Onze eigenste Carlo Wynants is met zijn band Toeternitoe, met allerlei Limburgse lekkernijen onder de arm, naar Italië getrokken. Hij verteld zelf waarom:
In de mondaine badstad Cervia, op een boogscheut van Rimini, viert men ieder jaar het huwelijk met de zee, oftewel Sposalizio del mare.
Dit dateert al van 1445. Volgens de legende keerde de Bisschop van Servia teruguit Venetië toen hij en zijn gevolg op zee verrast werden door een storm. Hij deed een belofte dat als hij en zijn bemanning gespaard zouden blijven, hij zijn pastorale ring aan de zee zou schenken en zo geschiedde.
Vanaf die tijd werd dit een traditie, een Europese stad schenkt een ring, en deze wordt na een mis in een optocht naar de haven gebracht en ingescheept. Dan wordt hij omkadert door historische schepen en op zee wordt bij in het water gegooid.
Een groep jongeren duikt deze dan op. Diegene die deze ring opvist, wordt geluk en welvaart beloofd.
De ring van 2010 werd door Hasselt geschonken. Een delegatie van 50 personen reisde af naar Italië en nam streekproducten mee, waar Limburg trots op is: Hasseltse jenever en speculoos, stroop Vanlooy, Limburgse bieren, chocolade van Meesterchocolatier Boon en de Sfeerband Toeternietoe.
Dit alles werd door de inwoners van Cervia zeer gesmaakt. Na enkele Hasseltse jenevers en pintjes werd er gedanst op de muziek van de band, die op zin beurt deze zaken uiteraard ook moest proeven. Carlo en zijn maten hebben de verbroedering zeer intens beleefd. s Avonds werd er luidruchtig slapen gegaan en s morgens met bonkend hoofd opgestaan, daartussen hebben we in de stad er de ambiance ingehouden.
Cervia is ook zeer bekend voor zijn zeezout wat op ambachteijke manier gewonnen wordt, en natuurlijk voor zijn toerisme met 4,5 miljoen overnachtingen per jaar is dit toch een topper aan de Adriatische Kust.
Bij deze de exploten voor Toeternietoe zijn te bekijken op Utube.toeternietoe in Italië.
Op zaterdag 26 juni organiseerde Caterpillar Inc. een voetbaltornooi in Metz.
Met een delegatie uit Lummen en een delegatie uit Houthalen, reden we met de bus richting Frankrijk. Alles sjotters zetten hun beste beentje voor, maar het mocht niet baten. Noch Lummen noch Houthalen wonnen de match. Doch, dat kon de pret niet derven. Het was een snikhete dag en de drank vloeide rijkelijk. Genoeg stof tot plezier, dus...
Toen ze me vroegen om een verhaal te schrijven over 1 van mijn hobbys voor t Rood Slimmeke heb ik geen minuut getwijfeld.
Ik ben altijd al een hondenliefhebster geweest en dat bleek ook zo na het overlijden van mijn vorige hond Linca. Haar heb ik 11 jaar geleden gered uit het dierenasiel van Genk. Ze was toen +/- 7 maanden, zindelijk maar enorm agressief tegenover andere honden en ontzettend bang van mannen.
Heel wat jaren gesleten in de hondenschool en op gehoorzaamheid getraind en direct daarna agility. Agility kan je best vergelijken met jumping waarbij paarden over hindernissen moeten springen, maar bij honden hoort daarbij de slalom, vertesprong, springplank (wip), Wekelijkse doorgedreven trainingen en je kan al snel mee op competitie. Heb ik bewust niet gedaan met Linca, wij hadden er nog graag wat plezier aan, en zagen dan competitie dan ook niet zitten.
Thuis had ik zelf wat toestellen ineen gezet met afvalhout, een paar hoogtesprongen, een wip, waar we regelmatig mee oefenden als het mooi weer was buiten.
