Eerlijk gezegd, ik had er nog nooit van gehoord. Semana Santa in Sevilla. Witte donderdag en goede vrijdag zijn hier onwerkelijke feestdagen. Door de hoofdstraten van de binnenstad gaat er dan dag en nacht een indrukwekkende prosessie uit. Grote beelden, geplaatst op versierde platformen worden door groepen mensen door de stad gedragen. Hoeveel mensen er onder één beeld staan weet ik niet, maar het zijn er erg veel. Vóór ieder beeld lopen tientallen mensen, gekleed in een pij en een puntmuts. Zij dragen soms grote kaarsen, een kruis of een staf. Anderen dragen niets. Maar die hebben dan soms wel snoep bij om aan de kinderen te geven die onderweg naar de ommegang staan te kijken. In de straten staan staan de mensen rijen dik. Alleen op de betalende zitplaatsen is het vaak rustiger. Ik vond het leuk om eens te zien.

De heenreis is al goed verlopen. Morgen voormiddag mag ik normaal gezien mijn fiets gaan ophalen en zaterdag begin ik dan te trappen. Ik kijk er stiekem al een beetje naar uit.

Marco de Italiaan zei gisteren aan tafel dat hij de 10 laatste kilometers de lelijkste vindt van gans de camino en die met de bus zou doen. En ik ben het helemaal met hem eens. 

Het is vandaag alweer een regendag op de camino Francès. De momenten dat het droog is zijn schaars. Toch heb ik mezelf een doel gesteld. De luchthaven van Santiago. Dat is 30 km. Daarna zou ik verder stappen tot de eerstvolgende plaats waar ik kan slapen en morgen de laatste 9 km uitlopen. 

Onderweg zie ik Marco weer in een hippie bar. Ik blijf er eigenlijk te lang plakken maar vind het niet erg. De eerste 20 km is het echt wel druk. Voor elke minuut dat je stopt, passeert er minstens één pelgrim. Om drie uur heb ik in Pedrouzo de eerste 20 km gedaan. Ik ga er iets eten en begin aan de laatste 19 km. Plots is het wel heel rustig op de camino. De regen zal zeker veel pelgrims in Pedrouzo gehouden hebben. Ik kijk nog eens goed op mijn gps hoe ik best naar de luchthaven stap.

Na 30 km ben ik aan de luchthaven. Net zoals vorig jaar ga ik langs bij Veuling en Iberia. Bij Veuling kan ik woensdag ochtend vertrekken en moet ik erg lang wachten in Madrid voor 260 euro. Donderdag vertrekken maakt de zaak niet beter. Spijtig voor haar dat zij niet beter op haar computer heeft gekeken want de optie voor morgen heeft ze niet vermeld. Alhoewel de vlucht door hun behandeld wordt. Bij Iberia hebben ze woensdag geen plaats meer en donderdag waren de uren ook niet zo schitterend. Maar ze zegt dat ik morgen een directe vlucht naar Brussel kan.krijgen voor 160 euro. Ik zou haast gek moeten zijn om dat te laten schieten. Ze begint aan de boeking maar iets wil er niet lukken. Wanneer ik vraag of er een probleem is ontkent ze dat. Maar na een half uur zegt ze dat er een probleem is met het afprinten van mijn boarding pass. Ik kan alleen een print krijgen van mijn boekingsbevestiging. Ze zal alles ook verzenden via email. 

Ondertussen is het 18h00. Ik heb besloten een stukje de bus te nemen tot aan het busstation en van daaruit verder te gaan. Die van 18h00 is net weg. Een half uurtje later komt de volgende en om 18h45 begin ik aan het laatste stukje van mijn reis. Vond ik het erg dat ik deze 8 km de bus heb genomen? Ja en nee. Ja. Ik had het graag uit gestapt en nee want Marco heeft gelijk. Er is niets mooi aan een grote weg naar de stad en het passeren van de autostrade.

Ik was nog op tijd voor het afhalen van mijn compostelana. En gelukkig maar. Het is er niet normaan meer. Iedereen moet er zijn rugzak leeg halen onder een paraplu. Ik kan mij niet voorstellen hoe ze dat doen als er een rij van 200 pelgrims staat te wachten. Wanneer ik re buiten kom is het aan het stortregenen en mijn poncho ligt nog bij de man van de securety. Wanneer het ergste voorbij is ga ik er door. Ik heb nog net even tijd om langs de kathedraal te gaan en zoek me een hotel. Om 20h45 kan ik de laatste pelgrimsdag wegspoelen onder de douche. 

