 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 07-08-2010 |
 Oog om oog, tand om tand: een mooi principe |
Momenteel regent het, maar gisteravond heb ik tot nádat de straatlantaarn naast me aanfloepte voor de deur zitten lezen. Om je een beeld te geven: zie hier een foto uit het Haags Gemeentearchief van het hofje waarin ik woon. Er zijn drie rijtjes huizen, maar precies in dit rijtje woon ik. De uitbouw aan de huisjes is de keuken, waarin, zoals je kunt zien, de voordeur zit. Achter de tweede straatlantaarn op de foto zit míjn keuken. Je kan het ook narekenen vanaf nummer 127: ik woon op 141. De foto is genomen toen ik er bijna twee jaar woonde (1989): het is nu beduidend groener. Voor mijn deur staat nog niet de tien meter hoge draaiwilg en ook de hibiscus ontbreekt. Die is nu ruim vier meter hoog en staat in bloei. Nu nog alleen helemaal bovenin, maar binnenkort is het één grote witte wolk. Witte bloemen met een rood hart. Ook zijn er nog geen wisteria en passiflora die het pad overspannen. Maar: leuke huisjes, hè? Kan je je voorstellen dat mijn katten het hier vreselijk naar hun zin hebben?
Wat ik las? Star Island van Carl Hiaasen, ik ben helaas alweer halverwege. Zoals ik gisteren schreef komt ook mijn favoriete personage in dit boek voor. Clinton Tyree, ex-gouverneur van Florida: men noemt mij Skink. Zijn pogingen om mooie stukjes natuur uit handen van projectontwikkelaars te houden liepen steeds spaak en uit frustratie heeft hij zich teruggetrokken in de mangrove swamps van Zuid-Florida. Nog steeds bestrijdt hij natuurvernielers als ze op zijn pad komen. Daartoe gaat geen zee hem te hoog, hij is zelfs bereid te doden als het moet. Een voorbeeld uit dit boek:
Bij toeval komt hij Jackie Sebago tegen, een scumbag die een stuk duinlandschap heeft laten egaliseren om te bebouwen. Op het moment dat Skink hem ontmoet leidt hij juist per busje een aantal kopers rond voor de huizen die hij erop gaat zetten. Achteraf ontdekt een politieman het busje met de geschrokken passagiers en hij waarschuwt inspecteur Reilly. The one named Sebago was in severe pain because a spiny sea urchin had been snugly trussed to his scrotal region. En The trooper led Reilly to Jackie Sebago, who was lying on a stretcher and no longer wailing on top of his lungs. A paramedic had unknotted the improvised snuggy and was grimly insepcting the victims multiple puntures and poisonwood rash. Reilly assumed that heavy pain medicine had been administered.
Dat heeft Skink dus gedaan. Hij heeft een sea urchin en een stukje poisonwood in Sebagos onderbroek gestopt. Een sea urchin is bijvoorbeeld een Phylum Echinodermata één van de stekelhuidigen. Voor poisonwood (Metopium toxiferum) heb ik geen Nederlandse benaming gevonden, omdat het spul hier niet voorkomt. Een plaatje.
Kijk, thats the spirit. Op ditzelfde moment worden er ook in Nederland stukken beschermde natuur met de grond gelijk gemaakt om er huizen, wegen en wat al niet op te zetten. En overal lopen procedures tegen de vernielers. Procedures die het niet halen bij een rechter, omdat betrokken bestuurders de zaakjes in gemeenteraden, provinciale staten, parlement voor de ontwikkelaars hebben geregeld. Niet doen, geen procedure starten: a waste of time. Pak het kwaad bij de wortel aan. Tref die ontwikkelaars en de betrokken bestuurders persoonlijk. Verniel hun wagenpark, sloop hun huizen, sla ze op hun bek.