Linca ging ook elk jaar mee op vakantie met de auto, Frankrijk en Duitsland. We maakten er lange wandelingen, van toch wel 8 uur. De laatste jaren van haar leven was ze tot bezinning gekomen en was ze veel minder agressief tegen andere honden, maar voor mannen bleef ze toch op haar hoede.
Zo is er ooit een elektricien op bezoek geweest en ze week geen meter van zijn zijde, ik ben toen bij haar gebleven zodat ze geen domme dingen ging doen, achteraf gebleken was dat die man niet recht in zijn schoenen stond, ze heeft toen voor ons gezorgd. Zo zie je maar, honden voelen of je goed van hart bent of niet.
Met Linca ging ik graag wandelen, vooral s avonds, ik had dan ook geen schrik want ze beschermde mij enorm, ze was ook best wel angstaanjagend om te zien, maar ze was de beste waakhond die je kon indenken.
We hebben haar zon twee jaar geleden moeten laten inslapen. Van het ene moment op het andere was ze ziek geworden en ongelooflijk lusteloos. Wat we wel opmerkte was dat ze een buikje kreeg, maar wij dachten dat het van de ouderdom kwam. Tot ze plots op een avond hevig braakte en niet meer recht kon. Eerst nog een dierenarts van wacht gebeld en haar meegenomen op haar matje, zo de auto in en bij de dierenarts in zijn prakrijk. Ik zag aan de dierenarts zijn gezicht dat de situatie goed fout zat. Hij nam een echo van haar buik en zag dat die vol bloed zat. Geen enkele seconde hebben we getwijfeld toen de dierenarts vroeg om te operen. Zo gezegd, zo gedaan, haar achtergelaten met een zeer klein hartje.
De volgende dag teruggebeld om te vragen of alles goed is verlopen. Dit is wat hij zei: Ik heb haar milt eruit gehaald, helemaal verschrompeld en de lever is ook aangetast en de gezwollen buik kwam doordat ze er 2 liter bloed in had zitten. Ik dacht dat de wereld bleef stilstaan op dat moment. We kregen ze al snel mee terug mee naar huis, ze recupereerde goed en eten was ook geen probleem. Maar ze is nooit nog de oude geweest en ging terug zeer snel achteruit, zelfs zo snel dat ik de buurvrouw inschakelde op af en toe een kijkje te komen nemen als we werken waren. Ze vermagerde zo fel en er zat ook geen fut meer in, dat we toen besloten hebben om haar uit haar lijden te verlossen.
Maar een dag later hadden we al een andere hond. Het verdriet is er niet minder om, maar je kunt je zinnen verzetten bij deze hond.
Eerst naar het asiel van Genk, niets wat ons kon bekoren. Toen we ons geval uitlegden, zeiden ze dat er s anderendaags een Engelse Cocker zou binnengebracht worden. Wij waren direct geïnteresseerd natuurlijk. Wij hebben het adres gekregen van die mensen en zijn er direct naar toe gereden. Diezelfde avond is Astro bij ons komen wonen. We hebben er nog geen seconde spijt van gehad, alhoewel het in het begin geen gemakkelijke hond was, Hij haalde uit naar ons als ie zn goesting niet kreeg. Vooral als je met eten bezig bent. Hij heeft ons in het verleden al heel wat leed gekost, niet alleen met bijtwonden maar ook blauwe plekken op onze handen en armen.
We hebben hem nu al 2 jaar en willen hem toch niet meer missen. Alles samen is Astro toch al zon 5 keer gaan lopen en hebben we hem al eens bij mensen thuis moeten gaan halen. Hoe dat ie daar geraakt is, weten we nu nog altijd niet. Da was even schrikken zeg, na de middagpost, net voor onze vakantie was ie weggelopen en zat ie binnen bij mensen in de keuken. Je moet maar durven hé?
