een gezonde afwijking waar (nog) geen medicatie voor bestaat
28-04-2012
Wachten in cafe de la place in Perigueux.
Vandaag is een speciale dag. De pelgrim krijgt bezoek vanuit zijn heimat. Vroeg uit de veren dus. Zien dat ik gewassen en gestreken ben voor de ontvangst van mijn dochter en haar partner.
Licht druppelend en zwaar bewolkt. Om 6.20 uur kan de ochtendmens in me dit al vaststellen. De temperatuur ligt hoog. Bij het bergoplopen voelt het onder mijn regenjas een beetje tropisch-regenwoud-achtig. Het traject leidt me langs de residentiele optrekjes aan de rand van de agglomeratie. Vastgoed en nieuwbouw zijn nooit ver weg. Een Britse Bentley scheurt me voorbij. Rare jongens die Britten. Ik ontmoet voor het eerst enkele koppels pelgrims. Ze vragen zich af of ik al van Santiago terugkom. Ik maak hen duidelijk dat ik een afspraak heb. Mijn nieuwe schoenen vertonen de eerste zoolslijtage. Pelgrim Leo had me gewaarschuwd. Ik klop aan in Perigueux bij een jonge zeer vriendelijke schoenlapper. Hij wil ze wel maken maar de zool is te nat. Ok dan zoeken we een andere oplossing. Wat denk je pelgrim van een koffietje drinken? Bah waarom niet. Ik bel mijn dochter op. Ze zitten al in de buurt van Limoges. Wat gaan die snel zeg... Ik ga binnen enkele ogenblikken 1000 km gestapt hebben. Ik krijg er voorlopig nog niet genoeg van.
Vrijdag is het net zoals in Herentals marktdag in Brantome. Een aanbod van lokale produkten. Een Afrikaan met handtassen ontbreekt niet in het aanbod. Afgewisseld nat en droog. De paraplu's worden bovengehaald. De Dronne staat hoog. Tijdens het weekend vindt een eetfestijn plaats in het park. Om het te kunnen bereiken wordt een noodbrugje aangelegd. Dominant gebouw in dit stadje is de vroegere Benidicteiner abdij. De Mairie en het office de tourisme zijn er gehuisvest. Ik maak een wandeling door het historisch en pitoresk stadje. Aan het ancien hospice is aanpalend een bejaardentehuis ondergebracht. Ik stap er naar binnen. Steeds een confrontatie. Hier niet anders dan bij ons. De bejaarden zijn verzameld in grote groep. Een vrijwilliger leest luidop een artikel voor uit de krant. Enkele inwoners stellen zich manifest ongeintresseerd op. Onze levenstocht is eindig. Ik ben wellicht over de helft. Straks mogen ze voor mij ook de krant voorlezen.
Als ik buitenstap druppelt het opnieuw. Mijn botten staan ingevet te drogen. Mijn kousen in mijn teva 's worden nat. Ik besluit me te laten opdrogen in de bar van Le Coligny. Na een opwarmertje bestel ik de plat de jour. Ondertussen is zowel de markt als de regen gestopt. Ik ga een tukje doen. Het is toch rustdag voor iets... en als toch niemand voor mij de vlaamse krant wil voorlezen.
Het beloofde ommetje aan de pizzaman is er niet van gekomen. St Jean-de-Cole zal wellicht schoon zijn, het staat slecht bewegwijzerd. Met de nattigheid een kaart bovenhalen is geen sinecure. De track volgen dan maar. In Villars beland ik om 14.00 uur. Mijn lichaam verlangt voedsel en een droge plaats om het op te eten. Geen bar. De office de tourisme is gesloten wegens reorganisatie. Het afdakje laat me toe mijn sandwich droog naar binnen te werken. Nog 12 km te gaan. De teller staat al op 35. Even doorbijten. Morgen neem ik een rustdag. Ik pep me op. De laatste loodjes weet je wel.
Om 16.30 uur bereik ik het door het water omringde stadje. La Dronne noemt de plaatselijke Nete hier. Het office de tourisme is niet door een reorganisatie getroffen. Ze hebben en chambre hotes voor mij bij de 78 lentes tellende madam Merillou. Simpel en betaalbaar optrekje. En pelgrim is vlug content. Ik ga er mijn batterijen opladen, mijn platinnekes vervangen en een nieuw bougie laten steken... bij wijze van spreken dan.
Ik zit op 969 km van de Kempen. Is de Kleine Nete ook buiten zijn oevers getreden?
Om 7 uur heb ik me in de halve en natte duisternis gegooid. Regenponcho aan. In la Coquille zet ik de bakkerswinkel en de beenhouwerszaak onder water. Ik hou er een sanwich met hesp aan over. De Limousin koeien, ondertussen mijn beste vrienden, hebben collectief besloten beschutting te zoeken onder een boom. De pelgrim stapt voort en krijgt zelfs plezier in al die nattigheid. Het stoort geen kat dat ik luidkeels 'I am singing in the rain' uit mijn strottenhoofd pers. Als iemand dit ziet riskeer ik voor eeuwig en 3 dagen een collocatie in de Sano.