Het handigst is het om het op een Strangers on a train manier te doen. Naar het boek (1950) van Patricia Highsmith; als je het boek niet kent, moet je er maar even op googlen. Ik bedoel: mensen uit het Groene Hart pakken de slopers in Friesland aan, terwijl de Friezen de kappers van het Schinveldse Bos in Limburg het leven zuur maken en Limburgers de bebouwers van het Groene Hart ruïneren. Tref opdrachtgevers èn uitvoerenden. Probeer de pakkans zo klein mogelijk te maken: je hoeft niet de martelaar uit te hangen.
Natuurlijk moeten mensen wonen en het is onvermijdelijk dat daar soms groen voor moet wijken. Maar er zijn grenzen.
Wielerhoekje. Dat ik de laatste tijd niets meer over wielrennen heb geschreven wil niet zeggen dat er niet gekoerst wordt en dat ik niets zie op tv. Deze week kijk ik bijvoorbeeld elke dag naar het verslag van de Ronde van Polen. Daar won gisteren Bauke Mollema van de Boerenleenbank de zesde etappe. Hij wist in de slotkilometers heuvelop te ontsnappen uit de kopgroep en kwam met zeven seconden voorsprong solo over de meet. Hij klimt door zijn zege en de tien bonificatieseconden die hij daarvoor kreeg naar de derde plaats in het algemeen klassement en heeft, met nog één etappe te gaan, slechts tien seconden achterstand op leider Martin.
|
|
|
|
|
| 06-08-2010 |
| The weed wacker-wielding bodyguard |
Het Hariri-tribinaal, ook wel Libanon-tribunaal genoemd, onderzoekt de moord op de Libanese oud-premier Rafik al-Hariri. Door de enorme ontploffing van een vrachtwagen met 1 tot 2 ton explosieven kwamen in Beiroet op 21 februari 2005 naast Hariri nog 22 andere Libanezen om het leven. Het tribunaal is in maart vorig jaar met zijn werk begonnen en het draait nog steeds. Nou ja, draaien? Het eerste proces moet nog beginnen. Dat kwam mooi uit.
Sinds juni 2006 zit Charles Taylor, de voormalige president van Liberia, in de bak op Scheveningen. Hij wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. In eigen land en hulp daarbij in het buurland Sierra Leone: hij leverde wapens aan rebellen in dat land in ruil voor ruwe diamanten. De oorlogen in beide landen heeft aan honderdduizenden het leven gekost. Enfin. Het Sierra Leone-tribunaal zetelt in Internationaal Strafhof in Den Haag. Afgelopen mei werd besloten het proces tegen Taylor te verplaatsen naar het pand van het Libanon-tribunaal. Omdat daar nog geen processen gaande zijn kan gebruik gemaakt worden van de nieuwgebouwde rechtszaal.
Waarom vertel ik dit allemaal? Wat kan het jou schelen? Als je er iets over wilt weten kan je het desnoods in de krant of op internet lezen. Nou, hierom. Het pand waarin het Libanon-tribunaal ooit zou moeten gaan plaatsvinden en waar nu het Speciaal Hof voor Sierra Leone zijn werk doet staat op het oude dorp. Omdat gisteren ex-fotomodel Naomi Campbell moest komen getuigen (Google zelf naar een afbeelding van haar) was de internationale pers daar in de omgeving neergestreken. In iedere Journaal-uitzending zaten wel beelden van het pand en de straat waaraan het staat. Schuin tegenover het pand woont een van mijn broers: vanuit zijn huiskamer kijkt hij op de ingang. Het is dus weer een zooitje in zijn straat geweest. Net als in november 2004, toen een aantal leden van de Hofstadgroep werd opgepakt. Niet bij mijn broer in de straat, maar toen was in het betreffende pand nog de AIVD gevestigd: men vreesde aanslagen.
Maar wat meer is: het pand staat zo ongeveer op mijn geboorteplek! Hier een foto. Ooit, in de grijze oudheid, waren er hier tuinderijen gevestigd. Mijn vader werkte er. We hebben daar gewoond op een woonboot en op die woonboot ben ik geboren. Mijn geboortegrond was dus in feite vloeibaar. Misschien heeft Naomi Campbell gisteren precies op de plek van de slaapkamer van mijn ouders, en dus mijn tijdelijke slaapkamer, gestaan. Een opwindende gedachte. Daar moet ik in de stille uurtjes eens over door filosoferen.
