Of mensen zich nu goed of slecht voelen, ze hebben altijd wel vragen. En omdat we nu eenmaal mensen zijn, gaan die vragen ook vaak over andere mensen. We zijn eigenlijk de hele dag bezig met omgaan met anderen: geliefden, collega's, familie, buren, winkelbedienden, buschauffeurs, medereizigers ... het houdt niet op. Met al die mensen communiceren we en net daardoor kunnen er misverstanden, problemen, conflicten ontstaan. En net daarom hebben we ook vaak vragen over die andere, over wat die denkt en voelt in verband met ons. Vragen over anderen zijn voor een kaartlegger niet makkelijk te beantwoorden om verschillende redenen. De meeste kaartleggers hebben niet enkel dat ene talent maar zijn tegelijk ook heldervoelend of op andere manieren spiritueel. Je legt de kaarten dus wel voor de persoon met wie je rechtstreeks in contact bent, maar je voelt ook emoties en energieën aan, je vangt twijfels en angsten op, je leest als het ware niet enkel de kaarten maar ook die ander, je gesprekspartner. En via die persoon vang je ook zaken op van de mensen die eromheen zitten, die met een bepaalde vraag te maken hebben. Een kaartlegger moet op dat moment ook rekening houden met de privacy van derden: ook al krijg je duidelijke informatie te zien over een partner of een familielid, je mag dat niet allemaal delen met de persoon die voor je zit, dat zou niet fair zijn ten opzichte van die ander. Nog een belangrijk aspect is het gegeven dat indrukken die je binnenkrijgt ook momentopnames kunnen zijn, de toekomst ligt immers niet vast, die verandert voortdurend. En toch, ondanks al die overwegingen, kan het ook zinvol zijn om informatie over derden te delen, net omdat je daarmee iemand kan helpen om meer inzicht te krijgen en beter te zien wat een goede aanpak van een bepaalde situatie zou zijn. Stel je voor dat Betty vraagt:"Ik heb Frank net leren kennen, heeft hij gevoelens voor mij, kan het iets worden tussen ons?". Stel je voor dat je in de kaarten ziet en aanvoelt dat Frank totaal geen interesse heeft voor Betty. Wat doe je dan? Zeg je dan vergeet het maar, dit wordt niets? Maar stel dat wat je ziet en voelt inderdaad een momentopname is, dat Frank echt gevoelens kan krijgen voor Betty eens hij haar beter leert kennen? Of misschien leert Betty via het contact met Frank wel de liefde van haar leven kennen? Een ander voorbeeld: Betty heeft problemen met een collega en vraagt hoe die collega tegenover haar staat, wat leeft er bij haar? Terwijl je de kaarten legt, krijg je door dat die collega ander werk aan het zoeken is. Vertel je dat aan Betty? Of is dat privé informatie? Dit zijn stuk voor stuk boeiende en zinvolle vragen die elke kaartlegger voor zichzelf moet beantwoorden, naar eigen eer en geweten. Toch is het erg belangrijk dat we onszelf deze vragen blijven stellen, of we nu aan de ene of de andere kant van de tafel zitten.
Kaartleggen kan op talloze manieren deel uitmaken van je leven. Dat kan gaan van af en toe een kaartje trekken op een website tot een grondige studie maken van de Tarot. Toch is er telkens een gemeenschappelijk aspect: degene die met de kaarten bezig is heeft een vraag of vragen. Want daarom doe je het, denk ik, omdat je op zoek bent naar antwoorden. Soms gaat het om vragen waar je al een hele tijd mee zit zoals "Hoe kan ik de juiste partner herkennen?" en soms is het meer een opwelling als "Geef me een tip voor vandaag". Kaartleggen is een onderdeel van onze cultuur, ons bestaan, onze denkwijze. Ook al geloof je er niet in, je weet dat het bestaat en dat anderen er wel in geloven. En of je er nu in gelooft of niet, iedereen zit met levensvragen, grote en kleine. We vragen ons allemaal af of we de juiste keuzes maken, in de juiste richting evolueren, met de juiste mensen omgaan, de juiste dingen doen ... we vragen ons af en toe zelfs af of we onszelf wel de juiste vragen stellen! En net over die vragen wil ik het hebben, de vragen die we ons stellen, waar we antwoorden op zoeken, verheldering, verlichting. Je kan allerlei vragen aan de kaarten stellen maar ik heb het idee dat je ze kan onderverdelen in 2 grote groepen: dagelijkse vragen en levensvragen.
