Redactie
Medjugorje België en Nederland
Chris De Bodt
(1958 - 2012)

medjugorjebn@gmail.com

Patty De Vos
Kasteelstraat 81
9180 Temse
België
patty.de.vos@hotmail.com

Dr. Guy Claes
Platanendreef 40
8790 Waregem
België
gclaes@scarlet.be

Henk
Twan Vereecken
Geertrui Schonken
Veerle De Caluwé
Anne Van Der Sloten
p. Alfons J. Smet
Broeder Joseph
Zoeken in blog

Medjugorje 2015 Medjugorje 2014 Medjugorje 2013 Medjugorje 2012 Medjugorje 2011 Medjugorje 2010

 

Voorlopig worden enkel de boodschappen gepubliceerd.
10-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.10 juni 2010
10 juni 2010

1. De Waarschuwing [4/15]

Alles zal u worden getoond

Mijn kinderen, Ik die het Leven ben, Ik kan u niet verder laten leven met uw misvattingen. Men moet mij geloven als ik zeg dat Ik in u zal komen om al uw fouten te laten zien. Ik lach er niet mee! Ik ben God-Liefde. Ik heb uw wereld geschapen. Ik kan u dus niet bedriegen. Als u dus denkt u te kunnen verschuilen achter uw gewilde onwetendheid, dan bedriegt u uzelf, want ik kom in u om het u te bewijzen. Ja, ik kom, of u dat nu wilt of niet. U, die al zolang in zonde leeft, alles zal volbracht worden, laat dat heel duidelijk zijn.

Alles is klaar voor u allen, de kinderen van God: van alle rassen, talen, godsdiensten en alles naties, eenieder van u zal geroepen worden bij zijn eigen naam, want ik ken u allen. U zult Mijn Liefde zijn en u zult uw leven zien: niets zal worden overgeslagen. U zult de kleinste details van uw innerlijk en uiterlijk leven kennen en niets zal u bespaard blijven. Alle woorden die u gesproken hebt en alle gebaren die u gemaakt hebt, zij het goede of kwade, zullen gekend zijn: niets is zo machtig als mijn gerechtigheid.

Door dit schrijven wil ik u tonen dat u zich moet voorbereiden op een Grote Zuivering. Alle schade aangericht aan uw geest, lichaam, hart en ziel zal verlicht worden door het vuur van Liefde. Zoals het ijzer dat zich laat zuiveren door het vuur, zal alles in u komen wat u in uzelf bent.

2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 30/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

Vierde Onderzoekscommissie

Op 18 maart verklaarde Mgr. Alessandro d’Errico, de Apostolische Nuntius in Bosnië-Herzegovina: "Bij elk van mijn ontmoetingen met de Heilige Vader heeft deze heel veel belangstelling getoond voor Medjugorje. Als opperste gezagsdrager van de Kerk moet hij zich duidelijk uitspreken over dit fenomeen. Hij kent Medjugorje heel goed en heeft het me al dikwijls herhaald.

De Heilige Vader is zich zeer goed bewust van het vele goede, dat hier door de priesters, de zusters, de Franciscanen en de leken verwezenlijkt wordt en hij vraagt zich af waarom er zoveel vijandige informatie is tegenover dit fenomeen. Daarom wil hij een commissie oprichten van zeer hoog gehalte om zich een algemeen idee te kunnen vormen over dit gebeuren, dat onderzocht zal worden door zeer bekwame mensen. Hij heeft Kardinalen, Bisschoppen en deskundigen van over de ganse wereld uitgenodigd om deel te nemen aan deze commissie. Het was het verlangen van de Heilige Vader dat deze commissie zou aangekondigd worden aan de gelovigen op hetzelfde moment in het Vaticaan als te Mostar, wat een bewijs is van de solidariteit van de Heilige Vader met dit land.

Ik weet dat de media al lang over deze commissie spreken en dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Op heden kunnen we zeggen dat we gelukkig zijn en erkentelijk tegenover de Heilige Vader voor de belangstelling, die hij toont voor Mostar en onze Katholieke gemeenschappen. Zo heb ik op 17 maart, in de naam van de Heilige Vader, deze belangrijke beslissing meegedeeld op hetzelfde moment, dat ze ook in Rome werd bekend gemaakt. Het is klaar dat de taak van deze commissie moeilijk zal zijn en ik nodig al onze gemeenschappen uit om het werk van deze commissie toe te vertrouwen aan de bescherming van de Heilige Jozef, van Maria, de Moeder van de Kerk, en aan de heilige patronen van Mostar."

3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 173]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Jezus tot de kruisdood veroordeeld

Nadat Pilatus de Heer openlijk ten toon had gesteld vóór het volk en het volk zijn moordgeschreeuw had aangeheven, was de Heilige Maagd weggegaan. Zij keerde thans, vergezeld van een aantal vrouwen, terug naar het Forum en drong door de menigte heen om de veroordeling van haar Zoon bij te wonen. Jezus stond aan de voet van Pilatus’ tribunaal, omringd door beulsknechten, terwijl zijn vijanden hem vol haat en spot bekeken. Bazuingeschal weerklonk en in de stilte die volgde, sprak Pilatus, laf en snood, het doodvonnis over Jezus uit. Zijn laaghartigheid en gespleten persoonlijkheid drukten mij volledig te neer. De houding van deze opgeblazen schurk, de triomf van de bloeddorstige, door al hun hotsen en opstoken afgematte, maar nu bevredigde opperpriesters, de ellende en de diepe smart van de arme Heiland, de onuitsprekelijke angst en pijn van Zijn Moeder en van de heilige vrouwen, het begerige en grimmige loeren van de Joden, het koude en trotste doen en laten der soldaten, de gruwelijke bedrijvigheid van de duivelsbenden onder de menigte, wiens bedrijvigheid ik ook te aanschouwen kreeg: dat alles was voor mij vernietigend geweest.

Ach, ik voelde nog dat ik had moeten staan op de plaats waar Jezus, mijn liefste bruidegom, stond: dan had het vonnis gerecht en verdiend mogen heten. Ik leed echter zoveel, ik was zo gebroken, dat ik niet meer juist weet hoe het toen allemaal is gegaan. Wat ik me nog herinner, zal ik proberen te zeggen.

Pilatus hield eerst een holle inleiding, waarin hij de keizer, Claudius Tiberius, met hoge naam prees. Hierna volgde de aanklacht tegen Jezus, dat inhield dat Hij als opruier, rustverstoorder en overtreder van de Joodse wetten [daar Hij zich de Zoon van God en de Koning der Joden liet noemen] door de opperpriesters tot de doodstraf was veroordeeld, terwijl het volk eenstemmig Zijn kruisiging had geëist. Toen Pilatus hieraan toevoegde dat hij het vonnis van de opperpriesters rechtvaardig achtte, hij die uren lang niets anders had verklaard dan dat Jezus onschuldig was, vergingen mij het horen en zien van deze gemene, dubbelzinnige mens. Hij zei nog: "Zo veroordeel ik van mijn kant, Jezus Nazarenus, Koning der Joden, om aan het kruis te worden genageld." Meteen beval hij de beulsknechten om het kruis te gaan halen. Als ik het me goed herinner, heeft hij daarbij ook een lange stok, met daarin wat merg, doormidden gebroken en de stukken vóór Jezus voeten geworpen.

Bij de laatste woorden van Pilatus zonk de moeder van Jezus bewusteloos neer, alsof zij sterven ging. Nu was het zeker, nu viel er aan de smartelijke, smadelijke dood van haar allerheiligste, allerliefste Zoon en Verlosser niet meer te twijfelen. Johannes en de heilige vrouwen leidden haar heen, opdat de blinde mensen zich niet aan het spotten met de smart van de moeder van hun Heiland zouden bezondigen. Maria kon echter niets anders doen dan de lijdensweg van Onze Heer bewandelen. Haar gezellinnen moesten haar van de ene plaats naar de ander voeren. De ijver van een geheimzinnige religie van het medelijden zette er de Moeder van Jezus toe aan, overal waar de uit haar geboren Verlosser voor de zonden van Zijn broers, de mensen, geleden had, het offer van haar tranen te brengen. Zo wijdde Maria vooraf, met haar tranen, al de heilige plaatsen op de aarde die ons aller Moeder, de Kerk, eens vereren zou, zoals eertijds Jacob de gedachtenissteen met olie zalfde, waarbij hem de belofte werd gedaan.

4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 173]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

Hebt ge zo gesproken, vriend? Sla dan uw ogen op en ge zult zien wie ge gekruisigd hebt? Is het geen godlastering als ge zegt dat ge te zwaar op de proef gesteld wordt, dat ge niet anders kunt, dat het uw noodlot is ...? Weet ge wel, broeders, wat die woorden inhouden? Ge beweert niets anders dan dat de goede God u tot weerspannigen, driftkoppen, tot zedelozen, tot echtbrekers en tot godslasteraars heeft gemaakt! Ge gelooft niet aan de erfzonde, die de mens van de oorspronkelijke gerechtigheid, waarin hij werd geschapen, heeft beroofd. Zeker, die zonde is sterker dan gij ... Maar, mijn vriend, komt de godsdienst u dan niet te hulp om u uit het verderf te redden? En gij, ellendeling, ge durft nog te lasteren tegen Hem, die u deze godsdienst heeft geschonken als de grootste gave die Hij u schenken kon.

Hebt ge nooit gelasterd tegen de heiligen en tegen de Moeder Gods? Hebt ge nooit gespot met hun deugden, hun verstervingen of hun wonderen? Hoeveel goddelozen zijn er helaas niet in deze rampzalige tijd, die er niet voor terugschrikken om de heiligen in de hemel en de rechtvaardigen op aarde te verachten! Hoevelen lachen er niet met de strengheid waarin de heiligen hebben geleefd! Zij wensen de goede God niet meer te dienen en kunnen zelfs niet verdragen dat anderen Hem dienen. Zie toe, broeders, dat uw kinderen uw vloeken en uw godslasteringen niet overnemen. Anders zullen de straffen die u in het andere leven te wachten staan, ondraaglijk zijn.

Maar, zult ge me vragen, welk verschil bestaat er tussen de godslastering en de verloochening van God? We willen hier niet uitweiden over degenen die de goede God verloochenen door de ware godsdienst vaarwel te zeggen: we noemen zulke personen afvalligen of overlopers. Maar ik wil u spreken over hen die de afschuwelijke gewoonte hebben in drift of woede de heilige naam van God te verloochenen. Zo verheffen sommigen zich tegen God wanneer hun zaken mislukken of wanneer ze verliezen bij het spel, alsof Hij daar de oorzaak van was. Bij het minste of geringste dat hen tegenvalt, moet de goede God het ontgelden, alsof Hij de oorzaak was van hun verlies of van het ongeluk dat hen overkomt. Ach, hoe durft ge, armzaligen, die door God uit het niets zijt voortgebracht, die door Hem in leven gehouden wordt en dagelijks wordt overladen met zijn weldaden, Zijn Heilige Naam te verachten, te ontheiligen en te verloochenen? Als God gehoor gegeven had aan Zijn rechtvaardigheid, zoudt ge reeds lang in de afgrond van de hel zijn neergestort! Je zult gewoonlijk zien dat iemand die zich in zijn leven aan dit grote kwaad bezondigt, een ongelukkig einde heeft. De geschiedenis vertelt ons van een man die of zijn sterfbed aan de diepste ellende ten prooi was gevallen. Er trad een priester bij hem binnen om hem te zien en zijn biecht te horen en toen sprak de zieke: "Ach vader, de goede God straft me voor zijn drift, voor mijn godlasteringen en verloocheningen. Ik ben al zo lang ziek. Ik ben straatarm en al mijn ondernemingen zijn op niets uitgelopen. Mijn kinderen verachten me en laten mij in de steek. Ze deugen niet, omdat ik hen een slecht voorbeeld heb gegeven. Hoe lang lig ik hier nu al te lijden? Mijn tong is ontstoken en ik kan niet meer slikken zonder de hevigste pijn? En ik ben bang, vader, dat ik, na op deze wereld zoveel geleden te hebben, ook in het andere leven zal moeten lijden."

Zelfs in onze dagen zien we, broeders, dat degenen die God vervloeken, lasteren of verloochenen, bijna altijd een rampzalig einde hebben. Waak daarom tegen die slechte gewoonte, beter nu, want als ge in dit leven geen berouw krijgt, zult ge het ook in het hiernamaals niet meer krijgen. Vergeet niet dat uw tong alleen mag worden gebruikt om tot God te bidden en Zijn lof te zingen. Als ge geneigd zijt tot vloeken, spreek dan dikwijls met diepe eerbied de heilige naam van Jezus uit, opdat uw lippen gezuiverd mogen worden.

Vertaling: Chris De Bodt

5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 173]

Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen

Nicky: Als een moeder haar kind geen borstvoeding geeft, of haar kind niet draagt, is dit dan een zonde?
Maria: Als zij hiertoe lichamelijk bekwaam is en dit doet omwille van enige zelfzuchtige reden, dan is dit het geval. En het niet knuffelen en dragen ervan leidt later tot belemmering van groei en ontwikkeling en aldus is dit ook een zonde.

Nicky: Is het beter om arm te zijn met vele kinderen dan rijk te zijn met enkel één of twee kinderen?
Maria: We mogen nooit Gods plan verhinderen om ons kinderen te schenken. In Zijn Plan zal Hij altijd voor het nodige onderhoud voorzien voor hen. Ik ken veel gelukkiger mensen onder de armen dan onder de rijken, en ik ken heel wat mensen van beide categorieën. De rijkeren dragen veel meer de lasten van de zonden van hun voorouders. Ook meer rijkere mensen komen op dit gebied tot mij. En dit is niet omdat de armen mij niet kunnen bereiken. Ze komen ook.

Nicky: Nochtans spreken de wereldleiders, zoals onlangs, tijdens de meeting in Cairo, over de ernstige bedreiging van overbevolking? Wat is uw antwoord hierop?
Maria: Dat is zelfzuchtige misleidende onzin en opnieuw volledig in elkaar gezet door diezelfde banken! Van de ongeveer zes miljard inwoners vandaag, is het inderdaad zo dan er één derde van sterven, maar dit is enkel omwille van de hebzucht van een klein aantal. Er zijn statistieken die aantonen dat de wereld vijftig miljard mensen of meer kan voeden, indien de energie en het voedsel op een rechtvaardige manier zouden worden aangewend. De hebzucht van het Westen vertoornt God erg en Hij zal hier spoedig iets aan doen, daar ben ik zeker van. Ik weet dat Hij het zal doen.

Wie is het wiens kinderen negentig maal meer verbruiken als een kind uit India? En wie is het die zo bezorgd is over de overbevolking? Het antwoord op beide van deze vragen is hetzelfde: het Westen met zijn banken. Hebzucht en de misleidende angst van armoede doen de mensen geloven in grote leugens en er hen naar handelen. Bovendien zeggen ze deze leugen door aan anderen.

Nicky: Op welke leeftijd mag een moeder haar kinderen voor een poos achterlaten bij een niet-familielid?
Maria: Dit hangt er uiteraard van af, wat de omstandigheden zijn, maar in regel is dit een zonde voor de leeftijd van vier jaar. De wonden die voor de leeftijd zijn aangebracht zijn het moeilijkste om helen omdat ze zo diep in het onderbewustzijn zitten.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 17]

Problemen thuis

Het was een van de droevigste taferelen die ik ooit meemaakte: verlangend uitkijkend naar mijn zussen en mijn moeder zo ellendig te zien. Dit deed mijn hart breken. Ook al was ik nog maar een kind, ik begreep precies de situatie waar we waren in beland. Toen herinnerde in mij de woorden van Engel: "Boven alles, aanvaard nederig de opofferingen die de Heer u zal zenden." Op zulke momenten trok ik mij gewoonlijk terug naar een andere plaats en liet ik haar alleen om mijn moeders lijden niet te vergroten. Deze plaats was dan gewoonlijk onze bron. Daar leunde ik op mijn knieën over de rand van de stenen en ik kon geen woord uitbrengen. Mijn tranen vermengden zich met het water beneden en ik offerde mijn lijden op aan God. Soms vonden Jacinta en Francisco mij in deze staat, in bitter verdriet. Ik kon geen woord uitbrengen want mijn stem was afgesneden door mijn wenen en zij deelden mijn lijden tot zo’n hoogte dat ze ook overvloedig begonnen wenen. Toen zei Jacinta luidop: "Mijn God, onze offers zijn een daad van herstel en voor de bekering van de zondaars. Aanvaard al leed en onze opofferingen." De formule van de opoffering was niet altijd precies dezelfde, maar de betekenis was wel dezelfde.

Zoveel lijden begon de gezondheid van mijn moeder te ondermijnen. Zij kon niet langer werken en zij vroeg mijn zus Gloria om voor haar en het huis te zorgen. Alle artsen en dokters uit de omgeving waren reeds bezocht. We hadden toevlucht voor elke ziekte, maar er was geen enkele verbetering te merken. De goede parochiepriester bood mijn moeder aan om haar mee te nemen met zijn ezelskar, om in Leiria de dokter te raadplegen. Vergezeld door mijn zuster trok zij naar Leiria. Maar ze keerde halfdood van haar reis terug, uitgeput van zo vele raadplegingen, zonder enig resultaat of wat ook. Uiteindelijk werd er een dokter S. Mamede geraadpleegd. Hij verklaarde dat mijn moeder een verzwakking had aan het hart, een verschoven ruggenwervel en falende nieren. Hij schreef haar een rare behandeling voor met roodhete naalden en van alles en nog wat en dit bracht wel enige verbetering aan haar toestand.

Dit waren de dingen thuis bij ons toen de dertiende mei van 1917 aankwam. Het was ook rond deze tijd dat mijn broer de leeftijd had bereikt om zich in te laten schrijven voor het leger. En daar zijn gezondheid goed was, hadden we elke reden om aan te nemen dat hij zou aanvaard worden. Daarnaast, was er oorlog en zou het moeilijk zijn om voor hem een uitzondering te verkrijgen. Mijn moeder die bang was om er thuis alleen voor te staan en niemand had om om het land te latten, vroeg eveneens aan mijn zus Carolina om naar huis te komen. Ondertussen beloofde de peter van mijn broer om zijn uitzondering voor hem te bekomen. Hij sprak enkele woorden met de dokter die verantwoordelijk was voor zijn medisch onderzoek en aldus verleende de Heer mijn moeder deze verlichting.

Vertaling: Chris De Bodt

7. Jean de Florette [12/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 35: Catherina's geheim [Aflevering 228]

De signalen bleven brullen en woester worden. Het begon een herhaling te worden van de middeleeuwse waarschuwingen. In 1807 sloeg de bliksem in op een houten beeld in een klooster in Guadalajara. Het Kindje Jezus overleefde het in de armen van Zijn moeder, maar het was duidelijk een voorteken.

En er waren er nog. In Italië werd de opmars van Napoleon en z’n voorbereiding om de Pauselijke Staten te veroveren niet alleen door tranende afbeeldingen voorspelt, maar ook door beelden die raar bewogen. In Rome leek een afbeelding van de Moeder van Genade, die over een boog nabij het Piazza Santa Apostoli stond, de ogen te openen en te sluiten. De oude afbeelding, bijna onherkenbaar door de ouderdom, toonde plots duidelijke kenmerken en keerde terug naar haar oorspronkelijke schoonheid. "In de loop van diezelfde dag werd hetzelfde bovennatuurlijke verschijnsel in zes andere afbeeldingen vastgesteld, in straten en in kerken, in verschillende delen van de stad," schreef James Northcote.

Het was een spirituele omwenteling en in Amerika was het gebrul er letterlijk. In 1811 en 1812 waren er in New Madrid, Missouri een aantal bevingen die zo krachtig waren dat de rivier van de Onbevlekte Ontvangenis, nu gekend als de Mississippi, eventjes achterwaarts stroomde. Stroomafwaarts in New Orleans was men geconcentreerd op een beeld bij de Ursulinen nonnen. Een beslissende overwinning tijdens de slag om New Orleans werd aan het beeld toegedragen, toen zesduizend Amerikanen die onder Generaal Andrew Jackson vochten, een Britse troepenmacht van tenminste vijftienduizend man versloegen.

"Vanuit de vensters van hun klooster konden de Ursulinen de rook van het slagveld zien opstijgen en schoten van de geweren en de donder van de kanonnen horen," schreef historicus William J. Walsh. "Jackson had gezworen dat, als hij overwonnen zou worden, de vijand New Orleans in puin zou vinden. Om dit gevaar te helpen afweren zat de kapel van de Ursulinen voortdurend vol met vrome dames die weenden en baden aan de voet van het heilig beeld dat op het hoge altaar werd geplaatst. Bij de H. Communie kwam een boodschapper de kapel binnen om het goede nieuws van de nederlaag van de vijand aan te kondigen." Niemand kon aan de tussenkomst van de hemel twijfelen, door de bemiddeling van O.L.V. van Goede Bijstand. Jackson zelf, de held van de dag, aarzelde niet om de goddelijke tussenkomst in zijn voordeel toe te geven en in z’n eerste verklaring aan het leger, zei hij: ‘Door de zegen van de hemel, die de dapperheid van de troepen onder mijn commando leidt, hebben we één van de meest briljante overwinningen in de annalen van de oorlog behaald."

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 120]

Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie

Een invloed

Zoals Hilari Raguer opmerkt waren de niet katholieke waarnemers ‘geen passieve toeschouwers van het gebeuren, ze beïnvloedden zelfs in positieve zin verschillende documenten van het concilie’.

Het Secretariaat voor de Eenheid verzamelde wekelijks de waarnemers in het hotel Columbus. Bekwame katholieke personaliteiten (leden van het Secretariaat, bisschoppen of theologen) hielden toespraken over op het concilie besproken onderwerpen. De waarnemers mochten opmerkingen maken en bezwaren aantekenen die werden overgemaakt aan de conciliaire commissies. Er werden ook losse bijeenkomsten aan toegevoegd tussen waarnemers en verschillende leden van het Secretariaat voor Eenheid, met nota’s door de waarnemers opgesteld en bestemd voor de bisschoppen en theologen, gelast met het bewerken van een of ander thema dat ter sprake lag. Pater de Lubac bevestigde dat: "Kardinaal Bea zou voor zorgen dat hun waarnemingen aan het concilie worden voorgelegd. Misschien kunnen ze zelfs als waarnemers toegelaten worden tot enkele commissies."

In feite ‘hebben de waarnemers de inhoud en de formulering van diverse constituties en decreten beïnvloed, maar het blijkt onmogelijk om ze specifiek op te sporen’.

In oktober 1962 stelde Max Thurian een nota op over liturgie, bestemd voor de betrokken commissie. Dan, toen het schema De fontibus (de twee geloofsbronnen: Schrift en Overlevering) op 21 november 1962 uit de agenda van het concilie genomen werd om volledig te worden herschreven, nam Max Thurian met de protestantse theologen Oscar Cullmann en Hébert Roux deel aan een vergadering rond pater Congar om een nieuwe tekst te schrijven. In januari 1963, na de sluiting van de eerste sessie werd de onderprior van Taizé uitvoerig geraadpleegd voor het nieuwe schema over "oecumene" dat Gustave Thils als theoloog bij het Secretariaat voor Eenheid voorstelde.

Kortom, en volgens Etienne Fouilloux, ‘zonder een vroom optimisme te belijden, reiken de waarnemers een stevige en meestal genuanceerde steun aan de stelling van de meerderheid dat al gauw duidelijk werd in de vergadering. [...] het Secretariaat voor Eenheid maakt gebruik van de aanwezige waarnemers om zijn invloed op het concilie uit te breiden’.

Na de eerste sessie die eindigde op 8 december 1962 verheugde Broeder Roger zich over ‘de diepe verstrengelingen’ die in het concilie aan het licht kwamen, en over een ‘scheppende dynamiek’ die tegelijk katholieken en niet katholieken trof.

Vertaling: Broeder Joseph

10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 62]

Woordenboek: Letter D

De Egyptenaar

Hij pretendeerde dat op zijn commando de muren van Jeruzalem zouden instorten. De soldaten van Felix maakten een einde aan de illusies. De overlevenden, waaronder de Egyptenaar, sloegen op de vlucht. In De Oorlog der Joden wordt beweerd dat een meerderheid van de dertigduizend rebellen werd gedood of gevangen genomen en dat slechts een handvol met de Egyptenaar kon vluchten. Het Nieuwe Testament haalt dit incident aan. Toen Paulus in het jaar 57 in Jeruzalem werd gevangengenomen, was dit nog maar net gebeurd, want de tribunus vroeg hem: "Bent u dan niet die Egyptenaar die enige tijd geleden een opstand heeft ontketend en met vierduizend sicariërs naar de woestijn is getrokken?" [Handelingen 21:38].

Ondanks het mislukken van deze poging de Romeinen te verdrijven brandde het vuur van de opstand verder. De Zeloten riepen de mensen op de wapens tegen de Romeinen op te nemen. Wie dat niet wou, werd met de dood bedreigd. Ook onder stadhouder Festus [59-62] waren de Zeloten bijzonder actief. Opnieuw was er een valse profeet die een nieuwe uittocht beloofde en de mensen naar de woestijn leidde. Zo kwam Jezus' waarschuwing uit: "Als iemand dan tegen jullie zegt: Kijk, hier is de Messias, of "daar, vertrouw het niet. Want er zullen valse messiassen en valse profeten opstaan, en ze zullen grote tekenen en wonderen laten zien om, als het mogelijk zou zijn, zelfs de uitverkorenen op een dwaalspoor te brengen. Kijk, Ik heb het jullie van tevoren gezegd. Als ze jullie dan zeggen: ‘Kijk, Hij is in de woestijn’, trek er niet op uit: "Kijk, Hij is ergens binnenskamers, vertrouw het niet." [Matteüs 24:23-26].

Vertaling: Broeder Joseph

11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 76]

Het wonder van Alcalà de Henares, Spanje [1597]

Toen ze hoorden dat de beroemde en geleerde doktoren geen wetenschappelijke verklaring konden geven voor het niet vergaan van de Hosties, liet Don Pedro Garcia Carrero, een arts en professor aan de universiteit, een publieke onderzoek plaatsvinden. Tijdens dit onderzoek werden vijf Hosties gebroken. Hun behoud en frisheid overtuigde de professor dat het echt om een wonder ging, omdat de Hosties zich niet hielden aan de natuurwetten.

Toen de prominente theologen, religieuzen en professoren allemaal tot de conclusie kwamen het behoud van de Hosties een wonder was, schreef de rector, Don Francisco Robledillo, een brief aan de vicaris-generaal van Alcalá, op 16 juli 1619, waarin hij toestemming vroeg om het wonder bekend te maken en de Hosties publiekelijk uit te stellen, want hij wist dat de mensen enthousiast waren om dit religieuze wonder te aanbidden en te vereren.

De plaats waar de Hostie uit werd gesteld was een kapel in de Jezuïetenkerk. Hier werden de Hosties, in een grote processie door de straten van de stad, naar toe gebracht. De straten van de stad waren voor deze gelegenheid versierd met honderden kleden, vlaggen en bannieren.

Een noemenswaardig bezoek werd gebracht aan de Wonderlijke Hosties, in 1620, door de monarch, Filips III, die samen met zijn Koninklijke familie en zijn hele huishouden langskwam. Hij schonk aan de Hosties een kostbare doos gemaakt van parelmoer en zilver. De binnenkant van deze kist was bekleed met kostbaar brokaat. De Hosties werden in deze doos bewaard totdat er een monstrans geschonken werd door Kardinaal Spinola, de aartsbisschop van Sevilla en Santiago.

De Monstrans was iets meer dan 86 cm hoog en had de vorm van een vierzijdige lantaarn. Rond een centraal punt waren acht delen gemaakt, ieder deel huisde drie vertikaal geplaatste Hosties. Deze delen vormden een achthoek rond dit centrale punt, en het geheel was aan vier kanten omsloten door glas. Een klein koepeltje aan de bovenkant was versierd met een klein elegant kruis aan de bovenkant. Er wordt gezegd dat er ooit een gouden ring aan dit kruis hing, dat geschonken was aan de Wonderlijke Hosties op 18 september 1810, tijdens een bezoek aan Jozef Bonaparte, die koning van Spanje was gekroond door zijn broer Napoleon.

De Hosties verbleven in de kapel van de Jezuïetenkerk tot 1777, toen koning Karel III een koninklijk beval gaf aan kanunnik Ramon de los Herreros, om de Heilige Hosties te verplaatsen naar De Heilige Magistraalkerk. Toen werden de Hosties in grote plechtigheid naar de nieuwe kerk overgebracht. Ook werden de beelden, juwelen, versieringen, vazen, lampen en alles wat herinnerde aan de Hostie, of gegeven was aan de Hosties, mee verplaatst.

In de Heilige Magistraalkerk werden de Hosties bijzonder vereerd op het Hoogfeest van Hemelvaart, een feestdag toegewijd aan het wonder. Elk jaar op die dag kleedden de mensen van Alcalá de Henares zich in de mooiste kleden en namen deel aan de vieringen die zou uitgebreid waren dat het onmogelijk is om ze omschrijven.

12. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Rond het jaar 1927 deden antigodsdienstige overtuigingen hun intrede in de vallei, waarbij duivelse uitlatingen gebeurden tegenover iedereen die zich aan God toewijdde. Door de parochiepriester te helpen, deed Praxedes al wat ze kon voor de kerk. Haar eigen kinderen brachten andere kinderen, die op straat bedelden, mee naar huis, waardoor haar liefdadigheid voor de zieken en de armen nog toenam. Praxedes was opgetogen dat ze deze arme ongelukkigen kon voeden en kleden.

Ondanks het communistische antiklerikalisme en tot groot genoegen van Praxedes, trad haar zoon Enrique toe tot het Dominicaans seminarie. Ze had altijd gewild dat één van haar zonen priester zou worden. Op een keer toen ze Enrique een bezoekje bracht in het seminarie, vertelde Vader Felix Velez, bij wie Praxedes te biechten ging, aan één van de moeders: "Enriques moeder is een heilige." Tijdens de laatste jaren van haar leven, trad Praxedes toe tot de Derde Orde van de H. Dominicus, een vereniging voor leken.

Arturo, de kleine deugniet van het gezin die van school gegaan was om in de mijnen te gaan werken, werd gedood door een trein, op bijna dezelfde wijze als z’n vader. Door deze tragedie vond Praxedes een zekere verlichting in haar geloof en vertrouwen in Gods genade. Toen men haar geld gaf voor bloemen, spendeerde ze het aan dertig Gregoriaanse Missen voor de rust van zijn ziel. Tijdens de derde Gregoriaanse Mis voor Arturo, zag Praxedes in haar scapulier haar zoon in de armen van de Heilige Maagd. Vol van vreugde keerde Praxedes terug naar huis en zei: "Nu ben ik gelukkig, want mijn zoon werd gered."

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 66]

Aan Mijnheer Pastoor Peyramale

Nevers, 25 februari 1868

Mijnheer Pastoor,

Ik vraag u mij te verontschuldigen dat ik tot deze dag gewacht heb om u deelgenoot te maken van de vreugde die ik geproefd heb op de dag waarop ik het geluk had mijn religieuze professie te doen. Ik zou deze schuld, die de erkentelijkheid me oplegt, eerder hebben ingelost als de goede God mij niet met verscheidene zware ziekten aan het bed gekluisterd hield. Laat mij u bedanken, Mijnheer Pastoor, voor de dringende gebeden die u zo goed was voor mij op die dag tot de hemel te richten, en u vragen deze welwillend voort te zetten om mij te helpen Onze-Lieve-Heer en zijn Heilige Moeder te danken voor alle genade waarmee zij mij hebben overladen. Ik vraag u zo goed te zijn, Mijnheer Pastoor, mijn respect te betuigen aan de Zeer Eerwaarde Heer Pomian, alsook aan de Heren Vicarissen. Ik dank hen voor de dringende gebeden die zij zo goed waren voor mij op te dragen. Ik heb de afgelopen dagen een dame ontmoet die mij veel over u verteld heeft, Mijnheer Pastoor, en over uw reis naar Rome, waar zij met u heeft kennisgemaakt; ook vernam ik met vreugde dat u het geluk had de Heilige Vader te ontmoeten en met hem te spreken; Ik hoop, Mijnheer Pastoor, dat ik een klein beetje deel mag hebben aan de zegening die u van Zijne Heiligheid hebt mogen ontvangen voor de groep die u was toevertrouwd. Ik besluit, Mijnheer Pastoor, me aanbevelend in uw dringende gebeden, vooral gedurende het Heilig Misoffer vraag dan voor mij, bid ik u, om de deugd van de nederigheid en een grote offeringsgezindheid.

Wees zo goed, Mijnheer Pastoor, mij aan te bevelen in de gebeden van de Congregatie, ik zou alle juffrouwen erkentelijk zijn als zij zo goed zouden willen zijn enkele gebeden te richten tot Onze-Lieve-Heer en Zijn Heilige Moeder voor mijn intentie, om te bedanken voor de genade die zij mij hebben geschonken, vooral wanneer zij naar mijn geliefde grot gaan. Ik zal proberen dit terug te betalen door mijn gebeden, hoe zwak dan ook, tot Onze-Lieve-Heer in zijn Heilige Tabernakel te richten. Ontvang, Mijnheer Pastoor, de uitdrukking van het diepe respect waarmee ik Uw dienstwillige en dankbare dienares ben,

Zuster Marie-Bernard Soubirous

14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]

Mama Margherita

Als Margherita Occhiëna tot op vandaag in verschillende levensbeschrijvingen 'Mama Margherita' wordt genoemd, dan is het omdat ze niet alleen voor Jan Bosco een echte moeder was, maar ook voor heel wat jongens die in het oratorio van Don Bosco terechtkwamen.

Margherita Occhiëna werd geboren in 1788, in Serra di Capriglio, een dorp in de provincie Asti, Noord-Italië. Haar jeugd tekende zich vooral af op het platteland en in 1812 huwde ze met Francesco Bosco, een jonge landbouwer en weduwnaar, die in het gehucht Becchi woonde. Ze trok in bij hem en zijn zoon Antonio. Samen kregen ze twee kinderen: Giuseppe en Giovanni, de latere Don Bosco. Francesco stierf echter op 33-jarige leeftijd en vanaf 1817 kwam Margherita er alleen voor te staan, met de zorg voor drie kinderen en de verantwoordelijkheid voor de boerderij.

Toch is niets haar teveel geweest om er te zijn voor haar kinderen, als een moeder en vader tegelijk. Ze wist een evenwicht te bewaren tussen beide: een voldoende krachtig moederschap om de afwezigheid van een vader op te vangen en een voldoende zacht vaderschap om de onmisbare moederlijke warmte niet verloren te laten gaan. Ze werd een sterke vrouw, teder, maar vastberaden, vol geduld en begrip en toch onwrikbaar.

Al de tijd tot aan zijn priesterwijding en enkele jaren erna heeft Margherita naast haar zoon Jan Bosco gestaan. Toen hij priester werd, waarschuwde ze hem voor de ernst van zijn keuze: "Het is niet het kleed dat je groot maakt, maar de echtheid van je inzet en overgave. Liever een arme boer dan een priester die zijn plicht niet doet."

Tijdens de beginjaren van Don Bosco's patronaat bleef Margherita op de Becchi, als trotse grootmoeder van een groep kleinkinderen. Maar het aantal jongeren rond Don Bosco groeide aan en in 1846 vergezelde zijn moeder hem naar Valdocco. Wilde het huis van Pinardi een echt verblijf voor zijn jongens worden, dan hoorde zij erbij. Margherita Occhiëna werd 'Mama Margherita' voor de jongens van Don Bosco's patronaat. Ze betekende veel voor het oratorio, zoveel dat ze er wel eens de verpersoonlijking van wordt genoemd.

Mama Margherita stierf op 25 november 1856. "God weet hoeveel ik van je heb gehouden," zei ze aan Don Bosco, "van daarboven zal ik het nog beter kunnen." Op 25 november 2006 werd Margherita Occiëna door paus Benedictus XVI eerbiedwaardig verklaard.

15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 8

Alle mensen van goede wil zullen binnentreden. Voor God is alles mogelijk. Maria komt! Zij komt tot iedereen en aan iedereen zal zij het boek van hun geweten tonen. Het boek is niet geopend naar de wereld toe: dit is voorbehouden voor het laatste oordeel, maar naar ieders eigen ogen gericht. God zal deze eerste openheid van het geweten tot stand brengen door de zorgen van Maria, zachte Moeder! Het zal een geheimzinnig aanschouwing zijn, zonder echter de eigenliefde te kwetsen tussen de Moeder en haar kinderen. Het is de biechtstoel van Maria ...

Vertaling: Chris De Bodt


09-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.9 juni 2010
9 juni 2010

1. De Waarschuwing [3/15]

Alles zal u worden getoond

Ik heb het Rijk van Mijn Vader op de aarde zoals in de Hemel aangekondigd. Deze tekenen kondigen u Mijn komst in heerlijkheid aan in de harten van Mijn kinderen: zie en begrijp. Het zijn u, de ongelovigen, de besluitelozen, de onverschilligen, die Mijn liefdesopwellingen ver van u afgooien.

Zij die wachten op Mijn komst in hen om dan hun "ja" uit te spreken zullen enkel de tijd van zuivering lijden, dat is waar. Maar hoe groot zullen de pijnen zijn voor de anderen, zij zullen zo'n spijt hebben dan zij gewacht hebben, want de vreugde die zij zouden hebben kunnen smaken, zal niet door hen gekend zijn. Zij die "neen" zeggen bij Mijn Komst en hun "neen" zullen volhouden voor de Liefde, zijn diegenen die ervoor kiezen om eeuwig te lijden.

Kijk rondom u, merkt u niet dat u in een wereld leeft die nog verderfelijker is dan Sodom en Gommora? Staat dat u aan? Indien ja, dan wil dat zeggen dat u er vrijwillig voor gekozen hebt om "neen" te zeggen tegen de Liefde. Indien u zo verder wenst blijven te leven, zonder iets te veranderen, zult u ontgoocheld zijn, want deze tijd die op drift is, zal vervangen worden door de tijd van Liefde.

2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 29/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

Vierde Onderzoekscommissie

Bisschop Ratko Peric van het bisdom Mostar, waaronder Medjugorje ressorteert, ontbreekt opvallend verdacht op deze lijst. Zijn standpunt is reeds gekend: hij heeft de verschijningen nooit als authentiek willen aanvaarden.

Inmiddels heeft Kardinaal Ruini verklaard nog geen einddatum voorop te kunnen stellen voor het beëindigen van de onderzoekswerkzaamheden.  Het ligt echter wel in zijn intentie om reeds voor eind 2010 een eerste beeld te vormen en hierover verslag uit te brengen.

Pater Ivan Sesar, Provinciaal Overste van de Franciscanen in Herzegovina, heeft reeds zijn volledige medewerking aan het onderzoek beloofd. In de Kroatische krant "Vecernji list" stelde hij verheugd te zijn over dit onderzoek. "Alles wat in Medjugorje gebeurt is openbaar en niets is geheim. Eenieder met goede intenties kan naar Medjugorje komen en zelf zien wat hier gebeurt. Zowel de Franciscaanse gemeenschap als de parochie van Medjugorje staat absoluut open voor elke vorm van samenwerking met de Commissie. Wij zijn bereid om hen te helpen in hun werkzaamheden en elke inlichting te verschaffen die ze maar wensen."

3. Rechtstreekse beelden van het Deepwater Horizon olielek

Men is naar de Maan geweest, men verkent andere planeten met onbemande ruimtetuigen, er is de CERN deeltjesversneller te Genève, men heeft de verschrikkelijkste wapens om de mensheid te vernietigen, de lucht hangt vol met satellieten, maar men is niet in staat om een pijpleiding af te sluiten op 1.500 meter diepte. Dit is het begin van alles. Medjugorje, 2 april 2010: "Wees klaar, Mijn kinderen." Maria liegt nooit. Zij is de Onbevlekte Ontvangenis, de Moeder van God. Hoe erg het ook mag klinken, maar wij zijn de bevoorrechte getuigen van het begin van het einde.

http://www.bp.com/liveassets/bp_internet/globalbp/globalbp_uk_english/incident_response/STAGING/local_assets/html/Skandi_ROV1.html

4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 172]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Jezus tot de kruisdood veroordeeld

Neen Pilatus, zie gij erop toe wat gij doet! Gij noemt Jezus "rechtvaardig" en vergiet Zijn bloed: gij zijt de onrechtvaardige, gewetenloze rechter. Het bloed dat hij van zijn handen zou afwassen, doch niet kon afwassen van zijn ziel, datzelfde bloed riepen de moorddadige Joden vloekend neer over zichzelf en hun kinderen. Zij eisten dat Jezus’ bloed, dat voor ons om barmhartigheid roept, tegen hen om wraak zou schreeuwen.

Terwijl de verschrikkelijke roep van de Joden: "Zijn bloed komt over ons en onze kinderen!" weerklonk, beval Pilatus om alles in gereedheid te brengen voor het uitspreken van het vonnis. Hij liet zich andere kleren, statiekleren, brengen en aantrekken. Een soort kroon waaraan een edelsteen, iets blinkends althans, was vastgemaakt, werd op zijn hoofd gezet. Men legde een andere mantel om zijn schouders en een stafdrager kwam vóór hem te staan. Nu begaf Pilatus zich, stoetsgewijze, van het paleis naar het Forum. Soldaten omringden hem en gerechtdienaars, die iets droegen, liepen voorop. Achteraan liepen schrijvers met rollen en plankjes en helemaal aan het hoofd van de stoet ging een bazuinblazer.

Op het Forum, tegenover de geselplaats, bevond er zich een schoon gemetste verhoging van waarop de vonnissen moesten worden afgekondigd om van kracht te worden. Dit ronde bouwwerk heette Gabatha. Het was voorzien van verschillende trappen. De rechterstoel van Pilatus en daarachter een bank voor de andere leden van het tribunaal, bevonden zich ginder boven. Veel soldaten stonden op het verhoog en ook op de trappen. De meeste Farizeeërs waren reeds van Pilatus’ paleis naar de tempel gegaan. Alleen Annas en Caïphas, met 28 anderen, trokken naar het tribunaal op het Forum, toen zij zagen dat Pilatus zijn ambtsgewaad aandeed. De twee moordenaars had men er al heengebracht, toen het "Ecce Homo" voorbij was. Op de rechterstoel van de landvoogd werd eerst een rode deken gelegd en dan een blauw kussen met gele boorden.

Jezus, nog steeds in zijn spotmantel, de kroon op het hoofd en de handen geboden, werd thans door de beulsknechten en een groepje soldaten, dwars door de schimpende menigte heen, tot vóór het tribunaal gebracht en tussen de twee moordenaars geplaatst. Pilatus, die zijn stoel had ingenomen, sprak nogmaals luid tot de vijanden van Jezus: "Zie daar uw Koning!" Maar zij riepen: "Weg met Hem! Kruisig Hem!" Pilatus vroeg: "Wilt gij dat ik uw koning laat kruisigen?" De opperpriesters schreeuwden: "Wij hebben geen andere vorst dan de keizer!" Toen sprak Pilatus verder geen woord meer voor of met Jezus en ging hij over tot de veroordeling van Onze Heer. De twee moordenaars werden vroeger al tot de kruisdood verwezen. Hun uitstel tot terechtstelling kwam er echter op verzoek van de opperpriesters, die Jezus op deze wijze belachelijk wensten te maken, door Hem samen met gemene misdadigers te laten kruisigen. De kruisen voor de moordenaars lagen naast hen. Helpers van de beulen hadden ze naar hier gebracht. Jezus’ kruis was er nog niet, waarschijnlijk omdat Zijn doodvonnis nog niet was uitgesproken.

5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 172]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

Bedenk, broeders, dat alles mis zal gaan, wanneer de godslastering heerst in uw gezin. Sint Augustinus zegt dat deze zonde groter is dan de meineed. Bij de meineed immers, roepen we God tot getuige voor iets wat niet waar is, maar bij de godlastering beschuldigen we de goede God zelf van iets wat niet waar is. Wat een misdaad! Wie van ons heeft het ooit kunnen begrijpen? Sint Thomas zegt dat er ook godlasteringen bedreven worden tegen de Heilige Geest, en wel op drie manieren:
  • Door de werken van de goede God toe te schrijven aan de duivel. Dat deden de Joden, toen ze zeiden dat Jezus de duivel uitdreef in naam van de vorst der duivelen. Dat deden de tirannen en de wreedaards, die de wonderen van de heiligen aan tovenarij en aan de duivel toeschreven.
  • Volgens Sint Augustinus maakt men zich eveneens schuldig aan godlastering tegen de Heilige Geest, "wanneer men sterft zonder berouw." Gebrek aan berouw getuigt van een godslasterlijke geest, omdat we vergiffenis voor onze zonde kunnen krijgen door Gods liefde, en Gods liefde is de Heilige Geest.
  • Op de derde manier lasteren we de Heilige Geest door gedachten, woorden of handelingen die rechtstreeks tegen Gods goedheid ingaan. Bijvoorbeeld: wanneer we wanhopen aan onze redding en we niet alle middelen te baat nemen om haar te bewerkstelligen, of wanneer we er ons over ergeren dat anderen meer genaden verkrijgen dan wij.
Hoed u voor al deze zonden, broeders, want ze zijn toch zo verschrikkelijk! We maken de goede God immers uit voor een onrechtvaardige, als Hij anderen meer geeft dan ons. Of is het soms geen godslastering, broeders, als we bezweren dat er alleen voor de rijken en voor de deugnieten een Voorzienigheid bestaat? Is het geen godlastering als ge in uw ongeluk mort tegen de goede God: "Doe ik soms meer kwaad dan de anderen? Waarom moet ik het altijd zijn?"

Vertaling: Chris De Bodt

6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 172]

Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen

Nicky: Wat anders weet u dat de Arme Zielen tot hun familie wensen mede te delen?
Maria: Ze kunnen een familielied vragen om iets goed te maken dat de ziel verkeerd of onrechtvaardig heeft verricht hier op aarde. En door deze aanwijzingen te volgen zullen de levenden de ziel op diens weg begeleiden. Zij kunnen hen waarschuwen tegen dit of dat of door dit en dat te vermijden. Zij beschermen hen, leiden hen en dragen liefde en bescherming over op verschillende wijzen.

Nicky: Zijn er dingen die de zielen nooit zullen zeggen tegen hun familie?
Maria: Ze zullen nooit negatieve dingen zeggen en zaken veroordelen. Het zal steeds positief, hulpvol, beschermend en aldus genezend zijn.

Nicky: Worden families ook bezocht door overleden aanverwanten die verloren zijn, die naar de hel zijn gegaan, zonder dat de familie door hen wordt aangevallen of gekweld?
Maria: Ja, er zijn er. Maar dan sommen ze uiteraard niet op wat er voor hen kan gedaan worden, omdat ze zich buiten alle hulp en genaden bevinden. In deze gevallen willen ze hen enkel op de hoogte brengen van hun eigen toestand en van het bestaan van de hel.

Nicky: Hebben de Arme Zielen iets gezegd over de Vrouwenbeweging?
Maria: Neen, niet in deze woorden behalve dat er zich geen vrouwen mogen rond het altaar bevinden. In de gewone wereld is het absoluut goed dat ze op gelijke hoogte met de man willen staan. Ze mogen hun eigen beroep hebben, maar enkel als de leden van de familie hierdoor niet worden veronachtzaamd. Ook hier begaan zowel mannen als vrouw grote zonden vandaag. Als ook maar de kinderen of één der partners worden veronachtzaamd, zal de andere er later veel moeten voor lijden. Dit is een ondubbelzinnige, ernstige zonde tegen te ongelijkheid.

Nicky: Hebben de Arme Zielen ooit vernoemd waartoe de huidige maatschappij vandaag zo dikwijls is geneigd met de grootouders? Hier bedoel ik het plaatsen in rusthuizen, of de zogenaamde "verzorgingstehuizen," waar ze dikwijls als geringste en als een nummer worden behandeld en, erger nog, waar ze dikwijls kalmeringsmiddelen of andere middelen, die leiden tot de dood, krijgen toegediend?
Maria: Niet in het bijzonder, maar hebben zonden van zulke grootsheid nog verdere toelichting nodig? Dit zijn ontzagwekkende zonden! Hoe dikwijls is het de grootvader niet die de gebeden leidt en hoe dikwijls overbruggen de generaties elkaar zo mooi omdat de grootouders er zijn om hun wijsheid te delen die ze hebben verworven door de jaren van ervaring? Hen uit het huis werpen is enkel het werk van satan.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 16]

Problemen thuis

Hier ben ik dan, Zijne Excellentie, aan het einde gekomen van mijn drie jaren als herderin, van wanneer ik zeven tot wanneer ik tien jaar oud was. Tijdens deze drie jaren onderging ons huis, zowel als onze parochie, een totale verandering. Eerwaarde Vader Pena was niet langer parochiepriester en was vervangen door Eerwaarde Vader Boicinha. Toen deze zeer ijverige priester zag dat zo een heidense gewoonte als het eindeloze dansen te gebruikelijk was in de parochie, begon hij er zich onmiddellijk van op zijn preekstoel tegen te verzetten. Ook op straat en in de huizen, liet hij geen gelegenheid voorbijgaan om in te gaan tegen deze slechte gewoonte. Van zodra mijn moeder vernam dat deze goede priester op de wijze optrad, verbood ze mijn zus om nog langer deze amuzementen bij te wonen. En zoals altijd, leidde het voorbeeld van mijn zussen tot de opvolging door anderen en geleidelijk aan stierf de gewoonte dus uit. Hetzelfde gebeurde onder de jonge kinderen, die naar kleine aparte dansgelegenheden gingen, zoals ik reeds aan Zijne Excellentie heb uitgelegd, in mijn schrijven over de nichtje Jacinta.

In verband hiermee, merkte iemand aan mijn moeder op: "Tot nu was het geen zonde om te dansen, maar enkel omdat we een nieuwe parochiepriester hebben, is het een zonde geworden. Hoe kan dat nu?" "Ik weet het niet," antwoordde mijn moeder: "Alles wat ik weet is dat de priester niet wil dan ze dansen en zo gaan mijn dochters niet meer naar zulke gelegenheden. Ik laat hen dan een beetje binnen de familie dansen, omdat de priester zegt dat dit geen kwaad kan." Tijdens deze periode, verlieten mijn twee zussen het huis, na het sacrament van het huwelijk. Mijn vader was in slecht gezelschap terechtgekomen en door zijn zwakheid verloren we een deel van onze eigendom. Toen mijn moeder er zich van bewust werd dat onze middelen en levensonderhoud verminderden, loste ze dit op door mijn twee zussen, Gloria en Carolina, als diensters te laten werken. Thuis bleef er enkel mijn broer over om te passen op onze overblijvende velden, om zorg te dragen voor mijn moeder, het huis en mijzelf en om onze schapen naar de weide te brengen. Mijn arme moeder leek in het midden van tegenspoed terechtgekomen te zijn. Toen we op een avond rond het haardvuur zaten te wachten op mijn vader voor het avondmaal, keek mijn moeder naar de lege plaatsen van mijn zussen en zei met diepe droefheid: "Mijn God, waar is al die vreugde van ons huis heengegaan?" Daarna barste ze in tranen uit en legde haar hoofd te rusten op de kleine tafel naast haar. Mijn broer en ik weenden mee.

Vertaling: Chris De Bodt

8. Jean de Florette [11/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 226]

Alle heilige feestdagen werden afgeschaft, en alle verwijzingen naar de geboorte van Christus werden geschrapt door de vestiging van een nieuw tijdperk dat begon met de revolutionaire republiek in 1792. De Christelijke Zondag werd verdrongen door een nieuwe kalender die de belichaming was van de eredienst van de Rede en verering voor een geïdealiseerde geaardheid die de zaden van het atheïsme en het globalisme verspreidde.

Veel van de Franse heiligdommen, veel van de miraculeuze plaatsen, veel van de plaatsen waar Maria was verschenen, waar ze mirakels met beelden deed, of de zieken genas, waar ze miraculeuze bronnen getoond of de behoeftigen gered had, waar ze de aarde had aangeraakt met de kracht van de hemel, werden ontheiligd, besmeurd, en vernietigd. Op 30 augustus 1792 werd in Fourvière de laatste Katholieke Mis gevierd, en de volgende jaren vielen revolutionairen Chartres binnen en knipten een groot stuk van een oud en beroemd relikwie waarvan men dacht dat het een deel was van Maria’s sluier. Ze namen het mee voor "wetenschappelijk" onderzoek, en tot hun teleurstelling gaf de analyse aan dat de sluier echt kon geweest zijn, en misschien wel tweeduizend jaar oud was. De sluier werd uiteindelijk terug op z’n plaats gelegd, maar de rest van Chartres werd geplunderd, terwijl het heiligdom van O.L.V. van de Gelofte te Cherbourg, waar een keizerin die in een storm gevangen zat en door Maria gered was geweest, op een gelijkaardige manier vernietigd werd.

Een kapel met een miraculeus beeld in Luxemburg werd vernield, en het zeventiende eeuwse beeld dat in Boulogne was beland nadat het door een mysterieus schip aan wal was gebracht, werd bemachtigd door revolutionaire dieven en tot as herleid.

Ook Clairfontaine werd afgebrand.

Misschien waren er gerechtvaardigde doelen in de revolutie, zoals er vaak een gerechtvaardigd begin is aan dingen die kwaadaardig uitdraaien, maar uiteindelijk was de revolutie geboren in de hel. In de Kathedraal Notre Dame werd een actrice op de troon geplaatst als de Godin van de Rede, en op dezelfde dag zorgde een decreet voor de sluiting van alle kerken in Lyon, waar een ezel die met priestertekenen versierd was een Kruisbeeld vertrappelde en uit een kelk dronk. "Er waren nog vreselijkere heiligschennissen in voorbereiding toen er plotseling een einde aan kwam door wat de onverlaten zelf aanvoelden als een bovennatuurlijk teken van het goddelijke misnoegen," schreef James Northcote. "De lucht werd plots donker en er barstte zo’n hevige storm los over de hoofden van de schandelijke menigte, dat ze allen samen wegliepen en verschrikt van de plaats wegvluchtten."

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 119]

Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie

Dom Helder Camara: ’een zeldzame vriendschap’

Broeder Roger en Broeder Max maakten op 31 oktober 1962 kennis met Dom Helder Camara, de Braziliaanse bisschop vermaard door zijn steun aan ‘Sem vez e sem voz’ [zonder geluk en zonder stem]. Sinds tien jaar hulpbisschop van Rio de Janeiro en secretaris generaal van de nationale conferentie van de Braziliaanse bisschoppen (CNBB) werd hij stilaan de meest beluisterde stem van het Braziliaans episcopaat dat liefst honderd drieënzeventig leden naar de eerste zitting van het concilie stuurde, maar ook werd zijn invloed buiten die groep merkbaar. Hij logeerde met Mgr. Manuel Larrain, bisschop van Talca uit Chili en die Broeder Roger al kende, in het grote Domus Mariae (Huis van Maria) op de via Aurelia niet ver van het Vaticaan. Er was daar een grote conferentiezaal waar zeshonderd man binnenkon. De bijeenkomsten van bisschoppen en de toespraken van theologen maakten van die plek, volgens Dom Camara, ‘een plek van niet gewelddadige revolutie en evangelische samenzwering’.

Zeer bezorgd door de grote ongelijkheden ‘die toelaten dat 1/3 overdadig ontwikkelde mensheid met overvloed en luxe de 2/3 in onderontwikkeling en honger blijven duwen’ probeerde hij met enkele andere Zuid-Amerikaanse bisschoppen Broeder Roger warm te krijgen voor die realiteit en brachten hem ertoe initiatieven te ondernemen, waarover later meer.

Dom Helder Camara was verleid door de stichters van Taizé: ‘allebei heel sympathiek, de zeer jonge Roger is de meester en Max de volgeling’. Hij is vervoerd door wat ze over hun Gemeenschap vertellen: "Nu zijn er tweeënvijftig protestantse monniken. Acht zijn dominee. Ze geloven in de werkelijke aanwezigheid van Jezus Christus en dragen de Heilige Mis op [het Avondmaal]. Ze biechten en de dominees geven de individuele absolutie (zoals wij). Ze bidden de Getijden [in feite gaat het om het Office de Taizé]."

De Braziliaanse prelaat en de ‘protestantse monnik’ [zo noemde Dom Helder Camara hem toen] bleven nauw in contact tijdens en na het concilie. Zo ontstond een door Broeder Roger genoemde ‘zeldzame vriendschap’, ondanks de verschillen in karakter: daar waar de stichter van Taizé schuchter en zachtaardig was toonde Dom Helder een ‘verassend talent voor communicatie in woord en daad’. Dom Helder gaf hem zijn bisschoppelijk borstkruis dat Broeder Roger op zijn habijt droeg aan een wit lint. Op een dag dat hij ze in Domus Mariae had uitgenodigd merkte de Braziliaanse bisschop op: "De twee protestantse monniken Roger en Max aten bij ons. Weinige mensen stralen een dergelijke heiligheid uit [...]. Ze werden op applaus onthaald in de eetzaal [zoals abbé Pierre]." Deze laatste opmerking is betekenisvol. Voor de Gemeenschap was het concilie een grote klankkast. Honderden bisschoppen ontdekten het bestaan van Taizé en kwamen in contact met de stichters. De pers in vele landen toonde interesse voor hen en ontelbare bijdragen verschenen. Deze plotse mediatisatie, die niets gemeen had met wat Taizé voor het concilie gewoon was, gaf Broeder Roger een dubbel gevoel: enerzijds een zekere voldoening om erkend en gewaardeerd te zijn en, tegelijk, ten prooi in de wereld worden gesmeten met het risico verkeerd begrepen te worden.

Daarbij ontbrak de commentaar niet. Mgr. Jauffrès, bisschop van Tarentaise, werd voor de lunch uitgenodigd via del Plebiscito met twee andere bisschoppen uit de Savoie en noteerde in zijn dagboek: "Ze zijn ons zeer nabij: [...] de drie eeuwige geloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid. [...] Ze zouden openlijk katholiek zijn, maar ze weigeren die beslissing te nemen om zich niet van hun protestantse broeders af te scheiden en hen mee te sleuren in hun zog om de door Christus gewilde eenheid bereiken." Dezelfde bisschop vermelde een vertrouwelijke mededeling van de prior van Taizé. Broeder Roger, zei hij, "ik lijd er niet onder zeker te zijn vat de validiteit van hun handelingen als dominee bij het vieren van het Avondmaal, bij gebrek aan apostolische overdracht. God zorgt ervoor," aldus de prior. Dit is de eerste keer dat er schriftelijk gewag wordt gemaakt van de geestelijke evolutie die Broeder Roger ertoe bracht het Avondmaal niet meer te vieren als dominee om daarna uitsluitend te communiceren in de katholieke Eucharistie vanaf 1972.

Schutz en Thurian zijn thoroughly catholic [helemaal katholiek] zei Douglas Horton, een protestants waarnemer en Amerikaans congregatiekenner. De uitdrukking is ver overdreven, maar ze geeft wel de indruk weer die de uitspraken en de houding van Broeder Roger en Max Thurian weergaven.

Vertaling: Broeder Joseph

11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 61]

Woordenboek: Letter D

De Egyptenaar

Na de dood van koning Herodes Agrippa I [44 n.Chr.] wist de zelotische beweging een steeds sterker stempel op de samenleving te zetten. Tijdens het stadhouderschap van Felix [52-59 n.Chr.] gingen de Zeloten over op een nieuwe tactiek. Gewapend met dolken [in het Latijn: sica] vermoordden ze hun tegenstanders. Ze werden daarom door de Romeinen met de naam sicariërs aangeduid. Naast deze sluipmoordenaars waren er ook valse profeten. "Het ging om leugenaars en bedriegers die deden alsof zij door God waren geïnspireerd, maar in werkelijkheid uit waren op revolutionaire veranderingen. Zij wisten de mensen te beheksen en voerden hen naar de woestijn onder het voorwendsel dat God hun daar tekens van een op handen zijnde vrijheid zou geven." [Josephus, De Joodse Oorlog 2:259].

De Egyptenaar verscheen op het toneel rond 58 na J.C. onder het bewind van procurator Felix [52-60 na J.C.]. Hij verzamelde in de woestijn talrijke aanhangers, zowat dertigduizend manschappen, volgens Flavius Josephus in De Oorlog der Joden. Vanuit de woestijn bracht de Egyptenaar zijn troepen op de Olijfberg voor Jeruzalem. Daar zweerde hij voor zijn lichtgelovige volgelingen dat hij het wonder van Joshua voor Jericho zou overdoen. Vanuit de woestijn trok hij met 30.000 man vanuit de naar de Olijfberg trok om van daaruit Jeruzalem in te nemen en de Romeinen te verdrijven.

Vertaling: Broeder Joseph

12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 75]

Het wonder van Alcalà de Henares, Spanje [1597]

In het begin van 1597 kwam er eens een onbekende man in de Jezuïetenkerk van Alcalá de Henares. Deze man biechtte op dat hij hoorde tot een Morengroep die schuldig was van een aantal diefstallen in de katholieke kerk. Om zijn geweten te zussen vertelde de man aan de Jezuïetenpriester, Juan Juarez, hoe hij en zijn partners verschillend Heilig Vaatwerk hadden gestolen en verkocht hadden. De man vertelde ook de verschrikkelijke heiligschennis die hij en de andere hadden begaan met de Hosties die ze tijdens hun diefstallen hadden gevonden. Hij biechtte op dat hij een aantal Hosties nu bij zich had die gestolen waren uit drie verschillende kerken. Pater Juarez kreeg toen van de man 24 Hosties, allemaal glanzend wit en verpakt in dik papier.

Pater Juarez vertelde toen de details hiervan weer aan Pater Gabriel Vazquez, die de Hosties in eerste instantie bij de volgende mis wilde gebruiken. Omdat in sommige plaatsen, zoals Murcia en Segocia, sommige priesters vergiftigd waren, besloten ze om het zekere voor het onzekere te nemen en de Hosties in een zilveren doos te bewaren. Ze hadden namelijk geen manier om zeker te zijn dat het verhaal van de onbekende man waar was. De priester wisten zelfs niet eens of de Hosties geconsacreerd waren. Daarom werden ze niet in de tabernakel bewaard, maar in de voorraadkast van de kerk. Op de zilveren doos plakten ze een briefje waarop geschreven stond: "Lees deze brief en volg de opdrachten op". De opdrachten op dit briefjes waren dat als de Hosties smerig zouden worden deze met water of vuur vernietigd moesten worden, dit was het gebruik van de kerk om zich te ontdoen van Hosties die geconsacreerd waren, maar niet meer geschikt waren voor consumptie, om wat voor reden dan ook.

Elf jaar later, in 1608, onderzocht het hoofd van de provincie Toledo, Dr Luis de la Palmo, samen met Pater Juarez, de Hosties en zagen dat de Hosties nog steeds glanzend wit waren en helemaal fris. Toen besloot het hoofd van de provincie dat de Hosties naar de ondergrondse kluis geplaatst moesten worden om te kijken of de vochtigheid van de kelder de Hosties kon aantasten. De doos met de Hosties werd voorzien van een label en naar een stapel dozen met ongeconsacreerde Hosties geplaatst, die ook gelabeld waren. De ongeconsacreerde Hosties waren binnen een paar maanden helemaal aangetast door de vochtigheid, maar deze Hosties waren nog steeds puur en wit. Omdat ze niet aangetast waren wisten ze met absolute zekerheid dat er een hoger macht hier aan het werk was, wat de Hosties beschermde. Een paar maanden later stelde Pater Bartolome Perez voor om de Hosties in het tabernakel te bewaren, waar ze thuis hoorden.

13. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Florentina, de jongere zus van Praxedes die nog thuis woonde, was hier niet mee opgezet. Op een dag zei Florentina: "Het zou beter zijn als jij met je kinderen zou vertrekken en mij en moeder met rust laat." Hierop antwoordde Praxedes rustig: "Als ik de erfenis krijg die me volgens vaders wens op zijn sterfbed toekomt, zal ik met plezier vertrekken. Anders heb ik niets om van te leven." Florentina maakte er geen geheim van dat ze het haatte dat Praxedes bij hen woonde, en maakte vaak ruzie met haar. Op zeker moment deed ze een kast op slot waarin haar lievelingseten lag. Praxedes zorgde ervoor dat haar zonen alles aten wat ze hen kon geven, maar zij at vaak restjes, en vaak een maaltijd van brood en melk.

Met de terugkeer van Praxedes in het ouderlijke huis werd de meid ontslagen, en Praxedes nam het onderhoud van het huis op zich, en werd in alle opzichten een meid. Vermits ze geen inkomen had was ze verplicht om de afgedankte schoenen van haar moeder en zus te dragen, en de kledij voor haar zonen maakte ze van de kledij die hun vader had achtergelaten. Eén van de zonen van Praxedes zei later: "Mijn moeder deed al het zware huishoudelijke werk en werkte zelfs in de tuin. Mijn moeder bediende iedereen aan tafel en at wanneer iedereen gedaan had met eten. Ze ging als laatste slapen, en nooit voor middernacht. Met andere woorden, ze was de meid van het huis."

Toen haar schoonmoeder overleed erfde Praxedes haar huis, dat ze verhuurde zodat ze zelf een klein inkomen had. Rond deze tijd begon Praxedes te helpen tijdens drie dagelijkse Missen; twee in Mieres en één in Fabrica. De afstand tussen de twee kerken legde ze te voet af. In de jaren 1930 zei ze: "na het ontvangen van de H. Communie, voel ik een enorme hitte in mijn borst." Het leek erop dat Praxedes uitzonderlijke genaden ontving.

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 65]

Aan Mevrouw Marie Casteron-Secail te Mauleon-Barousse [Lage Pyreneeen]

Lourdes, 14 maart 1864
J.M.J.

Mevrouw,

Ik heb uw brief ontvangen met het bankbiljet voor de stipendia van de negen missen die opgedragen zullen worden zoals u dat wenst. Mijn geliefde Moeder laat mij u zeggen dat wij onze gebeden negen dagen lang met de uwe zullen verenigen om te bewerkstelligen dat de persoon die uw belangstelling geniet, zich door de bemiddeling van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes zal bekeren. Ook mijn persoonlijke gebeden zal ik hierop richten en zelfs na de noveen zal ik de goede Moeder in de Hemel blijven lastigvallen totdat zij ons heeft verhoord.

Intussen vraag ik u, Mevrouw, om te bidden voor mij en voor de communiteit, die zich daartoe bij u aanbeveelt, in de hoop dat deze vereniging van gebeden voor ons allen gunstig mag uitpakken en het Hart zal raken van Jezus en dat van Zijn allerheiligste Moeder. Wees verzekerd, Mevrouw, van mijn diepste respect en geheel mijn toewijding.

Bernadette Soubirous

15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]

Missie

In 1870 vond in Rome het Eerste Vaticaans Concilie plaats. Bisschoppen uit Afrika, Azië en Amerika vroegen priesters en helpers voor hun missiegebieden. Opnieuw kwam een droom van Don Bosco uit: in 1875 werden de eerste salesianen naar Argentinië gestuurd. Nadien volgden nog missies in Uruguay, Brazilië, Chili en Ecuador.

Als paus Leo XIII Don Bosco vroeg om in Rome de H. Hartkerk te bouwen, kon hij niet weigeren, ook al vroegen de immense bouwopdracht en het verzamelen van de nodige fondsen immense inspanningen. Don Bosco ondernam bedelreizen naar o.a. Frankrijk en Spanje en verspreidde daarmee het werk van de salesianen buiten Italië. Maar het ging ten koste van zijn gezondheid. Vanaf 1887 ging de gezondheidstoestand van Don Bosco bergaf. Hij stierf op 31 januari 1888. In 1929 werd hij zalig en in 1934 heilig verklaard.

Ondertussen deinde het werk van Don Bosco verder uit, wereldwijd, tot een grote beweging. Tot op vandaag zijn er salesianen en salesiaanse werken in 127 landen, verspreid over 5 werelddelen. De eerste Vlaamse stichting vond plaats in Hechtel, waar in 1896 een vormingshuis voor salesianen geopend werd.

16. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 7

Vele eersten zullen de laatsten zijn. De kinderen die zich niet met het kwade inhouden zullen de eersten zijn die hun Onbevlekte Moeder zullen horen en zien. Zij openen de weg voor Maria en kort daarop komen de heiligen en de goede vrouwen, de arme mensen en de rijken. Er zijn hooggeplaatsten die zich hovaardig voelen, maar onder hen zijn er ook die nederig zijn. Er zullen arme hoogmoedigen zijn die slechts met de laatste groep zullen aankomen.

Vertaling: Chris De Bodt


08-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.8 juni 2010
8 juni 2010

1. De Waarschuwing [2/15]

Alles zal u worden getoond

Mijn geliefde kinderen, Jezus is voor u iemand van welwillendheid. Ik ben liefde, tederheid! Ik wil dat u verliefd bent op uw Redder. Er komt een tijd dat Ik Mij aan u zal tonen. Geloof Mij, Mijn woorden zijn waarheid, krachtig en vol licht. Zij borrelen uit uw binnenste. Weet dat alles dat in u is uitschreeuwt naar Mij. Als u hartstochtelijk verlangt naar Mijn Komst, weet Ik, Jezus, dat die tijd van wachten heel belangrijk voor u is en leg Ik in u genaden die u voorbereiden om Mij te zien, want zonder deze genaden zou u niet kunnen standhouden voor zoveel liefde. Zolang al zie Ik uit naar dat liefdesmoment bij ieder van u.

Zie, zo weiningen onder u zijn klaar voor deze gebeurtenis, want weinigen geloven erin en weinigen bereiden er zich op voor. Zij hebben het veel te druk met hun eigen bezigheden en zij vergeten hun geestelijk leven. Voor sommigen van Mijn kinderen is dat leven van onverschilligheid voorbij. Ja, want kinderen, net als u "ja" hebt gezegd tegen de Liefde, zult u genaden van Liefde ontvangen met heel uw wezen en met zo'n intensiteit, dat heel uw wezen zal worden omgevormd. Die dag zullen Mijn kinderen Mijn licht kunnen waarnemen dat in hen verschijnt.

Sommigen onder u kunnen getuigen dat zij God horen door inwendige woorden of door de inspiratie van de Heilige Geest en anderen kennen dan weer zo'n intense vreugde dat zij hun tranen niet meer kunnen bedwingen, terwijl er ook nog zijn die inwendige en uitwendige visioenen krijgen. Er zijn mensen die aanvaarden om te lijden voor de zielen en die zo'n sterke genaden van kracht en liefde ontvangen, dat hun pijnen hen niet kunnen verhinderen om vreugdevol te zijn. Weer anderen ruiken Hemelse geuren of zijn getuigen van Gods handelen: gezegende beelden en voorwerpen scheiden vocht af en soms verspreiden die de geur van rozen en wierook. Er zijn er ook die stemmen horen van dierbare overledenen die, ofwel bij Mij in de Hemel zijn, of zich nog steeds in het Vagevuur bevinden. Sommigen voelen de Hemel in hen, zijn getuigen van Hemelse tekenen of zien Mijn aanwezigheid, alsook die van Mijn Moeder bij hen. Ziet u, Mijn kinderen: dit alles is Mijn Goddelijke Wil, Mijn tekenen uit de Hemel.

2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 28/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

Vierde Onderzoekscommissie

Met de vorming van deze vierde Commissie, officieel door het Vaticaan bekendgemaakt op 17 maart 2010, ontneemt de "Congregatie voor de Geloofsleer" voor de eerste maal in de geschiedenis van de Katholieke Kerk, elke handelswijze en controle van de plaatselijke Bisschop en de Bisschoppelijke Conferentie van Bosnië en Herzegovina. Een mooie blaam om zo de geschiedenis in te gaan. In hun plaats geeft de Congregatie nu een internationale Onderzoekscommissie samengesteld, met aan het hoofd de Italiaanse Kardinaal Camillo Ruini. Verder bestaat ze uit theologische en wetenschappelijke deskundigen.

Met Kardinaal Camillo Ruini heeft de Paus een van zijn meest trouwe medewerkers aan het hoofd geplaatst van deze vierde onderzoekscommissie rond Medjugorje. Kardinaal Camillo Ruini, die bekend staat als een werker en een discreet persoon, antwoordde op de vraag hoe hij te werk zou gaan: "Neen, hierover kan ik niet praten."

