1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [deel 1]
Mirjana Dragicevic uit Medjugorje, gelegen in Bosnië-Herzegovina en gekend van de verschijningen wees er al op in een eerder niet nader genoemd interview dat de eerste van de tien geheime profetieën, die haar zijn doorgegeven door de Heilige Maria niet een algemeen mirakel inhoudt maar een "ernstige" locale gebeurtenis.
In een interview, afgenomen een dag na het visioen, waarin haar het eerste geheim werd getoond, zei Mirjana, die de eerste was van de zes kinderen die alle tien de geheimen ontving, dat het eerste voorval "iets zal zijn waar de mensen tot heel ver zullen over horen" en voegde er ook meteen aan toe "dat de mensen niet zouden staan te trappelen om de plaats waar het eerste geheim zich zal afspelen te gaan bezoeken, omdat niemand wenst rampen, ellende en tegenspoed te zien." Er zal dus geen soort ramptoerisme zijn, zoals we dat dikwijls zien bij rampen. "Ik denk helemaal niet dat dit soort dingen de mensen zal aantrekken. Waarom zou iemand iets van die aard willen zien? Er bestaat er verschil tussen het gaan waarnemen van een teken van een hele andere aard dan het gaan bezichtigen van lijden of een catastrofe."
Wie wenst er bijvoorbeeld naar Italië te gaan om er een dam te zien instorten? Ze zei eveneens dat het eerste geheim niets nodig heeft om eraan voor te gaan en dat het "ruimschoots voor zichzelf zal spreken." Ze zei dat de mensen in Medjugorje "onmiddellijk zullen weten dat de gebeurtenis in verband staat met de geheimen." Ook zal het iets zijn "waar iedereen, overal en onmiddellijk zal over horen."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: vroegere boodschappen
Boodschap 3326 van 01/06/2009
Lieve zonen en dochters, let op niet te worden misleid. Geloof stellig in het evangelie van Mijn Zoon Jezus om gered te worden. Nu is de tijd van grote geestelijke verwarring. Vlucht weg van valse tekenen en wonderen. De duivel zal veel van Mijn arme kinderen misleiden in het land van het Heilig Kruis [Brazilië]. Velen worden misleid door valse tekenen. Vlucht weg van alle leugens en bedrog. Keer terug naar de waarheid en u zult gered worden. De dag breekt aan waarop, met de toestemming van God, een groot wonder zal gebeuren in Brazilië. Een priester zal hier een rol in spelen en dit zal de bekering van veel mannen en vrouwen die afgedwaald zijn bewerkstelligen. Ik ben uw Moeder die uit de hemel komt om u allen naar de waarheid te leiden. God heeft haast, kruis uw armen niet. Laat niet voor morgen wat u vandaag moet doen. Ik wil u tot niets verplichten, maar wat Ik zeg moet serieus genomen worden. Kniel neer in gebed en God zal u redden. De mensheid is ziek en moet genezen worden. Ik lijd omwille van wat u te wachten staat. Vlucht weg van de zonden en geef uw ja aan God. Sterkte. Ik spreek ten beste voor iedereen van u bij Mijn Zoon Jezus. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.
Vertaling: Frederick Deknudt
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 187]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Veronica met de zweetdoek
Nauwelijks had zij haar kamer betreden en de zweetdoek vóór zich op tafel gelegd, of zij zonk bewusteloos neer; het meisje knielde jammerend met de wijnkruik naast haar. Zo vond een huisvriend haar als dood bij het opengevouwen doek liggen, waarop het bloedig aangezicht van Jezus verschrikkelijk maar wonderbaar duidelijk was afgedrukt. Het ontstelde zeer, wekte Seraphia uit haar bewusteloosheid en toonde haar het Aanschijn van de Heer. Weeklagend nog, maar meteen vol vertroosting, knielde zij voor het doek en riep uit: "Nu wil ik alles verlaten, de Heer heeft mij een aandenken geschonken!"
De zweetdoek was een stuk fijne wollen stof, nagenoeg driemaal zo lang als breed. De Joden droegen gewoonlijk zon doek om de hals, dikwijls ook nog over de schouder. Het was een oude gewoonte, met een dergelijke doek naar zieken en treurenden, vermoeiden en lijdenden toe te stappen en hun gezicht er mee af te drogen, als teken van medelijden en deelneming. In de warme landen gaf men elkaar zon doek als geschenk. De wonderbare zweetdoek hing bij Seraphia altijd aan het hoofdeinde van haar bed. Na haar dood hebben de heilige vrouwen het doek aan de Moeder Gods gegeven, en door de apostelen is hij in het bezit gekomen van de Kerk.
Seraphia was een nicht van Johannes de Doper. Haar vader was de zoon van de broer van Zacharias vader. Zij was van Jeruzalem. Toen Maria als vierjarig meisje bij de tempelmaagden werd ondergebracht, zag ik Joachim en Anna, met anderen die waren meegekomen, het vaderhuis van Zacharias binnengaan, in de buurt van de vismarkt. Er woonde daar een zeer bejaarde verwant van Zacharias, waarschijnlijk zijn oom, de grootvader van Seraphia. Op dat ogenblik was Seraphia, naar ik kon vaststellen, een vijftal jaren ouder dan Maria. Ik zag haar later op de bruiloft van Jozef en Maria en vernam ook toen dat zij ouder was dan de Heilige Maagd. Zij was eveneens familie van de oude Simeon, die bij de opdracht van Jezus in de tempel geprofeteerd had, en kwam van jongsaf veel met zijn zonen tezamen. Die hadden reeds vroeg van hun vader het verlangen naar de Messias meegekregen, een verlangen dat Seraphia deelde.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 187]
Preken
We worden op de proef gesteld
Maar wat baat u Gods hulp, broeders, als ge zelf niet voelt dat ge in bijna al uw handelingen op de proef wordt gesteld: nu eens door de trots, de ijdelheid of de hoge dunk die we van onszelf hebben, dan weer door de jaloezie, de haat en de wraakzucht? Een andere keer tovert de duivel ons de smerigste en gemeenste beelden voor de ogen. Onder het gebed sleept hij onze geest van de ene verstrooidheid in de andere.
Overigens zult ge van Adam tot nu toe geen enkele heilige vinden die niet door God werd beproefd, de één zus, de ander zo, en de grootste heiligen het zwaarst. Wanneer zelfs Jezus Christus aan de verlokkingen van de duivel blootstond, hoeveel te meer dan wij? We moeten er ten allen tijde op bedacht zijn, broeders! Ge zult me misschien willen vragen wat de oorzaak van onze beproevingen is. Wel, niets anders dan de schoonheid en de waarde van onze ziel! De duivel begeert haar. Hij begeert zo hartstochtelijk, dat hij desnoods twee verdoemnissen zou willen verduren om haar naar de hel te kunnen sleuren.
We mogen nooit ophouden met over onszelf te waken, uit vrees dat de duivel ons zal verrassen op een ogenblik dat we er niet op voorbereid zijn. Sint Franciscus vertelt ons dat de goede God hem eens liet zien hoe zijn volgelingen door de duivel op de proef werden gesteld, vooral op het gebied van de zuiverheid. Hij zag een troep duivels die niets anders deden dan pijlen afschieten op zijn volgelingen. Sommige pijlen keerden terug en troffen de duivels zelf, die ze hadden afgeschoten. De getroffenen sloegen, onder vreselijk gehuil, op de vlucht. Andere pijlen schampten af en vielen op de grond, zonder Franciscus volgelingen enig letsel te veroorzaken. Slechts enkele pijlen troffen doel en doorboorden hun slachtoffers geheel en al. Wanneer de duivel ons bekoort, zegt Sint Antonius, moeten we hem met zijn eigen wapens trachten te verjagen. Bekoort hij ons met hoogmoed, dan moeten wij ons haastig vernederen voor God. Stelt hij onze zuiverheid op de proef, dan moeten we ons lichaam en onze zinnen tuchtigen en onszelf nog zorgvuldiger bewaken. Wil hij in ons een afkeer verwekken voor het gebed, dan moeten wij nog langer en aandachtiger bidden, en hoe vaker de duivel ons ertoe aanzet om het gebed achterwege te laten, hoe meer gebeden we moeten verrichten.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 187]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Heeft de Heilige Maagd Maria iets over de Arme Zielen gezegd via de zieners van Medjugorje? Maria: Ja, Zij heeft in Medjugorje diverse malen gesproken over het Vagevuur. De kinderen gaven vroeger reeds twee lange getuigenissen en een aantal kortere antwoorden over het Vagevuur en in 1986 en in 1987 was er een langere boodschap over dit onderwerp voor de hele wereld en in nog een ander werd de noodzaak van Missen voor hen vermeld.
Nicky: En bevestigen deze boodschappen wat u zegt? Maria: Ja.
Nicky: U zei eerder dat de zielen neigen samen te komen in gebedsvolle en heilige plaatsen. Weet u of er enige zielen zijn verschenen te Medjugorje? Maria: Ja, dat is het geval. Onze Lieve Vrouw heeft dat in een aantal visioenen voor de zieners bevestigd, maar de boodschappen waren enkel voor de aanverwanten bedoeld. Maar er is mij verteld over een visioen dat er geschiedde in een nabijgelegen restaurant, spoedig nadat Onze Lieve Vrouw begon te verschijnen in Medjugorje.
In de volgende, grotere stad, waar de Communisten en de Politie waren [beiden probeerden uiteraard de dorpelingen uit Medjugorje uit te lachen en zelfs de stuipen op het lijf te jagen], is er vandaag nog een restaurant dat enkel door mensen uit de stad wordt bezocht. Alle tafels waren altijd bezet, behalve een tafel in het midden en een tafel aan de muurkant. Op een dag zat, tegen de middag het restaurant bijna vol en sommigen zegden erge dingen over zowel de verschijningen als de mensen uit Medjugorje dat uiteindelijk maar een goede vijf kilometer verderop ligt. Plots keken sommigen van hen op, toen ze de stem van een vrouw hoorden, die hen streng berispte voor het zeggen van dergelijke erge dingen over zulke heilige aangelegenheden. Zij zagen haar zitten aan een tafel in het midden van het restaurant, die meestal niet bezet was. Zij was zon dertig jaar, aantrekkelijk en goed gekleed. Niemand, zelfs niet de kelner, had haar zien binnenkomen. Er bevond zich zelfs geen glas op de tafel. Toen de man hoorden dat ze werden uitgescholden, werden ze al vlug stilletjes. De volgende keer als ze opkeken, was de tafel leeg. Niemand had haar het restaurant zien binnenkomen of verlaten. Dit verhaal heeft zich heel vlug verspreid over de hele stad. Hoogstwaarschijnlijk was dit een ziel die door Onze Lieve Vrouw werd gezonden om de zaak weer recht te trekken. Ja, het is waar dat de zielen zichzelf meer dan gebruikelijk manifesteren rond heilige gebeurtenissen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 31]
Lucias vader sterft
Onze goede Heer schonk mij deze troost, maar andermaal kwam Hij aan de deur kloppen om een nieuwe opoffering te vragen, en ook geen kleintje. Mijn vader was robuust en een gezonde man: hijzelf zei dat hij niet wist van hoofdpijn wist. Maar in minder dan 24 uren bracht een aanval van een dubbele longonsteking hem naar de eeuwigheid. Mijn verdriet was zo groot dat ik dacht dat ik ook ging sterven.
Hij was de enige die zich altijd haar voorgedaan als mijn vriend en de enige die mij verdedigde wanneer er twisten waren in huis omwille van mij. "Mijn God! Mijn God!" schreeuwde ik het uit in mijn eigen kamer: "Ik heb nooit gedacht dat u zon lijden voor mij in huis ging halen! Maar ik lijd uit liefde voor U, voor het hertel van de zonden die zijn begaan tegen het Onbevlekte Hart van Maria, voor de Heilige Vader en voor de bekering van de zondaars."
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [12/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 240]
Maar de president had meer interesse voor Bijbelse verschijnselen. Hij was vooral geïnteresseerd in dromen. Hij had er zelf één gehad waarin hij een rouwende groep zag in het Witte Huis en men vertelde hem dat de president vermoord was geweest. "Ik bleef de paginas van het oude boek omslaan, en overal viel mn oog op passages waar ik zelf constant aan dacht: bovennatuurlijke bezoeken, dromen, visioenen," zei de president. Lincoln was ook geïnteresseerd in het concept van kastijding, want hij dacht dat de Burgeroorlog een straf was voor de slavernij. "De Almachtige heeft Zijn eigen doelstellingen," zei hij tijdens een toespraak enkele weken voordat het Zuiden zich op Palmzondag in 1865 overgaf:
"Als wij veronderstellen dat de Amerikaanse slavernij één van de ergernissen is,welke in Gods voorzienigheid moet komen,maar welke Hij, nu ze de door Hem bepaalde tijd heeft geduurd, wil wegnemen, en dat Hij aan Noord en Zuid deze vreselijke oorlog geeft als het wee dat moet komen omwille van diegene door wie de ergernis tot stand kwam, zullen wij daarin dan enige afwijking ontwaren van die goddelijke eigenschappen die diegenen die in een levende God geloven altijd aan Hem toeschrijven?Vol liefde hopen wij, vol vuur bidden wij, dat deze machtige gesel van de oorlog spoedig moge voorbijgaan. Maar als God wilt dat hij blijft duren tot de rijkdom, gedurende 250 jaar opgestapeld door de niet beloonde arbeid van de slaaf, is verdwenen en tot iedere druppel bloed veroorzaakt door de zweep zal betaald zijn met een andere veroorzaakt door het zwaard zoals het drieduizend jaar geleden gezegd werd, dan nog moeten wij zeggen: De oordelen van de Heer zijn volkomen waarachtig en rechtvaardig."
Lincoln wist dat de geschiedenis gevuld was met kastijdingen, en er lagen inderdaad nog grotere zuiveringen dat de Burgeroorlog op de loer. De Heer verachte valse goden en dat was net wat sciëntisme creëerde: een god van technologie. De telegraaf nam de plaats in van het gebed en de elektriciteit de plaats van de Heilige Geest. Met de scheikunde was de mens de realiteit aan het veranderen en daarom ontzegde sciëntisme ... het obsessieve gebruik van wetenschap ... God zelfs Zijn rol als Schepper. Toen hij op vakkundige wijze de evolutie bewees, wat gewoon een "ontplooiing" betekende, maakte Darwin de ernstige fout van het niet toewijzen van die ontplooiing aan God, maar aan "natuurlijke selectie." Zon theorie leverde het mechanische en rationalistische idee dat gedrochten van de natuur, mutatie, de touwtjes in handen hadden van de manier waarop organismen zich ontwikkelden.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 133]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Vierde sessie
De gemakkelijke omgang die de prior van Taizé aan de dag kon leggen en de mengeling van gezag en zachtheid die hij uitstraalde kon de best geluimde gesprekspartner wel eens prikkelen. Zo, op de laatste dagen van het concilie na een diner via del Plebiscito, noteerde pater Congar: "Ik ben niet op mijn gemak in het bijzijn van Broeder Roger Schutz want hij heeft de mond vol van dialoog en naar anderen luisteren, terwijl hij niet ophoudt zich uit te drukken en zich te bevestigen. Hij is een man van God, maar vanavond vond ik hem lastig."
Wat er ook van zij met het personage, de schok die hij met andere teweeg bracht is niet weg te cijferen. Mgr. Willebrands, rechterarm van kardinaal Bea op het Secretariaat voor de eenheid der christenen, had op het einde van de eerste sessie al gezegd aan Mgr. Moorman, leider van de anglicaanse afvaardiging: "De aanwezigheid van de waarnemers was zeer belangrijk. Hun invloed op het werk van het concilie is moeilijk naar waarde te schatten."
Op de laatste dag van het concilie vestigde de jonge katholieke student Enzo Bianchi zich in het Italiaanse gehucht Bose. Hij begon een gemeenschappelijk avontuur die onder andere door Taizé was ingegeven. Vanaf 1968 ontving de gemeenschap van Bose protestanten met de toestemming van kardinaal Pellegrino, aartsbisschop van Turijn.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 76]
Eleazar, zoon van Yair
Eleazar zoon van Yaïr behoorde tot de familie van de opstandige leider Judas de Galileër. Misschien was hij zijn kleinzoon. Hij was verwant met Menahem, de leider van de huurmoordenaars. Eleazar leidde de laatste groep Joodse weerstanders die Rome bestreden door hardnekkig het fort van Massada te verdedigen na de vernietiging van Jeruzalem in 70 na J.C. Door Herodes de Grote gebouwd en voor onneembaar gekend werd dit fort door de Romeinen aangevallen onder Flavius Silva. Voor de laatste stormloop door de legioenen, waarschijnlijk in 74 na J.C., spoorde Eleazar de verdedigers en hun familie aan om de dood boven de slavernij te verkiezen. In een lange toespraak [waarschijnlijk van de hand van Flavius Josephus] overtuigde hij de aanhangers zich voor elkaar op te offeren.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 91]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
Zodra ik de kapel uit kwam kwamen er allemaal mensen op mij af, zowel uit het huis als leken van de parochie, die mij vroegen of ik het wonder had mogen aanschouwen en ze vroegen mij vele vragen over dit onderwerp. Ik kon alleen dit zeggen: "Jullie hebben Onze Verlosser gezien, waarmee Hij duidelijk heeft willen laten blijken dat Hij altijd bij ons is en waarmee Hij wil vragen om Hem altijd lief te hebben. Nog meer dan eerst moeten we Hem lief hebben en de goede dingen doen, want Hij heeft ons deze genade gegeven." Toen ging ik naar huis, maar tijdens de nacht bleef ik denken over het wonder dat ik had gezien. De volgende dag, maandag, ging ik naar de parochie van St Eulalie en kwam ik priester Noailles tegen. Ik vertelde hem wat er was gebeurd, en er kwamen ook andere mensen op ons af en vertelden over het wonder.
Wat er ook gebeurde, ik verklaarde wat ik had gezien en bijna had aangeraakt. Ik weet niet wat de gevolgen zullen zijn van mijn getuigenis, maar ik zou een zeer ondankbare man zijn en schuldig zijn als ik weigerde om de waarheid te verkondigen.
Dit document was getekend: "Delort, priester" en was geschreven op 5 februari 1822.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Uiteindelijk zorgde Anitas lichamelijk toestand opnieuw voor problemen met buikvliesontsteking en koorts, die haar de volgende acht jaar, tot aan haar dood, aan het bed gekluisterd hielden. Tijdens deze periode werd ze verzorgd door haar moeder en haar twee zussen Rita en Irma. Anita betreurde het dat ze hen zoveel tot last was, maar ze gaf zich over aan de wil van God, klaagde nooit, en slaagde er altijd in te glimlachen, ook al leed ze enorm. Haar spirituele begeleider, Monseigneur Pasquinelli, vermeldde haar spirituele vurigheid, en onthulde dat ze de precieze dag en uur van haar dood kende.
Bovenop haar lijden, deed Anita nog op andere manieren boete. Eén ervan was dat ze at zonder te klagen wat ze te eten kreeg, of zonder haar verlangen te uiten om iets anders te eten. Toen ze dorst had, vooral tijdens de hitte van de zomer, onderbrak ze haar eucharistische vasten niet, en als ze om water vroeg omdat haar mond dikwijls droog was, klaagde ze nooit als men het haar niet onmiddellijk bracht. Ze gebruikte ook voorwerpen om boete te doen, waarvan er een aantal nog altijd bewaard zijn als relikwieën.
Ze sprak nooit over haar lijden, tenzij men het haar opdroeg en ze moest gehoorzamen. Ze was echter eerlijk en rechtuit met haar dokter, en was heel nauwgezet in het opvolgen van de voorschriften. Maar ze vond meer troost in haar liefde voor Jezus en de Heilige Maagd.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 79]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 3 november 1876
Lieve broer,
Ik heb vernomen dat je in de vakantie veel bij de Grot gewerkt hebt. Men heeft me verteld dat je dit jaar misschien niet meer naar Garaison zult terugkeren. Als je werkelijk gelooft dat de goede God je niet tot het religieuze leven roept, vind ik dat je moet besluiten een betrekking te nemen. Het gaat erom, mijn lieve vriend, dat je over je toekomst nadenkt. Wat mij betreft, ik zou er niet blij mee zijn als je bij de Grot bleef werken zoals je dat tot nu toe gedaan hebt. Straks zul je nog zonder baan zijn. Als je in plaats daarvan een vak leert en van je werk houdt, heb je altijd een inkomen en kun je jezelf behelpen.
Ik vind, mijn lieve broer, dat je het met de goede God moet overleggen. Voor niets in deze wereld zou ik willen dat je priester wordt alleen maar om een positie te verwerven. Nee, dan zou ik nog liever hebben dat je voddenraper werd.
Ik hoop, lieve vriend, dat je begrijpt dat ik zo spreek vanwege het grote belang dat ik in je ziel stel. Nogmaals: bid, denk na en vraag vooral aan Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd dat zij jou Hun heilige willen bekendmaken. Ik druk je op het hart je religieuze plicht trouw te vervullen en gehoorzaam te zijn aan Joseph en Marie. Laat me zo spoedig mogelijk lets van je horen. Het ga je goed, lief petekind, ik omhels je innig,
Je geheel toegewijde zus en meter,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Verbondenheid
Een mens draagt niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn medemens en maatschappij, maar zijn persoonlijk levensproject wint aan kwaliteit naarmate hij zich aan die medemens en de ruimere gemeenschappen kan toevertrouwen. Iedere mens heeft recht op geven en ontvangen in relaties, ook een jonge mens in zijn relaties tot volwassenen. Het levensproject van een mens is immers steeds getekend door vroegere generaties. De wijze waarop men die invloed gebruikt, bepaalt in grote mate iemands persoonlijk levensproject.
15. Valentina Papagna: nieuwe boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
3 mei 2010:
De Heilige Maria verscheen in een schitterend, blauw en lang kleed, onversneden en glanzend, met lange mouwen tot bijna over de vuisten. Zij hield de kleine Jezus in Haar armen. Ze zei "Troost Mijn Zoon omdat Hij zoveel beledigd wordt door zoveel zonden en misdrijven die er vandaag in de wereld worden begaan."
Onze Lieve Vrouw lichtte verder toe: "U weet, Mijn kinderen, dat men in vele landen erge rampen ondergaat. U kunt er niet op rekenen dat deze zullen stoppen. Dit is om u wakker te maken, Mij kinderen, om terug te keren tot God. Hij is uw enige redding. Van zodra men hersteld is van de ene ramp, zal er een andere komen."
Hierop overhandigde de Gezegende Moeder de kleine Jezus in mijn armen en zei Ze: "Heb Mijn Zoon lief, zoals Ik Hem liefheb. Hij is nog steeds mijn kleine jongen."
Zij herinnerde er ons aan dat we elke dag de Rozenkrans moeten bidden om Gods genade en barmhartigheid te bekomen.
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
De invloed van Malachias in Ierland betreffende kerkelijk zaken wordt wel vergeleken met die van Bonifatius in Duitsland. Hij hervormde en reorganiseerde de Ierse Kerk en bracht deze onder het gezag van Rome.
Gedurende drie jaren in Armagh, zoals is overgeleverd door St. Bernardus, herstelde St. Malachias het gezag van de Kerk, die was verwaterd door een serie van leken-abten en introduceerde de Rooms-Katholieke liturgie. Het verhaal van de Heilige Bernardus was dat hij, nadat hij het barbarisme met wortel uitroeide en de christelijke moraal herstelde, alle zaken helderder zag en begon na te denken over zijn eigen rust.
Chris De Bodt
29-06-2010
29 juni 2010
29 juni 2010
1. Medjugorje: Mirjana geeft vroeger reeds aanwijzingen gegeven dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft.
Vanaf morgen exclusief in een reeks afleveringen op dit blog.
2. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: vroegere boodschap
Boodschap 3324 van 25/05/2010
Lieve zonen en dochters, Ik ben uw Moeder die uit de Hemel komt om u allen te leiden naar Mijn Zoon Jezus. Open uw harten om lief te hebben en laat u omvormen. Wees zachtmoedig en nederig van hart. Aanvaard Mijn boodschappen want Ik wil de bekering van al Mijn arme kinderen die ver van Mij verwijderd zijn. Verlies de moed niet. Wanneer u het gewicht van het kruis voelt, aanroep dan Jezus. Hij zal naar u komen en u zult zegevieren. De mensheid is geestelijk arm en leeft ver weg van God. Ik lijd omwille van hen die als blinden door het leven gaan. Keer terug tot Hem, Hij die de absolute goedheid is en ieder van u bij naam kent. U zult nog vele grote beproevingen meemaken. De mensheid zal drinken uit de bittere beker van het lijden vóór de glorieuze komst van Mijn Zoon Jezus. De Heer zal de aarde veranderen en allen die correct zijn zullen gelukkig leven. Ik vraag jullie om voor iedereen goed te zijn. Streef er naar om in alles Mijn Zoon Jezus na te volgen. In de definitieve triomf van Mijn Onbevlekte Hart zullen Mijn toegewijden de rechtvaardige beloning ontvangen. Deins niet terug en blijf bij de waarheid. Verdedig het evangelie van Mijn Zoon Jezus en weet dat Ik altijd aan uw zijde sta. Sterkte. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.
Vertaling: Frederick Deknudt
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus [Aflevering 186]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Veronica met de zweetdoek
De weg die de kruisstoet nu volgde, was een lange, ietwat naar links afbuigende straat, waarop verschillende zijstraten uitliepen. Van alle kanten trokken goedgeklede mensen naar de tempel. de meesten wendden zich af, uit Farizeïsche vrees voor verontreiniging, sommigen betoonden enig medelijden. Ongeveer tweehonderd schreden ver had Simon de Heer Zijn kruis helpen dragen, toen uit een fraai woonhuis, aan de linker kant van de straat, een grote, mooie vrouw, die een klein meisje aan de hand hield, op de kruisstoet kwam snellen. De vrouw die daar het huis verliet, wiens voorhof met stevige muur en blinkend hek een trappenterras heenleidde, was Seraphia, de vrouw van Sirach, een lid van de tempelraad. Door de daad die zij vandaag volbracht, kreeg zij de naam Veronica [van vera icon: de echte beeltenis].
Seraphia had een kostbare, gekruide wijn bereid en haar vroom verlangen was, de Heer daarmee op Zijn bittere lijdensweg te verkwikken. Reeds eenmaal was zij, vrezend en hopend tegelijk, van huis weg en de stoet tegemoet gegaan. Ik zag haar gesluierd, vergezeld van het meisje dat zij als kind had aangenomen, naar de kruisstoet lopen, toen Jezus Zijn heilige moeder ontmoette. In het gedrang dat ginder ontstond had zij geen gelegenheid gekregen om de Heer te laven, en was haastig teruggekeerd naar haar woning, waar zij Hem verwachten zou.
Zij kwam nu, het hoofd gesluierd, de straat opgelopen met een doek over haar schouder en het meisje aan haar zijde, dat zowat negen jaar oud kon zijn. Zij droeg de kruik met wijn, verborgen onder een lap. Tevergeefs probeerden zij die vóór de stoet liepen, haar terug te drijven, want zij was van liefde en medelijden buiten zichzelf. Met het kind, dat haar kleed vasthield, drong zij door het gepeupel, de rij soldaten en de troep beulsknechten heen, knielde bij Jezus neer en hief het doek, aan één kant opengevouwen, naar Hem op, terwijl zij smeekte: "Gewaardig U, o Heer, dat ik Uw aangezicht maf afwissen!" Jezus nam het doek met Zijn linkerhand en drukte het tegen Zijn bloedend aangezicht. Dan schoof Hij het doek naar Zijn rechterhand, dat van onder de dwarsbalk van het kruis uitstak, plooide hem met beide handen tezamen en gaf hem dankbaar terug. Seraphia kuste het doek, verborg het onder haar mantel, tegen haar hart, en stond op. Toen hief het meisje schuchter de wijnkruik omhoog, maar de schimpende rakkers en soldaten lieten niet toe, dat Seraphia Jezus ook nog laven zou. Door de snelheid en de dapperheid van haar optreden, dat een gedrang van nieuwsgierigen teweeg bracht, had zij de stoet dan toch gedurende twee minuten in zijn gang gestuit, wat voldoende was geweest om Jezus de zweetdoek aan te reiken. De Farizeeërs en de beulsknechten ontstaken in woede over deze nieuwe vertraging, en meer nog over het feit, dat Jezus hier zo openlijk werd vereerd. Zij begonnen de Heiland te slaan en Hem heen en weer te trekken. Seraphia vluchtte met het kind haar woning binnen.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 186]
Preken
Maar Hij zal ons helpen
Ja, broeders, bij alles wat we zien, bij alles wat we horen, bij alles wat we zeggen en doen, voelen wij ons geneigd tot het kwade. Als we aan tafel zitten, in de genotzucht en de onmatigheid. Als we een ogenblik ontspanning zoeken, is het de lichtzinnigheid en de tijdverspilling. Als we werken, laten we ons meestal leiden door eigenbelang, gierigheid en afgunst of zelfs door ijdelheid. Als we bidden, is het de achteloosheid, de verstrooidheid, de tegenzin en de verveling. Als we in moeilijke of trieste omstandigheden verkeren, zijn we dadelijk geneigd tot klagen en morren. Maar gaat het ons goed, dan vervallen we in eigenliefde, verwaandheid en verachting van onze evennaaste. Als we geprezen worden, zetten we een hoge borst op, maar de eerste, de beste belediging brengt ons tot woede. Deze broze neigingen, broeders, hebben de grootste heiligen doen sidderen en hebben de woestijnen met kluizenaars bevolkt. Zij zijn de reden van zoveel tranen, zoveel gebeden, zoveel verstervingen!
Ja, het is waar! Ook de heiligen die zich in de wouden verborgen hielden, waren niet vrij van bekoringen, maar zij hadden in ieder geval geen last van de slechte voorbeelden die ons voortdurend omringen en die tal van zielen in het verderf storten. En toch lezen we in hun levensbeschouwingen, broeders, dat zij onophoudelijk bleven waken en bidden, uit angst voor de zonde, terwijl wij, arme blinden, ons te midden van zoveel dodelijke gevaren, nergens druk schijnen over te maken. Velen van ons weten niet eens wat het zeggen wil om bekoord te worden, omdat zij bijna nooit, of tenminste heel zelden aan de verleiding weerstaan. Maar wie van ons zal er gered worden? Neen, broeders, iemand die zich op dit alles wil bezinnen, zou van pure angst niet meer kunnen leven! Eén ding slechts kan ons troosten en geruststellen: dat we een Vader in de hemel hebben die nooit zal toelaten dat onze strijd onze krachten te boven gaat. Telkens als we Hem aanroepen, zal Hij ons helpen en ons uiteindelijk de overwinning schenken.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 186]
Hoofdstuk 27: Mariaverschijningen
Nicky: Als er een aanhanger van deze valse verschijningen tot u komt, geeft u daar dan uw mening over? Maria: De zielen hebben mij verteld dat, als het gebeurt dat een persoon het mij vraagt, ik deze moet zeggen dat over dit of dat verschijnsel de zielen "neen" hebben gezegd. En precies dat gebeurde er een aantal maanden geleden met de meer bekende Zwitserse "verschijning."
Nicky: Om openhartig te zijn is het niet moeilijk voor mij om te weten naar wie u hier verwijst. Maar vertel mij, waarom doet een persoon zoiets, of wordt het onbewust gedaan door hen? Maria: Bewust of onbewust, maar waarschijnlijk omwille van sommige zwakheden van hen, waarschijnlijk hoogmoed. En satan laat het hen doen. En door haar optreden wordt het ook duidelijk dat ze allen wensen om verdeeldheid te zaaien en mensen weg te houden van Medjugorje. Mijn vriend-exorcist, naar wie ik eerder verwees, kon dit ook bevestigen.
Nicky: Ik begrijp dat u geen namen wenst te noemen van levende mensen die anderen op deze wijze misleiden, maar zou u ons een naam kunnen vertellen van een overleden persoon van wie de zielen u hebben verteld er "voorzichtig" mee te zijn? Maria: De Arme Zielen vertelden mij "voorzichtig" toen ik vroeg naar Maria Voltartas boeken. Maar hier kan het gebeurd zijn dan er dingen zijn gebeurd na haar overlijden. Opnieuw, satan ligt steeds dichtbij op de loer om verwarring te brengen en zo betekent "voorzichtig" hier dat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken over Maria Voltarta zelf.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 30]
Lucias moeder wordt ernstig ziek
Mijn lijden moet de Heer wel hebben behaagd, want hij was voor mij de meest bittere kelk aan het voorbereiden die ik spoedig zou moeten drinken. Mijn moeder werd zo ernstig ziek, dat we op een gegeven moment dachten dat ze ging sterven. Al haar kinderen waren rond haar bed verzameld bij het ontvangen van de laatste sacramenten en om de hand te kussen van hun stervende moeder. Ik was de jongste, dus mijn beurt was de laatste. Toen mijn moeder mijn gelaat een beetje zag stralen, hield zij haar armen rond mijn nek en zei ze met een diepe zucht: "Mijn arme dochter, wat zal er van u geworden zonder uw moeder! Ik sterf met een doorboord hart, omwille van u." Toen barstte ze in tranen uit en weende bitter en greep ze mij nog dieper en dieper in haar armen. Mijn oudste zus nam me toen weg van mijn moeder, nam mij naar de keuken en legde mij het verbod op om nog in de ziekenkamer te komen, met de woorden: "Moeder gaat sterven van verdriet omwille van alle kommer die u haar hebt doen doorstaan." Ik knielde neer met mijn hoofd op de bank en meer dan ik ooit in verwarring ben geweest, offerde ik mijn boete op aan Onze Lieve Heer. Een aantal minuten later kwamen mijn twee oudste zusters, die dachten dat de zaak hopeloos was, bij mij en zeiden; "Lucia! Als het waar is dat u Onze Lieve Vrouw zag, ga dan nu meteen naar de Cova da Iria en vraag Haar om onze moeder te genezen. Beloof Haar wat u maar wilt, we zullen alles doen en dan zullen wij u geloven."
Zonder een ogenblik te verliezen rende ik, zoals nooit tevoren, naar buiten en liep tussen de velden, langs kleinere paden en bad de hele tijd de Rozenkrans. Toen ik daar was, gaf ik ons verzoek door aan Onze Lieve Vrouw en bevrijdde ik mij mezelf van alle verdriet, door overvloedig te wenen. Daarop spoedde ik mij naar huis, getroost met de hoop dat mijn geliefde moeder zich reeds een beetje beter zou voelen. Drie dagen lagen kon ze opnieuw het werk in en buiten het huis hervatten. Ik had Onze Lieve Vrouw beloofd dat, wanneer ons verzoek zou worden ingewilligd, ik voor negen opeenvolgende dagen naar de Cova da Iria zou gaan, samen met mijn zussen, om er de Rozenkrans te bidden en ondertussen op onze knieën van de weg naar de steeneik te gaan en dat we op de negende dag, negen arme kinderen met ons zouden meenemen en hen daarna een maaltijd zouden geven. We kwamen onze belofte na en ons moeder ging mee. "Hoe vreemd!" zei ze: "Onze Lieve Vrouw heeft me genezen en op de een of andere manier kan ik het nog niet geloven! Ik weet niet hoe dit kan."
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [11/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 239]
De gemoederen begonnen oververhit te geraken maar het werd duidelijk dat er vreselijke gebeurtenissen te gebeuren stonden en dat de Rozenkrans de oplossing was. De oplossing waren Jezus en Maria. De verschijningen waren een cruciale tegenaanval voor de Franse Revolutie die de geschiedenis radicaal veranderde en overal een bedreiging bleef voor de Christenen.
Al wat we moeten weten over de geheimen van LaSalette is dat de paus de term "kastijdingen" gebruikt had.
Was het dàt waar Europa op afstevende? Was dat waar de wereld op afstevende? Lag er opnieuw een tijd van beproeving en zuivering om de hoek?
Als de heropleving van het heidendom een aanduiding was, was het antwoord bevestigend. Tijdens de Middeleeuwen was de mensheid begonnen een godvruchtig pad te bewandelen, maar ze was er serieus van afgeweken. De goddeloosheid van het rationalisme werd vergezeld van de goddeloosheid van het occulte, dat nu trancemediums en "spiritualisme" bevatte. Er werden seances gehouden van het Victoriaanse Engeland tot Boston, New York, en Washington. Duizenden beweerden dat ze met geesten communiceerden via mediums of kloppende geluiden. Onder hen waren Koningin Victoria en Mary Todd Lincoln. In Parijs integreerde een berucht medium met de naam Madame Blavatsky, spiritualisme met Oosterse overtuigingen en die van Vrijmetselaars, zodat er al gauw een mengelmoes van occultisme was dat bij de "verlichtten" gekend was als deel van het Waterman tijdperk of "new age." Naar verluid was Lincoln in 1862 zelf getuige van een bijeenkomst van spiritualisten in het "Rode Salon" van het Witte Huis.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 132]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Vierde sessie
De laatste sessie van het concilie was bijzonder belast. Elf van de zestien constituties, decreten en verklaringen, goedgekeurd door Vaticaan II werden afgewerkt en gestemd tussen oktober en december. Op 11 oktober s namiddags, terwijl het decreet over het ministerie en het leven van de priesters in voorbereiding was, gaf Broeder Roger aan alle Franse bisschoppen drie conferenties over het celibaat. Andere sprekers waren Mgr. Scrima, orthodox waarnemer, en Mgr. Ancel, katholiek bisschop. Op 29 oktober vielen eindelijk, na vier jaar werkzaamheden, de laatste stemmingen over het schema van de Openbaring. Max Thurian had hard gewerkt aan die tekst en publiceerde een bijdrage waarin hij zijn voldoening uitte. Hij meende dat de oecumenische invloed een belangrijke rol had gespeeld in de uitwerking van dit document dat een einde maakte aan de simplistische twist onder de protestanten en de katholieken. Er had zich volgens hem, een overstijgen voorgedaan: de katholieke Kerk beweerde het bestaan van twee verschillende bronnen in de Openbaring (Schrift en Overlevering) niet meer, maar vermeldde het bestaan van een overlevering die van de apostels komt en zich voortzet in de Kerk onder de bijstand van de Heilige Geest. Na het concilie publiceerden Roger Schutz en Max Thurian een commentaar over die dogmatische constitutie die voor hen de best uitgewerkte van alle conciliaire documenten was.
Nog in oktober, terwijl pater Congar het schema over de missieactiviteit in de Kerk bewerkte, voegde hij er een nota van Max Thurian over het oecumenisch aspect van de missies in.
Het concilie liep ten einde. Broeder Roger wilde niet dat de bisschoppen uit Latijns Amerika die hem zo nauw aan het hart lagen Europa verlieten zonder Taizé te hebben gezien. Op zijn uitnodiging eind oktober hielden eenentwintig onder hen, die op bedevaart naar Ars en Paray-le-Monial gingen, twee dagen halt in Taizé onder de leiding van kardinaal Silva Henriquez, aartsbisschop van Santiago de Chili en van Mgr. Larrain. Een zestigtal jonge Zuid-Amerikanen, studenten aan de katholieke faculteiten in Parijs, Rijsel en Leuven waren uitgenodigd. Twee dagen lang dachten de bisschoppen, de jongeren en de broeders van de Gemeenschap na over het apostolaat onder de armen en de mogelijkheden van een oecumenische samenwerking in dit domein. Op het einde van de ontmoeting verheugde Mgr. Larrain zich over het onschatbare resultaat van de bijeenkomst: voor de eerste keer en zo diepgaand hadden bisschoppen uit negen landen in Zuid-Amerika langdurig kunnen vergaderen en meningen kunnen delen met jongeren van hun werelddeel, zodat heel wat misverstanden van beide kanten wegvielen.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
Besluit
Aangestoken door de Romeinse onderdrukking en zijn politieke ambities, wijdde Eleazar ben Sim zijn leven aan de zaak van de Zeloten om een onafhankelijke Joodse staat op te richten te Jeruzalem. Hoewel zijn beslissend gevecht te Beit-Horon kracht gaf aan de Joodse opstand, leidden Eleazars verwerping van elke gematigde politiek tijdens een tijdperk van hachelijke Joods-Romeinse relaties, alsmede zijn onbekwaamheid om een verenigde en stabiele Joodse weerstand op te bouwen, tot de gewelddadige val van Jeruzalem in 70 na Christus en nog een eeuw van een demoraliserende Romeinse onderdrukking.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 90]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
Zijn uitstraling was erg wit en Hij had het postuur van een jonge man van een jaar of dertig. Hij was enorm mooi. Hij droeg een donkerrode sjaal over Zijn schouder en borstkas. Zijn hoofd hing af en toe naar links, en dan weer naar rechts. Verward door dit wonder dacht ik dat dit een illusie was, omdat ik mijn ogen niet kon geloven, maar het wonder bleef duren. Ik kon niet langer in onzekerheid blijven en dus vroeg ik de misdienaar, die het wierookvat droeg, om dichterbij te komen. Ik vroeg hem of hij iets buitengewoons zag. Hij antwoordde dat hij het wonder al had gezien, en nu nog steeds kon zien. Ik vroeg hem om de overste te halen. Daar, in de sacristie, was ze zelf verstomd over het wonder en volledig overmand door gevoelens. Ik zelf, ik stond gebogen tegen de vloer. Ik richtte alleen mijn ogen op en was nederig in de aanwezigheid van mijn Verlosser. Tranen van vreugde overvielen mij door deze genade. Het wonder duurde tijdens alle hymnen van het Gezegende Sacrament, het Canticum en de Lezingen. Toen het Canticum voorbij was naderde ik het altaar, ik weet niet helemaal hoe ik dat deed, want ik had de moed niet om dichterbij te komen. Ik pakte de monstrans op en gaf daarmee de zegen. De hele tijd dacht ik na over De Goddelijke Verlosser die in mijn handen zichtbaar was. Ik gaf de Vrouwen van Loreto de wonderlijke zegen welke, zonder twijfel, erg vruchtbaar was voor deze nieuw orde. Ik plaatste de monstrans weer op het altaar, maar toen ik de monstrans opende zag ik de Hostie niet meer. De Hostie waarin Onze Verlosser was gekomen om zijn zegen te geven. Trillend en met tranen in mijn ogen verliet ik de kapel.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Anita besefte al gauw dat ze nooit naar het instituut zou terugkeren om een non in de Karmelietenorde te worden, maar niets weerhield haar om toe te treden tot de Derde Orde van de Karmelieten, en kort erna, op 1 juli 1935, werd ze tot Ongeschoeide Karmeliet van de Derde Orde uitgeroepen. Ze werd tot deze beslissing geïnspireerd door de H. Theresa van het Kind Jezus en door haar overgave, haar vertrouwen in God, en volkomen trouw in de kleine dingen die ze in haar dagelijkse leven opdroeg. Anita las de werken van de H. Theresa van Jezus en die van de H. Johannes van het Kruis. Sommige van haar gedichten weerspiegelen haar liefde voor deze twee grote heiligen. Eens schreef ze: "Ik hou van Carmel met een drukkende liefde, maar bovenal hou ik van de wil van mijn Heer." Anita kende ook de aanbeveling van de H. Johannes van het Kruis goed en schreef: "Om het bezit van Alles te bereiken, moeten we langsheen de weg van Niets."
Anita kende ook een andere Karmelietenheilige, de H. Theresa Margaret Redi, wiens heiligdom ze in Firenze bezocht. Ze bezocht ook het heiligdom van de Madonna der Karmelieten, dat onder toezicht stond van de Karmelietenmonniken, en ze kende ook de spirituele leer van de H. Elisabeth van de Drie-eenheid goed.
Twee jaar nadat lid was geworden van de Derde Orde, werd Anita ingelijfd bij de Katholieke Actie, en als één van haar goede daden was ze blij om kinderen voor te bereiden op hun Eerste Communie. Ze stond in de organisatie bekend als een levendig en gelukkig persoon, die de vermoeiende liefdadigheidswerken door zichzelf en anderen opfleurde.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 78]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 25 juni 1876
Lieve Pierre,
Ik vind het erg lui van je dat je mij niet schrijft. Heb je mijn brief van 29 februari niet ontvangen of was je soms ziek? Laat me iets weten. Ik ben ongerust over je. Laat me ook weten als je zekerheid hebt over je roeping. Wat denk je te doen? Je weet, lieve vriend, hoeveel oprechte belangstelling ik in je ziel heb. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik voor jou bid tot Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd om je te verlichten over je roeping en je op de hoogte te stellen van Zijn heilige wil. Dit is tenslotte niet zomaar iets, het betreft heel ons leven. Ons eeuwige geluk hangt simpelweg af van onze roeping. Bid dus veel, lieve vriend, opdat de goede God je zal verlichten over de levenskeuze die je omarmen zult voor Zijn liefde en voor de redding van je ziel.
Je zou misnoegd over mij zijn als ik mijn brief de deur uit liet gaan zonder je over mijn gezondheid in te lichten. Ik ga vooruit, ik kan zondag de heilige mis bijwonen. Bid altijd voor mij. Vergeet niet mijn diepe respect te betuigen aan de zeer Eerwaarde Vader Overste. Ik verzoek hem mij toe te staan mezelf in zijn dringende gebeden aan te bevelen, evenals in die van de zeer Eerwaarde Vader Sempe.
Het ga je goed, lieve broer, ik neem afscheid door je te omhelzen en aan te bevelen om altijd vroom en verstandig te blijven. Tot ziens, lieve vriend, ik laat je in de Heilige Harten van Jezus en Maria.
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Verbondenheid
Een mens draagt niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn medemens en maatschappij, maar zijn persoonlijk levensproject wint aan kwaliteit naarmate hij zich aan die medemens en de ruimere gemeenschappen kan toevertrouwen. Iedere mens heeft recht op geven en ontvangen in relaties, ook een jonge mens in zijn relaties tot volwassenen. Het levensproject van een mens is immers steeds getekend door vroegere generaties. De wijze waarop men die invloed gebruikt, bepaalt in grote mate iemands persoonlijk levensproject.
15. Valentina Papagna: nieuwe boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
30 april 2010:
Ik loofde onze Gezegende Moeder en dankte de Heer voor de ontvangen genaden. Ik zei: "Gezegende Moeder, waarom beelden zij onze Heer naakt af in uw armen? In mijn visioenen zie ik Hem steeds mooi gekleed."
Onze Lieve Vrouw glimlachte en zei: "U kunt Hem aankleden terwijl u tot de mensen spreekt en Hem voorstellen en hen vertellen om Hem lief te hebben en hoe goed en genadig Hij wel is. U kunt hem zelf aankleden door Hem te vereren. Uzelf en al wie naar u luistert, zult hele bijzondere genaden ontvangen."
Ik was verbaasd toen ik dit hoorde van onze Heilige Moeder. Zij is zo lief en goed en geeft goed onderricht.
Vertaling: Chris De Bodt
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
Hij werd in 1119 op de leeftijd van 25 jaar tot priester gewijd. Hij vervolgde zijn theologische studies in Lismore. Malachias werd in 1123 tot abt van Bangor gewijd. Een jaar later werd hij aartsbisschop van Down en Connor. In 1132 werd hij bevorderd tot primaat van Armagh, de titel voor primaat van geheel Ierland. Bernard van Clairvaux heeft vele interessante anekdotes overgeleverd van Malachias. Diens bezieling voor religie in Connor en Armagh wordt door hem zeer geprezen. In 1127 bracht Malachias een tweede bezoek aan Lismore en diende als biechtvader voor Cormac MacCarthy, de vorst van Desmond en die later Koning van Ierland zou worden. Tijdens zijn ambtsperiode als bisschop van Connor bleef hij resideren in Bangor en toen enkele plaatselijke vorsten Connor belegerden, liet hij de monniken van Bangor overbrengen naar het schiereiland Iveragh [graafschap Kerry]. Aldaar was hij welkom bij de inmiddels tot koning gekroonde Cormac. Na de dood van St. Celsus [die in 1129 begraven werd in Lismore], werd St. Malachias in 1132 aangewezen tot aartsbisschop van Armagh, een ambt dat hij met grote dankbaarheid aanvaardde. Dankzij intriges was het twee jaar lang niet mogelijk om zijn ambtszetel te bezetten en ook nadien moest hij de Bachal Isu [de Staf van Jezus] nog zien te verkrijgen van Niall, de pretendent en leek-primaat. Malachias stierf tijdens zijn tweede pelgrimstocht naar Rome in 1148. Hij werd Heilig verklaard door Paus Clement III op 6 juli 1199. Interessant om weten is dat in zijn profetieën, exact de dag en het uur van zijn dood zijn vermeld [Clairvaux, 2 november 1148].
Chris De Bodt
28-06-2010
28 juni 2010
28 juni 2010
1. Medjugorje: Statistieken voor mei 2010
Aantal uitgedeelde communies: 172.500 Aantal concelebrerende priesters: 3.692 [199 per dag]
2. Israel en Deepwater Horizon
En dit staat er te wachten: eenmaal de olie mee opgenomen wordt in de regen, worden alles gewassen vernietigd. Olie is zowat de grootste gewassenverdelger. Er staan Amerika grote hongersnoden te wachten en vergeet niet, dat ons hetzelfde kan overkomen wanneer de olievlek nog verder uitdeint en regen meebrengt van over de Atlantische Oceaan.
En ook dit is een mogelijk scenario
3. En deze profetie?
4. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: vroegere boodschappen
Boodschap 3325 van 29/05/2010
Lieve zonen en dochters, de mensheid zal drinken uit de bittere beker van het lijden. Japan zal lijden en de pijn zal groot zijn voor Mijn arme kinderen. De mensheid zal grote momenten van pijn beleven met een grote oorlog in het Oosten. Vuur zal de hemelen doorkruisen en vele mensen zullen verbrand worden. Ik ben uw Moeder die uit de hemel komt om u allen te leiden naar Mijn Zoon Jezus. U bent geliefd, ieder van u, door de Vader, in de Zoon en door de Heilige Geest. Kruis uw armen niet. Laat niet voor morgen wat u vandaag moet doen. God heeft haast. Geef naar iedereen het goede voorbeeld en leef volgens Mijn Zoon Jezus. Hij is uw ene en ware Redder en zonder Hem zal de mensheid nooit vrede kennen. Ik ben uw Moeder die veel van u houd. Indien u zoudt weten hoeveel ik van u houd, zoudt u tranen van vreugde vergieten. Deins niet terug. Bid. Bid. Bid. Ik lijd omwille van wat u te wachten staat. Mensen gaan naar een groot veld, maar zullen de dood ontmoeten. Velen zullen wenen en klagen. Sterkte. Ik dank u voor uw aanwezigheid. Ik spreek voor u ten beste bij Mijn Zoon Jezus. Ga voorwaarts met kracht en vreugde. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.
Vertaling: Frederick Deknudt
5. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 185]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Simon van Cyrene. Derde val van Jezus
De kruisstoet volgde de brede straat en trok door de gewelfde poort van een oude binnenmuur van de stad. Aan de kant van die poort was een betrekkelijk groot plein, waarop drie straten uitliepen. Jezus moest hier weer over een grote steen stappen, wankelde, zonk ineen en het kruis viel naast Hem neer. Hijzelf viel tegen de steen ellendig op de grond en kon zich niet meer oprichten. Er kwamen groepjes goedgeklede mensen langs, die naar de tempel gingen, en zij riepen vol medelijden: "O wee, de arme mens sterft!" Er ontstond opnieuw een gedrang, zij konden Jezus niet van de grond krijgen, en de met de kruisstoet meerijdende Farizeeërs zegden tot de soldaten: "Wij brengen hem niet levend naar ginder: gij moet iemand zoeken, die hem helpt zijn kruis te dragen." Toen kwam daar juist, uit de middelste van de drie straten, Simon van Cyrene aangestapt, een heidense man, vergezeld van zij drie zoontjes. Hij droeg een bundel rijshout onder de arm, was een hovenier en had vandaag gewerkt in de tuinen die bij de oostelijke stadsmuur liggen. Ieder jaar, in de dagen vóór het feest, kwam hij met vrouw en kinderen naar Jeruzalem om er, zoals vele andere mannen van zijn vak, de hagen te snoeien. Het gedrang verhinderde Simon uit te wijken, en de soldaten, die hem aan zijn kleding herkenden als een heiden en geringe handwerker, pakten hem beet: hij moest het kruis van de Galileeër helpen dragen. Simon weerde zich, stribbelde hevig tegen, maar zij dwongen hem met geweld. Zijn zoontjes schreiden en riepen. Enige vrouwen, die de man kenden, namen de kinderen onder hun hoede. Simon voelde grote walging en tegenzin: de arme Jezus zag er zo vreselijk ellendig en gehavend uit, Zijn kleren waren vol modder en straatvuil; maar Hij weende en keek Simon zo erbarmelijk aan. Deze moest eerst Onze Heer helpen opstaan. Toen bonden de rakkers de ene dwarsbalk meer naar achteren aan de kruisstam en schoven het touw met een strop over de schouder van de Cyrener. Simon stond dicht achter Jezus, die nu een minder zware vracht te dragen zou krijgen. Nadat zij Onze Heer de doornenkroon anders op het hoofd hadden gezet, vervolgde de treurige stoet eindelijk zijn weg.
Simon was een kloeke veertiger. Hij ging blootshoofds, droeg een kort, spannend bovenkleed en zijn lenden waren met lappen omwonden; zijn sandalen, voorzien van riemen die om de benen waren vastgemaakt, hadden spitse punten. Zijn zoontjes droegen bontgestreepte rokken. Twee van hen waren volwassen kereltjes, zij heetten Rufus en Alexander en werden later onder de discipelen opgenomen. De derde was een kleine dreumes. Ik heb hem later nog als knaap bij Stephanus gezien. Een korte tijd had Simon de Heer Zijn kruis helpen dragen, toen hij een diepe ontroering in zich gewaar werd.
6. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 185]
Preken
Ge zijt er geen baas meer over
Wat denkt ge van zoiets, moeder? Herkent ge uzelf niet? Is uw gedrag soms anders? Zeg me moeder, als ge een greintje zin voor godsdienst en een greintje zin voor liefde voor uw kinderen had, zoudt ge dan niet uit alle macht proberen om hen af te houden van het kwaad waaraan ge in uw jonge jaren zelf ten offer zijt gevallen? Laten we er ons geen doekjes om winden. Ge vindt het nog niet erg genoeg dat ge zelf ongelukkig zijt en ge wilt ook uw kinderen ongelukkig maken. En gij, meisje? Voelt ge u niet tevreden in uw huwelijk. Dat spijt me, dat doet me verdriet, maar eerlijk gezegd verwondert het me niet. Het zou me eerder verwonderen als ge gelukkig waart. Met zon voorbereiding kunt ge van het huwelijksleven moeilijk iets anders dan ellende verwachten!
Ja broeders, het verderf heeft onder de jongelui van tegenwoordig zo een hoge trap bereikt dat het bijna onmogelijk is om nog een paartje te vinden dat het sacrament van het huwelijk ongerept ontvangt, om zo als een verdoemde de hemel te zien binnengaan.
"Maar," zult ge zeggen, "er zijn er toch nog wel."
"En waar dan vriend?"
Onze vaders en moeders laten hun dochter s avond of onder de vespers, rustig drie of vier uur alleen met een jongeman.
"Ja maar," hoor ik u al zeggen, "ze zijn toch oud en wijs genoeg."
Zeker, ze zijn oud en wijs genoeg. De liefde verbiedt me het tegendeel te beweren. Maar, vertel me eens, moeder, waart gij ook wel zo wijs en verstandig, toen gij de leeftijd van uw dochter had? Als een jongeman en een jong meisje tegenwoordig tot een huwelijk willen komen, schijnt het absoluut nodig dat ze de goede God de rug toekeren... Neen, laten we er niet verder op ingaan, we bewaren dit punt voor een volgende keer.
Houden we het vandaag bij deze korte beschouwing ... kom aanstaande zondag terug, vaders en moeders, en laat uw kinderen bij die gelegenheid thuis. Dan zullen we in bijzonderheden treden.
En wat jullie betreft, arme kinderen ... luister naar de raad die ik u als geestelijke vader te geven heb. Als je ziet dat je ouders niet naar de kerk gaan en op zondag werken, dat ze hun vasten niet houden, dat ze weigeren om regelmatig de sacramenten te ontvangen, dat ze elkaar niet op hun plichten wijzen, doe dan in alles het tegendeel. Misschien zullen ze door jullie goed voorbeeld tot inkeer komen. Wanneer je dat geluk hebt, is alles gewonnen. Ik wens jullie van harte hetzelfde toe.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 185]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Verschijnt de Moeder van Jezus werkelijk aan de mensen? U hebt Medjugorje nu reeds bij meerdere gelegenheden vermeld. Alstublieft, vertel mij hier meer over. Maria: Jazeker verschijnt Zij aan de mensen en het is vandaag dat ze in Medjugorje, Herzegovina aan een groep van jonge mensen verschijnt. Ik ben daar reeds drie maal geweest, maar ik hoefde er niet heen te gaan om uit te vinden of de verschijningen echt of vals waren. Spoedig nadat de verschijningen in 1981 begonnen, vroeg ik aan een Arme Ziel of ze echt waren, en het antwoord was bevestigend. Dit was ook zo voor Vader Gobbi, San Damiano, Kibeho en andere minder belangrijke verschijningen in de wereld.
Weet u, met Medjugorje bestaat er één enkel groot gevaar en dat is indien de wereld deze niet zou willen kennen. Maar er zijn ook veel andere gevallen van boodschappen van "hierboven" waarover de Arme Zielen me hebben verteld er voorzichtig mee te zijn, of waarover ze gewoon zeggen dat ze vals zijn.
Nicky: "Neen" is gemakkelijk te begrijpen. Kunt u mij zon geval of twee opsommen die vals zijn? En hoe vat u "voorzichtig" op? Maria: Ik wil geen namen noemen, maar ik weet van gevallen hier in Europa die volledig satanisch zijn. In het buurland Zwitserland zijn er zo twee gevallen, een in het Duitstalig gedeelte met een relatief klein aantal volgelingen en een in het Franstalig gedeelte met een groot aantal volgelingen over de hele wereld [Vassula Ryden]. Er geschiedt een heel verwarrende verschijning in Australië, een valse verschijning in Engeland, een valse verschijning in Zuid-Amerika en vele volledig duivelse verschijningen in de Verenigde Staten, maar, nogmaals, ook hier gebeuren er echte verschijningen. We moeten zoveel bidden voor al deze valse verschijningen!
"Voorzichtig" kan om verschillende redenen zijn, maar het betekent dat er enige belemmering gebeurt of gebeurd is rond de betrokken persoon. En zo moeten we extra voorzichtig zijn. Dit kan het geval zijn als de persoon niet zoveel geeft om het spirituele of ook geen spirituele begeleider zoekt die goed het onderscheid kan maken. Als er enige theologische fouten zijn, mentale of lichamelijke hinder van vrijheid of veel moeite gedaan wordt om de aandacht er rond te trekken ... het is in deze gevallen dat we voorzichtig moeten zijn en onmiddellijk afhaken. Ook het nemen en aanvaarden van enig geld kan de mensen waarschuwen dat er iets gaande is. Een ander mogelijk teken is, wanneer de "ziener" zijn of haar eigen familie verwaarloost. Er zijn vele tekenen waar we moeten naar uitkijken.
En vergeet alstublieft niet dat satan de waarheid kent en dit aanwendt om vele mensen beet te nemen. Wanneer ons wordt verteld om "voorzichtig" te zijn, dan is het beter om het hele geval onmiddellijk te negeren om zo het risico te vermijden om te worden misleid. satan kan alles vervalsen wat hij wenst, zelfs stigmata en allerlei genezingen. We moeten veel bidden voor de vele vervalsingen in de wereld vandaag en ook voor hen die een spiritueel leiderschap weigeren, geen testen willen ondergaan of totaal ongehoorzaam zijn aan de Kerk als het op deze aangelegenheden aankomt.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
8. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 29]
Tegenstand van de overheid
Toen we een stuk grond bereikten aan de rand van Aljustrel, waar er een kleine bron was en een aantal gleuven waren gegraven om wijnranken te platen, stopten ze en zegden ze tegen elkaar, waarschijnlijk om mij angst aan te jagen: "Hier zijn open sleuven. Laat ons haar hoofd afhakken met onze zwaarden en haar hier voor dood en begraven achterlaten. Dan zijn we voor eens en voor altijd af van deze zaak." Toen ik deze woorden hoorde, dacht ik werkelijk dat mijn laatste uur was geslagen, maar ik was zozeer in vrede dat ik absoluut niet bezorgd was. Na zon twee minuten, terwijl ze deden alsof ze erover nadachten, antwoordde de andere: "Neen. We hebben geen opdracht gekregen om zoiets te doen." Ze gaven me het bevel om verder te gaan en zo ging ik recht af om ons klein dorpje, tot we aan het huis van mijn ouders kwamen. Alle buren stonden aan de ramen of deuren kijken om te zien wat er gaande was. Sommigen lachten en spotten met mij, terwijl anderen treurden om mijn benarde toestand. Thuis gaven ze mij het bevel om mijn ouders te roepen, maar ze waren blijkbaar niet in huis. Een van hen stapte af om te zien of mijn ouders zich niet verstopten. Hij doorzocht het huis maar vond niemand, waarop hij mij het bevel gaf om voor de rest van de dag binnen te blijven. Daarop besteeg hij opnieuw zijn paard en reden ze beiden weg.
Laat in de namiddag ging het nieuws rond dat de troepen waren weggegaan, verslagen door de mensen. Tegen zonsondergang was ik mijn Rozenkrans aan het bidden bij de Cova da Iria, vergezeld door honderden mensen. Toen ik onder arrest was, waren sommigen mijn moeder gaan vertelden wat er gebeurde en zij antwoordde: "Als het waar is dat zij Onze Lieve Vrouw zag, dan zal Onze Lieve Vrouw haar verdedigen en als ze liegt is het maar juist dat ze hiervoor gestraft wordt." En ze bleef vredevol, zoals ervoor. Nu zullen er sommigen zich afvragen: "En waar bleven Jacinta en Francisco die hele tijd?" Ik weet het niet. Ik kan met helemaal niets meer herinneren van hun handel en wandel die dag. Misschien dat ze in het licht van het nieuws dat zich had verspreid, van hun ouders het huis niet uitmochten die dag.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [10/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 238]
Natuurlijk zou hij het opnieuw proberen. Natuurlijk probeerde hij het opnieuw. Het was het eindspel. Hij wist dat hij in geleende tijd handelde. Hij hield die zandloper in de gaten. Het zand was aan het slinken. Dit waren bijzondere tijden. Elk decennium, tot in de twintigste eeuw [die in een sneltreinvaart naderde] zouden de tijden steeds meer bijzonder worden naarmate Satan, die handelde in het nieuwe rijk van de wetenschap maar met dezelfde oude verdorvenheid, nooit geziene pogingen deed om iedereen die op de planeet leeft te misleiden en te vernietigen.
Ook Bernadette kreeg drie geheimen, maar ze waren persoonlijk. Ze maakte het duidelijk dat zelfs de paus ze niet hoefde te weten. Met de geheimen van LaSalette was natuurlijk het tegenovergestelde gebeurd, en die waren nu het onderwerp van een krachtige geruchtenmolen. Er deden in Frankrijk al snel verschillende teksten de ronde, die beweerden gedeelten van de geheimen te onthullen. Van sommige wist men al dat ze niet juist waren, zoals de voorspellingen van grote gebeurtenissen die in 1856 zouden plaatsvinden en die het einde van de wereld zouden inluiden. Dat jaar ging voorbij, maar de hevigheid niet. Uiteindelijk zouden er brochures zijn die beweerden Melanies geheim te onthullen, maar die zouden door de Kerk veroordeeld worden [ondanks de goedkeuring van één bisschop] en er waren mensen die bezorgd waren dat de voorspelling door buitenstaanders beïnvloed was geweest, vermits het nu al vijfentwintig jaar geleden was dat de verschijning had plaatsgevonden.
Sommigen vreesden dat de voorspelling kon afgeleid zijn van soms morbide voorspellingen van niet-Maria zieners tijdens vroegere jaren van de eeuw. Dat waren mystici die spraken over enorme natuurrampen, vreselijke vervolgingen, en verwoestende oorlogen die de spirituele turbulentie, die zich uitte in schandalen, afvalligheid, en een verbannen of op een andere manier ongeschikte paus, weerspiegelden.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 131]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Vierde sessie
Op 14 september 1965 werd de vierde zitting van het concilie geopend. Vooraleer Frankrijk te verlaten publiceerde Broeder Roger een Boodschap aan twee vijandige katholieken. Het brede debat in de Kerk, verwekt door en rond het concilie en de steeds diepere oppositie tussen uiteenlopende opvattingen van de Kerk hadden, vooral in Frankrijk, voor een breuk gezorgd tussen progressieven en integristen, reformisten en conservatieven. Een groot kasstuk van de boekenmarkt in de eerste manden van 1965 was de roman van Michel de Saint-Pierre Les nouveaux prêtres die een eerste bevraging over priesters aankaartte. Het werk had harde discussies teweeg gebracht. Een tijd later had Michel de Saint-Pierre samen met Jean Madiran, die het blad Itinéraires, bestuurde een open brief gepubliceerd Aan onze bisschoppen en priesters waarin ze hun tussenkomst vroegen om "recht van bestaan in heel de christelijke gemeenschap te geven aan hele groepen priesters en gelovigen die uitgesloten zijn van het katholieke sociale en institutionele leven onder de beschuldiging van integrisme, anticommunisme, van mariale devotie en andere gelijkaardige voorwendsels."
De prior van Taizé, attent voor de discussies die het katholicisme bedreigden, kende deze uitbreidende breuk. Zijn Boodschap was voor de twee kanten bestemd. Hij herkende de rechtmatige angst van zij die bij de kracht van secularisering willen oproepen tot steeds meer zin voor het gewijde, het aanbidden van het Kerkmysterie en de nood aan gezag als factor van eenheid. Maar hij begreep ook zij die aan de andere zijde zover als mogelijk mensen willen tegemoet komen aan diegenen die in onze tijd niet kunnen geloven. Aan de ene en de andere vroeg Broeder Roger om niet te bezwijken aan de bekoring zich te verschuilen aan de veilige kant van de afsluiting, en de broeders te belasten die een andere zending hebben met op hen een etiket te kleven. In andere omstandigheden wendde Broeder Roger zich opnieuw rechtstreeks tot zij die traditionalisten genoemd werden. In tegenstelling tot een zeker aantal bisschoppen zelfs, bleef zijn wil tot dialoog zonder grenzen.
In oktober 1965 kreeg Taizé het bezoek van iemand die nog niet beroemd was: de latere Johannes Paulus II. In die tijd was Karol Wojtyla aartsbisschop van Krakau en nog geen kardinaal. De zitting van het concilie had een week vrijaf van 17 tot 24 oktober, zonder voltallige congregatie. Mgr. Wojtyla maakte er, zoals vele bisschoppen, gebruik van om verschillende bezoeken in Frankrijk te brengen, zoals aan de Poolse gemeenschap die talrijk was in de streek van Montceau-les-Mines. Hij ging ook naar het heiligdom van Paray-le-Monial. En het was heel onverwachts dat hij besloot om naar Taizé te trekken. Broeder Roger was er niet, daar hij in Rome was gebleven in afwachting dat de werkzaamheden van het concilie zouden hervatten. De Broeders van de Gemeenschap vroegen aan een van de franciscanen die in Taizé verbleven, pater Thaddée Matura van Poolse afkomst, om de bisschop van Krakau te ontvangen en hem in het domein rond te leiden. Toen de prior van Taizé hoorde van dit onverwachts bezoek speet het hem dat hij afwezig was en nodigde de aartsbisschop van Krakau uit om terug te komen volgend jaar. De latere paus bracht een tweede bezoek in 1966 en daarna was het de prior van Taizé die tweemaal in 1970 de genodigde van Mgr. Wojtyla was.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
Geschiedkundige evolutie
Met het voorbijgaan van de tijden, werd Eleazar ben Simon en zijn Zeloten geleidelijk aan minder hard voorgesteld: van een tirannieke despoot [Josephus] werd het een toegewijde leider met zijn zwakke plekken en strategieën. De voornaamste bron van de biografische informatie komt uiteraard an Falvius Josephus "De Bello Judaico" [De Joodse Oorlog]. In deze geschiedenis van de Joodse opstand , omschrijft Josephus Eleazar ben Simon als een moordlustige en impulsieve Zeloot die zijn eigen ambities verhief boven deze van het Joodse volk. Hij wijdt het verlies van de Joodse oorlog aan "een niet-typerende Joden en een te groot Zelotisch fanatisme," Eleazar inbegrepen. Maar verder onderzoek naar zijn leven en politieke omgang, onthult dat Josephus zelf één der traditionele aristocratische leiders was die de controle hadden over Judea en Galilea, vóór de opstand der Zeloten. Hij ging zelf een alliantie aan met gematigde Joodse leiders, onder Ananus ben Ananus. Bij aanzet van de oorlog wou Jan van Gischala, de toekomstige bondgenoot van Eleazar, niet gehoorzamen om een Romeinse graanschuur aan te vallen, wat de oorzaak was van een bittere haat tussen de twee Joodse leiders. Bij hun latere bondgenootschap, erfde Eleazar veel van Josephus haat en werd hij het slachtoffer van een harde en bittere ontheiliging in "De Bello Judaico."
Met deze kennis in het achterhoofd van zijn conflict met Josephus, zien de hedendaagse geschiedkundigen met veel mindere afkeuring en bitterheid naar hem. Hun bewering is dat de conflicten tussen de Joodse leiders, eerder dan de kijk op de zaken door de Zeloten, aan de oorzaak liggen van de val van Jeruzalem en de nederlaag van de Joden. En alhoewel nog niet helemaal gezuiverd van een misleidend leiderschap, worden Eleazar en het overgrote gedeelte van de Zeloten, niet langer aanzien aan gewelddadige tirannen die de stad vernietigden nog vóór de Romeinen de stad aanvielen.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 89]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
We zullen de aanwezige priester de feiten rond het wonder laten vertellen, aangezien hij ze keurig en nauwkeurig heeft vastgelegd. Het volgende stukje is een vertaling van een deel van het document dat hij geschreven heeft:
Ik wil verklaren dat ik een priester ben die wonende is in de beurt van de parochie van St. Eulalie bij Bordeaux. Ik heb geen andere bedoelingen, behalve publiekelijk de gegevens rond de gebeurtenis, die plaatsvond bij de Vrouwen van Loreto, te bevestigen. Ik was zelf getuige van dit wonder. Ik wil verklaren voor de ogen van mijn Schepper, mijn God, dat de volgende gegevens waar zijn en betrouwbaar zijn.
De priester Noailles, hoofd van het Instituut van Loreto, was niet in staat om zelf het lof te vieren voor de gemeenschap van Loreto en smeekte mij daarom om hem voor deze viering te vervangen. Ik ging toen naar het huis van deze zusters, op de derde van deze maand, de eerste zondag van de Paaskring, vier uur in de namiddag. Toen ik daar aankwam was ik meteen bereid om het lof te beginnen. Uiteraard stelde ik het heilige Sacrament uit met wierook, en toen keek ik naar de monstrans. Ik had de Heilige Hostie daar neergezet, maar in plaats van de Heilige Hostie zag ik daar Onze Verlosser, hoofd, schouders en armen, in het midden van cirkel dat om Hem heen hing als een lijst, zoals bij een schilderij. Maar dit was geen schilderij, want Hij leek levend te zijn.
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Na haar terugkeer naar huis bleven de problemen met haar darmen en buikvlies voortduren, maar ondanks de ernstige beslissing van de dokter en de bezorgdheid van haar gezin, vond Anita dat ze Jezus moest danken voor de kracht die Hij haar had gegeven om rustig te blijven, en ze herhaalde regelmatig de woorden: Deo Gratias.
In een brief aan Zuster Carmelitane van het instituut, schreef Anita: "Ik ben blij dat je het doel dat je nastreeft bereikt, maar ik benijd je niet omdat Jezus voor mij een verheven missie gekozen heeft, die van het lijden."
Anita stelde voor zichzelf een levensregel en dagelijkse voorschriften op. Ze schreef dat ze, wanneer ze s morgens wakker werd, de dag met al zn problemen en pijn aan God opdroeg, en "een eindeloos aantal intenties" maakte die ze opdroeg voor Zijn glorie, de bekering van de zondaars, en de heiligmaking van zielen. Tot het achtste uur vereerde ze het Heilig Sacrament. Als ze ertoe in staat was, bezocht ze elke eerste donderdag van de maand het Heilig Sacrament. Elke morgen maakte ze tijd voor bezinning, en s middags deed ze een gewetensonderzoek. s Avonds waren er gebeden voor een gelukkige dood en nog een gewetensonderzoek. Iedere eerste zaterdag bracht ze door met de Madonna van de Rozenkrans en bad ze de Rozenkrans. Voor Anita was dagelijkse bezinning een belangrijk aspect van haar leven, omdat het ook opgelegd werd door de Karmelietenorde.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 76]
Aan haar broer Jean-Marie
Nevers, 1 juli 1876
Lieve broer,
Ik had je brief die me zo veel vreugde bracht, graag eerder willen beantwoorden, temeer omdat het zo lang duurde dat ik bericht van je ontving. Ik verzeker je dat me dit veel verdriet gedaan heeft. Ik wist niet waaraan ik je lange stilzwijgen moest toeschrijven. Ik hoop, lieve vriend, dat je me deze keer niet zo lang zult laten wachten. Pak je luiheid een beetje aan, alsjeblieft. Mijn nicht Nicolau vertelde me dat je dit jaar verwacht af te zwaaien. Houd me een beetje op de hoogte van wat je denkt te gaan doen, je weet dat ik evenveel belang in je stel op afstand als van dichtbij. Als ik deze vraag stel, begrijp dan dat het geen nieuwsgierigheid is, die me drijft. Nee lieve vriend, maar gegeven het feit dat we geen ouders meer hebben, lijkt het mij mijn plicht, als oudste van het gezin, over jullie te waken. Het is onnodig te zeggen dat ik jullie met grote aandacht volg, alle drie. Ik verzeker je dat ik, op dit moment, sterk bezig ben met jouw toekomst en die van Pierre.
Ik bid Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd elke dag om jullie te verlichten. Ik raad je vooral aan trouw te blijven aan je plicht als christen. Daar vind je kracht en licht voor al je zorgen en moeilijkheden. Ik weet dat de militairen veel moeten lijden. Ook in stilte. Zouden ze het kunnen opbrengen elke dag bij het opstaan deze korte woorden tot Onze-Lieve-Heer te zeggen: 'Mijn God, vandaag wil ik alles doen en doorstaan uit liefde voor u', welk een vruchten zouden ze dan niet verwerven voor de eeuwigheid. Een soldaat die zijn plicht als christen trouw zou uitvoert, zoveel als hij kon, zou evenveel verdienste hebben als een geestelijke. Inderdaad, de geestelijke kan als loon voor zijn werk en zijn lijden niet meer verwachten dan hij geleden en gewerkt heeft om Onze-Lieve-Heer te behagen.
Denk niet dat het onverschilligheid van mij is dat ik je pas zo laat antwoord, nee, mijn dagelijkse staat van lijden is het enige motief dat me deze tekortkoming oplegt. Het gaat overigens vooruit, ik kan al een week of drie weer de heilige mis op zondag bijwonen. Ik hoop dat met het verstrijken van de tijd mijn krachten nog eens terugkeren. Ik heb sedert je brief van thuis nog geen nieuws gehad.
Het ga je goed, mijn goede broer, ik neem afscheid door je allerinnigst te omhelzen en met het advies altijd verstandig te zijn.
Je altijd liefhebbende zus,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Vlaanderen: Maria Mazarrello
Maria Mazzarello, ook wel 'Maïn' genoemd, werd geboren in Mornese, een dorpje in Noord-Italië, op 9 mei 1837. Ze groeide als oudste van tien kinderen op in het gehucht 'Mazzarelli', enkele kilometers van de dorpskern.
Toen ze 12 jaar was, verhuisde het gezin naar de Valponasca, waar ze werkten in de wijngaarden van de markies Doria. Maïn was in die periode ook geëngageerd in de parochie, waar ze zich aansloot bij een groepje jonge vrouwen die hun geloof via gebed, vorming en engagement gestalte wilden geven. Daar leerde ze geloof en inzet met elkaar te combineren. Haar vensterraam, dat uitkeek op de parochiekerk van Mornese, is intussen legendarisch geworden.
In het Italië van die tijd brak de industrialisatie door. De levensomstandigheden waren er ongemeen hard. Maria Mazzarello werd geraakt door de aanblik van de jonge meisjes in Mornese, die steeds minder kansen kregen. Daarom richtte ze voor hen een naaischooltje op, zodat ze de kans kregen een ambacht te leren, zich te vormen, te ontspannen, ...
Net in die tijd [1864] bracht Don Bosco een bezoek aan Mornese. Maria Mazzarello bleek gefascineerd door de manier waarop Don Bosco zich tussen zijn jongeren bewoog. In hem zag ze gerealiseerd wat zij in Mornese wilde uitbouwen.
Er groeide een samenwerkingsverband en in 1872 kwam de vraag van Don Bosco om een zustercongregatie op te richten die 'voor de meisjes zou doen wat hij en zijn salesianen voor de jongens deden'. Maria Mazzarello werd de eerste overste van de zusters van Don Bosco. In haar voetspoor ontstond een heuse congregatie.
Maïn stierf op 14 mei 1881. Tien jaar later zetten de eerste zusters van Don Bosco voet aan wal in België.
16. Valentina Papagna: nieuwe boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
30 april 2010: Vroege Paasochtend
Deze ochtend bij het bidden loofde ik de Verrezen Heer. Ik zei: "Heer, laat Uw Verrijzenis vandaag de hele wereld zegenen, gelovigen als ongelovingen, want allen hebben ze hulp nodig.
Ik zat op de rand van mijn bed terwijl de Heer Jezus verscheen en naast mij ging zitten. Ik zat aan zijn rechterhand. Hij was gekleed in een een mooi wit kleed en een rode mantel. Hij glimlachte en zei: "Valentina, Mijn kind. Ik heb uw gebed gehoord. Ik zegen de hele wereld en elkeen. Ik ben te zeer beledigd door die ongelovigen. Elk jaar, als u Mijn Verrijzenis viert, hernieuw ik de genaden om hoop te bieden in de levens. Ik breng u een betekenisvol nieuw doel in uw leven. Hoe bedroefd ben ik omwille van de wetenschappers en de mensen die boven mij trachten te staan. Zij proberen de mensen ervan te overtuigen dat u afstamt van de apen. Valentina, vertel hen dat dit allemaal leugens zijn. Zij misleiden vele mensen. Ik ben de Schepper en Ik schep de wereld. Ik maakte alles mooi en gaf alles zijn plaats. Maar toen dacht ik: er zit geen leven in en zo schiep ik de dieren en de mensen. Toen was alles mooi en Ik was gelukkig. Zonder zou het maar heel droevig en leeg zijn.
Onze Heer herhaalde: "Ik ben de Schepper van alles. Ik ben het begin en het einde, de Alpha en de Omega. Niets staat boven Mij."
Heer, ik kniel voor U, Majesteit en vraag om uw handelingen in onze levens en de wereld. Voer uw plan uit, nu, Vader, om al uw mensen naar U terug te brengen in liefde, wroeging en berouw. Laat Uw gerechtigheid, samen met Uw genade, over de wachtende wereld vloeien die Uw liefde en macht kent. Breng ons terug in Uw liefdevolle armen en neem ons op in uw liefde en genade. U bent onze God en onze Schepper. Onze Redder en Verlosser. Ik smeek u, Vader, ontvang ons gebed en beantwoord ons. Amen.