Met de dagelijkse vragen bedoel ik dingen als: vind ik werk, kan ik mijn relatieproblemen oplossen, wordt het financieel beter ... De antwoorden die je op deze vragen krijgt, kunnen je helpen om je dagelijkse leven in betere banen te leiden, om mogelijke problemen en conflicten te vermijden, om bepaalde doelen vast te leggen.
Mogelijke levensvragen zijn: waarom val ik voor foute mannen, hoe kan ik spiritueel groeien, wat kan ik doen om mijn jeugd te verwerken, hoe ontdek ik mijn talenten ... Met de antwoord op deze vragen kan je patronen herkennen, je leven vormgeven, je levenspad op langere termijn ontdekken, jezelf steeds beter leren kennen.
Maar voor allebei de soorten vragen is het belangrijk dat je in en naar jezelf kijkt, ook al hebben de problemen met andere mensen te maken. Als je in een relatie zit die niet goed loopt, kan je natuurlijk vragen stellen over de ander, waarom doet hij/zij zo, houdt hij/zij nog van me, wat wil hij/zij van me. En soms is het ook zinvol om naast jezelf ook de ander onder de loep te nemen, om inzicht te krijgen in motieven, redenen voor een bepaald gedrag. En toch, de basis voor elke oplossing ligt bij jezelf. De enige die je gegarandeerd kan veranderen ben je zelf. En de enige persoon waarmee je de rest van je leven moet samenleven, dat ben je ook zelf. Dus als je naar motieven en gevoelens van de ander peilt dan is dat vooral om te begrijpen waarom jij erop reageert zoals je doet, hoe je er anders mee kan omgaan, en soms of het wel zinvol is om te proberen ermee om te gaan.
Naar jezelf kijken kan soms pijnlijk zijn maar het is altijd verhelderend, het geeft je inzicht in je gedrag, je gevoelens, je leven. Stel dat je in een relatie zit waarbij je partner te weinig respect voor je heeft. Dan kan je in eerste instantie aan de kaarten vragen of er wel genoeg liefde is, genoeg basis om verder te gaan. Je kan ook vragen waarom de ander zich zo gedraagt, je kan vragen hoe je best reageert op dat gedrag, hoe je beter grenzen kan stellen. En uiteindelijk, of de relatie blijft duren of niet, kan je aan de kaarten vragen hoe het komt dat je partners uitkiest die zich zo gedragen.
Het is vaak zo dat de gewone dagelijkse vragen leiden tot levensvragen. Als je geregeld de kaarten raadpleegt dan merk je het uiteindelijk als je steeds dezelfde soort vragen stelt, dan ga je patronen zien, herhalingen. En van daaruit kan je dan levensvragen formuleren die je helpen om te groeien, te veranderen. En uiteindelijk zal je dan bepaalde dagelijkse vragen niet meer hoeven stellen omdat je niet meer met die problemen geconfronteerd wordt. Als je het antwoord vindt op de vraag waarom je op foute mannen valt, dan leer je uiteindelijk om niet meer op die mannen te vallen.
Het fijne aan kaarten is dat ze nooit moe worden, ze laten je nooit in de steek, ook niet als je honderd keer dezelfde vraag stelt, ze blijven je antwoorden en inzichten geven tot jij besluit dat het genoeg is, dat je het snapt. En als de ene vraag beantwoord is en daarmee een probleem opgelost, dan leidt je levensweg je naar de volgende vraag, de volgende uitdaging, het volgende leermoment ... prachtig toch?
