een gezonde afwijking waar (nog) geen medicatie voor bestaat
26-05-2012
Vroege vogels in Galicia
Onder zware bewolking en in het pikkedonker verlaat ik mijn snurkende tochtgenoten. 2 Denen die met het einde van hun actieve loopbaan een breuk willen maken. Een Australische jongedame die in functie van de wereld rondreizen af en toe links en rechts wat betaalde klussen doet. Haar voeten lijken op een vulkaanlandschap. 2 Franse motorisch gehandicapten met hun begeleider. Een van hen stapt enorm moeilijk. Ik moedigde hen onderweg aan. Vriendelijke gasten. De begeleider plaagt me door te stellen dat hij hier wel voor betaald wordt. Ik stel me kandidaat om hem op te volgen. Hij gaat ook met pensioen. Het gaat wel tegenvallen voor u, schertst hij. Gij kunt volgens mij niet traag stappen. Een opvoeder met mensenkennis. Volgens mij bestaan er geen andere.
De klim naar O Cebreiro (1330m) is mooi. Klaterende beekjes. Rustige dorpjes met een Peregrinosbusines. Voor de top ontmoet ik nog enkele stappers. In de aanloop voel ik spindraden op mijn bezweet voorhoofd en op mijn benen. De klim is voor een ervaren stapper geen probleem. Een 3tal steile stukjes zijn verantwoordelijk voor een stijgende hartslag. Nog voor de top kom ik in Galicia. De laatste grens.
Op de top loopt er meer volk rond. Een toeristisch plaatske met dito handelszaken. Ik snel er door.
De lucht dreigt. Na 21 km stappen drink ik een Americano koffie in Alto de Poio (1337m) Hier enkel nog soortgenoten. Na de koffie wordt ik getrakteerd op een fikse bui. Regenjas en lange broek aan. Tijdens de afdaling door de eerste groene stukjes Galicia wordt het opnieuw warm en zonnig. Om 13.15 uur kom ik aan de Monasterio van Samos. Prachtig gebouw. Ik trek in de prive Albergue tegenover het historisch gebouw. Wassen, kleren wassen, buiten ophangen, eten en bloggen. Het leven van een pelgrim is zwaar Nog 120 km te gaan. De teller staat op 2022,06 km. Zou ik niet wat trager stappen?
Om 5 uur sta ik op. David de Canadees die al 110 landen in de wereld aandeed, maft verder. Ik sluip stil naar beneden en merk dat ik de eerste vroege vogel ben. Moorke op het vuur voor de koffie. Het aantal wakkeren neemt gestaag toe. Om 6 uur wil ik vertrekken. Iedereen zit te wachten tot de poort opengaat. Je kan verdorie niet weg. Een Duitse moeder met dochter vertelt me dat de poort pas opent om 7 uur. Ik herinneren mij nog technieken van bij het leger die we toepasten als we niet buitenmochten. Het lukt en wuif na mijn ontsnapping naar het Duitse duo. Ik geef hen de raad dit niet te proberen wegens, te gevaarlijk. Ik ben wel op stap van 6 uur. Hopelijk was dit de lastigste hindernis.
Na 22 km in Villafranca del Bierzo gooi ik de rugzak af. In een bar nuttig ik mijn koffietje. Nog een kleine 20 km en het is nog geen 10 uur. Wat lukt dit toch allemaal abnormaal geweldig goed. Nu nog 18 km de vallei van de Valcarce volgen. Licht oplopend, nooit ver weg van de snelweg Madrid- La Coruna die vakkundig op betonnen peilers en tunnels is neergepland. Ik sla een praatje met een Nederlands koppel uit Roosendaal. Hij fietste de Camino vorig jaar en laat nu zijn vrouw zien waar hij overal gezeten heeft. Ik ontmoet Toke een piepjonge Japanner die zijn nek pijnlijk verbrand is door de zon. Hij loopt opnieuw met de brandwonde in de zon. Ik speel efkens moeder voor hem, 'toke toke toke toch ge mut daa iet over doen' ... hij pist bijna in zijn broek van het lachen en lacht schuddebuikend zijn tanden bloot. Geweldig gezellige vent maar minstens even eigenwijs.
Een drietal gastronomisch fietsende Brabanders uit Eindhoven stopt bij elk terrasje. Ik provoceer hen door te stellen dat het toch onbegrijpelijk is dat ze zich ontspannen zonder dat er in hun land een regering is. Vlamingen zien Hollanders even graag als de Walen. Er komt altijd wat gezond plaaggedrag bij te pas.