Vertaling: Chris De Bodt
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Woord vooraf: Er is lang gewerkt aan dit document. Het eindresultaat mag gezien worden en brengt verrassend een aantal nieuwe elementen aan het licht, vooral in de levensbeschrijving en in de interpretatie van de profetieën. Opnieuw is Medjugorje België en Nederland fier om u het meest volledige document te brengen over de merkwaardige profetieën over de Pausen van de Heilige Malachias.
Levensbeschrijving
In 1094 werd in Armagh, gelegen in het huidige Noord-Ierland, een zoon en erfgenaam geboren uit een adellijke familie, genaamd OMorgair met landbezittingen. Het jongetje kreeg als doopnaam Maelmhaedhoc. Later kwam hij voor zijn eerste scholing terecht bij Imbar OHagan, in de Abdij Van Armagh. Maelmhaedhoc's kreeg een Latijnse naam, Malachias. Zijn Ierse familie zou later ook zijn doopnaam als familienaam adopteren. Na een lange reeks studies, besloot de jonge Maelmhaedhoc, op ingeven van zijn vader, om Rooms Katholiek priester te worden.
Zoals gezegd, werd hij dus opgeleid door Imhar O'Hagan, destijds de abt van Armagh. Na een lange studie werd hij tot priester gewijd door St. Celsus in 1119. Om zichzelf te vervolmaken in heilige liturgie en theologie ging hij naar Lismore [graafschap Waterford] waar hij twee jaren verbleef onder leiding van St. Malchus. Hierna werd hij in 1123 verkozen tot abt van het klooster Bangor.
Chris De Bodt
21. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 25 julii [zie rubriek gebeden].
Henk
25-06-2010
25 juni 2010: 29ste verjaardag van de verschijningen
25 juni 2010: 29ste verjaardag van de verschijningen
Maandelijkse boodschap van Onze Lieve Vrouw aan Marija Pavlovic voor de hele wereld:
"Lieve kinderen! Met vreugde, Ik vraag u om al Mijn boodschappen te beleven met vreugde. Enkel op deze wijze, kleine kinderen, zult u dichter bij Mijn Zoon kunnen zijn. Ik wens u enkel tot Hem te leiden en in Hem zult u de ware vreugde en vrede van uw hart vinden. Ik zegen u allen en Ik hou van u met een onmetelijke liefde. Dank om aan Mijn oproep gehoor te hebben gegeven."
Jaarlijkse boodschap aan Ivanka Ivankovic:
Ivanka kreeg haar laatste dagelijke verschijning op 7 mei 1985. Daarna ziet Ivanka Onze Lieve Vrouw nog één keer per jaar, op de verjaardag van de Verschijningen:
De verschijning, die zes minuten duurde, gebeurde bij Ivanka thuis. Enkel de familieleden van Ivanka waren aanwezig. Na de verschijning zei Ivanka: "Onze Lieve Vrouw sprak mij over het vijfde geheim en op het einde zei ze: "Lieve kinderen, ontvang Mijn moederlijke zegen."
Boodschap aan Ivans gebedsgroep
Onze Lieve Vrouw verscheen aan Ivan op de top van de Verschijningsberg om 11 uur 's avonds. Hierop zei Ivan: Ook deze avond, zoals bij elke ontmoeting, zal ik u deze, zoals altijd, beschrijven. De ontmoeting was waarlijk uitzonderlijk en erg vreugdevol. Waarlijk kwam Onze Lieve Vrouw, na deze 29 jaar van verschijningen zo vreugdevol en gelukkig, meer dan ooit. Onze Lieve Vrouw droeg een gouden kleed en begroette ons in grote vreugde met de woorden: "Geloofd zij Jezus, Mijn lieve kinderen." Hierop zei Onze Lieve Vrouw:
"Lieve Kinderen, ook vandaag roep Ik u, als Moeder, op tot vreugde: Lieve kinderen, wees mijn uitdragers. Verspreid Mijn boodschappen in deze vermoeide wereld. Lieve kinderen, Ik wens van u om Mijn teken te zijn, Mijn levend teken. Daarom vraag Ik u deze avond om ook de boodschap te aanvaarden die Ik vandaag heb gegeven. Beleef ze. Weet, lieve kinderen dat Ik, als Moeder, altijd bid met u en altijd voor u bid bij Mijn Zoon. Ook vandaag dank Ik u, lieve kinderen, om Mijn boodschappen te hebben aanvaard en ze te beleven."
Hierop bad Onze Lieve Vrouw voor een langere tijd, met Haar uitgestrekte handen, over iedereen hier aanwezig. Zij zegende ons allen met Haar Moederlijke Zegen en ook alles wat u meebracht om te zegenen. Daarna beval ik ieder van u aan, vooral uw noden, intenties en families en op een bijzondere wijze de zieken. Daarna vervolgde onze Lieve Vrouw Haar gebed over ons allen. Ik bad een Onze Vader en een Glorie Zij de Vader en hierop verdween Onze Lieve Vrouw in het lichtgevend teken van het Kruis, met de groet: "Ga in vrede, mijn lieve kinderen."
Op de ochtend van 29 augustus 2005 slaat de Orkaan Katrina in op de kusten van New Orleans, de staat Louisiana. De orkaan Katrina was één der krachtigste orkanen ooit en de gevolgen ervan zijn vandaag nog steeds niet uitgewist. De orkaan begon zich pas op 23 augustus te vormen over de Bahama's en kon dus niet geweten zijn door Rita Ring van de Shepherd of Christ Ministries in Clearwater, Florida. Father Carter [inmiddels overleden] en Rita Ring zijn hevige voorstanders van Medjugorje. Niemand van de lezers zal nu nog kunnen ontkennen dat de Orkaan Katrina niet was voorspeld en dat er geen God bestaat.
Medjugorje, 2 april 2010: Onze Hemelse Moeder geeft aan Mirjana de volgende duidelijke afzonderlijke zin door: "Wees klaar, Mijn Kinderen." Dit is enig in de geschiedenis van Medjugorje.
20 april 2010: De explosie vindt plaats van "Deepwater Horizon," de grootste milieucatastrofe op aarde, waarvan het einde bijlange nog niet in zicht is. Men kan gewoonweg geen oplossing vinden. Ondertussen blijven miljoenen liters olie per dag in de Golf stromen, dezelfde plaats waar Orkaan Katrina plaatsvond. Ondertussen heeft de zwarte olievlek de kusten van Florida bereikt en zal deze nog verder reiken. De explosie vond bijna tot op de minuut plaats, precies één jaar na het overlijden van Mari-Loli Mazon, het enige meisje waaraan Onze Lieve Vrouw in Garabandal de datum van de "Waarschuwing" heeft onthuld; een datum die Maria zelfs niet heeft onthuld aan Conchita Gonzalez, de hoofdzieneres. Zij weet enkel dat het "Mirakel" zal plaatsvinden binnen het jaar na de "Waarschuwing." Precies 121 jaar geleden werd er op deze datum ook iemand geboren die de volgende naam meekreeg: "Adolf Hitler."
Medjugorje, 2 mei en 2 juni 2010: 2 maal na elkaar kondigt onze Hemelse Moeder een "Hemelse ontmoeting" aan, een duidelijke verwijzing naar zoiets als de "Waarschuwing."
Besluit: de code zal oranje blijven tot Maria zal afkondigen dat deze zal worden verhoogd en overgaan naar rood. Van Mari-Loli Mazon is geweten dat onze Hemelse Moeder aan haar heeft medegedeeld dat de Waarschuwing zal plaatsvinden op een gebeurtenis die aanvangt met de letter "A." Er is niets verkeerd aan het mededelen van gegevens die zelf van God komen. Ik breng ze enkel in herinnering. Vermits Maria steeds persoonljk verschijnt aan mensen die het Katholieke geloof bezitten, ben ik als Katholiek geneigd te denken aan een "Katholieke gebeurtenis," die aanvangt met de letter A. In principe kan dit al geschieden op de dag dat er ieder jaar in Medjugorje het meeste volk Maria komt bezoeken en deze dag is Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, 15 augustus. Een gebeurtenis die in alle westerse wereldtalen aanvangt met de letter "A." Dit is echter geen vaststaand gegeven. Er zijn nog katholieke gebeurtenissen die aanvangen met de letter A.
Ik wil er enkel de mensen zich ervan bewust maken dat er zich momenteel heel ernstige dingen aan het afspelen zijn. En vermits de oproep van Onze Lieve Vrouw is om elke dag "klaar te zijn" is er niets verkeerd aan om de mensen hieraan te herinneren, zolang men maar bij feiten blijft die van God zelf komen, ook al zijn er lezers die mij hiervoor voortdurend een schuldgevoel pogen op te leggen, omdat dit de enige Medjugorje site is die zo ver durft te gaan. Sedert het ontstaan van dit blog is inderdaad alles beginnen wijzigen in Medjugorje en wist ik dat alles naderbij kwam, alleen weet ik het niet exact.
En aldus weet u, beste lezers, dat de zinspeling "code oranje" en "code rood" niet van mijzelf komt, maar van God. Ook al weten wij dat er ernstige gebeurtenissen staan te wachten, mogen we niet vergeten dat we het voorrecht hebben om getuige te zullen zijn van de meest wonderbaarlijke feiten die zich ooit zullen afspelen in de geschiedenis, namelijk dat uiteindelijk niemand op aarde nog zal kunnen ontkennen dat er geen God bestaat.
Sceptici en ongelovigen mogen zeggen of denken wat ze willen, hier krijgen de lezers zwart op wit het bewijs van het bestaan van Hemelse voorspellingen en een God die de geschiedenis van de mensheid in handen heeft. Alles komt van God en alles is door God geweten. En zij die denken het beter te weten, mogen het gerust weten: U bent niets zonder de genade van God en deze hebt uzelf in de hand. Dat dit nieuws zou mogen verspreid worden onder zoveel mogelijk mensen, omdat het de waarheid is.
Chris De Bodt
2. De Waarschuwing [14/14]
Lees dit
De Liefde zal in u zijn en het is met Mijn Liefde in u dat u al deze tekortkomingen zult voelen. Uzelf zult kunnen oordelen, maar u zult uw eigen oordeel niet ontvluchten. U, die door Mijn Vader gegeven zijt, zult dit alles beleven, alsook allen wiens naam niet in het Boek des Levens staan opgetekend. Zelfs al weten Wij wie een "neen" aan de Liefde in zich draagt, toch zullen ook zij het beleven. U zult het kwade in zijn zuivere staat aanvaard hebben, kort na de Grote Zuivering, want dan zal de aarde zich openen om u op te slorpen opdat er nog nooit kwaad zal zijn op de aarde van Liefde. Het ware beter voor u geweest om nooit te zijn geboren.
U, die een "ja" aan de liefde in zich draagt, daar ik u allen ken, zult van mijn genaden kunnen genieten, want ik wil u in mij voor de eeuwigheid. Wanneer u Mij voor u zult zien staan, zult u weten dat Ik diegene ben die u van de hel heeft verlost. Ik zal u alles wat u heeft doen lijden, volledig doen verdwijnen, want ik wil al het kwade uit u wegrukken. Ik ben uw Goede Herder en u Mijn schapen. Mijn schapen kennen Mij en daarom laat u zich zuiveren. U, die vanaf nu nog altijd niet wilt beginnen met de zuivering, u zult de Grote Zuivering kennen, die zal gepaard gaan met grote pijnen. Waarom aan Mijn oproep vanaf nu niet beantwoorden? Ik heb geantwoord voor uw redding en Ik kan voor u dus geen onachtzaam Wezen zijn, omdat u dat niet wenst. Het zij zo.
Mijn kinderen, hoezeer heb Ik u lief! Ik geef Mij voortdurend op al de altaren van de wereld, om al uw offers te zuiveren. Kom Mij uw liefde geven, opdat ik elke dag alles zou kunnen zuiveren. Ik vraag u zelfs niet om elke dag naar de mis te gaan, ook al verlangt Mijn Hart daar iedere dag naar, maar kom dan toch minstens op Zondag. Geef uzelf die moeite en doe uw best. Is het dan zo zwaar om u op deze wijze te laten leven, zonder te veel te lijden? Ik durf u nog te zeggen dat het einde van deze haatdragende wereld gekomen is en dat deze aarde zal worden omgevormd door de Liefde: dus kom, Mijn kinderen. Ik, Jezus, Ik wacht u op in het licht van uw binnenste. Ik bemin u. Amen.
Bron: deze tekst over de waarschuwing is een gedeeltelijke vertaling uit een Boek, "Liefde voor al de Mijnen, deel 4," van en is mij toegestuurd per mail. Hoewel ik de oorsprong ervan niet ken, heb ik zowat alle boeken over Garabandal gelezen, inclusief het bekendste boek, "She Went in haste to the Mountains," van de hand van Conchita Gonzalez zelf. In eer en geweten kan ik verklaren dat ik in deze tekst niets in tegenspraak heb gevonden met wat in Garabandal over 'de Waarschuwing" is onthuld. De Waarschuwing zal echter een gebeurtenis zijn, die iedereen verschillend zal ervaren, omdat niemand van ons dezelfde is. Het is pas wanneer onze levensstijl volledig tegen God is gericht, dat we komen tot een soort "Worst Case Scenario," met een combinatie van alle hierboven beschreven feiten. En uiteraard bestaat er ook nog zoiets als het Sacrament van de Biecht.
Chris De Bodt
3. Medjugorje: Mijn keuze, mijn roeping! [4/4]
Hieronder volgt een getuigenis uit de mailbox van een achttienjarige jongen, die een roeping als priester kreeg te Medjugorje.
Getuigenis Medugorje: 9/07/2008 [van een zeventienjarige jongen]
Dan zijn we zo goed bezig de weg van God te volgen, en dan laat hij [satan] mij op die rechte weg vallen in de modder!! En dan?? Wat moeten we nu doen?? Eenmaal in de modder, altijd in de modder? Nee !!!!!! Ik denk dan aan Jezus: hij vergeeft ons onze zonden. Bid tot hem om vergeving. Bid bid bid voor de zondaars! En ga biechten om satan van u weg te jagen, wel wetend dat hij u nooit gerust laat!
In Medugorje kom ik altijd terug uit de modder. Je voelt terug de genade die God ons geeft, uw hart staat dan terug open. Je bent genezen!!! je leeft terug!!! en zo gaat de weg van God, met vallen en opstaan. Mijn weg is deze dagen enorm vooruitgegaan meer dan al mijn andere bedevaarten naar Medugorje. nog nooit ben ik zo diep geraakt geweest bij pater Jozo Zovko. Hij heeft mijn wereld er helemaal anders laten uitzien. Na de eerste keer in Medugorje dacht ik van: mooier kan het niet meer! Maar deze bedevaart heeft het voor mij nog mooier gemaakt!
Lieve mensen, iedereen, elk van u. heeft mij een stapje verder geholpen tot mijn roeping tot priester.
Dank u God!!! Voor onze Heer en onze God voor het grootste geschenk dat Hij ons gaf tijdens Zijn lijden op het kruis!!!!! Dank u Jezus voor onze Moeder Maria. Zij heeft mij en ieder van u zoveel liefde gegeven!!!!!! Onze Moeder is altijd bij ons!! Laten wij ons ook altijd bij Haar zijn !!!
Amen.
Schrijver gekend bij de redactie
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 184]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus en zijn Moeder
Toen de groep jonge beulsknechten met al het gereedschap voor de kruisiging daar brutaal en triomfantelijk kwam aanstappen, sidderde en jammerde de Moeder van Jezus, en wrong de handen. Een van de jeugdige knechten richtte zich tot het meelopende volk en vroeg: "Wat is dat voor een vrouw die zon misbaar maakt?" En iemand antwoordde: "De moeder van de Galileeër." Toen de schurken dit hoorden, begonnen zij de klagende moeder te beschimpen, wezen met de vinger naar haar, en één van die jonge vlegels greep de nagels voor de kruisiging en hield ze spottend de Heilige Maagd onder de ogen. Zij echter keek alleen naar Jezus, wrong de handen en leunde smartelijk tegen één van de stijlen van de poort. Zij was bleek als een lijk en haar lippen waren blauw. De Farizeeërs reden voorbij, dan volgde de knaap met het opschrift, en ach, een paar schreden achter hem: Gods Zoon, hààr zoon, de Heilige, de Verlosser ... wankelend, gebogen, Zijn hoofd met de doornenkroon moeizaam afwendend van de zware last op Zijn schouder. De beulen trokken Jezus, haar liefste zoon, aan de touwen vooruit. Zijn aangezicht was bleek, met bloed bevlekt, geschonden van de slagen. Zijn baard stond spits van het bloed. Met Zijn roodbelopen, diepliggende ogen staarde Hij van onder het vreselijke, warrige vlechtsel van de doornenkroon vol ernst en medelijden naar Zijn jammerende moeder. Hij struikelde, en viel voor de tweede maal, ditmaal op Zijn knieën en handen, op de aarde neer. De moeder, in de hevigheid van haar smart en liefde, zag geen soldaten, geen beulen en beulsknechten, zij zag enkel haar bemind, ellendig mishandeld kind. In twee stappen was zij van aan de poort bij Jezus; zij knielde naast Hem neer en omarmde Hem. Ik vernam de woorden: "Mijn zoon!" "Mijn moeder!" Maar ik weet niet meer of zij die spraken met de lippen, dan wel in de geest.
Er ontstond een gedrang, Johannes en de vrouwen wilden Maria wegtrekken, de beulsknechten schimpten en scholden en één van hen sprak: "Vrouw, wat zoekt gij hier? Als gij hem beter had opgevoed, dan was hij niet in onze handen terechtgekomen." Ik voelde dat verschillende soldaten enigszins ontroerd waren. Zij dreven echter de Heilige Maagd achteruit. Geen één van de beulsknechten raakte haar aan. Johannes en de vrouwen leidden Maria naar de kant van de weg, en tegen een hoeksteen van de poort, welke steen ook de muur te schoren had, zonk zij als dood van smart op de knieën. Zij keerde nu de kruisstoet haar rug toe, en haar handen lagen zo hoog mogelijk aan de steil oplopende, groendooraderde steen. Niet slechts de handen van Jezus Moeder, ook haar knieën werden in die steen afgeprint: de sporen of tekens waren tamelijk vlak en niet zeer scherp, precies zoals de indrukken die men bekomt wanneer met op een deeg slaat. Het was een zeer harde steen. Ik heb hem teruggezien in de eerste katholieke kerk te Jeruzalem, de kerk aan de vijver Bethesda. Hij werd hierheen gebracht toen Jacobus de Mindere bisschop was. Ik herhaal wat ik reeds eerder zei: dat ik meer dan eens, bij grote, bijzondere gebeurtenissen, dergelijke indrukken door een heilige aanraking en stenen heb zien ontstaan. Dit is even waar en echt als het gezegde: "Zo iets moet ook een steen vermurwen," even echt als het woord: "indruk maken." De eeuwige Wijsheid heeft in haar barmhartigheid nooit de boekdrukkunst nodig gehad om voor het nageslacht een getuigenis van het heilige te bewaren.
Toen de met lansen bewapende soldaten wilden dat de stoet verder zou trekken, deden de twee discipelen Jezus Moeder naar binnen gaan door de poort, welke daarna gesloten werd.
De rakkers hadden Onze Heer intussen overeind gesleurd en het kruis een beetje anders op Zijn schouder gelegd. De dwarsbalken die men boven aan de stam had vastgebonden waren losgeraakt en één hing in de touwen te bengelen naast het kruis. Jezus nam deze balk onder Zijn arm, en de kruisstam zakte nu achter Hem iets meer naar de grond.
Onder het volk, dat meestal spottend en jouwend de stoet vergezelde, ontwaarde ik enkele gesluierde, wenende vrouwen.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 184]
Preken
Ge zijt er geen baas meer over
Is het niet zo broeders, dat ge de hele dag over uw kinderen klaagt? Ge kunt er geen baas over blijven, zegt ge. Dat klopt. Maar ge zijt misschien de dag vergeten waarop ge tegen uw jongen of uw meisje hebt gezegd:
"Wou je soms naar de kermis van Montmerle, of naar het café? Vooruit dan! Als je maar op tijd thuis bent."
"Natuurlijk," verzekert het meisje u.
"Je mag er ook wel eens uit, je hebt toch al zo weinig."
In ieder geval verbiedt ge t haar niet. Maar later hoeft ge haar niet meer aan te sporen, ge hoeft haar zelfs geen verlof meer te geven. Dan zit het u dwars dat zij van huis gaat zonder u iets te zeggen. Kijk achterwaarts, moeder, en ge zult u herinneren dat ge haar vroeger eens en voor altijd verlof hebt gegeven ... Zij moest toch weten wat er in de wereld te koop was. Nu is zij beslist op de hoogte."
"Laat meneer pastoor maar rustig praten," hebt ge haar gezegd. "Toe maar, wees verstandig, kom op tijd naar huis en hou je hoofd koel." Mooi zo moeder, maar luister nu ook eens een keertje naar mij. Ik kwam op een zekere dag langs een groot vuur. Ik pakte een handvol stro, gooide het in de vlammen en zei dat het niet mocht verbranden. Maar de omstanders lachten me uit en riepen: "Dat zullen we wel eens zien! Meent u vuur tegen te kunnen houden?" "En waarom niet," vroeg ik hen. "Ik heb toch duidelijk gezegd dat het stro niet mocht verbranden!"
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 184]
Hoofdstuk 26. Geld en Werk
Nicky: Als het een zonde is om intrest te vragen aan iemand, is het dan ook een zonde om iets te kopen, gewoonlijk grotere dingen, op intrest? Maria: Als men dit werkelijk nodig heeft is het geen zonde, maar de persoon die het geld uitleent moet ook de ware noodzaak ervan met liefde inzien, eerder dan zichzelf ermee te verrijken.
Nicky: Onderricht de Kerk van vandaag ons over het juiste en het ethische gebruik van geld? Maria: Talloze Pauzen hebben sinds het ontstaan van de Kerk gesproken over de waarde van het werk en hebben het voortdurend gebruik van intrest veroordeeld. Veel te weinig wordt onderwezen over het aanwenden van geld en de huidige Heilige Vader zo een goed werk verrichten voor de wereld indien hij er een encycliek zou over schrijven.
Nicky: En dan nog een laatste vraag over het werk. Helpen zielen u op enige wijze in uw eigen dagelijkse werk? Maria: Ja, dat doen ze, maar enkel als het werk betreft dat de zielen zelf aangaat. Als ik een bepaald stuk papier nodig heb, om er bijvoorbeeld een antwoord op te schrijven, dan zullen ze mij dit geven. Alles wat ik hoef te doen is een papier uit de stapel te nemen en het is elke keer het juiste papier, elke keer. En zo helpen ze mij en helpen ze elkaar, maar dat is alles.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 28]
Tegenstand van de overheid
Ondertussen toonde de overheid haar afkeuring over het verloop van de zaken. Op de plaats van de Verschijningen hadden sommige mensen masten opgericht die een boog vormden, waaraan ze lantaarns hingen en er voorzichtig voor zorgden dat deze steeds brandend bleven. Op een dag werd aan sommige mensen het bevel gegeven om deze masten neer te halen en ook de steeneik, waarop de Verschijningen hadden plaatsgevonden, neer te halen en alles met een kar weg te slepen. Tegen de ochtend had het nieuws zich verspreid als een wild vuur. Ik rende naar de plaats om te zien of het waar was. Maar hoe groot was mijn opluchting toen ik zag dat de arme mannen zich hadden vergist en in plaats van de steeneik, hadden ze de andere eiken in de nabijheid, weggenomen. Ik vroeg dan aan Onze Lieve Vrouw om deze armen mensen te vergeven en ik bad voor hun bekering.
Enige tijd later, op een dertiende mei, ik weet niet van het jaar 1918 of 1919, deed het nieuws de ronde dat een cavalerie naar Fatima was gekomen om de mensen te verhinderen om naar de Cova da Iria te gaan. Iedereen was gealarmeerd en kwam mij het nieuws berichten en mij verzekeren dat dit zonder twijfel de laatste dag van mijn leven zou zijn. Zonder dit nieuws al te ernstig te nemen, ging ik naar de Kerk. Toen ik Fatima bereikte, ging ik langs de paarden die zich overal op de kerkelijke gronden bevonden. Ik woonde de mis bij, die werd opgedragen door een priester die mij onbekend was, ontving de Heilige Communie, maakte een dankgebed en ging naar buiten zonder dat iemand ook maar een woord toe mij zei. Misschien dachten sommigen dat ik de belangstelling niet waard was. Het nieuws bleef binnenstromen dat de toepen tevergeefs poogden om de mensen weg te houden van de Cova da Iria. Desondanks ging ik erheen om de Rozenkrans te bidden. Op mijn weg werd ik al spoedig vergezeld door een groep vrouwen die van ver waren gekomen. Terwijl we de plaats naderden, gaven twee cavaleriemensen hun paarden een zweepslag en renden in volle vaart naar de groep. Ze duwden ons naast hen en vroegen ons waarheen wij gingen. De vrouwen antwoordden stoutmoedig dat dit hen niets aanging. Opnieuw sloegen ze met de zweep op de paarden alsof ze de bedoeling hadden om te chargeren en ons te vertrappelen. De vrouwen renden in alle richtingen en een ogenblik later bleef ik alleen achter voor de cavalerie. Zij vroegen mijn naam, die ik zonder twijfel gaf. De volgende vraag was of ik een zieneres was; en ik antwoordde bevestigend. Daarop gaven ze mij het bevel om mij richting Fatima te begeven, tussen twee paarden in.
Toen wij de vijver bereikten waarover ik eerder reeds sprak, zag een arme vrouw die daar woonde en waarover ik reeds heb gesproken, me van ver aankomen, geleid tussen de paarden. Zij rende naar mij in het midden van de straat, zoals een nieuwe Veronica. De soldaten lieten geen tijd voorbijgaan om haar opzij te duwen en de arme vrouw barstte in een tranenvloed uit, luid wenend om mijn tegenspoed. Een paar passen verder stopten ze en vroegen ze mij of de vrouw mijn moeder was. Ik zei van neen. Ze geloofden mij niet en vroegen of dat huis mijn thuis was. Opnieuw zei ik: "neen"!" Blijkbaar schenen zij mij nog niet te geloven en gaven ze mij het bevel om lichtjes voorop te lopen tot wij bij het huis van mijn ouders zouden komen.
Vertaling: Chris De Bodt
8. Manon des Sources [9/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 237]
Op een dag deed het gerucht de ronde dat Bernadette een verschijning zou krijgen. De menigte stroomde samen en zagen een vrouw met een gezwel in het gezicht.
Het was Bernadette niet. Het was iets boosaardigs. "Met haar rug naar de menigte, waste ze zich in de bron, dronk van het water, at het gras, viel op haar knieën, zuchtte bevend, en fluisterde, Berouw! Berouw!," schreef Franz Werfel in The Song of Bernadette (Het lied van Bernadette). "De imitatie was zo perfect dat bijna niemand van de getuigen van de voorgaande veertien dagen verbaasd was. Maar de hele opvoering bleef vreemd genoeg zonder resultaat, zoals iets dat afgezaagd was geweest. Na tien minuten sprong de gedaante op, gooide de kap van haar hoofd en onthulde een grijnzend, bruin, met pokken bedekt meisjesgezicht. Ze hief haar rok omhoog en begon te dansen. Nog voor men haar kon vastgrijpen ontsnapte ze over de rots zoals een beest dat in de bergen leeft."
Er waren meer dan vijftig valse of duivelse zieners in Lourdes, samen met berichten van een vreemde, vlammende "ballon," zoals men er één boven Parijs gezien had tijdens de pest. Maar niets, zelfs niet de meest schaamteloze pogingen om verwarring te zaaien, konden het werk van God vernietigen.
Zou satan het opnieuw proberen?
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 130]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Taizé bestaat 25 jaar: de voorlopige dynamiek
Na de inwijding van de orthodoxe kapel van zaterdagavond waren er zondag drie Eucharistievieringen. Kardinaal Martin, Aartsbisschop van Rouen, concelebreerde een katholieke mis met vier paters franciscanen in de oude Romaanse kerk, terwijl de Gemeenschap het Avondmaal vierde in de kerk van de Verrijzenis. Daarna, in dezelfde kerk, werd een mis geconcelebreerd in de ritus van Johannes Chrysostomus en in het Frans, Grieks en Slavisch door Mgr. Meletios, exarch van de patriarch van Konstantinopel, Mgr. Antoine, exarch van de patriarch van Moskou en vier orthodoxe priesters. Tijdens de plechtigheid werd de boodschap die patriarch Athenagoras had opgestuurd gelezen. Hij begroette het ontstaan van ons orthodox centrum [een opmerkelijk bezittende verklaring] en herinnerde de toegewezen zending: aan de westerse wereld een juist beeld geven van het liturgisch leven en de orthodoxe spirituele schatten.
Ondanks de glimlach en de omhelzing van de inhuldiging staken dubbelzinnigheid en misverstand meteen weer de kop op. Terwijl de patriarch van Konstantinopel met de metochion in Taizé een soort voorpost van orthodoxie in West-Europa zag, was voor Broeder Roger het orthodoxe Centrum, naar het voorbeeld van de franciscaanse fraterniteit, en jaar eerder opgericht, een kleur meer in de oecumenische regenboog waarvan hij droomde.
De archimandriet Damaskinos Papandreou werd door patriarch Athenagoras verantwoordelijk benoemd voor het orthodoxe Centrum. Hij had broeder Roger voordien nooit ontmoet. In Griekenland geboren en na studies aan de katholieke faculteit in Bonn en Marburg (waar hij onder andere leerling was van Joseph Ratzinger, later Benedictus XVI), beëindigde hij een doctoraat theologie aan de faculteit in Athene. Zijn eerst wankele vestiging, zijn vele verplaatsingen en andere redenen eigen aan de orthodoxe Kerk, zorgden er voor dat de gemeenschap in Taizé altijd beperkt bleef. De regelmatige diensten (vespers, metten en zondagsliturgie) in de orthodoxe kapel en het onthaal van bezoekers maakten het grootste gedeelte van de activiteit van de metochion uit. Ontgoocheling en tegenstelling in doctrine legden het Centrum stil.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
Analyse van de feiten
Hoewel de Grote Joodse Opstand gedoemd was om te mislukken tegen een klaarblijkelijk onoverwinnelijk Romeinse Keizerrijk, konden het aantal doden en de vernietiging van de tempel worden vermeden. Als Zeloot, verhinderde Eleazar ben Simons radicale opvattingen om zich bezig te houden met enige vredesgesprekken met Rome. Zijn politieke strijd om de gematigde Joden te Jeruzalem, tussen 67-70 uit te roeien, sloot de mogelijkheid uit om zich over te geven aan Titus en zo een medeogenloze afslachting van de inwoners te vermijden. Sommige geleerden zijn van oordeel dat Eleazars overwinning te Beit-Horon bij het Joodse volk een soort valse hoop van een Joodse bevrijding van Rome opwekte. Dit geloof in de Zelootse zaak trok vele Joden aan om mee helpen te vechten tegen Rome, wat resulteerde in grote aantal slachtoffers. Bezield door Eleazar en de overwinning van de Zeloten, schoten de opstandelingen als paddenstoelen uit de grond te Galilea, die enkel konden worden tegengehouden door de Romeine troepen in 67.
En alhoewel het louter een denkpiste is, is het zeker dat de onbekwaamheid van Eleazar ben Simon om een eenheid te vormen met Simon bar Gioras en Johannes van Geschala tijdens de periode van de "onafhankelijke Joodse staat" de zaak zeker niet ten goede kwam en de val van Jeruzalem zelfs bespoedigde. Ondanks het feit dat een stabiele Joodse staat waarschijnlijk nooit zou opkunnen tegen de Romeinse strijdkrachten, kon de vernietiging worden verzacht en zelfs voorzien in het ophouden van de toekomstige opstanden. Ondanks het falen van de Zeloten om een politieke en religieuze bevrijding te bekomen, hielp Eleazar mee om het idee op te wekken van een onafhankelijke Joodse staat en prentte hij een gevoel van vrees in bij de toekomstige Romeinse leiders in het Midden Oosten. Volgend op de nederlaag van de Joden en de vernietiging van de tempel, bracht het gebrek aan een centrale leiding in de Joodse gemeenschap een spiritueel vacuüm tot stand. De val van Jeruzalem dreef de Joden uiteen en de periode van de diaspora begon, die zou eindigen na de Tweede Wereldoorlog, met de oprichting van een Onafhankelijke Joodse staat.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 88]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
Toen de rust weer was hersteld na de Franse revolutie [1793-1798], ontstond er in de Kerk een grote bereidheid om de schade te herstellen die was aangericht tijdens deze verschrikkelijke jaren van ommekeer, verwardheid en verwoesting. Zo begon een mooie periode voor de Kerk in Frankrijk, met de stichting van vele religieuze organisaties die zich bezig hielden met verschillende goede bezigheden.
De stad Bordeaux werd gezegend met drie nieuw religieuze gemeenschappen. Pater Guillaume-Joseph Chaminade stichtte de gemeenschap van de Marianisten. Moeder de Laourous stichtte een congregatie voor de zorg van berooide vrouwen; en pater Peter de Noailles organiseerde een gemeenschap van vrouwen die de naam kreeg: De Heilige Familie van Bordeaux, waarvan de leden de kerk op verschillende manieren steunde. Deze laatste gemeenschap, waarvan de leden vaak ook wel de "Vrouwen van Loreto" worden genoemd, werd opgericht in 1820, twee jaar voor het wonder. De stichter, Pater de Noailles was toen de parochiepriester van de kerk van St, Eulalie. De congregatie van de Heilige Familie van Bordeaux groeide zeer snel, met vele huizen die werden gebouwd in en rond Bordeaux. Het was in de kapel van een van deze huizen dat het wonder van Bordeaux plaats vond ... om precies te zijn op De Rue Mazarin nummer 22-24.
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Met spijt gaven de zusters haar terug aan haar gezin, en zeiden haar dat ze snel moest beter worden en naar hen terugkeren. Anita verliet het klooster in augustus 1931, na vijftien maanden kloosterleven. Toen haar moeder haar kwam ophalen, zei de overste tegen haar: "Dit kind is een engel." Anita aanvaardde haar diepe teleurstelling met tranen, maar ze aanvaardde dit opnieuw als de wil van God en zei: "Ik ben er zeker van dat ik mezelf nog volledig aan Jezus kan geven als ik thuis ben, en dat ik door mijn lijden veel zielen kan redden." Ze zou echter nooit meer naar het klooster terugkeren.
Anita bleef steeds in hartelijk contact met de zusters, en op de feestdag van de H. Theresa van Jezus, stuurde ze een paar van haar eenvoudige gedichtjes naar de gemeenschap van Corpus Domini. Op die manier trad ze in de voetsporen van de H. Theresa van Jezus en de H. Johannes van het Kruis, wiens gedichten als klassiekers worden beschouwd in de melodieuze, Castiliaanse taal.
Hoewel Anitas gedichten niet als echt artistiek beschouwd worden, onthult de inhoud de liefde van haar hart, de gevoelens van haar ziel en de teergevoeligheid van haar liefdadigheid. In sommige van deze gedichten onthulde ze hoeveel moeite het haar kostte om het religieuze leven achter te laten, maar ook de bereidwilligheid om zichzelf conform te maken aan de wil van God, om zielen te redden, en om een heilig leven te bereiken in de wereld.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 75]
Aan haar broer Jean-Marie
Nevers, 17 juli 1877
Lieve broer,
Naar het schijnt, vormen jij en je vrouw de oorzaak dat Pierre thuis is weggegaan.
...] Vertel me eens welke indruk het maakt dat vreemden thans verplicht zijn over onze broer te waken. Arme Jean-Marie, let goed op, denk na [...]
[...] Ik schaam me voor jullie: wat moeten de mensen uit de stad denken wanneer zij zien dat jullie onenigheid hebben, jullie die toch het goede voorbeeld zouden moeten geven? [...]
[...] thans waar jullie je, de een voor de ander, door toorn laten leiden. Ik verzeker jullie dat het me veel verdriet doet als ik zie hoe weinig eenheid er is tussen jullie, terwijl jullie toch gelukkig en tevreden zouden kunnen leven als ieder daaraan een klein beetje zou werken en het zijne zou bijdragen.
Ik ben van plan Joseph te schrijven, maar ik wil eerst weten hoe de zaken zover konden komen. Ik verzoek je mij [...] details [...] te verschaffen [...]
[...] P.S. Ik verzoek je mijn groeten over te brengen aan mijn peettante en haar gezin, en aan mijn andere ooms en tantes en hun gezinnen.
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Oratorio
De vier salesiaanse opvoedingsdoelen liggen volledig in de lijn van dit oratoriocriterium.
2010 werd door de salesianen uitgeroepen tot don Ruajaar. Don Rua, de eerste opvolger van Don Bosco, overleed immers honderd jaar geleden.
Michele Rua werd op 9 juni 1837 geboren in Turijn, Valdocco, de wijk waar Giovanni Bosco enkele jaren later zijn Oratorio zou vestigen. Hij ontmoette Don Bosco voor het eerst in september 1845, in het Refugio van Markiezin de Barolo. Zijn moeder bereidde Michele voor om in de wapenfabriek van zijn vader te gaan werken, maar in het najaar van 1852 ging Michele op internaat bij Don Bosco en trok het kerkelijke habijt aan. Iets later schrijft hij zich in voor de lessen filosofie aan het seminarie. Op 26 januari 1854 wordt Michele de leider van het groepje dat op voorstel van Don Bosco belooft om een jaar lang een praktische oefening in de naastenliefde te doen. Het groepje noemt zichzelf salesianen, naar hun voorbeeld, Sint-Franciscus van Sales.
Stilaan wordt Michele de eerste medewerker van Don Bosco. Op 25 maart 1855 is hij de eerste salesiaan die geloften uitspreekt. Na zijn priesterwijding, in juli 1860, nemen zijn verantwoordelijkheden steeds toe. In 1865 wordt hij prefect van de congregatie. Don Bosco bereidt hem geleidelijk aan, maar ook nadrukkelijk voor om zijn opvolger te worden en in 1885 wordt hij benoemd tot vicaris. Iedereen ziet in hem de persoon die de erfenis van Don Bosco het beste kan verderzetten. Na de dood van Don Bosco wachtte don Rua de zware taak om de congregatie te leiden. In 1894 bracht hij een bezoek aan onder andere België en Nederland.
Don Rua stierf op 6 april 1910. Zijn zaligmakingproces startte in 1922 en op 29 oktober 1972 werd hij door Paulus VI zalig verklaard.
16. Profetieën
Exclusief vanaf maandag op dit blog: Het levensverhaal van de Heilige Malachias en zijn 111 profetieën over de toekomstige pausen. De profetie der profetieën. Onze lezers worden andermaal extra verwend.
23-06-2010
23 juni 2010
23 juni 2010
1. De Waarschuwing [13/14]
Lees dit
Wee U, die de volgende zaken begaan hebben: zwarte missen, offers, toverspreuken, satanische verafgoding, enz... en ook u die eraan deelnamen, want u zult voor de Liefde staan die u hebt verraden. Omdat u zwarte missen hebt gevoerd en offers hebt gemaakt met als doel de ondergang van de zielen, de kinderen van God, te schaden en door geweld uw honger naar macht te stillen, door de opoffering van mensen en door bloed te laten vloeien van schepselen van God, zult u getekend zijn door het bloed van het Beest. Hoe zult u lijden, verraders! Waarom hebt u voor zoveel lijden gekozen! U hebt ervoor gekozen om te leven, zonder u te bekommeren om het leven in u. U hebt uzelf veroordeeld voor de eeuwigheid en u zult alles zien wat u tegen Mij hebt misdaan. Al uw daden en uw gedachten zullen zich samenbundelen om u te geselen. U zult weten wat het betekent om met ijzer aan handen en voeten te zijn gekluisterd en zo in het kokende water te worden geworpen. Al de folterwerktuigen die u hebt gebruikt zullen zich tegen u keren en uzelf folteren. Al uw kwetsende woorden zullen tot in het diepste van uw wezen binnendringen. Alles in u zal smart zijn omdat u geen enkel verweer zult hebben tegen deze folteringen. Wat nog erger voor u is, is te weten dat alles wat u mij hebt aangedaan er niet in geslaagd is om Mij te vernietigen, noch het geloof te vernietigen van zij die mij liefhadden. U zult begrijpen dat alles wat u zult ondergaan, alles zal zijn wat u mij hebt doen afzien. O! Dat alles zal uw ondergang zijn, want nog een grotere woede zal zich meester maken van u en zich tegen u keren: de wezens van satan! Acht u niet geslepener dan u bent, want satan heeft u bedrogen en u zult spoedig weten wat hij voor u heeft voorbehouden. En dan is wat u wacht in de hel nog niets in vergelijking met wat ik u hier beschreven heb.
2. Medjugorje: Mijn keuze, mijn roeping! [3/4]
Hieronder volgt een getuigenis uit de mailbox van een achttienjarige jongen, die een roeping als priester kreeg te Medjugorje.
Elf jaar oud
Na nog veel intense momenten van gebed en aanbidding, gingen we terug naar huis. In de bus op weg naar huis heb ik dan ook een getuigenis gehouden voor iedereen.
Getuigenis Medugorje: 9/07/2008 [van een zeventienjarige jongen]
Dag lieve mensen.
Als jongere zou ik graag willen vertellen over mijn getuigenis van Medugorje. In Medugorje is mijn leven totaal omgekeerd. Toen ik voor de eerste keer in Medugorje kwam [toen was ik 11 jaar], dan voelde ik iets, heel diep in mijn klein kinderhartje . Ik voelde liefde, echte onbeperkte liefde!!! Ik weet nog dat iemand in Medugorje tegen mij zei: "het is hier toch zo rustig, zo vredig en iedereen is hier zo vriendelijk voor elkaar." Ik wou daar nooit meer weg , omdat ik mij daar thuis voelde!! bij mijn Hemelse Moeder. De goddelijke liefde die ik daar voelde, daar moest ik als kind wel van getuigen. Mijn bekering in Medugorje, de uitnodiging van onze Hemelse Moeder Maria, was voor mij daar voltooid. Het was daar in Medugorje waar ik ben beginnen te geloven!!!
Ja !!! ik geloofde in de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, en niet te vergeten in onze Hemelse Moeder Maria samen met alle engelen en heiligen. Als ik in dat geloofde! dan groeide mijn geloof almaar door.
Tot de dag van vandaag ben ik al enorm gegroeid met mijn geloof, maar we mogen niet vergeten dat we niet kunnen groeien zonder onze zwakheden te kennen. Nu probeer ik de weg naar God te volgen met geheel mijn hart en ziel! Als 17 jarige is het ook niet altijd gemakkelijk om die weg te volgen. Voor niemand is dit gemakkelijk! Voor zowel jongeren als voor ouderen is het een weg met vallen en opstaan!! Zoals pater Lode ons gezegd heeft: "satan is sterk!!! Hij pakt ons waar hij ons pakken kan, vooral bij onze zwakheden!"
Schrijver gekend bij de redactie
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 183]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus en zijn Moeder
Gebroken van smart, had Jezus Moeder ongeveer een uur geleden, nadat het onrechtvaardige vonnis over haar kind was uitgesproken, met Johannes en enkele vrouwen het Forum verlaten. Zij hadden nog eens een aantal plaatsen bezocht op de heilige lijdensweg die Jezus reeds had afgelegd, en toen het geloop van het volk, het bazuingeschal en het uitrukken van de soldaten onder Pilatus bevel haar aankondigden dat de kruisstoet zich in beweging had gezet, was Maria niet langer te houden: zij moest haar goddelijke zoon in Zijn nieuwe marteling zien en vroeg Johannes, haar ergens te brengen, waar Jezus voorbij zou trekken.
Zij waren uit de buurt van de Sionberg gekomen, schreden langs de plaats van de veroordeling, en vervolgens door poorten en lanen, die anders gesloten waren voor het volk. Dan kwamen zij door het westelijk gedeelte van een paleis, waarvan één van de poorten toegang gaf tot de brede weg, die de stoet, na de eerste val van Jezus, insloeg. Ik weet niet meer juist of het een vleugel was van Pilatus paleis, verbonden met het hoofdgebouw door hoven en lanen, dan wel, zoals ik mij meen te herinneren, het eigenlijke woonhuis van de hogepriester Caïphas, die zijn ambtswoning op Sion had. Johannes kreeg van een medelijdende dienaar of deurwachter de toelating om met Maria en haar geleide hier binnendoor naar de overkant te gaan, en de man opende voor hen ook de poort die op de brede straat uitkwam. Bij Maria bevond zich één van de neven van Jozef van Arimathea. De vrouwen die haar volgden waren: Suzanna, Johanna Chusa en Salome van Jeruzalem.
Ik huiverde, geheel ontsteld, toen ik de Moeder van de Heer door dit gebouw zag gaan: bleek, haar ogen rood van het wenen, sidderend en bevend, van het hoofd tot de voeten, in een soort blauwgrauwe mantel gehuld. Men hoorde het lawaai van de stoet over de huizen heen klinken, vernam door het bazuingeschal en de roep van de straathoeken, dat er één ter kruisiging werd gevoerd. Toen de dienaar de poort opendeed, werd het lawaai duidelijker en schrikwekkender. Maria bad en zei tot Johannes: "Moet ik het zien, of zal ik liever weglopen? O, hoe zal ik het kunnen dragen!" Johannes antwoordde: "Als gij niet blijft om het te zien, zult gij later bittere spijt hebben." Zij traden dan buiten de poort, bleven en speurden naar rechts de weg af, die ginds een beetje omhoogliep, maar bij de plaats waar Maria stond, weer vlak en effen werd.
Ach, hoe sneed het bazuingeschal door haar hart! De stoet naderde, hij was nog tachtig schreden verwijderd, toen zij uit de poort kwamen. Er liep hier geen volk voorop. Alleen naast en achter de stoet zag men enkele scharen. Veel volk, dat het laatste het Forum verlaten gehad, rende langs zijstraten naar andere plaatsen om de stoet te zien voorbijtrekken.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 183]
Preken
Ze moeten weten wat er te koop is
Ge spreekt hen over de wereld. Een moeder vertelt aan haar dochter dat die en die getrouwd is met die en die: "Zij heeft het toch getroffen met hem, ik hoop dat jij het ook zo treft. De moeder heeft niets anders in het hoofd dan haar dochter en doet alles wat ze kan om haar in de ogen van de wereld te laren schitteren. Ze hangt haar allerlei ijdelheden aan het lijf, waardoor ze zich misschien zelfs in de schulden zet. Ze leert haar een bevallige houding aan te nemen. Als je zo krom loopt," zegt ze, "weet je gewoon niet waar je op lijkt."
Verwondert het u dat er zulke verblinde moeders zijn? Helaas, het getal van degenen die de ondergang van hun dochters schijnen te zoeken, is groter dan je denkt. Als ze hen s morgens uit zien gaan, kijken ze haastig of hun hoed wel goed staat, of hun aangezicht en handen wel schoon zijn, maar of zij ook het morgengebed hebben gedaan en hun dag hebben opgedragen aan de goede God, wordt er niet gevraagd. Over dergelijke dingen praten ze niet. Een andere keer krijgen de meisjes te horen dat zij niet zo schuw uit de hoek moeten komen, dat zij vriendelijk moeten zijn tegen iedereen, dat zij ook eens aan de trouw moeten gaan denken. Veel moeders zeggen bijvoorbeeld tegen hun kinderen: "Als je nu lief bent en je dit of dat voor me doet, mag je straks naar de kermis van Montmerle." Dat wil zeggen: "Als je gehoorzaam bent en je doet wat ik wil, zal ik je naar de hel slepen."
O, mijn God, dat is dan de taal van Christelijke ouders, die dag en nacht voor hun arme kinderen moeten bidden ... Nog droeviger is het dat er ook kinderen zijn die er niets voor voelen om uit te gaan. Maar de ouders zelf vragen het hen en sporen er hen toe aan: "Je zit altijd en eeuwig thuis. Zo krijg je nooit een vrijer. Ze kennen je niet eens."
Ge wilt dus, moeder, dat uw dochter weet wat er in de wereld te koop is? Wees gerust, ze zal er best wel achter komen, ook zonder dat ge u zo druk maakt. Wacht nog een poosje en je zult zien hoe goed zij het allemaal weet ... Ge hebt haar de eerste duw gegeven, maar zult gij haar ook terug weten te trekken? Misschien zult gij later in tranen uitbarsten. Tevergeefs ...
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 183]
Hoofdstuk 26. Geld en Werk
Nicky: Wanneer men geld leent aan iemand, mag men dan intrest terugeisen bij de terugbetaling ervan? Maria: Volgens God niet. We zouden het uit naastenliefde moeten doen en niet om er onszelf rijker van te maken. We mogen enkel geld verdienen met ons eigen werk.
Nicky: U zegt dat er een tijdperk van vrede afkomt, maar enkel wanneer er iets heel groots zal gebeuren om de mensheid te bekeren. Zal dit tijdperk van vrede ook een volledige herverdeling van de rijkdom inhouden? Maria: Jawel.
Nicky: U zegt dat er samen met deze grote gebeurtenis een grote wereldwijde financiële ineenstorting zal gebeuren. Hoe is het gemakkelijker voor de mensen om zich voor te bereiden voor deze veranderingen waarvan, als ik u goed heb begrepen, u zegt dat deze immens zullen zijn? Maria: Ja, het zal enorm zijn! De mensen moeten vandaag terugkeren tot God en zichzelf volledig aan Hem geven! Als ze dat doen, zullen de veranderingen die voor allen op komst zijn, gemakkelijker te verduren zijn.
Nicky: Hebt u reeds gehoord over de Kerkelijke Organisatie Opus Dei? Het grootste gedeelte van hun leden bestaat uit getrouwde mannen over vrouwen voor wie de heiliging van de plichten in het gezin voorop staat. En indien zo, weet u of het goed is en van God komt? Maria: Ja, ik ken de organisatie en ja, deze komt van God.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 27]
Vrienden in medeleven en opofferingen
Andere keren zei Jacinta: "Onze Heer moet behaagd zijn met onze opofferingen, omdat ik zo dorstig ben, ja, zo dorstig! Maar ik wens niets te drinken. Ik wens te lijden uit liefde voor Hem.' Op een dag zaten we aan de ingang van het huis van mijn oom, toen wij meerdere mensen zagen naderen. Omdat we de tijd niet hadden om iets anders te doen, gingen Francisco en ik ons verbergen onder de bedden, hij in de ene kamer, ik in de andere. Jacinta zei: "Ik ga mij niet verstoppen. Ik ga dit opofferen aan Onze Heer." Deze mensen kwamen dus en praatten met haar en wachtten een hele poos tot ik zou gevonden worden. Uiteindelijk gingen ze verder. Ik kwam uit mijn schuilplaats gekropen en vroeg aan Jacinta: "Wat heb u geantwoord toen ze u vroegen of u wist waar we waren." Ze zei: "Absoluut niets. Ik hield het hoofd naar beneden, hield mijn ogen op de grond gericht en zei niets. Ik doe dat altijd als ik de waarheid niet vertel, want ik hou ook niet van het liegen, omdat liegen een zonde is."
Ze had inderdaad de gewoonte om dit te doen en het was nutteloos om haar dan vragen te stellen, want zij die zulke vragen stelden, kregen toch nooit antwoord. Als ontsnappen bijna onmogelijk was, voelden wij ons geneigd om dit als een soort offer aan te bieden. Op een andere dag zaten we in de schaduw van twee vijgenbomen die over de weg naar het huis van mijn oom hingen. In die tijd was het mode om hoeden met randen te dragen, zo wijd als een zeef. We waren dan ook zeker dat, met zon hoofdwerktuig, de mensen nooit aan ons zicht zouden ontsnappen. Van zodra de dames kwamen, snelden we zo vlug mogelijk naar beneden, namen de hielen en verboren ons in het graanveld.
Deze gewoonte die we hadden aangenomen om steeds aan alles te ontsnappen, was een andere oorzaak van klagen voor de parochiepriester. Hij kloeg bitter over de manier waarop wij hem in het bijzonder probeerden te vermijden. Zijne Eerwaarde had het zeker bij het rechte eind. Het waren vooral de priesters die ons de meeste kruisverhoren oplegden. Daarna keerden ze terug om alles opnieuw over te doen. Wanneer we ook in de aanwezigheid waren van een priester, bereidden wij ons voor om aan God een der grootste opofferingen aan te bieden.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [8/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
7. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 236]
Op een dag deed het gerucht de ronde dat Bernadette een verschijning zou krijgen. De menigte stroomde samen en zagen een vrouw met een gezwel in het gezicht.
Het was Bernadette niet. Het was iets boosaardigs. "Met haar rug naar de menigte, waste ze zich in de bron, dronk van het water, at het gras, viel op haar knieën, zuchtte bevend, en fluisterde: Berouw! Berouw!," schreef Franz Werfel in The Song of Bernadette [Het lied van Bernadette]. "De imitatie was zo perfect dat bijna niemand van de getuigen van de voorgaande veertien dagen verbaasd was. Maar de hele opvoering bleef vreemd genoeg zonder resultaat, zoals iets dat afgezaagd was geweest. Na tien minuten sprong de gedaante op, gooide de kap van haar hoofd en onthulde een grijnzend, bruin, met pokken bedekt meisjesgezicht. Ze hief haar rok omhoog en begon te dansen. Nog voor men haar kon vastgrijpen ontsnapte ze over de rots zoals een beest dat in de bergen leeft."
Er waren meer dan vijftig valse of duivelse zieners in Lourdes, samen met berichten van een vreemde, vlammende "ballon," zoals men er één boven Parijs gezien had tijdens de pest. Maar niets, zelfs niet de meest schaamteloze pogingen om verwarring te zaaien, konden het werk van God vernietigen.
Zou satan het opnieuw proberen?
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
8. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 129]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Taizé bestaat 25 jaar: de voorlopige dynamiek
De prior van Taizé stelde voor het eerst in het openbaar twee vragen. Ze bleven het middelpunt van zijn oecumenisch gedrag in de komende jaren. De eerste ging over de overheid, factor van eenheid. Ze was niet de aan de protestanten voorbehouden, maar richtte zich tot alle christenen: "Als de Kerk aan het hoofd van elke gemeenschap een man eist die eensgezindheid verwekt, die samenbrengt wat steeds splitst, moet ze dan ook niet een dominee der dominees en gemeenschappen aanvaarden om deze onvermoeid weer samen te brengen?" De tweede vraag richtte zich meer tot de katholieke Kerk hoewel ze niet duidelijk werd vernoemd. De prior van Taizé vroeg dat de katholieke Eucharistie toegankelijk zou zijn voor ieder die in de werkelijke aanwezigheid gelooft: "De oecumenische golf zal verdwijnen als de dag niet nadert waarop degenen die nu confessioneel gescheiden zijn en geloven in de werkelijke aanwezigheid van Christus in de Eucharistie samen rond dezelfde tafel verenigd zijn."
In de volgende jaren hernam Broeder Roger onvermoeibaar deze twee themas, pauselijk gezag en toegang tot de katholieke Eucharistie, die veel weerstand teweeg brachten.
De vijfentwintigste verjaardag viel samen met de inhuldiging van de orthodoxe kapel waarvan de eerste steen in 1963 was gelegd. Deze plechtigheden verliepen op 28 en 29 augustus in het bijzijn van talrijke personaliteiten die verschillende geloofsstrekkingen vertegenwoordigden. Paulus VI liet een telegram opsturen, Vissert Hooft en dominee Boegner, voormalig voorzitter van de Protestantse Vereniging in Frankrijk, stuurden hartelijke boodschappen. Van katholieke kant hadden de uitnodiging van de prior van Taizé beantwoord: de abten van meerdere cisterciënzerabdijen, dominee de Boquen, meerdere bisschoppen, pater de Lubac en zelfs René Brouillet, ambassadeur van Frankrijk bij de Heilige Stoel. Taizé had na vijfentwintig jaar niets aan durf voor initiatief ingebonden en Broeder Roger zou, als altijd, zijn bedrevenheid in bekendmaken opdrijven.
Vertaling: Broeder Joseph
9. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
Dood
De dagen voor de belegering van Jeruzalem, werd Eleazar ben Simon door Johannes van Gischala verraden en ter dood gebracht. Volgens Josephus zond Johannes enkele mannen naar de Tempel om er te offeren voor het komende Paasfeest. Toen Eleazar en zijn Zeloten de poorten openden om hen toegang te verlenen, slachten de mannen van Johannes Eleazar en zijn naaste omgeving af, met het oog om de steun te verkrijgen van de Zeloten. Kort na de dood van Eleazar, in de zomer van 70 na Christus, vernietigde Titus Flavius alle overblijvende opstandelingen, waarbij er buiten de stad duizenden opstandelingen werden gekruisigd. Josephus schat dat zon miljoen Joden werden gedood bij de belegering, om de vernietiging van de Tempel niet te noemen.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 87]
Het wonder van Paterno, Italië [1772]
In gemeenschap met vele parochianen bracht de priester deze tweede verzameling Hosties ook naar de kerk, maar deze keer met nog meer vreugde en plechtigheid. Toen ze bij de kerk aankwamen brachten ze alle hartelijke eer en dank voor de Hemelse tekenen die het bewijs waren van de Werkelijke Aanwezigheid van de Heer in dit Hoogheilig Sacrament.
De verschijning van de mysterieuze lichten in het veld moet men niet beschouwen als iets triviaals, of als een soort bijkomstigheid. Een soortgelijke gebeurtenis gebeurde namelijk ook bij de mensen van Annaya, in de bergen van Libanon, in 1899. Deze lichten verschenen voor 45 nachten na de begrafenis van de Heilige Sjarbel Makhlouf, een Libanees kloosterling en een kluizenaar. Voor onderzoek naar deze lichten werd het lichaam van hem opgegraven, en zagen ze dat zijn lichaam nog niet vergaan was. Niet alleen was zijn lichaam onaangetast, maar voor jarenlang ontstond er uit zijn lichaam een mysterieuze vloeistof die geen wetenschapper kon verklaren. De Heilige Sjarbel werd heilig verklaard op 9 oktober 1977.
De aartsbisschop van Napels is in het bezit van papieren die geschreven zijn Kardinale Sersale, die aartsbisschop was toen het wonder van Paterno plaatsvond. Deze documenten geven een gedetailleerde verklaring van betrouwbare mensen die de ongewone gebeurtenissen rond de ontdekking van de Wonderlijke Hosties hadden mogen aanschouwen, en ze verklaarden de echtheid.
11. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Wanneer men vroeg hoe ze zich voelde, verborg ze het feit dat ze ziek was met een voortdurende glimlach, maar de kleur van haar gelaat onthulde haar trieste toestand. Andere keren lachte ze en zei ze dat ze zich goed voelde, omdat Jezus het zo wilde.
Vermits ze altijd ten dienste van de gemeenschap wou staan, stond men haar soms toe om iemand te vervangen wanneer het diens tijd was voor de aanbidding. "In de Eucharistie leek ze een serafijn," zei één van de zusters. "Ze opende bijna nooit een boek, en bleef constant met haar ogen op de hostie gericht. Ik heb haar nooit een comfortabele houding zien aannemen. Ze zat onbeweeglijk zonder tegen haar stoel te leunen."
Om haar herstel te bevorderen zonden de goede zusters haar naar een dorpje tussen de heuvels aan de rand van Firenze, maar haar toestand bleef verslechteren.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
12. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 74]
Aan haar broer Jean-Marie
Nevers, [tussen maart en juni] 1877
[...] omdat hij [Pierre] sedertdien daar bij jou was, [zodat je erover kunt oordelen en zien welk beroep hij zou kunnen nemen. Het kan niet zo blijven. Het wordt tijd dat hij aan zijn toekomst denkt. Jullie willen allemaal je eigen zin maar doen. Mij zeggen jullie de dingen pas nadat ze gebeurd zijn, wanneer jullie alles al beslist hebben: waarom wordt het mij niet eerder gezegd dan Joseph [...]
[...] daarover evenals Pierre; en zo vroeg mogelijk, jullie moeten het in orde maken.
Ik bid je mijnerzijds duizend lieve dingen aan Madeleine te zeggen, mijn schoonzus, en haar mijn allerliefste groeten te doen.
Het ga je goed, ik omhels jullie allen allerinnigst en beveel me aan in jullie gebeden.
13. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Oratorio
Wie wil opvoeden in de lijn van Don Bosco, heeft niets anders dan de integrale ontwikkeling van jongeren voor ogen. Bovendien hopen we dat ze dit realiseren in communicatie met hun medemensen en reflecterend op de werkelijkheid waarin ze staan.
Don Bosco wilde jongeren opvoeden tot goede christenen en eerlijke burgers. Daartoe is het vandaag belangrijk een viervoudige ruimte te creëren, die we het oratoriocriterium noemen.
Elk opvoedingsgebeuren wil jongeren namelijk een thuis bieden, een school, een speelplaats en een parochie. Een thuis bieden betekent dat we hun een ruimte of mogelijkheid bieden waar ze geborgenheid en nestwarmte kunnen vinden, tot rust kunnen komen, hun gevoelens mogen uiten, zichzelf kunnen zijn, hun persoon gestalte kunnen geven. Maar we willen hun ook een school aanbieden, de ruimte en de mogelijkheid om vaardigheden en kennis, kunde en levenswijsheid te leren, een plaats waar ze de vaardigheid verwerven om verantwoordelijkheid te dragen en te participeren aan het maatschappelijk leven. Bovendien biedt iedere opvoeding een speelplaats aan, de gelegenheid om relaties te leren leggen, mensen nabij te zijn, in een ontspannen sfeer en met de mogelijkheid om hun hobby's en interesses vorm te geven. Iedere opvoeding heeft ten slotte ook oog voor de parochie, waarbij jonge mensen op zoek kunnen gaan naar de grond van hun bestaan, naar zingeving en waar ze hun geloof leren kennen, vieren en beleven.
14. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 17
Ik zie de nieuwe, geplande aarde: de afgronden zullen zich verheven en de bergen zullen vallen: er zullen nog slechts zachte heuvelen en mooie valleien zijn. Sedert ik ben zoals ik ben, zie ik nu voor mij slechts eenheid, vereniging en gemeenschap. De hele wereld zal elkaar liefhebben en allen zullen elkaar helpen: men is gelukkig. Er zal bijna geen industriële landbouw meer zijn, maar verfijnde landbouw, tuinen, mooie vruchten, overal bloemen. Met Maria is de hele natuur één bloembed in de heerlijkste geuren. Alles zal dienen ter ere van Maria in God.
Vertaling: Chris De Bodt
22-06-2010
22 juni 2010
22 juni 2010
1. De Waarschuwing [12/14]
Lees dit
U, die Mij niet bent komen aanbidden, u zult uw tekortkoming zien en u onbehaaglijk voelen voor de Liefde, de Koning der Koningen en u zult u onwaardig voelen voor zoveel liefde.
U, die het niet nodig achtte om te knielen en de hoofden te buigen om Mij te aanbidden tijdens de opheffing van Mijn Lichaam en Mijn Bloed, daar u dat maar als een banale verering zag, u zult zich schamen voor uw gebrek aan eerbetuiging voor Mij, de Koning der Koningen. Ik zal u laten zien wat u niet kunt hebben: Mijn ontelbare genaden, die Ik enkel voorbehoud aan Mijn onderdanen.
U, die Mijn Heilige Plaats onteerd hebt en alles wat Zij in Zich bergt, u zult uzelf onteigend zien van elke handeling. U zult willen vluchten, want u zult uzelf ontdekt voelen. Daar u Mijn ruimte onteerd hebt, zullen uw ledematen de onbeweeglijkheid voelen en zult u weten dat dit gebeurt omdat u dat hebt gedaan.
U, de afvalligen, zult verstoken zijn van alle zelfrespect, omdat u geen respect had voor al wat heilig is. Heel uw wezen zal in smart zijn, want u zult voelen wat Ik heb gevoeld onder het plegen van uw heiligschennis tegen Mijn plaats van Liefde.
2. Medjugorje: Mijn keuze, mijn roeping! [2/4]
Hieronder volgt een getuigenis uit de mailbox van een achttienjarige jongen, die een roeping als priester kreeg te Medjugorje.
Elf jaar oud
Na de ontmoeting met de pater kwamen er nog vele gevoelige en emotionele momenten tijdens de diverse activiteiten. Wat we ook gingen doen, het ging altijd over "priesterroepingen." Die nacht ben ik nog een keer naar het heiligdom van Medugorje gegaan [het beeld van de Verrezen Christus]. Ik zie het nog voor mij: er was niemand, alleen ik en God in mijn hart, ik ging plat op de grond liggen, voor het kruis en zij tot hem: "God! Help mij bij mijn roeping tot priester, vergeef me al mijn zonden en zegen mij." Na mijn roeping te aanvaarden ben ik nog even blijven bidden en bezinnen.
De volgende dag gingen we de kruisweg bidden [Krizevac ]. Eenmaal bovenop de berg heb ik aan de pater die met ons op bedevaart ging gevraagd of hij mij de handen zou opleggen als teken van hulp en trouw op mijn lange weg tot priester. Het was toen dat ik wist dat mijn toekomst, tussen God en de mensen zal zijn als priester.
Schrijver gekend bij de redactie
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 181]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Eerste val van Jezus onder het Kruis
Tegen het einde aan buigt de nauwe straat naar links af, en de weg wordt nu breder en gaat een weinig omhoog. Er komt daar een onderaardse waterleiding uit de richting van de berg Sion. Ik meen dat zij langs het Forum, waar zich eveneens overmetselde greppels bevinden, naar de vijver bij de Schapenpoort loopt. Ik hoorde het water klokken en murmelen in de buizen. Voordat de weg begint te stijgen, is er een diepe plaats die, als het regent, dikwijls vol water en modder staat. Zoals men meermaals ziet in de straten van Jeruzalem, welke gedeeltelijk zeer ruw zijn, ligt hier een grote steen, waarvan men gebruik maakt om over de diepte heen te schrijden.
Toen de arme Jezus met Zijn zware last bij deze plaats aankwam, kon Hij niet verder meer. De rakkers trokken en duwden Hem zonder erbarmen voort, en de goddelijke kruisdrager viel tegen de steen in Zijn ganse lengte op de grond. Het kruis plofte naast Hem op de grond. De rakkers vloekten, rukten aan de touwen en schopten naar Jezus. Er ontstond een stemming in de stoet en een hoop drukte rondom Onze Heer. Tevergeefs stak Hij Zijn hand uit, opdat men Hem helpen zou. "Ach, het zal spoedig voorbij zijn," sprak Hij, en bad. De Farizeeërs schreeuwden: "Op! Trek hem van de grond en vooruit met hem! Anders sterft hij nog te vroeg." Hier en daar, langs de weg, stonden vrouwen te wenen; de kinderen die zij bij zich hadden, huilden van angst. Dankzij bovennatuurlijke hulp, hief Jezus Zijn hoofd weer omhoog en de jonge beulsknechten, die wreedaardige, duivelse vlegels, namen de doornenkroon en drukten die om Zijn slapen.
Toen zij dan Jezus, onder allerlei mishandelingen, hadden doen opstaan, werd het kruis op Zijn schouder gelegd, en Hij moest nu, om de zware last te kunnen dragen zonder door de bede kroon te worden gehinderd, Zijn ellendig gemarteld hoofd helemaal naar de ene kant houden, wat Hem in een verschrikkelijke nood bracht. Zo schreed Hij wankelend de brede, klimmende weg op. En de pijnen die Hij leed, waren dubbel zo groot als voordien.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 181]
Preken
Ze verjagen de Heilige Geest
Let op! Er zijn ouders die dag in, dag uit, zonden uitbraken over hun kinderen, zogenaamd om ze zoet te houden. De tobbers schijnen niet in te zien dat ze die arme kleinen daardoor in het onheil storten, dat ze de Heilige Geest uit hun hart verjagen en er hun leugen en bedrog voor in de plaats geven.
"Maar," zullen de vader en moeders die hun plichten nooit begrepen hebben, me tegenwerpen, "ze zeuren ons de oren van het hoofd. Je moet er nu en dan iets op verzinnen om ze stil te krijgen. Daar steekt toch geen kwaad in."
Meent ge dat eerlijk, vriend? Steekt er geen kwaad in de Heilige Geest van u te verwijderen en de bron van alle genade af te sluiten? Steekt er geen kwaad in de vloek van de hemel af te roepen over uw arme kinderen? Steekt er geen kwaad in de hand te slaan aan Jezus Christus zelf en Hem naar de Calvarieberg te slepen? O God, laat ons toch eens begrijpen wat een verwoesting de zonde aanricht in diegene die het ongeluk heeft haar te bedrijven!
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 181]
Hoofdstuk 26. Geld en werk
Nicky: Rijkeren hebben steeds de bedoeling om hun rijkdom nog doen toe te nemen. Men kan dit zien aan hun levensstijl. Dikwijls leeft men volgens het principe van enkel de rente uit te geven. Vandaag zijn er mensen die enkel leven van het handelen in diverse muntwaarden en andere vormen van transacties. Zijn deze levenswijzen of hun handelingen volgens de wil van God? Maria: Duidelijk niet! God wenst van de rijken dat ze van hun bezit delen voor de armen en goede daden doen voor hen en niet op hun rijkdom te blijven zitten. Beide groepen zullen zich danig moeten aanpassen in de komende jaren en we moeten bidden dat de Heilige Geest hen zo veel mogelijk verlicht.
Nicky: En voor de mensen die reeds zien dat het geldssysteem van vandaag, niet van God komt ... wat zou u hen aanraden om met hun geld dat ze hebben bijeengestapeld te doen, als ze het wensen aan te wenden volgens Gods wil? Maria: Goede dingen te doen met het geld omdat het later zal verdwenen zijn en men er niets goed meer mee zal kunnen aanvangen.
Nicky: Is het idee van de antichrist juist? Maria: Ik vrees van wel. Sommige andere zieners dan deze te Medjugorje zeggen dat de antichristus reeds leeft vandaag. Hij zal komen als een grote financiële tovenaar, een krachtig charisma bezitten en ook worden beschouwd als een grote genezer en iemand die mirakelen kan bewerkstelligen. Enorme aantallen mensen zullen voor hem vallen terwijl hij, in feite, de grootste openbaring van satan ooit zal zijn. De mensen zouden onophoudelijk moeten bidden om niet door satan en zijn onbegrensde begaafdheid door zichzelf te vermommen onder enig welke vorm die zijn arrogantie bevalt, te worden beetgenomen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 26]
Vrienden in medeleven en opofferingen
Deze door de hemel gezonden "liefdevolle behandelingen" vielen nooit te beurt aan Jacinta en Francisco, want hun ouders zouden nooit aan iemand toestaan dat ze hen iets zouden misdoen. Maar zij leden toen zij mij zagen lijden en dikwijls liep er een traan langs hun wangen wanneer ze me zo vernederd en verward zagen. Op een dag zei Jacinta tot mij: "Waren mijn ouders maar zoals de uwe, zodat de mensen mij ook zouden een pak rammel geven, dan zou ik nog meer opofferingen kunnen doen voor Onze Heer." Niettemin wist ze hoe ze van bijna elke gelegenheid een versterving kon maken. Bij gelegenheid hadden we de gewoonte om aan God de versterving van negen dagen of een maand zonder drank aan te bieden. Ooit maakten we deze belofte eens tijdens de maand augustus, als het snikkend heet is.
Toen we op een dag terugkeerden van de Cova da Iria, waar we de Rozenkrans hadden gebeden, kwamen we aan een vijver naast de straat en zei Jacinta tot mij: "O, ik heb zon dorst en mijn hoofd doet zon pijn! Ik ga een beetje van dit water drinken." "Niet dat water," antwoordde ik, "Onze moeder wil niet dat wij het drinken omdat het niet goed is voor ons. We gaan nu verder en zullen wat water vragen aan Maria dos Anjos [zij was een buurvrouw van ons, die onlangs was gehuwd en nu naast ons leefde, in een klein huis]. "Neen, ik wil geen goed water. Ik drink liever dit water, want in de plaats van onze dorst op te offeren aan de Heer, kan ik hem het offer schenken van het drinken van dit vuile water." En het water was vuil. De mensen wasten er hun kleren in en de dieren kwamen er uit drinken en er in waden. Dat was de reden waarom mijn moeder waarschuwde om niet van dit water te drinken.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [7/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 235]
Het was de meest schilderachtige van alle verschijningen en hoewel de Heilige Moeder niet echt mooi was, had ze een onaardse schoonheid, haar huid was zuiver en rooskleurig, ze had een schittering in haar donkere ogen, een aangename glimlach als ze aan de jonge Bernadette verscheen, en sprak met een zachte en spaarzame, maar rijke stem.
Acties spraken luider dan woorden. Ze hield een rozenkrans vast. "Bid" voor de zondaars," zei ze wanneer ze wél sprak. "Berouw!." En ze bad samen met de zienster. Bernadette vertelt:
"Zonder na te denken bij wat ik deed, nam ik mijn Rozenkrans in mn handen en knielde neer. De Dame maakte een goedkeurend gebaar met haar hoofd en nam zelf ook een rozenkrans, die aan haar rechterarm hing, in haar handen. Toen ik de Rozenkrans wilde beginnen en mijn hand naar mn voorhoofd wou brengen, bleef mijn arm als verlamd, en het was pas nadat de Dame begonnen was dat ik hetzelfde kon doen. De dame liet me helemaal alleen bidden; ze liet de kralen van de rozenkrans tussen haar vingers glijden maar zei niets; alleen bij het einde van elk tientje zei ze het "Gloria" samen met mij. Toen het bidden van de Rozenkrans voorbij was, keerde de dame terug in de grot en de gouden wolk verdween met haar.
Cholera woedde, er waren oorlogsdreigingen, en een plaatselijke kerk was een "tempel van de rede" geworden, maar Maria had nooit iemand van haar kudde verlaten. Naarmate de tijden harder en killer werden, naarmate de mensheid in een structuur van filosofie stapte die misschien erger was dan die van de oude heidenen, naarmate grote geweldplegingen en oorlogen werden voorbereid tegen de Christenen, kwam Maria met grotere duidelijkheid. Ze kwam duidelijker vanachter de sluier. Tijdens de verschijningen in Lourdes vond men een geneeskrachtige bron, en ambtenaren telden meer dan tweeduizendvijfhonderd "buitengewone" of "onverklaarbare" genezingen. Zij die kwamen werden bevrijd van epilepsie, zweren en tuberculose. De elegantie van Lourdes overtrof elke verschijningsplaats, en schoonheid was kracht. Lourdes was het bastion voor Europa terwijl Satan woedend was op de vrouw, terwijl hij haar met een stortvloed wilde wegvegen [Openbaring 12:15], terwijl hij de mensheid benevelde met zijn pretentie, en zelfs als directe aanval tegen de verschijning een bende valse zieners stuurde.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 128]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Taizé bestaat 25 jaar: de voorlopige dynamiek
Het jaar 1965 zag het aantal bezoekers en retraitanten in Taizé nog groeien. De bedevaarten van studenten en schoolkinderen kwamen steeds meer voor, begeleid door hun aalmoezeniers of pastoors. Er waren ook bijeenkomsten van enkele dagen door jongeren ingericht en werven van twee weken waar afwisselend handwerk, uitwisseling en gebed de inhoud was. Als jong priester noteerde de theoloog Bruno Chenu, Assumptionist, tijdens een verblijf in de zomer van 1965: "Vanaf de eerste dag vormt de uiteenlopende menigte een liturgische gemeenschap. Men stapt meteen in de liturgie van Taizé elke morgen, middag en avond. Een diep gevoel van waarheid en echtheid vervult ieder. De kwaliteit van de stilte. Het beslissende experiment was het gebed: gezamenlijk en persoonlijk."
Soms waren er beroemde bezoekers. In juni 1965 bvb kwam Mgr. Marella, die naar het heiligdom van Paray-le-Monial was gekomen als pauselijk afgevaardigde op de plechtigheid van de tweehonderdste verjaardag van het feest van het Heilig Hart, naar Taizé voor enkele uren. Hij droeg de mis op in de crypte van de kerk van de Verzoening en sprak daarna de Broeders een half uur toe om daarna met hen in de kerk de Getijden te bidden.
Het stijgende aantal bezoekers zette Broeder Roger aan om een onthaalgebouw op te trekken nabij de kerk van de Verzoening. Het kreeg de naam El Abiodh naar de kluis in de Sahara waar Charles de Foucauld geleefde had en, wat weinige bezoekers wisten, waar Broeder Roger een retraite deed in 1952-1953.
In augustus 1965 vierde Taizé haar vijfentwintigste verjaardag, een symbolische maar vooral historische datum, als wordt gedacht dat in augustus 1940 de latere Broeder Roger maar kortstondig langs kwam in Taizé. Voor dit jubileum liet de prior drie speelplaten persen: twee om 25 jaar gemeenschap te vertellen en een derde om 25 jaar oecumene aan te halen. Hij publiceerde ook een boek waarvan de titel de vaandeldrager van geest en praktijk in Taizé zal worden: "La Dynamique du provisoire [De dynamiek van het voorlopige]
In dit werk pleitte hij voor een nieuwe inspiratie, een nieuwe dimensie van de oecumene. Hij roept op om uit een statische confessionele vrede te stappen. Confessionalisme is een houding van zelfverdediging, meende hij. Ook aan de protestanten vroeg hij om zich te herbronnen, zoals de katholieke Kerk had ondernomen in het tweede Vaticaans concilie: "Als de instellingen van de ene en de andere zich hervormen zal de dag komen dat we niet anders kunnen, dan elkaar ontmoeten. Als de herbronning aan beide kanten gebeurt zal de bijeenkomst aan het einde van de weg liggen. Ze zal de zich aanvullende strekkingen uit de Hervorming en de katholieke traditie harmoniseren."
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
De Joodse opstand
Als resultaat van zijn despotisch leiderschap en hun onvoldoende vertegenwoordiging in de regering, waren vele Idumeërs overgelopen naar een gewelddadige extremistische groep buiten de stadsmuren, de Sicariërs, die onder de leiding stonden van Simon van Gioras. Tegen 69 na Christus, en met de steun van de Idumeërs, bezette Simon Jeruzalem en verminderde Eleazar en Johannes tot een machteloze staat, beperkt tot de Tempel en het binnentribunaal. Simon ben Gioras controle over de Jeruzalem maakte Eleazar en Johannes coalitie overbodig en de Zeloten splitsen zich af van Johannes en barricardeerden zichzelf in de Tempel. Terwijl de troepen van Ananus hem in 69 na Christus omsingelden, bevond Eleazar zich in een gelijkaardige situatie van hulpeloosheid. Deze jaren werden gekenmerkt als een bittere burgeroorlog tussen Simon, Johannes en Eleazar. Volgens Tacticus: "Zij hadden drie generaals, en drie legers en tussen hen was er een onophoudelijk gevecht, verraad en brandstichting. [Histories 5.12.3]"
Alhoewel Titus Flavius, de zoon van keizer Vespianus, en zijn leger Jeruzalem naderden, verenigden Eleazar en de twee andere lieden zich niet voor de aanval, zodanig waren ze tegen 70 na Christus verzwakt. Zo verbrandden de Zeloten bijvoorbeeld grote voorraden voedsel die de Joden jaren zouden hebben gediend, om zo hun zekerheid en veiligheid te ontnemen. Ook dwongen ze iedereen tot het vechten.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 86]
Het wonder van Paterno, Italië [1772]
Ze waren net terug bij de plek aangekomen toen ze alle vier werden gegrepen door een onzichtbare en onweerstaanbare kracht die hen op de grond drukte. Met grote moeite stonden ze op en toen werden ze gegroet door een grote lichtbal die uit een nabijgelegen dennenboom kwam. In het midden van deze bol was er een oogverblindende witte duif. Deze steeg een paar meter boven de grond en vloog toen terug naar de boom en verdween in een vloed van licht.