In St Jory-de-Chalais vertelt mijn maag me dat stilaan welletjes is met dat gepuber. Ik vind onderdak in Bar Lou Tornoli. Hij doet de toog. Zij de winkel. Ik eet mij muesli op en giet 2 grand cafes door mijn keelgat. Tijdens deze actie krijg ik van de plaatselijke pizzaboer het advies om via St Jean-de-Cole naar Brantome te stappen. Un des plus beaux village monsieur. Ik beloof de man, die zijn pizzas enkel belegt met lokale producten, dat ik zijn raad zal opvolgen.
De nacht heeft rust gebracht. De uitschakeling van Barcelona nog net meegemaakt. De gemiste strafschop van Messi heeft de nachtrust van mijn collega Geert misschien verstoord. Ik heb er niet van wakker gelegen.
Rustig ontbeten en pas omstreeks 8.30 de deur uit. Het weinige nat dat er valt kan de pret niet bederven. Het wordt wel nooit echt droog vandaag. Het landschap is golvend, agrarisch, een opeenstapeling van petieterige gehuchtjes, schitterende vergezichten en kunstmatige meertjes. Sommige met recreatieve doeleinden. Andere prive en peche interdit. Al of niet voorzien van een lelijk betonnen kot. Ik voel me een beetje in de Vlaamse achtertuintjes.
Als je echt, maar dan ook eens echt NIEMAND tegen het lijf wil lopen, dan is dit the place to be. Uitgestorven, huizen zonder beweging of levenstekenen. Heb hier maar iets aan de hand. De enige en massale bewondering die mijn sierlijk wandelend lijf vandaag in ontvangst kon nemen was die van de bruine Limousin koeien. Alle ogen van zo'n ganse wei op mezelf gericht. Ge zult voor minder naast uw wandelschoenen gaan lopen.
Het blijft regenen. Om 14.00 uur arriveer ik aan het piepklein stationnetje van Bussiere-Galant. Geen bar, restaurant, bakker of winkel open. Weer doods. Een bende tieners en een knorrige autochtoon. De man begint over het gebrek aan stiptheid van de treinen en het feit dat de Britten er alle huizen opkopen. Ze komen er niet wonen en ze jagen de prijzen de hoogte in. Ik ben blij dat hij het galspuwen stopt als zijn trein toch in aantocht blijkt. Ik warm me wat op aan de verwarming en slaag wat naar binnen.
Om 15.00 uur sta ik aan de gemeentelijke gite van St Pierre-Frugie. Ik bel de adjunct burgemeester van het 420 zielen tellende dorpje. We zitten in de Perigord Vert. Departement Dordogne. Irene moeder van 8 kinderen en 14 kleinkinderen legt me werking van de gite uit. Iets later komen ook nog 3 fransmannen binnen die 2 dagen aan het stappen zijn een al behoorlijk getekend. De gite is volzet.Hopelijk zijn er geen snurkers bij...
Toen ik deze middag St Leonard-de-Noblat de rug toekeerde, zonder een bezoek te brengen aan zijn symphatieke en bekende inwoner Raymond Poulidor, kreeg ik bakken water over mijn al doorweekte torso. De aangezwollen Vienne bulderde door haar nauwe dal. Enkele buien en een onweer verder, spoel ik aan in Solignac. Marie en Alain van de chambre hotes Le Cheyrol hebben me zeer goed opgevangen in hun prachtige woning. Gelegen op een heuvel hebben ze een panoramisch zicht op de groene vallei van de Briance. Uitblazen en opdrogen. En dat op 888km van chez nous...ik mis jullie allemaal een heel klein beetje
Momenteel schuil ik even voor de onophoudelijke regen in de Limousin. Enkel de koeien blijken er zin in te hebben. Ze draaien hun kont naar de regen en grazen ongestoord verder. De pelgrim loopt voor het eerst met poncho.Ik heb me genesteld in de hoek van een PMU kroeg. Als het regent zullen we maar gokken. 2 nederlandse pelgrims geven er net als hun regering de brui aan. Zij het dan om andere redenen. Vandaag wil ik nog in Solignac geraken. Maar de goesting die is even weg. Dit warm hol verlaten om me weer in die nattigheid te begeven... door die zure appel moeten we even door.
7.00 uur. Boeltje is gepakt. Koffie en brood met zelfgemaakte confituur achter de kiezen. Uitgeslapen en fit. Niet ver vandaag. Slechts 26 km. De regen wordt mijn gezel voor de ganse rit. Mijn Elzasser kamergenoot Robert, bezig aan zijn laatste pelgrimage, stapt mee op. De Mulhouzer kreunt en puft van stijvigheid. Hij is 65. Ik vraag me af of hij dit nog fijn vindt? "Mein Gott" stuurt hij meermaals ongevraagd de ether in. Ja die zal het wel weten.