Aanstaande maandag komt Mia Farrow voor het tribunaal getuigen. Ik heb nooit veel met Farrow opgehad. Dus ook in dit geval: Google zelf naar een afbeelding van haar, als je dat per se wilt. Rosemarys baby (1968) vond ik een vreselijke film. Het oorspronkelijke boek (1967) van Ira Levin heb ik nooit gelezen, hoewel ik het wel een goed schrijver vond.
Hij is net uit en hij is net binnen: de nieuwe Carl Hiaasen, Star Island. Een cadeautje van vriend B., door Amazon over de oceaan gevlogen. De flaptekst is veelbelovend:
Meet twenty-two-year-old Cherry Pye (née Cheryl Bunterman): a pop star since she was fourteen - and about to attempt a comeback from het latest drug-and-alcohol desaster. Now meet Cherry again: in the person of her undercover stunt double Ann DeLusia. Ann portrays Cherry whenever the singer is too indisposed - meaning wasted - to go out in public. And it is Ann-mistaken-for-Cherry who is kidnapped from a South Beach hotel bij obsessed paparazzo Bang Abbott. Now the challenge for Cherrys handlers (über-stage mother; horndog record porducer; nipped, tucked, and Botoxed twin publicists; weed wacker-wielding bodyguard) is to rescue Ann while keeping her existence a secret from Cherrys public - and from Cherry herself.
Enfin, ook mijn favoriete Hiaasen karakter, Skink, speelt weer een rol in dit boek. Skink is een voormalig gouverneur van Florida die de corruptie is ontvlucht en zich ophoudt in de mangrove swamps. De goede man voedt zich met roadkill. Dat wordt weer een weekend genieten.
Nou, en meer heb ik vandaag niet te melden. Er moet gelezen worden. Overigens, en dit voor de insiders kwa Hiaasen: de weed wacker-wielding bodyguard kennen we ook uit een voorgaand boek. Het is de klerenkast die een deel van zijn arm kwijt is en daarvoor in de plaats een onkruidverdelger draagt, zon snel roterend draadje dat alle onkruid omhakt. Heb je nog nooit iets van Hiaasen gelezen? Je mist iets!
|
|
|
|
|
| 05-08-2010 |
| Hij doet niks, hoor |
Wist je dat onze geliefde katten van dezelfde voorouder afstammen als die stoepenschijters, die keffers? De Caniden uit de familie van Canidae? Die voorouder was de Miacis, een kleine boombewoner. Hij leefde zon zestig miljoen jaar geleden, lang vóór de vroegste van de grote apen. De Miacis had de grootte van een nerts, korte poten, een lange staart, een langgerekt lichaam en staande oren. Zelfs de Ursidae, de beerachtigen, stammen af van deze knuffel. Wat kan het dan raar lopen hè, in zon evolutie. De trotse kat lijkt in geen enkel opzicht meer op die lafhartige aan-de-lijnlopers. Felidae, de katachtigen zijn mijn favoriete diersoort, het zal geen geheim zijn. Maar de beerachtigen bezetten een stevige twee plaats. En het hondengespuis? Ach, zon nu en dan kom je een acceptabel exemplaar tegen, maar over het algemeen... Heten de honden bij jou in de wijk ook allemaal Hij-doet-niks-hoor?
Het is het begin van de woensdagavond. Na de aardappels met sperzieboontjes en koffie toe, zit ik boven, op de eerste verdieping, er is niet meer, achter mijn machine wat te prutsen. Laat ik de term klootviolen niet te vaak gebruiken. Mijn gedachten dwalen even weg en ik kijk naar buiten. Op de schutting voor de deur zit een duif en ik denk: ach gos. Het is op het eerste en tweede gezicht de duif die ik gisteren op dezelfde plek zag zitten. Lang, anderhalf uur. Het beestje is volgens mij niet in orde. Ik kan niet zo goed tegen dieren die niet in orde zijn. Bij mensen heb ik dat ook wel, soms. Daarom kan ik niet naar een programma als Animal Rescue kijken. Je weet wel, waarin de mensen van de ASPCA verwaarloosde dieren bij hufters van eigenaren weghalen. Goed hoor, dat ze dat doen, maar ik kan het niet aanzien: dan schiet ik vol.