De laatste zeventien jaar was hij vicaris van het Bisdom Rome en Voorzitter van de Italiaanse Bisschoppelijke Conferentie. Tijdens deze periode werkte hij vooral aan de aanwezigheid van katholieken in het openbare leven. Johannes Paulus II zei over Ruini dat hij intelligent was, een hart had en eveneens de moed had om aanhanger te zijn van de magistratuur van de Kerk. Benedictus XVI heeft de nadruk gelegd op zijn optimisme en zijn medewerking met de Pausen tijdens moeilijke momenten.

Nu moet de filosoof en theoloog, ooit professor in de dogmatiek, Benedictus XVI inlichten over een van de fenomenen dat steeds meer Katholieken van over de hele wereld aantrekt: namelijk de verschijning van de Maagd Maria te Medjugorje, Bosnië-Herzegovina.

3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 171]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Jezus tot de kruisdood veroordeeld

Pilatus, die niet de waarheid zocht, maar een uitweg, was meer dan ooit besluiteloos. Zijn geweten sprak: Jezus is onschuldig. Zijn vrouw zei: Jezus is heilig. Zijn bijgeloof: Hij is een vijand van uw goden. Zijn lafheid: Hij is zelf een god en zal zich wreken en de menigte: Hij is een godlasteraar. Hij moet sterven!

Toen wendde hij zich bevreesd, maar plechtig tot Onze Heer en de Heer onthulde hem zijn meest verborgen euveldaden, voorspelde hem zijn droevig lot en ellendige einde, alsmede de dag waarop Hijzelf, Jezus, ten troon gezeten op de wolken des hemels, een rechtvaardig vonnis over hem zou komen vellen. Dit alles wierp in de onjuiste weegschaal van de rechter een nieuw gewicht tegen de vrijlating van Onze Heiland.

Het ergerde de man dat hij in heel de naaktheid van zijn innerlijke schande vóór Jezus stond en Hem niet doorgronden kon. Dat Diegene die hij had laten geselen en kon laten kruisigen, hem zijn ellendig einde voorspelde, ja, dat dezelfde Jezus, die nooit van enige leugen werd beschuldigd, wiens mond geen enkel woord tot eigen rechtvaardiging gesproken had, hem in dit moment van uiterste nood, vóór de stoel van Zijn rechtvaardigheid daagde. Pilatus voelde zich in zijn hovaardigheid gekrenkt tot de toorn toe, maar deze onstandvastige, waarin nooit één enkel gevoel overheerste, was meteen en tengevolge van Jezus’ bedreiging vol van angst en zo deed hij dan een laatste poging om de Heer vrij te laten.

Toen echter de Joden verklaarden dat zij hem bij de keizer zouden aanklagen, verviel hij in een andere, nieuwe lafheid. De vrees voor de aardse keizer woog zwaarder dan zijn vrees voor de koning, wiens Rijk niet van deze wereld was. De laffe, weifelmoedige booswicht dacht bij zichzelf: "Sterft Jezus, zo sterft met hem wat hij van mij weet en over mij geprofeteerd heeft." Tegen het woord in, dat hij zijn vrouw gegeven had, tegen recht en gerechtigheid, alsmede tegen zijn persoonlijke overtuiging in, handelde Pilatus naar de wil de Joden, die bij wijze van dreigement de keizer in het geding hadden gemengd. Uit vrees voor de keizer gaf hij aan de Joden het bloed van Jezus prijs. Om zijn geweten te sussen had hij niets anders dan water, dat hij over zijn handen liet gieten, terwijl hij riep: "Ik ben onschuldig aan het bloed van deze rechtvaardige, ziet lieden wat gij doet!"

4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 171]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

De Heilige man Job was zo bang dat zijn kinderen God gelasterd hadden, dat hij offers bracht aan de Heer voor het geval dat zij zich aan deze zonde schuldig gemaakt zouden hebben. Sint Augustinus zegt dat diegenen die Jezus Christus in de hemel lasteren, wreder zijn dan zij die Hem op aarde aan het kruis sloegen. De slechte moordenaar lasterde Jezus nog, terwijl hij zelf aan het kruis hing: "Zijt Gij de Christus niet? Red uzelf dan en ons!" De profeet Nathan sprak tot koning David: "Omdat gij er de oorzaak van zijt geweest dat men de naam van de goede God gelasterd heeft, zal uw kind sterven en heel uw leven zal de straf niet wijken van uw huis." De goede God zelf zegt ons: "Ik wil dat diegene, die de naam des Heren lastert, ter dood zal worden gebracht." We lezen in de Heilige Schrift hoe men eens een man voor Mozes leidde, die een godlastering uitgesproken had. Mozes vroeg de Heer om raad en hij kreeg bevel de godlasteraar naar het veld te laten brengen en te doden, dit wil zeggen, hem met de vuisten dood te slaan.

We mogen werkelijk zeggen dat de godlastering de taal is van de hel. De Heilige Lodewijk, koning van Frankrijk, had zo’n afschuw van deze misdaad, dat hij beval om alle godlasteraars met een gloeiend ijzer op hun voorhoofd te brandmerken. Toen er eens een burger uit Parijs bij hem gebracht werd, die God had gelasterd, ontving de koning van velen een verzoek om gratie. Maar Lodewijk zei dat hij zelfs wou sterven om deze vervloekte zonde uit te roeien en hij liet de burger straffen. Onder keizer Justinus werd elke godlasteraar de tong uitgerukt. Tijdens de regering van koning Robert was Frankrijk voortdurend het slachtoffer van grote rampen en de goede God openbaarde een heilige dat de straffen niet zouden ophouden, zolang de mensen God bleven lasteren. Toen vaardigde men een wet uit tegen de godlasteraars: de eerste keer zou hen de tong doorboord worden, de tweede keer zouden ze moeten sterven.

Vertaling: Chris De Bodt

5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 171]

Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen

Nicky: Wat hebben de Arme Zielen gezegd over de echtscheiding?
Maria: Ze hebben gezegd dat dit een van de grootste zonden van allen is tegen God zelf. Het kwetst iedereen verschrikkelijk en, uiteraard, de onschuldigen het meest. Het is niets minder dan een geestelijke, emotionele en mentale moord die wordt begaan op Gods grootste geschenk aan ons, de mogelijkheid om deel uit te maken van de schepping van het leven en de kinderen te mogen opvoeden. Geen enkel kind uit een echtscheiding kan in de volheid groeien dat God er heeft voor gepland. Tijdens deze eeuw, miljoenen keer meer dan ooit ervoor, verscheurt satan de families en de schoot der vrouwen. Hij vergiftigt en snijdt de heilige banden die de families in Zijn plan houden, aan stukken en hij vergiftigd en snijdt de kinderen aan stukken die God hen heeft gegeven. Het is voor het herstel voor deze twee zonden dat de Arme Zielen zeggen dat God spoedig zal komen en de aarde zal verbrijzelen. En in landen als de Verenigde Staten, waar meer dan 50 procent van de huwelijk nu stuk lopen, zal God er heel spoedig voor zorgen dat dit ophoudt. Hij zal het opnemen voor de nederige, de onschuldige, de gebedsvolle en de liefhebbende mens en zal de anderen straffen voor de nooit ophoudende beledigingen tegen de liefde. De industrie, de organisaties, de beëdigden, de culten, de dokters en psychologen die liegen, verwarren en samenzweren, er voordeel uit halen, en hierdoor de waarheid vertekenen om deze aller verschrikkelijkste der oorlogen in stand te houden zullen spoedig Gods woede ervaren zoals het nog nooit tevoren is geschied. God, wees genadig voor hen die weten wat ze doen! En we hebben de plicht om de onwetenden in te lichten over wat ze doen.

Nicky: Hebben de Arme Zielen u ooit iets verteld over de Kerkelijke ontbinding van huwelijken?
Maria: Ja en ze hebben gezegd dat de Kerk die vandaag maar al te dikwijls verleend. Dergelijke zaken zouden diepgaander moeten worden onderzocht. Ik ben bevreesd dat het tot op een zekere graad inderdaad waar is dat zij die goede banden hebben of bekend staan voor hun schenkingen, gemakkelijker toegang hebben tot deze nietigverklaringen en zoiets past niet in Gods plan. Uiteraard zijn er gevallen waar onderdrukking, emotionele beperkingen en andere gevallen in plaats en tijd het huwelijk ongerechtvaardigd maken om ermee te beginnen, maar dit zijn ernstige zaken die zeer liefdevol en diepgaand moeten worden onderzocht.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 15]

Verschijningen van de Engel in 1916

Van zodra we daar waren, knielden we neer, met onze voorhoofden tot aan de grond, en begonnen het gebed van de Engel te herhalen: "Mijn God, Ik geloof en stel mijn hoop in U, Ik aanbid U en ik hou van U! Ik vraag vergiffenis voor zij die niet in U geloven en hun hoop stellen, U niet aanbidden en niet van U houden." Ik weet niet hoe dikwijls we dit gebed hadden herhaald, toen er plots een buitengewoon licht op ons scheen. We sprongen op om te zien wat er gebeurde en aanschouwden de Engel. In zijn linkerhand droeg hij een Kelk, met de zwevende Hostie erboven, uit dewelke enkele druppels Bloed in de Kelk dropen. De Engel liet de Kelk zwevend in de lucht hangen en knielde naast ons neer en deed ons drie maal herhalen: "Meest Heilige Drievuldigheid, Vader, Zoon en Heilige Geest, Ik aanbid u diep en ik offer U het meest dierbare Lichaam, Bloed, Ziel en de Goddelijkheid van Jezus Christus aan, aanwezig in alle tabernakels ter wereld, tot herstel van de gewelddaden, de onteringen en de onverschilligheid waarmee Hijzelf werd beledigd. En door de onmetelijke verdiensten van Zijn meest Heilige Hart en het Onbevlekte Hart van Maria, smeek ik U om de bekering van de arme zondaars." Daarna, bij het oprichten, nam hij de Kelk en de Hostie in zijn handen. Hij overhandigde mij de Heilige Hostie en verdeelde het Bloed van de Kelk tussen Jacinta en Francisco, met de volgende woorden: "Neem en drink het Lichaam en Bloed van Jezus Christus, afschuwelijk beledigd door ondankbare mensen! Herstel hun misdaden en troost uw God." Opnieuw wierp hij zich op de grond en herhaalde nogmaals drie maal met ons, hetzelfde gebed: "Meest Heilige Drievuldigheid, Vader, Zoon en Heilige Geest, Ik aanbid u diep en ik offer U het meest dierbare Lichaam, Bloed, Ziel en de Goddelijkheid van Jezus Christus aan, aanwezig in alle tabernakels ter wereld, tot herstel van de gewelddaden, de onteringen en de onverschilligheid waarmee Hijzelf werd beledigd. En door de onmetelijke verdiensten van Zijn meest Heilige Hart en het Onbevlekte Hart van Maria, smeek ik U om de bekering van de arme zondaars." Hierop verdween hij. We bleven nog een lange tijd in deze houding en herhaalden deze woorden opnieuw en opnieuw. Toen we ten laatste opstonden, bemerkten we dat het reeds donker was en dus ook tijd om terug te keren naar huis.

Vertaling: Chris De Bodt

7. Jean de Florette [10/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 224]

Dit was een gigantisch moment in zowel de Franse geschiedenis als in de wereldgeschiedenis. Het was het hoogtepunt van het rationalisme en van de Verlichting. En het sloeg toe met de kracht van een orkaan. In 1789 arriveerden in Versailles twaalfhonderd afgevaardigden uit elke uithoek van Frankrijk, om een financiële crisis op te lossen. Ze besloten dat het land een radicale verandering nodig had, wat betekende dat er moest afgerekend worden met alle geboortevoorrechten en de macht aan de middenklasse moest gegeven worden. De afgevaardigden waren ook voor volledige economische vrijheid. En hoewel veel van de doelstellingen bewonderenswaardig waren en veel steun kregen, werd de opstand bloedig. Zoals Satan veel zaken die nobel starten doet omslaan, zo focusten de liberalen al gauw hun woede op de Kerk en begonnen ze een verschrikkelijke vervolging, onder het mom van rationalistische vooruitgang. In tegenstelling tot de Amerikaanse Revolutie, was de Franse Revolutie niet tegen een buitenlandse tegenstander; ze was tegen God. Het was het extreme tegenovergestelde van nederigheid, het toonbeeld van arrogantie.

Het rationalisme had zo’n extremen bereikt dat het Katholicisme vogelvrij verklaard werd en dertigduizend tot veertigduizend priesters uit hun geboortesteden verdreven werden. Ze verborgen zich of werden afgeslacht omdat ze niet akkoord waren dat de staat tot absolute autoriteit werd uitgeroepen, in plaats van Rome.

Het was de Heerschappij van de Verschrikking. De eerste afslachting van geestelijken gebeurde in Parijs, waar 220 priesters en een aantal bisschoppen het leven lieten. Elders volgden vele anderen. In Orange werden nonnen die opgesloten zaten voor "fanatisme en bijgeloof" naar de guillotine gebracht, en in de loop van een paar jaren werd bijna elke kerk in Frankrijk dichtgenageld, vernietigd of omgevormd tot een "tempel van de rede."

Bokenkotter schreef: "De Revolutie begon het karakter te krijgen van een religie op zichzelf. Sommige van de patriottische ceremonieën bevatten heilige eedafleggingen en heilige bomen, en sommige dorpen vervingen de religieuze straatnamen met patriottische namen. In Compiègne verving men de namen van de heiligen met die van helden van de revolutie, net zoals op vele andere plaatsen.. Zuigelingen kregen ‘onchristelijke’ namen. Kerkklokken en kelken werden in beslag genomen en gesmolten."

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 118]

Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie

Een concilie met gesprekken op fluistertoon

In de onmetelijke beuk van de Sint-Pietersbasiliek, waar de voltallige congregaties van het concilie verliepen, waren de waarnemers niet naar een donker hoekje verwezen maar zaten op een bevoorrechte plaats volgens de wens van Johannes XXIII: rechts van het voorzittersverhoog en voor de rijen waar de kardinalen zaten. Bijgestaan door vertalers die de Latijnse tussenkomsten omzetten en de nodige uitleg verschaften woonden ze alle zittingen en openbare congregaties bij, zonder echter het woord te nemen in de aula of aan stemmingen deel te nemen.

De openingsplechtigheid van het tweede Vaticaans concilie vond plaats op 11 oktober 1962, rechtstreeks uitgezonden door de Italiaanse staatstelevisie en overgenomen door vele Europese zenders en ook in de Verenigde Staten. Ongeveer tweeduizend vijfhonderd bisschoppen uit de hele wereld waren aanwezig voor een liturgische plechtigheid die als ‘groots’ werd genoemd, ondanks de kritiek van gebrek aan ‘participatie’ en de praal die de paus omringde. Een andere plechtigheid op 4 november [een grote pauselijke dienst naar ambrosiaanse ritus om de vierde verjaardag van de kroning van Johannes XXIII te vieren] ergerde ook de prelaten die verlangden naar een meer sobere en participerende liturgie. ‘Overschot van praal en gemis aan gemeenschappelijke liturgie’ stelde een bisschop vast. Broeder Roger betreurde het ritualisme, maar wou er geen openbaar twistpunt van maken: "Laten we dat gerust. Onze ergernis zal de eenheid niet bevorderen."

Broeder Roger en Max Thurian vonden enkele katholieken theologen terug die ze goed kenden en in Rome waren als geaccrediteerde ‘experts’ bij het concilie of privé theologen van een bisschop: de paters de Lubac, Congar, Maurice Villain onder andere. Onder de niet katholieke ‘waarnemers’ waren er voor hen bekende personaliteiten: Oscar Cullmann of nog Douglas V. Steere, een Amerikaans quaker die meermaals naar Taizé kwam tussen 1948 en 1950.

Op 13 oktober ontving Johannes XXIII al de waarnemers. Broeder Roger en Max Thurian drukten aan pater Chenu hun ‘vurige ontroering over die audiëntie’ uit, vooral door het slotwoord van Johannes XXIII: "We hebben niet geredetwist, maar met elkaar gesproken. We hebben niet gediscussieerd, maar we hebben elkaar bemind." Deze woorden waren de weerklank van de openingsrede: uitnodiging tot een aggiornamento (‘een bijwerken’) van de Kerk, veroordeling van de ‘ongeluksprofeten’ aansporing tot doorgeven ‘zonder verzwakking of aantasting’ van de geloofsinhoud onder een nieuwe ‘formulering’. De reacties waren trouwens uiteenlopend en tot op vandaag zijn de historici het niet eens over de paradigmatische waarde ervan.

Vanaf het begin was een theoloog als pater Congar, die een grote invloed had op het concilie, ongerust: "Het risico is groot een soort prefab concilie in Rome of onder Romeins bewind te hebben. Vele bisschoppen zijn niet bij machte om een globale visie te hebben op de kwesties, vooral de ideologische en theologische aspecten ervan." Roger Schutz en Max Thurian waren vooral gevoelig aan de veelvoudige debatten en discussies die zich naast het concilie en na de plechtige zittingen afspeelden: "Dit concilie komt voor als een vrije en moedige confrontatie waarin, in tegenstelling met wat doorgaans gemakkelijk beweerd wordt, de bisschoppen het wederzijdse contact opzoeken, om tegenstrijdige blokken te vermijden en om de eenheid te zien openbaren die vrede brengt. Dat is misschien een onverwachte maar niet minder belangrijke werkelijkheid van het concilie."

Ze droegen zelf in grote mate bij tot deze ‘vrije en moedige confrontatie’. Tijdens de vier jaar lange duur van het concilie zag hun appartement van de via del Plebiscito tal van kardinalen en honderden bisschoppen uit alle landen defileren, steeds in kleine groepjes, en ook theologen en journalisten, meestal uitgenodigd voor de lunch of het avondmaal. Broeder Roger zegende de tafel. De discussies gingen door onder het eten en een gebed in de gebedsruimte besloot de bijeenkomst.

Pater Congar was kind van het huis en schreef in zijn dagboek op 8 november 1962: "Om 20 uur was er het avondmaal met de vier Broeders van Taizé. Ze hebben een eigen sfeer ontwikkeld in het appartement dat ze bewonen. Er wordt veel gepraat. Ik vooral misschien. Ze ontvangen veel. Bijna nooit zijn er maaltijden zonder genodigden, soms vijf tot zes bisschoppen. Zo loopt er momenteel een concilie met gesprekken op fluistertoon en veel vriendschap dat de sfeer van het eigenlijke concilie ten goede komt."

De Broeders van Taizé vonden van hun kant dat ze de paus moesten steunen die de moed had gehad de Kerk op nieuwe wegen te leiden. Pater Congar noteerde ook: "Het standpunt van de Broeders van Taizé is: We moeten MET de paus en kardinaal Bea het risico op ons nemen dat ze moedig hebben aanvaard door waarnemers op het concilie toe te laten." Maar deze houding werd verkeerd begrepen door sommige meer kritische theologen. Op zijn beurt haalde Max Küng aan: "[Schutz en Thurian] vragen me tijdens een maal wat ze zouden moeten ondernemen op dit historisch moment en ik antwoord: ‘Gewoon protestant blijven’. Het is een antwoord dat ze niet helemaal op prijs stelden." Hans Küng vreesde in feite dat ‘de stichters van Taizé, vertroeteld door Rome, zich te goed in Rome zouden aanpassen.

Vertaling: Broeder Joseph

10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 60]

Woordenboek: Letter D

Drusilla II

Na de oudheid

Pas tegen het einde van de 20e eeuw, met de opkomst van "genderstudies", begonnen de onderzoekers zich te interesseren voor Livia en probeert men zich een objectief beeld van Livia te vormen.

In de populaire roman van Robert Graves [I, Claudius], wordt Livia geportretteerd als een complotterend politiek brein, om Tiberius aan de macht te brengen en hem die macht te doen handhaven zodra hij deze in handen heeft. Tot aan haar dood was zij volgens Graves het brein achter bijna elke dood of elk schandaal in de Julisch-Claudische dynastie. Er deden geruchten de ronde dat Livia de hand zou hebben gehad in de overlijdens op betrekkelijk jeugdige leeftijd van een hele reeks personen die meer recht op de troon zouden hebben gehad dan Livia's zoon Tiberius. Deze geruchten waren een bron van inspiratie voor Graves en Livia als gifmengster zou een rode draad door zijn verhaal vormen. Aan de hand van de beschikbare bronnen kunnen deze beschuldigingen niet worden bevestigd, maar evenmin definitief ontzenuwd. In de BBC-miniserie, die op het boek was gebaseerd, werd Livia op memorabel wijze door Siân Phillips vertolkt.

Livia is ook in gedramatiseerde vorm opgevoerd in de HBO/BBC-serie Rome. Geïntroduceerd in de in 2007 vertoonde episode "A Necessary Fiction," wordt zij al snel opgemerkt door de jonge Octavianus. Historisch gezien is dit echter niet correct, daar het ontstaan van de relatie tussen beide hier reeds voor het einde van het tweede triumviraat en de geboorte van Livia's eerste zoon wordt geplaatst.

Vertaling: Broeder Joseph

11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 74]

Het wonder van Morrovalle, Italië [1560]

In zijn brief schonk de Pontifex ook een aflaat voor iedere gelovige die in staat van berouw het Sacrament van de Verzoening zou ontvangen en vervolgens de Franciscuskerk zou bezoeken tijdens de herdenking van het wonder. De Heilige Vader gaf ook toestemming tot een Heilig Gebed ter ere van het Lichaam van Christus, tijdens de vieringen op de herdenking van het wonder.

Dankzij de vrijgevigheid van de mensen, die allemaal goede christenen waren, werd de Franciscuskerk herbouwd, en werd zij nog mooier dan zij was voor de vlammen de kerk verwoestten. De giften van drie families [Lazzarini, Marchetti en Collarerali] maakten het mogelijk de altaren te vervangen. Een aandenken waarop hun vrijgevigheid wordt vernoemd is nog steeds aanwezig.

In de volgende 300 jaar onderging de kerk verschillende transformaties, en werd elke jaar bezocht door enorme groepen mensen die graag de aflaat wilde ontvangen die Paus Pius IV aan de kerk had verbonden.

Halverwege de 19e eeuw, toen Italië was gesplitst in koninkrijkjes, hertogdommen en andere naties, ontstond er een grote politieke onrust. Er waren oorlogen tussen verschillende delen van Italië en er was grote vijandigheid tussen hen en het Vaticaan. Gedurende deze pijnlijke tijd, in het jaar 1860, stormden antireligieuze troepen en vandalen de Franciscuskerk binnen en jaagden de broeders weg, om vervolgens verschillende schatten en kunstwerken mee te nemen. Velen menen dat de wonderlijke Hostie bij deze inval werd gestolen. Vanwege de moed van Pater Luigi en zijn broer, de apotheker Bartolomeo Baldassarini, was het schilderij "Onze Lieve Vrouwe van de Genade" gered. Het schilderij was zeer oud en kostbaar en was voor de mensen zeer dierbaar. Dit schilderij bevind zich nu in de Augustinuskerk.

Na de heiligschennis door de vandalen viel de Franciscuskerk in zo’n slechte toestand dat het niet meer mogelijk was om de Mis of andere religieuze vieringen daar te houden. Hierom liet het Vaticaan de aflaat, eens verbonden aan deze kerk, overgaan op de Bartholomeuskerk, waar deze aflaat nog steeds ontvangen kan worden. De Franciscuskerk is sindsdien gerestaureerd en is de plaats van toewijding van de pelgrims en toeristen geworden.

Ook al is de wonderlijke Hostie verdwenen, het deksel van de pyxis waarin de Hostie bewaard was gebleven voordat het vuur de kerk verwoestte, is nog steeds bewaard. Deze wordt bewaard in een kristallen cilinder en is geplaatst in een monstrans op een verhoging, met een kruis aan de bovenkant.

12. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Doorheen al deze moeilijkheden bleef Praxedes verder bidden. Ze ging dagelijks naar de Mis, bad de Rozenkrans, en bezocht regelmatig het Heilig Sacrament. Bovendien leek ze altijd te bidden terwijl ze haar huishoudelijke taken deed.

Op zekere dag had Praxedes een voorgevoel dat ze spoedig haar man zou verliezen. Dat gebeurde ook, toen twee goederenwagons volgeladen met stenen, los raakten en de helling afrolden en de locomotief raakten waar Gabriël en een stoker verpletterd werden.

Zonder het inkomen van haar man, wendde Praxedes zich tot haar familie. Amalia, haar moeder, was nu een zeer rijke vrouw. Alle leden van het gezin waren welvarend, behalve Praxedes. Haar vader had voorzien in het onderhoud van zijn dochters als ze weduwe werden. Amalia wilde echter geen geld geven, en om de zaak te regelen raadde ze Praxedes aan om met haar kinderen bij hen te komen wonen.

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 64]

Aan mevrouw Duvroux
Lente 1866

Mevrouw,

Ik vraag u mij te verontschuldigen dat ik zo lang werd opgehouden u te schrijven. Misschien dacht u dat het onachtzaamheid was van onze kant, maar dat is in het geheel niet zo. U weet hoe mijn moeder lange tijd geleden heeft. En zoals u weet, zou Marie peettante worden, maar de goede God heeft het anders beschikt. Wij kregen een meisje, maar ons werd niet de tijd gegeven om lang van haar te genieten, de goede God heeft haar niet geschapen voor de aarde. Wij hadden wel nog tijd om haar te dopen, en ze is naar de hemel opgestegen, de arme kleine engel! Zoals u zich wel kunt voorstellen, was het een zwaard van smart voor mijn arme moeder, maar toch herneemt ze zich op dit moment een beetje. Zij spreekt dikwijls over u, zeker sinds mijn zus van haar bezoek aan u is teruggekeerd. Zij zegt dat ze zich thans verveelt in Lourdes, en dan zegt ze erbij dat ze niet gehuild, maar echt gelachen heeft, en dat, als wij haar niet hadden laten halen, zij pas teruggekomen zou zijn als u haar buiten de deur had gezet. Kunt u dat geloven van die kleine lelijkerd? Zij draagt me op u duizend en meer groeten over te brengen, en ook aan mijnheer uw echtgenoot.

Wij bidden u, mevrouw, onze dank te aanvaarden voor al het goede dat u voor ons gedaan hebt, en ook mijnheer uw echtgenoot.

Wees zo goed, mevrouw, mijn vriendelijke groeten over te brengen aan de jongeman die met u meegereisd is, en hem te zeggen dat wij hem ver-wachten bij uw volgende bezoek aan Lourdes. U moest eens weten hoe het ons al met al te lang duurt dat wij u weerzien om u mondeling te kunnen bedanken.

Ik beveel mij in uw dringende gebeden aan, mevrouw, ik heb ze meer dan nodig, zodat ik steeds met geduld lijd zo vaak als God het wil. Ik vergeet op mijn beurt u niet, ik denk vaak aan u allen en vooral als mij het geluk ten deel valt om de Grot te bezoeken.

Ik eindig mijn krabbels door u met heel mijn hart te omhelzen. Ontvang, mevrouw, de respectvolle gevoelens van uw toegewijde en erkentelijke

B.S.

14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]

In 1844 startte Don Bosco met zijn oratorio in Turijn. Na twee jaar rondzwerven, kwam het patronaat in 1846 in het huis van Pinardi in Valdocco terecht. Vanaf 1847 huisvestte Don Bosco er ook heel wat jongeren.

In 1848 braken moeilijke tijden aan: de oorlog wakkerde armoede en honger aan. Don Bosco had bovendien de kant van de paus gekozen, tegen het liberalisme. De clerus werd het mikpunt van allerhande pesterijen en ook het patronaat van Don Bosco ontsnapte hier niet aan. Don Bosco richtte daarom met zijn jongens een eigen 'ordedienst' op.

Omdat de bestaande infrastructuur niet langer toereikend bleek voor de grote groep jongeren, besloot Don Bosco zijn patronaat verder uit te bouwen. Op 20 juli 1850 startte hij met de bouw van een kapel in Valdocco. In 1853 volgden twee werkplaatsen: een schoenmakerij en een kleermakerij. Het jaar nadien kwam er een boekbinderij en in 1856 een meubelmakerij. In 1861 kreeg hij de toestemming om een drukkerij op te richten en een jaar later kwam er eveneens een smederij.

In 1864 brak de cholera uit in Turijn. Het patronaat stelde alles in het werk om de zieken te helpen. Eén van Don Bosco's leerlingen, Giovanni Cagliero, geraakte besmet. Don Bosco, de man van profetische dromen, zag in een droom dat Giovanni zou genezen en één van zijn eerste salesianen zou worden. Hij had het bij het rechte eind.

De congregatie van de salesianen werd gesticht op 9 december 1859. In 1874 werd de congregatie officieel erkend door Rome. Intussen was Don Bosco gestart met de bouw van een grote kerk in Valdocco, de basiliek van Maria Hulp der Christenen. Het moest het geestelijke centrum van de congregatie zijn. Op 9 juni 1868 werd de kerk ingewijd.

Bij Don Bosco groeide stilaan de gedachte om het patronaatswerk en het daarmee verbonden apostolaat ook voor meisjes uit te bouwen. Toen hij in 1864 een bezoek bracht aan Mornese, vond hij in Maria Mazzarello de geschikte persoon voor de uitbouw van een patronaat voor meisjes en van een vrouwelijke congregatie: de Dochters van Maria Hulp der Christenen, ook wel zusters van Don Bosco genoemd.

15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 6

In de Kerk zelf zal men denken dat alles verloren is. Maria komt! En hier de verwarring, de verwarring zelfs onder de priesters. Ondertussen is het aan de katholieke priesters dat men de absolutie en de zegen moet vragen. Maria is heel machtig, maar Zij kan ons de zonden niet vergeven. Dat is de taak van de priesters. Maria, in alles, vol van eerbied voor de priesters!

Vertaling: Chris De Bodt


07-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.7 juni 2010
7 juni 2010

1. De Waarschuwing [1/15]

Medjugorje-Garabandal: God schonk ons het vermogen om een onderscheid te kunnen maken

Net zoals de Heer aan iedere mens het vermogen heeft geschonken om een onderscheid te kunnen maken tussen het goede en het kwade, heeft Maria er ons in Medjugorje dikwijls op gewezen dat we een onderscheid moeten kunnen maken tussen de tekenen van deze tijd en wat er op zal volgen:
  • 24 juni 1981: Feest van de geboorte van Johannes De Doper: te Medjugorje beginnen de verschijningen
  • 29 augustus 2008: Herdenking van de moord op Johannes De Doper: te Medjugorje beschadigen vandalen het Mariabeeld op de Verschijningsberg. De linkerhand, en beschermende hand, van Maria wordt afgebroken.
  • 16 september 2008: Daags nadat de presidentskandidaat John McCain de legendarische woorden uitspreekt "Our economy is strong", stort de economie op "Black Tuesday" in elkaar.
  • 20 april 2009: Onze Lieve Vrouw heeft slechts aan één persoon op deze wereld de datum van de Waarschuwing medegedeeld, aan Mari-Loli Mazon te Garabandal. Op deze dag overlijdt Mari-Loli, na een lange en slepende ziekte. Hoewel Onze Lieve Vrouw haar nooit strikt heeft verboden om deze datum bekend te maken, doet Mari-Loli dit niet, omdat anders teveel geweten wordt. Onze Lieve Vrouw heeft immers aan Conchita Gonzalez de opdracht gegeven om de datum van het Grote Mirakel slechts acht dagen op voorhand bekend te maken, maar het is geweten dat het Grote Mirakel binnen het jaar na de Waarschuwing valt. Ook maakt Onze Lieve Vrouw aan Mari-Loli Mazon bekend dat de Waarschuwing zal samenvallen met een gebeurtenis die aanvangt met een letter "A". Ook vertelt Mari-Loli dat de Waarschuwing een innerlijke gebeurtenis betreft met een weerspiegeling van de staat van onze ziel.
  • 2 april 2009: In Medjugorje geeft Maria aan Mirjana Dragicevic de volgende ongebruikelijke boodschap door: "Lieve kinderen. Vandaag zegen Ik u op een bijzondere wijze en bid Ik voor u opdat u zou terugkeren op het juiste pad van Mijn Zoon, uw Redder, uw Verlosser, tot Hem die u het eeuwige leven schonk. Denk na over al het menselijke, over alles wat u verhindert om u op de weg te begeven naar Mijn Zoon, over de vergankelijkheid, de gebreken en de beperkingen, en denk dan aan Mijn Zoon, aan Zijn Goddelijke Oneindigheid. Veredel uw lichaam en vervolmaak uw ziel, door uw overgave en gebed. Wees klaar, Mijn kinderen. Dank u."
  • 20 april 2010: Precies één jaar na het overlijden van Mari-Loli Mazon gebeurt de ramp met het olieplatform "Deepwater Horizon." Na anderhalve maand staat men nog evenver als bij het begin, maar is de omvang van de ramp bijna niet meer te overzien. Een echte oplossing kan nog maanden op zich laten wachten. Gelovige mensen weten dat data één wijze is waarop God met de mensen spreekt. Ook mede door de boodschap van 2 april te Medjugorje, weten we nu dat hier geen toeval is mee gemoeid en dat deze gebeurtenis kan leiden tot de Waarschuwing.
  • Ondertussen vindt er binnen de Katholieke Kerk zowat de grootste zuivering uit de geschiedenis plaats
  • 2 mei 2010: Medjugorje, eerste verwijzing naar de Waarschuwing in haar boodschap aan Mirjana Dragicevic: "Lieve kinderen, vandaag vraagt de Goede Vader, via Mij, om u, met uw zielen vol van liefde, op te maken voor een geestelijk bezoek [Engelse versie] geestelijke reis [Kroatische versie]. Lieve kinderen, wees vol van genade, heb oprecht berouw over uw zonden en verlang naar het goede. Verlang hier ook naar in naam van hen die er niet toe zijn gekomen om het volmaakte van het goede te kennen. U zult God meer behagen. Dank u!"
  • 2 juni 2010: Medjugorje, tweede verwijzing naar de Waarschuwing in haar boodschap aan Mirjana Dragicevic: "Lieve kinderen, vandaag vraag Ik u, om door vasten en gebed de weg vrij te maken, langs dewelke Mijn Zoon in uw harten zal binnentreden. Aanvaard Mij als een moeder en een aankondigster van Gods liefde en Zijn wens om uw redding. Bevrijd uzelf van alles uit het verleden dat u tot last is en u een gevoel van schuld geeft, van alles dat u tot dwaling en duisternis bracht. Aanvaard het licht. Word herboren in de gerechtigheid van Mijn Zoon. Dank u."
  • 15 augustus 2010: Leidt de eerstvolgende Katholieke Feestdag die begint met een letter "A" en tevens de dag waarop ieder jaar de meeste bedevaarders aanwezig zijn te Medjugorje, tot de Waarschuwing?: in het Spaans: "Asunción," in het Engels: "Assumption," in het Frans: "Ascension," in het Portugees: "Assunção".  Daarmee hebben we alle wereldtalen doorlopen. De gelovigen weten dat alles nabij is en Maria's berichten over "een geestelijk bezoek" kunnen niet blijven duren.
De kans bestaat en wordt zelfs met de dag groter, maar niets is zeker tot dusver.

2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 27/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

De onverwachte wending

De tegenstanders van de verschijningen te Medjugorje hebben al hun hoop gevestigd op de negatieve bevindingen van deze Derde Commissie en denken dat het Vaticaan nu voor eens en voor altijd komaf zal maken met de verschijningen. En dat er tegenstanders zijn bewijst het onderstaand artikel dat verscheen in RKNieuws.net Nederland [RKK].


Artikel RKK-Rorate

Maar, tot spijt van wie het benijd lopen de zaken heel anders dan verwacht. Het komt er op neer dat het Vaticaan het beu is dat er zoveel wordt getreuzeld over Medjugorje en dat het al lang door heeft dat er "opgezet spel" aan het werk is, iets wat Kardinaal Vinko Puljic blijkbaar niet doorhad. Alle beslissingen van de voorgaande commissies worden resoluut van tafel geveegd en met rode wangen keert hij naar Bosnië en Herzegovina terug met het nieuws dat er een Vierde Onderzoekscommissie zal worden opgericht die deze maal zal worden geleid vanuit het Vaticaan zelf. Dit betekent dat Puljic sprak zonder werkelijk van de ontwikkelingen op de hoogte te zijn, wat meteen ook verklaard dat ook de Derde Commissie eenzijdig gekleurd was. De tegenstanders hebben op dit ogenblik alle strijd verloren.

3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 170]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Aanvullende beschouwingen

Meer dan eens zie ik datgene wat ter vertroosting, of ook ter bedreiging wordt gezegd, in lichtende en kleurige woorden uit de mond van die verschijningen komen, ofwel dragen zij de boodschap die zij moeten overbrengen als een schriftstuk in de handen. Wanneer het nodig is zie ik aandoeningen en hartstochten en alles wat tot het gevoel behoort, in bewegende figuren die nu eens lichtgevend zijn en dan donker, meestal ook in verschillende kleuren. Ik zie die figuren binnen in de borst van de mensen, ja, zich door heel hun lichaam heen zich, zie ze langzaam of snel van hier naar daar trekken en van vorm, kleur en richting veranderen, terwijl ze mij op die wijze alles te verstaan geven wat ik weten moet. Maar het is onmogelijk om dit na te vertellen, want er zijn zo machtig vele dingen, en ikzelf, die ze te aanschouwen krijg, ben zo vol smart en treurnis, zo pijnlijk gekweld omwille van mijn zonden en de zonden van de ganse wereld, zozeer gebroken van deernis door het bittere lijden van Onze Heer, dat ik niet weet hoe ik, het weinige dat ik hier vertel, nog kan bijeen rapen.

Vele bijzonderheden [vooral wat betreft het verschijnen en de bedrijvigheid van de engelen en duivels] die ook door andere zielen, die Christus’ lijden in visioenen aanschouwden en met het verhaal van de Passie werden samengevlochten, zijn losse stukken van zulke beelden in verband met een innerlijk, geestelijk gebeuren, zoals ik even tevoren bedoelde. Volgens de zielstoestand van wie ze mochten waarnemen, zijn ze nu eens zo en dan weer anders in het geheugen gebleven en achteraf in het verhaal opgenomen. Vandaar dat men dikwijls een zekere tegenspraak bij hen vindt, terwijl ze niet allemaal precies hetzelfde onthouden, bepaalde dingen vergeten en overslaan. Daar alle denkbare boosheid in de marteling van Christus tot uiting gekomen is, alle liefde geleden is in Hem, die de zonden der wereld als Lam Gods op Zich nam, is het begrijpelijk dat het aantal gruwelijke èn heilige dingen die men te zien krijgt en waarover te vertellen valt, tot in het oneindige gaat. Wanneer dan de visioenen van vele vrome personen niet helemaal met elkaar overeenkomen, komt zulks voort omdat niet al die personen dezelfde genade ontvingen om dingen te zien, weer te geven èn te doen verstaan.

Dergelijke mededelingen over haar "wijzen van aanschouwen" heeft de zieke herhaaldelijk gedaan, zodat ik ze thans niet voor het eerst van haar vernam. Zij verklaarde meteen dat zij de meeste dingen in de aard van de laatst vermelde liever niet ophaalde, omdat de geschiedenis daardoor te onduidelijk zou kunnen worden. Eenieder zal nu toch begrijpen hoe moeilijk het voor haar moest zijn, om bij zo’n overstelpende veelheid van beelden, de gang van het gebeuren vast te houden in de herinnering. Wie zal het dan ook de zo diep en hevig, door haar medelijden gepijnigde geheugen, niet graag vergeven wanneer er zich hier en daar in de loop van haar verhaal kleine leemten voordoen, of er eens een enkele keer een vergissing wordt begaan in verband met het uur en de tijd waarop de feiten der Passie hebben plaatsgevonden.

4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 170]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

Sint Thomas zegt dat de godlastering een smadelijk scheldwoord is tegen de goede God of tegen zijn heiligen. Er bestaan vier vormen van godlastering:
  • Een bevestigende vorm, wanneer ge bijvoorbeeld zegt: "God is wreed en onrechtvaardig! Anders kan Hij niet toelaten dat ik zoveel te lijden krijg, dat de mensen mij belasteren, dat ik dit geld of dat proces verlies. Ach, ik val van het ene ongeluk in het andere! Alles loopt mis bij mij: ik houd geen stuiver over. En bij anderen lukt het allemaal."
  • Een ontkennende vorm, wanneer ge bijvoorbeeld zegt dat de goede God niet almachtig is, dat ge iets kunt zonder Hem. Deze godlastering sprak Sennacherib, de koning van de Assyriërs uit, toen hij Jeruzalem belegerde. Hij meende de stad tegen Gods wil te kunnen bezetten. Hij bespotte Hem en zei dat geen God hem kon verhinderen om Jeruzalem binnen te trekken en heel de stad in vuur en bloed te veranderen. Om de koning voor die godlastering te bestraffen en hem het bewijs van Zijn Almacht te leveren, zond de Heer hem een engel die in één enkele nacht 180.000 Assyrische soldaten doodde. Toen Sennacherib de volgende morgen zijn hele leger uitgemoord terugvond, zonder te weten door wie, vluchtte hij verschrikt naar Ninive, waar hij zelf door zijn eigen kinderen om het leven werd gebracht.
  • Ook wanneer ge aan een schepsel eer bewijst die alleen aan God toekomt, maakt ge u schuldig aan godlastering. Dat geldt bijvoorbeeld voor diegenen die tot het voorwerp van hun hartstochten zeggen: "Ik heb je lief met heel mijn hart ... Ik hou zoveel van je, dat ik je aanbid." Woorden die afgrijzen doen verwekken, broeders, en toch worden ze elke dag opnieuw weer uitgesproken.
  • Tenslotte bestaan er een aantal godlasterende uitdrukkingen, die ik u niet nader hoef te noemen. Ze zijn een gruwel!
Deze zonde is in de ogen van God zo groot en zo afschuwelijk, dat zij allerlei rampen over de wereld afroept. Wanneer de Joden iemand een godlastering hoorden zeggen, verscheurden zij hun kleren, zo sterk was hun afkeer van het kwaad. Zij durfden zelfs het woorden niet uit te spreken en duidden het aan met zijn tegendeel, het woord benedictie of zegenwens.

Vertaling: Chris De Bodt

5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 170]

Hoofdstuk 25. Huwelijk, familie en kinderen

Nicky: Mag de partner, in een huwelijk waar de vrouw moet heel wat moet lijden door de man, of omgekeerd, de andere verlaten?
Maria: Dat mogen ze, maar het is zeker beter van het niet te doen. Ze zouden het allemaal moeten opofferen. Maar de lijn moet enigszins getrokken worden waar lichamelijk lijden wordt toegebracht, omdat God zijn martelaren zoekt, niet wij.

Nicky: Wat kan er op het geestelijke gebied geschieden tussen een paar dat gehuwd is voor de Kerk, dat niet gehuwd is voor de Kerk of in het geheel niet gehuwd is?
Maria: Gods Zegen, de Huwelijksbeloften, die we uiteindelijk maken voor God, de Huwelijksmis en de steun van de familieleden zijn allen zo’n machtige beschermende genaden dat het gebrek aan één of verscheidene ervan de nodige sterkte een eenheid ernstig kan verzwakken. Als we God en de zegen van de Kerk inroepen, zullen de zaken zich veel beter ontplooien en zo is het zeker beter met deze dan zonder deze.

Ik zie dat er gelijkaardige dingen gebeuren wanneer Arme Zielen mij komen bezoeken en onder de leven zouden we het bilocatie noemen. Of het gebeurt ook dat er een engel aan één van beiden verschijnt om aan de andere de boodschap over te brengen. Hij of zij zouden dan moeten horen en zien, of samen elkaar horen en zien en daarbij beschermende en begeleidende woorden krijgen. Dit gebeurt dikwijls en moet als een mooi geschenk gezien worden van God voor een heilig paar. Het zal zeker niet gebeuren wanneer mensen tezamen in zonde leven. In zo’n gevallen is er veel minder bescherming van buiten deze wereld. Ik zou hen waarschuwen van deze weg te willen afstappen en terug onder Gods bescherming te komen.

Het is ook gebruikelijk dat een overleden partner dichtbij komt om de nog levende partner te begeleiden door het stervensproces. Wat een overweldigende vreugde moet dit voor beiden zijn om dit te kunnen ervaren. Oprechte, gevende en heilige liefde sterft, nooit. Nooit! Toch is dit enkel zo wanneer God het huwelijk heeft gezegend en hen steeds nabij is tijdens hun gebeden en tijdens hun daden van onbaatzuchtige liefde.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 14]

Verschijningen van de Engel in 1916

We knielden neer op de grond en hij boog zich voorwaarts neer tot zijn voorhoofd de grond raakte, en hij deed ons de volgende woorden drie maal herhalen: "Mijn God, Ik geloof en stel mijn hoop in U, Ik aanbid U en ik hou van U! Ik vraag vergiffenis voor zij die niet in U geloven en hun hoop stellen, U niet aanbidden en niet van U houden." Toen hij zich oprichtte, zei hij: "Bid nu. De Harten van Jezus en Maria zijn aandachtig voor de woorden van uw verzoeken." Zijn woorden griften zich zo diep in onze geesten dat we ze nooit meer konden vergeten. Van dan af, brachten we lange perioden door in de houding van de Engel, en herhaalden zijn woorden, tot we soms uitgeput waren. Ik waarschuwde Francisco en Jacinta meteen dat dit moest geheim worden gehouden. Godzijdank stemden zij hiermee in.

Enkele weken gingen voorbij en de zomer kwam, toen we naar huis moesten voor de siësta. Op een dag speelden we op de paveien van de bron, aan het diepste punt van de tuin van mijn ouders, die we de Arneiro noemden [ik heb deze bron reeds vermeld aan Zijne Excellentie in mijn relaas over Jacinta]. Plots zagen we naast ons dezelfde figuur, of liever, de Engel, zoals het mij leek.

"Wat bent u aan het doen?" vroeg hij. "Bid, bid heel veel! De meest Heilige Harten van Jezus en Maria hebben plannen van genade met u. Bied voortdurend de Meest Heilige gebeden en opofferingen aan."

"Hoe moeten we opofferingen maken?" vroeg ik.

"Maak van alles wat u kan een opoffering en schenk het aan God als een daad van herstel voor de zonden door dewelke hij wordt beledigd en met de bekering van de zondaars als verzoek. Zo zult u vrede doen neerdalen over uw land, waarvan ik de Beschermengel ben, de Engel van Portugal. Boven alles, aanvaard en draag met nederigheid het lijden dat de Heer u zal zenden."

Een aanzienlijke tijd ging voorbij, tot we op een dag onze schapen uitlieten op een eigendom van mijn ouders, op de helling van de heuvel die ik reeds heb vermeld, een beetje hogerop dan de Valinhos. Het is een olijfbos, Preguiera, genaamd. Na ons middageten besloten we om te gaan bidden in de holte tussen de rotsen aan de andere kant van de heuvel. Om tot daar te komen, gingen we rond de helling en moesten bij over een aantal rotsen boven Pregueira klimmen. De schapen konden maar met de grootste moeite over de rotsen klauteren.

Vertaling: Chris De Bodt

7. Jean de Florette [9/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 223]

Toen hij net na het vallen van de avond terugkwam, stuurde hij een bediende naar de vertrekken van de officier die op dat moment van wacht was. Na een inleidend gesprek van zo’n half uur zei Washington, starend naar z’n gezel met die vreemde blik van waardigheid die hij alleen had, tot de officier: "Ik weet niet of het te wijten is aan de zorgen in m’n hoofd of iets anders, maar deze namiddag zat ik aan deze tafel een bericht voor te bereiden, toen iets me leek te verstoren. Toen ik opkeek, zag ik voor mij een mooie vrouw. Ik was zo verbaasd ... want ik had strikte bevelen gegeven niet gestoord te willen worden ... dat het even duurde voordat ik de woorden vond om naar de reden van haar aanwezigheid te vragen. Ik herhaalde mijn vraag twee, drie, en zelfs vier keer, maar ik kreeg geen antwoord van mijn geheimzinnige bezoekster, behalve dat ze haar ogen lichtjes oprichtte. Op dat moment voelde ik vreemde gewaarwordingen door gans m’n lichaam. Ik zou opgestaan zijn, maar de gerichte blik van het wezen dat voor me stond maakte me willoos. Ik probeerde haar nogmaals aan te spreken, maar ik kon m’n tong niet meer bewegen. Zelfs mijn gedachten leken verlamd. Een nieuwe invloed, mysterieus, krachtig, onweerstaanbaar, nam bezit van mij. Het enige wat ik kon doen was wezenloos naar m’n onbekende bezoekster staren."

Hoewel er genoeg reden was tot scepticisme (men beweerde dat Sherman zich dit herinnerde toen hij negenennegentig jaar oud was), en hoewel het verhaal van Washington niet dezelfde aandacht kreeg als vele gelijkaardige bezoeken aan bisschoppen, pausen, of wereldlijke leiders in Europa, was er geen twijfel dat dergelijke legende tegen 1880, zo niet eerder, de ronde deed.

Men citeerde Washington als volgt: "Geleidelijk leek de omgeving zich te vullen met gewaarwordingen, en gaf licht af. Alles rond mij leek ingewikkeld te worden, de mysterieuze bezoekster zelf werd doorzichtiger en toch duidelijker te zien dan voordien. Ik begon nu het gevoel te krijgen als iemand die sterft, of eerder de gewaarwordingen te krijgen die ik me soms bij ontbinding voorstel. Ik dacht niet na, ik redeneerde niet, ik bewoog niet; dat was allemaal onmogelijk."

Op dat moment zou Washington naar verluid een stem gehoord hebben. "Zoon van de Republiek, kijk en leer," zei de vrouwelijke verschijning, en ze strekte haar arm oostwaarts.

Men beweert dat Washington op dat moment een witte nevel zag, die geleidelijk optrok en "alle landen van de wereld" liet zien, en hij zag een wolk die opsteeg van Europa en Amerika, een wolk die westwaarts bewoog.

Onweerswolken. Nog meer donderslagen. Als de legende fictief was, was ze toch briljant in het uiten van de vage eigenschappen van echte verschijningen. Anderen zagen ook dikke, stijgende mist toen de Revolutie in Amerika gevolgd werd door de Franse Revolutie.

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 117]

Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie

Enkele maanden na de aankondiging van het concilie door Johannes XXIII in januari 1959 werden de bisschoppen over heel de wereld uitgenodigd om wensen over de nodige hervormingen en de te behandelen doctrinepunten op te sturen. Hun antwoorden beslaan vijftien boekdelen en meer dan tienduizend pagina’s. In juni 1960 werden tien ‘voorbereidende commissies’ opgericht, elk met als voorzitter een kardinaal van de Curie, en gecoördineerd door een centrale voorbereidende commissie. Vijfenzeventig schema’s werden opgesteld: teksten over de doctrine en het pastoraat in de liturgie, de Openbaring, de Maagd Maria bijvoorbeeld.

Over het vraagstuk van de ‘eenheid van de christenen’ verklaarde Johannes XXIII al op 30 augustus 1959, tijdens een audiëntie in Castelgandolfo, dat indien de protestanten en orthodoxen het nakende concilie wensten bij te wonen ‘het redelijk was hen te onthalen want de Kerk is nog altijd hun thuis waarvan ze afstand namen door de lotgevallen van de geschiedenis’. In juni 1960 werd een Secretariaat voor de Eenheid van de christenen opgericht met als voorzitter kardinaal Bea.

Broeder Roger was al op zoek gegaan naar een in te huren appartement in Rome om er te verblijven met enkele Broeders tijdens de zittingen van het concilie. Vertraagd door een zeker verzet was de officiële beslissing niet gevallen. Broeder Roger had een weigering voorzien: "Indien we niet uitgenodigd worden zullen we toch in Rome zijn en voor de duur van het concilie zullen twee Broeders permanent bidden."

Eindelijk gaf op 25 december 1961 de bul Humanae salutis van bijeenroeping tot het concilie aan dat niet katholieke christen gemeenschappen de werkzaamheden van het concilie konden bijwonen. Een première in de geschiedenis.

Later gaf Broeder Roger commentaar op de brief van juli 1962: "Ik denk terug aan de dag dat die brief aankwam: uitgenodigd worden om mee te zoeken is een geschenk van God!"

Vijfenvijftig niet katholieke personaliteiten namen deel aan de eerste zitting van het concilie: zesenveertig ‘afgevaardigde waarnemers’ door hun respectieve Kerken gezonden, en acht persoonlijk uitgenodigde ‘gasten’. Volgens een vertrouwelijk verslag van die tijd was "het verschil tussen de ‘waarnemers’ en de ‘gasten’ alleen een kwestie van benaming, daar ze beiden dezelfde status genoten."

Broeder Roger en Max Thurian lieten zich als officiële genodigden vergezellen door twee Broeders van de Gemeenschap. Het gehuurde appartement met 5 kamers op nummer 107, via del Plebiscito, diende al de tijd van het concilie en nog meerdere jaren nadien. De middelste kamer was de gebedsruimte met een eenvoudig altaar, witgeschilderde muren en versierd met enkele mooie werken gewijde kunst die wel onverwachts overkwamen in een ruimte voor protestantse cultus: "een mooi kruisbeeld, oude schilderijen, allemaal heel mooi en die Christus, de Heilige Maagd, de Verheerlijking voorstelden. Boven het altaar was een lichtgevende driehoek (van binnenuit verlicht) die de Heilige Drie-eenheid voorstelt."

Vertaling: Broeder Joseph

10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 59]

Woordenboek: Letter D

Drusilla II

Beeldende kunst

Munten en talrijke standbeelden van haar die over het hele rijk zijn teruggevonden tonen de enorme populariteit van Livia aan. De literaire bronnen bieden daarentegen een contrastrijk portret van haar. Tacitus, Suetonius en Cassius Dio, die elk wel haar kwaliteiten erkennen, stellen haar voor als een gifmengende stiefmoeder en een manipulatieve echtgenote. Zo vertelt Tacitus dat zij "de oude Augustus stevig onder controle had, zelfs zozeer dat hij zijn enige overgebleven kleinzoon naar het eiland Planasia verbande". Wat later vat hij het nog eens kort en bondig samen als "gevaarlijk in staatszaken als moeder, gevaarlijk als stiefmoeder van het huis van de Caesari". Vellius Paterculus daarentegen, die nog onder Tiberius had gediend en deze bewonderde, maakte een ontroerende grafrede voor haar: "uitstekend boven de vrouwen en in alles meer gelijkend op goden dan op mannen, wiens invloed niemand opmerkte tenzij bij het opheffen van gevaren of het stijgen in ambten."

Vertaling: Broeder Joseph

11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 73]

Het wonder van Morrovalle, Italië [1560]

Omdat enthousiaste groepen mensen uit verre gebieden kwamen om de omgeving te aanschouwen, beval een afgevaardigde van de Curie van het aartsbisdom Fermo dat de plaats van het wonder ordelijk en eerbiedig moest blijven.

De Wonderlijke Hostie en de deksel van de pyxis werden bewaard in een kristallen vaas, welke vervolgens werd afgesloten. Deze vaas werd bewaard in een ivoren doos, en afgesloten met drie sloten. Twee sleutels waren in handen van de prior, de derde sleutel was in handen van de bewaker van het klooster.

Nieuws rond het wonder deed Paus Pius IV een grondig onderzoek instellen. Om dit te overzien koos hij Ludovico, Bisschop van Bertinoro, bijgestaand door Cristoforo Bartoli, kanselier van de Kerk in Loreto. De details over de gebeurtenis werden bericht aan de Pontifex, die deze gegevens besprak met verschillende hooggeplaatste geestelijken.

Vijf maanden na het wonder gaf Paus Pius IV een pauselijke brief uit, op 17 september 1560. In dit document stond een korte beschrijving van het wonder, waarna de Paus de integriteit en voorzichtigheid van Bisschop Ludovico erkende, maar ook de enorme ijver van de bisschop in zijn onderzoek naar dit wonder werd genoemd. Daarna verklaarde hij dat hij met eerwaarde geestelijken had overlegd, die allemaal beaamden dat er geen fraude of bedrog was in de conclusie en dat er voor de gebeurtenis geen natuurlijke uitleg bestond. Het was hun mening en uitsluitsel dat de gebeurtenis ‘Indubitato miracolo’ was [onmiskenbaar wonderlijk].

12. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Tien maanden na hun huwelijk verwelkomden Gabriël en Praxedes hun eerste kindje. Ze noemden hem Celestino, naar de overleden vader van Praxedes. Na het doopsel van het kindje, droeg Praxedes hem op aan de Moeder van God. Kort daarna verhuisde het koppel van het appartement met één kamer, naar een huis met twee verdiepingen, een binnenplaats en een tuin. Praxedes was gelukkig, en teelde haar eigen groenten en bloemen, en ze spendeerde vele uren aan naaiwerk voor het gezin. Het volgende jaar, 1916, werd Arturo geboren. Enrique werd geboren in 1917, en Gabriël in 1920. Ze werden allemaal toegewijd aan de Heilige Maagd Maria.

Het huwelijksleven van Praxedes voorzag veel gelegenheden voor het beoefenen van deugdzaamheid. Dat werd bewezen door wat plaatsvond toen Gabriël regelmatig een nabijgelegen taverne begon te bezoeken. Het was op dat moment dat zijn liefde voor z’n echtgenote bekoelde. Consuelo, de neef van Praxedes, getuigde: "Ik zag dat Gabriël haar soms heel ruw behandelde, dictatoriaal en minachtend, alsof hij haar niet waardeerde. Op zo’n momenten boog Praxedes, die steeds aan het naaien was, het hoofd en weende, zonder hem te antwoorden of zichzelf te verdedigen." Een buur verklaarde: "Gabriël maakte het moeilijk voor Praxedes, maar ze klaagde nooit of zei nooit iets tegen iemand. Slechts één keer vertrouwde ze haar probleem toe aan een oom langs vaderszijde, die haar aanraadde Gabriëls moeder in te lichten."

Filomena sprak blijkbaar met haar zoon over z’n gedrag, vermits er een volledige ommekeer kwam en hij nooit meer naar de taverne ging. Gabriël was zeker geen perfecte echtgenoot. Zijn armtierig salaris, dat altijd een probleem was, verhinderde hem echter nooit om z’n vrienden regelmatig mee uit eten te nemen. Hij rookte veel en spaarde z’n geld niet.

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 63]

Aan haar zus Marie

Nevers, 25 december 1870

Lieve zus,

Je zegt in je brief dat vader van plan is me op te zoeken. Persoonlijk zou ik heel blij zijn hem terug te zien: zeg hem echter dat hij zich niet op weg mag begeven. Als hem onderweg per ongeluk iets verschrikkelijks overkomt, zal ik me dat mijn leven lang kwalijk blijven nemen. Onze Moeder-Overste heeft me beloofd dat ik heel de familie mag opzoeken wanneer de kapel van de Grot wordt ingezegend. Ik zou heel blij zijn geweest vader te ontmoeten, maar mijn geluk zal nog groter zijn als ik jullie allen in familieverband zie. Mijn gezondheid is nog goed, maak je over mij geen zorgen.

Mijn lieve zus, het is overbodig te zeggen welk verdriet ik voelde toen ik vernam dat mijn neefje geboren is met een verdraaide voet en dat hij misschien voor zijn hele leven verminkt is. Ik smeek je, ga met hem naar de dokter, misschien kunnen ze er iets aan doen. Houd een noveen voor Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes en was hem met water uit de Grot. Ik ben heel blij dat je de heer en mevrouw Alphonse en Louise Ponson peetouders hebt gemaakt. Vergeet niet hun mijn groeten te doen. Ik denk vaak aan hen bij Onze-Lieve-Heer. Nooit meer zal ik de drie jongens van de vrouw van de voerman vergeten; ik deel haar verdriet, want ik begrijp haar toestand.

Zeg Laurentine Soubirous namens mij dat ik elke dag tot de Heilige Maagd bid om haar zoon Jean te willen bewaren, en dat zij zich niet wanhopig moet voelen als zij geen nieuws ontvangt. Waarschijnlijk heeft hij op dit moment geen tijd en geen toestemming om te schrijven. Ons staat slechts een ding te doen, veel bidden tot de Heilige Maagd opdat zij voor ons allen mag bemiddelen bij haar dierbare Zoon, en ons vergiffenis en erbarmen mag verlenen. Ik vertrouw er heimelijk op dat de Gerechtigheid van God, die ons thans treft, door onze tedere Moeder nog zal worden bedaard.

Beste zus, je maakt me nogal wat verwijten in je brief. Je vindt dat ik niet vaak genoeg schrijf. Dat geef ik toe, maar wat wil je dat ik vertel, tenzij ik de hele tijd dezelfde dingen herkauw, omdat ik niets nieuws weet. Je moet een beetje inschikkelijk zijn, als jij drie keer schrijft op een brief van mij, dan zou het wel gaan. Intussen wacht ik vol ongeduld op jullie nieuwtjes, antwoord me maar meteen.

Je vertelt me niets over tante Lucile en haar familie, zou ze me moe zijn? Toch houd ik altijd van haar en denk ik vaak aan haar. Doe haar mijn lieve groeten, en ook aan al mijn ooms en tantes, neven en nichten van wie ik altijd houd.

Ik besluit, mijn liefste familie, met jullie allerinnigst te omhelzen; ik gelast mijn kleine nichtje twee grote kussen van mij aan haar vader te geven. Als jullie nieuws ontvangen van mijn broer Jean-Marie, geef het mij dan door. Ik ben niet tevreden over mijn broer Pierre, ik vind het erg lui van hem dat hij mij niet schrijft. Ontvang, mijn liefste familie, de hartelijke groeten van jullie dankbare kind,

Zuster Marie-Bernard Soubirous

14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]

Priester

Op 5 juni 1841 werd Giovanni Bosco tot priester gewijd. Er stond hem een goed betaalde loopbaan te wachten: als huisleraar bij de adel van Genua, als kapelaan in Morialdo of als pastoor van Castelnuovo. Maar Don Bosco aanvaardde geen van alle. Hij trok naar Turijn, volgde er een driejarige pastorale opleiding voor jonge priesters en leerde er het stadsproletariaat kennen.

Via don Cafasso, zijn geestelijke leider, kwam Don Bosco in contact met de schaduwkant van de samenleving. Don Cafasso bezocht immers regelmatig de gevangenen van Turijn. Don Bosco was getroffen door de vele jongeren in de gevangenissen en ontdekte zijn roeping: iets doen aan het lot van deze jongeren en vooral voorkomen dat ze in plaatsen als deze belandden. Tijdens zijn opleiding, in 1844, startte Don Bosco daarom met een jeugdpatronaat, een zogenaamd oratorio, toegewijd aan de heilige Franciscus van Sales, wiens zachtmoedigheid en mildheid hij ontzettend bewonderde.

Twee jaar lang heeft Don Bosco met zijn oratorio wat rondgezworven, tot hij in 1846 terecht kon in een zijgebouw van het huis Pinardi in Valdocco. Dit werd het centrum van zijn werk, de plaats overigens waar van dan af ook zijn moeder zijn leven en dat van zijn jongens zou delen.

15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 5

Pius IX is de laatste Paus van de onderdrukte Kerk. Kruis van het Kruis [Pius IX in de profetieën van Malachias], aan hem de smart, maar ook de vreugde. Na hem de verlossing: Lumen in Coelo [Leo XIII in de profetieën van Malachias]: hij is het toeziend oog van Maria. Verder zei Madeleine nog dat Pius IX niet de laatste Paus is, maar de laatste Paus van een tijdperk. Denkt u dat Maria, die naar ons toekomst, het werk van Haar Zoon zal laten vernietigen? De Paus is de plaatsvervanger van God op aarde en ik elk bisdom, in elke parochie is er respectievelijk de Bisschop en de Pastoor, die Jezus Christus op de aarde vertegenwoordigen, zoals Maria staat voor de Goede godsdienstige Moeder. Ga naar uw priesters: het is God die hen heeft ingesteld. Maar tegenspoed, tegenspoed voor onstandvastigen, die de geest van de wereld volgen.

Vertaling: Chris De Bodt

16. 365 dagen met mijn engelbewaarder

"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 13 juni [zie rubriek gebeden].

Henk

04-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.4 juni 2010
4 juni 2010

1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 26/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

De onverwachte wending

Op woensdag 7 oktober 2009 rapporteerde Adam Tanner, de verantwoordelijke voor Reuters in het Balkangebied, dat Kardinaal Vinko Puljic [hoofd van de Bosnische Bisschoppelijk Conferentie] daags ervoor een verklaring had vrijgegeven waarin hij meldde dat het Vaticaan spoedig verdere richtlijnen zou geven voor de Katholieken over de bewering dat de Heilige Maagd Medjugorje bezoekt. Puljic verklaarde: "Wij wachten nu nog enkel op verdere richtlijnen over deze aangelegenheid. Ik denk niet dat we nog lang zullen moeten wachten. Ik denk dat het nog voor het einde van dit jaar zal zijn, maar dat is nog niet zeker. Ik ga in november naar Rome en daar zal alles worden besproken."

Eind november ging Kardinaal Vinko Puljic dus, zoals afgesproken, naar Rome om er de bevindingen van de Derde Onderzoekscommissie voor te leggen aan de Heilige Stoel en de Congregatie voor de Geloofsleer. Deze bevindingen zijn opnieuw dezelfde en hieruit kunnen wij niet anders dan opmaken dat kardinaal Puljic, Bisschop Peric en andere leden van de Bisschoppelijke Conferentie van Bosnië gewoon de mogelijkheid weigeren te aanvaarden dat Onze Lieve Vrouw zou kunnen verschijnen in Medjugorje. Zoals zo vele andere priesters, geloven ze niet meer in verschijningen en wensen ze maar één ding: dat alles stopt.

2. In één oogwenk kan alle communicatie uitvallen

De ruimte raakt zodanig vervuild met afval dat elke botsing tussen satellieten een 'oncontroleerbare kettingreactie' in gang kan zetten, die de communicatienetwerken op aarde vernietigt. Dat zegt het Pentagon in een rapport.

Het wordt zo langzamerhand aanschuiven in de baan om de aarde, waar het aantal gedumpte raketten, kapotte satellieten en ander ruimteschroot steeds groter wordt. De hoeveelheid rommel komt op een 'kantelmoment' en vormt een bedreiging voor de ruimtevaartindustrie. Eén enkele botsing tussen twee satellieten of grote stukken 'ruimterommel' kan duizenden andere stukken afgedankt materiaal doen wegkaatsen, die op hun beurt weer andere satellieten vernietigen. In zo'n scenario worden gps-systemen, internationale telefoonverbindingen en weersvoorspellingen in één klap waardeloos.



Een dergelijke kettingreactie kan sommige banen zo volstouwen met rommel dat ze onbruikbaar worden voor commerciële of militaire satellieten, zo waarschuwt het Amerikaanse Ministerie van Defensie. Daarnaast vreest men ook dat grote brokstukken een bedreiging vormen voor het internationaal ruimtestation ISS en zijn bemanning. In een geheim rapport dat het Pentagon in maart naar het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden stuurde, wordt gemeld dat de ruimte 'steeds voller en problematischer' wordt, en dat de situatie nog erger zal worden.

Bharath Gopalaswamy, een Indische ruimtevaartexpert, schat dat er zich in de 'lage baan' om de aarde [tussen de 800 en 1.000 kilometer boven de planeet] meer dan 370.000 stukken rommel en zo'n 1.100 satellieten bevinden. De ruimterommel, ook wel een 'rondcirkelende vuilnisbelt' genoemd, bevat ook bouten, moeren, handschoenen en andere overblijfselen van ruimtemissies. "Het omslagpunt is bijna bereikt", zegt Gopalaswamy. "We kunnen satellieten onmogelijk afdoende beschermen tegen zo'n vernietigende kracht."

De waarschuwingen zijn niet louter op theorie gebaseerd. In 2007 knalde een Chinese testraket tegen een satelliet, waarna 150.000 stukken rommel in de atmosfeer raakten. En na een crash tussen een in onbruik geraakte satellatiet van de Russen en een communicatiesatelliet in februari vorig jaar kwamen zo'n 1.500 stukken rotzooi vrij - die vliegen nu in een baan om de aarde aan zo'n 7 kilometer per seconde.

Dergelijke ongevallen gaven de VS een duwtje in de rug om samen met de VN richtlijnen omtrent het vermijden van ruimteafval uit te vaardigen. In de 'Space Debris Mitigation Guidelines', die vorig jaar werden gepubliceerd, worden landen aangemaand om ruimtetuigen en lanceringsvehikels na het einde van de missie weg te halen. "Ook in de ruimte zijn er wetten en beleidsregels nodig", vindt Mazlan Othman, directeur van het VN-bureau voor Ruimtezaken. "We moeten kunnen verzekeren dat de levensstijl op aarde niet onder druk komt te staan door problemen in de ruimte."

3. Golf van Mexico: Olielek niet dicht voor december en tweede lek ontdekt

Drie opmerkelijke ontwikkelingen gisteren bij het olielek in de Golf van Mexico. Er zou een tweede, nog veel groter lek ontdekt zijn. Bovendien blijkt het scenario dat er in augustus een einde aan het dagelijks lekken van miljoenen liters olie komt veel te optimisch en het zal waarschijnlijk duren tot december. Sommige specialisten houden er zelfs rekening mee dat het nog veel langer duurt of dat de bron niet gedicht kan worden en nog een tiental jaar zal "leegbloeden". Ondertussen blijkt naast miljoenen liters olie ook dagelijks zes miljoen kubieke meter gas te ontsnappen, dat van de oceaan een levensloze dead zone zonder zuurstof maakt.

Er zou een tweede, nog groter olielek ontdekt zijn op een goeie acht kilometer van het lek op 1.500 meter diepte onder het op 20 april ontplofte platform Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. Uit dat lek zou dagelijks 18 miljoen liter olie ontsnappen. Dat beweert Matt Simmons in een interview met Bloomberg News. Hij zegt dat NOAA (National Oceanic and Atmospheric Association) hem dat bevestigd heeft.

Simmons was een adviseur van George Bush tijdens diens presidentschap, is lid van de National Petroleum Council en CEO van Simmons & Company International, een investment bank die alleen werkt voor oliemaatschappijen. De Wall Street Journal noemde hem vorig jaar nog "één van de vijf belangrijkste stemmen binnen de olie-industrie". Volgens Simmons zijn de pogingen om het lek onder Deepwater Horizon te dichten niet meer dan een "sideshow" van BP, een afleidingsmanoeuvre om de aandacht niet te vestigen op het echte probleem.

Hoe het tweede lek, en dan nog op zo'n afstand van de plaats van de ramp, onstaan is, weet Simmons niet. Hij vermoedt dat een gevolg is van de explosie en het stukgaan van de well casing onder Deepwater Horizon. Wat veel mensen niet beseffen is dat de oliebron een enorme bel is die kilomters ver gaat in alle richtingen, merkt de man op.

Simmons zegt dat ook zijn uitspraken over het dichtmaken van de lekken met een nucleaire bom in die context moet worden gezien. "Het publiek beseft bij lange aan de omvang van deze ramp niet. Obama moet onmiddellijk BP van de zaak halen en het Amerikaans leger de zaak laten oplossen, anders geraakt ze niet opgelost. BP staat nergens in het bestrijden van deze ramp, zelfs het boren van die twee relief wells zal niks oplossen, want het echte lek zit ergens anders."

Er worden momenteel twee nieuwe gaten geboord naar het lek onder de Deepwater Horizon, wat algemeen gezien wordt als de enige manier om het lekken te stoppen. Die zouden klaar zijn in augustus. Maar sinds vandaag is er sprake van dat het pas tegen Kerstmis zou lukken. Zelfs met de meest conservatieve schattingen (3 miljoen liter lekkage per dag) zou dat betekenen dat er nog eens 635 miljoen liter ruwe olie in de Golf van Mexico gaat stromen. Wetenschappers betwisten die cijfers, volgens hun metingen, ontsnapt er dagelijks meer dan het dubbele. We kijken dus aan tegen meer dan een miljard liter olie.

Het boren van een relief well is eigenlijk veel moeilijker dan het boren van een gewoon boorgat omdat de ingenieurs een erg specifiek doel moeten raken. In dit geval moeten ze met een pijp een andere pijp raken die amper 30 centimeter breed en 5 kilometer verderop ligt.