Meerdere mensen begonnen gelijk te graven aan de voet van de boom en uiteindelijk ontdekte één van de gravers de Heilige Hosties, welke maar een paar centimeter onder de grond waren begraven. Een priester van de kerk verzamelde de Hosties in een schone linnen doek en, tussen grote vreugde en opluchting, werden de Hosties terug gebracht naar het tabernakel.
Maar het eindigde hier niet. De volgende avond verscheen er opnieuw een licht op het veld. Daarom dachten de meeste mensen dat er nog meer Hosties waren die gevonden moesten worden. Een nieuwe zoektocht werd begonnen, maar zonder resultaat. De nacht daarna verschenen er een aantal vlammetjes in de buurt van een baal stro. Een lichtgevende gloed leek wel van de aarde te komen om daarna weer in de grond te verdwijnen. Opnieuw begonnen de mensen met een zoektocht en toen ze een stuk weggegraven hadden vonden ze een groot aantal Heilige Hosties onder de grond.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Het klooster Corpus Domini in Firenze was het huis voor de proefperiode voor de kandidaten voor het instituut, waar ze intellectueel onderwijs en spirituele vorming kregen. De nonnen hielden er een kleuterschool, in de basisklassen gaf men les in naaien, muziek en talen, en in de hogere klassen gaven ze een tijdje les in commerciële vaardigheden, maar het klooster is in Firenze vooral gekend als het Instituut van Eeuwigdurende Aanbidding. Anita was verrukt toen ze zag dat twee nonnen, gekleed als Karmelietes, dag en nacht afwisselend doorbrachten bij het Heilig Sacrament. Dit godsvruchtige gebruik, dat uitdrukkelijk werd ingesteld door de Eerbiedwaardige stichtster, ging zelfs door tijdens de jaren van de Tweede Wereldoorlog, terwijl luchtbombardementen in de omgeving alles vernielden.
Op de avond van Anitas intrede in het klooster, stelde de overste de gebruikelijke vraag aan Anita: "Waarom kwam je naar Karmel?" Hierop antwoordde ze: "Om heilig te worden zoals de Heilige Theresa." Anita paste zich goed aan het religieuze leven aan. Ze aanvaardde nederig verwijten die voor anderen bedoeld waren die overtredingen hadden begaan, en zei niets wanneer anderen de eer kregen voor een goeie daad die zij had verricht. Ze schreef naar huis: "Ik leef een gezegend leven en ik heb zo veel gelukkige dagen..." In een andere brief vertrouwde ze haar moeder toe dat ze kleine maagproblemen had, die ze onbeduidend vond.
Maar haar gezondheid, die tot dan uitstekend was geweest, begon te verslechteren door de zwakte en de koorts die met tussenpozen terugkwamen. De dokters die Anita raadpleegden, stelden de diagnose van darmkoorts, die men toen de Maltakoorts noemde. Dit waren de eerste tekenen van een ziekte die haar uiteindelijk tot aan haar dood aan het bed zouden kluisteren.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 73]
Aan haar broer Jean-Marie
Nevers, [eind februari] 1877
[...] Ik zal je zeggen dat ik verrast was toen ik uit je brief vernam dat je getrouwd was. Ik was zelfs een beetje verdrietig. Niet omdat ik boos ben dat je trouwt, nee. Maar mij lijkt dat het toch fatsoenlijk was geweest indien ik het twee of drie dagen voor je huwelijk had vernomen: het ware me een groot geluk geweest mijn gebeden, hoe zwak ook, op die dag met die van jullie te verenigen om Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd te vragen
[...]
[...] onder ons gezegd en gezwegen vond ik je brief vrij koel. Je vertelt me nog wel de naam van je vrouw, maar kost het nu zo veel moeite om mij te vertellen of ze uit Lourdes komt, en vooral of ze tot een christelijke familie behoort. Ik hoop, lieve vriend, dat je de volgende keer dat je me schrijft, iets vriendelijker bent.
Ik ben zeer teleurgesteld dat Pierre zijn studie niet doorzet. Hij had binnen afzienbare tijd een plaats op een bureau kunnen vinden. Hij moet proberen zich [...]
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingstijl
In de lijn van de pedagogische ervaringen van Don Bosco, werden in het pedagogisch-pastoraal project een aantal krijtlijnen uitgetekend voor een salesiaanse opvoedingsstijl.
In de eerste plaats gaat het om een communicatieve stijl, die spontaan en beredeneerd is. Opvoeding is immers een dagelijks gebeuren, het gebeurt terwijl jongeren en opvoeders met alledaagse zaken bezig zijn, zoals lesgeven, spelen, een lokaal inrichten, spreken, ... Er is een dosis gezond verstand nodig om deze situaties goed in te schatten, ernaar te handelen en het gesprek met de jongere telkens opnieuw aan te gaan. De voortdurende wisselwerking tussen jongeren en opvoeders is een spontaan, dynamisch en veelzijdig gebeuren, en vraagt van de opvoeder tegelijk een degelijk reflectiekader om het eigen handelen scherp te stellen. Salesiaans opvoeden, is voordoen-in-dialoog.
Tegelijk gaat het om een assisterende stijl. Dit houdt in dat de opvoeder het gesprek durft aangaan met een jongere en er niet voor terugdeinst zich op een authentieke en kwalitatieve manier onder jongeren te begeven. Wie voor jongeren aanspreekbaar en betrokken is, werkt aan wederzijds vertrouwen, wie oprecht geïnteresseerd is, zich op een speelse, hartelijke en redelijke manier onder hen durft te bewegen en zich onvoorwaardelijk voor hen inzet, kan realiseren wat Don Bosco omschreef als 'je liefde voelbaar maken'.
Tot slot gaat het ook om een evangelisch bewogen stijl. Het zou een eenzijdige benadering zijn van Don Bosco's opvoedingspraxis indien we geen aandacht zouden besteden aan die andere, wezenlijke dimensie van zijn leven en werk, namelijk zijn evangelische bewogenheid. Het evangelie van Jezus is voor velen geen evidentie meer, maar blijft een wezenlijke zinhorizon voor een opvoeding in de lijn van Don Bosco.
15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 16
Ziehier de Onbevlekte Ontvangenis van Gods Rijk, die de komst van Jezus Christus zal voorafgaan. Het is het Huis van God op de aarde, die zich zal zuiveren, om zo te kunnen voorzien in de ontvangst van Emmanuel. Jezus Christus kan in geen geval in deze krottenwereld komen! ... God zal Zijn Geest moeten zenden om het gezicht van de aarde te hernieuwen voor een andere schepping, om een waardig verblijf te worden voor de Godmens. En na het vuur beneden om alles te verbranden en door elkaar te schudden, komt het Vuur van Hierboven, de Liefde, om alles te verzengen en een ander aanzien te geven!
Vertaling: Chris De Bodt
21-06-2010
21 juni 2010
21 juni 2010
1. Medjugorje: Boodschap van 18/6 van Maria aan Ivan Dragicevic
Onze Lieve Vrouw stelde dezen niet teleur die met Haar waren op de top van de Verschijningsberg om 10 uur deze avond in Medjugorje, waarbij Zij een mooie en ongebruikelijke boodschap gaf voor hen die deze Verschijning aan Ivans gebedsgroep niet wilden missen. Alhoewel in de loop van de namiddag de hemel bewolkt werd en er regendruppels begonnen te vallen, klaarde het weer tegen de avond op en daalde de nacht neer met een heldere sterrenhemel en aangenamere, koele temperaturen die deden verfrussen na de lange en hete klim op de berg.
Met nog amper een week te gaan voor de verjaardag van de verschijningen, was het volk niet zo talrijk zoals tijdens de verschijningen van de tweede van de maand, of op bijzondere feestdagen tijdens het jaar, maar toch waren er nog duizenden bedevaarders die de berg beklommen deze avond en de grote massa zal spoedig komen, volgende week. Onder de ongekende gezichten van de pelgrims, waren er de vele bekende gezichten van hun die ofwel in Medjugorje wonen, of die er regelmatig komen, allen reeds jaren wachtend op Haar Verschijningen. Velen onder hen zijn veel ouder nu, maar nog steeds deden ze de ruwe klim, omdat ze er niet willen aan denken om een Verschijning te missen. Deze eerste zomerverschijning op de berg waar met een grote vreugde en met grote verwachting werd naar uitgekeken. Hoewel Onze Lieve Vrouw aan elke ziener in andere omstandigheden verschijnt, is er iets bijzonders aan de Podbrdo verschijningen, misschien omdat het daar is waar alles bijna dertig jaar geleden begon en de geest van deze eerste dagen wordt nog steeds erg gevoeld, als Onze Lieve Vrouw verschijnt. Wat volgt is Ivans beschrijving van de verschijning deze avond, 18 juni, om 10 uur:
Deze avond kwam Onze Lieve Vrouw vreugdevol en gelukkig. Zoals altijd, bij elke ontmoeting, begroette Zij ieder van ons met Haar Moederlijke groet "Geloofd zij Jezus, Mijn lieve kinderen." Daarna strekte ze Haar handen over ieder van ons uit en bad voor een tijd. Toen zegende Zij ons allen met Haar Moederlijke Zegen en zegende Zij alle voorwerpen die hiertoe werden meegebracht. Hierop zei Zij:
"Lieve Kinderen, ook vandaag roep ik tot u, doorheen deze tijd van genade, bid. Hernieuw Mijn boodschappen, lieve kinderen. Beleef Mijn boodschappen. Lieve kinderen, deze tijd is een tijd van verantwoordelijkheid, leef mijn boodschappen verantwoordelijk na. Lieve kinderen, Ik wens van u om werken en niet om woorden. Als Moeder bid Ik voor u en kom bij Ik Mijn Zoon tussen voor u allen. Dank u, lieve kinderen, ook vandaag, om Mij en Mijn boodschappen te hebben aanvaard en voor het naleven van Mijn boodschappen."
Hierna prees ik ieder van u aan, al uw noden, uw intenties, uw families en op een bijzondere wijze, ale zieken die hier aanwezig zijn. Ik bad een "Onze Vader" en een "Glorie Zij de Vader "en toen verdween Onze Lieve Vrouw in gebed in het verlichte Teken van het Kruis en zei: "Ga in vrede, Mijn lieve kinderen."
2. Nieuws uit de Golf: Niet de olie is het gevaarlijkst, maar wat vrijkomt met de olie vormt het grootste gevaar
Er is iets catastrofaal en onverwachts geraakt dat niet in bedwang te houden is
BP boorde zo'n 10.000 meter in de aardbodem, zoals nooit voorheen, en reeds startend vanop een diepte van 1600 meter: we spreken dus van bijna 12 kilometer diepte in de aardbodem. Ook Rusland is zo diep gegaan, maar zij gebruikten nog een beetje hun verstand en deden het vanop land.
Er is iets zo rampzalig en onverwachts geraakt dat het niet in bedwang te houden is. Ze hebben een bron geraakt met een druk van zowat tussen de 135.000 en de 500.000 kPa. Toen de werfleider werd gezegd dat de veiligheidsklep het had begeven, deed hij verder. Wat er wegvloeit is veel meer dan BP ons wil doen laten geloven. Momenteel stroomt er dagelijks 15 miljoen liter olie in zee.
BP, de Amerikaanse overheid en president Obama wisten reeds na enkele uren tot wat deze ramp zou leiden. En er is nog veel slechter nieuws: ook de leidingen van de oliebron onder de zeebodem zijn stuk en lekken. Voor wie de stiel kent, was het falen van de top kill-operatie een bevestiging van wat gevreesd werd: dat er ook onder de zeebodem er van alles mis is. De hele bron is aan het stukgaan en daar is eigenlijk niks aan te doen."
Dit betekent met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat BP er niet zal in slagen om het olielek te dichten: hoe meer ze proberen het lek bovenaan kleiner te maken, hoe erger de lekken onder de zeebodem worden.
Maar toch vormt de olie niet het grootste gevaar, het zijn de toxische gassen die dodelijk zijn voor mens en dier en bij de volgende orkaan kan het reeds zover zijn. De oostelijke staten van de VS zijn in groot gevaar.
En de atoombom dan? Het zou twee maanden duren om het gat te boren en het is heel riskant. De superexplosie zou alles nog erger kunnen maken! Neen, u zult niets zien gebeuren. Het gaat alleen van kwaad naar erger gaan.
Vertaling: Chris De Bodt
3. Politieke correctheid: Politici die BP moeten aanpakken hebben zelf de grootste oliebelangen
Zeker 30 leden van de parlementaire commissies die nu bezig zijn met het onderzoek naar de olieramp in de Golf en die onder de loep moeten nemen of oliebedrijven wel de veiligheidsnormen respecteren blijken zware persoonlijke financiële belangen te hebben in de sector.
De senatoren en volksvertegenwoordigers hebben samen voor ongeveer 15 miljoen aan aandelen in ondermeer BP, Exxon, ConocoPhillips en Shell. De bekendste onder hen is ex-presidentskandidaat John Kerry, een Democraat. Afgelopen woensdag was "financial disclosure day on Capitol Hill", de dag dat verkozenen bekend moeten maken wat hun persoonlijk fortuin was op 31 december van vorig jaar. Het gaat om schattingen, want de verkozenen moeten niet echt specifiek zijn en juiste bedragen doorgeven; een "ongeveer" volstaat. De bedragen zullen dus eerder lager dan hoger zijn volgens analysten.
The Washington Post nam de aangiften door en stelde vast dat olie en gas één van de absolute fovoriete investeringen van politici zijn. En het aandeel van die sector wordt steeds groter in hun portefeuille. Zo namen de persoonlijke investeringen van de commissieleden in de oliesector met 12 procent toe in 2009.
John Kerry heeft bijvoorbeeld voor 750.000 dollar aandelen van BP. De politicus beweert dat die van zijn vrouw zijn, Teresa Heinz Kerry, de schatrijke erfgename van het Heinz-ketchupimperium. Kerry is in de Amerikaanse senaat de "leidende kracht" inzake energiebeleid en werd onlangs door zijn partij nog omschreven als "the Senate's best environmental champion for more than 25 years" [al 25 jaar de milieukampioen in de senaat]. Hij blijkt in totaal voor meer dan 6 miljoen te hebben geïnvesteerd de jongste jaren in oliebedrijven.
4. Het verband tussen Israël en de Chileense aardbevingen
Chili, 2010
Op 27 februari 2010 trof een enorme aardbeving van 8,8 Chili. Het was de vijfde grootste gedocumenteerde aardbeving. De aarbeving gebeurde net voor de kust en het landgedeelte dat het ergst werd getroffen was dun bevolkt. Het verlies aan mensenlevens was klein als men dit vergelijkt met de kracht van de beving. Toch was de schade aan de gebouwen en de overige infrastructuur aanzienlijk en uitgebreid.
Het interessante gegeven aan deze aardbeving [wat toen op het blog ook werd medegedeeld] is dat het epicentrum op het landgebied midden de stad Concepción [genoemd, naar Jezus, de Onbevlekte Ontvangenis van Maria] gelegen was. Deze stad en de omliggende omgeving is het centrum van de grootste Palestijnse bevolking buiten het Midden-Oosten. Een soort Palestijns diasporacentrum dus. Er leven ongeveer 500.000 Palestijnen in Chili en het epicentrum bevond zich vlak onder hun voeten en verschoof zowaar de stad Concepción zo'n drietal meter naar het Westen!
In 2009 begon Chili erg gunstig te staan tegenover de Palestijnse kwestie. President Mahmoud Abbas bezocht het land en probeerde de Chilenen te overhalen om een Palestijnse Staat te erkennen binnen de Verenigde Naties. Tijdens dit bezoek werd de volgende verklaring vrijgegeven over het land Israël: "In een gemeenschappelijke verklaring met de Chileense President Michelle Bachelet, herbevestigde Abbas de nood om druk te zetten op Israël om op te houden met het bouwen van onwettelijke nederzettingen op Palestijns grondgebied."
Precies drie maanden later tot op de dag, na deze gezamenlijke verklaring werd Chili getroffen door een enorme aardbeving. Ook een erg betekenisvol gegeven is, dat op 11 Maart 2010, de dag van de inhuldiging van Chili's nieuwe president, het land getroffen werd door vier hevige naschokken, waarvan de grootste een kracht 7,2 had. Dat deze naschokken gebeuren op hetzelfde ogenblik als de inhuldiging wijst er op dat er iets gaande is tussen de Heilige Vader en Israël. Het gegeven dat het epicentrum van deze enorme aardbeving letterlijk gebeurde onder de voeten van de Chileense Palestijnen, bevestigt dit des te meer. Op het ogenblik van de aardbeving waren de Palestijnen in Israël de orde aan het verstoren omdat de Israëlieten meerdere Bijbelse plaatsen als nationale parken opeisten. De Chileense Palestijnen protesteerden mee.
Chili, 1960
Alhoewel de aardbeving van 2010 uiterst krachtig was, verbleekt deze echter met de aardbeving die Chili trof op 22 mei 1960. Deze aardbeving, die gekend staat als de "Valdivia Aardbeving" [genoemd naar haar Spaanse stichter Pedro de Valdivia] had een kracht van 9,6 en was meteen de krachtigste aardbeving ooit gemeten in de geschiedenis. Deze aardbeving heeft alvermogende profetische betrokkenheden en waarschuwingen. Het is een beeld van de enorme aardbevingen zoals omschreven in de Bijbel die zullen plaatsvinden tijdens de Dag van de Heer.
Tsunami
De kracht en de de vernietiging van deze aardbeving was ongeëvenaard in de moderne geschiedenis. De aardbeving veroorzaakte een breuklijn van bijna duizend kilometer en vernielde de kustgebieden van Chili, maar de kracht ervan had een effect op het hele gebied rond de grote Oceaan. Hevige tsunamigolven trokken over de hele Stille Oceaan. Golven tot 35 meter hoog sloegen in op de kustgebieden van Alaska tot Nieuw Zeeland. Japan en Hawaii leden hevige schade door deze tsnunamis. De golven veegden hele steden van de kaart op de kleine eilanden buiten de kust van Chili. Kleinere golven troffen de kusten van Zuid- en Centraal-Amerika, samen met deze van de Verenigde Staten.
De aardbeving trok de trekker los van vijf Chileense vulkanen en veroorzaakte ook het ontstaan van een nieuwe vulkaan. Dit had dan weer enorme landverschuivingen tot gevolg, waarbij alle verkeer, zowel via de weg, lucht als vermogen, werd afgesloten. Een van de meest frappante gegevens was dat twee bergen volledig verdwenen! Er waren ontelbare naschokken en de Chilenen werden echt achtervolgd door deze gebeurtenissen. Voor velen leek het alsof dit het einde van de wereld was.
De Israëlische connectie
Op 11 mei 1960 slaagde de Israëlische geheime dienst om Adolf Eichmann te vatten in Argentinië en op 21 mei werd hij in één der grootste geheime operaties het land buitengesmokkeld per vliegtuig om in Israël te worden berecht. Dit alles werd door Israël wereldkundig gemaakt op 23 mei. Eichmann was de Nazi architect van de holocaust en was verantwoordelijk voor de dood van meer dan zes miljoen Joden. Eichmann kreeg zijn proces in Israël en werd uiteraard schuldig bevonden voor deze massamoord. In 1961 werd hij terechtgesteld.
Op de dag dat het vliegtuig landde op Israëlisch grondgebied, waren er vier waarschuwingsschokken van 7,0 en hoger in Chili. De grootste voorschok had een kracht van 7,9. Het epicentrum van deze 7,9 aardbeving was verbazingwekkend genoeg ook onder dezelfde stad Concepción, zoals reeds vermeld de grootste Palestijnse diaspora buiten het Midden-Oosten. Deze vier aardbevingen alleen al waren een enorme gebeurtenis, maar ze werden overschaduwd door de monsteraardbeving van 9,6 die daags daarop zou plaatsvinden.
En zo waren er vijf van de krachtigste aardbevingen binnen de 48 uren nadat de Nazi-architect van de Holocaust voet had gezet op Israëlisch grondgebied. De aarde werd toen letterlijk door elkaar geschud en beide gebeurtenissen werden uitgebreid beschreven op de hoofdpagina's van alle wereldkranten. Zowel op radio als op televisie volgden de mensen de gebeurtenissen op de voet. Alle ogen van de wereld waren gericht op Chili, Adolf Eichmann en Israël.
Wat zijn de kansen dat de grootste aardbeving uit de moderne geschiedenis zou plaatsvinden op hetzelfde ogenblik dat de architect van de holocaust werd gearresteerd en dat dan deze beide gebeurtenissen voorpaginanieuws zijn over de hele wereld? Dit lijkt eerder op een waarschuwing van de Heilige Vader van het Israëlische Volk dat de holocaust voorbij is en dat in de toekomst dergelijke aanvallen op het Joodse Volk zullen gepaard gaan met aardbevingen van ongekende krachten zoals beschreven in beide Testamenten van de Bijbel. Deze aardbeving was een duidelijke waarschuwing van wat er staat te gebeuren bij de Slag van Armageddon, wanneer de landen van de wereld zullen proberen af te maken wat Eichmann en de Nazis waren begonnen.
Aardbevingen in de Bijbel
Aardbevingen worden vernoemd in de Bijbel, maar wat interessant is, is de timing van de gebeurtenis. God dateert de aardbevingen op een dergelijke wijze dat deze een waarschuwing of een wapen worden. Een aardbeving gebeurde op het ogenblik van de dood van de Heer Jezus aan het Kruis, welke iedereens aandacht trok.Toen de centurio en degenen die met hem Jezus bewaakten de aardbeving voelden en merkten wat er gebeurde, werden ze door een hevige angst overvallen en zeiden ze : "Hij was werkelijk Gods Zoon." [Mattheüs 27:54]
De Bijbel geeft heel specifieke details vrij over de timing en de kracht van de aardbevingen die gebeuren rond de wedergeboorte van het land van Israël. Het Joodse volk werd gedurende een bepaalde periode uit Israël verdreven en verspreid over alle landen voor een bepaalde periode. Op een dag zouden ze terugkeren naar Jeruzalem, dat zou verdrukt wordt tot "de Tijden van de Heidenen" [niet-Joden] waren volbracht. Deze gebeurtenis duidt op verschrikkelijke en nabije natuurlijke gebeurtenissen die staan te gebeuren. De Bijbel geeft heel specifieke details over wat er zal gebeuren wanneer de landen van de wereld zullen samenspannnen in een poging om Israël en het Joodse Volk te vernietigen. Als deze enorme legers Israël zullen aanvallen met al hun wapens en geweld, zal de Heilige God antwoorden met Zijn wapens en één van deze wapens zijn de krachtigste aardbevingen. Met een perfecte tijdsduiding zullen hevige aardbevingen worden losgelaten op de invallers. Aardbevingen lijken de eerste linie verdediging te zijn in het verdedigen van het land van Israël.
Bron: Spirit Digest
Vertaling: Chris De Bodt
5. Medjugorje: Mijn keuze, mijn roeping! [1/4]
Hieronder volgt een getuigenis uit de mailbox van een achttienjarige jongen, die een roeping als priester kreeg te Medjugorje.
Elf jaar oud
Ik ben als 11 jarige jongen veranderd [bekeerd] in Medugorje. elk jaar opnieuw in de grote zomervakantie ging ik op bedevaart naar Medugorje. nu ben ik 18 jaar oud en ben er al zes keer geweest. Dit jaar ga ik dus voor de zevende keer. Vorig jaar in Medugorje is er iets speciaals gebeurd. Het was alsof God mij echt uitnodigde, ik weet nog dat we tijdens de bedevaart naar een bijzondere pater [Jozo Zovko] gingen luisteren. We wisten niet over wat de pater ging preken maar toen hij begon wisten we allemaal dat het over priesters ging. Hij heeft me wakker geschud, hij vertelde over de realiteit en wat we er aan moesten doen. hij vertelde over onze Hemelse Moeder die nog altijd dagelijks verschijnt aan 3 zieners...
Ik weet niet wat me was overkomen maar ik kon niets anders meer dan mijn woorden in tranen om te zetten na de preek van de pater Jozo. Tijdens de terugreis naar het hotel [± 30 minuten] had ik heel de weg terug tranen in de ogen. Wat ik meemaakte kan ik niet in woorden of gedachten beschrijven. Alleen God en ik begrepen elkaar.
Schrijver gekend bij de redactie
6. De Waarschuwing [11/14]
Lees dit
Alle gedoopten van Mijn Kerk, alle kinderen van alle religies en alle kinderen zonder religie, maar die toch geloofden in de goedheid, zullen voor hun geloof geplaatst worden. Zij zullen hun eigen rechter zijn voor al hun veronachtzaamheden tegenover God die de Goedheid is, voor de liefde van de naaste en voor de liefde voor zichzelf.
U, die gedoopt werd en die geweigerd hebt om u te voeden met Mijn Lichaam en Mijn Bloed, u zult de belangrijkheid van de Eucharistie verstaan. Omdat u ervoor gekozen hebt om Mij niet in u te ontvangen, zult u zich voelen als minderwaardige wezens tegenover hen die Mijn Aanwezigheid wel hebben ontvangen.
U, die Mij ontvangen hebt in een staat van dagelijkse zonde, u zult de schaamte kennen van niet vlugger te gaan biechten. Uw innerlijke zal u de onverschilligheid tonen om Mij niet te willen behagen.
U, die Mij ontvangen hebt in staat van doodzonde, U zult zelf tegenover uw eigen zo zwarte daden gesteld worden en u zult Mijn Liefde voor u ontdekken, Ik die de Calvarie beklommen heb. Ik zal u mijn liefdesdaad tonen en uw onzuivere daden zullen u een hevige smart doen voelen, zoals een bankschroef die uw koude harten omklemd voor Mijn wonden die zich openden, elke keer dat u Mijn ontving.
U, die Mijn Zuiver Lichaam met onzuivere handen hebt aangeraakt, u zult de vuilheid van uw handen voelen die een geur van zwavel hebben. U zult beseffen dat Ik Mij heb laten nemen uit Liefde, terwijl Ik Mij gaf in de vergetelheid van Mijn zuiver Wezen, dat uw nalatigheden tegenover Mij, het volmaakte Wezen van de Zoon van God de Vader, aan het licht brengen.
U, die geen aandacht schonk aan Mijn Aanwezigheid in u, terwijl Ik Mij aan u gaf tijdens de Eucharistie, u zult uzelf herkennen als weinig waardig voor de tegenwoordigheid van God. U zult een innerlijke eenzaamheid voelen en u zult voelen wat u Mij, de Tegenwoordige, hebt aangedaan.
7. Goed nieuws: Stonehenge wordt niet gerenenoveerd
Door de strenge besparingen in Groot-Brittannië zal de renovatie van de toeristische trekpleister Stonehenge niet verlopen zoals gepland of zelfs helemaal niet worden uitgevoerd. De subsidie voor het nieuwe bezoekerscentrum op de site zou door de sombere financiële situatie wegvallen, deelde het ministerie van Financiën in Londen mee.
Het is een van de vele "tegenslagen" voor het nieuwe gebouw dat 30 miljoen euro zou gaan kosten [25 miljoen Britse pond]. De vorige regering besliste vorig jaar, na heel wat gehakketak, om tien miljoen Britse pond uit te trekken voor vernieuwingen op Stonehenge, zegt een woordsvoerster van de erfgoedorganisatie English Heritage.
Aan de stenencirkel uit de Neolithische periode in het graafschap Wiltshire zou tegen de Olympische Spelen van 2012 in Londen een nieuw bezoekerscentrum moeten komen en een nieuwe weg moeten worden aangelegd.
De overheid benadrukt dat het project nog steeds kan doorgaan als er private fondsen worden gevonden. English Heritage zegt zeer teleurgesteld te zijn over het besluit en hoopt dat dit niet het einde is van het project. De voorbije jaren werden verschillende renovatieplannen voor Stonehenge geannuleerd omdat ze te duur waren.
8. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 180]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus draagt Zijn Kruis naar Golgotha
Op enige afstand van de kruisstoet volgde de stoet van Pilatus: eerst een bazuinblazer te paard, dan de landvoogd in wapenrok, tussen de officieren, voor een ruiterschaar, en tenslotte driehonderd soldaten van het voetvolk. Deze stoet trok over het Forum en sloeg dan een brede straat in. De kruisstoet met Jezus werd door een zeer enge straat, tussen achtergevels, geleid, om plaats te laten voor het volk dat naar de tempel toog, en ook om de stoet van Pilatus niet in de weg te treden.
Het grootste gedeelte van de volksmassa had zich dadelijk na de uitspraak van het doodvonnis verspreid. De meeste Joden begaven zich huiswaarts of gingen naar de tempel; zij hadden in de loop van de morgen veel tijd verspeeld en haastten zich dan ook om verder te gaan met de voorbereidingen voor het slachten van het Paaslam. Toch was er op de markt nog een grote menigte achtergebleven: mensen van allerlei slag, vreemdelingen, slaven, arbeiders, knapen, vrouwen, gepeupel. Ook deze menige kwam, na het vertrek van de kruisstoet, in beweging. Honderden renden de straten in, om de stoet ergens een tweede maal te kunnen beschouwen; zij moesten, gehinderd door Pilatus soldatenschaar, die hen belette, zich direct bij de kruisstoet aan te sluiten, langs zijstraten en omwegen hun doel zien te bereiken. De meeste liepen maar ineens door naar Golgotha.
De straat waardoor Jezus werd heengevoerd, was nauwelijks een paar stappen breed; zij liep tussen achtergevels en er lag veel vuilnis. Jezus kreeg het hier weer zwaar te verduren. De rakkers gingen dichter naast Hem, uit vensters en muurgaten riep allerlei slecht volk Hem achterna. Slaven die daar hun werk hadden, wierpen met keukenafval en ander vuil, godvergeten deugnieten goten zwarte, stinkende aal op Hem neer, terwijl kinderen, daartoe aangehitst, stenen in hun rokken verzamelden, door de stoet heendringend, die stenen voor de voeten van Onze Heer kwamen gooien, onder geschimp en gespot. Ja, dit is wat de kinderen Jezus aandeden, die hen zozeer had bemind, die hen gezegend had en geprezen als gelukzalig.
9. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 180]
Preken
Ik moet het zeggen
Ge moogt uw dienstmeisjes en uw dochters niet te slapen leggen in de vertrekken waar uw knechten s morgens uw rapen of uw aardappelen komen halen. Tot schande van veel vaders en moeders moet ik het zeggen: de arme kinderen zien zich genoodzaakt om op staan en zich aan te kleden voor het oog van kerels die evenveel godsdienst bezitten als iemand die nooit van de ware God gehoord heeft. Dikwijls hangen er niet eens gordijnen voor hun bed.
"Maar," zult ge zeggen, "als we alles moesten doen zoals u het in uw hoofd hebt, hadden we er de hele dag onze handen aan vol."
Dit zijn dingen waar ge niet langs kunt, vriend. Doet ge het niet, dan zult ge veroordeeld en gestraft worden: Kijk ... ik weet dat ge zo goed als niets zult doen aan hetgeen ge in u voorhoudt. Maar dat komt er niet op aan, ik zal u altijd zeggen wat ik u moet zeggen. Trouwens, de gevolgen van uw zonden zij voor u, niet voor mij ... Wanneer de goede God u zal veroordelen, hoeft ge niet met het smoesje aan te komen dat ge t niet wist. Ik zal u nog wel eens in herinnering roepen wat ik u vandaag heb gezegd.
Vertaling: Chris De Bodt
10. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 180]
Hoofdstuk 26. Geld en werk
Nicky: In deze oorlog tussen armen en rijken is de beschikbaarheid van een job, of beter gezegd in deze tijden, het gebrek er aan, uiteraard het onderwerp van grote discussie. Laat mij u een aantal eenvoudige vragen stellen over werk en geld. Of wenst u eerst zelf iets te zeggen hierover? Maria: De grootste oorlog vandaag, ondergeschikt echter aan de oorlog tegen de onschuldige kinderen en de families, is deze tussen de armen en de rijken. De vrijzinnigen zitten achter de beweging om één wereldmunt en één wereldregering te scheppen, de zogenaamde Nieuwe Wereldorde en het Nieuwe Tijdperk en deze wereldorde zal al haar krachten aanwenden om de Kerk te vernietigen. Zelfs de gruwelijke oorlog in de Balkan is gefinancierd door de Vrijmetselaars, en het kan dan ook geen verrassing zijn dat Onze Lieve Vrouw verkoos om te verschijnen in het midden van een gebied waarvan tien jaar geleden niemand aan dacht dat het er tot een oorlog zou komen.
De Wereldbank, De Verenigde Naties, De Europese Unie en het Internationale Rode Kruis zijn er allen mee verbonden en, ondanks alle tegenspraken op televisie, werken zij niet voor het welzijn in de wereld. Achter dit alles zit er een netwerk van banken die geleid worden door de Vrijmetselaars en een sliert overige geheime verenigingen, waarvan het grootste gedeelte van de bevolking zelfs niet het bestaan van kent. De hebzucht van de mensen en hun angst voor de armoede staat hen toe om satan de nodige fondsen te overhandigen die hij zal proberen aan te wenden om de Kerk en daardoor ook God te ontmantelen, maar hij zal hierin uiteindelijk falen. Het zal op dat precieze ogenblik zijn dat Onze Lieve Vrouw met Haar volgelingen zullen overwinnen, zelfs al zullen de dingen niet zo lijken tot het allerlaatste moment.
Nicky: U hebt de hebzucht van het Westen bij diverse aangelegenheden vernoemd en u hebt eveneens gezegd dat de Heer hiervoor een ernstig herstel zal eisen. Volgt hieruit dan dat de centra van de hebzucht, waar deze banken het meest zijn gevestigd, meer zullen leiden dan gebieden waar nederigheid meer de levenswijze is? Maria: Ja, ik dank dat dit het geval zal zijn.
Nicky: Raadt u deze mensen aan om deze steden te verlaten voor meer nederige omgevingen? Maria: Ik geef de mensen de raad om terug te keren tot God en het gebed en God wenst dat wij nederig zijn, zodat Hij ons kan helpen. Dan zal Hij hen, in hun gebeden, adviseren wat te doen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
11. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 25]
Onrust in Lucias familie
Binnen onze eigen familie was er opnieuw onrust en de schuld hiervoor werd op mij gestoken. Cova de Iria was een stuk grond dat toebehoorde aan mijn ouders. In die uitholling was het meer vruchtbaar en we kweekten er erwten en maïs en andere groenten. Op de hellingen groeiden er olijfbomen, eiken en steeneiken. Nu dat de mensen naar ginds gingen, konden we absoluut niets meer kweken. Omdat de meerderheid te voet ging, aten hun dieren alles op wat ze konden vinden en vernietigden ze het hele land. Mijn moeder betreurde dit verlies. "Weet u," zei ze tegen mij, "als u iets wenst te zeggen, vraag het dan aan Onze Lieve Vrouw!" Mijn zussen waren het hier allen mee eens: "Ja, u mag hebben van wat er nog groeit op de Cova de Iria!"
Deze opmerkingen sneden mij zozeer in het hart dat ik nog amper een stuk brood durfde mee te eten. Om mij te dwingen de waarheid te vertellen, kreeg ik meer dan gewoonlijk slaag van de bezemstok en een stuk hout van naast de haard. Maar ondanks dit, probeerde mijn moeder daarna, zoals ze was, om mijn kracht weer wat op te beuren. Ze was vol bezorgdheid toen ze mij zo dunnetjes en bleekjes zag en ze was bevreesd dat ik ziek zou worden. Arme moeder! Nu begrijp ik volkomen de toestand waarin zij zich bevond. Hoe spijt me dit voor haar! Waarlijk, zij had gelijk dat ik zon genade onwaardig was en daarom dacht dat ik loog.
Door een bijzondere genade van God heb ik nooit de minste gedachte of het minste gevoel van ontstemdheid gehad over haar manier van handelen met mij. Daar de Engel had aangekondigd dat God mij lijden zou zenden, zag ik de Hand van God in alles. De liefde en de eerbied die ik haar schuldig was, groeide er alleen maar door, precies zoals ik heel lief werd behandeld. En nu ben ik haar meer dankbaar om mij zo te hebben behandeld, dan dat ze zou doorgegaan zijn met mij te knuffelen en te liefkozen.
Vertaling: Chris De Bodt
12. Manon des Sources [6/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
13. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 234]
Aan de andere kant van het land, in een grot langs de Gave rivier, was het antwoord van de hemel een dame die na het geluid van een onweer uit een goudkleurige wolk verscheen.
"Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis," zei ze, niet als een doorzichtig of geestachtig beeld, niet als een droombeeld, maar als een zachte en sierlijke jonge vrouw van vlees en bloed. Ze was klein en bedaard, en haar sneeuwwit gewaad was totaal verschillend dan de mode van die tijd. Golvende krulletjes van lichtbruin haar kwamen vanonder een sluier. Ze had een ongelooflijk blauw lint rond haar, licht geknoopt ter hoogte van de borst, en op de slanke tenen van elke voet lag een gouden roos.
Het was de beroemde verschijning aan Bernadette Soubirous van Lourdes. De grot was altijd een plaats geweest waar de dorpelingen bang waren van duivels en geesten. Nu was ze overgenomen door een machtigere kracht. De boodschap van wat één van de krachtigste verschijningen in de geschiedenis zou worden was, dat als de duivel van zich liet horen, als hij dreigde, als hij vervloekte, God de mensheid niet in de steek zou laten. In Rue du Bac had Maria zichzelf getoond als strijdster tegen de krachten van de duisternis. Nu, in Lourdes in 1858 toonde ze dat ze de oorlog niet met de wapens van de duivel, hoogmoed en woede, streed, maar met nederige schoonheid. Ze bevestigde het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis. Ze zou de oorlog winnen, rustig en met goedheid. Dat toonde ze in een reeks van achttien verschijningen in de granieten grot die versierd was met klimplanten, naast een rivier.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
14. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 127]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Eén miljoen exemplaren van het Nieuwe Testament
Tijdens deze sessie ondernam Broeder Roger een ander initiatief dat kenmerkend was voor zijn steeds attente naastenliefde en zijn wil om de oecumene te promoten.
Hij had vernomen dat een afdeling van de bisschoppenraad van Latijns Amerika, de CLAF [Comité Latino-Américain de la Foi] het project koesterde om één miljoen exemplaren van het Nieuwe Testament uit te delen in Latijns Amerika. Dit opzet eiste belangrijke financiële middelen. Broeder Roger stelde voor om al de drukkerskosten op zich te nemen. De fondsen zouden ingezameld worden door een nieuwe oecumenische collecte als nevenactiviteit voor de actie Hoop.
Dat Taizé interesse toonde voor deze Bijbelse campagne was niet verwonderlijk, gezien het Woord Gods het middelpunt van het hervormde geloof uitmaakt. Door haar oecumenische roeping wenste de Gemeenschap ook dat de Bijbel in Latijns Amerika een ontmoetingspunt voor de verdeelde christenen werd: "Door beluisteren en bezinnen van Gods Woord moeten allen zich aangesproken voelen in hun geloof en aangespoord worden tot gezamenlijk handelen in dienst van de mensheid."
Een vertrouwelijk document, waarschijnlijk van de hand van Broeder Robert, toont aan hoe de Gemeenschap dit oorspronkelijk katholieke project droeg en hoe Broeder Roger het ombuigt om er een oecumenisch perspectief aan te verbinden.
Enerzijds vroeg de prior van Taizé, in overleg met Mgr. Larrain voorzitter van de CELAM en met de steun van sommige Roomse autoriteiten (niemand weet welke), dat het miljoen exemplaren van het Nieuwe Testament niet alleen aan katholieken maar ook aan de protestanten in Latijn Amerika uitgedeeld worden. Hij wou ook dat de daarvoor gebruikte Spaanse versie in tekst en notas herzien werd in een oecumenisch opzicht. Tenslotte vroeg hij dat bij de uitgegeven vertaling, het taalgebruik eigen aan Latijns Amerika, zou in acht worden genomen.
Een al uitgegeven Spaanse vertaling nazien was te moeilijk. Tijdens de diverse vergaderingen met Latijns Amerikaanse deskundigen en Broeder Robert besliste de CLAF in november 1964 zijn project te verbinden met een bestaand uitgeversprogramma. Sinds meer dan een jaar was een nieuwe vertaling van de Bijbel in het Spaans in voorbereiding bij de uitgeverij Herder in Barcelona, onder de leiding van de eminente Spaanse Bijbeldeskundige pater kapucijn Serafin de Ausejo. De datum van publicatie was nog niet vastgelegd. Uitgever Herder en pater Ausejo aanvaarden het project van de CLAF en Taizé, alsook dat een commissie voor herziening met drie protestanten en een katholiek het al uitgevoerde werk zou verbeteren en met de bestaande ploeg zou samenwerken. Pater Ausejo en zijn drie katholieke medewerkers werken dus samen met de commissie vanaf juli 1965. "De herziening gebeurt aandachtig, noteerde het aangehaalde document. De bestaande vertaling wordt regel per regel nagekeken, vergeleken met de originele teksten, besproken, veranderd. Inleidingen en beknopte notas worden ook samen opgesteld."
Op 16 november 1965, op het einde van vierde en laatste sessie van het concilie, organiseerde de CELAM een uitgebreide openbare conferentie in de zaal van Radio Vaticaanstad in Rome. Twaalf kardinalen, een honderdtal bisschoppen en meerdere Zuid-Amerikaanse ambassadeurs bij de Heilige Stoel waren aanwezig. In een wat geestdriftige visie, die velen deelden in het laatste jaar van het concilie, herhaalde Broeder Roger de noodzaak van verzoening met de christenen van Latijns Amerika. Na de actie Hoop (die eenentwintig bescheiden initiatieven doorheen Latijns Amerika mogelijk maakte legde hij uit), kondigde hij de uitgave van een oecumenische versie van het nieuwe Testament aan. Hij besloot zijn toespraak van de voorstelling door te verklaren: "De lente in de Kerk is in aantocht. Ook de zichtbare eenheid nadert. Ze zal ontspruiten als een bliksem in de nacht."
De prior van Taizé gaf geen details over de actie, maar voorspelde dat er weldra exemplaren zouden opgestuurd worden. Maar het werk was niet af. Slechts vier jaar later in de lente van 1968 werd het boek uitgegeven. Om de ver afgelegen dorpen van Zuid-Amerika te bereiken werden de boeken gereed gemaakt in pakjes van vier kilo gemakkelijk te dragen. Elke pakje bevatte achttien exemplaren van het Nieuwe Testament. Een nota op de eerste pagina van het boek vroeg aan degene die een exemplaar kreeg om tien ongeletterden op te roepen en hen regelmatig uit het gewijde boek voor te lezen.
Vertaling: Broeder Joseph
15. Jezus' tijdgenoten [aflevering 70]
Eleazar, zoon van Simon
De Joodse opstand
De Zelotische controle over Jeruzalem was beperkt tot het binnenste gedeelte van de stad en de Tempel zelf. Sterk uitgedund en geisoleerd door de troepen van Ananus die de Tempel omsingelde, werd de controle over de Tempel door Eleazar tussen de winter van 67 en de lente van 68 na Christus, gevoerd. Maar, in 68 na Christus, sloot de held Johannes van Gischala, de ontsnapt was aan de Romeinse verovering van Galilea, zich aan bij de troepen van Eleazar ben Simon te Jeruzalem en werden de gemachtigde toepen opnieuw hevig ondermijnd. De alliantie kon plaatsvinden dankzij hun onderlinge afhankelijkheid: zo had Johannes wanhopig het geld nodig van Eleazars fondsen om zijn aanhangers te ondersteunen, en Eleazar had de bescherming nodig van Johannes grote aanhang om aan Ananus te kunnen weerstaan.
Amper een jaar later hadden Eleazar en Johannes de macht verworven over de hele stad. Tijdens de zomer van 1968 zorgden de Idumeërs vanuit het zuiden voor het bijstaan van de Zeloten door Johannes en Eleazar te helpen om Ananus en de overige gematigden te Jeruzalem te verslaan. Omwille van hun angst dan Ananus de nationalistische zaak zou verraden en zich zou overgeven aan de Romeinen om zo zijn machtpositie te hertellen, gaven de Idumeërs al hun steun aan Eleazar en Johannes coalitie in de hoop om een meer radicale regering te vestigen om te kunnen weerstaan aan de onvermijdelijke Romeinse tegenaanval. Van 68 tot 69 na Christus werd Jeruzalem aldus geleid door een onstabiele alliantie van Eleazar met zijn Zeloten, Johannes van Gidchala en de Idumeërs. Met deze volledige controle over Jeruzalem wendden Eleazar en Johannes hun macht aan om de resterenden van Ananus gematigde partij op een ziekelijke manier af te slachten. Tijdens deze periode had Johannes afstand genomen van Eleazar en de Zeloten om enige verband omwille van diens tirannieke gedrag en zijn eis op het enige leiderschap te vermijden.
Vertaling: Broeder Joseph
16. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 85]
Het wonder van Paterno, Italië [1772]
Het was 18 januari 1772 toen de mensen van de Petruskerk er voor het eerst achterkwamen dat het tabernakel van de kerk was onteerd en dat de twee cibories, met de daarin geconseacreerde Hosties, werden vermist. Verward, maar ook kwaad, zochten de mensen de stad af voor de Hosties, en voor de vandaal die ze had meegenomen. Hun motivatie nam na een paar weken echter af omdat ze noch de Hosties, noch de vandaal konden vinden.
Enige tijd later, in een landhuis van de Hertog van Grottolelle niet zo ver buiten de stad, waren de buren verbaasd toen ze s nachts op het landgoed licht zagen komen van de grond dat leek op schijnende sterren. Elke nacht straalde die plek, en uiteindelijk dacht men dat het ging om een bovennatuurlijke kracht die de plaats aanwees waar de gestolen Hosties gevonden konden worden. Daarom gingen een paar vrome mannen naar het landgoed om het gebied te onderzoeken en te zoeken naar de Hosties, maar zonder resultaat.
Toen, op 24 februari, zagen de mensen een grote vlam huppelend rond een baal stro dat op het veld lag. Toen ze van dit nieuwe fenomeen hoorden, kwam er nog een grotere groep mensen om dit te zien met eigen ogen. Maar na grondig onderzoek gaven de meeste mensen, teleurgesteld, de hoop toch weer op. Ze gingen terug naar de stad toen ze weer door een paar mannen, die waren achtergebleven, werden terug geroepen. Vier mannen uit de groep keerden terug: Tommaso Piccido. Giuseppe en Giovanni Orefice, en Carlo Marotta.
17. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
De keuze van een religieuze orde liet ze volledig over aan haar biechtvader, Monseigneur Angelo Pasquinelli, die te rade ging bij geestelijken die Anita kenden. Ze waren het erover eens dat Anita een leven als Karmelietenzuster leek te overwegen, en hiervoor ook geschikt was. De goede Monseigneur koos voor Anita het Instituut van de Nonnen van de Derde Orde der Karmelieten, een orde die in 1874 gesticht werd door Zuster Theresa Maria van het Kruis, wiens Reden voor zaligverklaring lopende is.
Over de beslissing om de keuze van religieuze orde aan iemand anders over te laten, zei één van Anitas vriendinnen: Ik stelde me ook de vraag welke orde ik zou vervoegen. Op een dag zei Anita me:Ga naar Monseigneur Pasquilini en vraag hem:Monseigneur, waar wil Jezus dat ik heen ga?. En dan gehoorzaam je hem alsof God tot je gesproken heeft. Ik deed dit, en mijn zorgen waren voorbij. Ik was zo gelukkig als nu.
De twee vriendinnen waren voorbestemd voor hetzelfde klooster, en traden op 24 mei 1930 toe tot het Corpus Domini klooster in Firenze. Toen ze arriveerden zei haar vriendin dat Anita sprong van vreugde en uitriep: We zijn eindelijk aangekomen.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
18. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 72]
Aan haar broer Jean-Marie
Nevers,
Lieve broer,
Bezorgd las ik in je laatste brief over het misnoegen dat je ondervindt van de kant van mijn zwager en mijn zus. Ik ben bang dat je je te boos maakt. Als je je ergert, moet je niet spreken of schrijven. Eerst moet je bedaren en nadenken, en dan pas handelen. Marie heeft tegen mij absoluut niets gezegd, niet over de rots en ook niet over de molen. Je kunt niets regelen nu Pierre nog niet oud genoeg is. Ik raad je aan rustig te blijven en vooral de vrede en de saamhorigheid, die het geluk van een familie uitmaken, te bewaren. Je kunt gerust zijn, ik zal met niemand spreken over wat je me in je brieven vertelt.
Ik heb geen brief van thuis meer ontvangen sedert de maand augustus. Pierre schreef me om me te berichten over de dood van mijn lieve nichtje. Het schijnt dat Marie zeer bedroefd is over de dood van dit lieve kind. Dat is het leven: leed en offers, die ons moeten laten zien dat het geluk niet van deze wereld is.
Wat zal ik je over mijzelf vertellen? Mijn gezondheid gaat iets vooruit. Desondanks ben ik verplicht veel voorzorgsmaatregelen te nemen om me tegen de kou te beschermen, die nadelig voor me is. Wees niet bang; ik verblijf op de ziekenzaal, lekker verwarmd, en de lieve Zuster-verpleegster bewijst me alle mogelijke attenties. Alle lieve Zusters zijn vol goede zorg voor mij. Ik ben er geheel beduusd van.
Ik raad je aan vooral je religieuze plicht niet te verzaken. Vergeet niet dat willen kunnen is. Ik kan niet wachten op nieuws van jou; geef het me zo snel mogelijk. Het ga je goed, lieve vriend, je geheel toegewijde Zus, die je innig omhelst,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
19. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Zingeving
Naarmate het eigen levensproject duidelijker vorm krijgt, groeit ook de vraag naar de fundering ervan. De opvoeder communiceert daarom ook zijn diepere bestaansgrond. Hoe kijkt hij naar de onderliggende vragen van het leven? Opvoeden is met jongeren in dialoog gaan, in woord en daad. Het is hen laten voelen en weten waar je als opvoeder voor staat, wat je waardevol vindt in het leven, hoe je je eigen leven zin geeft en welke zin. Die zin kan ook gehaald worden in het leven en de boodschap van Jezus van Nazareth.
20. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 15
Het is Haarzelf in hoogsteigen persoon! Maar Zij heeft Haar wegbereiders: de heilige apostolische vrouwen, die de wonden van het lichaam zullen genezen met de zonden van het hart. Het zal de heilige vrouw, het beeld van Maria, gegeven zijn, om mirakelen te verrichten. En dan zal Maria komen, om plaats te maken voor Haar Zoon in een triomfantelijke Kerk.
Vertaling: Chris De Bodt
21. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 30 juni [zie rubriek gebeden].
Henk
18-06-2010
18 juni 2010
BREAKING MEDJUGORJE WEBCAM NIEUWS
18 juni 2010
1. Komeet McNaught C/2009 R1 op 2 juli op zijn helderst
De komende weken is een paar uur voor zonsopkomst komeet McNaught C/2009 R1 te zien, ontdekt op 9 september 2009 door Robert McNaught. Op het noordelijk halfrond is de komeet laag in het oosten of noordoosten met verrekijker waarneembaar, maar als hij over een paar dagen de zon nadert en helderder wordt ook met het blote oog. Kometen worden helderder als zij de zon dichter naderen, waardoor het ijs verdampt en een enorme wolk van waterdamp wordt gevormd, die het zonlicht weerkaatst. Soms ontstaat er ook een lange uitgestrekte staart.
Komeet McNaught
Komeet McNaught trekt nu door het sterrenbeeld Perseus. Eind juni en begin juli bereikt hij zijn grootste helderheid, op 2 juli is de afstand tot de zon het kleinst. De komeet bevindt zich dan in het sterrenbeeld Voerman. Tussen nu en 24 juni zal de komeet het beste te zien zijn bij een maanloze nacht, maar na 26 juni zal de komeet zich te dicht bij de zon bevinden om nog waar te nemen.
Een vorige komeet, ook genoemd naar dezelfde ontdekker, McNaught C/2006 P1, zorgde reeds voor spektakel aan de lucht in 2007. Het was een van de helderste en grootste kometen.
2. De Waarschuwing [10/15]
Lees dit
U, Mijn gewijde zielen, u zult zelf staan tegenover al de woorden die u gesproken hebt en tegenover alle daden die u gesteld hebt in Mij, de Liefde, tegen uzelf en tegen uw naaste. U zult alle gevolgen van uw daden zien en alles zal u worden ontsluierd. Omdat u de oorzaak bent geweest van vele smarten, zult u verschrikkelijke emoties kennen, erger nog, u zult instaan voor al de beledigingen die u tijdens uw priesterschap, tegenover Mij, de Christus-priester, hebt veroorzaakt en tegenover elk actief lid dat deel uitmaakt van Mijn Mystieke Kerk. Elk gevolg dat te wijten is aan uw ontrouw, zal aan het licht komen. U zult alle zielen kennen die door uw onachtzaamheid verloren zijn gegaan.
U, gedoopten van Mijn Kerk, alle kinderen van alle gosdiensten en alle kinderen zonder godsdienst, maar die toch geloofden in de goedheid, zullen voor uw geloof geplaatst worden. U zult uw eigen rechter zijn tegenover uw Liefde voor God, die de Goedheid is, voor de liefde van de naaste en voor de liefde tegenover uzelf.
3. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [slot]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Aanmaning om "klaar te zijn" brengt de vraag naar voor wat hiermee wordt bedoeld
Er is ook de snelheid waarmee het resultaat van de derde Medjugorje Commissie resoluut "van tafel werd geveegd," en de nog mogelijk vluggere samenstelling van een nieuwe Commissie, met de meest bekwame deskundigen en waar Bisschop Ratko Peric niet aan deelneemt. Dit betekent een blaam voor Peric. Het Vaticaan wantrouwt hem. Het is immers de eerste maal in de geschiedenis dat dergelijke bevoegdheden uit handen van de plaatselijke bisschop worden genomen. Tegenstanders van Medjugorje hebben ons jaren overstelpt met "al het slechte" wat Medjugorje te bieden had, met de negatieve resultaten van de derde Commissie. Zij hebben bijna dertig jaar lang gepoogd om ons af te doen als "eenvoudigen van geest." Ondanks alles bleef Medjugorje massa's bedevaarders aantrekken.
Indien men echter rustig over alles nadenkt kan men al gauw tot het besluit komen dat het Vaticaan op het hoogste niveau alles al gepland had, zo vlug zijn de dingen gegaan. En kardinaal Christoph Schönborn heeft met zijn autoriteit Bisschop Peric duidelijk gemaakt dat het stilletjes aan wel begint te worden. Bijna was Medjugorje ontnomen aan zijn bevoegdheid, en dit laatste is nog lang niet uitgesloten in de verdere toekomst.
Zij die de vruchten van Medjugorje wensen te onderzoeken moeten toegeven dat deze inderdaad talrijk zijn. Er zijn honderdduizenden verhalen van bekeringen en van terugkeringen tot het Katholieke geloof. De Cenacolo gemeenschap heeft er een afdeling opgericht om jonge drugsverslaafden en herrieschoppers te helpen. De resultaten ervan zijn buiten alle verwachtingen "succesvol." Het weeshuis, oorspronkelijk opgericht voor de weeskinderen van oorlogsslachtoffers, maar nu ter beschikking van ieder weeskind, bloeit voorspoedig, vooral dankzij de mildheid van de bedevaarders. Vele bisschoppen, aartsbisschoppen en kardinalen van over de hele wereld, zijn ervan overtuigd dat Medjugorje onvervalst is. Er zijn ook anderen die een andere kijk hebben op Medjugorje. Paus Johannes Paulus II rekende zichzelf onder de "gelovers" en verklaarde meer dan eens zijn wens om er een bedevaart heen te maken. Spijtig genoeg heeft geen van beide Bisschoppen hem dit genoegen ooit gegund, daar, politiek gezien, zelfs de Paus er niet heen kan gaan, zonder een formele uitnodiging van de plaatselijke bisschop. Zij zorgden ervoor dat deze uitnodiging er nooit zou komen.
Nochtans zou een verlichtende retraite in het rustige dorp tussen de bergen, de andersdenkenden meer dan goed doen. Misschien zouden ze er best eens tezamen met de, volgens hen, overige duizenden "idioten," knielen voor het Heilig Sacrament of er de dagelijkse missen bijwonen, allen in verschillende talen en met verschillende tientallen of meer vrome priesters, zeven dagen en avonden per week, en er naar uitzien om er te biechten te gaan, wat zowel in de kerk als er buiten kan gebeuren, soms zelfs tot middernacht. Is dit het "bedrog" en de "verslaving die onze gezondheid schaadt?" zoals er ooit een priester schreef?
Chris De Bodt
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 179]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus draagt Zijn Kruis naar Golgotha
Voor de kruisstoet ging een bazuinblazer, die tot taak had, aan iedere straathoek de terechtstelling bekend te maken. Enige passen achter hem liepen jonge beulsknechten en andere vlegels, die kruiken met drank, touwen, wiggen, spijkers en korven vol allerlei werktuigen droegen. Grotere knechten droegen lange staken, ladders, evenals de stammen van de kruisen voor de twee moordenaars. De ladders hadden maar één stijl, waar de sporten doorheen staken. Op de knechten volgden enkele bereden Farizeeërs, en dan een knaap, die het opschrift van Pilatus voor zijn borst droeg en, aan een stok over zijn schouder, de doornenkroon, welke men Jezus had afgenomen. Deze knaap was niet van de slechtsten.
En nu kwam daar Onze Heer en Verlosser onder de zware last van het kruishout: naar de grond gebogen, wankelend, het lichaam één pijn, als geradbraakt van vermoeidheid. Sinds het Laatste Avondmaal had Hij niet geslapen, geen spijs of drank tot Zich genomen. Aanhoudend had Hij dodelijke mishandelingen moeten lijden. Door bloedverlies, wondkoorts, dorst en onuitsprekelijke zielssmarten en angsten uitgeput, strompelde Hij voort op Zijn blote, gekwetste voeten. Zijn rechterhand lag aan de zware last op Zijn schouder; met de linker probeerde Hij herhaaldelijk het brede kleed een weinig omhoog te heffen vóór zijn onzekere schreden. De vier rakkers die de touwen vasthielden, liepen een eind van Hem af. De twee voorste trokken Hem mee, en zij die achter Hem kwamen, trokken eveneens, om Hem tot spoed aan te manen, en zo kon Jezus geen enkele vaste stap zetten, terwijl de touwen Hem hinderden telkens als hij Zijn kleed wilde vatten. Zij handen waren gewond en gezwollen door het vroegere nijpen van de boeien. Zijn aangezicht was bedekt met bloed en builen, Zijn hoofdhaar, en ook Zijn baard, verwoest en vol bloedklonters. Het wegende kruis en de spannende gordel drukten de zware, wollen kleding tegen Zijn doorwond lichaam, en waar de wonden weer opengingen, kleefde de wol eraan vaste. Rondom Hem was louter hoon en boosheid. Hijzelf was onbeschrijfelijk ellendig gesteld, van martelingen verzadigd, maar tegelijk van liefde vervuld. Zijn mond bad, Zijn smartelijke blik smeekte en vergaf. De twee beulsknechten die de kruisstam zwevende hielden met behulp van de aan het uiteinde bevestigde touwen, maakten Jezus het dragen van de last, die zij voortdurend in de hoogte hieven en lieten vallen, dubbel zo moeilijk.
Naast de stoet stapten veel soldaten met lansen. Achter Jezus kwamen de twee moordenaars, elk van hen door een paar beulsknechten geleid aan gordelkoorden. Zij droegen de losse dwarsbalken van hun kruisen in de kin, en hun armen waren aan die balken gebonden. Zij hadden een doek om de lenden, een soort scapulier over het bovenlijf en op het hoofd een vlechtsel van stro. Men had hun iets te drinken gegeven, waarvan zij een beetje verdwaasd waren. Toch was de goede moordenaar ook nu zeer stil, maar de slechte deed boos en brutaal en liep te vloeken. De beulsknechten waren een hoop bruine, kleine maar stevige kerels, met korte, zwarte, warrig-kroezelige haren: zij hadden niet veel baard, slechts hier een daar een plukje. Joodse trekken vertoonden zij helemaal niet. Het waren kanaalarbeiders, behorend tot een Egyptische slavenstam. Zij droegen een korte voorschoot en een lederen borstbekleding. Beestachtig was al hun doen. Aan het eind van de tocht kwam de helft van het troepje bereden Farizeeërs. Zolang de tocht naar Golgotha duurde, reden er van deze mannen ook afzonderlijk naast de stoet heen en weer, om orde te houden en tot haast aan te porren. Onder het jong gespuis dat voorop liep met gereedschappen en drank, bevonden zich enkele schurkachtige Joodse knapen, die uit vrije wil de groep waren komen vergroten.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 179]
Preken
Gij zijt verantwoordelijk voor hun zielen
"Ja maar," zult ge zeggen, "we kunnen ze toch niet de hele dag achterna lopen. We hebben wel iets anders te doen."
En ik wil u niet tegenspreken, broeders. Alles wat ik weet is dit: dat ge voor hun zielen verantwoordelijkheid draagt als voor uw eigen ziel.
"Maar we doen toch wat we kunnen."
Dat weet ik niet broeders. Wat ik wel weet is dit: als de kinderen, die u zijn toevertrouwd, verloren gaan, zijt gij ook verloren. Dat weet ik en anders niets. Ge kunt het ontkennen als ge wilt. Ge moogt gerust beweren dat ik te ver ga. Maar als ge nog een greintje geloof hebt in u, zult ge het met mij eens zijn. Dat alleen al moest u in een onoverkomelijke wanhoop storten. Maar nee, ge zult na deze woorden heus geen stap méér verzetten om uw plichten tegenover uw kinderen te vervullen. Ik maak mij geen illusies. Ge zult u door dit alles niet laten verontrusten en bijna zou ik zeggen: ge hebt gelijk, want heel de eeuwigheid kunt ge uzelf nog plagen. Laten we verder gaan.
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 179]
Hoofdstuk 21. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Alstublieft, vertel mij over uw ervaring die u had tijdens uw kinderjaren wat u bijzonder gelukkig maakte en dat u voor een groot gedeelte heeft beïnvloed? Maria: Zeker een van mij gelukkigste momenten gebeurde toen ik vijftien haar oud was, in de jaren dertig of zoiets.
Een van mijn broers en ik werkten op een boerderij in Beieren. Toen we om werk vroegen, had de boer ginds, ons zeer duidelijk beloofd dat we steeds op zondag zouden mogen naar de Heilige Mis gaan, maar het duurde niet lang voor ik doorhad dat deze belofte enkel gold voor mijn broer en niet voor mij. Dit was zo omdat de echtgenote van de boer elke zondagmorgen op een eigenaardige manier ziek was en aandrong dat ik thuis bij haar zou blijven, eerder van mij naar de kerk te laten gaan, met mijn broer. Toen kwam Pinksteren er aan en ik vroeg mij opnieuw af wat de boer zijn vrouw nu van plan was. Zelfs nog op zaterdagavond laat was ze nog steeds gezond en wel en zo hoopte ik met grote verwachtingen dat ik de volgende morgen naar de Heilige Mis zou kunnen gaan. Maar om negen uur die zondagmorgen werd zij opnieuw ziek, met een raadselachtige hoofdpijn of iets van die aard en ze vertelde mij onverbloemd dat ik opnieuw bij haar moest blijven omdat ik haar gewoon niet mocht alleen laten als ze ziek was! Ik was kapot! Tegen één uur in de namiddag was de hoofdpijn weg en zei ze dat ik mocht gaan. Ik rende buiten en speelde rond een onbewoond bijgebouw, met daarachter banken vanwaar men een heel mooi en vredevol zicht had. Toen weende ik in wanhoop omdat ik opnieuw de Mis, waar ik zo van hield, moest missen en dit juist op zo een voorname dag. Plotseling werd ik omringd door een wolk van witte duiven die allemaal rond mij kwamen vliegen en rondsprongen op de grond in het gras ... overal. In het gras, op mijn schoot, overal rondom mij.
Nicky: U vernoemt een wolk, Maria. Hoeveel duiven waren het? Vijftig? Honderd? Maria: O, minstens honderd. Bij zon pracht heb ik hen zeker niet geteld, maar ze bevonden zich overal rondom mij en ze bleven daar tenminste een uur lang! Mijn tranen gingen vlug over in tranen van vreugde en ik werd door zon gelukzaligheid overspoeld dat al mijn zorgen verdwenen. Toen vlogen ze weg. Ik vertelde het verhaal aan mijn broer, maar wij vertelden het aan niemand anders. De daaropvolgende weken vroegen we de boeren uit de buurt of er witte duiven in de omgeving waren en het antwoord was steeds hetzelfde ... neen. Ik denk niet dat enige andere ervaring uit mijn kinderjaren mij zo heeft geraakt. Het was pure schoonheid.
Nicky: Wow ... en ik bemerk dat dit u waarlijk heel diep raakte, maar sta me toe om te vervolgen. Is het waar dat veel van de aanvaarde Verschijningen met kinderen gebeurden? Maria: Ja, dat is zo! Kinderen staan zo open voor het bestaan van God en zijn hele Koninkrijk. Hun onschuld, hun natuurlijke nederigheid, hun afhankelijkheid, gevoeligheid en vertrouwen staat hen toe om dingen heel anders en op een meer verfijnde wijze te ervaren dan volwassenen. Wij moeten deze zuiverheid in hen bewaren en hen toelaten om kinderen te zijn zolang het mogelijk blijft. Als de wereld van vandaag hen in de schimpende, arrogante en ongelovige maatschappij werpt, verdwijnt veel van hun schoonheid en kan het nooit worden hersteld. Ik heb vele kinderen gekend die, bijvoorbeeld, engelen hebben gezien, en ik twijfel ook geen minuut aan hun verhaal. God geeft zo veel aan de kleinsten onder ons en dat is waarom Onze Lieve Vrouw in Medjugorje al haar boodschappen begint met "Lieve kinderen." Zij wil dat we klein en nederig van hart zijn zodat God ons meer genaden en geschenken kan geven.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 24]
De bedreigingen van de overheid
Niet vele dagen later waren onze ouders op de hoogte gebracht wat wij alle drie, samen met onze vaders, op een aangeduid uur en een aangeduide dag moesten verschijnen voor de overheid van Vils Nova Ourem. Dit betekende dat we zon vijftien kilometer moesten stappen, een aanzienlijke afstand voor drie kleine kinderen. De enige middelen van transport waren ofwel te voet gaan, ofwel met de ezel naar ginds gaan. Mijn oom zei onmiddellijk dat hijzelf zou verschijnen, maar de kinderen niet zou meenemen.
"Zon afstand houden ze nooit uit te voet," zei hij, "en omdat ze niet gewoon zijn om met een ezel te rijden, heeft dat ook al geen zin. En tenslotte heeft het toch geen enkele zin om zon twee kleine kinderen voor een rechter te roepen." Mijn ouders dachten het tegengestelde: "Mijn dochter gaat! Ikzelf begrijp niets van deze dingen. Als zij liegt is het een goede zaak dat ze ervoor gestraft wordt."
Heel vroeg de volgende morgen, plaatsen ze mij op een ezel en vertrokken we, in het gezelschap van mijn vader en mijn oom. Onderweg viel ik drie maal van de ezel. Ik denk dat ik Zijne Excellentie reeds heb verteld hoeveel Jacinta en Francisco die dag hebben geleden omdat ze dachten dat ze mij gingen doden. Wat mijzelf het ergste trof was de onverschilligheid van mijn ouders. Dit werd nog meer duidelijk, daar ik zag hoe gevoelsmatig zij hun kinderen benaderen. Ik herinner mij hoe ik onderweg tegen mezelf zei: "Hoe verschillend zijn mijn ouders van mijn oom en tante. Zij nemen alle risico om hun kinderen te verdedigen, terwijl mijn ouders tegenover mij de grootste onverschilligheid aan de dag leggen en hen laten doen wat ze maar willen met mij! Maar ik moet geduldig zijn..." In herinner mezelf uit het binnenste van mijn hart: "Dit betekent dat ik het geluk heb om hiervoor meer te mogen lijden voor U, O mijn Heer en voor de bekering van de zondaars."
In het kantoor werden wij ondervraagd in het bijzijn van mijn vader, mijn oom en diverse andere mannen die mij vreemd waren. Het hoofd was vastbesloten om mij te dwingen het geheim te onthullen en hem te beloven om nooit meer terug te keren naar de Cova de Iria. Om dit doel te bereiken, spaarde hij noch beloften, noch bedreigingen. Toen hij bemerkte dat hij niets bereikte, mocht ik beschikken, evenwel onder het protest dat hij zijn doel wel zou bereiken, zelf als zou dit betekenen dat hij mij het leven moest ontnemen. Daarna gaf hij een sterke uitbrander aan mij oom, omdat hij zijn bevelen niet had uitgevoerd. Uiteindelijk mochten we terug naar huis.
Vertaling: Chris De Bodt
8. Manon des Sources [5/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 233]
De vraag was nu of de Kerk en de maatschappij de middelen gingen gebruiken die God hen had verleend, of dat de mensheid naar een soort van vergetelheid zou schuiven, recht in een reeks van kastijdingen zoals in het Romeinse Keizerrijk, met bevingen, vuur, en eeuwen van aanvallen tot de hele oude klasse uiteindelijk vernietigd was. Er deden veel geruchten de ronde over de geheimen, en geruchten, valse geruchten, werden verspreid dat Cathérine Labouré op bedevaart naar LaSalette was gekomen en een openbaring over de Wederkomst had gekregen. Men beweerde ook dat een tweede non uit Soissons een verschijning en een geheim had gekregen, naarmate vertrouwelijke boodschappen de voornaamste steun werden van Mariale verschijningen.
Elders dan in LaSalette ging het er ook hevig aan toe. In Parijs beweerde Zuster Justine Bisqueyburu, een non die de Groene Scapulier aanbeval, dat ze tijdens een ervaring in Rue du Bac openbaringen had gekregen, terwijl in dezelfde stad een priester bij O.L.V. der Overwinningen een stem gehoord had die zei, "Wijd uw parochie toe aan het Allerheiligst en Onbevlekt Hart van Maria."
Bij wijze van nog meer waarschuwingen, zag men in Duitsland flitsende lichten in en rond een kapel, en op 12 mei 1848 zag Johann Stichlmayer Maria in een Beierse wei zitten, wenend, zoals in LaSalette. Naar verluid zou ze uiteindelijk aan tenminste vijfenzestig mensen in Obermauerbach verschenen zijn, waar ze plagen en oorlogen voorspelde. "Ik kan de straffen van God niet langer tegenhouden," zei ze vrijwel bij iedere verschijning.
Twee jaar later was er een opmerkelijke verschijning aan de vrouw van een Protestants officier uit Frankrijk, die beweerde dat ze de Maagd in het Vaticaan had gezien!
Maria verscheen datzelfde jaar ook in het Poolse Lichen, met dramatische boodschappen. Ze smeekte de mensen om de Rozenkrans te bidden en voorspelde een bloedig en wereldwijd conflict als ze dat niet zouden doen. Ze zei dat er miljoenen zouden sterven door epidemieën en bloedvergieten.
De boodschappen van Lichen waren interessant omdat ze officiële Kerkelijke erkenning kregen. Ze waren ook interessant omdat kort erna, in 1854 en 1855, in Frankrijk 152.000 mensen verhongerden en cholera duizenden doden eiste. Tussen 1849 en 1854 stierven er wel 750.000 mensen doorheen heel Europa, inclusief wat nu Rusland is.
Dit was op het moment dat Karl Marx in Parijs een ontmoeting had met Friedrich Engels. Marx slaagde erin de tijdsgeest te omschrijven toen hij het gedicht Oelanem schreef, dat op huiveringwekkende en duivelse manier zweerde: "spoedig zal ik de eeuwigheid in mijn boezem sluiten, en spoedig zal ik gigantische vloeken over de mensheid uitroepen."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 126]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Derde sessie
Op 14 september 1964 begon de derde sessie van het concilie. "Wat een vooruitgang!" noteerde pater Congar in zijn dagboek: "Concelebratie door vierentwintig paters, mis in dialoog en gezang met de menigte en de paus die zelf de communie uitreikt aan een dozijn aanwezige leken. De communie van de concelebranten duurt lang, maar het gevoel van gezamenlijk banket is duidelijk. We wonen dus een gezongen, geconcelebreerde en gedialogiseerde mis bij."
Een ander meer onopvallend teken van de mentaliteitsevolutie werd aan de Broeders van Taizé gegeven door kardinaal Ottaviani, nochtans als de voortrekker van de conservatieven beschouwd, toen hij aanvaardde met hen het avondmaal te gebruiken. Na het eten heeft hij met hen de Completen gebeden in het brevier van Taizé. Dom Helder Camara die dit gebeuren aanhaalde voegde er niet zonder reden aan toe: "Roger bekomt wat hij wil bij Ottaviani. Ik denk dat de arme kardinaal [die ik nu veel beter ken en van wie ik van ganser harte hou] lijdt als hij ziet dat iedereen hem vreest. Roger duikt op als een kind dat zich op een politieagent werpt, de hand op zijn gezicht legt en zijn tong uitsteekt. [...] God weet dat er geen gebrek aan respect in dit beeld schuilt." Deze derde sessie bezorgde Broeder Roger tegenstrijdige gevoelens.
Op 22 september, in voltallige congregatie, werden verschillende stemmingen gehouden over het schema rond de Kerk. De achtste stembeurt ging over het episcopaat als sacrament, met name deze bewering: Door de handoplegging en de wijdingformule is de genade van de Heilige Geest gegeven en de gewijde stempel gedrukt, zodat de bisschoppen op een uitgesproken en zichtbare wijze de plaats bekleden van Christus zelf, meester, herder en opperpriester en zijn rol vervullen. Deze herbevestiging van de doctrine scheen een overwinning voor degenen die, zoals Dom Helder Camara, de overdreven centralisatie van de Kerk laakten. Na het afroepen van de uitslag van die achtste beurt deed hij teken aan Broeder Roger die op de tribune voor waarnemers zat. Ze ontmoetten elkaar in een zijkapel van de onmetelijke basiliek om samen een dakgebed te zeggen, schreef Dom Helder en ook om op te komen voor degenen die verbitterd waren.
Het ander feit heeft betrekking op de zogenoemde Zwarte week, eind november. Keer op keer deed Paulus VI in extremis aan het schema over de Kerk een verklaringsnota toevoegen, die de bisschoppelijke collegialiteit beperkte: hij bracht op het laatste ogenblik amendementen aan in het schema over oecumene en verwees naar de volgende sessie met het debat over godsdienstvrijheid. Deze persoonlijke tussenkomsten van Paulus VI waren evenveel nederlagen voor de conciliaire meerderheid en overwinningen voor de conservatieve minderheid.
Dom Helder Camara getuigde dat vele protestantse waarnemers bitter tot zeer bedroefd waren. Broeder Roger vertrouwde hem toe: "De waarnemers staan op het punt het concilie te verlaten..." Pater de Lubac getuigde fijngevoeliger dat Broeder Roger tegelijk spijt had en verzoenend was. Maar deze autoritaire daden van Paulus VI hadden geen breuk tot gevolg. De derde sessie liep ten einde en andere belangrijke teksten lagen op debat en stemming te wachten tijdens de vierde en laatste sessie.
Pater Congar had wel de bezorgdheid van de prior van Taizé opgemerkt: "Vele priesters en monniken, ook religieuzen gaan naar hen (naar Taizé). Schutz vertelt me dat hij in vertrouwen diepe ontreddering hoort. Niet alleen vele jonge katholieken en jonge gezinnen stellen ZEER radicaal de kerkstructuren in vraag, niet alleen ontbreekt het de jongeren aan traditie, aan een elementaire kennis van de geschiedenis, van HUN geschiedenis, maar er is ook een diepe bevraging van priesters en monniken over hun roeping." Broeder Roger ontwaarde in de Kerk de crisis die openlijk zou uitbreken na het concilie.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
De Joodse opstand
In 66 na Christus begonnen de Zeloten met de Grote Joodse Opstand, toen de hogepriester Eleazar ben Ananius weigerde om te offeren voor de Romeinse Keizer en het Romeinse garnizoen van Florus afslachtten te Jeruzalem en ook het twaalfde legioen van Cestius Gallus, dat uit 5.000 manschappen bestond, werd in een hinderlaag gelokt en verslagen te Beit-Horon in 66 na Christus. 2.400 zeloten namen er aan deel, onder leiding van Eleazar ben Simon. Eleazar plunderde het legioen en keerde terug naar Jeruzalem met een wezenlijke oorlogsbuit. Deze buit zou hij aanwenden om zich als politieke leider op te werpen tijdens de onderlinge machtstrijd in Jeruzalem tussen 67 en 69 na Christus.
Na zijn overwinning op de troepen van Cestus, werd Eleazar van alle macht ontdaan te Jeruzalem door de Hogepriester Ananus ben Ananus. Ook al toonde hij bewijs van zijn godsvrucht en zijn leiderschap in de slag bij Beit-Horon, werd er aan Eleazar ben Simon geen macht verleent, omwille van zijn "tiranniek karakter." Tegengesteld aan de anti-Romeinse agenda van de Zeloten, wensten Ananus en de andere gematigde leiders van Jeruzalem het conflict te stabiliseren en op te lossen met Rome. Zij vreesden dat het verheven van een Zeloot tot een machtspositie, een aanval zou uitlokken van de Romeinen die hun macht nog meer zou beperken. Ondanks dit afhouden van een machtspositie, bleef Eleazar te Rome de zaken van de Zeloten verdedigen vanuit zijn hoofdkwartier in de Tempel. Tijdens de zomer van 67, poogden Eleazar ben Simon en zijn Zeloten de gematigde regering van Ananus omver te werpen door officiëlen op te sluiten en verspreidde de angst dat de gematigde Tempelaristocratie de Joodse nationale zaak zou ondermijnen. Terwijl de Romeinse generaal de grenzen van Judea en Galilea bestookte, sloten duizenden Joodse vluchtelingen zich aan in de hoop om de weerstand tegen de Romeinen te versterken. Met een groeiende steun slaagde Eleazar erin om een stroman als Hogepriester aan te stellen te Jeruzalem om zo de macht van Ananus te breken en zo een volledige controle te verwerven over de tempel.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 84]
Het wonder van Faverney, Frankrijk [1608]
We zullen het wonder in iets meer detail bespreken: Verbrand waren het altaar [dat behalve zijn onderstel volledig tot as was vergaan] de altaardwalen, en bepaalde versieringen. Een van de twee kandelaren die de zijkanten van het altaar versierden bleek door de hitte gesmolten ... maar ondanks deze hitte was de monstrans onbeschadigd. De twee Hosties in deze monstrans waren ook intact, en hadden alleen last van lichte schroeiplekken. Vier objecten bewaard achter kristal dat aan de monstrans was bevestigd bleven ook gespaard; hieronder viel de reliek van de Heilige Agatha, een klein stukje van beschermend zijde, een pauselijke verklaring voor een aflaat, en een bisschoppelijk brief, waarvan de was gesmolten was en over het perkament was gelopen zonder de brief aan de tasten.
Wat betreft de zweving van de monstrans: 54 getuigen, waaronder vele priesters, getuigden dat de monstrans lichtelijk hing in de richting van het traliewerk, maar dat deze het traliewerk niet raakte. Het bleef er zelfs een flink afstand vandaan. De getuigen verklaarden ook dat de monstrans voor 33 uur bleef zweven.