Mensen stellen geregeld vragen zoals "Wanneer zal ik een nieuwe partner ontmoeten?" of "Hoe lang duurt het voor ik nieuw werk vind?" of "Wanneer worden mijn financiën beter?". Heel begrijpelijk dat je wil weten wanneer iets zal gaan gebeuren of hoe lang een bepaalde moeilijke periode zal duren, als je dat eenmaal weet dan kan je beter plannen, je voorbereiden op bepaalde gebeurtenissen. Maar jammer genoeg is het moeilijk, zelfs bijna onmogelijk, om duidelijke termijnen en tijdstippen uit de kaarten te halen.
Ook de boodschappen die ik doorkrijg hebben het nooit over een specifieke tijd maar vooral over het gebeuren zelf. Ik krijg door dat er iemand in je leven zal komen maar niet wanneer dat zal gebeuren, ik ontvang de boodschap dat er een einde komt aan een moeilijke periode maar niet hoe lang dat nog zal duren. In de kaarten kan je soms ongeveer een termijn inschatten maar dat is dan erg intuïtief, we hebben nu eenmaal geen kaarten waar "maand" of "week" opstaat.
Je hebt natuurlijk ook het gegeven dat de toekomst niet vastligt, we maken deels zelf de toekomst door wat we doen en laten, wat we denken en voelen, hoe we reageren op anderen, ... Stel je voor dat je een ongelooflijke stressdag gehad hebt op het werk en je staat in de rij aan de kassa van de supermarkt, dan sta je niet echt open voor die man vlak voor je die naar je glimlacht. Maar op een ander moment, na een fijne ontspannen werkdag, dan glimlach je terug en is alles mogelijk. Elke gebeurtenis in ons leven is het resultaat van een oneindig aantal factoren, en die factoren zijn dan ook nog eens veranderlijk. En dat maakt het nu net zo moeilijk om termijnen en tijdstippen te voorspellen.
En vaak denk ik ook dat het maar goed is zoals het is. Stel je voor dat ik je zou kunnen vertellen:"Op 14 mei ontmoet je de man van je leven!". Dan zou het verleidelijk zijn om daar gewoon op te zitten wachten, om niet meer actief bezig te zijn met jezelf en je omgeving, met je sociale leven, met het uitkijken naar nieuwe ontmoetingen. En door niets te doen, zorg je er misschien voor dat die man er toch niet komt, op 14 mei.
Er is nog een belangrijk aspect, je eigen instelling: als je niet openstaat voor nieuwe ontmoetingen, als je algemeen wantrouwig of negatief staat tegenover mensen die je niet kent dan zal die leuke man of vrouw onopgemerkt aan je neus voorbijgaan.
Net zoals het leven zelf is kaartleggen ingewikkeld en onvoorspelbaar en krijgen we niet altijd wat we willen. Maar ik geloof wel dat we krijgen wat we nodig hebben, ook als we het liever niet horen of daar zelf anders over denken!
De laatste jaren krijg ik steeds vaker vragen over driehoeks- en zelfs vierhoeksrelaties, ons liefdesleven wordt alsmaar ingewikkelder, zo lijkt het wel. "Zal mijn minnaar zijn vrouw verlaten?" of "Zullen we nog kunnen opschieten met mekaar als we gaan scheiden?" of "Kiest mijn vriendin voor mij of voor haar gezin?" of "Hoe komt het dat ik zelf een vriend heb en toch jaloers ben op de vriendin van mijn man?" of "Ik heb on internet contact met 4 potentiële partners, wie zal ik kiezen?" of "Zullen de kinderen na de scheiding bij mij blijven of gaan ze naar hun vader?".
