 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 21-04-2011 |
 Bouillon de pigeon à la moi |
Dat het brein van katten tienduizenden jaren achterloopt waar het de evolutie betreft, is me gistermorgen nogmaals pijnlijk duidelijk geworden: Skitty heeft weer een duif gevangen. Vanaf het moment dat zij van moeder Wausjes tiet ging heb ik bakjes voer voor haar neergezet, maar desondanks volgt zij trouw haar primitieve instinct. Hardleers is zij ook. Ze weet dat ik me bij haar prehistorische gewoontes heb neergelegd, maar je brengt de buit niet binnen! Een van haar voorgangsters bracht nog weleens een muis mee en daarmee was goed te leven. Steeds prees ik het beestje dat moet een heftige strijd zijn geweest, meid om vervolgens de muis bij de staart te pakken en in de kliko te gooien. Of het groene archief zoals anderen zeggen.
Een duif is een ander paar mouwen. Het is regelmatig voorgekomen dat ik 's morgens een door veren overspoelde keuken binnenkwam. Maar nu sleepte ze overdag het beest ons hol in, terwijl ik koffie aan het zetten was en, o ironie, de bakjes van de beesten volschepte. Nog vóór de vogel één veer had gelaten trok ik hem uit Skitty's bek. Het deksel van het groene archief was al open toen ik me bedacht. Boven de bak heb ik de duif onthoofd en daarna minutieus geplukt. Met een scherp mesje heb ik van strot tot kont de buik opengesneden en alle ingewanden verwijderd. De duif heeft afgelopen nacht in de koelkast liggen besterven.
Momenteel staat hij op het fornuis te pruttelen: ik maak een pan soep. Nu heb ik nooit duivensoep gemaakt, maar het lijkt me voor de hand liggen de receptuur van kippensoep te volgen. Later op de dag zal ik weten of het is gelukt, of je van een stadsduif, een vliegende rat, een smakelijke soep kunt maken. Zo ja, dan zal het mijn verhouding met Skitty drastisch veranderen.
Wielerhoekje. De Waal heeft het hem weer geflikt: na de Brabantse Pijl, de Amstel Gold Race won Philippe Gilbert gisteren met overmacht de Waalse Pijl. In één week tijd! Is dat niet saai, zul je me vragen, steeds dezelfde winnaar. Welnee joh. Het is een genot de man aan het werk te zien. Er waren slechts twee koplopers toen de laatste kilometer in ging: Cédric Pineau (of was het Jérome?) en Marco Marcato. Met een kleine tien seconden voorsprong. Dan ter illustratie hoe er is geknald op de Muur: Pineau heeft in die laatste kilometer 52 seconden verloren, Marcato zelfs 1:24! Het belooft zondag een mooie Luik-Basternaken-Luik te worden. De broertjes Schleck menen dan Gilbert wel te kunnen verslaan. Ik moet het nog zien.
Ook de vrouwen hebben de Waalse Pijl gereden. Daarbij is ons aller Marijn de Vries (hier links bij de links) in de laatste tien kilometer lelijk ten val gekomen. 'Pols gebroken, zes hechtingen in mijn elleboog en vijf hechtingen in mijn kuit. Ik zat nog wel in de kopgroep. Kak.'
|
|
|
|
|
| 20-04-2011 |
| Als een kartouw, ofwel: roze olifantjes |
Met het schitterende weer van de afgelopen dagen begint het te kriebelen. Nog even geduld, nog enkele maandjes slapen en dan zijn ze er weer, de zoele zomeravonden. Avonden waarop ik de tuinstoel uitklap en onder de draaiwilg ga zitten lezen. Romantische lectuur, wat dacht je dan. Soms maak ik eerst een fietstocht door bos en duin en haal op de terugweg een ijsje bij Florentia, dè ijssalon hier in de stad der steden. Later, in de zoele zomernacht, klim ik in de boom.
Als de duisternis valt begint het wachten. De lichten in de omringende huis- en slaapkamers doven een voor een. De laatste hofbewoners komen al dan niet lallend terug uit de stad. De buurtwacht doet zijn ronde; ik groet en gebaar 'alles oké'. Vaak blijven in één huisje de lichten branden. Dat is bij buurman M. Geen probleem, want ik weet: het bier staat hem weer tot de lippen, hij beleeft boe noch bah.
De rust is neergedaald en ik verdwijn voor een moment in mijn huisje. Broek, schoenen en sokken en beenprothese uit, en aan: andere broek met een broekspijp opgerold. Een trui, ook zoele nachten kunnen fris zijn. Shag en aansteker in een kontzak. Met een hink-stap-sprong zonder stap of sprong hup ik naar de stam. Ik sla mijn armen er omheen en als een inboorling in een kokospalm wandel ik naar boven. Mankend, dat wel. Daar, hoog in de kruin, overweeg ik iedere keer weer een boomhut te maken, hèt gat in mijn jeugd.
Eenmaal, slechts één maal, dreigde het mis te gaan, dreigden mijn nachtelijke escapades onthuld te worden. Terwijl ik samen met mijn kat die Kat heet zat te mijmeren in een vork klonk er een schrille stem beneden ons: M.! Ik heb hem alleen maar dreigend aangekeken, onthutst waggelde hij door. De volgende dag heeft hij zich in een ontwenningsklinkiek gemeld.
Wielerhoekje. Vandaag wordt de Waalse Pijl, La Flèche Walonne, verreden. Door de Ardennen, van Charleroi naar Huy, over 201 km. Met een altijd weer spetterende finale op de Muur van Hoei, le Mur de Huy, die als maximaal stijgingspercentage 19% heeft. Dat redt je niet op je gewone fiets, buurvrouw. En ik al helemaal niet. Weet je nog, vorig jaar? Het eindschot van Cadel Evans? In de regenboogtrui won hij nipt voor Igor Anton en Alberto Contador. Ook Gesink zat bij de laatst overgeblevenen: hij werd uiteindelijk 15de op 11 sec van Evans. Misschien wint Philippe Gilbert gewoon weer vandaag. Het is hem gegund. Nog 73 dagen te gaan tot de Tour de France.
|
|
|
|
|
| 19-04-2011 |
| Van oude mensen en de dingen die zich voortslepen |
Volgend jaar maandag word ik 60. Op de tweede pinksterdag, maar dat zal weinigen nog iets zeggen. Op mijn vorige hoogtijdag, mijn vijftigste verjaardag, liep ik met een blauw oog. 'Keukenkastje,' verklaarde ik desgevraagd. 'Chuchichäschtli,' toen een Zwitser het vroeg. De waarheid omtrent mijn blauwe oog was in werkelijkheid nog prozaïscher, ik zal het je besparen.
Maar to the point: dan ben ik nu dus achter in de 58. Een man van middelbare leeftijd. Op welke leeftijd de middelbare leeftijd begint, weet ik niet, maar wel dat ik er middenin zit. Who the fuck is 58?!? Dat getal voel ik me in elk geval niet. Lichamelijk wel, maar geestelijk niet. Vergis je niet: het is niet zo dat ik me nog jong van hart voel, even hups en flups als het onvolwassen gespuis. Alsjeblieft zeg. De jeugd is meer iets voor de jeugd en laten we dat zo houden.
Punt is dat ik het gevoel heb, de zekerheid heb, dat ik nooit geestelijk volwassen ben geworden. Volwassen wordt een man in verantwoordelijkheid: een vrouw, kinderen, een vaste baan, een hypotheek. Niets van dit alles heb ik me ooit laten welgevallen. Hooguit zo nu en dan een vriendin, maar ik zou je de reden van dat blauwe oog op mijn vijftigste verjaardag besparen.
Stel je voor dat ik, ouwe gek, een mooie meid van pak 'm beet, pak d'r beet, tussen de twintig en dertig aan de haak zou willen slaan. Dat ik de buit mee naar huis neem. Wil je iets drinken? Zal ik een muziekje opzetten? Wat je nu hoort? John Coltrane. Zegt je niks? Zal ik dan Miles Davis opzetten? Ascenseur pour l'échafaud? Wat? Nee, hij zingt geen Frans op deze cd.
Als het uiteindelijk tot de daad moet komen, ben ik al veel te moe. Jong of oud, het beste is je diervriendelijk op te stellen en niet te vissen, niets aan de haak te slaan. Als het echt een noodzaak zou hebben, zouden we, al evoluerend in de tijd, als aan elkaar vergroeide stelletjes geboren worden. Dat je dat zinloze zoeken niet hoeft te doen, iets waaraan velen een heel leven verknoeien.