Deze getuigen, die onder ede zworen, hebben ook een document ondertekend dat nog steeds in de kerk wordt bewaard. Ze zweerden ook dat de zweving van de monstrans niet werd beïnvloed door de vibraties van de mensen die er kwamen, ook niet door het in en uit gaan van de kerk, of door mensen die stonden en fluisterden naast het verbrande altaar, alsook niet door de mensen die het traliewerk aanraakten. Ook de handelingen van de kloosterlingen die de rommel opruimden en een nieuw altaar plaatsten had geen invloed op de monstrans.
Een marmeren plaat werd er geplaatst onder de plaats waar de monstrans zweefde. Op deze marmeren plaat stond geschreven: Lieu Du Miracle [Plaats van het wonder].
In december van het jaar van het wonder, 1608, werd één van de twee Hosties die in de monstrans bewaard was tijdens het wonder, plechtig overgeplaatst naar Dole, dat toen de hoofdstad van het gebied was.
Tijdens de Franse Revolutie is de monstrans van het wonder jammer genoeg vernietigd, maar de Hostie was gered door de gemeenteraad van Faverney, die de Hostie verborg tot het gevaar geweken was. Later is de monstrans nagemaakt aan de hand van schilderijen uit de tijd van voor de revolutie. In deze nieuwe monstrans wordt de Hostie bewaard, die 33 uur zweefde, nadat deze een vuur had overleefd waardoor zelfs een kandelaar gesmolten is.
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
De rijpheid van haar ziel was tot die mate gevorderd, dat ze zichzelf aan God wilde geven. Uit een nota die ze schreef weten we, dat Anita voor het eerst een religieuze roeping had gehad toen ze twaalf jaar oud was. Tijdens één van haar uitstapjes voor de missies, keerde ze terug naar huis en reed met haar fiets een steile helling af toen haar remmen het begaven. De dood leek onvermijdelijk, maar ze had het besef om zichzelf volledig aan Jezus te geven als ze ongedeerd bleef. Ze kwam thuis, ongedeerd en uitermate gelukkig. Vermits ze ongedeerd was gebleven, besefte ze dat God haar aanbieding had aanvaard.
Naarmate ze ouder werd zorgden haar contacten met de Zusters van de H. Dorothy en de gesprekken met haar biechtvader ervoor, dat haar verlangen naar een religieus leven versterkt werd. Haar ouders waren echter niet zo blij om haar te moeten verliezen. Ze hadden altijd gehoopt dat één van hun zonen voor het priesterschap zou kiezen, maar geen van hen leek daartoe geneigd. Vooral haar moeder probeerde Anita van mening te doen veranderen, maar de tussenkomst van bepaalde priesters die Anita kenden, brachten haar moeder op andere gedachten.
Op voorstel van haar vader liet ze zich fotograferen met haar lange vlechten over haar schouders. Ze gaf toe dat ze zich hier ongemakkelijk bij voelde omdat ze het ijdel vond, maar ze gehoorzaamde.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 71]
Aan moeder Augustine Ceyrac
Lourdes, 28 april 1866 J.M.J.
Lieve Moeder,
Eerst wil ik u danken voor de pillen die u zo goed was mij toe te sturen. Vanaf het moment dat ik ze voor het eerst ingenomen heb, had ik geen terugval meer, want ik heb een betrekkelijk rustige winter doorgemaakt. Ik beschouw dat als een geschenk van God. Ik geloof dat hij u naar Lourdes gestuurd heeft om mij te genezen. Hoewel mijn gezondheid verbeterd is, blijf ik ook de nieuwe pillen nemen die u mij liefdevol hebt toegestuurd. Ik ben u zeer erkentelijk, lieve Moeder, voor de dringende gebeden die u zo goed was voor mij tot de Heer te richten. Ik geloof dat zij reeds verhoord zijn, want ik voel meer dan ooit de drang deze wereld te verlaten. Ik ben geheel en al besloten en neern me voor binnenkort te vertrekken. O, lieve Moeder, hoe verlang ik ernaar die mooie dag te beleven, dat ik het geluk zal proeven in het Noviciaat te treden, want dat moet een hemel op aarde zijn. Ik vraag u daarom, lieve Moeder, uw dringende gebeden te verdubbelen voor dit doel. Van mijn kant beloof ik u dat mijn gebeden voor u niet in gebreke blijven. Ik bid voor u elke keer wanneer ik naar de grot ga, evenals voor al uw lieve zusters. Ik verenig mijn smeekbeden met de uwe om de genade te verkrijgen waarom u vraagt.
Ik stuur u een rozenkrans die het Heilige Graf van onze Heer Jezus Christus beroerd heeft. Hij is gezegend door onze Heilige Vader, de Paus, en ik heb ermee gebeden. Ik vraag u deze een keer voor mij te bidden. Wat zilver betreft, is hij niet veel waard, maar hij is niet minder kostbaar dan een die ik u in zilver met de post verstuurd zou hebben. Voor het overige denk ik dat u deze prefereert boven een andere.
Ik neem afscheid van u door u nogmaals te bedanken voor al uw goedheid voor mij. Ik zal die nooit vergeten. Ontvang, lieve Moeder, de respectvolle gevoelens van uw deemoedige dienares,
Bernadette Soubirous
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Verbondenheid
Een mens draagt niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn medemens en maatschappij, maar zijn persoonlijk levensproject wint aan kwaliteit naarmate hij zich aan die medemens en de ruimere gemeenschappen kan toevertrouwen. Iedere mens heeft recht op geven en ontvangen in relaties, ook een jonge mens in zijn relaties tot volwassenen. Het levensproject van een mens is immers steeds getekend door vroegere generaties. De wijze waarop men die invloed gebruikt, bepaalt in grote mate iemands persoonlijk levensproject.
16. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 14
De Vredesduif zal tot ons komen uit de hemel, met een wit kruis op haar hart, en het teken van de verzoening en een zwaard van vuur tot beweging brengen, welke de liefde vertegenwoordigt. Zij zal gezeten zijn op een massief gouden troon, die de Ark van Noach uitbeeldt, daar Zij het einde van de zondvloed van het slechte zal komen afkondigen. Daar komt Zij, onze Moeder De Kerk bereidt alles voor, voor de glorierijke komst van Maria. De Kerk zal voor Haar een erewacht worden om de engelen tegemoet te gaan. De triomfboog is klaar. Het uur is niet veraf!
Vertaling: Chris De Bodt
17-06-2010
17 juni 2010
17 juni 2010
1. Nieuws uit Medjugorje van Patty De Vos
Beste Chris,
Hoe gaat het met U. Goed hoop ik. Ik telefoneerde vandaag naar Medjugorje naar mijn hotelier. Hij zegde mij dat er verschrikkelijk veel volk aanwezig is in Medjugorje. Hij heeft gehoord van zijn vrienden dat Pater Jozo terug op zijn eiland Badja [nabij Dubrovnik] is. Vicka is ziek te bed en zal zeker niet voor het jeugdfestival aanwezig zijn. De komende dagen bel ik nog wel met iemand anders en laat je de nieuwtjes weten.
Dikke knuffel
Patty
2. De Waarschuwing [9/15]
Lees dit
U, die spreekt tegen de Kerk van Rome en alle kerken die er deel van uitmaken, uw aantal is veel groter dan u denkt, want waar Mijn Tegenwoordigheid is, is Mijn Kerk. U zult de gevolgen kennen van uw woorden, uw afwijzingen tegenover Mijn Kerken, die een geheel zijn van Mijn Koninklijke Woning.
U, die spreekt tegen mijn gewijde personen, u zult leren dat u, net zoals zij, leden bent van Mijn kerk en u zult alles zien wat u gedaan hebt tegen Mijn Mystiek Lichaam dat Ik ben, zij en u. Omdat u hen hebt willen verlagen tot uw niveau door hun menselijke fouten uitvoerig te beschrijven, zonder u er rekenschap van te geven dat u er deel van uitmaakt. U zult daaronder lijden, want u zult zien dat het Mystieke Lichaam bestaat uit mannen en vrouwen die hun leven gegeven hebben door God liefde te schenken. Deze mannen en vrouwen hebben alles verlaten om langs moeilijke wegen anderen hun hulp aan te bieden. Zij hebben de kinderen van God les gegeven zonder hun tijd af te wegen, zij hebben de kinderen van God verzorgd, zonder rekening te houden met hun eigen pijnen. Zij hebben de meest onfortuinlijken onbaatzuchtig geholpen.
3. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 35/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Aanmaning om "klaar te zijn" brengt de vraag naar voor wat hiermee wordt bedoeld
Maria maande ons in Haar boodschap van "Goede Vrijdag" aan "om klaar te zijn." Mirjana spreekt weinig over de geheimen, ook al heeft ze er in de beginperiode de meeste informatie over vrijgegeven. Zij heeft universitaire studies gedaan en is heel intelligent. Precies daarom wakkert dit het voorgevoel aan dat er "ernstige zaken" op komst zijn. Mirjana zou nooit lichtzinnig omgaan met woorden als "wees klaar," in het bijzonder als het aan niets is verbonden en helemaal apart staat aan het einde van de boodschap. En in vorige boodschappen verwees Maria dikwijls naar de "tekenen van de tijden." Neen, Mirjana is er de persoon niet naar om dubbelzinnigheden naar buiten te brengen.
De zienertjes van Garabandal en Medjugorje hebben ons gewaarschuwd dat de dingen zouden aanvangen op het moment dat alle geloof in God bijna helemaal zou verdwenen zijn. De kerk heeft de laatste vijftig jaar enorm veel gelovigen moeten inleveren. De recente onthullingen over het kindermisbruik, geven 95% van de media de gelegenheid om de Kerk nog meer af te maken, zelfs tot op het hoogste niveau. Er blijven maar enkele "echte gelovigen" meer over. Er zijn het groot aantal "verlichte" reacties op dergelijke persartikels van de ongelovigen, die het vuur nog meer aanwakkeren. Er zijn grote meningsverschillen binnen de kerk. Alleen al in de zaak Medjugorje is het, zoals het te Garabandal en Akita was voorspeld, Bisschop tegen Bisschop en Kardinaal tegen Kardinaal. Of het om in Pater Pétar Ljubicics woorden te zeggen: "God moet tussenkomen, hij moet satan stoppen. De wereld kan zo niet langer blijven doorgaan. Nog nooit is de maatschappij zo ziek geweest zoals nu. De dingen kunnen niet lang meer uitblijven." En ook de voorstanders van Medjugorje voelen dat alles wel eens heel vlug zou kunnen gaan. Er zal nog worden nagepraat over de "Goede Vrijdag" boodschap.
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 178]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus draagt Zijn Kruis naar Golgotha
Toen Pilatus Gabbatha verliet, volgde een deel van de soldaten hem. Zij stelden zich op vóór het paleis om vervolgens in de kruisstoet te stappen. Een klein deel bleef bij de veroordeelden. 28 gewapende Farizeeërs, onder wie de zes grimmigste vijanden van Jezus, die bij de gevangenneming op de Olijfberg waren geweest, kwamen naar het Forum gereden met de bedoeling de stoet te vergezellen. De beulen leidden Jezus tot het midden van de markt. Door de poort aan de westkant naderden verschillende slaven, die het kruishout droegen; zij wierpen het met veel lawaai vóór Jezus voeten. De twee dunne kruisarmen waren voorlopig aan de brede, zware stam vastgebonden; de spieën, het blokje voor de voeten en het verlengstuk werden gedragen door een aantal jonge beulsknechten, die ook nog andere dingen meebrachten.
Toen het kruis daar vóór Jezus lag, wierp Hij Zich op de knieën, sloeg Hij Zijn armen om het martelhout heen en kuste het driemaal, terwijl Hij stil een ontroerend gebed sprak, waar Hij Zijn hemelse Vader dankte voor het begin van de verlossing van de mensen. Zoals de heidense priesters een nieuw opgericht altaar omhelzen, zo omhelsde de Heer Zijn Kruis, het eeuwig altaar van het verzoenende, bloedige offer. De beulen trokken Jezus uit Zijn liggende houding omhoog. Geknield, moet hij de zware balk dan op Zijn rechterschouder tillen en hem met Zijn rechterarm omvatten; de weinige menselijke hulp die Hij kreeg, was hulp van woestelingen. Ik zag echter dat Onze Heer geholpen werd door engelen, die voor de anderen onzichtbaar bleven. Zonder die hulp uit de hemel had Hij zeker niet gekund het kruis op Zijn schouder te nemen, ook nu boog Hij nog door onder de last. Terwijl Jezus bad, traden enkele beulen naar de twee moordenaars toe, legden hun de losse dwarsbalken van de voor hen bestemde kruisen in de nek en bonden hun handen daaraan vast. Die dwarsbalken waren een beetje krom en werden bij de kruisiging aan het bovenste uiteinde van de stammen bevestigd. Slaven droegen deze stammen der veroordeelde moordenaars achterna.
Nu weerklonk het bazuinsignaal van Pilatus ruiterij, en één van de bereden Farizeeërs naderde de plaats waar Jezus knielde onder Zijn kruis, en sprak: "Het is uit en gedaan met alle mooie woorden, zorg dat wij van hèm verlost geraken; voorwaarts, voorwaarts!" Toen trokken zij Jezus helemaal overeind; de hele last van het kruis, die wij, naar Zijn heilige, eeuwig ware woorden, Hem ter navolging moeten dragen, rustte op Zijn schouder, en de hier ter wereld zo schandelijke, in de hemel zo zalig geroemde triomftocht van de koning der koningen nam een aanvang.
Aan het onderste uiteinde van de kruisstam had men twee touwen geknoopt, en twee van de beulsknechten hielden daarmee het kruis zwevende. Ver genoeg van Jezus af stonden de vier rakkers, die de touwen strak hielden, welke waren vastgemaakt aan de gordel, die men het laatst om Zijn middel had gelegd. Zijn mantel had men, samengerold, om Zijn bovenlijf gebonden ... Jezus herinnerde mij levendig aan Isaak, toen deze het hout voor zijn eigen slachtoffering naar de top van de berg ging dragen ... Door het bazuingeschal wou Pilatus te kennen geven, dat de kruisstoet zich in beweging moest zeggen, daar hijzelf met een schare soldaten wou uitrijden om een mogelijke opstand in de stad te voorkomen. Hij zat in volle wapenuitrusting te paard, omringd door zijn officieren en een troep ruiters, terwijl ongeveer driehonderd soldaten van het voetvolk, allemaal mannen uit het grensgebeid tussen Italië en Zwitserland, hem zouden volgen.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 178]
Preken
De plichten van de ouders
Ik zeg u dat ge ook over uw kinderen moet waken, als ge ze naar buiten stuurt. Want in uw afwezigheid halen ze allerlei kwaad uit dat hun door de duivel wordt ingegeven. Als ik goed durfde, zou ik u zeggen dat ze zich de helft van de dag vermaken met onbetamelijkheden en gruwelen. Ja, ik weet het wel: de meesten van hen beseffen niet wat ze doen. Maar gij, ouders, hebt hun dat besef bij te brengen. De duivel zal immers niet nalaten hun later in herinnering te roepen wat ze in hun kinderjaren hebben gedaan en zo zal hij er hen toe verleiden dat ze zich op rijpere leeftijd aan soortgelijke dingen bezondigen. Zijt ge er u wel van bewust, broeders, wat er uit uw achteloosheid of uw onwetendheid kan voortkomen? Luister en onthoud goed wat ik u zeg! Een groot deel van de kinderen die ge naar buiten stuurt, bedrijven heiligschennis, reeds bij de eerste Heilige Communie. Ze hebben van tevoren al schandelijke gewoonten aangenomen, die ze ofwel niet durven te biechten, ofwel niet uitgeroeid hebben. Wanneer een priester, die hen niet in het verderf wil storten, hen dan weigert, krijgt hij van de ouders verwijten te horen: "Die van mij zijn zeker niet goed ..."
Ga naar huis, tobbers, en pas voortaan beter op uw kinderen, dan zullen ze heus niet geweigerd worden. Ja, ik zeg u dat het grootste deel van uw kinderen hun zondig leven beginnen in de tijd waarin ze alleen naar buiten gestuurd worden.
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 178]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Wat het meisje betreft die kaarsvet had gestolen op het Kerkhof, merkte ik op dat u werd gevraagd om twee gezegende kaarsen te doen branden voor die ene kaars die werd gedoofd. Is dit een voorbeeld van wat "bijkomend herstel" wordt genoemd? Maria: Precies, ja.
Nicky: Eerder zei u dat kinderen nog steeds dicht bij God zijn en dit is, uiteraard, vanwege hun onschuld. Gebeurt het ook dat kinderen bijzondere genaden ontvangen omwille van hun goed gedrag dat hen is bijgebracht door het voorbeeld van hun ouders? Maria: O ja, en zelfs heel dikwijls. Ik weet van kinderen die elke dag naar de Mis wensten te gaan en kinderen die heel veel hielden van het horen van verhalen uit de Bijbel. Dit zijn bijzondere genaden. Sommige kunnen zelfs aanvankelijk als extreem worden beschouwd, maar de ouders mogen nooit tussenkomen bij zulke aangelegenheden en het contact tussen God en hun kinderen laten groeien, want dit ligt in Gods plan. Ik heb verhalen gehoord van kinderen die voor een langere periode op kiezel wensten te knielen en te bidden. De ouders zullen hiervoor echter lang moeten boeten wanneer ze zoiets willen tegenhouden. God spreekt heel duidelijk tot de kinderen omdat hun zielen, zoals men zou zeggen, veel zuiverder, helderder en onschuldiger zijn dan de onze.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 23]
Lucias moeder heeft twijfels
Dankzij Onze Goede Heer deed deze verschijning de wolken van voor mijn ziel wegdrijven en werd mijn innerlijke vrede hersteld. Mijn arme moeder werd meer en meer bezorgd toen ze het volk van alle kanten zag komen. "Deze arme mensen," zei ze, "zijn allen naar hier gekomen door uw bedrog, daar kunt u zeker van zijn en ik weet werkelijk wat ik moet doen om hen dit bedrog te doen inzien." Een arme man die opschepte en ons belachelijk maakte, ons beledigde en zelfs zo ver ging door ons te slaan, vroeg op een dag aan mijn moeder:
"Wel moeder, wat hebt u te zeggen over de visioenen van uw dochter?" "Ik weet het niet," antwoordde ze "Voor mij lijkt het erop dat ze doet alsof en de halve wereld op een dwaalspoor zet." "Zeg dat niet te hardop, want dit zou anderen op de gedachte kunnen brengen om haar te doden. Ik denk dat er hier mensen genoeg zijn die dit maar al te graag zouden doen." "O, daar geef ik allemaal niet om, zolang als ze haar maar kunnen dwingen om de waarheid op te biechten. Ikzelf zal altijd de waarheid vertellen, of dat nu tegen mijn kinderen is of tegen anderen, of zelfs tegen mijzelf."
En dit was waarlijk ook zo. Mijn moeder vertelde altijd de waarheid, zelfs tegen haarzelf. Wij, haar kinderen, kunnen getuigen van haar goede voorbeeld. Op een dag besloot ze om een nieuwe poging te doen om mij alles wat ik had gezegd, te doen herroepen. Ze had het besluit genomen om met mij de volgende dag opnieuw naar de pastorij te gaan. Daar moest ik opbiechten dat ik loog en vergiffenis moest vragen en elke daad van boete te doen die de Eerwaarde pastoor goed achtte of verlangde om mij op te leggen. Deze keer was haar aanval zo erg dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Op onze weg, toen wij langs het huis van mijn oom gingen, rende ik naar binnen om aan Jacinta, die zich nog steeds in haar bed bevond, te vertellen wat er gaande was. Daarop spoedde ik mij naar buiten en volgde ik mijn moeder.
In mijn relaas over Jacinta, heb ik Zijne Excellentie reeds verteld over haar rol en dat die van haar broer tijdens deze beproeving die de Heer ons had gezonden, en hoe zij baden terwijl ze op mij aan de bron wachtten, en zo verder. Op onze weg, spelde mijn moeder mij goed de les. Op een bepaald punt zei ik bevend tot haar: "Maar moeder, hoe kan ik zeggen dat ik dit alles niet heb gezien, als ik het wel heb gezien?" Mijn moeder werd stil. Toen we nabij de pastorij kwamen, zei mijn moeder: "Luister enkel naar mij! Wat ik wil is dat u de waarheid vertelt. Als u het zag, moet u het ook zo zeggen! Maar als u het niet zag, moet u toegeven dat u loog."
Zonder enig ander woord, bestegen we de trappen en ontving de goede priester ons in zijn studeerkamer, met, moet ik toegeven, de grootste genegenheid. Hij ondervroeg mij ernstig, maar heel hoffelijk en zocht zijn toevlucht tot diverse strategieën om mijzelf te doen tegenspreken of mij onsamenhangend te doen zijn in mijn verklaringen. Uiteindelijk liet hij ons gaan en trok hij zijn schouders op: "Ik weet niet wat ik hier allemaal moet uit opmaken."
Vertaling: Chris De Bodt
8. Manon des Sources [4/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 232]
Volgens Sandra L. Zimdars-Swartz, een professor die de situatie grondig bestudeerd heeft, nam Maximins gezicht een "onuitsprekelijke" uitdrukking aan en zei hij op lage toon, "Ach, het is iets goeds" toen Marquise de Moneteyard, de zus van de bisschop van Moulins hem vroeg of hij kon zeggen of het geheim goed of slecht was. Toen men hem verder ondervraagde of iemand ooit het geheim zou kennen, antwoordde jongen op cryptische wijze, "Ja, wanneer alle mensen zullen beoordeeld worden." Aanwijzingen dat de twee geheimen niet alleen op de zieners persoonlijk betrekking hadden, maar op iedereen, werden voor het eerst vastgesteld door een plaatselijke advocaat met de naam Armand Dumanoir, die de zieners kende en zei dat elk kind een geheim had gekregen "dat lijkt te bestaan uit de aankondiging van een grote gebeurtenis, goed voor sommigen, slecht voor anderen." Verdere pogingen om meer informatie los te krijgen faalden, doordat de zieners blijk gaven van een buitengewone vaardigheid om vragen met terughoudende, precieze en vastberaden antwoorden af te weren. Deze eenvoudige kinderen waren m.a.w. in staat om de slimste ondervragers te slim af te zijn.
Maar in 1851, vijf jaar na hun verschijning, kwam er een wijziging in de situatie. Een vertegenwoordiger van Bisschop Philibert de Bruillard van Grenoble, vroeg aan Maximin en Melanie of ze akkoord gingen om hun geheimen neer te schrijven en ze in een verzegelde omslag naar Paus Pius IX te sturen. Ondanks al die jaren van onwrikbare weigering, gingen ze allebei akkoord, wat een aanduiding was dat ze ondertussen bovennatuurlijke signalen hadden gekregen ... in het geval van Melanie mogelijkerwijze een verschijning ... die hen toelating gaven. Men bracht Maximin naar een school in Rondeau en daar schreef hij zijn geheim neer terwijl twee mannen, één met de naam Canon de Taxis, de andere een plaatselijke ingenieur, toekeken. Maximins geheim bestond uit zeven genummerde paragrafen. Op een bepaald moment vroeg men hem om het nog eens netjes over te schrijven. Toen hij dat deed, vroeg hij hoe het woord "paus" geschreven werd. Het geheim werd dan, zoals beloofd, verzegeld in een omslag.
De volgende dag was het de beurt aan Melanie. Ze twijfelde meer, weende zelfs, maar ging uiteindelijk zitten en schreef een geheim neer dat langer was dan dat van Maximin. Onder toezicht schreef ze gedurende een uur rustig en serieus door, zonder pauze, en vulde drie bladzijden. Zonder het na te lezen verzegelde ze haar geheim in een omslag en adresseerde die aan "Zijne Heiligheid Pius IX in Rome." Een paar uur later realiseerde ze zich dat ze zich vergist had door te schrijven dat er op één bepaalde datum twee gebeurtenissen zouden plaatsvinden, terwijl ze in feite op verschillende datums ging gebeuren. Dus ze vroeg om het geheim opnieuw te mogen neerschrijven, wat haar toegelaten werd. Ze deed het opnieuw op een rustige manier, en pauzeerde enkel om de betekenis van het woord "onfeilbaar," en de schrijfwijze van "Antichrist" en "bedorven" te vragen. Op haar verzoek werd het geheim nagelezen door Bisschop Bruillard, die tijdens het lezen in tranen uitbarstte. Het werd dan verzegeld, en beide geheimen werden naar Pius IX gebracht. Pius geloofde in Marias bemiddeling (hij geloofde dat ze hem ooit van epilepsie genezen had) en toonde grote emoties bij het lezen van de profetieën. Zijn lippen trokken samen en naar verluid werd zn gezicht strak. Toen hij gedaan had met lezen zei hij met ernstige stem, "Ik moet deze brieven opnieuw lezen wanneer ik ontspannen ben. Er zijn kastijdingen die Frankrijk bedreigen, maar Duitsland, Italië en heel Europa zijn schuldig en verdienen kastijdingen." Toen het Hoofd van de Missionarissen van O.L.V. van LaSalette meer informatie vroeg, antwoordde Pius, "Je wil dus de geheimen van LaSalette kennen? Wel, hier zijn ze: tenzij je berouwvol bent, zal je sterven."
De pauselijk gezant voor Parijs, Kardinaal Nicolo Fornari, was directer. "Ik ben doodsbang," zei hij, "voor deze voorspellingen; we hebben in onze godsdienst alles wat we nodig hebben voor de bekering van zondaars; en als de hemel zulke middelen gebruikt, moet het kwaad heel groot zijn."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 125]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Franciscanen in Taizé
Het jaar 1964 werd gekenmerkt door de vestiging van een franciscaanse fraterniteit in Taizé, een historische gebeurtenis dat meteen een voorsmaak was van de komst van katholieke Broeders in de Gemeenschap in 1969.
De banden tussen Taizé en de franciscanen dateerden van 1945. Sinds 1957 was pater Damien Grégoire provinciale overste van de franciscanen. Hij kende Taizé en zijn prior sinds een tiental jaren en was er biechtvader geworden. Na het begin van het concilie dat nieuwe perspectieven en mogelijkheden scheen te bieden had Broeder Roger meermalen bij pater Damien de mogelijkheid aangehaald dat franciscanen permanent in Taizé zouden verblijven, niet alleen om een blijvende priesteraanwezigheid voor de katholieke bezoekers te waarborgen, maar ook om zoveel mogelijk een zelfde gemeenschapsleven te delen met de Broeders van de Gemeenschap, een soort integratie met de onvermijdelijke begrenzingen.
Sommige Broeders van de Gemeenschap stonden weigerachtig tegenover dit project dat voor hen trok op een paard van Troje dat de Roomse Kerk ons stuurt. Maar de prior drukte zijn plan door. Van zijn kant was pater Damien bereid het experiment te wagen, maar niet zonder toestemming van zijn oversten. Een van de Broeders die in Taizé verbleef heeft getuigd van de vrees bij de Roomse overheid: "Een dergelijk experiment kent geen voorgaande in de Kerk. Het concilie heeft nog geen standpunt ingenomen over de oecumene. Onbevoegd zegt onze generale minister dat hij zich moet wenden tot de Congregatie van Religieuzen die, ook onbevoegd, zich moet wenden tot het Heilig Officie, de huidige Geloofszaken. En het zal kardinaal Ottaviani zelf zijn die in brief aan de bisschop van Autun (die ons later die brief las) de toelating toestond met duizend aanbevelingen van waakzaamheid. [...] Het licht staat op groen voor ons."
Op paaszondag 7 april 1964 vestigden de twee eerste Broeders franciscanen, paters Louis Coolen en Max de Wasseige, zich in Taizé. Later vervoegden andere hen: pater Thaddée Matura al vanaf oktober en in de volgende jaren Broeder Azzimonti vanaf 1967, pater Damien Grégoire een zijn ambt als provinciale overste in 1969 was volbracht. Nog andere die niet zo lang zouden blijven.
De Broeders franciscanen bewoonden een huis in het dorp. Iedere dag droegen ze de mis op in de crypte van de kerk van de Verzoening en namen in burger deel aan het onthaal van de bezoekers. s Morgens baden ze de Getijden in de kleine gebedsruimte in hun huis. s Middags en s avonds woonden ze, steeds in burger, het gebed van de Broeders bij. De inburgering in het gemeenschapsleven door Broeder Roger gewenst verliep geleidelijk: de Broeders franciscanen namen deel aan de werkzaamheden van de Gemeenschap (onder andere de keuken) en leidden werkgroepen tijdens de jeugdbijeenkomsten die steeds talrijker werden. Ze woonden de vieringen bij, ditmaal in pijkleed, te midden van de Broeders en namen deel, een heel symbool, aan de kleine raad die dagelijks de Broeders verzamelde rond de prior.
De franciscaanse aanwezigheid duurde slechts acht jaar en werd plots onderbroken na haar grenzen te hebben aangetoond. Maar die breuk was niet aan de prior van Taizé te wijten. Broeder Roger heeft tot op het laatste moment gedacht dat het getuigenis van eenvoud, armoede en liefde dat de franciscanen brachten nog beter kon opgenomen worden in de Gemeenschap die hij gesticht had.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 67]
Woordenboek: Letter D
Eleazar, zoon van Simon
Oorzaak van de opstand
De radicale anti-Romeinse ideologie van Eleazar ben Simon is het gevolg van een levenslange onderdrukking van Israël door de Romeinen. Sedert 63 voor Christus was er een uitbuiting over geheel Israël door de Romeinse garnizoenen, met zeer hoge belastingen, die de officiële quota van de Romeinse overheid overtroffen. De rest diende gewoon voor henzelf. De Romeinse procurators onderwierpen ook de Joodse Hogepriesters, door Romeinsgezinden aan te stellen. Eveneens werden de Joodse religieuzen praktijken ontheiligd door de Romeine heidense gebruiken. In 39 na Christus verklaarde de Romeinse keizer Caligula zichzelf "goddelijk" en beval zijn troepen om zijn naam op de Tempel van Jeruzalem aan te brengen. Toen de Joden dit weigerden, dreigde hij ermee om hun tempel te vernietigen, maar zijn plotselijke overlijden spaarde Jeruzalem van een eerste belegering. Maar de bedreiging van Caligula had wel tot gevolg dat vele gematigde Joden radicaler werden en toen de Romeinse last nog drukkender werd, stapten de priesters, die eerst nog samenspeelden met de Romeingezinde hogepriesters, over naar de partij van de Zeloten om zoveel mogelijk politieke en religieuze vrijheden te herwinnen en dit met alle mogelijke middelen. De Zeloten, gesticht door Judas de Galileër, begonnen aan een anti-Romeinse campagne in Galilea en Judea.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 83]
Het wonder van Faverney, Frankrijk [1608]
Nieuws over dit wonder verspreidde zich snel, en de dorpelingen en priesters uit de omgeving vulden al snel de hele kerk. De Kapucijnenbroeders van Vesoul snelden ook naar de kerk om de gebeurtenis te aanschouwen. Velen knielden in ontzag voor de hangende monstrans, maar ook waren er velen die sceptisch bleven en het wonder voor zichzelf wilde onderzoeken. De rest van de dag en de daaropvolgende nacht waren er geen regels gesteld en mochten alle belangstellenden vrij de plaats van het wonder betreden.
In de vroege ochtend van dinsdag, 27 mei, droegen de priesters uit de hele omgeving om buurten de mis op, zodat er constant een mis was terwijl het wonder plaatsvond. Rond tien uur in de ochtend, tijdens de consecratie van de Mis die Pater Nicolas Aubry, de zielenpriester van Menoux, opdroeg, zag de gemeenschap de monstrans verschuiven naar een verticale positie en de monstrans daalde langzaam af naar het altaar, dat vervangen was omdat het oorspronkelijk altijd was vernietigd door de vlammen. Het zweven van de monstrans duurde 33 uur.
Al op 31 mei werd door de aartsbisschop, Ferdinand de Rye, een onderzoek ingesteld. Vierenvijftig getuigenissen van kloosterlingen, priesters, boeren en dorpelingen. Twee maanden later, op 30 juli 1608, na de getuigenissen te hebben bestudeerd besloot de aartsbisschop in voorkeur voor het wonder.
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Haar liefde voor Jezus was groot, zo groot dat wanneer haar kameraden naar haar op zoek gingen, ze haar vaak in de kerk vonden, waar ze lange tijd bij het Heilig Sacrament verbleef.
Na een aantal lezingen in 1929 door Pater Anzuini van het Gezelschap van Jezus, begonnen Anita en haar kameraden in de parochie te werken voor het Apostolaat van het Gebed. Pater Anzuini was in Italië goed gekend als apostel van de devotie aan het Heilig Hart van Jezus, en als begeleider van zielen. Nadat hij Anitas biecht had afgenomen, zei hij: "Dit is geen gewone ziel ... maar een die reeds heel geavanceerd is van geest."
Anita werkte vooral graag voor de missies, en maakte kledingstukken voor de niet-Christelijke kinderen. Ze vroeg aan haar kameraden, de parochie, en het hele land ook geld voor de missies. Ze ontfermde zich ook over de armen die weinig of geen geld hadden om aan de priester te geven, na het doopsel van hun kinderen. Om hen niet in verlegenheid te brengen, zamelde ze geld in en gaf het aan zuster Felicita. De zuster vertelde: "Anita kwam bij mij en gaf me in alle stilte een klein geldbedrag. Ze deed al haar liefdadigheidswerken met zo veel nederigheid dat niemand haar liefdadigheid opmerkte."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 70]
Aan Moeder Augustine Ceyrac, overste van Hospitaal Figeac
Nevers, 3 September 1866
Lieve Moeder,
Ik ben blij u te kunnen schrijven hoe dankbaar ik ben voor de tabletten die u mij in uw goedheid hebt toegestuurd. Ik weet echt niet hoe u mijn grote erkentelijkheid te betuigen voor al het goede dat u mij schenkt. Ik geloof dat de goede God nog niet klaar is mij te beproeven, want sedert ik in Nevers ben, lijd ik alle dagen aan maagpijn en hoofdpijn, maar dat verhindert me niet tevreden en gelukkig te zijn in het Noviciaat, waar iedereen me vertroetelt.
Mijn lieve Moeder, ik reken op uw grote barmhartigheid en die van uw lieve Zusters om de Heer te danken voor de genade die hij onophoudelijk over me uitstort. Ik beloof hetzelfde te doen voor u en voor uw huis. Wees zo goed, mijn lieve Moeder, mijn groeten over te brengen aan uw zus. Ik beveel me bijzonder aan in haar gebeden opdat ik een ijverige novice zou worden.
Aanvaard, mijn lieve Moeder, de verzekering van mijn hoogachting waarmee ik de eer heb uw deemoedige en dankbare dienares te zijn,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Verantwoordelijkheid
Opvoeden is de jongere steunen om zich los te maken uit het isolement van een louter ik-gerichte ontwikkeling. Het is ruimte geven om verantwoordelijkheid te oefenen in zeer concrete situaties, aangepast aan de leeftijd en reeds verworven vaardigheden. Het is hem bewust maken van de verbanden waarin hij leeft en waarvan hij voor een stuk afhankelijk is. Het is hem ook bewust maken van het gegeven dat die verbanden levend gehouden moeten worden. Het is jongeren voorbereiden op hun rol in de kleinere en grotere maatschappij en hun situaties aanbieden waarin ze die verantwoordelijkheid kunnen beleven.
16. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 13
En zo zal Maria de verkozen der aarde inzamelen. Wat de zielen van de slechten betreft, zal een grote gebeurtenis hen afschrikken, maar ten goede van hen. Daarna zal Maria de hele maatschappij veranderen in goede korenaren. Alles zal goed worden. De farizeeërs zullen de laatsten zijn. De grote schurken zullen echter eerst komen. De joden, die Jezus Christus in zijn vernedering niet hebben willen erkennen, zullen Hem erkennen in de glorierijke komst van Maria. Niemand kent het zicht van de Voorzienigheid op ons, want ook al was de Heilige Augustinus één der grootste zondaars, nadien was hij één der grootste lichten voor de kerk. Vraag het aan de Verloren Zoon! U ziet dat de Verloren Zoon op weg is naar zijn veroordeling, omdat hij niet wil terugkeren tot zijn Vader om Hem vergiffenis te vragen! Ja, maar Maria zal hem opheffen: een moeder!
Vertaling: Chris De Bodt
16-06-2010
16 juni 2010
16 juni 2010
1. De Waarschuwing [8/15]
Lees dit
U zult voor al diegenen staan die door uw schuld geleden hebben zoals: uw wederhelft, kinderen, ouders, broers, zussen, dierbaren, vrienden, leraars, werkgevers en collega's, de geaborteerde kinderen, de actieve leden van de Kerk, de religieuzen, uw broers en zussen van alle rassen, talen, naties en religies. Ja, u zult uw schaamte voelen, want ik zal ze voor u brengen door mijn machtige tegenwoordigheid, daar ik ze allen in mij draag.
U zult kennis nemen van alle vijandigheid tegenover mij, de Liefde en uw naaste.
U zult tegenover de schade staan die u hebt aangericht tegen uw naaste, door uw slecht gedrag.
U, die het plezier verkoos boven de liefde tegenover uw naaste, zal ik laten zien hoeveel u dezen die voor u hebben gebeden, hebt doen lijden, terwijl u zichzelf hebt belachelijk gemaakt.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 34/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Overzicht van de laatste ontwikkelingen
Met dit overzicht wordt het meteen duidelijk dat alles erop wijst dat er tijdens de voorafgaande zomer gesprekken op het hoogste niveau hebben plaatsgevonden binnen het Vaticaan, met als hoofdrolspelers Paus Benedictus zelf, Kardinaal Christoph Schönborn, Kardinaal Camillo Ruini en het hoofd van de Congregatie voor de geloofsleer, de Amerikaanse Kardinaal William Levada, kardinaal van Long Beach, Californië, Verenigde Staten. Met zijn bezoek aan Medjugorje van 28 december 2009 tot 2 januari 2010, heeft Kardinaal Christoph Schönborn duidelijk te kennen gegeven dat het Vaticaan absoluut niet onder de indruk blijkt te zijn van de verklaringen van de Derde Onderzoekscommissie en allesbehalve achter de mening van Bisschop Ratko Peric staat. Maar er zit nog meer achter deze bijzonder snelle ontwikkeling van de zaken en dat wordt duidelijk in de boodschap die de Hemelse Moeder doorgeeft aan Mirjana Dragicevic op 2 april 2010:
"Lieve kinderen. Vandaag zegen Ik u op een bijzondere wijze en bid Ik voor u opdat u zou terugkeren op het juiste pad van Mijn Zoon, uw Redder, uw Verlosser, tot Hem die u het eeuwige leven schonk. Denk na over al het menselijke, over alles wat u verhindert om u op de weg te begeven naar Mijn Zoon, over de vergankelijkheid, de gebreken en de beperkingen, en denk dan aan Mijn Zoon, aan Zijn Goddelijke Oneindigheid. Veredel uw lichaam en vervolmaak uw ziel, door uw overgave en gebed. Wees klaar, Mijn kinderen. Dank u."
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 177]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Jezus tot de kruisdood veroordeeld
De twee moordenaars stonden rechts en links van Jezus. Hun handen waren geboeid en, zoals onze Heiland tijdens het geding, droegen ook zij een keten om de hals. Hun kleding bestond uit een lendendoek en een soort wambuis van slechte stof, open aan de zijden en zonder armen, zoals een scapulier. Hun hoofdbedekking, van stro gevlochten en met een dikke rand, leek op een valhoed voor kinderen. Zij waren vuil, vertoonden striemen en blaren van de hun eerder toegediende geselingen. Hij die zich later zou bekeren, was nu reeds stil en in zichzelf gekeerd: de andere, kwaad en brutaal, vloekte en schimpte met de beulen mee tegen Jezus die de beide gezellen aankeek vol liefde en vol verlangen naar hun heil, want hij offerde ook al Zijn lijden op tot hùn verlossing.
De beulen raapten nu hun werktuigen bijeen en alles werd in gereedheid gebracht voor de treurige, gruwzame tocht, waarop de minnende Heiland, de Man van Smarten, de zondelast van ons, ondankbaren, wou dragen tot het einde en tot boetedoening Zijn allerheiligste bloed vergieten wou uit de kelk van Zijn lichaam, dat door de slechtsten onder de mensen werd doorboord.
Na veel getwist waren Annas en Caïphas dan toch overeengekomen met Pilatus. Ze kregen een paar lange perkamentrollen, die afschriften van het vonnis bevatten en haastten zich naar de tempel. Het zou hun nauwelijks lukken om er ten gestelde tijd te verschijnen.
Hier namen de opperpriesters afscheid van het ware Paaslam en spoedden zich naar de tempel van steen om het zinnebeeldige lam te slachten en te eten. Zij lieten het échte Lam Gods, dat de vervulling was van het beeld, door schandelijke beulen naar het altaar der kruisen voeren. Zij lieten het reine, waarlijk verzoenende Offerlam Gods, dat zij zoveel mogelijk getracht hadden uiterlijk te bekladden, te bevuilen met wat hun gruwelijke snoodheid ook maar bedenken kon, in de handen van onreine, wreedaardige beulen en liepen naar de stenen tempel om er de gereinigde, gewassen en gezegende lammeren te offeren. Zij hadden alles, ook het geringste, in acht genomen, ten einde zichzelf uiterlijk niet te verontreinigen, en ondertussen hadden haat, nijd en spotzucht, die in hun binnenste overkookten, hen bezoedeld.
"Zijn bloed komt over onze kinderen!" Met deze woorden hadden zij de ceremonie volbracht, die erin bestaat dat de offerende zijn handen legt op het hoofd van het slachtoffer. Hier liepen de wegen naar het altaar der Wet en naar het altaar van de Genade uiteen. Pilatus echter, de trotse en twijfelende, voor God sidderende en de goden dienende van de wereldse heidenen, een slaaf van de dood, heersend in de tijd tot hij schandelijk in de eeuwige dood zou neerzinken, trok met zijn dienaren en wachten, tussen de twee wegen door, naar zijn paleis. En de bazuinblazer stapte voorop.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 177]
Preken
De plichten van de moeder
Ge moogt uw kinderen niet naast u laten slapen, voor ze twee jaar zijn. Doet ge het toch, dan bedrijft ge een zonde. De Kerk heeft dit voorschrift immers niet voor niets gegeven. Ge zult verplicht zijn om het in acht te nemen.
"Maar," zult ge mij tegenwerpen, "soms is het zo koud en vaak ben je ook te moe om ze nog in een ander bed te stoppen."
Dat zijn geen van alle redenen, broeders, die u in de ogen van God kunnen verontschuldigen. Trouwens, als ge gehuwd zijt, weet ge dat ge u hebt te houden aan de taak die aan de huwelijke staat is verbonden. Ja, broeders, tal van vaders en moeders zijn zo slecht op de hoogte van hun godsdienst en slaan zo weinig acht op hun plichten, dat ze kinderen van vijftien tot achttien jaar naast zich laten slapen en dikwijls zelfs jongens en meisjes bij elkaar leggen. O God, wat een onwetendheid heerst er onder zulke ouders! "Maar," zult ge zeggen, "we hebben niet genoeg bedden." Hebt ge geen bedden? Leg dan uw kinderen in een stoel of breng ze bij uw buren. O God, er gaan zoveel ouders en zoveel kinderen verloren in de hemel!
Maar ik kom nog eens op mijn onderwerp terug en ik zeg u dat ge God beledigt, telkens als ge uw kinderen naast u laat slapen, voor ze twee jaar zijn. Hoe dikwijls gebeurt het helaas niet dat een moeder haar kind s morgens dood terugvindt, verstikt? Ook onder u zijn er vele moeders aan wie dit ongeluk is overkomen! En mocht de goede God het u voor gespaard hebben, dan wil dat nog niet zeggen dat ge minder schuldig zijt: iedere keer als ge uw kind naast u laat slapen en ge t er gelukkig afbrengt, bedrijft ge even groot kwaad als wanneer ge het dood zou terugvinden. Maar ge geeft uw fout niet toe, ge weigert u te beteren. Laten we de dag des oordeels afwachten en ge zult noodgedwongen erkennen wat ge nu niet erkennen wilt.
Je hebt moeders die zo weinig godsdienstzin bezitten of die, als ge wilt, zo onwetend zijn, dat ze hun kinderen uitkleden om tegen een of andere buurvrouw te snoeven over hun gezond uiterlijk. Anderen laten hen bij het verschonen naakt op de tafel liggen voor het oog van iedereen. Neen, zelfs wanneer ge alleen zijt, moogt ge dit niet doen. Of hoeft ge soms geen eerbied te hebben voor de aanwezigheid van hun engelbewaarder? Hetzelfde geldt voor de ogenblikken waarop ge uw kinderen moet voeden. Mag een Christenmoeder haar borsten onbedekt laten? Ja, zelfs wanneer zij zich niet ontbloot heeft, behoort zij zich af te wenden van de anderen. Sommige vrouwen lopen de hele dag halfnaakt rond, onder het voorwendsel dat ze een kind te voeden hebben. Wat een onbeschaamdheid! Zou zelfs een heidin niet blozen bij zon gedrag? Eenieder die zich niet tot onreine blikken wil laten verleiden, is verplicht het gezelschap van zulke vrouwen te ontvluchten.
"Maar," zult ge ten antwoord geven, "we moeten onze kinderen toch voeden of verschonen, als ze huilen?" En ik zeg u: als ze huilen, moet ge alles doen wat ge kunt om ze te sussen, maar het is beter om ze een beetje te laten schreien dan de goede God te beledigen. Veel moeders geven helaas aanleiding tot onreine blikken, tot slechte gedachten, tot ongepaste aanrakingen! Zeg me, zijn dat Christenmoeders? Moet een Christenmoeder integendeel niet één en al terughoudendheid zijn? O God, welk vonnis zal hen te wachten staan? Anderen zijn zo wreed, dat ze hun kinderen s zomers de hele morgen halfnaakt aan hun lot overlaten. Zeg me, broeders, horen dergelijke mensen niet tussen de wilde dieren thuis? Waar zit uw godsdienst en uw plichtsgevoel? Helaas, de godsdienst ontbreekt u en uw plichten hebt ge blijkbaar nooit gekend! Dat bewijst uw gedrag iedere dag opnieuw. Arme kinderen, wat een ongeluk om aan zulke ouders toe te behoren!
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 177]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Wat nog, als er iets is, hebben de Arme Zielen gezegd over wat moet en niet moet gebeuren in de scholen? Maria: Ze hebben opgesomd dat seksuele opvoeding niet tot de taak van het onderwijs behoort. Het is een zaak van de ouders om hierover te praten van zodra het kind hier vragen over stelt. Het kind zou verder onder hun begeleiding en zorg moeten blijven omdat kinderen de blijvende liefde enkel van hun ouders leren. Opnieuw is er vandaag veel te veel macht verleend aan de wereldse onderwijzers die geen zaken hebben met opvoeding als het aankomt op geestelijke aangelegenheden, waarvan liefde en seks een groot gedeelte uitmaken. Onderwijzers moeten hun handen afhouden van de heiligheid van de familieband.
Op dit gebied brengt de televisie vandaag ook heel wat kwaad in de huiskamer. Het bestempelt de liefde als een of ander nuttig voorwerp om te consumeren en weg te gooien. Dit is een grote vertekening en aldus een grote zonde tegen de ware liefde, en daarom ook tegen God zelf!
Nicky: Zijn er zielen aan u verschenen, die toen ze hier op aarde waren, seksuele afwijkingen begingen? Maria: Ja, en ze lijden heel veel.
Nicky: Wat moeten ouders doen om het geweten van hun kinderen te vormen? Maria: Het goede voorbeeld geven is het belangrijkste. Maar ook door veel voor hen en met hen te bidden. Ook door hen vaak te zegenen. Ook dat is heel wat waard. En dan behoort een goede opvoeding vooraleer ze naar het lagere school gaan ook tot het belangrijkste. Jezus leerde ons de kinderen tot Hem te brengen en niet om de weg te versperren voor Hem.
Nicky: U zegt dat sommige kinderen uit het Vagevuur u hebben bezocht. Kunt u mij over twee of drie zulke gevallen vertellen? Maria: Een elfjarig meisje kwam mij bezoeken en vertelde mij dat ze een kaars had uitgedoofd op een kerkhof en een beetje van het kaarsvet had genomen om ermee te spelen. Zij wist dat ze dat niet mocht doen en moest daarvoor een tijdje in het Vagevuur verblijven. Ze vroeg mij om twee gezegende kaarsen te doen branden en alle andere dingen te doen die nodig waren om haar te bevrijden.
Dan kwam er een ander jong meisje naar mij toe omdat ze en haar tweelingzus poppen hadden gekregen met kaarten voor Kerstmis en hun moeder had hen gevraagd om er zorg voor te dragen. Het meisje dat tot mij kwam had als spoedig haar pop beschadigd en had deze, om niet te worden betrapt, in het geheim verwisseld met de pop van haar tweelingzus. Dit moest ze verder afregelen in het Vagevuur, maar uiteraard heb ik gebeden en haar op de weg geholpen.
Dan is er een andere geval, maar hier valt meer uit te leren dan dat er zich louter kinderen in het Vagevuur bevinden. Er leefden twee families juist naast elkaar. De ene familie was rijk, de andere eerder arm. Op een dag ging het kleine kind naar haar moeder en vertelde haar dat ze al haar mooie klederen en speelgoed wou weggeven aan het arme kind daarnaast. De moeder was klaarblijkelijk verward en vroeg haar kind waarom ze dat wou doen. Haar antwoord was dat ze niet altijd naar ginds kon gaan om met het andere kind te spelen. Hierop antwoordde de moeder dat het andere kind altijd bij hen kon komen om te spelen. "Neen, neen," drong het meisje aan, "Ik moet het doen, ik wil het doen." De ouders probeerden alles wat ze konden, maar niets kon het kind op andere gedachten brengen. Uiteindelijk gaven de ouders toe: "Goed, ga en doe maar, maar verwacht niet van ons dat we al deze mooie dingen opnieuw zullen kopen. Dat zullen we niet doen." "Geen probleem," zei het meisje en deed precies wat haar voornemen was te doen.
Twee dagen later rende ze uit de voordeur zonder te kijken en werd ze aangereden door een auto en overleed. De ouders kwamen in hun onmenselijk leed tot mij om te vragen waarom dit was gebeurd. Ik stemde ermee in om het aan de Arme Zielen te vragen en spoedig kreeg ik het volgende antwoord mee: "Hun lijden in het verliezen van hun meisje heeft gewaarborgd dat ze één van hun jongens niet zouden verliezen." Dit was dus een herstel voor iets was God zag komen. God is een heel liefdevolle God, want nu zullen beide kinderen spoedig bij Hem zijn en niet enkel één van hun kinderen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 21]
Aanmoedigingen van Jacinta en Francisco
De dertiende juli kwam dichterbij en ik had nog steeds twijfels of ik zou gaan. Ik dacht bij mijzelf: "Als het de duivel is, waarop zou ik dan gaan om hem te zien? Als ze me vragen waarom ik niet ga, zal ik zeggen dat ik bevreesd ben voor de verschijning en dat ik daarom niet meer terug ga naar de Cova de Ira." Mijn beslissing was genomen en ik was vastbesloten om er naar te handelen.
Op de avond van de twaalfde begonnen de mensen zich reeds te verzamelen, in afwachting van de gebeurtenissen van de daaropvolgende dag. Daarom riep ik Jacinta en Francisco en vertelde hen over mijn besluit. "Wij gaan," antwoorden zij, "De Dame heeft gezegd dat wij moeten gaan." Jacinta zou uit eigen beweging tot de Dame spreken en zij was zo ontsteld over mijn beslissing, dat zij begon te wenen. "Omdat u niet wil gaan!"
"Neen, ik wil niet gaan! Luister! Als de Dame naar mij vraagt, vertel haar dan dat ik niet ga omdat ik bevreesd ben dat het de duivel is." En zo liet ik hen achter en verborg mij om zo te vermijden om op alle vragen te moeten antwoorden van de mensen die ondertussen waren afgezakt. Mijn moeder dacht dat ik met de kinderen uit het dorp speelde, terwijl ik mij de hele tijd verborgen hield in de braamstuiken van onze buurman, dat aan de Arneiro grensde, een beetje oostwaarts van de bron die ik reeds zo dikwijls heb vermeld. Toen ik die avond thuiskwam, schold zij mij uit: "Wat een mooie schijnheilige bent u, wees daar maar zeker van. Al de tijd die er was voor de schapen te hoeden hebt u verspild om enkel maar te gaan spelen en wie weet wat meer u nog had te doen, want niemand kon u vinden!"
De volgende, wanneer het bijna tijd was om te vertrekken, voelde ik plots, gedreven door een vreemde kracht waar ik amper kon aan weerstaan, dat ik moest gaan. Ik stapte op, belde aan bij mijn nonkel om te zien om Jacinta nog steeds daar was. Ik vond haar in haar kamer, samen met haar broer Francisco, knielend en wenend naast het bed: "Gaat u dan niet?" vroeg ik. "Niet zonder u! Wij durven niet. Ga mee!" Ik antwoordde: "Ja, ik ga mee." Hun gezichten klaarden op van vreugde en samen gingen we op stap. Een massa volk bevond zich lang de weg, wachtend op ons, en enkel met veel hinder konden we uiteindelijk de plaats bereiken. Dit was de dag waarop Onze Lieve Vrouw ons het geheim zou onthullen. Hierna, zei Zij ons, om onze hangende hartstocht opnieuw op te flakkeren: "Offer uzelf op voor de zonden en zeg dikwijls tegen Jezus, vooral wanneer u een opoffering maakt: O Jezus, dit is uit liefde voor U, voor de bekering van de zondaars en tot eerherstel van de zonden tegen het Onbevlekte Hart van Maria."
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [3/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 232]
Over de hele wereld was er een grote versnelling aan verschijningen, inclusief Amerika, naarmate de mensheid (bedwelmd door nieuwe uitvindingen zoals de stoomboot en spoorwegen) nog dieper in het materialisme verwikkeld raakte. Er was de verbazingwekkende verschijning van Maria in een indianentent in Montana, waar een jonge Flathead indiaan haar zag zoals ze op de Wonderdadige Medaille staat (ze verscheen met een ster boven haar hoofd en een slang onder haar voeten en straalde in een ongelooflijk licht), terwijl twee kinderen in Frankrijk, Maximin Giraud en Melanie Mathieu haar wenend zagen zitten op een grote berg in de Franse Alpen, net boven LaSalette, waar ze op 19 september 1846 elk van de zieners een geheim toevertrouwde en waarschuwde dat de "grote hongersnood" op komst was.
Dat jaar werd niet alleen getroffen door schaarste in de oogst in Frankrijk, maar ook door de Ierse Grote Hongersnood, die tussen1840 en 1850 een miljoen levens eiste.
Maria waarschuwde dat kinderen onder de zeven jaar rillend in de armen van hun ouders zouden sterven, en inderdaad, de hongersnood werd vergezeld van terugkerende epidemieën van tyfus, dysenterie, en de pokken, waardoor kinderen stierven zoals ze voorspeld had. De ziektes herhaalden zich met wat een historicus noemde, "een bijna apocalyptische hevigheid."
Dat waren de gekende voorspellingen. Er waren er ook die niet gekend waren, geheimen op een niveau dat voorheen nog niet gemeld werd en waarvan voor het eerst aanwijzingen waren tijdens de week na de verschijning, toen Maximin ondervraagd werd door de pastoor van Corps. Op de vraag of Maria nog iets anders verteld had, antwoordde Maximin: "Ja, er is nog iets, maar de Heilige Maagd heeft me verboden het te verklappen." Men kwam te weten dat, nadat Maria een aantal zonden van de bevolking had opgesomd, inclusief het ijdele gebruik van Jezus Naam en het werken op zondagen, en nadat ze de hongersnood voorspeld had (evenals kleinere problemen met de oogst), ze elke ziener afzonderlijk had toegesproken. Hoewel Melanie haar lippen kon zien bewegen, kon ze niets horen van wat ze tegen Maximin zei en Maximin kon niets horen toen Maria het geheim aan Melanie toevertrouwde.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 124]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Tweede sessie
Eind september 1963 herneemt het tweede Vaticaans concilie zijn werkzaamheden in een tweede sessie van drie maanden. Broeder Roger en Max Thurian vervoegen opnieuw hun appartement op de Via del Plebiscito. Ook wonen ze weer dagelijks de zittingen van het concilie bij. De bisschop van Montauban noteert dat onder het vijftigtal niet katholieke waarnemers de Broeders van Taizé de best bekende zijn, veel meer dan de Franstalige bisschoppen. Ze zijn onder ons op hun gemak. Bij aankomst voor de mis zijn ze al in de Sacramentskapel, waar ze hun gebed voortzetten, witte vlekken tussen de bisschoppen. In de zijbeuken worden ze tegengehouden, geven commentaar op de laatste tussenkomst of maken afspraken.
Broeder Roger is blij met het weerzien van Dom Helder Camara die ook verheugd is. Op acht oktober noteert deze: "Een gesprek met hem is een verrukking. Hij verheugt zich diep bij de stemmingen over liturgie zoals vandaag. Maar hij is ook bedroefd als hij denkt aan de kleine groep (tussen twaalf en vijfentwintig stemmen) waarvan hij hoopt dat ze de bitterheid zullen vermijden. Zoals wij droomt ook hij van een hervorming binnen de Romeinse Curie, maar is bezorgd dat iemand door het puin van de Oude Curie zou verpletterd raken."
Tijdens een maaltijd die vele bisschoppen uit Brazilië, andere Zuid-Amerikaanse landen, Afrika en zelfs Italië bijeenbracht, werd er naar de prior van Taizé geluisterd als naar een orakel. Hij verheugde zich over de teksten van het schema rond de Kerk, dat toen ter sprake kwam, met het episcopaat als sacrament, de collegialiteit van de bisschoppen en de mogelijkheid om gehuwde mannen tot diaken te wijden als onderdelen. Hij zag in de twee eerste doctrinepunten de wil om de maximalistige opvatting van het pauselijk primaat te temperen en de opkomst van een decentralisatie in de Kerk. De hervormingen die de Kerk zelf onderneemt, zo legde hij uit, zouden wel eens kunnen zorgen dat de protestantse Hervorming overbodig wordt.
Wat later op 28 oktober werd Max Thurian uitgenodigd om de Franse bisschoppen toe te spreken in de kerk van Saint-Louis-des-Français. Hij zette voor hen de werkzaamheden uiteen van de commissie Geloof en Constitutie van de COE die in Montréal samenkwam en waaraan hij had deelgenomen. Een Franse bisschop verheugde zich dat er nieuwe wind blies: "[Max Thurian] tracht ons alles te tonen wat in de aangenomen teksten van de Commissie kan dienen, zelfs in de doctrine, om de christenen te verenigen. Ook daar was het aangrijpend te kunnen vaststellen wat enkele jaren terug ondenkbaar scheen: Franse bisschoppen die met religieuze aandacht luisteren naar een protestantse dominee en op vele vlakken zijn ideeën delen."
In de geest en in de teksten speelde het tweede Vaticaans concilie zich gedeeltelijk buiten de aula af. Een orthodoxe waarnemer, Mgr. Timiadis, getuigde hoe het appartement van de via del Plebiscito een van de vurige haarden [zeker niet de enige] was geweest van het zogenaamde paraconcilie: "Hoe kunnen we de vriendschappelijke avonden vergeten waarop de waarnemers door de prior van Taizé en Max Thurian in hun huis werden uitgenodigd om commentaar te geven bij het verloop van de conciliaire discussies om vrijuit en eerlijk onze mening te uiten? Waren daar aanwezig kardinaal Tisserand, de Canadese kardinaal Mgr. Roy, Charles Moeller, kardinaal Suenens, pater Yves Congar. Als waarnemers: Oscar Cullmann, Lukas Vischer, Nikos Nissiotis, Paul Evdokimov en vele andere. In een broederlijke sfeer werden opmerkingen geuit waarvan Paulus VI zeker kennis nam."
Het schema over de Maagd Maria, in de eerste sessie verworpen, lag weer op alle tongen. Op een losse vergadering in de Domus Mariae pleitte de prior van Taizé in het bijzijn van een tiental bisschoppen om het weg te laten: "Heel zacht verwees hij naar het schema over Onze Lieve Vrouw: om te vragen dat uit liefde voor Christus, uit liefde voor de eenheid en uit liefde voor de Heilige Maagd zelf we onze kinderlijke gretigheid zouden intomen. Ieder nieuw mariaal dogma geeft een schijnbaar gelijk aan de protestantse prediking die benadrukt dat de Romeinen Maria boven Christus plaatsen." Tenslotte vroeg Paulus VI dat Maria niet meer in een aparte tekst werd behandeld, maar in een hoofdstuk van dogmatische constitutie over de Kerk (Max Thurian werkte er aan mee door een modi). Maria kreeg de titel van Moeder van de Kerk zodat er geen nieuw dogma bijkwam.
Op 4 december liep de tweede sessie ten einde. s Anderdaags op de middag werd de prior van Taizé door Paulus VI ontvangen. Het was de eerste ontmoeting met hem sinds zijn verkiezing. Door jaarlijkse ontmoetingen onderhouden bleven hun relaties openhartig, meer door ongeduld getekend bij Broeder Roger, en door voorzichtigheid uiteindelijk vanwege Paulus VI.
Daags na die sessie publiceerde de dominee een bijdrage waarin hij erkende dat het concilie bij hem vele vragen opriep en zelfs een interne strijd: "ik stelde me vragen over het concilie, of de doelstelling van Johannes XXIII overgenomen door Paulus VI wel degelijk zou vervuld worden, of het concilie wel onderweg was naar het fundamentele ofwel verloren liep in bijkomstige discussies." Uiteindelijk dacht hij het doel te bereiken onder de volgende sessie: de universele boodschap voor de hedendaagse mens aanpassen en vertalen.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 66]
Woordenboek: Letter D
Eleazar, zoon van Simon
Vroege leven
De historische bewijsvorming rond Eleazar begint in 66 na Christus, toen hij de Beit-Horon, het twaalfde Romeinse legioen van Cestus Gallus versloeg. Er is echter weinig gekend over zijn vroege leven en hoe hij opklom tot de macht. Men kan echter uit de geopolitieke bewegingen het Israël van de eerste eeuw, afleiden dat hij opgroeide in Galilea, het centrum van de Zeloten. Voor de oorlog, werden de Zeloten gemeden door de Hogepriesters van Jeruzalem. De verdeeldheid tussen de diverse soorten aanhangers van het Judaïsme, beperkt hun werkgebied tot zijn geboorteplaats in Galilea. Toen de opstand uitbrak in 66 na Christus, vluchtten de Zeloten uit Galilea voor de Romeinse afslachtingen en zochten ze hun toevlucht in het laatste Joodse bolwerk: Jeruzalem. Daar Eleazar aan het hoofd stond van een groot Joods leger in de slag tegen Cestius legioen, was hij reeds opgeklommen tot een machtpositie binnen het priesterschap, voorafgaand aan zijn militair succes.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 82]
Het wonder van Faverney, Frankrijk [1608]
Het Eucharistische wonder dat plaatsvond in Faverney, in Frankrijk, ging niet over een Hostie die veranderde in vlees, ook niet over een Hostie die begon te bloeden, maar over een Hostie die de gave had om de zwaartekracht te weerstaan.
De abdij, in wiens kerk het wonder plaatsvond werd opgericht door de Heilige Goedele in de achtste eeuw. Het werd opgericht onder de richtlijnen van de Heilige Benedictus, en droeg de naam: Notre Dame de la Blanche, [Onze Lieve Vrouwe van het Wit], ter ere van een klein beeldje dat staat in de kapel aan de rechterkant van het priesterkoor. Oorspronkelijk werd de abdij gerund door nonnen, maar kloosterlingen namen de abdij over in 1132.
Het religieuze leven in de abdij in het begin van de 17e eeuw was niet zo vurig als men zou verwachten. De gemeenschap telde maar zes kloosterlingen en twee ingewijden. Om het geloof van de mensen op peil te houden, dat toen door de protestante invloeden werd verzwakt, hielden de kloosterlingen verschillende jaarlijks feesten, waaronder de aanbidding van het Hoogheilige Sacrament met de viering van Pinksteren en de maandag daarna. Ter voorbereiding van deze vieringen was er een rustaltaar voor een traliewerk in de buurt van het priesterkoor.
In 1608 kwamen er vele mensen bijeen op Eerste Pinksterdag. Met de avondval, toen de deuren van de kerk werden gesloten en de kloosterlingen zich klaarmaakten om naar bed te gaan, lieten ze twee olielampen branden naast het Hoogheilig Sacrament, welke op het altaar verbleef in een simpele monstrans.
De volgende dag, maandag 26 mei, toen de koster, Don Garnier, de deuren opende zag hij de hele kerk gevuld met rook en vlammen die langs de zijden van het altaar omhoog kropen. Hij rende naar het klooster om de kloosterlingen te wekken. Onmiddellijk probeerden ze de kerk te redden. Terwijl de vlammen werden geblust merkte een jonge ingewijde, hij was pas 15 jaar, dat de monstrans zweefde in de lucht, lichtelijk hangend in de richting van het traliewerk aan de achterkant van het altaar.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Eén van de nonnen die Anita onderwees, schreef dat ze "een voorbeeld van heel wat mooie deugden was. Ze was leerzaam en gehoorzaam aan de leraressen. Ze was vriendelijk, barmhartig, stil, behulpzaam voor haar trage medeleerlingen en men zag haar vaak bidden."
Een andere non, Zuster Felicita, het hoofd van de school, vertelde dat Anita stil was en onopgemerkt, en dat ze de vijf punten van schilderen en borduren leerde en er een grote aanleg voor had. "Ze verspilde nooit haar tijd, maar werkte hard en hielp haar medeleerlingen en aarzelde niet om problemen van anderen op zich te nemen om de anderen straffen te besparen."
De zusters merkten keer op keer haar deugdzaamheid op. Eén van haar leraressen gaf een voorbeeld van toen het hard regende aan het einde van de schooldag. Anita had geen paraplu, dus wilde zuster Felicita er haar één lenen. Het was een paraplu voor een volwassen man, geen stijlvolle paraplu voor een jong meisje. Anita deed haar best om het aanbod af te slaan, maar toen de zuster zei dat ze hem moest nemen, gehoorzaamde Anita en nam de paraplu met een glimlach en dankwoordje aan.
Er was ook een voorval met haar dagelijkse ontvangst van de Heilige Communie. Toen de eucharistische vasten op middernacht begon en duurde tot het tijdstip van de ontvangst, at Anita geen ontbijt en ging ze onmiddellijk na de Mis naar school. Vermits ze te laat op school zou zijn als ze eerst naar huis ging ontbijten, verkoos ze te blijven vasten, in navolging van Onze Heer die vaak maaltijden oversloeg tijdens Zijn publieke ambt. Toen haar moeder vaststelde dat ze geen ontbijt at, bereidde ze er elke dag één voor haar, en pakte het in zodat Anita kon eten voordat de lessen begonnen. Men zag dikwijls dat ze haar ontbijt weggaf aan de eerste de beste arme die ze op straat tegenkwam.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 69]
Aan Moeder Alexandrine Roques, overste van het hospitium te Lourdes
Nevers, 3 april 1872 J.M.J.
Lieve Moeder,
Ik begin mijn brief met u te informeren over onze dierbare en vereerde Moeder-Overste, die nu al drie maanden aan haar ziekbed is gekluisterd. De communiteit is, zoals u zich kunt voorstellen, bijzonder bedroefd. Wij hebben de maand van de Heilige Jozef aangewend om genezing voor haar te vragen. Wij hebben ongetwijfeld niet goed gebeden, omdat mijn geliefde Moeder niet genezen is. Het gaat wel iets beter, maar niet veel. Bid de Heilige Maagd om deze genade te verlenen als het tot meerdere glorie van haar goddelijke Zoon strekt. Eigenlijk wil ik de Heilige Jozef, die ik zeer liefheb, geen verdriet doen, maar in de hemel wordt niemand kwaad. Ik wacht vol ongeduld op juffrouw Leontine, ze komt binnenkort toch? Wat heeft men in mijn land toch veel tijd nodig om een beslissing te nemen. Veroorloof mij, mijn lieve Moeder, u een goed Hallelujah te wensen, evenals alle lieve Zusters. Wij zouden veeleer moeten treuren dan ons verblijden over ons arme Frankrijk. Dit is zo verhard en blind dat het een belediging is voor Onze-Lieve-Heer. Laten we veel bidden voor deze arme zondaars dat zij zich mogen bekeren. Per slot van rekening zijn het onze broeders. Laten we Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd vragen of zij deze wolven willen veranderen in schapen.
Vergeet mijn lichaam. Dat gaat wel. Maar bid veel voor mijn arme ziel. Betuig, alstublieft, mijn nederige en respectvolle complimenten aan mijnheer Pastoor. Vraag hem om een kleine gedachte in zijn dringende gebeden voor een van zijn lammetjes.
Aanvaard, mijn lieve Moeder, evenals alle lieve Zusters, mijn gevoelens van respect waarmee ik uw dankbare dienares ben,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Het uitschrijven van algemene opvoedingsdoelen is steeds een hachelijke onderneming, maar ze zijn nodig willen we het erfgoed van Don Bosco levend houden en vertalen naar deze tijd. In de lijn van Don Bosco's oratorio heeft een salesiaanse opvoedingsstijl vier hoofddoelen van ontwikkeling voor ogen: de groei in vrijheid, verantwoordelijkheid, verbondenheid en zingeving.
Opvoeden is de jongere bijstaan bij zijn zoektocht naar vrijheid en zelfstandigheid. Het is hem helpen zich vrij te maken van eenzijdigheid en beperktheid. Het is hem helpen zich te verlossen van angst en vervreemding. Zich integreren in de maatschappij, maar er zich tegelijkertijd kritisch tegenover opstellen, is de opgave. Men kan dit een kritische socialisatie noemen en dat hoort het ook te worden, binnen de concrete situatie waarin de jongere zich bevindt en waarin de opvoeding plaatsheeft.
15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 12
Maar, de Onbevlekte Maagd Maria wil ons absoluut gezuiverd zien, opdat onze werken puur zouden worden. Als de boosaardigen hun kinderen zullen weggerukt zien in de glorie van Maria, zullen zij hun kinderen met Haar laten meegaan en door Maria zullen ze tot God stijgen. En zo zal de Heer in zijn glorie zelfs de slechten optrekken. Ziet u dit veld, waar er tussen de slechte planten allerlei soorten verrotte granen staan, met ook enkele mooie korenaren: dat is de maatschappij die aangetast is door het kwaad. Wat ermee te doen? Men mag de mooie zielen niet laten verloren gaan. De mooie zielen zijn de mooie korenaren.
Vertaling: Chris De Bodt
15-06-2010
15 juni 2010
15 juni 2010
1. De Waarschuwing [7/15]
Lees dit
Uw nalatigheid in de liefde voor uw naaste, dat de oorzaak was van uw lijden, u zult ze zien.
Weet dat u hebt bijgedragen in laagheden zoals het racisme, het atheïsme, uitsluitingen, gebrek aan medelijden, opstandigheden, meineed, samenzweringen: al dit zijn redenen om u liever te verbergen om niet te moeten zien dat u tekort geschoten hebt in uw liefde voor uw naaste.
Uw koude blikken, hoogmoedige, kleingeestige, snobistische, hatelijke blikken en andere, u zult ze tegenkomen.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 33/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Overzicht van de laatste ontwikkelingen
Sedert december 2009 is er heel wat beweging geweest in Medjugorje. Er was het bezoek van Kardinaal Christoph Schönborn en daarna waren er de nieuwsfeiten rond de nieuwe Commissie. Daarom volgt er dit korte overzicht.
13.12.2009: Officieus wordt het geweten dat kardinaal Christoph Schönborn een bezoek zal brengen aan Medjugorje van 28 december 2009 tot 2 januari 2010. Sedert eind de jaren tachtig is Schönborn een grote voorstander van Medjugorje. In 1989 vertelde hij aan Jozef Ratzinger, toen nog Voorzitter van de Congregatie voor de Geloofsleer: "Als Medjugorje wordt gesloten, mogen we meteen ook ons seminarie opdoeken, omdat de meeste seminaristen hun roeping hebben gekregen door Medjugorje." Ratzinger antwoordde hierop: "Medjugorje sluiten, daar is geen sprake van!"
28.12.2009: Kardinaal Christoph Schönborn komt aan te Medjugorje.
29.12.2009: Kardinaal Schönborn houdt een eerste toespraak in de Kerk over de Goddelijke Barmhartigheid en omschrijft Medjugorje als een "Supermacht van Genade."
30.12.2009: De kardinaal ontmoet de zieners die zich in Medjugorje bevinden en verkent, samen met Marija Pavlovic, de Podbrdo.
01.01.2010: Kardinaal Schönborn is hoofdcelebrant van de Middernachtmis op Nieuwsjaarsnacht.
02.01.2010: De kardinaal keert terug naar Wenen.
05.01.2010: Kardinaal Schönborn geeft interviews weg aan de Oostenrijkse Media met een resumé over zijn bezoek aan Medjugorje.
08.01.2010: De kardinaal zegt dat hij later zeker nog terugkeert naar Medjugorje.
10.01.2010: Kardinaal Schönborn spreekt op de Oostenrijkse TV over de reactie van Bisschop Peric over zijn bezoek aan Medjugorje.
15.01.2010: De kardinaal heeft een privé-ontmoeting met Paus Benedictus XVI.
15.01.2010: Kardinaal Schönborn dient Bisschop Peric schriftelijk van antwoord.
18.01.2010: Samen met Kardinaal Ersilio Tonini spreekt Kardinaal Schönborn op de Italiaanse televisie.
19.01.2010: De bisschop van Mostar, Ratko Peric wenst het openlijk debat te sluiten over zijn uitval naar Kardinaal Schönborn.
22.01.2010: Christoph Schönborn spreekt met kath.net. over het rapport van de voormalige Commissie.
23.01.2010: Kardinaal Bertone wijdt een nieuwe en vijfde Bisschop, Pétar Rajic, voor Bosnië en Herzegovina in.
22.02.2010: Het Pauselijke vastengebed bevat de woorden: "Dat de Heilige Maagd Maria ons, geleid door de Heilige Geest, mag helpen tijdens deze tijden van genade en van vreugde en vruchten ..."
06.03.2010: De eerste officieuze berichten komen door dat de Heilige Stoel een nieuwe Commissie, op internationaal niveau, zal samenstellen zijn rond Medjugorje. In feite komt dit neer op een hevige berisping voor Ratko Peric, dat deze zijn werk allerminst goed gedaan heeft.
09.03.2010: De Kroatische pers rapporteert de mogelijkheid van de oprichting van een nieuw Bisdom voor Medjugorje.
13.03.2010: De Paus heeft een ontmoeting met de Kroatische eerste minister Jadranka Kosor. Er wordt onder meer gesproken over de Katholieke situatie in Bosnië-Herzegovina.
17.03.2010: De Vaticaanse pers maakt officieel de oprichting van een nieuwe Internationale Commissie openbaar, die het Medjugorje fenomeen zal onderzoeken. De Commissie zal worden voorgezeten door Kardinaal Camillo Ruini.
18.03.2010: De voormalige parochiepriester van Medjugorje, Pater Ivan Cesar, zegt niet verrast te zijn door het bericht over de nieuwe Commissie.
19.03.2007: De eerste namen van de Commissieleden worden "officieus" bekendgemaakt.
20.03.2007: De Pauselijke Nuntius in Bosnië en Herzegovina, Aartsbisschop Allessandro D'Errico, geeft verder informatie over de motivering van de Paus voor de oprichting van de nieuwe Commissie. Deze verklaring wordt uitgezonden door Radio Mir Medjjugorje. Duidelijk wordt dat de Paus steeds altijd heel geïnteresseerd bleek in de verschijningen en dikwijls de positieve invloed er van heeft aangehaald.
20.03.2010: De Italiaanse verslaggever over het Vaticaan, rapporteert nu in de zaterdagse uitgave van de krant "Il Giornale," een Italiaanse krant, over de nieuwe mogelijkheid van de oprichting van een bisdom dat Medjugorje onafhankelijk zou maken van het bisdom van Mostar, dat geleid wordt door Bisschop Ratko Peric. Tornielli schreef dat de beslissing om een nieuw bisdom op te richten, met als mogelijke zetel Makarska, in september jongstleden bijna was genomen, maar in laatste instantie werd afgewezen door het protest van Bisschop Peric. Het nieuwe bisdom zou gevormd worden uit gebieden die momenteel vallen onder de bisdommen van Dubrovnik, Mostar en Split.
24.03.2010: Start van de eerste driedaagse zitting in Rome van de Internationale Commissie.
29.03.2010: Officieus worden nu de namen vrijgegeven van 17 Commissieleden.
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 176]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Jezus tot de kruisdood veroordeeld
Toen het doodvonnis was uitgesproken en het schrijven begon, alsook het geruzie tussen Pilatus en de opperpriesters, werd Jezus prijsgegeven aan de beulen. Voordien hadden zij zich, uit respect voor het gerecht, een beetje ingehouden, maar nu handelden die verschrikkelijke mensen met Jezus gewoon als met een prooi. Men bracht de kledij die men Onze Heer, bij de bespotting vóór Caïphas, van het lichaam had gerukt. Zij waren terzijde gelegd en ik geloof dat meevoelende mensen ze gewassen hadden want ze waren nu opnieuw rein.
Ik geloof ook dat het de gewoonte was bij de Romeinen om, aan diegenen die zouden worden terechtgesteld, hun kledij terug te geven. De schandelijke beulen ontnamen Jezus de spotmantel die nog een weinig zijn naaktheid bedekte en bonden dan Zijn handen los om Hem te kunnen aankleden. Zij trokken de rode, wollen mantel zo ruw van hem af dat vele van zijn wonden opengingen. De Heer legde zelf, rillend en bevend, de doek om zijn lenden, en het wollen scapulier wierpen de beulen Hem om de hals. Daar zij de bruine, naadloze rok, die Maria voor Hem gemaakt had, niet over de brede doornenkroon konden krijgen, rukten zij die kroon van Zijn Hoofd en al de wonden, door de doornen teweeggebracht, begonnen opnieuw te bloeden en onuitsprekelijk pijn te doen.
Nadat zij de rok over Zijn gemartelde leden hadden getrokken, deden zij Hem ook Zijn breed witwollen kleed aan, Zijn gordel en zijn mantel. Tenslotte snoerden zij om Zijn middel nog een gordel, waar de touwen waren aan vastgeknoopt, die zij onder het gaan in de handen hielden. Dit alles gebeurde met ontzettende ruwheid, terwijl zij de Heer voortdurend schopten en sloegen.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 176]
Preken
De plichten van de vrouw en haar zwangerschap
Ik zal u alles zo eenvoudig mogelijk proberen uit te leggen, opdat ge uw plichten goed begrijpen en goed vervullen zult. Ik zeg u:
Dat een vrouw, van zodra ze zwanger wordt, een gebed moet bidden of een aalmoes geven. Beter nog is het, als zij dat kan, een heilige mis te laten opdragen om de bescherming af te smeken van de allerheiligste Maagd en om van God te verkrijgen dat het arme kind niet zal sterven, alvorens het Heilig Doopsel ontvangen te hebben. Als een toekomstige moeder werkelijk godsdienstzin heeft, zal zij tot zichzelf zeggen: "Had ik toch het geluk mijn kind te zien opgroeien tot een heilige! Moge ik het heel de eeuwigheid aan mijn zijde hebben en het de lof van de goede God horen zingen! Wat een vreugde zou dat zijn voor mij!"
Maar neen, broeders, zulke gedachten koestert een vrouw in haar zwangerschap niet. Haar gezegende staat is voor haar eerder een bron van ergernis en verdriet. Misschien denkt ge er zelfs aan om de vrucht van haar schoot te vernietigen. O, mijn God, hoe kan een Christenvrouw tot zon misdaad komen? En toch, op de dag des oordeels zullen we zien dat tal van moeders de gedachte aan een moord in zich hebben gedragen.
