Het is er gisteren niet van gekomen. Een mens moet ook geen gewoontedier worden, in elk geval zo min mogelijk.
Wielerhoekje. Soms moet ik hartgrondig instemmen met de woorden van Jaap Fischer/Joop Visser, die ooit zong: de Volkskrant is een kutkrant. Zo ook hedenmorgen. Want. Wel een berichtje over de schorsing van Pellizotti, maar Parijs-Nice? In kleine letters weggedrukt in een klein hoekje met uitslagen en ook alleen de uitslagen. Maar ja, ik wil s ochtends een krant. En in andere berichtgeving zijn ze over het algemeen wel goed.
Parijs-Nice dus. De etappe voerde van Cosne Cours sur Loire naar Nuits Saint Georges in Bourgondië. Wat een prachtige naam: Nachten van Sint Joris. Jammer genoeg kan ik nergens vinden hoe de vlek aan zijn naam is gekomen. Wel: Nuits Saint Georges is uiteraard bekend vanwege zijn wijnen, wie is dat niet in Bourgondië, maar vooral ook door zijn marmer. Zo zie je: ik volg niet sec het wielrennen, ik probeer ook iets op te steken van de streken waardoor de karavaan trekt.
Liefhebbers van autosport mogen graag een fijne crash zien, of is dat mijn vooroordeel? Liefhebbers van wielrennen haten het. Ik krulde dan ook mijn tenen, alle vijf, toen Peter Sagan (Liquigas) in tweede positie, achter zijn gangmaker, door de laatste bocht kwam en kolossaal onderuit ging: de tube van zijn achterwiel was losgeraakt. Zelf kwam hij met de schrik en sacherijn vrij, maar het liep minder goed af voor de Belgen Nikolas Maes (Quickstep) en Jurgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto). Zij vlogen er in volle vaart overheen. Beiden zijn afgevoerd naar het ziekenhuis van Dijon. Gelukkig bleken zij er vanaf zijn gekomen zonder breuken, maar Maes heeft flinke kneuzingen aan de heup en Roelandts diverse schaafwonden en zijn schouder moest worden gehecht. Hopelijk zijn zij vandaag weer kunnen opstappen.
Het was dus een massasprint, die werd gewonnen door de Australiër Matthew Goss (HTC-High Road), tweede werd zijn landgenoot (en ex-Duitser) Heinrich Haussler (Team Garmin-Cervélo) en derde de Rus Denis Galimzyanov (Katusha). Allen in dezelfde tijd, wat voor de eerste 120 renners gold. Door de bonificaties aan de meet is Thomas van Gendt zijn gele trui kwijt. Algemeen klassement nu: 1. Matthew Goss, 2. Thomas De Gendt op 0:02 en 3. Heinrich Haussler op 0:06.
De vier eerste Nederlanders is het algemeen klassement zijn werknemer van de Boerenleenbank en staan allen nu op 0:16: 71. Bauke Mollema, 73. Maarten Tjallingii, 99. Laurens Ten Dam en 108. Pieter Weening. De strijd is nog volkomen open (open deur). Vandaag gaan de renners van Crêches-sur-Saône naar Belleville over 191 km.
En, niet te vergeten: vandaag start ook de Tirreno-Adriatico, een etappekoers die, zoals de naam al zegt, voert van de Tirreense naar de Adriatische Zee. Om 17.15h bij d'n Bels. Het begint allemaal met een tijdrit over 16.4 km in Marina di Carrara, ook al bekend om zijn marmer: Michelangelo heeft zijn David uit het marmer van Marina di Carrara gehouwen - wat een klein pikkie heeft-ie, hè? Met renners als Lars Boom, Rick Flens, Robert Gesink, Sebastian Langeveld, Tom Leezer en Bram Tankink moet de Boerenleenbank wel wat mooie dingen kunnen laten zien. De grote vraag is: zal Lars Boom vandaag Fabian Cancellara verslaan, net als in de proloog van de Ronde van Qatar? Goh, als ik dat zou mogen meemaken.
|
|
|
|
|
| 08-03-2011 |
| De dollemeiden |
In het stukje Toch niet weer over sport, hè? in de bundel Tot Zoens (1986) schrijft Remco Campert: Geheide onderwerpen voor stukjes schrijvers die even niet weten waar ze het over moeten hebben terwijl de deadline dreigend bliksemend aan de hemel staat zijn de poes en stoppen met roken. Een ander thema, altijd wel goed voor een bespiegeling is de taal - het signaleren van nieuwe clichés of het lanceren van betweterigheden over het gebruik van grammaticas voorschriften.