In het begin zijn we met hem naar de hondenschool gegaan omdat er geen huis mee aan te vangen was. Ze hebben er ons zeer goed begeleid en getraind totdat onze rosse bij 2 minuten down er na een paar seconden de brui aan gaf. Hij zag in de open wei iets verder andere honden agility doen en vond dat blijkbaar beter. Niet lang daarna zijn we gestopt met de hondenschool en voldeed hij aan onze normen.
Hij gaat nu al voor de derde keer mee op vakantie en dat lukt zeer goed. Hij zit ontzettend graag in de auto en vindt de lange ritten van +/- 10u de max. Ook in de fietskar zit hij graag, zolang hij er maar bij is.
Ik ga nu moeten afsluiten want ik zie Astro veel te dicht bij de omheining kruipen, .
Graag had ik nog éen ding willen zeggen :
Linca, ik zal je nooit vergeten, je bent een geweldige hond, rust zacht.
Op vrijdag 8 januari 2010 werd er nog eens ne parkingdrinkt gehouden. Dit keer geen zomerse verfrissing, maar een echte, sfeervolle, winterse borrel ! De sfeerbeelden spreken voor zich.
Op zaterdag 28 november was 't weer zover. De bende van Cat werd nog eens losgelaten op een personeelsfeest, dat dit keer in het teken stond van 'Sinterklaas'. Het kind in ons werd boven gehaal en we gingen helemaal uit de bol.
Als trouw ABVV-lid en zoals ik beloofd had aan Peggy iets voor men vertrek , zou ik in de volgende editie van het Rood Slimmeke nog een laatste verhaal neerschrijven, zoals jullie dat ook gedaan hebben in MIJN Rood Slimmeke... Alvast nog eens allemaal bedankt daarvoor, want dat was de mooiste herinnering die ik kon krijgen!!! En vooral gij Peggy voor al dat typ- en knutselwerk nog na u zware werkuren toen! J
Ik ben jullie zeker nog niet vergeten hoor! Ik denk zelfs dat dat ook nooit gaat gebeuren, ik heb tenslotte 3 jaar bij Cat gewerkt en dat vergeet ge niet zomaar! Ik weet dat ik soms een heel ambetant iemand kon zijn, maar ik hoop toch dat de meesten onder jullie me beter herinneren als dat (buiten gij dan Stijn, u begrijp ik als ge me zo blijft herinneren, maar al bij al heb ik toch ook wel een lachend gevoel overgehouden aan alle discussies die wij gehad hebben zenne!) J Greet & Fusia zullen die ambetante trekken zeker wel van me overgenomen hebben dus jullie zijn op één of ander manier nog niet van me af.
Als jullie moesten denken dat ik op men lui kont gezeten heb na men vertrek, zal ik jullie geruststellen dat dat zeker niet zo geweest is! Ik was hopeloos op zoek naar een voltijdse, 20 dagen durende job, maar dan ook maar 20 dagen en geen dag langer, dacht ik... Ik heb uiteindelijk 22 dagen gewerkt als verkoopster in een klerenwinkel. Wel ik kan jullie verzekeren, op Cat vond ik het niet altijd even leuk te moeten doorwerken (daarom deed ik het gewoon niet altijd) maar werken als verkoopster is het saaiste wat ik ooit gedaan heb!!! Ikmocht nochtans van men hobby men beroep maken want in tegenstelling van bij ulle, moest ik hier heeeel veel praten met de klanten, ge zou dan denken dat ik de job van men leven gevonden had misschien maar dat was totaal niet zo! Het was er dan ook nog eens verschrikkelijk koud door die aircos in de winkel aja want klant is koning he, mensen kwamen bezweet binnen maar ikzelf was stijfbevroren met men teenslippers aan de eerste dag! Zo verkocht men baas al winterkledij, dacht hij... Uiteindelijk zat men 4de weekcontract erop, men geluk kon niet op, eindelijk kon ik gaan doen wat ik wou en al maanden naar streefde en veel voor over gehad heb.