Om 12.20 ben ik de hitte voor en land in de albergue municipal van Vega de Valcarce. 41 km onder de intussen licht pafgesleten zolen. Nog 162,5 km te doen. Morgenvroeg nog de lastige klim naar O Cebreiro. 700 meter stijgen en in totaal ook 41 km. De laatste zware dag. O Cebreiro is Gallicie. Op de top kan ik Santiago alvast ruiken... wat blijft dit toch goe gaan
Ik legde vandaag mijn steen neer op de hoogste top van de Camino. De Kempische ijzerertsklomp met schelpfossiel. Mijn stil maar nutteloos protest tegen het openrijten van natuurgebieden in functie van de vooruitgang. Ik wordt er 150gr lichter door.
Ik kijk met plezier terug naar de vorige dag. De ontmoetingen waren hartelijk. Na 5 minuten ken je iedereen. Ik neem met tegenzin afscheid van Ilse, Roland de Venezolaan, de twee kritische Nederandse fietsers uit Eindhoven die merken dat in hun land de geest uit de fles is. Ook was er de ontmoeting met de Waalse vrienden uit Namen. Zij promoten met hun estafettetocht om de camino te starten in Namen. Joseph haalt zijn voortreffelijkste vlaams boven. Schitterende vent. België mag niet verdwijnen. We moeten gewoon moeite doen om mekaar te verstaan toch?
De zonsopgang in dit berggebied blijft een goddelijke ervaring. Het kleurenspel met beweeglijk licht is een spektakel. Duizend keer krachtiger en gezonder dan de sterkste anti depressiva. Momenteel zit ik op een zonnig terras in Acebo. Vandaag probeer ik Ponferrada te bereiken.
Gisteren was ik erg moe. De tocht was slopend en ik voelde me niet erg fris meer. De beste remedie? Een goede nachtrust. Ik kroop er al om 20.00 uur in. Vanmorgen om 6.00 uur was ik dan weer zo fris als een hoentje. Onderweg krijg ik last van een klein medisch probleem. Ik spreek 2 Spaanse dames aan In Astorga. Ik vraag hen waar ik een dokter kan vinden. Ze verwijzen me naar de seguridad Social. Ze proberen me uit te leggen waar het in Astorga is. Op dat moment komt een behulpzame en zeer snelstappende jongedame aangestormd. De redster in nood. Het blijkt een Vlaamse verpleegster te zijn. Ik vertrouw Ilse Van der Auwera uit Putte mijn medisch probleem toe. We gaan samen naar de Pharmacie. De juiste pilletjes verschijnen op de toonbank. Dank u Ilse. Ik trakteer haar een koffie en daarna probeer ik haar te volgen tot in El Ganso. Wat een versnelling heeft die dame. Ze blijkt de nicht te zijn van Jurgen Huybrecht, meermaals winnaar van de Valentijnjogging. Wat is de wereld klein. We installeren ons in de kleinschalige albergue Gabino. Het is hier ongelooflijk internationaal en interessant. In de plaatselijke herberg maak ik een filmpje. De wijn is goedkoop en maakt de tongen los. Ook dit behoort tot de camino.
Het landschap wordt bergachtiger. Mooier. De eentonigheid van de Meseto ligt achter me. De bergen voor me. Morgen zal ik dankbaar zijn dat ik slechts 30km gestapt heb vandaag. Nog 243 km van Santiago. Het weer is schitterend. De sfeer onbeschrijfelijk geweldig. Het gevoel dat dit over een week stopt is dubbel.
Gisteren als een blok in slaap gevallen bij twee duitse leeftijdsgenotes. De een huismoeder en de andere psychiatrisch verpleegkundige. Aan beide beroepen dank ik mijn onbekommerde nachtrust. Er kon niks misgaan... om 5.15 wekt de wekker me uit een nog vaste slaap. Stommerik. Om 6 uur ben ik stapklaar. Snel kom ik in de periferie van Leon. Alle steden hebben een lelijke entree. Fabrieken en winkels. Ook Leon ontsnapt niet aan deze wetmatigheid. Ik maak het ontwaken mee van de stad. Twee geparfumeerde vrouwen snellen naar het werk. Wellicht gaan ze vandaag hun baas binnendoen? Een half slapende man strompeld ongemotiveerd uit de bus. Misschien een caminootje doen? Ochtendlijke pelgrimsfantasieen. Misschien had ik deze gedachten aan mijn slaapkamergenote moeten voorleggen.