Eén van de redenen waarom er nu plots over december gepraat wordt is van een onwaarschijnlijke stupiditeit: bij het uitrekenen van het aantal boordagen zou BP "vergeten" zijn rekening te houden met het orkaanseizoen dat net begonnen is en gedurende vijf maanden roet in het eten gooit in de regio. NOAA waarschuwt dat het orkaanseizoen uitzonderlijk hevig zal zijn. NOAA voorspelt 14 tot 23 bijzonder zware stormen (normaal zijn er dat gemiddeld 11), waarvan er acht tot 14 (normaal zes) zich zullen ontwikkelen tot orkanen. Van die orkanen zullen er drie tot zeven zich ontpoppen tot het soort vergelijkbaar met Katrina. Normaal zijn er dat hooguit twee per seizoen.

Dan Pickering van beursmakelaar Tudor Pickering Holt & Co. in Houston, gespecialiseerd in aandelenhandel van olie- en energiebedrijven, bevestigt dat de finaciële wereld eerder afgaat op het scenario van december. "We zijn erg sceptisch", zegt hij.

Pech voor de aandeelhouders van BP, maar even naar de essentie. Als het lek duurt tot december - en in alles wat we nu zeggen gaan we er niet van uit dat het verhaal van het tweede lek klopt - dan betekent dat duizenden kilometers kustlijn in Texas, Alabama, Louisiana, Florida, maar ook Cuba en Mexico die onder de olie zullen komen te zitten. Dixit Harry Roberts, professor Coastal Studies aan Louisiana State University. "En het betekent de uitroeiing van het overgrote deel van de zeedieren in de Golf van Mexico."

"Zo'n hoeveelheid olie die in de zee loopt, dat is inderdaad andere koek", bevestigt Mak Saito, van het gereputeerde Woods Hole Oceanographic Institution in Massachusetts. "Dat betekent dat de chemische samenstelling van een hele zee overhoop wordt gegooid."

Er is nog iets waar angstvallig over gezwegen wordt: het boren van relief wells is enorm preciesewerk en het gaat vaak mis. "Meestal lukt het wel bij de tweede poging, maar vaak zijn er vier nodig" zegt Dave Rensink, die aan het hoofd staat van de American Association of Petroleum Geologists. En mislukken betekent simpelweg: opnieuw, van nul herbeginnen. "Die 90 dagen van BP da's echt wel heel optimistisch. Dan mag er niks, maar ook niks misgaan. Tot nu hebben ze niet echt bewezen daar goed in te zijn."

Fred Aminzadeh, research professor aan de University of Southern California's Center for Integrated Smart Oil Fields, heeft nog iets anders in gedachten. "Wel, niemand denkt momenteel aan een erg reëel scenario: dat het lek gewoon nooit dichtgeraakt." Hoe lang blijft de olie dan stromen? "Een tiental jaar. Maar ik geloof dat het wel gaat lukken uiteindelijk met die relief wells, 't zal alleen langer duren dan BP zegt."

Vorig jaar duurde het 105 dagen om de Montara Well voor de kust van Australië te dichten met een relief well. Daar werd echter geboord op amper 75 meter diep. Toch waren er vijf pogingen nodig. Robert Bea van de University of California in Berkeley meent dat het succesvol boren van relief wells niet het einde van het verhaal is: je moet daarna de oliebron nog altijd dichtkrijgen. Lees: vol modder pompen en er een betonnen stop over plaatsen. "En bij dat ging het in de eerste plaats mis op 20 april, zo simpel is dat niet op 1.500 meter."

Marinebiologen luiden ondertussen de alarmbel over iets heel anders: de schrikwekkende afname van zuurstof in het zeewater. Dat heeft vooral te maken met een aspect van de ramp waar niemand het over heeft, en dat komt omdat je er ook niks van kan zien. Maar de realiteit is dat er naast de olie een enorme hoeveelheid gas ontsnapt uit het lek. Drieduizend keer meer dan olie zelfs. Het gaat om zeker zes miljoen kubieke meter gas per dag. De oceaan heeft een grote capaciteit om methaan vast te houden, maar wanneer het methaan oplost in water gaat dat ten koste van zuurstof. Wat onstaat heet een "dead zone", zeewater dat niet genoeg zuurstof heeft opdat er iets in kan leven. Ook de olie die onderwater blijft heeft dat effect.

Doordat de Golf van Mexico eigenlijk een binnenzee is, doet de stroming bijzonder weinig om in die dead zones toch zuurstofrijk water te krijgen. Dat was voorafgaand aan deze ramp in de regio al een immens probleem. Want er was al een dead zone die groter is dan België ontstaan door de Mississippi-rivier, die pesticiden afzet die in de hele Amerikaanse midwest gebruikt worden in vooral de maïsteelt.

4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 169]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Aanvullende beschouwingen

Telkens als ik, onder de visioenen van het Bitter Lijden van de Heer, het huiveringwekkende geschreeuw van de Joden te horen krijg: "Zijn bloed komt weer over onze kinderen!" wordt het uitwerken van deze plechtige zelfvervloeking mij in ontzettende beelden voorgesteld en voelbaar gemaakt. Ik zie hoe daar een donkere hemel, vol bloedrode wolken, vurige stafroeden en zwaarden, over de schreeuwende menigte hangt. Het is alsof ik de stralen van de vervloeking door merg en been zie gaan van al die mensen, alsof ik ze tot de kinderen in hun moederschoot toe zie treffen. Het ganse volk verschijnt mij als een duister blok en ik zie de verschrikkelijke schreeuw uit de duizenden mensen losbreken in troebele, grimmige vlammen, die zich met elkaar verenigen en weer op het volk neerschieten en diep binnendringen in hen. Hun aantal is niet gering, maar ik zie ook hoe Jezus en Maria, onder het vreselijkste lijden, onophoudelijk bidden voor het heil der pijnigers en zich geen ogenblik ergeren aan al de verschrikkelijke mishandelingen.

Ik zie hoe de Heer, gefolterd op de kwaadaardigste, gruwzaamste manier, overladen met de hoon van de hovaardigen en laaghartigen, besprongen door de haat, de woede en de bloeddorstigheid van Zijn vijanden en hun knechten, terwijl zoveel van Zijn volgelingen Hem lonen met ondank en Hen verloochenen, Zijn allerbitterste lijden naar ziel en lichaam, tot de laatste ademtocht in voortdurend gebed ondergaat in een nooit verminderende liefde voor zijn vijanden, steeds smekend om bekering. Ik zie echter eveneens hoe al Zijn liefde en geduld de woede en de haat van Zijn vijanden nog feller doen ontvlammen. Razend zijn zij, omdat geen enkele van hun mishandelingen ook maar één woord vermag te ontrukken aan zijn mond, één woord dat als een verontschuldiging voor hun boosheid zou kunnen gelden. Vandaag, op de dag van de Pascha, wanneer zij het Paaslam slachten, weten zij niet dat zijn een LAM ter dood brengen.

Wanneer ik tijdens dergelijke visioenen mijn gedachten richt op het gemoed van het volk en de rechters, op de heilige zielen van Jezus en Maria, wordt mij dikwijls al wat daarbinnen omgaat en wat de mensen toen niet gezien, maar wel gevoeld hebben, in beeld getoond. Ik zie dan een niet te tellen menigte duivels [elk van hen in een vorm, in overeenstemming met het kwaad dat hij vertegenwoordigt] een vreselijke bedrijvigheid onder het volk aan de dag leggen. Ik zie ze lopen van man tot man, ophitsen, in de war brengen, in de oren fluisteren, in de mond springen en zie ze met velen uit de volksmassa komen aanstormen om front te maken en de mensen tegen Jezus op te stoken. Dan zie ik hen weer voor Jezus’ liefde achteruitdeinzen en verdwijnen in de menigte. Ik zie in al hun doen echter iets vertwijfeld en verward, een element van zelfvernietiging, iets dol en onzinnig in al hun gesleur van hier naar daar. Boven en rondom Jezus, alsmede bij Maria en de weinige andere, heilige personen, zie ik integendeel vele engelen aan het werk. Ook zij verschillen van elkaar in gedaante en kledij, overeenkomstig hun bijzondere taak. Er zijn er die bidden, die troosten, die zalven, laven en spijzigen, kleden en andere werken van barmhartigheid doen.

5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 169]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

Ik zeg u dus dat we God lasteren:
  • Wanneer we zeggen dat Hij niet rechtvaardig is, omdat er zoveel rijken in weelde baden, terwijl anderen nauwelijks hun honger kunnen stillen.
  • Wanneer we zeggen dat Hij niet zo goed is als ons voorgehouden wordt, omdat hij zoveel zwakke mensen aan de verachting van de wereld prijsgeeft, terwijl anderen door iedereen worden geëerd en bemind.
  • Wanneer we ontkennen dat Hij alwetend is, omdat Hij geen aandacht schenkt aan hetgeen er op aarde gebeurt.
  • Wanneer we bezweren dat Hij niet eerlijk is, als Hij in zijn barmhartigheid de zondaar tot Zich trekt.
  • Wanneer we tegen Hem in opstand komen, als we een of ander verlies hebben geleden. "Ach, ik ongelukkige," beklagen we ons dan, "hoe kan God ons zoiets aandoen? Hij weet zeker niet meer dat ik op de wereld ben. En als Hij het weet is het alleen om mij te laten lijden!"
Ook ten opzichte van de Heilige Maagd en de heiligen kunnen we ons schuldig maken aan godslastering. Hoe dikwijls hoor je een christen bijvoorbeeld niet zeggen: "Ik geloof er het mijne van: ik heb al zo dikwijls tot die en tot die gebeden en nooit word ik verhoord."

Vertaling: Chris De Bodt

6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 169]

Hoofdstuk 24. Begrafenissen en graven

Nicky: Hebben de zielen andere dingen vernoemd bij Westerse rouwkamers, dat zij verkeerd vinden?
Maria: Het veiligste bij het kiezen van rouwkamers is waar iemand gebedsvol kan verblijven in een christelijke Kerk. Dit verzekert dat er niets onheiligs zal geschieden aan de aardse overblijfselen van onze geliefden.

Nicky: En hebben ze iets gezegd over het onderhouden en opsmukken van graven na de begrafenis?
Maria: Ook dit is heel belangrijk. Het moet een nederige en liefdevolle plaats zijn en regelmatig zou er wijwater moeten besprenkeld worden over hun graf. Er zou steeds een gezegende kaars moeten branden. Van deze twee zaken houden de heilige zielen heel veel. Bezoeken aan het graf worden door hen waargenomen en deze bezoeken helpen hen veel meer vooruit dan dat we ons kunnen inbeelden.

Vandaag zijn er sommige begraafplaatsen, waar omwille van het praktische, de herdenkingsplaats zich gewoon op de grond bevind zodat dat gras- en graafmachines er gewoon met gemak kunnen over rijden. Dit is vadsig en een respectloze houding vanwege de familie en daarom zullen deze zielen langer moeten lijden dan dat de familie zelf naar deze plaats zou gaan en er voor hun graven zou zorgen.

Elk minste gebaar helpt hen en, als wederdienst, ook ons omdat ze het dan gemakkelijker voor ons zullen opnemen wanneer wij bescherming en begeleiding nodig hebben. Zelfs als wij onze vensters uit liefde voor hen kuisen, brengt dit hen zoveel goeds.

Nicky: Hoe lang zouden we de graven moeten onderhouden?
Maria: Hier opnieuw denk ik dat we dit gedurende minstens drie generaties zouden moeten doen. Ik zeg dit omdat de Bijbel ons vertelt dat de zonden van onze vaders ons blijven volgens gedurende drie of vier generaties. En zo hebben onze gebeden betrekking op meerdere generaties en niet louter voor diegene die we persoonlijk kenden. Het is goed dat de kinderen alles over hun grootouders en overgrootouders wordt bijgebracht, om hun interesse te behouden. Degelijke zaken schenken iedereen veel goeds. Het toont hen een weg en een eenheid. De huidige maatschappij wil hier allemaal niet meer van weten en het stoort de zielen erg wanneer hun familie enkel op zoek is naar het vergroten van hun vermogen en een steeds groter huis. Beseffen de mensen nog wel dat de mensen op een bepaald ogenblik terugkeren naar hun "huis." satan verdeelt hele families op alle mogelijke manieren, zowel in dezelfde generatie als tussen de overige generaties.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 13]

Verschijningen van de Engel in 1916

Rond deze tijd, zoals ik Zijne Excellentie reeds heb medegedeeld, zochten en bekwamen Francisco en Jacinto van hun ouders de toestemming om zorg te dragen over hun eigen kudde. Zo verliet ik mijn goede gezellinnetjes om mij de in plaats hiervan bij mijn neefje, Francisco en bij mijn nichtje, Jacinta, te vervoegen. Wij vermeden de Serra om niet alle overige herdertjes achter ons aan te krijgen en we spraken af om onze kudde uit te laten op de eigendommen van mijn oom en tante en van mijn ouders.

Op een dag lieten wij onze schapen los op een land dat aan mijn ouders toebehoorde en dat aan voet van de oostelijke zijde van de helling lag, wat ik reeds vermeld heb. Deze eigendom noemde Chousa Velha. Van zodra we in de voormiddag aankwamen, begon er een lichte motregen te vallen, zo licht dat het als mist leek. We gingen de heuvel op, volgden onze kuddes en zochten naar een overhangend stuk rots om te schuilen. Dit was dus de eerste maal dat wij deze gezegende holte tussen de rotsen binnentraden. Het was midden een olijfbosje, dat aan mijn peter Anastacio toebehoorde. Van daaruit kon men het kleine dorpje zien waar ik was geboren en ook de gehuchten Casa Velha en Eira da Pedra. Het bosje strekte zich verder uit, over het grondgebied van verschillende eigenaars, tot de grenzen van de gehuchtjes.

We brachten ginds de dag door, tussen de rotsen, ondanks dat het niet meer regende en de zon klaar en helder scheen. We aten ons middageten op en baden de Rozenkrans. Ik ben er niet zeker meer van of we die dag de Rozenkrans baden op de wijze die ik aan Zijne Excellentie reeds heb verteld, door enkel de woorden "Weesgegroet Maria" en "Onze Vader" te zeggen op elk kraaltje, zo groot was onze verlangen naar het spelen. Onze gebed was beëindigd en we begonnen met de steentjes te spelen. We genoten maar een kleine poos van het spel, want een sterke wind schudde de bomen plots heen en weer. We keken geschrokken op om te zien wat er gebeurde, want de dag was anders ongewoon kalm. Toen zagen we boven de olijfbomen, de figuur waar ik reeds heb over gesproken, naar ons toekomen. Jacinta en Francisco hadden deze figuur nog niet gezien, noch had ik er hen ooit over gesproken. Terwijl de figuur naderde, konden wij de gelaatstrekken waarnemen. Het was een jonge man van een grootse schoonheid, zo’n veertien tot vijftien jaar oud, witter dan sneeuw, en, bij zonneschijn, zo doorzichtig als kristal. Toen hij ons bereikte, zei hij: "Wees niet bevreesd! Ik ben de Engel van de Vrede. Bid met mij."

Vertaling: Chris De Bodt

8. Jean de Florette [8/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 222]

Maria verscheen ook aan een bisschop met de naam Alfonsus van Liguori, die kort erna een klassieker zou schrijven met de naam De Glorie van Maria, en in Turijn was er een geval waar een ziener, gekend als de Heilige Maria der Engelen dagelijkse extases had, hoewel ze ook hevige gevechten had met demonen. Acht maanden lang had ze verschijningen van geesten die haar sloegen en haar geloof, hoop en kuisheid uitdaagden. Geloof was een doel omdat het een geheim wapen was. Met geloof konden duivels van eender welke soort afgeweerd worden. Geloof verhief de persoon boven de aanval.

En aanvallen waren er zeker. Tijdens de zomer van 1780 zocht een mijnwerker, die op zoek was naar een doorgang door de bergen ten westen van Copiago, Chili, samen met z’n muilezeldrijvers z’n toevlucht in een grot, toen een hevige storm losbarstte. Te midden van de bliksem, het gebrul van de donder en de huilende wind, begonnen ze te bidden. Een uitzonderlijk heldere bliksem schoot door de lucht en de mijnwerker, Mariano Caro Inco, zag tussen de rotsen tegenover de grot, iets wat leek op het bleke gezicht van een kleine vrouw. Toen Caro en z’n mannen de volgende morgen op onderzoek uitgingen, vonden ze op een platte steen het beeldje van een mooie dame met een kind in haar armen. Het was zo’n twintig centimenter hoog en het zou spoedig beroemd worden door z’n miraculeuze genezingen.

In het heiligdom van Lujan, nabij Buenos Aires, Argentinië, stond er een ander standbeeld dat vereerd werd. Mariaal historicus H.M. Gillett schreef: "Op 28 augustus 1780 raakten de inwoners van Lujan in paniek door het nieuws van wat ze lang gevreesd hadden, dat een enorm leger van wrede Indianen de vlakten terroriseerden, waarbij ze iedereen op hun pad afslachtten en heel vlug de stad naderden. Totaal weerloos vluchtten de mensen naar het heiligdom en plaatsten hun volledig vertrouwen in hun speciale Beschermster. Opeens, zelfs terwijl ze aan het bidden waren, kwam er een dichte en onverwachte mist opzetten die de stad onderdompelde zodat de wilde bende de weg kwijt raakte en de stad voorbij liep."

In Noord Amerika waren er geruchten van een visioen aan niemand anders dan George Washington. Of ze echt waren, en zo ja, of de gedaante die hij zag de Maagd was, zijn twee belangrijke vragen die waarschijnlijk nooit zullen beantwoord worden. Maar het is moeilijk om het rapport in deel 4, nummer 12, van een oude negentiende eeuwse veteranenpublicatie, gekend als de National Tribune, nu Stars and Stripes, te negeren. Een heel oude man, Anthony Sherman werd geciteerd over het verhaal van een gebeurtenis in 1777, tijdens de terugtrekking naar Valley Forge. Terwijl de kille wind door de bladerloze bomen ruiste, was Washington, van wie gekend was dat hij biddend op z’n eentje rondliep, naar verluid een hele namiddag in z’n kamer gebleven, en wilde hij niet gestoord worden. "Toen hij naar buiten kwam merkte ik dat z’n gezicht iets bleker was dan anders, en dat hij aan iets dacht dat belangrijk was," beweerde Sherman, die naar verluid aan de zijde van Washington streed.

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 116]

Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

La Copex

De inhuldiging van de kerk van de Verzoening viel samen met de oprichting van de Copex een maand later. In feite zijn de twee gebeurtenissen nauw met elkaar verbonden. De nieuwe grote kerk kon een nieuw teken van macht en rijkdom blijken voor Broeder Roger, die bezorgd was om het ‘uiterlijk teken’ van welvaart welke de boerderij en de kudde geselecteerde koeien brachten.

Na lang nadenken met boeren uit het dorp en de omgeving had de Gemeenschap beslist haar landbouwinrichting met hen te delen. Op 1 september, enkele weken na de kerkinhuldiging, werd de Copex opgericht (Coopérative d’exploitation, de transformation et d’utilisation du matériel agricole). In naam van de Gemeenschap ging Broeder Alain, gelast met de boerderij van Taizé, samen met vijf jonge katholieke landbouwkoppels van Taizé en omgeving om er een coöperatieve vereniging voor productie te beginnen die gerief en veestapel, gezamenlijke uitbating en gelijke verdeling van de winst nastreefde. Dit ‘teken van armoede’ maakte in zekere zin het pronkstuk van de nieuwe grote kerk van Taizé goed.

Vertaling: Broeder Joseph

11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 58]

Woordenboek: Letter D

Drusilla II

Livia's persoonlijkheid

Livia speelde een cruciale rol in de vorming van haar kinderen Tiberius en Drusus. Vooral haar rol met betrekking tot de scheiding van haar eerste echtgenoot, vader van Tiberius, in 39/38 v.Chr. krijgt veel aandacht in het moderne onderzoek. Vooral wat voor rol ze dan bij deze scheiding, evenals bij die van Vipsania Agrippina en Tiberius in 12 v.Chr. op aandringen van Augustus: of dit slechts een neutraal of passieve rol was of dat zij actief aan Caesar zijn wensen tegemoet kwam. De eerste scheiding zou Tiberius kort daarop als stiefzoon in het huis van Octavianus brengen; de tweede bezorgde Tiberius een emotionele litteken voor het leven, aangezien hij was gedwongen de vrouw waarvan hij hield te verlaten uit dynastische overwegingen. Hoewel we hiervan niets terugvinden in onze bronnen, is het misschien best mogelijk dat de hartsgrondige antipathie van Tiberius voor Livia in deze twee gebeurtenissen ligt besloten.

Het zou nog een 13 jaar duren, tot onder het bewind van haar kleinzoon Claudius in 42 na Chr. voordat al haar eerbewijzen in ere zouden worden hersteld en ze haar vergoddelijking ten slotte ontving. Diva Augusta [vergoddelijkte Augusta] genoemd, ontving zij een door olifanten getrokken strijdwagen om haar beeld naar alle publieke spelen te vervoeren, een standbeeld van haar werd opgesteld in de tempel van Augustus samen met die van haar echtgenoten, paardenrennen werden ter ere van haar gehouden, en vrouwen moesten haar vernoemen in hun eden.

Vertaling: Broeder Joseph

12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 72]

Het wonder van Morrovalle, Italië [1560]

Het was twee uur ’s ochtends op de derde zondag na Pasen, op 16 april 1560, toen Pater Bonaventure, een minderbroeder, wakker werd van het aanhoudend gerinkel van het brandalarm in de stad. Met een zekere schrik kleedde hij zich heel snel aan en rende naar de binnentuin van het klooster. Daar vandaan kon hij de Franciscuskerk zien. Het licht dat hij zag flikkeren in de ramen van de kerk kon maar één ding betekenen ... een vuur bedreigde de kerk en bracht het Heilig Sacrament in gevaar.

Het rinkelen van de bel bleef aanhouden en al snel kwamen andere priesters en mensen uit het dorp aangesneld om te helpen. Een bijzondere moedige daad werd gepoogd door twee mannen, Antonio Lazzarini en Claudio Paganelli, maar de hevigheid van het vuur was zo groot, en ze beseften al snel dat alle hoop verloren was. De vlammen duurden zeven uur. Toen de brand voorbij was, was de kerk veranderd in een berg van onherkenbare rommel en smeulende as.

Ancona, de provincieoverste, vroeg Pater Girolamo om de schade op te nemen. Hij vroeg daarbij voor de hulp van Pater Battista en Broeder Illuminato om het stuk rond het verwoeste hoofdaltaar, dat op de grond lag, te inspecteren.

Terwijl ze stukken verbrand hout en een gebroken stuk marmer verplaatsten vonden ze vol verbazing, in een opening tussen as en kleine stenen, een Hostie, puur, wit en in perfecte staat. Toen ze dichterbij kwamen zagen ze dat de Hostie op een verbrande corporale lag, dat op zijn buurt weer lag op een stuk linnen dat ook zwaar beschadigd was.

Bij het zien van de perfect bewaarde Hostie tussen zo veel vuil en vernietiging vielen de priesters op hun knieën in aanbidding en baden om genade. Allen die de Hostie zagen beschouwden dit als een Wonder, met name ook omdat het tabernakel, waarin de Hostie bewaard was, volledig door het vuur was verwoest. Ook het Heilige Vaatwerk in de tabernakel was vernietigd door het vuur. Toen ze de grond nader bekeken vonden zo ook de pyxis waarin de Hostie was bewaard, voordat de vlammen kwamen. Het deksel van dit doosje was bewaard gebleven.

13. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Het huwelijk werd voltrokken op 25 april 1914, toen Praxedes achtentwintig was en Gabriël eenendertig. Praxedes verliet haar gezin dat, dankzij hard werken en spaarzaamheid, rijk was geworden. Nu was ze de echtgenote van een eenvoudig man die weinig verdiende. Na hun huwelijksreis betrokken ze een appartement met één kamer in de stad Figaredo, kort bij het werk van Gabriël. Het appartement bevond zich in het huis van een vrouw met drie kinderen. Ze deelden de keuken, maar er was nooit onenigheid tussen de vrouwen.

Praxedes stelde al vlug vast dat Gabriël zich tevreden stelde met een minimum aan godsdienstige plichten, en stond ver van de idealen van zijn echtgenote.

Was Praxedes een mishandelde echtgenote? We weten dat Gabriël een gewelddadig temperament ontwikkelde, en dat Praxedes haar schoonmoeder nooit vertelde over hoe hij haar behandelde. Er kwam echter één incident aan het licht. Het gebeurde op Goede Vrijdag in 1915, nadat Praxedes terugkeerde van de kerkdienst, waarvan Gabriël vond dat het teveel van haar tijd in beslag nam. In een vlaag van woede sloeg hij Praxedes. De eigenares van het huis zag dit en vertelde het onmiddellijk aan Filomena, de moeder van Gabriël. Verontwaardigd ging Filomena onmiddellijk kijken of het waar was. Het enige wat Praxedes zei was: "Gabriël is goed voor mij, en ik heb niets slechts te zeggen over hem." Filomena apprecieerde de goedheid van Praxedes en zei: "Hoe goed en heilig is Praxedes. Mijn zoon is haar niet waard." Filomena confronteerde Gabriël met de zaak, en er werd een verandering merkbaar. Praxedes slaagde erin de woede-uitbarstingen van haar man te kalmeren, en beetje bij beetje werd hij minder hard. Gabriël zei later: "Ik ben blij dat ik haar als m’n echtgenote heb genomen. Ik ben volledig overtuigd en leef heel tevreden met haar ..."

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 62]

Aan haar zus Marie Soubirous [Toinette genoemd]

Nevers, 16 april 1868

Lieve zus,

Ik begin mijn brief met een hartelijk Halleluja voor jou en voor heel de familie en mijn andere verwanten. Omhels hen allen namens mij, geef hun duizend kussen, vooral de kinderen, die ik altijd liefheb. Zeg hun dat ze lief moeten zijn en dat ze alle dagen een weesgegroetje voor mij moeten bidden, vooral wanneer ze naar mijn geliefde Grot gaan. Ik had Joseph willen schrijven op zijn naamdag, als het geen vastentijd geweest was. Zeg hem dat ik hem desondanks niet vergeten ben. ik heb wel voor hem gebeden, ik heb in het bijzonder de heilige Jozef gevraagd van hem een ijverig christen te maken. Ik heb hem dat ook voor alle leden van onze familie gevraagd. Omdat hij de patroon van de goede dood is, heb ik hem ook maar gevraagd ons alien de genade van een zalige dood te verlenen. Vergeet me niet bij mijn oom en tante Lucile. ik denk vaak aan hen, omhels hen namens mij. Ik denk dat Bernadette nog altijd naar onze geliefde zuster Victorine gaat, vraag haar of ze haar namens mij wil omhelzen en dat ik haar verwacht dit jaar. Als de familie uit Momeres jullie opzoekt, doe hun dan mijn vriendelijke groeten. Ik zou graag willen weten of mijn nicht nog bij hen woont, evenals Francois; vraag hun mij te schrijven. Mijn gezondheid is uitzonderlijk goed, houd je dus niet in omwille van mij: ik ben in alle opzichten heel gelukkig. Ik besluit met jullie allerhartelijkst te omhelzen en de kleine Pierre draag ik op om mijn vader, namens mij, drie grote kussen te geven.

Aanvaard, mijn lieve familie, mijn gevoelens van respect van uw dankbare kind,

Zuster Marie-Bernard Soubirous

15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]

De jeugdjaren

Giovanni Bosco werd op 16 augustus 1815 in Becchi bij Castelnuovo d'Asti, in de buurt van Turijn, geboren. Becchi was een boerengehucht, op een hoogte gelegen, te midden van de wijngaarden en bossen. Het gezin Bosco was een arm landbouwersgezin. Giovanni's vader stierf in 1817, op 33-jarige leeftijd. Zijn moeder, Margherita Occhiena, op dat moment 29 jaar oud, stond voortaan alleen in voor het onderhoud van de drie kinderen: Antonio, een kind uit het eerste huwelijk van haar man, en haar eigen kinderen Giuseppe en Giovanni. 1817 was in menig opzicht een rampjaar: een lange winter en een droge zomer met een mislukte oogst en hongersnood als gevolg.

De kinderen Bosco moesten dus mee werken om hun schamele brood te verdienen, maar toch kreeg Giovanni tijdens de wintermaanden wat leesonderwijs. Dit voedde de afgunst van zijn oudere broer Antonio, want terwijl hij zware handenarbeid moest verrichten, leek Giovanni zich te verliezen in boeken en dromen. En dromen deed hij: in een droom die zich later nog herhaalde, zag de negenjarige Giovanni zijn roeping en levensopdracht aan zich voorbijtrekken. De spanningen tussen beide broers liepen echter zo hoog op, dat mama Margherita besloot haar jongste zoon onder te brengen in een naburig boerengezin, waar hij als knecht werkte.

Maar Giovanni wilde studeren en priester worden. Als hij in het naburige dorp Morialdo de oude priester don Calosso leert kennen, vindt hij in hem dan ook een belangrijke bondgenoot voor zijn studies. Don Calosso stierf onverwacht en al te snel, maar Giovanni was vastbesloten zijn studies voort te zetten. In 1831 kon hij in Chieri zijn middelbaar onderwijs aanvatten. Al snel bleek hij een intelligente, weetgierige en behendige knaap te zijn. Bij kermissen en vertoningen keek hij nieuwsgierig toe en ontpopte hij zich gaandeweg zelf tot een goochelaar, koorddanser, ... die de aandacht van omstanders en kinderen wist te trekken.

Na de middelbare school trok Giovanni naar het seminarie. Op 25 oktober 1835 vond zijn inkleding plaats.

16. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 4

Tussen de zesde en de zevende plaag zal er geen rust zijn en zal alles vlug gaan. Heeft 1789 enkel Frankrijk ten val gebracht, dan zal dat wat komen zal de hele wereld ten val brengen. De zevende plaag zal uitdraaien op ellende en de wereld zal denken dat alles verloren en vernield zal zijn! Enorme ontreddering op de stormachtige zee. Alles wat zich niet op het Schip bevindt zal worden verslonden. Het schip zal in woelige storm bijna kantelen, maar, Petrus, heb vertrouwen! De ark zal heelhuids uit de storm komen die zal gaan liggen.

Vertaling: Chris De Bodt


03-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.3 juni 2010
3 juni 2010

1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
[aflevering 25/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

Het jaar 2009

Dit jaar staat gekend als een jaar dat Bisschop Ratko Peric, bisschop van Mostar-Duvno, onder wiens bevoegdheid de Parochie van Jacobus de Meerdere van Medjugorje valt, uiterst agressief en openlijk te keer gaat over vele aspecten van de Medjugorje gemeenschap, de zieners, de priesters en de bedevaarders. Voorbeelden waren onder andere dat het Mirjana Dragicevic niet langer was toegelaten om haar verschijningen in het Cenacolo, het huis van de ex-drugsverslaafden te hebben. Ook is het de parochie niet langer toegelaten om het maandelijkse "Persbulletin" uit te geven. Ook mochten er niet langer erediensten worden gehouden in "Oasis van Vrede," waardoor dit gebedsoord in september de deuren moest sluiten.

In het verleden heeft Peric zich meerdere malen categoriek uitgesproken tegen de Medjugorje verschijningen. Peric schreef zelfs een boek, waarin hij bladzijden wijdt tegen de verschijningen, de clerus en de bedevaarders van het verschijningsoord. De zware koppigheid van Peric tegen de verschijningen is niet volgens de Kerkelijke regels. Tijdens het onderzoek van verschijningen is volledige stilte aan de orde. Bisschop Peric was alles, behalve stil.

2. Louisiana en Amerika: nu zijn het nog waarschuwingen, maar dra volgen de straffen

Er is geen plaats in Noord Amerika met meer vrome katholieken dan in Louisiana, ten minste in verhouding tot de bevolking. Men vindt ze overal, ze zijn krachtig en het zijn buitengewone warme mensen met een briljante, eigen humor en diepe banden met de Heilige Moeder, maar de strijd in hun leven speelt zich eveneens af op de rand van het meest intense kwaad van Noord Amerika.

Het is hun levenstest, hoe de strijd zich opstapelt, en deze goede mensen moeten er veel om lijden. Het goede tegen het kwade, het heilige tegen het occulte. Het is een strijd tegen de voodoo, tegen de grootste godslasteringen op Vastenavond met optochten van homo's, lesbiennes en travestieten, tegen de cultuur van het Franse kwartier, tegen de duistere krachten die de natuur verwoesten.

Het door de olie aangetaste moerasland, noemt "ironisch" genoeg, het "duivelsmoeras" en ooit was het een paradijs voor vissers en jagers met massa's herten, konijnen, baarzen, rivierkreeften in dit zo mooie gebied met cipressen en houten veeafsluitingen.

Ik herinner mij nog goed mijn eerste bezoek aan Louisiana, toen ik een onwaarschijnlijke ramp onderzocht rond een plantage in East Baton Rouge, eigendom van een vrome Katholieke familie, wiens boerderij vervuild werd of ernstig werd bedreigd door het onverantwoord dumpen van toxische afgeleiden van petroleum: chemische producten zo giftig als deze die ooit werden gedumpt in Love Canal. Nu zijn het eenzame veeafsluitingen [een doodshoofd kruiste ons pad] en zijn er praktisch geen wilde dieren meer, door de vervuiling van een chemisch bedrijf dat hoge volumes aan petroleumafgeleiden in het duivelsmoeras had gedumpt, afkomstig van de vele petroleumbedrijven die de Baton-Rouge-New-Orleans doorgang beheersen en verstikken.

Het is deze ongecontroleerde industrie die rampen smeedt zoals we vandaag zien.

De eigenaar van de boerderij, David Ewell, met stevige rode wangen, die een blauwe helm, zoals ze er in de bouwwerken hebben, droeg, stopte aan de eerste rivier en dompelde een tak onder aan de rivierbedding en haalde een zwarte brij boven van schadelijk bezinksel met een metaalgeur. Uit de leidingen stroomde er een zilverachtige olieresidu: kwikzilver. De grond was tot vijf meter diep vergiftigd en rondom het gebied waren de eiken aan het afsterven, samen met de rivierkreeften, de karetschildpadden en de krokodillen. De baarzen zwollen op. Het zand en de schorsen gaven een etherische oliestank af en waren zelfs verstoken van muggen.

Zoals we nu weten, was dit enkel het begin. Aan de overkant van Zuid Louisiana zag ik ongelofelijke voorbeelden van gezamenlijke hebzucht en het opkopen van de petrochemische industrie. De staat liet virtueel alles toe dat geld in het laadje bracht, of het nu verdedigbaar was voor de gezondheid of niet. Zoals ik in 1979 schreef, "zoals de orkanen vertrouwd zijn aan de Golf van Mexico, zo waren de vernietigende elementen, langzaam, maar in groot volume, niets minder dan onheilspellende voorbodes van een toxische zondvloed."

Vissen met gezwollen buiken braakten witte bolletjes toen de vissers met hun voeten op hun buik drukten en de langoesten hadden zwarte olieklonters in hun hoofden. "Het is onwezenlijk wat ze gedaan hebben," zei Dave, wiens boerderij volledig vernietigd was, "en weet u: het zullen onze kinderen zijn die er zullen moeten voor betalen, jawel."

De milieu- en kankergevallen waren zo spectaculair hoog dat Dr. Velma L. Campbell, een geneesheer in de Ochsner Kliniek, het omschreef als een "enorm menselijk experiment geleid zonder de eensgezindheid onder de experimenten." Toen al konden 31,1 % van de inwoners van New Orleans zich verwachten aan de een of andere vorm van kanker. Ook zullen de klinieken u niet nalaten de plotse stijging van het aantal gevallen van kanker onder de kinderen, uit dit gedeelte van het land, te vermelden.

De moeder van een kankerslachtoffertje te Baton Rouge, toonde mij foto’s van haar dochter met haar knuffeldiertjes en omschreef hoe je haar in het hele hospitaal kon horen roepen toen men die naald in haar beenderen stak, om het merg uit te testen. Ik ben samen met haar moeder naar haar graf gegaan. Zij bezoekt het elke dag. Er lag een witte grafzerk op, versierd met een kleine engel. Ik bezocht een ander huis, waar een oudere man, als vaste gezel de Bijbel op de koffietafel liggen had. Hij weende toen hij mij vertelde over Emma, zijn echtgenote, nadat de wind uit een chemische schoorsteen onverwachts een wolk van schadelijke rook richting hun huis waaide, en de mensen in de omgeving aan het duizelen bracht.






Hij had een foto van Emma in de leefkamer. "Het heeft haar goed te grazen genomen," zei haar man, Leon Johnson. "Zij kon de geur niet verdragen, maar zij kon het goedje nog ruiken, ik niet meer." Het goedje was zo giftig dat het zelfs de zondagsmissen verhinderde in de nabije kerken.

Geen enkele staat had meer aanhoudende en vernietigende problemen als Louisiana. De trots van Louisiana, de pelikaan, stond op het punt om uit te sterven bij mijn eerste bezoek. Dat is de vogel die u nu overal op de foto’s ziet, volledig kapotgemaakt door de olie. De kweek van garnalen en langoesten, waar de restaurants van het Franse Kwartier om bekend waren, was ernstig bedreigd.

En dan was er vier jaar geleden de orkaan Katrina [de naam Katrina betekent "zuivering"].

Nu kijkt de hele wereld toe alsof de golven afkomstig zijn van een "orkaan" gevormd door de onverantwoorde industrie, een industrie die men nooit had mogen toelaten om te boren, waar men geboord heeft. Maar voor het belang van het geld zwicht alles, zelfs de afschuwelijkste rampen. Men verdient er zelfs geld bij. BP weigerde het verbod van de Amerikaanse regering toe te passen om nog langer hun toxische bestrijdingsmiddelen te gebruiken. Er zullen wel onheuse redenen achterzitten, want er zijn heel wat dingen te verbergen.

Dit is een teken voor Lousiana en ook een teken voor het hele Golfgebied, maar eveneens een teken voor de hele mensheid. We moeten terug naar een eenstemmigheid met Gods Schepping. We zijn geschapen om vreedzaam naast elkaar te leven, in eenheid met de natuur, en de natuur niet te behandelen als een vijand door deze in te palmen voor een geldgewin van korte duur. Geen enkele andere streek in Amerika was zo erg vervuild.

Nu heeft men geoogst wat men gezaaid heeft. Ik herinner mij het angstaanjagende gevoel, ik zie de helikopters uitrukken naar de olieplatformen, die daar niet thuishoren.

Dit is een morele aangelegenheid, in het belang van de natuur, in het belang van het nieuwe leven. Het is daarnaast ook een persoonlijke gewetenskwestie, waar politieke belangen niets zouden mee te maken mogen hebben. Hier zou de politiek zich moeten boven stellen: geen hebzucht, maar een overweging tussen de voor- en nadelen. Van het ogenblik dat er hebzucht is mee gemoeid komen we tot resultaten zoals we deze nu kennen.

Een onlangs gemaakte studie deed het land opschrikken door tot het besluit te komen dat we er werkelijk geen enkel idee van hebben welke de resultaten zullen zijn van de tienduizenden chemicaliën die we nu gebruiken, omdat weinig onder hen echt zijn getest alvorens de maatschappijen de toestemming gaven ze te gebruiken en te verspreiden in het belang van de economie en hebzucht. De laagste raming is dat ze de oorzaak zijn van minstens zes procent van alle kankers, maar ongetwijfeld ligt het getal veel hoger. Denk hier een ogenblik aan, en bid voor meer dan een ogenblik om het inzicht te verkrijgen wat die kankergevallen zo hoog maakt.

Een aantal jaren voor "Katrina," waarschuwden we al dat een orkaan van categorie 3 noodlottig zou zijn en dat de duisternis over New Orleans [vooral deze van de seksuele immoraliteit en het voodoogebruik] een uitdaging voor catastrofen betekende, die er inderdaad ook kwam. Nog een aantal maanden geleden hebben we Louisiana vernoemd in een andere gebeurtenis. Hopelijk zal de bron van het olieplatform geen catastrofe worden, hoewel er geen beterschap in het onmiddellijke vooruitzicht is. Laat ons een gebed richten tot Onze Lieve Vrouw van de Toevlucht om het zwarte tij te doen keren, hetzelfde tij dat reeds werd aangevoeld door mensen als de Ewels, ver weg van de kust. Bid, dat er een oplossing gevonden wordt om het gat van de bron te dichten.




O, Louisiana, O, Amerika! Verzaak aan hen die geen geweten hebben en plunderen wat God heeft geschapen. Ga terug naar de eenheid waaraan God Zijn uiterlijk gaf. De tijd loopt ten einde, en het wordt hoogtijd dat we er ons bewust van worden dat de zonde veel verder gaat dan wat we gezamenlijk denken, met name de gevolgen van de zonde. Het heeft ook te maken met de vernietiging van Gods schepping. Het heeft ook met arrogantie te maken: dat we alles beter kunnen dan God. Het is een zonde en een grote zonde: "U zult niet doden." Is dat niet het gebod dat in Louisiana voor de geest komt?

Bron: Michael Brown

Vertaling: Chris De Bodt

3. Medjugorje: Statistieken voor april 2010

Aantal uitgedeelde communies: 136.200
Aantal concelebrerende priesters: 2.612 [87/dag]

4. Olieramp: Nieuwe poging tot afsluiten oliepijp mislukt en een ware slachtpartij onder de dieren

Poging 4: afzagen pijpleiding mislukt

Ingenieurs van BP zijn vandaag gestart met een nieuwe, riskante poging om het olielek in de Golf van Mexico in te dammen. Met behulp van robots gaan ze 1.500 meter diep de defecte pijpleiding tussen het boorplatform en de boorput afzagen. Daarna wordt dan een opvangstructuur gemonteerd om de olie naar een schip te pompen. 

Na de mislukking van de Top Kill-methode is het al de vierde poging van BP om het olielek te stoppen. De nieuwe poging is niet zonder risico, want tijdelijk zou er meer olie in zee kunnen stromen. Het zagen van de pijpleiding zou 24 tot 36 uur in beslag nemen, maar gisterenavond werd al snel duidelijk dat ook de vierde poging was mislukt. De zaag waarmee de lekkende oliepijpleiding in de Golf van Mexico moet afgezaagd worden, zodat er een trechter kan op geïnstalleerd worden, zit "geblokkeerd". Dat heeft Thad Allen, de opperbevelhebber van de Amerikaanse kustwacht, gezegd.

Een eerste snede werd gemaakt met een krachtige metalen tang die met een kabel aan de oppervlakte verbonden was, dat om een te grote druk op de oliepijpleiding te vermijden, luidt het. Nu wordt geprobeerd met een diamanten lemmet een tweede snede te maken. Die tweede snede moet zo perfect mogelijk zijn zodat de trechter netjes kan geïnstalleerd worden.

De zaag is echter vast blijven zitten in de buis. Ingenieurs proberen het probleem op te lossen, en Allen toonde zich optimistisch dat dat heel spoedig kan.

De nieuwe poging om het olielek in te dammen, geldt als uiterst gecompliceerd en dient met robots te gebeuren. Na het afzagen van de oliepijpleiding moet een opvangtrechter boven de opening gemonteerd worden. Daarmee moet de olie dan naar een schip gepompt worden.

Intussen maken de VS duidelijk dat ze buitenlandse hulp zoeken om de ramp te bestrijden. De Amerikaanse regering denkt daarbij aan steun uit landen als Nederland, Canada en Mexico. De hulp is dringend, want het orkaanseizoen is in aantocht.

President Barack Obama dreigt intussen opnieuw de verantwoordelijken voor de olieramp voor het gerecht te brengen. Minister van Justitie Eric Holder bevestigt dat er een burgerlijk en strafrechterlijk onderzoek loopt, zonder te preciseren of dat tegen BP is gericht. De olieramp kostte het Britse olieconcern al bijna 1 miljard dollar. Volgens CNN gaan analisten ervan uit dat BP uiteindelijk 22 miljard dollar zal moeten ophoesten om de schade te vergoeden. Dat is meer dan de jaarwinst [16,5 miljard dollar] van het bedrijf in 2009.

Ware slachtpartij onder de dieren

Ondertussen rich het olielek in de Golf van Mexico nu al een ware slachtpartij aan bij het onderwaterleven. Het zal volgens biologen onvermijdelijk leiden tot het uitsterven van een aantal dier- en vissoorten. De dode dieren die nu aanspoelen vormen hooguit twee procent van het werkelijke aantal slachtoffers.

In september 2009, dus nog geen jaar geleden, werd in de Golf van Mexico, op amper 30 kilometer van de ramp met het ontplofte olieplatform Deepwater Horizon, een wonderbaarlijke ontdekking gedaan. Op een diepte van bijna 1.000 meter vond een researchonderzeeër een koraalrif. Ondanks de volledige duisternis en de tegen het vriespunt aanlopende temperaturen barstte het er van het leven. Koralen, vissen, schaal-en schelpdieren; de biodiversiteit was van het kaliber dat je doorgaans vindt in koraalriffen die baden in het zonlicht.

Negen maanden later is de kans groot dat van dat magische koraalrif niet veel meer overblijft. Het lag immers in het traject van één van de immense giftige onderwaterwolken, gevormd door het bombarderen van het olielek onder het BP-platform met chemicalieën. We weten dat die immense pluim ondertussen de bodem bedekt, tot vijftig kilometer van de plaats van het lek. Daardoor zullen de koralen stikken, en geen koralen meer betekent ook dat de rest van het leven in de diepwater-oase zal verdwijnen. 

Het heeft weinig zin hoopvol te zijn. Eén van de marinebiologen waar we mee spraken, verwoordde het zo: "Dit is vergelijkbaar met een klein aquarium waar je gewoon een hele fles afwasmiddel in spuit. Alles gaat dood."

De onderwaterwolken zijn van eenzelfde toxiciteit omdat ze niet alleen uit olie bestaan, maar eerder een verbinding zijn tussen de olie, ontsnapt gas en het fameuze, erg giftige Corexit.

De jongste jaren zijn veel van die diepwaterriffen gevonden in het noordelijk deel van de Golf van Mexico. De meeste zijn klein, amper een voetbalveld groot. Maar ze blijken een essentieel deel te zijn van de biologische piramide in de Golf. Hoeveel er zijn? Tussen Texas en Florida werden er een honderdtal gevonden, naar schatting slechts 1 procent van hun werkelijke aantal.

Ze zijn [nog] veel kwetsbaarder dan de koraalriffen die we kennen, omdat de koralen hun energie niet voor een groot stuk halen uit fotosynthese, maar helemaal aangewezen zijn op voedingstoffen in het water, zoals algen en andere micro-organismen. Als het water vervuild is, valt er niks uit te halen, tenzij giftige bacteriën. 

Hoe erg de impact van de ramp gaat zijn op het leven in de oceaan valt ook een beetje af te leiden uit de ramp met het olieplatform Ixtoc 1 in 1979, dat 100 kilometer voor de Mexicaanse kust aan het lekken sloeg. In de tien maanden die het duurde voor het gedicht kon worden, lekte bijna 500 miljoen liter ruwe olie in zee.

Wes Tunnell van het Texas Harte Research Institute mat toen de vervuiling die dat aanrichtte. Hij stelde vast dat op meer dan 100 kilomter van het lek 80 procent van het leven op de oceaanbodem stierf. Het duurde zes jaar voor er sprake was van enig herstel. Vandaag de dag, meer dan dertig jaar later dus, hoef je nog steeds maar een paar centimeter te woelen in het zand voor de kust van Champoton om op olievervuiling te stuiten stellen duikers vast.

Uit het Deepwater-lek is nu tussen 300 en 400 miljoen liter olie ontsnapt. Er zijn twee factoren die de huidige ramp destructiever maken. Eén: het lek bevindt zich op 1.500 meter en niet op 50 meter. Bij Ixtoc ging alle olie quasi direct naar de oppervlakte dus. Twee: de jongste 30 jaar is het visbestand door overbevissing in de Golf van Mexico en het ontstaan van gigantische, zuurstofloze dead zones door afvalwater uit rivieren vol pesticiden, gedaald met maar liefst 90 procent.






De implicatie van dat laatste is enorm: wat de olie overleeft, zal zo klein in aantal zijn dat het niet meer in staat is zich voldoende snel voort te planten om uitsterven te vermijden. 

Het grote drama van de oceaan, is dat wat er onderwateren op zee  gebeurt niet of amper zichtbaar is. De ernst van de ramp wordt gemeten aan wat er op de stranden en oevers aanspoelt en met olie besmeurd rondloopt. Dat is echter maar een fractie van wat door de vervuiling sterft. Tussen 90 en 98 procent van de gestorven dieren zinkt gewoon naar de bodem van de oceaan. Bovendien hebben we als mens de neiging om de schade te meten aan de hand van de sterfte bij dieren waar we ons verwant mee voelen, en dat zijn in de eerste plaats zoogdieren (dolfijnen, walvissen) en in de tweede plaats dieren met poten (schildpadden, vogels).

Michael Blum, hoogleraar aan het departement ecologie en evolutionaire biologie van de Universiteit van Tulane, waarschuwt dat sommige soorten dreigen te verdwijnen. "Er zijn honderden strandvogels en zeezoogdieren die acuut gevoelig zijn voor olie. Je kunt hele soorten verliezen." Als voorbeeld noemt hij de bruine pelikaan, die net van de lijst met bedreigde soorten was gehaald maar er nu opnieuw op kan belanden.

Blum is vooral bezorgd om de zeeschildpadden en dolfijnen, die de Golf van Mexico als voortplantingsgebied of voedselplaats gebruiken, of als halte op hun migratieroute. Er zijn geen dolfijnsoorten die uitsluitend langs de Golf migreren, maar Blum vreest dat ook het aantal dolfijnen dat niet getroffen is door de olieramp zo klein zal zijn, dat ze niet in staat zullen zijn zich voldoende snel voort te planten om het uitsterven te vermijden.

"Als wetenschapper wil je niet te ver gaan en geen foute conclusies trekken. Maar als je de zaken vanuit het perspectief van de echte wereld bekijkt, naar beneden gaat, ziet wat er gebeurt, en de ecologie van het systeem snapt, dan staan we voor de onmiddellijke effecten van de blootstelling. Wanneer de olie op de kust aanspoelt, dan heb je onmiddellijke toxische effecten op bijna alles. Als je een vis bent, krijg je de olie op je kieuwen en kun je niet meer ademen. Als je een krab bent, hetzelfde verhaal. Als je een plant bent, stik je, het vermindert de fotosynthese."

De moeraslanden van de Golf zijn voor veel dieren een broedplaats. Jonge garnalen bijvoorbeeld groeien in de moeraslanden en migreren vervolgens naar de oceaan, waar ze voedsel worden voor vissen. Als over drie of vier jaar geen volwassen garnalen meer naar de oceaan migreren, kan dat gevolgen hebben voor de hele voedselketen.

Blum zegt dat de langetermijngevolgen ernstiger kunnen zijn dan men vermoedt. "Eerst heb je de rechtstreekse schok voor het systeem: onmiddellijke toxiciteit en onmiddellijke mortaliteit - onder de olie geraakte vogels, dolfijnen, zeezoogdieren. De mortaliteit is relatief klein in vergelijking met het potentiële accumulerende effect na verloop van tijd. De zaken staan er vandaag niet zo slecht voor in vergelijking met wat nog kan komen."

5. Guatemala: Eerste tropische storm "Agatha" maakt meteen al meer dan tweehonderd doden

Het dodental door de tropische storm Agatha in Guatemala blijft oplopen: al zeker meer dan 200 mensen kwamen om en velen zijn vermist. Duizenden in het Midden-Amerikaanse land zijn dakloos. Het water van Agatha sloeg in Guatemala Stad ook een enorm gat dat een appartementsgebouw van drie verdiepingen en een woonhuis opslokte. Als bij wonder zou daar maar één dode bij zijn gevallen.


Het ziet er onwaarschijnlijk uit, iets dat je alleen maar verwacht in een Hollywood-blockbuster. Maar het gat is echt. En het is niet het eerste. Vorig jaar ontstond er al een gelijkaardig, ook in het noordelijk gedeelte van de stad. Het zou te maken hebben met een slecht aangelegd rioleringsnetwerk onder de stad.

In de regio Chimaltenango, ten westen van Guatemala Stad, zouden modderlawines "tientallen" woongemeenschappen van Indianen hebben begraven, en daarbij vielen officieel 60 doden, maar dat worden er veel meer, want echt geteld is er nog niet. Momenteel zijn nog steeds honderdduizenden Guatemalteken op de vlucht.

Alsof het niet genoeg is, wordt Guatemala door een tweede ramp getroffen: sinds vorige week is de vulkaan Pacaya aan het uitbarsten. De Pacaya is 2.552 meter hoog en sinds 1565 al 23 keer uitgebarsten, de laatste keer in 1961. Deze keer kwam ondermeer een tv-reporter om en waarschijnlijk ook drie kinderen tussen 7 en 12 die nog steeds vermist zijn sinds vrijdag. Honderden huizen zijn beschadigd door de as en lava, en 65 mensen liepen zware verbrandingen op. Er is ook veel schade aan wegen.

Ook in Honduras hebben duizenden mensen hun huizen verlaten en zijn op de vlucht voor de eerste echte tropische storm van het seizoen. In El Salvador veroorzaakte Agatha zeker 179 modderlawines die de woningen van 11.000 mensen vernielden. Ook Nicaragua werd getroffen door Agatha.

Agatha is de ergste tropische storm die Midden-Amerika langs de kant van de Stille Oceaan treft sinds Pauline in 1997. De storm kwam op 29 mei 's avonds aan land op de grens tussen Mexico en Guatemala. Het is volgens metereologen een buitenbeentje omdat hij niet echt gepaard ging met felle wind maar wel enorm veel regen meebracht.

De Europese Unie heeft 3 miljoen euro vrijgemaakt bestemd voor noodhulp aan de landen in Centraal-Amerika die getroffen zijn door de tropische storm Agatha. Daarbij zijn al 144 mensen om het leven gekomen en duizenden anderen rechtstreeks getroffen. Met het geld moeten minstens 100.000 mensen geholpen kunnen worden in Guatemala, El Salvador en Honduras.
 
Eurocommissaris voor Humanitaire Hulp Kristalina Georgieva zegt dat de noodhulp "een onmiddellijk gebaar van Europese solidariteit is voor de mensen van de regio". Voor het geval er nog nieuwe noden zouden opduiken, zal de Unie "de situatie van dichtbij opvolgen", zei ze nog.

6. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 168]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Ecce homo

Hij keerde dus naar Jezus terug en bleef met Hem alleen in de gerechtskamer. Met een forse, maar tevens twijfelende blik keek hij de arme, bloedende Jezus aan, die men niet kon aanzien zonder te gruwelen, en vroeg hij zichzelf af "of deze mens dan toch een God zou kunnen zijn." Plotseling trad hij nader en bezwoer Onze Heer om hem in een krachtige taal te zeggen of hij een god, geen mens en de beloofde koning was, hoever zijn rijk zich uitstrekte en welke rang aan zijn godheid toekwam. Indien Jezus het zei, zou hij, Pilatus, hem vrijlaten.

Wat de Heer hierop antwoordde kan ik niet meer letterlijk herhalen. Alleen de inhoud van het antwoord kan ik weergeven. Hij toonde hem aan wat voor een soort koning hij was en over welk Rijk hij heerste. Hij maakte hem duidelijk wat de waarheid was, want Hij zei hem de waarheid. De Heer zei Pilatus in het aangezicht alles wat Hij wist, dat in de geest en het gemoed van de landvoogd omging. Al het gruwelijke daarbinnen verborgen, bracht hij aan het licht. Hij voorspelde Pilatus het lot dat hem te wachten stond, zijn ellendige val en zijn afschuwelijke einde en hoe Hij, die thans tot hem sprak, eenmaal zou weerkomen om een rechtvaardig oordeel over hem te vellen.

Pilatus, half verschrikt en half geërgerd door Jezus’ woorden, ging buiten op het terras en riep voor de zoveelste maal dat hij Jezus wou vrijlaten. Toen brulden de Joden: "Als gij Hem vrijlaat, zijt gij de vriend van de keizer niet, want wie zich uitgeeft voor koning, pleegt verzet tegen de keizer!" Anderen schreeuwden dat zij de landvoogd bij de keizer zouden aanklagen, omdat hij hun feest verstoorde. Hij diende spoed te maken, want tegen tien uur moesten zij op de grote plaats in de tempel zijn. Het getier: "Aan het kruis met Hem! Weg met Hem!" verhief zich weer van alle kanten. Ja, velen waren op de platte daken rondom het Forum gestegen en schreeuwden van ginds boven.

Pilatus zag thans dat hij bij die razenden niets vermocht te bereiken: hun brullen en tieren had iets vreselijks in zich. De volksmenigte voor het paleis begon zo wild te doen, dat er een losbarsting van geweld te vrezen viel. Toen liet de landvoogd zich water brengen en een dienaar goot het uit de schaal over zijn handen, ten aanschouwen van het volk. En van op het terras riep Pilatus naar beneden: "Ik ben onschuldig aan het bloed van deze rechtvaardige, gij kunt het voor u zelf verantwoorden!"

Nauwelijks had hij aldus gesproken of de hele massa, samengesteld uit mensen van alle steden en dorpen van het land, schreeuwden eenstemmig de huiveringwekkende schreeuw: "Zijn bloed komt over onze kinderen."

7. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 168]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

Wanneer deze getuige nu een valse eed aflegt en hij is niet in staat om de verliezende partij schadeloos te stellen, dan zijt ge verplicht om het zelf te doen, omdat ge u, door uw verkeerde raadgevingen, tot medeplichtige hebt gemaakt. Wilt ge weten, broeders, hoe ge voor het gerecht en elders dient te handelen? Luister dan naar Jezus Christus zelf, die ons in het evangelie zegt; "Wil iemand u voor het gerecht dagen en u het onderkleed nemen, laat hem ook de mantel." Want dat is beter dan te zweren. Hoeveel zielen gaan er niet ten onder door meineed, haat, bedrog, wraak!

Maar ook buiten het gerecht, broeders, wordt er maar al te vaak met de naam van God gespeeld. Als we iemand iets vertellen en hij wil ons niet geloven, bezweren we het met een dure eed. Vooral ouders en opvoeders, meesters en meesteressen moeten zich daarvoor hoeden. Telkens als hun kinderen of hun personeel een of andere fout begaan hebben, dwingen zij hen tot een bekentenis, en de kinderen of de knechten, bang van geslagen of beknord te worden, zweren dat ze van de prins geen kwaad weten, dat ze anders stokstijf mogen blijven staan. Ge kunt hen beter ongemoeid laten, broeders, en de schande die ze u toegebracht hebben, geduldig verdragen. Alles is beter dan het in het verderf te storten. Wat schiet ge er trouwens mee op? Ge laat de goede God beledigen en dat is het enige wat ge bereikt. En wat een droefheid, broeders, als ge op de dag des oordeels uw kinderen verworpen ziet om een kleinigheid, om niets!

Anderen zweren of beloven iets te zullen geven of te zullen doen, zonder daartoe ook werkelijk de bedoeling te hebben. Voor ge iets belooft, moet ge nagaan of ge uw belofte wel kunt volbrengen. En nooit zult ge aan uw woord vermetele bezweringen toevoegen. "Als ik het niet doe, mag ik voor eeuwig verdoemd zijn, mag ik hier stokstijf blijven staan."

Pas op, broeders, ge bedrijft met zulke taal een zonde die verschrikkelijker is dan ge ooit zult begrijpen. Wanneer ge bijvoorbeeld, in een aanval van woede belooft hebt om u te wreken, is het beslist beter uw belofte niet te houden: ge moet er de goede God vergiffenis voor vragen. De Heilige Geest zegt ons dat degene die zweert, gestraft zal worden.

Misschien wilt ge nu weten wat men onder godlastering dient te verstaan. Dit woord is al zo verbijsterend, broeders, dat een Christen het eigenlijk niet over zijn lippen moest kunnen krijgen. God lasteren betekent immers een oneindige schoonheid besmeuren en bevloeken: deze zonde is dus rechtstreeks gericht tegen de goede God. Sint Augustinus zegt; "Wij maken ons schuldig aan godlastering wanneer we de goede God iets toeschrijven wat Hij niet heeft of wat niet met Zijn Wezen overeenstemt, wanneer we een van Zijn eigenschappen loochenen, of tenslotte, wanneer wij onszelf toebedelen wat van God is en wat alleen aan Hem toekomt."

Vertaling: Chris De Bodt

8. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 168]

Hoofdstuk 24. Begrafenissen en graven

Nicky: Hebben de zielen u iets verteld over begrafenissen?
Maria: Jazeker! De Arme Zielen verkiezen om een beetje bij hen thuis te mogen blijven en niet meteen naar het lijkenhuis te worden afgevoerd, omdat deze plaatsen hen geen gebeden opleveren. Zij hebben gebeden nodig terwijl ze nog thuis zijn en meestal wordt er niet gebeden wanneer ze zo vlug worden meegenomen. Zij zien hun eigen begrafenis, zoals ik gisteren reeds heb verteld. Zij kunnen ook zeggen wie er voor hen bidt of wie er enkel is voor het uiterlijk. Zij horen wat wij over hen vertellen. Tranen leveren hen niets op. Tranen zijn enkel nodig voor ons genezingsproces, maar niet voor dat van hen. Begrafenissen moeten eenvoudig blijven en met een liefde uit het hart worden bijgewoond.

Nicky: Waar houden ze niet van, aan de begrafenissen vandaag?
Maria: Zij houden er niet van dat er leugens over hen worden verteld, zelfs al is de waarheid niet altijd bekoorlijk. Loven moet eerlijk zijn als het in onze bedoeling ligt om hen te helpen op hun reis. De familie zou ook moeten op de hoogte zijn van hun zonden, zodat ze deze kunnen biechten en er in gebed tot Jezus voor bidden. En de zielen houden niet van opgeblazen begrafenissen.

Zij houden ook niet van crematie en ze houden er ook niet van dat hun stoffelijke resten aan de wetenschap of ziekenhuizen worden gegeven of verkocht. Het verstrooien van de as vanuit een vliegtuig in de oceaan is belachelijk en doet absoluut geen goed. In feite kwetst het de zielen omdat de levenden hun zo veel gemakkelijker vergeten. Bij het graf kan men op regelmatige basis bidden en kleine, liefdevolle gebaren maken. De Kerk laat crematie enkel toe opdat er minder heiligschennis zou gebeuren. Dit was eerder een politieke beslissing dat een hulpvolle en heilige beslissing.

Ze houden van niets dat niet gebedsvol is of dat hen in een verkeerd daglicht stelt. Hen gedenken voor Jezus is precies wat hen tezamen brengt. Het voor hen opnemen en het goed maken voor hen voor Jezus, dat is wat ze meer dan nodig hebben.

Dit herinnert mij aan een ziel die ooit tot mij kwam tijdens de dag. Op een namiddag wandelde ik vanuit het bos naar huis en een heel oude vrouw bezocht mij. Mijn eerste gedachte was: "Wat ziet zij er oud uit!" Zij dwaalde rond mij en keek mij bedroefd en wat verloren aan. Ik groette haar en vroeg haar waarom ze zich daar zo alleen bevond en zei haar dat het reeds laat werd. Ze antwoordde: "niemand geeft om mij. Niemand neemt mij en ik moet op de straat slapen." Ik dacht daarop: "Ze is de pedalen wat kwijt." Ik dacht een seconde na en bood haar dan aan of met mij mee te gaan, want ik wist dat, wanneer ze een hinder zou zijn, ze daar niet lang zou blijven. "Ik zal u meenemen, maar mijn huis is klein. Het is alles wat ik heb, maar er staat een dak op en ik kan u te eten geven." Onmiddellijk vrolijkte zij op en zei: "Dat is alles wat ik nodig heb!" en zij verdween.

Later heb ik vernomen dat zij op een bepaald ogenblik tijdens haar leven iemand de hulp had geweigerd die het echt nodig had en daarom moest zij nu in het Vagevuur verblijven tot een andere persoon haar mee binnen nam. Mijn aanbod was dus in feite het herstel van haar weigering. Herstel is altijd nodig en als wij het niet vrijwillig doen, dan zal God het voor ons doen.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

9. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 12]

Een raadselachtig voorteken in 1915

Rond de middag gebruikten we ons middagmaal. Hierna nodigde ik de meisjes uit om samen de Rozenkrans te bidden, waarmee ze enthousiast instemden. We waren amper begonnen of we zagen daar, vóór onze ogen, een figuur zweven in het licht boven de bomen. Het leek op een beeld uit sneeuw, bijna doorzichtig door de stralen van de zon.

"Wat is dat?" vroeg ik hen, enigszins bevreesd.

"Ik weet het niet!"

We vervolgden met bidden, met onze ogen gericht op de figuur voor ons, en toen ons gebed was beëindigd, verdween ook de figuur. Zoals gebruikelijk zei ik niets, maar mijn vriendinnetjes hadden thuis verteld wat er was gebeurd van zodra ze waren teruggekeerd. Het nieuws had zich vlug verspreid en op een dag, toen ik thuis aankwam, werd ik door mijn moeder ondervraagd: "Kijk eens! Er wordt gezegd dat jullie iets of wat dan ook hebben gezien daarboven. Wat was het dat u hebt gezien?"

"Ik weet het niet," zei ik, "het leek op een persoon, gewikkeld in een laken!" Omdat ik geen gelaatstrekken kon waarnemen, voegde ik hieraan toe: "Er waren geen ogen, noch handen uit af te leiden."

Mijn moeder maakt een einde aan de hele zaak met een gebaar van "kinderlijke onzin!"

Na enige tijd keerden we met onze kudde naar dezelfde plaats terug en precies hetzelfde deed zich opnieuw voor. Opnieuw vertelden de meisjes het hele verhaald. Na een korte tijd gebeurde het opnieuw. Het was de derde keer dat mijn moeder van deze feiten had gehoord, zonder dat ik er zelf thuis een woord over had gezegd. Ze riep mij daarom, nogal onwelgevallig, bij haar, en vroeg: "Zeg nu meer eens wat jullie meisjes daarboven hebt gezien?"

"Ik weet het niet moeder. Ik weet niet wat het is."

Sommigen begonnen de spot met ons te drijven. Mijn zussen, die zich herinnerden zich dat ik mij, na mijn Eerste Communie, nogal vreemd gedroeg, vroegen minachtend: "Ziet u iets dat in een laken is gewikkeld?"

Ik voelde deze minachtende woorden en gebaren nogal scherp aan, want anders werd ik steeds geliefkoosd. Maar dit was zo onwerkelijk. U ziet, ik wist niet wat de Goede Heer voor mij had voorbehouden in de toekomst.

Vertaling: Chris De Bodt

10. Jean de Florette [7/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


11. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 34: Geboren in de hel [Aflevering 221]

Bekeringen gebeurden dankzij de liefde en nederigheid van Maria, samen met geloof. Het waren geheimen die met mekaar verweven waren. Nederigheid was een aspect van liefde omdat liefde tot onbaatzuchtigheid leidde, en op haar beurt leidde onbaatzuchtigheid tot het delen van het lijden, de eer, en het geloof ... de schoonheid ... van Christus.

Grote geheimen. De sleutel tot het geluk. De boodschap van Maria. Er waren geen profetieën die zo krachtig waren. Maria kwam op een wolk. Ze stond normaal gezien niet op de aarde. Dat betekende dat we onszelf niet moeten verankeren in de wereld. Het betekende zich losmaken van het ‘ik’. Hier ligt een nieuw geheim: Maria gaf te kennen dat, bovenop nederigheid, een sleutel tot innerlijke rust [vrede] het losmaken van het ‘ik’ was. Overgave. Het was het hoogste stadium van nederigheid. Ze toonde het iedere keer. Ze toonde het bij elke echte verschijning. Ze was onbaatzuchtig en als gevolg was ze majesteitelijk en rustig. Dat kleine geheim was zo krachtig dat het meer zei dan eender welke literatuur, meer dan de opkomende Europese filosofen, meer dan Locke en Rousseau en Voltaire: Wanneer een persoon zich losmaakte van z’n ego, wanneer alle gedachten en handelingen aan Christus werden opgedragen, was sereniteit het verrassende resultaat. Iemand kon door het leven gaan, op zoek naar alle mogelijke middelen voor vrede, en het nooit vinden tenzij hij of zij afstand deed van het ‘ik’.

Soms betekende dat lijden. Christus gaf aan elk van Zijn volgelingen een kruis. Lijden was een ticket naar de hemel, de test van het leven, wat op zich al een constante test was!

Maar de Heilige Moeder was er altijd en, zoals Margaretha-Maria Alacoque van de Heilig Hart-openbaringen zei, bleef Maria steeds aanmoedigen. Ze weigerde nooit te helpen. Hoe harder en zinvoller de tijden, des te meer Moeder Maria zich op de voorgrond plaatste. Er was al achttien eeuwen lang een opbouw geweest. Nu manifesteerde hoofdstuk 12 van Openbaringen zich, voorafgegaan door donder, bevingen en hagel. En donder was er zeker geweest! En bevingen: de zeventiende eeuw had meer dan z’n deel gehad, met driehonderdduizend slachtoffers in Calcutta, nog een grote beving in Hokkaido, Japan, en nog meer bevingen in Quito, Catania, en Lissabon.

De spirituele conflicten waren op z’n hevigst. De duivel was er altijd geweest, maar de afgrond, de aarde bleef opengaan. Er waren overal sprinkhanen. In 1679 was er een bericht uit Lemster, Engeland, van bepaalde mensen die beweerden "de aarde op een heel vreemde en ontzaglijke manier te hebben zien opengaan" en een soort van "zwarte, droefgeestige kleuren" uit de grond te hebben zien komen. Was het echt, of een symbool? Zieners verwachtten een grote beving zoals in [Openbaring 11:13] en sommigen hadden het begrepen dat "beving" voor een komende revolutie stond.

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

12. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 115]

Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

Brief aan cenobieten

Er kan gedacht worden dat de glans en de meeval van deze eenstemmige viering in Taizé Broeder Roger een gevoel van zelfvoldoening gaf. Een nadere kijk op de chronologische volgorde laat toe zijn ware gevoelens in te schatten. Op de dag zelf van de inhuldiging schreef hij een ‘Brief aan cenobieten’. Geen enkele krant maakte er gewag van, zelfs de confessionele pers niet, behalve dan de volledige tekst in "La Documentation catholique," wat voor een blijvende weergalm zorgde. De toon van die ‘brief’ steekt fel af tegen de glans van de viering van die dag en ook tegen het enthousiasme en het optimisme dat het nakende concilie meer en meer opwekte. De prior van Taizé ontwaarde al van het begin van een crisis in de Kerk die zou uitbreiden en verergeren in het volgende decennium. Een scherpzinnige waarneming. Zelfs als vandaag de geschiedenis van die crisis in de katholieke Kerk in die decennia nog uitgebreid beschreven moet worden, is geweten dat ze eerst de reguliere clerus (de religieuzen) trof voordat de seculiere clerus begin de jaren 1960 de volle laag kreeg. Ook kwam ze op verschillende wijzen voor naargelang de congregaties of de landen. De meest zichtbare kant bestond in minder toetredingen in kloosters en abdijen, een groter aantal uittredingen en een steeds grotere opspraak tegen sommige aspecten van constituties en regels die in de congregaties en kloosters gangbaar waren.

In zijn ‘brief’ groet Broeder Roger uitvoerig de religieuzen die, zoals de Broeders van Taizé, werden geroepen ‘om de verbintenis van de cenobietroeping te beleven’ en ‘in de voetstappen van Christus zelf te lopen’. Maar hij is ook verontwaardigd: ‘En zie, nu zijn er onder u enkele die niet meer solidair met de hunnen willen zijn op de moeilijke weg van hun roeping. De ene geven er de voorkeur aan om hun eerste verbintenis in vraag te stellen op gevaar af de persoonlijke eenheid te breken. Maar dit gebeurt niet straffeloos. Andere dreigen. Maar een groep, zo klein ook, wordt niet onder bedreiging hervormd. Het is steeds van binnenuit en met oneindig geduld dat deze heropleeft. Alleen zo is de confrontatie opbouwend. Elke breuk die nu de druk schijnt weg te nemen is in feite een verarming. [...] Als de wereld binnenstroomt in ons intiemste innerlijke, door de grote strekkingen van de hedendaagse geschiedenis doorkruist, als de kloosterroeping steeds meer blootgesteld wordt omdat ze onderhevig is aan krachtige spanningen en dagelijkse bekoringen, blijft Christus oproep des te dringender.’ Daar Broeder Roger nooit een betwister is geweest, was zijn revolutie van een andere afmeting.