Terzijde. 'Naast beresterk, bloedmooi en ongelooflijk aardig ben ik ook nog eens extreem intelligent. Welbeschouwd heb ik eigenlijk maar één kleine tekortkoming: ik weet het verschil tussen links en rechts niet. No shit. Als iemand mij vraagt mijn rechterarm uit te steken, moet ik daar altijd over nadenken. Moet ik mijn linkerknie buigen: zelfde verhaal.' Dit is geen tekst van mij: ik heb geen moeite met links en rechts, maar van wielrenster Marijn de Vries. Kortom: vergeet niet zo nu en dan hier links op de links te klikken.
|
|
|
|
|
| 18-04-2011 |
| Primitivo's |
Volgens de psychiater René Kahn loopt ons brein tienduizenden jaren achter waar het de evolutie betreft. Met name bij vrouwen is dat het geval. 'Vrouwen zijn gevoeliger voor invloeden uit de omgeving. Een vrouw moet een ander goed kunnen inschatten. Zoals in het dierenrijk: betekent dit mannetje gevaar? Eet hij mijn kinderen op?' Een betere vraag zou zijn: zal hij zijn lusten op mijn kinderen botvieren? Maar dat was iets waarmee vrouwen zich tienduizenden jaren geleden niet bezighielden: het hoorde erbij. Daarom heeft de mensheid zo lange tijd met lage voorhoofden rondgelopen.
Beschaving is het al dan niet bewust overstijgen van het primitieve in jezelf. Daarin ben ik op bepaalde punten nogal goed, mag ik in alle bescheidenheid wel zeggen. Het primitieve brein is erop gefixeerd zichzelf voort te planten, maar ik had al jong in de gaten dat ik dat beter niet kon doen. Het voert te ver alle overwegingen hier aan je voor te leggen, maar geloof me als ik zeg dat het een prima beslissing is geweest me reeds vroeg te laten sterilliseren.
Wetenschappelijk onderzoek aan de universiteit West Bromwich Albion heeft aangetoond dat hoe lager het IQ, hoe primitiever in daden het brein. Het is wekelijks op tv te zien in het programma Oh Oh Cherzo. De neanderthalers in de hoofdrol schijnen tegenwoordig in Tirol huis te houden. Ik heb enkele fragmenten gezien, niet een hele aflevering, maar dat was voldoende om te weten: dit zijn prototypes. Jongens èn meisjes die slechts bezig zijn met de directe genotsbevrediging (zuipen!) en de voorplanting (neuken!) Daarbij slaken zij louter oerkreten.
René Kahn is wetenschapper, heeft diverse grondige studies verricht. Maar ook wij die niet hebben gestudeerd kunnen veel ontdekken over het menselijk brein: door alleen maar ogen en oren open te houden.
|
|
|
|
|
| 17-04-2011 |
| Hoog bezoek |
Beatrix, de nationale voorleesmoeder van de derde dinsdag in september, is werkbezoek geweest in mijn deel van de Schilderswijk. Dat heeft tevoren heel wat bezems en poetsdoeken in de aarde gehad: zij ziet de dingen nooit zoals ze werkelijk zijn. Tot mijn verrassing, of zal ik zeggen verbijstering, liep zij aan het begin van de middag met haar gezelschap door het hofje. Op de daken rondom lagen scherpschutters. Hare kwam met gevolg langs mijn huisje en zij zag mij staan: met de armen over elkaar voor het huiskamerraam, de katten waren naar de slaapkamer gevlucht. Ze knikte, ik knikte terug. Na enkele woorden met een handlanger kwam ze naar mijn voordeur. Ik bleef staan waar ik stond. In verwarring liep zij door.
Onbeleefd? Natuurlijk. Maar je bent republikein of je bent het niet. Als je meteen al bij de eerste de beste vorstin door de knieën gaat ben je een republikein van likmevesje. Daarmee komt de republiek geen stapje dichterbij. Want die republiek zal er komen, goedschiks dan wel kwaadschiks.
Hoe gaan we dat doen, straks, na de revolutie die alles beter maakt? Zo'n president (m/v) zal door het volk worden gekozen. Dat kan anno 20-nu een stuk flitsender dan via zo'n duffe stembus in school of bejaardencentrum. Laten we iets doen op een van de commerciëlen met Linda de Mol en Henk Jan Smit en sms-en. Het heeft bovendien een extra voordeel. We weten allemaal: van de winnaar (m/v) van een tv-talentenjacht hoor je een jaar later niets meer. Ben Saunders? Wie was dat ook alweer? Een zoon van Jennifer? Zo'n president (m/v) zal ook snel weer in de vergetelheid raken, dus herhalen we het feest. Voor de afwisseling met Kabaal van Kasbergen en Bassie. Heb je ook geen gedoe met ambtstermijnen.
|
|
|
|
|
| 16-04-2011 |
| Van Wausje en het ochtendhumeur |
Bij het ontwaken ligt Wausje naast mijn hoofdkussen. 'Dag lieve schat.' Even kroel ik haar kopje en haar buikje en ik vraag: 'Wil je iets voor me doen, weergeloze Waus? Ga naar de keuken en kijk of ik er ben.' Na enig aandringen, een vriendelijke por, gaat ze richting trap. Ik glimlach breed. Een lolletje, nog vóór ik ben opgestaan, brengt me in een goede bui; ik probeer het te beperken.
Na het douchen, tijdens het borstelen van mijn haar, zing ik uit volle borst in de spiegel: 'Look at me I'm wonderful, shooby-dooby-wah. I'm not a bit like you and you. I'm a super showbiz star.'
Dit is niet voor de poes. Vogeltjes die vroeg zingen zijn voor de poes. Dit kàn niet goed gaan, dit loopt uit op tranen of ruzie. Toch kan ik me even later bij de bakker niet inhouden. Met een onschuldige gezicht vraag ik het bakkersmeisje: 'Heb je bokkepootjes?' Die heeft ze, en borsten, maar het wantrouwen is groot.
Katten voederen, koffie zetten, boterhammen klaarmaken. In de krant, op schoot, laat ik het leed links liggen. Wat maar een zweem van treurnis heeft, alles dat mij dreigt te confronteren met de harde kanten van het leven, met het leven zelf, blijft ongelezen. De tv-recensie, het showbiz nieuws, de dagelijkse column van een mevrouw die heel erg twee kleine kinderen heeft, alle flauwekul laat ik me welgevallen. Na de strip kan ik mijn lol niet meer op. Kan ik mijn lol niet meer op. Hallo! Ik kan mijn lol niet meer op! Tien minuten later word ik in een stuip afgevoerd. Geen traumahelikopter, daarvoor is hier geen plaats, men heeft een wagen langsgestuurd. De witte jassen zullen mij straks pillen geven, misschien een spuit. Morgen weer een log.
|
|
|
|
|
| 15-04-2011 |
| Op een roze wolk |
In de bak aan de gevel onder het keukenraam staan weer verse pelargoniums, zoals wij tuiniers, tuinarbeiders zo je wilt, ze noemen. De leek zegt geranium, edoch, een pelargonium is een geranium maar een geranium is geen pelargonium; wij tuinkabouters zijn mierenneukers, we zijn ervoor geschapen. Dit jaar heb ik voor roze bloemen gekozen, even roze als de lidcactus die momenteel in de vensterbank bloeit, met wel drie(!) bloemen. De keuze voor die kleur is ingegeven door mijn fascinatie voor Pink, de Gay Pride en de roemruchte Roze Balletten die ik ooit nog eens hier van de grond wil krijgen, in de stad der steden waar anders.
Ieder jaar zeg ik het: ik hang geraniums aan mijn gevel (tegenover leken rep ik ook van geraniums, om verstaanbaar te blijven) om de draak te steken met de burgerlijkheid. Zijn bloembakken immers niet de kneuterigheid ten top? De waarheid is dat ik het een mooi gezicht vind, als ik naar buiten kijk of als ik aan kom fietsen. Maar dit tussen ons.
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen (het is slechts een uitdrukking) dat ik zelf eigenlijk heel burgerlijk ben. Je weet, ik heb wat roots in de kraakbeweging liggen. Dat was bij uitstek een burgerlijke beweging. Het streven was immers een huis, nee, meer dan dat: huisje, boompje, beestje. Wat dat betreft ben ik geslaagd in het leven. Maar als je een beetje guts hebt leef je op straat. En de katten dan, zul je me afvragen. In Barcelona heb ik regelmatig op de Plaza de Cataluñya een bedelaar zien zitten met zijn katten rondom hem. Ze liepen los, ondanks de drukte, maar bleven in de buurt. Hij zal goed voor zijn beesten zijn geweest. Ik doe mijn best.
|
|
|
|
|
| 14-04-2011 |
| Gij zult en gij zult niet |
Religies onderscheiden zich niet alleen op metafysisch vlak, maar ook in de regeltjes. Regeltjes die voor buitenstaanders vaak onbegrijpelijk en zinloos zijn, maar die voor de leden het wij-gevoel versterken: doordat je eraan houdt, hoor je erbij. Zelf ben ik redelijk op de hoogte van de regels binnen het rooms-katholicisme, aangezien ik een aantal jaren lid ben geweest van die club. Niet vrijwillig, ik ben op zeer jonge leeftijd lid gemaakt - ik was nog geen dag oud! Er zijn verschillende beslissingen waarvoor een mens onder een bepaalde leeftijd onbekwaam wordt geacht, maar lid worden van een kerk mag in onmondigheid.
Eén van de regels waaraan je je als katholiek dient te houden is: geen vlees eten op vrijdag. Nu is het om tal van redenen heel goed om minimaal één dag in de week geen vlees te eten, om daar echter speciaal de vrijdag voor te reserveren is volkomen uit de lucht gegrepen. Beter gezegd: dat dient alleen ter versterking van het clubgevoel.