Niet dat ik nu zonder ideeën achter de machine, het kreng, zit, maar laat ik het weer eens hebben over mijn katten. De meteorologische lente is begonnen en ziet, voorwaar een wonder: het weer werkt mee. Toegegeven, het is nog wat frisjes, buurvrouw, maar uit de wind in de zon is het aangenaam toeven. Van mijn zes katten is Skitty veruit het meest dame. Of je het van een kat kan zeggen, betwijfel ik, maar toch: ze is gedistingeerd. Een prachtige cyper met een waas van lapjes over haar dikke vacht. Maar ze krijgt af en toe de kolder in haar kop. Al twee maal ik heb de afgelopen dagen meegemaakt dat ze als een dollevrouw door het hofje snelt. Soms even stoppend om zich op haar rug te draaien en met de benen te zwaaien. Of ze klimt met records brekende snelheid de draaiwilg in.
Dan een paar nachten terug. De geluiden zijn s nachts niet tot me doorgedrongen, maar toen ik 's morgens in de huiskamer kwam lag de hele vloer bezaaid. Alle papieren die de avond daarvoor nog op tafel lagen, zwierven rond. Van twee veilingkisten (Veiling Veur) heb ik een alleraardigst boekenkastje gemaakt met vier planken. Daarop de verzameling van drie Engelstalige thrillerschrijfsters: Patricia Cornwell, Mary Higgins Clark en Elizabeth George. De kisten lagen om, de boeken waren tot drie meter weggesprongen. Wat er precies is gebeurd, weet ik niet, maar vaststaat dat er een, twee of drie als dollemeiden door de kamer zijn gegaan. Laat het maar snel warmer worden. Dat ze te loom zijn om tot dit soort baldadigheid te komen.
De Nederlandse Energie Maatschappij laat dagelijks veel tv-spotjes uitzenden. Dat kost klauwen met geld. Dat willen ze wel terug verdienen!
De lp van de dag zal nog in veel huiskamers staan. Hoewel? Er zijn echt veel mensen die al hun lps hebben ingeruild voor cds. Zonde hè? Maar hier op mijn schoot ligt de originele persing van Led Zeppelin IV (1971), van, hoe bestaat het: Led Zeppelin. Gitarist van de band is Jimmy Page, die zijn carrière begon bij de Yardbirds en die tevens dit album heeft geproduceerd. Het bekendste nummer van de lp is Stairway to Heaven. Wonderlijk: hoewel het nooit op single is uitgebracht eindigt het ieder jaar hoog op de Top2000. Meestal vierde of vijfde, één maal derde (2000). Het is ook een prachtig lied, maar bijna alle songs op het album zijn de moeite waard. Wat te denken van Battle of Evermore, waarop Robert Plant een duet zingt met Sandy Denny, ooit zangeres van Fairport Convention. Black Dog, Rock and Roll, When the Levee breaks: het is gewoon in het totaal een wereld-lp.
Laat ik dan ook eens een stommiteit bekennen. De song Stairway to Heaven had me meteen te pakken. Het lukte vrij vlot de gitaarakkoorden erbij te vinden. Tja, en toen de tekst, het is nogal een lap. Wat ik heb gedaan is steeds een stukje draaien om vervolgens de tekst op te schrijven. Daar ging aardig wat tijd in zitten, maar op een gegeven moment had ik hem. Toen ik de lp weer terug in de hoes deed ontdekte ik pas dat de gehele tekst op de binnenhoes staat; ik had de lp eruit gehaald met de andere kant boven.
Heartbeat. Praktisch nooit kijk ik in de Gids naar het programma-aanbod van de commerciëlen: die hebben mij toch niets te bieden. Als ze al eens een echt goede film uitzenden, de krenten in de pap, de naalden in de hooiberg, mijd ik die vanwege de grote advertentieblokken die je om de twintig minuten door de strot geduwd krijgt. Stomtoevallig viel mijn oog dan gisteren toch op het programma van SBS en wie schetst mijn verbazing: ook zij zenden s middags Heartbeat uit. Ruim voor het wielrennen; uit nieuwsgierigheid heb ik gisteren gekeken. Ook in de middag krijg je forse reclameblokken, dus het is twijfelachtig of ik het doorzet.