Ik zeg u dat een zwangere vrouw die haar kind wil redden voor de hemel, twee dingen moet vermijden: ten eerste, zware lasten dragen en de armen opheffen om iets op te pakken, want daardoor kan het kind een letstel krijgen en sterven. Het tweede ding dat zij moet vermijden, is het innemen van geneesmiddelen die een verkeerde invloed uit kunnen oefenen op het kind, terwijl zij zich ook niet mag laten meeslepen door een driftbui, ten gevolge waarvan het nieuwe leven in haar schoot verstikt zou kunnen worden. De echtgenoot moet veel dingen laten en veel dingen doen, die hij anders niet zou laten of doen.
Als hij het niet wil doen omwille van de moeder, laat hij het dan doen omwille van het kind. De genade van het Heilig Doopsel staat immers op het spel en deze te verliezen zou het grootste van alle ongelukken zijn!
Zodra een vrouw haar weeën voelt naderen, moet zij haar biecht spreken, en wel om verschillende redenen. Ten eerste omdat veel vrouwen in het kraambed sterven en zij dus in staat van genade dient te zijn, wil zij zich verzekeren van haar eeuwige zaligheid. Ten tweede, omdat de smarten en pijnen die zij te verduren heeft, geen verdiensten voor de hemel af zullen werpen, zolang zij in staat van doodzonde verkeert. Ten derde opdat zij de zegen die zij de goede God over haar kind afsmeekt, ook werkelijk zal verkrijgen. Een moeder moet ook in haar kraambed zoveel mogelijk haar schaamtegevoel en haar bescheidenheid trachten te bewaren en nooit uit het oog verliezen dat zij zich in de tegenwoordigheid van de goede God en in het gezelschap van haar engelbewaarder bevindt. Zij mag op onthoudingsdagen, zonder verlof, geen vlees gebruiken, want daardoor roept zij enkel onheil af over zichzelf en over haar kind.
Binnen 24 uur tenslotte zal zij haar kind laten dopen.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 176]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Wat is uw antwoord op de welbedoelende Christelijke ouders die zeggen dat hun kinderen de toelating moet worden verleend om zelf hun godsdienst te kiezen, omdat dit hun recht is wanneer ze opgroeien? Maria: Deze laten eenvoudigweg satan toe om hen in een goddeloze maatschappij weg te leiden van de absolute waarheid over onze liefdevolle God. Welke liefdevolle ouder kan zijn kind laten kiezen tussen voedsel dat ondersteunt en geneest en voedsel dat langzaam iemand kan verzwakken, vergiftigen en zelfs doden? Welke ouder kan bij volle kennis zijn kind zonder liefde en warmte laten vertrekken? Ouders die dit zeggen en doen hebben nooit of nooit gebeden en hun eigen goedheid gevoed en in combinatie met deze, wordt God vergeten en wordt Hij dus heel erg gekwetst wanneer dit gebeurt.
Nicky: U hebt reeds gezegd dat er zich kinderen in het Vagevuur bevinden. Zijn deze ook reeds aan u verschenen? Maria: Ja, er zijn ook reeds kinderen aan mij verschenen. Zelfs kinderen tot de leeftijd van vier jaar. Weet u, kinderen hebben een heel scherper geweten dat de meeste volwassenen. Van zodra het kind het verschil kent tussen slecht en goed, draagt het de verantwoordelijkheid ervoor. Dikwijls wordt onderwezen dat de scheidingslijn de leeftijd van het logisch nadenken is en dit is een heel sterke fout vanwege de verantwoordelijke volwassen in de omgeving van het kind. Ik ken het geval van een kind iets van ouder dan vier jaar dat aandrong op het biechten van een zonde. En het was heel duidelijk wat het had misdaan.
Nicky: U blijkt ook een bijzondere liefde en zorg te hebben voor de kinderen van vandaag. Ik zeg dit omdat ik heb gehoord dat u de kleine kinderen hier in het dorp onderwijst. Maria: Ja, ik heb vele kinderen rond mij, nu reeds voor een hele lange tijd en ik leer hen de Catechismus.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 20]
Aanmoedigingen van Jacinta en Francisco
Hoezeer deze insinuatie mij deed lijden, weet enkel God, want enkel Hij kan in het binnenste van het hart kijken. Ik begon te twijfelen dat deze verkondigingen eventueel van de duivel zouden komen, die misschien op deze wijze mijn ziel wou doen verloren gaan. Toen ik de mensen hoorde zeggen dat de duivel altijd onenigheid en verwarring zaait, begon ik waarachtig te twijfelen, daar dat de sfeer in ons huis niet meer dezelfde was, want de vreugde en de vrede was verdwenen, sinds deze dingen begonnen. Welke smart voelde ik! Ik maakte mijn twijfels bekend aan mijn neefje en nichtje. "Neen, het is de duivel niet!" antwoordde Jacinta, "helemaal niet! Er wordt gezegd dat de duivel heel lelijk is en dat hij zich onder de grond bevindt, in de hel. Maar die dame is zo mooi, en we zagen haar opstijgen naar de Hemel!"
Onze Heer maakte hiervan gebruik om mijn twijfels die ik had wat te verminderen. Maar tijdens de loop van de maand verloor ik al mijn enthousiasme om opofferingen en daden van versterving te doen, zodanig zelfs dat ik mijzelf begon af te vragen of het niet beter was om te zeggen dat ik gelogen had, zodat aan alles een einde zou komen. "Doe dat niet!" schreeuwden Jacinta en Francisco het uit. "Ziet u dan niet dat u nu juist een leugen gaat vertellen, en is liegen dan geen zonde?" In deze gemoedstelling kreeg ik bovenop een droom die enkel de duisternis in mijn geest nog deed toenemen. Ik zag de duivel lachen omdat hij mij voor de gek gehouden had, terwijl hij probeerde om mij in de hel te trekken. Terwijl ik mijzelf in zijn klauwen zag, begon ik zo hardop te schreeuwen en op Onze Lieve Vrouw te roepen om hulp, dat ik mijn moeder had wakker gemaakt. Zij was ontdaan en vroeg mij wat er gaande was. Ik kan mij niet meer herinneren wat ik haar antwoordde, maar ik herinner mij wel nog dat ik verlamd was door de angst en dat ik die nacht niet meer kon slapen. Deze droom had mijn ziel bedekt met wolken van angst en lijden. Mijn enige troost was mij terug te trekken en mijn hart te laten uitwenen. Zelfs het gezelschap van mijn neefje en nichtje werd mij een last en daarom begon ik mij ook voor hen te verbergen. De arme kinderen! Ze zochten mij, schreeuwden mijn naam uit en kregen geen antwoord, terwijl ik de hele tijd daar was, dicht in hun baijheid verborgen in een hoek, waar ze nooit zouden gaan zoeken.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [2/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 231]
Ratisbonne had moeite om nog meer te vertellen, maar hij zei wel dat toen hij zn ogen naar het gezicht van de Maagd wou wenden, hij niet hoger kon kijken dan haar handen. "Er zijn geen woorden om uit te drukken hoeveel genade en vrijgevigheid ik in die handen kon zien," zei hij, en voegde er aan toe dat hij op dat moment de waarheid van het traditionele Christendom begreep en aanvaardde. Kort daarna liet hij zich dopen en gaf hij zn leven als rijke zakenman op om een Jezuïetenpriester te worden. Zijn bekering was zo indrukwekkend dat het door een kerkelijk tribunaal onderzocht werd, dat de volmaakte en plotse bekering bestempelde als "een waar en buitengewoon mirakel."
Zon goede resultaten bevestigden de authenticiteit van Cathérines verschijningen, maar er blijven toch nog mysteries rond hangen. We weten niet of de Heilige Moeder geheimen toevertrouwde aan Cathérine. Het is bijna zeker van wel. De reden van haar verschijningen in de negentiende en twintigste eeuwen bevatten dikwijls vertrouwelijke boodschappen over het persoonlijke leven van de ziener, de toestand van de Kerk, of de wereld. Sommige geheimen gingen over alle drie. Cathérine moet op zn minst een persoonlijk geheim over haar eigen dood gekregen hebben, want ze wist wanneer hij zou komen.
Marias belangrijkste geheimen, de geheimen van het leven op aarde, gingen over het praktiseren van het geloof, nederigheid, en liefde, maar er waren altijd verborgen betekenissen aan Marias verschijningen, en de boodschap was dikwijls tijdsgebonden. Het geheim zat hem in de timing en de plaats. Cathérines verschijningen gebeurden toen Charles Darwin onderzoek deed voor zn evolutietheorie en terwijl de werken van Hegel alles in gereedheid brachten voor Karl Marx. Enkel zij die niet wisten hoe de hemel werkt, zouden zulke gebeurtenissen als toeval beschouwen.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 123]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Verhoudingen met de orthodoxen
De Gemeenschap stond er ook op goede relaties te onderhouden met de orthodoxen. Op 21 december 1962, na de eerste sessie van het concilie, had Mgr. Nikodim, gelast met de externe relaties aan het patriarchaat in Moskou, een bezoek gebracht tijdens zijn reis door meerdere Europese landen. Mgr. Timiadis, vertegenwoordiger bij de COE van de patriarch van Konstantinopel, was aanwezig om hem te ontvangen. Tijdens een lange gezongen dienst, herinnerde Broeder Roger zich, zegende Mgr. Nikodim de icoon van de Maagd Maria die door velen vereerd wordt in Taizé.
Op paasmaandag 15 april 1963, werd de eerste steen gelegd van het orthodox Centrum waarvan het project ter sprake kwam tijdens de eerste ontmoeting tussen patriarch Athenagoras en Broeder Roger. Dit Centrum, dat ontstond dank zij een gezamenlijk initiatief van Taizé en de orthodoxen, hing altijd af van de patriarch van Konstantinopel. Het was officieel een metochion (gemeenschap), canoniek verbonden aan de patriarchale zetel van Konstantinopel. Op een honderdtal meters van de kerk van de Verzoening gelegen was er een klein klooster en een kapel voorzien.
De plechtigheid werd voorgegaan door Mgr. Meletios, exarch van de patriarch van Konstantinopel in Parijs. Behalve vele orthodoxe Griekse en Russische bisschoppen, waren er twee katholieke bisschoppen [Mgr. Martin, aartsbisschop van Rouen en gelast met het Frans nationaal Secretariaat voor de Eenheid der christenen, en Mgr. Lebrun, bisschop van Autun], dominee Westphal, voorzitter van de Franse protestantse Vereniging, en een vijftiental dominees. Hier verzoenen zich drie kerken titelde Paris Match boven zijn verslag over de viering. Deze losse formule verdoezelde de grenzen van dit gebeuren. In feite wees de patriarch van Konstantinopel in een tijdens de viering gelezen boodschap aan het Centrum een eerder veroverende zending toe. Het zou de eerste patriarchale metochion in Frankrijk en zelfs in Europa zijn. Vertegenwoordigers van de orthodoxie zullen zich hier vestigen om liturgische vieringen voor te gaan en ontmoetingen te leiden. Dit centrum zal een getuige zijn van de geest van het Oosters christianisme in het hart van het Westen. [...] het zal de brug zijn om de rijkdommen van het spirituele, liturgische en theologische erfgoed van de orthodoxie aan het Westen over te dragen. Mgr. Timiadis legde van zijn kant de nadruk op de noodzaak om in de oecumenische dialoog een betere plaats te geven aan bepaalde aspecten van het mystieke en liturgische leven die de orthodoxie belicht heeft.
Het orthodoxe Centrum van Taizé werd twee jaar later ingehuldigd en zou voor de tweehonderd vijftig orthodoxe ministers in West Europa een plaats om samen te bidden en na te denken zijn.
Op 3 juni 1963 stierf Johannes XXIII, op Pinkstermaandag. Er waren veel bezoekers en pelgrims in Taizé. Broeder Roger vertelt: "We gingen s avonds naar de kerk toen zijn dood vermeld werd. Ik dacht dat God moest bedankt worden voor zijn leven door een woord te zeggen aan de mensen die bij ons waren voor het gebed, maar het woord kwam niet. Het scheen alsof de grond onder mijn voeten wegzakte als ik dacht dat dit enorm vertrouwen dat we in de Kerk kregen er niet meer was. Ik ging naar mijn kamer en bleef er alleen." Veel later vertrouwde de prior van Taizé toe: Bovenop het verlies van een geliefde, een heilige getuige, een profeet, bevatte me een angst: wat met de Gemeenschap zonder Johannes XXIII? De persoonlijke secretaris van de paus, Mgr. Capovilla, gaf aan de Broeders van Taizé het brevier van de paus als aandenken van een diepe spirituele nabijheid.
Broeder Roger woonde zijn uitvaart in Rome bij, waarna hij per schip naar Griekenland vertrok om er het millennium van de berg Athos bij te wonen waarop patriarch Athenagoras hem had uitgenodigd. Op het schip vernam hij op 21 april 1963 dat kardinaal Montini tot paus werd verkozen onder de naam van Paulus VI. De prior van Taizé was blij want hij kende de man al meer dan tien jaar.
De berg Athos staat op het einde van een lang bergachtig schiereiland dat in de Egeïsche zee duikt. De Heilige Berg biedt sinds eeuwen plaats aan een twintigtal moeilijk te bereiken kloosters. Het eerste werd er in 963 gesticht. Van 22 tot 24 juni volgden plechtigheden en diensten elkaar op, onder het voorzitterschap van patriarch Athenagoras en in het bijzijn van talrijke orthodoxe patriarchen uit verschillende landen. De oecumenische Raad der Kerken was vertegenwoordigd door de secretaris generaal Vissert Hooft. Verschillende katholieke congregaties waren ook uitgenodigd om vertegenwoordigers te sturen.
Het tweede Vaticaans concilie en de buitengewone belangstelling van de media rond het gebeuren hebben aan Taizé openbare ruchtbaarheid gegeven, vooral in katholieke middens. Van zijn kant toonde Taizé haar groot talent voor communicatie. Behalve aankondigingen en mededelingen dikwijls door de pers opgenomen, gaf de Gemeenschap vanaf 1963, tussen de eerste en tweede zitting van het concilie, een driemaandelijks tijdschrift uit onder de naam Aujourdhui, om verslag uit te brengen over de activiteiten, ontmoetingen en retraites en het programma van de komende maanden bekend te maken. Het aantal bezoekers, sessiegangers en retraitanten bleef maar stijgen. Vanaf juli 1963 verbleven twee Zusters van de Gemeenschap van Grandchamp zonder onderbreking in een huis op het dorp. Eén ervan bracht meerdere uren door in de kerk om de bezoekers te ontvangen, want Broeder Roger had geopperd dat er in de kerk van de Verzoening een profetes Anna moet zijn die waakt, bidt en ontvangt. Dat was meer dan een wens. Het jaar daarop werden er katholieke zusters gevraagd, dominicanessen en franciscanessen, om aan het onthaal mee te werken.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 65]
Woordenboek: Letter D
Eleazar, zoon van Simon
Ondubbelzinnigheid
Ondanks vele misvattingen hierover, is Eleazar ben Simon, de Zeloot, niet dezelfde persoon als Eleazar ben Yair, de leider van de Sicariërs van Massada. In Josephus Flavius "De Bello Judaico," de allereerste bron over de Joods-Romeinse oorlog, maken we kennis met belangrijke historische figuren, met hun erfelijke naam en toenaam. Daar "Eleazar, de zoon van Simon" en "Eleazar, de zoon van Yair" afzonderlijk worden voorgesteld met hun erfnaam, maakt Josephus duidelijk dat deze twee leiders niet één en dezelfde persoon zijn.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 80]
Het wonder van Paterno, Italië [1772]
In gemeenschap met vele parochianen bracht de priester deze tweede verzameling Hosties ook naar de kerk, maar deze keer met nog meer vreugde en plechtigheid. Toen ze bij de kerk aankwamen brachten ze allen hartelijke eer en dank voor de Hemelse tekenen die het bewijs waren van de Werkelijke Aanwezigheid van de Heer in dit Hoogheilig Sacrament.
De verschijning van de mysterieuze lichten in het veld moet men niet beschouwen als iets triviaals, of als een soort bijkomstigheid. Een soortgelijke gebeurtenis gebeurde namelijk ook bij de mensen van Annaya, in de bergen van Libanon, in 1899. Deze lichten verschenen voor 45 nachten na de begrafenis van de Heilige Sjarbel Makhlouf, een Libanees kloosterling en een kluizenaar. Voor onderzoek naar deze lichten werd het lichaam van hem opgegraven, en zagen ze dat zijn lichaam nog niet vergaan was. Niet alleen was zijn lichaam onaangetast, maar voor jarenlang ontstond er uit zijn lichaam een mysterieuze vloeistof die geen wetenschapper kon verklaren. De Heilige Sjarbel werd heilig verklaard op 9 oktober 1977.
De aartsbisschop van Napels is in het bezit van papieren die geschreven zijn Kardinale Sersale, die aartsbisschop was toen het wonder van Paterno plaatsvond. Deze documenten geven een gedetailleerde verklaring van betrouwbare mensen die de ongewone gebeurtenissen rond de ontdekking van de Wonderlijke Hosties hadden mogen aanschouwen, en ze verklaarden de echtheid.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Met de uitdrukking "een bloem is op aarde verschenen," sprak Eerwaarde Lawrence van St. Albert, de provinciaal van de Ongeschoeide Karmelieten van Toscane, geestdriftig over deze Eerbiedwaardige die geduldig leed, die "uiterst eenvoudig, uiterst aantrekkelijk en aardig" was, die een heilige ziel was in de geest van de Karmelieten. Hoewel Anita Cantieri een uitverkoren ziel was die jarenlang met pijn aan het bed gekluisterd was, werd haar heiligheid welbekend. Haar begrafenis werd bijgewoond door een aantal priesters, en er was een grote en indrukwekkende processie van mensen, die bewondering hadden voor haar deugden en haar liefde voor God.
Anita werd op 30 maart 1910 geboren in Lucca, als dochter van David Cantieri en Annunziatia Fanucchi, die door God met 12 kinderen gezegend werden waarvan Anita de voorlaatste was. Een aantal van de kinderen stierf tijdens de kinderjaren, maar Anita was een heel gezond, klein meisje met een levendig karakter die een goede verstandhouding had met haar broers en zussen. Ze ontving de sacramenten en op zesjarige leeftijd ging ze naar school. Ze leerde graag en ging goed vooruit.
Toen ze dertien was, ging ze naar een school van de Dorotheaanse nonnen in Lucca. Voor deze periode uit haar leven hebben we waardevolle getuigenissen die ons een kijk geven in de vroege spiritualiteit van deze Eerbiedwaardige.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 68]
Aan Moeder Alexandrine Roques, overste van het hospitium te Lourdes
Nevers, 23 april 1872
Lieve Moeder,
Ik hoop dat u niet meer op me moppert en me niet meer beschuldigt van nalatigheid u te schrijven. Ik ben blij u te kunnen mededelen dat het genezingsproces van onze dierbare en vereerde Moeder zich voortzet. Bid steeds voor haar. De communiteit houdt op dit moment een novene tot onze goede moeder Marcelline.
Onze gewaardeerde en lieve Zuster-Assistente dankt u voor het water en de bloemen die u zo goed was om haar te sturen. Ze vraagt me u te zeggen dat onze vereerde Moeder het [water] heeft gedronken. Zij heeft twee vazen met rozen in haar kamer gezet. Daar beleeft ze veel plezier aan. Onze vereerde Moeder wil dat u de postulantes met die van Bagneres meestuurt. Onze lieve en gewaardeerde meesteres gelast me u te vertellen dat zij het besluit genomen heeft het u niet meer moeilijk te maken. Mijn lieve Zuster Nathalie, assistente, gaat naar Lourdes, maar zij moet een lange reis maken en ze zal hen niet kunnen meenemen. Dan zouden zij te lang onderweg zijn. Ik vraag u mijn lieve Zuster Nathalie eraan te herinneren wat zij mij beloofd heeft bij mijn beminde Grot te zullen doen.
Mijn lieve Zuster Eleonore moest u daarover schrijven, maar zij ligt al twee dagen op bed met een ontsteking. Mijn lieve Zuster Melanie laat u groeten en betuigt haar vriendschap aan de lieve Zusters.
Ik vergeet mijn lieve Zuster Damien niet, een hartelijke groet aan alle lieve Zusters, in het bijzonder aan mijn lieve Zuster Victorine. Vertel mij, vraag ik u, hoe het met de kinderen van tante Lucile gaat, en of Bernadette al naar school gaat. Omhels haar namens mij, zeg haar dat ze braaf moet zijn. Ontvang, mijn lieve Moeder, evenals de lieve Zusters, mijn respectvolle gevoelens en zusterlijke liefde,
Uw toegewijde kind
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Mensbeeld
Mens zijn of worden doet men bovendien niet alleen. De mens is een relationeel wezen, is verwevenheid, verbondenheid en dialoog. Hij leert zichzelf maar kennen in relatie met anderen en met de maatschappij. Op hun beurt zijn dit wegen om verbonden te raken met een transcendente werkelijkheid, die wij God noemen.
Tegelijk is de mens meer dan het product van zijn genetische, sociale en toevallige mogelijkheden. Het is ook een wezen dat openstaat voor het mysterie. Alles wat leeft en beweegt is meer dan wat het op het eerste gezicht lijkt en wat wij ervan verstaan. Er is steeds een element dat alles overstijgt, dat niet te vatten is, dat mysterie blijft. Die mogelijkheid laat de mens toe zinvolheid te ontdekken in de wisselvalligheden van het bestaan.
Door al die aspecten heen ervaart de mens voortdurend een aantal spanningsvelden, daarom beschouwen we de mens als een wezen levend in fundamentele spanningsvelden, zoals leven en dood, orde en chaos, geven en ontvangen, rede en gevoel, ideaal en werkelijkheid, ... Het is een uitdaging en opgave om die werkelijkheid te doorleven.
15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 11
satan is de geest van het kwade en zijn dienaren in de zichtbare wereld zijn de slechte mensen, de tegenstanders van Christus. Tijdens de tegenstand zal Maria de mens zoeken en hem de doorn van het kwade laten voelen. En zo zal de slechte mens, vermurwd, zich tot Maria en tot het goede keren en bevrijd worden van het kwaad. Vanaf dan zal de mens worden bevrijd van de bezetenheid van satan en opnieuw het kind van God worden. Een stuk ijzer uit de oven en komt er gezuiverd uit. Zo gebeurt het ook met de ziel in het vuur van de hemel. Vandaag biechten wij het kwade op, maar wij verjagen het kwade niet. Wij halen het slechte gras er uit, maar laten de wortels ervan steken. Wij blijven vastgeroest in de gewoonten van de vroegere mens.
Vertaling: Chris De Bodt
14-06-2010
14 juni 2010
14 juni 2010
1. De Waarschuwing [6/15]
Lees dit
Al uw handelingen tegen Mij, de Liefde en tegen uzelf, zoals moorden, verkrachtingen, incest, verboden verkoop, illegale aankoop, fraude, pedofilie, overmatig seksueel genot, fysiek geweld, snoeplust, luiheid, overspel, heerszucht, manipulaties, complotten, opsluitingen, opstandigheden, verzet, liefdesweigeringen, ongehoorzaamheden, drankmisbruik, misbruik van medicijnen, drugsmisbruik, idolatrie, schandalen, immorele optochten, nalatigheden in verdelingen, handelingen tegen de natuur, handelingen tegen elk dierlijk wezen en hoeveel andere, alles wat van u is zal aan bod komen: u zult uw innerlijke ontdekken dat u al dit kwaad heeft laten doen.
De reden die u ertoe heeft gebracht om het kwade te doen door uw weigering om er u van Mij te verwijderen en waardoor u Mij, de Liefde hebt geweigerd, waardoor u uw naaste en uzelf hebt geweigerd om Mijn Liefde te geven, zal u getoond worden.
Ook de slechte invloeden van de televisie, radio, slechte films, duivelse muziek, wilde en smachtende dansen, ongezonde spelen, heimelijke plaatsen, plaatsen van losbandigheid, occulte wetenschappen, smokkel van verboden goederen, toverkunsten [en u weet, net als Ik, dat er nogal wat zijn], dat alles zult u kennen, want het zal niet mogelijk zijn om uw laagheid te verbergen.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 32/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Nieuw bisdom?
Rome, Italië, 20 maart 2010. Volgend op de aankondiging van verleden week, dat er een nieuwe commissie gevormd wordt om de mogelijke Mariaverschijningen te Medjuorje te onderzoeken, heeft een doorgaans goed geïnformeerde journalist over het Vaticaan, gerapporteerd dat er een nieuw bisdom zou kunnen worden gevormd in het gebied, waar Medjugorje zou ondervallen. Bepaalde gebieden, Mostar inbegrepen [waar Medjugorje zich nu onder bevindt], onder de bevoegdheid van een nieuw bisdom plaatsen, zou "een beter beheer van de toevloed van bedevaarders" betekenen.
De ervaren verslaggever over het Vaticaan, Andrea Tornielli, rapporteerde in de zaterdagse uitgave van "Il Giornale", een Italiaanse krant, over de nieuwe mogelijkheid van de oprichting van een bisdom dat Medjugorje onafhankelijk zou maken van het bisdom van Mostar, dat geleid wordt door Bisschop Ratko Peric. Deze laatste heeft zich meerdere malen minachtend uitgelaten over de authenticiteit van de verschijningen.
Tornielli schreef dat de beslissing om een nieuw bisdom op te richten, met als mogelijke zetel Makarska, in september jongstleden bijna was genomen, maar in laatste instantie werd afgewezen door het protest van Bisschop Peric. Het nieuwe bisdom zou gevormd worden uit gebieden die momenteel vallen onder de bisdommen van Dubrovnik, Mostar en Split.
Hiermee wordt duidelijk hoezeer het Vaticaan de huidige omstandigheden rondom de houding van de Bisschop van Mostar, Ratko Peric, betreurt. Ongetwijfeld wordt dit verhaal nog vervolgd.
3. Wetenschappers ontdekken doodsoorzaak van de Heilige Rosa van Viterbo [1234-6 maart 1252]
De heilige Rosa van Viterbo stierf in 1252. Vrijwel iedereen dacht dat tuberculose de boosdoener was, maar dat is onjuist, zo concludeerde een Italiaanse onderzoeksteam. Ze onderwierpen het stoffelijk overschot van de Middeleeuwse heilige aan een röntgenscan.
De onderzoekers scanden eerst het hart van Rosa. Daar vonden ze een bloedklonter dat waarschijnlijk tot een hartaanval heeft geleid. Daarna zochten ze in het lichaam van het meisje naar overblijfselen die erop wezen dat ze tbc had. Ze vonden niets. De wetenschappers sluiten dan ook uit dat de heilige Rosa door tuberculose om het leven is gekomen.
Rosa van Viterbo werd in 1457 heilig verklaard en is patroonheilige van ballingen en mensen die in het klooster geweigerd worden. Op driejarige leeftijd zou ze een persoon opnieuw tot leven hebben gebracht. Vanaf haar tiende preekte ze in de straten van Viterbo. Hoewel ze graag wilde intreden bij de Clarissen, werd ze keer op keer geweigerd. Wel was ze lid van de Derde Orde van de Franciscanen. Na haar dood werd ze, in opdracht van paus Alexander IX, in een glazen reliekhouder in het klooster bijgezet in het hetzelfde klooster dat haar keer op keer weigerde. Het lichaam van de Heilige Rosa ligt uitstekend bewaard opgeborgen in een glazen kist.
Het ongeschonden lichaam van de Heilige Rosa van Viterbo
In 1921 haalde een priester het hart van Rosa uit de reliekhouder om er een afzonderlijk reliek van te maken. De kerk in Viterbo gaf wetenschappers begin dit jaar de opdracht dat hart te bestuderen en met adviezen te komen om het te bewaren. Daarbij stuitten de onderzoekers op de bloedklonter dat Rosa het leven kostte. Op basis van de autopsie kon ook de leeftijd van Rosa min of meer worden vastgesteld. Ze was achttien of negentien jaar oud toen ze stierf.
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 175]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Jezus tot de kruisdood veroordeeld
Pilatus echter werd ongeduldig en met verachting schreeuwde hij hen toe: "Wat ik geschreven heb, blijft geschreven!" Dan wilden zij weer dat het kruis van Christus niet hoger boven Zijn Hoofd zou uitsteken dan dat van de moordenaars. Het moest echter hoger gemaakt worden, want door een aantal mislukkingen die zich bij het werk hadden voorgedaan, was het bovenstuk te kort geworden, zodat men daar Pilatus opschrift niet kon aanbrengen. De opperpriesters wezen eerst op het feit dat er geen ruimte was voor dat opschrift en vervolgens protesteerden zij tegen de verhoging van het kruis en dat allemaal omdat zij wensten af te komen van de aan Jezus verleende titel, waarin zij voor zichzelf een belediging zagen. Pilatus verwierp hun protest en zo werden zij verplicht om de kruisstam een eind te verlengen.
Aldus verkreeg het kruis, omwille van allerlei omstandigheden, deze zinrijke vorm, die mij herhaaldelijk te zien werd gegeven. Ik zag namelijk het kruis altijd zo, dat de twee armen, zoals de takken van een boom, uit de stam naar omhoog liepen en zonder het verlengstuk zou het er nagenoeg als een Y hebben uitgezien. De twee kruisarmen waren dunner dan de stam waarin zij, door middel van een verbinding met een opening en een pen, werden bevestigd. Om het geheel sterker te maken sloeg men onder elke verbinding nog een spie. Daar nu de stam aan de bovenkant te kort was geworden en geen plaats kon bieden voor het opschrift, moest men er een stuk aan toevoegen. De stam werd tevens voorzien van een blokje, als steunpunten voor de voeten van de gekruisigde.
Terwijl Pilatus het onrechtvaardige vonnis uitsprak, zag ik dat Claudia Procle, zijn vrouw, hem het pand terugzond en de verbintenis met hem verbrak. Ik zag ook hoe zij s avonds heimelijk uit het paleis zou wegvluchten naar de vrienden van Jezus en verborgen zou worden in een overwelfde ruimte onder Lazarus huis te Jeruzalem. In verband met het schandelijk vonnis van Pilatus en de vlucht van zijn vrouw, zag ik eveneens hoe een van Christus vrienden twee regels ging krassen in een groene steen aan de achterkant van het Gabbatha. Ik herinner mij dat in die twee regels de naam van Pilatus vrouw voorkwam, alsmede de woorden "judex injustus." Ik weet niet meer juist of dit laatste vandaag is gebeurd, dan wel een tijd na deze dag, alleen weet ik nog dat daar op het Forum een dichte troep mannen stonden te praten en een soort haag vormden rondom hèm die de regels in de steen grifte. Ook heb ik gezien dat die steen zich thans, door niemand herkend, nog te Jeruzalem bevindt, onderaan een huis of een kerkfundering, op de plaats waar vroeger het Gabbatha was. Claudia Procle kreeg de nieuwe naam Christine en zocht later de apostel Petrus op en werd bijzonder met hem bevriend.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 175]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
Hebt ge nooit uzelf vervloekt: "Ik wou dat ik nooit geboren was ... Was ik maar dood ... Ik wou dat ik dit leven nooit had gekend?" Ook dat zijn grote zonden, broeders, maar velen vinden het niet de moeite waard om ze te biechten, ze denken er zelfs niet aan! Ik zeg u nogmaals dat ge niets moogt vervloeken: noch uw kinderen, noch uw vee, noch het weer, want met dat alles vervloekt ge wat de goede God heeft geschapen volgens zijn heilige wil. De kinderen moeten zorgen dat ze hun ouders nooit aanleiding geven om hen te verwensen, want dat is het grootste van alle ongelukken. Maar al te dikwijls wordt een kind dat door zijn ouders is vervloekt, ook door God vervloekt. Iemand die u iets gedaan heeft wat u ergert, zult ge niet naar de duivel wensen, maar veel beter is het tot hem te zeggen: "God zegene u!" Dan zult ge werkelijk goede dienaren zijn van Hem, die het kwade met het goede vergeldt.
Tenslotte vallen onder het tweede gebod nog de zogenaamde geloften. Nooit moogt ge geloften afleggen zonder u van tevoren te bezinnen. Er zijn mensen die alle heiligen des hemels iets beloven, als ze ziek zijn, maar later doen ze niet de minste moeite om hun geloften te volbrengen. Bovendien moet ge zorgen dat ge ze volbrengt zoals het hoort, dit wil zeggen, in een staat van genade. Hoeveel zonden worden er niet bedreven doordat men zijn geloften niet of niet goed nakomt! In plaats van God te behagen, beledigt men Hem!
Als ge mij nu zoudt vragen, broeders, waarom er zo velen zijn die vloeken, die valse eden afleggen, die hun evennaaste verwensen, die de goede God belasteren of verloochenen, dan zou ik u antwoorden dat diegenen die zich aan dit afschuwelijke kwaad overleveren, godsvrucht, noch geloof, noch geweten, noch deugdzaamheid bezitten. Het zijn voor een groot deel mensen die God te rug hebben toegekeerd. Hoeveel gelukkiger zouden we ons voelen, wanneer we onze tong, die door het Heilig Doopsel aan God is toegewijd, enkel en alleen zouden gebruiken om te bidden en Gods lof te zingen! Want daarvoor heeft de Schepper ons een tong gegeven. Laten we haar aan God opdragen, broeders, opdat we Hem na dit leven voor eeuwig mogen prijzen in de hemel. Dat wens ik u toe!
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 175]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Vele ouders zeggen vandaag dat Christelijke ouders veel te autoritair zijn met hun kinderen. Wat is uw antwoord op deze opmerking. Maria: Geen enkele ouder mag te autoritair zijn over zijn kinderen, want als ze dit doen, zullen ze spoedig hun gehoorzaamheid, genegenheid en steun verliezen. Er zijn veel ouders die te autoritair zijn met hun kinderen en die helemaal geen Christen zijn. Die opmerking is dus niet echt verdedigbaar. Christelijke ouders zouden veel meer gezaghebbend moeten zijn in plaats van autoritair. Bepaalde striktheden komen al vlug in het leven van een kind. De ouders die de waarheid kennen over God moeten hen later groot brengen met veel liefde. Steeds alles weerhouden door te zeggen "doe dit niet," of "doe dat niet" is in geen enkel geval Christelijk. De ouders zouden rechtlijnig het "doe wel" moeten benadrukken, het positieve, maar er eveneens onmiddellijk alle nodige uitleg bij verschaffen zodat het kind dit kan begrijpen. Vertel hen dat het goede tot hen komt met het positieve. De ouders zouden Gods Barmhartigheid moeten navolgen en altijd deze barmhartigheid en vriendelijkheid moeten tonen aan hun kinderen.
Nicky: We weten dat zonder de plichten binnen de familie, de maatschappij helemaal geen kans maakt, maar waarom hebben we ook de plicht om anderen, buiten onze familie, te helpen? Maria: Het begrip familie is een betrekkelijk begrip. Ergens zijn we allen verbonden met elkaar, ongeacht wat wetenschappers ook anders mogen zeggen. We zijn één familie en enkel één familie.
Over dit onderwerp vertelde mij een Arme Ziel dat iemand die niet zijn best doet voor de anderen, het leven niet waard is. In onze zoektocht naar Gods rechtvaardigheid, denk ik dat de zaken veel duidelijker worden wanneer we binnen een familie-eenheid kijken zoals we dit normaal definiëren. Wij zijn verantwoordelijk en bekwaam om onze overgrootouders te helpen zoals we voor de achterkleinkinderen moeten zorgen. Voor de eersten moeten we bidden en goede daden doen en de laatsten moeten we een vredevol, vruchtdragend, gezond en vreugdevol leven in geloof schenken.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 19]
Lucias twijfels en verzoeken
Rond deze tijd kwam onze parochiepriester te weten wat er allemaal gebeurde en vroeg mijn moeder om mij mee te nemen naar zijn pastorie. Het was alsof mijn moeder opnieuw kon ademen, nu ze dacht dat de priester de verantwoordelijkheid voor de gebeurtenissen op zich zou nemen. Daarom zei ze tot mij: "Morgen is het eerste was we gaan doen, naar de Mis gaan en dan gaat u naar de pastorij van de Eerwaarde Vader. Laat hem maar doen om de waarheid te achterhalen, op welke manier ook. Laat hem u straffen. Laat hem doen wat hij maar wenst te doen met u, zolang hij er maar in slaagt u te doen toegeven dat u gelogen hebt. Pas dan zal ik tevreden zijn."
Mijn zussen namen het op voor mijn moeder en vonden eindeloze bedreigingen uit om mij schrik aan te jagen voor mijn gesprek met de parochiepriester. Ik vertelde Jacinta en Francisco er alles over. "Wij gaan ook," antwoordden zij, "De Eerwaarde Vader vertelde aan onze moeder om ons eveneens daarheen te nemen, maar zij heeft zo geen dingen tot ons gezegd. Oh, het geeft niet! Als ze ons verslaan, zullen we lijden uit liefde voor Onze Heer en voor de zondaars."
De volgende dag stapte ik naast mijn moeder zonder de hele weg een woord tot elkaar te spreken. Ik moet toegeven dat ik beefde van de gedachte van wat er stond te gebeuren. Tijdens de Mis offerde ik mijn lijden op aan God. Daarna volgde ik mijn moeder vanuit de kerk naar de pastorij. We begonnen aan de trappen die leidden tot de veranda. We hadden maar een paar treden beklommen toen mijn moeder zich omdraaide en het uitriep: "En verveel mij niet langer meer! Vertel de Eerwaarde Vader dat u gelogen hebt, zodat hij op zondag in de kerk kan zeggen dat het allemaal een leugen was en dat daarmee een einde is gekomen aan de hele zaak. Wat een mooie verhaal is dit! Al het volk loopt naar de Cova de Ira, gewoon om te bidden voor een steeneik."
Vervolgens klopte ze aan de deur. De priestermeid opende en nodigde ons uit om neer te zitten op een zitbank en er te wachten. Tenslotte verscheen de parochiepriester. Hij nam ons in zijn studeerkamer en wenkte mijn moeder om te gaan zitten. Hij bekeek mij vanachter zijn bureel. Toen ik bemerkte dat Zijne Eerwaarde mij heel vriendelijk en rustig ondervroeg, stond ik verbaasd. Ik was nog steeds bevreesd, maar enkel van wat nog moest komen. De ondervraging was heel gedetailleerd en, ik zou durven zeggen, vermoeiend. Zijne Eerwaarde besloot met de korte opmerking: "Het lijkt me niet dat dit een onthulling uit de Hemel is. Het is in dergelijke gevallen gebruikelijk dat Onze Heer de zielen vertelt voor wie deze onthullingen bestemd zijn zodat zij hun biechtvader of parochiepriester rekenschap kunnen geven van het gebeurde. Maar dit kind daarentegen, houdt zoveel mogelijk alles voor zichzelf. Dit kan ook een misleiding van de duivel zijn. We zullen zien. De toekomst zal ons tonen wat we hier allen moeten over denken."
Vertaling: Chris De Bodt
8. Manon des Sources [1/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 230]
"Haar gezicht was van zon schoonheid dat ik het niet kon beschrijven. Plots zag ik ringen aan haar vingers, drie aan elke vinger, de grootste aan de basis van de vinger, een middelgrote in het midden en de kleinste aan de vingertop. Elke ring was bezet met edelstenen, de ene al wat mooier dan de andere. Er kwamen grote stralen uit de grotere edelstenen en kleine uit de kleinere edelstenen. De stralen verlichtten de basis, zodat ik de voeten van de H. Maagd niet kon zien. Op dat moment, terwijl ik haar aanschouwde, keek de H. Maagd me aan. Ik hoorde een stem die de volgende woorden sprak: Deze wereldbol die je ziet vertegenwoordigd de hele wereld, vooral Frankrijk, en ieder persoon apart."
Maria toonde aan Cathérine het Heilig Hart, omringd door doornen, en haar eigen hart, doorstoken met een zwaard. Dan strekte de H. Moeder haar stralende handen uit en zei: "Aanschouw het symbool van de genaden die ik uitstort over zij die er om vragen." Er vormde zich een ovalen omlijsting rond haar met daarop de woorden: "Oh Maria zonder zonde ontvangen, bid voor ons die onze toevlucht tot u nemen!" Er waren ook twaalf sterren rond haar hoofd zoals in [Openbaring 12:1]. Ze zei aan Cathérine om een medaille te laten maken naar het model van de verschijning. In haar handen hield ze een kleine wereldbol met een kruis bovenop, en ze bad terwijl ze hem aan Jezus opdroeg. "Ik hoorde het niet maar begreep dat ze voor de hele wereld aan het bidden was," zei Cathérine, "en ze hield de wereldbol dicht bij haar genadig hart terwijl ze hem met onuitsprekelijke liefde bekeek." Op het moment dat Maria de wereldbol tegen haar borst drukte, "schoten er lichtstralen uit de diamanten en andere edelstenen aan haar handen."
Cathérine gaf deze informatie in het geheim aan haar biechtvader en ging vervolgens in het klooster, waar ze zich volledig van de wereld terugtrok en als een gewone wasvrouw voor de zwakken werkte, en ouder werd terwijl ontelbare medailles verspreid werden. In een periode van tien jaar werden er, door een Parijse firma alleen al, twintig miljoen geslagen. Zesenveertig jaar lang verzweeg Cathérine dat zij het was die de visioenen van de Wonderdadige Medaille had gekregen, tot ze zichzelf net voor haar dood bekend maakte om een ander verzoek van de Maagd, in verband met een bepaald beeld, in te willigen.
De medaille werd één van de drie sacramentaliën die liturgisch zouden vereerd worden, samen met de bruine scapulier en de rozenkrans. Een Engelse bisschop verklaarde: "Behalve het Heilig Kruis werd er geen ander Christelijk symbool zo wijd verspreid of gebruikt als instrument voor zo vele prachtige resultaten." Eén van de mirakels was dat van een koppige Joodse atheïst, een rijke advocaat en bankier met de naam Alphonse Ratisbonne, die een verachting had voor het Christendom. Hij droeg één van de medailles om een vriend een plezier te doen of als een soort uitdaging, maar kreeg dan zelf een verschijning van Maria toen hij in de Kerk van SantAndrea in Rome op zn vriend wachtte. "Ik was pas een minuut of twee in de kerk toen ik bevangen werd van een angstig gevoel," vertelde de Franse atheïst achteraf. "Ik keek rond en het hele gebouw leek verdwenen te zijn, behalve één kleine kapel, en daar, te midden van een zee van licht boven het altaar, stond de Heilige Maagd zoals ze te zien is op de Wonderdadige Medaille. Ik ging naar haar toe. Ze gebaarde me om neer te knielen en leek dan te zeggen, "Zo hoort het"
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 122]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Het "testament" van Johannes XXIII
Op 25 februari 1963 had Broeder Roger een allerlaatste onderhoud met Johannes XXIII die een diepe indruk op hem naliet en voor hem het geestelijk testament van de paus betekende. Broeder Max en Broeder Alain vergezelden de prior. "Mgr. DellAcqua had een dag uitgekozen waarop de paus geen pijn had, zei Roger Schutz later, zodat we tijd hadden om te praten. [...] De Kerk bestaat uit steeds verbredende concentrische cirkels, zei Johannes XXIII. In welke cirkel we thuishoorden zei hij niet. Maar we begrepen dat we ons, in onze situatie, geen zorgen moesten maken, we behoorden tot de Kerk."
De paus had begrepen dat het niet om bekering ging in Taizé, maar om een oecumene, dus een toenadering. Tijdens het gesprek stelde hij zich streng op tegenover het Heilig Officie en, vertelde Broeder Roger, "we zagen tranen op zijn wangen rollen omdat, zo zei hij ons, omdat sommige van zijn voornemens onlangs verdraaid werden."
Dit was een beslissend moment in de geestelijke en kerkelijke evolutie van de prior van Taizé. Hij herhaalde het dikwijls: "Voor de rest van mijn leven ben ik getekend door die man en misschien vooral door het laatste onderhoud dat ik meemaakte met hem. Sinds de dood van Johannes XXIII ben ik overtuigd dat zijn profetische zending voor eenheid werd geweigerd en dat zodoende het uur van de oecumene werd gemist."
De ontgoocheling zou maar opkomen daags na het concilie. Nu kon de prior van Taizé de nieuwe belangstelling voor de Gemeenschap van vele katholieken aanvoelen. In maart 1963 werd hij uitgenodigd om in Sevilla de openingsrede van het colloquium van katholieke Intellectuelen te houden. Kardinaal Bueno y Monreal ontving hem op het aartsbisdom. Hij gaf een persconferentie die in vele Spaanse dagbladen en in "La Croix" verscheen. In dit diep katholieke land trachtte hij Luther kritisch te bekijken zoals hij niet zonder fierheid aan Vissert Hooft meedeelde. Hij wou aantonen hoe Luther een scherp gevoel voor de Kerk had en hoe een gewetensdrama het was die hem leidde tot de genomen en gekende beslissing. Maar de prior van Taizé verzweeg voor de secretaris generaal van de COE dat hij in dezelfde mededeling ook het Opus Dei loofde: "als ik zie hoe een man als lid van een seculier instituut zich beroepshalve inzet en tegelijk niet vergeet aan het enige noodzakelijke te voldoen, namelijk de Heer aanschouwen die zich dag na dag in de Eucharistie vernieuwt."
Tegelijk maakten de Broeders Robert en Didier een veertiendaagse rondreis door het land om de vertegenwoordigers van de verschillende protestantse strekkingen in Spanje te ontmoeten. Terug thuis schreef Broeder Robert een uitgebreid en vurig verslag dat hij naar de protestantse instanties en de secretaris generaal van de COE zond.
Om nog beter zijn verankering in het protestantisme te onderstrepen nam Taizé in 1963 deel aan de stichting van de Afdeling voor gemeenschapsonderzoek dat door de Vereniging van het Franse protestantisme was opgericht en maakte de facto deel uit van de FPF.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 64]
Woordenboek: Letter D
Eleazar, zoon van Simon
Eleazar ben Simon was de leider van de Zeloten, een bende Joodse opstandelingen die de Romeinen bestreden tijdens de eerste opstand tegen Rome [66-70 na J.C.]. Ze waren nog meer gekant tegen de andere groepen Joden van Jeruzalem. Bij de aanvang van de vijandelijkheden vielen Eleazar en zijn manschappen de aanhangers van Menahem aan, zoon van Judas de Galileër en doodden hem met zijn luitenant Absalom. Ze dragen ook de verantwoordelijkheid over de moord van de vroegere hogepriester Ananias, zoon van Nebedeus, en van zijn broer Ezechias.
Zij vochten tegen de legers van Cestius Gallus, Vespianus en Titus Flavius. Tijdens deze oorlog, die begon in 66 na Christus en eindigde met de volledige vernietiging van de Joodse tempel in 70 na Christus, vocht hij hevig tegen de Romeinse garnizoenen in Judea en tegen zijn Joodse tegenstanders en dit met het oog op het vestigen van een onafhankelijke Joodse Staat te Jeruzalem.
Alhoewel de Joodse nederlaag niet volledig kan worden toegeschreven aan Eleazar ben Simon, resulteerde zijn onvermogen om eenheid te sluiten met Johannes van Gischala en Simon bar Giroas in een bittere burgeroorlog die de Joodse weerstand tegen de Romeinen erg verzwakte. Eleazar ben Simon en zijn radicale anti-Romeinse poltiek en het uitroeien van de gematigde aristocraten uit Jeruzalem in 67 na Christus, verhinderde eveneens enige vredevolle coalitie met Rome om zo het einde van een tijdperk voorkomen, welke zich voltrok in 70 na Christus.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 79]
Het wonder van Paterno, Italië [1772]
Het was 18 januari 1772 toen de mensen van de Petruskerk er voor het eerst achterkwamen dat het tabernakel van de kerk was onteerd en dat de twee cibories, met daarin geconsacreerde Hosties, werden vermist. Verward, maar ook kwaad, zochten de mensen de stad af voor de Hosties, en voor de vandaal die ze had meegenomen. Hun motivatie nam na een paar weken echter af omdat ze noch de Hosties, noch de vandaal konden vinden.
Enige tijd later, in een landhuis van de Hertog van Grottolelle niet zo ver buiten de stad, waren de buren verbaasd toen ze s nachts op het landgoed licht zagen komen van de grond dat leek op schijnende sterren. Elke nacht straalde die plek, en uiteindelijk dacht men dat het ging om een bovennatuurlijke kracht die de plaats aanwees waar de gestolen Hosties gevonden konden worden. Daarom gingen een paar vrome mannen naar het landgoed om het gebied te onderzoeken en te zoeken naar de Hosties, maar zonder resultaat.
Toen, op 24 februari, zagen de mensen een grote vlam huppelend rond een baal stro dat op het veld lag. Toen ze van dit nieuwe fenomeen hoorde, kwam er nog een grotere groep mensen om dit te zien met eigen ogen. Maar na grondig onderzoek gaven de meeste mensen, teleurgesteld, de hoop toch weer op. Ze gingen terug naar de stad toen ze weer door een paar mannen, die waren achtergebleven, werden terug geroepen. Vier mannen uit de groep keerden terug: Tommaso Piccido. Giuseppe en Giovanni Orefice, en Carlo Marotta.
Ze waren net terug bij de plek aangekomen toen ze alle vier werden gegrepen door een onzichtbare en onweerstaanbare kracht die ze op de grond drukten. Met grote moeite stonden ze op en toen werden ze gegroet door een grote lichtbal die uit een nabijgelegen dennenboom kwam. In het midden van deze bol was een oogverblindende witte duif. Hij steeg een paar meter boven de grond en vloog toen terug naar de boom en verdween in een vloed van licht.
Meerdere mensen begonnen gelijk te graven aan de voet van de boom en uiteindelijk ontdekte één van de gravers de Heilige Hosties, welke maar een paar centimeter onder de grond waren begraven. Een priester van de kerk verzamelde de Hosties in een schone linnen doek en, tussen grote vreugde en opluchting, werden de Hosties terug gebracht naar het tabernakel.
Maar het eindigde hier niet. De volgende avond verscheen er opnieuw een licht op het veld. Daarom dachten de meeste mensen dat er nog meer Hosties waren die gevonden moesten worden. Een nieuwe zoektocht werd begonnen, maar zonder resultaat. De nacht daarna verschenen er een aantal vlammetjes in de buurt van een baal stro. Een lichtgevende gloed leek wel van de aarde te komen en daarna weer in de grond te verdwijnen. Opnieuw begonnen de mensen met een zoektocht en toen ze een stuk weg gegraven hadden vonden ze een groot aantal Heilige Hosties onder de grond.
13. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Er zijn getuigenissen in overvloed over de hulp van Praxedes aan de armen en zelfs aan hen met besmettelijke ziektes, en zij die de sacramenten nodig hadden. Al diegenen die Praxedes kenden waren meer dan dankbaar voor haar hulp, en beschouwden haar als een heilige. Eén bedelaar noemde haar "de moeder van de armen." Die uitspraak moet Praxedes plezier gedaan hebben.
Toen de plagen van tyfeuze koorts en darminfecties door de buurt trokken, was Praxedes één van de getroffenen. Ze had dysenterie en moest overgeven, en ze was genoodzaakt in bed te blijven. Dit was de eerste keer dat ze ernstig ziek was geweest. Naast deze problemen had ze ook pijn door appendicitis, en dit alles offerde ze aan God. Uiteindelijk kreeg ze buikvliesontsteking, wat enorme pijn veroorzaakt maar die ze verbeet zonder ook maar één kreun. Na een paar dagen overleed Praxedes, in het bijzijn van twee priesters. In haar rouw riep Amalia, Praxedes moeder uit: "Mijn dochter was een heilige."
De begrafenis vond de volgende dag plaats, op 7 oktober, het feest van de Heilige Rozenkrans. Door de burgeroorlog die toen in Spanje woedde, werden er meerdere begrafenissen tegelijk gedaan. Al wie op het Oude Kerkhof van Oviedo was begraven, werd achteraf overgebracht naar een gemeenschappelijk graf op het moderne kerkhof van San Esteban de la Cruces. Om die reden werd het graf van deze heilige vrouw nooit teruggevonden, maar later stelde men vast dat ze was begraven geweest op de plaats waar vandaag het Aartsbisschoppelijk seminarie van Oviedo staat.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 45]
Aan Paus Pius IX
Ik bid elke dag tot het Geheiligde Hart van Jezus en het Onbevlekte Hart van Maria om u nog lang onder ons te houden, omdat u hen zo goed doet kennen en liefhebben. Ik heb het zoete vertrouwen dat de Geheiligde Harten zich verwaardigen deze in mijn hart zo dierbare wens te verhoren. Het schijnt me toe, wanneer ik overeenkomstig de intenties van Uwe Heiligheid bid, dat de Heilige Maagd vanuit de hemel vaak haar moederlijke blik op u doet neerkomen, zeer Heilige Vader, omdat u haar Onbevlekt hebt geproclameerd. Ik geloof graag dat u bij de heilige Moeder bijzonder geliefd bent, omdat zij, vier jaar nadien, zelf op aarde is komen zeggen: "Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis."
Ik wist niet wat dit betekende, ik had dat woord nog nooit gehoord. Sedertdien, wanneer ik erover nadacht, zei ik vaak tegen mezelf dat de Heilige Maagd goed is. Men zou zeggen dat zij gekomen is om de uitspraak van onze Heilige Vader te bevestigen. Ik hoop dat deze goede Moeder mededogen met haar kinderen zal hebben, en dat zij zich verwaardigen zal nogmaals haar voet op het hoofd van de kwaadaardige slang te zetten, om aldus een einde te maken aan de beproevingen van de Heilige Kerk en de pijn van haar Verheven en Welbeminde Pontifex.
Ik kus in alle nederigheid uw voeten en ik ben, met het diepste respect,
Zeer Heilige Vader, Van Uwe Heiligheid, Uw nederige en dienstwillige dochter,
Zuster Marie-Bernarde Soubirous Religieuze van de Barmhartigheid en het Christelijk Onderwijs te Nevers
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Mensbeeld
Elke menselijke handeling wordt gedragen door een al dan niet uitgedrukte of verwoorde visie op de mens. Alles wat we doen, getuigt dus van een bepaalde manier van kijken. Het salesiaanse opvoedingsproject vertrekt van een eigen mensbeeld, gebaseerd op Don Bosco's integrale visie op de mens. Het ziet in elke jongere verschillende, elkaar aanvullende dimensies.
Dit mensbeeld vertrekt van een kijk op de mens in zijn totaliteit. Niemand kan immers herleid worden tot een deelaspect van zijn bestaan. In het omgaan met mensen, ook in de opvoeding, horen alle aspecten aan bod te komen: het lichamelijke, technische, muzische, politieke, spirituele, ... Al die aspecten samen maken de mens tot een uniek wezen.
De mens is bovendien een dynamisch wezen, is door tal van factoren steeds in ontwikkeling en nooit 'af'. Ontwikkeling is echter geen continu en rechtlijnig gebeuren; de mens leert voortdurend bij, maar soms ook af, en dat op verschillende domeinen. De mens is met andere woorden nooit dezelfde. Er is steeds evolutie.
Omdat iedere mens op een eigen wijze en eigen ritme alle aspecten van het bestaan integreert, is hij ook een uniek wezen. Hij is nooit een kopie van een ander, maar heeft een originele persoonlijkheid met een aantal typerende trekken en een eigen karakter. Dat betekent dat ieder mens ook in zijn eigenheid erkend moet worden.
16. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 10
Maria, o Mysterie, Maria komt tot voor de verloren kinderen en deze verloren kinderen zijn wij allen, de hele mensheid, en zij zegt: "Kom, Ik hou van u! Maria; Zouden de generaties mij gelukzalig verklaard hebben, zonder uw gelukkige erfzonde? Ik heb aan jou mijn glorie te danken, arm kind: ontvang van mij het heil!"
Vertaling: Chris De Bodt
17. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 27 juni [zie rubriek gebeden].
Henk
11-06-2010
11 juni 2010
11 juni 2010
1. De Waarschuwing [5/15]
Lees dit
De gevoelens van wrok, afgunst, begeerte, woede, frustratie, hoogmoed, gierigheid, angst, jaloezie, haat, superiorteit, hypocrisie, onverschilligheid, perversheid, egoïsme, van kwaadwilligheid en andere, die schadelijk geweest zijn voor uw ziel en die van uw naaste en die ingingen tegen de Liefde, zullen niet meer in u verborgen kunnen blijven. U zult weten wat ze met u hebben aangericht, of wat u anderen hebt aangericht en er het gewicht van dragen.
Uw kleinste gedachten tegen Mij, de Liefde, tegen uw naaste en tegen uzelf, zoals de gedachten van onzuiverheid, begeerte, vernietiging, wraak, gulzigheid, oordeel, ontrouw, valsheid, luiheid, ontucht en vele anderen gedachten die u hebben gevoed, zullen u getoond worden.
Al uw woorden, zelfs deze die enkel in uzelf zijn uitgesproken, die gericht waren tegen Mij, de Liefde, tegen uw naaste en tegen uzelf, zoals uw opmerkingen, oordelen, zwarte humor, leugens of heiligschennissen, uw beledigingen, onbeschaamdheden, de spot, het kwetsen en het pesten, valse meningen, laster, kritiek, meineed, dwaasheid, slechte onderscheidingen en andere: niets van dit alles zal voor u verborgen blijven en u zult niet kunnen zeggen dat u onschuldig bent aan deze feiten.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 31/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Vierde Onderzoekscommissie
De samenstelling van deze Commissie
In de Commissie zetelen vijf kardinalen: Jozef Tomko, Julian Herranze Casado, Vinko Puljic, Josip Bozanic en Camillo Ruini. Deze laatste zetelt als voorzitter.
Secretaris is Achim Schütz, bijgestaan door Krysztof Nykiel.
Overige namen zijn David Maria Jaeger, Salvatore Perrelli, Pierangelo Sequeri, Josef Kijas, Tony Anatrella, Franjo Topic, Nela Veronica Gaspar, Mijo Nikic and Mihaly Szentmartoni.
Kardinaal Camillo Ruini: Italië, gewezen Vicaris-generaal van Rome, gewezen voorzitter van de Italiaanse Bisschoppelijke Conferentie. Voorzitter van de Commissie. Geboren op 19 februari 1931.
Kardinaal Vinko Puljic: Bosnië-Herzegovina, Aartsbisschop van Vrhbosna, Sarajevo. Geboren op 8 september 1945.
Kardinaal Josip Bozanic: Kroatië, Aartsbisschop van Zagbreb. Geboren op 20 maart 1949.
kardinaal Jozef Tomko; Slovakije, gewezen secretaris generaal van de Wereldbisschoppensynode en voormalig pro-prefect van de Congegratie voor de Evangelisatie van de Volkeren, gewezen voorzitter van de Pauselijke Commissie voor de Internationale Eucharistische Congressen. Geboren op 11 maart 1924.
Kardinaal Julian Herranz Casado: Spanje, voormalig voorzitter van de Pauselijke Raad voor de Wetteksten. Herranz is slechts één van de twee kardinalen die lid zijn van Opus Dei. Hij is de hoogste geestelijke in Opus Dei, volgens de Rooms-katholieke hiërarchie. Hij is tevens een groot expert op het gebied van het canonieke recht en werd vlak voor de dood van paus JP II gezien als een van meest invloedrijke mannen in het Vaticaan. Geboren op 31 maart 1930.
Aartsbisschop Angelo Amato: Italië, Voormalig secretaris van de Congregatie voor de Geloofsleer. In die hoedanigheid ondertekende hij de kerkelijke sancties tegen de voormalige Broeder Tomislav Vlasic. Pro-prefect van de Congegatie voor de Heilig- en Zaligsprekingsprecoessen. Geboren op 8 januari 1938.
Fr. Franjo Topic: Kroatië, Prof. in de Theologie, Voorzitter van de Koratische Culturele Gemeenschap "Progress" in Sarajevo.
Fr. Mijo Nikić: Kroatië, Voorzitter van de Jezuïetenorde en Professor in de religieuze psychologie aan het Jezüïeteninstituut van de universiteit van Zagreb.
Zuster Nela Veronica Gaspar: Kroatië, Prof. in de Theologie te Rijeka [enig vrouwelijk Commissielid].
Fr. Szentmartoni Mihaly: Servië, Jezuïet Voorzitter van het Geestelijk Instituut aan de Pauselijke Gregoriaanse Universiteit te Rome. Als professor in de klinische psychiatrie, maakte hij reeds deel uit van het medische comité van de eerste commissie die geleid werd door de Joegoslavische Bisschoppenconferentie. Het was dit comité, dat bestond uit zes deskundigen, dat tot het besluit kwam dat er mentaal niets verkeerd was met de zieners en dat er zich ook geen tekenen vertoonden bij hen van psychotische aandoeningen, of enig ander fenomeen van die aard. Geboren op 22 februari 1945.
Fr. David Maria Jaeger: Franciscaan, Israël, Raadgever van de Pauselijke Raad voor de Wetteksten, Woordvoerder van de Franciscanen te Israël. Zijn ouders waren beiden Joods. Hijzelf bekeerde zich tot het Katholieke godsdienst. Voormalig priester te Austin, Texas.
Salvatore M. Perella: Mariaal Priester, Vice Deken en Docent-Marioloog aan het Pauselijke Marianum Faculteit.
Mgr. Pierangelo Sequeri: Professor in de fundamentele theologie voor Noord-Europa te Milaan, auteur, musicus. Een van de meest vooraanstaande Italiaanse theologen en vorig jaar door Benedictus XVI aangeduid om te zetelen in de Internationale Theologische Commissie. Geboren in 1944.
Fr. Zdzislaw Jozef Kijas, Franciscaan, secretaris van de Pauselijke Academie van Maria Immaculata te Rome, Docent aan de theologische faculteit Sint Bonaventure in Rome.
Mgr. Tony Anatrella Frankrijk, Psychoanalyst en Marioloog, professor aan de Universiteit van Parijs en raadgever van de Pauselijke Raad voor het Gezin en de Pauselijke Raad voor de Gezondheidswerkers.
Dr. Achim Schütz: Duitsland, Secretaris van de Commissie, Prof aan de Lateraanse Universiteit van Rome en deskundige inzake religieuze fenomenen.
Krzysztof Nykiel: Polen, afgevaardigde en assistent-secretaris van Achim Schütz, afgevaardigde in de Congregatie voor de Geloofsleer. gewezen lid van de Pauselijke Raad voor Pastorale Zorg van Migranten en Reizigers: Geboren op 28 februari 1965.
Op 24 maart jongstleden heeft de Commissie, gedurende een periode van drie dagen, reeds een eerste maal beraadslaagd te Rome.
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 174]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Jezus tot de kruisdood veroordeeld
Van op zijn rechterstoel schreef Pilatus ook nog het vonnis en enkelen, die achter hem zaten, schreven het meer dan driemaal over. Boden werden uitgestuurd want bepaalde dingen moesten door andere personen mede ondertekend worden. Terwijl ik hem daarbij bezig zag, was het alsof hij het tegen zijn wil neerschreef, in een pijnlijke verwarring van het gemoed, en alsof een toornige engel zijn handen vasthield.
Iets algemeen herinner ik me wel daarover: de inhoud was ongeveer als volgt: "Noodgedwongen en ertoe gedreven door de opperpriesters, het Sanhedrin en het met opstand dreigende volk, die de dood van Jezus van Nazareth eisten, door hem te beschuldigen van opruien, godslastering, overtreding der de wetten, etc., beschuldigingen die ik echter niet gegrond kon vinden, heb ik de Joden, ten einde te vermijden dat ze mij bij de keizer zouden aanklagen als een voor hen onrechtvaardige rechter en een bevorderaar van de opstand, de genaamde Jezus als een misdadiger tegen hun wetten overgeleverd om gekruisigd te worden met twee andere, reeds veroordeelde misdadigers, wiens terechtstelling was uitgesteld op aandringen der hogepriesters, die wensten dan Jezus tegelijk met de bedoelde booswichten sterven zou."
Hier schreef de ellendeling dus iets totaal anders dan de eerste keer. Nadien schreef hij ook nog in drie regels het opschrift voor het kruis, met vernisverf op een donkerbruin plankje. Het stuk, waarvan ik de inhoud zojuist heb weergegeven, werd ontelbare keren overgeschreven. Men stuurde afschriften naar verschillende plaatsen. De opperpriesters waren er niet mee akkoord en twistten erover met Pilatus. Zij waren vooral tegen het gedeelte waarin hij geschreven had, dat zij hadden verlangd om de terechtstelling van de twee andere moordenaars te zien uitstellen, opdat Jezus samen met die booswichten zou kunnen worden gekruisigd. De twist ging verder ook nog over het opschrift en de titel die Pilatus daarin had gegeven aan Onze Heer. De opperpriesters zagen er liever "die zich uitgaf voor een Koning der Joden" staan, in plaats van "Koning der Joden."
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 174]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
Wat verstaat men nu onder vervloekingen en verwensingen, zult ge me vragen. Wel broeders, daaraan maakt ge u schuldig, wanneer ge in een ogenblik van wanhoop of woede mensen, dieren of dingen vervloekt. Ge wilt hen dan vernietigen of ongelukkig maken. De Heilige Geest zegt ons dat degene die altijd een verwensing in de mond heeft, er moet voor oppassen dat God zijn verlangen niet inwilligt. Er zijn er ook die overal de duivel bij halen en hem alles willen geven wat hen ergert. Als hun paard niet wil werken zoals zij het willen, vervloeken ze het of wensen het naar de duivel. Als het weer hen tegenvalt, zeggen ze: Vervloekt rotweer! Ach, wat is het vervloekt koud! Vervloekte plagen! ... Laten we toch niet vergeten, broeders, dat een lichtvaardig uitgesproken verwensing volgens de Heilige Geest niet zonder gevolgen blijft.
Sint Tomas zegt dat het doodzonde is om tegen onze medemensen een verwensing uit te spreken, als we werkelijk menen wat we zeggen. Sint Augustinus vertelt ons van een moeder die haar zeven kinderen had vervloekt. Zij werden allen bezeten van de duivel. Veel kinderen zijn door de vloek van hun ouders voor hun hele leven ongelukkig geworden. We lezen dat er een moeder was die woedend werd op haar dochter en haar toeriep: "Ik wou dat je arm verdorde!" En werkelijk, de arm van het kind verdorde bijna op hetzelfde ogenblik.
Ook gehuwden moeten er zich voor hoeden om elkaar te vervloeken. Er zijn ongelukkige echtgenoten die hun vrouw, hun kinderen, hun ouders, en allen die zich met hun huwelijk hebben bemoeid, verwensen. Maar ge hebt uw ongeluk aan uzelf te wijten, vriend, omdat ge met een onzuiver geweten de huwelijke staat bent ingegaan. Bedenk dat ge voor het aangezicht van de goede God zult zien dat het de waarheid is.
De arbeiders mogen noch hun werk, noch hun opdrachtgevers vervloeken. Door uw verwensingen zullen uw zaken trouwens geen steek beter gaan, broeders. Integendeel, als ge geduld betracht, als ge uw lijden aan de goede God weet op te dragen, zult ge grote verdiensten verwerven voor de hemel. Hebt ge nooit instrumenten vervloekt, waarvan ge u bij uw werk bedient: Vervloekt ondier! Vervloekt mes! Vervloekte kar, en zo verder? Kijk, broeders, dat zijn woorden die allerhande onheil afroepen over uw vee, uw werk en uw landerijen. Daarom wordt ge zo vaak door hagel, regen en vorst geplaagd.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 174]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Hebben de Zielen iets gezegd over lichamelijke straffen op kinderen? Maria: Ja, ze hebben dat gedaan en het is hierop dat ik ben aangevallen dat het Duitse blad "Der Spiegel," een aantal jaren geleden. Ze schreven dat ik voorstander was van het slaan van kinderen. Dat is een leugen. De Arme Zielen hebben gezegd dat een mep of een slag nodig en goed is wanneer het gaat om een heel onbuigzaam en ongehoorzaam kind. Een kleine mep doet geen kwaad en zal vlug vergeten worden in het bewustzijn, maar de gevolgen van de onbuigzaamheid zullen later voor een heel lange tijd worden herinnerd in het onderbewustzijn. Uiteraard mag dit enkel gebeuren wanneer de omstandigheden dit vereisen, maar als men het niet doet zal het te laat zijn wanneer het kind te oud is, en dan zullen de ouders eerder leiden onder de dwingelandij van hun kinderen. Een ouder kind die zich in het onderbewuste een mep herinnert heeft maar enkel een welbepaalde blik van de ouders nodig om juist te handelen. Vele ouders van vandaag weten maar al te best welke vruchten een te grote tolerantie oplevert. Lichamelijk en geestelijk geweld is een grote zonde tegen de liefde, maar voorzichtig beraamde discipline is iets dat God nodig acht wanneer dit nodig is.
Nicky: Weegt eenzelfde zonde tegen een kind zwaarder dan tegen een volwassene? Maria: Jazeker, veel zwaarder. Zonden tegen een kind, zullen later door het kind als aanvaardbaar en normaal worden beschouwd, als ze niet vlug en voorzichtig worden hersteld. Dit is zo omdat de ouderlijk rol zo machtig en diep ingeworteld is. Een echtscheiding of een daad van geweld, oneerlijkheid, ontrouw, laster of wat dan ook, kan zo gemakkelijk een kettingreactie teweegbrengen op sommige van de telgen. Ouder zijn is zo veel ernstiger dan dat de huidige maatschappij ons tracht voor te houden. De mensen delegeren veel te gemakkelijk deze dingen aan zogenaamde beroepsmensen die niet de door God geschonken verbondenheid hebben zoals de ouders deze hebben, zelfs als de ouders een aantal fouten begaan, zoals mensen doen.
Nicky: Brengen mentaal achtergestelde kinderen enige tijd door in het Vagevuur? Maria: Ja, maar uiteraard is dit herstel veel lichter dan dat van normale, gezonde kinderen. Het hangt er allemaal van af van wat een kind kan begrijpen.
Nicky: Wat zijn de ergste zonden die kinderen kunnen begaan, laat ons zeggen, tussen de leeftijd van zes en twaalf? Maria: Ongehoorzaamheid en onwelluidendheid tegen de ouders zijn de twee grootste zonden.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 18]
Verschijningen van Onze Lieve Vrouw
Ik ga niet langer de beschrijving van de verschijning van 13 mei uitstellen. Het is u wel bekend, Zijne Excellentie, en het zou verloren tijd zijn om er heel diep op in te gaan. U weet ook hoe mijn moeder zich bewust werd van wat er gebeurde, en ze zou niets sparen om me te doen toegeven dat ik loog. We kwamen overeen om de woorden die Onze Lieve Vrouw tot ons gesproken had, die dag, te zeggen. Na ons te hebben beloofd om ons naar de Hemel te nemen, vroeg Zij: "Bent u bereid zichzelf op te offeren om al het lijden te dragen dat God u zal zenden, als een daad van herstel voor de zonden door dewelke Hij zo erg beledigd wordt en te bidden voor de bekering van de zondaars?" "Ja, dat willen wij," was ons antwoord. "Dan zult u veel te lijden hebben, maar Gods genade zal uw troost zijn."
Op 13 juni, het feest van de Heilige Antonius, waren er steeds grote festiviteiten in onze parochie. Op die dag lieten we gewoonlijk onze kudde heel vroeg in de morgen buiten, om hen om negen uur s ochtend reeds op te sluiten. Toen gingen we naar de "festa." Mijn moeder en mijn zussen, die wisten hoezeer ik van een festa hield bleven maar zeggen: "We moeten nog zien dat u de festa verlaat om naar de Cova de Ira te gaan om tegen die Dame te praten!" Op die dag zal niemand een woord tot mij. Insofa en ik waren bezorgd. Zij deden alsof ze wensten te zeggen: "Laat haar alleen, en we zullen spoedig zien wat ze doet."
Ik liet de kudde bij dageraad uit met de bedoeling om tegen negen uur terug te zijn en naar de mis te gaan van tien uur, en daarop naar de Cova da Ira. Maar de zon was nog maar op of mijn broer kwam mij roepen. Hij vertelde mij om terug naar huis te gaan omdat er verschillende mensen waren gekomen om mij te spreken. Hij bleef bij de kudde en ik ging kijken wat ze wilden. Ik zag een aantal mannen en vrouwen, die kwamen uit plaatsen als Minde, Tomar, Carrascas, Boleiros, en zo verder. Ze wensten me te vergezellen naar de Cova de Ira. Ik vertelde hen dat het nog vroeg was en nodigde hen uit tot de mis van acht uur. Daarop keerde ik naar huis terug. Deze goede mensen wachtten ondertussen in de tuin, in de schaduw van onze vijgenbomen. Mijn moeder en mijn zussen hielden hun minachtende houding aan, en dit brak mijn hart, want het was inderdaad even pijnlijk als de beledigingen. Rond elf uur verliet ik het huis en naar het huis van mijn oom, waar Jacinta en Francisco reeds op mij aan het wachten waren. Toen ging het rechtstreeks richting Cova de Ira, voor het langverwachte ogenblik. Al deze mensen volgden ons en vroegen duizenden vragen. Die dag was ik bedolven van bitterheid. Ik kon zien dat mijn moeder diep verward was en ze zou alles doen wat binnen haar mogelijkheden lag om mij te doen toegeven dat ik loog. Ik wou allemaal zo graag doen wat ze wou, maar de enige manier om dit te doen was door een leugen te vertellen. En vanuit de wieg, heeft ze steeds haar kinderen de grote gruwel van de leugen voorgehouden en iedereen die onwaarheden durfde te zeggen zou streng worden gestraft.
"Ik heb altijd geweten," zei ze dikwijls, "dat mijn kinderen steeds de waarheid spraken en moet ik nu mijn jongste dochter met zoiets zien laten aandraven? Als het maar een kleine, kleine leugen was ...! Maar een leugen van deze afmetingen, die zoveel mensen misleidt en hen allemaal hierheen leidt!" Na deze bittere klachten, draaide ze zich tot mij en zei: "Maak uw besluit over wat u wenst! Ofwel ontdoet u zich van al dit bedrog door de mensen te vertellen dat u hebt gelogen, ofwel sluit ik u op in een donkere kamer waar u zelfs het licht van de zon niet kunt zien. Na al deze moeilijkheden die ik heb meegemaakt, moet mij nu zoiets overkomen!" Mijn zussen zaten allen naast mijn moeder en rondom mij was de sfeer er een van geringschatting en misprijzen.
Toen herinnerde ik mij de oude dagen en zei bij mezelf: "Waar is al de genegenheid nu heen die mijn familie tot voor kort voor mij toonde?" Mijn enige troost was te wenen voor de Heer en Hem deze opoffering te schenken. Het was op deze dag dat, bijkomend op wat ik reeds heb verteld, Onze Lieve Vrouw, alsof ze kon raden wat er gaande was, tot mij zei: "Lijdt u veel? Verlies de moed niet. Ik laat u nooit in de steek. Mijn Onbevlekte Hart zal uw toevluchtsoord zijn en de weg die u tot God zal leiden."
Toen Jacinta mij in tranen zag, wou zij me troosten: "Ween niet. Zeker zijn dit de beproevingen waarover de Engel het had die God tot ons zou zenden. Daarvoor dient uw lijden, voor uw herstel tot Hem en voor de bekering van de zondaars."
Vertaling: Chris De Bodt
7. Jean de Florette [13/13]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. Jean de Florette is, zeker samen gezien met zn tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."
Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 229]
En dat was nog een teken dat het spirituele conflict, het knarsen van de hemelse tektonische platen, echt was en groeide. Terwijl de revolutie bedaard was en Napoleon als snel geen macht meer had, waren de zaden van het goddeloze humanisme aan het ontspruiten. Frankrijk was het spirituele slagveld. Er waren verschijningen in Bordeaux, Grandchamps, en Bretagne, dan opnieuw in Bordeaux, en in 1830 weende een beeld in de Notre Dame zo hevig, dat een conciërge het in een handdoek moest wikkelen.
Er was iets groots op komst. De tijden werden weer kritiek. In 1830, hetzelfde jaar als het wenende beeld, verscheen Maria in de beroemde verschijningen van de Wonderdadige Medaille aan Cathérine Labouré in een Parijse kapel, gelegen Rue de Bac 140. De boodschap was: "De tijden zijn zeer slecht. Rampen zullen zich op Frankrijk storten. De troon zal omvergeworpen worden. De hele wereld zal door allerlei ongelukken getroffen worden [Hier keek Maria heel bezorgd]. Maar kom naar de voet van dit altaar. Daar zullen de genaden worden geschonken aan allen, die er om vragen."
Maria ging verder: "Mijn kind, het Kruis zal worden veracht. Het zal ter aarde geworpen worden. Er zal bloed vloeien. De zijde van Onze Heer zal opnieuw worden geopend. De straten zullen stromen van bloed. De Aartsbisschop zal sterven. [Nu keek ze met zoveel smart dat ze nog nauwelijks kon praten]. Mijn kind, de hele wereld zal in smarten worden ondergedompeld."
Het was waar. Er zou een aartsbisschop ter dood worden gebracht. De wereld zou somber en zwart worden. De Middeleeuwse Kastijding dreigde zichzelf te herhalen. Maar Maria kwam niet om angst in te boezemen. Ze gaf haar boodschappen met bevalligheid. Men beschreef haar als iemand van gemiddelde grootte en gekleed in witte kledij, in een stijl die men "à la Vièrge" noemde. Ze droeg een sluier die over haar hoofd hing en tot de vloer reikte. Haar haren waren gekruld en samengebonden met een hoofdband die met kant versierd was. Haar voeten stonden op een grote witte wereldbol en ze trapte op een groene slang met gele vlekken. "Soms richtte ze haar ogen naar de hemel, en soms niet," herinnerde Cathérine zich uit een verschijning op 27 november 1830.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 121]
Hoofdstuk 7. Naar het Tweede Vaticaans Concilie
De actie "Hoop"
De ontmoeting met Dom Helder Camara en sommige Zuid-Amerikaanse bisschoppen had Broeder Roger gevoelig gemaakt voor de ongelijke verdeling van de rijkdom in dit werelddeel en over de landhervorming. De katholieke Kerk had beslist zelf het initiatief te nemen gezien de falende landbouwpolitiek: Mgr. Larrain was begonnen met het uitdelen aan de landbouwers van gronden van het bisdom en met het oprichten van boerenbonden. Andere Zuid-Amerikaanse bisschoppen koesterden gelijkaardige plannen. Meerdere onder hen vroegen aan de prior van Taizé om een geldinzameling te starten die hun projecten kon ondersteunen. Eerst heb ik dat geweigerd, duidde Broeder Roger. Ik dacht dat niet strookte met de doelstelling van Taizé, waar nooit geld gevraagd wordt. Maar, gezien ze bleven aandringen, heb ik het aanvaard.
Op 28 januari 1963 lanceerde Broeder Roger, na een persconferentie in Parijs op de zetel van de protestantse Vereniging in Frankrijk, een interconfessionele geldinzameling voor Latijns Amerika. Onder de naam Deel je brood moest deze campagne de solidariteit van de Westerse christenen met de Derde Wereld, de wereld der armen te kennen geven. In het oud christelijk Westen zijn we steeds bekoord om op onszelf terug te vallen en gaat onze beste bezieling dikwijls verloren. De terugval op een gesloten wereld dient te worden bestreden.