Er is niets mis met 'de geheime handdruk' of andere gebruiken, zo lang die maar niet worden opgelegd aan mensen buiten de club. Maar ook andersom. Wetgeving die voor ons allen geldt, geldt voor ons allen, niemand uitgezonderd. Zo bestaat er regelgeving rond het slachten van dieren. Die is ingegeven uit compassie voor het dier, om het heel bevlogen te zeggen. Dieren dienen verdoofd te worden voordat zij worden geslacht om het lijden te beperken. Een dier dat onverdoofd de strot wordt doorgesneden ondergaat een marteling aangezien het enkele minuten kan duren eer het eindelijk de geest geeft. Daarom is het goed dat er wettelijke voorschriften bestaan rond de slacht. Het is belachelijk dat voor sommige slagers uit religieus oogpunt een uitzondering wordt gemaakt. Vrijheid van godsdienst? Wat je wilt. Maar wel: vrijheid in gebondenheid.
|
|
|
|
|
| 13-04-2011 |
| Henriëtte de Balzac y Bourbon Parma zum Hohenzollern und Lippe Biesterfeld |
Dan
streel ik haar
aai ik haar
krab ik haar
en zeg
je moet wel heel oud worden, hoor
(ze is bijna twee)
|
|
|
|
|
| 12-04-2011 |
| Il quattro stagioni |
In de herfst
dat schitterende sterven
In de winter
die diepe rust
In de lente
dat onstuimige ontwaken
In de zomer
verlang ik naar de herfst
|
|
|
|
|
| 11-04-2011 |
| Ik hou van knutselen, prutsen |
Bij het ordenen van mijn Nederlandse boeken kwam ik een dichtbundel van Karel Soudijn tegen: Dreunende Kabouters (1967). Het titelgedicht staat niet ín de bundel, maar op de voorkant:
radio veronica
helaas stampen dreunende kabouters het bos plat
ze zingen
Van hem ken ik een gedicht uit mijn hoofd, bedacht ik me. Daar ben ik niet zo goed in, gedichten letterlijk onthouden, maar het is beklijfd omdat Herman van Veen het ooit in een van zijn programma's heeft gebruikt. Zachtjes zei ik het voor mezelf op en bladerde daarna door de bundel om te zien of ik het goed had. Het bleek er niet in te staan, terwijl ik zeker wist dat ik het in huis heb. Ik vond het in de eerste druk van Komrij's De Nederlandse Poëzie van de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten (1979): Schoonmaak uit Het Kruidenboek (1970)
heel voorzichtig
met haar ragebol
veegt de huisvrouw
in de oksel van het plafond
giechelend
lacht het gebouw zich in puin
Jawel, ik had het nog correct in mijn hoofd zitten. Meteen schoten me twee andere gedichten te binnen, die voor mij in hetzelfde genre vallen. En ze staan beiden ook in die Komrij bundel. Zoals een titelloos gedicht van Henk Spaan, uit 'n Lach en 'n Traan (1973)
De dichter dicht niet
maar opent verre verschieten
b.v. van tientallen vrouwen
met prachtige tieten
En Rikus Waskowsky, Aars Poetica uit Wie het eerste z'n stenen kwijt is... (1970)
(She's got ev'rything she needs
she's an artist, she don't look back)
Dichten is net als koken:
je pleurt maar wat in de pan
als je koken kan.
Een gedicht van mijn hand is in de laatste editie van de Dikke Komrij verschenen. Maar ik wil in dit rijtje een ander vers citeren: Savoir Vivre uit Een Goot met Uitzicht (1987):
Je hele leven
pitten
Stilzwijgend
sterven
En dan toch
een leuke
advertentie
in de krant
De komende dagen ga ik mijn Engelse bibliotheek op orde brengen. Maar eerst ga ik vanmiddag, in het zonnetje voor de deur, een voetenbankje, of hoe noem je zo'n ding, in elkaar zetten. Ondanks mijn lengte kom ik moeilijk bij de bovenste plank en met mijn versleten knie is het schier onmogelijk op een stoel te klimmen. Een opstapje dus, van 25 à 30 centimeter hoogte. Ik hou van knutselen, prutsen; zo zie ik mijn schrijven ook.
Wielerhoekje. Gisteren bleek het weer: Parijs-Roubaix is een Vlaamse (Belgische) koers. Met de overwinning van Johan Vansummeren is het aantal Belgische winnaars van de koers op 53 gekomen, van de 109. Sommigen zeggen 54, maar die rekenen dan de overwinning van Andre Tchmil in 1994 mee. Maar Tchmil werd pas in 1998 Belg.
Het was een mooie aflevering van Parijs-Roubaix, maar wat werd er afschuwelijk vaak gevallen. Voor Tom Boonen had dat tot gevolg dat hij uit de koers stapte. Sylvain Chavanel, Bjørn Leukemans en vele andeen vielen meerdere keren. Van de taktiek van de ploeg van wereldkampioen Thor Hushovd, Garmin-Cervélo, snapte ik niet veel. Maar de winnaar heeft gelijk: met Vansummeren stak de ploeg wel de eindzege in de zak. En Fabian Cancellara werd door dat vreemde rijden afgehouden van winst.
Alle lof naar de Boerenleenbankploeg. Maarten Tjallingii zat al vroeg in een ontsnapping en is weg weten te blijven. Wat reed die jongen goed. Maar ook Lars Boom heeft een goede Parijs-Roubaix gereden. Gisteren bleek dat hij weinig moeite meer heeft met de kaap van de tweehonderd kilometer. Al die kassiestroken moeten dan ook spekkie voor het bekkie voor een oud-veldrijder zijn. Later twitterde hij: 'Ben vandaag gestart op me wegfiets met harde banden. Na
80km me crossfiets gepakt met 30mm banden! Heerlijk om op de keien te
rijden!!!'
De uitslag: 1. Johan Vansummeren, de Lange van Lommel, van Garmin-Cervélo, 2. Fabian Cancellara (Leopard) op 0:19 en 3. Maarten Tjallinii in dezelfde tijd. Lars Boom werd uiteindelijk 12de op 0:47. Volgende wedstrijden: woensdag de Brabantse Pijl en zaterdag Luik-Basternaken-Luik. Er wordt natuurlijk veel meer gefietst, maar deze twee wedstrijden zijn van belang voor de thuiskijker.
|
|
|
|
|
| 10-04-2011 |
| Een twaalfenhalf-jarige scheiding |
Gisteravond gegeten in de Livreie, het beroemde restaurant van Jan en Treesje Tuinman. Dit weekend is het namelijk precies twaalfenhalf jaar geleden dat het uitging met een van mijn ex-en en dat wilde ze vieren. Wat meer is: ze wilde het betalen. Ervan uitgaande dat ik toch wel ja tegen gratis eten zou zeggen, ze kent me nog steeds, had ze enkele weken geleden al gereserveerd. Haar enige voorwaarde betrof mijn uiterlijk: ik moest een colbert aan, mijn haar in een staart en mijn schoenen poetsen. Die staart was nog het minste probleem. Nu draag ik nooit een staart, dat vind ik meer iets voor paarden, maar als zij erop stond. Toevallig heb ik een colbert, donkergrijs met een dun blauw streepje, maar ik ben zeker een half uur bezig geweest om de kattenharen eraf te plukken. Het kostte me ook een half uur een blikje schoensmeer te vinden. Maar toen was ik dan ook het heertje, ik viel hoegenaamd niet op, nauwelijks dan toch, in die sjieke tent.
Het werd een genoeglijke avond. Vooraf nam ik de tong van de kabeljauw met kippenhuid. Als hoofdgerecht: kabeljauwfilet, zeesla, aubergine, citroen, dashi en de maag van de kabeljauw met sinasappel, mosterdzaad en spitskoolnerf. En ik sloot af met epoisses, konijnenniertjes en aardappeluitlek. Dat alles werd ruim besprenkeld met verschillende wijnen en tot slot nam ik nog twee irish coffee. Zij heeft even hard mee zitten pimpelen, hoewel ze ook weer terug moest rijden. Even heb ik overwogen een taxi terug te nemen, maar het kost een godsvermogen van Beesterzwaag naar De Haag, de stad der steden. En ik wilde zo'n gezellige avond niet zo lullig afsluiten.
Je leest dit, dan weet je dat ik weer veilig thuis ben gekomen. Doen we dit weer bij ons 25-jarig jubileum, vroeg ik bij het afscheid. Dat wist ze nog niet, tegen die tijd mailt ze me. Uit voorzorg heb ik haar niet gevraagd nog even een kopje koffie te komen drinken. Als ik laat op de avond nog koffie drink slaap ik beroerd tot helemaal niet. En we hadden allebei een behoorlijke bak op: voor je het weet eindigt zo'n aardige avond in gedoe waar je later spijt van hebt. Enfin, dat wordt straks Parijs-Roubaix kijken met een brak hoofd. Ik zal wat deuren en ramen tegen elkaar openzetten.
De Krant van gisteren heeft mijn vertrouwen in de (Nederlandse) mensheid weer een knauw gegeven en dat vertrouwen was al niet zo groot. Zo las ik dat een op de vier Nederlanders nog nooit op een plek is geweest waar groenten groeien. Die mensen weten dus niet hoe spruitjes groeien of hoe een boerenkool eruit ziet: die kan je immers alleen nog gesneden kopen, meestal voorverpakt. Zij denken: bespoten groenten zijn groenten waar de winkelier gif over heeft gespoten (waarom?): wie zou dat anders gedaan moeten hebben.