Later op de avond zoek ik uit hoe ik mijn boarding pass kan krijgen. Via de website van Iberia moet het lukken. Ik ga langs de receptie van het hotel waar ondertussen de nachtwacht aan haar taak is begonnen. Via haar pc kan ik meer plaatsen reserveren dan via mijn gsm. De voorste 3 rijen zijn nog leeg maar kwamen er bij mij niet op. Ik kies voor stoel 1C. En ze drukt mijn instapkaart af. Zo kan ik alweer gerust gaan slapen. 

Ik wist het deze morgen eigenlijk al. Ik zou me alweer niet kunnen inhouden. En hoe dan nog! 

Deze morgen om 9 uur vertrek ik als laatste in het pensionnetje waar ik blijven slapen ben. De eersten waren undeetussen al een uur aan het stappen in de regen. Maar om tien voor negen klaart het op en komt het zonnetje zelfs even piepen. 

Drie uur lang loop ik hememaal alleen in de richting van Melide. Dan kom ik in een klein dorpje drie van de vijf mensen tegen die ook in het pensionnetje sliepen. 2 Argentijnen en een fransman. De Argentijnse man heeft problemen aan zijn knie en scheenbeen. Maar zij sturen hun bagage elke dag verder en hebben geen zalf bij. Ik moe toch ook drie keer per dag mijn voeten en benen verzorgen en dus geef ik hem wat voltaren van mij.

Een kilometer verder zie ik ze alledrie terug in een bar. En wanneer ik op het punt sta om te vertrekken komen de twee laatste Fransen uit het pensionnetje ook nog binnengewandeld.

Om half drie kom ik aan in Melide. Het gevreesde kruispunt waar de camino primitievo samen komt met de camino Francès. Het plaatje geeft 53 km aan. Vorig jaar werd het na drie uur altijd rustiger op de camino. Ik besluit dan ook om iets te reserveren en nog 14 km verder te stappen. 

Na het eten ga ik terug op pad. Maar ik ben het centrum nog niet uit wanneer het plots hevig begint te regenen. Net op dat moment loop ik voorbij een kerkje waar een man stempels in de credentials zet. Ik ga er schuilen, krijg er een stempel en steek er een noveen kaars aan.

10 minuten later is de bui over en ga ik verder. De Oostenrijker van gisteren komt me plots voorbij gestapt. Zijn vriendin is er nu niet bij. Die heeft de bus genomen omdat ze wat zizk was door een voedselvergiftiging. Ik laat hem gaan want hij stapt echt erg snel. Om 6 uur lom ik voorbij de mooiste hostel van gans de camino en daar zitten ze allemaal op het terras. De Italiaan, 2 Duitsers die ik niet ken, de Oostenrijker, zijn Duitse vriendin en zijn Argentijnse vriendin. Ik deink iets bij hen op het terras. Maar vandaag ben ik het die verder moet. Met enige tegenzin want het was daar wel leuk. Maar ja. Als ik iets reserveer ga ik er ook naartoe. Al is het met een lichte heimwee.

Over deze etappe valt niet veel te vertellen. De eerste 20 km verloopt voor het grootste gedeelte over een asfaltweg. Er rijden niet veel auto's, maar degene die er passeren voelen er niet veel voor om veel uit te wijken voor de pelgrims die er hun weg zoeken. En eigenlijk valt er ook niets te zien.

De laatste 8 a 9 zijn iets leuker. De weg is over het algemeen aangenamer om over te lopen. Ik zie er een Oostenrijker terug die ik op de camino del norte tegenkwam met een Argentijns meisje. De meeste mensen kende hen als het feestende duo. Nu loopt hij hand in hand met een Duitse die in Oostenrijk woont. Even later komen we een Italiaan tegen en zo lopen we al pratend verder. Plots vliegt de tijd. Een halve kilometer voor ik op mijn bestemming ben gaan we in één van de enige bars op dit deel van de camino iets drinken. Wanneer we om 18h00 weer verder gaan hebben zij een plaatsje gereserveerd in een herberg 6 km verderop. Het regent al een poosje en ik ben blij dat ik een halve kilometer verder kan gaan douchen. 

De kleding van vandaag bestaat uit een regenbroek, een T-shirt en een poncho. De kap van mijn poncho doe ik soms eens af wanneer mijn pet alleen volstaat. Toch is het soms onvoldoende. 