Al vlug scheiden onze wegen. Ik zie hem pas terug op het eindpunt.
Het parcours is Ardens. In het gat Champegaud heeft een Mechelse scheper het gemunt op mijn pezige kuiten. De bevallige en jonge eigenares van dit dier roept hem ter orde. Ik vraag aan haar of dit het einde van de wereld is. Ze antwoord "Le jolie fin du monde". Na deze correctie stap ik door bossen en beken. Het natte Limousin dat met zijn 6�C. en mist op 500m hoogte doet verlangen naar een warme kachel en de wafelbak van madam peip.
De burgemeesten van Les Billanges die met zijn VW camionet zijn territoir verkent wil me een lift aanbieden. Hij wil met me kennismaken. Geen probleem om kennis te maken, maar ik ga wel te voet. Hij biedt me een tas koffie aan op de Mairie. Da's prima. Ik kom er aan.
Op de Mairie van het 1000 zielen tellende stukje Limousin tref ik naast de burgemeester Manuel ook nog de secretaris Sylvie en de adjunct David. Kiezen zij voor Sarkozy of Hollande? De verpakking is verschillend maar de inhoud gelijk is het antwoord.
Le Billanges is het mooiste plaatske ter wereld omwille van de prachtige kerk en omwille van de glimlach van hun secretaris. Dat is de mening van een charmeur van een burgemeester. Ik moet hem toch ook een beetje bijtreden. Bovendien blijkt de dame ook erg bedrijvig in de cyclo cross en de VTT.Ze werd zelf Frans kampioene.
Op dan naar Chez Francoise. De gite van de 60 jarige schilderes. Een aparte vrouw die dit zaakje eigenhandig runt. De boerderij stamt van haar familie. Het gebouw heeft niets aan authentisiteit ingeboet.De toets van haar naieve schilderkunst is overal aanwezig. De gekleurde houten welving, de mozaieken in de vloer en de bizarre sculpturen her en der in de leefruimte.
Ze heeft zich duidelijk buiten de moderniteit verbannen. Een computer bezit ze niet. Een GSM wel. Een mens moet compromissen maken. Ze sleurt eigenhandig sprokkelhout aan uit de bossen. Haar rug laat het afweten en ze vraagt me een handje toe te steken. Ik help met een kruiwegen waarvan de band plat staat. Een pomp is er niet. Als God in Frankrijk. Hoe houdt dat mens dit vol. Ze zal zich ook de vraag stellen bij mijn bezigheid. Waarom gaat een Belg te voet naar Spanje? Ja waarom? Ik denk erover na... ik heb nog een tijdje om hierover een boompje over na te denken bij de open haard op 840 km. van huis... ronk ronk ronk...Oei Robert komt binnen...
Meer info over Les Billanges op http://lesbillanges87.unblog.fr
De track op mijn gps volgt blijkbaar niet steeds de Camino. Op de info in Brugge van het genootschap werd gesteld dat je de camino zelf kan zoeken. Er is geen vaste weg. Ik heb stukken gevolgd en stukken zelf ontdekt. Toch hebben broeder Willy en zuster Maria mij mobilhomegewijs terug op het rechte pad moeten zetten.
Dese morgen ben ik om 10 uur vertrokken in Dun-le-Palest. Ik stapte vandaag 25 km naar Benevet l'Abbeye.
De aprilse grillen zijn er weerom in geslaagd om zich te tonen. 1 keer een echte gril op mijn sjokkedijzen. Er zijn ook tekenen van de komst van de chaleur. Daar wachten ze hier echt op. Ik hoorde vandaag het eerste krekelgesjirp. Misschien eentje met Alzheimer... Morgen volg ik de Gr 654. Ik zit nu midden in de Limousin streek. De bruine Limousin koeien maken er deel uit van het landschap. Ik slaap hier in een gite op het marktpleintje. De uitbaatsters een koppel: Hij Bretoen, zij Boergondier. In deze gesloten landelijke omgeving worden ze als vreemdelingen bekeken. Wat er ook van zij, ze hebben een hart voor pelgrims. Week 3 zit er op. Er komt weer een volledige werkweek aan. Volgende zondag neem ik mijn eerste rustdag. Mijn dochter en vriend komen me bezoeken. Iets om naar uit te kijken.
7.00 uur. Boeltje is gepakt. Koffie en brood met zelfgemaakte confituur achter de kiezen. Uitgeslapen en fit. Niet ver vandaag. Slechts 26 km. De regen wordt mijn gezel voor de ganse rit. Mijn Elzasser kamergenoot Robert, bezig aan zijn laatste pelgrimage, stapt mee op. De Mulhouzer kreunt en puft van stijvigheid. Hij is 65. Ik vraag me af of hij dit nog fijn vindt? "Mein Gott" stuurt hij meermaals ongevraagd de ether in. Ja die zal het wel weten.