En zo begon ik dan op 1 september terug met school, na 5 jaar, echt wel wennen ze zo terug op de schoolbanken J Deze week heb ik dan men eerste lessen gehad, ondanks ik voordien, en nu nog meer besefte dat het zwaar gaat worden en dat ik men hersenen terug helemaal op gang moet brengen na al die feestjes de afgelopen jaren, ben ik er helemaal klaar voor! Na men eerste stagedag verleden week nog meer, vanaf de eerste dag had ik door dat dit echt iets is wat ik graag doe, waarin ik mij wil specialiseren en waarin ik me wil bewijzen. Ik vind het enorm boeiend om met deze jongeren bezig te zijn, hun problemen te delen en proberen op te lossen, dus ik denk dat ik eindelijk na al die jaren men ding gevonden heb! Hoop dus met me mee dat alles goed blijft gaan, want terugkomen naar Cat zie ik echt niet zitten (en de supervisjes zeker ook niet denk ik J )
Maar...
Dit wil niet zeggen dat ik jullie niet mis, dat ik niet meer denk aan alle toffe momenten die we samen gehad hebben en de streken dat we uitgestoken hebben!!! Jullie zullen steeds in men achterhoofd blijven! Ik blijf enorme goede herinneringen aan Cat overhouden, want alle slechte ben ik alvast vergeten want zo zit ik nu eenmaal in elkaar, no hard feelings!
Wanneer er binnenkort nog eens een Cat-feestje is zal ik er zeker aanwezig zijn, en dit samen met men beste vriend ... jaja minimaal 1 fles witte wodka! ;)Dan gaan we der allen nog eens een dik feestje van maken zodat jullie me zeker niet vergeten, want ik vergeet jullie nooooiiitttttt!!!!
Vriendinnen, collegas, vijanden, exen, houd de moed erin, ziet da gelle ulle tracks blijft halen zoals ik steeds gedaan heb J en ook al is er eens een minder moment, altijd positief blijven denken en wetende dat ik jullie blijf steunen als trouw ABVV-tje ;)
Zoals de meeste onder jullie wel weten is onze lieve ex-collega Veerle Raemen vorig jaar voor een jaar naar Thailand vertrokken. Omdat we een jaar zolang vonden zijn we haar in april achterna gereisd, om haar een bezoekje te brengen en te zien hoe haar leven daar is.
We zijn op 7 april 2009 vertrokken. De vlucht heeft 11 uur geduurd. We waren stikop toen we eraan kwamen, maar gans blij toen we haar terug zagen!
Onze reis kon beginnen. We waren in Bangkok aangekomen, van daaruit hebben we een 6u durende rit met de bus ondergaan, naar Chumpon. Doodop waren we. Ons eerste guesthouse was een kamertje met drie eenpersoonsbedden en een poster van Finding Nemo tegen de muur. Geslapen als roosjes en de volgende ochtend vroeg opgestaan om de boot te nemen naar Kho Phan Nang. Het werd een helse rit, iedereen was ziek op de boot. Blij dat we waren aangekomen, hebben we eerst ons tweede guesthouse gezocht. Eens alles geïnstalleerd zijn we er op uit getrokken. Wa gewinkeld, gegeten en goed gedronken. Dan terug gaan slapen om fit te zijn voor de Full Moon Party de volgende dag!!
Die dag regende het pijpenstelen, dachten echt da het feestje ni ging doorgaan! Maar tegen de avond was het terug goed en konden we beginnen!! Een feestje zoals we nog nooit een hebben meegemaakt! De grootste standfuif, met kraampjes waar ze bukkets verkochten (emmerkes vol met drank. Mmmhhh).
De volgende ochtend goed uitgeslapen. We hebben daar brommerkes gehuurd om de buurt wat te verkennen. Het ging niet zonder slag of stoot maar wel heelhuids terug geraakt. Dit was de laatste avond in Kho Phan Nang, dus daar weer goed gevierd zodat we de volgende dag de boot konden nemen naar Kho Toa.