Bij het vertrek gaat het nog eens flink omhoog. Kort maar krachtig. Boven in het bos haal ik mijn i-pot voor de eerste keer deze reis uit mijn rugzak. Gans de dag houdt hij me gezelschap. 

Na 6 km kom ik terug in de bewoonde wereld. Aan de kerk staat een dame die me zegt dat ik in de kerk een stempel kan krijgen. Ik ben er vandaag de 27ste pelgrim die er passeert. Ze komen uit allerlei verschillende landen. Maar van de 2 Duitsers is er geen spoor. 

In het kerkje staat wel een mooi beeld van Santiago op zijn paard die strijd tegen de moren. 

2 km verder kom ik in Castroverde. Wanneer ik voorbij de kapper loop staat die wat te starendoor het raam. Hij had even niets te doen en ik heb hem dan maar een beetje werk gegeven. Daarna is het tijd om te eten en na het eten loop ik terug de regen in.

Er zijn momenten dat mijn lichaam op automatische piloot verder gaat en ik helemaal wegdroom door de muziek waar ik naar luister. Het grootste deel van de route verloopt op goed begaanbare verharde wegen waar helemaal geen verkeer komt. En dus kan.een dagje dromend verder lopen geen kwaad. Het is zelfs zo dat dit stukje maar enkele kerendoor de beschaving van enkelekleine dorpjes loopt. In 2 van die kleine dorpjes staan er tafels en stoelenbij enkele voedsel en drankautomaten. Bij degene waar ik gerust heb, stond zelfs een microgolf oven om eten uit de automaat op te warmen.

De laatste14 km heb ik nergens meer gepauzeerd. En dat hebben mijn voetjes toch geweten. Ze kregen het zwaar op einde. Ik was blij dat ik in Lugo aankwam. Ook aan regendagen komt een einde. Am is dat tot nog toe niet echt te merken. 

%%%FOTO1 %%%

De naam van A Fonsagrada zij me iets. Al kon ik me niet herinneren van wat. Tot ik deze morgen aan de tocht begon. Een kilometer na het dorp ging de route het bos in. Het leek wel of ik hier nog geweest was en dacht "deze bocht lijkt wel sterk op die waar ik drie jaar terug gestopt ben aan dat gore baancaffé". En ja, ik liep er door het bos achterdoor. Daarna leek gans de dag wel déja-vu. Drie jaar geleden fietste ik hier over de weg en vandaag liep ik over een bosweg die steeds links of rechts van dezelfde weg loopt. In de dorpjes hiervoor was ik precies gisteren nog geweest, maar het dorpje waar ik slaap kan ik me helemaal niet herinneren. 

De laatste 2 uur begon het te miezeren en voor morgen voorspellen ze de ganse dag regen. Dat worden dan 31 lange kilometers tot Lugo. En na Lugo volgt er iets als "de pelgrimshel". De laatste 100 km. Die moet je lopen om een composelana te halen. En nu dat de Paus van 2016 uitgeroepen heeft tot een heilig jaar, wordt het waarschijnlijk heel erg druk op de route de komende dagen.

Dikke wolken hangen in het dal boven het stuwmeer. Ik kan me voorstellen hoe het er vanuit Berducedo uitziet. Ik heb het zelfs daarnet van een Duitserop foto kunnen zien en het is echt prachtig. Wat gisteren een straf leek te zijn, is vandaag een zegen. De afdaling van meer dan 600 hoogte meters heb ik me bespaart. Daar is mijn knie niet rouwig om. Er is echter wel 1 probleempje. De etappe mogelijkheden zijn relatief beperkt. 5, 12 of 32 km.

Na 5 km kies ik resoluut voor de 32 en leg mijn kamer vast.

Het is prachtig weer. Maar ook erg warm. En na kilometer 8 is er geen enkele bar meer die vandaag open is. Wanneer het omhoog gaat schuift mijn bril van mijn neus van het zweten. Loodzwaar is het. Maar ook "O zo prachtig!" Behalve die enkele kilometers over het asfalt. Maar die vergeet ik met plezier.

Om 19h00 kom ik aan. Het hoefde vandaag niet meer te zijn.

Als alles goed gaat is het nog een dag of 6 stappen. Er komen steeds meer mensen op het pad. En dan moet het ergste nog komen. Vanaf Lugo is het nog 100 km. Daar vertrekken er dus ook veel. De rust van de voorbije drie weken staat op het punt te veranderen.