Een stadsduif en niet in orde zijn is natuurlijk een pleonasme: de meesten zijn niet in orde. Hoezo, waarom? Volkomen doorgefokt, buurvrouw. Als je tijd van leven hebt moet je voor de gein eens de proef op de som nemen. Laat je zonen en dochters kinderen met elkaar maken. Dan je zonen en dochters en kleinzonen en kleindochters, met zijn allen, door elkaar. Met twee, drie, vier generaties heb je een roedel nazaten waarvoor zelfs het tobbedansen intellectueel te hoog gegrepen is. Lieden die achterstevoren lopend zichzelf proberen in te halen. Zoals Jamie Lee Curtis in A fish called Wanda zegt: ik heb jurken gedragen met een hoger IQ (de London underground is geen verzetsbeweging.) Dat is de geestesgesteldheid van de duivenpopulatie in een grote stad. Als je in de stad woont, moet je maar eens een kwartier naar boven kijken, de duiven volgen. Geheid dat je er een of meer een salto in de lucht ziet maken. Dat is geen uitentreuren geoefende acrobatiek, dat is braindamage, zoals mensen van elders zeggen.
Twee meter verder, op het dakje van een schuur, ligt Hanks. Gefascineerd kijkt ze naar de duif. Dan staat ze op en loopt erop af; ik hou mijn hart vast. Weet ze dan niet dat ik straks weer een blik voor haar zal opentrekken? Maar dat is het niet. Op zon twintig centimeter van de duif blijft ze zitten en kijkt het eens aan. De duif verroert zich niet, alsof-ie voor een behandeling langs de taxidermist is geweest. Dit duurt, ik blijf met open mond toekijken. Hanks buigt haar koppie naar de duif en likt het beest, als om te zeggen: kom op, joh! De duif beweegt afwijzend, maar blijft zitten. Dan nadert van de andere kant Balzac. Ook zij gaat naast de duif zitten. Het beeld! Boekensteunen. Balzac op haar kont, op twintig centimeter afstand de duif, en weer op twintig centimeter afstand aan de andere kant Hanks. De duif blijft doen wat hij de taxidermist heeft beloofd. Dan steekt Hanks voorzichtig een poot uit. Niet om uit te halen, maar ik heb het idee: om aan te halen. De rat van de lucht vliegt op.
Na de boeken over de kater Francis te hebben gelezen, kan nog weinig kattengedrag me verbazen. Skitty, mijn cyperse lapjeskat, zou de vogel allang een knauw in de nek hebben gegeven, maar het lijkt alsof Hanks en Balzac medelijden met de vogel hebben. Hoewel? Misschien is het gewoon een kwestie van hygiëne. Misschien heeft de duif iets zwaar besmettelijks onder de leden. Laat ik het daar maar op houden. Dan begrijp ik het beter.
Heb je het kamerdebat over de informatie nog gezien, buurvrouw? Wat een schertsvertoning, hè? Was dit nu de zo geroemde nieuwe politiek?
De nieuwe informateur is Ivo Opstelten. Nu voorzitter van de VVD, maar hij is bijna veertig jaar burgemeester geweest. Het is een misverstand te denken dat de tv-serie Stadhuis op stelten op hem gebaseerd was; de populaire serie over de perikelen van de gemeentesecretaris Blijkerk, de starre gemeentebode Bulthuis en de recalcitrante boer Voorthuizen. Die werd in 1962 door de KRO uitgezonden. Pas tien jaar later, in 1972, kreeg Opstelten zijn eerste burgemeesterspost: in Dalen.