Een echt droomeiland!! De eerste avond de buurt wat verkend en een snorkel tripje geboekt voor de volgende dag. Het snorkelen was geweldig. Ons Caroline heeft haar angst voor water overwonnen. We zijn met de boot rond het eiland gevaren en 3 keer gestopt om te snorkelen. De 4e keer stopten we aan een eiland en moesten we betalen om erop te kunnen. Maar zo koppig als we zijn hebben we dat ni gedaan. Lol. We zijn met de kapitein en zijn hulpje naar een afgelegen plek iets verder gevaren, daar gestopt is de kapitein achter vis gaan duiken en zijn Veerle en ik terug gaan snorkelen.
s' Avond terug gekomen, helemaal verbrand, zijn we met 2 Thaise mannen (vrienden van Veerle) een feestmaaltijd gaan eten. Met pijn in ons hart zijn we daar moeten vertrekken. We hadden een nachtboot terug genomen naar Chumpon. s' Oochtends aangekomen hebben we terug een bus genomen naar Bangkok.
Het was normaal de bedoeling om daar een nachtje te blijven, maar met de rellen daar hebben we het toch ni geriskeerd en die avond braaf vertrokken naar Chang Mai.
Daar zijn we 3 dagen gebleven. Caro en ik hebben een training tot Hamut gedaan. Da betekend da we op de olifant mochten zitten. We hebben die mogen wassen en insmeren met modder. Dit was echt geweldig! Wist niet dat olifanten zo lief konden zijn! En de begeleiders waren geweldig!
Van Chang Mai zijn we verder gereisd naar Pai. Dit is een hippie stadje! Een echt rustig plekje waar je volledig kon genieten van de bananencake met chocolade. Veerle en ik zijn er een dagje opuit vertrokken met de brommerkes en Caro heeft een dagje kunnen genieten van de rust!! We hebben uitzichten gezien als nooit tevoren.
Ons guesthouse was geweldig, de beste van allemaal!! We hadden een bamboe hutje met een terrasje met daar een hangmat aanvast gemaakt. Niks beter als s' morgens wakker worden en dan zo in je hangmat te kruipen met weer een geweldig uitzicht!
Het was weer tijd om te vertrekken en zijn terug gereisd naar Chang Mai. Daar was het op dat moment Thais Nieuwjaar. Dat betekend da ze rondrijden en langs de kant staan met duizenden liters water om je nat te maken. De volgende dag zijn we weer naar Bangkok gereisd. Daar hebben Caro en ik wat tempels bezocht.
De reis was bijna gedaan en om het af te sluiten hebben we de laatste avond gevierd op de Khoasanroad!! Een straat vol cafe's!! Echt iets voor ons! De bukkets vloeiden weer rijkelijk en ons Caro heeft er eentje gewonnen met een weddenschap.
We hebben er mensen leren kennen, onder andere AJ, een Americaan. Die hebben we wat Nederlands geleerd: Poemel, sjeet en oep ouw bakkes kan hij vloeiend zeggen. Lol.
Na een avondje vol met drank zijn we al waggelend naar ons guesthouse gegaan. We moesten normaal om kwart voor 7 ons busje halen om naar de luchthaven te gaan. Maar dat is ons niet gelukt. Had 4 wekkers gezet maar die hebben we niet gehoord. Als ik dan uiteindelijk dan toch wakker werd was het al half 9. Vol paniek Caro wakker gemaakt. Heel snel afscheid moeten nemen van Veerle en zo in volle vaart met de taxi naar de luchthaven gereden. Om 5 na half 10 moesten we ingecheckt zijn en om 5 voor half 10 waren we daar!
Gans blij da we waren. Zo de vlucht terug naar huis. Thuis gekomen de souvenirs uitgedeeld en 3 dagen geslapen! Lol.