Leon is een moderne propere stad met ook talrijke historische gebouwen. Zonder het te weten sla ik een variante in van de camino. Mooi maar veel langer. De hoofdroute volgt de grote weg.
Even buiten Leon krijg je een zicht op de bergketens in het noorden en het westen. Het gaat om de Cordillero Cantabrica en de Montes de Leon. Deze laatste moeten we over. Met Cruz de Ferro als letterlijk hoogtepunt van de camino. Maar dat is iets voor overmorgen.
Om 3 uur stap ik over een imposante brug die de Ria Orbigo overspant. Naast de rivier een installatie voor Middeleeuwse steekspelen. Vanavond slaap ik in de albergue San Miguel. Een artistieke keet met veel schilderwerken aan de muren. Je kan ook zelf je impressies op doek zetten. 48,4 km gewandeld en nu nog 273 km van het einddoel.
Na de lange tocht van gisteren en het late zondagse Spaanse avondmaal besluit ik om geen wekker te zetten. In de tot albergue omgebouwde kapel in Sahagun val ik makkelijk in slaap. Een normale mens zou zich rotergeren aan het onophoudelijk getater van Spanjaarden en Italianen en het feit dat het licht blijft branden. Mijn buurman is er erger aan toe. Elk spiertje tot achter zijn oren doet pijn. Hij sleept zich naar het toilet. Plots voel ik me enorm bevoorrecht met mijn carrosserie. Na een nachtje slapen voel ik me bijna volledig hersteld. Enkel de vino tinto die rijkelijk vloeide tijdens het vorige avondmaal geeft de specht in mijn hoofd de kracht om een licht Hilti geklop te ontwikkelen.
Om 7.15 zet ik mijn motor in gang. In Calzada del Coto kies ik voor de Calzada Romana. Deze weg is de eenzaamste die ik ken. Zonder treinspoor in de nabijheid zou je denken dat hij nergens naartoe leidt. In de zomer kan je maar best voorzien zijn van voldoende vocht. Je komt slechts 1 dorpje tegen. Vandaag leek dit uitgestorven. Mijn appel en powerbar (bedankt Paul) vergroten mijn overlevingskansen. Tot in Reliegos een woestenij en graanvelden. In de berm kleurrijke bloemen en wilde tym. Heerlijk reukend. Waar wonen hier die boeren? De agro-industrie kan duidelijk zonder. Het landschap wordt minder golvend en weids. Aan de verre horizon pieken van het Cantabrisch hooggebergte en de Picos. De harde wind op kop maakt van wandelen beuken op een losse keienpad.
In Reliegos in Bar la Torre serveert de olijke cafebaas met een broodje met hesp en eieren. Het gaat er in als zoete koek. Elk stukje muur staat beschreven met tekst. Zowel vanbinnen als vanbuiten. Op youtube vindt je een filmpje van dit fenomeen. Wat mij betreft een verplichte en bovendien de meest aangename halte van de camino. Als een Duitse jongedame me vraagt of ik geen koude benen hen met die korte broek en ik neen antwoord omdat ik ze insmeer met eendenvet, schatert de cafebaas het uit.
Volledig terug opgeladen zet de stapmachine zich terug op gang om na 45 km stil te vallen in Villarente.13 km van Leon. Nog 320 km tot Santiago.
Gisteren in Fromista nuttigde ik het avondmaal met 6 Engelstalige. 2 mannen en 4 vrouwen. De 2 uit Canada. De vrouwen uit Californie, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en Ierland. De wereld op een voorschoot. Allemaal tussen de 50 en 60. Als de rode wijn op tafel komt komt komen de verhalen. De Engelse dialecten, hun Europese roots, Schots, Pools, Rus. Sproeten zijn Schots. De zwarte haarkleur is van bij de kapper. Vrouwen en hun camouflagetechnieken.
Voor de middag ontmoet ik een fietsende dame. Ze woont in Nederland maar is Rijkevorselse van origine. Annemie is de jongste en enige zus van ex-profrenner Jos Abelshausen. We drinken samen een koffie in een bar in Carrion de los Condes. De koersbenen heeft ze pas laat ontdekt. Het is quasi de eerste keer dat ze zo'n lange fietstocht maakt. Met een goede conditie fietst ze sneller dan verwacht. Met een geboekte vlucht eind mei heeft ze nog een zee van tijd. Ze besluit een eindje naast mij te fietsen. Voor ik het besef heb ik 33 km gestapt. Annemie is ondertussen verkleumd van de kou. We nemen afscheid. Echte sportvrouw.