In de voorbije decennia wordt steeds meer de nadruk gelegd op individueel geluk, je goed voelen, lekker in je vel zitten, doen wat goed voelt. Een gevolg daarvan is dat we het sneller opgeven als een relatie niet goed loopt en dan op zoek gaan naar een nieuwe, mogelijk betere partner. We stappen uit een situatie als we er ons niet goed in voelen, we houden minder lang vol, we luisteren meer naar wat ons hart ons vertelt. Is dit een positieve of negatieve evolutie? Ik weet het niet, een beetje van beide, vermoed ik.
Maar een aspect van dit geluk zoeken is wel dat onze relaties steeds gecompliceerder worden, we krijgen te maken met begrippen als nieuw samengestelde gezinnen, tweede en derde en vierde huwelijken, ... En al die mensen waarmee we relaties hebben of hadden spelen een rol in ons leven, in onze emoties, onze plannen. Als kaartlegger word je dan ook met andere, nieuwe vragen geconfronteerd. Maar eigenlijk blijft een relatie gewoon een relatie, mensen blijven mensen, je blijft gevoelens voelen ... niets nieuws onder de zon, zou je zeggen.
En toch, toch is het soort advies dat ik geef een stuk veranderd. Vroeger raadde ik mensen sneller aan om vol te houden, het nog niet op te geven, die ander nog wat kansen te geven. Tegenwoordig willen mensen sneller het oude dat niet werkt loslaten en aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Maar terug naar het onderwerp: kaarten leggen over relaties. Kan je het einde van de ene en het begin van een andere relatie voorspellen? Kan je mensen vertellen voor wie ze moeten kiezen? Kan je voorspellen wie een goede partner zal zijn? Kan je in de kaarten zien welke kant de kinderen op zullen gaan? Simpele vragen met helaas geen simpel antwoord want dat antwoord is ja en neen.
Een belangrijkere vraag vind ik:"Is het zinvol om deze vragen te beantwoorden? Help ik de mensen ermee?". En daarop is het antwoord meestal neen. Als je een taart wil bakken dan heb je het hele recept nodig, dan ben je niets met een foto van die taart. Zo simpel is het. Als ik je vertel dat je man je zal verlaten voor zijn minnares dan heb je daar weinig aan, al zal het de emotionele klap die je krijgt misschien iets verzachten. Waar mensen in moeilijke relaties wel iets aan hebben is tips en ondersteuning bij het omgaan met die relaties, met het verlaten worden, met een ander verlaten. En wat ook kan helpen is inzicht krijgen in de emoties, spanningen en angsten of de verlangens, hoop en passies die ten grondslag liggen aan de breuk of de nieuwe start. Inzicht in jezelf, waarom je doet wat je doet, hoe het komt dat je net op die persoon valt ... daar heb je wat aan en daar kunnen de kaarten enorm bij helpen!
En daarom stellen we misschien beter vragen als:"Hoe komt het dat ik dit huwelijk niet meer aankan en kan ik daar iets aan doen?" of "Hoe kan ik de kinderen helpen om beter te begrijpen waarom we gaan scheiden?" of "Waarom kies ik telkens weer voor hetzelfde foute type man of vrouw?". De kaarten kunnen je deze en nog veel andere inzichten geven zodat je een dieper begrip krijgt van hoe je in mekaar zit, waarom je doet wat je doet en waarom mensen je op een bepaalde manier behandelen. En met dat begrip, met die inzichten kan je dan aan de slag om je best mogelijke zelf te worden zodat, de volgende keer dat je in een relatie stapt, de kans op succes en daarom geluk groot is!
Soms krijgt een kaartlegger vragen als "Word ik gelukkig?" of "Krijg ik binnenkort problemen?" of "Wat staat me te wachten" of "Hoe ziet mijn toekomst eruit?".