Vertaling: Broeder Joseph

13. Jezus' tijdgenoten [aflevering 57]

Woordenboek: Letter D

Drusilla II

Livia's persoonlijkheid

Terwijl ze berichtten over verschillende smakeloze geruchten, stelden de oude bronnen over het algemeen Livia [Iulia Augusta] voor als een trotse en koninklijke vrouw, trouw aan haar imperiale echtgenoot, voor wie zij een waardige partner was, altijd even evenwichtig en waardig. Met een vervolmaakte vaardigheid speelde zij haar rol van partner, moeder, weduwe en douairière. Dio vermeldt twee uitspraken van haar: "Ooit, toen enkele naakte mannen haar ontmoetten en ten gevolge daarvan ter dood waren veroordeeld, redde zij hun leven door te zeggen dat voor een kuise vrouw zulke mannen op geen enkele wijze verschillen van standbeelden. Toen iemand haar vroeg hoe zij zo een grote invloed over Augustus had verkregen, antwoordde zij dat het door zelf scrupuleus kuis te zijn, te doen wat hij maar wilde, zich niet te bemoeien met eender welke van zijn zaken, en, in het bijzonder, door te veinzen noch iets te horen noch de deelgenoten in zijn passie op te merken."

Mettertijd echter en door haar weduwschap, traden een trotsheid en een openlijk verlangen naar macht en publieke statussymbolen meer en meer op de voorgrond. Livia was altijd een van de voornaamste begunstigden van het klimaat van adulatie dat Augustus had gecreëerd en dat Tiberius verachtte. In 24 n. Chr. werd telkens wanneer zij een toneel bijwoonde een zetel tussen de Vestaalse maagden voor haar vrijgehouden en dit werd mogelijk zelfs gezien als eerder een eer voor de Vestalinnen dan voor Livia.

Vertaling: Broeder Joseph

14. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 71]

Het wonder van Turijn, Italië [1453]

De kerk van Exilles, waar de Hostie oorspronkelijk uit gestolen werd, leed nogmaals een verlies, maar dit keer dichter bij onze huidige tijd. Er kwamen dieven in de kerk op 1 april 1975. Aangetrokken door de waarde van het antieke gouden tabernakel, maakte ze deze los van het altaar en namen hem mee. Dit tabernakel, waarvan vele men dat het dezelfde is waar de Monstrans en de Hostie uit gestolen waren in 1453, was statig van aard en design. De dieven waren waarschijnlijk erg teleurgesteld toen ze erachter kwamen dat het tabernakel niet van goud was, maar van verguld hout.

En wat betreft de Hostie van het wonder? Op bevel van de Heilige Stoel, geuit in Turijn tijdens het bisschoppelijk bezoek van Monseigneur Peruzzi in 1584, was de Hostie opgegeten, nadat deze perfect bewaard was gebleven voor 131 jaar. De reden hiervoor was "om God niet te verplichten het wonder voor altijd in pure en goeie conditie te houden."

Vanwege de grote hoeveelheid documenten die opgesteld waren vlak na de gebeurtenissen van 1453, geschriften waarvan er vele bewaard zijn gebleven, is het wonder van Turijn niet te ontkennen. Documenten uit 1454, 1455 en 1456, de Observations geschreven door Enea Silvio Piccolomine tussen 1460 en 1464, en de details geschreven door priester Giovanni Galesio, een paar jaar na de gebeurtenis, samen met de getuigenissen van de tien leken die er bij waren, bevestigden allen de gebeurtenis. Voor de details zoals die hier opgeschreven staan hebben we ons gericht op de geschriften van Pater Galesio, een inwoner van Turijn, wiens geschriften, zo zegt men, poëtisch klonken.

Naast de vele manuscripten en documenten uit de tijd van het wonder, maar ook van later, zijn er verschillende Pausen geweest die het wonder hebben erkend. Pausen Pius II, Gregorius XVI, Clementes XIII, Benedictus XIV, Heilie Pius X en Pius XI gaven allemaal een aflaat en schonken voorrechten. Ter ere van het vierde eeuwfeest van het wonder stond Paus Pius IX een speciaal gebed en een bijzonder Mis toe, voor het aartsbisdom Turijn.

In 1953, voor het vijfde eeuwfeest van het wonder, werden er bijzonder missen gehouden in Exilles maar ook in Susa, een van de dropjes waar de dief de Hosties doorheen droeg. Een grootste processie in Turijn liep langs de zelfde route die de dieven namen op weg naar Turijn. Aan deze processie namen Kardinalen deel, maar ook bisschoppen en talloze priesters en religieuzen als ook duizenden gelovigen.

Het is noemenswaardig dat bij de Kathedraal van Johannes de doper, waar de Wonderlijke Hostie tijdenlang is bewaard, een geweldige kapel is, waar nog een andere kostbare schat te vinden is: Het Heilige Gewaad van Turijn.

15. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Als jonge vrouw, en zelfs vroeger, woonde ze dagelijks de Mis bij en ontving ze de H. Communie. Ze bezocht vaak het Heilig Sacrament. Ze bad dagelijks de Rozenkrans en deed vaak de Kruisweg. Later, in 1911, vervoegde ze het Aartsbroederschap van het Allerkostbaarste Bloed, wat tot een grote toewijding voor het Lijden leidde.

De dochters van het gezin begonnen de aandacht van jonge mannen aan te trekken, maar Praxedes kreeg het meeste aandacht. Ze was een heel mooi meisje. Ze had ros haar en helderblauwe ogen. Ze sprak weinig en was formeel en beschaafd. Ze had geen interesse in de laatste trends, maar bezat alle kwaliteiten die een jonge man in een vrouw waardeert.

Hoewel ze geen interesse had in het huwelijk en eraan dacht om in het klooster te gaan, adviseerde haar spiritueel adviseur haar iets anders. Daarom ging ze akkoord om een aantal mannen te ontmoeten. Ze wees ze allemaal af, tot ze in haar gezinswinkel Gabriël Fernandez Martinez ontmoette. Hoewel hij niet gekend was omwille van economische of sociale status, zag Praxedes goedheid in hem. Hij was elektrieker van beroep, en vast en zeker een goed man. Toen hij uiteindelijk bij het gezin van Praxedes met zijn voorstel op de proppen kwam, vreesde de vader voor het verlies van z’n dochter, terwijl de moeder vreesde dat ze Praxedes’ hulp ging verliezen. Op een dag zei Gabriël: "Ik zou Praxedes voor geen andere vrouw in de wereld willen ruilen, zelfs niet voor een koningin of keizerin."

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

16. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 61]

Aan haar zus Marie

Nevers, 29 mei 1872

Lieve Marie,

Ik ben blij te horen dat je een lief meisje hebt, en dat jullie beiden het goed maken, evenals Joseph. Ik verenig me in jullie gebeden voor de kleine lieve Justine, en ik heb groot vertrouwen dat de goede God haar voor jullie zal bewaren als jullie doorgaan hem te dienen en als jullie de goede raad van meneer Pastoor opvolgen.

Ik ben zeer verbaasd over de rekening van 629 francs waarover je spreekt in je laatste brief. Ik kan niet geloven dat men je een dergelijk bedrag vraagt. Waarschijnlijk hebben de goede Paters van Garaison je die rekening per vergissing gestuurd. Zoek meneer Pastoor op, vertel hem je probleem en doe alles wat hij zegt. Het is de enige raad die ik je geef hierover, in je eigen belang.

Men heeft mij verteld dat Joseph een of ander idee heeft om een soort winkeltje op te zetten met mijn broertje Pierre, wanneer hij terugkeert uit Garaison. Zeg hun namens mij dat ik mij daartegen absoluut verzet, want het past niet: de Goede God zou niet blij zijn met jullie. Ik sta erop dat Pierre blijft waar Zijne Hoogheid Monseigneur van Tarbes hem wil laten opvoeden. Ik wil niet dat jullie hem laten vertrekken uit Garaison zonder dat jullie daartoe opdracht ontvangen hebben van de Monseigneur van Tarbes. Ik ben jullie oudste zus, ik heb de plicht te waken over de toekomst van mijn jongere broer. De studie van dat lieve kind mag niet belemmerd worden. Ik weet dat men in Garaison heel tevreden over hem is. Luister niet naar slechte raad en word zeker niet boos.

Jullie kunnen de goede Paters enige verklaring over het verblijf vragen waarvan Joseph de prijs betwist. Wellicht is er een of andere vergissing over dit onderwerp. Alvorens er met iemand over te spreken en je er boos over te maken moeten jullie opheldering vragen ofwel aan mijnheer Pastoor, ofwel aan de goede Paters. Ik wil niet dat jullie iemand kwetsen. Als de goede Paters deze [rekening] gemaakt hebben, hadden zij daartoe het recht, want ze zijn niet verplicht ons lief broertje gratis op te leiden. Als zij dat tot nu toe wel gedaan hebben, is dat omdat Monseigneur genegen was het zo te regelen.

Vaarwel, mijn goede zus, ik zeg tot ziens door je te omhelzen, in dankbaarheid. Bezorg me niet nog meer verdriet met dergelijk gekonkel,

Zuster Marie-Bernard Soubirous

17. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]

Historische achtergrond

Don Bosco leefde van 1815 tot 1888. Zijn verhaal speelt zich dus af in het Italië van de 19de eeuw. Europa had op dat moment bewogen tijden achter de rug en was nog lang niet tot rust gekomen. Frankrijk had gedurende twee eeuwen de suprematie opgeëist in Europa, maar beleefde in 1789 een revolutie die het hele politieke en maatschappelijke bestel veranderde en de relaties tussen Kerk en maatschappij grondig verstoorde.

Onder Napoleon leek het tij weer te keren en werd de Kerk gedeeltelijk in haar oude rechten hersteld. In 1804 werd Napolen tot keizer gezalfd, maar amper vijf jaar later liet hij paus Pius VII gevangen nemen. Met de val van Napoleon in 1815 werden de grenzen rond Frankrijk echter versterkt. Het koninkrjk Sardinië werd hersteld, kwam terug in handen van Savoye en Nice en werd uitgebreid met Genua. De paus kreeg opnieuw het gezag over de pauselijke staten. Na 1815 volgde een periode van restauratie, maar ook van talrijke revoluties in Europa.

De periode 1815 tot 1870 werd in Italië gekenmerkt door een grote eenmaking, maar ook door een groeiende tegenstelling tussen Kerk en Staat.

Algemeen kunnen we stellen dat de 19de eeuw een periode was van politiek liberalisme en het streven naar een constitutionele monarchie. Geleidelijk aan vormden zich de nationale staten, begrensd door een taal, cultuur en/of volksaard. Zo groeide, politiek gezien, het Europa van vandaag, al ging dit niet zonder strijd en revolutie.

Het liberalisme van de 19de eeuw had tot gevolg dat de kloof tussen arm en rijk schrijnend groot werd. De industrialisatie, gecombineerd met een maatschappij die geen bescherming bood aan de sociaal zwakkeren, leidde tot verregaande sociale onderdrukking. De sociale onrust die hieruit volgde, deed geleidelijk aan sociale structuren en wetten ontstaan die het lot van de laagste klassen verbeterden.

In die context leefde Don Bosco en bouwde hij zijn jeugdwerk uit, ten dienste van de sociaal zwakkere jongeren.

18. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 3

Ik heb u zesentwintig jaar geleden de zeven inzinkingen, de zeven wonden en smarten van Maria aangekondigd die aan Haar triomf en ons herstel moeten voorafgaan:
  • Stormen en overstromingen
  • Zieken over planten en dieren
  • Cholera over de mensen
  • Opstanden
  • Oorlogen
  • Bankroet over de gehele wereld
  • Verwarring
De voorgaande ellenden zijn verzacht, dankzij Maria die de hand van Haar Zoon heeft weerhouden. Ziehier de zesde plaag: deze van het geld die haar dood tegemoet gaat omdat het wiel van de kar geen as, en daardoor ook geen vertrouwen, meer heeft.

Vertaling: Chris De Bodt


02-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2 juni 2010
2 juni 2010

Maandelijkse boodschap van Maria aan Mirjana Dragicevic voor hen die Gods liefde nog niet kennen:

"Lieve kinderen, vandaag vraag Ik u, om door vasten en gebed de weg vrij te maken, langs dewelke Mijn Zoon in uw harten zal binnentreden. Aanvaard Mij als een moeder en een aankondigster van Gods liefde en Zijn wens om uw redding. Bevrijd uzelf van alles uit het verleden dat u tot last is en u een gevoel van schuld geeft, van alles dat u tot dwaling en duisternis bracht. Aanvaard het licht. Word herboren in de gerechtigheid van Mijn Zoon. Dank u."

Onze Lieve Vrouw zegende alle religieuze artikelen en Mirjana zei dat zij op het einde van de verschijning, toen Maria verdween, een witte duif zag, waarin Mirjana de Heilige Geest dacht te herkennen.


Chris De Bodt (www.bloggen.be/medjugorje)

01-06-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.1 juni 2010
1 juni 2010

1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
[aflevering 24/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

Derde Commissie

Vroegere tekenen dat deze Commissie er zou komen, konden reeds worden waargenomen in 1999, toen Pater Francois-Xavier Wallays, Algemeen Overste van de Gemeenschap der Zaligsprekingen en meerdere van zijn priesters Aartsbisschop Tarcisio Bertoni, destijds secretaris van de Congegratie van de Geloofsleer in Rome, hadden bezocht. Bertoni zei toen: "Men moet Medjugorje of dezelfde wijze beschouwen als we de Madonna van Czestochowa, een zeer populair Maria-oord in Polen, beschouwen. Laat ons afwachten in hoop en vrede. Onze taak is nu te bidden dat Rome een nieuwe Commissie met wijsheid zal samenstellen en dat deze zal bijdragen tot de redding van velen. Als Paus Johannes Paulus II aan zijn vrienden, Zofia en Marek Skmarnicki van Krakow kon schrijven dat hij elke dag door het gebed te Medjugorje was, toont dit ons aan dat hij deze goddelijke genade van Medjugorje voor onze tijden kon waarnemen."

Hier is een uittreksel uit een van zijn brieven aan Zofia en Marek: "Ik dank Mevr. Zofia voor alles aangaande Medjugorje. Ook ik ga daar elke dag in gebed heen als pelgrim. Ik verenig in mijn gebeden al diegenen die ginds bidden of er een roep tot gebed ontvangen. Vandaag hebben we deze roep beter begrepen. Ik verheug mij dat het in onze tijden niet ontbreekt aan mensen die bidden en aan apostelen." [Johannes Paulus II, 8 december 1982].

Laat ons, in afwachting van nieuwe veranderingen te Medjugorje, trouw blijven aan het laatste officiële document dat dateert van 26 mei 1996 [154/81-06419] en dat afkomstig is van de Congregatie voor de Geloofsleer te Rome: "De Kerk laat privé bedevaarten naar Medjugorje toe, maar geen officiële bedevaarten. Zij vraagt dat de bedevaarders die naar Medjugorje gaan, zouden begeleid worden met pastorale zorgen."

2. Golf van Mexico: algemene stemming van radeloosheid

De Amerikaanse regering weet het niet meer. Zelfs de modernste technologie blijkt niet in staat om het olielek in de Golf van Mexico te dichten. Dat BP het nu zelf maar oplost, zo lijkt de teneur in het Witte Huis. Maar de regering is ook bang dat BP met een nieuw plan het lek nog met 20 procent gaat vergroten.

Het is voor de VS eerder beschamend dat ze ondanks hun ontwikkelde technologie al een maand proberen om het olielek in de Golf van Mexico te dichten. Poging na poging mislukt en intussen worden de gevolgen voor het milieu steeds groter. Na een nieuwe mislukking vorige week noemde het Witte Huis het olielek de grootste milieuramp in de geschiedenis van de VS.

BP krijgt intussen steeds meer kritiek te slikken. Het bedrijf huurde het platform Deepwater Horizon toen het op 20 april door een explosie in zee zonk. Op anderhalve kilometer diepte ontstond een lek dat dagelijks enorme hoeveelheden olie in zee doet stromen. Verwacht wordt dat het drama nog maanden zal duren. BP lijkt zich wel op te maken voor een ultieme poging om het lek te dichten.

Zo wil BP de pijpleidingen openbreken om een soort schaal over de oliebron te plaatsen. In de Amerikaanse regering wordt gevreesd dat op die manier nog twintig procent meer olie in zee terecht kan komen. Maar bij BP verzekeren ze dat er geen gevaar bestaat dat meer olie zou vrijkomen. Om het lek definitief te dichten zal een nieuwe bron geboord moeten worden.

De Amerikaanse regering plaatste 150 wetenschappers op de zaak. Iedere dag zou tussen 45.000 en 70.000 liter olie in zee spoelen. In totaal zou al tot 150 miljoen liter gelost kunnen zijn. BP heeft nog steeds vertrouwen dat de nieuwe methode kan slagen om de olie op te vangen. "Het is alleen de vraag hoeveel olie we zullen kunnen opvangen", klinkt het.

De kloof tussen het Witte Huis en BP wordt wel steeds groter. "Ik heb geen vertrouwen in BP. Ze weten niet wat ze aan het doen zijn", zegt Ed Markey, voorzitter van de energiegroep die het lek volgt. "Ze begonnen hun actie met golfballen. En dat was in de eerste weken, dus ik denk net dat mensen nog moeten geloven dat de voorspellingen van BP zullen uitkomen."

Het enige goede nieuws komt vanaf het land waar de VS de grootste milieu-operatie ooit heeft opgezet. Met enorme inspanningen wordt de olie op afstand gehouden om zo weinig mogelijk smurrie op de kust te zien stromen.

Ook uit Republikeinse hoek is de ongerustheid groot. De tegenstanders van president Barack Obama zijn over het algemeen voor de olieboringen. "En daar zal dit olielek geen verandering in brengen", zegt Senator David Vitter van Louisiana. "Maar we moeten leren uit dit ongeval. Voorlopig mag er niet meer geboord worden in de Golf van Mexico. Niet voor we weten hoe we deze operaties veilig kunnen maken en wat er gebeurt als deze beveiliging het laat afweten."

Orkaanseizoen begint vandaag en maakt de zaken nog complexer

Vandaag begint in de Golf van Mexico officieel het orkaanseizoen en dat baart milieuteams zorgen. De Golf is immers een soort snelweg voor orkanen die op de Amerikaanse kust inbeuken. En dat doet het ergste vermoeden voor de gigantische olievlek.

Wetenschappers lijken het erover eens te zijn dat de olielaag de vorming van een storm niet zal beïnvloeden. Maar wat als een orkaan hoge golven met olie op de kust doet stromen? Bovendien ligt de plek van het voormalige Deepwater Horizon in de baan van veel orkanen. Zo passeerde ook orkaan Katrina in 2005 langs de plaats waar nu al meer dan een maand olie in zee stroomt.

Hoewel deze situatie zich nog nooit eerder voordeed, valt moeilijk te voorspellen wat er gaat gebeuren. De olie kan terechtkomen op plaatsen die nu nog onaangetast zijn. Maar sommige wetenschappers denken dat het een goede zaak is als de olie zich zou verspreiden. "De olie kan op plaatsen terechtkomen die beter bestand zijn tegen de concentraties", zegt Joe Bastardi van het Amerikaanse orkaancentrum.

3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 167]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Ecce homo

De opperpriesters en de leden van de Raad werden woest bij het zien van de Heer, die voor hen de angstwekkende spiegel was van hun geweten, en ze schreeuwden: "Weg met Hem! Kruisig Hem!" Pilatus echter riep: "Hebt gij dan nog niet genoeg gekregen? Hij is zo vreselijk toegetakeld dat hij geen koning meer zal willen zijn." Maar zij werden nog razender en schreeuwden immer wilder en het volk raasde en tierde door elkaar: "Weg met Hem! Aan het kruis met Hem!" Toen liet Pilatus opnieuw de bazuin steken en sprak: "Neemt gij Hem dan van mij over en kruisig Hem zelf, want ik, ik vind geen schuld in deze man." Na deze woorden riepen enkele opperpriesters: "Wij hebben een wet en volgens die wet moet Hij sterven, want Hij heeft zich uitgegeven voor de Zoon van God!" Pilatus antwoordde: "Indien gij zulke wetten hebt, dat deze hier sterven moet, dan wens ik geen Jood te zijn."

De aanklacht van de Joden "dat Jezus zich uitgaf voor de Zoon van God," maakte Pilatus toch bevreesd en vervulde hem, als bijgelovige, met zorg en kommer. Daarop liet hij Jezus naar een stille plaats brengen. Daar wendde hij zich tot Onze Heer en vroeg Hem: "Van waar zijt gij?" Maar Jezus gaf geen antwoord. Toen zei Pilatus: "Staat gij mij niet te woord? Weet gij dan niet dat ik de macht heb om u te kruisigen en om u vrij te laten?" En Jezus antwoordde: "Gij zoudt niet de geringste macht over mij hebben, zo u deze van hogerhand niet gegeven was. Daarom draagt diegene die mij aan u heeft overgeleverd, een zoveel zwaardere schuld."

Intussen zond Claudia Procle, ongerust geworden door het aarzelen van haar man, nogmaals een bode naar het paleis. De bode liet het pand zien dat de landvoogd herinnerde aan zijn belofte, en Pilatus gaf een antwoord mee voor zijn vrouw dat verward was en vol van bijgeloof. Ik weet alleen nog dat hij zich in dat antwoord beriep op zijn goden. Jezus’ vijanden, de opperpriesters en de Farizeeërs kregen er lucht van dat Pilatus’ vrouw ten beste sprak voor Jezus en zij lieten onder het volk de leugen verspreiden dat de aanhangers van Onze Heer de gemalin van de landvoogd hadden omgekocht. Indien de Galileër vrijkwam, zou Hij met de Romeinen een bondgenootschap sluiten en voor de Joden zou zoiets "het einde" betekenen.

Pilatus was in zijn besluiteloosheid als een dronken man. Zijn oordeel helde nu eens naar deze en dan eens naar de andere kant over. Hij sprak opnieuw tot Jezus’ vijanden en zei hen dat hij niet de minste schuld vond in Onze Heer. Daar zij echter, onstuimiger dan ooit, Jezus dood bleven eisen, wou Pilatus, die door zijn eigen verwarde gedachten, de dromen van zijn vrouw en de zware betekenis van de woorden van Jezus, heel en al in onzekerheid was gedreven, nog een antwoord van de Heer vrij krijgen, dat hem wellicht uit deze pijnlijke situatie zou kunnen redden.

4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 167]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

"Maar," zult ge zeggen, "als we geen eed mogen verlangen, dan verliezen we onze rechten." Ge verspilt dus liever uw ziel en die van de anderen, dan uw rechten en uw geld? Wees trouwens gerust, broeders, Wanneer ge een offer weet te brengen om een belediging van de goede God te voorkomen, zal hij niet nalaten u op een andere wijze schadeloos te stellen! Nu komt dit gelukkig niet zo heel vaak voor, maar nooit moogt de degenen die voor het gerecht tegen u getuigen door middel van geschenken of op een andere wijze er toe aanzetten om de waarheid te verzwijgen, want zo stort ge niet alleen niet die getuige, doch ook uzelf in het verderf. Hebt ge voor de rechter leugens verteld of laten vertellen en is er ten gevolge daarvan iemand schuldig veroordeeld, dat zijn ge verplicht alle schade die ge hem, hetzij in zijn bezittingen, hetzij in zijn goede naam, hebt berokkend, zoveel mogelijk te vergoeden want anders zal uw ziel verloren gaan.

Ge moet zelfs nagaan of ge niet van plan zijt geweest om vals te zweren, en hoe lang ge met dat plan hebt rondgelopen. Velen menen dat ze onschuldig zijn, zolang ze hun plannen niet in daden omgezet hebben. Neen, vriend, al doet of zegt ge niets, ge zondigt, zodra ge bereid zijt iets te doen.

Ge moet ook nagaan of ge soms verkeerde raad gegeven hebt. Iemand zegt u bijvoorbeeld: "Misschien moet ik vandaag of morgen getuigen voor een vriend van me, wat denkt ge daarvan? Ik heb geen zin om die lui alles aan de neus te hangen en mijn vriend het ongeluk in te sturen? Zijn tegenstander zit er warm bij, ik hoef hem niet te sparen. En toch..."

"Och, geeft ge hem ten antwoord, je zult er heus niet zo’n groot kwaad mee doen ... ook al verliest die andere de zaak ..."

Vertaling: Chris De Bodt

5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 167]

Hoofdstuk 23. Dood

Nicky: Sommige mensen met deze kennis zeggen dat enkel zij die tijdens de laatste momenten geloven beter af zijn. Is dit zo?
Maria: Ja, de graden van heiligheid komen in duizenden vormen [lachend]. Neen, ernstig nu: zij zijn zeker niet beter af, omdat ze zoveel kansen misten om goed te doen. Om deze reden zal hun plaats in de Hemel niet op hetzelfde niveau liggen als het niveau van anderen die gepoogd hebben om tijdens heel hun leven Gods wil na te leven.

Nicky: Misschien bent u zich hier niet van bewust, maar tijdens de laatste jaren worden bijna-dood-ervaringen steeds beter onderzocht en wordt er meer dan ooit over geschreven. Een bepaald boek komt op dit ogenblik bij mij op. Mijn vraag nu, Maria, is: wanneer mensen die terugkeren naar het leven hun ervaringen beschrijven, zijn deze beschrijvingen dan altijd een geldig bewijs, 100% waar?
Maria: Neen, zeker niet. Omdat ze niet dood waren. Ook hier moet men liefdevol blijven maar verstandig en heel voorzichtig. Sommige van de wijdverspreide beschrijven bevatten regelrechte leugens. Net zoals bij verschijningen, moeten liefdevolle, ervaren en gebedsvolle dokters en theologen die een goed onderscheid kunnen maken, deze ervaringen diep kunnen bewijzen. In gevallen waar niet-biddende ongelovige dokters de enige beoordelaars zijn, en op een zekere wijze deze mensen beïnvloeden, zullen er ongetwijfeld heel gemakkelijk leugens worden verspreid.

Neem mijn eigen geval. Het is niet omdat een psycholoog met zekerheid beweert dat ik evenwichtig, eerlijk en niet mentaal ziek ben, dat dit voldoende is om te kunnen besluiten dat alles wat ik zeg de waarheid is. Deze andere ervaringen die niet zuiver bovennatuurlijk zijn moeten ook veel beter worden bewezen, zoals bij mij het geval was. Ook bij de kinderen van Medjugorje was dit het geval.

Nicky: In het boek dat ik in mijn gedachten heb, en dat zopas goed onthaald werd in de Verenigde Staten, wordt er gezegd dat de zielen zelf kunnen kiezen in welk lichaam ze willen intreden. Om deze reden zou dit dan betekenen dat abortus, ondanks dat het tegen de natuur is, in werkelijkheid niet zo slecht is, omdat het eenvoudig betekent dat de ziel elders wenst te gaan. Wat zegt u hierover?
Maria: Dit zijn gevaarlijke nonsens en men ziet er duidelijk de invloed van satan in! We moeten bidden dat deze persoon nederig genoeg zou zijn om zijn ervaringen te laten bewijzen, en niet louter en alleen door seculiere dokters en psychologen, maar eveneens door gebedsvolle en opmerkzame mensen die deskundigen zijn op het gebied van de Christelijke waarheden, voor ze verder doen met het verspreiden van satans leugens aan een groot aantal mensen. En mijn plichtsgevoel doet mij hieraan toevoegen dat deze persoon voor God verantwoording zal moeten afleggen voor elke abortus die zal worden uitgevoerd door zijn of haar advies.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 11]

De Verschijningen: Lucia, de herderin

Dit is hoe de dingen geschieden tot ik zeven jaar oud was. Toen besloot mijn moeder dat ik de schapen zou hoeden. Mijn vader, noch mijn zussen, waren het ermee eens. Zij hadden mij zo lief en zo wilden ze in mijn geval een uitzondering. Mijn moeder gaf echter niet toe: "Zij is zoals de anderen," zei ze, "Caroline is reeds twaalf jaar en kan reeds beginnen werken in de velden, of anders leren voor weefster of naaister, wat ze verkiest." De hoede over onze kudde werd dus mijn taak. Het nieuws dat ik voortaan een herderinnetje zou zijn verspreidde zich vlug onder de andere herdertjes: bijna iedereen kwam langs en bood aan om mijn gezel te zijn. Ik zei "ja" aan iedereen en kwam met allen overeen om elkaar te ontmoeten aan de helling van de Serra. De volgende dag was de Serra één massa schapen met hun herders, alsof er een wolk op was neergedaald.

Maar ik voelde mij ziek tussen al deze herrie. Daarom koos ik drie meisjes uit de herdertjes om mij voortaan te vergezellen en zonder tegen iemand een woord te zeggen hadden we afgesproken om onze schapen op het grasland op de hellingen aan de overkant te laten grazen. Het waren Teresa Matias, haar zus Maria Rosa en Maria Justino. En zo vertrokken we de volgende dag naar de heuvel die gekend stond als de Cabeco. We gingen langs de noordelijke helling. Valinhos is een plaats die Zijn Excellentie reeds kent bij naam en ligt aan de zuidelijke kant van dezelfde heuvel. Aan de oostelijke kant is de grot waar ik reeds over gesproken heb in mijn uiteenzetting over Jacinta. Samen met onze kudden, klommen we tot bijna bovenaan de heuvel. Vanaf daar strekten er zich tot aan de vallei beneden een grote oppervlakte olijfbomen, eiken, pijnbomen, steeneiken, en zo verder, uit.

Vertaling: Chris De Bodt

7. Jean de Florette [6/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 33: Geheimen in Amerika en Europa [Aflevering 220]

Toen we het over Saragossa hadden, vertelde ik dat het tijdens de verbazingwekkende zeventiende eeuw was dat een onvoorstelbaar en toch door de Kerk gedocumenteerd mirakel zou gebeurd zijn aan een drieëntwintig jaar oude man met de naam M.J. Pellicer Blasco. Blasco’s rechterbeen was geamputeerd geweest nadat er een kar was over gereden. Als gevolg moest hij gaan bedelen aan de kerk, die spoedig erna tot een grote basiliek werd omgebouwd.

Op 29 maart 1640 droomde Blasco dat hij in de kapel van O.L.V. van de Pilaar was, en dat de Heilige Moeder hem z’n been had teruggegeven. Toen Blasco wakker werd [en dit was natuurlijk het ongelofelijke] had hij z’n been terug.

Het leek ongelooflijk, tot op het punt van het bizarre, ware het niet dat de zaak door de autoriteiten was opgetekend geweest. Velen hadden getuigd dat ze de man met één been ontelbare keren aan de kerk hadden zien bedelen, en dat het been in 1637 was geamputeerd geweest in Grace Hospital in Saragossa, door de chirurgen J. Estange en D. Millruelo, en dat het begraven was geweest door een assistent met de naam J.L. Garcia.

Tijdens een hoorzitting door het stadsbestuur legden vijfentwintig getuigen een formele getuigenis af, en op 27 april 1641 werd het mirakel door Aartsbisschop P. Apolaza officieel erkend.

Filip IV ontving Blasco in Madrid en Paus Urbanus VIII werd op de hoogte gebracht.

Vanaf 1641 deed het verhaal van het Blasco-mirakel in Europa de ronde in het Spaans, Latijns, en andere talen. Dit waren wonderen die in de Bijbel zouden thuishoren. Op 18 september 1692 leek in Verviers, België een zandstenen beeld van Maria en Jezus tijdens een aardbeving te veranderen. Niet dat het door mekaar geschud werd door de bevingen, maar Jezus keerde zich tot Zijn moeder en hield zich stevig vast.

Maria’s betrokkenheid was zo tastbaar dat New York aan haar werd toegewijd, nog voor de stad bekend werd als "New York."

Eén van de eerste parochies in de kolonies in Philadelphia zou spoedig aan haar toegewijd worden.

In het Mexicaanse dorp San Juan Bautista Mezquititlan was er een verbluffend verhaal van een "dood" kind dat in haar doodskleed plots begon te bewegen en terug tot leven kwam toen het voor een beeld van de Onbevlekte Ontvangenis werd gelegd.

Even verbluffend was het geval in Antipolo, op de Filippijnen, waar een beeld van Maria tot twee maal toe uit de kerk verdween. Men vond het telkens terug in de takken van een boom, die dan omgehakt werd en van de boomstronk maakte men een voetstuk voor het beeld. Maria wou die plek blijkbaar voor ongekende redenen.

Op andere plaatsen waren er beelden die weenden of op miraculeuze wijze teruggevonden werden.

Er waren ook bekeringen, waarvan de meest uitzonderlijke die van een Marokkaans sultan die in 1660 een verschijning van Maria had, die hem zei dat hij het geloof van Mohammed moest achterlaten en Katholiek worden, wat hij ook deed, en hij maakte een pelgrimstocht naar Rome in plaats van naar Mekka.

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 114]

Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

De kerk van de Verzoening

Onder de kerk was een crypte aangelegd voor de katholieke cultus zo beschreven: ‘Na enkele trappen af kom je in een duistere ruimte. Van een zware centrale pijler vertrekken betonnen balken die het plafond ondersteunen. Overal ruwe materialen behalve de muren die wit gekalkt zijn. In feite is er geen hoogkoor, want het altaar staat op een licht verhoogd platform. Het altaar bestaat uit een zware stenen blok met een wit laken bedekt. Links een lange ijzeren staaf, in het cement gegoten, dat eindigt met een kruis met moderne lijnen. Aan de muur een schilderij van de maagd Maria met daaronder een mooie zandstenen vaas met veldbloemen. In een nis hangt aan de wand het tabernakel met twee deurtjes versierd met brandschilderwerk. Rechts van het altaar staat een koorlessenaar met twee kaarsen op losse staven die ingeklapt worden voor de verkondiging van het Evangelie. Voor het altaar staan hoge driepotige kandelaars.

De gelovigen nemen deel aan de liturgie op houten banken gezeten, zoals in alle katholieke kerken. Links en rechts verlichten hoge klassieke glasramen amper de crypte.’

In de katholieke crypte konden maar een twintig à dertig mensen binnen, maar de kerk had 450 zitplaatsen en 500 staanplaatsen. De broeders zaten in het midden van de beuk in een ruimte omringd met een stenen muurtje.

Op 5 en 6 augustus 1962 werd de kerk ingehuldigd in het bijzijn van religieuze personaliteiten uit verschillende Kerken: vertegenwoordigers van de hervormde Kerk uit zeven landen. Twee anglicaanse bisschoppen en sinds lang vrienden van Taizé: Mgr. Tomkins en Mgr. Neill. Twee vertegenwoordigers van het patriarchaat in Konstantinopel: Mgr. Meliton en Mgr. Timiadis en een vertegenwoordiger van het patriarchaat in Moskou. Drie katholieke bisschoppen (waaronder Mgr. Lebrun). Ook waren de Zusters van de Gemeenschap in Grandchamp, vier abten uit de benedictijner- en cisterciënzerkloosters en pater Damien, provinciaal van de Franciscanen in Lyon, aanwezig. Nooit zag Taizé zoveel kerkelijke prominenten van verschillende christelijke strekkingen bij elkaar. Een groot contrast met de bescheiden viering van de eerste geloften in 1949!

De inhuldiging van de kerk viel op het feest van de Verheerlijking. Dit was geen toeval. Broeder Roger legde uit in een mededeling: "We moeten er inderdaad aan herinneren dat Christus zijn gedaanteverandering in ons en onze naaste volbrengt. Hij overwint de grootste weerstand tegen verzoening. Langzaam verdringt Zijn licht onze ondoordringbare schaduw." De verzoeningsgeest die van Taizé uitstraalt en waarvan de nieuwe kerk symbool staat, werd onderlijnd door een groot bord bij de ingang waarop in drie talen (Frans, Engels, Duits) op drie kolommen stond:
    Jij die hier binnengaat, verzoen je:
    De vader met zijn zoon,
    De man met zijn vrouw,
    De gelovige met degene die niet kan geloven,
    De christen met zijn afgescheurde broeder.
Meerdere vieringen volgden elkaar op: op zondag 5 augustus ging een dankviering in orthodoxe ritus de eucharistische dienst van de Gemeenschap vooraf en, op maandag 6 augustus droeg Mgr. Lebrun de eerste mis op in de crypte, voorbehouden aan de katholieke cultus.

De schijnbare eenstemmigheid van die dagen viel niet bij iedereen in de smaak. Daar waar de katholieke en de niet confessionele pers de lof van een oecumenische Kerk die het nakende concilie scheen aan te kondigen weergaven, had dominee Finet in zijn naar gewoonte directe stijl in het blad Réforme vragen bij de betekenis van het gebeuren ‘dat vele valstrikken en dubbelzinnigheden inhield’: De Gemeenschap van Taizé vertegenwoordigt niet de hedendaagse hervormde Kerk in Frankrijk, ook niet het Europese of wereldprotestantisme, ondanks de vele nationaliteiten onder haar leden. Het kan niet genoeg gezegd aan de katholieken die daarover illusies koesteren.

"De Gemeenschap van Taizé is juridisch verbonden aan geen enkele kerkelijke vereniging en ook niet aan de oecumenische Raad. Ze is in dat opzicht totaal vrij. Een geestdriftige vrijheid, denk ik, maar vol gevaren."

De afwezigheid Visser’t Hooft was opmerkelijk. Hij had de uitnodiging van de prior van Taizé afgewezen. Deze vond het spijtig: "Waarlijk, ik had enerzijds gehoopt dat de inhuldiging van onze kerk de gelegenheid zou zijn waardoor uw solidariteit met Taizé tot uiting zou komen. Anderzijds was dit de mogelijkheid om samen het zo gegeerd gesprek van man tot man te voeren."

In feite was Broeder Roger nooit tevreden over dit gebouw. Hij vond het te opvallend, te hoog zelfs zonder toren. Acht jaar later had hij er zich niet meer verzoend: "Toen ik de betonnen kerk zag rijzen werd het voor mij een zware periode. Na al die jaren aanvaard ik het nog altijd niet. Ik zag ze liever ingegraven en onzichtbaar voor het mensenoog." Uiteindelijk was Broeder Roger ontgoocheld: "Beton straalt stijfheid en kracht uit." Precies het tegengestelde beeld dat Taizé wou uitstralen. Daarom bracht hij steeds betekenisvolle veranderingen aan op het gebouw. Ten eerste werd het stenen muurtje binnen afgebroken om de Broeders en de gelovigen naderbij te brengen en de communicatie te vergemakkelijken. Dan gingen de strooien stoelen weg om meer volk plaats te geven door ze op grondmoquette te laten zitten. Later werd het portaal afgebroken en een grote tent aangebouwd die, nog later, zou vervangen worden door een grote overdekte ruimte. Het stenen altaar werd ook afgebroken en weggegeven aan de parochiekerk van Rumilly in de Haute-Savoie. Het werd oor een eenvoudiger, houten altaar vervangen. Het grote orgel kende pijnlijke beproevingen waarin gemeenschappelijke en persoonlijke belevenissen verstrengeld waren.

Vertaling: Broeder Joseph

10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 56]

Woordenboek: Letter D

Drusilla II

Na Augustus' dood

De historici Tacitus en Cassius Dio stellen Livia voor als een aanmatigend, zelfs dominante douairière, die zich altijd mengde in de beslissingen van Tiberius. De meest merkwaardige situaties waarbij zij dit deed, waren waarschijnlijk die van Urgulania, een vrouw die meende dat haar vriendschap met de keizerin haar boven de wet plaatste en van Plancina, die werd verdacht van vergiftiging van Germanicus en werd gered door Livia's interventie. Een inscriptie uit 22 n. Chr. deelt mee dat Iulia Augusta een standbeeld aan Augustus wijdde in het centrum van Rome en haar eigen naam zelfs voor die van Tiberius plaatste.

Antieke historici noemen als een van de redenen dat Tiberius zich terugtrok op Capri zijn onvermogen om Livia nog langer te verdragen. Tot 22 n. Chr. was er, volgens Tacitus, "een echte harmonie tussen moeder en zoon of een goed verborgen haat." Dio vertelt ons dat Tiberius Livia reeds hartsgrondig haatte ten tijde van zijn aanvaarding van het principaat. Toen Livia in 22 ziek was, haastte Tiberius zich om terug te keren naar Rome om bij haar te zijn. Maar toen zij ten slotte in 29 n. Chr. opnieuw ziek werd en stierf, bleef Tiberius op Capri en zei hij dat hij het te druk had met zijn werk. Hij stuurde Caligula om de begrafenisrede te verzorgen. Suetonius voegt hier nog het macabere detail aan toe dat "toen zij stierf... na vele dagen te hebben gewacht, tijdens dewelke hij [d.i. Caligula] de hoop koesterde op zijn [d.i. Tiberius'] komst, werd zij tenslotte begraven omdat de toestand van het lijk het noodzakelijk maakte ...". Tiberius gebruikte ook zijn veto tegen goddelijke eerbewijzen voor Livia, alsof hij er een pervers genoegen in had haar te beroven van haar geheime verlangens. Later sprak hij nog een veto uit over alle eerbewijzen die de senaat haar na haar dood had gegeven en verbood hij de uitvoering van haar testament. Ze zou echter wel worden bijgezet in het mausoleum van Augustus.

Haar Villa ad Gallinas Albas ten noorden van Rome wordt nog steeds verder opgegraven: de beroemde fresco's met tuinzichten kan men gaan bezichtigen in het Palazzo Massimo. Een van de beroemdste standbeelden van Augustus [de Prima Porta Augustus] is afkomstig uit de villa van Livia.

Vertaling: Broeder Joseph

11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 70]

Het wonder van Turijn, Italië [1453]

Na het wonder te hebben onderzocht lichtte de priester, Bartolomeo Coccono snel de bisschop van Turijn in, Ludovico van Romagnano. Na zich te kleden in de geschikte regalia ging de bisschop samen met vele nobelen en andere geestelijken naar de plaats van het wonder en viel op zijn knieën van verwondering van de zwevende Hostie. Na het Heilige Sacrament te hebben vereerd vroeg hij om een kelk. Toen hij deze kelk kreeg stond hij op en hield hem omhoog. Terwijl iedereen toekeek daalde de Hostie langzaam af tot dat deze rustig in de kelk lag.

Ter herinnering aan het wonder werden er veranderingen aangebracht in de antwoorden die volgden op hymnen, gezongen tijdens vieringen in het aartsbisdom Turijn.

In plaats van het gebruikelijke: "Panem de caelo preastisti eis [Brood van de Hemel gaf hij hen]," zegt de priester nu: "Hic est panis vivus [Dit is het levende Brood]", waarop het volk antwoordt: "Qui de cealo descendit [Dat uit de Hemel neerdaalde]"

Na de Heilige Mis, als de hymne O Sacrum Convivium werd gezongen worden deze twee zinnen herhaald. Dit gebruik werd ingesteld door Ludovico, bisschop van Romagnano, die ook de kelk beet hield toen de Hostie er in afdaalde. Dit gebruik werd toen verspreid naar de Basiliek van het Lichaam van de Heer door Monseigneur Rorengo di Rora, en heeft ter gedachtenis in de parochiekerk van Exilles plaatsgevonden.

De kelk, waarin de Hostie was opgevangen wordt bewaard in de grote kerk. Qua vorm is het precies dezelfde als ten tijde van het wonder. Ook is het wapenschild van het huis van Rovero te vinden aan de voet van de kelk, waarmee aangeduid wordt dat de kelk ooit toebehoorde aan Kanunnik Antoinetto Delle Roveri, die de Kanunnik was van de kathedraal van Turijn van 1449 tot 1460.

12. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Celestina, de zus van Praxedes, schreef ooit over haar: "Ze was de vurigste van allemaal. Ondanks het feit dat er thuis zoveel te doen was, ging ze met ons moeder om zes uur ’s morgens steeds naar de novenen voor de H. Rita en de H. Antonius."

Als puber droeg Praxedes steeds de zwaarste last. Haar nicht, Benigna Fernandez zei: "niet enkel thuis, maar ze werkte ook op het veld en met de dieren. Soms zag ik haar op haar hoofd een mand vol aardappelen, uien of andere groenten uit de tuin dragen." Praxedes was ook de huishoudster, kokkin, bakker, tuinierster, herderin en naaister. Ze was niet vies van werk. En dit allemaal bovenop haar favoriete, tijdrovende godsdienstige bezigheden. Een aantal jaren later werkte ze in haar parochie als catechismuslerares, en één van haar studentes vertelt: "Ze gaf les met zo’n toewijding dat de les vaak langer duurde dan toegelaten ... Dat deed ze vele jaren lang."

Toen de Gravin van Mieres en één van de nonnen "Naaien voor de Armen" oprichtten om armen van de streek van kledij te voorzien, deed Praxedes mee en overtuigde ze veel jonge dames om gratis hun diensten aan te bieden. Toen in 1908 de Vereniging van de Dochters van Maria, voor ongehuwde jongedames opgericht werd, trad Praxedes diezelfde dag nog toe, en ze werd uiteindelijk benoemd tot eerste adviseuse van de vereniging. Ze werd ook koorleidster voor de jonge vrouwen, en bleef actief lid tot de dag van haar huwelijk.

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 60]

Aan haar zus Marie

Nevers, 9 maart 1871

Lieve zus,

Het heeft Onze-Lieve-Heer behaagd van ons weg te nemen wat ons het meest dierbaar was in deze wereld, onze dierbare welbeminde vader. Ik hull met je mee: laten we desondanks altijd berustend blijven, hoe bedroefd ook, en ons onderwerpen aan de Vaderhand die ons nu al enige tijd zo hard treft. Laten we het kruis dat onze goede Jezus ons voorhoudt, dragen en omhelzen. Laten we hem en de Heilige Maagd om kracht en moed vragen om het naar hun voorbeeld te dragen, zonder ons te laten omverwerpen. De scheiding van onze lieve en welbeminde vader is heel zwaar, maar de troost is groot, omdat hij de sacramenten heeft mogen ontvangen. Laten we Onze-Lieve-Heer danken voor deze grote genade. Laten we veel bidden om de rust van zijn ziel en die van onze arme moeder. Ik vraag je missen voor hem te laten opdragen zo vaak je kunt.

Ik ben hevig ontroerd door de lieve goedheid van onze vereerde Moeder-Overste, die vandaag een mis heeft laten opdragen voor onze arme vader. Heel de communiteit bidt voor hem en de familie. Mijn goede zus, ik raad jou en ook Joseph aan je niet door het verdriet te laten meeslepen. Mijn goede zus, ik heb een deel van de droefheid overgenomen die je moederhart heeft gevoeld door het verlies van je kleine Bernadette. Troost je, zij is nu onze kleine engel in de hemel die voor ons bidt op het moment dat wij het hard nodig hebben.

Het schijnt dat mijn Tante Lucile erg ziek is, misschien zelfs al overleden. Ik bereid me voor op het ergste, schrijf me, vraag ik je, en verberg niets voor mij. Als mijn tante nog in deze wereld is, zeg haar dan dat ik voor haar bid, evenals al onze lieve Zusters. Ik vraag de goede God en de Heilige Maagd of ze haar willen bewaren voor haar kinderen. Ik zou voor haar vrijwillig het offer van mijn leven brengen aan onze Lieve Heer als dat zijn wil is.

De sacramenten leiden niet tot de dood. Men vertelt me dat mijn tante haar biecht begonnen is, dat is goed om te horen. Ik hoop dat ze die afgesloten heeft en dat ze het geluk zal hebben Onze-Lieve-Heer te ontvangen, de enige die de ziel en het lichaam kan genezen; zeg haar dat ik in gedachte dikwijls bij haar ben. De kleine vraag ik dat zij haar moeder voor mij omhelst.

Omdat ik geen medaille aan mijn tante kan sturen zoals haar verlangen was, sluit ik voor haar een stukje stof van de soutane van Onze Heilige Vader de Paus in.

Stuur mij zo snel mogelijk nieuws. Ik besluit, mijn welbeminde geliefde zus, met een allerinnigste omhelzing voor jullie. Ik ontmoet je aan de voet van het kruis: daar vinden wij kracht en moed,

Zuster Marie-Bernard Soubirous

14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]

Inleiding

Jan Bosco, later Don Bosco genoemd, werd op 16 augustus 1815 in Castelnuovo d'Asti, een stadje niet ver van Turijn, geboren. Hij groeide er op in het gehucht Becchi, als derde zoon van een landbouwersgezin. Aan de basis van zijn spiritualiteit en pedagogie ligt een droom die hij had op negenjarige leeftijd. Als zestienjarige knaap trok Don Bosco naar de middelbare school van Chieri en op 5 juni 1841 werd hij tot priester gewijd.

De confrontatie met de vele jongeren in de gevangenissen van Turijn, deed Don Bosco beslissen in Valdocco, een Turijnse volkswijk, een eigen 'oratorio' uit te bouwen, een speel- en ontmoetingsruimte, een thuis, een school, een parochie op maat van de jongeren.

In 1859 stichtte Don Bosco, samen met een aantal van zijn jonge medewerkers, een eigen congregatie, die zich noemde naar de H. Franciscus van Sales, de salesianen van Don Bosco. In 1872 legde hij samen met Maria Mazzarello de basis van het Instituut van de zusters van Don Bosco.

Don Bosco was een populair man, een pedagoog, een stichter van congregaties, maar ook een missionair man en vooral iemand met een hart voor jongeren. Op 31 januari 1888 stierf Don Bosco, 'versleten als een oud kleed', zo luidde het.  In 1934 werd hij heilig verklaard.

15. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 2

Hier het grote mirakel. Maria komt uit de Hemel, vergezeld van een legioen engelen. De verkozenen op aarde staan, opgewekt door een soort spirituele stroom, op, om de gezanten van de Heer tegemoet te gaan. Hier het leger van de Heer: vele Heilige vrouwen en weinig Heilige mannen. En hier de wapenuitrusting van de Heer: geen geweren, geen zwaarden, geen grendels en geen honden van het hoenderhof! Geen enkele materiële kracht, geen enkele menselijke hulp. Andere tijden, andere wetten.

Vertaling: Chris De Bodt


31-05-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.31 mei 2010
31 mei 2010

1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
[aflevering 23/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

Derde Commissie

Ondanks het feit dat de Kerk, na het stoppen van de werkzaamheden van de Tweede Commissie, had verklaard dat Medjugorje niet meer zou worden onderzocht tot de verschijningen ten einde zouden komen, waren er zoveel onenigheden, bleven er massa’s gelovigen naar Medjugorje komen en waren er voor hen zoveel onduidelijkheden, dat het Vaticaan niet anders kon dan een nieuwe, derde officiële commissie naar het onderzoek van de echtheid van de verschijningen, op te richten.

Dit werd bevestigd door de Kroatische krant "Vecernji List" van 16 juli 2006 waarin werd gepubliceerd dat Kardinaal Vinko Puljic van Sarajevo een nieuwe Commissie heeft afgekondigd voor Medjugorje, die zal worden samengesteld in september. De leden van deze Internationale Commissie zijn nog niet gekend. Deze aankondiging kwam er nadat de Bisschoppelijke Conferentie van Bosnië een bijeenkomst had in Banja Luka, van 12 tot 14 juli 2006. Het eerste doel van deze Commissie zal eruit bestaan te beslissen of Medjugorje al dan niet officieel wordt erkend als Maria-oord. Hieruit zullen dan alle andere aspecten van Medjugorje, ernstig worden ontleed.

In verband hiermee is er een merkwaardige waarneming vast te stellen in Rome. Tijdens het jubileumjaar van 25 jaar verschijningen, zal het officiële Vaticaanse Reisagentschap voor Bedevaarten, Opera Romana Pelligrini, zo’n 14 bedevaarten per bus en 24 bedevaarten per vliegtuig organiseren.

2. Operatie "Top Kill": Medjugorje 2 april: "Wees klaar, Mijn kinderen."

De fameuze top kill lijkt dan toch een maat voor niets te worden. Volgens ondermeer de New York Times staan de ingenieurs van BP na bijna vier dagen eigenlijk net zo ver als in het begin om het lek in de Golf van Mexico te dichten.

Alle drie de "junk shots" zijn mislukt. Vrijdag verklaarde de Amerikaanse admiraal Thad Allen op ABC's Good Morning America nog dat alles volgens plan verliep en dat BP erin was geslaagd het lek voorlopig te dichten. Allen krijgt z'n informatie van BP, en iemand moet hoogdringend tegen de man zeggen zijn kop te houden, want net als woensdag zat de admiraal ernaast.




Ook Tony Hayward, de CEO van BP, had het op CNN over "goed nieuws". Zaterdag kwam er dan een indicaties dat het allemaal niet zo geweldig loopt. Doug Settles, BP's chief operating officer for exploration and production, zei: "denk eraan dat we hier met dingen bezig zijn die nog nooit eerder werden gedaan, heel erg moeilijke dingen. We blijven proberen hoor, tenminste tot we er 100 procent zeker van zijn dat het niet lukt." Volgens de New York Times wordt er zondag gestopt met de top kill.

Bij een 'top kill' maken reddingswerkers van bovenaf een einde aan het lek. Ze pompen onder hoge druk heel zware boorvloeistof in het gat, waardoor er nauwelijks nog olie kan weglekken. Daarna dekken ze het gat af met cement.

Suttles zei ook dat BP "in het geval we met de top kill falen" alvast "anticipeert" en is begonnen met de voorbereidingen om opnieuw een grote afzuigkap boven het lek te gaan installeren. De vorige keer liep dat falikant af. Een kleinere versie deed het wel, nu ja, ving iets van een 15 procent van ontsnappende olie op in de dagen voor ze ging. BP zou ook de blowout preventer die stuk is gaan vervangen.




BP heeft ondanks het pompen van meer dan acht miljoen liter 'heavy mud' amper 10 procent daarvan effectief in de bron kunnen duwen. "Everyone is disappointed at this time" [iedereen is momenteel teleurgsteld] vertelde iemand die meewerkt ter plaatse aan de New York Times. Hij maakte ook gewag van "serieus wat ambras" tussen BP-ingenieurs in de controlekamer van de operatie, want ze hebben blijkbaar allemaal andere ideeën over waarom de top kill faalt. Inmiddels is ruim 240 kilometer van de zuidelijke kust van de Verenigde Staten vervuild. Donderdag was nog sprake van 160 kilometer.

3. Tekenen van deze tijd: Jordaanrivier dreigt op korte tijd op te drogen

Toen Ofer Levin uit Israël een kleine jongen was, zag hij een kolossale hoeveelheid water door de bedding van de Jordaan-rivier stromen: jaarlijks circa anderhalf miljard liter. Een vooraanstaande milieuorganisatie voorspelt nu dat de rivier zo ver is opgedroogd, dat de nu 65-jarige Levin volgend jaar voor het eerst kan gaan meemaken dat deze wereldberoemde rivier zomers niet meer bestaat.

De Jordaan, de rivier waar Jezus in is gedoopt, is misschien wel de bekendste rivier ter wereld. Het land Jordanië is ernaar vernoemd en aan deze rivier wordt gerefereerd als er weer eens in de media wordt gesproken over de Westelijke Jordaanoever, het gebied waar de Palestijnen hun toekomstige staat moeten gaan krijgen. Toch, wanneer je hem vergelijkt met de Rijn of de Mississippi, is de Jordaan als rivier een lachertje. Op sommige plaatsen, vooral in het stuk rivier tussen het Meer van Galilea en de Dode Zee, is de rivier niet groter dan een Westlandse poldersloot. In een enkele weken geleden verschenen rapport van de organisatie Friends of The Earth wordt voorspeld dat als het zo doorgaat, de rivier volgend jaar voor het eerst in de zomer droogvalt. Boeren uit Syrië, Jordanië en Israël onttrekken zo veel water uit de Jordaan of de rivieren die hem voeden, dat de hoeveelheid Jordaanwater de afgelopen decennia spectaculair afnam. In 1930 stroomde er nog jaarlijks 1,6 miljard liter water door de rivier, genoeg om er zelfs een stuwdam in te bouwen. Maar tegenwoordig staan diezelfde waterbouwkundige werken er nutteloos bij. Nu stroomt er nog maar twee procent van die hoeveelheid voorbij.


Vooral bananenboeren staan erom bekend dat ze grootverbruikers zijn. Door de steeds grotere waterproblemen zijn zij geleidelijk anders gaan werken. Ze hebben grote netten over hun plantages gespannen om verdamping van het irrigatiewater tegen te gaan, iets wat het waterverbruik met dertig procent terugdringt. "Als er water in overvloed zou zijn, zouden we hier tot twintig procent meer verbouwen", vertelt bananenboer Guy Gilad uit de regio Bet Shean.

Maar water in overvloed komt er waarschijnlijk nooit meer. Soms wordt waterschaarste zelfs genoemd als de aanleiding voor de volgende oorlog in de regio. Zover is het echter nog niet. Het is moeilijk voor te stellen dat politici vanwege te weinig productiviteit van bananenboeren zoals Gilad zo nerveus worden dat ze er een gewapend conflict voor riskeren. Maar het is wel bijna zeker dat de natuurgids Ofer Levin nog gaat meemaken dat hij de rivierbedding van zijn geliefde Jordaan kan oversteken zonder natte voeten te krijgen.

4. Turkije verwacht zware aardbeving na invasie van padden langs de Ignatië route in Griekenland

Massa's padden steken reeds voor de tweede opeenvolgende dag de grote weg naar Ignatië, in Noord-Griekenland over, nabij de stad Langadas, een twaalftal kilometer ten oosten van Thessaloniki. Vermoedelijk trekken ze naar een nabijgelegen meer, op zoek naar voedsel. Nadat drie autobestuurders een gevaarlijk uitwijkmanoeuvre hadden uitgevoerd, om de padden te vermijden, heeft de Griekse overheid besloten om de weg af te sluiten. Gelukkig vielen er geen gekwetsten.


Grote Weg naar Ignatië

Turkije is in paniek omdat een invasie van padden langs de weg naar Egnatië een voorteken kunnen zijn van een krachtige aardbeving. De Turkse kranten winden er alleszins geen doekjes om dat het sluiten van de weg, omwille van een invasie van miljoenen padden, een aankondiger kan zijn van een krachtige aardbeving in Turkije of Griekenland.

Padden voelen een aardbeving waarschijnlijk aankomen en zijn daardoor vaak in staat om op tijd te vluchten. Dat concluderen Britse wetenschappers in een studie die vorig jaar werd uitgevoerd vlak voor de zware aardbeving in Italië. De onderzoekers van Milton Keynes Open University bestudeerden vorig jaar het voortplantingsgedrag van een kolonie padden op ongeveer 75 kilometer afstand van L’Aquila, toen die stad op 6 april werd getroffen door een zware aardbeving. Vijf dagen voor de aardschok liep het aantal mannelijke padden in de populatie met 96 procent terug. Dat is erg ongewoon, want de dieren blijven normaal gesproken langere tijd op de plek waar hun kroost ter wereld komt. Drie dagen voor de aardbeving waren alle koppeltjes uit het gebied vertrokken.


Volgens onderzoeksleidster Rachel Grant voelden de padden de aardbeving waarschijnlijk aankomen, al is niet precies duidelijk op welke manier ze dit kunstje flikken. "Onze bevindingen suggereren dat padden in staat zijn om gassen of geladen deeltjes te detecteren die vlak voor een aardschok vrijkomen," verklaart Grant op BBC News. "Dat vermogen gebruiken de dieren waarschijnlijk als een soort waarschuwingssysteem voor aardbevingen." Eerdere onderzoeken hebben uitgewezen dat ook slangen, knaagdieren en sommige vissen bijzonder gedrag vertonen voor een aardbeving. Maar die dieren reageren meestal pas vlak voor een naderende aardschok, en niet reeds dagen van tevoren.

5. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 166]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

Ecce homo

Nu voerden zij Jezus, gekroond met de doornkroon met de rietscepter in Zijn geboeide handen en de rode mantel om de schouders, weer naar het paleis van Pilatus. Het bloed dat Zijn ogen vulde en verder beneden gevloeid was tot Zijn mond en baard, maakte Jezus onkennelijk. Zijn met wonden en blaren bedekte lichaam, leek op een doek die men in het bloed had gedoopt. Hij ging gebogen en wankelend. De mantel was zo kort dat Hij zich bukken moest om Zijn naaktheid te verbergen, want bij de kroning hadden zij Hem van al Zijn kledij beroofd.

Toen de arme Jezus beneden aan de trap stond vóór Pilatus, voelde zelfs deze wreedaardige mens zich bevangen door medelijden en walging. Hij leunde op de arm van één van zijn officieren en terwijl de priesters en de massa altijd maar lawaaiden en scholden, riep hij uit: "Als de duivel der Joden zo wreed is, kan men onmogelijk in de hel bij hem wonen!" Toen Jezus dan moeizaam de trap was opgesleept en ginder achteraan stond, schreed Pilatus naar de voorkant van het terras en werd er op een bazuin geblazen, ten einde stilte te verkrijgen, omdat de landvoogd wou spreken.

Hij zei tot de opperpriesters en tot allen die zich op de markt bevonden: "Zie, ik laat Hem thans nog één keer voor uw aanschijn brengen, omdat gij zou weten dat ik geen schuld vind in Hem!" En de beulen leidden Jezus naar de voorkant van het terras, naast Pilatus, zodat iedereen van op het Forum de Heer kon zien. Het was een vreselijk en hartverscheurend toneel dat in het begin ook iedereen deed gruwen en met stomheid sloeg, zoals daar de afzichtelijk verminkte Zoon van God, die één en al bloed en wonde was, Zijn ogen op de golvende massa richtte, en Pilatus aan Zijn zijde trad, naar Hem wees en de Joden toeriep: "Aanzie de mens, hier is Hij!"

Terwijl Jezus in Zijn rode spotmantel, het lichaam met wonden bezaaid, het bloedoverlopen en door de doornen gruwelijk gekwetste hoofd ten gronde gebogen, het riet in de geboeide handen, zich bukkend om met Zijn handen Zijn naaktheid te bedekken, van oneindige treurnis en mildheid vervuld, van smart en liefde gebroken, zoals een bloedig spookbeeld vóór Pilatus werd vrijgegeven aan het woeste haatgeschreeuw van de priesters en van de menigte, trokken er scharen vreemde dienstmaagden en mannen, in korte kledij, over het Forum naar de schapenvijver, waar zij gingen helpen bij het wassen van de offerlammeren, van wie het ontroerend geblaat, als wilden zij tenminste van de zwijgende Waarheid getuigen, zich nog vermengde met het moordgeschreeuw van het volk. Alleen het ware Paaslam van God, het geopenbaarde maar niet herkende geheim van deze dag, vervulde de profetie en boog zwijgend naar de slachtbank neer.

6. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 166]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

Een vader zei tot zijn zoon: "Ik wou dat je me nooit meer onder de ogen kwam!" En de jongen verdween spoorloos. Mijn God, wat een ongeluk voor het kind en voor de ouders! In de provincie Vallerie leefde eens een man die door iedereen geëerd werd om zijn goed gedrag. Toen hij op een zekere dag thuiskwam van een lange reis, scheen hij zichzelf een ogenblik te vergeten en riep driftig tot zijn knecht: "Waar zit je toch, duivel? Kom je me niet helpen met die rotlaarzen?" Plotseling schoven de laarzen van zijn voeten zonder dat iemand er aan trok. Dodelijk verschrikt riep de man: "Weg, satan! Ik bedoel jou niet, maar mijn knecht." Onmiddellijk sloeg de duivel op de vlucht en de laarzen bleven halverwege hangen. Dit voorbeeld leert ons, broeders, hoezeer de satan er op uit is om ons in zijn strikken te vangen en in het verderf te storten, van zodra de gelegenheid zich voordoet. Daarom waren de eerste Christenen zo bang van hem, dat zij zelfs zijn naam niet durfden uitspreken. Ook gij moet er u voor hoeden om de duivel bij naam te noemen, en wanneer ge het uw kinderen of knechten hoort doen, zult ge hen berispen tot zij zich van deze slechte gewoonte gebeterd hebben.

We handelen niet alleen verkeerd, als we lichtvaardig zweren, broeders, we handelen ook verkeerd, als we het anderen laten doen. Sint Augustinus zegt dat iemand die zijn broeder een valse eed laat afleggen, schuldiger is dan een moordenaar. "Want," zegt hij, "een moordenaar dood alleen het lichaam, maar degene die een ander tot meineed drijft, doodt de ziel."

Om er u een denkbeeld van te geven hoe groot deze zonde is, zal ik u laten horen welke schuld men op zich laadt, wanneer men voorziet dat degenen die men voor het gerecht roept, vals zullen zweren. We lezen in de geschiedenis dat er in de stad Hippone eens een man woonde, goed van karakter, maar een beetje teveel gehecht aan het aardse. Hij wilde een van zijn medeburgers, die hem iets schuldig was, voor het gerecht dagen. De ongelukkige legde een meineed af en hij zwoer dat hij niets schuldig was. De volgende nacht zag de schuldeiser zichzelf voor de rechter staan en deze vroeg hem met een onheilspellende stem waarom hij zijn schuldenaar een valse eed had laten zweren. "Hecht gij meer waarde aan het geld dat hij u schuldig is, dan aan zijn ziel? Op grond van uw goede werken zal ik u ditmaal gratie verlenen," sprak de rechter, "maar ge zult met roeden gekastijd worden!" Men vond de man ’s morgens badend in zijn bloed.

Vertaling: Chris De Bodt

7. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 166]

Hoofdstuk 23. Dood

Nicky: Is het waar dat iemand die heengaat de film van diens volledige leven ziet voorbijgaan?
Maria: Ja, in een zekere zin. De beschrijvingen erover variëren slechts licht. Een Zwitserse man die ik kende en die hieraan maar weinig geloof hechtte en enkel dacht dat we deze dingen bedenken om goede levens te leiden, voelde zich erg ziek en viel in een coma van de angst die hij ervoer, maar stierf niet. Hij had niet geloofd in de eeuwigheid. Toen hij tot bewustzijn kwam, beschreef hij mij alles. Hij zag zichzelf zittend in een kamer en op de muur voor hem stond zijn hele leven beschreven tot in de kleinste details. Op dat ogenblik besefte hij dat er een eeuwigheid bestond en werd hij angstig. De muur verdween langzaam en daarachter bevond zich een onbeschrijfelijke pracht waar hij geen woorden voor had. Toen werd hij klaar wakker en veranderde daarna volledig zijn levensstijl.

Ik denk dat het zeer wijs zou zijn dat mensen het stervensproces zouden bestuderen om te zien wat er gebeurt als de mensen worden geleid door de christelijke waarheid, juist voor het heengaan. Hoe dikwijls hebben we niet gehoord dat iemand op het allerlaatste moment nog katholiek is geworden? Hoe dikwijls hebben we niet gehoord van een Christen die ongelovig is geworden tijdens hun leven hier op aarde? Ik laat de vragen en antwoorden met betrekking tot dit, over aan u.

De ontvangenis en de dood zijn de twee momenten uit ons leven dat Gods het dichtst bij ons is, en beiden worden zo weinig bestudeerd. Eerder dan de ontvangenis te misbruiken en te onderbreken voor immorele doelen als het beëindigen of van het leven, waarom bestuderen we deze momenten niet met liefde en stellen we ons niet beschermend op, zoals elk ander ogenblik van het leven? Als men dit zou doen zouden spoedig enorme waarheden aan het licht komen.

Nicky: Over de film die bij de mensen hun dood wordt getoond, zegt u dat ze in alle duidelijkheid de goede daden, zowel als de zonden zien die ze tijdens hun leven hebben begaan. Zijn hier zonden inbegrepen die goed gebiecht zijn, de zonden waar men een oprecht spijt over heeft en met geheel het hart hebben hersteld? Ik vraag dit omdat er uiteraard wordt gezegd dat, wanneer wij te biechten gaan, Jezus de zonden voorgoed uitwist en dat dit betekent dat ze letterlijk niet meer bestaan, zodat satan er zelfs niet langer weet van heeft. Als Jezus deze werkelijk heeft uitgewist, hoe of eerder waarom worden de zonden ons opnieuw getoond bij onze dood?
Maria: Eerst en vooral ziet niet iedereen zo een film, en dan, zelfs wanneer ze er een zien, moet het niet worden beschouwd als een aanval van satan. Als men volledig herstelde en gebiechte zonden ziet, dan doet God dit om ons zijn absolute gerechtigheid te tonen, en door de dingen van beide kanten te bekijken, wordt de ziel alles heel duidelijk en kan het zijn eigen niveau van het Vagevuur toewijzen.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

8. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 10]

Lucia's familie

Iedereen had wel iets te doen. Mijn zus Maria ging naar het weefgetouw, mijn vader vulde de spoelen met draad. Teresa en Gloria deden het naaiwerk en mijn moeder deed het spinnen. Carolina en ik gingen, na het opkuisen van de keuken, helpen bij het naaiwerk, droegen de rijgsteken buiten, naaiden knoppen aan, en zo verder. Om de slaperigheid tegen te gaan speelde mijn broer op het accordeon, en we zongen allerlei liedjes mee. Dikwijls vielen de buren in huis om gezelschap te houden, en alhoewel dit hun slaap belette, vertelden ze dat het geluid van onze opgewektheid al hun zorgen deed verdwijnen en hen vervulde van geluk. Ik hoorde meerdere vrouwen soms tot mijn moeder zeggen: "Hoe gelukkig bent u! Wat een lieve kinderen heeft God u geschonken." Toen de tijd kwam om graan te oogsten, scheidden we ’s nachts het kaf.

Soms zat ik boven de berg maïs en elke keer er een donkergekleurde maïskolf verscheen, moest ik iedereen tegen mij aandrukken. Als ik terugkijk weet ik niet meer of de hierboven vermelde feiten die ik met mijn Eerste Communie in verband breng werkelijkheid of enkel de inbeelding van een kind waren. Wat ik wel weet is dat ze altijd tot op vandaag een grote invloed hadden in mijn vereniging tot God. Maar ik weet niet, Zijne Excellentie waarom ik u al deze zaken over ons familieleven vertel. Maar het is God die mij ingeeft om het zo te doen, en hij kent de reden waarvoor. Misschien is het om u te laten zien hoe ik, na zoveel liefde rondom mij te hebben gehad, meer en meer het lijden zou voelen dat de Heer van mij zou vragen. Zoals Zijne Excellentie mij heeft gevraagd om een relaas te geven van al het lijden dat de Heer mij heeft gezonden en van alle genaden die de Heer mij heeft geschonken, denk ik het beter is alles te vertellen zoals het gebeurd is. Bovendien voel ik mij er vredig en rustig bij, omdat ik weet dat Zijne Excellentie alles zal vernietigen wat niet tot Gods of Maria’s meest Heilige eer strekt.

Vertaling: Chris De Bodt

9. Jean de Florette [5/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


10. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 33: Geheimen in Amerika en Europa [Aflevering 219]

Nog een bevestigd verhaal was dat nabij Inssbruck, waar de vrouw van een boer op 25 december 1685 iemand hoorde wenen in haar kamer. Na wat zoeken vond ze achter een kist een lang-vergeten schilderij van Maria met Jezus. Het zat onder het stof maar er stroomden tranen uit, die zelfs bleven stromen nadat het met een doek was schoongeveegd. De Kerkelijke instanties deden een onderzoek en oordeelden dat het een mirakel was, zoals ze deden met een aantal gelijkaardige gebeurtenissen uit deze tijdsperiode.

Hoewel het niet gebruikelijk was om kerkelijke commissies samen te stellen, behalve in speciale gevallen, was er voor het plaatsen van miraculeuze beelden in kerken of de bouw van kapellen, wat in de grote meerderheid van de gevallen die ik vernoemde gebeurde, goedkeuring van de Kerk vereist. In Hongarije werd de naam van het dorpje "Pocz" gewijzigd in "Mariapocz," nadat de bisschop in 1696 de verhalen van nog méér tranen onderzocht had. De fenomenen op deze en andere plaatsen waren duidelijk verbonden met wanhoopspogingen van de verzwakte Turken om delen van Europa te bedreigen. Het volgende jaar ontsprong er een bron met vermeende geneeskrachtige eigenschappen onder het altaar van een kerk in Bildstein, die achtenzestig jaar voordien gebouwd was om een plaats te herdenken waar er zowel een vereerd beeld als een bijhorende verschijning was geweest.