De oecumenische dimensie van het opzet bleek niet alleen uit het feit dat Taizé een oproep deed tot de vrijgevigheid van allen (katholieken, protestanten, orthodoxen en ongelovigen), maar ook omdat de opbrengst ongeveer evenredig moest verdeeld worden onder de christenen van Latijns-Amerika: 80% naar projecten van katholieke boerenbonden, 10% naar een orthodox project. De oecumenische Raad der Kerken reageerde negatief en directeur Cooke schreef aan Broeder Roger dat hij spijt had dat, ondanks de raadgevingen, Taizé toch een oproep deed tot steun aan een overheersende Rooms-katholieke onderneming. De COE meende dat Taizé eerst de vertegenwoordigers van het Chileense protestantisme had moeten raadplegen en met hen de nodige actie overeenkomen. De prior van Taizé, steeds meer weigerachtig om zich te laten opsluiten in een confessionele benaming, antwoordde lichtjes bitter: "Op ieder van onze initiatieven buiten de muren van Taizé volgt rechtstreeks of niet je weigering." Dan paste hij het oorspronkelijk project aan volgens de suggesties van Vissert Hooft, waarschijnlijk afgeschrokken door zijn eigen durf en om toegeeflijk te zijn. Om 10 mei schreef hij hem dat hij zijn raadgeving had opgevolgd: Het protestantse deel zou aan de Chileense protestanten gegeven worden door de COE en de Adjudad Evangelica (de Evangelische Hulp, een protestants organisme). Het orthodoxe deel zou een consultatiebureau op het eiland Patmos ondersteunen. De prior van Taizé voegde eraan toe dat, op vraag van de protestantse Vereniging in Zwitserland, van de benaming Deel je brood werd afgezien ten voordele van de naam Actie Hoop. Broeder Roger gaf op 15 mei een nieuwe persconferentie in het Grand Hôtel op de Boulevard des Capucines. Hij kon al gewag maken van enkele uitslagen: een hulp aan de boerenbond Los Silos, het jaar daarvoor door Mgr. Larrain opgericht, een steun aan een landelijke coöperatieve bank door de bisschop van São Luis de Maranho gelanceerd, een gift aan het consultatiebureau op Patmos en hulpverlening aan arme protestantse boeren. Twaalf andere projecten lagen ter studie. In het geheel waren twee miljoen franken nodig. Een enorm bedrag.
Taizé sloot zich aan bij de Secours catholique en de protestantse organisatie van CIMADE voor de geldomhaling. Een beheer- en toezichtraad werd opgericht om heldere financiële transacties te waarborgen. Prominenten uit het burgerleven en zonder verband met Taizé, een oud-minister, de directeur generaal van Insee of ook de voorzitter van de wereldraad van het FAO waren er leden van.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 63]
Woordenboek: Letter D
Eleazar, zoon van Annas
Zie Annas, zoon van Seth
Eleazar, zoon van Boethos
Zie Joazar, zoon van Boethos
Eleazar, zoon van Simon
Eleazar ben Simon was de leider van de Zeloten, een bende Joodse opstandelingen die de Romeinen bestreden tijdens de eerste opstand tegen Rome [66-70 na J.C.]. Ze waren nog meer gekant tegen de andere groepen Joden van Jeruzalem. Bij de aanvang van de vijandelijkheden vielen Eleazar en zijn manschappen de aanhangers van Menahem aan, de zoon van Judas de Galileër en doodden hem met zijn luitenant Absalom. Ze dragen ook de verantwoordelijkheid over de moord van de vroegere hogepriester Ananas, zoon van Nebedeus, en van zijn broer Ezechias.
Zij vochten tegen de legers van Cestius Gallus, Vespianus en Titus Flavius. Tijdens deze oorlog, die begon in 66 na Christus en eindigde met de volledige vernietiging van de Joodse tempel in 70 na Christus, vocht hij hevig tegen de Romeinse garnizoenen in Judea en tegen zijn Joodse tegenstanders en dit met het oog op het vestigen van een onafhankelijke Joodse Staat te Jeruzalem.
Alhoewel de Joodse nederlaag niet volledig kan worden toegeschreven aan Eleazar ben Simon, resulteerde zijn onvermogen om eenheid te sluiten met Johannes van Gischala en Simon bar Giroas in een bittere burgeroorlog die de Joodse weerstand tegen de Romeinen erg verzwakte. Eleazar ben Simon en zijn radicale anti-Romeinse poltiek en het uitroeien van de gematigde aristocraten uit Jeruzalem in 67 na Christus, verhinderde eveneens enige vredevolle coalitie met Rome om zo het einde van een tijdperk te voorkomen, welke zich voltrok in 70 na Christus.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 78]
Het wonder van Alcalà de Henares, Spanje [1597]
In 1904 werd de Heilige Magistraalkerk een nationaal monument, maar in 1931, toen de politieke condities zich ontwikkelden in wat later de Spaanse burgeroorlog zou worden, verbood de regering alle religieuze activiteiten die buiten plaatsvonden. Hierdoor werden de vieringen tot binnen de kerk beperkt. Deze werden ook steeds meer beperkt en uiteindelijk verboden in 1936 toen de Spaanse burgeroorlog begon.
Dankzij de toenemende oppositie van revolutionairen troepen en het grote uithoudingsvermogen van de Spaanse mensen die beïnvloed waren door de niet-katholieke haat van de revolutionairen, werden alle Heilige objecten verstopt op verschillende plaatsen om ze veilig te houden. De monstrans met de 24 wonderlijk bewaarde Hosties werd door een priester verstopt in de kerk op een geheime plek, die maar bekend was bij een paar priesters van de gemeenschap.
Uiteindelijk werd de kerk ingenomen en omgebouwd tot militaire bunker. Een kanon werd er geplaatst in één van de torens, en machinegeweren werden er geplaatst voor de ramen. Later werden de stad en de Heilige Magistraalkerk gebombardeerd. Om de verwoesting af te maken werd een vlambare vloeistof over de kerk uitgegoten en aangestoken.
Vlak voor of tijdens de vernietiging van de kerk ging een priester, die wist van de geheime plek, de kerk binnen en redde de Heilige Hosties, maar hij was gezien en vervolgens vermoord, net zoals vele andere priesters en nonnen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Hoewel het bekend is dat de Hosties gered waren van hun geheime schuilplaats in de kerk, is het onbekend hoe of waar de Hosties zich vandaag de dag bevinden.
De mensen bidden tegenwoordig voor een nieuw wonder waardoor de 24 Hosties teruggevonden worden, die ze graag willen plaatsen in het hoofdaltaar van de gerestaureerde Basiliek.
Tekst onder de afbeelding [wordt later toegevoegd]:
De monstrans met 24 Hosties, welke zijn teruggegeven na te zijn gestolen door de Moren van drie verschillende kerken in Spanje in 1597. Deze Hosties bleven wonderbaarlijk vers en onaangetast en werden voor eeuwen vereerd, maar werden verborgen op een geheime plek toen de Spaanse burgeroorlog in volle antikatholieke haat uitbrak. Hoewel bekend is dat de Hosties zijn weggehaald uit de kerk voordat deze was verwoest door de revolutionairen, is het onbekend hoe en waar de Hosties zich vandaag de dag bevinden. De mensen bidden tegenwoordig voor een nieuw wonder waardoor de 24 Hosties teruggevonden worden, zodat ze deze opnieuw kunnen aanbidden.
12. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Tijdens deze tijd, toen priesters nergens welkom waren door de communistische haat voor alles wat godsdienstig was, weigerden de mensen om hun stervenden de laatste sacramenten te laten ontvangen. Praxedes vulde deze leegte op door niet alleen de zieken bij te staan, maar ook de stervenden, die ze zo goed ze kon op de dood voorbereidde. Men liet toe dat Praxedes deze daden van liefdadigheid uitvoerde omwille van haar reputatie van heiligheid, haar bevalligheid, en haar ware liefde voor anderen.
Zoals de H. Theresa van Avila, met wiens geschriften ze vertrouwd was geworden, vastte Praxedes volgens de regels van de Ongeschoeide Karmelieten en de grote heiligen van de Kerk. Op vrijdag at ze enkel een eetlepel kikkererwten, en op zaterdag vastte ze op water en brood. Snoep, waar ze zo dol op was, at ze slechts op één dag: Paaszondag. Al deze boetedoeningen irriteerden haar familie, die meerdere keren hun bezwaren uitspraken.
Praxedes kreeg financiële verademing toen haar broer haar een aanzienlijk geldbedrag gaf. Daarbovenop ontving ze geld voor Arturos dood, en dit, samen met de huur die ze ontving van het huis dat ze geërfd had, liet haar toe om gul te zijn voor de armen. Ze hielp hen door geld onder de kussens van de zieken die ze geholpen had, achter te laten. Praxedes zei ooit: "Men doet geen liefdadigheid voor de armen met wat men over houdt. Ze moeten de kwaliteit en kwantiteit krijgen die men aan een familielid zou geven."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 67]
Aan Moeder-Overste Josephine Imbert
Nevers, 15 mei 1870
Geliefde en vereerde Moeder,
Al enige tijd voelt mijn hart het verlangen om u te schrijven, maar sedert uw vertrek voel ik me bijna voortdurend te beroerd of ben ik bezig met onze dierbare zieken. Op dit moment is het alleen mijn Zuster Nathalie, die flink vooruit gaat, zij loopt al enkele keren de gang van de ziekenzaal op en neer. Wat mij betreft, ik heb net een zwelling gehad, er heeft zich een abces in mijn mond gevormd, dat me flink gekweld heeft. Nu ik weer rechtop sta, hoewel mijn mond nog wat scheefhangt, laat ik niet na al mijn kleine leed en opofferingen die de goede God mij oplegt, overeen-komstig uw intenties aan te bieden, opdat Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd de wensen mogen zegenen en inwilligen die uw Moederhart koestert voor de hogere eer van God en voor de heiliging van de zielen die u zijn toevertrouwd.
In mijn gebeden, hoe zwak ook, vergeet ik niemand van degenen die u mij in uw goedheid aanbevolen hebt bij uw vertrek. Het is vooral gedurende de dagen van communie, dat ik me van deze schuld kwijt, ik voel mijn ziel vervuld met kracht en vertrouwen bij de gedachte dat ik het niet meer ben die bid, maar Jezus in mij. Ik bid heel in het bijzonder voor onze Heilige Vader, de Paus, ten behoeve van het Concilie en de Congregatie. Ach, hoe gelukkig zou het mij maken om zijn zegen te mogen ontvangen. Het bedroefde mij te horen, mijn lieve Moeder, dat u voortdurend geleden hebt. Toch hoop ik dat wij het geluk mogen beleven u weldra terug te zien. Voor ons lijkt de tijd lang te duren.
Aanvaard, mijn geliefde en vereerde Moeder, de uitdrukking van diep en warm respect van uw toegewijde en erkentelijke dochter in onze Heer Jezus Christus,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Don Bosco was niet zozeer een groot theoretisch, pedagogisch denker, maar in de eerste plaats een man van de praxis, een gedreven man die vanuit zijn apostolische bekommernis jongeren op een zinvolle en aangepaste manier tot een beter, rijker, dieper leven wilde brengen.
Don Bosco was een priester, een zielzorger, bekommerd om het geestelijk welzijn van de mens en in het bijzonder van zijn 'jongens'. Hij was niet een priester die toevallig in het opvoedingswerk was terechtgekomen; hij was in de eerste plaats zielzorger en die opdracht viel voor hem noodzakelijk samen met het opvoedingswerk bij kansarme jongeren. Opvoeden was voor Don Bosco wezenlijk catechetisch en pastoraal werk. "Geef mij de zielen, de rest mag je houden", is één van zijn legendarisch geworden uitspraken.
Toch had Don Bosco ook oog voor de materiële noden die zijn jongens troffen. Hij hield ook vast aan het christelijke geloof, de evangelische waarden, de opdracht van de Kerk en de devotie tot Maria. Zijn roeping bestond erin de mens tot God, Christus, Maria en de Kerk te brengen.
Hoewel we bij Don Bosco niet echt van een uitgeschreven, pedagogisch systeem kunnen spreken, kwamen een aantal principes in alles wat hij deed, schreef en zei toch steeds weer aan de oppervlakte. Met het oog op het doorgeven en vertalen van het erfgoed van Don Bosco naar deze tijd, hebben de Vlaamse salesianen daarom een salesiaans, pastoraal-pedagogisch project uitgeschreven, dat als basis en maatstaf dient voor alle salesiaanse organisaties in Vlaanderen.
Hieronder vindt u de belangrijkste krijtlijnen van het mensbeeld, de opvoedingsdoelen en de salesiaanse opvoedingsstijl die beschreven worden in het opvoedingsproject.
15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 9
Maar welke verwarring! Welke afschuw van zichzelf! Welke wroeging! Welke smart wanneer iedereen in het aanschijn van de stralende zuiverheid van Maria, zijn eigen zwartheid zal aanschouwen! En welke tranen van boete om alles weg te wassen! De arme satan! Hij denkt allen tegen God verbonden te hebben, maar dat is buiten Maria gerekend. Zij zal hem treffen en hem met de hiel de kop verpletteren.
Vertaling: Chris De Bodt
10-06-2010
10 juni 2010
10 juni 2010
1. De Waarschuwing [4/15]
Alles zal u worden getoond
Mijn kinderen, Ik die het Leven ben, Ik kan u niet verder laten leven met uw misvattingen. Men moet mij geloven als ik zeg dat Ik in u zal komen om al uw fouten te laten zien. Ik lach er niet mee! Ik ben God-Liefde. Ik heb uw wereld geschapen. Ik kan u dus niet bedriegen. Als u dus denkt u te kunnen verschuilen achter uw gewilde onwetendheid, dan bedriegt u uzelf, want ik kom in u om het u te bewijzen. Ja, ik kom, of u dat nu wilt of niet. U, die al zolang in zonde leeft, alles zal volbracht worden, laat dat heel duidelijk zijn.
Alles is klaar voor u allen, de kinderen van God: van alle rassen, talen, godsdiensten en alles naties, eenieder van u zal geroepen worden bij zijn eigen naam, want ik ken u allen. U zult Mijn Liefde zijn en u zult uw leven zien: niets zal worden overgeslagen. U zult de kleinste details van uw innerlijk en uiterlijk leven kennen en niets zal u bespaard blijven. Alle woorden die u gesproken hebt en alle gebaren die u gemaakt hebt, zij het goede of kwade, zullen gekend zijn: niets is zo machtig als mijn gerechtigheid.
Door dit schrijven wil ik u tonen dat u zich moet voorbereiden op een Grote Zuivering. Alle schade aangericht aan uw geest, lichaam, hart en ziel zal verlicht worden door het vuur van Liefde. Zoals het ijzer dat zich laat zuiveren door het vuur, zal alles in u komen wat u in uzelf bent.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 30/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Vierde Onderzoekscommissie
Op 18 maart verklaarde Mgr. Alessandro dErrico, de Apostolische Nuntius in Bosnië-Herzegovina: "Bij elk van mijn ontmoetingen met de Heilige Vader heeft deze heel veel belangstelling getoond voor Medjugorje. Als opperste gezagsdrager van de Kerk moet hij zich duidelijk uitspreken over dit fenomeen. Hij kent Medjugorje heel goed en heeft het me al dikwijls herhaald.
De Heilige Vader is zich zeer goed bewust van het vele goede, dat hier door de priesters, de zusters, de Franciscanen en de leken verwezenlijkt wordt en hij vraagt zich af waarom er zoveel vijandige informatie is tegenover dit fenomeen. Daarom wil hij een commissie oprichten van zeer hoog gehalte om zich een algemeen idee te kunnen vormen over dit gebeuren, dat onderzocht zal worden door zeer bekwame mensen. Hij heeft Kardinalen, Bisschoppen en deskundigen van over de ganse wereld uitgenodigd om deel te nemen aan deze commissie. Het was het verlangen van de Heilige Vader dat deze commissie zou aangekondigd worden aan de gelovigen op hetzelfde moment in het Vaticaan als te Mostar, wat een bewijs is van de solidariteit van de Heilige Vader met dit land.
Ik weet dat de media al lang over deze commissie spreken en dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Op heden kunnen we zeggen dat we gelukkig zijn en erkentelijk tegenover de Heilige Vader voor de belangstelling, die hij toont voor Mostar en onze Katholieke gemeenschappen. Zo heb ik op 17 maart, in de naam van de Heilige Vader, deze belangrijke beslissing meegedeeld op hetzelfde moment, dat ze ook in Rome werd bekend gemaakt. Het is klaar dat de taak van deze commissie moeilijk zal zijn en ik nodig al onze gemeenschappen uit om het werk van deze commissie toe te vertrouwen aan de bescherming van de Heilige Jozef, van Maria, de Moeder van de Kerk, en aan de heilige patronen van Mostar."
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 173]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Jezus tot de kruisdood veroordeeld
Nadat Pilatus de Heer openlijk ten toon had gesteld vóór het volk en het volk zijn moordgeschreeuw had aangeheven, was de Heilige Maagd weggegaan. Zij keerde thans, vergezeld van een aantal vrouwen, terug naar het Forum en drong door de menigte heen om de veroordeling van haar Zoon bij te wonen. Jezus stond aan de voet van Pilatus tribunaal, omringd door beulsknechten, terwijl zijn vijanden hem vol haat en spot bekeken. Bazuingeschal weerklonk en in de stilte die volgde, sprak Pilatus, laf en snood, het doodvonnis over Jezus uit. Zijn laaghartigheid en gespleten persoonlijkheid drukten mij volledig te neer. De houding van deze opgeblazen schurk, de triomf van de bloeddorstige, door al hun hotsen en opstoken afgematte, maar nu bevredigde opperpriesters, de ellende en de diepe smart van de arme Heiland, de onuitsprekelijke angst en pijn van Zijn Moeder en van de heilige vrouwen, het begerige en grimmige loeren van de Joden, het koude en trotste doen en laten der soldaten, de gruwelijke bedrijvigheid van de duivelsbenden onder de menigte, wiens bedrijvigheid ik ook te aanschouwen kreeg: dat alles was voor mij vernietigend geweest.
Ach, ik voelde nog dat ik had moeten staan op de plaats waar Jezus, mijn liefste bruidegom, stond: dan had het vonnis gerecht en verdiend mogen heten. Ik leed echter zoveel, ik was zo gebroken, dat ik niet meer juist weet hoe het toen allemaal is gegaan. Wat ik me nog herinner, zal ik proberen te zeggen.
Pilatus hield eerst een holle inleiding, waarin hij de keizer, Claudius Tiberius, met hoge naam prees. Hierna volgde de aanklacht tegen Jezus, dat inhield dat Hij als opruier, rustverstoorder en overtreder van de Joodse wetten [daar Hij zich de Zoon van God en de Koning der Joden liet noemen] door de opperpriesters tot de doodstraf was veroordeeld, terwijl het volk eenstemmig Zijn kruisiging had geëist. Toen Pilatus hieraan toevoegde dat hij het vonnis van de opperpriesters rechtvaardig achtte, hij die uren lang niets anders had verklaard dan dat Jezus onschuldig was, vergingen mij het horen en zien van deze gemene, dubbelzinnige mens. Hij zei nog: "Zo veroordeel ik van mijn kant, Jezus Nazarenus, Koning der Joden, om aan het kruis te worden genageld." Meteen beval hij de beulsknechten om het kruis te gaan halen. Als ik het me goed herinner, heeft hij daarbij ook een lange stok, met daarin wat merg, doormidden gebroken en de stukken vóór Jezus voeten geworpen.
Bij de laatste woorden van Pilatus zonk de moeder van Jezus bewusteloos neer, alsof zij sterven ging. Nu was het zeker, nu viel er aan de smartelijke, smadelijke dood van haar allerheiligste, allerliefste Zoon en Verlosser niet meer te twijfelen. Johannes en de heilige vrouwen leidden haar heen, opdat de blinde mensen zich niet aan het spotten met de smart van de moeder van hun Heiland zouden bezondigen. Maria kon echter niets anders doen dan de lijdensweg van Onze Heer bewandelen. Haar gezellinnen moesten haar van de ene plaats naar de ander voeren. De ijver van een geheimzinnige religie van het medelijden zette er de Moeder van Jezus toe aan, overal waar de uit haar geboren Verlosser voor de zonden van Zijn broers, de mensen, geleden had, het offer van haar tranen te brengen. Zo wijdde Maria vooraf, met haar tranen, al de heilige plaatsen op de aarde die ons aller Moeder, de Kerk, eens vereren zou, zoals eertijds Jacob de gedachtenissteen met olie zalfde, waarbij hem de belofte werd gedaan.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 173]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
Hebt ge zo gesproken, vriend? Sla dan uw ogen op en ge zult zien wie ge gekruisigd hebt? Is het geen godlastering als ge zegt dat ge te zwaar op de proef gesteld wordt, dat ge niet anders kunt, dat het uw noodlot is ...? Weet ge wel, broeders, wat die woorden inhouden? Ge beweert niets anders dan dat de goede God u tot weerspannigen, driftkoppen, tot zedelozen, tot echtbrekers en tot godslasteraars heeft gemaakt! Ge gelooft niet aan de erfzonde, die de mens van de oorspronkelijke gerechtigheid, waarin hij werd geschapen, heeft beroofd. Zeker, die zonde is sterker dan gij ... Maar, mijn vriend, komt de godsdienst u dan niet te hulp om u uit het verderf te redden? En gij, ellendeling, ge durft nog te lasteren tegen Hem, die u deze godsdienst heeft geschonken als de grootste gave die Hij u schenken kon.
Hebt ge nooit gelasterd tegen de heiligen en tegen de Moeder Gods? Hebt ge nooit gespot met hun deugden, hun verstervingen of hun wonderen? Hoeveel goddelozen zijn er helaas niet in deze rampzalige tijd, die er niet voor terugschrikken om de heiligen in de hemel en de rechtvaardigen op aarde te verachten! Hoevelen lachen er niet met de strengheid waarin de heiligen hebben geleefd! Zij wensen de goede God niet meer te dienen en kunnen zelfs niet verdragen dat anderen Hem dienen. Zie toe, broeders, dat uw kinderen uw vloeken en uw godslasteringen niet overnemen. Anders zullen de straffen die u in het andere leven te wachten staan, ondraaglijk zijn.
Maar, zult ge me vragen, welk verschil bestaat er tussen de godslastering en de verloochening van God? We willen hier niet uitweiden over degenen die de goede God verloochenen door de ware godsdienst vaarwel te zeggen: we noemen zulke personen afvalligen of overlopers. Maar ik wil u spreken over hen die de afschuwelijke gewoonte hebben in drift of woede de heilige naam van God te verloochenen. Zo verheffen sommigen zich tegen God wanneer hun zaken mislukken of wanneer ze verliezen bij het spel, alsof Hij daar de oorzaak van was. Bij het minste of geringste dat hen tegenvalt, moet de goede God het ontgelden, alsof Hij de oorzaak was van hun verlies of van het ongeluk dat hen overkomt. Ach, hoe durft ge, armzaligen, die door God uit het niets zijt voortgebracht, die door Hem in leven gehouden wordt en dagelijks wordt overladen met zijn weldaden, Zijn Heilige Naam te verachten, te ontheiligen en te verloochenen? Als God gehoor gegeven had aan Zijn rechtvaardigheid, zoudt ge reeds lang in de afgrond van de hel zijn neergestort! Je zult gewoonlijk zien dat iemand die zich in zijn leven aan dit grote kwaad bezondigt, een ongelukkig einde heeft. De geschiedenis vertelt ons van een man die of zijn sterfbed aan de diepste ellende ten prooi was gevallen. Er trad een priester bij hem binnen om hem te zien en zijn biecht te horen en toen sprak de zieke: "Ach vader, de goede God straft me voor zijn drift, voor mijn godlasteringen en verloocheningen. Ik ben al zo lang ziek. Ik ben straatarm en al mijn ondernemingen zijn op niets uitgelopen. Mijn kinderen verachten me en laten mij in de steek. Ze deugen niet, omdat ik hen een slecht voorbeeld heb gegeven. Hoe lang lig ik hier nu al te lijden? Mijn tong is ontstoken en ik kan niet meer slikken zonder de hevigste pijn? En ik ben bang, vader, dat ik, na op deze wereld zoveel geleden te hebben, ook in het andere leven zal moeten lijden."
Zelfs in onze dagen zien we, broeders, dat degenen die God vervloeken, lasteren of verloochenen, bijna altijd een rampzalig einde hebben. Waak daarom tegen die slechte gewoonte, beter nu, want als ge in dit leven geen berouw krijgt, zult ge het ook in het hiernamaals niet meer krijgen. Vergeet niet dat uw tong alleen mag worden gebruikt om tot God te bidden en Zijn lof te zingen. Als ge geneigd zijt tot vloeken, spreek dan dikwijls met diepe eerbied de heilige naam van Jezus uit, opdat uw lippen gezuiverd mogen worden.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 173]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Als een moeder haar kind geen borstvoeding geeft, of haar kind niet draagt, is dit dan een zonde? Maria: Als zij hiertoe lichamelijk bekwaam is en dit doet omwille van enige zelfzuchtige reden, dan is dit het geval. En het niet knuffelen en dragen ervan leidt later tot belemmering van groei en ontwikkeling en aldus is dit ook een zonde.
Nicky: Is het beter om arm te zijn met vele kinderen dan rijk te zijn met enkel één of twee kinderen? Maria: We mogen nooit Gods plan verhinderen om ons kinderen te schenken. In Zijn Plan zal Hij altijd voor het nodige onderhoud voorzien voor hen. Ik ken veel gelukkiger mensen onder de armen dan onder de rijken, en ik ken heel wat mensen van beide categorieën. De rijkeren dragen veel meer de lasten van de zonden van hun voorouders. Ook meer rijkere mensen komen op dit gebied tot mij. En dit is niet omdat de armen mij niet kunnen bereiken. Ze komen ook.
Nicky: Nochtans spreken de wereldleiders, zoals onlangs, tijdens de meeting in Cairo, over de ernstige bedreiging van overbevolking? Wat is uw antwoord hierop? Maria: Dat is zelfzuchtige misleidende onzin en opnieuw volledig in elkaar gezet door diezelfde banken! Van de ongeveer zes miljard inwoners vandaag, is het inderdaad zo dan er één derde van sterven, maar dit is enkel omwille van de hebzucht van een klein aantal. Er zijn statistieken die aantonen dat de wereld vijftig miljard mensen of meer kan voeden, indien de energie en het voedsel op een rechtvaardige manier zouden worden aangewend. De hebzucht van het Westen vertoornt God erg en Hij zal hier spoedig iets aan doen, daar ben ik zeker van. Ik weet dat Hij het zal doen.
Wie is het wiens kinderen negentig maal meer verbruiken als een kind uit India? En wie is het die zo bezorgd is over de overbevolking? Het antwoord op beide van deze vragen is hetzelfde: het Westen met zijn banken. Hebzucht en de misleidende angst van armoede doen de mensen geloven in grote leugens en er hen naar handelen. Bovendien zeggen ze deze leugen door aan anderen.
Nicky: Op welke leeftijd mag een moeder haar kinderen voor een poos achterlaten bij een niet-familielid? Maria: Dit hangt er uiteraard van af, wat de omstandigheden zijn, maar in regel is dit een zonde voor de leeftijd van vier jaar. De wonden die voor de leeftijd zijn aangebracht zijn het moeilijkste om helen omdat ze zo diep in het onderbewustzijn zitten.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 17]
Problemen thuis
Het was een van de droevigste taferelen die ik ooit meemaakte: verlangend uitkijkend naar mijn zussen en mijn moeder zo ellendig te zien. Dit deed mijn hart breken. Ook al was ik nog maar een kind, ik begreep precies de situatie waar we waren in beland. Toen herinnerde in mij de woorden van Engel: "Boven alles, aanvaard nederig de opofferingen die de Heer u zal zenden." Op zulke momenten trok ik mij gewoonlijk terug naar een andere plaats en liet ik haar alleen om mijn moeders lijden niet te vergroten. Deze plaats was dan gewoonlijk onze bron. Daar leunde ik op mijn knieën over de rand van de stenen en ik kon geen woord uitbrengen. Mijn tranen vermengden zich met het water beneden en ik offerde mijn lijden op aan God. Soms vonden Jacinta en Francisco mij in deze staat, in bitter verdriet. Ik kon geen woord uitbrengen want mijn stem was afgesneden door mijn wenen en zij deelden mijn lijden tot zon hoogte dat ze ook overvloedig begonnen wenen. Toen zei Jacinta luidop: "Mijn God, onze offers zijn een daad van herstel en voor de bekering van de zondaars. Aanvaard al leed en onze opofferingen." De formule van de opoffering was niet altijd precies dezelfde, maar de betekenis was wel dezelfde.
Zoveel lijden begon de gezondheid van mijn moeder te ondermijnen. Zij kon niet langer werken en zij vroeg mijn zus Gloria om voor haar en het huis te zorgen. Alle artsen en dokters uit de omgeving waren reeds bezocht. We hadden toevlucht voor elke ziekte, maar er was geen enkele verbetering te merken. De goede parochiepriester bood mijn moeder aan om haar mee te nemen met zijn ezelskar, om in Leiria de dokter te raadplegen. Vergezeld door mijn zuster trok zij naar Leiria. Maar ze keerde halfdood van haar reis terug, uitgeput van zo vele raadplegingen, zonder enig resultaat of wat ook. Uiteindelijk werd er een dokter S. Mamede geraadpleegd. Hij verklaarde dat mijn moeder een verzwakking had aan het hart, een verschoven ruggenwervel en falende nieren. Hij schreef haar een rare behandeling voor met roodhete naalden en van alles en nog wat en dit bracht wel enige verbetering aan haar toestand.
Dit waren de dingen thuis bij ons toen de dertiende mei van 1917 aankwam. Het was ook rond deze tijd dat mijn broer de leeftijd had bereikt om zich in te laten schrijven voor het leger. En daar zijn gezondheid goed was, hadden we elke reden om aan te nemen dat hij zou aanvaard worden. Daarnaast, was er oorlog en zou het moeilijk zijn om voor hem een uitzondering te verkrijgen. Mijn moeder die bang was om er thuis alleen voor te staan en niemand had om om het land te latten, vroeg eveneens aan mijn zus Carolina om naar huis te komen. Ondertussen beloofde de peter van mijn broer om zijn uitzondering voor hem te bekomen. Hij sprak enkele woorden met de dokter die verantwoordelijk was voor zijn medisch onderzoek en aldus verleende de Heer mijn moeder deze verlichting.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Jean de Florette [12/13]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. Jean de Florette is, zeker samen gezien met zn tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."
Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 228]
De signalen bleven brullen en woester worden. Het begon een herhaling te worden van de middeleeuwse waarschuwingen. In 1807 sloeg de bliksem in op een houten beeld in een klooster in Guadalajara. Het Kindje Jezus overleefde het in de armen van Zijn moeder, maar het was duidelijk een voorteken.
En er waren er nog. In Italië werd de opmars van Napoleon en zn voorbereiding om de Pauselijke Staten te veroveren niet alleen door tranende afbeeldingen voorspelt, maar ook door beelden die raar bewogen. In Rome leek een afbeelding van de Moeder van Genade, die over een boog nabij het Piazza Santa Apostoli stond, de ogen te openen en te sluiten. De oude afbeelding, bijna onherkenbaar door de ouderdom, toonde plots duidelijke kenmerken en keerde terug naar haar oorspronkelijke schoonheid. "In de loop van diezelfde dag werd hetzelfde bovennatuurlijke verschijnsel in zes andere afbeeldingen vastgesteld, in straten en in kerken, in verschillende delen van de stad," schreef James Northcote.
Het was een spirituele omwenteling en in Amerika was het gebrul er letterlijk. In 1811 en 1812 waren er in New Madrid, Missouri een aantal bevingen die zo krachtig waren dat de rivier van de Onbevlekte Ontvangenis, nu gekend als de Mississippi, eventjes achterwaarts stroomde. Stroomafwaarts in New Orleans was men geconcentreerd op een beeld bij de Ursulinen nonnen. Een beslissende overwinning tijdens de slag om New Orleans werd aan het beeld toegedragen, toen zesduizend Amerikanen die onder Generaal Andrew Jackson vochten, een Britse troepenmacht van tenminste vijftienduizend man versloegen.
"Vanuit de vensters van hun klooster konden de Ursulinen de rook van het slagveld zien opstijgen en schoten van de geweren en de donder van de kanonnen horen," schreef historicus William J. Walsh. "Jackson had gezworen dat, als hij overwonnen zou worden, de vijand New Orleans in puin zou vinden. Om dit gevaar te helpen afweren zat de kapel van de Ursulinen voortdurend vol met vrome dames die weenden en baden aan de voet van het heilig beeld dat op het hoge altaar werd geplaatst. Bij de H. Communie kwam een boodschapper de kapel binnen om het goede nieuws van de nederlaag van de vijand aan te kondigen." Niemand kon aan de tussenkomst van de hemel twijfelen, door de bemiddeling van O.L.V. van Goede Bijstand. Jackson zelf, de held van de dag, aarzelde niet om de goddelijke tussenkomst in zijn voordeel toe te geven en in zn eerste verklaring aan het leger, zei hij: Door de zegen van de hemel, die de dapperheid van de troepen onder mijn commando leidt, hebben we één van de meest briljante overwinningen in de annalen van de oorlog behaald."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 120]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Een invloed
Zoals Hilari Raguer opmerkt waren de niet katholieke waarnemers geen passieve toeschouwers van het gebeuren, ze beïnvloedden zelfs in positieve zin verschillende documenten van het concilie.
Het Secretariaat voor de Eenheid verzamelde wekelijks de waarnemers in het hotel Columbus. Bekwame katholieke personaliteiten (leden van het Secretariaat, bisschoppen of theologen) hielden toespraken over op het concilie besproken onderwerpen. De waarnemers mochten opmerkingen maken en bezwaren aantekenen die werden overgemaakt aan de conciliaire commissies. Er werden ook losse bijeenkomsten aan toegevoegd tussen waarnemers en verschillende leden van het Secretariaat voor Eenheid, met notas door de waarnemers opgesteld en bestemd voor de bisschoppen en theologen, gelast met het bewerken van een of ander thema dat ter sprake lag. Pater de Lubac bevestigde dat: "Kardinaal Bea zou voor zorgen dat hun waarnemingen aan het concilie worden voorgelegd. Misschien kunnen ze zelfs als waarnemers toegelaten worden tot enkele commissies."
In feite hebben de waarnemers de inhoud en de formulering van diverse constituties en decreten beïnvloed, maar het blijkt onmogelijk om ze specifiek op te sporen.
In oktober 1962 stelde Max Thurian een nota op over liturgie, bestemd voor de betrokken commissie. Dan, toen het schema De fontibus (de twee geloofsbronnen: Schrift en Overlevering) op 21 november 1962 uit de agenda van het concilie genomen werd om volledig te worden herschreven, nam Max Thurian met de protestantse theologen Oscar Cullmann en Hébert Roux deel aan een vergadering rond pater Congar om een nieuwe tekst te schrijven. In januari 1963, na de sluiting van de eerste sessie werd de onderprior van Taizé uitvoerig geraadpleegd voor het nieuwe schema over "oecumene" dat Gustave Thils als theoloog bij het Secretariaat voor Eenheid voorstelde.
Kortom, en volgens Etienne Fouilloux, zonder een vroom optimisme te belijden, reiken de waarnemers een stevige en meestal genuanceerde steun aan de stelling van de meerderheid dat al gauw duidelijk werd in de vergadering. [...] het Secretariaat voor Eenheid maakt gebruik van de aanwezige waarnemers om zijn invloed op het concilie uit te breiden.
Na de eerste sessie die eindigde op 8 december 1962 verheugde Broeder Roger zich over de diepe verstrengelingen die in het concilie aan het licht kwamen, en over een scheppende dynamiek die tegelijk katholieken en niet katholieken trof.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 62]
Woordenboek: Letter D
De Egyptenaar
Hij pretendeerde dat op zijn commando de muren van Jeruzalem zouden instorten. De soldaten van Felix maakten een einde aan de illusies. De overlevenden, waaronder de Egyptenaar, sloegen op de vlucht. In De Oorlog der Joden wordt beweerd dat een meerderheid van de dertigduizend rebellen werd gedood of gevangen genomen en dat slechts een handvol met de Egyptenaar kon vluchten. Het Nieuwe Testament haalt dit incident aan. Toen Paulus in het jaar 57 in Jeruzalem werd gevangengenomen, was dit nog maar net gebeurd, want de tribunus vroeg hem: "Bent u dan niet die Egyptenaar die enige tijd geleden een opstand heeft ontketend en met vierduizend sicariërs naar de woestijn is getrokken?" [Handelingen 21:38].
Ondanks het mislukken van deze poging de Romeinen te verdrijven brandde het vuur van de opstand verder. De Zeloten riepen de mensen op de wapens tegen de Romeinen op te nemen. Wie dat niet wou, werd met de dood bedreigd. Ook onder stadhouder Festus [59-62] waren de Zeloten bijzonder actief. Opnieuw was er een valse profeet die een nieuwe uittocht beloofde en de mensen naar de woestijn leidde. Zo kwam Jezus' waarschuwing uit: "Als iemand dan tegen jullie zegt: Kijk, hier is de Messias, of "daar, vertrouw het niet. Want er zullen valse messiassen en valse profeten opstaan, en ze zullen grote tekenen en wonderen laten zien om, als het mogelijk zou zijn, zelfs de uitverkorenen op een dwaalspoor te brengen. Kijk, Ik heb het jullie van tevoren gezegd. Als ze jullie dan zeggen: Kijk, Hij is in de woestijn, trek er niet op uit: "Kijk, Hij is ergens binnenskamers, vertrouw het niet." [Matteüs 24:23-26].
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 76]
Het wonder van Alcalà de Henares, Spanje [1597]
Toen ze hoorden dat de beroemde en geleerde doktoren geen wetenschappelijke verklaring konden geven voor het niet vergaan van de Hosties, liet Don Pedro Garcia Carrero, een arts en professor aan de universiteit, een publieke onderzoek plaatsvinden. Tijdens dit onderzoek werden vijf Hosties gebroken. Hun behoud en frisheid overtuigde de professor dat het echt om een wonder ging, omdat de Hosties zich niet hielden aan de natuurwetten.
Toen de prominente theologen, religieuzen en professoren allemaal tot de conclusie kwamen het behoud van de Hosties een wonder was, schreef de rector, Don Francisco Robledillo, een brief aan de vicaris-generaal van Alcalá, op 16 juli 1619, waarin hij toestemming vroeg om het wonder bekend te maken en de Hosties publiekelijk uit te stellen, want hij wist dat de mensen enthousiast waren om dit religieuze wonder te aanbidden en te vereren.
De plaats waar de Hostie uit werd gesteld was een kapel in de Jezuïetenkerk. Hier werden de Hosties, in een grote processie door de straten van de stad, naar toe gebracht. De straten van de stad waren voor deze gelegenheid versierd met honderden kleden, vlaggen en bannieren.
Een noemenswaardig bezoek werd gebracht aan de Wonderlijke Hosties, in 1620, door de monarch, Filips III, die samen met zijn Koninklijke familie en zijn hele huishouden langskwam. Hij schonk aan de Hosties een kostbare doos gemaakt van parelmoer en zilver. De binnenkant van deze kist was bekleed met kostbaar brokaat. De Hosties werden in deze doos bewaard totdat er een monstrans geschonken werd door Kardinaal Spinola, de aartsbisschop van Sevilla en Santiago.
De Monstrans was iets meer dan 86 cm hoog en had de vorm van een vierzijdige lantaarn. Rond een centraal punt waren acht delen gemaakt, ieder deel huisde drie vertikaal geplaatste Hosties. Deze delen vormden een achthoek rond dit centrale punt, en het geheel was aan vier kanten omsloten door glas. Een klein koepeltje aan de bovenkant was versierd met een klein elegant kruis aan de bovenkant. Er wordt gezegd dat er ooit een gouden ring aan dit kruis hing, dat geschonken was aan de Wonderlijke Hosties op 18 september 1810, tijdens een bezoek aan Jozef Bonaparte, die koning van Spanje was gekroond door zijn broer Napoleon.
De Hosties verbleven in de kapel van de Jezuïetenkerk tot 1777, toen koning Karel III een koninklijk beval gaf aan kanunnik Ramon de los Herreros, om de Heilige Hosties te verplaatsen naar De Heilige Magistraalkerk. Toen werden de Hosties in grote plechtigheid naar de nieuwe kerk overgebracht. Ook werden de beelden, juwelen, versieringen, vazen, lampen en alles wat herinnerde aan de Hostie, of gegeven was aan de Hosties, mee verplaatst.
In de Heilige Magistraalkerk werden de Hosties bijzonder vereerd op het Hoogfeest van Hemelvaart, een feestdag toegewijd aan het wonder. Elk jaar op die dag kleedden de mensen van Alcalá de Henares zich in de mooiste kleden en namen deel aan de vieringen die zou uitgebreid waren dat het onmogelijk is om ze omschrijven.
12. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Rond het jaar 1927 deden antigodsdienstige overtuigingen hun intrede in de vallei, waarbij duivelse uitlatingen gebeurden tegenover iedereen die zich aan God toewijdde. Door de parochiepriester te helpen, deed Praxedes al wat ze kon voor de kerk. Haar eigen kinderen brachten andere kinderen, die op straat bedelden, mee naar huis, waardoor haar liefdadigheid voor de zieken en de armen nog toenam. Praxedes was opgetogen dat ze deze arme ongelukkigen kon voeden en kleden.
Ondanks het communistische antiklerikalisme en tot groot genoegen van Praxedes, trad haar zoon Enrique toe tot het Dominicaans seminarie. Ze had altijd gewild dat één van haar zonen priester zou worden. Op een keer toen ze Enrique een bezoekje bracht in het seminarie, vertelde Vader Felix Velez, bij wie Praxedes te biechten ging, aan één van de moeders: "Enriques moeder is een heilige." Tijdens de laatste jaren van haar leven, trad Praxedes toe tot de Derde Orde van de H. Dominicus, een vereniging voor leken.
Arturo, de kleine deugniet van het gezin die van school gegaan was om in de mijnen te gaan werken, werd gedood door een trein, op bijna dezelfde wijze als zn vader. Door deze tragedie vond Praxedes een zekere verlichting in haar geloof en vertrouwen in Gods genade. Toen men haar geld gaf voor bloemen, spendeerde ze het aan dertig Gregoriaanse Missen voor de rust van zijn ziel. Tijdens de derde Gregoriaanse Mis voor Arturo, zag Praxedes in haar scapulier haar zoon in de armen van de Heilige Maagd. Vol van vreugde keerde Praxedes terug naar huis en zei: "Nu ben ik gelukkig, want mijn zoon werd gered."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 66]
Aan Mijnheer Pastoor Peyramale
Nevers, 25 februari 1868
Mijnheer Pastoor,
Ik vraag u mij te verontschuldigen dat ik tot deze dag gewacht heb om u deelgenoot te maken van de vreugde die ik geproefd heb op de dag waarop ik het geluk had mijn religieuze professie te doen. Ik zou deze schuld, die de erkentelijkheid me oplegt, eerder hebben ingelost als de goede God mij niet met verscheidene zware ziekten aan het bed gekluisterd hield. Laat mij u bedanken, Mijnheer Pastoor, voor de dringende gebeden die u zo goed was voor mij op die dag tot de hemel te richten, en u vragen deze welwillend voort te zetten om mij te helpen Onze-Lieve-Heer en zijn Heilige Moeder te danken voor alle genade waarmee zij mij hebben overladen. Ik vraag u zo goed te zijn, Mijnheer Pastoor, mijn respect te betuigen aan de Zeer Eerwaarde Heer Pomian, alsook aan de Heren Vicarissen. Ik dank hen voor de dringende gebeden die zij zo goed waren voor mij op te dragen. Ik heb de afgelopen dagen een dame ontmoet die mij veel over u verteld heeft, Mijnheer Pastoor, en over uw reis naar Rome, waar zij met u heeft kennisgemaakt; ook vernam ik met vreugde dat u het geluk had de Heilige Vader te ontmoeten en met hem te spreken; Ik hoop, Mijnheer Pastoor, dat ik een klein beetje deel mag hebben aan de zegening die u van Zijne Heiligheid hebt mogen ontvangen voor de groep die u was toevertrouwd. Ik besluit, Mijnheer Pastoor, me aanbevelend in uw dringende gebeden, vooral gedurende het Heilig Misoffer vraag dan voor mij, bid ik u, om de deugd van de nederigheid en een grote offeringsgezindheid.
Wees zo goed, Mijnheer Pastoor, mij aan te bevelen in de gebeden van de Congregatie, ik zou alle juffrouwen erkentelijk zijn als zij zo goed zouden willen zijn enkele gebeden te richten tot Onze-Lieve-Heer en Zijn Heilige Moeder voor mijn intentie, om te bedanken voor de genade die zij mij hebben geschonken, vooral wanneer zij naar mijn geliefde grot gaan. Ik zal proberen dit terug te betalen door mijn gebeden, hoe zwak dan ook, tot Onze-Lieve-Heer in zijn Heilige Tabernakel te richten. Ontvang, Mijnheer Pastoor, de uitdrukking van het diepe respect waarmee ik Uw dienstwillige en dankbare dienares ben,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Mama Margherita
Als Margherita Occhiëna tot op vandaag in verschillende levensbeschrijvingen 'Mama Margherita' wordt genoemd, dan is het omdat ze niet alleen voor Jan Bosco een echte moeder was, maar ook voor heel wat jongens die in het oratorio van Don Bosco terechtkwamen.
Margherita Occhiëna werd geboren in 1788, in Serra di Capriglio, een dorp in de provincie Asti, Noord-Italië. Haar jeugd tekende zich vooral af op het platteland en in 1812 huwde ze met Francesco Bosco, een jonge landbouwer en weduwnaar, die in het gehucht Becchi woonde. Ze trok in bij hem en zijn zoon Antonio. Samen kregen ze twee kinderen: Giuseppe en Giovanni, de latere Don Bosco. Francesco stierf echter op 33-jarige leeftijd en vanaf 1817 kwam Margherita er alleen voor te staan, met de zorg voor drie kinderen en de verantwoordelijkheid voor de boerderij.
Toch is niets haar teveel geweest om er te zijn voor haar kinderen, als een moeder en vader tegelijk. Ze wist een evenwicht te bewaren tussen beide: een voldoende krachtig moederschap om de afwezigheid van een vader op te vangen en een voldoende zacht vaderschap om de onmisbare moederlijke warmte niet verloren te laten gaan. Ze werd een sterke vrouw, teder, maar vastberaden, vol geduld en begrip en toch onwrikbaar.
Al de tijd tot aan zijn priesterwijding en enkele jaren erna heeft Margherita naast haar zoon Jan Bosco gestaan. Toen hij priester werd, waarschuwde ze hem voor de ernst van zijn keuze: "Het is niet het kleed dat je groot maakt, maar de echtheid van je inzet en overgave. Liever een arme boer dan een priester die zijn plicht niet doet."
Tijdens de beginjaren van Don Bosco's patronaat bleef Margherita op de Becchi, als trotse grootmoeder van een groep kleinkinderen. Maar het aantal jongeren rond Don Bosco groeide aan en in 1846 vergezelde zijn moeder hem naar Valdocco. Wilde het huis van Pinardi een echt verblijf voor zijn jongens worden, dan hoorde zij erbij. Margherita Occhiëna werd 'Mama Margherita' voor de jongens van Don Bosco's patronaat. Ze betekende veel voor het oratorio, zoveel dat ze er wel eens de verpersoonlijking van wordt genoemd.
Mama Margherita stierf op 25 november 1856. "God weet hoeveel ik van je heb gehouden," zei ze aan Don Bosco, "van daarboven zal ik het nog beter kunnen." Op 25 november 2006 werd Margherita Occiëna door paus Benedictus XVI eerbiedwaardig verklaard.
15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 8
Alle mensen van goede wil zullen binnentreden. Voor God is alles mogelijk. Maria komt! Zij komt tot iedereen en aan iedereen zal zij het boek van hun geweten tonen. Het boek is niet geopend naar de wereld toe: dit is voorbehouden voor het laatste oordeel, maar naar ieders eigen ogen gericht. God zal deze eerste openheid van het geweten tot stand brengen door de zorgen van Maria, zachte Moeder! Het zal een geheimzinnig aanschouwing zijn, zonder echter de eigenliefde te kwetsen tussen de Moeder en haar kinderen. Het is de biechtstoel van Maria ...
Vertaling: Chris De Bodt
09-06-2010
9 juni 2010
9 juni 2010
1. De Waarschuwing [3/15]
Alles zal u worden getoond
Ik heb het Rijk van Mijn Vader op de aarde zoals in de Hemel aangekondigd. Deze tekenen kondigen u Mijn komst in heerlijkheid aan in de harten van Mijn kinderen: zie en begrijp. Het zijn u, de ongelovigen, de besluitelozen, de onverschilligen, die Mijn liefdesopwellingen ver van u afgooien.
Zij die wachten op Mijn komst in hen om dan hun "ja" uit te spreken zullen enkel de tijd van zuivering lijden, dat is waar. Maar hoe groot zullen de pijnen zijn voor de anderen, zij zullen zo'n spijt hebben dan zij gewacht hebben, want de vreugde die zij zouden hebben kunnen smaken, zal niet door hen gekend zijn. Zij die "neen" zeggen bij Mijn Komst en hun "neen" zullen volhouden voor de Liefde, zijn diegenen die ervoor kiezen om eeuwig te lijden.
Kijk rondom u, merkt u niet dat u in een wereld leeft die nog verderfelijker is dan Sodom en Gommora? Staat dat u aan? Indien ja, dan wil dat zeggen dat u er vrijwillig voor gekozen hebt om "neen" te zeggen tegen de Liefde. Indien u zo verder wenst blijven te leven, zonder iets te veranderen, zult u ontgoocheld zijn, want deze tijd die op drift is, zal vervangen worden door de tijd van Liefde.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 29/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Vierde Onderzoekscommissie
Bisschop Ratko Peric van het bisdom Mostar, waaronder Medjugorje ressorteert, ontbreekt opvallend verdacht op deze lijst. Zijn standpunt is reeds gekend: hij heeft de verschijningen nooit als authentiek willen aanvaarden.
Inmiddels heeft Kardinaal Ruini verklaard nog geen einddatum voorop te kunnen stellen voor het beëindigen van de onderzoekswerkzaamheden. Het ligt echter wel in zijn intentie om reeds voor eind 2010 een eerste beeld te vormen en hierover verslag uit te brengen.
Pater Ivan Sesar, Provinciaal Overste van de Franciscanen in Herzegovina, heeft reeds zijn volledige medewerking aan het onderzoek beloofd. In de Kroatische krant "Vecernji list" stelde hij verheugd te zijn over dit onderzoek. "Alles wat in Medjugorje gebeurt is openbaar en niets is geheim. Eenieder met goede intenties kan naar Medjugorje komen en zelf zien wat hier gebeurt. Zowel de Franciscaanse gemeenschap als de parochie van Medjugorje staat absoluut open voor elke vorm van samenwerking met de Commissie. Wij zijn bereid om hen te helpen in hun werkzaamheden en elke inlichting te verschaffen die ze maar wensen."
3. Rechtstreekse beelden van het Deepwater Horizon olielek
Men is naar de Maan geweest, men verkent andere planeten met onbemande ruimtetuigen, er is de CERN deeltjesversneller te Genève, men heeft de verschrikkelijkste wapens om de mensheid te vernietigen, de lucht hangt vol met satellieten, maar men is niet in staat om een pijpleiding af te sluiten op 1.500 meter diepte. Dit is het begin van alles. Medjugorje, 2 april 2010: "Wees klaar, Mijn kinderen." Maria liegt nooit. Zij is de Onbevlekte Ontvangenis, de Moeder van God. Hoe erg het ook mag klinken, maar wij zijn de bevoorrechte getuigen van het begin van het einde.
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 172]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Jezus tot de kruisdood veroordeeld
Neen Pilatus, zie gij erop toe wat gij doet! Gij noemt Jezus "rechtvaardig" en vergiet Zijn bloed: gij zijt de onrechtvaardige, gewetenloze rechter. Het bloed dat hij van zijn handen zou afwassen, doch niet kon afwassen van zijn ziel, datzelfde bloed riepen de moorddadige Joden vloekend neer over zichzelf en hun kinderen. Zij eisten dat Jezus bloed, dat voor ons om barmhartigheid roept, tegen hen om wraak zou schreeuwen.
Terwijl de verschrikkelijke roep van de Joden: "Zijn bloed komt over ons en onze kinderen!" weerklonk, beval Pilatus om alles in gereedheid te brengen voor het uitspreken van het vonnis. Hij liet zich andere kleren, statiekleren, brengen en aantrekken. Een soort kroon waaraan een edelsteen, iets blinkends althans, was vastgemaakt, werd op zijn hoofd gezet. Men legde een andere mantel om zijn schouders en een stafdrager kwam vóór hem te staan. Nu begaf Pilatus zich, stoetsgewijze, van het paleis naar het Forum. Soldaten omringden hem en gerechtdienaars, die iets droegen, liepen voorop. Achteraan liepen schrijvers met rollen en plankjes en helemaal aan het hoofd van de stoet ging een bazuinblazer.
Op het Forum, tegenover de geselplaats, bevond er zich een schoon gemetste verhoging van waarop de vonnissen moesten worden afgekondigd om van kracht te worden. Dit ronde bouwwerk heette Gabatha. Het was voorzien van verschillende trappen. De rechterstoel van Pilatus en daarachter een bank voor de andere leden van het tribunaal, bevonden zich ginder boven. Veel soldaten stonden op het verhoog en ook op de trappen. De meeste Farizeeërs waren reeds van Pilatus paleis naar de tempel gegaan. Alleen Annas en Caïphas, met 28 anderen, trokken naar het tribunaal op het Forum, toen zij zagen dat Pilatus zijn ambtsgewaad aandeed. De twee moordenaars had men er al heengebracht, toen het "Ecce Homo" voorbij was. Op de rechterstoel van de landvoogd werd eerst een rode deken gelegd en dan een blauw kussen met gele boorden.
Jezus, nog steeds in zijn spotmantel, de kroon op het hoofd en de handen geboden, werd thans door de beulsknechten en een groepje soldaten, dwars door de schimpende menigte heen, tot vóór het tribunaal gebracht en tussen de twee moordenaars geplaatst. Pilatus, die zijn stoel had ingenomen, sprak nogmaals luid tot de vijanden van Jezus: "Zie daar uw Koning!" Maar zij riepen: "Weg met Hem! Kruisig Hem!" Pilatus vroeg: "Wilt gij dat ik uw koning laat kruisigen?" De opperpriesters schreeuwden: "Wij hebben geen andere vorst dan de keizer!" Toen sprak Pilatus verder geen woord meer voor of met Jezus en ging hij over tot de veroordeling van Onze Heer. De twee moordenaars werden vroeger al tot de kruisdood verwezen. Hun uitstel tot terechtstelling kwam er echter op verzoek van de opperpriesters, die Jezus op deze wijze belachelijk wensten te maken, door Hem samen met gemene misdadigers te laten kruisigen. De kruisen voor de moordenaars lagen naast hen. Helpers van de beulen hadden ze naar hier gebracht. Jezus kruis was er nog niet, waarschijnlijk omdat Zijn doodvonnis nog niet was uitgesproken.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 172]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
Bedenk, broeders, dat alles mis zal gaan, wanneer de godslastering heerst in uw gezin. Sint Augustinus zegt dat deze zonde groter is dan de meineed. Bij de meineed immers, roepen we God tot getuige voor iets wat niet waar is, maar bij de godlastering beschuldigen we de goede God zelf van iets wat niet waar is. Wat een misdaad! Wie van ons heeft het ooit kunnen begrijpen? Sint Thomas zegt dat er ook godlasteringen bedreven worden tegen de Heilige Geest, en wel op drie manieren:
Door de werken van de goede God toe te schrijven aan de duivel. Dat deden de Joden, toen ze zeiden dat Jezus de duivel uitdreef in naam van de vorst der duivelen. Dat deden de tirannen en de wreedaards, die de wonderen van de heiligen aan tovenarij en aan de duivel toeschreven.
Volgens Sint Augustinus maakt men zich eveneens schuldig aan godlastering tegen de Heilige Geest, "wanneer men sterft zonder berouw." Gebrek aan berouw getuigt van een godslasterlijke geest, omdat we vergiffenis voor onze zonde kunnen krijgen door Gods liefde, en Gods liefde is de Heilige Geest.
Op de derde manier lasteren we de Heilige Geest door gedachten, woorden of handelingen die rechtstreeks tegen Gods goedheid ingaan. Bijvoorbeeld: wanneer we wanhopen aan onze redding en we niet alle middelen te baat nemen om haar te bewerkstelligen, of wanneer we er ons over ergeren dat anderen meer genaden verkrijgen dan wij.
Hoed u voor al deze zonden, broeders, want ze zijn toch zo verschrikkelijk! We maken de goede God immers uit voor een onrechtvaardige, als Hij anderen meer geeft dan ons. Of is het soms geen godslastering, broeders, als we bezweren dat er alleen voor de rijken en voor de deugnieten een Voorzienigheid bestaat? Is het geen godlastering als ge in uw ongeluk mort tegen de goede God: "Doe ik soms meer kwaad dan de anderen? Waarom moet ik het altijd zijn?"
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 172]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Wat anders weet u dat de Arme Zielen tot hun familie wensen mede te delen? Maria: Ze kunnen een familielied vragen om iets goed te maken dat de ziel verkeerd of onrechtvaardig heeft verricht hier op aarde. En door deze aanwijzingen te volgen zullen de levenden de ziel op diens weg begeleiden. Zij kunnen hen waarschuwen tegen dit of dat of door dit en dat te vermijden. Zij beschermen hen, leiden hen en dragen liefde en bescherming over op verschillende wijzen.
Nicky: Zijn er dingen die de zielen nooit zullen zeggen tegen hun familie? Maria: Ze zullen nooit negatieve dingen zeggen en zaken veroordelen. Het zal steeds positief, hulpvol, beschermend en aldus genezend zijn.
Nicky: Worden families ook bezocht door overleden aanverwanten die verloren zijn, die naar de hel zijn gegaan, zonder dat de familie door hen wordt aangevallen of gekweld? Maria: Ja, er zijn er. Maar dan sommen ze uiteraard niet op wat er voor hen kan gedaan worden, omdat ze zich buiten alle hulp en genaden bevinden. In deze gevallen willen ze hen enkel op de hoogte brengen van hun eigen toestand en van het bestaan van de hel.
Nicky: Hebben de Arme Zielen iets gezegd over de Vrouwenbeweging? Maria: Neen, niet in deze woorden behalve dat er zich geen vrouwen mogen rond het altaar bevinden. In de gewone wereld is het absoluut goed dat ze op gelijke hoogte met de man willen staan. Ze mogen hun eigen beroep hebben, maar enkel als de leden van de familie hierdoor niet worden veronachtzaamd. Ook hier begaan zowel mannen als vrouw grote zonden vandaag. Als ook maar de kinderen of één der partners worden veronachtzaamd, zal de andere er later veel moeten voor lijden. Dit is een ondubbelzinnige, ernstige zonde tegen te ongelijkheid.
Nicky: Hebben de Arme Zielen ooit vernoemd waartoe de huidige maatschappij vandaag zo dikwijls is geneigd met de grootouders? Hier bedoel ik het plaatsen in rusthuizen, of de zogenaamde "verzorgingstehuizen," waar ze dikwijls als geringste en als een nummer worden behandeld en, erger nog, waar ze dikwijls kalmeringsmiddelen of andere middelen, die leiden tot de dood, krijgen toegediend? Maria: Niet in het bijzonder, maar hebben zonden van zulke grootsheid nog verdere toelichting nodig? Dit zijn ontzagwekkende zonden! Hoe dikwijls is het de grootvader niet die de gebeden leidt en hoe dikwijls overbruggen de generaties elkaar zo mooi omdat de grootouders er zijn om hun wijsheid te delen die ze hebben verworven door de jaren van ervaring? Hen uit het huis werpen is enkel het werk van satan.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 16]
Problemen thuis
Hier ben ik dan, Zijne Excellentie, aan het einde gekomen van mijn drie jaren als herderin, van wanneer ik zeven tot wanneer ik tien jaar oud was. Tijdens deze drie jaren onderging ons huis, zowel als onze parochie, een totale verandering. Eerwaarde Vader Pena was niet langer parochiepriester en was vervangen door Eerwaarde Vader Boicinha. Toen deze zeer ijverige priester zag dat zo een heidense gewoonte als het eindeloze dansen te gebruikelijk was in de parochie, begon hij er zich onmiddellijk van op zijn preekstoel tegen te verzetten. Ook op straat en in de huizen, liet hij geen gelegenheid voorbijgaan om in te gaan tegen deze slechte gewoonte. Van zodra mijn moeder vernam dat deze goede priester op de wijze optrad, verbood ze mijn zus om nog langer deze amuzementen bij te wonen. En zoals altijd, leidde het voorbeeld van mijn zussen tot de opvolging door anderen en geleidelijk aan stierf de gewoonte dus uit. Hetzelfde gebeurde onder de jonge kinderen, die naar kleine aparte dansgelegenheden gingen, zoals ik reeds aan Zijne Excellentie heb uitgelegd, in mijn schrijven over de nichtje Jacinta.
In verband hiermee, merkte iemand aan mijn moeder op: "Tot nu was het geen zonde om te dansen, maar enkel omdat we een nieuwe parochiepriester hebben, is het een zonde geworden. Hoe kan dat nu?" "Ik weet het niet," antwoordde mijn moeder: "Alles wat ik weet is dat de priester niet wil dan ze dansen en zo gaan mijn dochters niet meer naar zulke gelegenheden. Ik laat hen dan een beetje binnen de familie dansen, omdat de priester zegt dat dit geen kwaad kan." Tijdens deze periode, verlieten mijn twee zussen het huis, na het sacrament van het huwelijk. Mijn vader was in slecht gezelschap terechtgekomen en door zijn zwakheid verloren we een deel van onze eigendom. Toen mijn moeder er zich van bewust werd dat onze middelen en levensonderhoud verminderden, loste ze dit op door mijn twee zussen, Gloria en Carolina, als diensters te laten werken. Thuis bleef er enkel mijn broer over om te passen op onze overblijvende velden, om zorg te dragen voor mijn moeder, het huis en mijzelf en om onze schapen naar de weide te brengen. Mijn arme moeder leek in het midden van tegenspoed terechtgekomen te zijn. Toen we op een avond rond het haardvuur zaten te wachten op mijn vader voor het avondmaal, keek mijn moeder naar de lege plaatsen van mijn zussen en zei met diepe droefheid: "Mijn God, waar is al die vreugde van ons huis heengegaan?" Daarna barste ze in tranen uit en legde haar hoofd te rusten op de kleine tafel naast haar. Mijn broer en ik weenden mee.
Vertaling: Chris De Bodt
8. Jean de Florette [11/13]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. Jean de Florette is, zeker samen gezien met zn tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."
Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 226]
Alle heilige feestdagen werden afgeschaft, en alle verwijzingen naar de geboorte van Christus werden geschrapt door de vestiging van een nieuw tijdperk dat begon met de revolutionaire republiek in 1792. De Christelijke Zondag werd verdrongen door een nieuwe kalender die de belichaming was van de eredienst van de Rede en verering voor een geïdealiseerde geaardheid die de zaden van het atheïsme en het globalisme verspreidde.
Veel van de Franse heiligdommen, veel van de miraculeuze plaatsen, veel van de plaatsen waar Maria was verschenen, waar ze mirakels met beelden deed, of de zieken genas, waar ze miraculeuze bronnen getoond of de behoeftigen gered had, waar ze de aarde had aangeraakt met de kracht van de hemel, werden ontheiligd, besmeurd, en vernietigd. Op 30 augustus 1792 werd in Fourvière de laatste Katholieke Mis gevierd, en de volgende jaren vielen revolutionairen Chartres binnen en knipten een groot stuk van een oud en beroemd relikwie waarvan men dacht dat het een deel was van Marias sluier. Ze namen het mee voor "wetenschappelijk" onderzoek, en tot hun teleurstelling gaf de analyse aan dat de sluier echt kon geweest zijn, en misschien wel tweeduizend jaar oud was. De sluier werd uiteindelijk terug op zn plaats gelegd, maar de rest van Chartres werd geplunderd, terwijl het heiligdom van O.L.V. van de Gelofte te Cherbourg, waar een keizerin die in een storm gevangen zat en door Maria gered was geweest, op een gelijkaardige manier vernietigd werd.
Een kapel met een miraculeus beeld in Luxemburg werd vernield, en het zeventiende eeuwse beeld dat in Boulogne was beland nadat het door een mysterieus schip aan wal was gebracht, werd bemachtigd door revolutionaire dieven en tot as herleid.
Ook Clairfontaine werd afgebrand.
Misschien waren er gerechtvaardigde doelen in de revolutie, zoals er vaak een gerechtvaardigd begin is aan dingen die kwaadaardig uitdraaien, maar uiteindelijk was de revolutie geboren in de hel. In de Kathedraal Notre Dame werd een actrice op de troon geplaatst als de Godin van de Rede, en op dezelfde dag zorgde een decreet voor de sluiting van alle kerken in Lyon, waar een ezel die met priestertekenen versierd was een Kruisbeeld vertrappelde en uit een kelk dronk. "Er waren nog vreselijkere heiligschennissen in voorbereiding toen er plotseling een einde aan kwam door wat de onverlaten zelf aanvoelden als een bovennatuurlijk teken van het goddelijke misnoegen," schreef James Northcote. "De lucht werd plots donker en er barstte zon hevige storm los over de hoofden van de schandelijke menigte, dat ze allen samen wegliepen en verschrikt van de plaats wegvluchtten."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 119]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Dom Helder Camara: een zeldzame vriendschap
Broeder Roger en Broeder Max maakten op 31 oktober 1962 kennis met Dom Helder Camara, de Braziliaanse bisschop vermaard door zijn steun aan Sem vez e sem voz [zonder geluk en zonder stem]. Sinds tien jaar hulpbisschop van Rio de Janeiro en secretaris generaal van de nationale conferentie van de Braziliaanse bisschoppen (CNBB) werd hij stilaan de meest beluisterde stem van het Braziliaans episcopaat dat liefst honderd drieënzeventig leden naar de eerste zitting van het concilie stuurde, maar ook werd zijn invloed buiten die groep merkbaar. Hij logeerde met Mgr. Manuel Larrain, bisschop van Talca uit Chili en die Broeder Roger al kende, in het grote Domus Mariae (Huis van Maria) op de via Aurelia niet ver van het Vaticaan. Er was daar een grote conferentiezaal waar zeshonderd man binnenkon. De bijeenkomsten van bisschoppen en de toespraken van theologen maakten van die plek, volgens Dom Camara, een plek van niet gewelddadige revolutie en evangelische samenzwering.
Zeer bezorgd door de grote ongelijkheden die toelaten dat 1/3 overdadig ontwikkelde mensheid met overvloed en luxe de 2/3 in onderontwikkeling en honger blijven duwen probeerde hij met enkele andere Zuid-Amerikaanse bisschoppen Broeder Roger warm te krijgen voor die realiteit en brachten hem ertoe initiatieven te ondernemen, waarover later meer.
Dom Helder Camara was verleid door de stichters van Taizé: allebei heel sympathiek, de zeer jonge Roger is de meester en Max de volgeling. Hij is vervoerd door wat ze over hun Gemeenschap vertellen: "Nu zijn er tweeënvijftig protestantse monniken. Acht zijn dominee. Ze geloven in de werkelijke aanwezigheid van Jezus Christus en dragen de Heilige Mis op [het Avondmaal]. Ze biechten en de dominees geven de individuele absolutie (zoals wij). Ze bidden de Getijden [in feite gaat het om het Office de Taizé]."
De Braziliaanse prelaat en de protestantse monnik [zo noemde Dom Helder Camara hem toen] bleven nauw in contact tijdens en na het concilie. Zo ontstond een door Broeder Roger genoemde zeldzame vriendschap, ondanks de verschillen in karakter: daar waar de stichter van Taizé schuchter en zachtaardig was toonde Dom Helder een verassend talent voor communicatie in woord en daad. Dom Helder gaf hem zijn bisschoppelijk borstkruis dat Broeder Roger op zijn habijt droeg aan een wit lint. Op een dag dat hij ze in Domus Mariae had uitgenodigd merkte de Braziliaanse bisschop op: "De twee protestantse monniken Roger en Max aten bij ons. Weinige mensen stralen een dergelijke heiligheid uit [...]. Ze werden op applaus onthaald in de eetzaal [zoals abbé Pierre]." Deze laatste opmerking is betekenisvol. Voor de Gemeenschap was het concilie een grote klankkast. Honderden bisschoppen ontdekten het bestaan van Taizé en kwamen in contact met de stichters. De pers in vele landen toonde interesse voor hen en ontelbare bijdragen verschenen. Deze plotse mediatisatie, die niets gemeen had met wat Taizé voor het concilie gewoon was, gaf Broeder Roger een dubbel gevoel: enerzijds een zekere voldoening om erkend en gewaardeerd te zijn en, tegelijk, ten prooi in de wereld worden gesmeten met het risico verkeerd begrepen te worden.
Daarbij ontbrak de commentaar niet. Mgr. Jauffrès, bisschop van Tarentaise, werd voor de lunch uitgenodigd via del Plebiscito met twee andere bisschoppen uit de Savoie en noteerde in zijn dagboek: "Ze zijn ons zeer nabij: [...] de drie eeuwige geloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid. [...] Ze zouden openlijk katholiek zijn, maar ze weigeren die beslissing te nemen om zich niet van hun protestantse broeders af te scheiden en hen mee te sleuren in hun zog om de door Christus gewilde eenheid bereiken." Dezelfde bisschop vermelde een vertrouwelijke mededeling van de prior van Taizé. Broeder Roger, zei hij, "ik lijd er niet onder zeker te zijn vat de validiteit van hun handelingen als dominee bij het vieren van het Avondmaal, bij gebrek aan apostolische overdracht. God zorgt ervoor," aldus de prior. Dit is de eerste keer dat er schriftelijk gewag wordt gemaakt van de geestelijke evolutie die Broeder Roger ertoe bracht het Avondmaal niet meer te vieren als dominee om daarna uitsluitend te communiceren in de katholieke Eucharistie vanaf 1972.
Schutz en Thurian zijn thoroughly catholic [helemaal katholiek] zei Douglas Horton, een protestants waarnemer en Amerikaans congregatiekenner. De uitdrukking is ver overdreven, maar ze geeft wel de indruk weer die de uitspraken en de houding van Broeder Roger en Max Thurian weergaven.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 61]
Woordenboek: Letter D
De Egyptenaar
Na de dood van koning Herodes Agrippa I [44 n.Chr.] wist de zelotische beweging een steeds sterker stempel op de samenleving te zetten. Tijdens het stadhouderschap van Felix [52-59 n.Chr.] gingen de Zeloten over op een nieuwe tactiek. Gewapend met dolken [in het Latijn: sica] vermoordden ze hun tegenstanders. Ze werden daarom door de Romeinen met de naam sicariërs aangeduid. Naast deze sluipmoordenaars waren er ook valse profeten. "Het ging om leugenaars en bedriegers die deden alsof zij door God waren geïnspireerd, maar in werkelijkheid uit waren op revolutionaire veranderingen. Zij wisten de mensen te beheksen en voerden hen naar de woestijn onder het voorwendsel dat God hun daar tekens van een op handen zijnde vrijheid zou geven." [Josephus, De Joodse Oorlog 2:259].
De Egyptenaar verscheen op het toneel rond 58 na J.C. onder het bewind van procurator Felix [52-60 na J.C.]. Hij verzamelde in de woestijn talrijke aanhangers, zowat dertigduizend manschappen, volgens Flavius Josephus in De Oorlog der Joden. Vanuit de woestijn bracht de Egyptenaar zijn troepen op de Olijfberg voor Jeruzalem. Daar zweerde hij voor zijn lichtgelovige volgelingen dat hij het wonder van Joshua voor Jericho zou overdoen. Vanuit de woestijn trok hij met 30.000 man vanuit de naar de Olijfberg trok om van daaruit Jeruzalem in te nemen en de Romeinen te verdrijven.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 75]
Het wonder van Alcalà de Henares, Spanje [1597]
In het begin van 1597 kwam er eens een onbekende man in de Jezuïetenkerk van Alcalá de Henares. Deze man biechtte op dat hij hoorde tot een Morengroep die schuldig was van een aantal diefstallen in de katholieke kerk. Om zijn geweten te zussen vertelde de man aan de Jezuïetenpriester, Juan Juarez, hoe hij en zijn partners verschillend Heilig Vaatwerk hadden gestolen en verkocht hadden. De man vertelde ook de verschrikkelijke heiligschennis die hij en de andere hadden begaan met de Hosties die ze tijdens hun diefstallen hadden gevonden. Hij biechtte op dat hij een aantal Hosties nu bij zich had die gestolen waren uit drie verschillende kerken. Pater Juarez kreeg toen van de man 24 Hosties, allemaal glanzend wit en verpakt in dik papier.
Pater Juarez vertelde toen de details hiervan weer aan Pater Gabriel Vazquez, die de Hosties in eerste instantie bij de volgende mis wilde gebruiken. Omdat in sommige plaatsen, zoals Murcia en Segocia, sommige priesters vergiftigd waren, besloten ze om het zekere voor het onzekere te nemen en de Hosties in een zilveren doos te bewaren. Ze hadden namelijk geen manier om zeker te zijn dat het verhaal van de onbekende man waar was. De priester wisten zelfs niet eens of de Hosties geconsacreerd waren. Daarom werden ze niet in de tabernakel bewaard, maar in de voorraadkast van de kerk. Op de zilveren doos plakten ze een briefje waarop geschreven stond: "Lees deze brief en volg de opdrachten op". De opdrachten op dit briefjes waren dat als de Hosties smerig zouden worden deze met water of vuur vernietigd moesten worden, dit was het gebruik van de kerk om zich te ontdoen van Hosties die geconsacreerd waren, maar niet meer geschikt waren voor consumptie, om wat voor reden dan ook.
Elf jaar later, in 1608, onderzocht het hoofd van de provincie Toledo, Dr Luis de la Palmo, samen met Pater Juarez, de Hosties en zagen dat de Hosties nog steeds glanzend wit waren en helemaal fris. Toen besloot het hoofd van de provincie dat de Hosties naar de ondergrondse kluis geplaatst moesten worden om te kijken of de vochtigheid van de kelder de Hosties kon aantasten. De doos met de Hosties werd voorzien van een label en naar een stapel dozen met ongeconsacreerde Hosties geplaatst, die ook gelabeld waren. De ongeconsacreerde Hosties waren binnen een paar maanden helemaal aangetast door de vochtigheid, maar deze Hosties waren nog steeds puur en wit. Omdat ze niet aangetast waren wisten ze met absolute zekerheid dat er een hoger macht hier aan het werk was, wat de Hosties beschermde. Een paar maanden later stelde Pater Bartolome Perez voor om de Hosties in het tabernakel te bewaren, waar ze thuis hoorden.
13. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Florentina, de jongere zus van Praxedes die nog thuis woonde, was hier niet mee opgezet. Op een dag zei Florentina: "Het zou beter zijn als jij met je kinderen zou vertrekken en mij en moeder met rust laat." Hierop antwoordde Praxedes rustig: "Als ik de erfenis krijg die me volgens vaders wens op zijn sterfbed toekomt, zal ik met plezier vertrekken. Anders heb ik niets om van te leven." Florentina maakte er geen geheim van dat ze het haatte dat Praxedes bij hen woonde, en maakte vaak ruzie met haar. Op zeker moment deed ze een kast op slot waarin haar lievelingseten lag. Praxedes zorgde ervoor dat haar zonen alles aten wat ze hen kon geven, maar zij at vaak restjes, en vaak een maaltijd van brood en melk.
Met de terugkeer van Praxedes in het ouderlijke huis werd de meid ontslagen, en Praxedes nam het onderhoud van het huis op zich, en werd in alle opzichten een meid. Vermits ze geen inkomen had was ze verplicht om de afgedankte schoenen van haar moeder en zus te dragen, en de kledij voor haar zonen maakte ze van de kledij die hun vader had achtergelaten. Eén van de zonen van Praxedes zei later: "Mijn moeder deed al het zware huishoudelijke werk en werkte zelfs in de tuin. Mijn moeder bediende iedereen aan tafel en at wanneer iedereen gedaan had met eten. Ze ging als laatste slapen, en nooit voor middernacht. Met andere woorden, ze was de meid van het huis."
Toen haar schoonmoeder overleed erfde Praxedes haar huis, dat ze verhuurde zodat ze zelf een klein inkomen had. Rond deze tijd begon Praxedes te helpen tijdens drie dagelijkse Missen; twee in Mieres en één in Fabrica. De afstand tussen de twee kerken legde ze te voet af. In de jaren 1930 zei ze: "na het ontvangen van de H. Communie, voel ik een enorme hitte in mijn borst." Het leek erop dat Praxedes uitzonderlijke genaden ontving.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 65]
Aan Mevrouw Marie Casteron-Secail te Mauleon-Barousse [Lage Pyreneeen]
Lourdes, 14 maart 1864 J.M.J.
Mevrouw,
Ik heb uw brief ontvangen met het bankbiljet voor de stipendia van de negen missen die opgedragen zullen worden zoals u dat wenst. Mijn geliefde Moeder laat mij u zeggen dat wij onze gebeden negen dagen lang met de uwe zullen verenigen om te bewerkstelligen dat de persoon die uw belangstelling geniet, zich door de bemiddeling van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes zal bekeren. Ook mijn persoonlijke gebeden zal ik hierop richten en zelfs na de noveen zal ik de goede Moeder in de Hemel blijven lastigvallen totdat zij ons heeft verhoord.
Intussen vraag ik u, Mevrouw, om te bidden voor mij en voor de communiteit, die zich daartoe bij u aanbeveelt, in de hoop dat deze vereniging van gebeden voor ons allen gunstig mag uitpakken en het Hart zal raken van Jezus en dat van Zijn allerheiligste Moeder. Wees verzekerd, Mevrouw, van mijn diepste respect en geheel mijn toewijding.
Bernadette Soubirous
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Missie
In 1870 vond in Rome het Eerste Vaticaans Concilie plaats. Bisschoppen uit Afrika, Azië en Amerika vroegen priesters en helpers voor hun missiegebieden. Opnieuw kwam een droom van Don Bosco uit: in 1875 werden de eerste salesianen naar Argentinië gestuurd. Nadien volgden nog missies in Uruguay, Brazilië, Chili en Ecuador.
Als paus Leo XIII Don Bosco vroeg om in Rome de H. Hartkerk te bouwen, kon hij niet weigeren, ook al vroegen de immense bouwopdracht en het verzamelen van de nodige fondsen immense inspanningen. Don Bosco ondernam bedelreizen naar o.a. Frankrijk en Spanje en verspreidde daarmee het werk van de salesianen buiten Italië. Maar het ging ten koste van zijn gezondheid. Vanaf 1887 ging de gezondheidstoestand van Don Bosco bergaf. Hij stierf op 31 januari 1888. In 1929 werd hij zalig en in 1934 heilig verklaard.
Ondertussen deinde het werk van Don Bosco verder uit, wereldwijd, tot een grote beweging. Tot op vandaag zijn er salesianen en salesiaanse werken in 127 landen, verspreid over 5 werelddelen. De eerste Vlaamse stichting vond plaats in Hechtel, waar in 1896 een vormingshuis voor salesianen geopend werd.
16. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 7
Vele eersten zullen de laatsten zijn. De kinderen die zich niet met het kwade inhouden zullen de eersten zijn die hun Onbevlekte Moeder zullen horen en zien. Zij openen de weg voor Maria en kort daarop komen de heiligen en de goede vrouwen, de arme mensen en de rijken. Er zijn hooggeplaatsten die zich hovaardig voelen, maar onder hen zijn er ook die nederig zijn. Er zullen arme hoogmoedigen zijn die slechts met de laatste groep zullen aankomen.