Dan zal je zien dat Wilders wel van díéren houdt. Is het niet algemeen bekend dat zijn illustere voorganger, eh, hoe heet-ie ook alweer, van honden hield? En Geert houdt natuurlijk van Fleur, dat is een publiek geheim. Alleen mevrouw Wilders weet dat niet. Of wil het niet weten.
|
|
|
|
|
| 04-08-2010 |
| Broodje aap |
Een broodje aap verhaal is een onwaarschijnlijk verhaal dat, jaar in jaar uit, hardnekkig de ronde doet, zonder een schijn van bewijs. Zo zouden de New Yorkse riolen wemelen van de reusachtige krokodillen, die ooit als jong huisdier door de plee zijn gespoeld toen ze te snel naar de zin van het baasje bleken te groeien. Onzin. Broodje aap. Ook wel: urban legend.
De term is in het leven geroepen door de schrijfster Ethel Portnoy, die ooit een aantal van deze anekdotes heeft opgetekend en gebundeld. Het titelverhaal gaat over een niets vermoedende toerist, die op een terrasje in een tropisch land een broodje warm vlees besteld. Het smaakt hem uitstekend. Als hij na de maaltijd de ober vraagt wat hij nu eigenlijk naar binnen heeft zitten werken, antwoord de man met een stalen smoel: dat was aap, meneer.
Degene die dit verhaal op een verjaardag of in de kroeg opdist, heeft het altijd - dat hoort erbij - van horen zeggen. Dat je in sommige achteraf restaurantjes op Borneo wel degelijk muesli bolletjes met plakjes gestoofde aap kunt krijgen wordt, sinds de term broodje aap is ingeburgerd, door geen mens meer geloofd. Het zij zo.
Zijn er slangen in Ierland? Ook zoiets. Als er iets is waar de goegemeente het over eens is, dan is het wel het antwoord op deze vraag: nee. Zoals gewoonlijk zit de goegemeente er naast, want er zijn wel degelijk slangen in Ierland. Toch is het antwoord bijna goed: er leeft slechts één soort. Maar bijna goed is ook fout. Het betreft hier de Ierse adder (vipera masturba), in het Engels de wanker. Volgens de laatste schattingen kronkelen er op het hele eiland, inclusief Ulster, een kleine 1952 exemplaren.
Het sprookje over de afwezigheid van slangen is ooit in het leven geroepen door de Ierse VVV, ten gunste van de toeristenindustrie. Juist ook, omdat het hier een addersoort betreft. Een addertje onder het gras kan immers fatale gevolgen hebben. De beet van de gewone adder (vipera berus) kan leiden tot duizeligheid, zweten en braken, oppervlakkige en inwendige bloedingen, ademnood en tenslotte de dood.
Het gif van de wanker is echter niet dodelijk. Hooguit veroorzaakt een beet ruggenmergverweking of, in het ergste geval, blindheid. De doorsnee Ier zit daar niet mee, omdat hij als goed katholiek weet dat een te veel aan zelfbevlekking dezelfde gevolgen heeft. En als er iets is waar de Ierse man goed in is...
Maar toch: als een Ier blind is geworden omdat hij overmatig de hand aan zichzelf heeft geslagen, zal zijn omgeving steevast vergoelijkend fluisteren: de wanker.
|
|
|
|
|
| 03-08-2010 |
| De genen |
Wordt er land- en tuinbouw gepleegd in Den Haag? Ja, er wordt land- en tuinbouw gepleegd in Den Haag. Nou en of. De laatste tijd zijn er zelfs verschuivingen binnen de twee sectoren te zien, dus we kunnen stellen dat de Haagse agrarische bedrijvigheid springlevend is.
Vroeger werd de Schilderswijk gekscherend de Schillenwijk genoemd, omdat er in iedere straat wel enkele paarden of ponys te vinden waren. Gewoon, bij de mensen thuis. Daardoor heeft het ook lang geduurd eer het tot de wijk doordrong dat het lied Er staat een paard in de gang grappig bedoeld was. In de Ruysdaelstraat, op de hoek van de Brueghelstraat, zat zelfs een speciaalzaak, met een ruime keus aan haverzakken en tuigage voor trekpaarden.