Het was een geweldige reis om zeker nog is over te doen!!
Hoi Catjes (al dan niet om zonder handschoenen aan te pakken...),
Op deze website kan je allerlei foto's vinden, die getrokken zijn op Cat-party's, parkingdrinks, recepties, sinterklaasfeest, ... Ook de hobby's van enkele van je collega's kan je hier terugvinden (deze hobby's kregen eerder al een plaatsje in ons 'Rood Slimmeke').
Heb je zelf nog leuke foto's van een Cat-activiteit? Of wil jij ook je hobby met je collega's delen? Mail ze mij dan door, dan zal ik ze zeker op de site bijzetten. (Dit is uiteraard enkel voor de werknemers van Caterpillar Lummen en Houthalen).
De foto's van deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Dwz dat ze NIET gekopieerd mogen worden!!! Indien er collega's zijn, die deze foto's graag in hun bezit hebben, hebben wij hier geen enkel probleem mee. Doch, gelieve dan even een seintje te geven, zodat we ervan op de hoogte zijn. Als er mensen zijn die liever niet hebben dat hun foto op deze website verschijnt, gelieve dit dan ook even te melden, dan zullen wij de betreffende foto verwijderen.
BEKIJK OOK ONZE LINKS!!!! (deze links vind je terug in de rechterbalk op deze pagina, onder 'zeer leuke en nuttige links') - www.ABVV.be (de website van ABVV) - www.vlaamsabvv.be (de website van Vlaams ABVV) - www.btb-abvv.be (de website van de Belgische TransprotarbeidersBond) - www.abvvlimburg.be (website van ABVV Limburg. Hier vind je alle openingsuren en aan woordje uitleg over alle centrales.) - www.bloggen.be/Abvvsyndicaleinformatie (hier vind je allerlei informatie betreffende vakantie, contracten, klein verlet, ...) - www.bloggen.be/abvvcaterpillarpictures (Hier kan je de gekke bekken van je collega's bekijken.)
We hebben het met z'n allen gepresteerd om 1 jaar door te komen zonder werkongevallen. Hiervoor werden wij (de werknemers van Cat Lummen en KTG) beloond met een lekker stukje cake.
Stephanie Tessens vertelt over haar Argentijns avontuur.
Normaal gezien lees je hier over iemand zijn hobby. Deze keer gooien we het over een andere boeg, hoewel mijn Argentinië avontuur een beetje kan opgevat worden als een soort hobby. Ik ben Stephanie Tessens, de meeste kennen me als Steph de teamleadster van VOR , en ik hou van alles wat me een kick bezorgd. Argentinië en het Wipe Out gebeuren hebben me dan ook de kick gegeven die ik na het skydiven zocht!
Wipe Out is een tv programma ontstaan op Amerikaanse bodem. Wie is er anders zo gestoord om zon programma uit te vinden?! Het is een afvallingsrace van vier ronden waar de winnaar 10 000 euro krijgt. Er zijn een vijftal afleveringen. Per aflevering heb je tien Belgen en 10 Nederlanders met telkens evenveel mannen als vrouwen. De meeste denken dat het een soort van Expeditie Robinson proeven zijn, maar het is totaal iets anders. Beschreven in twee woorden: hilarisch gestoord! Vooral voor de mensen die er naar gaan kijken. Een afvallingsrace met modder, water, springballen in de lucht, sweepers, draaimolens, immens hoge glijbanen en dergelijke. Het stuntteam van Fear Factor was aanwezig om alles zo veilig mogelijk te laten verlopen, voor zover dit mogelijk was! Mijn roommate is tijdens ronde 1 al naar het ziekenhuis gevoerd voor een check up.
