|
De bruggepensioneerde economiewatcher (3 April 2019)
KWARTDRAAI LINKS (deel 100)
Im so lonesome i could cry (Hank Williams / recent gecoverd door Miranda Ulens)
Het zal je maar overkomen ; een dag en een nacht onderhandelen ; en dat doe je niet als je op een keerpunt niet in het resultaat hebt geloofd. En dan schiet je achterban je af, terwijl de andere vakbonden het akkoord ruim goedkeuren. Dan sta je met je pies in de wind, heet het in West Vlaanderen. En natuurlijk zeg je dan, zo stoer als je twijfels het toelaten, dat de democratie beslist en dat jij maar een instrument bent van je beweging, en de basis het laatste woord heeft. Maar het doet pijn, geloof me. Voor jezelf , voor je positie als leider en voor je waardigheid als onderhandelaar.
En dan denk je terug en weet je nog welk een sterk signaal werd gegeven met de staking van 13 februari en dat die sterkte niet in het resultaat is terug te vinden. En natuurlijk heb je heel wat patronale eisen geblokkeerd, zoals de flexibiliteit, degressiviteit van wlh-uitkeringen, de ADV, de opleiding die met ontslagvergoeding zou moeten betaald worden. Maar een akkoord wordt niet afgerekend op wat je hebt tegengehouden. Wat er in stond was onvoldoende voor de ABVVers. Een zeer matige loonsverhoging ten opzichte van de winsten, nog eens benadrukt door een onvoldoende verhoging van het minimumloon die de kloof met de andere lonen niet dicht. Er is wel een welvaartsenveloppe, maar de werkenden beslissen binnen de syndicale democratie. Zij zijn nog niet ziek, of gepensioneerd, of werkloos, of ongeschikt, of solidair.
Misschien was het beter geweest om iets minder geloof te hechten aan de goede afloop van de onderhandelingen en tijdens die fase eens terug te koppelen en te dreigen met opstappen om de acties een verder elan te gunnen maar ik was er niet bij ; en die move had waarschijnlijk voor andere besognes gezorgd.
De voorzitter van de Algemene centrale was er wel vlug bij om duidelijk te maken dat zij niet meewilden. Verstaanbaar, zij hebben sectoren met hoge lonen die niet kunnen leven met 1.1% en de welvaartsenveloppe niet prioritair achten. Zij hebben ook sectoren met lage lonen die niet kunnen leven met een te kleine verhoging van het minimumloon als je het vergelijkt met het eisenbundel. Hiermee bepaalde hun voorzitter ook zijn positie en die van zijn centrale binnen het ABVV. De metaalcentrale daarentegen, die het meeste stakers leverde op 13 februari lijkt te falen om de verzuchtingen en de strijdbaarheid van haar leden om te zetten in een beslissingsmacht binnen de grote organisatie.
En daar stonden we dan ; op onze favoriete plaats, alléén en gefrustreerd en onze wonden likkend. Net als 4 jaar geleden. Wat leren wij moeilijk ! De groep van 10 is de groep van 8 geworden. ABVV telt daar niet meer mee en zal mogen plaats nemen aan de hoek van de tafel. s Anderendaags al dwingt de premier het ABVV op de knieën : goedkeuren of helemaal geen welvaartsenveloppe. Even het verschil tussen een KB en een parlementaire discussie uitgelegd aan dummies. Onze vakbond blijft, trouw aan haar karakter, tegenspartelen, maar keurt toch 4/5 goed van wat zij heeft verworpen. Anderzijds overtuigd zij de sociale partners om terug te onderhandelen over het minimumloon. ABVV dwingt zo een herkansing af, en wil die in de verf zetten met een actie op 14 mei. Met deze beweging herstelt zij ook de evidente solidariteit van het interprofessioneel akkoord. Afwachten of deze herkansing van de overige partners een resultaat wordt gegund !
Wat echt fout zit is het kader waarbinnen het IPA moet onderhandeld worden, en dat is het keurslijf van de berekening die de centrale raad voor het bedrijfsleven oplegt. Als de ABVV verantwoordelijken er in slagen om dit weg te werken tegen het volgende IPA hebben zij goed werk geleverd ; en een beetje politieke steun zal welkom zijn ; wat dan weer een uitdaging is voor 26 mei.
Marc Boone
Volgende week terug een normale economiewather, met een weekoverzicht.
Groeten,
Stefaan.
06-04-2019 om 17:48
geschreven door achturencultuur 
|
