We krijgen elke dag ruim voldoende kansen om méé te leven, je hoeft maar naar het nieuws te kijken en je ziet meteen een massa mensen die in nood zijn, die onder dramatische omstandigheden moeten overleven. Toch is het makkelijker om mee te leven als het gaat om problemen dichterbij: een vriend wordt ziek, een collega gaat scheiden, je broer verliest zijn werk ... dat zijn momenten waarop je echt intens meeleeft, toch?
Maar hoe ver ga je daarin? Vorige week kwam iemand op bezoek die vertelde over de ziekte van een vriendin. Ik heb aandachtig geluisterd, meegeleefd, en toch voelde iets niet goed.
Achteraf dacht ik erover na en toen besefte ik het: dit was geen meeleven maar eerder mee beleven. De persoon in kwestie ging zodanig op in het verdriet van die ander dat het haar eigen verdriet werd, ineens was de ziekte van die vriendin erger voor haar dan voor de vriendin. En dat gaat te ver, vind ik!
Natuurlijk is meeleven goed, je leeft je in in die ander, voelt een schaduw van de pijn van die ander, en beseft dat het ontzettend moeilijk moet zijn om mee te maken wat die ander meemaakt.
Maar als je zodanig mee leeft met die ander dat jouw pijn groter wordt dan die van hun, dan klopt het niet meer. Iemand zei achteraf:"Ze leeft zodanig mee dat het over haar gaat en niet over die ander!".
Dan wordt het me(d)elijden, toch? Ik lijd mee met jou, ik lijd zelfs meer dan jij! Alsof het een wedstrijd is. En soms lijkt het dat ook te zijn ...
Ken je dat? Je vertelt over je gebroken been en die ander heeft ooit twee benen gebroken. Of je vertelt dat je tas gestolen is en bij die ander is niet enkel ooit haar tas gestolen maar ze kreeg nog een mep ook. Of je had een klapband en die ander had een klapband en ook nog blikschade.
Alsof het een wedstrijd is ... voor sommige mensen is tegenslag, ziekte, verdriet blijkbaar ook een wedstrijd, kan je winnen als je de meeste ellende kan bovenhalen. Vreemd vind ik dat, ik zou net blij zijn als ik minder ellende had, lijkt me logisch.
Maar misschien gaat het niet om de grootte van de ellende, het verdriet, maar gaat het om de grootte van de aandacht die je krijgt: hoe meer verdriet, hoe meer aandacht. Daar gaat die wedstrijd om, wie het meeste aandacht krijgt, wint.
Soms is het blijkbaar moeilijk om gewoon aandacht te geven aan iemand die problemen heeft, heb je zo'n behoefte aan, zo'n honger naar aandacht dat je een triester verhaal moet vertellen om die te krijgen. Wat moet je dan eenzaam zijn.
|