In een ander katern las ik nog iets vreselijkers. Het schijnt dat 80% van de Nederlandse huishoudens een tuin heeft. Waar dat cijfer vandaan komt wordt niet vermeld, maar het zou best waar kunnen zijn: in de stad krijg je een vertekend beeld, vooral in wijken met veel hoogbouw. Maar, nu komt het, hooguit 10% van de Nederlanders houdt van tuinieren. Op het eerste gezicht zou je zeggen: 10% van 80% is 8%, maar dat is een foute gedachte. Het zijn twee verschillende grootheden: de huishoudens en de Nederlanders.
Veel barbaren betegelen daarom hun tuin. Dat wordt in het stukje mooi getypeerd: het wordt een terras dat de sfeer ademt van de landingsplaats voor een traumahelikopter. Daar moet, en dit meen ik, hard tegen worden opgetreden. Wie weigert iets met de tuin als tuin te doen, moet die grond ontnomen worden. Confisceren, onteigenen, inzet van ME en de restanten van het leger. Laten we er vervolgens openbaar groen van maken. Of geef mij een mooie grote tuin hier in de buurt.
Ben van Ooijen, tuinman pur sang, zegt in het artikel: ' Vrijwel alle mensen willen een tuin. Ze willen, bewust of onbewust, groen om zich heen en contact met de natuur. Maar ze weten niet hoe. Ze begrijpen niet dat het tuingevoel verdwijnt als je meer dan eenderde van de tuin bestraat. Ze beseffen niet dat een tuin geen intimiteit krijgt met plantjes van maximaal 30 centimeter hoog of alleen planten langs de schutting. Ze hebben niet door dat een tuin zo dicht mogelijk bij het huis moet beginnen, zodat je er ook van kunt genieten als je binnen zit. Waarom zou je vrijwillig negen maanden per jaar vanuit je woonkamer naar je tuinameubelement kijken al dan niet verpakt in plastic hoes terwijl daar ook een boom kan staan.'
Wel aardig is de korte recensie over het boek The global forest van Diana Beresford-Kroeger. Zij zegt terecht dat het leven op aarde niet zonder bomen kan. Ze absorberen koolstof en produceren de zuurstof waarvan mens en dier leven. Ze reguleren het klimaat en reinigen lucht en bodem. Ze leveren hoogwaardig voedsel (fruit, noten) en natuurlijke medicijnen. Bomen zijn een kostbaar bezit dat we moeten koesteren, want ze zijn ons wapen tegen klimaatverandering. Herbebossen dus. 'Neem een eikel en een schop en plant een boom,' zegt Beresford-Kroeger. 'Wie een bos plant geneest de planeet.'
Je weet: ik ben tuinliefhebber en het braafste jongetje van de klas. In mijn eentje koester ik wel drie bomen. Een draaiwilg van ruim tien meter hoog. Een Ginkgo biloba met hangende takken die slechts een kleine anderhalve meter hoog is: het is de soort. En dan mijn Hibiscus. Dat is van huis uit een struik maar met consequent snoeien heb ik er een boom, stam plus kruin, van ruim vier meter hoog van gemaakt. De draaiwilg is al helemaal groen en draagt momenteel katjes. De Ginkgo en de Hibiscus beginnen schuchter blaadjes te krijgen. Straks staat de Hibiscus weer helemaal vol met witte bloemen.
Ga na het wielrennen straks nog even iets in je tuin doen. Het is niet te laat om alsnog te beginnen.
|
|
|
|
|
| 09-04-2011 |
| Ik ben vaak zo mensenschuw |
Natuurlijk heb ik nog een man op de plank, een dubbele zelfs: Herman Brusselmans. Maar die staat niet in de gewone Nederlandse kast. Hij staat apart, tezamen met enkele andere schrijvers waarvan ik een heel rijtje boeken heb. Zoals daar zijn: Hugo Claus, Jef Geeraerts, Remco Campert, Koos van Zomeren, A.F.Th. van der Heijden en Jos Vanderloo. Van Brusselmans staan er dertig boeken. Dat is ongeveer de helft van wat die man heeft uitgegeven. Het is met mijn maandfooi ondoenlijk alles van hem aan te schaffen. Bovendien is het vaak meer van hetzelfde: ik kan hooguit drie boeken achter elkaar van hem lezen, dan ben ik het weer moe. Maar dat ik de man hoog heb zitten is buiten kijf. En wel hierom. In zijn De Geschiedenis van de Wereldliteratuur (1989) schrijft hij, ik heb het eerder geciteerd:
Enfin, ten eerste is er, uit Nederland, Adriaan Bontebal. Ik vind zijn boekje Een Goot met Uitzicht zo goed dat ik niet eens flauwe grappen ga maken over s schrijvers naam (al heb ik er een paar schitterende in mn hoofd zitten.)
Een Goot met Uitzicht (die titel alleen al!) is een redelijk dun boekje (93 blz.) vol korte verhaaltjes, gedichten en aforismen. De verhaaltjes hebben allemaal een sterke, verrassende plot (behalve het nogal simpele 'Zelfmoord', dat in Playboy is voorgepubliceerd); de aforismen zijn pareltjes (bijvoorbeeld schrijvers zijn over het algemeen in gezelschap van de mooiste vrouwen. Zo zijn er meer vraagtekens bij mijn schrijverschap te zetten- p. 66) en de gedichten zijn ook niet mis. Bovendien valt er veel te lachen, niet in het minst als Bontebal vol zelfspot over zn houten been zeikt (en hij hééft een houten been; ik ken m een beetje en mocht ooit s tegen zijn beide benen schoppen om het verschil te horen; bij de schop tegen het goeie been riep de jonge auteur Auw en bij de schop tegen het andere bleef hij onverstoorbaar glimlachen).
Kortom, die Bontebal is echt waar een aanwinst voor de Nederlandse literatuur.
Wat een inzicht heeft die man, hè? Soms is er iemand die tegen mij zegt: weet je op wie jij lijkt? En dan moet ik Brusselmans zeggen, maar dat doe ik niet. Oké, ik heb ook zeer lang haar en draag eveneens een bril. Maar de vergelijking valt voor mij toch in de categorie: alle Chinezen lijken op elkaar. Zou ik zijn hondje roepen, betwijfel ik of het beestje enthousiast zal reageren. Wat wel een overeenkomst is: we zijn beiden bij dezelfde uitgever gedebuteerd, zijn eerste boeken zijn ook uitgegeven door In de Knipscheer. Daar ben ik niet echt gedebuteerd, ik had al enige werkjes in eigen beheer uitgegeven. Maar Een Goot met Uitzicht was de eerste bundel die bij een landelijk bekende uitgever verscheen. Het leverde me meteen een tv-interview op bij Boudewijn Büch en een radio-interview met Ischa Meijer.
Ach, over Ischa, een pijnlijke anekdote die ik eerder al eens heb verteld. Waarom doe ik het dan nu weer? Voor hen die later hebben ingeschakeld. Het interview vond plaats in café Eik en Linde in Amsterdam. Toen ik op van de zenuwen - de beruchte Ischa Meijer! - bij het café kwam aanlopen, stond hij juist voor de deur met iemand te praten. Hij kwam meteen op me af en zag hoe strak ik stond. Bontebal, zei hij, ik ga je in de watten leggen. Dat deed hij, het werd een zeer genoeglijk gesprek. Na afloop hebben we nog wat gedronken. Als je weer in Amsterdam bent, geef me dan even een belletje, gaan we samen ergens iets drinken. Hij schreef zijn telefoonnummer op een bierviltje. Ik heb daar nooit gehoor aan gegeven, ik ben vaak zo mensenschuw.
Enkele jaren later zit ik op een bankje in het zonnetje op het plein dat Plein heet. Daar zag ik hem met vastberaden tred schuin weg het plein oversteken. Plots bleef hij staan, draaide zich om en kwam met een even vastberaden tred op mij af. Bontebal! Waarom heb je me nooit gebeld? Ja, ik heb wat blunders gemaakt in mijn leven. Er zullen er nog vele volgen, want als ik iets ben is het hardleers.
Wielerhoekje. Morgen is het zo ver, alweer een hoogtepunt op de wielerkalender: Parijs-Roubaix, ook wel: de Hel van het Noorden. Hoewel de koers volledig over Franse wegen gaat, mag je het wat mij betreft best een Vlaamse wedstrijd noemen. Over de kasseien gaat het, wat vooral bij nat weer spectaculaire beelden oplevert. Maar het is droog en de buienradar laat ook voor morgen geen verontrustende beelden zien. Wie dit jaar gaat winnen? Laat ik geen voorspelling doen. In elk geval rijden Belse favorieten als Nuyens en Gilbert niet mee.