Vertaling: Chris De Bodt
08-06-2010
8 juni 2010
8 juni 2010
1. De Waarschuwing [2/15]
Alles zal u worden getoond
Mijn geliefde kinderen, Jezus is voor u iemand van welwillendheid. Ik ben liefde, tederheid! Ik wil dat u verliefd bent op uw Redder. Er komt een tijd dat Ik Mij aan u zal tonen. Geloof Mij, Mijn woorden zijn waarheid, krachtig en vol licht. Zij borrelen uit uw binnenste. Weet dat alles dat in u is uitschreeuwt naar Mij. Als u hartstochtelijk verlangt naar Mijn Komst, weet Ik, Jezus, dat die tijd van wachten heel belangrijk voor u is en leg Ik in u genaden die u voorbereiden om Mij te zien, want zonder deze genaden zou u niet kunnen standhouden voor zoveel liefde. Zolang al zie Ik uit naar dat liefdesmoment bij ieder van u.
Zie, zo weiningen onder u zijn klaar voor deze gebeurtenis, want weinigen geloven erin en weinigen bereiden er zich op voor. Zij hebben het veel te druk met hun eigen bezigheden en zij vergeten hun geestelijk leven. Voor sommigen van Mijn kinderen is dat leven van onverschilligheid voorbij. Ja, want kinderen, net als u "ja" hebt gezegd tegen de Liefde, zult u genaden van Liefde ontvangen met heel uw wezen en met zo'n intensiteit, dat heel uw wezen zal worden omgevormd. Die dag zullen Mijn kinderen Mijn licht kunnen waarnemen dat in hen verschijnt.
Sommigen onder u kunnen getuigen dat zij God horen door inwendige woorden of door de inspiratie van de Heilige Geest en anderen kennen dan weer zo'n intense vreugde dat zij hun tranen niet meer kunnen bedwingen, terwijl er ook nog zijn die inwendige en uitwendige visioenen krijgen. Er zijn mensen die aanvaarden om te lijden voor de zielen en die zo'n sterke genaden van kracht en liefde ontvangen, dat hun pijnen hen niet kunnen verhinderen om vreugdevol te zijn. Weer anderen ruiken Hemelse geuren of zijn getuigen van Gods handelen: gezegende beelden en voorwerpen scheiden vocht af en soms verspreiden die de geur van rozen en wierook. Er zijn er ook die stemmen horen van dierbare overledenen die, ofwel bij Mij in de Hemel zijn, of zich nog steeds in het Vagevuur bevinden. Sommigen voelen de Hemel in hen, zijn getuigen van Hemelse tekenen of zien Mijn aanwezigheid, alsook die van Mijn Moeder bij hen. Ziet u, Mijn kinderen: dit alles is Mijn Goddelijke Wil, Mijn tekenen uit de Hemel.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 28/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Vierde Onderzoekscommissie
Met de vorming van deze vierde Commissie, officieel door het Vaticaan bekendgemaakt op 17 maart 2010, ontneemt de "Congregatie voor de Geloofsleer" voor de eerste maal in de geschiedenis van de Katholieke Kerk, elke handelswijze en controle van de plaatselijke Bisschop en de Bisschoppelijke Conferentie van Bosnië en Herzegovina. Een mooie blaam om zo de geschiedenis in te gaan. In hun plaats geeft de Congregatie nu een internationale Onderzoekscommissie samengesteld, met aan het hoofd de Italiaanse Kardinaal Camillo Ruini. Verder bestaat ze uit theologische en wetenschappelijke deskundigen.
Met Kardinaal Camillo Ruini heeft de Paus een van zijn meest trouwe medewerkers aan het hoofd geplaatst van deze vierde onderzoekscommissie rond Medjugorje. Kardinaal Camillo Ruini, die bekend staat als een werker en een discreet persoon, antwoordde op de vraag hoe hij te werk zou gaan: "Neen, hierover kan ik niet praten."
De laatste zeventien jaar was hij vicaris van het Bisdom Rome en Voorzitter van de Italiaanse Bisschoppelijke Conferentie. Tijdens deze periode werkte hij vooral aan de aanwezigheid van katholieken in het openbare leven. Johannes Paulus II zei over Ruini dat hij intelligent was, een hart had en eveneens de moed had om aanhanger te zijn van de magistratuur van de Kerk. Benedictus XVI heeft de nadruk gelegd op zijn optimisme en zijn medewerking met de Pausen tijdens moeilijke momenten.
Nu moet de filosoof en theoloog, ooit professor in de dogmatiek, Benedictus XVI inlichten over een van de fenomenen dat steeds meer Katholieken van over de hele wereld aantrekt: namelijk de verschijning van de Maagd Maria te Medjugorje, Bosnië-Herzegovina.
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 171]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Jezus tot de kruisdood veroordeeld
Pilatus, die niet de waarheid zocht, maar een uitweg, was meer dan ooit besluiteloos. Zijn geweten sprak: Jezus is onschuldig. Zijn vrouw zei: Jezus is heilig. Zijn bijgeloof: Hij is een vijand van uw goden. Zijn lafheid: Hij is zelf een god en zal zich wreken en de menigte: Hij is een godlasteraar. Hij moet sterven!
Toen wendde hij zich bevreesd, maar plechtig tot Onze Heer en de Heer onthulde hem zijn meest verborgen euveldaden, voorspelde hem zijn droevig lot en ellendige einde, alsmede de dag waarop Hijzelf, Jezus, ten troon gezeten op de wolken des hemels, een rechtvaardig vonnis over hem zou komen vellen. Dit alles wierp in de onjuiste weegschaal van de rechter een nieuw gewicht tegen de vrijlating van Onze Heiland.
Het ergerde de man dat hij in heel de naaktheid van zijn innerlijke schande vóór Jezus stond en Hem niet doorgronden kon. Dat Diegene die hij had laten geselen en kon laten kruisigen, hem zijn ellendig einde voorspelde, ja, dat dezelfde Jezus, die nooit van enige leugen werd beschuldigd, wiens mond geen enkel woord tot eigen rechtvaardiging gesproken had, hem in dit moment van uiterste nood, vóór de stoel van Zijn rechtvaardigheid daagde. Pilatus voelde zich in zijn hovaardigheid gekrenkt tot de toorn toe, maar deze onstandvastige, waarin nooit één enkel gevoel overheerste, was meteen en tengevolge van Jezus bedreiging vol van angst en zo deed hij dan een laatste poging om de Heer vrij te laten.
Toen echter de Joden verklaarden dat zij hem bij de keizer zouden aanklagen, verviel hij in een andere, nieuwe lafheid. De vrees voor de aardse keizer woog zwaarder dan zijn vrees voor de koning, wiens Rijk niet van deze wereld was. De laffe, weifelmoedige booswicht dacht bij zichzelf: "Sterft Jezus, zo sterft met hem wat hij van mij weet en over mij geprofeteerd heeft." Tegen het woord in, dat hij zijn vrouw gegeven had, tegen recht en gerechtigheid, alsmede tegen zijn persoonlijke overtuiging in, handelde Pilatus naar de wil de Joden, die bij wijze van dreigement de keizer in het geding hadden gemengd. Uit vrees voor de keizer gaf hij aan de Joden het bloed van Jezus prijs. Om zijn geweten te sussen had hij niets anders dan water, dat hij over zijn handen liet gieten, terwijl hij riep: "Ik ben onschuldig aan het bloed van deze rechtvaardige, ziet lieden wat gij doet!"
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 171]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
De Heilige man Job was zo bang dat zijn kinderen God gelasterd hadden, dat hij offers bracht aan de Heer voor het geval dat zij zich aan deze zonde schuldig gemaakt zouden hebben. Sint Augustinus zegt dat diegenen die Jezus Christus in de hemel lasteren, wreder zijn dan zij die Hem op aarde aan het kruis sloegen. De slechte moordenaar lasterde Jezus nog, terwijl hij zelf aan het kruis hing: "Zijt Gij de Christus niet? Red uzelf dan en ons!" De profeet Nathan sprak tot koning David: "Omdat gij er de oorzaak van zijt geweest dat men de naam van de goede God gelasterd heeft, zal uw kind sterven en heel uw leven zal de straf niet wijken van uw huis." De goede God zelf zegt ons: "Ik wil dat diegene, die de naam des Heren lastert, ter dood zal worden gebracht." We lezen in de Heilige Schrift hoe men eens een man voor Mozes leidde, die een godlastering uitgesproken had. Mozes vroeg de Heer om raad en hij kreeg bevel de godlasteraar naar het veld te laten brengen en te doden, dit wil zeggen, hem met de vuisten dood te slaan.
We mogen werkelijk zeggen dat de godlastering de taal is van de hel. De Heilige Lodewijk, koning van Frankrijk, had zon afschuw van deze misdaad, dat hij beval om alle godlasteraars met een gloeiend ijzer op hun voorhoofd te brandmerken. Toen er eens een burger uit Parijs bij hem gebracht werd, die God had gelasterd, ontving de koning van velen een verzoek om gratie. Maar Lodewijk zei dat hij zelfs wou sterven om deze vervloekte zonde uit te roeien en hij liet de burger straffen. Onder keizer Justinus werd elke godlasteraar de tong uitgerukt. Tijdens de regering van koning Robert was Frankrijk voortdurend het slachtoffer van grote rampen en de goede God openbaarde een heilige dat de straffen niet zouden ophouden, zolang de mensen God bleven lasteren. Toen vaardigde men een wet uit tegen de godlasteraars: de eerste keer zou hen de tong doorboord worden, de tweede keer zouden ze moeten sterven.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 171]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Wat hebben de Arme Zielen gezegd over de echtscheiding? Maria: Ze hebben gezegd dat dit een van de grootste zonden van allen is tegen God zelf. Het kwetst iedereen verschrikkelijk en, uiteraard, de onschuldigen het meest. Het is niets minder dan een geestelijke, emotionele en mentale moord die wordt begaan op Gods grootste geschenk aan ons, de mogelijkheid om deel uit te maken van de schepping van het leven en de kinderen te mogen opvoeden. Geen enkel kind uit een echtscheiding kan in de volheid groeien dat God er heeft voor gepland. Tijdens deze eeuw, miljoenen keer meer dan ooit ervoor, verscheurt satan de families en de schoot der vrouwen. Hij vergiftigt en snijdt de heilige banden die de families in Zijn plan houden, aan stukken en hij vergiftigd en snijdt de kinderen aan stukken die God hen heeft gegeven. Het is voor het herstel voor deze twee zonden dat de Arme Zielen zeggen dat God spoedig zal komen en de aarde zal verbrijzelen. En in landen als de Verenigde Staten, waar meer dan 50 procent van de huwelijk nu stuk lopen, zal God er heel spoedig voor zorgen dat dit ophoudt. Hij zal het opnemen voor de nederige, de onschuldige, de gebedsvolle en de liefhebbende mens en zal de anderen straffen voor de nooit ophoudende beledigingen tegen de liefde. De industrie, de organisaties, de beëdigden, de culten, de dokters en psychologen die liegen, verwarren en samenzweren, er voordeel uit halen, en hierdoor de waarheid vertekenen om deze aller verschrikkelijkste der oorlogen in stand te houden zullen spoedig Gods woede ervaren zoals het nog nooit tevoren is geschied. God, wees genadig voor hen die weten wat ze doen! En we hebben de plicht om de onwetenden in te lichten over wat ze doen.
Nicky: Hebben de Arme Zielen u ooit iets verteld over de Kerkelijke ontbinding van huwelijken? Maria: Ja en ze hebben gezegd dat de Kerk die vandaag maar al te dikwijls verleend. Dergelijke zaken zouden diepgaander moeten worden onderzocht. Ik ben bevreesd dat het tot op een zekere graad inderdaad waar is dat zij die goede banden hebben of bekend staan voor hun schenkingen, gemakkelijker toegang hebben tot deze nietigverklaringen en zoiets past niet in Gods plan. Uiteraard zijn er gevallen waar onderdrukking, emotionele beperkingen en andere gevallen in plaats en tijd het huwelijk ongerechtvaardigd maken om ermee te beginnen, maar dit zijn ernstige zaken die zeer liefdevol en diepgaand moeten worden onderzocht.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 15]
Verschijningen van de Engel in 1916
Van zodra we daar waren, knielden we neer, met onze voorhoofden tot aan de grond, en begonnen het gebed van de Engel te herhalen: "Mijn God, Ik geloof en stel mijn hoop in U, Ik aanbid U en ik hou van U! Ik vraag vergiffenis voor zij die niet in U geloven en hun hoop stellen, U niet aanbidden en niet van U houden." Ik weet niet hoe dikwijls we dit gebed hadden herhaald, toen er plots een buitengewoon licht op ons scheen. We sprongen op om te zien wat er gebeurde en aanschouwden de Engel. In zijn linkerhand droeg hij een Kelk, met de zwevende Hostie erboven, uit dewelke enkele druppels Bloed in de Kelk dropen. De Engel liet de Kelk zwevend in de lucht hangen en knielde naast ons neer en deed ons drie maal herhalen: "Meest Heilige Drievuldigheid, Vader, Zoon en Heilige Geest, Ik aanbid u diep en ik offer U het meest dierbare Lichaam, Bloed, Ziel en de Goddelijkheid van Jezus Christus aan, aanwezig in alle tabernakels ter wereld, tot herstel van de gewelddaden, de onteringen en de onverschilligheid waarmee Hijzelf werd beledigd. En door de onmetelijke verdiensten van Zijn meest Heilige Hart en het Onbevlekte Hart van Maria, smeek ik U om de bekering van de arme zondaars." Daarna, bij het oprichten, nam hij de Kelk en de Hostie in zijn handen. Hij overhandigde mij de Heilige Hostie en verdeelde het Bloed van de Kelk tussen Jacinta en Francisco, met de volgende woorden: "Neem en drink het Lichaam en Bloed van Jezus Christus, afschuwelijk beledigd door ondankbare mensen! Herstel hun misdaden en troost uw God." Opnieuw wierp hij zich op de grond en herhaalde nogmaals drie maal met ons, hetzelfde gebed: "Meest Heilige Drievuldigheid, Vader, Zoon en Heilige Geest, Ik aanbid u diep en ik offer U het meest dierbare Lichaam, Bloed, Ziel en de Goddelijkheid van Jezus Christus aan, aanwezig in alle tabernakels ter wereld, tot herstel van de gewelddaden, de onteringen en de onverschilligheid waarmee Hijzelf werd beledigd. En door de onmetelijke verdiensten van Zijn meest Heilige Hart en het Onbevlekte Hart van Maria, smeek ik U om de bekering van de arme zondaars." Hierop verdween hij. We bleven nog een lange tijd in deze houding en herhaalden deze woorden opnieuw en opnieuw. Toen we ten laatste opstonden, bemerkten we dat het reeds donker was en dus ook tijd om terug te keren naar huis.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Jean de Florette [10/13]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. Jean de Florette is, zeker samen gezien met zn tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."
Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 224]
Dit was een gigantisch moment in zowel de Franse geschiedenis als in de wereldgeschiedenis. Het was het hoogtepunt van het rationalisme en van de Verlichting. En het sloeg toe met de kracht van een orkaan. In 1789 arriveerden in Versailles twaalfhonderd afgevaardigden uit elke uithoek van Frankrijk, om een financiële crisis op te lossen. Ze besloten dat het land een radicale verandering nodig had, wat betekende dat er moest afgerekend worden met alle geboortevoorrechten en de macht aan de middenklasse moest gegeven worden. De afgevaardigden waren ook voor volledige economische vrijheid. En hoewel veel van de doelstellingen bewonderenswaardig waren en veel steun kregen, werd de opstand bloedig. Zoals Satan veel zaken die nobel starten doet omslaan, zo focusten de liberalen al gauw hun woede op de Kerk en begonnen ze een verschrikkelijke vervolging, onder het mom van rationalistische vooruitgang. In tegenstelling tot de Amerikaanse Revolutie, was de Franse Revolutie niet tegen een buitenlandse tegenstander; ze was tegen God. Het was het extreme tegenovergestelde van nederigheid, het toonbeeld van arrogantie.
Het rationalisme had zon extremen bereikt dat het Katholicisme vogelvrij verklaard werd en dertigduizend tot veertigduizend priesters uit hun geboortesteden verdreven werden. Ze verborgen zich of werden afgeslacht omdat ze niet akkoord waren dat de staat tot absolute autoriteit werd uitgeroepen, in plaats van Rome.
Het was de Heerschappij van de Verschrikking. De eerste afslachting van geestelijken gebeurde in Parijs, waar 220 priesters en een aantal bisschoppen het leven lieten. Elders volgden vele anderen. In Orange werden nonnen die opgesloten zaten voor "fanatisme en bijgeloof" naar de guillotine gebracht, en in de loop van een paar jaren werd bijna elke kerk in Frankrijk dichtgenageld, vernietigd of omgevormd tot een "tempel van de rede."
Bokenkotter schreef: "De Revolutie begon het karakter te krijgen van een religie op zichzelf. Sommige van de patriottische ceremonieën bevatten heilige eedafleggingen en heilige bomen, en sommige dorpen vervingen de religieuze straatnamen met patriottische namen. In Compiègne verving men de namen van de heiligen met die van helden van de revolutie, net zoals op vele andere plaatsen.. Zuigelingen kregen onchristelijke namen. Kerkklokken en kelken werden in beslag genomen en gesmolten."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 118]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Een concilie met gesprekken op fluistertoon
In de onmetelijke beuk van de Sint-Pietersbasiliek, waar de voltallige congregaties van het concilie verliepen, waren de waarnemers niet naar een donker hoekje verwezen maar zaten op een bevoorrechte plaats volgens de wens van Johannes XXIII: rechts van het voorzittersverhoog en voor de rijen waar de kardinalen zaten. Bijgestaan door vertalers die de Latijnse tussenkomsten omzetten en de nodige uitleg verschaften woonden ze alle zittingen en openbare congregaties bij, zonder echter het woord te nemen in de aula of aan stemmingen deel te nemen.
De openingsplechtigheid van het tweede Vaticaans concilie vond plaats op 11 oktober 1962, rechtstreeks uitgezonden door de Italiaanse staatstelevisie en overgenomen door vele Europese zenders en ook in de Verenigde Staten. Ongeveer tweeduizend vijfhonderd bisschoppen uit de hele wereld waren aanwezig voor een liturgische plechtigheid die als groots werd genoemd, ondanks de kritiek van gebrek aan participatie en de praal die de paus omringde. Een andere plechtigheid op 4 november [een grote pauselijke dienst naar ambrosiaanse ritus om de vierde verjaardag van de kroning van Johannes XXIII te vieren] ergerde ook de prelaten die verlangden naar een meer sobere en participerende liturgie. Overschot van praal en gemis aan gemeenschappelijke liturgie stelde een bisschop vast. Broeder Roger betreurde het ritualisme, maar wou er geen openbaar twistpunt van maken: "Laten we dat gerust. Onze ergernis zal de eenheid niet bevorderen."
Broeder Roger en Max Thurian vonden enkele katholieken theologen terug die ze goed kenden en in Rome waren als geaccrediteerde experts bij het concilie of privé theologen van een bisschop: de paters de Lubac, Congar, Maurice Villain onder andere. Onder de niet katholieke waarnemers waren er voor hen bekende personaliteiten: Oscar Cullmann of nog Douglas V. Steere, een Amerikaans quaker die meermaals naar Taizé kwam tussen 1948 en 1950.
Op 13 oktober ontving Johannes XXIII al de waarnemers. Broeder Roger en Max Thurian drukten aan pater Chenu hun vurige ontroering over die audiëntie uit, vooral door het slotwoord van Johannes XXIII: "We hebben niet geredetwist, maar met elkaar gesproken. We hebben niet gediscussieerd, maar we hebben elkaar bemind." Deze woorden waren de weerklank van de openingsrede: uitnodiging tot een aggiornamento (een bijwerken) van de Kerk, veroordeling van de ongeluksprofeten aansporing tot doorgeven zonder verzwakking of aantasting van de geloofsinhoud onder een nieuwe formulering. De reacties waren trouwens uiteenlopend en tot op vandaag zijn de historici het niet eens over de paradigmatische waarde ervan.
Vanaf het begin was een theoloog als pater Congar, die een grote invloed had op het concilie, ongerust: "Het risico is groot een soort prefab concilie in Rome of onder Romeins bewind te hebben. Vele bisschoppen zijn niet bij machte om een globale visie te hebben op de kwesties, vooral de ideologische en theologische aspecten ervan." Roger Schutz en Max Thurian waren vooral gevoelig aan de veelvoudige debatten en discussies die zich naast het concilie en na de plechtige zittingen afspeelden: "Dit concilie komt voor als een vrije en moedige confrontatie waarin, in tegenstelling met wat doorgaans gemakkelijk beweerd wordt, de bisschoppen het wederzijdse contact opzoeken, om tegenstrijdige blokken te vermijden en om de eenheid te zien openbaren die vrede brengt. Dat is misschien een onverwachte maar niet minder belangrijke werkelijkheid van het concilie."
Ze droegen zelf in grote mate bij tot deze vrije en moedige confrontatie. Tijdens de vier jaar lange duur van het concilie zag hun appartement van de via del Plebiscito tal van kardinalen en honderden bisschoppen uit alle landen defileren, steeds in kleine groepjes, en ook theologen en journalisten, meestal uitgenodigd voor de lunch of het avondmaal. Broeder Roger zegende de tafel. De discussies gingen door onder het eten en een gebed in de gebedsruimte besloot de bijeenkomst.
Pater Congar was kind van het huis en schreef in zijn dagboek op 8 november 1962: "Om 20 uur was er het avondmaal met de vier Broeders van Taizé. Ze hebben een eigen sfeer ontwikkeld in het appartement dat ze bewonen. Er wordt veel gepraat. Ik vooral misschien. Ze ontvangen veel. Bijna nooit zijn er maaltijden zonder genodigden, soms vijf tot zes bisschoppen. Zo loopt er momenteel een concilie met gesprekken op fluistertoon en veel vriendschap dat de sfeer van het eigenlijke concilie ten goede komt."
De Broeders van Taizé vonden van hun kant dat ze de paus moesten steunen die de moed had gehad de Kerk op nieuwe wegen te leiden. Pater Congar noteerde ook: "Het standpunt van de Broeders van Taizé is: We moeten MET de paus en kardinaal Bea het risico op ons nemen dat ze moedig hebben aanvaard door waarnemers op het concilie toe te laten." Maar deze houding werd verkeerd begrepen door sommige meer kritische theologen. Op zijn beurt haalde Max Küng aan: "[Schutz en Thurian] vragen me tijdens een maal wat ze zouden moeten ondernemen op dit historisch moment en ik antwoord: Gewoon protestant blijven. Het is een antwoord dat ze niet helemaal op prijs stelden." Hans Küng vreesde in feite dat de stichters van Taizé, vertroeteld door Rome, zich te goed in Rome zouden aanpassen.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 60]
Woordenboek: Letter D
Drusilla II
Na de oudheid
Pas tegen het einde van de 20e eeuw, met de opkomst van "genderstudies", begonnen de onderzoekers zich te interesseren voor Livia en probeert men zich een objectief beeld van Livia te vormen.
In de populaire roman van Robert Graves [I, Claudius], wordt Livia geportretteerd als een complotterend politiek brein, om Tiberius aan de macht te brengen en hem die macht te doen handhaven zodra hij deze in handen heeft. Tot aan haar dood was zij volgens Graves het brein achter bijna elke dood of elk schandaal in de Julisch-Claudische dynastie. Er deden geruchten de ronde dat Livia de hand zou hebben gehad in de overlijdens op betrekkelijk jeugdige leeftijd van een hele reeks personen die meer recht op de troon zouden hebben gehad dan Livia's zoon Tiberius. Deze geruchten waren een bron van inspiratie voor Graves en Livia als gifmengster zou een rode draad door zijn verhaal vormen. Aan de hand van de beschikbare bronnen kunnen deze beschuldigingen niet worden bevestigd, maar evenmin definitief ontzenuwd. In de BBC-miniserie, die op het boek was gebaseerd, werd Livia op memorabel wijze door Siân Phillips vertolkt.
Livia is ook in gedramatiseerde vorm opgevoerd in de HBO/BBC-serie Rome. Geïntroduceerd in de in 2007 vertoonde episode "A Necessary Fiction," wordt zij al snel opgemerkt door de jonge Octavianus. Historisch gezien is dit echter niet correct, daar het ontstaan van de relatie tussen beide hier reeds voor het einde van het tweede triumviraat en de geboorte van Livia's eerste zoon wordt geplaatst.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 74]
Het wonder van Morrovalle, Italië [1560]
In zijn brief schonk de Pontifex ook een aflaat voor iedere gelovige die in staat van berouw het Sacrament van de Verzoening zou ontvangen en vervolgens de Franciscuskerk zou bezoeken tijdens de herdenking van het wonder. De Heilige Vader gaf ook toestemming tot een Heilig Gebed ter ere van het Lichaam van Christus, tijdens de vieringen op de herdenking van het wonder.
Dankzij de vrijgevigheid van de mensen, die allemaal goede christenen waren, werd de Franciscuskerk herbouwd, en werd zij nog mooier dan zij was voor de vlammen de kerk verwoestten. De giften van drie families [Lazzarini, Marchetti en Collarerali] maakten het mogelijk de altaren te vervangen. Een aandenken waarop hun vrijgevigheid wordt vernoemd is nog steeds aanwezig.
In de volgende 300 jaar onderging de kerk verschillende transformaties, en werd elke jaar bezocht door enorme groepen mensen die graag de aflaat wilde ontvangen die Paus Pius IV aan de kerk had verbonden.
Halverwege de 19e eeuw, toen Italië was gesplitst in koninkrijkjes, hertogdommen en andere naties, ontstond er een grote politieke onrust. Er waren oorlogen tussen verschillende delen van Italië en er was grote vijandigheid tussen hen en het Vaticaan. Gedurende deze pijnlijke tijd, in het jaar 1860, stormden antireligieuze troepen en vandalen de Franciscuskerk binnen en jaagden de broeders weg, om vervolgens verschillende schatten en kunstwerken mee te nemen. Velen menen dat de wonderlijke Hostie bij deze inval werd gestolen. Vanwege de moed van Pater Luigi en zijn broer, de apotheker Bartolomeo Baldassarini, was het schilderij "Onze Lieve Vrouwe van de Genade" gered. Het schilderij was zeer oud en kostbaar en was voor de mensen zeer dierbaar. Dit schilderij bevind zich nu in de Augustinuskerk.
Na de heiligschennis door de vandalen viel de Franciscuskerk in zon slechte toestand dat het niet meer mogelijk was om de Mis of andere religieuze vieringen daar te houden. Hierom liet het Vaticaan de aflaat, eens verbonden aan deze kerk, overgaan op de Bartholomeuskerk, waar deze aflaat nog steeds ontvangen kan worden. De Franciscuskerk is sindsdien gerestaureerd en is de plaats van toewijding van de pelgrims en toeristen geworden.
Ook al is de wonderlijke Hostie verdwenen, het deksel van de pyxis waarin de Hostie bewaard was gebleven voordat het vuur de kerk verwoestte, is nog steeds bewaard. Deze wordt bewaard in een kristallen cilinder en is geplaatst in een monstrans op een verhoging, met een kruis aan de bovenkant.
12. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Doorheen al deze moeilijkheden bleef Praxedes verder bidden. Ze ging dagelijks naar de Mis, bad de Rozenkrans, en bezocht regelmatig het Heilig Sacrament. Bovendien leek ze altijd te bidden terwijl ze haar huishoudelijke taken deed.
Op zekere dag had Praxedes een voorgevoel dat ze spoedig haar man zou verliezen. Dat gebeurde ook, toen twee goederenwagons volgeladen met stenen, los raakten en de helling afrolden en de locomotief raakten waar Gabriël en een stoker verpletterd werden.
Zonder het inkomen van haar man, wendde Praxedes zich tot haar familie. Amalia, haar moeder, was nu een zeer rijke vrouw. Alle leden van het gezin waren welvarend, behalve Praxedes. Haar vader had voorzien in het onderhoud van zijn dochters als ze weduwe werden. Amalia wilde echter geen geld geven, en om de zaak te regelen raadde ze Praxedes aan om met haar kinderen bij hen te komen wonen.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 64]
Aan mevrouw Duvroux Lente 1866
Mevrouw,
Ik vraag u mij te verontschuldigen dat ik zo lang werd opgehouden u te schrijven. Misschien dacht u dat het onachtzaamheid was van onze kant, maar dat is in het geheel niet zo. U weet hoe mijn moeder lange tijd geleden heeft. En zoals u weet, zou Marie peettante worden, maar de goede God heeft het anders beschikt. Wij kregen een meisje, maar ons werd niet de tijd gegeven om lang van haar te genieten, de goede God heeft haar niet geschapen voor de aarde. Wij hadden wel nog tijd om haar te dopen, en ze is naar de hemel opgestegen, de arme kleine engel! Zoals u zich wel kunt voorstellen, was het een zwaard van smart voor mijn arme moeder, maar toch herneemt ze zich op dit moment een beetje. Zij spreekt dikwijls over u, zeker sinds mijn zus van haar bezoek aan u is teruggekeerd. Zij zegt dat ze zich thans verveelt in Lourdes, en dan zegt ze erbij dat ze niet gehuild, maar echt gelachen heeft, en dat, als wij haar niet hadden laten halen, zij pas teruggekomen zou zijn als u haar buiten de deur had gezet. Kunt u dat geloven van die kleine lelijkerd? Zij draagt me op u duizend en meer groeten over te brengen, en ook aan mijnheer uw echtgenoot.
Wij bidden u, mevrouw, onze dank te aanvaarden voor al het goede dat u voor ons gedaan hebt, en ook mijnheer uw echtgenoot.
Wees zo goed, mevrouw, mijn vriendelijke groeten over te brengen aan de jongeman die met u meegereisd is, en hem te zeggen dat wij hem ver-wachten bij uw volgende bezoek aan Lourdes. U moest eens weten hoe het ons al met al te lang duurt dat wij u weerzien om u mondeling te kunnen bedanken.
Ik beveel mij in uw dringende gebeden aan, mevrouw, ik heb ze meer dan nodig, zodat ik steeds met geduld lijd zo vaak als God het wil. Ik vergeet op mijn beurt u niet, ik denk vaak aan u allen en vooral als mij het geluk ten deel valt om de Grot te bezoeken.
Ik eindig mijn krabbels door u met heel mijn hart te omhelzen. Ontvang, mevrouw, de respectvolle gevoelens van uw toegewijde en erkentelijke
B.S.
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
In 1844 startte Don Bosco met zijn oratorio in Turijn. Na twee jaar rondzwerven, kwam het patronaat in 1846 in het huis van Pinardi in Valdocco terecht. Vanaf 1847 huisvestte Don Bosco er ook heel wat jongeren.
In 1848 braken moeilijke tijden aan: de oorlog wakkerde armoede en honger aan. Don Bosco had bovendien de kant van de paus gekozen, tegen het liberalisme. De clerus werd het mikpunt van allerhande pesterijen en ook het patronaat van Don Bosco ontsnapte hier niet aan. Don Bosco richtte daarom met zijn jongens een eigen 'ordedienst' op.
Omdat de bestaande infrastructuur niet langer toereikend bleek voor de grote groep jongeren, besloot Don Bosco zijn patronaat verder uit te bouwen. Op 20 juli 1850 startte hij met de bouw van een kapel in Valdocco. In 1853 volgden twee werkplaatsen: een schoenmakerij en een kleermakerij. Het jaar nadien kwam er een boekbinderij en in 1856 een meubelmakerij. In 1861 kreeg hij de toestemming om een drukkerij op te richten en een jaar later kwam er eveneens een smederij.
In 1864 brak de cholera uit in Turijn. Het patronaat stelde alles in het werk om de zieken te helpen. Eén van Don Bosco's leerlingen, Giovanni Cagliero, geraakte besmet. Don Bosco, de man van profetische dromen, zag in een droom dat Giovanni zou genezen en één van zijn eerste salesianen zou worden. Hij had het bij het rechte eind.
De congregatie van de salesianen werd gesticht op 9 december 1859. In 1874 werd de congregatie officieel erkend door Rome. Intussen was Don Bosco gestart met de bouw van een grote kerk in Valdocco, de basiliek van Maria Hulp der Christenen. Het moest het geestelijke centrum van de congregatie zijn. Op 9 juni 1868 werd de kerk ingewijd.
Bij Don Bosco groeide stilaan de gedachte om het patronaatswerk en het daarmee verbonden apostolaat ook voor meisjes uit te bouwen. Toen hij in 1864 een bezoek bracht aan Mornese, vond hij in Maria Mazzarello de geschikte persoon voor de uitbouw van een patronaat voor meisjes en van een vrouwelijke congregatie: de Dochters van Maria Hulp der Christenen, ook wel zusters van Don Bosco genoemd.
15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 6
In de Kerk zelf zal men denken dat alles verloren is. Maria komt! En hier de verwarring, de verwarring zelfs onder de priesters. Ondertussen is het aan de katholieke priesters dat men de absolutie en de zegen moet vragen. Maria is heel machtig, maar Zij kan ons de zonden niet vergeven. Dat is de taak van de priesters. Maria, in alles, vol van eerbied voor de priesters!
Vertaling: Chris De Bodt
07-06-2010
7 juni 2010
7 juni 2010
1. De Waarschuwing [1/15]
Medjugorje-Garabandal: God schonk ons het vermogen om een onderscheid te kunnen maken
Net zoals de Heer aan iedere mens het vermogen heeft geschonken om een onderscheid te kunnen maken tussen het goede en het kwade, heeft Maria er ons in Medjugorje dikwijls op gewezen dat we een onderscheid moeten kunnen maken tussen de tekenen van deze tijd en wat er op zal volgen:
24 juni 1981: Feest van de geboorte van Johannes De Doper: te Medjugorje beginnen de verschijningen
29 augustus 2008: Herdenking van de moord op Johannes De Doper: te Medjugorje beschadigen vandalen het Mariabeeld op de Verschijningsberg. De linkerhand, en beschermende hand, van Maria wordt afgebroken.
16 september 2008: Daags nadat de presidentskandidaat John McCain de legendarische woorden uitspreekt "Our economy is strong", stort de economie op "Black Tuesday" in elkaar.
20 april 2009: Onze Lieve Vrouw heeft slechts aan één persoon op deze wereld de datum van de Waarschuwing medegedeeld, aan Mari-Loli Mazon te Garabandal. Op deze dag overlijdt Mari-Loli, na een lange en slepende ziekte. Hoewel Onze Lieve Vrouw haar nooit strikt heeft verboden om deze datum bekend te maken, doet Mari-Loli dit niet, omdat anders teveel geweten wordt. Onze Lieve Vrouw heeft immers aan Conchita Gonzalez de opdracht gegeven om de datum van het Grote Mirakel slechts acht dagen op voorhand bekend te maken, maar het is geweten dat het Grote Mirakel binnen het jaar na de Waarschuwing valt. Ook maakt Onze Lieve Vrouw aan Mari-Loli Mazon bekend dat de Waarschuwing zal samenvallen met een gebeurtenis die aanvangt met een letter "A". Ook vertelt Mari-Loli dat de Waarschuwing een innerlijke gebeurtenis betreft met een weerspiegeling van de staat van onze ziel.
2 april 2009: In Medjugorje geeft Maria aan Mirjana Dragicevic de volgende ongebruikelijke boodschap door: "Lieve kinderen. Vandaag zegen Ik u op een bijzondere wijze en bid Ik voor u opdat u zou terugkeren op het juiste pad van Mijn Zoon, uw Redder, uw Verlosser, tot Hem die u het eeuwige leven schonk. Denk na over al het menselijke, over alles wat u verhindert om u op de weg te begeven naar Mijn Zoon, over de vergankelijkheid, de gebreken en de beperkingen, en denk dan aan Mijn Zoon, aan Zijn Goddelijke Oneindigheid. Veredel uw lichaam en vervolmaak uw ziel, door uw overgave en gebed. Wees klaar, Mijn kinderen. Dank u."
20 april 2010: Precies één jaar na het overlijden van Mari-Loli Mazon gebeurt de ramp met het olieplatform "Deepwater Horizon." Na anderhalve maand staat men nog evenver als bij het begin, maar is de omvang van de ramp bijna niet meer te overzien. Een echte oplossing kan nog maanden op zich laten wachten. Gelovige mensen weten dat data één wijze is waarop God met de mensen spreekt. Ook mede door de boodschap van 2 april te Medjugorje, weten we nu dat hier geen toeval is mee gemoeid en dat deze gebeurtenis kan leiden tot de Waarschuwing.
Ondertussen vindt er binnen de Katholieke Kerk zowat de grootste zuivering uit de geschiedenis plaats
2 mei 2010: Medjugorje, eerste verwijzing naar de Waarschuwing in haar boodschap aan Mirjana Dragicevic: "Lieve kinderen, vandaag vraagt de Goede Vader, via Mij, om u, met uw zielen vol van liefde, op te maken voor een geestelijk bezoek [Engelse versie] geestelijke reis [Kroatische versie]. Lieve kinderen, wees vol van genade, heb oprecht berouw over uw zonden en verlang naar het goede. Verlang hier ook naar in naam van hen die er niet toe zijn gekomen om het volmaakte van het goede te kennen. U zult God meer behagen. Dank u!"
2 juni 2010: Medjugorje, tweede verwijzing naar de Waarschuwing in haar boodschap aan Mirjana Dragicevic: "Lieve kinderen, vandaag vraag Ik u, om door vasten en gebed de weg vrij te maken, langs dewelke Mijn Zoon in uw harten zal binnentreden. Aanvaard Mij als een moeder en een aankondigster van Gods liefde en Zijn wens om uw redding. Bevrijd uzelf van alles uit het verleden dat u tot last is en u een gevoel van schuld geeft, van alles dat u tot dwaling en duisternis bracht. Aanvaard het licht. Word herboren in de gerechtigheid van Mijn Zoon. Dank u."
15 augustus 2010: Leidt de eerstvolgende Katholieke Feestdag die begint met een letter "A" en tevens de dag waarop ieder jaar de meeste bedevaarders aanwezig zijn te Medjugorje, tot de Waarschuwing?: in het Spaans: "Asunción," in het Engels: "Assumption," in het Frans: "Ascension," in het Portugees: "Assunção". Daarmee hebben we alle wereldtalen doorlopen. De gelovigen weten dat alles nabij is en Maria's berichten over "een geestelijk bezoek" kunnen niet blijven duren.
De kans bestaat en wordt zelfs met de dag groter, maar niets is zeker tot dusver.
2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 27/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
De onverwachte wending
De tegenstanders van de verschijningen te Medjugorje hebben al hun hoop gevestigd op de negatieve bevindingen van deze Derde Commissie en denken dat het Vaticaan nu voor eens en voor altijd komaf zal maken met de verschijningen. En dat er tegenstanders zijn bewijst het onderstaand artikel dat verscheen in RKNieuws.net Nederland [RKK].
Artikel RKK-Rorate
Maar, tot spijt van wie het benijd lopen de zaken heel anders dan verwacht. Het komt er op neer dat het Vaticaan het beu is dat er zoveel wordt getreuzeld over Medjugorje en dat het al lang door heeft dat er "opgezet spel" aan het werk is, iets wat Kardinaal Vinko Puljic blijkbaar niet doorhad. Alle beslissingen van de voorgaande commissies worden resoluut van tafel geveegd en met rode wangen keert hij naar Bosnië en Herzegovina terug met het nieuws dat er een Vierde Onderzoekscommissie zal worden opgericht die deze maal zal worden geleid vanuit het Vaticaan zelf. Dit betekent dat Puljic sprak zonder werkelijk van de ontwikkelingen op de hoogte te zijn, wat meteen ook verklaard dat ook de Derde Commissie eenzijdig gekleurd was. De tegenstanders hebben op dit ogenblik alle strijd verloren.
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 170]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Aanvullende beschouwingen
Meer dan eens zie ik datgene wat ter vertroosting, of ook ter bedreiging wordt gezegd, in lichtende en kleurige woorden uit de mond van die verschijningen komen, ofwel dragen zij de boodschap die zij moeten overbrengen als een schriftstuk in de handen. Wanneer het nodig is zie ik aandoeningen en hartstochten en alles wat tot het gevoel behoort, in bewegende figuren die nu eens lichtgevend zijn en dan donker, meestal ook in verschillende kleuren. Ik zie die figuren binnen in de borst van de mensen, ja, zich door heel hun lichaam heen zich, zie ze langzaam of snel van hier naar daar trekken en van vorm, kleur en richting veranderen, terwijl ze mij op die wijze alles te verstaan geven wat ik weten moet. Maar het is onmogelijk om dit na te vertellen, want er zijn zo machtig vele dingen, en ikzelf, die ze te aanschouwen krijg, ben zo vol smart en treurnis, zo pijnlijk gekweld omwille van mijn zonden en de zonden van de ganse wereld, zozeer gebroken van deernis door het bittere lijden van Onze Heer, dat ik niet weet hoe ik, het weinige dat ik hier vertel, nog kan bijeen rapen.
Vele bijzonderheden [vooral wat betreft het verschijnen en de bedrijvigheid van de engelen en duivels] die ook door andere zielen, die Christus lijden in visioenen aanschouwden en met het verhaal van de Passie werden samengevlochten, zijn losse stukken van zulke beelden in verband met een innerlijk, geestelijk gebeuren, zoals ik even tevoren bedoelde. Volgens de zielstoestand van wie ze mochten waarnemen, zijn ze nu eens zo en dan weer anders in het geheugen gebleven en achteraf in het verhaal opgenomen. Vandaar dat men dikwijls een zekere tegenspraak bij hen vindt, terwijl ze niet allemaal precies hetzelfde onthouden, bepaalde dingen vergeten en overslaan. Daar alle denkbare boosheid in de marteling van Christus tot uiting gekomen is, alle liefde geleden is in Hem, die de zonden der wereld als Lam Gods op Zich nam, is het begrijpelijk dat het aantal gruwelijke èn heilige dingen die men te zien krijgt en waarover te vertellen valt, tot in het oneindige gaat. Wanneer dan de visioenen van vele vrome personen niet helemaal met elkaar overeenkomen, komt zulks voort omdat niet al die personen dezelfde genade ontvingen om dingen te zien, weer te geven èn te doen verstaan.
Dergelijke mededelingen over haar "wijzen van aanschouwen" heeft de zieke herhaaldelijk gedaan, zodat ik ze thans niet voor het eerst van haar vernam. Zij verklaarde meteen dat zij de meeste dingen in de aard van de laatst vermelde liever niet ophaalde, omdat de geschiedenis daardoor te onduidelijk zou kunnen worden. Eenieder zal nu toch begrijpen hoe moeilijk het voor haar moest zijn, om bij zon overstelpende veelheid van beelden, de gang van het gebeuren vast te houden in de herinnering. Wie zal het dan ook de zo diep en hevig, door haar medelijden gepijnigde geheugen, niet graag vergeven wanneer er zich hier en daar in de loop van haar verhaal kleine leemten voordoen, of er eens een enkele keer een vergissing wordt begaan in verband met het uur en de tijd waarop de feiten der Passie hebben plaatsgevonden.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 170]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
Sint Thomas zegt dat de godlastering een smadelijk scheldwoord is tegen de goede God of tegen zijn heiligen. Er bestaan vier vormen van godlastering:
Een bevestigende vorm, wanneer ge bijvoorbeeld zegt: "God is wreed en onrechtvaardig! Anders kan Hij niet toelaten dat ik zoveel te lijden krijg, dat de mensen mij belasteren, dat ik dit geld of dat proces verlies. Ach, ik val van het ene ongeluk in het andere! Alles loopt mis bij mij: ik houd geen stuiver over. En bij anderen lukt het allemaal."
Een ontkennende vorm, wanneer ge bijvoorbeeld zegt dat de goede God niet almachtig is, dat ge iets kunt zonder Hem. Deze godlastering sprak Sennacherib, de koning van de Assyriërs uit, toen hij Jeruzalem belegerde. Hij meende de stad tegen Gods wil te kunnen bezetten. Hij bespotte Hem en zei dat geen God hem kon verhinderen om Jeruzalem binnen te trekken en heel de stad in vuur en bloed te veranderen. Om de koning voor die godlastering te bestraffen en hem het bewijs van Zijn Almacht te leveren, zond de Heer hem een engel die in één enkele nacht 180.000 Assyrische soldaten doodde. Toen Sennacherib de volgende morgen zijn hele leger uitgemoord terugvond, zonder te weten door wie, vluchtte hij verschrikt naar Ninive, waar hij zelf door zijn eigen kinderen om het leven werd gebracht.
Ook wanneer ge aan een schepsel eer bewijst die alleen aan God toekomt, maakt ge u schuldig aan godlastering. Dat geldt bijvoorbeeld voor diegenen die tot het voorwerp van hun hartstochten zeggen: "Ik heb je lief met heel mijn hart ... Ik hou zoveel van je, dat ik je aanbid." Woorden die afgrijzen doen verwekken, broeders, en toch worden ze elke dag opnieuw weer uitgesproken.
Tenslotte bestaan er een aantal godlasterende uitdrukkingen, die ik u niet nader hoef te noemen. Ze zijn een gruwel!
Deze zonde is in de ogen van God zo groot en zo afschuwelijk, dat zij allerlei rampen over de wereld afroept. Wanneer de Joden iemand een godlastering hoorden zeggen, verscheurden zij hun kleren, zo sterk was hun afkeer van het kwaad. Zij durfden zelfs het woorden niet uit te spreken en duidden het aan met zijn tegendeel, het woord benedictie of zegenwens.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 170]
Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen
Nicky: Mag de partner, in een huwelijk waar de vrouw moet heel wat moet lijden door de man, of omgekeerd, de andere verlaten? Maria: Dat mogen ze, maar het is zeker beter van het niet te doen. Ze zouden het allemaal moeten opofferen. Maar de lijn moet enigszins getrokken worden waar lichamelijk lijden wordt toegebracht, omdat God zijn martelaren zoekt, niet wij.
Nicky: Wat kan er op het geestelijke gebied geschieden tussen een paar dat gehuwd is voor de Kerk, dat niet gehuwd is voor de Kerk of in het geheel niet gehuwd is? Maria: Gods Zegen, de Huwelijksbeloften, die we uiteindelijk maken voor God, de Huwelijksmis en de steun van de familieleden zijn allen zon machtige beschermende genaden dat het gebrek aan één of verscheidene ervan de nodige sterkte een eenheid ernstig kan verzwakken. Als we God en de zegen van de Kerk inroepen, zullen de zaken zich veel beter ontplooien en zo is het zeker beter met deze dan zonder deze.
Ik zie dat er gelijkaardige dingen gebeuren wanneer Arme Zielen mij komen bezoeken en onder de leven zouden we het bilocatie noemen. Of het gebeurt ook dat er een engel aan één van beiden verschijnt om aan de andere de boodschap over te brengen. Hij of zij zouden dan moeten horen en zien, of samen elkaar horen en zien en daarbij beschermende en begeleidende woorden krijgen. Dit gebeurt dikwijls en moet als een mooi geschenk gezien worden van God voor een heilig paar. Het zal zeker niet gebeuren wanneer mensen tezamen in zonde leven. In zon gevallen is er veel minder bescherming van buiten deze wereld. Ik zou hen waarschuwen van deze weg te willen afstappen en terug onder Gods bescherming te komen.
Het is ook gebruikelijk dat een overleden partner dichtbij komt om de nog levende partner te begeleiden door het stervensproces. Wat een overweldigende vreugde moet dit voor beiden zijn om dit te kunnen ervaren. Oprechte, gevende en heilige liefde sterft, nooit. Nooit! Toch is dit enkel zo wanneer God het huwelijk heeft gezegend en hen steeds nabij is tijdens hun gebeden en tijdens hun daden van onbaatzuchtige liefde.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 14]
Verschijningen van de Engel in 1916
We knielden neer op de grond en hij boog zich voorwaarts neer tot zijn voorhoofd de grond raakte, en hij deed ons de volgende woorden drie maal herhalen: "Mijn God, Ik geloof en stel mijn hoop in U, Ik aanbid U en ik hou van U! Ik vraag vergiffenis voor zij die niet in U geloven en hun hoop stellen, U niet aanbidden en niet van U houden." Toen hij zich oprichtte, zei hij: "Bid nu. De Harten van Jezus en Maria zijn aandachtig voor de woorden van uw verzoeken." Zijn woorden griften zich zo diep in onze geesten dat we ze nooit meer konden vergeten. Van dan af, brachten we lange perioden door in de houding van de Engel, en herhaalden zijn woorden, tot we soms uitgeput waren. Ik waarschuwde Francisco en Jacinta meteen dat dit moest geheim worden gehouden. Godzijdank stemden zij hiermee in.
Enkele weken gingen voorbij en de zomer kwam, toen we naar huis moesten voor de siësta. Op een dag speelden we op de paveien van de bron, aan het diepste punt van de tuin van mijn ouders, die we de Arneiro noemden [ik heb deze bron reeds vermeld aan Zijne Excellentie in mijn relaas over Jacinta]. Plots zagen we naast ons dezelfde figuur, of liever, de Engel, zoals het mij leek.
"Wat bent u aan het doen?" vroeg hij. "Bid, bid heel veel! De meest Heilige Harten van Jezus en Maria hebben plannen van genade met u. Bied voortdurend de Meest Heilige gebeden en opofferingen aan."
"Hoe moeten we opofferingen maken?" vroeg ik.
"Maak van alles wat u kan een opoffering en schenk het aan God als een daad van herstel voor de zonden door dewelke hij wordt beledigd en met de bekering van de zondaars als verzoek. Zo zult u vrede doen neerdalen over uw land, waarvan ik de Beschermengel ben, de Engel van Portugal. Boven alles, aanvaard en draag met nederigheid het lijden dat de Heer u zal zenden."
Een aanzienlijke tijd ging voorbij, tot we op een dag onze schapen uitlieten op een eigendom van mijn ouders, op de helling van de heuvel die ik reeds heb vermeld, een beetje hogerop dan de Valinhos. Het is een olijfbos, Preguiera, genaamd. Na ons middageten besloten we om te gaan bidden in de holte tussen de rotsen aan de andere kant van de heuvel. Om tot daar te komen, gingen we rond de helling en moesten bij over een aantal rotsen boven Pregueira klimmen. De schapen konden maar met de grootste moeite over de rotsen klauteren.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Jean de Florette [9/13]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. Jean de Florette is, zeker samen gezien met zn tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."
Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 223]
Toen hij net na het vallen van de avond terugkwam, stuurde hij een bediende naar de vertrekken van de officier die op dat moment van wacht was. Na een inleidend gesprek van zon half uur zei Washington, starend naar zn gezel met die vreemde blik van waardigheid die hij alleen had, tot de officier: "Ik weet niet of het te wijten is aan de zorgen in mn hoofd of iets anders, maar deze namiddag zat ik aan deze tafel een bericht voor te bereiden, toen iets me leek te verstoren. Toen ik opkeek, zag ik voor mij een mooie vrouw. Ik was zo verbaasd ... want ik had strikte bevelen gegeven niet gestoord te willen worden ... dat het even duurde voordat ik de woorden vond om naar de reden van haar aanwezigheid te vragen. Ik herhaalde mijn vraag twee, drie, en zelfs vier keer, maar ik kreeg geen antwoord van mijn geheimzinnige bezoekster, behalve dat ze haar ogen lichtjes oprichtte. Op dat moment voelde ik vreemde gewaarwordingen door gans mn lichaam. Ik zou opgestaan zijn, maar de gerichte blik van het wezen dat voor me stond maakte me willoos. Ik probeerde haar nogmaals aan te spreken, maar ik kon mn tong niet meer bewegen. Zelfs mijn gedachten leken verlamd. Een nieuwe invloed, mysterieus, krachtig, onweerstaanbaar, nam bezit van mij. Het enige wat ik kon doen was wezenloos naar mn onbekende bezoekster staren."
Hoewel er genoeg reden was tot scepticisme (men beweerde dat Sherman zich dit herinnerde toen hij negenennegentig jaar oud was), en hoewel het verhaal van Washington niet dezelfde aandacht kreeg als vele gelijkaardige bezoeken aan bisschoppen, pausen, of wereldlijke leiders in Europa, was er geen twijfel dat dergelijke legende tegen 1880, zo niet eerder, de ronde deed.
Men citeerde Washington als volgt: "Geleidelijk leek de omgeving zich te vullen met gewaarwordingen, en gaf licht af. Alles rond mij leek ingewikkeld te worden, de mysterieuze bezoekster zelf werd doorzichtiger en toch duidelijker te zien dan voordien. Ik begon nu het gevoel te krijgen als iemand die sterft, of eerder de gewaarwordingen te krijgen die ik me soms bij ontbinding voorstel. Ik dacht niet na, ik redeneerde niet, ik bewoog niet; dat was allemaal onmogelijk."
Op dat moment zou Washington naar verluid een stem gehoord hebben. "Zoon van de Republiek, kijk en leer," zei de vrouwelijke verschijning, en ze strekte haar arm oostwaarts.
Men beweert dat Washington op dat moment een witte nevel zag, die geleidelijk optrok en "alle landen van de wereld" liet zien, en hij zag een wolk die opsteeg van Europa en Amerika, een wolk die westwaarts bewoog.
Onweerswolken. Nog meer donderslagen. Als de legende fictief was, was ze toch briljant in het uiten van de vage eigenschappen van echte verschijningen. Anderen zagen ook dikke, stijgende mist toen de Revolutie in Amerika gevolgd werd door de Franse Revolutie.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 117]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Enkele maanden na de aankondiging van het concilie door Johannes XXIII in januari 1959 werden de bisschoppen over heel de wereld uitgenodigd om wensen over de nodige hervormingen en de te behandelen doctrinepunten op te sturen. Hun antwoorden beslaan vijftien boekdelen en meer dan tienduizend paginas. In juni 1960 werden tien voorbereidende commissies opgericht, elk met als voorzitter een kardinaal van de Curie, en gecoördineerd door een centrale voorbereidende commissie. Vijfenzeventig schemas werden opgesteld: teksten over de doctrine en het pastoraat in de liturgie, de Openbaring, de Maagd Maria bijvoorbeeld.
Over het vraagstuk van de eenheid van de christenen verklaarde Johannes XXIII al op 30 augustus 1959, tijdens een audiëntie in Castelgandolfo, dat indien de protestanten en orthodoxen het nakende concilie wensten bij te wonen het redelijk was hen te onthalen want de Kerk is nog altijd hun thuis waarvan ze afstand namen door de lotgevallen van de geschiedenis. In juni 1960 werd een Secretariaat voor de Eenheid van de christenen opgericht met als voorzitter kardinaal Bea.
Broeder Roger was al op zoek gegaan naar een in te huren appartement in Rome om er te verblijven met enkele Broeders tijdens de zittingen van het concilie. Vertraagd door een zeker verzet was de officiële beslissing niet gevallen. Broeder Roger had een weigering voorzien: "Indien we niet uitgenodigd worden zullen we toch in Rome zijn en voor de duur van het concilie zullen twee Broeders permanent bidden."
Eindelijk gaf op 25 december 1961 de bul Humanae salutis van bijeenroeping tot het concilie aan dat niet katholieke christen gemeenschappen de werkzaamheden van het concilie konden bijwonen. Een première in de geschiedenis.
Later gaf Broeder Roger commentaar op de brief van juli 1962: "Ik denk terug aan de dag dat die brief aankwam: uitgenodigd worden om mee te zoeken is een geschenk van God!"
Vijfenvijftig niet katholieke personaliteiten namen deel aan de eerste zitting van het concilie: zesenveertig afgevaardigde waarnemers door hun respectieve Kerken gezonden, en acht persoonlijk uitgenodigde gasten. Volgens een vertrouwelijk verslag van die tijd was "het verschil tussen de waarnemers en de gasten alleen een kwestie van benaming, daar ze beiden dezelfde status genoten."
Broeder Roger en Max Thurian lieten zich als officiële genodigden vergezellen door twee Broeders van de Gemeenschap. Het gehuurde appartement met 5 kamers op nummer 107, via del Plebiscito, diende al de tijd van het concilie en nog meerdere jaren nadien. De middelste kamer was de gebedsruimte met een eenvoudig altaar, witgeschilderde muren en versierd met enkele mooie werken gewijde kunst die wel onverwachts overkwamen in een ruimte voor protestantse cultus: "een mooi kruisbeeld, oude schilderijen, allemaal heel mooi en die Christus, de Heilige Maagd, de Verheerlijking voorstelden. Boven het altaar was een lichtgevende driehoek (van binnenuit verlicht) die de Heilige Drie-eenheid voorstelt."
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 59]
Woordenboek: Letter D
Drusilla II
Beeldende kunst
Munten en talrijke standbeelden van haar die over het hele rijk zijn teruggevonden tonen de enorme populariteit van Livia aan. De literaire bronnen bieden daarentegen een contrastrijk portret van haar. Tacitus, Suetonius en Cassius Dio, die elk wel haar kwaliteiten erkennen, stellen haar voor als een gifmengende stiefmoeder en een manipulatieve echtgenote. Zo vertelt Tacitus dat zij "de oude Augustus stevig onder controle had, zelfs zozeer dat hij zijn enige overgebleven kleinzoon naar het eiland Planasia verbande". Wat later vat hij het nog eens kort en bondig samen als "gevaarlijk in staatszaken als moeder, gevaarlijk als stiefmoeder van het huis van de Caesari". Vellius Paterculus daarentegen, die nog onder Tiberius had gediend en deze bewonderde, maakte een ontroerende grafrede voor haar: "uitstekend boven de vrouwen en in alles meer gelijkend op goden dan op mannen, wiens invloed niemand opmerkte tenzij bij het opheffen van gevaren of het stijgen in ambten."
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 73]
Het wonder van Morrovalle, Italië [1560]
Omdat enthousiaste groepen mensen uit verre gebieden kwamen om de omgeving te aanschouwen, beval een afgevaardigde van de Curie van het aartsbisdom Fermo dat de plaats van het wonder ordelijk en eerbiedig moest blijven.
De Wonderlijke Hostie en de deksel van de pyxis werden bewaard in een kristallen vaas, welke vervolgens werd afgesloten. Deze vaas werd bewaard in een ivoren doos, en afgesloten met drie sloten. Twee sleutels waren in handen van de prior, de derde sleutel was in handen van de bewaker van het klooster.
Nieuws rond het wonder deed Paus Pius IV een grondig onderzoek instellen. Om dit te overzien koos hij Ludovico, Bisschop van Bertinoro, bijgestaand door Cristoforo Bartoli, kanselier van de Kerk in Loreto. De details over de gebeurtenis werden bericht aan de Pontifex, die deze gegevens besprak met verschillende hooggeplaatste geestelijken.
Vijf maanden na het wonder gaf Paus Pius IV een pauselijke brief uit, op 17 september 1560. In dit document stond een korte beschrijving van het wonder, waarna de Paus de integriteit en voorzichtigheid van Bisschop Ludovico erkende, maar ook de enorme ijver van de bisschop in zijn onderzoek naar dit wonder werd genoemd. Daarna verklaarde hij dat hij met eerwaarde geestelijken had overlegd, die allemaal beaamden dat er geen fraude of bedrog was in de conclusie en dat er voor de gebeurtenis geen natuurlijke uitleg bestond. Het was hun mening en uitsluitsel dat de gebeurtenis Indubitato miracolo was [onmiskenbaar wonderlijk].
12. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Tien maanden na hun huwelijk verwelkomden Gabriël en Praxedes hun eerste kindje. Ze noemden hem Celestino, naar de overleden vader van Praxedes. Na het doopsel van het kindje, droeg Praxedes hem op aan de Moeder van God. Kort daarna verhuisde het koppel van het appartement met één kamer, naar een huis met twee verdiepingen, een binnenplaats en een tuin. Praxedes was gelukkig, en teelde haar eigen groenten en bloemen, en ze spendeerde vele uren aan naaiwerk voor het gezin. Het volgende jaar, 1916, werd Arturo geboren. Enrique werd geboren in 1917, en Gabriël in 1920. Ze werden allemaal toegewijd aan de Heilige Maagd Maria.
Het huwelijksleven van Praxedes voorzag veel gelegenheden voor het beoefenen van deugdzaamheid. Dat werd bewezen door wat plaatsvond toen Gabriël regelmatig een nabijgelegen taverne begon te bezoeken. Het was op dat moment dat zijn liefde voor zn echtgenote bekoelde. Consuelo, de neef van Praxedes, getuigde: "Ik zag dat Gabriël haar soms heel ruw behandelde, dictatoriaal en minachtend, alsof hij haar niet waardeerde. Op zon momenten boog Praxedes, die steeds aan het naaien was, het hoofd en weende, zonder hem te antwoorden of zichzelf te verdedigen." Een buur verklaarde: "Gabriël maakte het moeilijk voor Praxedes, maar ze klaagde nooit of zei nooit iets tegen iemand. Slechts één keer vertrouwde ze haar probleem toe aan een oom langs vaderszijde, die haar aanraadde Gabriëls moeder in te lichten."
Filomena sprak blijkbaar met haar zoon over zn gedrag, vermits er een volledige ommekeer kwam en hij nooit meer naar de taverne ging. Gabriël was zeker geen perfecte echtgenoot. Zijn armtierig salaris, dat altijd een probleem was, verhinderde hem echter nooit om zn vrienden regelmatig mee uit eten te nemen. Hij rookte veel en spaarde zn geld niet.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 63]
Aan haar zus Marie
Nevers, 25 december 1870
Lieve zus,
Je zegt in je brief dat vader van plan is me op te zoeken. Persoonlijk zou ik heel blij zijn hem terug te zien: zeg hem echter dat hij zich niet op weg mag begeven. Als hem onderweg per ongeluk iets verschrikkelijks overkomt, zal ik me dat mijn leven lang kwalijk blijven nemen. Onze Moeder-Overste heeft me beloofd dat ik heel de familie mag opzoeken wanneer de kapel van de Grot wordt ingezegend. Ik zou heel blij zijn geweest vader te ontmoeten, maar mijn geluk zal nog groter zijn als ik jullie allen in familieverband zie. Mijn gezondheid is nog goed, maak je over mij geen zorgen.
Mijn lieve zus, het is overbodig te zeggen welk verdriet ik voelde toen ik vernam dat mijn neefje geboren is met een verdraaide voet en dat hij misschien voor zijn hele leven verminkt is. Ik smeek je, ga met hem naar de dokter, misschien kunnen ze er iets aan doen. Houd een noveen voor Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes en was hem met water uit de Grot. Ik ben heel blij dat je de heer en mevrouw Alphonse en Louise Ponson peetouders hebt gemaakt. Vergeet niet hun mijn groeten te doen. Ik denk vaak aan hen bij Onze-Lieve-Heer. Nooit meer zal ik de drie jongens van de vrouw van de voerman vergeten; ik deel haar verdriet, want ik begrijp haar toestand.
Zeg Laurentine Soubirous namens mij dat ik elke dag tot de Heilige Maagd bid om haar zoon Jean te willen bewaren, en dat zij zich niet wanhopig moet voelen als zij geen nieuws ontvangt. Waarschijnlijk heeft hij op dit moment geen tijd en geen toestemming om te schrijven. Ons staat slechts een ding te doen, veel bidden tot de Heilige Maagd opdat zij voor ons allen mag bemiddelen bij haar dierbare Zoon, en ons vergiffenis en erbarmen mag verlenen. Ik vertrouw er heimelijk op dat de Gerechtigheid van God, die ons thans treft, door onze tedere Moeder nog zal worden bedaard.
Beste zus, je maakt me nogal wat verwijten in je brief. Je vindt dat ik niet vaak genoeg schrijf. Dat geef ik toe, maar wat wil je dat ik vertel, tenzij ik de hele tijd dezelfde dingen herkauw, omdat ik niets nieuws weet. Je moet een beetje inschikkelijk zijn, als jij drie keer schrijft op een brief van mij, dan zou het wel gaan. Intussen wacht ik vol ongeduld op jullie nieuwtjes, antwoord me maar meteen.
Je vertelt me niets over tante Lucile en haar familie, zou ze me moe zijn? Toch houd ik altijd van haar en denk ik vaak aan haar. Doe haar mijn lieve groeten, en ook aan al mijn ooms en tantes, neven en nichten van wie ik altijd houd.
Ik besluit, mijn liefste familie, met jullie allerinnigst te omhelzen; ik gelast mijn kleine nichtje twee grote kussen van mij aan haar vader te geven. Als jullie nieuws ontvangen van mijn broer Jean-Marie, geef het mij dan door. Ik ben niet tevreden over mijn broer Pierre, ik vind het erg lui van hem dat hij mij niet schrijft. Ontvang, mijn liefste familie, de hartelijke groeten van jullie dankbare kind,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Priester
Op 5 juni 1841 werd Giovanni Bosco tot priester gewijd. Er stond hem een goed betaalde loopbaan te wachten: als huisleraar bij de adel van Genua, als kapelaan in Morialdo of als pastoor van Castelnuovo. Maar Don Bosco aanvaardde geen van alle. Hij trok naar Turijn, volgde er een driejarige pastorale opleiding voor jonge priesters en leerde er het stadsproletariaat kennen.
Via don Cafasso, zijn geestelijke leider, kwam Don Bosco in contact met de schaduwkant van de samenleving. Don Cafasso bezocht immers regelmatig de gevangenen van Turijn. Don Bosco was getroffen door de vele jongeren in de gevangenissen en ontdekte zijn roeping: iets doen aan het lot van deze jongeren en vooral voorkomen dat ze in plaatsen als deze belandden. Tijdens zijn opleiding, in 1844, startte Don Bosco daarom met een jeugdpatronaat, een zogenaamd oratorio, toegewijd aan de heilige Franciscus van Sales, wiens zachtmoedigheid en mildheid hij ontzettend bewonderde.
Twee jaar lang heeft Don Bosco met zijn oratorio wat rondgezworven, tot hij in 1846 terecht kon in een zijgebouw van het huis Pinardi in Valdocco. Dit werd het centrum van zijn werk, de plaats overigens waar van dan af ook zijn moeder zijn leven en dat van zijn jongens zou delen.
15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 5
Pius IX is de laatste Paus van de onderdrukte Kerk. Kruis van het Kruis [Pius IX in de profetieën van Malachias], aan hem de smart, maar ook de vreugde. Na hem de verlossing: Lumen in Coelo [Leo XIII in de profetieën van Malachias]: hij is het toeziend oog van Maria. Verder zei Madeleine nog dat Pius IX niet de laatste Paus is, maar de laatste Paus van een tijdperk. Denkt u dat Maria, die naar ons toekomst, het werk van Haar Zoon zal laten vernietigen? De Paus is de plaatsvervanger van God op aarde en ik elk bisdom, in elke parochie is er respectievelijk de Bisschop en de Pastoor, die Jezus Christus op de aarde vertegenwoordigen, zoals Maria staat voor de Goede godsdienstige Moeder. Ga naar uw priesters: het is God die hen heeft ingesteld. Maar tegenspoed, tegenspoed voor onstandvastigen, die de geest van de wereld volgen.
Vertaling: Chris De Bodt
16. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 13 juni [zie rubriek gebeden].
Henk
04-06-2010
4 juni 2010
4 juni 2010
1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 26/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
De onverwachte wending
Op woensdag 7 oktober 2009 rapporteerde Adam Tanner, de verantwoordelijke voor Reuters in het Balkangebied, dat Kardinaal Vinko Puljic [hoofd van de Bosnische Bisschoppelijk Conferentie] daags ervoor een verklaring had vrijgegeven waarin hij meldde dat het Vaticaan spoedig verdere richtlijnen zou geven voor de Katholieken over de bewering dat de Heilige Maagd Medjugorje bezoekt. Puljic verklaarde: "Wij wachten nu nog enkel op verdere richtlijnen over deze aangelegenheid. Ik denk niet dat we nog lang zullen moeten wachten. Ik denk dat het nog voor het einde van dit jaar zal zijn, maar dat is nog niet zeker. Ik ga in november naar Rome en daar zal alles worden besproken."
Eind november ging Kardinaal Vinko Puljic dus, zoals afgesproken, naar Rome om er de bevindingen van de Derde Onderzoekscommissie voor te leggen aan de Heilige Stoel en de Congregatie voor de Geloofsleer. Deze bevindingen zijn opnieuw dezelfde en hieruit kunnen wij niet anders dan opmaken dat kardinaal Puljic, Bisschop Peric en andere leden van de Bisschoppelijke Conferentie van Bosnië gewoon de mogelijkheid weigeren te aanvaarden dat Onze Lieve Vrouw zou kunnen verschijnen in Medjugorje. Zoals zo vele andere priesters, geloven ze niet meer in verschijningen en wensen ze maar één ding: dat alles stopt.
2. In één oogwenk kan alle communicatie uitvallen
De ruimte raakt zodanig vervuild met afval dat elke botsing tussen satellieten een 'oncontroleerbare kettingreactie' in gang kan zetten, die de communicatienetwerken op aarde vernietigt. Dat zegt het Pentagon in een rapport.
Het wordt zo langzamerhand aanschuiven in de baan om de aarde, waar het aantal gedumpte raketten, kapotte satellieten en ander ruimteschroot steeds groter wordt. De hoeveelheid rommel komt op een 'kantelmoment' en vormt een bedreiging voor de ruimtevaartindustrie. Eén enkele botsing tussen twee satellieten of grote stukken 'ruimterommel' kan duizenden andere stukken afgedankt materiaal doen wegkaatsen, die op hun beurt weer andere satellieten vernietigen. In zo'n scenario worden gps-systemen, internationale telefoonverbindingen en weersvoorspellingen in één klap waardeloos.
Een dergelijke kettingreactie kan sommige banen zo volstouwen met rommel dat ze onbruikbaar worden voor commerciële of militaire satellieten, zo waarschuwt het Amerikaanse Ministerie van Defensie. Daarnaast vreest men ook dat grote brokstukken een bedreiging vormen voor het internationaal ruimtestation ISS en zijn bemanning. In een geheim rapport dat het Pentagon in maart naar het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden stuurde, wordt gemeld dat de ruimte 'steeds voller en problematischer' wordt, en dat de situatie nog erger zal worden.
Bharath Gopalaswamy, een Indische ruimtevaartexpert, schat dat er zich in de 'lage baan' om de aarde [tussen de 800 en 1.000 kilometer boven de planeet] meer dan 370.000 stukken rommel en zo'n 1.100 satellieten bevinden. De ruimterommel, ook wel een 'rondcirkelende vuilnisbelt' genoemd, bevat ook bouten, moeren, handschoenen en andere overblijfselen van ruimtemissies. "Het omslagpunt is bijna bereikt", zegt Gopalaswamy. "We kunnen satellieten onmogelijk afdoende beschermen tegen zo'n vernietigende kracht."
De waarschuwingen zijn niet louter op theorie gebaseerd. In 2007 knalde een Chinese testraket tegen een satelliet, waarna 150.000 stukken rommel in de atmosfeer raakten. En na een crash tussen een in onbruik geraakte satellatiet van de Russen en een communicatiesatelliet in februari vorig jaar kwamen zo'n 1.500 stukken rotzooi vrij - die vliegen nu in een baan om de aarde aan zo'n 7 kilometer per seconde.
Dergelijke ongevallen gaven de VS een duwtje in de rug om samen met de VN richtlijnen omtrent het vermijden van ruimteafval uit te vaardigen. In de 'Space Debris Mitigation Guidelines', die vorig jaar werden gepubliceerd, worden landen aangemaand om ruimtetuigen en lanceringsvehikels na het einde van de missie weg te halen. "Ook in de ruimte zijn er wetten en beleidsregels nodig", vindt Mazlan Othman, directeur van het VN-bureau voor Ruimtezaken. "We moeten kunnen verzekeren dat de levensstijl op aarde niet onder druk komt te staan door problemen in de ruimte."
3. Golf van Mexico: Olielek niet dicht voor december en tweede lek ontdekt
Drie opmerkelijke ontwikkelingen gisteren bij het olielek in de Golf van Mexico. Er zou een tweede, nog veel groter lek ontdekt zijn. Bovendien blijkt het scenario dat er in augustus een einde aan het dagelijks lekken van miljoenen liters olie komt veel te optimisch en het zal waarschijnlijk duren tot december. Sommige specialisten houden er zelfs rekening mee dat het nog veel langer duurt of dat de bron niet gedicht kan worden en nog een tiental jaar zal "leegbloeden". Ondertussen blijkt naast miljoenen liters olie ook dagelijks zes miljoen kubieke meter gas te ontsnappen, dat van de oceaan een levensloze dead zone zonder zuurstof maakt.
Er zou een tweede, nog groter olielek ontdekt zijn op een goeie acht kilometer van het lek op 1.500 meter diepte onder het op 20 april ontplofte platform Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. Uit dat lek zou dagelijks 18 miljoen liter olie ontsnappen. Dat beweert Matt Simmons in een interview met Bloomberg News. Hij zegt dat NOAA (National Oceanic and Atmospheric Association) hem dat bevestigd heeft.
Simmons was een adviseur van George Bush tijdens diens presidentschap, is lid van de National Petroleum Council en CEO van Simmons & Company International, een investment bank die alleen werkt voor oliemaatschappijen. De Wall Street Journal noemde hem vorig jaar nog "één van de vijf belangrijkste stemmen binnen de olie-industrie". Volgens Simmons zijn de pogingen om het lek onder Deepwater Horizon te dichten niet meer dan een "sideshow" van BP, een afleidingsmanoeuvre om de aandacht niet te vestigen op het echte probleem.
Hoe het tweede lek, en dan nog op zo'n afstand van de plaats van de ramp, onstaan is, weet Simmons niet. Hij vermoedt dat een gevolg is van de explosie en het stukgaan van de well casing onder Deepwater Horizon. Wat veel mensen niet beseffen is dat de oliebron een enorme bel is die kilomters ver gaat in alle richtingen, merkt de man op.
Simmons zegt dat ook zijn uitspraken over het dichtmaken van de lekken met een nucleaire bom in die context moet worden gezien. "Het publiek beseft bij lange aan de omvang van deze ramp niet. Obama moet onmiddellijk BP van de zaak halen en het Amerikaans leger de zaak laten oplossen, anders geraakt ze niet opgelost. BP staat nergens in het bestrijden van deze ramp, zelfs het boren van die twee relief wells zal niks oplossen, want het echte lek zit ergens anders."
Er worden momenteel twee nieuwe gaten geboord naar het lek onder de Deepwater Horizon, wat algemeen gezien wordt als de enige manier om het lekken te stoppen. Die zouden klaar zijn in augustus. Maar sinds vandaag is er sprake van dat het pas tegen Kerstmis zou lukken. Zelfs met de meest conservatieve schattingen (3 miljoen liter lekkage per dag) zou dat betekenen dat er nog eens 635 miljoen liter ruwe olie in de Golf van Mexico gaat stromen. Wetenschappers betwisten die cijfers, volgens hun metingen, ontsnapt er dagelijks meer dan het dubbele. We kijken dus aan tegen meer dan een miljard liter olie.
Het boren van een relief well is eigenlijk veel moeilijker dan het boren van een gewoon boorgat omdat de ingenieurs een erg specifiek doel moeten raken. In dit geval moeten ze met een pijp een andere pijp raken die amper 30 centimeter breed en 5 kilometer verderop ligt.
Eén van de redenen waarom er nu plots over december gepraat wordt is van een onwaarschijnlijke stupiditeit: bij het uitrekenen van het aantal boordagen zou BP "vergeten" zijn rekening te houden met het orkaanseizoen dat net begonnen is en gedurende vijf maanden roet in het eten gooit in de regio. NOAA waarschuwt dat het orkaanseizoen uitzonderlijk hevig zal zijn. NOAA voorspelt 14 tot 23 bijzonder zware stormen (normaal zijn er dat gemiddeld 11), waarvan er acht tot 14 (normaal zes) zich zullen ontwikkelen tot orkanen. Van die orkanen zullen er drie tot zeven zich ontpoppen tot het soort vergelijkbaar met Katrina. Normaal zijn er dat hooguit twee per seizoen.
Dan Pickering van beursmakelaar Tudor Pickering Holt & Co. in Houston, gespecialiseerd in aandelenhandel van olie- en energiebedrijven, bevestigt dat de finaciële wereld eerder afgaat op het scenario van december. "We zijn erg sceptisch", zegt hij.
Pech voor de aandeelhouders van BP, maar even naar de essentie. Als het lek duurt tot december - en in alles wat we nu zeggen gaan we er niet van uit dat het verhaal van het tweede lek klopt - dan betekent dat duizenden kilometers kustlijn in Texas, Alabama, Louisiana, Florida, maar ook Cuba en Mexico die onder de olie zullen komen te zitten. Dixit Harry Roberts, professor Coastal Studies aan Louisiana State University. "En het betekent de uitroeiing van het overgrote deel van de zeedieren in de Golf van Mexico."
"Zo'n hoeveelheid olie die in de zee loopt, dat is inderdaad andere koek", bevestigt Mak Saito, van het gereputeerde Woods Hole Oceanographic Institution in Massachusetts. "Dat betekent dat de chemische samenstelling van een hele zee overhoop wordt gegooid."
Er is nog iets waar angstvallig over gezwegen wordt: het boren van relief wells is enorm preciesewerk en het gaat vaak mis. "Meestal lukt het wel bij de tweede poging, maar vaak zijn er vier nodig" zegt Dave Rensink, die aan het hoofd staat van de American Association of Petroleum Geologists. En mislukken betekent simpelweg: opnieuw, van nul herbeginnen. "Die 90 dagen van BP da's echt wel heel optimistisch. Dan mag er niks, maar ook niks misgaan. Tot nu hebben ze niet echt bewezen daar goed in te zijn."
Fred Aminzadeh, research professor aan de University of Southern California's Center for Integrated Smart Oil Fields, heeft nog iets anders in gedachten. "Wel, niemand denkt momenteel aan een erg reëel scenario: dat het lek gewoon nooit dichtgeraakt." Hoe lang blijft de olie dan stromen? "Een tiental jaar. Maar ik geloof dat het wel gaat lukken uiteindelijk met die relief wells, 't zal alleen langer duren dan BP zegt."
Vorig jaar duurde het 105 dagen om de Montara Well voor de kust van Australië te dichten met een relief well. Daar werd echter geboord op amper 75 meter diep. Toch waren er vijf pogingen nodig. Robert Bea van de University of California in Berkeley meent dat het succesvol boren van relief wells niet het einde van het verhaal is: je moet daarna de oliebron nog altijd dichtkrijgen. Lees: vol modder pompen en er een betonnen stop over plaatsen. "En bij dat ging het in de eerste plaats mis op 20 april, zo simpel is dat niet op 1.500 meter."
Marinebiologen luiden ondertussen de alarmbel over iets heel anders: de schrikwekkende afname van zuurstof in het zeewater. Dat heeft vooral te maken met een aspect van de ramp waar niemand het over heeft, en dat komt omdat je er ook niks van kan zien. Maar de realiteit is dat er naast de olie een enorme hoeveelheid gas ontsnapt uit het lek. Drieduizend keer meer dan olie zelfs. Het gaat om zeker zes miljoen kubieke meter gas per dag. De oceaan heeft een grote capaciteit om methaan vast te houden, maar wanneer het methaan oplost in water gaat dat ten koste van zuurstof. Wat onstaat heet een "dead zone", zeewater dat niet genoeg zuurstof heeft opdat er iets in kan leven. Ook de olie die onderwater blijft heeft dat effect.