Kapellen werden verlicht door onverklaarbare lichten of geestachtige fakkels. Dat was het geval in het klooster van Pochaiv, Oekraïne, waar herders in de twaalfde eeuw de vuurzuil hadden gezien. Maria werd daar opnieuw gezien in 1675, toen het klooster aangevallen werd door Turken. De hemel ging open en openbaarde Maria en een schare engelen. Hetzelfde gebeurde in Czestochowa, toen de Zweden in 1655 hadden aangevallen. Maria kwam tussen om de bewakers van het heiligdom bij te staan om hen te verslaan. De overwinning was zo belangrijk dat O.L.V. van Czestochowa voortaan "Koningin van Polen" werd genoemd.

Toen een zware storm met hevige winden, onheilspellende zwarte wolken en heldere bliksem Ardesio in Italië trof, verscheen Maria, gezeten op een gouden stoel met het Kindje, in een levend schilderij aan een aantal jonge meisjes die in hun huis aan het bidden waren. Op dat ogenblik ging de storm liggen. Anderen in het dorp waren getuigen van de gebeurtenis, die zichzelf een paar dagen later herhaalde, maar deze keer verscheen Christus aan het Kruis met een cirkel van sterren rond Zijn Hoofd. Na een kerkelijk onderzoek werd 24 juni uitgeroepen tot feestdag voor deze gebeurtenis en de Kerkelijke instanties keurden de bouw van een nieuwe kerk goed.

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

11. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 113]

Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

De kerk van de Verzoening

De volkstoeloop in Taizé werd almaar groter. Het aantal ontmoetingen liep op. De katholieken werden steeds talrijker, zelfs indien de studie- en reflectiebijeenkomsten toen in aparte groepen verliepen: protestanten enerzijds, katholieken anderzijds. Op aanvraag van Broeder Roger kwam dom Michel Doiteau, een benedictijner monnik van Ligugé tijdens de zomer van 1962 naar Taizé om de katholieken te onthalen en de mis op te dragen. Op het einde van de zomer bleef dom Doiteau ter plaatse zoals door de prior van Taizé gevraagd en door zijn abt toegestaan. "Mijn droom, zei hij, was katholieke monnik te zijn in Taizé en Broeder Roger vond dat een prachtig idee, maar het scheen hem voorbarig en hij dacht dat Rome me geen toestemming zou geven." Na negen maanden in Taizé stuurde de abt van Ligugé hem uiteindelijk naar Saint-Lambert-des-Bois om deel te nemen aan de stichting van een benedictijner klooster dat openstond voor de wetenschapswereld. Het was eerst zeven jaar later dat katholieke broeders toegelaten werden tot de Gemeenschap van Taizé. Dom Michel Doiteau was de eerste katholieke priester die regelmatig de mis deed in de nieuwe kerk van de Gemeenschap.

Door het stijgende aantal Broeders en de veelvuldige aanwezigheid van grote groepen werd de oude Romaanse kerk te klein. Er werd beslist een nieuwe kerk te bouwen waarin uitgebreide bijeenkomsten konden vieren. Broeder Roger Zou gewenst hebben dat ze ‘heel dicht’ bij de Gemeenschap stond. Meerdere Broeders gaven de voorkeur dat ze verderaf kwam. Deze laatste keuze werd aanvaard. Veel later, zoals gezegd, stelde Broeder Roger vast dat ze op de plaats stond waar in 1947 een inwonende van hert dorp het visioen had van een rechtopstaand kruis.

Een Duitse vereniging, Aktion Sühnezeichen (Actie teken van Verzoening) bekostigde de bouw en leverde het werkvolk. Deze vereniging, in 1958 gesticht door een dominee van de Duitse evangelische Kerk, Lothar Kreyssig, met de gedachte van boete en verzoening, hield geldomhalingen en deed beroep op jonge Duitse vrijwilligers om ‘iets goed te ondernemen’ in landen die door Duitsland te lijden kregen. Zo werden, onder andere, een vakantiecentrum in Nederland, een tehuis voor gehandicapten in Noorwegen en een synagoge in Villeurbanne gebouwd. Het project van de Gemeenschap van Taizé, bestemd om christenen te verzoenen stond centraal in de doelstelling van de vereniging. Het was dan ook vanzelfsprekend dat ze de naam ‘Verzoening’ meekreeg.

Broeder Denis van Taizé was de architect en een bouwonderneming uit de streek nam de werf aan, die op 17 april 1961 startte. Een maand later, op Pinksteren, werd de eerste steen gelegd. Dan losten groepen van een dertigtal jonge Duitse vrijwilligers elkaar om de zes maand af, om het gebouw op te trekken. De werf vorderde vlug vanwege het veelvuldig gebruik van beton. Het dak van voorgegoten driehoekige elementen werd gemakkelijk in elkaar gezet. Zo leek de kerk als een enorm betonblok wel een scheepsromp, het portaal bestond uit een driehoekige uitsteek die opende op een brede esplanade. De beuk, bij aanvang 43 meter lang [later meerdere malen uitgebreid] en 24 meter breed, boog omlaag naar het hoogkoor waar in het midden een mooie blok steen als altaar diende. Dit hoogkoor lag hoger dan de beuk en eindigde boven in een vijfhoek. Aan de rechterkant van de kerk schetsten zeven glasramen van Broeder Eric zeven liturgische feesten: Maria Boodschap, Driekoningen, Palmzondag, Pasen, Onze Heer Hemelvaart, de Verheerlijking. De chronologische volgorde in Christus leven was in acht genomen, behalve de Verheerlijking die voor Palmzondag moest staan, maar op het einde stond om aan te tonen dat heel de Kerkgeschiedenis een gedaanteverandering moet zijn, een verheerlijking van het goddelijke, tegelijk met een verandering.

Vertaling: Broeder Joseph

12. Jezus' tijdgenoten [aflevering 53]

Woordenboek: Letter D

Drusilla II

Na Augustus' dood

Augustus stierf op 17 september 14 n. Chr. en werd kort daarop door de Senaat vergoddelijkt. In zijn testament liet hij een derde van zijn eigendom na aan Livia en de rest aan zijn adoptiefzoon Tiberius. Hij adopteerde haar bovendien bij testament, waardoor ze werd opgenomen in de gens Iulia en dus in de stand van de patriciërs. Daarenboven verleende hij haar de eretitel van Augusta. Deze beschikkingen stonden haar toe haar status en macht ook na Augustus' dood te blijven handhaven, onder de naam Iulia Augusta.

Een sestertius met aan de voorzijde een carpetum [een wagen die een voorrecht was voor slechts enkele matronae in Rome] getrokken door muilezels en de legende S.P.Q.R. IVLIAE AVGVST en aan de keerzijde de legende TI. CAESAR. DIVI. AVG. F. AVGVST. P. M. TR. POT. XXIIII rond een grote S.C. [geslagen in 20-23 n. Chr.]

Enige tijd schenen Livia en haar zoon Tiberius, de nieuwe princeps, goed met elkaar te kunnen opschieten. Haar tegenspreken werd vanaf 20 n. Chr. officieel beschouwd als verraad en in 24 n. Chr. stond Tiberius zijn moeder toe dat ze tussen de Vestaalse maagden kon zetelen in het theater. Livia oefende onofficieel een zeer reële macht uit in Rome, waarbij ze een man die voor verraad veroordeeld was, naar eigen goeddunken kon vrijlaten. Uiteindelijk kwam Tiberius echter steeds meer afkerig te staan tegenover de politieke status van zijn moeder, in het bijzonder tegen het idee dat zij het was die hem de troon had gegeven. Aan het begin van zijn regering stelde hij zijn veto tegen de nooit eerder toegekende titel "Mater Patriae" [moeder van het vaderland] die de Senaat haar wilde verlenen, vergelijkbaar met Augustus en voor hem Gaius Iulius Caesar en Marcus Tullius Cicero, die "Pater Patriae" [vader des vaderlands] waren genoemd [Tiberius weigerde ook consequent voor zichzelf de titel van Pater Patriae].

Vertaling: Broeder Joseph

13. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 69]

Het wonder van Turijn, Italië [1453]

Ten tijde van het wonder van Turijn was het geloof van de mensen zwak geworden, en men denkt dat God ze daarom een teken wilde geven om hun op te wekken uit hun passiviteit. Het wonder, dat het gewenste gevolg had, vond plaats op 6 juni 1453.

Twee soldaten, die omschreven werden als mannen uit de onderste laag van de samenleving en absoluut geen eerbied hadden voor heilige dingen, waren pas ontslagen uit de militaire dienst. Ze reisden samen door Exilles, toen één van hen besloot een kerk te bestelen. De andere stemde er mee in. Eenmaal in de kerk pakten ze kostbare gewaden, kandelaren, en andere objecten die ze maar konden vinden. Ze naderden het altaar en openden de Tabernakel. Ze namen de monstrans, die nog gevuld was met een grote geconsacreerde Hostie. Ze verzamelden alles wat ze hadden gestolen en legden alles op een ezel en gingen terug naar Turijn, waar ze alles wilde gaan verkopen.

Ze liepen door de stadspoort van Turijn in de vroege avond en de ezel struikelde en viel op de grond. Alles waar ze de ezel mee hadden opgezadeld viel en lag verspreid over de grond ... waaronder de monstrans met de geconsacreerde Hostie erin. Maar de Hostie viel niet op de grond. In plaats daarvan steeg de Hostie op, en bleef hangen in de lucht omringd met stralen licht zoals een hemelse zon. Dit gebeurde op de marktplaats Piazza van Graan, vlak voor de ingang van de Silvesterkerk, nu bekend als de Sacramentbasiliek.

Mensen die in de buurt woonden renden erop af om het wonder te zien. Tussen al deze mensen waren tien leken: Pietrino van Gorzano [die behoorde tot een nobele familie van Turijn], Pietrino Da Aieris, Gasparino Buri Miolerio, Martino Bellenda, de edelman Girogie Gastaudo, de respectabele Michele Murri, Giovanni Franconino [een smid], Bonifacio van Cassino, Antonio Manerio van Milan en Bartolomeo Canarino.

14. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Toen Praxedes ouder werd, verspilde ze haar tijd niet aan spelen en dansen zoals de meisjes van haar leeftijd. Praxedes, een opmerkelijk kind, was steeds bezorgd om de armen, de zieken, de behoeftigen, en was steeds gehoorzaam aan en liefdevol voor haar ouders en anderen. De zachtheid waarmee ze haar ouders behandelde was voorbeeldig, vooral tijdens de momenten dat haar vader aan chronische maagproblemen leed.

In januari 1896, toen Praxedes zo’n twaalf jaar oud was, liep ze school bij de Dominicaanse Zusters van de Aankondiging, die ervoor zorgden dat ze meisjes een opleiding gaven die overeenstemde met hun toekomst als echtgenotes en moeders. Haar leraressen hebben ons prachtige beschrijvingen gegeven over het leven van Praxedes tijdens deze tijd. Eén van de leraressen zei: "Ze was altijd heel fatsoenlijk, en ik weet dat alle leraressen veel eerbied voor haar hadden. Ze toonde een grote liefde voor haar moeder, en hielp haar thuis met alles wat gedaan moest worden. Ze was de lieveling van haar vader. Haar zussen waren ook goed, maar zij had iets speciaals en was de beste van hen allemaal. Zelfs op jonge leeftijd was ze heel vroom. Ze woonde alle kerkdiensten bij, en ze was altijd attent voor de zusters."

Eén van haar klasgenotes schreef later over haar: "Ik kende Praxedes op de Dominicaanse Zustersschool. Ik merkte haar deugdelijke houding op. Ik ben ervan overtuigd dat ze zelfs als kind goed was. Ze vervulde haar plichten, zowel godsdienstige als andere. Ze ging vaak naar de Mis. Ik zag haar nooit boos. Enkel al door haar gedrag merkte men haar nederigheid op."

Een andere vorige klasgenote schreef: "Ik leerde Praxedes kennen tijdens onze schooldagen. Geen enkele mate van lof zou ooit de werkelijkheid van haar goedheid kunnen evenaren, want ze was heel godsdienstig, heel vreugdevol en buitengewoon bescheiden."

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

15. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 59]

Aan haar nichtje en petekind Bernadette Nicolau

Nevers, januari 1872

Mijn lieve kind,

Je laatste brief, waarin je zulke mooie nieuwjaarswensen schrijft, heeft me bijzonder veel plezier gedaan. Ik lees hieruit dat je aan mij denkt. Dank je wel, mijn schat, voor je goede wensen. Mijn wensen voor jou zijn minstens zo vurig en oprecht. Wees altijd braaf en ijverig. Daardoor weet je zeker dat je je vader tevreden stelt en je lieve onderwijzeressen. Mijn hart is door jou al tevreden gesteld omdat het jou zo heftig liefheeft. Ja, mijn lieve kind, je zult vooral gelukkig zijn als je de goede God bemint die jou heel bijzonder beschermt door je de kans te geven christelijk onderwijs te ontvangen. Zo veel zijn er niet die zo'n kans krijgen als jij. Bedank dus de Heer en denk soms aan je tante, die altijd aan jou denkt, de lieveling van haar hart.

Mijn gezondheid is niet veel slechter dan vorig jaar. Alleen, de bittere kou van deze winter heeft me nogal op de proef gesteld. Ik adem minder gemakkelijk. Desondanks, wees gerust samen met de rest van de familie. Vaarwel, mijn kleine lieve kind, ik omhels je innig. Geef mijn gelukwensen voor het nieuwe jaar aan je uitstekende onder-wijzeressen,

Je liefhebbende tante

Bernarde Casterot (1823-1907), Bemadettes peettante, die een opmerkelijke rol speelde bij de negende verschijning; haar dochter Bernadette Nicolau is Bemadettes petekind.

16. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

Verering en Cultuur

Haar lichaam is nog steeds te zien in een glazen schrijn in haar basiliek te Assisi.

Zij is medepatrones van Assisi (Italië) en van Santa-Clara op Cuba. In Nederland is er een St-Claraziekenhuis in Rotterdam en in Gorkum zijn een tehuis en een school naar haar genoemd. In Californië zijn er een plaats, een gebergte ('sierra') en een rivier naar haar genoemd. Bahia kent een stadje Santa Clara. Ecuador een eiland Isla Santa Clara en Utah een rivier.

Zij wordt afgebeeld als claris [met bruin- of zwartwollen habijt, dat om het middel enigszins is opgebonden], met de staf van de abdis, met een kruis, een lelie (symbool van maagdelijkheid), regelboek, en zeer vaak met een monstrans en soms met een brandende lamp (verwijzing naar haar naam en naar Jezus' verhaal van de wijze maagden).

Zij is patrones van de wasvrouwen, naaisters en borduursters, en van de vergulders. Zij wordt ook aangeroepen tegen oogkwalen en koorts [zelf had zij daar 27 jaar last van]. In 1958 werd zij door Paus Pius XII uitgeroepen tot patrones van de televisie: in het jaar voor haar dood was zij al zo verzwakt dat zij zelfs met kerstmis haar cel niet kon verlaten om in Assisi. Drie kilometer verderop, de nachtmis bij te wonen. Het verhaal vertelt dat zij vanaf het ziekbed in haar cel voor haar ogen de kerstplechtigheden in de kerk van Assisi zag gebeuren. Mede op grond van deze legende wordt haar voorspraak ingeroepen tegen oogkwalen; daar wordt ook de betekenis van haar naam ['klaar', 'helder'] mee in verband gebracht. Zij helpt ook koortslijders; dat komt omdat het water uit haar bron, de 'Fontaine de Sainte Claire' in het Franse plaatsje Guéret geneeskrachtige werking bleek te hebben vooral voor koortspatiënten.

Sinds de hervormingen van de liturgische kalender door het Tweede Vaticaans Concilie (1970) is haar feest voor de hele kerk vastgesteld op 11 augustus. Omdat haar feest ook op 12 augustus stond, is het zeer waarschijnlijk dat haar weerspreuken op deze dag betrekking hebben.

17. Madeleine Porsat [1773-1843]: 17 profetieën

Zuster Madeleine Porsat, van de Orde der Clarissen, was een nederige dienares die leefde van 1773 tot 1843. Zij heeft heel helder de voorafgaande tekenen voorspeld van de crisis die ons bedreigt, de algemene verwarring die moet voorafgaan aan "de grote slag" en vooral de komst van Maria die voorafgaat aan de Tweede Komst van Jezus en het einde der tijden.

Profetie 1

Luister, mijn kinderen, naar wat Maria mij opdraagt om u mede te delen. Ziehier het einde der tijden. Ziehier het einde van het kwade en het begin van het goede. Het is geen gewone gebeurtenis, het is een groot tijdperk dat zal aanvangen, het derde tijdperk, na de Heer die ons heeft geschapen om Hem te kennen, van Hem te houden en Hem te dienen, na de Zoon die ons heeft gered. Nu zullen de Vader en de Zoon, om ons te troosten, Hun triomfantelijke Geest sturen, met zijn hemelse bruidegom Maria!

Vertaling: Chris De Bodt

18. 365 dagen met mijn engelbewaarder

"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 13 juni [zie rubriek gebeden].

Henk

28-05-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.28 mei 2010
28 mei 2010

1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
[aflevering 22/36]

Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

Bisschop Ratko Peric

Fr. Komadina: Thans verschijnt Onze Lieve Vrouw naar verluidt elke vijfentwintigste van de maand en geeft Ze haar gebruikelijke boodschap voor gebed en boete. We kunnen deze boodschappen in de gewone dagbladen lezen. Een aantal dagen geleden [12 september] konden we lezen hoe één der "zieners," die boodschappen over boete en gebed doorgeeft, recentelijk in het huwelijk is getreden en hoe ze haar huwelijksreis plant aan de Azuurkust in een zessterrenhotel te Monza, Italië!
Mgr. Peric: De berichtgeving over de maandelijkse verschijningen lijken mij meer propaganda dan waardige journalistiek. De Madonna verdient dit soort propaganda niet! Gebed, vrede, vasten en boete zijn de kern van de Christelijke boodschap en zijn dit zo reeds sinds de eerste verschijning van Christus tot op heden. De Kerk preekt onophoudelijk deze boodschap en probeert deze ook in de praktijk te brengen. En zo is er niets nieuws aan de boodschappen van Medjugorje.

Fr. Komadina: Wat denkt u over de "genezingen" en de "mirakelen" die er in Medjugorje plaatsvinden?
Mgr. Peric: Noteer dat we vandaag niet meer zoveel horen over mirakelen als tijdens de beginperiode. Ik vroeg aan Pater Ivan Landeka, als pastoor, om mij een rapport over te maken over de huidige situatie in Medjugorje, dat ik in juni heb ontvangen. Het rapport bevat zes bladzijden. Hij haalde geen enkel "mirakel" aan. Bekeringen zijn overal mogelijk, en sommigen ervan zijn verbonden aan Medjugorje. Maar dit is geen bewijs dat de "verschijningen" bovennatuurlijk zijn.

Fr. Komadina: Tot slot, wat is uw standpunt inzake Medjugorje?
Mgr. Peric: De kerk beveelt gebed, vasten, verzoening, boete en bekering aan ieder van haar leden aan. Ik wil niemand verbieden om ergens te gaan om tot God te bidden, maar ik kan niet goedkeuren dat de priesters van aan het altaar van de kerk in Medjugorje, de plaats aanbevelen als "een bedevaart naar de verschijningen," omdat de "verschijningen" door de Kerk niet erkend zijn als "bovennatuurlijk." Als onze Bisschoppelijke Conferentie, na een ernstig, diepgaand en deskundig onderzoek, de moed heeft gehad om de verschijningen te Medjugorje als "niet bovennatuurlijk" te verklaren, ondanks de massa verhalen en tegengestelde overtuigingen, dan is dit een teken dat de Kerk, zelfs in de twintigste eeuw, "de waarheid ondersteunt en het beschermt." Ik bevestig dit ondubbelzinnig en openlijk tot al diegenen die anoniem of niet aan mij brieven hebben gericht met het tegengestelde advies.

2. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilie: Nieuwe boodschappen

Boodschap 3319 van 15/05/2010

Lieve zonen en dochters, Ik nodig u uit om het evangelie van Mijn Jezus met vreugde te beleven. Slechts door de aanvaarding van de leer van Jezus, zult u groot zijn in het geloof. Ik ken uw problemen en ik spreek voor u ten beste bij Mijn Jezus.  Geef de moed niet op. Als u het gewicht van het kruis voelt, aanroep dan Jezus. Hij is uw grote vriend en zal u nooit verlaten. Ik ben uw bedroefde Moeder die lijd om de komende gebeurtenissen. De terroristen zullen de Kerk aanvallen. Zij zullen proberen om een tempel te vernietigen en Mijn arme kinderen zullen een zwaar kruis dragen. Italië zal door elkaar geschud worden door deze trieste gebeurtenis. Bid voor de Kerk in deze tijd van verdriet.
Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

Boodschap 3320 van 16/05/2010

Lieve zonen en dochters, vertrouw volledig op Mijn Zoon Jezus. Hij staat aan uw zijde, ook al ziet u Hem niet. Hij is uw hoop en zonder Hem kunt u helemaal niets. Ik vraag u om voor iedereen goed te zijn. Open uw harten en neem uw werkelijke rol als christenen aan. Ik ken uw behoeften en spreek voor u ten beste bij Mijn Zoon Jezus. Geef de moed niet op. Er is geen overwinning zonder het kruis. Als alles verloren lijkt, zal de Heer optreden en een grote overwinning behalen. Wees zachtmoedig en nederig van hart. Vul uzelf met de liefde van God, want de liefde is sterker dan de dood en machtiger dan de zonde. Ik wil u vertellen dat alles wat u doet voor Mijn arme kinderen niet zonder beloning zal blijven. Breng hoop voor iedereen. Wees het licht van deze wereld voor iedereen die in duisternis leeft. God heeft u nodig. Verheug u, want uw naam staat geschreven in Mijn Onbevlekte Hart. Na alle verdrukking, zal de Heer de aarde veranderen en vrede brengen aan de mensheid. Er zal geen dood meer zijn en geen kwaad zal de uitverkorenen van God kunnen raken. Het zal een tijd van de definitieve triomf van Mijn Onbevlekt Hart worden. Sterkte. Deins niet terug. Ik zal altijd dicht bij u blijven. Voorwaarts.
Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

Boodschap 3321 van 18/05/2010

Lieve zonen en dochters, let op. Kniel neer in gebed om niet misleid te worden. De duivel wil verwarring brengen in de Kerk en voortdurend onenigheid zaaien tussen de zonen van God met bedrieglijke schandalen, valse tekenen en valse verschijningen. Een groot aantal van Mijn kinderen zal het slachtoffer worden van de listen van de duivel. Wees bekeerd en leef het evangelie van Mijn Zoon Jezus. Blijf bij de Kerk. Bewerk uw bekering met de WARE LEER van de Kerk. De tijd van grote geestelijke verwarring is aangebroken. Wijk niet af van de waarheid. Ik ben uw Moeder die uit de hemel komt om aan u allen de waarheid te verkondigen. De duivel zal in Brazilië blijven doorgaan met het geven van valse tekenen door middel van wenende beelden en stigmatas. Ik ben uw bedroefde Moeder die lijd als gevolg van degenen die zich volledig aan de duivel geven en hierdoor verwarring veroorzaken bij Mijn arme kinderen. God zal diegenen die misleiden en bijdragen tot de terugtrekking van vele van Mijn arme kinderen van het pad van de waarheid straffen en hen dit aanrekenen.  Bid. Bid. Bid. Op dit moment laat Ik vanuit de Hemel buitengewone stromen van genaden op u neerkomen. Voorwaarts.
Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

Boodschap 3322 van 22/05/2010

Lieve zonen en dochters,  Ik ben uw Moeder die uit de Hemel komt om u tot een oprechte bekering op te roepen. Deins niet terug. God houdt van u en Hij wacht u op met de onmetelijke liefde van de Vader. Bekeer u van uw zonden en neem het aanbod van bekering van de Vader aan. Kijk om u heen en u zal het toenemende aantal kinderen die vluchten voor God aanschouwen.  De mensheid is verontreinigd en Mijn arme kinderen gaan door het leven als geestelijke blinden. Kniel neer in gebed, want u leeft in een tijd van grote geestelijke verwarring. Vlucht niet voor de Heer. Hij is uw alles en alleen in Hem vindt u uw volledige geluk. Verlies de moed niet. Wie met de Heer door het leven gaat, zal nooit een nederlaag ervaren. Voorwaarts. Een beangstigende gebeurtenis zal plaatsvinden in Argentinië en herhaald worden in Alagoinha [een staat in Brazilië]. Bid. Ik ben uw Moeder die weet wat u te wachten staat. Sterkte. Ik spreek ten beste bij Mijn Zoon Jezus. Verheug u. Wat er ook gebeurt, deins niet terug.
Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

Boodschap 3323 van 24/05/2010

Lieve zonen en dochters, Mijn Jezus is het licht van de wereld. Hij alleen is uw enige echte Verlosser. Vertrouw in Hem die alles ziet wat verborgen is en u allen bij naam kent.  Geef  de moed niet op want God staat aan uw zijde. Sterkte.  Niets zal u kunnen deren wanneer u leeft met de Heer. Kniel neer in gebed. De mensheid is ziek en moet genezen worden. Wijk niet af van de waarheid. U bent belangrijk voor de realisatie van Mijn plannen. Doe uw best in de missie die de Heer aan u heeft toevertrouwd. Ik ben uw onvermoeibare Moeder die u de weg toont.  Sta niet stil. Uw leven behoort de Heer toe. U bent de uitverkorenen van God en Hij wacht op uw oprecht en moedig ja-woord.  Italië zal drinken uit de bittere kelk van pijn. Iets beangstigend zal gebeuren in Rome en herhaald worden in het noorden van Frankrijk. Ik ben uw Moeder die lijd om wat u te wachten staat. Bid veel voor het kruis. Wie met de Heer door het leven gaat, zal nooit lijden onder het gewicht van de nederlaag. Voorwaarts.
Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

Vertaling: Frederick Deknudt


3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 165]

Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

De doornkroning en de bespotting van Jezus

Zij rukten Jezus nog eens de kleren van het lichaam, vol van wonden. Daarop hingen zij om Zijn schouders een oude, rode, gescheurde soldatenmantel, die niet eens tot aan Zijn knieën reikte. Er hingen resten van gele kwasten aan de mantel, die daar ergens in de beulenkamer in een hoek lagen en gewoonlijk de gegeselde misdadigers over het bovenlijf werd geworpen, hetzij om er het bloed mee af te drogen, hetzij om hen te bespotten. Nu sleepten zij Jezus naar de met scherven en stenen bedekte schabel en duwden Hem heftig, met Zijn naakte en vol met wonden bedekte lichaam, daarop neer. En dan brachten zij de doornkroon. Deze was een paar vuisten hoog, dicht en kunstig gevlochten en had bovenaan een vooruitspringende rand. Zij legden de kroon om Zijn voorhoofd, als een band, en maakten ze van achteren stevig vast, zodat deze tegelijk Zijn kroon en hoed was.

Uit drie vingerdikke, in het kreupelhout recht opgeschoten doorntakken, had men kunstig de kroon ineengevlochten en opzettelijk de stekels, zoveel men kon, naar binnen gedraaid. De takken waren van drie soorten steekdoornen, wat overeenkomt met wat men bij ons de kruisdoorn, de sleedoorn en de hagendoorn noemt. Voor de rand hadden de vlechter een doornig goedje gebruikt, dat lijkt op ons braamgewas. Die aangevlochten rand diende om de kroon vast te nemen en heen en weer te trekken. Ik heb de plek gezien waar de doornen werden gehaald.

Zij gaven Jezus een dikke rietstengel met een pluim in de hand. Zij deden dit alles op een spottende wijze, maar tevens statig, alsof zij Hem werkelijk tot koning kroonden. Zij namen Hem het riet weer uit de hand en sloegen er hevig mee op de kroon, zodat het bloed in Zijn ogen liep. Zij knielden vóór Hem neer, staken hun tong uit op Hem, sloegen Hem en bespuwden zijn aangezicht, terwijl zij riepen: "Wees gegroet, Koning der Joden!" Onder hoongelach wierpen zij Hem met de schabel omver en duwden Hem opnieuw op het lage bankje.

Het ligt niet in mijn vermogen om hier al het lage en gemene te herhalen dat de schelmen uitvonden om onze Heer te bespotten. Ach, Hij leed zo’n geweldige dorst want Hij had wondkoorts, ten gevolge van de onmenselijke geseling, waardoor het vlees in Zijn zijde hier en daar tot op de ribben was opengerukt. Hij rilde en Zijn tong was krampachtig ingetrokken. Alleen het heilige bloed dat neervloeide van Zijn hoofd, ontfermde zich over Zijn gloeiende mond, die smachtend open stond. Maar die verschrikkelijke mensen namen Zijn mond als doelwit voor hun walgelijk spuugsel. Zo werd Jezus nagenoeg een half uur lang mishandeld en de cohorte, die in het gelid het wachthuis omgaf, lachte en juichte de spotters en de folteraars toe.

4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 165]

Preken

Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

Laat ik u nog een voorbeeld geven, dat niet minder treffend is. We lezen in de geschiedenis van de Heilige Edward, koning van Engeland, dat zijn schoonvader, graaf Grondevin, zo jaloers en zo hoogmoedig was, dat hij niemand ander in de nabijheid van de koning duldde. Op een zekere dag beschuldigde Edward de graaf er van deelgenomen te hebben aan de moord op zijn broer. "Als dat waar is," antwoordde hij, "mag ik in dit stuk brood stikken."

De koning nam het brood en maakte er, zonder iets te vermoeden, een kruisteken over. De ander at er van, maar het bleef hem in de keel steken. Hij stikte en stierf ter plaatse. Na deze voorbeelden zult ge het er met mij over eens zijn, broeders, dat een zonde die zo verschrikkelijk zwaar wordt gestraft, in de ogen van de goede God een gruwel is.

Er zijn opvoeders en ouders die zich niet schamen om ieder ogenblik verwensingen in de mond te nemen: "O, kreng van een kind! Snotaap! Idioot! Ik wou dat je verrekte ... Ik wou dat ik je nooit meer zag ... God zal je straffen!" En nog vele andere uitdrukkingen worden er gebruikt, ik wil ze u niet eens noemen.

Ja broeders, er zijn vaders en moeders die zo weinig godsdienst bezitten, dat ze altijd dergelijke woorden in de mond hebben. Hoeveel arme kinderen zijn er helaas niet gebrekkig, zwakzinnig, onhandelbaar of weerspannig geworden ten gevolge van een vloek die hun eigen ouders over hen hebben afgeroepen! We lezen in de geschiedenis van een moeder die tot haar kind zei: "Ik zie je nog liever sterven, lastpost!" Terstond viel het arme kind dood aan haar voeten.

Vertaling: Chris De Bodt

5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 165]

Hoofdstuk 23. Dood

Nicky: Zal God iemand de hel besparen als Hij weet dat er in de toekomst voor deze persoon zal worden gebeden?
Maria: Aangezien Gods liefde en bermhartigheid onbeperkt zijn, zie ik geen reden waarom Hij dat niet zou doen.

Nicky: Hoe ernstig moeten we de verzoeken nemen van een stervende persoon?
Maria: Er zijn drie omstandigheden waar we deze heel ernstig moeten nemen en onze uiterste best moeten doen opdat ze zouden geëerbiedigd en vervuld worden. En onder deze voorwaarden zou ik iemands laatste wensen heilig durven te noemen. Dat is omdat God de betrokkenen toelaat om tijdens het stervensproces de dingen volledig anders te zien dan toen ze nog in leven waren. Deze voorwaarden zijn:
  • De wens van de persoon kon duidelijk worden gehoord bij diens dood.
  • De wens is, objectief bekeken, niet slecht.
  • De persoon overleed in een betrekkelijke vrede.
Als aan al deze voorwaarden is voldaan, moeten we zeker ingaan op de laatste wensen van deze persoon.

Nicky: Is het niet uitvoeren van iemands laatste wensen en het beroven van een dode of diens erfenis erger dan het beroven van een levende?
Maria: Ja. Gods bezwaar zal veel erger zijn, omdat de dode hieraan niet langer iets kan veranderen, als diens wensen niet correct worden uitgevoerd.

Nicky: Als iemand weet dat hij niet lang meer zal te leven hebben, wat is dan het beste dat we kunnen doen om deze voor te bereiden?
Maria: Door te bidden en zichzelf volledig aan God te schenken. Door zichzelf volledig open te stellen voor Zijn Goedheid en door uw vertrouwen volledig in Hem te stellen.

Nicky: En hoe benadert men een stervende persoon het beste?
Maria: Zonder twijfel door samen met de persoon te bidden en deze de volledige waarheid te vertellen. Vertel hen wat u weet over Gods Licht en vertel hen dat we nooit, nooit alleen worden gelaten. Stel met veel liefde een biecht voor, als dit nog niet is geschied. Bid samen met de Heilige Moeder en vraag Haar om haar kind te begeleiden op diens weg. Onze Moeder zal dit nooit afwijzen.

Bron: Nicky Eltz

Vertaling: Chris De Bodt

6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 8]

Lucia’s familie

Deze momenten van afzondering waren inderdaad uitzonderlijk. Zoals Zijne Excellentie reeds weet, moest ik op de kinderen letten die ons door de buren warden toevertrouwd; en daarenboven werd mijn moeder, als verpleegster, in de omgeving zo dikwijls gevraagd. Bij minder erge ziekten kwamen de mensen bij ons thuis om advies te vragen, maar wanneer een zieke persoon een huis niet kon verlaten werd aan mijn moeder gevraagd om bij hen thuis te gaan. Vaak bracht ze daar hele dagen en zelfs nachten door. Bij een langdurige ziekte, of als de toestand van de persoon het vereiste, stuurde ze nu en dan mijn zussen om naast het bed van de zieke te blijven tijdens de nacht om zo de familie wat laten tot rust te komen.

Als de zieke persoon de moeder van een jonge familie was, of iemand die het geluid van kinderen niet kon verdragen, dan bracht mijn moeder de kleintjes mee naar huis en werd ik ingeschakeld om op de kinderen te letten. Ik hield mij bezig met hen. Zo leerde ik hen hoe ze de draad moest worden klaargemaakt bij het weven.

En zo hadden we steeds van alles te doen. Meestal werkten er meerdere meisjes in ons huis, die dan kwamen om te leren weven of om kledij te maken. Meestal toonden deze meisjes veel genegenheid voor onze familie en later zeiden ze dat de beste tijd uit hun leven, de tijd was die ze bij ons thuis hadden doorgebracht. Tijdens bepaalde perioden van het jaar moesten mijn zussen in het veld gaan werken tijdens de dag en moesten ze hun weef- en naaiwerk ’s nachts doen. Het avondmaal werd gevolgd door gebeden, die werden geleid door mijn vader en dan begon het werk.

Vertaling: Chris De Bodt

7. Jean de Florette [4/13]

In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 33: Geheimen in Amerika en Europa [Aflevering 218]

In Attersee, Oostenrijk hakte een Protestantse vrouw met een bijltje in op een beeld van Maria, en er verscheen bloed op het hoofd van het Kindje en Maria’s hals.

In Siluva, Litouwen, waar Protestanten eigendom van de Kerk in beslag hadden genomen, zag men de Maagd met het Kind op een rots. Tijdens de jaren 1600 kwam er een wet waardoor Katholieken hun eigendom konden terugnemen, maar ze konden hun officiële documenten die in een kist waren bewaard geweest, niet terugvinden. Die documenten waren nodig om het land terug te eisen. Toen zagen jonge herders Maria bij de kerk. Eén van hen ging het aan Mikola Fiera vertellen, een plaatselijk Calvinistisch onderwijzer die de verschijning onmiddellijk een misleiding van de duivel noemde.

De volgende dag ging Fiera terug naar de plaats en bespotte een menigte die er was bijeen gekomen. Hij bekritiseerde hen omdat ze de fantasie van kinderen geloofden. In het midden van z’n heftige toespraak verscheen Maria opnieuw op de rots. Iedereen, ook Fiera, zag haar. "Waarom ween je?" vroeg de stomverbaasde onderwijzer.

"Vroeger werd mijn Zoon in deze plaats aanbeden en vereerd, maar het enige wat de mensen nu doen is zaaien en het land bewerken," antwoordde ze, met Jezus in de armen.

De Heilige Vrouw verdween, maar wanneer een plaatselijke blinde man van de verschijning hoorde, herinnerde hij zich de kist, en toen hij naar de rots ging kon hij terug zien. Hij kon de plaats aanwijzen waar de kist begraven was, waardoor de Katholieken hun land konden terugnemen, en in de kist zat een beeld van Maria die Christus vasthield, net zoals ze het Kindje in de verschijning vasthield.

In Oostenrijk en Duitsland waren er veel gevallen van verborgen of vergeten heiligdommen op heuvels of in velden of in bossen. Ik kan een boek vullen van dezelfde grootte als dit, met enkel deze gevallen. Men vond haar beeldjes in stronken van eikenbomen en boomholtes. Volgens een legende werd er tijdens de Dertigjarige Oorlog door een aantal Zweden verschillende keren een beeldje in een dorpsvijver gegooid, maar men vond het telkens weer op z’n plaats in de kerk terug. Tijdens de plundering van een kapel in Miltenberg werd er een beeld in de rivier Main gegooid, maar men vond het terug toen een plaatselijke visser, George Elbert, een mysterieuze glinstering op het water zag. Toen hij er met z’n net naar reikte, zag hij dat het licht uit een beeldje van Maria kwam, dat onder water lag. De verhalen gingen door. Er waren verhalen van miraculeuze genezingen, ontelbare verhalen over Turken en Protestanten wiens pogingen om beelden te vernielen op vreemde manieren gedwarsboomd werden. In een kapel in Luxemburg hing een lijst van drieëndertig bevestigde genezingen.

De tussenkomst in Oostenrijk was fenomenaal. Het was de bekendste plaats van de jaren 1600. Alle mirakels van Maria passeerden de revue. De meest interessante gebeurden in Graz, waar een afbeelding van Maria op bovennatuurlijke wijze op een schilderdoek van een artiest met de naam, Pietro Giovanni de Pomis verscheen. Zoals in Spanje waren er ook vreemde geestachtige processies van in wit geklede gedaanten, en veel gevallen van geneeskrachtige bronnen.

In 1667, in Schwadorf, waren een Katholieke priester en een Lutheraan, Elias Seltenschlag in discussie over Maria ["Oh, je overdrijft met je Maria!"], toen een schilderij van haar plots los kwam van de muur, bijna op de grond viel, maar net voor het de grond raakte terug naar omhoog ging tot waar het gehangen had. Naar verluid deed het fenomeen zich een tweede keer voor om te voorkomen dat men het als een hallucinatie kon aanzien.

Bron: Michael Brown

Vertaling: Mario Lossie

9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 112]

Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

Naar Konstantinopel

Tijdens deze eerste ontmoeting mat Athenagoras werd het ontstaan van een orthodox Centrum in Taizé overwogen. De patriarch van Konstantinopel had de wens uitgedrukt om een ‘orthodox Taizé’ te stichten, een klooster met monniken afkomstig uit de verschillende orthodoxe Kerken op het eiland Patmos waar de apostel Sint Jan het Boek Openbaring schreef. Daarop antwoordde Broeder Roger dat "Taizé bereid was een kleine gemeenschap van orthodoxe monniken te herbergen." Het idee werd in de volgende maanden per brief behandeld vooraleer er een beslissing werd genomen.

Terug uit Istanboel vertrokken Broeder Roger en Max Thurian meteen naar Oost Europa. Op voorstel van patriarch Athenagoras bezochten ze de metropoliet van Sofia in Bulgarije. Na lang getwist werd zijn titel als patriarch eindelijk vorig jaar herkend door de oecumenische patriarchaat van Konstantinopel. Daarna gingen Broeder Roger en Max Thurian naar Joegoslavië waar de metropoliet van Belgrado en patriarch van Servië hen ontving.

Deze eerste verblijven in het Oosten [incognito, in burgerpak], waren kort en lieten waarschijnlijk de twee bezoekers niet toe in contact te komen met de gelovigen van deze communistische staten die vervolgd en streng bewaakt werden. Maar de zorg om de Oosterse christenen hield al lang de Gemeenschap bezig. In 1960 had een Poolse katholieke, Aniela Urbanowicz, voor het eerst Taizé bezocht. ‘Als eerste Poolse die er kwam ontdekte ze verrast dat Broeder Roger bijzonder op de hoogte was van de moeilijke toestand waarin de Poolse Kerk vertoefde en dat de Gemeenschap iedere dag bad voor de primaat van Polen kardinaal Stefan Wyszynski’. Eens terug thuis verscheen er meteen van haar een bijdrage over Taizé waar ze daarna meermalen terugkwam en de Gemeenschap bekend maakte in Polen en omliggende Oostbloklanden die ze veel bezocht. Telkens Broeder Roger naar Polen ging vanaf eind de jaren 1960 ontmoetten ze elkaar in Warschau.

Na het verblijf van Roger en Max in Sofia en Belgrado begonnen de onopvallende reizen naar het Oosten van andere Broeders uit Taizé. Broeder Christophe (Walter von Wachter), een Duitser die de gemeenschap twee jaar voordien vervoegde, had in zijn prille jeugd kennis gemaakt met de sovjetkampen en dacht dat de Gemeenschap van Taizé een rol kon spelen bij de christenen van de oosterse landen. Hij stelde voor dat de Broeders ‘twee per twee’ achter het ijzeren gordijn zouden gaan ‘om jongeren en minder jongeren te ontmoeten, om te luisteren en te begrijpen’. Dit door de Raad van de gemeenschap aanvaardde voorstel zou uitmonden in een eerste reis van Broeder Christophe naar de DDR. Vele andere volgden.

Vertaling: Broeder Joseph

10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 52]

Woordenboek: Letter D

Drusilla II

Livia, echtgenote van de princeps

Daar Augustus slechts de vader van één dochter was [Iulia Caesaris maior bij Scribonia], zou Livia al gauw een ambitieuze moeder blijken te zijn en ze begon vrij spoedig met haar eigen zonen, Tiberius en Drusus, te helpen bij het verwerven van machtsposities. Drusus was een betrouwbaar generaal en trouwde met het favoriete nichtje van Augustus, Antonia minor. Tiberius huwde eerst Vipsania Agrappina, een dochter van Augustus' vertrouweling en rechterhand Marcus Vipsanius Agrippa, en na diens dood in 11 v. Chr., Iulia [dochter van Augustus]. Tiberius werd uiteindelijk in 4 n. Chr. geadopteerd door zijn stiefvader en voorbestemd als diens opvolger.

Het gerucht deed de ronde dat toen Marcellus, de neef van Augustus, in 23 stierf, hij geen natuurlijke dood was gestorven en dat Livia erachter zat. Een voor een stierven alle zonen van Iulia en Marcus Agrippa: eerst Lucius en vervolgens Gaius, die Augustus als zijn zonen had geadopteerd om zijn beoogde opvolgers te zijn. Ten slotte werd Agrippa Postumus, Julia's enige overgebleven zoon, die samen met Tiberius door Augustus was geadopteerd, opgesloten en uiteindelijk gedood. Tacitus laat duidelijk doorschemeren dat Livia niet geheel onschuldig was aan deze doden en Cassius Dio vermeldt ook dergelijke geruchten, maar Suetonius, die gewoonlijk roddels niet schuwt en die toegang had tot officiële documenten, herhaalt de geruchten niet. Moderne historische biografieën van Livia verwerpen het idee. Nog minder geloofwaardig is de roddel vermeld door Tacitus en Cassius Dio dat Livia Augustus' dood op haar geweten had.

Vertaling: Broeder Joseph

11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 67]

Het wonder van Avignon, Frankrijk [1433]

Op 1 december, de dag dat het water terugtrok, verzamelde een grote menigte mensen zich rond de kapel om voor zichzelf te zien dat alle gewaden, boeken en objecten, die onder het altaar waren geplaatst, droog waren.

Het wonder leidde tot een enorme toename in de devotie voor het Heilig Sacrament. Er werd besproken hoe ze deze gebeurtenis het beste de eer aan konden doen die het verdiende. Uiteindelijk werd besloten dat er op 30 november, de dag dat het wonder voor het eerst werd aanschouwd, een speciale feest gehouden moest worden.

Voor vele jaren ontdeden de Grijze Boetelingen zich, op deze viering, van hun schoenen en kropen op hun knieën naar het altaar.

Jammer genoeg werd de Heilige Kruiskapel in 1793, het hoogtepunt van de Franse Revolutie, verwoest. Na deze verschrikkelijke periode, echter, werd de kapel weer herbouwd door de gulle giften van een nobele familie. Toen de kapel was herbouwd verbond de aartsbisschop van Avignon opnieuw de privileges aan deze kapel, die ook eerder aan de kapel verbonden waren, namelijk dat het een kapel mocht zijn van Voortdurende Aanbidding. Dit privilege is vandaag de dag nog steeds geldig.

12. Recente heiligenlevens

Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

Een maand nadat ze haar Eerste Communie had gedaan, werd Praxedes geconfronteerd met haar eerste tragedie toen haar broer Hijinio, die met haar het minst verschilde in leeftijd, op zesjarige leeftijd overleed aan difterie. Het was op dat moment dat ze de ijdelheid van aardse dingen begon te zien.

Toen ze elf jaar was, verhuisde het gezin naar Sueros, de geboorteplaats van haar vader. Hier bouwden ze een huis met twee verdiepingen, waarbij de bovenste verdieping gebruikt werd als leefruimte. Het gelijkvloers werd omgebouwd tot een delicatessenwinkel en een warenhuis, met eveneens een bakkerij die het hele dorp bevoorraadde. De delicatessenwinkel, het warenhuis, en de bakkerij werden heel populair in het dorp en de omringende gebieden. Er was ook een naaiatelier, waar jonge vrouwen kwamen werken. Praxedes naam graag de huishoudelijke taken voor haar rekening, en hielp ook in de winkel. Daarnaast onderhield ze ook nog twee tuinen, liet de schapen grazen, hielp ze in de bakkerij om deeg te kneden en hielp ze ook nog eens met de opvoeding van de jongere kinderen. Hard werken zou het keursmerk van haar hele leven worden.

Elk lid van het gezin had z’n taken, en hun gezinsleven was ideaal. De buren merkten de levendige en joviale gesprekken, de muziek, het zingen en het dansen op, en noemden het huis terecht "De Buurt van Vreugde." Praxedes was een heel gelukkige vrouw die ervan hield de "jota" te dansen, een Spaanse volksdans, maar ze deed het met matigheid en bescheidenheid.

Bron: Joan Carroll Cruz

Vertaling: Mario Lossie

13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 58]

Aan haar broer Pierre

Nevers, 5 januari 1879

Lieve broer,

Ik ontving je brief met voelbare vreugde. Dat vermoedde je wel, denk ik, omdat je mijn tedere gevoelens voor jou kent. Ik was ook blij te horen dat Jean-Marie een goede reis heeft gehad, want ik wachtte ongeduldig op nieuws van hem. Ik had hem zozeer op het hart gedrukt mij bij mijn aankomst te schrijven, omdat ik vreesde dat hem iets vreselijks was overkomen.

Ik heb van onze hooggeachte Moeder vernomen dat mijn zus ziek was, hetgeen me zeer bedroefd heeft, omdat ik niet wist hoe ernstig het was. Het is al een tijdje terug. Ik wil heel graag weten hoe het zit. Misschien zat het haar dwars dat mijn broer mij is komen opzoeken zonder haar iets te vertellen. Als je daarover iets te weten kunt komen zonder te laten merken dat ik je daarover heb aangesproken, zou je me een groot plezier doen. Ik vraag je verstandig en zachtaardig te zijn, als je wilt dat de goede God je het genoegen schenkt waarnaar je kennelijk zo sterk verlangt, namelijk mij te komen opzoeken. Ik ga vooruit, ik hoest minder nu het weer een beetje zachter wordt. Onze hooggeachte Moeder heeft mij toegestaan een noveen te houden voor Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes om genezing voor mij te vragen. Die eindigt zaterdag. Ik nodig je uit je intenties daarmee te verenigen, dat vraag ik ook aan heel mijn familie. Mocht ik genezen, dan vraag ik jullie allemaal naar de Grot te gaan uit dankbaarheid voor deze grote gunst.

Je wilt wel zo vriendelijk zijn mijn diepe respect aan de Monseigneur over te brengen, ik hoop dat hij mijn goede wensen voor het nieuwe jaar wil aanvaarden. [...] Misschien wil je ook mijn gevoelens bij de familie vertolken, zeg hem dat zij altijd op mijn vurige wensen kunnen rekenen.

Met deze gevoelens neem ik afscheid van je, welbeminde broer, in de plezierige verwachting je te ontmoeten, duizend gelukwensen, adieu pour Dieu,

Je liefhebbende zus,

Zuster Marie-Bernard Soubirous

14. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

De indeling van de brief
  • Vers 1-3: Adres, schrijfster en wens
  • Vers 4-8: Persoonlijk voorwoord,verbonden met de reden voor uitblijven van een brief. Agnes krijgt 7 titels, waarvan de middelste bruid van het Lam is. Verderop komt dit nog eens sterk aan de orde.
  • Vers 9-17: Een uiteenzetting over wat het hechten aan Hem betekent. In de tegenwoordige tijd betekent dat: schoonheid, liefde, beschouwen, welwillendheid, zoetheid, gedenken. In de toekomende tijd betekent dat: geur en aanschouwen in heerlijkheid. Let op het getal 8 dat een volledigheid veronderstelt.
  • Vers 18-27 vormt de kern van de brief. Hier staat de lieflijkheid centraal in de kruismystiek [het lijden, de armoede, de nederigheid] en de bruidsmystiek-tussen Christus en de kerk (zoetheid, verrukking, hartstochten). Soms is Christus daarbij passief: in een kribbe gelegd, op kruishout geplaatst, maar ook actief is er sprake van de wil van Christus in 22,23.
  • In Vers 20 komt de schrijfster in vervoering. Het beschouwen ligt hier tegen de lofprijzing aan. 
  • In Vers 28-34 is veel ontleend aan het Hooglied en aan de kruismystiek. De zelfverloochening groeit tot bloemen van bruidsmystiek.
Naar het einde toe wordt de brief persoonlijker en tot slot wil ik nog opmerken dat de schrijfster van de brief ontegenzeggelijk een charisma voor contemplatie en mystiek heeft.

De vaak schitterende vlinder die te voorschijn komt uit een onaanzienlijke pop is een oud opstandingssymbool. In de oudheid was de vlinder het symbool van de menselijke ziel, die drie stadia doorloopt: leven, dood en wederopstanding.

In Mt. 6,28 wordt de lelie door Christus een voorbeeld van eenvoud en godsvrucht genoemd. Het is ook het symbool van onschuld en maagdelijkheid. Clara van Assisi wordt er nogal eens mee afgebeeld.

15. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

Profetie 14

Er zal een dappere Koning opstaan, gezalfd door God. Hij zal Katholiek zijn en tegelijkertijd een afstammeling zijn van Lodewijk XIV en van een oude Duitse Keizerlijke familie, in ballingschap geboren. Hij zal oppermachtig regeren in wereldse aangelegenheden en de Paus zal oppermachtig regeren in geestelijke aangelegenheden. Vervolgingen zullen ophouden en gerechtigheid zal heersen en elke valse leer zal worden uitgeroeid. Zijn zeggenschap zal zich van het Oosten tot het Westen uitstrekken. Alle landen zullen God als hun Heer aanbidden, volgens de Katholieke leer. Er zullen vele wijze en geleerde mensen zijn. De mensen zullen houden van deze gerechtigheid en vrede zal heersen over de hele wereld, want de goddelijke macht zal satan ketenen voor vele jaren tot de komt van de Zoon des Verderfs. De Grote Koning zal de bijzondere hulp van God krijgen en zal niet te verslaan zijn.

Vertaling: Chris De Bodt


    27-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.27 mei 2010
    27 mei 2010

    1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
    [aflevering 21/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    Bisschop Ratko Peric

    Fr. Komadina: Bent u dan niet verheugd door het feit dat de wereld uiteindelijk van de Kroatische Katholieke wereld dingen vernam, ook al kwam dit enkel door Medjugorje?
    Mgr. Peric: Ik ben verheugd over elke plaats in de wereld waar Gods genade aan het werk is, zoals in de Handelingen der Apostelen, toen Barnabas sprak over zijn bezoek aan Antiochië, maar "mijn" vreugde over Medjugorje wordt verstoord door verscheidene feiten. Zo zijn er bijvoorbeeld reeds gedurende meer dan twaalf jaren "beweringen van dagelijkse verschijningen." Als geen enkele van deze meerdere duizenden verschijningen door de bisschoppen als bovennatuurlijk wordt erkend, dan is er iets erg opstandig rond Medjugorje bezig, waar ik geen enkele verantwoordelijkheid wil rond nemen.

    Fr. Komadina: Er wordt gezegd dat zelfs uitdragers van Medjugorje beweren dat alles "in rook zou opgaan," indien de verschijningen zouden stoppen.
    Mgr. Peric: De Kerk erkende slechts enkele van de vele gerapporteerde verschijningen te Lourdes en, 135 jaar later, blijft dit zo. Als iemand in Medjugorje "verschijningen" uitvindt, dan heeft hij blijkbaar meer oog voor de kwantiteit dan voor de kwaliteit.

    2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 164]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    De doornkroning en de bespotting van Jezus

    De Heilige Maagd en het groepje dat haar vergezelde zag ik na de geseling, toen Maria het bloed van Jezus had opgenomen, het Forum verlaten. Ik zag hen met de bloedige doeken in een klein huisje dat tegen een muur was aangebouwd, niet ver van de markt. Ik herinner mij niet meer wie de eigenaar was van dat kleine huis, zoals ik mij ook niet meer herinner dat ik Johannes bij de geseling heb gezien.

    De kroning en de bespotting van Jezus greep plaats op het binnenhof van het wachthuis, waaronder zich de kerkers bevonden. Het was met zuilen omgeven en de toegangen waren vrij. Zowat vijftig schurken uit de groep, knechten van de gevangenbewaarders, beulen, hulpjongens en slaven, naast de geselaars, namen deel aan deze nieuwe mishandeling van de Heer. In het begin verdrong zich het volk dat er wou bij zijn, maar weldra werd de orde rond het wachthuis door niet minder dan duizend Romeinse soldaten verzekerd. Zij stonden in het gelid, maar schimpten en lachten en stookten aldus de woedende folteraars van Jezus nog meer op om het nog erger te maken, want het gelach en de grappen van de soldaten waren voor Jezus’ beulen wat de bijval is voor de toneelspeler.

    Zij hadden het voetstuk van een oude zuil naar het midden van het binnenhof gerold. Er was een gat in het voetstuk, waarin vroeger wel de schacht van de zuil bevestigd zal geweest zijn en zij zetten er een lage, ronde schabel over, die van een handvat voorzien was en uit kwaaddoenerij legden zij scherpe stenen en scherven op die schabel.

    3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 164]

    Preken

    Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

    En wat die zonde nog erger maakt, zijn de afschuwelijke verwensingen die er maar al te dikwijls aan worden toegevoegd: "Als dat niet waar is, mag ik het aangezicht van God nooit aanschouwen ... God moge me verdoemen ... of: de duivel hale me!"

    Ach, ongelukkige, waar zoudt ge zijn als de goede God gevolg gaf aan uw woorden? Reeds jaren zoudt ge branden in de hel! Kunt ge begrijpen, broeders, hoe een Christen tot zo’n ontzettende misdaad kan vervallen? O God, zelfs een barbaar zou er zich voor schamen! Neen, broeders, neen, voor een Christen is dit onbegrijpelijk.

    Ge moet uw geweten onderzoeken en nagaan of ge soms hebt besloten te zweren of een valse eed af te leggen. Ge moet nagaan hoeveel dagen ge met die gedachte hebt rondgelopen, dit wil zeggen: hoe lang ge bereid geweest zijt het te doen. Veel Christenen letten daar niet op en zeggen: "Ja, ik heb het wel gedacht, maar niet gedaan." Uw hart heeft het gedaan en zolang ge bereid zijt het te doen, zijt ge schuldig in de ogen van de goede God. O, hoe slecht kent ge de voorschriften van uw geloof!

    We lezen in de geschiedenis een treffend voorbeeld van de straf die op het zweren van valse eden staat. Ten tijde van de Heilige Narcissus, bisschop van Jeruzalem, waren er drie jeugdige losbollen. Ze gaven zich regelmatig over aan allerlei ontucht, maar nu wilden ze hun heilige bisschop beschuldigen van de misdrijven die zij zelf begingen, in de hoop dat hij hen dan niet meer zou durven berispen. Zij zwoeren voor de rechter dat de bisschop die en die zonde bedreven had en zetten hun eed kracht bij met de afschuwelijkste verwensingen.

    De eerste zei: "En als het niet waar is, mag ik stikken."
    De tweede: "Het is de waarheid, anders mag ik levend verbranden."
    De derde: "Ik sta er voor in met beide ogen."

    Gods gerechtigheid aarzelde niet om hen te straffen. De eerste onderging een ellendige verstikkingsdood. Het huis van de tweede werd bij de gelegenheid van een vreugdevuur door een gloeiende pijl getroffen en hij verbrandde tezamen met al zijn bezittingen. De derde bracht het er beter van af. Hij verloor weliswaar zijn ogen, maar hij zag zijn fout in en deed boete.

    Vertaling: Chris De Bodt

    4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 164]

    Hoofdstuk 23. Dood

    Nicky: Er moet dus een verschil zijn tussen iemand die sterft tijdens zijn of haar hulp voor anderen, of iemand die sterft uit onberadenheid.
    Maria: O ja! Als iemand sterft louter omwille van zichzelf bewust in een gevaarlijke toestand te begeven, betekent dit dat het zijn tijd nog niet was om te sterven. Maar als het ongeluk gebeurt zonder enige fout van de overledene, dan roept God deze steeds tot Hem. Indien echter de fout bij de persoon zelf ligt, is het de persoon zelf die aan de oorzaak ervan ligt.

    Ik heb weet van een jonge kerel die in Wenen verongelukte met zijn moto omwille van overdreven snelheid. Hij heeft mij later verteld dat, indien hij voorzichtiger was geweest, God hem nog dertig jaren op aarde zou hebben geschonken. Toen ik hem vroeg of hij reeds klaar was voor de eeuwigheid, zei hij van niet, maar dat God aan iedereen die hem niet ingrijpend minacht, steeds de kans zal geven om spijt te hebben over alles. En deze jongeman had spijt over alles.

    Nicky: Op het ogenblik van de dood, ziet de ziel dan duidelijk Gods licht in alle volheid?
    Maria: Neen, niet in alle volheid, maar genoeg voor de ziel om te wensen vooruit te gaan. De toepasselijke helderheid en volheid hangt af van de toestand van de ziel op dat ogenblik.

    Nicky: Als we bidden voor iemands vredevolle dood, bekomen we dan hiermee resultaat?
    Maria: Is God doof? Het helpt zelfs als de persoon die we in ons hart hebben een hele tijd geleden stierf. God en het gebed zijn niet beperkt, noch beïnvloed door de tijd. God was daar zowel vijftig jaar geleden, zoals hij er ook over vijftig jaar zal zijn. Hij zal voor ons precies evenveel doen als in ons vertrouwen op Hem om ons te helpen.

    Nicky: Maar als we nog kunnen bidden voor iemand die reeds een vredevolle dood is gestorven, betekent dat dan ook niet dat we mensen de hel kunnen besparen die reeds daar zijn?
    Maria: Neen. Verloren is verloren, maar de genaden van dergelijke gebeden zullen daar gebruikt worden voor hetzelfde doel, om iemand toe te laten een vredevolle dood te sterven.

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    5 Jean de Florette [3/13]

    In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

    Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

    Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


    6. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 33: Geheimen in Amerika en Europa [Aflevering 217]

    Het geval van Györ was opmerkelijk, want er waren niet alleen rabbijnen en Protestantse predikanten onder de getuigen, maar ook de bisschop, de burgemeester van de stad, en alle raadsleden. De Hongaren waren er van overtuigd dat dit beeld hen van de Turken en andere rampen had gered. Zoals voorheen gingen Maria’s verschijningen gepaard met berichten over de Aartsengel Michaël. Men zag hem in het Engelse Old Bayly. Op een berg in de Franse Alpen, niet ver van Grenoble, zag een zeventien jaar oude herderin de verschijning van de H. Mauritius. De heilige wees naar een bron die ze nog nooit had gezien en zei haar dat ze de volgende dag haar schapen dichter bij het gebied dat gekend staat als Saint Etienne moest laten grazen. Daar zag het meisje, Benoîte Rencurel, een licht uit een grot in een holle rots met de naam Roche-aux-Fours komen, en zag een mooie vrouw die naar haar glimlachte.

    De vrouw had Jezus in de armen en verscheen gedurende twee maanden voordat Benoîte, aangepord door een plaatselijke magistraat, aan de verschijning vroeg wie ze was. "Ik ben Maria, de moeder van Jezus, en het is de wil van mijn Zoon dat ik in deze parochie vereerd zou worden," zei ze, en ze leidde Benoîte naar een oude, vervallen kapel in het nabije Le Laus. "Ik heb aan mijn goddelijke Zoon om Le Laus gevraagd, en Hij heeft het me gegeven. Deze kerk zal ter ere van Hem en mij gebouwd worden. Hier zullen veel zondaars bekeerd worden."

    De twijfels van de Kerkambtenaren verdwenen, toen een plaatselijke vrouw haar reeds lang verlamde ledematen opnieuw kon gebruiken terwijl ze er aan het bidden was.

    In Vinay, Frankrijk bevatte het verslag van een onderzoek door een bisschop het ongelooflijke verhaal van een Calvinist, Pierre Port-Combet genaamd. Geërgerd omdat Katholieken het werk hadden onderbroken om het Feest van de Aankondiging te gedenken, bespotte Combet hen door handenarbeid te verrichten; hij snoeide een wilg op de meest opvallende plaats langs de processieroute.

    Plots bleef hij stil staan en werd hij met afschuw vervuld, toen er bloed uit de schors begon te sijpelen. De boom bloedde! Combet dacht eerst dat hij zichzelf had verwond, tot hij nog drie keer in de boom hakte en bloed uit het hout zag komen. Z’n vrouw en nog anderen waren getuige van het wonder, wat een hoogtepunt bereikte op 25 maart 1656, toen Combet een dame zag, gekleed in wit en met een blauwe mantel en een dunne zwarte sluier die een deel van haar gezicht verborg. Ze waarschuwde hem dat hij spoedig zou sterven en de kans liep dat hij naar de hel zou gaan, maar hij bekeerde zich voor z’n dood.

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    7. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 111]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    Naar Konstantinopel

    De ‘wil tot eenheid’ en de ‘vredelievende houding’ die Broeder Roger in ‘het hart van de roeping van Taizé wou terugvinden’ vond een praktische invulling in een concreet en betekenisvol initiatief, nog een! In december 1961 stierf Moeder Geneviève, stichteres van de Gemeenschap van Grandchamp. Vele Broeders van Taizé woonden de uitvaart bij op 11 december in de collegiale kerk van Neufchâtel, de historische hoofdplaats van het Zwitserse protestantisme.

    Voor de dienst vroeg de prior van Taizé aan dominee Cand die voor zou gaan om te bidden voor de katholieke en orthodoxe overheden, met het gedacht dat dit overeenstemde met de oecumenische geest van de stichteres van Grandchamp. Dominee Cand aanvaardde en haalde de orthodoxe patriarchen, paus Johannes XXIII, de bisschoppen van Fribourg en Autun aan. ‘Broeder Roger straalde van geluk’ schreef een aanwezige katholieke priester die het feit ‘ongehoord’ noemde.

    De dood van de stichteres van Grandchamp viel samen met het verschijnen van de "Office de Taizé." De tot dan in Taizé gebruikte "Office de l’Eglise universelle" was ontstaan uit de samenwerking van de groep ‘Kerk en liturgie’ met de Gemeenschap van Grandchamp, zoals eerder vermeld. Sinds jaren wilden Broeder Roger en Max Thurian er een nieuwe versie van opstellen om ‘zich aan te sluiten bij de Bijbelse en liturgische traditie van de Kerk’ en tegelijk om de zorg voor een aangepast gebed te hebben.

    "Office de Taizé," in 1961 uitgegeven werd warm onthaald door bekende namen van de katholieke pers. Pater Gelineau, een oude vriend van Taizé, oordeelde dat het ging om een ‘soort brevier’ waarin de ‘vier basiselementen van de christelijke cultus [lezing uit het Evangelie, psalmodie, gezamenlijk en boetegebed] vervat waren’. Ook pater Congar beschouwde het Office de Taizé als ‘een soort brevier’: "Tal van teksten zijn geleend uit de liturgische traditie die we goed kennen door ze dagelijks te gebruiken," maar in het Frans vertaald.

    Enkele weken na het verschijnen van dit nieuwe Office ontmoetten Broeder Roger en Max Thurian voor de eerste keer de patriarch van Konstantinopel, Mgr. Athenagoras. Zonder het evenbeeld te zijn van de paus voor de katholieken had de oecumenische patriarch van Konstantinopel een herkende voorrang op de andere patriarchen. Sinds 1948 in functie, had Athenagoras de verklaringen, bezoeken en initiatieven vermenigvuldigd om de verzoening van de orthodoxe Kerken met de aan hem niet onderworpen Kerken te bevorderen, en was welwillend gestemd tegenover de katholieke Kerk. In de loop van zijn verklaringen zette hij een visie over de eenheid van de christenen op die meestal strookte met deze van de prior van Taizé. De patriarch Athenagoras maakte een onderscheid tussen ‘eenheid’ in gebed en naastenliefde die onmiddellijk mogelijk was en de ‘dogmatische eenheid’ die alleen maar veraf kan zijn. "De discussies," zei hij, "over dogma’s moeten we aan bekwame theologen en specialisten overlaten, anders zullen dergelijke discussies de eenheid vertragen in plaats van bevorderen."

    Toen Broeder Roger in februari 1962 met Max Thurian naar Istanboel ging ontdekte hij een orthodoxe leider die, zoals hij, vol vuur de eenheid van de christenen betrachtte en in wie hij later ‘een profeet zoals Johannes XXIII’ herkende.

    In deze overheersende moslimstad kromp de christelijke gemeenschap jaar na jaar en leefde deze in de nagedachtenis van de vervolgingen die niet hadden opgehouden sinds het Ottomaans keizerrijk. Broeder Roger herinnerde zich: "De patriarch wenste dat we samen met de wagen een bedevaart rond Istanboel maakten. Telkens de wagen op een plaats kwam waar een christen de marteldood was gestorven deed hij vertragen of stoppen. We maakten een kruisteken en reden verder." De prior had meerdere gesprekken met Athenagoras: "Zes dagen lang verbleven we bij hem, deelden zijn maaltijd met hem, spraken vrijuit, namen deel aan de gebeurtenissen die hij beleefde, zetten de gesprekken verder." Op een dag toen ik in het bijzijn van de bisschoppen die zijn gevolg uitmaakten aan de patriarch uitlegde dat Johannes XXIII niet altijd kan doen wat hij wou antwoordde hij: "Hij doet niet al wat hij wil? Dan bemin ik hem nog meer."

    Vertaling: Broeder Joseph

    8. Jezus' tijdgenoten [aflevering 51]

    Woordenboek: Letter D

    Drusilla II

    Livia, echtgenote van de princeps

    Na de zelfmoord van Marcus Antonius na de slag bij Actium in 31 v. Chr., kende Octavianus praktisch geen weerstand meer tegen zijn steeds meer toegenomen macht, die hij zou consolideren als princeps, nadat de Senaat hem de eretitel Augustus had toegekend. Als feitelijk alleenheerser zou hij altijd Livia aan zijn zijde hebben om hem bij te staan in raad en daad. Samen vormden zij het rolmodel voor Romeinse huisgezinnen. Ondanks zijn macht en rijkdom, bleef Augustus en zijn familie een sobere levensstijl aanhouden in hun huis op de Palatijn. Ze vormde als het ware een voorbeeld van de "mos maiorum" [voorouderlijke zeden]. Livia zou het rolmodel worden voor de adellijke matrona. Zij droeg noch buitensporige juwelen, noch pretentieuze kostuums, zij zorgde voor het huisgezin en haar echtgenoot [dikwijls zijn kleren zelf makend] en zij lette niet op zijn beruchte slippertjes, als immer trouwe en toegewijde echtgenote.

    In 35 v. Chr. verleende Octavianus zijn zus Octavia Thurina minor samen met Livia de ongekende eer om vrijgesteld te zijn van de "tutela" [voogdij] van hun echtgenoot, de "sacrosanctitas" [schendeloosheid] van een tribunus plebis en wijdde standbeelden aan hen op publieke plaatsen. Dit laatste zou haar opnieuw worden verleend in 9 v.Chr. bij de dood van haar zoon Drusus, samen met het "ius trium liberorum" [recht van drie kinderen, d.i. een voorrecht voor moeders van drie kinderen], waardoor ze haar eigen financiën kon beheren. Zij had haar eigen kring van clientes en bracht vele protegés tot politieke ambten, waaronder de grootvader van Otho en Galba zelf!

    In 7 v. Chr. werd ter hare ere de porticus liviae [begonnen door Augustus in 15 v. Chr. op de plaats waar vroeger het huis van Vedius Pollio stond] ingewijd. Deze porticus moest het Romeinse ideaal van soberheid voorstellen en stond open voor het publiek. Binnenin bevond zich de "aedes Concordiae," waarvan het altaar duidelijk aangaf dat het door Livia volledig uit eigen zak was betaald. Aldus droeg Livia haar steentje bij aan het in stand houden van de Augusteïsche ideologie.

    Vertaling: Broeder Joseph

    9. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 66]

    Het wonder van Avignon, Frankrijk [1433]

    In het jaar 1433 stegen de rivieren buiten hun oevers door hevige regenval en overstroomde de hele stad. Op 29 november bedreigde het water de kapel van de Grijze Boetelingen. De regenval was zo ernstig dat de hoofden van de het broederschap bang waren dat het Heilig Sacrament aangetast zou worden door het stijgende water. Om deze schennis te voorkomen besloten zo om het Sacrament in veiligheid te brengen.

    Na een boot te hebben geregeld, vaarden sommige leden over de overstroomde straten naar de kapel. Toen ze deur opende zagen ze, tot hun verbazing, dat het water dat zich in de kapel bevond zich had gesplitst, op een zelfde manier als het water van de Rode Zee ooit zichzelf spleet in de tijd van Mozes. Voor hun stond het water aan de rechter en linker kant langs de muren, tot een hoogte van ruim een meter. Er was een droge doorgang naar het altaar. Twee getuigen vielen op hun knieën uit eerbied voor het wonder, de rest haastte zich om het nieuws bekend te maken.

    Een uitreksel van de documenten van het kapel over dit wonder gaat als volgt: "Groot was het wonder in de kapel toen het water binnenliep in 1433. Op maandag 29 november begon het water heel erg te stijgen. Het water stroomde in de kapel zo hoog als het hoofdaltaar. Onder het altaar bevonden zich alle papieren documenten en perkamenten, en ook de gewaden, doeken en relieken waren daar. Niets van dat alles is ook maar lichtelijk vochtig geworden. Ook de volgende dag, dinsdag bleef het water stijgen, woensdag begon het water pas te bedaren..."

    10. Recente heiligenlevens

    Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

    Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

    Het koppel had twaalf kinderen, maar vijf ervan stierven tijdens de kinderjaren. Praxedes werd als vierde geboren. Toen Praxedes twintig maanden oud was en nog steeds niet kon stappen, gebeurde er iets eigenaardigs. Vermits haar jongere broer ook nog klein was, nam de moeder, die haar handen meer dan vol had omdat ze twee kinderen moest dragen, haar toevlucht tot de H. Rita van Cascia. Terwijl ze een Mis die aan de heilige werd opgedragen bijwoonde, vroeg Amalia de heilige om haar tussenkomst in de zaak. Toen ze terug thuis kwam was Amalia opgelucht en heel tevreden, toen ze Praxedes met open armen naar haar toe zag komen lopen. Het plotselinge antwoord op haar gebed werd door de buren als een mirakel beschouwd. Tijdens haar leven was de H. Rita één van de favoriete heiligen van Praxedes.