Wel zullen er dertien Nederlanders aan de start staan. Het meerendeel komt bij Rabobank vandaan die met een bijna volledig Nederlandse selectie aan de start staat. Leopard Trek neemt Joost Posthuma en Tom Stamsnijder mee om hun kopman en winnaar van 2010, Fabian Cancellara, te ondersteunen. Skil-Shimano heeft met Tom Veelers, Roy Curvers en Koen de Kort drie landgenoten bij zich. Door het wegvallen van Jens Mouris heeft Vacansoleil-DCM met Wouter Mol slechts één Nederlandse vertegenwoordiger.
|
|
|
|
|
| 08-04-2011 |
| Soms reageer ik ook vanuit de onderbuik |
Catherina va Lente, Marjon Zomer, Erik Herfst en Leon de Winter; zo zou een mens het jaar rond kunnen komen, ware het niet dat Catherina va Lente me nooit heeft kunnen boeien, Erik Herfst al zesentwintig jaar dood is en ik Leon de Winter een heel vervelende man vind. Dan doe ik het maar met de zomer.
Ooit heb ik me voorgenomen geen fotos in mijn logs te zetten. Waarom? Om toch een voornemen te hebben, met de jaarwisseling doe ik dat nooit. Je kent dat wel: op 1 januari stop ik met roken. Ik rook al meer dan veertig jaar, ben verslaafd, en zal de gevolgen van die veertig jaar toch niet meer kunnen terugdraaien. Bovendien zijn mijn katten meeroker. Stel je toch eens voor wat het met de beesten doet als zij niet meer dagelijks hun portie nicotine krijgen. Maar ook: je bent lezer of kijker en ik richt me tot de lezer. Omdat ik het niet kan laten plaats ik regelmatig kliks, ter illustratie. Hier is een klik, ter ondersteuning van wat ik zo wil vertellen. Wat eraan ten grondslag ligt is dat ik het zelf heel vervelend vind als een tekst wordt onderbroken met plaatjes. Als Karl May schrijft over de Llano Estacado dan zoek ik daar zelf de plaatjes wel bij. Zoals deze.
Wist je dat Karl de overgrootvader is van Reinhard May: Was ich noch zu sagen hätte dauert eine Zigarette und ein letzes Glass im stehen.
Geen fotos dus, maar ik zou eigenlijk graag een foto van mijn Balzac willen plaatsen. De regelmatige lezer van deze blog weet hoe ze volledig heet. Niet vernoemd naar Honoré de Balzac, maar naar diens zuster: Henriette de Balzac. Volledig heet ze: Henriette de Balzac de Bourbon Parma zum Hohenzollern und Lippe Biesterfeld. Voor wie later heeft ingeschakeld: er is wat misgegaan bij haar geboorte. Ze kon als kitten niet lopen, ze zwom als het ware door de kamer. Langzaam is zij overeind gekomen, maar soms merk je dat het niet helemaal goed zit, qua lopen. Een ander had korte metten met het beestje gemaakt, maar wie ben ik om een wezen dat hopeloos loopt af te wijzen?
Aan haar uiterlijk is haar geboortebeperking ook te zien: ze heeft een heel plat gezicht. Zoals die kat van de klik hierboven, Balzac is ook voornamelijk zwart, maar haar neusje ligt nog dieper in haar gezicht. Nu ben ik gewend tegen mijn katten te praten. Dat is niet raar, dat is normaal als je meestentijds alleen met die beesten ben. Dan neem ik ze ook wel in de maling. Tegen Wausje zeg ik soms: wat heb ik je naam toch goed gekozen. Waus is Haags voor gek. Maar tegen Balzac heb ik nooit gezegd: wat een rare platte bek heb je toch. Als ik het zou zeggen zou ze me niet verstaan, maar ik doe het gewoon niet. Noem het goede manieren. Geen foto van Balzac? Ken je deze: als ik een ei had ging ik een ei bakken als ik een pan had. Ik heb geen fototoestel.
De verhouding onderling van mijn zes katten? Ze negeren elkaar. Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks leven volkomen langs elkaar heen. Zij het dat de zussen Balzac en Hanks af en toe mot hebben. En als ik Balzac erg aanhaal word Wausje jaloers. Die probeert zich dan tussen mijn aaiende hand en haar achterkleinkind te dringen. Dan wil ik haar best ook wel een aai geven, ik ben zo gul.
In de Krant, met name in de tv-recensie van Jean-Pierre Geelen, las ik vandaag: Uitgesproken EO benaderde via twitter de klasgenoten van het 12-jarig meisje dat bevallen is van een kind dat haar vader bij haar verwekte. De EO wilde de hongerige kijker een portret van de familie niet onthouden. De gristenhonden! Al direct was het verzoek uitgegaan om het kind met haar kind en de familie niet lastig te vallen. Een overbodige vraag, als journalist zou je vanuit jezelf dat fatsoen moeten hebben. Neemt niet weg dat het dorp meteen werd overspoeld door de aasgieren. Ben ik nou raar dat ik dat raar vind?
Elders in de Krant het korte bericht dat de vader van het kind heeft bekend de verwekker van het kind van het kind te zijn. De klootzak heeft dus geneukt met een 11-jarige die bovendien zijn eigen dochter is. Hij had het al eerder gedaan met een andere dochter en is daar ook voor veroordeeld. Dan is het dus toch weer gebeurd. Verwijder die man levenslang uit de samenleving. Zet hem eerst te kijk op het dorpsplein. Dat er eieren en rotte tomaten naar hem gegooid kunnen worden. (Soms reageer ik ook vanuit de onderbuik.)
Weer eens de kijkcijfers aangeklikt, dat had ik al een tijd niet gedaan. Tot mijn genoegen zag ik dat het aantal kijkers naar Matthijs draait door inmiddels met 400.000 is afgenomen. Dat geeft een mens dan weer hoop.
Zelf heb ik een aantal keren in een tv-programma gezeten. Niet als publiek, daar huren ze bussen Braabse bejaarden voor in, maar als gast. Bij sommige programmas hebben ze een animator om het publiek op te warmen. Die zegt dan ook: als de presentator opkomt moet je met zijn allen heel hard klappen. Bij Matthijs is duidelijk zon figuur in dienst. Matthijs weet dat ook. Toch presteert hij het iedere keer om al tijdens het klappen te gaan praten. Zijn eerste zin hoor je dan ook meestal niet.
De mooiste schrijversnaam in mijn bibliotheek en niet eens een pseudoniem? Rien Vroegindewei. Een van zijn voorvaderen moet een overijverige boerenknecht zijn geweest.
|
|
|
|
|
| 07-04-2011 |
| Noem mij in het vervolg: Adriaan Bonteman |
De afgelopen dagen ben ik tussen neus en lippen door bezig geweest met het herinrichten van mijn boekenkast. Meer bepaald het Nederlandse deel. Vanuit alle hoeken en gaten hebben ik de Nederlandse boeken opgevist. Een stapel op de kast, een stapel naast mijn bed, diverse planken her en der verspreid. Toen liep ik tegen het probleem aan dat de voor Nederlandse boeken gereserveerde planken niet afdoende waren. Nu had ik al een nieuw kastje in het trappenhuis gemaakt. Anderhalve meter plank voor cds, drie meter voor boeken. Daar heb ik schrijvers neergezet waarvan ik tien of meer boeken heb: Maarten Biesheuvel, Maarten t Hart, Lizzy Sara May, Ben Borgert, Hannes Meinkema, Bordewijk en ook Thomas Mann als enige buitenlander. Uiteindelijk was er net ruimte genoeg.
Wat moet een mens met zo veel boeken?
Wat me opviel dat er veel mannen tussen de schrijvers zitten. Willem Brakman, Alfred Kossmann, Joost Zwagerman, Bergman, Erich Wichman, J.M.H. Berckmans, Herman Heijermans, Ben Haveman, Chris Keulemans. En ook vrouwen tussen de mannen: Hermine Heijermans, Chris Yperman, Marja de Man, Anna Blaman en Miep Diekman. Noem mij in het vervolg: Adriaan Bonteman.
Wat had ik gekeken? Het Journaal, dacht ik. Toen zapte ik even. Er was Shownieuws op zon advertentiekanaal. Het pratende hoofd van dienst zei: Constanza. Heel Nederland heeft het er over. We weten allemaal wat er speelt. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik het niet wist. Ik was niet op de hoogte, maar er is dan ook niemand die mij bijpraat. Ja, ik zou het in De Bladen kunnen lezen bij de kapper, maar ik ben al ruim veertig jaar niet bij de kapper geweest. Ik ben even blijven hangen en nu weet ik het. Constanza is de geadopteerde dochter van Conny Breukhoven, die ooit de hitparades bestormde met chirurgische borsten. Vanessa heette ze toen. Maar ze trouwde met de middenstander Breukhoven, ging in Wassenaar wonen, en de rest horen we via Shownieuws. Constanza heeft voor een hele boel geld spullen gejat uit het huis van haar moeder. Daar is een rechtszaak van gekomen. Vreemd. Dit is toch een geval van vestzak broekzak, is er dan wel sprake van diefstal? En daar houdt een deel van ons land zich dus mee bezig. Niet het hele land, dat weet ik uit eigen ervaring.