Ik heb daar altijd een visioen bij van heel grote dikke boeken met een prachtige lederen kaft en binnenin massa's verhalen met gedetailleerde illustraties, en elk verhaal is de toekomst van een mens. Dan hoeven wij enkel het juiste boek te nemen, het juiste verhaal op te zoeken en wat we vinden voor te lezen aan de vrager. Ik vind het een mooie gedachte, stel dat je je eigen toekomst zou kennen, dan kan je beslissen dat je sommige dingen anders wil en eraan werken. Aan de andere kant kan je er ook lui van worden, of een gevoel van passiviteit, geremdheid krijgen, alsof het geen zin heeft om bepaalde dingen te doen omdat de uitkomst toch vast zou liggen.
En dat is het nu net, als er zo'n boek zou bestaan met jouw toekomst erin, dan zou dat boek de hele tijd veranderen, bij elke ademtocht, bij elke handeling, zelfs bij elke gedachte die je hebt zou het verhaal veranderen. En dat is toch het mooiste aan leven? Je hebt op elk tijdstip de kans om een totaal nieuwe toekomst te creëren voor jezelf!
En er is nog een reden waarom algemene vragen erg moeilijk te beantwoorden zijn: ze zijn te algemeen. Stel dat je aan de weerman vraagt:"Wordt het ooit nog zonnig?" of "Komt er nog regen?". Dan zal je een algemeen antwoord krijgen want zon en regen zullen allebei ergens in de toekomst zeker hun opwachting maken.
Zo gaat het ook met kaartleggen: algemene vragen zorgen voor algemene antwoorden. Hoe specifieker, hoe gerichter je vraag is, hoe duidelijker het antwoord zal zijn.
Wees niet bang om informatie te geven, kaartleggingen en consulten zijn geen strijd tussen jou en de consulent, het gaat er niet om dat jij zo weinig mogelijk informatie geeft en dat de consulent dan zo goed mogelijk raadt wat je eigenlijk wil weten. Het is een samenwerking, de consulent heeft de beste bedoelingen met jou, wil je helpen. En helpen lukt het beste als je samen je best doet om een zo goed mogelijk resultaat te bereiken.
Het is vaak zinvol om, voor je aan een kaartlegging begint, even na te denken over het onderwerp dat je wil bespreken, over welke dingen je helder wil krijgen, waar je meer over wil weten, waarover je tips wil horen. Hoe beter voorbereid jij bent, hoe bevredigender de kaartlegging zal zijn!
Ik had het met een vriendin over verliefdheid en liefde toen ze me een verhaal vertelde dat de basis vormt voor de overpeinzing hieronder. Meestal is het zo dat een liefdesrelatie begint met verliefdheid. Je ontmoet iemand waar je helemaal hoteldebotel van bent, die je hart sneller doet slaan, je temperatuur verhoogt, je denkprocessen verstoort ... kortom, je bent verliefd. En het is heerlijk! Je kan niet wachten tot je die ander weer ziet, je fantaseert over de toekomst, over seks, je bedenkt cadeautjes en verrassingen, een groot deel van je leven draait om die ander. Natuurlijk komen al die heftige en overweldigende gevoelens geleidelijk wat tot rust, maar je blijft toch wel een stuk verliefd, je blijft je aangetrokken voelen tot die ander, op allerlei manieren, ook al leer je geleidelijk ook mindere kantjes kennen. En dan, onverwacht, komt er een dag waarop je beseft: ik ben niet meer verliefd, het voelt anders. Voor je gevoel kan dit de relatie totaal veranderen, misschien denk je dat samen met de verliefdheid ook je relatie nu voorbij is, misschien word je hier onzeker van, ga je twijfelen of het allemaal echt wel zo mooi was als je tot nu toe dacht. Maar je kan het ook anders bekijken.