Doordat de Golf van Mexico eigenlijk een binnenzee is, doet de stroming bijzonder weinig om in die dead zones toch zuurstofrijk water te krijgen. Dat was voorafgaand aan deze ramp in de regio al een immens probleem. Want er was al een dead zone die groter is dan België ontstaan door de Mississippi-rivier, die pesticiden afzet die in de hele Amerikaanse midwest gebruikt worden in vooral de maïsteelt.
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 169]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Aanvullende beschouwingen
Telkens als ik, onder de visioenen van het Bitter Lijden van de Heer, het huiveringwekkende geschreeuw van de Joden te horen krijg: "Zijn bloed komt weer over onze kinderen!" wordt het uitwerken van deze plechtige zelfvervloeking mij in ontzettende beelden voorgesteld en voelbaar gemaakt. Ik zie hoe daar een donkere hemel, vol bloedrode wolken, vurige stafroeden en zwaarden, over de schreeuwende menigte hangt. Het is alsof ik de stralen van de vervloeking door merg en been zie gaan van al die mensen, alsof ik ze tot de kinderen in hun moederschoot toe zie treffen. Het ganse volk verschijnt mij als een duister blok en ik zie de verschrikkelijke schreeuw uit de duizenden mensen losbreken in troebele, grimmige vlammen, die zich met elkaar verenigen en weer op het volk neerschieten en diep binnendringen in hen. Hun aantal is niet gering, maar ik zie ook hoe Jezus en Maria, onder het vreselijkste lijden, onophoudelijk bidden voor het heil der pijnigers en zich geen ogenblik ergeren aan al de verschrikkelijke mishandelingen.
Ik zie hoe de Heer, gefolterd op de kwaadaardigste, gruwzaamste manier, overladen met de hoon van de hovaardigen en laaghartigen, besprongen door de haat, de woede en de bloeddorstigheid van Zijn vijanden en hun knechten, terwijl zoveel van Zijn volgelingen Hem lonen met ondank en Hen verloochenen, Zijn allerbitterste lijden naar ziel en lichaam, tot de laatste ademtocht in voortdurend gebed ondergaat in een nooit verminderende liefde voor zijn vijanden, steeds smekend om bekering. Ik zie echter eveneens hoe al Zijn liefde en geduld de woede en de haat van Zijn vijanden nog feller doen ontvlammen. Razend zijn zij, omdat geen enkele van hun mishandelingen ook maar één woord vermag te ontrukken aan zijn mond, één woord dat als een verontschuldiging voor hun boosheid zou kunnen gelden. Vandaag, op de dag van de Pascha, wanneer zij het Paaslam slachten, weten zij niet dat zijn een LAM ter dood brengen.
Wanneer ik tijdens dergelijke visioenen mijn gedachten richt op het gemoed van het volk en de rechters, op de heilige zielen van Jezus en Maria, wordt mij dikwijls al wat daarbinnen omgaat en wat de mensen toen niet gezien, maar wel gevoeld hebben, in beeld getoond. Ik zie dan een niet te tellen menigte duivels [elk van hen in een vorm, in overeenstemming met het kwaad dat hij vertegenwoordigt] een vreselijke bedrijvigheid onder het volk aan de dag leggen. Ik zie ze lopen van man tot man, ophitsen, in de war brengen, in de oren fluisteren, in de mond springen en zie ze met velen uit de volksmassa komen aanstormen om front te maken en de mensen tegen Jezus op te stoken. Dan zie ik hen weer voor Jezus liefde achteruitdeinzen en verdwijnen in de menigte. Ik zie in al hun doen echter iets vertwijfeld en verward, een element van zelfvernietiging, iets dol en onzinnig in al hun gesleur van hier naar daar. Boven en rondom Jezus, alsmede bij Maria en de weinige andere, heilige personen, zie ik integendeel vele engelen aan het werk. Ook zij verschillen van elkaar in gedaante en kledij, overeenkomstig hun bijzondere taak. Er zijn er die bidden, die troosten, die zalven, laven en spijzigen, kleden en andere werken van barmhartigheid doen.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 169]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
Ik zeg u dus dat we God lasteren:
Wanneer we zeggen dat Hij niet rechtvaardig is, omdat er zoveel rijken in weelde baden, terwijl anderen nauwelijks hun honger kunnen stillen.
Wanneer we zeggen dat Hij niet zo goed is als ons voorgehouden wordt, omdat hij zoveel zwakke mensen aan de verachting van de wereld prijsgeeft, terwijl anderen door iedereen worden geëerd en bemind.
Wanneer we ontkennen dat Hij alwetend is, omdat Hij geen aandacht schenkt aan hetgeen er op aarde gebeurt.
Wanneer we bezweren dat Hij niet eerlijk is, als Hij in zijn barmhartigheid de zondaar tot Zich trekt.
Wanneer we tegen Hem in opstand komen, als we een of ander verlies hebben geleden. "Ach, ik ongelukkige," beklagen we ons dan, "hoe kan God ons zoiets aandoen? Hij weet zeker niet meer dat ik op de wereld ben. En als Hij het weet is het alleen om mij te laten lijden!"
Ook ten opzichte van de Heilige Maagd en de heiligen kunnen we ons schuldig maken aan godslastering. Hoe dikwijls hoor je een christen bijvoorbeeld niet zeggen: "Ik geloof er het mijne van: ik heb al zo dikwijls tot die en tot die gebeden en nooit word ik verhoord."
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 169]
Hoofdstuk 24. Begrafenissen en graven
Nicky: Hebben de zielen andere dingen vernoemd bij Westerse rouwkamers, dat zij verkeerd vinden? Maria: Het veiligste bij het kiezen van rouwkamers is waar iemand gebedsvol kan verblijven in een christelijke Kerk. Dit verzekert dat er niets onheiligs zal geschieden aan de aardse overblijfselen van onze geliefden.
Nicky: En hebben ze iets gezegd over het onderhouden en opsmukken van graven na de begrafenis? Maria: Ook dit is heel belangrijk. Het moet een nederige en liefdevolle plaats zijn en regelmatig zou er wijwater moeten besprenkeld worden over hun graf. Er zou steeds een gezegende kaars moeten branden. Van deze twee zaken houden de heilige zielen heel veel. Bezoeken aan het graf worden door hen waargenomen en deze bezoeken helpen hen veel meer vooruit dan dat we ons kunnen inbeelden.
Vandaag zijn er sommige begraafplaatsen, waar omwille van het praktische, de herdenkingsplaats zich gewoon op de grond bevind zodat dat gras- en graafmachines er gewoon met gemak kunnen over rijden. Dit is vadsig en een respectloze houding vanwege de familie en daarom zullen deze zielen langer moeten lijden dan dat de familie zelf naar deze plaats zou gaan en er voor hun graven zou zorgen.
Elk minste gebaar helpt hen en, als wederdienst, ook ons omdat ze het dan gemakkelijker voor ons zullen opnemen wanneer wij bescherming en begeleiding nodig hebben. Zelfs als wij onze vensters uit liefde voor hen kuisen, brengt dit hen zoveel goeds.
Nicky: Hoe lang zouden we de graven moeten onderhouden? Maria: Hier opnieuw denk ik dat we dit gedurende minstens drie generaties zouden moeten doen. Ik zeg dit omdat de Bijbel ons vertelt dat de zonden van onze vaders ons blijven volgens gedurende drie of vier generaties. En zo hebben onze gebeden betrekking op meerdere generaties en niet louter voor diegene die we persoonlijk kenden. Het is goed dat de kinderen alles over hun grootouders en overgrootouders wordt bijgebracht, om hun interesse te behouden. Degelijke zaken schenken iedereen veel goeds. Het toont hen een weg en een eenheid. De huidige maatschappij wil hier allemaal niet meer van weten en het stoort de zielen erg wanneer hun familie enkel op zoek is naar het vergroten van hun vermogen en een steeds groter huis. Beseffen de mensen nog wel dat de mensen op een bepaald ogenblik terugkeren naar hun "huis." satan verdeelt hele families op alle mogelijke manieren, zowel in dezelfde generatie als tussen de overige generaties.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 13]
Verschijningen van de Engel in 1916
Rond deze tijd, zoals ik Zijne Excellentie reeds heb medegedeeld, zochten en bekwamen Francisco en Jacinto van hun ouders de toestemming om zorg te dragen over hun eigen kudde. Zo verliet ik mijn goede gezellinnetjes om mij de in plaats hiervan bij mijn neefje, Francisco en bij mijn nichtje, Jacinta, te vervoegen. Wij vermeden de Serra om niet alle overige herdertjes achter ons aan te krijgen en we spraken af om onze kudde uit te laten op de eigendommen van mijn oom en tante en van mijn ouders.
Op een dag lieten wij onze schapen los op een land dat aan mijn ouders toebehoorde en dat aan voet van de oostelijke zijde van de helling lag, wat ik reeds vermeld heb. Deze eigendom noemde Chousa Velha. Van zodra we in de voormiddag aankwamen, begon er een lichte motregen te vallen, zo licht dat het als mist leek. We gingen de heuvel op, volgden onze kuddes en zochten naar een overhangend stuk rots om te schuilen. Dit was dus de eerste maal dat wij deze gezegende holte tussen de rotsen binnentraden. Het was midden een olijfbosje, dat aan mijn peter Anastacio toebehoorde. Van daaruit kon men het kleine dorpje zien waar ik was geboren en ook de gehuchten Casa Velha en Eira da Pedra. Het bosje strekte zich verder uit, over het grondgebied van verschillende eigenaars, tot de grenzen van de gehuchtjes.
We brachten ginds de dag door, tussen de rotsen, ondanks dat het niet meer regende en de zon klaar en helder scheen. We aten ons middageten op en baden de Rozenkrans. Ik ben er niet zeker meer van of we die dag de Rozenkrans baden op de wijze die ik aan Zijne Excellentie reeds heb verteld, door enkel de woorden "Weesgegroet Maria" en "Onze Vader" te zeggen op elk kraaltje, zo groot was onze verlangen naar het spelen. Onze gebed was beëindigd en we begonnen met de steentjes te spelen. We genoten maar een kleine poos van het spel, want een sterke wind schudde de bomen plots heen en weer. We keken geschrokken op om te zien wat er gebeurde, want de dag was anders ongewoon kalm. Toen zagen we boven de olijfbomen, de figuur waar ik reeds heb over gesproken, naar ons toekomen. Jacinta en Francisco hadden deze figuur nog niet gezien, noch had ik er hen ooit over gesproken. Terwijl de figuur naderde, konden wij de gelaatstrekken waarnemen. Het was een jonge man van een grootse schoonheid, zon veertien tot vijftien jaar oud, witter dan sneeuw, en, bij zonneschijn, zo doorzichtig als kristal. Toen hij ons bereikte, zei hij: "Wees niet bevreesd! Ik ben de Engel van de Vrede. Bid met mij."
Vertaling: Chris De Bodt
8. Jean de Florette [8/13]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. Jean de Florette is, zeker samen gezien met zn tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."
Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 222]
Maria verscheen ook aan een bisschop met de naam Alfonsus van Liguori, die kort erna een klassieker zou schrijven met de naam De Glorie van Maria, en in Turijn was er een geval waar een ziener, gekend als de Heilige Maria der Engelen dagelijkse extases had, hoewel ze ook hevige gevechten had met demonen. Acht maanden lang had ze verschijningen van geesten die haar sloegen en haar geloof, hoop en kuisheid uitdaagden. Geloof was een doel omdat het een geheim wapen was. Met geloof konden duivels van eender welke soort afgeweerd worden. Geloof verhief de persoon boven de aanval.
En aanvallen waren er zeker. Tijdens de zomer van 1780 zocht een mijnwerker, die op zoek was naar een doorgang door de bergen ten westen van Copiago, Chili, samen met zn muilezeldrijvers zn toevlucht in een grot, toen een hevige storm losbarstte. Te midden van de bliksem, het gebrul van de donder en de huilende wind, begonnen ze te bidden. Een uitzonderlijk heldere bliksem schoot door de lucht en de mijnwerker, Mariano Caro Inco, zag tussen de rotsen tegenover de grot, iets wat leek op het bleke gezicht van een kleine vrouw. Toen Caro en zn mannen de volgende morgen op onderzoek uitgingen, vonden ze op een platte steen het beeldje van een mooie dame met een kind in haar armen. Het was zon twintig centimenter hoog en het zou spoedig beroemd worden door zn miraculeuze genezingen.
In het heiligdom van Lujan, nabij Buenos Aires, Argentinië, stond er een ander standbeeld dat vereerd werd. Mariaal historicus H.M. Gillett schreef: "Op 28 augustus 1780 raakten de inwoners van Lujan in paniek door het nieuws van wat ze lang gevreesd hadden, dat een enorm leger van wrede Indianen de vlakten terroriseerden, waarbij ze iedereen op hun pad afslachtten en heel vlug de stad naderden. Totaal weerloos vluchtten de mensen naar het heiligdom en plaatsten hun volledig vertrouwen in hun speciale Beschermster. Opeens, zelfs terwijl ze aan het bidden waren, kwam er een dichte en onverwachte mist opzetten die de stad onderdompelde zodat de wilde bende de weg kwijt raakte en de stad voorbij liep."
In Noord Amerika waren er geruchten van een visioen aan niemand anders dan George Washington. Of ze echt waren, en zo ja, of de gedaante die hij zag de Maagd was, zijn twee belangrijke vragen die waarschijnlijk nooit zullen beantwoord worden. Maar het is moeilijk om het rapport in deel 4, nummer 12, van een oude negentiende eeuwse veteranenpublicatie, gekend als de National Tribune, nu Stars and Stripes, te negeren. Een heel oude man, Anthony Sherman werd geciteerd over het verhaal van een gebeurtenis in 1777, tijdens de terugtrekking naar Valley Forge. Terwijl de kille wind door de bladerloze bomen ruiste, was Washington, van wie gekend was dat hij biddend op zn eentje rondliep, naar verluid een hele namiddag in zn kamer gebleven, en wilde hij niet gestoord worden. "Toen hij naar buiten kwam merkte ik dat zn gezicht iets bleker was dan anders, en dat hij aan iets dacht dat belangrijk was," beweerde Sherman, die naar verluid aan de zijde van Washington streed.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 116]
Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome
La Copex
De inhuldiging van de kerk van de Verzoening viel samen met de oprichting van de Copex een maand later. In feite zijn de twee gebeurtenissen nauw met elkaar verbonden. De nieuwe grote kerk kon een nieuw teken van macht en rijkdom blijken voor Broeder Roger, die bezorgd was om het uiterlijk teken van welvaart welke de boerderij en de kudde geselecteerde koeien brachten.
Na lang nadenken met boeren uit het dorp en de omgeving had de Gemeenschap beslist haar landbouwinrichting met hen te delen. Op 1 september, enkele weken na de kerkinhuldiging, werd de Copex opgericht (Coopérative dexploitation, de transformation et dutilisation du matériel agricole). In naam van de Gemeenschap ging Broeder Alain, gelast met de boerderij van Taizé, samen met vijf jonge katholieke landbouwkoppels van Taizé en omgeving om er een coöperatieve vereniging voor productie te beginnen die gerief en veestapel, gezamenlijke uitbating en gelijke verdeling van de winst nastreefde. Dit teken van armoede maakte in zekere zin het pronkstuk van de nieuwe grote kerk van Taizé goed.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 58]
Woordenboek: Letter D
Drusilla II
Livia's persoonlijkheid
Livia speelde een cruciale rol in de vorming van haar kinderen Tiberius en Drusus. Vooral haar rol met betrekking tot de scheiding van haar eerste echtgenoot, vader van Tiberius, in 39/38 v.Chr. krijgt veel aandacht in het moderne onderzoek. Vooral wat voor rol ze dan bij deze scheiding, evenals bij die van Vipsania Agrippina en Tiberius in 12 v.Chr. op aandringen van Augustus: of dit slechts een neutraal of passieve rol was of dat zij actief aan Caesar zijn wensen tegemoet kwam. De eerste scheiding zou Tiberius kort daarop als stiefzoon in het huis van Octavianus brengen; de tweede bezorgde Tiberius een emotionele litteken voor het leven, aangezien hij was gedwongen de vrouw waarvan hij hield te verlaten uit dynastische overwegingen. Hoewel we hiervan niets terugvinden in onze bronnen, is het misschien best mogelijk dat de hartsgrondige antipathie van Tiberius voor Livia in deze twee gebeurtenissen ligt besloten.
Het zou nog een 13 jaar duren, tot onder het bewind van haar kleinzoon Claudius in 42 na Chr. voordat al haar eerbewijzen in ere zouden worden hersteld en ze haar vergoddelijking ten slotte ontving. Diva Augusta [vergoddelijkte Augusta] genoemd, ontving zij een door olifanten getrokken strijdwagen om haar beeld naar alle publieke spelen te vervoeren, een standbeeld van haar werd opgesteld in de tempel van Augustus samen met die van haar echtgenoten, paardenrennen werden ter ere van haar gehouden, en vrouwen moesten haar vernoemen in hun eden.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 72]
Het wonder van Morrovalle, Italië [1560]
Het was twee uur s ochtends op de derde zondag na Pasen, op 16 april 1560, toen Pater Bonaventure, een minderbroeder, wakker werd van het aanhoudend gerinkel van het brandalarm in de stad. Met een zekere schrik kleedde hij zich heel snel aan en rende naar de binnentuin van het klooster. Daar vandaan kon hij de Franciscuskerk zien. Het licht dat hij zag flikkeren in de ramen van de kerk kon maar één ding betekenen ... een vuur bedreigde de kerk en bracht het Heilig Sacrament in gevaar.
Het rinkelen van de bel bleef aanhouden en al snel kwamen andere priesters en mensen uit het dorp aangesneld om te helpen. Een bijzondere moedige daad werd gepoogd door twee mannen, Antonio Lazzarini en Claudio Paganelli, maar de hevigheid van het vuur was zo groot, en ze beseften al snel dat alle hoop verloren was. De vlammen duurden zeven uur. Toen de brand voorbij was, was de kerk veranderd in een berg van onherkenbare rommel en smeulende as.
Ancona, de provincieoverste, vroeg Pater Girolamo om de schade op te nemen. Hij vroeg daarbij voor de hulp van Pater Battista en Broeder Illuminato om het stuk rond het verwoeste hoofdaltaar, dat op de grond lag, te inspecteren.
Terwijl ze stukken verbrand hout en een gebroken stuk marmer verplaatsten vonden ze vol verbazing, in een opening tussen as en kleine stenen, een Hostie, puur, wit en in perfecte staat. Toen ze dichterbij kwamen zagen ze dat de Hostie op een verbrande corporale lag, dat op zijn buurt weer lag op een stuk linnen dat ook zwaar beschadigd was.
Bij het zien van de perfect bewaarde Hostie tussen zo veel vuil en vernietiging vielen de priesters op hun knieën in aanbidding en baden om genade. Allen die de Hostie zagen beschouwden dit als een Wonder, met name ook omdat het tabernakel, waarin de Hostie bewaard was, volledig door het vuur was verwoest. Ook het Heilige Vaatwerk in de tabernakel was vernietigd door het vuur. Toen ze de grond nader bekeken vonden zo ook de pyxis waarin de Hostie was bewaard, voordat de vlammen kwamen. Het deksel van dit doosje was bewaard gebleven.
13. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Het huwelijk werd voltrokken op 25 april 1914, toen Praxedes achtentwintig was en Gabriël eenendertig. Praxedes verliet haar gezin dat, dankzij hard werken en spaarzaamheid, rijk was geworden. Nu was ze de echtgenote van een eenvoudig man die weinig verdiende. Na hun huwelijksreis betrokken ze een appartement met één kamer in de stad Figaredo, kort bij het werk van Gabriël. Het appartement bevond zich in het huis van een vrouw met drie kinderen. Ze deelden de keuken, maar er was nooit onenigheid tussen de vrouwen.
Praxedes stelde al vlug vast dat Gabriël zich tevreden stelde met een minimum aan godsdienstige plichten, en stond ver van de idealen van zijn echtgenote.
Was Praxedes een mishandelde echtgenote? We weten dat Gabriël een gewelddadig temperament ontwikkelde, en dat Praxedes haar schoonmoeder nooit vertelde over hoe hij haar behandelde. Er kwam echter één incident aan het licht. Het gebeurde op Goede Vrijdag in 1915, nadat Praxedes terugkeerde van de kerkdienst, waarvan Gabriël vond dat het teveel van haar tijd in beslag nam. In een vlaag van woede sloeg hij Praxedes. De eigenares van het huis zag dit en vertelde het onmiddellijk aan Filomena, de moeder van Gabriël. Verontwaardigd ging Filomena onmiddellijk kijken of het waar was. Het enige wat Praxedes zei was: "Gabriël is goed voor mij, en ik heb niets slechts te zeggen over hem." Filomena apprecieerde de goedheid van Praxedes en zei: "Hoe goed en heilig is Praxedes. Mijn zoon is haar niet waard." Filomena confronteerde Gabriël met de zaak, en er werd een verandering merkbaar. Praxedes slaagde erin de woede-uitbarstingen van haar man te kalmeren, en beetje bij beetje werd hij minder hard. Gabriël zei later: "Ik ben blij dat ik haar als mn echtgenote heb genomen. Ik ben volledig overtuigd en leef heel tevreden met haar ..."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 62]
Aan haar zus Marie Soubirous [Toinette genoemd]
Nevers, 16 april 1868
Lieve zus,
Ik begin mijn brief met een hartelijk Halleluja voor jou en voor heel de familie en mijn andere verwanten. Omhels hen allen namens mij, geef hun duizend kussen, vooral de kinderen, die ik altijd liefheb. Zeg hun dat ze lief moeten zijn en dat ze alle dagen een weesgegroetje voor mij moeten bidden, vooral wanneer ze naar mijn geliefde Grot gaan. Ik had Joseph willen schrijven op zijn naamdag, als het geen vastentijd geweest was. Zeg hem dat ik hem desondanks niet vergeten ben. ik heb wel voor hem gebeden, ik heb in het bijzonder de heilige Jozef gevraagd van hem een ijverig christen te maken. Ik heb hem dat ook voor alle leden van onze familie gevraagd. Omdat hij de patroon van de goede dood is, heb ik hem ook maar gevraagd ons alien de genade van een zalige dood te verlenen. Vergeet me niet bij mijn oom en tante Lucile. ik denk vaak aan hen, omhels hen namens mij. Ik denk dat Bernadette nog altijd naar onze geliefde zuster Victorine gaat, vraag haar of ze haar namens mij wil omhelzen en dat ik haar verwacht dit jaar. Als de familie uit Momeres jullie opzoekt, doe hun dan mijn vriendelijke groeten. Ik zou graag willen weten of mijn nicht nog bij hen woont, evenals Francois; vraag hun mij te schrijven. Mijn gezondheid is uitzonderlijk goed, houd je dus niet in omwille van mij: ik ben in alle opzichten heel gelukkig. Ik besluit met jullie allerhartelijkst te omhelzen en de kleine Pierre draag ik op om mijn vader, namens mij, drie grote kussen te geven.
Aanvaard, mijn lieve familie, mijn gevoelens van respect van uw dankbare kind,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
De jeugdjaren
Giovanni Bosco werd op 16 augustus 1815 in Becchi bij Castelnuovo d'Asti, in de buurt van Turijn, geboren. Becchi was een boerengehucht, op een hoogte gelegen, te midden van de wijngaarden en bossen. Het gezin Bosco was een arm landbouwersgezin. Giovanni's vader stierf in 1817, op 33-jarige leeftijd. Zijn moeder, Margherita Occhiena, op dat moment 29 jaar oud, stond voortaan alleen in voor het onderhoud van de drie kinderen: Antonio, een kind uit het eerste huwelijk van haar man, en haar eigen kinderen Giuseppe en Giovanni. 1817 was in menig opzicht een rampjaar: een lange winter en een droge zomer met een mislukte oogst en hongersnood als gevolg.
De kinderen Bosco moesten dus mee werken om hun schamele brood te verdienen, maar toch kreeg Giovanni tijdens de wintermaanden wat leesonderwijs. Dit voedde de afgunst van zijn oudere broer Antonio, want terwijl hij zware handenarbeid moest verrichten, leek Giovanni zich te verliezen in boeken en dromen. En dromen deed hij: in een droom die zich later nog herhaalde, zag de negenjarige Giovanni zijn roeping en levensopdracht aan zich voorbijtrekken. De spanningen tussen beide broers liepen echter zo hoog op, dat mama Margherita besloot haar jongste zoon onder te brengen in een naburig boerengezin, waar hij als knecht werkte.
Maar Giovanni wilde studeren en priester worden. Als hij in het naburige dorp Morialdo de oude priester don Calosso leert kennen, vindt hij in hem dan ook een belangrijke bondgenoot voor zijn studies. Don Calosso stierf onverwacht en al te snel, maar Giovanni was vastbesloten zijn studies voort te zetten. In 1831 kon hij in Chieri zijn middelbaar onderwijs aanvatten. Al snel bleek hij een intelligente, weetgierige en behendige knaap te zijn. Bij kermissen en vertoningen keek hij nieuwsgierig toe en ontpopte hij zich gaandeweg zelf tot een goochelaar, koorddanser, ... die de aandacht van omstanders en kinderen wist te trekken.
Na de middelbare school trok Giovanni naar het seminarie. Op 25 oktober 1835 vond zijn inkleding plaats.
16. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 4
Tussen de zesde en de zevende plaag zal er geen rust zijn en zal alles vlug gaan. Heeft 1789 enkel Frankrijk ten val gebracht, dan zal dat wat komen zal de hele wereld ten val brengen. De zevende plaag zal uitdraaien op ellende en de wereld zal denken dat alles verloren en vernield zal zijn! Enorme ontreddering op de stormachtige zee. Alles wat zich niet op het Schip bevindt zal worden verslonden. Het schip zal in woelige storm bijna kantelen, maar, Petrus, heb vertrouwen! De ark zal heelhuids uit de storm komen die zal gaan liggen.
Vertaling: Chris De Bodt
03-06-2010
3 juni 2010
3 juni 2010
1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 25/36]
Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.
Het jaar 2009
Dit jaar staat gekend als een jaar dat Bisschop Ratko Peric, bisschop van Mostar-Duvno, onder wiens bevoegdheid de Parochie van Jacobus de Meerdere van Medjugorje valt, uiterst agressief en openlijk te keer gaat over vele aspecten van de Medjugorje gemeenschap, de zieners, de priesters en de bedevaarders. Voorbeelden waren onder andere dat het Mirjana Dragicevic niet langer was toegelaten om haar verschijningen in het Cenacolo, het huis van de ex-drugsverslaafden te hebben. Ook is het de parochie niet langer toegelaten om het maandelijkse "Persbulletin" uit te geven. Ook mochten er niet langer erediensten worden gehouden in "Oasis van Vrede," waardoor dit gebedsoord in september de deuren moest sluiten.
In het verleden heeft Peric zich meerdere malen categoriek uitgesproken tegen de Medjugorje verschijningen. Peric schreef zelfs een boek, waarin hij bladzijden wijdt tegen de verschijningen, de clerus en de bedevaarders van het verschijningsoord. De zware koppigheid van Peric tegen de verschijningen is niet volgens de Kerkelijke regels. Tijdens het onderzoek van verschijningen is volledige stilte aan de orde. Bisschop Peric was alles, behalve stil.
2. Louisiana en Amerika: nu zijn het nog waarschuwingen, maar dra volgen de straffen
Er is geen plaats in Noord Amerika met meer vrome katholieken dan in Louisiana, ten minste in verhouding tot de bevolking. Men vindt ze overal, ze zijn krachtig en het zijn buitengewone warme mensen met een briljante, eigen humor en diepe banden met de Heilige Moeder, maar de strijd in hun leven speelt zich eveneens af op de rand van het meest intense kwaad van Noord Amerika.
Het is hun levenstest, hoe de strijd zich opstapelt, en deze goede mensen moeten er veel om lijden. Het goede tegen het kwade, het heilige tegen het occulte. Het is een strijd tegen de voodoo, tegen de grootste godslasteringen op Vastenavond met optochten van homo's, lesbiennes en travestieten, tegen de cultuur van het Franse kwartier, tegen de duistere krachten die de natuur verwoesten.
Het door de olie aangetaste moerasland, noemt "ironisch" genoeg, het "duivelsmoeras" en ooit was het een paradijs voor vissers en jagers met massa's herten, konijnen, baarzen, rivierkreeften in dit zo mooie gebied met cipressen en houten veeafsluitingen.
Ik herinner mij nog goed mijn eerste bezoek aan Louisiana, toen ik een onwaarschijnlijke ramp onderzocht rond een plantage in East Baton Rouge, eigendom van een vrome Katholieke familie, wiens boerderij vervuild werd of ernstig werd bedreigd door het onverantwoord dumpen van toxische afgeleiden van petroleum: chemische producten zo giftig als deze die ooit werden gedumpt in Love Canal. Nu zijn het eenzame veeafsluitingen [een doodshoofd kruiste ons pad] en zijn er praktisch geen wilde dieren meer, door de vervuiling van een chemisch bedrijf dat hoge volumes aan petroleumafgeleiden in het duivelsmoeras had gedumpt, afkomstig van de vele petroleumbedrijven die de Baton-Rouge-New-Orleans doorgang beheersen en verstikken.
Het is deze ongecontroleerde industrie die rampen smeedt zoals we vandaag zien.
De eigenaar van de boerderij, David Ewell, met stevige rode wangen, die een blauwe helm, zoals ze er in de bouwwerken hebben, droeg, stopte aan de eerste rivier en dompelde een tak onder aan de rivierbedding en haalde een zwarte brij boven van schadelijk bezinksel met een metaalgeur. Uit de leidingen stroomde er een zilverachtige olieresidu: kwikzilver. De grond was tot vijf meter diep vergiftigd en rondom het gebied waren de eiken aan het afsterven, samen met de rivierkreeften, de karetschildpadden en de krokodillen. De baarzen zwollen op. Het zand en de schorsen gaven een etherische oliestank af en waren zelfs verstoken van muggen.
Zoals we nu weten, was dit enkel het begin. Aan de overkant van Zuid Louisiana zag ik ongelofelijke voorbeelden van gezamenlijke hebzucht en het opkopen van de petrochemische industrie. De staat liet virtueel alles toe dat geld in het laadje bracht, of het nu verdedigbaar was voor de gezondheid of niet. Zoals ik in 1979 schreef, "zoals de orkanen vertrouwd zijn aan de Golf van Mexico, zo waren de vernietigende elementen, langzaam, maar in groot volume, niets minder dan onheilspellende voorbodes van een toxische zondvloed."
Vissen met gezwollen buiken braakten witte bolletjes toen de vissers met hun voeten op hun buik drukten en de langoesten hadden zwarte olieklonters in hun hoofden. "Het is onwezenlijk wat ze gedaan hebben," zei Dave, wiens boerderij volledig vernietigd was, "en weet u: het zullen onze kinderen zijn die er zullen moeten voor betalen, jawel."
De milieu- en kankergevallen waren zo spectaculair hoog dat Dr. Velma L. Campbell, een geneesheer in de Ochsner Kliniek, het omschreef als een "enorm menselijk experiment geleid zonder de eensgezindheid onder de experimenten." Toen al konden 31,1 % van de inwoners van New Orleans zich verwachten aan de een of andere vorm van kanker. Ook zullen de klinieken u niet nalaten de plotse stijging van het aantal gevallen van kanker onder de kinderen, uit dit gedeelte van het land, te vermelden.
De moeder van een kankerslachtoffertje te Baton Rouge, toonde mij fotos van haar dochter met haar knuffeldiertjes en omschreef hoe je haar in het hele hospitaal kon horen roepen toen men die naald in haar beenderen stak, om het merg uit te testen. Ik ben samen met haar moeder naar haar graf gegaan. Zij bezoekt het elke dag. Er lag een witte grafzerk op, versierd met een kleine engel. Ik bezocht een ander huis, waar een oudere man, als vaste gezel de Bijbel op de koffietafel liggen had. Hij weende toen hij mij vertelde over Emma, zijn echtgenote, nadat de wind uit een chemische schoorsteen onverwachts een wolk van schadelijke rook richting hun huis waaide, en de mensen in de omgeving aan het duizelen bracht.
Hij had een foto van Emma in de leefkamer. "Het heeft haar goed te grazen genomen," zei haar man, Leon Johnson. "Zij kon de geur niet verdragen, maar zij kon het goedje nog ruiken, ik niet meer." Het goedje was zo giftig dat het zelfs de zondagsmissen verhinderde in de nabije kerken.
Geen enkele staat had meer aanhoudende en vernietigende problemen als Louisiana. De trots van Louisiana, de pelikaan, stond op het punt om uit te sterven bij mijn eerste bezoek. Dat is de vogel die u nu overal op de fotos ziet, volledig kapotgemaakt door de olie. De kweek van garnalen en langoesten, waar de restaurants van het Franse Kwartier om bekend waren, was ernstig bedreigd.
En dan was er vier jaar geleden de orkaan Katrina [de naam Katrina betekent "zuivering"].
Nu kijkt de hele wereld toe alsof de golven afkomstig zijn van een "orkaan" gevormd door de onverantwoorde industrie, een industrie die men nooit had mogen toelaten om te boren, waar men geboord heeft. Maar voor het belang van het geld zwicht alles, zelfs de afschuwelijkste rampen. Men verdient er zelfs geld bij. BP weigerde het verbod van de Amerikaanse regering toe te passen om nog langer hun toxische bestrijdingsmiddelen te gebruiken. Er zullen wel onheuse redenen achterzitten, want er zijn heel wat dingen te verbergen.
Dit is een teken voor Lousiana en ook een teken voor het hele Golfgebied, maar eveneens een teken voor de hele mensheid. We moeten terug naar een eenstemmigheid met Gods Schepping. We zijn geschapen om vreedzaam naast elkaar te leven, in eenheid met de natuur, en de natuur niet te behandelen als een vijand door deze in te palmen voor een geldgewin van korte duur. Geen enkele andere streek in Amerika was zo erg vervuild.
Nu heeft men geoogst wat men gezaaid heeft. Ik herinner mij het angstaanjagende gevoel, ik zie de helikopters uitrukken naar de olieplatformen, die daar niet thuishoren.
Dit is een morele aangelegenheid, in het belang van de natuur, in het belang van het nieuwe leven. Het is daarnaast ook een persoonlijke gewetenskwestie, waar politieke belangen niets zouden mee te maken mogen hebben. Hier zou de politiek zich moeten boven stellen: geen hebzucht, maar een overweging tussen de voor- en nadelen. Van het ogenblik dat er hebzucht is mee gemoeid komen we tot resultaten zoals we deze nu kennen.
Een onlangs gemaakte studie deed het land opschrikken door tot het besluit te komen dat we er werkelijk geen enkel idee van hebben welke de resultaten zullen zijn van de tienduizenden chemicaliën die we nu gebruiken, omdat weinig onder hen echt zijn getest alvorens de maatschappijen de toestemming gaven ze te gebruiken en te verspreiden in het belang van de economie en hebzucht. De laagste raming is dat ze de oorzaak zijn van minstens zes procent van alle kankers, maar ongetwijfeld ligt het getal veel hoger. Denk hier een ogenblik aan, en bid voor meer dan een ogenblik om het inzicht te verkrijgen wat die kankergevallen zo hoog maakt.
Een aantal jaren voor "Katrina," waarschuwden we al dat een orkaan van categorie 3 noodlottig zou zijn en dat de duisternis over New Orleans [vooral deze van de seksuele immoraliteit en het voodoogebruik] een uitdaging voor catastrofen betekende, die er inderdaad ook kwam. Nog een aantal maanden geleden hebben we Louisiana vernoemd in een andere gebeurtenis. Hopelijk zal de bron van het olieplatform geen catastrofe worden, hoewel er geen beterschap in het onmiddellijke vooruitzicht is. Laat ons een gebed richten tot Onze Lieve Vrouw van de Toevlucht om het zwarte tij te doen keren, hetzelfde tij dat reeds werd aangevoeld door mensen als de Ewels, ver weg van de kust. Bid, dat er een oplossing gevonden wordt om het gat van de bron te dichten.
O, Louisiana, O, Amerika! Verzaak aan hen die geen geweten hebben en plunderen wat God heeft geschapen. Ga terug naar de eenheid waaraan God Zijn uiterlijk gaf. De tijd loopt ten einde, en het wordt hoogtijd dat we er ons bewust van worden dat de zonde veel verder gaat dan wat we gezamenlijk denken, met name de gevolgen van de zonde. Het heeft ook te maken met de vernietiging van Gods schepping. Het heeft ook met arrogantie te maken: dat we alles beter kunnen dan God. Het is een zonde en een grote zonde: "U zult niet doden." Is dat niet het gebod dat in Louisiana voor de geest komt?
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
3. Medjugorje: Statistieken voor april 2010
Aantal uitgedeelde communies: 136.200 Aantal concelebrerende priesters: 2.612 [87/dag]
4. Olieramp: Nieuwe poging tot afsluiten oliepijp mislukt en een ware slachtpartij onder de dieren
Poging 4: afzagen pijpleiding mislukt
Ingenieurs van BP zijn vandaag gestart met een nieuwe, riskante poging om het olielek in de Golf van Mexico in te dammen. Met behulp van robots gaan ze 1.500 meter diep de defecte pijpleiding tussen het boorplatform en de boorput afzagen. Daarna wordt dan een opvangstructuur gemonteerd om de olie naar een schip te pompen.
Na de mislukking van de Top Kill-methode is het al de vierde poging van BP om het olielek te stoppen. De nieuwe poging is niet zonder risico, want tijdelijk zou er meer olie in zee kunnen stromen. Het zagen van de pijpleiding zou 24 tot 36 uur in beslag nemen, maar gisterenavond werd al snel duidelijk dat ook de vierde poging was mislukt. De zaag waarmee de lekkende oliepijpleiding in de Golf van Mexico moet afgezaagd worden, zodat er een trechter kan op geïnstalleerd worden, zit "geblokkeerd". Dat heeft Thad Allen, de opperbevelhebber van de Amerikaanse kustwacht, gezegd.
Een eerste snede werd gemaakt met een krachtige metalen tang die met een kabel aan de oppervlakte verbonden was, dat om een te grote druk op de oliepijpleiding te vermijden, luidt het. Nu wordt geprobeerd met een diamanten lemmet een tweede snede te maken. Die tweede snede moet zo perfect mogelijk zijn zodat de trechter netjes kan geïnstalleerd worden.
De zaag is echter vast blijven zitten in de buis. Ingenieurs proberen het probleem op te lossen, en Allen toonde zich optimistisch dat dat heel spoedig kan.
De nieuwe poging om het olielek in te dammen, geldt als uiterst gecompliceerd en dient met robots te gebeuren. Na het afzagen van de oliepijpleiding moet een opvangtrechter boven de opening gemonteerd worden. Daarmee moet de olie dan naar een schip gepompt worden.
Intussen maken de VS duidelijk dat ze buitenlandse hulp zoeken om de ramp te bestrijden. De Amerikaanse regering denkt daarbij aan steun uit landen als Nederland, Canada en Mexico. De hulp is dringend, want het orkaanseizoen is in aantocht.
President Barack Obama dreigt intussen opnieuw de verantwoordelijken voor de olieramp voor het gerecht te brengen. Minister van Justitie Eric Holder bevestigt dat er een burgerlijk en strafrechterlijk onderzoek loopt, zonder te preciseren of dat tegen BP is gericht. De olieramp kostte het Britse olieconcern al bijna 1 miljard dollar. Volgens CNN gaan analisten ervan uit dat BP uiteindelijk 22 miljard dollar zal moeten ophoesten om de schade te vergoeden. Dat is meer dan de jaarwinst [16,5 miljard dollar] van het bedrijf in 2009.
Ware slachtpartij onder de dieren
Ondertussen rich het olielek in de Golf van Mexico nu al een ware slachtpartij aan bij het onderwaterleven. Het zal volgens biologen onvermijdelijk leiden tot het uitsterven van een aantal dier- en vissoorten. De dode dieren die nu aanspoelen vormen hooguit twee procent van het werkelijke aantal slachtoffers.
In september 2009, dus nog geen jaar geleden, werd in de Golf van Mexico, op amper 30 kilometer van de ramp met het ontplofte olieplatform Deepwater Horizon, een wonderbaarlijke ontdekking gedaan. Op een diepte van bijna 1.000 meter vond een researchonderzeeër een koraalrif. Ondanks de volledige duisternis en de tegen het vriespunt aanlopende temperaturen barstte het er van het leven. Koralen, vissen, schaal-en schelpdieren; de biodiversiteit was van het kaliber dat je doorgaans vindt in koraalriffen die baden in het zonlicht.
Negen maanden later is de kans groot dat van dat magische koraalrif niet veel meer overblijft. Het lag immers in het traject van één van de immense giftige onderwaterwolken, gevormd door het bombarderen van het olielek onder het BP-platform met chemicalieën. We weten dat die immense pluim ondertussen de bodem bedekt, tot vijftig kilometer van de plaats van het lek. Daardoor zullen de koralen stikken, en geen koralen meer betekent ook dat de rest van het leven in de diepwater-oase zal verdwijnen.
Het heeft weinig zin hoopvol te zijn. Eén van de marinebiologen waar we mee spraken, verwoordde het zo: "Dit is vergelijkbaar met een klein aquarium waar je gewoon een hele fles afwasmiddel in spuit. Alles gaat dood."
De onderwaterwolken zijn van eenzelfde toxiciteit omdat ze niet alleen uit olie bestaan, maar eerder een verbinding zijn tussen de olie, ontsnapt gas en het fameuze, erg giftige Corexit.
De jongste jaren zijn veel van die diepwaterriffen gevonden in het noordelijk deel van de Golf van Mexico. De meeste zijn klein, amper een voetbalveld groot. Maar ze blijken een essentieel deel te zijn van de biologische piramide in de Golf. Hoeveel er zijn? Tussen Texas en Florida werden er een honderdtal gevonden, naar schatting slechts 1 procent van hun werkelijke aantal.
Ze zijn [nog] veel kwetsbaarder dan de koraalriffen die we kennen, omdat de koralen hun energie niet voor een groot stuk halen uit fotosynthese, maar helemaal aangewezen zijn op voedingstoffen in het water, zoals algen en andere micro-organismen. Als het water vervuild is, valt er niks uit te halen, tenzij giftige bacteriën. Hoe erg de impact van de ramp gaat zijn op het leven in de oceaan valt ook een beetje af te leiden uit de ramp met het olieplatform Ixtoc 1 in 1979, dat 100 kilometer voor de Mexicaanse kust aan het lekken sloeg. In de tien maanden die het duurde voor het gedicht kon worden, lekte bijna 500 miljoen liter ruwe olie in zee.
Wes Tunnell van het Texas Harte Research Institute mat toen de vervuiling die dat aanrichtte. Hij stelde vast dat op meer dan 100 kilomter van het lek 80 procent van het leven op de oceaanbodem stierf. Het duurde zes jaar voor er sprake was van enig herstel. Vandaag de dag, meer dan dertig jaar later dus, hoef je nog steeds maar een paar centimeter te woelen in het zand voor de kust van Champoton om op olievervuiling te stuiten stellen duikers vast.
Uit het Deepwater-lek is nu tussen 300 en 400 miljoen liter olie ontsnapt. Er zijn twee factoren die de huidige ramp destructiever maken. Eén: het lek bevindt zich op 1.500 meter en niet op 50 meter. Bij Ixtoc ging alle olie quasi direct naar de oppervlakte dus. Twee: de jongste 30 jaar is het visbestand door overbevissing in de Golf van Mexico en het ontstaan van gigantische, zuurstofloze dead zones door afvalwater uit rivieren vol pesticiden, gedaald met maar liefst 90 procent.
De implicatie van dat laatste is enorm: wat de olie overleeft, zal zo klein in aantal zijn dat het niet meer in staat is zich voldoende snel voort te planten om uitsterven te vermijden.
Het grote drama van de oceaan, is dat wat er onderwateren op zee gebeurt niet of amper zichtbaar is. De ernst van de ramp wordt gemeten aan wat er op de stranden en oevers aanspoelt en met olie besmeurd rondloopt. Dat is echter maar een fractie van wat door de vervuiling sterft. Tussen 90 en 98 procent van de gestorven dieren zinkt gewoon naar de bodem van de oceaan. Bovendien hebben we als mens de neiging om de schade te meten aan de hand van de sterfte bij dieren waar we ons verwant mee voelen, en dat zijn in de eerste plaats zoogdieren (dolfijnen, walvissen) en in de tweede plaats dieren met poten (schildpadden, vogels).
Michael Blum, hoogleraar aan het departement ecologie en evolutionaire biologie van de Universiteit van Tulane, waarschuwt dat sommige soorten dreigen te verdwijnen. "Er zijn honderden strandvogels en zeezoogdieren die acuut gevoelig zijn voor olie. Je kunt hele soorten verliezen." Als voorbeeld noemt hij de bruine pelikaan, die net van de lijst met bedreigde soorten was gehaald maar er nu opnieuw op kan belanden.
Blum is vooral bezorgd om de zeeschildpadden en dolfijnen, die de Golf van Mexico als voortplantingsgebied of voedselplaats gebruiken, of als halte op hun migratieroute. Er zijn geen dolfijnsoorten die uitsluitend langs de Golf migreren, maar Blum vreest dat ook het aantal dolfijnen dat niet getroffen is door de olieramp zo klein zal zijn, dat ze niet in staat zullen zijn zich voldoende snel voort te planten om het uitsterven te vermijden.
"Als wetenschapper wil je niet te ver gaan en geen foute conclusies trekken. Maar als je de zaken vanuit het perspectief van de echte wereld bekijkt, naar beneden gaat, ziet wat er gebeurt, en de ecologie van het systeem snapt, dan staan we voor de onmiddellijke effecten van de blootstelling. Wanneer de olie op de kust aanspoelt, dan heb je onmiddellijke toxische effecten op bijna alles. Als je een vis bent, krijg je de olie op je kieuwen en kun je niet meer ademen. Als je een krab bent, hetzelfde verhaal. Als je een plant bent, stik je, het vermindert de fotosynthese."
De moeraslanden van de Golf zijn voor veel dieren een broedplaats. Jonge garnalen bijvoorbeeld groeien in de moeraslanden en migreren vervolgens naar de oceaan, waar ze voedsel worden voor vissen. Als over drie of vier jaar geen volwassen garnalen meer naar de oceaan migreren, kan dat gevolgen hebben voor de hele voedselketen.
Blum zegt dat de langetermijngevolgen ernstiger kunnen zijn dan men vermoedt. "Eerst heb je de rechtstreekse schok voor het systeem: onmiddellijke toxiciteit en onmiddellijke mortaliteit - onder de olie geraakte vogels, dolfijnen, zeezoogdieren. De mortaliteit is relatief klein in vergelijking met het potentiële accumulerende effect na verloop van tijd. De zaken staan er vandaag niet zo slecht voor in vergelijking met wat nog kan komen."
5. Guatemala: Eerste tropische storm "Agatha" maakt meteen al meer dan tweehonderd doden
Het dodental door de tropische storm Agatha in Guatemala blijft oplopen: al zeker meer dan 200 mensen kwamen om en velen zijn vermist. Duizenden in het Midden-Amerikaanse land zijn dakloos. Het water van Agatha sloeg in Guatemala Stad ook een enorm gat dat een appartementsgebouw van drie verdiepingen en een woonhuis opslokte. Als bij wonder zou daar maar één dode bij zijn gevallen.
Het ziet er onwaarschijnlijk uit, iets dat je alleen maar verwacht in een Hollywood-blockbuster. Maar het gat is echt. En het is niet het eerste. Vorig jaar ontstond er al een gelijkaardig, ook in het noordelijk gedeelte van de stad. Het zou te maken hebben met een slecht aangelegd rioleringsnetwerk onder de stad.
In de regio Chimaltenango, ten westen van Guatemala Stad, zouden modderlawines "tientallen" woongemeenschappen van Indianen hebben begraven, en daarbij vielen officieel 60 doden, maar dat worden er veel meer, want echt geteld is er nog niet. Momenteel zijn nog steeds honderdduizenden Guatemalteken op de vlucht.
Alsof het niet genoeg is, wordt Guatemala door een tweede ramp getroffen: sinds vorige week is de vulkaan Pacaya aan het uitbarsten. De Pacaya is 2.552 meter hoog en sinds 1565 al 23 keer uitgebarsten, de laatste keer in 1961. Deze keer kwam ondermeer een tv-reporter om en waarschijnlijk ook drie kinderen tussen 7 en 12 die nog steeds vermist zijn sinds vrijdag. Honderden huizen zijn beschadigd door de as en lava, en 65 mensen liepen zware verbrandingen op. Er is ook veel schade aan wegen.
Ook in Honduras hebben duizenden mensen hun huizen verlaten en zijn op de vlucht voor de eerste echte tropische storm van het seizoen. In El Salvador veroorzaakte Agatha zeker 179 modderlawines die de woningen van 11.000 mensen vernielden. Ook Nicaragua werd getroffen door Agatha.
Agatha is de ergste tropische storm die Midden-Amerika langs de kant van de Stille Oceaan treft sinds Pauline in 1997. De storm kwam op 29 mei 's avonds aan land op de grens tussen Mexico en Guatemala. Het is volgens metereologen een buitenbeentje omdat hij niet echt gepaard ging met felle wind maar wel enorm veel regen meebracht.
De Europese Unie heeft 3 miljoen euro vrijgemaakt bestemd voor noodhulp aan de landen in Centraal-Amerika die getroffen zijn door de tropische storm Agatha. Daarbij zijn al 144 mensen om het leven gekomen en duizenden anderen rechtstreeks getroffen. Met het geld moeten minstens 100.000 mensen geholpen kunnen worden in Guatemala, El Salvador en Honduras.
Eurocommissaris voor Humanitaire Hulp Kristalina Georgieva zegt dat de noodhulp "een onmiddellijk gebaar van Europese solidariteit is voor de mensen van de regio". Voor het geval er nog nieuwe noden zouden opduiken, zal de Unie "de situatie van dichtbij opvolgen", zei ze nog.
6. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 168]
Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus
Ecce homo
Hij keerde dus naar Jezus terug en bleef met Hem alleen in de gerechtskamer. Met een forse, maar tevens twijfelende blik keek hij de arme, bloedende Jezus aan, die men niet kon aanzien zonder te gruwelen, en vroeg hij zichzelf af "of deze mens dan toch een God zou kunnen zijn." Plotseling trad hij nader en bezwoer Onze Heer om hem in een krachtige taal te zeggen of hij een god, geen mens en de beloofde koning was, hoever zijn rijk zich uitstrekte en welke rang aan zijn godheid toekwam. Indien Jezus het zei, zou hij, Pilatus, hem vrijlaten.
Wat de Heer hierop antwoordde kan ik niet meer letterlijk herhalen. Alleen de inhoud van het antwoord kan ik weergeven. Hij toonde hem aan wat voor een soort koning hij was en over welk Rijk hij heerste. Hij maakte hem duidelijk wat de waarheid was, want Hij zei hem de waarheid. De Heer zei Pilatus in het aangezicht alles wat Hij wist, dat in de geest en het gemoed van de landvoogd omging. Al het gruwelijke daarbinnen verborgen, bracht hij aan het licht. Hij voorspelde Pilatus het lot dat hem te wachten stond, zijn ellendige val en zijn afschuwelijke einde en hoe Hij, die thans tot hem sprak, eenmaal zou weerkomen om een rechtvaardig oordeel over hem te vellen.
Pilatus, half verschrikt en half geërgerd door Jezus woorden, ging buiten op het terras en riep voor de zoveelste maal dat hij Jezus wou vrijlaten. Toen brulden de Joden: "Als gij Hem vrijlaat, zijt gij de vriend van de keizer niet, want wie zich uitgeeft voor koning, pleegt verzet tegen de keizer!" Anderen schreeuwden dat zij de landvoogd bij de keizer zouden aanklagen, omdat hij hun feest verstoorde. Hij diende spoed te maken, want tegen tien uur moesten zij op de grote plaats in de tempel zijn. Het getier: "Aan het kruis met Hem! Weg met Hem!" verhief zich weer van alle kanten. Ja, velen waren op de platte daken rondom het Forum gestegen en schreeuwden van ginds boven.
Pilatus zag thans dat hij bij die razenden niets vermocht te bereiken: hun brullen en tieren had iets vreselijks in zich. De volksmenigte voor het paleis begon zo wild te doen, dat er een losbarsting van geweld te vrezen viel. Toen liet de landvoogd zich water brengen en een dienaar goot het uit de schaal over zijn handen, ten aanschouwen van het volk. En van op het terras riep Pilatus naar beneden: "Ik ben onschuldig aan het bloed van deze rechtvaardige, gij kunt het voor u zelf verantwoorden!"
Nauwelijks had hij aldus gesproken of de hele massa, samengesteld uit mensen van alle steden en dorpen van het land, schreeuwden eenstemmig de huiveringwekkende schreeuw: "Zijn bloed komt over onze kinderen."
7. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 168]
Preken
Alles wat ge meer zegt komt van de duivel
Wanneer deze getuige nu een valse eed aflegt en hij is niet in staat om de verliezende partij schadeloos te stellen, dan zijt ge verplicht om het zelf te doen, omdat ge u, door uw verkeerde raadgevingen, tot medeplichtige hebt gemaakt. Wilt ge weten, broeders, hoe ge voor het gerecht en elders dient te handelen? Luister dan naar Jezus Christus zelf, die ons in het evangelie zegt; "Wil iemand u voor het gerecht dagen en u het onderkleed nemen, laat hem ook de mantel." Want dat is beter dan te zweren. Hoeveel zielen gaan er niet ten onder door meineed, haat, bedrog, wraak!
Maar ook buiten het gerecht, broeders, wordt er maar al te vaak met de naam van God gespeeld. Als we iemand iets vertellen en hij wil ons niet geloven, bezweren we het met een dure eed. Vooral ouders en opvoeders, meesters en meesteressen moeten zich daarvoor hoeden. Telkens als hun kinderen of hun personeel een of andere fout begaan hebben, dwingen zij hen tot een bekentenis, en de kinderen of de knechten, bang van geslagen of beknord te worden, zweren dat ze van de prins geen kwaad weten, dat ze anders stokstijf mogen blijven staan. Ge kunt hen beter ongemoeid laten, broeders, en de schande die ze u toegebracht hebben, geduldig verdragen. Alles is beter dan het in het verderf te storten. Wat schiet ge er trouwens mee op? Ge laat de goede God beledigen en dat is het enige wat ge bereikt. En wat een droefheid, broeders, als ge op de dag des oordeels uw kinderen verworpen ziet om een kleinigheid, om niets!
Anderen zweren of beloven iets te zullen geven of te zullen doen, zonder daartoe ook werkelijk de bedoeling te hebben. Voor ge iets belooft, moet ge nagaan of ge uw belofte wel kunt volbrengen. En nooit zult ge aan uw woord vermetele bezweringen toevoegen. "Als ik het niet doe, mag ik voor eeuwig verdoemd zijn, mag ik hier stokstijf blijven staan."
Pas op, broeders, ge bedrijft met zulke taal een zonde die verschrikkelijker is dan ge ooit zult begrijpen. Wanneer ge bijvoorbeeld, in een aanval van woede belooft hebt om u te wreken, is het beslist beter uw belofte niet te houden: ge moet er de goede God vergiffenis voor vragen. De Heilige Geest zegt ons dat degene die zweert, gestraft zal worden.
Misschien wilt ge nu weten wat men onder godlastering dient te verstaan. Dit woord is al zo verbijsterend, broeders, dat een Christen het eigenlijk niet over zijn lippen moest kunnen krijgen. God lasteren betekent immers een oneindige schoonheid besmeuren en bevloeken: deze zonde is dus rechtstreeks gericht tegen de goede God. Sint Augustinus zegt; "Wij maken ons schuldig aan godlastering wanneer we de goede God iets toeschrijven wat Hij niet heeft of wat niet met Zijn Wezen overeenstemt, wanneer we een van Zijn eigenschappen loochenen, of tenslotte, wanneer wij onszelf toebedelen wat van God is en wat alleen aan Hem toekomt."
Vertaling: Chris De Bodt
8. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 168]
Hoofdstuk 24. Begrafenissen en graven
Nicky: Hebben de zielen u iets verteld over begrafenissen? Maria: Jazeker! De Arme Zielen verkiezen om een beetje bij hen thuis te mogen blijven en niet meteen naar het lijkenhuis te worden afgevoerd, omdat deze plaatsen hen geen gebeden opleveren. Zij hebben gebeden nodig terwijl ze nog thuis zijn en meestal wordt er niet gebeden wanneer ze zo vlug worden meegenomen. Zij zien hun eigen begrafenis, zoals ik gisteren reeds heb verteld. Zij kunnen ook zeggen wie er voor hen bidt of wie er enkel is voor het uiterlijk. Zij horen wat wij over hen vertellen. Tranen leveren hen niets op. Tranen zijn enkel nodig voor ons genezingsproces, maar niet voor dat van hen. Begrafenissen moeten eenvoudig blijven en met een liefde uit het hart worden bijgewoond.
Nicky: Waar houden ze niet van, aan de begrafenissen vandaag? Maria: Zij houden er niet van dat er leugens over hen worden verteld, zelfs al is de waarheid niet altijd bekoorlijk. Loven moet eerlijk zijn als het in onze bedoeling ligt om hen te helpen op hun reis. De familie zou ook moeten op de hoogte zijn van hun zonden, zodat ze deze kunnen biechten en er in gebed tot Jezus voor bidden. En de zielen houden niet van opgeblazen begrafenissen.
Zij houden ook niet van crematie en ze houden er ook niet van dat hun stoffelijke resten aan de wetenschap of ziekenhuizen worden gegeven of verkocht. Het verstrooien van de as vanuit een vliegtuig in de oceaan is belachelijk en doet absoluut geen goed. In feite kwetst het de zielen omdat de levenden hun zo veel gemakkelijker vergeten. Bij het graf kan men op regelmatige basis bidden en kleine, liefdevolle gebaren maken. De Kerk laat crematie enkel toe opdat er minder heiligschennis zou gebeuren. Dit was eerder een politieke beslissing dat een hulpvolle en heilige beslissing.
Ze houden van niets dat niet gebedsvol is of dat hen in een verkeerd daglicht stelt. Hen gedenken voor Jezus is precies wat hen tezamen brengt. Het voor hen opnemen en het goed maken voor hen voor Jezus, dat is wat ze meer dan nodig hebben.
Dit herinnert mij aan een ziel die ooit tot mij kwam tijdens de dag. Op een namiddag wandelde ik vanuit het bos naar huis en een heel oude vrouw bezocht mij. Mijn eerste gedachte was: "Wat ziet zij er oud uit!" Zij dwaalde rond mij en keek mij bedroefd en wat verloren aan. Ik groette haar en vroeg haar waarom ze zich daar zo alleen bevond en zei haar dat het reeds laat werd. Ze antwoordde: "niemand geeft om mij. Niemand neemt mij en ik moet op de straat slapen." Ik dacht daarop: "Ze is de pedalen wat kwijt." Ik dacht een seconde na en bood haar dan aan of met mij mee te gaan, want ik wist dat, wanneer ze een hinder zou zijn, ze daar niet lang zou blijven. "Ik zal u meenemen, maar mijn huis is klein. Het is alles wat ik heb, maar er staat een dak op en ik kan u te eten geven." Onmiddellijk vrolijkte zij op en zei: "Dat is alles wat ik nodig heb!" en zij verdween.
Later heb ik vernomen dat zij op een bepaald ogenblik tijdens haar leven iemand de hulp had geweigerd die het echt nodig had en daarom moest zij nu in het Vagevuur verblijven tot een andere persoon haar mee binnen nam. Mijn aanbod was dus in feite het herstel van haar weigering. Herstel is altijd nodig en als wij het niet vrijwillig doen, dan zal God het voor ons doen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
9. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 12]
Een raadselachtig voorteken in 1915
Rond de middag gebruikten we ons middagmaal. Hierna nodigde ik de meisjes uit om samen de Rozenkrans te bidden, waarmee ze enthousiast instemden. We waren amper begonnen of we zagen daar, vóór onze ogen, een figuur zweven in het licht boven de bomen. Het leek op een beeld uit sneeuw, bijna doorzichtig door de stralen van de zon.
"Wat is dat?" vroeg ik hen, enigszins bevreesd.
"Ik weet het niet!"
We vervolgden met bidden, met onze ogen gericht op de figuur voor ons, en toen ons gebed was beëindigd, verdween ook de figuur. Zoals gebruikelijk zei ik niets, maar mijn vriendinnetjes hadden thuis verteld wat er was gebeurd van zodra ze waren teruggekeerd. Het nieuws had zich vlug verspreid en op een dag, toen ik thuis aankwam, werd ik door mijn moeder ondervraagd: "Kijk eens! Er wordt gezegd dat jullie iets of wat dan ook hebben gezien daarboven. Wat was het dat u hebt gezien?"
"Ik weet het niet," zei ik, "het leek op een persoon, gewikkeld in een laken!" Omdat ik geen gelaatstrekken kon waarnemen, voegde ik hieraan toe: "Er waren geen ogen, noch handen uit af te leiden."
Mijn moeder maakt een einde aan de hele zaak met een gebaar van "kinderlijke onzin!"
Na enige tijd keerden we met onze kudde naar dezelfde plaats terug en precies hetzelfde deed zich opnieuw voor. Opnieuw vertelden de meisjes het hele verhaald. Na een korte tijd gebeurde het opnieuw. Het was de derde keer dat mijn moeder van deze feiten had gehoord, zonder dat ik er zelf thuis een woord over had gezegd. Ze riep mij daarom, nogal onwelgevallig, bij haar, en vroeg: "Zeg nu meer eens wat jullie meisjes daarboven hebt gezien?"
"Ik weet het niet moeder. Ik weet niet wat het is."
Sommigen begonnen de spot met ons te drijven. Mijn zussen, die zich herinnerden zich dat ik mij, na mijn Eerste Communie, nogal vreemd gedroeg, vroegen minachtend: "Ziet u iets dat in een laken is gewikkeld?"
Ik voelde deze minachtende woorden en gebaren nogal scherp aan, want anders werd ik steeds geliefkoosd. Maar dit was zo onwerkelijk. U ziet, ik wist niet wat de Goede Heer voor mij had voorbehouden in de toekomst.
Vertaling: Chris De Bodt
10. Jean de Florette [7/13]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. Jean de Florette is, zeker samen gezien met zn tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."
Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.
11. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 221]
Bekeringen gebeurden dankzij de liefde en nederigheid van Maria, samen met geloof. Het waren geheimen die met mekaar verweven waren. Nederigheid was een aspect van liefde omdat liefde tot onbaatzuchtigheid leidde, en op haar beurt leidde onbaatzuchtigheid tot het delen van het lijden, de eer, en het geloof ... de schoonheid ... van Christus.
Grote geheimen. De sleutel tot het geluk. De boodschap van Maria. Er waren geen profetieën die zo krachtig waren. Maria kwam op een wolk. Ze stond normaal gezien niet op de aarde. Dat betekende dat we onszelf niet moeten verankeren in de wereld. Het betekende zich losmaken van het ik. Hier ligt een nieuw geheim: Maria gaf te kennen dat, bovenop nederigheid, een sleutel tot innerlijke rust [vrede] het losmaken van het ik was. Overgave. Het was het hoogste stadium van nederigheid. Ze toonde het iedere keer. Ze toonde het bij elke echte verschijning. Ze was onbaatzuchtig en als gevolg was ze majesteitelijk en rustig. Dat kleine geheim was zo krachtig dat het meer zei dan eender welke literatuur, meer dan de opkomende Europese filosofen, meer dan Locke en Rousseau en Voltaire: Wanneer een persoon zich losmaakte van zn ego, wanneer alle gedachten en handelingen aan Christus werden opgedragen, was sereniteit het verrassende resultaat. Iemand kon door het leven gaan, op zoek naar alle mogelijke middelen voor vrede, en het nooit vinden tenzij hij of zij afstand deed van het ik.
Soms betekende dat lijden. Christus gaf aan elk van Zijn volgelingen een kruis. Lijden was een ticket naar de hemel, de test van het leven, wat op zich al een constante test was!
Maar de Heilige Moeder was er altijd en, zoals Margaretha-Maria Alacoque van de Heilig Hart-openbaringen zei, bleef Maria steeds aanmoedigen. Ze weigerde nooit te helpen. Hoe harder en zinvoller de tijden, des te meer Moeder Maria zich op de voorgrond plaatste. Er was al achttien eeuwen lang een opbouw geweest. Nu manifesteerde hoofdstuk 12 van Openbaringen zich, voorafgegaan door donder, bevingen en hagel. En donder was er zeker geweest! En bevingen: de zeventiende eeuw had meer dan zn deel gehad, met driehonderdduizend slachtoffers in Calcutta, nog een grote beving in Hokkaido, Japan, en nog meer bevingen in Quito, Catania, en Lissabon.
De spirituele conflicten waren op zn hevigst. De duivel was er altijd geweest, maar de afgrond, de aarde bleef opengaan. Er waren overal sprinkhanen. In 1679 was er een bericht uit Lemster, Engeland, van bepaalde mensen die beweerden "de aarde op een heel vreemde en ontzaglijke manier te hebben zien opengaan" en een soort van "zwarte, droefgeestige kleuren" uit de grond te hebben zien komen. Was het echt, of een symbool? Zieners verwachtten een grote beving zoals in [Openbaring 11:13] en sommigen hadden het begrepen dat "beving" voor een komende revolutie stond.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
12. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 115]
Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome
Brief aan cenobieten
Er kan gedacht worden dat de glans en de meeval van deze eenstemmige viering in Taizé Broeder Roger een gevoel van zelfvoldoening gaf. Een nadere kijk op de chronologische volgorde laat toe zijn ware gevoelens in te schatten. Op de dag zelf van de inhuldiging schreef hij een Brief aan cenobieten. Geen enkele krant maakte er gewag van, zelfs de confessionele pers niet, behalve dan de volledige tekst in "La Documentation catholique," wat voor een blijvende weergalm zorgde. De toon van die brief steekt fel af tegen de glans van de viering van die dag en ook tegen het enthousiasme en het optimisme dat het nakende concilie meer en meer opwekte. De prior van Taizé ontwaarde al van het begin van een crisis in de Kerk die zou uitbreiden en verergeren in het volgende decennium. Een scherpzinnige waarneming. Zelfs als vandaag de geschiedenis van die crisis in de katholieke Kerk in die decennia nog uitgebreid beschreven moet worden, is geweten dat ze eerst de reguliere clerus (de religieuzen) trof voordat de seculiere clerus begin de jaren 1960 de volle laag kreeg. Ook kwam ze op verschillende wijzen voor naargelang de congregaties of de landen. De meest zichtbare kant bestond in minder toetredingen in kloosters en abdijen, een groter aantal uittredingen en een steeds grotere opspraak tegen sommige aspecten van constituties en regels die in de congregaties en kloosters gangbaar waren.
In zijn brief groet Broeder Roger uitvoerig de religieuzen die, zoals de Broeders van Taizé, werden geroepen om de verbintenis van de cenobietroeping te beleven en in de voetstappen van Christus zelf te lopen. Maar hij is ook verontwaardigd: En zie, nu zijn er onder u enkele die niet meer solidair met de hunnen willen zijn op de moeilijke weg van hun roeping. De ene geven er de voorkeur aan om hun eerste verbintenis in vraag te stellen op gevaar af de persoonlijke eenheid te breken. Maar dit gebeurt niet straffeloos. Andere dreigen. Maar een groep, zo klein ook, wordt niet onder bedreiging hervormd. Het is steeds van binnenuit en met oneindig geduld dat deze heropleeft. Alleen zo is de confrontatie opbouwend. Elke breuk die nu de druk schijnt weg te nemen is in feite een verarming. [...] Als de wereld binnenstroomt in ons intiemste innerlijke, door de grote strekkingen van de hedendaagse geschiedenis doorkruist, als de kloosterroeping steeds meer blootgesteld wordt omdat ze onderhevig is aan krachtige spanningen en dagelijkse bekoringen, blijft Christus oproep des te dringender. Daar Broeder Roger nooit een betwister is geweest, was zijn revolutie van een andere afmeting.
Vertaling: Broeder Joseph
13. Jezus' tijdgenoten [aflevering 57]
Woordenboek: Letter D
Drusilla II
Livia's persoonlijkheid
Terwijl ze berichtten over verschillende smakeloze geruchten, stelden de oude bronnen over het algemeen Livia [Iulia Augusta] voor als een trotse en koninklijke vrouw, trouw aan haar imperiale echtgenoot, voor wie zij een waardige partner was, altijd even evenwichtig en waardig. Met een vervolmaakte vaardigheid speelde zij haar rol van partner, moeder, weduwe en douairière. Dio vermeldt twee uitspraken van haar: "Ooit, toen enkele naakte mannen haar ontmoetten en ten gevolge daarvan ter dood waren veroordeeld, redde zij hun leven door te zeggen dat voor een kuise vrouw zulke mannen op geen enkele wijze verschillen van standbeelden. Toen iemand haar vroeg hoe zij zo een grote invloed over Augustus had verkregen, antwoordde zij dat het door zelf scrupuleus kuis te zijn, te doen wat hij maar wilde, zich niet te bemoeien met eender welke van zijn zaken, en, in het bijzonder, door te veinzen noch iets te horen noch de deelgenoten in zijn passie op te merken."
Mettertijd echter en door haar weduwschap, traden een trotsheid en een openlijk verlangen naar macht en publieke statussymbolen meer en meer op de voorgrond. Livia was altijd een van de voornaamste begunstigden van het klimaat van adulatie dat Augustus had gecreëerd en dat Tiberius verachtte. In 24 n. Chr. werd telkens wanneer zij een toneel bijwoonde een zetel tussen de Vestaalse maagden voor haar vrijgehouden en dit werd mogelijk zelfs gezien als eerder een eer voor de Vestalinnen dan voor Livia.
Vertaling: Broeder Joseph
14. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 71]
Het wonder van Turijn, Italië [1453]
De kerk van Exilles, waar de Hostie oorspronkelijk uit gestolen werd, leed nogmaals een verlies, maar dit keer dichter bij onze huidige tijd. Er kwamen dieven in de kerk op 1 april 1975. Aangetrokken door de waarde van het antieke gouden tabernakel, maakte ze deze los van het altaar en namen hem mee. Dit tabernakel, waarvan vele men dat het dezelfde is waar de Monstrans en de Hostie uit gestolen waren in 1453, was statig van aard en design. De dieven waren waarschijnlijk erg teleurgesteld toen ze erachter kwamen dat het tabernakel niet van goud was, maar van verguld hout.
En wat betreft de Hostie van het wonder? Op bevel van de Heilige Stoel, geuit in Turijn tijdens het bisschoppelijk bezoek van Monseigneur Peruzzi in 1584, was de Hostie opgegeten, nadat deze perfect bewaard was gebleven voor 131 jaar. De reden hiervoor was "om God niet te verplichten het wonder voor altijd in pure en goeie conditie te houden."
Vanwege de grote hoeveelheid documenten die opgesteld waren vlak na de gebeurtenissen van 1453, geschriften waarvan er vele bewaard zijn gebleven, is het wonder van Turijn niet te ontkennen. Documenten uit 1454, 1455 en 1456, de Observations geschreven door Enea Silvio Piccolomine tussen 1460 en 1464, en de details geschreven door priester Giovanni Galesio, een paar jaar na de gebeurtenis, samen met de getuigenissen van de tien leken die er bij waren, bevestigden allen de gebeurtenis. Voor de details zoals die hier opgeschreven staan hebben we ons gericht op de geschriften van Pater Galesio, een inwoner van Turijn, wiens geschriften, zo zegt men, poëtisch klonken.
Naast de vele manuscripten en documenten uit de tijd van het wonder, maar ook van later, zijn er verschillende Pausen geweest die het wonder hebben erkend. Pausen Pius II, Gregorius XVI, Clementes XIII, Benedictus XIV, Heilie Pius X en Pius XI gaven allemaal een aflaat en schonken voorrechten. Ter ere van het vierde eeuwfeest van het wonder stond Paus Pius IX een speciaal gebed en een bijzonder Mis toe, voor het aartsbisdom Turijn.
In 1953, voor het vijfde eeuwfeest van het wonder, werden er bijzonder missen gehouden in Exilles maar ook in Susa, een van de dropjes waar de dief de Hosties doorheen droeg. Een grootste processie in Turijn liep langs de zelfde route die de dieven namen op weg naar Turijn. Aan deze processie namen Kardinalen deel, maar ook bisschoppen en talloze priesters en religieuzen als ook duizenden gelovigen.
Het is noemenswaardig dat bij de Kathedraal van Johannes de doper, waar de Wonderlijke Hostie tijdenlang is bewaard, een geweldige kapel is, waar nog een andere kostbare schat te vinden is: Het Heilige Gewaad van Turijn.
15. Recente heiligenlevens
Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Als jonge vrouw, en zelfs vroeger, woonde ze dagelijks de Mis bij en ontving ze de H. Communie. Ze bezocht vaak het Heilig Sacrament. Ze bad dagelijks de Rozenkrans en deed vaak de Kruisweg. Later, in 1911, vervoegde ze het Aartsbroederschap van het Allerkostbaarste Bloed, wat tot een grote toewijding voor het Lijden leidde.
De dochters van het gezin begonnen de aandacht van jonge mannen aan te trekken, maar Praxedes kreeg het meeste aandacht. Ze was een heel mooi meisje. Ze had ros haar en helderblauwe ogen. Ze sprak weinig en was formeel en beschaafd. Ze had geen interesse in de laatste trends, maar bezat alle kwaliteiten die een jonge man in een vrouw waardeert.
Hoewel ze geen interesse had in het huwelijk en eraan dacht om in het klooster te gaan, adviseerde haar spiritueel adviseur haar iets anders. Daarom ging ze akkoord om een aantal mannen te ontmoeten. Ze wees ze allemaal af, tot ze in haar gezinswinkel Gabriël Fernandez Martinez ontmoette. Hoewel hij niet gekend was omwille van economische of sociale status, zag Praxedes goedheid in hem. Hij was elektrieker van beroep, en vast en zeker een goed man. Toen hij uiteindelijk bij het gezin van Praxedes met zijn voorstel op de proppen kwam, vreesde de vader voor het verlies van zn dochter, terwijl de moeder vreesde dat ze Praxedes hulp ging verliezen. Op een dag zei Gabriël: "Ik zou Praxedes voor geen andere vrouw in de wereld willen ruilen, zelfs niet voor een koningin of keizerin."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
16. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 61]
Aan haar zus Marie
Nevers, 29 mei 1872
Lieve Marie,
Ik ben blij te horen dat je een lief meisje hebt, en dat jullie beiden het goed maken, evenals Joseph. Ik verenig me in jullie gebeden voor de kleine lieve Justine, en ik heb groot vertrouwen dat de goede God haar voor jullie zal bewaren als jullie doorgaan hem te dienen en als jullie de goede raad van meneer Pastoor opvolgen.
Ik ben zeer verbaasd over de rekening van 629 francs waarover je spreekt in je laatste brief. Ik kan niet geloven dat men je een dergelijk bedrag vraagt. Waarschijnlijk hebben de goede Paters van Garaison je die rekening per vergissing gestuurd. Zoek meneer Pastoor op, vertel hem je probleem en doe alles wat hij zegt. Het is de enige raad die ik je geef hierover, in je eigen belang.
Men heeft mij verteld dat Joseph een of ander idee heeft om een soort winkeltje op te zetten met mijn broertje Pierre, wanneer hij terugkeert uit Garaison. Zeg hun namens mij dat ik mij daartegen absoluut verzet, want het past niet: de Goede God zou niet blij zijn met jullie. Ik sta erop dat Pierre blijft waar Zijne Hoogheid Monseigneur van Tarbes hem wil laten opvoeden. Ik wil niet dat jullie hem laten vertrekken uit Garaison zonder dat jullie daartoe opdracht ontvangen hebben van de Monseigneur van Tarbes. Ik ben jullie oudste zus, ik heb de plicht te waken over de toekomst van mijn jongere broer. De studie van dat lieve kind mag niet belemmerd worden. Ik weet dat men in Garaison heel tevreden over hem is. Luister niet naar slechte raad en word zeker niet boos.
Jullie kunnen de goede Paters enige verklaring over het verblijf vragen waarvan Joseph de prijs betwist. Wellicht is er een of andere vergissing over dit onderwerp. Alvorens er met iemand over te spreken en je er boos over te maken moeten jullie opheldering vragen ofwel aan mijnheer Pastoor, ofwel aan de goede Paters. Ik wil niet dat jullie iemand kwetsen. Als de goede Paters deze [rekening] gemaakt hebben, hadden zij daartoe het recht, want ze zijn niet verplicht ons lief broertje gratis op te leiden. Als zij dat tot nu toe wel gedaan hebben, is dat omdat Monseigneur genegen was het zo te regelen.
Vaarwel, mijn goede zus, ik zeg tot ziens door je te omhelzen, in dankbaarheid. Bezorg me niet nog meer verdriet met dergelijk gekonkel,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
17. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Historische achtergrond
Don Bosco leefde van 1815 tot 1888. Zijn verhaal speelt zich dus af in het Italië van de 19de eeuw. Europa had op dat moment bewogen tijden achter de rug en was nog lang niet tot rust gekomen. Frankrijk had gedurende twee eeuwen de suprematie opgeëist in Europa, maar beleefde in 1789 een revolutie die het hele politieke en maatschappelijke bestel veranderde en de relaties tussen Kerk en maatschappij grondig verstoorde.
Onder Napoleon leek het tij weer te keren en werd de Kerk gedeeltelijk in haar oude rechten hersteld. In 1804 werd Napolen tot keizer gezalfd, maar amper vijf jaar later liet hij paus Pius VII gevangen nemen. Met de val van Napoleon in 1815 werden de grenzen rond Frankrijk echter versterkt. Het koninkrjk Sardinië werd hersteld, kwam terug in handen van Savoye en Nice en werd uitgebreid met Genua. De paus kreeg opnieuw het gezag over de pauselijke staten. Na 1815 volgde een periode van restauratie, maar ook van talrijke revoluties in Europa.
De periode 1815 tot 1870 werd in Italië gekenmerkt door een grote eenmaking, maar ook door een groeiende tegenstelling tussen Kerk en Staat.
Algemeen kunnen we stellen dat de 19de eeuw een periode was van politiek liberalisme en het streven naar een constitutionele monarchie. Geleidelijk aan vormden zich de nationale staten, begrensd door een taal, cultuur en/of volksaard. Zo groeide, politiek gezien, het Europa van vandaag, al ging dit niet zonder strijd en revolutie.
Het liberalisme van de 19de eeuw had tot gevolg dat de kloof tussen arm en rijk schrijnend groot werd. De industrialisatie, gecombineerd met een maatschappij die geen bescherming bood aan de sociaal zwakkeren, leidde tot verregaande sociale onderdrukking. De sociale onrust die hieruit volgde, deed geleidelijk aan sociale structuren en wetten ontstaan die het lot van de laagste klassen verbeterden.
In die context leefde Don Bosco en bouwde hij zijn jeugdwerk uit, ten dienste van de sociaal zwakkere jongeren.
18. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën
Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.
Profetie 3
Ik heb u zesentwintig jaar geleden de zeven inzinkingen, de zeven wonden en smarten van Maria aangekondigd die aan Haar triomf en ons herstel moeten voorafgaan:
Stormen en overstromingen
Zieken over planten en dieren
Cholera over de mensen
Opstanden
Oorlogen
Bankroet over de gehele wereld
Verwarring
De voorgaande ellenden zijn verzacht, dankzij Maria die de hand van Haar Zoon heeft weerhouden. Ziehier de zesde plaag: deze van het geld die haar dood tegemoet gaat omdat het wiel van de kar geen as, en daardoor ook geen vertrouwen, meer heeft.