Hoe ben ik hier in terecht gekomen? VTM heeft een tijdje terug een trailer uitgezonden om mensen te recruteren voor de castingday. Je moest je inschrijven met een foto en je motivatie. Ik kreeg snel te horen dat ik naar de castingday mocht komen. Hier moest je een vragenlijst invullen met vragen zoals: wat was het meest beschamende moment uit je leven, wat ik hier niet nog eens ga neerschrijven. Maar de vragen alleen al waren absurd! Daarna volgde een fysieke proef, een soort reis rond de wereld op tijd. Een week later kreeg ik te horen dat ik geselecteerd was en 20 september zou vertrekken naar Argentinië. Ik zat gewoon met mijn verjaardag in Argentinië! Het euforische gevoel dat ik toen had, komt nu nog steeds terug als ik aan Wipe Out denk. Zeker toen ik van de supervisors mijn verlof een beetje mocht verschuiven, anders was dit alles niet mogelijk geweest.
We kregen een heleboel richtlijnen mee en natuurlijk een dik contract. Waardoor ik niet veel kan en mag zeggen over het Wipe Out gebeuren zelf. Het gebruik van de logos in onze fotos is al zeer gevoelig. Alles moet strikt geheim blijven tot na de uitzending, die normaal voorzien is begin maart.
Wij zaten in Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië. Het is een mooi en vrij goedkoop land. We hadden een leuke hechte groep waardoor elke dag een feest was. Ik heb er echt leuke mensen leren kennen, zeker mijn room mate. De reis op zich was al een pracht ervaring, maar Wipe Out heeft me de kick bezorgd die ik zocht. Ik dacht op een gegeven moment f*ck, waar ben ik mee bezig. We hebben alle twintig een kwalificatieronde moeten doen op tijd. De deelnemers die nog niet geweest waren zaten in tent 1. Degene die de proef hadden afgelegd werden begeleid naar tent 2 via een andere weg zodat we elkaar niet zagen. We hebben dus de andere deelnemers de kwalificatie niet zien afleggen en onze tijden weten we nog altijd niet. De beste 12 gingen door naar ronde 2 en vanaf dan valt er telkens de helft af, tot je de finale speelt met drie overblijvers. De beelden die gemaakt zijn en effectief uitgezonden gaan worden, zijn voor ons ook nog onbekend. In ons contract staat dat de producers niet eens verplicht zijn beelden van iedereen uit te zenden! Het blijft dus nog afwachten of ik wel degelijk op je televisiescherm ga verschijnen. Maar als ik ga verschijnen dan zal het zeker lachwekkend zijn!
Ik zou het hele avontuur zeker opnieuw willen overdoen! De tv set, de mensen achter de schermen, de mooie presentatrices en de feestjes met de crew. De kick is de hoofdmotivatie want voor andere tv programmas zal ik me zeker niet inschrijven. Filmpjes van Wipe Out vind je met hopen op You Tube als je niet kan wachten tot maart. Dus wie weet zie je me in maart wel verschijnen op VTM, ondertussen ga ik al op zoek naar een nieuwe uitdaging!
Op zaterdag 29 november kwam de Sint weer langs. Dit jaar bracht hij een bezoekje aan het magazijn van Houthalen. Alle werknemers waren uitgenodigd om met of zonder kinderen een hapje en/of een drankje te komen nuttigen.
De laatste tijd zijn er weer wat mensen vertrokken bij Caterpillar. Enkele weken geleden namen we afscheid van ons Cat-monument Ludwig Sterk, en vorige week namen we afscheid van onze sympathieke Jeff Reymen.
Om dit afscheid een beetje in de spottlights te zetten heeft Johny Lambrechts een feestje georganiseerd (bij hem in de tuin). Maar niet alleen dit afscheid werd gevierd, maar er waren ook twee jarigen, waaronder Pascal Luyckx en Johny himself. Dit kon natuurlijk ook niet ongevierd voorbijgaan.
We mogen kennismaken met de sportieve hobby van niemand minder dan ons ABVV-CPBW-lid, Alain Delmot: Boogschieten.