Niet meer verliefd zijn is eigenlijk een kans die je krijgt. Nu de heftige en overweldigende emoties voorbij zijn, kan je gaan onderzoeken welke gevoelens je wel hebt. Is er in plaats van verliefdheid nu liefde? Of voel je vooral vriendschap? Genegenheid? Misschien voel je nog maar weinig en kan het inderdaad zo zijn dat het einde van de verliefdheid ook het einde van de relatie inluidt. Maar mogelijk betekent niet meer verliefd zijn eigenlijk dat je de kans krijgt om je relatie diepgaand te onderzoeken, je gevoelens van nabij te bekijken, je toekomstdromen aan te passen en bij te stellen. Het resultaat van zo'n onderzoek is vaak een nog diepere, intensere relatie omdat die gebaseerd is op liefde in plaats van verliefdheid.
Verliefd zijn is een belangrijk aspect van mekaar leren kennen, ontdekken, genieten, proeven ... Maar het is geen doel op zich, het is geen noodzakelijk onderdeel van een goede relatie. Verliefd zijn is een stukje reisweg dat je op een gegeven moment achter je laat om samen andere horizonten te verkennen.
Hij liegt tegen me ... Ze heeft geen respect voor me ... Hij luistert niet naar me ... Ze belooft dingen en doet ze dan niet ...
We kennen het allemaal, mensen die je niet goed behandelen, die je niet respecteren, die je kwetsen. Je voelt je vaak machteloos als je daar tegenaan loopt. Waarom doen mensen die dingen? Ze zeggen dat ze om je geven en dan behandelen ze je slecht. Waarom? Er kunnen natuurlijk ontelbare redenen voor zijn maar vandaag dacht ik na over mijn aandeel hierin, wat doe ik dat mogelijk zo'n gedrag veroorzaakt en wat kan ik doen om het te vermijden?
Ik heb het idee dat we soms die ander onbewust helpen om ons slecht te behandelen. Misschien schrik je nu en zeg je:"Bij mij zit het anders, ik doe dat zeker niet!". Maar geef me een kans, lees even verder.
Stel je voor dat iemand je een belofte doet en zich er niet aan houdt. Hoe reageer je? Ben je boos, verdrietig, geschrokken ...? Praat je erover met die ander? Maar vooral, als je het aankaart met de "schuldige": ben je dan duidelijk?
Stel dat je erg duidelijk bent, dan zeg je bvb:"Jij hebt me iets beloofd en nu doe je het niet. Ik vind dat dit niet kan, ik wil graag dat je me uitlegt waarom je het niet gedaan hebt. Wat is er gebeurd? Waarom heb je je belofte niet gehouden? Ik vertrouw je nu niet meer helemaal. Wat ga je eraan doen zodat ik je weer kan vertrouwen?" Dan ben je duidelijk, er kan geen misverstand zijn over hoe je je voelt en wat je verwacht.
En waarom zou je zo duidelijk zijn? Omdat de ander dan weet waar je grenzen liggen en wat de gevolgen zijn als hij/zij over die grenzen heengaat.
Ik geloof namelijk dat we de ander kunnen leren hoe hij ons moet behandelen. Hoe wij ons gedragen, hoe we reageren, vertelt die ander wat we aanvaarden en wat niet, hoe ver 'ie kan gaan met ons. Elke keer dat je accepteert dat iemand over je grens gaat, verleg je die grens eigenlijk. Als iemand niet naar ons luistert en we pikken dat, dan zal die dat de volgende keer opnieuw doen, en de volgende keer en de volgende. Waarom? Omdat het kan, omdat we onze grenzen niet duidelijk aangeven. Je bepaalt je grenzen door de ander te vertellen wat kan en wat niet kan. En je kan daar best heel duidelijk in zijn. Ken je dat, dat je partner iets doet dat je niet fijn vindt en dat je gaat mokken? En als hij dan vraagt wat er scheelt dan zeg je "niets". Zo vertel je de ander eigenlijk:"Je mag best dingen doen die ik niet leuk vind, het enige wat dan gebeurt is dat ik ga mokken." Dus doen ze de volgende keer hetzelfde want een beetje gemok, dat weegt niet op tegen lekker te laat kunnen thuiskomen als je er zin in hebt!