    Praxedes’ leven van liefdadigheid begon toen ze vier of vijf jaar oud was, toen er bij haar thuis een arme man op de deur klopte en om iets te eten vroeg. Praxedes rende naar de keuken, nam een mes, en sneed een boterham van het brood, die echter helemaal in stukken was. De arme man was desondanks tevreden.

    Ismaël, Praxedes’ broer, vertelde later: "Haar godsdienstige neigingen werden op heel prille leeftijd wakker." Haar grootste vreugde tijdens haar kindertijd, was het bidden van de Rozenkrans met het ganse gezin. Haar zus Celestina getuigde: "Ik weet dat Praxedes de vurigste was om de Rozenkrans te bidden. Ze was ook een gehoorzaam kind, stelde nooit in vraag wat men haar opdroeg, en was steeds vlug om anderen te helpen. Ze begon op vroege leeftijd ook een aanleg voor het huishouden te tonen; ze hielp haar moeder in het huis en zorgde voor haar jongere broers en zussen.

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    11. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 57]

    Aan haar broer Pierre

    Nevers, 23 mei 1872

    Mijn lief broertje,

    Met groot genoegen heb ik vernomen dat jou het onschatbare geluk ten deel gaat vallen op 19 juni je eerste communie te doen. Het is vanzelfsprekend, mijn lief broertje, dat vanaf dan je hart, je geest, je ziel slechts nog met een enkele gedachte bezig moeten zijn, namelijk je hart tot verblijfplaats van God te maken. Jazeker, de goede Verlosser moet voortdurend in jouw gedachten aanwezig zijn en je moet hem vragen zelf zijn verblijf voor te bereiden zodat hij niets tekortkomt bij zijn komst. Nu al benijden de engelen je geluk: zij bezitten de driemaal heilige God, zij bezingen zijn lof onafgebroken, maar anders dan wij kunnen zij hem niet ontvangen. Welk een goedheid van Jezus neer te dalen en zich aan ons te geven en van ons arme hart zijn verblijfplaats te maken. Roep de Heilige Maagd veelvuldig aan, mijn lief vriendje, opdat zij jou alle genade verleent die je nodig hebt om deze grote gebeurtenis te volbrengen. Heel de communiteit bidt voor jou en je kameraden. Wij vragen vooral dat jullie sterke en ijverige christenen mogen worden, dat jullie de goede God mogen beminnen met heel jullie hart, en vooral dat de goede Jezus jullie grote afkeer inboezemt van al het kwade, of wat hem ook maar in het minste mishaagt. Ik vraag de Zeer Eerwaarde Pater Prefect van orde mijn diep respect welwillend te aanvaarden als ook mijn dank voor zijn bereidheid mij over jou te berichten en me op de hoogte te stellen van de dag van je eerste communie, hetgeen mij veel vreugde heeft gebracht. Ik herinner me juffrouw Josephine Cazenave heel goed. Ik ben zeer verheugd te vernemen dat zij religieuze wordt. Ik vraag haar, als vriendin, of ze zo nu en dan aan mij wil denken in haar dringende gebeden. Lieve kleine vriend, vergeet niet mijn diepe respect te betuigen aan je beminde en gewaardeerde Leraar, en me in zijn dringende gebeden aan te bevelen, evenals in die van heel de communiteit van Garaison. Ik dank je, mijn lieve kleine broer, voor het deel dat je me wil geven in de verdeling van je gebeden, en die van je kameraden. Vergeet de zielen niet van onze arme overleden ouders. Vaarwel, mijn lieve kleine broer, ik omhels je allerinnigst, en ik ontmoet je bij de Heilige Harten van Jezus en Maria,

    Zuster Marie-Bernard Soubirous

    12. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Aan Agnes van Praag

    31. Ik zal komen en het niet nalaten tot Gij mij binnenvoert in het wijnhuis [vgl.Hoogl.2,4].
    32. tot uw linkerarm rust onder mijn hoofd en uw rechterarm mij gelukkig omhelst [vgl.Hoogl.2,6; 8,3], en Gij mij kust met de gelukkigste kus van uw mond' [vgl. Hoogl.1,1].
    33. Jij die in deze aanschouwing geplaatst bent, denk aan mij, je kleine arme moeder.
    34. en weet dat ik de lieve herinnering aan jou onuitwisbaar in mijn hart geschreven heb, want ik heb je boven allen lief [vgl.II Kor. 3,3]
    36. Wat zal ik nog meer zeggen? Laat in mijn liefde voor jou de taal van het vlees zwijgen. Dit zegt en spreekt de taal van de Geest. O gezegende dochter, de taal van het vlees is immers niet in staat ten volle de liefde uit te drukken, die ik voor je heb. In de taal van het vlees heb ik dit slechts ten halve kunnen schrijven.
    37. Ik vraag je, dat je deze brief welwillend en met toewijding aanneemt en daarin vooral de moederlijke genegenheid opmerkt, waardoor ik iedere dag met het vuur van de liefde voor jou en je dochters vervuld word. Beveel mij en mijn dochters in Christus van harte aan bij je dochters.
    38. Ook mijn dochters zelf even vooral de zeer wijze maagd, onze zuster Agnes, bevelen zich bij jou en je dochters in de Heer aan, zoveel zij kunnen.
    39. Vaarwel, liefste dochter, met je dochters, tot voor de troon van de heerlijkheid van de grote God, en bid voor ons.
    40. De brengers van deze brief, onze geliefde broeders Amatus, bemind bij God en bij de mensen, en Bonagura beveel ik bij deze, zoveel ik kan, in je liefde aan. Amen.

    13. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 13

    Wanneer alles is verwoest door oorlog, wanneer Katholieken hard worden onderdrukt door verraderlijke en overdreven godsdienstijveraars en verkondigers van dwaalleren, wanneer de Kerk en haar dienaars worden ontzegd van hun rechten, wanneer koninkrijken zijn omvergeworpen en hun heersers zijn omgebracht, dan zal de hand van God een wonderbaarlijke verandering tewerkstellen, iets wat onmogelijk lijkt volgens het normale menselijke denken.

    Vertaling: Chris De Bodt


    26-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.26 mei 2010
    26 mei 2010

    1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
    [aflevering 20/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    Bisschop Ratko Peric

    Fr. Komadina: Onlangs nog werd een verklaring van Bishop Zanic verkeerd voorgesteld in de uitgave Glas Mira [pro-Medjugorje] van maart 1993: "Alles wijst erop dat de kinderen niet liegen, maar de moeilijkste vragen blijven: waren de bovennatuurlijke gebeurtenissen met de zieners subjectief?" Glas Mira suggereerde hiermee niet alleen dat deze verklaring pas recentelijk door Bisschop Zanic was vrijgegeven, en vermeldde er ook niet bij dat deze woorden in feite van twaalf jaar eerder dateerden, namelijk van tijdens de eerste maanden van de gebeurtenissen.
    Mgr. Peric: Misschien is het geven van verkeerde informatie een ander Medjugorje fenomeen. Maar laat ons terugkomen op Bisschop Zanic. De hele zaak had zodanig zijn interesse opgewekt dat hijzelf de zieners begon te ondervragen en de gebeurtenissen van Medjugorje van heel nabij volgde. Welke Bisschop zou er niet om verheugd zijn dat de Heilige Maagd Maria in zijn bisdom verschijnt? Vooral Mgr. Zanic, die Maria erg genegen was en die als priester en bisschop elf bedevaarten had gedaan naar verschillende Maria-oorden over heel Europa: Lourdes, Fatima, Syracuse, enz... en dan schenkt Maria hem de genade met een verschijning in zijn eigen achtertuin, alsof Zij hiermee een einde wou maken aan al zijn zwerftochten over geheel Europa!

    Maar na een aantal maanden, toen hij van de zienertjes allerlei kleine tot grote leugens, onoprechtheden, onjuistheden en in elkaar gestoken verhalen kreeg te horen, raakte hij er volledig van overtuigd dat het geen aangelegenheid was van een bovennatuurlijke verschijning van de Gospa. Hierop begon hij de waarheid te zeggen door de leugens naar buiten te brengen. De grootste voldoening van zijn tien jaren hard werken kwam er toen de Bisschoppen van Joegoslavië tijdens hun ontmoeting in de lente te Zadar, op 10 april 1991, plichtsgetrouw verklaarden: "Op basis van de onderzoeken kan er niet worden bevestigd dat er bovennatuurlijke gebeurtenissen en onthullingen gebeuren." Dit is een uitzonderlijk duidelijke geestelijke beslissing en een weerlegging van de beweringen van al diegenen die zeggen dat de ze overal en op elk mogelijk moment de Gospa zien, sinds 1981.

    Het verdict van de Bisschoppelijke Conferentie is voor mij een gezaghebbend, ontvankelijk en bindend voorschrift, tenzij er een nieuw verdict zou komen. Maar tot nu is er geen andere [geestelijk] oordeel gekomen. In dezelfde verklaring meldden de bisschoppen dat er een "noodzakelijke gezonde verering tot de Heilige Maagd, overeenkomstig de onderrichten van de Katholieke Kerk, moet zijn." Ze publiceerden dan ook een aantal richtlijnen in verband hiermee. De Commissie beloofde ook om de gebeurtenissen te Medjugorje op te volgen en te onderzoeken. Ik weet dat er nog een ontmoeting was in Mostar, in juni 1991, waar er geen documenten werden vrijgegeven en hierna begon in de herfst van 1991 de Servische agressie in de Kroatische gebieden van Oostelijk Herzegovina. In de lente van 1992 breidde dit zich uit tot geheel Bosnië en Herzegovina. Zo werd het uiteraard onmogelijk voor de Commissie om elkaar nog verder te zien.

    2. Noord-Korea brengt leger in staat van paraatheid

    De Noord-Koreaanse leider Kim Jong Il heeft het leger in staat van paraatheid gebracht na de verklaring van Zuid-Korea dat het land "de prijs zal betalen" voor het zinken van een Zuid-Koreaans oorlogsschip. Pyongyang ontkent elke betrokken bij de torpedering van het schip.

    Zuid-Korea houdt Noord-Korea verantwoordelijk voor de torpedering van hun oorlogsschip de Cheonan op 26 maart. Daarbij vielen 46 doden. De Noord-Koreaanse leider verklaarde dat het land geen oorlog wenst, maar dat ze elke aanval van Zuid-Korea zullen beantwoorden.


    De streng bewaakte grens tussen de beide Korea's

    De Zuid-Koreaanse president Lee Myung Bak laat vandaag weten dat het land alle handel met de noorderburen zal stopzetten. Daarnaast gaat het aan de VN-Veiligheidsraad vragen om sancties te treffen tegen Noord-Korea. Een vraag die gesteund wordt door de Verenigde Staten.

    3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 163]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    De doornkroning en de bespotting van Jezus

    Toen het visioen van de Bittere Passie verder ging, werd Anna Catharina zwaar ziek. Zij kreeg hevige koorts en leed zo’n dorst dat haar tong, krampachtig ingetrokken, als verdord was. ’s Ochtend na de dag van "laetare" was zij zo uitgeput, zo ellendig, dat zij slechts met moeite en zonder juiste orde de volgende bijzonderheden vermocht mee te delen. Haar verklaring luidde daarbij dat zij, in de toestand waarin zij zich bevond, onmogelijk al de mishandelingen die Jezus tijdens zijn "Kroning" onderging, kon navertellen, waar alles haar dan opnieuw voor de ogen kwam te staan.

    Terwijl Christus gegeseld werd, sprak Pilatus nog herhaaldelijk met het volk en éénmaal zelf riep de Joden: "Hij moet verdwijnen, al zou dit ook onze ondergang betekenen!" Toen Jezus naar Zijn Kroning werd gevoerd, schreeuwden zij opnieuw: "Weg met Hem! Weg!" Want er kwamen altijd nieuwe drommen Joden bij, die door de afgevaardigden van de opperpriesters werden bewerkt om hier dit geschreeuw aan te heffen.

    Er ontstond nu een korte pauze. Pilatus hield besprekingen met zijn soldaten. De opperpriesters en de raadslieden, die op de hoge banken aan beide zijden van de weg naar Pilatus’ terras onder de bomen, ofwel onder uitgespannen tentdoeken zaten, lieten zich spijs en drank brengen door haar dienaars. Ik zag thans ook weer Pilatus, zeldzaam verward in zijn bijgeloof, helemaal alleen wierook offeren aan zijn goden en zich bezighouden met allerlei wichelarij.

    4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 163]

    Preken

    Wilt ge gelukkig zijn in uw leven, broeders? Wilt ge dat de goede God uw gezin en uw zaken zegent? Vermijd dan het vloeken en de lichtwaardige eed en ge zult zien dat het u goed begint te gaan. God zegt dat het huis waar de vloek regeert, door de hand des Heren getroffen en verwoest zal worden? Hoe slecht beseffen we wat we eigenlijk doen! Eenmaal zullen we het beseffen, zeker, maar te laat!

    Er bestaat nog een tweede, slechtere vorm van vloeken en zweren. Ik bedoel de vloek of de eed waaraan een verwensing wordt toegevoegd. Om te sidderen, broeders, als ge dat soms aanhoort: "Ik zeg je dat het waar is, anders mag ik op staande voet blind worden..." Ach ongelukkige, riskeert ge zo gemakkelijk het verlies van uw ogen? "Ik verwed er mijn plaats in de hemel om! God moge mij verdoemen! Of: de duivel mag mij halen als ik lieg..." De duivel zal u toch wel halen vriend, ge hoeft het hem heus niet zo lang van tevoren te vragen. Hoeveel Christenen zijn er niet, die altijd de duivel op hun lippen hebben bij het minste of het geringste dat hen tegenvalt: "Duivel van een plaag! Duivel van een dier! Verduivelde rommel!" Ik ben er wel bang voor broeders, dat zulke christenen de duivel niet alleen op hun lippen hebben, maar ook in hun hart.

    Dan is er nog een soort vloeken en verwensingen waar men nauwelijks bij stilstaat. Dat zijn de vloeken die men uitspreekt in zijn binnenste. Velen menen dat ze daar geen kwaad mee doen. Maar ge vergist u, broeders. Wanneer iemand u benadeeld heeft op uw akker of elders, maakt ge u schuldig aan groot kwaad, als ge bijvoorbeeld bij uzelf denkt: "Ik wou dat de duivel hem meegenomen had ... de bliksem had hem moeten treffen ... Laten zij zich ziek eten aan die rapen of die aardappels! Dagenlang loopt ge met dergelijke gedachten rond en ge waant u onschuldig, omdat ge ze niet in woorden uitdrukt. Maar het is doodzonde, ge moet het biechten, anders gaat ge verloren. Hoe weinigen van ons kennen helaas de ware gesteldheid van hun ziel zoals de goede God haar kent!

    Nog schuldiger echter maken zich degenen die niet alleen op de waarheid, maar ook op de leugen een eed afleggen. Als ge zoudt kunnen begrijpen hoe diep uw boosheid de goede God beledigt, zoudt ge nooit meer durven zweren. Ge gedraagt u tegenover de goede God zoals een slaaf die tot zijn koning zegt: "Sire, u moet voor mij als valse getuige optreden."

    Is dat niet verbijsterend broeders? De goede God zegt ons in de Heilige Schrift: "Wees Heilig, omdat Ik Heilig ben. Lieg niet, bedrieg uw evennaaste niet, leg geen meineed af door de Heer, uw God, tot getuige te nemen voor een leugen en ontheilig de naam des Heren niet." Sint Johannes Chrystostomus zegt ons: "Indien het al zo’n grote misdaad is om de waarheid te bezweren, hoeveel groter moet dan de misdaad zijn van degene die een leugenachtige eed aflegt?" De Heilige Geest zegt ons dat degene die leugens verkondigt, ten onder zal gaan. De profeet Zacharias verzekert ons dat de vloek des Heren het huis zal treffen van degene die zich aan een meineed bezondigt, en dat hij op dat huis zal blijven rusten tot het ingestort en verwoest zal zijn. Volgens Sint Augustinus is de meineed gelijk aan een wild dier dat een ontstellende schade aanricht.

    Vertaling: Chris De Bodt

    5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 163]

    Hoofdstuk 23. Dood

    Nicky: Bij het bijwonen van iemands dood, zijn er enige tekenen waaraan we kunnen weten dat deze persoon recht naar de Hemel is gegaan?
    Maria: Misschien, maar ook deze tekenen vertellen niet steeds het hele verhaal. Wat zeker is, dat, wanneer een persoon een uiterst angstige, verbolgen en soms gewelddadige dood sterft, het vrijwel zeker is dat ze veel zullen moeten lijden, als ze al niet volledig verloren zijn. Maar ook hier moeten we voorzichtig zijn, omdat zelfs grote Heiligen, zoals bijvoorbeeld Pater Pio, zelfs een vredevolle en zelfs vreugdevolle dood stierf, maar toch nog een korte tijd in het Vagevuur moest verblijven. Vredevolle overlijdens zijn mooi en leiden tot schoonheid, en vreselijke overlijdens zijn akelig en brengen veel lijden met zich mee, maar het is steeds riskant om hier te gaan gissen.

    Nicky: Geeft God op een bijzondere wijze een antwoord als een persoon zijn leven geeft voor een ander?
    Maria: De Arme Zielen hebben mij verteld dat sterven voor iemand anders, zowel in diens plaats als bij een reddingspoging, steeds een heilige dood is. Dit betekent dat zo’n daad veel wegwist dat anders nog zou moeten ingeboet worden.

    Een twintigtal jaren geleden kende ik een jongeman die niet echt de faam had erg vroom te zijn. Ik kende hem omdat zijn familie buren waren. Maar een heel sterke en goede karaktertrek die hij had was dat hij steeds aandrong om anderen te helpen. En toen, op een zekere strenge winterdag, hoorde hij schreeuwen om hulp buiten en rende hij naar buiten. Zijn moeder probeerde hem te overtuigen om te blijven, omdat hij het steeds was die de risico’s voor een ander nam. Deze keer wou ze dat iemand anders ter hulp snelde. Maar ze kon hem niet stoppen en hij spurtte naar de deur. Maar van zodra hij buiten was, kwam er een lawine van poedersneeuw naar beneden en sleurde hem mee. De volgende dag werd hij dood teruggevonden.

    Hierop zeiden de andere jongens: "zo’n dood wenste niemand hem."
    "Wat bedoelt u hier mee?" vroeg ik hen.
    "U bent niet op de hoogte van zijn volledige levensstijl."

    Ik antwoordde: "U mag nog zo bezorgd zijn als u wil, maar een sterven voor iemand anders sluit elke mogelijkheid uit dat hij verloren is, want het is altijd een heilige dood."

    Amper een paar dagen later, verscheen hij aan mij en zei dat hij slechts drie Missen nodig had om te worden bevrijd. Ik was nog steeds verbaasd en hij zei: "Ja, omdat ik geprobeerd heb om anderen te redden. God heeft voor de rest gezorgd." Waarop hij nog het volgende aan toevoegde: "Indien dit niet gebeurd was, zou ik nooit de kans meer hebben gehad om zo vreugdevol te mogen sterven."

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 7]

    De grote Dag

    Eens men begonnen was met de Missa Cantata en het grote moment nabij kwam, begon mijn hart harder om harder te kloppen, in afwachting van het bezoek van de Grote God die zou neerdalen uit de Hemel om Zich met mij te verenigen. De parochiepriester kwam naar beneden en ging door de rijen van de kinderen en verdeelde het Brood der Engelen.

    Ik had het geluk dit als eerste te mogen ontvangen. Terwijl de priester van de altaartreden kwam, was het of mijn hart uit mijn borst zou springen. Maar van zodra hij de Goddelijke Hostie op mijn tong had gelegd voelde ik een onveranderlijke sereniteit en vrede. Ik voelde mezelf in een bad van zo’n bovennatuurlijke atmosfeer dat de tegenwoordigheid van Onze Lieve Hier mij zo ontvankelijk en klaar als mogelijk was, alsof ik Hemzelf gehoord en gezien had met alle mijn lichamelijke zinnen. Toen richtte ik mijn gebed tot Hem: "O Heer, maak van mij een heilige. Houdt mijn hart steeds rein, voor U alleen." Toen leek het of de Heer de volgende woorden in de diepten van mijn hart plaatste: "De genade die aan u op deze dag wordt verleend zal levend in uw ziel verblijven en de vruchten voortbrengen van het eeuwige leven." Het voelde aan alsof ik getransformeerd was tot God.

    Het was bijna 13 uur wanneer de plechtigheid beëindigd was, vanwege een aantal priesters die laattijdig waren, omdat ze van ver moesten komen, de preek en de hernieuwing van de doopbeloften. Mijn moeder kwam mij nogal verstrooid halen, omdat ze vreesde dat ik van zwakte ging flauwvallen. Maar overvloeid door het Brood der Engelen kon ik geen enkel voedsel meer tot mij nemen. Hierna verloor ik de smaak en de aantrekking voor de dingen van de wereld en voelde mij nog enkel thuis in een afgezonderde plaats, waar ik, helemaal alleen, het genoegen van mijn Eerste Heilige Communie weer kon oproepen.

    Vertaling: Chris De Bodt

    7. Jean de Florette [2/13]

    In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

    Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

    Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.



    8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 33: Geheimen in Amerika en Europa [Aflevering 216]

    In het Belgische heiligdom La Sarte waren de genezingen overvloedig, en Paus Urbanus VIII, die normaal gezien sceptisch stond tegenover mirakels, vroeg om Maria’s hulp in Genazzano nadat hij de indrukwekkende documenten had gezien. Er waren geruchten van een verschijning in Nederland, terwijl men in Lyon Onze Lieve Vrouw van Fourvière aanriep tijdens een uitbarsting van de builenpest in 1643. "Onmiddellijk," zei een kroniekschrijver, "verdwenen alle sporen van de pest."

    Het is onmogelijk om alle mirakels te vertellen of zelfs op te sommen. Op zaterdagen of feestdagen van O.L.V. waren er onverklaarbare lichten op een heuveltje langs de Donau. In het Duitse Elend kwam een verschijning, waarvan men denkt dat het Maria was, uit de bossen en bevrijdde een kar die vast zat in de sneeuw. Men beschreef haar als "een vrouwelijke gedaante zoals de zilveren maan als ze boven de bergtoppen verschijnt ... rank als de sparrenboom ... rooskleurig als de vroege dauw."

    Op de vooravond van Allerheiligen hoorde men gedurende een paar uur in een heiligdom in Dieburg engelen, en drie jaar later verscheen Maria aan een meisje met de naam Eva in Mühlberg, een speciale tussenkomst voor Duitsland. In een heiligdom in Albendorf ontdekte men een miraculeuze bron en de stem van Maria voorspelde dat een groot prins ziek zou worden, maar zou genezen wanneer hij een klooster dat ze wenste gebouwd zou hebben. Dit gebeurde met Prins Ferdinand von Fürstenberg van Kasteel Neuhaus, die genas nadat hij haar wens had vervuld.

    In Wemding werd een Protestant genezen nadat hij voor een uit hout gesneden beeld van de Maagd had gebeden, dat later de gedaante van een echte persoon aannam, en in München zag men de ogen bewegen van een beeld van O.L.V. van Smarten , waarmee ze haar grote bezorgdheid voor het land wou uitdrukken dat door hongersnood, oorlog en plagen (en geheel volgens [Openbaring 6:8]), zijn bevolking van zeventien miljoen in 1618 tot acht miljoen tegen het midden van de jaren 1600 zag terugzakken.

    In het Zwarte Woud te Rottweil zagen in 1643 zowel Katholieken als Protestanten de kleuren van een beeld veranderen en het gezicht smart en droefheid uitdrukken, tijdens een belegering door Franse en Zweedse strijdkrachten. Tijdens de vervolging van Oliver Cromwell in Ierland, zag een priester met de naam John Turner een mooie vrouw naar de hemel opstijgen, zo’n acht kilometer van Wexford waar, zonder dat hij er weet van had, Katholieken werden afgeslacht. Men zag Maria ook tijdens de belegering van Limerick, op 17 maart 1697; duizenden mensen die aan het bidden waren voor een beeld dat van Ierland naar Györ, Hongarije was gezonden, zagen drie uur lang toe hoe het beeld tranen en bloed weende.

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 110]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    Een tweede colloquium

    Op dezelfde eerbiedige toon lichtte de prior van Taizé de algemene secretaris van het COE in over het aanstaande colloquium: "Wat graag heb ik uw raad gevolgd om het colloquium in twee groepen op te splitsen" en "een groot stilzwijgen te bewaren" en we "doen alles wat mogelijk is om te pers op afstand te houden en we zullen daarin slagen. Daarbij zal ik eender welk persbericht weigeren. [...] met blijheid onderwerp ik me aan uw raad, want ik ben overtuigd dat elke gehoorzaamheid in de Kerk eenheid baart."

    Deze tweede ontmoeting verliep inderdaad over twee sessies: van 30 augustus tot 1 september en van 6 tot 8 september. Het centrale thema was: ‘Pastoraatleven en spiritualiteit van de zending’. Niets over de discussies, aantal en identiteit van de deelnemers kwam in de pers. Elf bisschoppen en tachtig dominees namen aan een van beide sessies deel. Onder hen Mgr. Marty, toenmalig bisschop van Reims, die voor het eerst naar Taizé kwam, zoals de meeste uitgenodigde bisschoppen. Later hield hij nogal nauwe banden met Broeder Roger aan en gaf toelating in 1969 om katholieke Broeders in de Gemeenschap op te nemen.

    In zijn verslag over het tweede colloquium aan kardinaal Gerlier stak de prior van Taizé zijn voldoening niet onder stoelen of banken: "Ik denk te mogen zeggen dat ons colloquium een dankzegging aan God is geweest en dat de doelstelling vervuld werd. Het heeft onder de deelnemers een katholiek bewustzijn teweeg gebracht, en hen geholpen om in de huidige situatie te ontdekken dat we niet meer verspreid en als concurrenten verder moeten. Door persoonlijke contacten werd het wederzijds mogelijk de ongekende ministeries te ontdekken door levensgetuigenissen. [...] De mis was zeker een belangrijk gebeuren. Op dit vlak kwam er een negatieve reactie: sommige deelnemers vonden het spijtig dat de bisschoppen, natuurlijk passief, het Heilig Avondmaal niet mochten bijwonen."

    Maar dit soort bijeenkomsten werd niet herhaald. Misschien had ze haar grenzen bereikt. Daar bij, en heel onverwachts, zouden Broeder Roger en Max Thurian weldra aan een veel belangrijker en langdurige bijeenkomst deelnemen: het tweede Vaticaans concilie. De tijd van plaatselijke ontmoetingen was voorbij.

    Vertaling: Broeder Joseph

    10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 50]

    Woordenboek: Letter D

    Drusilla II

    Huwelijk met Octavianus

    Nadat een algemene amnestie was afgekondigd bij de Vrede van Brundisium [39 v.Chr.], keerde Livia en haar gezin terug naar Rome, waar zij in 39 v.Chr. persoonlijk aan Octavianus werd voorgesteld. Livia had reeds een zoon, de toekomstige "princeps" Tiberius, en was zwanger van een tweede zoon [Drusus maior]. Het verhaal deed de ronde dat Octavianus onmiddellijk op haar verliefd werd, hoewel hij nog steeds met Scribonia was getrouwd. Octavianus liet zich in 39 v.Chr. scheiden van Scribonia, op dezelfde dag dat zij van zijn dochter Iulia beviel. Het lijkt erop dat rond deze tijd, toen Livia zes maanden zwanger was, Tiberius Claudius Nero door Octavianus was overtuigd of gedwongen om van Livia te scheiden.

    Op 14 januari werd Decimus Claudius Drusus geboren. Nadat het College van Pontifices [waarvan Octavianus zelf lid van was] had geoordeeld dat er geen bezwaar was tegen het huwelijk, trouwden Octavianus en Livia op 17 januari, zonder de traditionele wachttijd in acht te nemen. Door de geboorte van Drusus, kort voor het huwelijk, deden er spotversjes de ronde dat enkel de gelukzaligen kinderen krijgen in drie maanden.

    Tiberius Claudius Nero was aanwezig bij het huwelijk en gaf haar ten huwelijk "precies zoals een vader zou doen." Het belang om de patricische Claudii te winnen voor Octavianus' zaak en het politieke overleven van de Claudii Nerones zijn waarschijnlijk rationelere verklaringen voor het snelle huwelijk. Niettemin bleven Livia en Octavianus de volgende 51 jaar lang getrouwd, hoewel zij geen kinderen hadden. Zij genoot altijd de status van bevoorrechte adviseur van haar echtgenoot, pleitte bij hem ten voordele van anderen, en beïnvloedde zijn beleid.

    Vertaling: Broeder Joseph

    11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 65]

    Het wonder van Avignon, Frankrijk [1433]

    Nadat Lodewijk VIII, koning van Frankrijk, geslaagd was in het uitroeien van de Katharen, die naast anderen dingen, de Werkelijke aanwezigheid van Christus in de Eucharistie ontkenden, zwoor hij een publieke demonstratie te geven ter eerherstel van de heiligschennissen die deze ketters hadden begaan.

    De stad, uitgekozen voor deze reparatie, was Avignon, en de gekozen datum was 14 september 1226, op het Hoogfeest van Kruisverheffing, de dag waarop hij afstand deed van de troon. Een processie met de Heilige Eucharistie werd gepland die samen zou komen in de kapel die ter ere van het Heilige Kruis was gebouwd.

    Aan de processie nam ook de koning deel, gekleed in een boetekleed met een touw rond zijn middel en met spies in zijn hand. Bij hem was de Kardinaal Legaat en het hele gerechtshof, samen met een grote menigte gelovigen. De processie werd geleid door Bisschop Corbie, die het Hoogheilig Sacrament door de stad droeg. De verering van de koning voor de Heilige Eucharistie was zo groot, en de menigte gelovigen was zo bewogen door de eer, dat het Hoogheilig Sacrament dag en nacht uitgesteld werd voor vele dagen, totdat de bisschop besloot dat het hoogheilig Sacrament voortdurend tentoongesteld moest worden, een gebruik dat werd doorgezet door zijn opvolgers, met toestemming van de Heilige Vader.

    De ijver van de mensen leidde uiteindelijk tot een vrome broederschap, bekend als de Grijze Boetelingen. In de Heilige Kruiskapel hadden de leden het voorrecht van de voortdurende aanbidding voor meer dan 200 jaar. Aan het einde van deze tijd gebeurde er een spectaculair wonder.

    Om dit wonder beter te waarderen, bekijken we eerst de stad zelf. Avignon bevindt zich langs de Rhône, en het district buiten de stad wordt voorzien van water door de Durance en een zijrivier van de Vaucluse. Meerdere malen werd de stad geteisterd door verwoestende overstromingen.

    12. Recente heiligenlevens

    Praxedes Ferdandez, Dienares van God [1886-1936]

    Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote

    Praxedes Fernandez, die een moeilijk huwelijksleven had, was ook respectievelijk echtgenote, moeder, dienares en weduwe. Haar leven begon in het stadje Mieres, in het hart van de Asturische mijnvallei in het noordwesten van Spanje. Omringd door enorme bergen, was de vallei, en nu nog altijd, trots op haar Katholieke geloof, haar landbouwgronden en haar natuurlijke bronnen van ijzer, kwik, magnesium, zwavel en steenkool. De verschillende mijnen van de streek spelen een belangrijke rol in het leven van deze heilige vrouw. Haar vader, Don Celestino Fernandez, en de meesten van zijn familie, werkten in deze mijnen maar hij had nog andere bronnen van inkomsten. Hij was een succesvol mijningenieur en was landeigenaar; land dat hij gebruikte voor de productie van hout. Hij was een heel goede Christen, en zijn voornaamste deugd was liefdadigheid. Hij droeg niet alleen zijn steentje bij in de noden van de armen, maar zijn buren deden ook beroep op hem om beslissingen te nemen m.b.t. moeilijkheden in de buurt, en zelfs om de vrede te herstellen bij gezinsruzies.

    De moeder van Praxedes was Amalia Garcia Suarez, die heel goed en gul was voor de armen. Ze was heel spaarzaam in het huishouden en was een harde werkster die steeds bezig was. Net zoals haar echtgenoot, was ze heel gelovig. Ze namen beiden regelmatig deel aan de ontvangst van de sacramenten, en leidden gezinsgebeden. Kortom, ze leken de geschikte ouders voor een toekomstige heilige.

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 55]

    Aan haar broer Pierre

    Nevers, [later dan maart] 1887

    Mijn lieve kleine Pierre,

    Ik was heel blij met jouw briefje, vooral je goede voornemens bevielen me. Je lijkt vervuld van goede wil om je dierbare en waarde onderwijzer tevreden te stellen; blijf doorgaan, mijn lief vriendje, met die prijzenswaardige inspanningen om zijn zorg en vaderlijke aandacht te beantwoorden; de Goede God zal je zegenen. Je zult ook mij troost geven, als je [zoals je zelf zo mooi schrijft] vroom, gehoorzaam en toegewijd blijft en je aan je plichten houdt. Daarvoor bid ik elke dag voor jou tot Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd. Je bent ongetwijfeld zeer bedroefd geweest om het verlies van onze zeer beminde Vader, die ons zo plotseling ontnomen is. Je hebt hem gelukkig nog enkele dagen voor zijn dood mogen zien: welk een troost voor jou en onze arme Vader! [...] Ik heb de goede God ervoor bedankt. Laten we hem ook danken dat hij heeft toegestaan dat deze dierbare overledene de laatste sacramenten kon ontvangen. Laten we veel bidden, mijn kleine lieve Pierre, voor de rust van zijn ziel, voor die van onze arme Moeder en van onze lieve tante Lucile, die de goede God ook tot zich geroepen heeft. Vergeet onze goede zus Marie niet in je gebeden, die moed nodig heeft en gezondheid voor het verzorgen van haar jongen. Haar moederhart heeft geleden onder het verlies van haar kleine Bernadette. Ik heb al lang niets meer gehoord van Jean-Marie; ik neem me voor hem te schrijven.

    Vaarwel, mijn kleine lieve Pierre, breng mijn diepe respect over aan de overste, door mij in zijn dringende gebeden aan te bevelen. Ik omhels je zeer innig, mijn lief vriendje,

    Je toegewijde zus

    14. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Aan Agnes van Praag

    21. De Koning van de engelen, de Heer van hemel en aarde, [vgl.Mt.11,25] wordt in een kribbe neergelegd [vgl.Lc.2,7].
    22. Beschouw in het midden van de spiegel de nederigheid, vooral de zalige armoede, de ontelbare inspanningen en het vele lijden, dat Hij gedragen heeft voor de verlossing van het menselijk geslacht.
    23. Aanschouw het einde van diezelfde spiegel de onuisprekelijke liefde, waardoor Hij aan het kruishout heeft willen lijden, en daaraan de meest schandelijke dood heeft willen sterven.
    24. Daarom vermaande deze spiegel zelf, op het kruishout geplaatst, de voorbijgangers dit te beschouwen:
    25. 'O gij allen, die langs de weg voorbijgaat, kijk met aandacht en zie of er een smart is zoals mijn smart' [Kl.1,12]
    26. Laten wij, zoals Hij het zelf zegt, Hem die roept en weeklaagt eenstemmig en eensgezind antwoorden: 'Altijd zal ik hieraan denken en mijn ziel zal in mij wegkwijnen' [Kl.3,20, via ontlediging tot liefde]
    27. Daarom, o koningin van de hemelse Koning, laat je hierdoor steeds sterker ontvlammen in brandende liefde.
    28. Wanneer je bovendien zijn onzegbare genietingen, zijn rijkdom en altijddurende eer aanschouwt
    29. en versmacht van overgroot liefdesverlangen in je hart, roep dan uit:
    30. 'Trek mij mee, wij zullen achter U aankomen in de geur van uw balsem [Hoogl.1,3], hemelse Bruidegom!

    15. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 12

    Nadat de ontreddering haar hoogtepunt heeft bereikt in Engeland zal ginds de vrede worden herteld en zal Engeland met heviger vuur dan ooit terugkeren tot de Katholieke leer.

    Vertaling: Chris De Bodt


    25-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.25 mei 2010
    25 mei 2010

    Maandelijkse boodschap van Onze Lieve Vrouw aan Marija Pavlovic, bestemd voor de hele wereld:

    "Lieve kinderen! God schonk u de genade om al het goede in u en rondom u te beleven en te verdedigen en anderen te bezielen om beter en heiliger te zijn, maar ook satan slaapt niet en leidt u, door het modernisme, af naar zijn weg. Daarom, kleine kinderen, heb God, in de liefde voor Mijn Onbevlekte Hart, boven alles lief en leef naar Zijn geboden. Op deze wijze zal uw leven een betekenis krijgen en zal er vrede heersen over de wereld. Dank om aan Mijn oproep gehoor te hebben gegeven."

    Chris De Bodt (www.bloggen.be/medjugorje)

    24-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.24 mei 2010
    24 mei 2010

    1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
    [aflevering 19/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    Bisschop Ratko Peric

    Fr. Komadina: U hebt een parochie in uw bisdom dat bekend is over de hele wereld, eentje waarvan er wordt verondersteld dat de Heilige Maagd er sedert meer dan twaalf jaar zou verschijnen. Wat is uw mening over Medjugorje?
    Mgr. Peric: Medjugorje was reeds "uitzonderlijk" tijdens de vorige eeuw. Fr. Petar Bakula, noteerde in zijn boek van 1867 dat de mensen beweerden dat ze een heel sterke roze lichtverschijnselen in en rond Medjugorje waarnamen. De "lichtverschijnselen" begonnen de mensen voor de eerste keer te fascineren in 1981. Ik heb in het bijzonder de gebeurtenissen rond Medjugorje opgevolgd. Ik probeerde Bisschop Zanic zoveel mogelijk van dienst te zijn als secretaris, toen hij naar Rome ging om zijn rapporten over de gebeurtenissen aan de Heilige Stoel te overhandigen. Ik blijf erbij dat Bisschop Zanic een wijze stelling innam, gelet op de context van de omstandigheden. In het begin stond hij heel erg open om de gebeurtenissen te aanvaarden.

    2. Een Rozenkrans van doopwater

    Dit verhaal speelde zich af in het Spaanse Cordova, in de Kerk van Onze Lieve Vrouw, waar het doopsel plaatvond van een kindje van één maand oud. Het kindje op de foto heet Valentino Mora, en is het zoontje van een zeer fiere mama, Erica, een jonge, in de steek gelaten moeder van 21 die ervoor gekozen had om haar kindje te houden. Zij had een aan een kennis gevraagd om foto’s van het doopsel te willen nemen.

    De foto gaat inmiddels het internet rond, omdat, op het ogenblik dat de priester het water over zijn hoofdje goot, het water begon te vloeien in de vorm van een rozenkrans.

    Op het ogenblik dat het kindje naar de doopvont werd gebracht, vroeg Erika aan de fotografe Maria Silvana Salles, die reeds door andere ouders was ingehuurd om bij doopsels foto’s te nemen, om een foto van haar zoontje te maken als een gunst, daar de jonge moeder het geld er niet voor had om het te betalen. Maria, sterk bewogen en met een hart van liefde voor de alleenstaande moeder, kon dit ongewone verzoek gewoon niet weigeren.

    Maria Silvana werkte nog met een conventionele camera en zond de film naar een winkel in Cordova om deze te laten ontwikkelen. Toen zij de foto’s in handen kreeg, bemerkte ze tot haar verrassing dat het water dat van het hoofdje van Valentino droop, een volmaakte rozenkrans vormde.



    Ook de mensen in Cordova zijn erdoor geraakt. Velen hun harten zijn zachter geworden en het geloof van de mensen van Cordova die naar het nederige huisje van Erica en Valentino Mora komen, om het kindje te mogen aanraken. Dit teken van geloof heeft het volk wakker geschud en zowat de hele stad is naar Maria Silvana’s winkel geweest om de foto te kopen als een gebedskaart.

    Dat God u overvloedig mag zegenen, kleine Valentino.

    Vertaling: Chris De Bodt

    3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 162]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    Onderbreking van het Passieverhaal

    Hoe Sint Jozef als knaap de reeks Passievisioenen kwam onderbreken

    Toen kwam daar plotseling een wondermooi, naakt jongetje met blonde lokjes, alleen men een lendendoek bekleed, te voorschijn gesprongen van tussen de heilige vrouwen in hun lange gewaden. Het was zo’n flink knaapje, het kroop tussen de benen der mannen door en liep ineens op mij toe, draaide mijn hoofd naar een andere kant, hield nu eens mijn ogen en dan mijn oren dicht en maakte allerlei kinderlijke grapjes. Het kindje wou helemaal niet hebben dat ik nog langer die treurige beelden zou aanschouwen.

    "Kent gij mij niet?" vroeg de knaap. "Ik heet Jozef en ik ben uit Bethlehem." En nu begon hij te vertellen van de grot en de kribbe, van Christus’ geboorte, van de herders en de Driekoningen en hoe heerlijk en vreugdevol dat allemaal was geweest, en onderwijl sprong hij in het rond en schertste. Ik vreesde echter voortdurend dat hij kou zou vatten, want hij had zo weinig om het lijf en af en toe viel er ook nog hagel, maar hij hield zijn handje tegen mijn gezicht en zei: "Voel toch hoe warm ik het heb, want waar ik ben, daar vat men geen kou."

    Ik begon nu te jammeren over de doornkroon die ik zag vlechten, doch hij troostte mij door mij een mooie parabel te vertellen waarin al het lijden in blijdschap verkeerde en hij kapte daarbij in zijn handen. Door deze parabel verklaarde hij mij vele zinrijke dingen uit het Lijden van Christus. Hij wees mij de velden waarop de doornen waren gegroeid en die men gebruikte voor Jezus’ doornkroon. Hij zei me wat deze doornen betekenden en hoe de woeste velden ginds veranderden in prachtige graanakkers en de doornstuiken om de akkers een haag vormden, vol met bloeiende rozen. [Waarschijnlijk heeft A.C. Emmerich hier het verband vergeten te verhalen met "Laetere," die ook Rozenzondag heet, omdat de Paus vandaag een gouden roos wijdt. De vermelde graanakker kan in verband worden gebracht met het Evangelie van heden, over de spijziging der vijfduizend. Men noemt deze zondag immers niet alleen Rozenzondag [Dominicus rosata], maar ook Broodzondag [Dominicus panibus] en de Zondag der Verkwikking [Dominicus refectionis].

    Ja, hij wist alles zo minzaam en lieflijk uit te leggen dat alle doornen tot rozen schenen te worden, waarmede wij dan speelden. Het minste van wat hij zei was rijk aan betekenis. Ik ben jammer genoeg, zo vele dingen vergeten. Het was een lang, aandoenlijk tafereel van het ontstaan en de groei van de Kerk, in een en al kinderlijke lieve gelijkenissen.

    De vriendelijke knaap liet niet toe dat ik nog naar het Lijden van Christus kon kijken en hij trok mij mee in een reeks beelden van een totaal andere aard. Ik was nu zelf een kind [mijn verwondering hierover duurde niet lang] en liep met de kleine Jozef naar Bethlehem, waar we al de plaatsen bezochten die hij voor zijn kinderspelen uitkoos. Hij wees mij alles, en wij speelden en baden samen in de grot, die later de Grot van de Geboorte zou worden en waarin hij zich als knaap ging verbergen wanneer zijn broeders hem plaagden vanwege zijn vroomheid.

    Het was alsof de familie nog in het oude stamhuis woonde dat eens door de vader van David werd bewoond en op het ogenblik van Christus’ geboorte reeds in vreemde handen was overgegaan. Daar huisden toen namelijk de Romeinse ambtenaars aan wie Jozef de cijns moest betalen. We deden vrolijk, als echte kinderen, en het was of Jezus en ook de Moeder Gods, nog niet geboren waren.

    Zo werd mijn geest, op de vooravond van de viering van Sint Jozef, van de smartelijke Passiebeelden afgeleid en ter verstrooiing naar het kinderland van de Heilige Jozef heengebracht.

    Gedurende het Sint Jozeffeest zag zij niets van het Bittere Lijden, maar deelde zij mede wat volgt over het voorkomen van Jezus’ Moeder en Magdalena.

    4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 162]

    Preken

    Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

    En de Heilige Geest zegt ons dat het huis van degene die gewend is de naam van God te misbruiken, vervuld zal blijven van ongerechtigheden! De vloek des Heren zal er op rusten tot het verwoest is. Jezus Christus zegt in het evangelie dat we noch bij de hemel, noch bij de aarde mogen zweren, omdat noch het één, noch dat het één of ander ons toebehoort. Wanneer ge iets wil verzekeren, zeg dan: "Dat is waar of dat is niet waar. Ja of nee. Ik heb het gedaan of ik heb het niet gedaan." En alles wat ge meer zegt komt van de duivel. Trouwens, iemand die altijd een vloek op zijn lippen heeft, is een driftkop en laat zich meeslepen door zijn eigen gevoelens. Hij staat steeds klaar om te zweren, voor de leugen evengoed als voor de waarheid.

    "Maar," zult ge zeggen, "als ik niet zweer, geloven ze me niet." Ge vergist u. Juist iemand die zweert wordt niet geloofd. Hij bewijst immers dat hij iemand zonder godsdienst is, en iemand zonder godsdienst is niet waard om te worden geloofd. Er zijn er die niet te koop aan kunnen bieden, zonder te zweren, alsof een eed de kwaliteit van een eetwaar nog verhoogt. Maar, als ge een koopman hoort zweren, denkt ge dan niet meteen: die vent heeft geen geloof, laat ik oppassen dat hij me niet bij de neus neemt? Zijn eed jaagt de mensen schrik aan en wekt alles behalve vertrouwen. Wanneer iemand integendeel geen godlasterlijke woorden gebruikt, zijn we geneigd om geloof te hechten aan hetgeen hij zegt.

    We lezen in de geschiedenis een voorbeeld, opgetekend door kardinaal Bellarminus, dat ons leert hoe weinig we met zweren eigenlijk opschieten. "Er waren in Keulen eens twee kooplui," zegt hij, "die niet schenen te kunnen verkopen zonder te zweren. Hun pastoor spoorde er hen toe aan die slechte gewoonte te laten varen: ze zouden er niet bij verliezen, ze zouden er eerder bij winnen, meende hij. De kooplui volgden zijn raad. Maar na enige tijd merkten ze dat ze nog steeds niets meer verkochten. Ze gingen naar hun pastoor en zeiden dat hun zaken nu heus niet zoveel beter liepen als hij hun had voorspeld. De pastoor gaf hen ten antwoord dat ze geduld moesten hebben en dat ze er zeker konden van zijn dat de goede God hen zou zegenen. En werkelijk, na verloop van tijd liep het storm in hun zaak. Het leek wel alsof ze hun waren voor niets uitdeelden, zo steeg de verkoop. Toen zagen zij ook zelf in dat God hen op een bijzondere manier gezegend had."

    Dezelfde kardinaal vertelt ons van een overigens brave huismoeder die de neiging had om alles met een vloek te bekrachtigen. Telkens en telkens had men haar al voorgehouden dat zulks een moeder niet paste en dat zij daardoor enkel onheil afriep over haar huis. Toen zij zich tenslotte gebeterd had, bekende zij zelf dat haar gezin sindsdien een zichtbare voorspoed te beurt gevallen was. Ook haar zegende de goede God dus op een bijzondere manier.

    Vertaling: Chris De Bodt

    5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 162]

    Hoofdstuk 23. Dood

    Nicky: Kunt u mij vertellen over een geval waar iemand was gered omwille van een sterke wending van het hart op het ogenblik van hun dood?
    Maria: Ja, ooit kwam er een man bij mij met twee namen om uit te vinden wat er met hen was gebeurd. Toen ik hen vroeg om mij te vertellen over hun beide levens, weigerde hij en zei hij dat hij ze enkel tot mij bracht om uit te zoeken of ik de waarheid vertelde. Ik ging akkoord en wachtte op een Arme Ziel om mij een antwoord te geven voor deze beide gevallen. Een maand of zowat later kwam hij terug om mij te vragen of ik de antwoorden reeds had ontvangen en ik zei ja. De man was in de diepste laag van het Vagevuur en kon hieruit nog niet worden bevrijd, terwijl de vrouw onmiddellijk naar de Hemel was gegaan zonder enig Vagevuur. Ik overhandigde hem het papier waarop ik alles neergeschreven had en hij was geschrokken. Daarop beschuldigde hij mij van bedrog. Ik vroeg hem waarom hij zoiets durfde te zeggen en vroeg hem of mij toch dingen te vertellen over deze twee mensen: een man en een vrouw.

    Volgens mijn gast was de man de meest vrome priester uit de hele omgeving. De priester was steeds een half uur vroeger in de kerk bij de Misvieringen en bleef ook langer dan de anderen. Hij ging maar verder met de priester op te hemelen, tot in het uiterste. Daarna vertelde hij mij dat de vrouw een heel gemeen leven had geleefd en hij somde vele van haar grootste zonden op om mij hiervan te overtuigen. Eenmaal hij met zijn verhaal klaar was, moet ik toegeven dat ik zelf een beetje onzeker was geworden, en stemde ik ermee in om de vraag opnieuw te stellen met de nodige uitleg. Ik dacht dat ik misschien de namen had verwisseld bij mijn antwoorden en hem zo in verwarring had gebracht. Zo wachtten wij beiden nog wat langer voor een tweede antwoord. Toen dit tweede antwoord kwam, was de uitkomst net hetzelfde. De man bevond zich in de diepste laag van het Vagevuur en de vrouw was onmiddellijk naar de Hemel gegaan!

    De uitleg was de volgende. De vrouw, die eerst stierf, verongelukte bij een treinongeval. Het was geen zelfmoord, maar ze moet zijn geslipt of gevallen. In het minieme ogenblik dat ze inzag dat haar dood onvermijdelijk was, zei ze tot God: "Het is goed dat u mij neemt, omdat ik tenminste niet langer bekwaam zal zijn om u te beledigen." Deze zin of gedachte alleen had alles uitgewist en zij ging naar de Hemel zonder Vagevuur. De priester anderzijds was geweest zoals de man had verteld, maar tegelijkertijd stopte hij nooit met deze te bekritiseren die nooit zo vroeg naar de Mis gingen als hemzelf en hij weigerde zelf om deze vrouw te begraven omwille van haar bijzonder slechte reputatie onder de parochianen. Zijn voortdurend bekritiseren en oordelen zoals dit ondermeer het geval was bij deze vrouw, bracht hem naar het laagste niveau van het Vagevuur. En zo mogen we nooit of nooit oordelen en raden naar iets omwille van dingen die we wisten over een bepaalde persoon. Mijn bezoeker erkende deze waarheden, verontschuldigde zich diep en ging tevreden met het nieuws naar huis, waar velen er op wachtten.

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 6]

    Vurig afwachten

    Die nacht maakten mijn zussen voor mij een wit kleed en een haarkrans. Wat mij aangaat, ik was zo gelukkig dat ik niet kon slapen en het leek alsof de uren nooit zouden voorbijgaan! Ik ging hen dan ook altijd vragen of de dag al gekomen was, of ze wilden dat ik mijn kleed paste of mijn haarkrans, en zo verder.

    De gelukkige dag was eindelijk aangebroken, maar hoe lang duurde het eer het negen uur was! Ik deed mijn witte kleed aan en dan nam mij zus Maria me naar de keuken om de genade van mijn ouders te vragen, om hun handen te kussen en hun zegen te vragen. Na deze kleine ceremoniële gebeurtenis, gaf mijn moeder mij haar laatste aanbevelingen. Zij vertelde mij wat ik aan Onze Heer moest vragen wanneer ik Hem in mijn hart had ontvangen: "Vraag Hem boven alles om van u een heilige te maken." Daarna wenste ze mij geluk. Haar woorden maakten zo’n onuitwisbare indruk op mijn hart dat ze ook de eerste woorden waren die ik tot de Heer richtte, toen ik Hem ontving. Zelfs vandaag lijk ik nog de echo te horen van mijn moeders stem die deze worden herhaalt. Toen ging ik met mijn zussen en mijn broer naar de kerk en ik werd de hele tijd in hun armen gedragen zodat niet het minste beetje stof van de weg mijn kleed zou vuil maken.

    Van zodra we in de kerk waren, ging ik lopen om te knielen voor het altaar van Onze Lieve Vrouw om mijn verzoek te hernieuwen. Dan bleef ik nadenken over de glimlach van gisteren van Onze Lieve Vrouw, tot mijn zussen mij kwamen zoeken en me meenamen naar de aangeduide plaats. Er was een groot aantal kinderen, netjes opgesteld in vier rijen, twee voor de meisjes en twee voor de jongens, van achteraan in de kerk tot aan het altaar. Als kleinste bevond ik mij het dichtste bij de Engelen bij de leuningen aan het altaar.

    7. Jean de Florette [1/13]

    In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van ’86 en het begin van ’87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berri’s films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.

    Hoe het ook zij, beide films zijn ondertussen bekend geraakt als klassiekers van de Franse cinema. Jean de Florette [Gérard Depardieu], een gebochelde onderwijzer uit de grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om er zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke herenboer [Yves Montand] en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin [Daniel Auteui], stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt zijn plan op dramatische wijze.. ‘Jean de Florette’ is, zeker samen gezien met z’n tweede deel, een prachtig werkstuk over de manier waarop eenvoudige hebzucht kan leiden tot de vernieling van alle vooruitgang en van nieuwe ideeën. De moraal van het verhaal is genieus prachtig in beeld gebracht. Na deze film "Jean de Florette," volgt het vervolg, "Manon des Sources."

    Dit Franse drama is uitgebracht in 1986 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu en Elizabeth Depardieu. De film duurt 120 minuten.


    8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 31: De profetie [Aflevering 205]

    Rosa probeerde dichterbij te komen, maar toen ze dat deed verdween de verschijning. Dit gebeurde elke avond, soms waren er ook engelen die zongen. Uiteindelijk slaagde Rosa er op een avond in om dichtbij te komen en te vragen: "Waarom was je nog op om dit late uur? Wat is je naam? Wie ben jij?"

    De jonge vrouw antwoordde zacht: "Luister, Rosa. Ik heb jou gekozen als mijn trouwe dienaarster. Wees niet bang. Ik ben de Koningin van de Hemelen. Ik zal voor je zorgen."

    Rosa viel onmiddellijk op haar knieën en kuste de zoom van het kleed van de Vrouw. "Mijn moeder, wat wilt u dat ik doe?"

    "Ik wil je enkel de bouw van een kleine kapel toevertrouwen, kort bij deze bron waar ik vereerd zal worden als de Maagd van Cocharcas," zei Maria. "Ik kom van Copacabana, over het Titicacameer en bossen en bergen, zodat ik hier mijn zegeningen mag uitstorten."

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 109]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    Een tweede colloquium

    De prior van Taizé gaf echter de bijzondere weg die hij wou inslaan niet op. Op 1 februari 1961 gaf de dominee zijn ambt als voorzitter van de FPF, dat hij eenendertig jaar bekleedde, door aan dominee Charles Westphal. Tijdens zijn eerste perslunch nam de nieuwe voorzitter van de FPF afstand van de standpunten van zijn voorganger ten voordele van Taizé (‘het kon maar uit eigen initiatief zijn’) en waarschuwde voor een ‘doctrineverschuiving’ van het Franse protestantisme naar het katholiek geloof. Hij herinnerde eraan dat de Gemeenschap van Taizé niet afhing van de FPF, maar hij verklaarde ook dat een afdeling ‘Gemeenschappen’ binnen de FPF ter studie lag en Taizé daar uiteraard haar plaats kreeg.

    De bruggen met het Franse protestantisme waren dus niet opgeblazen, hoewel Taizé niets van haar standpunten en methode prijsgaf. De Gemeenschap bereidde zelfs een tweede ontmoeting tussen bisschoppen en dominees voor, maar Roger Schutz en Max Thurian vergaten nu niet maanden op voorhand alle betrokken partijen in te lichten en hielden rekening met de eerder begane vergissingen.

    Dominee Westphal was niet tegen een herhaling van het initiatief, maar uitte wel enkele bezwaren: "ik moet jullie geen raad geven aangaande het nakende colloquium. Ik zie geen verschil tussen een of twee ontmoetingen. Mijn enige wens is dat de vergissingen van verleden jaar vermeden worden door een sensatiebericht in de pers. Nochtans is er iets dat me dwars zit met jullie colloquia. Aan katholieke zijde zijn er bisschoppen die bevoegde en verantwoordelijke personaliteiten zijn. Aan protestantse kant zijn er persoonlijk uitgenodigde gasten zonder mandaat en zodoende onverantwoordelijk."

    Het Heilig Officie ook geraadpleegd deelde zijn aanbevelingen mee (die opgevolgd werden): dat de doctrinevraagstukken niet ter sprake zouden komen en dat de bijeenkomst zich alleen tot een breed thema over het pastoraat zou beperken. Dominee Schutz schreef naar de bisschop van Fribourg: "Dit jaar zal het colloquium een meer intiem karakter vertonen dan verleden jaar. Meer tijd zal besteed worden aan broederlijke gesprekken om een dieper wederzijds contact toe te laten, meer kleine groepen dan voltallige vergaderingen."

    Vertaling: Broeder Joseph

    10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 49]

    Woordenboek: Letter D

    Drusilla II

    Geboorte

    Livia werd op 30 januari 58 v.Chr. geboren als dochter van Marcus Livius Drusus Claudianus en diens vrouw Aufidia, die een dochter van Aufidius Lurco was, een Romeins magistraat afkomstig uit een Italische stad. Haar vader, die geboren was als Appius Claudius Pulcher, was als kind geadopteerd door Marcus Livius Drusus minor, waardoor Livia niet enkel door bloed tot de patricische Claudii behoorde, maar door adoptie van haar vader ook tot de voorname Livii. Het verkleinwoord "Drusilla," dat men vaak aantreft in haar naam, doet vermoeden dat zij een oudere zus had.

    In 42 v.Chr. huwelijkte haar vader haar uit aan Tiberius Claudius Nero, haar neef van patricische afkomst, die samen met haar vader aan de zijde van de moordenaars van Gaius Iulius Caesar tegen de Marcus Antonius en Octavianus vocht. Haar vader pleegde, samen met Gaius Cassius Longinus en Marcus Iunius Brutus, zelfmoord na de slag bij Philippi, maar haar echtgenoot ging door met het bevechten van Octavianus, nu ten gunste van Marcus Antonius en diens broer.

    In 40 v.Chr. werd de familie gedwongen Italië te ontvluchten om aan de proscripties van Octavianus te ontsnappen en sloten zij zich aan bij Sextus Pomeius in Sicilia, om later verder te trekken naar Griekenland. De Griekse Lacedaimoniërs stonden namelijk onder de "tutela" [bescherming] van de Claudii, waardoor Livia en haar gezin van staatswege gastvrij werden ontvangen. Toen ze echter 's nachts wilden vertrekken, vatte het hout rondom hen vlam, waarbij een stuk van Livia's kleed en haar werden geschroeid?

    Vertaling: Broeder Joseph

    11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 64]

    Het wonder van Dijon, Frankrijk [voor 1433]

    Aan het begin van de Franse revolutie werd de Heiligenkapel opgeëist door de revolutionairen, die de kerk ontdeden van haar versieringen en het gebouw gebruikte als gevangenis en werkplaats. Het kerkorgel en de Wonderlijke Hostie werden gered en in veiligheid gebracht naar de parochiekerk van de Heilige Michel. Omdat de Heilige Hostie hier werd bewaard werd er voorgesteld om deze kerk tot Kathedraal te maken.

    Dit heiligdom bleek enorm onveilig te zijn. Op 10 februari 1794 werd de Heilige Hostie, in bijzijn van de afgevaardigde van de revolutie, tot as verbrand.

    De kerk van de Heilige Michel werd omgebouwd tot een Temple de la Raison, een tempel van de reden, waar de wettelijke bepalingen werden opgehangen.

    De Heiligenkapel werd verwoest op 23 augustus 1802 nadat het dienst gedaan had als werkplaats en gevangenis. Er staat geen steen meer op de andere van deze kapel.

    12. Recente heiligenlevens

    Zalige Ivan Mertz [1893-1928]

    Hoewel de Vereniging van Arenden in 1929 ontbonden werd, werd ze in de jaren 1930 gereorganiseerd onder de naam "De Kruistochten." De vereniging bestond in Kroatië tot in 1945, toen de communisten ze ontbonden. Ze werd in 1997 opnieuw hernieuwd onder de naam Eucharistische Jeugdbeweging, een naam die werd voorgesteld door Paus Johannes XXIII. Meer dan 80.000 jongens en meisjes in Kroatië hebben baat gehad bij de invloed van deze bijzondere organisatie die nu in meer dan vijftig landen bestaat.

    De honderdste verjaardag van de geboorte van Ivan Merz werd in 1996 plechtig gevierd in Zagreb, Parijs en Rome, en zijn dood wordt elk jaar herdacht met een Mis en diverse plechtigheden die geleid worden door de plaatselijke bisschop van Zagreb. Misschien wel één van de meest roerende gevallen van eerbetoon aan Ivan Merz werd gegeven bij zijn begrafenis, toen de jeugd van Vinkovci een krans op zijn graf neerlegde. Op het zijden lint van de krans stonden woorden die nog steeds voor velen spreken: "Dank u, Gods arend, om ons de weg naar de zon te tonen!"

    Ivan Merz werd in 2002 door Paus Johannes Paulus II zalig verklaard. De Reden voor Heiligverklaring wordt aangespoord door het Broederschap van Katholieke Heiligen in de Filippijnen. De directeur van het Broederschap, Dave Caesar Dela Cruz, werd op 19 maart 2008 door de Congregatie vande Redenen voor Heiligen van het Vaticaan verkozen tot vice-postulator voor de Reden.

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 54]

    Aan haar broer Marie-Bernard Soubirous [Jean-Marie]

    Nevers, 28 december 1870

    Lieve broer,

    Ik kan je niet beschrijven welk geluk ik ervoer toen ik vernam dat je eervol bekleed bent met de gewaden van Onze-Lieve-Heer. Ik heb de goede Meester bedankt voor de bijzondere genade die hij jou verleend heeft. Ik bid elke dag dat je ze vroom mag dragen en dat deze gewaden je mogen vergezellen tot aan het graf. Ik weet zeker dat dit ook jouw verlangen is. Mijn vreugde werd nog vergroot toen ik onder je brief de naam Broeder Marie-Bernard ontdekte. Ik koester de gedachte, mijn lieve broer, dat je alles in het werk stelt om je het vertrouwen waardig te betonen dat je vereerde oversten je geschonken hebben door je reeds zo vroeg het heilige habijt te geven. Betuig dus, lieve vriend, je erkentelijkheid aan Onze-Lieve-Heer en aan je vereerde oversten door dienstwillig en gehoorzaam te worden. Laten we, ik voor jou en jij voor mij, elke dag deze beide deugden aan de Heilige Maagd en het Heilige Kind Jezus vragen. Laten we het middel niet vergeten om nieuwe genade te ontvangen, namelijk Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd danken voor dat wat zij ons hebben toegekend. Ik vraag je, mijn lieve broer, mijn respect te betuigen aan je vereerde oversten. Beveel mij ook aan in de gebeden van de communiteit. Ik vergeet jullie niet in de mijne, hoe zwak ook. Ik bid vooral voor jullie dierbare Noviciaat.

    Ik ben ziek geweest, anders had ik je eerder geschreven; sinds een paar dagen gaat het beter.

    Ik besluit, mijn lieve broer, met je een goed jaar te wensen. Ik vraag de kleine Jezus dat hij je als nieuwjaarsgeschenk zijn liefde geeft en een grote opofferingsgezindheid. Vaarwel, mijn lieve broer, vergeet me niet bij de Heilige Harten van Jezus en Maria. Daar ontmoet ik jou,

    Je toegewijde zus

    Zuster Marie-Bernard Soubirous

    14. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Aan Agnes van Praag

    11. Zijn liefde wekt wederliefde; Hem beschouwen verkwikt; zijn welwillendheid verzadigt.
    12. Zijn zoetheid schenkt vervulling; Hem gedenken schenkt lieflijk licht.
    13. Zijn geur zal doden tot leven wekken; Hem aanschouwen in heerlijkheid zal alle inwoners van het Jeruzalem van omhoog zalig maken [vgl. Op. 21,2 en 10; Gal.4,26].
    14. Want Zij is de afstraling van de eeuwige glorie, de helderheid van het eeuwig licht en een spiegel zonder vlek [vgl.Hebr.1,3; Op.21,11-23; Wijsheid 7,26].
    15. Kijk iedere dag in deze spiegel, o koningin, bruid van Jezus Christus, en spiegel daarin voortdurend je gelaat. [vgl.II Kor.11,2]
    16. om zo jezelf geheel, innerlijk en uiterlijk, mooi te maken, gekleed in kleurig geborduurde kleding [Ps.45,10].
    17. Zo maak jij je mooi met de bloemen en de gewaden van alle deugden, zoals het je past, dochter en zeer geliefde bruid van de hoogste Koning [vgl. Ps. 45,11-12].
    18. In die spiegel echter weerspiegelen zich de zalige armoede, de heilige nederigheid en de onuitsprekelijke liefde, zoals je met Gods genade in heel deze spiegel kunt aanschouwen.
    19. Daarom zeg ik je: zie met aandacht het begin van de spiegel, de armoede van hem die in een kribbe gelegd is en in armzalige doeken gewikkeld (vgl.Lc.2,12).
    20. O bewonderenswaardige nederigheid, o verbijsterende armoede.

    15. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 11

    De machtige Koning, die door God zal worden gezonden, zal elke republiek uitroeien. Hij zal alles onderwerpen aan zijn gezag en hij zal een vurig enthousiasme zenden over de ware Kerk van Christus. Het rijk van de Mohammedanen zal worden opgebroken en deze Koning zal zowel over het Westen als het Oosten heersen. Alle landen zullen God komen te vereren in het ware Katholieke en Roomse geloof. Er zullen vele heiligen en Doctors [van de Kerk] zijn op aarde. Vrede zal heersen over de hele aarde omdat God satan zal ketenen voor een aantal jaren tot de dagen van de Zoon van de Verdoemenis.

    Niemand zal erin kunnen slagen om het Woord van God te misbruiken, omdat er tijdens de zesde periode een oecumenische raad zal zijn die de grootste van alle raden zal zijn. Door Gods genade en door de macht van de Grote Koning, door de toestemming van de Heilige Paus en door de vereniging van de meest vrome prinsen, zal het atheïsme en elke dwaalleer worden gebannen van de aarde. De Raad zal de ware betekenis van de Heilige Schrift definiëren en dit zal door iedereen worden aanvaard en geloofd.

    Vertaling: Chris De Bodt

    16. 365 dagen met mijn engelbewaarder

    "365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 6 juni [zie rubriek gebeden].

    Henk

    21-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.21 mei 2010
    21 mei 2010

    1. Gouverneur Louisiana: "De dag die we allen gevreesd hebben is aangebroken"

    Wat al een poosje gevreesd werd, maar door gunstige weersomstandigheden is tegengehouden, gebeurt nu wel degelijk: een siroopachtige dikke laag olie uit het olielek in de Golf van Mexico spoelt aan in de moerasgebieden van de Amerikaanse staat Louisiana. Ondertussen is er ook officiële bevestiging dat de olie via Florida op weg is naar de Atlantische Oceaan. Dit weekeinde kan die al bereikt worden. Een vijfde van de Golf van Mexico is nu al verklaard tot een no-go zone, wegens te vervuild met olie.


    Een aangedane gouverneur Bobby Jindal van Louisiana liet weten dat "De dag die we allen gevreesd hebben is aangebroken. De olie is hier en we weten dat er nog meer komt". Eerder werden her en der al kleine beetjes aangespoelde olie gesignaleerd, maar nu is er sprake van een "significante hoeveelheid".

    Jindal vroeg nogmaals aan het Amerikaanse leger een plan goed te keuren, waardoor over een lengte van 80 kilometer zandduinen in zee kunnen worden aangelegd. De 350 miljoen dollar kostende duinen kunnen de olie tegenhouden. De plannen voldoen echter nog niet aan de eisen van het leger, waardoor de aanleg steeds weer uitgesteld wordt. De moerasgebieden aan de kust van Louisiana zijn de kraamkamer van de Golf van Mexico. Garnalen, oesters, krabben en vissen leven in de zogeheten wetlands. Het gebied is zeer moeilijk schoon te maken, waardoor de olie nog tientallen jaren schade zal aanrichten.


    Florida Keys: een der mooiste natuurgebieden ter wereld

    Ondertussen is ook officieel bevestigd wat we dinsdag van verschillende profs hoorden: dat de olievlek is terechtgekomen in de Loop Current, een zeestroming die de olie naar Florida en de Atlantische Oceaan voert. Over ongeveer vier dagen dagen bereikt een grote hoeveelheid vervuild water Florida hebben Franse wetenschappers opgemaakt uit satellietbeelden. De olievlek bedreigt onder meer de Florida Keys, een keten van eilanden ten zuiden van de Amerikaanse staat. Daar zijn de afgelopen dagen al teerklonten gevonden. Na Florida gaat de stroming op in de Golfstroom, die via de oostkust van de VS over de Atlantische Oceaan naar Europa stroomt.

    De olieramp begon op 20 april [overlijdensdag Mari-Loli Mazon, Garabandal, vorig jaar] toen een door BP geleaset booreiland na een explosie zonk, circa 80 kilometer uit de kust van Louisiana en is aan het uitdraaien op der grootste ecologische ramp ooit. De noodoplossing van BP, het plaatsen van een aftapping op het lek, blijkt ondertussen minimale impact te hebben en slechts een fractie van de ontsnappende olie op te vangen. Volgens BP zou de opvanginstallatie 60 procent van de ontsnappende olie opvangen. Dat zijn ongeveer 3.000 van de 5.000 vaten die dagelijks in zee verdwijnen. Een definitieve oplossing zou er pas over twee à drie maanden zijn.

    2. Britse TV zendt vanaf volgende week abortus reclame uit

    Op de Britse tv zijn volgende week de eerste reclamespots te zien voor abortus. Dat heeft het gezondheidsnetwerk Marie Stopes International, dat abortussen uitvoert en daarvoor geld ontvangt van de publieke gezondheidszorg en achter de controversiële campagne zit, bekendgemaakt. Protest van pro-lifebewegingen blijft natuurlijk niet uit. De capamagne toont een spotje dat gedurende een maand zal te zien zijn op Four Channel. "Vrouwen in Nood" zou "informatie geven die zeer nuttig zeer is."

    "Alleen al vorig jaar heeft onze hulpdienst, die 24 op 24 uur werkt, 350.000 telefoontjes gekregen", zegt Dana Hovig, directrice van Marie Stopes International. In 2008 werden meer dan 195.000 abortussen uitgevoerd in Engeland en Wales. Daarvan werd 91 procent gefinancierd door de publieke gezondheidszorg.

    Bij pro-lifebewegingen valt de spot allerminst in goede aarde. "Ik kan niet geloven dat dat toegestaan wordt", werpt Michaela Aston, woordvoerster van Charity Life, op. Darinka Aleksic, coördinatrice bij de vereniging Abortion Rights, meent daarentegen dat de campagne "een belangrijke stap vooruit is voor hulpdiensten voor vrouwen".



    Ziekenhuizen die winst halen door abortussen uit te voeren, mogen weliswaar hun diensten niet via tv promoten. Marie Stopes kan dus die regels omzeilen omdat het geen winst vooropstelt. Groot-Brittannië laat een van de hoogste aantallen zwangerschappen en abortussen bij adolescenten optekenen in Europa. In Noord-Ierland, waar abortus nog illegaal is, mag het spotje natuurlijk niet op het scherm.

    3. Zuid-Korea formeel: Noord-Koreaanse torpede kelderde ons oorlogsschip. Noord-Korea dreigt met algemene oorlog

    Het Zuid-Koreaanse oorlogsschip dat acht weken geleden zonk, is duidelijk gekelderd door de explosie van een torpedo. Die werd afgevuurd door een Noord-Koreaanse duikboot, zegt de leider van het internationale team dat de boot Cheonan onderzocht. Dat team bestaat uit experts uit de VS, Australië, Groot-Brittannië, Zweden en Zuid-Korea zelf.






    Op 26 maart veroorzaakte de torpedo onder water een krachtige ontploffing die de 1.200 ton zware Cheonan zwaar beschadigde. 46 van de 104 opvarenden kwamen om bij het incident in de Gele Zee, aan de betwiste grens tussen de twee landen. Het is voor Zuid-Korea de ergste militaire ramp sinds de Koreaanse Oorlog in de jaren '50.