Maak het leger leger, ik heb me al jong bij die leus aangesloten. Vergis je niet: ik heb mijn steentje bijgedragen. In het begin van mijn jaren twintig moest ik in het leger. Dienstplicht, dat had je toen nog. Hoewel ik bij de keuring had aangegeven last te hebben van wagenziekte, werd ik ingedeeld in de opleiding tot jeepchauffeur. Natuurlijk had ik geen last van wagenziekte, maar je greep alles aan om er onderuit te komen. Na een week heb ik het leger leger gemaakt, tot opluchting van beide partijen.
We wilden het zelf doen: het leger leger maken. Maar ze doen het nu van overheidswege. Heb je gelezen wat er allemaal geschrapt gaat worden om 1 miljard te kunnen bezuinigen? Tanks weg, wat helikopters weg, enkele F16's: dan hebben we die JSF ook niet meer nodig. In feite hou je geen leger meer over. En dat was het streven.
|
|
|
|
|
| 06-04-2011 |
| Bloemenkinders |
Mijn internet heeft er enkele dagen uitgelegen. In het verleden wilde ik in dat geval nog weleens van slag raken, maar nu dacht ik: dan ga ik toch iets anders doen. Noem het onthechting. Mijn tuintje is momenteel ook veel interessanter. Wat er allemaal bloeit! Twee verschillende camelia's, nog steeds een heel stel rode tulpen, narcissen, blauwe druifjes, en dan nog allerlei bloemen waarvan ik de naam niet ken. In mijn wisteria heeft vorig seizoen zegge en schrijven één bloem gezeten. Maar ik ben sterk geweest, ik heb hem flink gesnoeid. Daar ben ik niet zo goed in, ik vind het eigenlijk zonde. Maar ook voor de tuin geldt: spaar de roede niet. Het lijkt nu zijn vruchten af te werpen: de plant zit vol bloemknoppen.
Enkele jaren geleden heb ik wat polletjes wilde hyacint, ook wel boshyacint, uit het Haagse Bos meegejat. Je kent mijn standpunt wat betreft dit soort vandalisme: wat je stiekem doet is toegestaan. Ach, en in zo'n bos zo vol met polletjes. Dit is het beeld van sommige delen van het Haagse Bos. Bij mij hadden ze nog niet willen bloeien, maar nu zitten ze vol met knop.
Het wielrennen gaat ondertussen door. Vandaag wordt voor de 99ste keer de Scheldeprijs verreden. Een rit met vertrek en aankomst in Antwerpen over 200 km. Vorig jaar werd de koers gewonnen in een sprint door Tylar Farrar. Mocht het dit jaar als gewoonlijk tot een sprint komen, maakt Theo Bos misschien wel aan kans. Het wordt toch weer tijd dat hij iets wint, nietwaar.
Heb je overigens het verslag van Marijn de Vries gelezen, hier links bij de links, van de Ronde van Vlaanderen voor vrouwen? Nee? Doe jezelf een plezier, lees het alsnog even.
|
|
|
|
|
| 03-04-2011 |
| De Anale Driehoek |
|
Er kwamen enkele reacties via de mail op
mijn vraag of iemand nog een aardige aanvulling heeft op het rijtje
merkwaarige plaatsnamen: Abergavenny, Albuquerque, Tietjerksteradeel
en Sint Job in het Goor. De aardigste kwam uit Arnhem, niets mis met
die plaatsnaam. 'Wist je dat er in Belgenland
een driehoek van plaatsen bestaat die de anale driehoek wordt
genoemd? Bestaande uit de gemeenten Aartselaar, Reet en Kontich.
Echt waar. In de buurt van Antwerpen.' Dezelfde persoon wees me ook op de plaats Fonteinsnol in Noord-Holland, meer bepaald: op
Texel. Het doet mij meteen denken aan de film La Doce Vita (1960,
Federico Fellini), met Marcello Mastroianni en Anita Ekberg. Meer
bepaald deze foto, die wij filmkenners een still noemen. Is het de Trevi Fontein? Door een rooms katholiek trauma ben ik nooit in Rome geweest. Dan is vrouw
Ekberg de fonteinsnol. Ze leeft nog, ze wordt in september 80.
Talrijk zijn ook de binnengekomen
plaatsnamen met een sexuele component. Achtereind, Achterom, Blauwe
Hand (doordenkertje), Boerengat, Boerenhol, Doosje, Kruishaar,
Kuttingen, Laad en Zaad, Lull, Pikveld, Peest, Stampersgat, Wippert
en Zwingelspaan.
Als je regelmatig mijn regels over
wielrennen leest, krijg je misschien het idee dat eens het seizoen
begonnen we alleen maar hoogtepunten beleven. Weet je: zo voel ik het
ook. De koersen die door d'n Bels worden uitgezonden hebben allemaal
wel iets eigens, iets speciaals. Vandaag is helemaal speciaal:
Vlaanderens Mooiste oftewel de Ronde van Vlaanderen, de 95ste. Een
rit van Brugge naar Ninove onder Aalst, die de kaap van de 200 km
ruim overschreidt: 258 km. Het wordt in Vlaanderen gevierd als een
nationale feestdag, om negen uur reeds begon de uitzending. Even een
uurtje interviews, beelden van renners die de startlijst tekenen, de
start. Vlak na de start eindigde deze eerste uitzending, want er
moest een kerkdienst worden uitgezonden. Ieder zijn meug, dan heb ik
even tijd om een log te schrijven: om 12.00h gaat de uitzending weer
door. Het is feest in Vlaanderen, het is feest in huize Bontebal.
Zal ik ze eens allemaal op een rijtje
zetten? De Tiegemberg na 70 km. Dan: Nokerenberg (80), Rekelberg
(127), Kaperij (139), Kruisberg (154), Knokteberg (164), Oude
Kwaremont (171), Paterberg (175), Koppenberg (181), Steenbeekdries
(187), Taaienberg (190), Eikenberg (194), Molenberg (209), Leeberg
(216), Valkenberg (225), Tenbosse (232), Kapelmuur (242) en tenslotte
de Bosberg (246). Je weet er niets aan, maar je boft als je van
aardrijkskunde houdt. Je kan er van op aan dat ik vandaag geen
kattenkwaad zal uithalen: geen tijd.
Ook wel aardig. Dat als iemand je de hand
schudt, je even peinzend ins Blaue hinein blikt en dan grootmoedig
zegt: 'Nou... Goed... Na alles dat er gebeurd is... Zand erover.'
Afgelopen week kon je geen
kletsprogramma of actualiteitenrubriek aanzetten of er werd
geouwehoerd over Cruyff en Ajax. Regelmatig werd die soap als eerste item behandeld om te benadrukken hoe belangrijk het allemaal wel niet is. Hangt het lot van ons land nou echt af van de stand van zaken bij de Amsterdam Losers?
|
|
|
|
|
| 01-04-2011 |
| Foto's van lucifermannetjes |
Na Twee voor Twaalf Welke schrijver debuteerde met Een Slagerszoon met
een Brilletje? De vraag werd geïllustreerd met een stukje voordracht van
Tom Lanoye; de kandidaten wisten het antwoord niet, de kandidaten weten
vaak het antwoord niet op literaire vragen, ook als ze als hobby lezen
hebben gemeld, dan zeg ik het ze voor, maar niemand luistert ooit na Twee
voor Twaalf zapte ik nog even. Bij Twan Huijs' College Tour was Linda
van de Linda te gast. Ze vertelde graag te willen schrijven, maar het
enige dat uit haar vingers komt is een editorial voor de Linda. Echt
schrijven? Ze heeft er de tijd niet voor. Letterlijk zei ze: 'Om te
kunnen schrijven moet je je vervelen.' Het meiske heeft gestudeerd, dus
weet waarover ze praat. Om te voorkomen dat ik de hele dag uit mijn neus
loop te vreten - ik heb een grote neus, mijn reukvermogen is omgekeerd
evenredig met de grootte van het apparaat, maar na een kwartier is hij
wel leeg - hou ik een weblog bij. In tijden van volkomen inertie werk ik
aan verhalen. Het houdt me van de straat.
De lp van de dag. Meteen maar de titel? Picturesque matchstickable
messages from the Status Quo (1968). Van Status Quo. Psychdelische rock werd het
toentertijd genoemd. Vanaf het eerste hitje was ik fan: Pictures of
Matchstick Men, eind februari 1968 binnengekomen in de Top40, negen
weken genoteerd, hoogste plek 4.
When I look up to the skies
I see your eyes a funny kind of yellow
I rush home to bed I soak my head
I see your face underneath my pillow
I wake next morning tired still yawning
See your face come peaking through my window
Pictures of matchstick men and you
Mirages of matchstick men and you
All I ever see is them and you
Als je denkt dat je het nummer niet kent het is voor mijn tijd moet
je hier maar even op dit JouwBuisje klikken. Herken je het? Van de
Arbeidsvitaminen? Ook wil ik je even wijzen op de hoes, qua
originaliteit. Hier komen enkele klikken: The Beatles (1967), Mothers of
Invention (maart 1968) en Status Quo (september 1968). Of toch meer de Magical Mistery Tour? Het zijn weetjes
die je ooit van pas kunnen komen als je meedoet aan Twee voor Twaalf.