Heartbeat heeft 18(!) seizoenen gedraaid op de Britse tv, van 1992 tot en met 2010. In het eerste jaar trok de serie 14,5 miljoen kijkers! Daar kunnen boeren op de versiertoer nog een punt aan zuigen. Wat SBS uitzendt, dat wil zeggen: wat ik gisteren heb gezien, is een van de eerste seizoenen. Daarin is een hoofdrol weggelegd voor onder andere Nick Berry, die ook de titelsong voor zijn rekening nam. Wat ik zo aardig vind van de meer recente reeks die dn Bels uitzendt, zijn de flarden sixties muziek die steeds opklinken. Daar is bij SBS nog geen sprake van.
Wielerhoekje. Gisteren werd bekend dat 23 ploegen de Giro dItalia zullen rijden, waaronder Vancansoleil. Dat zijn 207 renners en vele, vele volgwagens. En dat op de soms zeer smalle Italiaanse wegen. Dan gisteren in Parijs-Nice. De renners reden over vrij brede wegen naar Amilly, in de buurt van Auxerre. Op een gegeven moment klapte er zonder duidelijk reden wat renners tegen grond. Ruimte zat, daar lag het niet aan. Vervolgens zijn er in de tien kilometer die volgden nog zon vijf, zes, zeven keer een aantal renners onderuit gegaan. Gelukkig zonder erg, zoals dn Belsen zeggen. Maar dat is niet helemaal waar: op 30 kilometer voor de meet is Kevin de Weert van Quickstep nijdig onderuit gegaan: Het was een vreselijke val. We reden heel snel toen een renner voor me plots viel en ik hem niet meer kon ontwijken. Ik schoof zowat 50 meter over de grond op mijn rechterzijde, maar ik wilde de rit absoluut uitrijden. Het is nog maar de vraag of hij vandaag van start is gegaan. Romain Sicard van Euskaltel-Euskadi in elk geval niet, ook na een val.
Het dagklassement, de snelle mannen, allen in dezelfde tijd:
1. Gregory Henderson van Team Sky
2. Matthew Goss van HTC-High Road
3. Denis Galimzyanov van Katusha
4. Heinrich Haussler van Team Garmin-Cervélo
5. Peter Sagan van Liquigas-Cannondale
6. Romain Feillu van Vacansoleil-DCM
7. Jurgen Roelandts van Omega Pharma-Lotto
Romain Feillu viel na het passeren van de finish om, tegen de afrastering. Het was niet duidelijk waarom dat gebeurde, het was in elk geval een vreemd gezicht.
Het algemeen klassement:
1. Thomas De Gendt van Vacansoleil-DCM
2. Gregory Henderson van Team Sky op 0:04
3. Jérémy Roy van Française Des Jeux op 0:07
Acht van de tien Nederlanders staan momenteel op 14 seconden.
|
|
|
|
|
| 07-03-2011 |
| Op één been kan men niet lopen |
Hij staat in een hoek. Wie? Mijn nieuwe been. Wat is-ie mooi. Wanneer ik er mee ga lopen? Morgen denk ik. Een nieuwe prothese inlopen is een vervelende klus. Ineens voel ik me dan gehandicapt. Joh, gek, dat ben je toch, zul je zeggen. Wist je dat dan niet? Ja, maar over het algemeen voel ik het niet zo. Als eenbenige door het leven gaan is mijn leven. Na vijfendertig jaar ben ik daar wel aan gewend. Affijn, maak zelf het plaatje af.
En dan wijs ik je op de serie Heartbeat en dan kan je het voorlopig vergeten: we zijn aan het wielrennen. Maar, zo tussen neus en lippen: een Heartbeat-aardigheidje voor het handvol lezers dat hier in de directe omgeving woont. Zij die het kleine zaakje met de grote prijzen op de Brouwersgracht kennen, je weet wel, waar ooit de oude Vreeswijk achter de toonbank stond. Al sinds enige tijd is de zaak in handen van een Turkse jongen. Of is hij Marokkaan? We spreken altijd Nederlands met elkaar en ik heb hem nooit naar zijn thuisland gevraagd, ik weet het dus niet. In de afleveringen van Heartbeat die momenteel worden uitgezonden, als er niet wordt gefietst, is een van de figuren PC Joe Mason. Gespeeld door Joseph McFadden. Kijk; is het niet de spitting image van die winkelier?