Zo gaat het met kinderen toch ook? "Neen, je mag geen snoep vlak voor het eten!". Al moeten we dat honderd keer herhalen, als we volhouden dan zal het kind dit leren en accepteren. Het kost tijd en geduld, maar het werkt.
We krijgen elke dag ruim voldoende kansen om méé te leven, je hoeft maar naar het nieuws te kijken en je ziet meteen een massa mensen die in nood zijn, die onder dramatische omstandigheden moeten overleven. Toch is het makkelijker om mee te leven als het gaat om problemen dichterbij: een vriend wordt ziek, een collega gaat scheiden, je broer verliest zijn werk ... dat zijn momenten waarop je echt intens meeleeft, toch?
Maar hoe ver ga je daarin? Vorige week kwam iemand op bezoek die vertelde over de ziekte van een vriendin. Ik heb aandachtig geluisterd, meegeleefd, en toch voelde iets niet goed.
Achteraf dacht ik erover na en toen besefte ik het: dit was geen meeleven maar eerder mee beleven. De persoon in kwestie ging zodanig op in het verdriet van die ander dat het haar eigen verdriet werd, ineens was de ziekte van die vriendin erger voor haar dan voor de vriendin. En dat gaat te ver, vind ik!
Natuurlijk is meeleven goed, je leeft je in in die ander, voelt een schaduw van de pijn van die ander, en beseft dat het ontzettend moeilijk moet zijn om mee te maken wat die ander meemaakt.
Maar als je zodanig mee leeft met die ander dat jouw pijn groter wordt dan die van hun, dan klopt het niet meer. Iemand zei achteraf:"Ze leeft zodanig mee dat het over haar gaat en niet over die ander!".
Dan wordt het me(d)elijden, toch? Ik lijd mee met jou, ik lijd zelfs meer dan jij! Alsof het een wedstrijd is. En soms lijkt het dat ook te zijn ...
Ken je dat? Je vertelt over je gebroken been en die ander heeft ooit twee benen gebroken. Of je vertelt dat je tas gestolen is en bij die ander is niet enkel ooit haar tas gestolen maar ze kreeg nog een mep ook. Of je had een klapband en die ander had een klapband en ook nog blikschade.
Alsof het een wedstrijd is ... voor sommige mensen is tegenslag, ziekte, verdriet blijkbaar ook een wedstrijd, kan je winnen als je de meeste ellende kan bovenhalen. Vreemd vind ik dat, ik zou net blij zijn als ik minder ellende had, lijkt me logisch.
Maar misschien gaat het niet om de grootte van de ellende, het verdriet, maar gaat het om de grootte van de aandacht die je krijgt: hoe meer verdriet, hoe meer aandacht. Daar gaat die wedstrijd om, wie het meeste aandacht krijgt, wint.
Soms is het blijkbaar moeilijk om gewoon aandacht te geven aan iemand die problemen heeft, heb je zo'n behoefte aan, zo'n honger naar aandacht dat je een triester verhaal moet vertellen om die te krijgen. Wat moet je dan eenzaam zijn.
Je zit op een bank in het park te genieten van een voorzichtig winterzonnetje. Een vrouw wandelt langs met een kleuter aan de hand. De kleuter ziet eendjes waggelen op het gras, rukt zich los en rent er juichend naartoe.
Aan de bushalte staat een jong paartje mekaar verliefd in de ogen te kijken, ze bestaan enkel voor mekaar op dat moment.
Een slungelige schooljongen helpt een bejaarde dame de straat over te steken.
Een man leert een pup om te zitten, de pup doet het en kijkt de man in de ogen met een smekende blik:"Krijg ik nu dat koekje?".
Bij elk van deze situaties glimlach je, voel je even je hart verwarmen omdat je liefde voelt, vreugde, levensvreugde. Je voelt je betrokken bij deze mensen, verwant, omdat ze je een fijn gevoel geven.