Want veel van de beesten liepen voor de wagen; was het niet de kar van de schillenboer, dan was het wel die van Cor koopt Alles, het Haagse equivalent van Stiefbeen & Zoon. Er werden nauwelijks dieren voor de lol gehouden. De Schilderswijk is altijd een, al dan niet werkloze, arbeiderswijk geweest, waar eenieder zijn eigen kostje bij elkaar moest schrapen, dus ook die paarden.
De paarden-aan-huis hebben plaatsgemaakt voor kleinschalige tuinbouw. Niet alleen in de Schilderswijk, maar ook in de rest van Den Haag tiert de teelt van Nederwiet welig. En wat voor wiet! Een speciale, heftige soort die skunk wordt genoemd. De Haagse skunk is beroemd en berucht in de hele Nederlandse blowerswereld. Het is een potentiële exportknaller.
Het geheim zit hem in de bemesting: kouwe kak. Door de warme lampen boven de planten en de koele voedingsbodem schiet het thc-gehalte, het werkzame bestanddeel van de wiet, als een raket omhoog, waardoor je deze skunk eigenlijk geen soft drug meer kan noemen.
Maar er is meer. Zo hebben we uiteraard aan de randen van de stad ettelijke volkstuincomplexen, waar men, tussen twee bingos door, toch minimaal wel wat sla of aardbeien weet te produceren. En hoewel varkens tegenwoordig in een kwaad daglicht staan, toch chapeau voor de vette, volgevreten haute volée uit het Benoordenhout en het Belgisch Park; zij zijn van onschatbare waarde voor de eerder genoemde skunkproductie. Mevrouw Blok uit de Korte Vleerstraat tenslotte, is Nederlands kampioen fuchsia kweken.
De Haagse agrarische wereld staat echter ook met twee benen in de 21ste eeuw. We hebben in onze gemeente een bedrijf dat zich bezighoudt met genetische manipulatie van landbouwgewassen. Eén van de koplopers in die branche. Het heeft eigen proefveldjes onder de rook van de Waalsdorpervlakte, de rook van de eeuwige vlam. Het bedrijf heet Gen-nant en is onderdeel van Up Yours, een Amerikaans-Nederlands concern dat weer een volle dochter is van een grote oliemaatschappij.
Het is niet uit chauvinistische overwegingen dat ik genuanceerd denk over genetische manipulatie. Nee, ik ben van mening dat er ook goed en nuttig wordt gemanipuleerd. Zo heeft Gen-nant onlangs iets revolutionairs ontwikkeld, iets dat weleens van doorslaggevende betekenis zou kunnen zijn voor de bestrijding van de honger in de wereld.
Men heeft in een tarwe-ras namelijk een katten-gen ingebouwd en wel het gen dat er voor zorgt dat katten op ratten en muizen jagen. Dit transgene tarwe zal zich dus zelf tegen het ongedierte kunnen verdedigen. Aren en schoven zullen in de aanval gaan en zelfs de gedorste tarwekorrels zullen zich agressief gedragen tegenover het struinend gespuis. Speciaal voor de laborant, die dit voor elkaar heeft weten te boksen, zou men de Nobelprijs voor het Vreten in het leven moeten roepen.
|
|
|
|
|
| 02-08-2010 |
| Morgen, morgen heb ik een mooi verhaal |
In de tussentijd gaan de christelijken weer in zee met de fascisten. En Verhagen geeft er een draai aan, daar zijn christelijken goed in. Lees Ralf, hier links bij de links.
In de Scheveningse haven zwaait een zwangere vissersvrouw haar man uit. Wijzend op haar dikke buik, roept ze hem na: 'Tsal naar je hieten, zeun,' (het krijgt jouw naam, ik vertaal het maar even.)