De lp bevat hun drie eerste hitjes: genoemde Pictures of Matchstick Men
en verder Black Veils of Melancholy en Ice in the Sun. De laatste song
is geschreven door Marty Wilde evenals Elizabeth Dreams en Paradise Flat. Daarnaast enkele wonderlijke covers: Spicks and Specks van
de Bee Gees, Sheila van Tommy Roe. Marty Wilde, ken je die nog?
Toevallig viel laatst zijn naam toen J. uit Brighton op bezoek was. Zij
vertelde over Abergavenny, een stad in Monmouthshire in South Wales.
Marty Wilde had een hitje in hetzelfde jaar 1968: Taking a trip up to
Abergavenny, hoping the wheater is fine. De plaatsnaam staat voor mij in
een rijtje met Albuquerque (New Mexico), Tietjerksteradeel (Friesland)
en Sint Job in het Goor (Vlaanderen). Heb jij nog een plaatsnaam voor me
die in dit rijtje past? Marty Wilde is ook de vader van Kim Wilde, de
natte droom uit mijn late jaren twintig.
De eerste drie singles van Status Quo heb ik ooit gehad. Daarna heb ik
me niet echt meer met de band bezig gehouden. Tot 1975. Mijn stamkroeg
op het oude dorp was Het Wapen van Veur. Met de stamgasten huurden we
bij tijd en wijle een touringcar om naar een concert te gaan. Naar de
Stones in Ahoy, naar Pinkpop, dat soort dingen. Eind '75 was ik op
weekendverlof van het revalidatiecentrum. Ik liep al op een prothese,
maar met behulp van krukken. De stamgasten hadden weer een bus gehuurd,
nu om naar Status Quo in de Amsterdamse Jaap Edenhal te gaan. Ga je mee? Wij betalen.
Welja joh. Man! Vrouw ook! Wat een bak pleuris herrie. Niks geen
psychedelica meer, maar recht toe recht aan drie akkoorden rock. Het
lukte me om tot vlak voor het podium te komen: ik stond daar in zeker
twee centimeter bier. Sindsdien ben ik weer fan, want je weet: voor een
bak pleuris herrie mag je me altijd wakker maken. De buurman van
verderop doet dat soms: me wakker maken met harde muziek. Dan weet ik:
M. heeft een kratje op. Als hij dronken is schalt André Hazes door het
hofje. Dat stel ik dan weer niet op prijs.
Wielerhoekje. Laat ik eerst beginnen met het heel slechte nieuws: Niki
Terpstra heeft in de afsluitende tijdrit van de Driedaagse De
Panne-Koksijde zijn sleutelbeen gebroken. Daar is hij even zoet mee.
Mooie koersen als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix kan hij op
zijn buik schrijven. Hij reed tussen de huizen, zijn tijdrit zat er
bijna op, toen hij door een windvlaag werd gegrepen. En met zo'n
dicht achterwiel ben je ontzettend zijwind gevoelig. Wat is het dood en
doodzonde, die jongen was dit seizoen zo lekker bezig. It's all in the
game, maar leuk is anders. Ploegleider Wilfried Peeters: 'Verdoemme.'
C'est ça, Wilfried.
De tijdrit was sowieso al raar begonnen. Na de ochtendetappe waren 77
van de overgebleven 133 renners uit de koers genomen: overschrijding
van de tijdslimiet. Voor leken: in een meerdaagse koers mag je
maximaal een bepaald percentage van de tijd van de winnaar later
binnenkomen. Normaal is dat 7 of 8%, gisteren bij de Driedaagse was dat
zelfs 12%. Toch hebben 77 renners die limiet overschreden. Lekker
freewheelend naar de meet, krachten sparen voor de tijdrit.
Waarschijnlijk met het idee: we zijn met zo velen, die halen ze niet
allemaal uit koers. Wel dus en terecht.
Het is Lieuwe Westra (Vacansoleil) niet gelukt de Driedaagse op zijn
naam te schrijven. Let wel: hij heeft een meer dan uitstekende tijdrit
gereden, maar de Waal Sebastien Rosseler (Radio Shack), op wie hij 8
seconden voorsprong had, reed 14 seconden sneller. Einduitslag: 1.
Sebastien Rosseler, 2. Lieuwe Westra op 0:06, 3. Michal Kwiatkowski
(Radio Shack) op 0:14, 4. Sylvain Chavanel (Quickstep) op 0:18 en 5.
Bert Grabsch (HTC) op 0:22. Andere Nederlanders die ertoe deden: 8. Rick
Flens (Rabo) op 0:30, 21. Arnoud van Groen (Veranda's Willems) op 1:42
en 24. Robin Chaigneau (Skil) op 2:03.
In een van de keukenkastjes ontdekte ik laatst een fondueset, nog in de
doos. Hoe ik daaraan kom? Ik zou het bij god niet weten. Een
gedachtenflits: als je in zo'n pannetje olie heet kan maken, dan kan dat
ook met frituurvet. Sindsdien maak ik iedere keer als ik op de buis
fietsen kijk een broodje kroket klaar. Morgen maar weer eens een
voorraadje kroketten inslaan, voor Vlaanderens Mooiste op zondag.
|
|
|
|
|
| 31-03-2011 |
| Om de dames te plezieren |
Nicci French, de schizofrene thrillerschrijfster want twee personen
(Nicci Gerrard en Sean French) komt op een der laatste bladzijden van
haar Killing me softly (1999) met wijze woorden. 'If you behave as if
you are all right, then one day you will be. You have to go through the
motions of surviving in order to survive. Water finds its way into the
ditches you have dug for it.' Daar is, me dunkt, geen speld tussen te
krijgen. Ik stop deze wijsheid in mijn bagage, voor later, want momenteel
ben ik wel all right. Voor mijn doen in elk geval. Maar dat is
breekbaar. Laat ik het in een zijvakje stoppen, zodat ik er in geval van
nood direct bij kan.
Hij schrijft waarover ik soms mijmer, ken je die uitdrukking? In dit
geval heb ik het over Jaap van Heerden, hoogleraar psychologie aan de
Universiteit van Maastricht, en zijn essaybundel Proza waarmee je
meisjes vangt (1999). Toentertijd heb ik het boekje gekocht vanwege die
titel; het is tevens de titel van het eerste essay in de bundel. Hij
schrijft: 'Zou het bestaan, proza waarmee je meisjes vangt? We moeten
hopen van wel, want wat is anders nog de aardigheid van dit leven? Er
zijn natuurlijk wel veel schrijvers die meisjes vangen, maar dat heeft
voor zo ver ik kan overzien, meestal niets te maken met het proza dat
zij schrijven. Eerder met het feit dat meisjes het interessant vinden
een eindje op te lopen met een schrijver ongeacht het proza dat hij
schrijft. Die meisjes zijn er vooral op uit de jaloezie te prikkelen van
hun vriendinnen en dat is een andere kwestie. Er bestaat natuurlijk vrij
veel zekerheid over het proza dat fatsoenlijke meisjes afschrikt, maar
dat is het proza dat ook alle fatsoenlijke mannen afschrikt en dus niet
geschikt is als leidraad bij de beantwoording van onze vraag.'
Ik zou iets verder willen gaan en het omdraaien, vanuit het standpunt van de schrijver:
álle schrijven is baltsgedrag. Bij mannen dan toch, hoe dat bij
schrijfsters ligt weet ik niet. Ik schrijf vooral om de dames te
plezieren. Het succes daarvan is discutabel. Bij mij. Jaap van Heerden
schrijft over Remco Campert: 'Van Remco Campert zou ik willen opmerken
dat hij mogelijk het echte proza schrijft waarmee je meisjes vangt maar
zich merkwaardig genoeg gedraagt alsof hij zich dat niet realiseert. De
literaire kritiek zou hem daar eens op moeten attenderen, of een
letterkundige.' Bij deze dan, maar het is tegen dovemansoren weet ik,
want Campert begeeft zich niet op het internet en zal mutatis mutandis
deze woorden niet lezen.
Remco Campert heeft een verhalenbundel met de titel Een mooie jonge
vriendin (1998). 'Omdat ik voelde dat ik een jonge dichter was mijn
dichterschap bestond toen nog voornamelijk uit het voelen dat ik dichter
was voelde ik ook dat ik een jonge vriendin moest hebben en die moest
bij voorkeur mooi zijn. Ook dat ze mooi moest zijn voelde ik. Een jonge
dichter moest een mooie vriendin hebben. Dat gaf glans aan zijn poëzie.
En het maakte zijn liefdesgedichten een stuk aanvaardbaarder.'
Het wordt pathetisch als je op mijn leeftijd nog naar de waardering van
meisjes hengelt, nog steeds zoekt naar een mooie jonge vriendin. Dat kun
je beter stil houden. Of domweg ontkennen: ik schrijf ook wel fictie.
Maar bijvoorbeeld de dichter Adriaan Morriën (what's in a voornaam?) heeft zijn haken naar mooie jonge meiden nooit
onder stoelen of banken gestoken. Tot op zeer hoge leeftijd, hij is
negentig geworden, zat hij achter hen aan. Daar is toch ook wel
iets voor te zeggen. Je bent schrijver en wie neemt een schrijver, naast
wellicht zijn werk, nou serieus? Als je toch al met een korreltje zout
wordt genomen, kan je net zo goed een vol schrijversleven leven. Het
heeft iets van de man die aan iedere aantrekkelijke vrouw die hij
tegenkomt vraagt: 'Zullen we neuken?' Negen van de tien zegt nee, maar
elke tiende... De vergelijking gaat mank, omdat ik het niet echt en
direct over neuken heb. Maar bij ieder verhaal dat ik schrijf, ieder
verhaal dat ik voordraag...