Ik denk niet dat ik mij moet voorstellen maar zal het toch even doen voor diegene die me niet kennen. Ik ben Delmot Alain, papa van een zoontje van vier jaar. Ik werk bijna zes jaar bij Cat, waar ik teamleader ben van het Outbound-team op Small-Parts. Ik vertegenwoordig jullie allemaal op vlak van veiligheid, en dit natuurlijk bij de beste partij: het ABVV.
In mijn vrije tijd doe ik aan boogschieten. Dit doe ik in competitie verband en dit al sedert 1993. Onze club doet alleen mee aan de zomerschietingen. Dit begint ongeveer in Mei en eindigt eind September. Daarna beginnen de winterschietingen, maar daar doen we niet aan mee.
Wat houd dat in? We hebben twee kampioenschappen. Iedere schutter krijgt tien pijlen om zoveel mogelijk punten af te schieten.
Onze gewest schietingen; dat zijn ongeveer een acht tal clubs, die onderling voor de meeste punten schieten. Ook schiet iedereen voor zichzelf en om het meest punten.
En dan hebben we ook nog provinciale schieting; dat zijn ongeveer een veertigtal clubs. Ook daar wordt bovengenoemd systeem gehanteerd.
Ik probeer één maal per week te gaan oefenen
De boog waar ik mee schiet heeft veertig kg trekkracht. Daar kan je zon veertig meter mee omhoog schieten. We gebruiken pijlen met stoppen op, en niet met een scherpen punt. We mikken op stopjes van ongeveer één centimeter, die ongeveer op een hoogte van 27m bevestigd zijn. Deze moet je dan afschieten.
Ook schieten we op liggende wip. Die staat zeventien meter van je af en ook daar staan van die stopjes op. De spelregels zijn het zelfde.
De punten zijn als volgt
-één punt
-twee punten
-drie punten
-vier punten
Op de drie onderste rijen staan achtentwintig punten (dit zijn vogels). Op de derde rij zijn de twee buitenste twee punten (deze noemt men de kal). De vierde rij, of de twee die links en rechts alleen staan, zijn drie punten waard (die noemt men de zijne). Het bovenste stopje is vier punten waard (ook de Koning genoemd).
Iedere Gilde broeder heeft een drinkbeker met zijn eigen naam op. Deze wordt geregeld bijgevuld.
Ook hebben we onze Koning schieting elk jaar. Dit gebeurt op zevenentwintig meter hoog en dan staat er maar één vogeltje op. En wie die het eerst afschiet mag Koning voor één jaar zijn.
In de 15 jaar, die ik bij de club ben, ben ik toch al enkele keren in de prijzen gevallen. Ik heb drie keer Koning geschoten, ben één maal eerste van Brabant geweest, ben drie keer tweede geweest en ben twee keer op de derde plaats geëindigd.
Deze sport eist ook enige voorzichtigheid. Je moet je pijl en bogen regelmatig goed nakijken of er niets aan scheelt.
Ik schiet zon drie tot vier pijlen over per seizoen. Zo is vorige maand de pees van mijn boog afgevlogen en het uiteinde van de boog is in mijn gezicht geslagen. Gevolg: drie draadjes in mijn voorhoofd. Gelukkig is het goed afgelopen en alles is terug in orde (voor zover dit nog kan natuurlijk ).
Onze Directeur Hans Vander Perre geeft er de brui aan. Hij laat Caterpillar achter zich en gaat een nieuwe uitdaging aan bij SKF.
Op 1 oktober zal hij officieel Cat verlaten. Toch hadden we al een presentje voorzien op 25 september. Toen Carolien Putzeys hem zijn afscheidscadeau wou overhandigen, bleek hij plots 'te emotioneel' om dot in ontvangst te nemen. Zijn geschenk werd dan maar symbolisch overhandigd aan 'een onbekende' Mick.