Vóór de oorlog kon je aan iedere Hagenees horen uit welke wijk hij kwam, maar in de loop der jaren zijn de buurten vermengd en is er een soort ABH ontstaan. Alleen Scheveningen heeft nog een eigen taaltje. Ook de kouwe kak heeft een typische uitspraak, maar dat telt niet mee: dat is een kunsttaal.
Plat Haags is eigenlijk geen goed Nederlands. De uitdrukking plat praten is afgeleid van platteland en betekent dus oorspronkelijk: praten als een plattelander. Nu is er genoeg op Hagenezen aan te merken, maar niet dat we een poldertongval hebben.
Heb je ooit een van ons horen zeggen: 'Ga je mee praaisraaien op de Raaindaaik? Eerste praais een lekker waaif, tweede praais een paaip.' Ons strottenhoofd is er niet op gebouwd. Bovendien rijden we niet om vrouwen en hebben niets te zoeken op de Rijndijk.
Plat Haags is dus geen goede uitdrukking, Haags is een dialect.
Begin jaren zeventig zat ik op de Hogere Landbouwschool in Dordrecht. Mijn mede-leerlingen waren voor het merendeel gerekruteerd uit kringen van welgestelde akkerbouwers, koeienboeren en aardappelhandelaren. Ze kwamen van de Zuid-Hollandse eilanden en uit de Alblasserwaard en spraken de tale Kanaäns; mijn Haags lag daar onoverbrugbaar ver vanaf.
In die tijd meende ik dat ik keurig sprak, als ik er mijn best voor deed. Die ballon werd doorgeprikt door de lerares Nederlands. Tijdens een van haar lessen moest ik voor de klas komen om een gedicht voor te lezen. Dat vond ik altijd vervelend, want het was een heel mooie lerares. Vanuit mijn bank zag ik háár, maar vóór de klas keek ik aan tegen de lelijke bekken van mijn klasgenoten.
Ze gaf me een opengeslagen bundel en wees het gedicht aan dat ik moest voorlezen. Al bij de titel ging het mis.
Ik haalde diep adem en zei: 'Zwagt.'
'Wat zeg je?' vroeg ze.
'Zwagt, juffrâh.'
'Zwarrrt, Bontebal, het is zwarrrt. En juffrouw.'
Nadat ik het tien keer hardop had geprobeerd, gaf zij het op. Ze heeft ook nooit meer pogingen ondernomen iets aan mijn uitspraak te veranderen. Toch valt mijn accent reuze mee, vind ik zelf. Als je me privé spreekt en ik ben op mijn gemak, is bijna niet te horen waar ik vandaan kom. Maar hoe opgefokter ik raak, hoe Haagser ik ga praten.
Haags is in, dat wil zeggen, in stripboeken en komische programma's. In de echte wereld, waar het geld wordt verdiend in pakken, is het ABN nog steeds bon-ton. Maar in de media krijgt het Haags steeds meer stem. Gelukkig, want het klinkt een stuk energieker dan het lijzige Amsterdams dat jarenlang het land heeft geteisterd.
Limburgers proberen heel Nederland voor hun taal te annexeren, maar zij hebben alleen Rowwen Hèze, een Americaans popgroepje, als prominente voorvechters. Wìj hebben altijd goede ambassadeurs gehad: Paul van Vliet, Haagse Harry, Harry Jekkers. Reeds in de jaren zestig had het Haags landelijke bekendheid. Dat was te danken aan de Klisjeemannetjes, de eerste typetjes van Van Kooten en De Bie. Daar kwam ik achter in Noord-Brabant.
Op een van mijn fietsvakanties belandde ik in de jeugdherberg van Oisterwijk. Daar was ook een groep uit West Friesland neergestreken, volk uit Andijk en Hoorn. Zij hoorden meteen uit welke wereldstad ik kwam.
Een blozende polderjongen pochte: 'Ik ken ook Haags.'
Dat leek me nogal stug, dus ik vroeg: 'Laat eens horen dan?'
Hij schraapte even de keel en zei toen: 'Vèfhondegtvèfenvèftigduizendvèfhondegtvèfenvèftig kietèzerûh skèthuisbuizûh. Voor wènig.'
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