Alle schrijven is baltsgedrag. Van de balts ben ik me vooral van bewust
tijdens een voordracht: als er zich niet één mooie meid onder mijn
gehoor bevindt heeft de voordracht geen zin. Heb ik er geen zin in. Zo
bezien is het vreemd dat ik nog nauwelijks voordrachten doe. Misschien
is het juist hoopvol. Eens komt er een eind aan het jachtseizoen. Dan
zakt de man onderuit op een bank in zijn huiskamer met een boek op
schoot en aait hier en daar een kat.
Nog even dit, ook in reactie op Jaap van Heerden. Ik heb er juist
behoefte aan fatsoenlijke meisjes wel af te schrikken. Wat moet ik met
fatsoenlijk? Dat ben ik zelf al. Je kent de aloude verzuchting: stuur
mij als de tijd daar is naar de hel, daar verzamelen zich alle slechte
vrouwen. Over tot de orde van de dag:
Wielerhoekje. Wat is dat lekker: tijdens het ontbijt live naar een koers
kijken. Traditioneel kent de laatste dag van de Driedaagse De
Panne-Koksijde een dubbelprogramma: 's morgens een rit in lijn, 's
middags de afsluitende tijdrit. D'n Bels was er vanmorgen al om half elf
bij en ik zat fris gedoucht, het haar nog nat, met een bak koffie en een
boterham voor de buis. Het was smerig weer, hier in de Randstad en daar
in de Westhoek. Door de wind, de waaiers, werd het peloton in stukken
gescheurd. Maar Lieuwe Westra heeft zich niet laten verschalken, hij zat
in de eerste groep en bleef in de eerste groep. Met die groep kwam het
tot een sprint, die werd gewonnen door de Italiaan Jacopo Guarnieri
(Cannondale), 2. Denis Galimzyanov (Katusha), 3. Jimmy Casper (Sojasun)
en dan toch nog op een vierde plaats: Kenny van Hummel (Skil). De weg
naar de eindstreep was breed, te breed voor een renner als Van Hummel:
Kamikaze Kenny moet het meer van het wringen hebben.
De top van het klassement vóór de tijdrit: 1. Bert De Backer (Skil), 2.
Lieuwe Westra (Vancansoleil) op 0:02 en 3. Arnoud van Groen (Veranda's
Willems) op 0:04. Lieuwe Westra is de betere tijdrijder: de voorsprong
moet voldoende zijn. We zullen het straks zien. Ik in elk geval.
|
|
|
|
|
| 30-03-2011 |
| The life I live |
Mijn weblog heeft er even uit gelegen. Dat ligt niet aan jou en dat ligt niet aan mij of aan de krengen waarop we werken. Het is een der mysteries van het internet.
De lp van de dag. In 1998 deed ik met de cabaretier Sjaak Bral (what's in a name?) twee halve seizoenen, voor de zomer en na de zomer, een toertje langs Nederlandse theaters. Redelijk succesvol, mag ik wel zeggen. Van de Kleine Komedie in Amsterdam tot de Bussel in Oosterhout hebben we ons programma Klappen uit de Haagse School gebracht, waarbij ik deed wat ik gewend was: verhalen voorlezen. Bral maakte grappen, waarmee hij later solo is doorgegaan. Ik vond het na een jaar wel weer genoeg. Tot tweemaal toe stonden we in een uitverkocht Dilligentia, hier, in de stad der steden. Dan heb je als bescheiden Hagenees het maximale wel bereikt. Toch leek het erop dat het avontuur een staartje zou krijgen. Dat Bral solo zou gaan was wel duidelijk, maar meneer de manager, de Dikke Deur, had ook met mij wilde plannen: Bontebal de theaters langs met wat er over was van Q65. Die restanten - Wim Bieler zang en mondharmonica, Frank Nuijens op akoestische, slide en electrische gitaar en Joop Roelofs op akoestische gitaar had ik ontmoet tijdens een rondvaart over de Kager Plassen en omgeving. We deden allen ons trucje in een live-programma van de regionale radio. Zij hadden net een nieuwe cd uit: Trinity (1997), vanwege het driemanschap.
Joop Roelofs kende ik al wat langer: we hebben bij elkaar in de klas op de sociale academie gezeten. Joop heeft met zijn diploma een tijdje in het Paard van Troje gewerkt, ik een jaartje in een buurthuis om vervolgens in de bijstand te belanden. Oud-bassist Peter Vink leerde ik kennen in het revalidatiecentrum waar ik probeerde te lopen met een prothese. Naast mij op de slaapzaal lag opa T., een gepensioneerd kapper en goede bekende van de muzikant. T. was door suikerziekte een onderbeen kwijtgeraakt, maar bleef een onverslaanbaar goed humeur houden. Peter Vink kwam twee, drie maal in de week bij hem op bezoek. Hij zal zich mij niet meer herinneren, ik heette toen trouwens ook heel anders.
Op het bed aan de andere kant van opa T., het was een zaaltje met zes bedden, lag een Scheveninger die ook een onderbeen was kwijtgeraakt. Hij was het tegenovergestelde van mijn buurman. De godsganse dag lag en zat die zeikerd te klagen. Tot ik het op een gegeven moment zat was: ik heb hem de huid vol gescholden. 'Als ik je nog één keer hoor klagen, krijg je klappen.' Hij wierp tegen dat ik makkelijk praten had, ik was nog jong. Jawel, 23. 'Dat betekent, lul, dat ik nog een heel leven moet met één been, jou geef ik niet lang meer.' Als snel mocht ik het revalidatiecentrum weer verlaten, opa T. moest ik noodgedwongen achterlaten. Regelmatig kwam ik terug voor fysiotherapie en steeds ging ik even bij die ouwe op bezoek. Langzaam zag ik hem versomberen. Voor mij stond vast dat die Scheveninger hem gek lulde, maar er was, naast klagen bij de verpleging (haal die vent daar weg, zet zijn bed in een gangkast!), weinig dat ik kon doen. Opa T. heeft het revalidatiecentrum tussen zes planken verlaten.
De lp? Revolution van Q65. Peter Vink schrijft op zijn website: 'In de zomer van 1966 wordt de langspeelplaat Revolution opgenomen. De leden van Q65 staan afgebeeld in een oorlogstafereel. De helft van het aantal nummers zijn eigen composities. Naast de ruige nummers Spoonful, I'm A Man en Mr. Pitiful staat er ook het prachtige Sour Wine op. Het nummer Bring It On Home duurt 14 minuten. De opnames van Bring It On Home zijn s'nachts gemaakt. De studio was in diverse kleuren verlicht, het rook er naar wierook en er werden joints gerookt.Het nummer Bring It On Home is ook te horen in de film Beat It. In deze film zijn opnames gemaakt van Q65. Het zijn unieke opnames want er zijn weinig opnames van Q65 bewaard gebleven. De VPRO heeft de film in december 1966 uitgezonden. Met Revolution maakt Q65 geschiedenis in de Nederlands popmuziek.'
Op de lp onder andere de song The life I live, dat in 1966 14 weken in de top-veertig heeft gestaan met als hoogste notering plaats 5: hun grootste hit. De Q was ruig en Haags, veel ruiger dan hun Amsterdamse tijdgenoten The Outsiders. Het idee van meneer de manager was dat we gezamenlijk de theaters in zouden gegaan, met op het podium een kleedkamer. In die kleedkamer zou ik vertellen over de roemruchte geschiedenis van de Q, afgewisseld met eigen verhalen. De drie overgebleven Q-leden zouden het geheel larderen met akoestische versies van het repertoire. Helaas overleed Wim Bieler voortijdig, in 2000, aan een hartstilstand. Zo ging er weer een kans voorbij om beroemd te worden.
Ter nagedachtenis aan Willem Bieler: klik hier voor zijn Born in the Schilderswijk, een Haagse cover van Born in the USA van The Boss.
Wielerhoekje. Gisteren is de driedaagse De Panne-Koksijde van start gegaan met een rit van Middelkerke naar Zottegem over 194 km. Het was een genot Lieuwe Westra van Vacansoleil weer aan het werk te zien. Wat reed die jongen sterk, na ook al geschitterd te hebben in Parijs-Nice. Daarna behaalde hij zijn eerste seizoensoverwinning: in de Classic Loire-Atlantique. Gisteren moest hij in de eindsprint de duimen leggen voor Andre Greipel van Omega Pharma Lotto, wat beslist geen schande is. Derde werd Dmitriy Muravyev van Radio Shack. Na verrekening van de bonificaties is Westra op de derde oplaats in het algemeen klassement gekomen, op slechts 5 sec van Greipel en slechts twee seconden op de nummer twee: Bert De Backer van Skill. Dat belooft voor de tijdrit van morgenmiddag; weet je nog, in Parijs-Nice werd hij zesde in de afsluitende tijdrit.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