Hoe erg het hier is, buurvrouw? Laat ik er eens de cijfers van 2008 bij pakken. Waar ik het over heb? Sorry, vergeet ik helemaal te zeggen: de samenstelling van de bevolking van de Schilderswijk, verdeeld naar achtergrond. Hou je vast. De grootste groep vormen de Turken: 26,2% van de bevolking, 8.600 in het totaal. Dan de Marokkanen: 22,5%, 7.380. Vervolgens komen de Surinamers: 20,4%, 6.690 en dan pas komen wij: Nederlanders, 9,4%, 3.083. De Antilliaanse gemeenschap in de Schilderswijk is niet zo groot: 3,7%, 1.213. Ter vergelijking: in de hele gemeente Den Haag was in 2008 53,8% van de bevolking autochtoon en 46,2% allochtoon.
Zelf behoor ik tot de groep autochtonen. Maar dat is, zoals met zo vele Nederlanders, tamelijk discutabel. Een aantal jaren heb ik genealogische naspeuringen gedaan. Tussen wat ik aan voorouders heb gevonden zitten Belgen, Fransen, Duitsers en Polen. Vooral de kant van mijn moeder (achternaam: Litzouw) is dubieus. Aan de kant van mijn vader komen de meeste voorouders uit het Westland en de Bollenstreek. Maar ook daar zitten Duitsers en Belgen tussen.
Los van die voorouders: wat is nou ons land? Ik heb geen land. Er is geen vierkante meter die ik kadastraal de mijne kan noemen. Maar er is meer in mijn beleving. De hele aarde is van ons. Grenzen zijn verzonnen lijnen. Dan was er weer zon hertog, of erger, en die ronselde een zooitje huurlingen om een naburige hertog, of erger, te bevechten. Winnen of verliezen: na zon confrontatie werden de grenzen, de lijnen verlegd. Wat we nu Nederland noemen is het resultaat van gerommel van vorsten in het verleden. Het is niet zo dat we allemaal hetzelfde zijn. Er is qua taal en cultuur nogal een verschil tussen Hollanders (bewoners van Noord- en Zuid-Holland) en Friezen en Limbos, om maar eens wat te noemen.
Dus kom bij mij alsjeblieft niet aan met: hullie moeten oprotten. Dit schrijf ik allemaal om te komen tot
De lp van de dag. Disturbing Domestic Peace (1980) van The Ex. Klik hier voor een JouwBuis van het eerste nummer van die lp: The Sky is Blue Again. Opgenomen in Paradiso. Punk? Wat jij wilt. Voor mij is het meer. Dada, jazz, gooi maar op. Wat heeft dat nou met de Schilderswijk te maken? Dit is de hoes van die debuut-lp. Wat mij bijstaat is, dat deze foto is gemaakt bij de ontruiming van een pand in de Jacob Catstraat, hier net om de hoek. Enkele maanden voordat we de Blauwe Aanslag kraakten. Als altijd: corrigeer me als ik ernaast zit. Klik hier voor een Wiki, die redelijk recht doet aan de band.
Disturbing Domestic Peace had ik al een tijd niet gedraaid en ik tuinde er weer in: mijn draaitafel stond op 33 toeren. Terwijl er toch duidelijk op de hoes staat: dont play more than 45 revs per minute. En ook: betaal niet meer dan fl 10,- En ook: recorded october 10, 11, 12 1980 at Jokes koeienverhuurbedrijf. Dat is de opnamestudio van Dolf Planteijdt. Je kent misschien zijn broer Wouter Planteijdt van Sjako! Het Fort van Sjako was dan weer een boekhandel in de buurt van het Waterlooplein.
Gisteren The Yardbirds, vandaag The Ex. Je denkt misschien: er zit geen lijn in en dan heb je gelijk. De enige overeenkomst zal zijn, dat ik het beide heel goed vind. Zoals ik van katten hou en koolmeesjes, van de boeken van Elias Canetti en die van Levi Weemoedt, van Joan Miró en Rembrandt, van draaiwilgen en een elzenbroek, van spaghetti en zuurkoolstamp, van treinreizen en een stuk fietsen, van koeienkont en kipfilet.
Wielerhoekje. Ligt het aan het ontbreken van de oortjes? In elk geval wist Thomas De Gendt van Vacansoleil-DCM in de eerste etappe van Parijs-Nice het jagende peloton nipt voor te blijven, evenals Jérémy Roy van Française Des Jeux, die tweede werd. Heinrich Haussler van Team Garmin-Cervélo was de snelste van de snelle mannen en werd derde. In de Gids zag ik dat Eurosport vanmiddag drie kwartier eerder begint dan dn Bels.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