Na 60 km wandelen ben ik in Sahagun. Weeral een monsteretappe. De vorm is goed. Fitclass conditie hoor ik Danny Exelmans al denken. Ik kan nog moeilijk stoppen. Mijn Italiaanse stapmakker is hier ook. Enrico de pasta-eter. Ik heb hem terug te pakken na onze bergloop van de Pyreneeenoversteek. De begroeting is zeer hartelijk. We willen van mekaar weten welk parcours we volgden. Misschien stappen we morgen samen verder richting Leon. Wat is de wereld klein hier op de Meseta
Het is 9.00 uur en zondag. Ik versterk de inwendige mens in Carrion. Een Canadees spreekt me aan. Blijkbaar heeft mijn voorbijsteken gisteren op hem indruk gemaakt. Hij noemt me de snelste pelgrim die hij tot nu toe gezien heeft. Dan kent hij de pasta-eter Enrico nog niet. Vandaag staan er 20 km op de teller. Van in Fromista tot hier geen enkele pelgrim gezien. Ze slapen nog. Zijn ze plots van de planeet verdwenen? Niets van dit alles. In Carrion is de pelgrimsgekte terug. Vandaag gaan we nog wat km malen. De hoogvlakte is niet het meest mooie dat ik al gezien heb. Ik voel me plots terug in Noord Frankrijk. Ook wat regen op mijn dak en temperatureel zit het ook niet echt mee. Immer vooruit...
Onder zware bewolking en in het pikkedonker verlaat ik mijn snurkende tochtgenoten. 2 Denen die met het einde van hun actieve loopbaan een breuk willen maken. Een Australische jongedame die in functie van de wereld rondreizen af en toe links en rechts wat betaalde klussen doet. Haar voeten lijken op een vulkaanlandschap. 2 Franse motorisch gehandicapten met hun begeleider. Een van hen stapt enorm moeilijk. Ik moedigde hen onderweg aan. Vriendelijke gasten. De begeleider plaagt me door te stellen dat hij hier wel voor betaald wordt. Ik stel me kandidaat om hem op te volgen. Hij gaat ook met pensioen. Het gaat wel tegenvallen voor u, schertst hij. Gij kunt volgens mij niet traag stappen. Een opvoeder met mensenkennis. Volgens mij bestaan er geen andere.
Nog 120 km te gaan. De teller staat op 2022,06 km. Zou ik niet wat trager stappen?
Ik legde vandaag mijn steen neer op de hoogste top van de Camino. De Kempische ijzerertsklomp met schelpfossiel. Mijn stil maar nutteloos protest tegen het openrijten van natuurgebieden in functie van de vooruitgang. Ik wordt er 150gr lichter door.
Gisteren was ik erg moe. De tocht was slopend en ik voelde me niet erg fris meer. De beste remedie? Een goede nachtrust. Ik kroop er al om 20.00 uur in. Vanmorgen om 6.00 uur was ik dan weer zo fris als een hoentje. Onderweg krijg ik last van een klein medisch probleem. Ik spreek 2 Spaanse dames aan In Astorga. Ik vraag hen waar ik een dokter kan vinden. Ze verwijzen me naar de seguridad Social. Ze proberen me uit te leggen waar het in Astorga is. Op dat moment komt een behulpzame en zeer snelstappende jongedame aangestormd. De redster in nood. Het blijkt een Vlaamse verpleegster te zijn. Ik vertrouw Ilse Van der Auwera uit Putte mijn medisch probleem toe. We gaan samen naar de Pharmacie. De juiste pilletjes verschijnen op de toonbank. Dank u Ilse. Ik trakteer haar een koffie en daarna probeer ik haar te volgen tot in El Ganso. Wat een versnelling heeft die dame. Ze blijkt de nicht te zijn van Jurgen Huybrecht, meermaals winnaar van de Valentijnjogging. Wat is de wereld klein. We installeren ons in de kleinschalige albergue Gabino. Het is hier ongelooflijk internationaal en interessant. In de plaatselijke herberg maak ik een filmpje. De wijn is goedkoop en maakt de tongen los. Ook dit behoort tot de camino.