Je hoort de buren luidkeels ruzie maken, hun kinderen huilen. Een buitenlandse vrouw met baby zit te bedelen aan de ingang van de Aldi. Een dronkaard strompelt door de straat. Een dakloze ligt te slapen in een portiek. In de supermarkt schreeuwt een vrouw tegen haar kind en slaat het hard in het gezicht. Je voelt je triest als je deze dingen ziet, boos zelfs. Maar voel je je verwant?
Bij de leuke dingen heb ik de neiging om op die mensen af te stappen, mee te delen, hen te laten weten hoe fijn ik het voor hen vind dat ze zich zo goed voelen en ik ben blij dat ik me er zelf ook even goed van voel.
Bij de trieste dingen heb ik de neiging om me weg te draaien, de andere kant op te kijken, het kost me grote moeite om op die mensen af te stappen en iets te doen of te zeggen.
Delen in vreugde is gemakkelijk, denk ik, vreugde is overvloed in positieve zin, vreugde is besmettelijk, van glimlachen ga je glimlachen, het kost geen moeite, het is een geschenk.
Maar verdriet en ellende zijn ook besmettelijk, als je trieste dingen ziet word je ook even triest. En daar hebben we niet altijd zin in. Heel menselijk is dat.
En toch ... toch wil ik het proberen, naar die ongelukkige persoon toe te gaan, mijn medegevoel te laten blijken en zo misschien een glimlach te krijgen.
Ken je dit? Je leert iemand kennen en je vindt hem/haar op het eerste gezicht heel sympathiek, leuk, grappig, boeiend, je valt voor die persoon! Zo iemand wou je al altijd ontmoeten, iemand die je leven verrijkt, waarvan je je positief, levend, energiek voelt! Heerlijk is dat, en veelbelovend!
Je kijkt uit naar de volgende ontmoeting, en de volgende en die daarna ... dit wordt 'm, dé relatie!
Na een paar ontmoetingen is er plots een misverstand, een pijnlijke stilte, je gaat ongemakkelijk uit mekaar en vraagt je af of het nog goed komt ...
Ik had het hierover met een vriendin en toen bedacht ik: we zijn net Ikea bouwpakketten.
Je loopt in Ikea en je ziet een prachtige keukenkast. Die wil ik, zeg je, die past perfect in mijn interieur, ik zie het al voor me!
Thuisgekomen haal je het bouwpakket uit de auto en begint er vol goede moed aan. Je pakt alles uit en wordt geconfronteerd met een moeilijk te ontcijferen schema, een massa planken en plankjes en een heleboel schroeven. Moet dit die prachtige kast worden? Ja dus. Maar wel met een heleboel bloed, zweet en tranen.
Zo gaat dat ook met mensen, toch? Op het eerste zicht perfect, fantastisch, de ideale partner/vriend/vriendin. Maar als je ze eenmaal aan het uitpakken bent, dan blijkt dat ze ingewikkelder in mekaar zitten dan je dacht. En wat moeilijker is dan bij Ikea: je krijgt er geen montage-instructies bij!
Zelf probeer ik die eerste indruk, die eerste ontmoeting voor ogen te houden, toen ik de stralende schoonheid van de ander zo goed zag, wat me aantrok, wat ik boeiend vond. Als ik dat voor ogen kan houden, dan kan ik ook leven met het montagegedoe, al is het soms niet makkelijk.
En als ik dan bedenk dat die ander mij ook ziet als een ingewikkelde constructie, dan kan ik er min of meer mee leven.
En toch ... toch zou het misschien handig zijn als we onze eigen gebruiksaanwijzing zouden schrijven en die ook zouden doorgeven aan anderen, tips, een schema. Zo van: als je dit doet bij mij, dan voel ik dat en dan ga ik me zo gedragen. Lijkt me handig.