    Nabij de plaats van de ramp vonden onderzoekers resten van een torpedoschroef, die gelijkenissen vertoont met die van een Noord-Koreaanse torpedo die Seoel zeven jaar geleden in handen kreeg, vernam de krant Chosun Ilbo bij anonieme overheidsfunctionarissen. Het serienummer op de propeller is bovendien geschreven in een lettertype dat vaak voorkomt in Noord-Korea, en ten slotte zijn ook de gevonden sporen van explosieven gelijkaardig aan die van de buitgemaakte Noord-Koreaanse torpedo, schrijft de krant. Het Zuid-Koreaanse ministerie van Defensie zegt de info niet te kunnen bevestigen.

    De Zuid-Koreaanse minister van Buitenlandse Zaken Yu Myung-hwan laat alvast weten dat Seoel naar de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties stapt met de bevindingen van de onderzoekers. President Lee Myung-bak geeft volgens de Zuid-Koreaanse media een van de komende dagen een toespraak over de zaak. Hij heeft het incident eerder deze week al besproken met de Amerikaanse president Barack Obama en de Japanse premier Yukio Hatoyama, en kondigt krachtige maatregelen aan tegen de verantwoordelijken.

    Minister Yu riep gisteren ook al op tot een krachtige reactie, en stuurde in een toespraak aan op steun van de internationale gemeenschap, zonder in detail te gaan. Mogelijke maatregelen zijn strengere VN-sancties, maar ook dat Washington Pyongyang opnieuw op de lijst met terroristische landen zet.

    Noord-Korea doet de beschuldigingen af als fabeltjes, en dreigt met een "algemene oorlog" mocht de VN-Veiligheidsraad Pyongyang nieuwe sancties opleggen.

    De VS veroordelen "scherp de daad van agressie" van Noord-Korea, liet de woordvoerder van het Witte Huis weten. Hij heeft het over "een objectief onderzoek en wetenschappelijk bewijs". Amerikaans president Barack Obama betuigt "zijn diepe medeleven" met zijn Zuid-Koreaanse collega Lee Myung-Bak en met het Zuid-Koreaanse volk. De VS boden bovendien hun steun aan Zuid-Korea aan "in zijn verdediging tegen andere daden van agressie". De kwestie zal in ieder geval niet onbesproken blijven tijdens de reis van Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton naar de regio. VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon noemde de conclusies "zeer verontrustend".

    "Onvergeeflijk" is de term die de Japanse premier, Yukio Hatoyama, gebruikte om de Noord-Koreaanse daad te omschrijven. China roept alle partijen dan weer op tot terughoudendheid.

    4. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 18/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    Bisschop Ratko Peric

    Bisschop Ratko Peric was, ten tijde dat Pavao Zanic Bisschop was te Medjugorje, professor aan de Gregogriaanse Universtiteit te Rome. Hij werd zijn opvolger. Zij waren al sterk bevriend, vooraleer Zanic op rust ging. In het verleden was hij een grote hulp voor Pavao Zanic bij diens bezoeken aan Rome.

    In 1993 werd hij aangesteld met de bevoegdheid over het Bisdom Mostar-Duvno-Trebinje-Mrkanj. Met betrekking tot de verschijningen te Medjugorje week hij niet af van het standpunt van zijn voorganger. Hij bezocht nooit Medjugorje, behalve wanneer hij niet anders kon, en dat was bij de jaarlijkse toediening van het Heilig Sacrament van het Vormsel, of om een andere reden met een officieel karakter.

    Om de valsheid van de verschijningen van Onze Lieve Vrouw te ondersteunen verwijst hij gebruikelijk naar de verklaring van Zadar. Hij interpreteert dit op zijn manier, namelijk: "Onze Lieve Vrouw verschijnt niet te Medjugorje."

    Maar zijn mening over Medjugorje kan niet beter weergegeven worden dan door hemzelf aan het woord te laten. In oktober 1996 werd er een interview gepubliceerd van Ratko Peric, Bisschop van Mostar en opvolger van de Pavao Zanic in "Crkva na Kamenu" [De Kerk op de Rots], de plaatselijke bisschoppelijke krant. Het gesprek ging over diverse onderwerpen, waaronder de verschijningen van Medjugorje en werd afgenomen door Fr. Ante Tonca Komadina, verantwoordelijke uitgever voor het blad:

    5. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 161]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    Onderbreking van het Passieverhaal

    Hoe Sint Jozef als knaap de reeks Passievisioenen kwam onderbreken

    Terwijl al die vreselijke dingen gebeurden, bevond ik mij nu eens hier en dan daar te Jeruzalem. De pijnen en de kwellingen die ik doorstond, de smarten die ik leed, maakten mij ziek tot de dood toe. Onder de geseling van mijn liefste bruidegom, zat ik op de hoek van een plaats bij de zuil, een plaats die geen Jood zou durven te betreden, uit vrees om zich te verontreinigen. Ik kende echter die vrees helemaal niet en ik ging neerzitten op de plaats van de geseling en verlangde ernaar om rein te worden, wenste vurig dat er ook maar één druppel bloed op mij zou spatten om mij rein te wassen.

    Ik was zo ziek, had zoveel pijn en meende dat ik dood zou gaan. Ik kon het niet helpen, moest alles laten zoals het was en stierf bijna van medelijden alleen. Ik jammerde en rilde bij iedere slag en het verwonderde mij telkens weer dat zij mij niet wegjoegen. Ach, hoe ellendig lag mijn liefste bruidegom daar, met wonden overdekt, in de brede plas van Zijn bloed aan de voet van de zuil. Hoe gruwelijk waren de walg en de spot, waarmee die snode, liederlijke deernen in het voorbijgaan naar Hem keken en hoe diep bedroefd was de blik die Jezus hen toewierp, als wou Hij zeggen: "Dit alles is uw werk en gij bespot mij nog!" Hoe vreselijk schopten Hem de beulen, opdat Hij hen volgen zou. Hoe kroop hij daar, bloedend uit al zijn wonden, over de grond om zijn kleren te krijgen. En zie, nauwelijks had Hij, stuiptrekkend van de pijn, Zijn lenden omhuld, of zij dreven Hem reeds naar nieuwe pijnigingen toe en sleurden Hem voorbij Zijn arme moeder. Ach, hoe staarde zij, handenwringend, Zijn rode voetsporen na!

    Op dat ogenblik klonk uit het wachthuis, door de galerij heen aan de kant van de markt, het spotgejoel van de jonge beulsknechten, die de doornen vlochten en de scherpte van de doornen beoordeelden, mij in de oren. Ik sidderde en beefde en stond op het punt om het wachthuis binnen te lopen om de nieuwe marteling van mijn arme bruidegom te aanschouwen, en was toch zo bang en ziek, toen ik de ongelukkige Moeder van Jezus, alsmede de andere vrouwen en enkele goedgezinde mannen, voorzichtig naderbij zag treden. De heilige vrouwen en de goede mannen omringden Maria, verborgen haar voor het volk, terwijl zij, met zulke ontroerende tederheid, Jezus’ bloed opnam rondom de zuil en overal.

    Het geschreeuw en het gebrul van Jezus’ vijanden en van de massa was afschuwelijk om aan te horen, toen zij de Heer door de dichte drommen heen joegen. Ik voelde mij zo ziek en gebroken, kon niet meer wenen van danige angst en smart, maar wou nu toch mijn laatste kracht verzamelen en mij, doodsbang, naar de doornkroning van Jezus begeven, al had ik mezelf moeten voortslepen.

    6. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 161]

    Preken

    Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

    Sommige, minder goed onderlegde Christenen verwarren de godslastering dikwijls met de vloek. In een ogenblik van drift of woede hoor je zo’n ongelukkige bijvoorbeeld zeggen: "God straft mij onverdiend ..." Door die woorden lastert hij de goede God. En dan gaat hij die zonden biechten: "Vader, ik heb gevloekt," zegt hij. Neen, broeders, geen vloek, maar een godslastering heeft die persoon uitgesproken. Een ander wordt bijvoorbeeld beschuldigd van iets wat hij niets heeft gedaan. Hij trekt het zich aan en roept: "Ik mag voor alle eeuwigheid verdoemd zijn als ik dat gedaan heb!" Dat is geen vloek, maar een verschrikkelijke verwensing? Daar hebt ge al twee zonden, broeders, die minstens even zwaar wegen als een vloek.

    Iemand die bijvoorbeeld tot zijn buurman heeft gezegd dat hij een dief en een schurk is, komt in de biechtstoel vertellen dat hij zijn buurman "uitgevloekt" heeft. Dat is geen vloeken, vriend, dat is schelden. Een andere slaat vuile taal uit en beschuldigt zich er van dat hij "slechte praatjes heeft verkocht." Ge vergist u vriend, ge moet zeggen dat ge onkuis geweest zijt in uw woorden. Luister, broeders, wat ge onder zweren hebt te verstaan: zweren is God tot getuige nemen dat men de waarheid spreekt en een meineed is een valse eed, waaraan men zich bijvoorbeeld schuldig maakt, als men een leugen bezweert.

    De naam van de goede God is zo heilig, zo groot en zo aanbiddelijk, zegt de Heilige Johannes, dat de engelen en de heiligen in de hemel zonder ophouden uitroepen: "Heilige, heilig, heilig is de Heer der Heerscharen. Zijn heilige naam is gezegend in de eeuwen der eeuwen!" Toen de Heilige Maagd haar nicht Elisabeth ging bezoeken en deze haar begroette met de woorden: "Gij zijt de gezegende onder de vrouwen!" sprak Maria zelf: "De Machtige heeft grote dingen aan Mij gedaan. Zijn naam is heilig!" We moeten dus een grote eerbied hebben, broeders, voor de naam van de goede God: laten we hem nooit uitspreken zonder een diepe verering en laten we hem zeker niet misbruiken. Sint Thomas zegt dat het een grote zonde is de naam van de goede God zonder reden uit te spreken. Zij zich onderscheidt van andere zonden: bij andere zonden kan de onbeduidendheid van het voorwerp, de afschuwelijkheid en de boosheid van het kwaad verminderen. Zo kan een doodzonde een dagelijkse zonde worden. Nemen we bijvoorbeeld diefstal. Dat is doodzonde. Maar wanneer het om een paar stuivers gaat, valt de zonde te vergeven. Woede en genotzucht kunnen tot doodzonde leiden, maar een kleine driftbui of een snoeperijtje ziet de goede God wel door de vingers. Bij vloeken en zweren echter ligt dit anders: hoe onbeduidender het object dat we bezweren, hoe groter onze verachting voor de naam die we tot getuige roepen.

    Ge kunt deze zonde vergelijken met de misstap van iemand die de koning wil verzoeken als getuige op te treden in een bagatel: daardoor kleineert hij de hoge waardigheid van zijn vorst. God heeft ons gezegd dat Hij degenen die Zijn naam misbruiken, streng zal straffen. Wij lezen in de Heilige Schrift dat er ten tijde van Mozes twee mannen waren, waarvan de één het waagde om God te lasteren. Men greep hem en bracht hem bij Mozes. Deze vroeg de goede God wat hem in dit geval te doen stond. God beval Mozes om de zondaar naar het veld te brengen en hem door degenen die zijn godslastering hadden gehoord, met vuistslagen te laten doden, opdat hij uit het midden van zijn volk zou worden verwijderd.

    Vertaling: Chris De Bodt

    7. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 161]

    Hoofdstuk 23. Dood

    Nicky: U hebt zoveel gedaan voor de Arme Zielen dat u bij uw dood zeker naar de Hemel zal worden begeleid door vele duizenden zielen en niet zal moeten ...
    Maria: Neen! Ik kan me niet inbeelden naar de Hemel te gaan zonder herstel in het Vagevuur, omdat elke fout zich opstapelt. God heeft mij, door mijn contacten met de Arme Zielen, van zoveel dingen bewust gemaakt, dat mijn verantwoordelijkheid ook zoveel groter is. Het is in verhouding tot deze kennis dat we moeten lijden. Alhoewel ik niet ontken dat ik op een beetje hulp reken op dat gebied [lachend].

    Nicky: Wat gebeurt er met mensen die zelfmoord plegen? Bent u ooit door dergelijke zielen bezocht?
    Maria: Jawel en door vele zielen. Wat er met hen gebeurt hangt volledig af van de reden van hun zelfmoord. Vele mensen zijn tot mij gekomen om naar hen te vragen, maar tot op heden ken ik geen enkel geval van iemand die verloren was. In de grote meerderheid van de gevallen dragen anderen rondom hen de meeste verantwoordelijkheid door hen te belasteren of te pesten, of door te weigeren om hen te helpen, of hen in die richting duwden. Ook in deze gevallen dragen de anderen meer verantwoordelijkheid. Maar de zielen zelf hebben spijt over wat ze hebben gedaan. Ook ligt een ziekte dikwijls aan de basis. Een gezond persoon doet dit normaal niet.

    Nicky: Bent u door zielen bezocht die overleden zijn aan een overdosis drugs? Zijn zij verloren?
    Maria: Ik ben door sommige zielen bezocht, maar opnieuw hangt het er van af wat er met hen gebeurt. Aan harddrugs verslaafden kan maar weinig gedaan worden, tenzij God heel krachtig tussenkomt. In vele gevallen besluiten de dokters correct: "Het waren enkel de drugs." Maar zelfs in dit geval moeten ze heel wat lijden ondergaan. Harddrugs zijn zonder enige twijfel duivels en zo moeten ook hier de gebeden tegen deze demonen zeker worden meegerekend. Meer en meer van deze gevallen worden nu genezen zonder enige van de gekende ontwenningssymptomen, en als het gebeurt, zijn het steeds Onze Lieve Vrouw en de Heilige Michaël die hun soldaten sturen. Het zijn vooral de verdelers van dit gif die alles duur zullen moeten betalen tijdens de periode van hun boete en herstel, als ze al niet volledig verloren zijn.

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    8. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 5]

    Lucia’s Eerste Communie

    Ik kan nooit de vreugde uitdrukken die ik toen voelde. Met de handen klappend, rende ik naar huis om het goede nieuws aan mijn moeder te vertellen. Onmiddellijk bereidde zij mij voor op de Biecht van die namiddag. Mijn moeder nam mij naar de kerk en toen we aankwamen vertelde ik haar dat ik bij de andere priester wou te biechten gaan. Zo gingen we naar de sacristie, waar hij op een stoel de biecht hoorde. Mijn moeder knielde voor het hoogaltaar, naast de sacristie, neer, samen met de andere moeders die met hun kinderen aan het wachten waren voor de biecht. Het was daar, voor het Heilig Sacrament, dat mijn moeder mij de laatste aanbevelingen gaf. Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans lachte naar Lucia, toen het mijn beurt was. Ik ging en knielde neer aan de voeten van Onze Lieve Heer, die daar vertegenwoordigd was door zijn dienaar en de vergeving voor mijn zonden afsmeekte. Toen ik had gebiecht, zag ik dat iedereen lachte.

    Mijn moeder riep mij naar haar toe en zei: "Mijn kind, weet u dan niet dat de biecht iets geheim is en fluisterend wordt gedaan? Iedereen heeft u gehoord! Er was maar één ding dat niemand kon horen en dat is wat u op het einde zei." Op de weg naar huis ondernam mijn moeder enkele pogingen om, wat zij "het geheim van de biecht" noemde, te ontdekken. Maar het enige antwoord dat ze kreeg was een volledige stilte. Nu ga ik hoe dan ook het geheim van mijn eerste Biecht verklappen. Na mij te hebben gehoord, zei de priester de volgende woorden tot mij: "Mijn kind, uw ziel is de tempel van de Heilige Geest. Hou ze steeds rein zodat Hij Zijn Goddelijke handelingen erin kan plaatsen."

    Toen ik deze woorden hoorde, voelde ik een volle eerbied in mijn binnenste en vroeg ik mijn vriendelijke biechtvader wat ik verondersteld werd te doen: "Kniel niet voor Onze Lieve Vrouw en vraag Haar, met groot vertrouwen, om zorg te dragen voor uw hart, om het voor te bereiden om morgen op een waardige manier Haar geliefde Zoon te mogen ontvangen, en uw hart alleen aan hem voor te behouden!" In de Kerk bevond er zich meer dan een beeld van Onze Lieve Vrouw, maar daar mijn zussen steeds zorgden voor het altaar van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans, ging ik gewoonlijk daar bidden. Daarom ging ik ook nu daarheen om haar, met de volle vurigheid van mijn ziel, te vragen om mijn arme ziel allen voor te behouden voor God. Toen ik dit nederig gebed, met mijn ogen op het beeld gericht, bleef herhalen, leek het alsof Ze glimlachte en mij met een liefdevolle blik en een vriendelijk gebaar verzekerde dat Zij dat zou doen. Mijn hart stroomde over van geluk en ik kon nauwelijks nog een woord uitbrengen.

    9. Film Romero [11/11]

    In El Salvador breekt er eind de jaren '70, na reeds vele jaren van onrust, een burgeroorlog uit tussen de junta en marxistische rebellen. Een groep jonge officieren werpt het regime omver met steun van de VS. Er kwam een regerings-junta, waarin christendemocraten, sociaaldemocraten en zelfs communisten deelnamen. Een bloedige strijd waarin doodseskaders actief waren brak uit, onder de leiding van extreem-rechtse Roberto d'Aubuisson. De Amerikaanse overheid, die al jaren 'een dreiging van het communisme' vanuit Zuid-Amerika ervaart, steunt achter de schermen het militaire bewind van El Salvador. Het leger en de politie krijgt training in de VS en wordt voorzien van wapens om aan de macht te blijven. De VS heeft wel geleerd van Vietnam om achter de schermen te opereren, officieel blijft de Amerikaanse betrokkenheid beperkt tot advies.

    Er vielen in totaal 75.000 slachtoffers, waarvan in 1980 wellicht de bekendste: de aartsbisschop Oscar Romero.Nog vijftig dagen eerder had hij op de Leuvense Universiteit het eredoctoraat ontvangen. De film over Mgr. Oscar Arnulfo Romero [1917-1980] begint net voor hij tot aartsbisschop werd benoemd van San Salvador. De vrome en ietwat verlegen pastoor Romero, die in Rome theologie had gestudeerd, was al bisschop toen hij gepromoveerd werd tot aartsbisschop van de hoofdstad van het middenamerikaanse land El Salvador. Behoudsgezinde kringen hadden zijn benoeming toegejuicht. De film laat zien hoe Romero op korte tijd een diepgaande verandering ondergaat én teweeg brengt. De openingsscène is een sleutel in dat verhaal: Romero ontmoet pater Rutilio Grande, een jezuïet in wie hij veel vertrouwen heeft en die pastoor is bij de armen. De moord op pater Grande schudt als het ware Romero wakker. Hij groeit uit tot een kerkvader, die het opneemt voor de onderdrukte bevolking. Deze is voortdurend het slachtoffer van een vuil politiek conflict waarin verschillende machten en krachten de aartsbisschop zoeken te manipuleren. Romero zelf zoekt de dialoog, maar moet ervaren dat de machtigen niet willen weten van onderhandelen. Het einde is bekend: sluipschutters schieten hem op 24 maart 1980 neer, terwijl hij in een hospitaalkapel voorgaat in de eucharistie.

    Deze Amerikaans-Mexicaanse speelfilm uit 1989 duurt 105 minuten en staat onder regie van John Duigan. Acteurs zijn Raul Julia [Oscar Romero], Richard Jordan [Rutilio Grande], Ana Alicia [Arista Zelada], Tony Plana [Morantes], Harold Gould [Francisco Galedo].


    10. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 32: Voorbij de grenzen van de kennis [Aflevering 214]

    Doorheen Europa heerste er een onrust, een opschudding van geesten. In Duitsland, waar Luther zijn revolutie begonnen was, verwierpen Protestanten ikonen, heilige olie, en andere middelen voor exorcisme. Samen met de terugval van de Mis, liet dit vele mensen weerloos achter. Hekserij vierde nu hoogtij, wat leidde tot de vreselijke en razende heksenjacht die tot het einde van 1666 duurde. De duivel zette niet alleen de bewoners aan tot het occulte, maar sprong dan over naar de religieuze zijde en creëerde een heksenjachthysterie die zou herhaald worden in Salem.

    De duivel hield ervan verwarring te zaaien door aan beide zijden tot het extreme te gaan! Maar heksen waren er zeker. Ze kwamen samen in gebieden zoals het Zwarte Woud, en gaven toe dat ze onschuldige slachtoffers vergiftigden tijdens een ritueel gekend als de farmakos, dat gelijkaardig was aan de farmakeia, de oude Romeinse naam voor een middel dat tot abortus leidde. Ze werden ook verbonden aan het schokkende algemeen gebruik van kindermoord. Een liedje uit 1666 ging over veertig mensen die waren gestorven tijdens de heksenjacht in Reutlingen, en spoorde mensen aan om zich tot Christus te wenden "Die ons wil redden van de duivel en alle kwaad."

    De redding lag in de sacramenten en als het leek alsof het gevecht tussen goed en kwaad in Europa tot een stilstand kwam, waren er meer bemoedigende tekens in het Westen, vooral in Zuid Amerika in 1651 of 1652 toen Maria kwam om de Coromoto Indianen te dopen. In Guanare, Venezuela was een opperhoofd op weg naar een plek die hij bewerkte in de bergen toen hij en z’n vrouw, in de buurt van een ondiep ravijn met een stroom, plots een mooie vrouw zagen die over het water gleed. De mysterieuze vrouw sprak het opperhoofd in z’n eigen taal aan, en zei dat hij naar de missionarissen moest gaan en hen water over z’n hoofd moest laten gieten, zodat hij naar de hemel kon gaan.

    Het was Maria’s wens dat de Indianen gedoopt werden, en het opperhoofd gehoorzaamde uiteraard. Zijn kleine stam werd gedoopt, maar vreemd genoeg veranderde het opperhoofd van mening en ging terug naar huis zonder zelf het sacrament ontvangen te hebben. Op 8 september 1652 zat hij in z’n hut te rusten toen de mooie vrouw opnieuw verscheen, hem berispte omdat hij zich niet had laten dopen, en vroeg hem om het voorbeeld van z’n eigen volk te volgen. Toen het opperhoofd boos werd en naar z’n boog greep, werd hij door een lichtflits tijdelijk verblind. Maria verdween, maar het nieuws over het voorval leidde tot nog meer bekeringen.

    In Auriesville, New York, waar drie Franse Jezuïeten door vijandelijke inwoners waren gedood, werd Kateri Tekakwitha, een vrouw van de Mohawk, Katholiek en begon een uitzonderlijk leven dat tot haar zaligverklaring zou leiden. Kateri ontwikkelde zo’n devotie voor de Heilige Moeder dat ze in 1676 een legendarisch beeld van Maria in Tionnontoguen bezocht.

    Ik vermeld haar pelgrimstocht omdat het op het Feest van de Onbevlekte Ontvangenis was en het was onder die titel dat het nieuwe land, de Verenigde Staten, op een dag zou toegewijd worden.

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    11. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 108]


    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    De wonde

    Zodra Broeder Roger het nummer van Paris Match in zijn bezit kreeg begreep hij dat dit artikel, door de titel alleen al, de tegenspraak weer zou oplaaien. Nog voor het blad in de kiosken lag schreef Max Thurian op 15 november naar Visser ‘t Hooft (en misschien ook naar andere protestantse prominenten) om dit ‘sensatieartikel’ te betreuren en trachtte de verantwoordelijkheid van de Gemeenschap voor de vorm en de inhoud af te wijzen. Dan ging Broeder Roger naar Genève om de secretaris generaal van de COE te spreken. Een brief volgde eind november. De inhoud van die brief van Broeder Roger aan Visser ’t Hooft is onbekend maar hij moet de voorzitter wel geërgerd hebben vermits hij deze op 2 december 1960 terugstuurde, ‘verrast en gechoqueerd’: "Dit is een ‘bom’, schrijft hij, waarin vele dingen staan die op mijn kantoor nooit werden medegedeeld. En welke dingen! Beseft u wat deze woorden betekenen?" Visser ’t Hooft voegde er aan toe: "Ik geloof dat Taizé een belangrijke rol kan spelen in de oecumene en vooral in de relatie met het rooms-katholiek geloof, maar ik denk dat vergaderingen door Taizé, opgezet met een brede vertegenwoordiging van de katholieke overheid, momenteel niet wenselijk zijn."

    De controverse ging door met een lange bijdrage van Jean Guitton in "Le Figaro" van januari. De katholieke filosoof was op zijn beurt aangetrokken door de heuvel van Taizé. Hij had langdurig met Broeder Roger gesproken en was gefascineerd en enthousiast weergekeerd. "Hij is oprecht, hij is direct. Hij spreekt me aan met staal in de ogen," schrijft hij. Hij legde de ‘strategie van Taizé’ zo uit: "We laten de hinderlijke punten terzijde [...], we zetten de hindernissen van de geloofsgeschillen tussen haakjes... en we slaan ...een bres met gebed en zuivere liefde." Jean Guitton maakte ook gewag van Broeder Rogers uitspraken over het nakende oecumenisch concilie: "Een betere omschrijving van de overheidsrelaties tussen paus, episcopaat, concilie. Een betere omschrijving van de verhoudingen tussen Christus en zijn menselijke moeder Maria."

    In een uitgebreider schrijven in diezelfde periode uitgekomen, ‘Voor het concilie’, is de prior van Taizé duidelijker en legt enkele twistpunten bloot. De protestanten, schrijft hij, verwachten van het nakende concilie ‘dat het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid volledig wordt uitgeklaard ten overstaan van Kerk en concilie’, dat ‘marialogie en christologie er beter verbonden worden’ en ‘dat nieuwe omschrijvingen van Maria die de kloof uitdiepen vermeden worden’, dat de Kerk armer wordt, afziet van sommige stoffelijke bezittingen en er niet meer gesproken wordt over de terugkeer’ van de afgescheurde broeders. "Die uitdrukking ergert," vond de prior van Taizé. "Het geeft de indruk dat verwacht wordt dat de protestanten zich onvoorwaardelijk overgeven. De uitdrukking ‘terugkeer’ ligt niet in de geest van de hedendaagse mens die zich liever overstijgt in een opmars." Roger Schutz sprak liever over ‘zelfoverstijging’ en te brengen offers, zowel van protestantse als van katholieke zijde.

    Deze houding was toen zeker niet door iedereen gedeeld. Het protestantse weekblad "Christianisme au XXe siècle" vroeg de prior van Taizé zijn woorden te verloochenen indien ze misvormd werden en, als hij ze bevestigde, te duiden dat ‘hij alleen Taizé bond en in zijn persoonlijke naam sprak’ en zeker niet in naam van het Franse protestantisme in zijn geheel. Broeder Roger antwoordde dat hij zijn standpunt volledig handhaafde en opriep tot ‘een realistische en doeltreffende oecumene’ die ‘een mentaliteitsbekering eiste’: "Het is niet genoeg te willen spreken met afgescheurde broeders om oecumenisch te zijn, men moet een geduldige dialoog willen die anderen vraagt en voor zichzelf de mogelijke uitzuivering aanvaardt."

    Op haar beurt bracht de protestantse krant van Genève "Le Messager social" een uitgebreid hoofdartikel op een volle pagina dat protesteerde tegen de bijdragen van Max Thurian. "Waartoe leidt ons de afgoderij van de zichtbare eenheid van de Kerk?" vraagt de directeur van de "Messager social" zich af. Die meent dat Thurian en Schutz in een straatje zonder einde trekken en het protestantisme verraden.

    Vertaling: Broeder Joseph

    12. Jezus' tijdgenoten [aflevering 48]

    Woordenboek: Letter D

    Drusilla II

    Familiebanden


    Livia was moeder van de latere princeps Tiberius en van Drusus, een belangrijk generaal. Ze was grootmoeder van de mogelijke troonopvolgers onder Tiberius, Germanicus, zoon van Drusus, en Drusus minor, zoon van Tiberius. Daarnaast was ze grootmoeder van Claudius, broer van Germanicus, die later princeps werd, en Livilla, zus van Germanicus en Claudius en echtgenote van Drusus minor.

    Zij was overgrootmoeder van Caligula, zoon van Germanicus en princeps, en Iula Agrappina minor, dochter van Germanicus en nicht van Claudius met wie ze trouwde. Ze was bedovergrootmoeder van Nero, zoon van Iulia Agrippina minor en princeps na de dood van Claudius. Zij werd in 42 n. Chr. door Claudius vergoddelijkt, waarbij deze ook haar titel "Augusta" erkende.

    Vertaling: Broeder Joseph

    13. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 63]

    Het wonder van Dijon, Frankrijk [voor 1433]

    Het precieze jaar waarin dit wonder plaats vond is onbekend, maar het verhaal gaat dat er een grote hoeveelheid bloed stroomde van een Hostie, nadat deze door een niet-christen werd misbruikt. De Hostie is een tijd bewaard gebleven in Rome, waar het alle respect en eerbied kreeg, en beschouwd werd als een grote schat.

    De Hostie werd weggehaald uit Rome met de toestemming van Paus Eugenius IV, die de Hostie schonk aan Hertog Filips de Goede van Bourgondië, uit dankbaarheid voor de verdediging van de Paus tijdens het concilie van Bazel. Kanunnik Robert Anclou, een vertegenwoordiger van de Paus, bracht de Hostie naar de hertog in 1433, toen Filips in Rijsel was. Als toepasselijke plaats voor de bewaring van de Hosties koos Filips voor de schone Heiligenkapel [La Sainte Chapelle] in Dijon, de hoofdstad van Bourgondië. De vrouw van de hertog, hertogin Isabella van Portugal, schonk een magnifieke monstrans van goud en zilver. Deze monstrans was ingelegd met kostbare edelstenen, en droeg een wapen in email van Portugal en Bourgondië. In deze monstrans werd de Wonderlijke Hostie tentoongesteld tijdens speciale vieringen, welke werden gevierd voor 300 jaar.

    Koning Lodewijk schonk, nadat hij door de Heilige Hostie van een ernstige ziekte was genezen, zijn koningskroon aan de kerk als symbool van zijn dankbaarheid.

    14. Recente heiligenlevens

    Zalige Ivan Mertz [1893-1928]

    Ivan werd drie dagen later begraven op het kerkhof van Mirogoj. De uitvaartdienst werd geleid door bisschop Dr. D. Premus. De dienst werd bijgewoond door talrijke afgevaardigden van verschillende Katholieke organisaties van over heel Kroatië. Er waren in totaal zo’n 5.000 mensen aanwezig. In 1977 werd het lichaam van Ivan opgegraven en in het Heiligdom van het Heilig Hart van Jezus in Zagreb geplaatst, de kerk die hij tijdens de laatste zes jaar van z’n leven regelmatig bezocht.

    Vier jaar na zijn dood verscheen Ivans eerste biografie en doorheen de jaren volgden talrijke boeken en artikels. Veel mensen hebben beweerd dat Ivans invloed nog krachtiger was na zijn dood dan tijdens z’n leven, en dit kan aangetoond worden door de plechtigheden op de verjaardag van zijn dood.

    Omdat hij gestorven was met de reputatie van een heilige, begonnen velen te bidden om zijn voorspraak. Eén van de meest bijzondere antwoorden op het gebed kwam bij een meisje met de naam Anica Ercegovic uit Sunja, die meerdere fysische problemen had waaronder longtuberculose, ontsteking van de gewrichten, ernstige reuma in het hele lichaam, en een ernstige hartkwaal. Zes jaar lang kreeg ze medische behandelingen, zonder resultaat. Nadat ze een noveen om de voorspraak van Ivan Merz was begonnen, bezocht ze zijn graf en keerde ze volledig genezen terug huiswaarts.

    Ivan Merz is het onderwerp geweest van veel universitaire werken. Tijdens de vijftigste verjaardag van zijn overlijden, werd de tweede scriptie over deze heilige jongeman geschreven en met succes voorgesteld aan de Pauselijke Universiteit Salesianum in Rome door de postulator van Ivans Reden, Vader Bozidar Nagy. Het zijn niet enkel de Kerk en de Kroatische jeugd en volk die Ivan Merz hoog in achting houden. Bewijs hiervan is de postdienst van de Republiek van Hrvatska, die in 1996 een postzegel uitgaf waarop Ivan Mertz staat, met z’n handen in gebed gevouwen.

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    15. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 53]

    Aan haar broer Marie-Bernard Soubirous [Jean-Marie]

    Nevers, april 1872

    Neem me niet kwalijk dat ik u lastigval, maar ik zou willen weten of u een gelofte heeft afgelegd mij niet meer te schrijven; ik wacht nu al een jaar op een brief van u. Met het oog op de tijd die voorbijvliegt zonder een brief te ontvangen, heb ik ten slotte maar besloten u te schrijven om u te verzoeken me dan tenminste een teken van leven te geven, als u tenminste uw bedoelde gelofte niet heeft afgelegd.

    Wees zo vriendelijk, vraag ik u, mijn diep respect aan de Eerwaarde geliefde Broeder directeur over te brengen en me in zijn gebeden en in die van de communiteit aan te bevelen,

    [ondertekening ontbreekt]

    16. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Aan Agnes van Praag

    1. Aan de helft van mijn ziel en de kluis van mijn hartelijke en bijzondere liefde, roemrijke koningin, bruid van het Lam, van de eeuwige Koning, vrouwe Agnes, mijn zeer geliefde moeder en onder alle anderen mijn bijzondere dochter.
    2. Clara, onwaardige dienstmaagd van Christus en onnutte dienares van zijn die- naressen [vgl.Lc 17,10], die verblijven in het klooster van San Damiano in Assisi, groet je.
    3. Zij wenst je toe, dat je met de andere zeer heilige maagden voor de troon van God en van het Lam het nieuwe lied zult zingen en het Lam zult volgen, waar het ook gaat [vgl. Openb.14,3-4].
    4. O moeder en dochter [Mt. 12,50], bruid van de Koning van alle eeuwen, ook al heb ik je niet zo dikwijls geschreven als jouw en mijn ziel samen dit wel wilden, en eigenlijk ook vurig verlangden, verwonder je hierover niet.
    5. Geloof ook niet, dat het vuur van de liefde voor jou ook maar iets zachter brandt in het hart van je moeder.
    6. Ik kon je niet schrijven, omdat er niemand was om een brief over te brengen en, zoals iedereen weet, de wegen onveilig waren.
    7. Maar nu ik de gelegenheid heb je te schrijven, geliefde, ben ik met jou ver- heugd en ik juich je toe in de vreugde van de Geest bruid van Christus [vgl.I Thess.1,6]
    8. Want zoals die andere zeer heilige maagd, de heilige Agnes, ben jij, na alle ijdelheden van deze wereld prijsgegeven te hebben, op wonderbare wijze de bruid geworden van het Lam zonder vlek [I Petr.1,19] [vgl. II Kor 11,2], dat de zonden der wereld wegdraagt [Joh.1,29].
    9. Waarlijk gelukkig is, wie deel krijgt aan dit heilig gastmaal om zich van ganser harte aan Hem te hechten [vgl. Lc. 14,15 en Openb. 19,9]
    10. Zijn schoonheid bewonderen zonder ophouden alle zalige heerscharen van de hemel [vgl. I Pe 1,12].

    17. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 10

    Tijdens de vijfde periode zagen we niets dan rampen en verwoesting, de verdrukking van de Katholieken door verkondigers van de valse leer en despoten, terechtstellingen van Koningen en samenzweringen om republieken te stichten. Maar door de handen van de Almachtige God, zal er zo’n wonderbaarlijke verandering plaatsvinden tijdens de zesde periode zoals geen mens zich zal kunnen voorstellen.

    Vertaling: Chris De Bodt


    20-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.20 mei 2010
    20 mei 2010

    1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
    [aflevering 17/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    De Joegoslavische Bisschoppelijke Conferentie

    Woorden als "op basis van de tot nog toe gevoerde onderzoeken, kan er niet worden vastgesteld dat men te maken heeft met bovennatuurlijke gebeurtenissen en onthullingen" houden een dubbelzinnig compromis in tussen wat er gebeurde in Medjugorje en het standpunt van Bisschop Zanic.

    Maar de aantrekkingskracht van Medjugorje bleef voortduren. Enkele bisschoppen kwamen officieel op bezoek begin juni 1991. Nog maar een aantal dagen daarvoor hadden zij in Mostar een Commissie opgezet voor het pastorale leven in de parochie van Medjugorje [deze Commissie mag niet verward worden met de officiële commissies die zijn ingesteld om de authenticiteit van de verschijningen te onderzoeken]. Aan het hoofd van deze Commissie stond Mgr. Franko Komarica, de Bisschop van Banja Luka. Leden waren onder meer Vinko Puljic, aartsbisschop van Sarajevo, Slobodan Stambuk, bisschop van Hvar en Pavao Zanic, bisschop van Mostar-Duvno-Trebinje-Mrkanje, bevoegd voor Medjugorje. Verder bestond de Commissie nog uit vier raadgevers. Alle vier de bisschoppen vierden hierop, samen met de priester en de bedevaarders een plechtige Eucharistieviering. De hoofdcelebrant was Bisschop Zanic en Aartsbisschop Vinko Puljic gaf er de preek. Hierdoor bevestigden ze Medjugorje als een plaats van gebed en verering, waar mensen dichter tot God komen.

    De Commissie voor het pastorale leven in de parochie van Medjugorje besloot daarop om op 17 juni 1991 samen te komen. Echter, één dag ervoor werd Slovenië aangevallen door Servië, waardoor officieel de oorlog uitbrak in Joegoslavië. Het land zou langzaam maar zeker uiteen vallen. Maar samen met het uiteenvallen van het land, viel ook de Bisschoppelijke Conferentie van Joegoslavië uiteen.

    2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 160]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    Onderbreking van het Passieverhaal

    Zondag 9 maart 1823

    Had zij vreselijk te lijden, dan kwam er meestal een stil en minzaam kind tot haar, in een groen kleedje. Tevreden, hoewel uiterst ongemakkelijk, zat het op de smalle, harde rand van haar bed, liet het zich zonder te wenen van de ene arm in de andere nemen of ook neerzetten op de vloer. Het was altijd even vriendelijk en goedgezind, keek haar voortdurend aan en troostte haar en dat kind stelde het Geduld voor.

    Was zij ten gevolge van haar ziekte, zo niet door overgenomen leed, geheel uitgeput en bracht een feestdag of het aanraken van een relikwie haar in contact met een heilige, met een der verheerlijkste ledematen van het lichaam van de bruid van Jezus Christus, zo zag ik, dankzij haar, slechts beelden uit de kindertijd van deze heiligen, terwijl mij anders hun gruwelijke martelingen tot in de minste bijzonderheden beschreven werden.

    Wanneer God haar, in haar grote pijnen, in haar volledige uitputting, troost en opbeurende kracht, of ook enige onderrichting, ja, zelfs enige waarschuwing of berisping deed toekomen, zo geschiedde dit altijd in kinderlijke beelden en vormen. Wist zij in haar grote nood en bedruktheid zichzelf niet meer helpen, zo voelde zij zich dikwijls bij het insluimeren, en wel dadelijk in een of andere moeilijke situatie uit haar kinderjaren, uit haar prille jeugd verplaatst en geloofde dan vast, ja gaf ze met woorden en gebaren in haar slaap te kennen, dat zij een arm, vijfjarig boerenkind was en wenend gevangen zat in een doornhaag, waar zij doorheen had willen kruipen.

    Steeds kwamen, in dergelijke gevallen, die kinderscènes haarscherp overeen met werkelijke jeugdbelevenissen, en in de vergelijking, waartoe zij werden aangevoerd, klonk het dan: "Wat zit je daar zo te schreien? Ik zal je alleen verlossen, indien je, uit liefde tot mij, geduldig blijft zitten en bidt." Naar zulk een vermaning had zij reeds als kind, vastzittend in de doornhaag, geluisterd. Als volwassen vrouw, bekneld in haar lijden, luisterde zij er even gewillig naar, en wakker wordend, moest zij lachen om de "haag" die haar gevangen had gehouden, en om het tweevoudig middel tot haar bevrijding [geduld en gebed], dat haar al medegedeeld was, toen zij hier nog als een klein meisje rondliep, maar dat zij echter zo nalatig uit het oog verloren had, doch nu terstond, getrouw en zeker van het goede resultaat, ging aanwenden.

    Aldus werden keer op keer, op een even verrassende als ontroerende wijze, door de diep zinnebeeldige betekenis, die feiten uit haar kindertijd met betrekking tot gebeurtenissen van een latere datum, klaarblijkelijk duidelijk gemaakt: dat in het leven van de enkeling, niet minder dan in de gang der historie, een zekere "voorbeeldigheid" zich voordoet dan aan de enkeling, zoals aan de mensheid in de historische loop, een goddelijk voorbeeld gegeven is, het voorbeeld van de Verlosser, wat zij met een hogere kracht moest nastreven om boven de beperkingen van hun natuurlijke ontwikkeling heen te stijgen en op te groeien tot de volmaakte mannelijke leeftijd van Christus, opdat Gods wil zou geschieden, hier op de wereld, zoals in de hemel, en Zijn Rijk ons toekomen zou.

    Vandaag nu vertelde zij de volgende, haar nog in het geheugen hangende fragmenten van de beelden die gisterenavond, toen de vigilie van het Sint Jozeffeest begon, de reeks Passievisioenen onderbroken hadden.

    3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 160]

    Preken

    Alles wat ge meer zegt komt van de duivel

    Is het niet verwonderlijk, broeders, dat de goede God ons een speciaal gebod heeft moeten geven om ons te verbieden om Zijn naam te ontheiligen? Hoe kunnen Christenen zich overleveren aan de duivel om het te dienen als een instrument, door middel waarvan hij God vervloekt, dezelfde God die zo goed is voor ons en ons zulke grote gunsten bewijst?

    Hoe kan een tong die door het Heilige Doopsel is toegewijd en die zo dikwijls Zijn aanbiddelijk Lichaam heeft genuttigd, zich laten misbruiken om haar Schepper te vervloeken? Kan een Christen dat doen, als hij werkelijk gelooft dat zijn tong hem alleen is gegeven om de naam van God te zegenen en te loven? Ge zult het er in ieder geval met mij over eens zijn dat het een afschrikwekkende zonde is, die de goede God als het ware dwingt om allerhande rampen over ons uit te storen en ons prijs te geven aan de duivel, wiens trouwe dienaren wij zijn. Deze zonde doet iedereen die het geloof nog niet helemaal heeft verloren, de haren ten berge rijzen. En toch, hoe groot, hoe ontzettend en afschuwelijk zij ook is, er bestaat geen enkele zonde die zo veelvuldig voorkomt als vloeken, godslasteringen en verwensingen. Zelfs uit de mond van kinderen die ternauwernood hun Onze Vader kunnen bidden, hoor je vloeken die onheil af kunnen roepen over een hele parochie. Ik zal u dus uitleggen, broeders, wat ge onder vloeken, godslasteringen en verwensingen dient te verstaan. Probeer intussen rustig te slapen, zou ik zeggen. Dan zult ge op de dag des oordeels verworpen worden omwille van zonden waarvan ge niet weet dat ge ze hebt bedreven, en uw onwetendheid zal geheel en al aan uzelf te wijten zijn.

    Om te kunnen begrijpen, broeders, hoe groot deze zonde is, zoudt ge de diepte moeten peilen van de belediging die zij de goede God aandoet. Maar dat is ons, stervelingen, niet gegeven. Neen, broeders, alleen de hel, alleen de woede van een almachtige God die zich op de hellemonsters koelt, zou in staat zijn om ons de grootte van deze belediging te doen beseffen. Nee, nee, broeders, later we er niet verder op ingaan, alleen het eeuwige vuur kan dit geheim verklaren. Het is trouwens ook niet mijn bedoeling. Ik wil u alleen het verschil laten zien dat er tussen vloeken, godslasteringen, verloocheningen, verwensingen en ongepaste taal bestaat.

    Velen hebben van deze dingen geen zuiver begrip en ze verwarren het ene met het andere. Dat heeft tot gevolg dat bijna niemand van u zijn zonden belijdt zoals het behoort. En zodoende loopt ge gevaar slechte biechten te spreken en uzelf in het verderf te storten. Het tweede gebod, dat ons verbiedt valse of onnodige eden te zweren, luidt als volgt: "Gij zult de naam van de Heer, uw God, niet zonder reden gebruiken." Het is alsof de Heer ons zegt: Ik beveel u Mijn Naam te eerbiedigen, want deze is Heilig en aanbiddelijk. Ik verbied u Hem te onteren door hem te gebruiken ter bekrachtiging van de leugen, van de gerechtigheid of zelfs van de waarheid, als daartoe niet voldoende reden bestaat. En Jezus Christus zegt zelfs dat we op geen enkele manier mogen zweren.

    Vertaling: Chris De Bodt

    4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 160]

    Hoofdstuk 22. Ziekte

    Nicky: Wanneer een dokter het leven van een patiënt ontneemt, moet de ziel van de patiënt dan een resterende tijd dat deze anders had blijven leven op aarde, lijden het Vagevuur of moet de dokter zelf het lijden later ondergaan?
    Maria: De dokter zelf, en als hij niet verandert en dit stopt met de biecht, boete en herstel volgens zijn eigen overeenstemming, zo niet zullen zijn familie en de volgende generaties de gevolgen hiervan duur moeten betalen.

    Nicky: Lieve Hemel! Kent u gevallen waar de volgende generaties moesten lijden en hoe, op welke wijze moesten ze lijden?
    Maria: Ja, ik ken dergelijke gevallen. Een geval dat ik mij nu herinner gaat over een schoondochter van een dokter die regelmatig euthanasie pleegde op zijn patiënten. Zij heeft vele kinderen verloren, alhoewel zowel de moeder als de vader volledig gezond waren en de dokters voor een volkomen raadsel over de oorzaak van haar doodgeboren kinderen stonden. Het lijden dat het koppel in hun vroege jaren moest dragen was een gedeeltelijk herstel voor de euthanasie van die dokter. Dat is Gods gerechtigheid.

    Nicky: Betekent dit dat elke dokter, die meewerkt aan abortus, zijn familie daarna zal moeten lijden voor de kinderen die hij heeft gedood, en dit gedurende de tijd dat de kinderen normaal zouden hebben geleefd, zoals God hun leven had gepland?
    Maria: Ja, tenzij ze er onmiddellijk mee ophouden en het goedmaken, betekent het zeker dat!

    Nicky: Ik heb gehoord dat, vóór het uitbreken van de oorlog in Joegoslavië, de steden Sarajevo, Mostar en Vukovar eveneens de steden waren waar men het gemakkelijkst een abortus kon laten uitvoeren. Als het op Gods rechtvaardigheid aankomt, is dan het gevolg dat deze steden het meeste schade leden tijdens de oorlog?
    Maria: Zeer zeker. Waar men zich richt op zonden tegen het leven, zal God zijn Gerechtigheid schikken volgens een onvermijdelijk patroon. Laat dit een voorbeeld zijn voor de regeringen, gerechten en dokters uit het Oosten, zowel als het Westen!

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    5. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 4]

    Lucia’s Eerste Communie

    De dag die de parochiepriesters hadden vastgelegd voor de plechtige Eerste Communie van de kinderen van de parochie, kwam dichterbij. Met de kennis in het achterhoofd dat ik de Catechismus reeds kende en ook reeds zes jaar oud was, dacht mijn moeder dat ik nu reeds mijn Eerste Communie kon doen. Daarom zond zij mij mee met mijn zus Carolina naar de Catecheselessen die de parochiepriester aan de kinderen gaf, als voorbereiding voor deze grote dag. Ik ging steeds stralend van geluk in de hoop om spoedig mijn God voor de eerste maal te mogen ontvangen. De priester gaf zijn les en zat vooraan neer op een verhoog. Hij riep mij bij hem en als het een of ander kind niet kon antwoorden op zijn vraag, vroeg hij aan mij om het antwoord in de plaats te geven, om hen zo in verlegenheid te brengen.

    De laatste dag voor de Eerste Communie, de grote dag, was gekomen en de priesters had verteld dat alle kinderen naar de kerk moesten komen in de voormiddag om zo zijn uiteindelijke beslissing te kunnen maken wie zijn Eerste Communie mocht doen. U kunt zich voorstellen hoe teleurgesteld ik was toen hij me naast hem riep, me streelde en zei dat ik moest wachten tot ik zeven jaar was! Ik begon onmiddellijk te wenen, en net zoals ik bij mijn eigen moeder zou hebben gedaan, lag ik mijn hoofd op zijn knieën en snikte. Net op dat moment kwam er een andere priester, die geroepen was om te helpen met de biecht, de kerk binnen. Toen hij mij zo zag liggen vroeg hij om de reden van mijn tranen. Toen hij alles had vernomen, nam hij me mee naar de sacristie en het mysterie van de Eucharistie. Daarna nam hij mij bij de hand en bracht mij bij de parochiepriester en zei: "Vader Pena, u mag dit kind haar Communie laten doen. Zij begrijpt beter dan de anderen wat zij doet." "Maar zij is maar pas zes jaar oud," wierp de goede priester tegen. "Dat geeft niet! Ik neem de verantwoordelijkheid daarvoor op mij." "Dan is het goed," zei de goede priester tot mij: "Ga nu maar gauw uw moeder vertellen dat u morgen uw Eerste Communie mag doen."

    6. Film Romero [10/11]

    In El Salvador breekt er eind de jaren '70, na reeds vele jaren van onrust, een burgeroorlog uit tussen de junta en marxistische rebellen. Een groep jonge officieren werpt het regime omver met steun van de VS. Er kwam een regerings-junta, waarin christendemocraten, sociaaldemocraten en zelfs communisten deelnamen. Een bloedige strijd waarin doodseskaders actief waren brak uit, onder de leiding van extreem-rechtse Roberto d'Aubuisson. De Amerikaanse overheid, die al jaren 'een dreiging van het communisme' vanuit Zuid-Amerika ervaart, steunt achter de schermen het militaire bewind van El Salvador. Het leger en de politie krijgt training in de VS en wordt voorzien van wapens om aan de macht te blijven. De VS heeft wel geleerd van Vietnam om achter de schermen te opereren, officieel blijft de Amerikaanse betrokkenheid beperkt tot advies.

    Er vielen in totaal 75.000 slachtoffers, waarvan in 1980 wellicht de bekendste: de aartsbisschop Oscar Romero.Nog vijftig dagen eerder had hij op de Leuvense Universiteit het eredoctoraat ontvangen. De film over Mgr. Oscar Arnulfo Romero [1917-1980] begint net voor hij tot aartsbisschop werd benoemd van San Salvador. De vrome en ietwat verlegen pastoor Romero, die in Rome theologie had gestudeerd, was al bisschop toen hij gepromoveerd werd tot aartsbisschop van de hoofdstad van het middenamerikaanse land El Salvador. Behoudsgezinde kringen hadden zijn benoeming toegejuicht. De film laat zien hoe Romero op korte tijd een diepgaande verandering ondergaat én teweeg brengt. De openingsscène is een sleutel in dat verhaal: Romero ontmoet pater Rutilio Grande, een jezuïet in wie hij veel vertrouwen heeft en die pastoor is bij de armen. De moord op pater Grande schudt als het ware Romero wakker. Hij groeit uit tot een kerkvader, die het opneemt voor de onderdrukte bevolking. Deze is voortdurend het slachtoffer van een vuil politiek conflict waarin verschillende machten en krachten de aartsbisschop zoeken te manipuleren. Romero zelf zoekt de dialoog, maar moet ervaren dat de machtigen niet willen weten van onderhandelen. Het einde is bekend: sluipschutters schieten hem op 24 maart 1980 neer, terwijl hij in een hospitaalkapel voorgaat in de eucharistie.

    Deze Amerikaans-Mexicaanse speelfilm uit 1989 duurt 105 minuten en staat onder regie van John Duigan. Acteurs zijn Raul Julia [Oscar Romero], Richard Jordan [Rutilio Grande], Ana Alicia [Arista Zelada], Tony Plana [Morantes], Harold Gould [Francisco Galedo].


    7. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 32: Voorbij de grenzen van de kennis [Aflevering 213]

    De Renaissance had geboorte gegeven aan de Verlichting. En wat "verlichte" mensen niet konden verklaren, werd eenvoudigweg ontkend of genegeerd, vooral geesten. De wetenschap kon veel minder verklaren dan ze beweerde, maar ze had controle over veel van de media zoals boeken, tijdschriften, en kranten die hun eigen visie gaven op een heelal zonder het bovennatuurlijke. In Parijs was de eerste publiciteit op komst en mode zou al gauw verder gaan dan de gedurfde stijlen uit de Middeleeuwen. De wetenschap, en niet de Kerk, zou spoedig heersen als leider van culturele zaken en de wetenschap zou een godsdienst worden waarbij de mens in het middelpunt staat. In Engeland en Frankrijk was er reeds het idee dat het menselijk verstand een nieuwe aarde of "gouden tijdperk" kon creëren.

    Wat kon de mens niet? Wat kon hij niet verklaren? Had hij al niet de zwaartekracht aangetoond en dat sterren of kometen met wiskundige termen konden verklaard worden?

    Toch waren er altijd mysterieuze kleine gebeurtenissen die voorbij de grenzen van de kennis gingen. Hoewel de materialisten het niet zagen, werd de sluier opgelicht. Er was het geluid van stormen. Rouwend gekreun. Een rare tijd. Een heel rare tijd. Kwade geesten en nog meer uitbarstingen van de builenpest. De koorts doodde in Londen 68.596 mensen en een jaar later, in 1666, woedde er in dezelfde stad gedurende een week een brand, en gingen markten, kades, het Gildehuis, dertienduizend huizen en vierentachtig kerken in rook op.

    Alsof dat nog niet genoeg leed was, verklaarden datzelfde jaar zowel de Fransen als de Nederlanders de oorlog aan Groot-Brittannië, een land dat de bron was van occultisme.

    De onderaardse rook die uit de openzwaaiende deur kwam, werd elk decennium donkerder.

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    8. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 107]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    De wonde

    De protestantse overheid waarmee de Gemeenschap verbonden was (hervormde Kerk in Frankrijk en protestantse Vereniging in Frankrijk) werd niet geraadpleegd over de inrichting van het colloquium. Het sensatiebericht in de pers ergerden te diep sommige gevoeligheden. Er volgde een vinnige briefwisseling tussen de prior van Taizé en dominee Bourguet, voorzitter van de hervormde Kerk in Frankrijk. Maar het moeilijkste moest nog komen.

    Van 29 oktober tot 1 november ging de Xe algemene vergadering van het protestantisme door in Montbéliard. Voor het eerst werden, naast de zeven Kerken van de protestantse Vereniging in Frankrijk (FPF), ook de vertegenwoordigers van de buitenlandse protestantse bewegingen, van de protestantse leken en van de ‘interkerkelijke kringen’ uitgenodigd. Op die manier werd Broeder Roger uitgenodigd om aan de werkzaamheden deel te nemen, nog voor het herfstgebeuren.

    In Montbéliard kreeg hij de gelegenheid zich nader te verklaren met Visser ’t Hooft die uitgenodigd was om een toespraak te geven over ‘de Zending van de Kerk’. Hij had ook een uitvoerig gesprek met dominee Bourguet waarin hij zijn spijt uitdrukte voor de scherpe brieven die hij hem eerder had toegezonden. Hij ontmoette zelfs enkele verdedigers. Dominee Boegner, toen nog enkele maanden voorzitter van de FPF, gaf Taizé in zijn ‘Algemeen Verslag’ een warm compliment, wel getemperd door enig voorbehoud: "Er wordt licht gezegd dat de voorzitter van de protestantse Vereniging in Frankrijk zijn goedkeuring geeft aan al wat de gemeenschap van Taizé doet, inspireert, uitdrukt in haar liturgische en oecumenische leven. Die goedkeuring werd me nooit gevraagd. En was ze gevraagd, ik had ze geweigerd. [...] Waarom zou ik niet zeggen dat we met velen zijn die de gemeenschap van Taizé graag mogen, niet door de begane vergissingen, maar door de gevaren die ze ontmoette en niet altijd kon vermijden vanwege haar diepe trouw aan de hervormde Kerken en de fundamentele doctrine van de hervormers." Zeker koesterde dominee Boegner illusies door te geloven dat Taizé steeds de ‘fundamentele doctrine van de hervormers’ genegen was: de afstand zal duidelijk groeien in de komende jaren.

    De openbare steun van een geëerde figuur van het protestantisme als Boegner volstond echter niet om de tegenspraak te weren. De protestantse pers stond kritisch tegenover het colloquium van Taizé en maakte gewag van de twist in Montbéliard. De zaak dook weer op na een bijdrage in "Paris Match" van 19 november. Toen kende dit weekblad de hoogste oplage. Het nummer van 19 november met 1.600.000 exemplaren bracht een reportage van zes pagina’s over Taizé. Onder de pakkende titel ‘Taizé: zal dit dorp katholieken en protestanten verzoenen?’, brachten Robert Serrou en Maurice Croizard vele foto’s en vurige commentaar over de Gemeenschap, de Broeders, de prior. Maurice Manificat bevestigde dat in zijn eindschrift over Taizé: "Dit artikel openbaarde Taizé aan de menigte en wekte de nieuwsgierigheid van de journalisten voor deze protestantse gemeenschap op." Een maand later stond Taizé op de korte inhoud van de succesrijke uitzending "Cinq colonnes à la une," terwijl enkele weken later Broeder Roger uitgenodigd werd op het beroemde literair magazine "Lectures pour tous" van Pierre Desgraupes. Van toen af was Taizé niet meer uit het nieuws weg te denken.

    Vertaling: Broeder Joseph

    9. Jezus' tijdgenoten [aflevering 47]

    Woordenboek: Letter D

    Drusilla II

    Familiebanden

    Livia Drusilla [30 januari 59/58 v.Chr. - Rome, 29 n. Chr.], die na de dood van haar man in 14 n. Chr. "Iulia Augusta" werd genoemd, was de vrouw van Gaius Iulius Caesar Octavianus [die de eretitel Augustus zou aannemen] en de machtigste vrouw onder het principiaat. Ze trad verscheidene keren op als regent en trouwe adviseur van Augustus.

    Zij was een centrale figuur in de Julisch-Claudische dynastie [met elke keizer van deze dynastie was ze wel op een of andere manier verwant] en was de "first lady" van het Imperium Romanum. Ze had bovendien een grote politieke invloed, wat zéér ongewoon was voor een Romeinse matrona. Zoals haar echtgenoot Augustus een rolmodel werd voor de latere keizers, zou zij dat worden voor de keizerinnen. Daarnaast was ze ook nog eens onmetelijk rijk, onder andere door te erven van haar echtgenoot en van de Joodse prinses Salomé I.

    Vertaling: Broeder Joseph

    10. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 62]

    Het wonder van Middelburg [Leuven], België [1374]

    Nadat de vrede weer was hersteld werden de Hostie en de bebloede doek op 27 september 1803 gebracht naar de kapel van een ziekenhuis dat gerund werd door Augustijnenzusters. Dit was noodzakelijk omdat de kapel van het klooster van de Augustijnenbroeders door de revolutionairen ernstig was beschadigd. Een maand later, op 20 oktober 1803, werden de relieken terug gebracht naar de kerk van de Heilige Jakobus, waar ze op echtheid werden onderzocht. In deze kerk worden de bebloede doek en het deel van de Hostie nog steeds bewaard.

    In deze tijd werd de doek uitgeleend aan een kerk van de Augustijnenbroeders in Nijmegen in Nederland. Bij zijn terugkeer op 13 januari 1808 werd de doek opnieuw bewaard in de kerk van de Heilige Jakobus. Dat jaar werd er ook een speciale reliekenschrijn gemaakt om deze doek in te bewaren. De doek is geplaatst achter een kleine cirkel van glas, welke is geplaatst in een ring van kostbaar metaal. Dit is weer geplaatst in een monstrans bestaand uit een kristallen cilinder, gesloten aan de bovenkant, en ban boven versierd met een gouden kruis. De doek is duidelijk zichtbaar.

    Het deel van de Wonderlijke Hostie, welke bewaard wordt in Leuven, is lichtelijk bruin en kleiner dan de Hostie oorspronkelijk was, maar nog wel steeds duidelijk herkenbaar als vlees. De Hostie en de kleine kelk, waar de Hostie op rust, worden in een reliekenschrijn bewaard, die gemaakt is in 1803 en bevinden zich achter een kristal in het midden van een gouden kruis. Als deze reliekschrijn wordt uitgesteld op het hoofdaltaar, of meegedragen wordt in een processie, dan wordt er een nieuwe geconsacreerde Hostie geplaatst achter de kelk waarop de Wonderlijke Hostie rust.

    Alle belangrijke papieren over de geschiedenis, de reizen en de onderzoeken naar de wonderlijke relieken worden bewaard in de kerk van de Heilige Jakobus. De Hostie en bebloede doek worden in deze kerk nog steeds bewaard, maar de kerk zelf is ontoegankelijk voor het publiek omdat de grond waarop de kerk staat aan het verzakken is, en het gebouw daardoor onveilig is.

    11. Recente heiligenlevens

    Zalige Ivan Mertz [1893-1928]

    Na zijn mislukte operatie kreeg Ivan hersenvliesontsteking. Vader Vrbanek diende de laatste sacramenten toe, en omdat Ivan niet kon spreken vroeg de priester hem nadien: "Je offert je leven voor de Kroatische Arenden, is het niet?" Ivan knikte met z’n hoofd ter bevestiging.

    Een paar dagen later ontving Ivan een telegram uit Rome, waarin de Paus zijn zegen stuurde. Ivan was nog steeds bij bewustzijn toen ze hem het nieuws vertelden en dit, komende van de paus die hij zo liefhad, was een troost in z’n laatste momenten.

    Ivan stierf, in aanwezigheid van zijn ouders en dierbaarste vrienden, op donderdag 10 mei 1928. Het nieuws van zijn dood verspreidde zich snel, toen de klokken van de kathedraal in Zagreb luidden ter ere van hem. Voorheen luidden de klokken enkel bij de dood van een bisschop. Kort na z’n dood schreef de 'Catholic Weekly': "Hij droeg nooit het gewaad van een priester, maar hij was een pilaar van Gods kerk!"

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    12. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 52]

    Aan haar broer Jean-Marie

    Lourdes, februari 1864

    Lieve broer,

    Het is lang geleden dat ik nog lets van je hoorde; waarom die veronacht-zaming? Elke gelegenheid die zich voordoet om je te schrijven, grijp ik aan, maar jij antwoordt nooit: je stelt je ermee tevreden mij via mijn familie te laten weten dat je het goed maakt.

    Omdat ik het onbevredigend vond je slechts te schrijven, heb ik je voor je feest een beurs gestuurd waaraan ik enkele verloren uurtjes gewerkt heb, terwijl jij denkt voldoende te doen door mij na verloop van enkele weken kortaf te schrijven dat je het presentje dat ik je stuurde, ontvangen hebt, en dat je me bedankt voor mijn aandacht. Is dit de manier waarop een broer met zijn zus omgaat?

    Als ik je niet beter kende, zou mijn hart hierdoor erg bedroefd zijn. Word dus een beetje wakker uit je onbekommerdheid, mijn lieve broer, en toon je zus de levendige vriendschap die er van nature zou moeten zijn tussen mensen die zo innig verenigd zijn door de bloedband. Beschouw de reprimandes die ik je geef, als een bewijs van de oprechte vriendschap van je zus,

    Tot ziens, ik omhels je genegen

    [niet ondertekend]

    13. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Brief: De Spiegel

    Hieronder volgt nog een brief van Clara aan de abdis Agnes van Praag, oorspronkelijk geschreven in het latijn. Laat u niet weerhouden door de weerbarstige tekst. Je voelt dat er tussen haar en ons eeuwen liggen. Daarom moet er een brug geslagen worden. Maar als dat gebeurd is dan valt er veel te ontdekken in deze zorgvuldig gecomponeerde brief!

    Deze brief is waarschijnlijk door Clara kort voor haar dood geschreven in 1253. Haar zus Agnes wordt genoemd, die vermoedelijk in verband met de ziekte van Clara naar San Damiano is gekomen om haar bij te staan. Tussen de abdis van het klooster in Praag, Agnes van Praag en Clara is er een warme vriendschap gegroeid in de loop der jaren. Al kon er niet altijd geschreven worden omdat een brief overbrengen dan riskant was.

    Over de indeling die de inhoud van de brief verduidelijken kan, leest u verderop.

    In de literatuur van de tijd van Clara is de spiegel een belangrijk theologisch symbool. Hier wordt de spiegel gebruikt voor de manier waarop God de schepping te boven gaat en toch ook weer in die schepping is te kennen. De schepping weerspiegelt dan, op een wazige manier de schoonheid van de Verborgene. Het is een voorbeeld zonder vlek. De taal is bijbeltaal verweven met de eigen taal. De mystiek is bruids- mystiek. Voor een beter begrip loont het soms de moeite een bijbeltekst na te slaan. De bruidsmystiek (vanaf vers 28) komt voort uit een geleefd leven met Christus. Met Jeruzalem wordt de kerk bedoeld in haar meest hemelse gestalte.

    14. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 9

    De zesde periode van de Kerk zal aanvangen met de machtige Koning en de Heilige Paus, zoals hiervoor vermeld en dit zal zo blijven duren tot de openbaring van de antichrist. Tijdens deze periode zal God zijn hele Kerk troosten voor de kwellingen en de grote beproevingen die ze tijdens de vijfde periode heeft moeten ondergaan. Alle landen zullen Katholiek worden en er zullen roepingen komen zoals nooit voorheen en de mensen zullen enkel kijken naar het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid. De mensen zullen in vrede leven en dit zal worden toegestaan omdat de mensen vrede met God zullen willen sluiten. Zij zullen leven onder de bescherming van de grote Koning en zijn opvolgers.

    Vertaling: Chris De Bodt

    15. Valentina Papagna

    Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn.

    27 maart 2010

    De hele nacht heb ik veel lijden ervaren, dat mij is gegeven. Ik werd aangevallen door slechte geesten. Ik riep de Heer ter hulp, maar hij kwam niet tussenbeide, omdat Hij de aanvallen toeliet. Uiteindelijk nam ik het kruis en bad ik de geloofsbelijdenis en daarna het Onze Vader. Halfweg dit gebed verscheen er een zo'n halve meter grote zuil van rode en oranje vlammen naast mij.

    Vanuit de vlam sprak er een stem tot mij en ik herkende de stem van de Heer, die zei: "Mijn kind, klaag niet over wat u meemaakt. Ik heb u uitverkoren om mij wil te doen. Ik heb u voor Mijzelf geschapen. Dit is de weg die ik voor heb uitgetekend. Aanvaard het, alsof er geen andere wegen zijn voor u. U bent in dit alles niet alleen. Wij zijn tezamen, we zijn één in allen. Wees dankbaar en betuig mij deze dank."

    Vertaling: Chris De Bodt

    19-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.19 mei 2010
    19 mei 2010

    1. Zeker vier IJslandse vulkanen staan op uitbarsten

    De IJslandse vulkaan die al enkele weken Europa met aswolken teistert, dreigt de komende jaren nog opvolgers te krijgen. Experts rekenden uit dat minstens drie andere vulkanen op het eiland op uitbarsten staan. Eyjafjallajokull is een naam die ons intussen heel bekend in de oren klinkt. Helaas heeft de vulkaan nog een aantal gevaarlijke broertjes, aangezien IJsland een vulkanisch actief gebied is. Wetenschappers maakten een tijdlijn met 205 uitbarstingen in IJsland in de voorbije 1.100 jaar en ontdekten dat de uitbarstingen in een cyclus voorkomen. Na een rustige periode zal de vulkanische activiteit de komende vijf decennia hoe dan ook toenemen.


    Eyjafjallajokull


    Katla


    Grimsvotn


    Hekla


    Askja

    Geologen kijken momenteel vooral naar vulkaan Katla, die niet ver van Eyjafjallajokull ligt. Die werd in de geschiedenis meestal tot uitbarsting gebracht door zijn collega die nu voor hinder zorgt. De drie andere kandidaten zijn Grimsvotn, Hekla en Askja. Hekla is sinds AD874 al twintig keer uitgebarsten. De laatste kleine uitbarsting dateert van 2000, maar geologen merken dat het ijs op de vulkaan aan het smelten is en dat betekent dat magma onder grond aan het opstijgen is. Grimsvotn is een andere vulkaan die onder een gletsjer ligt. In 1996 veegde een uitbarsting de belangrijkste ringweg van IJsland weg.

    Geologen raden Europa aan om maatregelen te treffen zodat de gevolgen van aswolken minder groot zouden zijn. Ook zullen vulkanen meer moeten worden onderzocht. "Er zijn 35 actieve vulkanen in IJsland", zegt Gillian Foulger, geoloog van de universiteit van Durham. "Met een hoogtechnologisch systeem op iedere vulkanen kunnen we voorspellen wanneer ze zullen uitbarsten."Iedere vulkaan heeft echter ook zijn eigen karakter. Zo is Eyjafjallajokull vaak over een lange periode actief. Bij de uibarsting van 1821 duurde het liefst vijftien maanden. We zijn dus mogelijk nog lang niet verlost van de ellende.

    2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 16/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    De Joegoslavische Bisschoppelijke Conferentie

    De Verklaring van Zadar

    Tijdens de sessie van de Bisschoppelijke Conferentie van Joegoslavië, gehouden te Zadar van 9 tot 11 april 1991, werd het volgende aanvaard:

    Vanaf het begin hebben de Bisschoppen de gebeurtenissen te Medjugorje gevolgd door de plaatselijke Bisschop, de Bisschoppelijke Commissie en de Commissie van de Bisschoppelijke Conferentie van Joegoslavië te Medjugorje.

    Op basis van de dusver gedane onderzoeken, kan er niet worden bevestigd [non constat de supernaturalitate] dat deze aangelegenheden bovennatuurlijke verschijningen of onthullingen betreffen.

    De blijvende stroom van gelovigen uit diverse gedeelten van de wereld naar Medjugorje, echter, bezield door reden van geloof of andere motieven, vereist de pastorale aandacht en zorg, in de eerste plaats van de plaatselijke Bisschop en daarna de overige Bisschoppen, samen met hem, zodat in Medjugorje en alles wat er verband mee houdt, een gezonde verering wordt bevorderd tegenover de Heilige Maagd Maria, volgens de richtlijnen van de Kerk. De Bisschoppen zullen eveneens voorzien in bijzondere liturgische en pastorale richtlijnen overeenkomstig dit doel. Tegelijkertijd zullen zij de onderzoeken van de gebeurtenissen volgen, via de commissies.

    Zadar, 10 April 1991

    De Bisschoppen van Joegoslavië


    3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 159]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    Onderbreking van het Passieverhaal

    Zondag 9 maart 1823

    Toen ik even daarna ging bladeren in de almanak van het bisdom Münster, zag hij dat het niet alleen Laetere zondag was, maar dat vandaag ook hier te lande, het feest van Sint-Jozef, de voedstervader des Heren, werd gevierd. Dit was hem niet bekend, daar het feest van de Heilige Jozef elders op 19 maart valt.

    Ik vestigde hierop haar aandacht en vroeg of zijn misschien daarom over Jozefje gesproken had, en zij verklaarde: "Ja, ik weet heel goed dat het vandaag de feestdag is van Sint Jozef. Aan dat jongetje echter, Jozefje, heb ik helemaal niet gedacht." Het schoot haar nu meteen te binnen wat zij gisterenavond te zien gekregen had, en het verhaal daarvan gunde mij een hoogst merkwaardige kijk op de innerlijke gang van haar beschouwingen. Aan de vooravond van de Zondag der Verheugenis [Laetere] en van het Sint-Jozefsfeest, had zich plotseling een blijmoedig beeld van de Heilige tussen de beelden van de Passie vervoegd. Sint-Jozef was als handelend persoon op het toneel verschenen en wel in de gedaante van een kind.

    Vaak hebben wij beleden dat Degene die tot haar sprak, haar Zijn boden stuurde als kinderen, en wij hebben opgemerkt dat dit steeds gebeurde in gevallen, waarin de kunst van haar vertolker zich ook best van een kinderfiguur had kunnen bedienen. Moest daar bijvoorbeeld, in een visioen van zuiver Bijbelse historische aard, het verband worden aangeduid met de vervulling van een of andere profetie, dan liep daar gewoonlijk, naast de voorgestelde gebeurtenis, een knaap die in zijn houding en kleding, alsmede in de manier waarop hij ernstig zijn profetische schriftrol in de hand hield, ofwel die schriftrol, aan een stok gebonden, door de lucht zwaaide, het karakter van deze of gene profeet weergaf.

    4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 159]

    Preken

    Zijn God is de wijn

    De profeet Jesajah zegt dat de dronkaards op aarde nutteloos zijn voor het goede, maar des te bruikbaarder voor het kwade. Om ons daarvan te overtuigen, broeders, hoeven we enkel een kroeg binnen te gaan, die Johannes Climacus de winkel van de duivel noemt, de school waar de hel haar leer verkondigt, de plaats waar men zielen verkoopt, waar gezinnen ten onder gaan, waar gezonde levens verknoeid worden, waar de ruzies beginnen, waar zelfs moorden worden gepleegd .. En wat hoor je er? Gij weet het beter dan ik ...

    Stel u eens zo’n arme dronkaards voor, broeders! Zijn maag is boordevol wijn en zijn beurs is leeg. Hij werpt zich machteloos op een bank of een tafel. De volgende morgen staart hij verwonderd om zich heen, hij meende thuis te zijn. Hij geeft zijn geld uit tot de laatste cent en dikwijls is hij zelfs verplicht om zijn hoed of andere kledingstukken bij zijn schuldeiser achter te laten. Niets dan zijn dronken lichaam sleept hij tenslotte naar huis. Daar wachten zijn vrouw en zijn kinderen, schreiend, zonder eten en zonder geld. In plaats van medelijden met hen te krijgen, jaagt hij hen met bedreigingen op de vlucht, alsof zij de oorzaak zijn van zijn armoede en zijn slechte zaken die hij heeft gemaakt. O God, wat een treurige toestand!

    Het Concilie van Mainz heeft wel gelijk gehad, toen het vaststelde, dat een dronkaard de tien geboden van God overtreedt ... Grote vrees boezemen zij ons in, die door deze kwaal zijn aangetast en er nooit meer van genezen! ...

    Laten we bidden dat de goede God er ons voor moge behoeden.

    Vertaling: Chris De Bodt

    5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 159]

    Hoofdstuk 22. Ziekte

    Nicky: Vele verschillende gebieden van de geneeskunde gebruiken hypnose als onderdeel van de behandeling om uit te vinden wat er in het verleden is gebeurd dat eventueel iets te maken kan hebben met de betrokken ziekte. Hebben de zielen ook iets verteld over hypnose?
    Maria: De zielen hebben gezegd dat hypnose gevaarlijk en een zonde is. Niemand mag spitten in het onderbewustzijn en wanneer ze het doen dan zijn de getuigenissen die we ervan horen sterk onbetrouwbaar.

    Sommige mensen die verkeerd geloven in reïncarnatie, baseren hun geloof of de resultaten van hypnose. Dat is al één geval waar een betrekkelijk kleine zonde tot veel verwarring leidt.

    Nicky: Wanneer mensen heel erg ziek zijn en heel erge pijnen lijden, wat is er dan door God toegelaten met betrekking tot wat de dokters mogen doen?
    Maria: Een ziel heeft mij ooit verteld dat hij een heel, heel veel moest lijden omdat hij naar een dokter geweest was die meewerkt aan euthanasie door de patiënten in te spuiten met middelen om het leven te verkorten om aldus het lijden gedaan te maken. Dokter mogen nooit patiënten doden, maar het is hen wel toegelaten om geneesmiddelen toe te dienen die de pijn verzachten. Enkel God schenkt en neemt het leven, zo niet is het een moord, net zoals alle andere moorden.

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 3]

    Lucia’s kinderjaren

    Daar mijn zusters mij steeds bij hen wilden, maakten ze er meer werk van om mij aan te kleden dan henzelf. Daar één onder hen een kleermaakster was ik altijd uitgedost in het sierrijkste klederdracht van de streek, meer dan enig meisje in de buurt. Ik droeg een geplooide rok, een schitterende gordel, een kasjmieren schouderdoek en een hoed die versierd was met gouden parels en diep gekleurde veren. Soms zou je gedacht hebben dat ze eerder een pop aan kleden waren dan een klein kind. Bij volksfeesten moest ik van boven op de kast of enig ander groot stuk meubilair, opdat ik niet zou worden onder de voeten gelopen. Eens moest ik van op mijn hoge plaats een aantal liedjes zingen op de muziek van het orkest. Mijn zusters hadden mij al leren zingen en een aantal walsjes aangeleerd voor als er een partner ontbrak. Ik deed dit met een uitzonderlijke bekwaamheid en tok hierbij de aandacht en het applaus van iedereen.

    Van sommigen kreeg ik zelfs geschenkjes in de hoop om in de gunst van mijn zussen te komen. Tijdens de zomer kwamen zij op zondagnamiddag allen bijeen in onze tuin, in de schaduw van de drie grote vijgenbomen en tijdens de winter onder een open veranda die we hadden en waar nu het huis staat van mijn zus Maria. Daar brachten ze spelend en pratend met mijn zussen de namiddag door. Het was daar dat met Pasen de gesuikerde amandelen verloot werden en de meeste van hen belandden in mijn zak, omdat de winnaars hoopten op onze bevalligheid.

    Mijn moeder bracht deze namiddagen zitten door bij de keukendeur die uitgaf op de keuken. Soms hield zij een boek in haar handen en las zij een tijdje of sloeg zij een babbel met onze tantes of buren die naast haar zaten. Zij was altijd heel ernstig en iedereen wist dat haar woorden als de Bijbel waren en moesten worden gehoorzaamd. Ik heb nooit iemand een oneerbaar woord horen zeggen in haar bijzijn of enig gebrek aan hoffelijkheid zien tonen. Het was hun algemene mening dat mijn moeder hen meer waard was dat al haar dochters tezamen. Ik hoorde mijn moeder dikwijls zeggen: "Ik begrijp niet hoe deze mensen ervan houden om van huis naar huis lopen te kletsen! Voor mij is nergens beter dan thuis voor een mooi en rustig boek. Ze staan vol met wondermooie dingen en het leven van de Heiligen is ronduit boeiend."

    Het komt me voor dat ik Zijne Excellentie reeds heb verteld hoe ik tijdens de week de dag doorbracht, omgeven met kinderen uit de buurt. De moeders gingen uit werken in het veld en zo vroegen ze aan mijn moeder of hun kinderen bij mij konden blijven. Toen ik Zijne Excellentie over mijn neefje schreef, denk ik dat ik ook onze spelletjes en vertier beschreef, ik zal hier dus niet blijven bij stilstaan. In de warmte van zo’n liefhebbende tederheid bracht ik mijn eerste zes levensjaren door. Om de waarheid te zeggen, begon de wereld mij toe te lachen en bovenal zat de passie voor het dansen reeds diep in mijn hart. Ik moet toegeven dat de duivel die zou hebben aangewend om mij ten onder te brengen, indien de goede Heer Zijn speciale genade voor mij niet had getoond.

    Als ik het niet verkeerd voorheb, heb ik Zijne Excellentie in hetzelfde relaas ook verteld hoe mijn moeder gewend was om de catechismus, tijdens de siësta’s in de zomer, bij te brengen aan haar kinderen. Tijdens de winter kregen we onze les ’s avonds, na het avondeten, toen we allen rond de haard zaten, kastanjes en alle soorten eikels aan het eten en het roosteren.

    7. Film Romero [9/11]

    In El Salvador breekt er eind de jaren '70, na reeds vele jaren van onrust, een burgeroorlog uit tussen de junta en marxistische rebellen. Een groep jonge officieren werpt het regime omver met steun van de VS. Er kwam een regerings-junta, waarin christendemocraten, sociaaldemocraten en zelfs communisten deelnamen. Een bloedige strijd waarin doodseskaders actief waren brak uit, onder de leiding van extreem-rechtse Roberto d'Aubuisson. De Amerikaanse overheid, die al jaren 'een dreiging van het communisme' vanuit Zuid-Amerika ervaart, steunt achter de schermen het militaire bewind van El Salvador. Het leger en de politie krijgt training in de VS en wordt voorzien van wapens om aan de macht te blijven. De VS heeft wel geleerd van Vietnam om achter de schermen te opereren, officieel blijft de Amerikaanse betrokkenheid beperkt tot advies.

    Er vielen in totaal 75.000 slachtoffers, waarvan in 1980 wellicht de bekendste: de aartsbisschop Oscar Romero.Nog vijftig dagen eerder had hij op de Leuvense Universiteit het eredoctoraat ontvangen. De film over Mgr. Oscar Arnulfo Romero [1917-1980] begint net voor hij tot aartsbisschop werd benoemd van San Salvador. De vrome en ietwat verlegen pastoor Romero, die in Rome theologie had gestudeerd, was al bisschop toen hij gepromoveerd werd tot aartsbisschop van de hoofdstad van het middenamerikaanse land El Salvador. Behoudsgezinde kringen hadden zijn benoeming toegejuicht. De film laat zien hoe Romero op korte tijd een diepgaande verandering ondergaat én teweeg brengt. De openingsscène is een sleutel in dat verhaal: Romero ontmoet pater Rutilio Grande, een jezuïet in wie hij veel vertrouwen heeft en die pastoor is bij de armen. De moord op pater Grande schudt als het ware Romero wakker. Hij groeit uit tot een kerkvader, die het opneemt voor de onderdrukte bevolking. Deze is voortdurend het slachtoffer van een vuil politiek conflict waarin verschillende machten en krachten de aartsbisschop zoeken te manipuleren. Romero zelf zoekt de dialoog, maar moet ervaren dat de machtigen niet willen weten van onderhandelen. Het einde is bekend: sluipschutters schieten hem op 24 maart 1980 neer, terwijl hij in een hospitaalkapel voorgaat in de eucharistie.

    Deze Amerikaans-Mexicaanse speelfilm uit 1989 duurt 105 minuten en staat onder regie van John Duigan. Acteurs zijn Raul Julia [Oscar Romero], Richard Jordan [Rutilio Grande], Ana Alicia [Arista Zelada], Tony Plana [Morantes], Harold Gould [Francisco Galedo].


    8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 32: Voorbij de grenzen van de kennis [Aflevering 212]

    In de regio van Avignon, Frankrijk, berichtte een Franse ambassadeur, P. Riville, een evenzeer bizar, maar veel groter geval van beheksing op 8 februari 1641, op een berg in de Provence waar een vreemde mist hing. Volgens de ambassadeur werden drieduizend inwoners opgeschrikt door het onverklaarbare geluid van trompetten en trommels, die tussen 7 en 8u ’s morgens zo duidelijk waren dat de inwoners naar hun wapens grepen. Tijdens het gebed in de kerk zweerden een groot aantal van hen dat ze de schrikwekkende stem van bevelhebbers en de trompetten van de cavalerie hadden gehoord, en dit gedurende anderhalf uur.

    Een gelijkaardig visioen van een hemelse oorlogsvloot met groot geschut werd ook gesignaleerd boven Dublin, in december 1641, en het volgende jaar werd er nog één gesignaleerd in het Engelse Northamptonshire.

    In het door Turken bezette Constantinopel had er van 10 tot 13 augustus 1641 naar verluid een storm met "schrikwekkende" donder gewoed. Het werd nog vreemder toen men melding maakte van "twee kometen of vallende sterren met dubbele staarten."

    In Italië zou er tussen het Vaticaan en Castel Sant’Angelo [waar Michael ooit met z’n zwaard was gezien] een helder licht geweest zijn en de afbeelding van een vuurspuwende draak.

    Was dit gerelateerd aan de driehonderdduizend Chinezen die in 1642 tijdens overstromingen omkwamen in het Land van de Draak?

    In Engeland was er in oktober 1649 gedurende een paar nachten een beheksing die ervaren werd door een groep toeziende ambtenaren die in de buurt van Woodstock verbleven, in één van de landhuizen van de koning. Het was angstaanjagend toen er op deuren geklopt werd of deuren openvlogen en er werden ook donderslagen gehoord. Er was ook melding van het geluid van onzichtbare kettingen, evenals brekend glas.

    Was het allemaal verbeelding, zoals de rationalisten beweerden? Kon het allemaal "logisch" verklaard worden? Het materialisme won snel terrein toen het radicaal rationalisme de overhand kreeg op de gezonde logica, en over alles twijfel, of op z’n minst verwarring zaaide. Er was een nieuwe kosmologie in ontwikkeling, en dit tot groot genoegen van de duivel. Het was een kosmologie die de aarde in het middelpunt plaatste, en niet het eeuwige. Elke oude waarheid en elk teken, elke manifestatie van het bovennatuurlijke werd in vraag gesteld. Er waren twijfels over de Bijbel. Er waren twijfels over de erfzonde. De opmars van de wetenschap gaf de mens een bijna dronken geloof in zijn macht over de natuur, en zijn spottende opmerkingen over alles wat bovennatuurlijk was, gaven de duivels vrij spel zoals nooit tevoren.

    Wiskundigen konden nu waarschijnlijkheden berekenen in plaats van te vertrouwen op Vrouwe Fortuna, en astronomen waren in staat om eclipsen te berekenen waardoor hun uitstraling wegviel, dus wie had er nood aan het bovennatuurlijke?

    Dankzij Galileo en Newton waren de sterren binnen bereik gekomen, ontdekte men zonnevlekken en de manen van Jupiter en had men niet langer nood aan de religie om een blik op de "hemel" te werpen [die nu niets méér leek dan een heleboel verlaten planeten].

    Het heelal werd zinloos en mechanisch. Het werd niet door een levende kracht beheerst, maar door wiskundige wetten. En met die nieuwe wetten kon de mens resultaten voorspellen met een nauwkeurigheid die ontbrak in religie en magie.

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 106]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    De eerste na vier eeuwen verdeeldheid

    Enkele dagen voor de ontmoeting sprak Mgr. Lebrun met de prior van Taizé ‘om enkele praktische zaken te regelen’. Broeder Roger stelde voor dat de bisschoppen in de Gemeenschap zouden logeren; de bisschop van Autun weigerde en verschafte en liet hen onderdak zoeken in de omliggende kloosters. Hij kreeg ook de ‘garantie dat er geen enkele ex-priester onder de dominees was en dat er niet aan de bisschoppen zou voorgesteld worden om het Avondmaal bij te wonen.’

    Broeder Roger had de secretaris van de COE, Visser’t Hooft, over de ontmoeting in Taizé ingelicht en hem gevraagd een ‘korte boodschap’ te sturen. ‘We zullen er een of twee hebben vanuit Rome’ voegde hij erbij. Visser’t Hooft wees het van de hand omdat hij dit eenzijdig initiatief van Taizé ongepast vond. Ondanks die weigering zond Broeder Roger hem tijdens de bijeenkomst een boodschap van genegenheid door alle deelnemers ondertekend, bisschoppen en priesters: "We stellen het op prijs, Mijnheer, als de onvermoeibare arbeider voor de eenheid der christenen die we kennen, onze broederlijke genegenheid uit te drukken."

    De ontmoeting verliep in de beste sfeer, stelde Mgr. Charrière vast. Op het einde liet de gemeenschap een eenvoudige boodschap in de pers verschijnen: "Van 26 tot 28 september 1960 zijn rooms-katholieke bisschoppen en dominees van verscheidene protestantse geloofsstrekkingen voor een colloquium in Taizé samen gekomen. Ze hebben er de kwestie van de evangelisatie in de parochie en de wereld bekeken. Dit gebeurde voor het eerst sinds vier eeuwen verdeeldheid. De dominees konden hun vreugde en dank uitspreken om drie dagen te zijn samen gekomen en de zorg rond evangelisatie te delen. Ze noemden deze bijeenkomst een gebeurtenis en dankten de Heer van de Kerk die hen leidt naar de zichtbare eenheid."

    Elf dagbladen drukten de mededeling af zonder er meer over te kunnen vertellen. Steeds bescheiden en voorstander van het geheim had de Gemeenschap noch het aantal nog de hoedanigheid van de deelnemers medegedeeld. Toen, twee maand later, in een ophefmakende bijdrage Robert Serrou in "Paris-Match" dit gebeuren weer aanhaalde, kon hij het geheim niet onthullen: "We hebben beloofd geen namen te noemen. [...] Wat gebeurde er? Wat werd er gezegd? Het is nog steeds een raadsel."

    Uiteindelijk werden de namen van de deelnemers nooit geopenbaard. Alleen de korte boodschap aan Visser’t Hooft met alle handtekeningen laat toe de werkelijke draagwijdte van het gebeuren te schatten. Aan katholieke zijde: twee aartsbisschoppen [Aix-en-Provence en Toulouse] en zes bisschoppen [Autun, Fribourg, Mende, Saint-Claude, Digne en de hulpbisschop van Rouen]. Aan protestantse zijde: buiten de prior en de onderprior en een tiental Broeders van Taizé, een vijftigtal Franse en Zwitserse protestantse dominees. Er stond ook de naam van een anglicaans priester uit Sheffield [als gevolg van de ‘missie’ in juni] en van een vertegenwoordiger van de oecumenische gemeenschap Apapè.

    Kardinaal Gerlier was op de uitnodiging niet ingegaan, maar had de suggestie van Broeder Roger aanvaard om later, op 18 oktober onder vier ogen in Taizé de voorzitter van protestantse Vereniging in Frankrijk, dominee Boegner, te ontmoeten. Na een Romereis van Roger Schutz en Max Thurian en een pauselijke audiëntie op 13 oktober werden sommige protestantse prominenten bang vanwege de samenloop van die ontmoeting en het colloquium eind september. Dit zorgde voor een pijnlijke crisis.

    Vertaling: Broeder Joseph

    10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 46]

    Woordenboek: Letter D

    Drusilla

    Voorgeschiedenis

    Haar broer Agrippa II bewerkte voor Drusilla een tweede huwelijk met Azizus, koning van Emesa in Syrië, een heiden die er niets op tegen had zich tot het Jodendom te bekeren. Het plan slaagde niet want de procurator Marcus Antonius Felix, met behulp van een Joodse tovenaar, kon Drusilla overreden om de strenge voorschriften van het Jodendom te vergeten om hem te huwen, hij die een vrijgevochten onbesneden Romein was die erin slaagde met drie koninginnen te trouwen, zoals historicus Suetonius aanhaalt. Ze kregen een zoon die Agrippa werd genoemd. Hij stierf onder de uitbarsting van de Vesuvius die Pompei en Herculanum vernietigde in 79 na J.C. Of Felix en Drusilla nog meer kinderen kregen, is niet bekend, al menen sommige historici op grond van gevonden inscripties dat dit inderdaad het geval is geweest.

    In het Nieuwe Testament verschijnt de apostel Paulus voor Felix in zijn hoedanigheid als procurator [Handelingen 24:24-27], naar aanleiding van een aanklacht van de hoepriester Ananias ben Nebedeüs. Deze gebeurtenis vond plaats zo'n twee jaar voor het einde van Felix' ambtsperiode. Felix werd bij die gelegenheid vergezeld van Drusilla, wellicht omdat zij een Jodin was en dus beter op de hoogte van de Joodse godsdienst en tradities waarop de aanklacht betrekking had. Felix kwam niet tot een uitspraak, maar hield Paulus in gevangenschap. Volgens het Nieuwe Testament hoopte Felix steekpenningen van Paulus te ontvangen.

    Vertaling: Broeder Joseph

    11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 61]

    Het wonder van Middelburg [Leuven], België [1374]

    Gedurende de vier eeuwen dat de Hostie vredig op zijn troon zat, werd deze Hostie vereerd door verschillende stadhouders en geestelijken, alsook adelheden. De eeuwfeesten van dit wonder werden gevierd met grootse feesten en veel vreugde. Deze feesten werden verrijkt door de aflaten van Paus Paulus V en Paus Clementes XIV. Voor het vierde eeuwfeest werd er een nieuwe monstrans gemaakt van goud met ingelegde juwelen, gemaakt door een juwelier uit Brussel.

    Na de dood van keizerin Marie Theresia van Oostenrijk in 1780 besteeg keizer Jozef II de troon. Hiermee werd de kalmte en vredigheid van de Kerk serieus verstoord, omdat Katholieke feesten verboden werden en de priester en religieuzen werden gekweld.

    Toen de sluiting van het Augustijnenklooster een feit was, werden de Hostie en de bebloede doek toevertrouwd aan verschillende vrome gelovigen, die het noodzakelijk vonden om de Hostie regelmatig te verplaatsen. Op gegeven moment was de Hostie verborgen in een grote kist van eikenhout, die nu nog steeds bestaat. Ook is de corporale bewaard gebleven waarin de relieken gewikkeld waren tijdens de verhuizing op 18 januari 1793, het hoogtepunt van de Franse Revolutie.

    In deze gevaarlijke tijd werden de Hostie en de bebloede doek niet verwaarloosd. Ook al mochten priesters hun gewaden niet dragen, toch droegen ze de mis in het geheim op in bijzijn van de Heilige Relieken.

    12. Recente heiligenlevens

    Zalige Ivan Mertz [1893-1928]

    Omwille van zijn werk met de Katholieke jeugd en omwille van zijn goede voorbeeld, waren er veel roepingen. Na zijn dood waren er dertig mensen die hun roeping dankten aan de invloed van Ivan Merz.

    Zoals we reeds zagen, las en studeerde Ivan heel veel, en dat met een gezichtsvermogen dat hem al sinds zijn kindertijd parten speelde. Bovendien had hij sinusproblemen en later in z’n leven kreeg hij ook tandproblemen. Tijdens zijn laatste levensjaar was hij ernstig ziek door een hevige ontsteking van de onderkaak, waarvoor hij een operatie moest ondergaan. Ivan moest ook een neusoperatie ondergaan. Hij kreeg een acute streptokokontsteking van de onderkaak, die hij aanvaarde als zijn kruis voor de bekering van zijn moeder die nu de Rozenkrans bad, en voor de jonge mensen voor wie Ivan had geijverd.

    Volgens Vader Vrbanek, zijn spirituele begeleider, wist Ivan dat hij spoedig ging sterven. Ivan bracht zijn zaken in orde, schreef zijn testament, en stelde deze tekst op die op zijn grafsteen moest komen: "Gestorven in de vrede van het Katholieke geloof. Christus was mijn leven en de dood mijn verdienste. Ik verwacht de genade van de Heer en ik ben in geheel en eeuwig bezit van het Allerheiligste Hart van Jezus. Ik ben gelukkig in de vrede en de vreugde. Mijn ziel reikt uit naar het doel waarvoor ze geschapen was. In God de Heer."

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 51]

    Aan haar broer Jean-Marie

    Nevers, later dan maart 1871

    Vandaag kom ik met jou de Kruisen omhelzen die onze goddelijke Meester ons heeft gezonden. Laten we hem de genade vragen deze te dragen naar zijn voorbeeld, nederig en welwillend.

    De beproevingen dit jaar zijn groot, is het niet, lieve broer? Drie familieleden zijn ons ontnomen in het tijdsbestek van enkele dagen. De goede God heeft zijn bedoelingen, dat is waar, maar de klap is erg hard geweest: onze arme Vader is ons al te plotseling ontrukt, maar het is een troost te vernemen dat hij de laatste sacramenten ontvangen heeft; dat is een grote genade, waarvoor we dankbaar moeten zijn. Laten we desalniettemin veel bidden, lieve vriend, voor de rust van zijn ziel en voor onze goede tante Lucile, wier arme kinderen te beklagen zijn. Ik beveel je ook aan te bidden tot de Heilige Maagd voor onze zus Marie, die het hard nodig heeft: je weet dat zij zo ongelukkig was de kleine Bernadette te verliezen, die zij zo liefhad, welk verdriet voor een Moeder!

    Ik schrijf met dezelfde post aan onze kleine Pierre, die mij een heel aardige brief heeft gestuurd. Vertel me hoe het met je gaat, lieve broer, ik maak me ongerust over jou. Betuig mijn respect aan de dierbare Broeder Directeur, en beveel me aan in zijn gebeden en die van de Communiteit.

    Het ga je goed, mijn liefste broer, laten we wederzijds aan Onze-Lieve-Heer vragen om de genade die nodig is om heilig te worden. Laten we welwillend staan tegenover de offers die deze goede Meester ons zendt, en laten we deze aanbieden voor de zielenrust van hen die we verloren hebben.

    Je zeer toegewijde zus

    Bernadettes vader, overleed op 4 maart 1871, vierenzestig jaar oud.

    14. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    De gemeenschap

    De gemeenschap, die steeds grotere vormen aannam, werd in het begin door Franciscus geleid. Bepalend voor het model van leven waren de volgende drie wezenlijke punten:
    • keuze voor een besloten leven van gebed.
    • Een leven in bezitsloosheid in navolging van Jezus.
    • De belofte dat Franciscus en de broeders hen zouden beschermen.
    Naast het getijdengebed kenden de zusters ook handenarbeid. Zoals werken in de tuin of borduren. Bovendien waren er zusters die buiten het klooster dienst deden. Boodschappen doen voor anderen en dergelijke.  Bedelen werd niet gepast gevonden voor vrouwen. Intern waren er spanningen. Vaak waren er zusters ziek, die verpleegd moesten worden. Politieke spanningen lieten het klooster niet ongemoeid. Uiteindelijk werd het voornemen opgevat om zich in Assisi te vestigen.  Dat is ook gebeurd, al was dat pas nadat Clara was overleden.

    De waarde van de armoede bestond volgens Clara in het vrij worden van alles wat een mens kan binden, om de mens te worden zoals God haar heeft bedoeld. Het is bovendien de weg naar echte zuster- en broederschap.

    Voor de zusters was het leven zwaarder dan voor de broeders. Omdat ze afhankelijk waren van de vrijgevigheid van de mensen. Zij moesten vertrouwen op de zorg van God. Clara en haar zusters hebben veel onbegrip ondervonden ten aanzien van hun nieuwe levenswijze. Pas op de dag voordat ze stierf, op 9 augustus 1253 is haar Levensvorm goedgekeurd. Clara heeft weinig geschriften nagelaten. Een levensvorm, een testament, een zegen en vier brieven aan Agnes van Praag.

    15. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 8

    Dit zijn zondige tijden, een eeuw vol van rampen en gevaren. Overal heerst er dwaalleer en de volgelingen van deze dwaalleer zijn haast overal aan de macht. Bisschoppen, kloosteroversten en priesters zeggen dat ze hun plicht doen en dat ze opmerkzaam zijn en dat ze leven zoals ze hoeven te leven naar hun status in het leven. Op dezelfde wijze zoeken ze daarom allemaal excuses. Maar God zal een groot kwaad toelaten tegen Zijn Kerk: Ketters en despoten zullen plots en onverwachts komen. Ze zullen de Kerk binnendringen terwijl de Bisschoppen, Kloosteroversten en Priesters te slapen liggen. Ze zullen Italië binnendringen en Rome verwoest achterlaten. Ze zullen de Kerken afbranden en alles vernietigen.

    Vertaling: Chris De Bodt

    16. Valentina Papagna

    Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn.

    21 maart 2010

    Bezoek aan het Vagevuur met de Heilige Engel. We kwamen in een heel groot gebied. Vele mensen bevonden zich overal. Toe we nader kwamen zag ik dat het allen priesters waren die wachtten op hun bevrijding. Ze smeekten mij om te bidden voor hun bevrijding. Ik ging langs een groep Italiaanse priesters, die hun armen naar mij uitstaken en vroegen: "Valentina, u helpt al de anderen, vergeet ons niet, alstublieft. Wij rekenen op u. Wij spraken tot elkaar in het Italiaans en ik vroeg: "Wat gebeurde er met jullie allen? Er zijn zovelen van jullie. Wat hebben jullie gedaan opdat ze met zovelen hier moeten wachten."

    Zij antwoordden: "Valentina, wij gehoorzaamden niet en we vertelden de waarheid niet over de biecht en het eerbiedig gedrag in in de kerk aan hen die ons waren toevertrouwd. Ook was dit het geval over de heiligschennis bij de Communie en het modernisme dat binnendringt in de kerk, dat de Heer zo verontwaardigt. Daarom moeten wij zo'n grote prijs betalen. Alstublieft, help ons."

    Alle priesters waren gekleed in heel donkerbruine broeken en overhemden, gelijkaardig aan gevangeniskledij.

    Heer, heb medelijden voor deze zielen.

    Vertaling: Chris De Bodt

    18-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.18 mei 2010
    18 mei 2010

    1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
    [aflevering 15/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    De Joegoslavische Bisschoppelijke Conferentie

    In Januari 1987, op aanwijzing van de Congregatie Voor de Geloofsleer, hebben Kardinaal Franjo Kuharic, Voorzitter van de Bisschoppelijke Conferentie, en Bisschop Pavao Zanic een gezamenlijk communiqué opgesteld waarin ze de vorming van een aparte werkgroep aankondigden om de gebeurtenissen van Medjugorje te onderzoeken. De werkgroep was samengesteld uit 11 priesters, 4 artsen en 1 religieuze zuster als secretaris.

    Ze hielden 23 ontmoetingen in Zagreb, het secretariaat van de Bisschoppelijke Conferentie. De eerste ontmoeting vond plaats in april 1987 en de laatste in september 1990.

    Het resultaat van de vier jaar lange inspanningen werd voorgesteld aan de leden van de Bisschoppelijke Conferentie te Zagreb in 1990. Bij drie gelegenheden werd er tijdens de Bisschoppelijke Conferentie gesproken over de verschijningen: op 25 April, 9 Oktober en 27 november 1990. De Verklaring over Medjugorje werd aanvaard bij stemming, gehouden te Zadar, op 10 april 1991. Er waren 19 Bisschoppen die stemden en er was één onthouding.

    2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 158]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    Onderbreking van het Passieverhaal

    Zo had zij dan op die zaterdag, 8 maart 1823, zwaar vermoeid, het verhaal gedaan van de geseling van Onze Heer. Na zonsondergang werd zij plotseling stil en meende ik dat haar ziel reeds was overgegaan tot het aanschouwen van de doornkroning van Jezus. Enige minuten verliepen en toen begon er zich over haar aangezicht, waarop er een uiterste uitputting en een dodelijke afmatting te lezen stond, een lieflijk zachte, vreugdevolle klaarheid af te spelen.

    Zij sprak enkele woorden met dat vriendelijke accent waarmee de Onschuld tot de kinderen spreekt. "Ach," zei ze, "daar komt die lieve, kleine knaap naar mij toe. Wie mag het toch zijn? Wacht, ik zal het hem vragen ... Hij heet Jozefje ... O, hoe lief is hij! Dwars door al het volk heen komt hij naar mij toe gelopen, de arme kleine! Hij is zo minzaam en lacht en weet nergens van, maar ik ben zo met hem begaan, want hij is helemaal naakt. Als hij maar geen kou vat, want het is ’s morgens vrij koel. Wacht, ik zal hem een beetje warmer aankleden."

    Nadat ze deze woorden op zo’n toon van waarachtigheid had uitgesproken, dat men uitkeek om te zien waar de knaap zich bevond, nam zij een paar doeken die naast haar lagen en maakte er al de bewegingen mee van iemand die vol medelijden een lief kind aankleedt tegen de koude. Ik [de schrijver] sloeg dit met een grote oplettendheid gade en vermoedde dat haar gebaren de veruiterlijking waren van een inwendig bidden, zoals ik reeds meer dan eens bij haar had waargenomen.

    Ik kwam er echter deze keer niet toe om een verklaring te vinden voor de grond van haar woorden en doen, want haar toestand wijzigde zich plots. Het gebeurde namelijk dat de persoon die haar verzorgen moest, één der geloften noemde, waardoor zij zich als kloosterzuster aan de Heer had toegewijd. Die persoon sprak het woord "gehoorzaamheid" uit en ogenblikkelijk raapte Anna Catharina dan al haar krachten bij elkaar, zoals een vroom en gehoorzaam kind, dat door haar moeder wordt wakker gemaakt met de roep om bij haar te komen. Zij greep snel de rozenkrans en het kruis, dat zij altijd bij haar had, bracht haar kledij in orde, wreef over haar ogen, richtte zich half op en werd [omdat het haar onmogelijk was te staan of te gaan] van haar bed naar een stoel gedragen. Het was het uur waarop men haar bed verschoonde en voor de nacht in gereedheid bracht. Ik verliet haar om te boek te stellen wat zij heden had meegemaakt.

    3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 158]

    Preken

    Zijn God is de wijn

    De drankzucht, broeders, is nauwelijks te vergelijken met de andere zonden, waarvan de mens zich in de loop der tijden met behulp van Gods genade nog kan beteren. Om een drankzuchtige tot inkeer te brengen, is meer dan een gewone genade nodig. Het vereist een wonder! Ge wilt weten waarom dronkaards zich zo zelden bekeren? Het komt omdat zij noch geloof, noch godsvrucht, noch medelijden, noch eerbied voor de heilige zaken bezielen! Niets is bij machte om hen innerlijk te treffen en hun de ogen te openen. Je kunt hen dreigen met de dood, de dag des oordeels, met het eeuwige vuur dat hen te wachten staat. Je kunt hen spreken over het geluk dat God bereidt houdt voor diegenen die Hem liefhebben. Als enig antwoord krijg je een spotlachje te zien, dat zoveel wilt zeggen als: "Dacht je dat me bang kon maken? Ik ben geen kind meer. Ik laat me niets op de mouw spelden."

    Dat is alles wat je bij zo een man bereikt. Hij gelooft dat met de dood alles afgelopen is. Zijn God is de wijn en daar houdt hij zich aan? "Ga, ongelukkige," zegt de Heilige Geest, "de wijn waaraan ge u bedrinkt, is als het vergif van een slang. Ge gelooft niets, maar in de hel zal men u leren dat er nog een andere God is dan uw buik."

    Om een dronkaard tot andere gedachten te brengen, moet je hem het afschuwelijke van zijn toestand leren beseffen. Maar hij heeft helaas geen geloof. Slechts heel vaag dringen de waarheden die de Heilige Kerk ons voorhoudt, tot hem door. Hij moet terugkeren tot het gebed, maar hij bidt praktisch nooit. Hij babbelt hooguit een paar onverstaanbare woorden onder het aan- en uitkleden, of hij stelt zich tevreden met een vluchtig geslagen kruis, terwijl hij zich als een paard op het bed laat vallen. Hij moet de sacramenten ontvangen, want dat zijn ondanks de verachting van de goddelozen de enige geneesmiddelen waarvan de barmhartige God zich bedient om ons tot Zich te trekken. Maar de dronkaard weet helaas niet hoe hij zich dient voor te bereiden om van deze middelen met vrucht gebruik te kunnen maken. Hij heeft zelfs geen idee van datgene wat voor de redding van zijn ziel absoluut noodzakelijk is. Als je naar zijn geestelijke toestand informeert, begrijpt hij je niet en begint hij wartaal uit te slaan. Wanneer hij tijdens een retraite of een missie de uiterlijke schijn wil bewaren en te biechten gaan, belijdt hij hooguit de helft van zijn zonden en zo begeeft hij zich dan naar de heilige tafel. Dat wil zeggen: hij gaat een zonde van heiligschennis bedrijven en stelt zich daar tevreden mee. Mijn God, wat een toestand! En wat is het moeilijk om er enige verandering in te brengen ...

    Vertaling: Chris De Bodt

    4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 158]

    Hoofdstuk 22. Ziekte

    Nicky: Wist de onbekende persoon dan over deze zwakke schakel in de rug van uw vriend? De demonen, die onder de macht van deze arme persoon waren, wisten van deze zwakke schakel, maar als men eveneens overweegt hoe bekend de priester is, was uw vriend enorm blootgesteld aan een geestelijke strijd. Helpen gebeden voor genezing en verlossing van op afstand, als de persoon bijvoorbeeld nog niet open staat voor het gebed?
    Maria: Heel zeker, en veel te veel mensen, priesters inbegrepen, hun geloof is niet sterk genoeg om dit te aanvaarden en maken er dus geen gebruik van. In de Bijbel genas Jezus de dienaar van de centurion van op een afstand en toen zei Jezus: "U kunt gaan, daar u geloofde zal het geschieden." Jezus genas de dienaar door de kracht van het geloof van de centurion in Jezus, maar het was niet de centurion die de dienaar genas. Dit is dikwijls een bron van bezorgdheid voor de gelovigen die denken dat hun geloof niet sterk genoeg is. Jezus is nooit te zwak om te helpen, maar we moeten dikwijls wachten op Zijn plan, omdat het verschillend is van onze plannen.

    Maar bij dergelijke gevallen, wanneer de getroffene zich op een afstand bevindt, helpt het zeker om ook zoveel mogelijk informatie te hebben over de persoon en de ziekte om te bidden. Dikwijls moeten de duivelse invloeden specifiek worden genoemd alvorens ze verdwijnen, en om dit te doen moeten we veel bidden en ons huiswerk met volharding en ons vertrouwen op God zal ons brengen tot wat we nodig hebben.

    Nicky: Wanneer mensen met stoornissen tot u komen en u noteert de namen van hun overleden aanverwanten, bent u dan getuige van de vrede die over de persoon, de familie of het betrokken huis komt, nadat er Missen en gebeden zijn opgedragen?
    Maria: Ja, maar dit hangt bijna altijd af van het feit of ze verder contact blijven houden of niet. Vele mensen blijven gedurende een langere tijd contact houden, en alhoewel ik geen psychiater of dokter ben met alle namen op de tong, kan ik met zekerheid vertellen wanneer een kind met een stoornis vlug verandert in een gelukkig en vredevol kind en dat zonder enige behandeling of geneesmiddelen. Dat verschaft mij vreugde om te zien hoe vlug ze veranderen. Jezus en Maria sluiten niemand uit van hun Vrede en Vreugde.

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    5. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 2]

    Lucia’s kinderjaren

    Zijne Excellentie, de Heer heeft mij beschouwd als Zijn nederige dienstmaagd en dat is waarom alle mensen de grootsheid van Zijn genade zullen zingen. Het lijkt mij, Zijne Excellentie, alsof de Heer zich heeft verwaardigd om mij te begunstigen met de gave van de rede van in mijn vroegste kinderjaren. Ik herinner mij dat ik mij bewust was van mijn handelingen, zelfs toen mijn moeder mij nog omsloot in haar armen. Ik weet nog dat ik heen en weer werd gewiegd en in slaap viel op het geluid van wiegeliedjes. Onze Heer heeft mijn ouders gezegend met vijf meisjes en een jongen, van wie ik de jongste was en ik weet nog hoe ze tegen elkaar kibbelden omdat ze me allen in hun armen wilden houden en met mij te spelen. Niemand van hen is hier ooit in geslaagd, want mijn moeder nam mij onmiddellijk weg uit hun armen.

    Wanneer ze het te druk had om mij vast te houden, gaf zij mij door aan mijn vader en ook streelde ze en liefkoosde ze mij volop. Het eerste wat ik leerde was het Weesgegroet. Terwijl zij mij in haar armen hield, leerde mijn moeder het gebed aan Carolina, de tweede jongste en vijf jaar ouder dan ik. Mijn twee oudste zussen waren reeds volgroeid. Mijn moeder, die wist dat ik alles herhaalde als een papegaai, wou mij met hen, overal waar zij naartoe ging, meenemen. Zij waren, zoals wij zeggen, in onze buurt, de lichtjes onder de jeugdige mensen. Er was geen festiviteit of dansgelegenheid dat ze niet bijwoonden. Bij Carnaval, de feestdag van de Heilige Johannes of met Kerstmis, kon men er zeker van zijn dat ze aan het dansen waren. Daarnaast was er de wijnoogst en het plukken van de olijven, waarbij er bijna elke dag werd gedanst.

    Toen de grote parochiefeesten eraan kwamen, zoals het Feest van het Heilig Hart van Jezus, Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans, de Sint Antonius, en zo verder, verloten we steeds gebakken en daarna kwam er ongetwijfeld de dans. Wij werden op bijna alle huwelijken van kilometers uit de buurt uitgenodigd, en als mijn moeder niet werd uitgenodigd als bruidsdame, dan hadden ze haar zeker nodig bij het koken. Bij deze huwelijken begon het dansen na het eten en duurde dit tot diep in de morgen.

    6. Film Romero [8/11]

    In El Salvador breekt er eind de jaren '70, na reeds vele jaren van onrust, een burgeroorlog uit tussen de junta en marxistische rebellen. Een groep jonge officieren werpt het regime omver met steun van de VS. Er kwam een regerings-junta, waarin christendemocraten, sociaaldemocraten en zelfs communisten deelnamen. Een bloedige strijd waarin doodseskaders actief waren brak uit, onder de leiding van extreem-rechtse Roberto d'Aubuisson. De Amerikaanse overheid, die al jaren 'een dreiging van het communisme' vanuit Zuid-Amerika ervaart, steunt achter de schermen het militaire bewind van El Salvador. Het leger en de politie krijgt training in de VS en wordt voorzien van wapens om aan de macht te blijven. De VS heeft wel geleerd van Vietnam om achter de schermen te opereren, officieel blijft de Amerikaanse betrokkenheid beperkt tot advies.

    Er vielen in totaal 75.000 slachtoffers, waarvan in 1980 wellicht de bekendste: de aartsbisschop Oscar Romero.Nog vijftig dagen eerder had hij op de Leuvense Universiteit het eredoctoraat ontvangen. De film over Mgr. Oscar Arnulfo Romero [1917-1980] begint net voor hij tot aartsbisschop werd benoemd van San Salvador. De vrome en ietwat verlegen pastoor Romero, die in Rome theologie had gestudeerd, was al bisschop toen hij gepromoveerd werd tot aartsbisschop van de hoofdstad van het middenamerikaanse land El Salvador. Behoudsgezinde kringen hadden zijn benoeming toegejuicht. De film laat zien hoe Romero op korte tijd een diepgaande verandering ondergaat én teweeg brengt. De openingsscène is een sleutel in dat verhaal: Romero ontmoet pater Rutilio Grande, een jezuïet in wie hij veel vertrouwen heeft en die pastoor is bij de armen. De moord op pater Grande schudt als het ware Romero wakker. Hij groeit uit tot een kerkvader, die het opneemt voor de onderdrukte bevolking. Deze is voortdurend het slachtoffer van een vuil politiek conflict waarin verschillende machten en krachten de aartsbisschop zoeken te manipuleren. Romero zelf zoekt de dialoog, maar moet ervaren dat de machtigen niet willen weten van onderhandelen. Het einde is bekend: sluipschutters schieten hem op 24 maart 1980 neer, terwijl hij in een hospitaalkapel voorgaat in de eucharistie.

    Deze Amerikaans-Mexicaanse speelfilm uit 1989 duurt 105 minuten en staat onder regie van John Duigan. Acteurs zijn Raul Julia [Oscar Romero], Richard Jordan [Rutilio Grande], Ana Alicia [Arista Zelada], Tony Plana [Morantes], Harold Gould [Francisco Galedo].


    7. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 32: Voorbij de grenzen van de kennis [Aflevering 211]

    Maria werd rond dezelfde tijd duizenden kilometers verderop gesignaleerd, op de Filippijnen, door een missionaris met de naam Franz von Otazo die aangevallen werd door heidenen. Maria zei hem "wees niet bang, ik bescherm u." In de buurt van Goa, Indië, genas Maria een andere missionaris, Antonio Andrade, nadat hij op z’n terugweg van Tibet vergiftigd was geweest. In Napels beschermde Maria de inwoners tijdens een nieuwe uitbarsting van de Vesuvius en ze werd gezien in Japan, door een vervolgde Christen met de naam Nikolaus Kegan Fucinanga.

    Ze deed ook haar eerste verschijningen in Noord Amerika. In hetzelfde jaar als de verschijning in Quito, verscheen Maria in de buurt van het Huronmeer, in wat ooit Canada zou worden, aan een gevangen Jezuïet, Jean de Brebeuf. En in 1646 verscheen ze aan twee Huron Indianen die door de rivaliserende Irokezen waren gevangen genomen, en hielp hen ontsnappen.

    In Europa vermeerderden haar verschijningen toen het continent destabiliseerde en heksen toegaven dat ze Hosties stalen en andere soorten heiligschennis pleegden. Tijdens één van de rechtszaken vertelde een heks over een vreemd onvermogen om de Rozenkrans op te zeggen. De aanbidding van duivels was zo wijdverspreid dat het voor alles beschuldigd werd, van de dood van vee en een ongewoon harde hagelstorm in de Würtemberg regio [een storm die naar verluid het gebied zo verwoest had dat het leek dat er een veldslag was gevochten], tot een bliksemschicht die insloeg in Dornstetten in het Zwarte Woud en zesentwintig huizen tot schroot herleidde.

    "Er zijn de laatste tijd veel wonderen gebeurd, zoals de plotse en vreemde dood van mensen die meineed hadden gepleegd, vreemde schouwspellen in de lucht, vreemde geboorten op aarde, aardbevingen, kometen, en soortgelijken," schreef een zeventiende eeuwse pamflettist in Londen.

    En hoewel er nu geen kometen over Engeland waren ... tenminste toch die van Halley niet ... leek een soort ster, een metaforische komeet de put naar de onderaardse diepte geopend te hebben [Openbaring 9:1]. Er waren vreemde berichten over geesten en demonen, zoals in een Engelse pub, waar in 1641 een groep Katholieken geconfronteerd werd met wat een andere pamflettist beschreef als "de Duivel in de gedaante van een Monster, zwart als de nacht, zo groot als een hond, die tot schrik van het gezelschap in een afschuwelijke vorm verscheen."

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    8. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 105]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    De eerste na vier eeuwen verdeeldheid

    Een ander initiatief had wel een aanzienlijke weerklank. De prior van Taizé wou van het dogma naar het pastoraat overschakelen, met de gedachte dat de ontmoetingen tussen protestantse en katholieke theologen nu ‘moesten vervolledigd worden door ontmoetingen rond pastoraatthema’s.’ Deze stap, meende hij, kon niet meer door theologen gezet worden, maar door degenen die een dagelijks pastoraat uitoefenden. Daarom begon hij in Taizé katholieke bisschoppen en protestantse dominees samen te brengen. Deze gedurfde onderneming ergerde sommige protestanten.

    De verkiezing van Johannes XXIII en de verzoening met de ‘afgescheurde broeders’, een van de spillen van zijn pontificaat, lieten een warm onthaal van katholieke zijde doorschijnen, ondanks een vergissing van dominee Schutz die eerst verzuimde toelating aan het Heilig Officie te vragen.

    Maar in de lente ging hij met Max Thurian naar Rome, werd er door kardinaal Ottaviani ontvangen op het Heilig Officie, vermelde de geplande bijeenkomst en verduidelijkte later per brief zijn voornemens. Op 12 april gaf kardinaal Ottaviani de gevraagde toestemming, niet zonder aarzelen: ‘ik zie geen enkel nadeel in het feit dat bisschoppen uitgenodigd worden om de [...] kwesties te behandelen waarover sprake in uw brief.’ De instemming getuigde van de nieuwe wind die begon te waaien in het Vaticaan. Kardinaal Ottaviani had nochtans aanbevolen ‘een grote voorzichtigheid tegenover de pers, gezien het kwaad dat een overhaastige publiciteit kan veroorzaken, te hanteren.’ Die raad werd gevolgd, zij het soms zeer onhandig.

    Het centrale thema van de geplande ontmoeting was evangelisatie, ‘eerst op parochiaal vlak en daarna op wereldvlak’. De inhoud werd uitvoerig vastgelegd voor twee dagen en half (van maandag 26 september om 14.30 uur tot woensdagavond 28 september). Zes ‘groepen’ werden gevormd met elk twee katholieke bisschoppen, zeven of acht dominees en een of twee Broeders van Taizé. Deze ‘groepen’ zouden samen eten op toegewezen locaties, samenkomen voor ‘werkgroepen’ met aparte discussie en om beurt de eer genieten eenmalig uitgenodigd te worden aan de tafel van ‘Broeder prior’. ‘Voltallige zittingen’ zouden alle groepen bijeenbrengen voor gezamenlijke uitwisseling van de gesprekken. Een uitgewerkte vragenlijst werd aan de deelnemers gezonden om hen toe te laten de gesprekken voor te bereiden.

    Vertaling: Broeder Joseph

    9. Jezus' tijdgenoten [aflevering 45]

    Woordenboek: Letter D

    Drusilla

    Drusilla was een Joodse Herodiaanse prinses. Volgens de Handelingen der Apostelen [24: 24] woonde ze een onderhoud bij van haar man Felix, Romeins procurator in Judea van 58 tot 60 na J.C., met Sint Paulus toen in Caesarea gevangen gehouden. Drusilla was de dochter van de Joodse koning Herodes Agrippa I en zijn vrouw Cyprus, en zus van Agrippa II en van koningin Berenice. Jaloers op de schoonheid van haar jongste zus maakte deze haar het leven zuur.

    Het nogal bewogen huwelijksleven van Drusilla leert ons de sociale gebruiken kennen tijdens het Joodse koninkrijk in de eerste eeuw van ons tijdperk. Eerst werd ze verloofd met Epiphanes, de zoon van de niet Joodse koning Antiochus Commagene. Daar de verloofde zich niet wilde onderwerpen aan de voorwaarde van Drusilla’s familie, de besnijdenis, werd de verloving verbroken. In het openbaar gedroegen de Herodianen zich als Joden.

    Vertaling: Broeder Joseph

    10. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 60]

    Het wonder van Middelburg [Leuven], België [1374]

    Er wordt gezegd dat Johannes gestraft werd voor zijn onwaardige communie door terstond met blindheid geslagen te zijn. Hij werd overdonderd door berouw voor deze zonde en knielde voor de voeten van de priester neer. Voor de ogen van de hele congregatie biechtte hij zijn zonde op. Zijn oprecht berouw zorgde ervoor dat hij weer kon zien. Johannes leed daarna een voorbeeldig leven en bleef tot zijn dood een grote vereerder van het Hoogheilig Altaarsacrament.

    Details over het wonder verspreidde zich snel over het land en werd ook bericht aan Frederik III, de aartsbisschop van Keulen, de voormalige graaf van Sarrewerden. Omdat Nederland toen onderdeel was Rooms-Duitse Rijk viel Middelburg onder de bisschoppelijke jurisdictie van aartsbisschop Frederik, die de Wonderlijke Hostie naar de grote stad Keulen liet brengen en liet de Hostie daar in een schrijn plaatsen.

    De verplaatsing van de Hostie van Middelburg naar Keulen wekte grote interesse tijdens de reis van meer dan 1.100 kilometer. Nadat de Hostie veilig was aangekomen, werd er een uitbundige monstrans gemaakt voor de uitstelling van de Hostie. De monstrans had de vorm van een kruis en de dwarsbalk was versierd met gouden cirkels omringd met gouden zijden. Beelden van de Gezegende Moeder en de Heilige Jozef stonden aan beide kanten onder het kruis. Ook waren er kleinere beelden van de Heiligen Petrus en Paulus. In het midden van het kruis bevond zich een ovalen glas waardoor de Wonderlijke Hostie te zien was. De plaatsing van de Hostie was apart omdat de Hostie geplaatst was boven een kleine gouden kelk, welke van een deksel was voorzien, want de Hostie rustte op de rand van de kelk.

    Prior Jean Bayrens, een Augustijnenbroeder uit Keulen, had grote invloed bij de aartsbisschop, want hij wist hem over te halen om de Hostie mee te nemen naar de kerk van het klooster. Toen de Augustijnenbroeders de Hostie in bezit had werd deze opnieuw geëerd met bijzondere ceremonies.

    11. Recente heiligenlevens

    Zalige Ivan Mertz [1893-1928]

    Ivan overwoog een tijdje de mogelijkheid om monnik te worden of de Orde van Jezuïeten te vervoegen. Na zorgvuldige overdenking en een spirituele retraite in de herfst van 1923, besefte hij duidelijk dat God wilde dat hij in de wereld bleef om als leek voor Zijn koninkrijk te werken.

    Doorheen 1925 was Ivan de redacteur van de rubriek "Eeuwig Rome," die verscheen in het tijdschrift "Voor Geloof en Hoop." De rubriek gaf Ivan de gelegenheid o zijn liefde voor de Katholieke Kerk uit te drukken, alsook voor de paus die op aarde de zichtbare vertegenwoordiger van Christus is. Omdat dit ook een Heilig Jaar was, organiseerde Ivan samen met andere leden van de Vereniging van Kroatische Arenden voor honderd jonge mensen een bedevaart naar Rome. Daarna werd elk jaar een "Dag van de Paus-viering" gehouden om de reis te herdenken. De viering werd steeds feestelijker en werd niet enkel in Zagreb gehouden, maar over heel Kroatië waar jonge mensen geïnspireerd werden door Ivans voorbeeld en idealen.

    Als secretaris en ondervoorzitter van de Vereniging van Kroatische Arenden, stond Ivan bijna altijd in contact met priesters en bisschoppen, en velen van hen spraken later over hem als zijnde een inspiratie. Eén van de priesters schreef: "Hij was niet enkel een vriend voor mij, maar ik beschouwde hem ook als mijn spirituele gids." Toen een andere priester ten onrechte belasterd werd, deed Ivan al wat hij kon voor hem, en de priester was zo dankbaar dat hij Ivan een "troostende engel" noemde.

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    12. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 50]

    Aan haar broer Jean-Marie Soubirous

    Nevers, 21 april 1870

    Lieve, beminde broer,

    Kon ik het geluk maar beschrijven dat ik voelde toen ik je intreden in het noviciaat van de dierbare Breeders van de Christelijke Opvoeding vernam. Hoe ijverig zouden wij beiden moeten zijn, mijn lieve broer, in het danken van Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd voor de bijzondere genade dat hij ons tot zijn dienst geroepen heeft, wij die zo zwak en onwetend zijn. Laten we ons vooral toeleggen op het bestuderen van de kennis van de heiligen door hun deugden van nederigheid, gehoorzaamheid, liefdadigheid en zelfvergetelheid na te volgen. Laten we de woorden die onze goddelijke Meester ons gaf, vaker in herinnering terugroepen: 'Ik ben in het geheel niet gekomen om gediend te worden, maar om anderen te dienen.' Dat lijkt op zichzelf zwaar en moeilijk, maar als men Onze-Lieve-Heer liefheeft, wordt alles gemakkelijk. Wanneer iets ons zwaar valt, zeggen we meteen: 'Alles om U te behagen, mijn God, en niets om zelf voldaan te zijn.' Ook een andere gedachte heeft me veel goeds gebracht: 'Altijd dat doen wat ons de meeste moeite kost.' Dit heeft me allerlei tegenzin helpen overwinnen.

    Ik dank je, mijn lieve broer, voor je dringende gebeden voor mij; bid ook voor onze familie en vooral voor de kleine Pierre. Ik zou bijzonder gelukkig zijn met de mededeling dat hij zich ook aan de Goede God overgeeft. Laten we in onze gebeden niet de zondaars vergeten en de arme zielen in het vagevuur, in het bijzonder onze arme verwanten. Ik heb deze winter veel geleden, waardoor ik verhinderd was je eerder te schrijven. Sinds enkele dagen gaat het beter. Ik vraag je, mijn lieve broer, mijn diepe respect aan de overste over te brengen en mij in zijn dringende gebeden en die van de communiteit aan te bevelen. Het ga je goed, mijn goede broer, vergeet me niet bij de Heilige Harten van Jezus en Maria. Daar ontmoet ik jou,

    Je geheel toegewijde zus

    13. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Levensbeschrijving

    Door de persoon van Clara en haar levende spiritualiteit drong de weerklank van haar levenswijze  door tot ver buiten de muren van haar klooster en over de grenzen van haar tijd. Ook in Nederland zijn de Clarissen vertegenwoordigd. Zo is er een Clarissenklooster in Eindhoven.

    Bovenstaande schildering van Clara met links en rechts de belangrijke gebeurtenissen uit haar leven is te zien in de kerk van St. Clara in Assisi. Dit paneel wordt toegeschreven aan Cimabue [ca 1240 - 1302], een Italiaans schilder en mozaïekwerker. Giotto wordt wel als zijn leerling beschouwd. Haar hand wijst naar het kruis, dat op de plaats van haar hart is geschilderd.

    14. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 7

    Zij zullen de Christelijke eenvoud belachelijk maken en deze dwaasheid en onzin noemen, maar zullen de grootste achting hebben voor de ontwikkelde kennis en voor de vaardigheid waarmee de grondstellingen der wetten, de geboden van de zeden, de Heilige Canons en de religieuze dogma’s worden verduisterd door onzinnige vragen en uitgebreide argumenten. Als resultaat hiervan zal er geen enkel principe, hoe heilig, betrouwbaar, geloofwaardig, klassiek en zeker deze ook mogen zijn, vrij van censuur, kritiek, valse uitleg, verzwakking en begrenzing door de mensen blijven.

    Vertaling: Chris De Bodt

    15. Valentina Papagna

    Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn.

    12 maart 2010

    De Engel van de Heer kwam tot mij en zei: "Ik ben gekomen om u te vertellen over de Gebedsgroep die u bijwoont in de Kerk van Parramatta. Onze Heer is erg tevreden over u. U hebt reeds goed nieuws ontvangen van onze Meest Heilige Koningin, de moeder van onze Heer Jezus. Zij heeft in mooie woorden dingen gezegd aan u over de gebedsgroep, maar u hebt dit nieuws nogal vluchtig opgenomen. U moet vreugdevol en gelukkig zijn, en tot de Heer zingen en Hem prijzen voor de gave en de genaden die Hij u allen verleende. Bedank Hem altijd, omdat u boven alle anderen, uitverkoren bent in deze plaats en groep."

    Ik zei tegen de Engel: "Ik ben heel gelukkig en ik weet dat de mensen van de gebedsgroep eveneens gelukkig zijn. Ik weet dat we geen trots mogen hebben, omdat we dan de genaden verlezen. We moeten heel nederig blijven."

    De Engel glimlachte en zei: "Ik zeg u dat deze gebedsgroep in Parramatta bovenaan staat in Gods ogen en alle mooie gebeden die jullie bidden, maakt de Heer heel gelukkig. Zie je niet dat u door het gebed genaden ontvangt en de grootste genade is de nieuwe Bisschop die God in de kerk heeft geplaatst, om goed te doen en Onze Heer Jezus Christus te behagen. U zult nog veel meer genaden ontvangen als u blijft bidden."

    De Engel vertelde mij allemaal dit nieuws op een heel ernstige toon. Hij zei: "Schat het Heilige Woord, dat de Heer u geeft, naar waarde in. U zou heel gelukkig en uitbundig moeten zijn voor al deze genaden die u ontvangt."

    Ik antwoordde: "Dank u, Heer Jezus Christus, voor alle genaden die u mij verleent."

    Vertaling: Chris De Bodt

    17-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.17 mei 2010
    17 mei 2010

    1. Medjugorje: Boodschap van 2 mei 2010

    Om meer te weten te komen over de twee versies die op het internet circuleren over de boodschap van 2 mei 2010 heeft iemand die nauw verwant is met het blog, de vraag rechtsreeks gesteld aan Zr. Emannuel Maillard.

    Vraag: Chère Soeur Emmanuel, Je suis désolée de devoir vous déranger mais beaucoup de gens se posent des questions quant à la traduction du message du 2 mai 2010 que la Très Sainte Vierge Marie a donnée à Mirjana à Medjugorje. puis-je vous demander de bien vouloir nous transmettre la correcte traduction du message du 2 mai 2010 en français et, plus particulièrement, nous informer si les paroles "cheminement spirituel" ont été correctement traduites? Je pense que la Gospa souhaite que Ses paroles soient correctement aux autres.

    Zr. Emmanuel: Paix! Oui, "cheminement spirituel" fut correctement traduit, mais le mot croate a deux sens, et les anglophones ont mis l'autre: visitation.

    Vraag: Très chère Soeur Emmanuel, Je suis au regret de devoir vous déranger à nouveau. Mais on me pose la question suivante à la suite de votre réponse. La voici: "Si le mot a deux sens en croate, alors lequel de ces deux sens la Très Sainte Vierge Marie a voulu dire?" Auriez-vous la réponse à cela ? Mirjana, n'aurait-t-elle pas compris de quel sens. la Gospa parlait? Je ne pense pas que notre Sainte Mère voudrait que ce trouble de signification existe. Merci encore pour vos renseignements à ce sujet et de nous accorder votre précieux temps.

    Zr. Emmanuel: Les voyants donnent le message, mais ne prétendent pas toujours avoir la grâce de l'interpréter. Cela est laissé aux prêtres et aux fidèles. Personnellement, afin de ne pas rater une parcelle de grâce, je prends les deux sens comme ce qu'elle a voulu dire... C'est sûr qu'elle nous veut nous voir nous engager dans un cheminement spirituel; mais il y a cet aspect aussi de la visitation, c'est à dire comme Marie, cheminer en étant rempli de l'Esprit-saint, visiter les autres avec amour, et leur transmettre ce qui émane de l'Esprit-Saint par notre simple présence et nos simples mots...

    2. Medjugorje: De Onderzoekscommissies [aflevering 14]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    Tweede Commissie

    Nadat dus, omwille van de plaatselijke burgeroorlog, de Tweede Commissie haar taak nooit had kunnen volbrengen, werd deze begin van de jaren ’90 opgeheven zonder volledige bevindingen. De Kerk verklaarde toen dat Medjugorje niet meer zou worden onderzocht tot de verschijningen ten einde zouden komen.

    Ook tijdens de werkzaamheden van de Tweede Commissie zou Bisschop Zanic een uitgesproken tegenstander blijven van de Medjugorje verschijningen. Het is echter vanaf de ontbinding van de Tweede Commissie dat Zanic zich begon op de achtergrond te houden in afwachting dat hij volledig op rust zou gaan op 24 juli 1993. Ondertussen bracht hij zijn goede vriend Ratko Peric in stelling voor zijn opvolging. Pavao Zanic zelf zou komen te overlijden op 11 januari van het jaar 2000. Toeval of niet, 11 januari was ook de dag dat de allereerste commissie was opgericht in 1982.

    3. Onze Lieve Vrouw van Anguerra, Bahia, Brazilië

    Boodschap 3318 van 11/05/2010

    Lieve zonen en dochters, een uitzonderlijke gebeurtenis zal in het Land van het Heilig Kruis [Brazilië] plaatsvinden. In de aanwezigheid van verschillende kerkelijke autoriteiten zal de Heer deze genade toestaan, voor het welzijn van de Kerk in uw land. Het verschijnsel zal zichtbaar zijn door middel van een beeld van de Heilige Petrus en in een klooster plaats vinden welke de aandacht van de ganse wereld zal krijgen. Nu is de tijd van genade voor u allen. Deins niet terug. De Heer staat voor u klaar. Vlucht weg van de boosaardigheid en keer terug naar Hem. Hij kent u allen bij naam. Ik ben uw Moeder en Ik kom uit de hemel om u tot Hem te leiden, Hij die uw enige echte Verlosser is. Wees mannen en vrouwen van gebed. God heeft u nodig. Sta niet stil. Laat niet voor morgen wat u vandaag moet doen. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

    Boodschap 3317 van 10/05/2010

    Lieve zonen en dochters, Ik kom uit de hemel om u te leiden naar de heiligheid. Ik kom in de naam van de Heer om u te zegenen en u te vertellen dat u bemind wordt, ieder van u, door de Vader, in de Zoon en door de Heilige Geest. Open uw hart. Deins niet terug. Wat er ook gebeurt, blijf dicht bij de Heer, in Hem alleen is uw overwinning. U woont in een tijd van grote spirituele beproevingen. Geef de moed niet op. U vindt kracht in de Heer om uw ware rol als christenen op te nemen. Ik ben uw moeder die veel van u houdt. Ik vraag u om de vlam van het geloof in uw hart levend te houden en overal te getuigen dat u Mijn Zoon Jezus toebehoort. Ik ken uw moeilijkheden en vraag dat u niet weigert. Er is geen overwinning zonder het kruis. Na al dit lijden zal de Heer u de genade van de overwinning geven. De mensheid is op het spoor naar de afgrond en van de vernietiging, welke zij met hun eigen handen bereid hebben. De aarde zal grote veranderingen mee maken en vele plaatsen zullen niet meer bestaan. Bekende eilanden van Brazilië zullen volledig vernietigd worden. Een reus uit het noorden zal Mijn arme kinderen kwellen. Kniel neer in gebed. Als alles verloren lijkt, zal Mijn Onbevlekt Hart definitief triomferen. Ik ben aan uw zijde, ook al kunt u Mij niet zien. Voorwaarts zonder vrees. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

    Boodschap 3316 van 08/05/2010

    Lieve zonen en dochters, de Heer is met u. Sterkte. Wees standvastig en stevig in het geloof. Uw overwinning is in de Heer die veel van u houdt. Geef de moed niet op. Ik wens uw bekering en diep berouw voor uw zonden. Verzoen u met God. Vul uzelf met Zijn Liefde en u zult gered worden. De dag van lijden door grote vervolgingen tegen de Kerk in Brazilië breekt aan. De vijanden zullen zich verenigen tegen de Kerk en de gelovigen zullen een zwaar kruis te dragen hebben. God zelf zal zich manifesteren door grote tekenen en wonderen. Na alle verdrukking die de Kerk zal meemaken, komt de overwinning. Niets kan de plannen van God tegenwerken. U bent het uitverkoren volk van de Heer. Leef niet ver van de waarheid. De Heer wacht u allen op met de onmetelijke Liefde van de Vader. Voorwaarts zonder vrees. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.

    Vertaling: Frederick Deknudt

    4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 157]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    Onderbreking van het Passieverhaal

    Het zielenleven en het lichamelijke leven van de zieneres was met het dagelijkse, innerlijke en uiterlijke leven van de Kerk binnen de tijd in een allerinnigste overeenstemming. Met een wellicht hogere noodzakelijkheid dan deze bij het natuurlijke onderworpen zijn van het gemoeds- en lichamelijk leven van de mens aan de jaargetijden, het klimaat en de weersgesteldheid, getuigde haar leven aldus, onophoudelijk en op een deemoedige wijze van het wezen en de betekenis van alle geheimen en feesten in het innerlijk en het uiterlijk leven van de Kerk binnen de tijd. Het begeleidde dat leven van de Kerk zo trouw, dat op de vooravond, de vigilie van elke bijzondere dag in het kerkelijke jaar, haar ganse toestand, wat ziel en lichaam betreft, innerlijk en uiterlijk veranderde en zich onmiddellijk begon te "draaien" om de geestelijke zon van die dag. Zij maakte zich klaar om al haar gebeden en haar lijden te dompelen in de dauw van het licht en te koesteren in de warme van de bijzondere genade die de nieuwe kerkelijke feestdag met zich meebracht, om haar gebeden en haar lijden als taak voor die dag er naar te schikken.

    Niet alleen wanneer het bij het katholieken gebruikelijke luiden van de avondklokken, dat ten gevolge van onwetendheid wel eens te vroeg of te laat komt, het begin van een nieuwe kerkelijke feestdag aankondigde, maar ook wanneer het ogenblik van een voorstelling van het Eeuwige binnen de tijd werd aangewezen door een voor ons, andere mensen, onzichtbaar uurwerk, voltrok er zich een ommekeer in heel haar leven. Was het een dag van droefheid in de Kerk, dan lag daar de werkelijk en wezenlijk meetreurende, als een door zielenleed en lichamelijke pijn, verslagen, versmachte en verwelkte bruid van Jezus Christus. Brak er echter een dag van blijdschap voor de Kerk aan, zo richtte zij zich dan met lichaam en ziel op, als plotseling verkwikt door de dauw van een nieuwe genade, om tot de volgende avond, in stilte en in vreugde, gelukkig en als het ware van haar lijden verlost, te getuigen van de innerlijke, eeuwige Waarheid van de kerkelijke feestviering.

    Dit alles gebeurde niet zozeer door haar, dan wel met haar. Zij ging althans daarbij zo onopzettelijk te werk zoals de bij in een kunstmatige korf honing bereidt uit bloemen. De trouwe wil van dit arme boerenmeisje om, van kindsbeen af, Jezus en Zijn Kerk gehoorzaam te zijn, was welgevallig geweest in Gods ogen. God gaf haar niet alleen de daad bij de wil, maar schonk haar de natuur er toe. Zij kon niet anders dan zich wenden naar de Kerk, die zich als een plant wendt naar het licht, ook indien men haar met een kunstmatige nachtelijke duisternis had omgeven. Haar aangezicht werd betrokken of klaarde op, naargelang het aangezicht van haar Moeder, de Kerk, betrokken werd of opklaarde.

    5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 157]

    Preken

    Geef terug wat u niet toekomt

    Wenden wij ons nu tot de meesters. Ik denk dan wij onder hen niet minder dieven zullen treffen. Hoeveel meesters immers onthouden hun knechten immers het overeengekomen loon! Tegen het einde van het jaar beginnen ze alle mogelijke voorwendsels te zoeken om hun personeel onbetaald weg te kunnen sturen. Aks er een stuk vee sterft, ondanks de goede zorgen van diegenen die er op moest letten, brengen ze de prijs van het dier misschien in mindering op het loon van een of andere jongen, die dan het hele jaar voor niets heeft gewerkt. Hoeveel meesters zijn er niet, die hun knechten linnen beloven en hen op het einde van het jaar afscheppen met een veel te kleine of minderwaardige lap stof! Sommigen laten hen ook jarenlang wachten, wanneer ze niet gerechtelijk tot betaling gedwongen worden. Anderen gaan hun akkergrenzen te buiten, maaien en oogsten op het land van hun buurman, kappen in zijn tuin een boompje om  er een schoppensteel van te maken, snijden twijgen uit zijn struiken om koren te binden, en zo verder... Had ik geen gelijk, broeders, toen ik zei dat we louter dieven zouden ontdekken, wanneer we het gedrag van onze wereldse christenen gingen onderzoeken? Ge zit het, er zijn maar weinig mensen die niets op hun geweten hebben? Maar waar blijven de boetvaardigen, degenen die het gestolene terug willen geven? Ik weet het niet...

    We begrijpen nu wel ongeveer, zult ge zeggen, op welke manier een mens zich schuldig kan maken aan diefstal. Maar hoe kan men het onrecht dan herstellen?

    Luister eens een ogenblik naar mij en ge zult het weten. Het is niet voldoende om de helft terug te geven, of driekwart. Neen, alles moet ge teruggeven, als ge kunt, anders is uw ziel verloren. Er zijn dieven die, zonder na te gaan hoeveel mensen ze onrecht hebben aangedaan, een paar aalmoezen geven of enkele missen laten lezen. Daarna is de zaak in orde, menen ze. Missen en aalmoezen zijn heel mooie dingen, maar ge moet ze betalen uit uw eigen zak en niet met het geld van uw evennaaste. Het behoort u niet toe, geef het terug en deel dan van uw eigen geld zoveel mogelijk aalmoezen uit als ge wilt: ge zult er goed mee doen...

    Er zijn er die zeggen: "Ik heb iemand bestolen, maar hij is schatrijk. Bovendien heb ik het gedaan voor een arme, die best iets kon gebruiken."

    Help die arme met uw eigen goederen, vriend, maar geef uw evennaaste terug wat ge hem ontnomen hebt.

    "Hij gooit het toch maar over de balk."Dat gaat u niet aan. Geef hem waar hij recht op heeft, bid voor hem en slaap rustig.

    Vertaling: Chris De Bodt

    6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 157]

    Hoofdstuk 22. Ziekte

    Nicky: Maria, eerder hebt u aangehaald dat satan ziekten zendt over de mensen via heksen die contacten hebben met hen. Hoe kan iemand het onderscheid maken of de ziekte door een dergelijk persoon is veroorzaakt of door iets anders?
    Maria: Door met en voor de persoon te bidden. Als het van elders komt zal een uitdrijving- of bevrijdingsgebed niet het verwachte resultaat opleveren. Indien het echter van de demonen komt, zal dit wel het geval zijn. Deze demon zal zich echter eerst proberen te verbergen of terug te vechten, maar met een beetje volharding, zal deze uiteindelijk toch wel verdwijnen. En is de ziekenhuizen kan het begrip "virus" hiervoor een mogelijke waarschuwing zijn. Dit begrip wat dikwijls gebruikt door dokters wanneer zij op iets uitkomen dat ze niet kunnen verklaren. Zoek in dit geval een priester of een andere krachtige bemiddelaar tot hen en verzamel eveneens aanverwanten en vrienden om spoedig te bidden voor de tussenkomst van Onze Lieve Vrouw en het Heilige Aartsengel Michaël. De priester moet ook gewijd water en wijwater voor exorcisme bijhebben, of beter nog olie.

    Nicky: Kunt u ons een voorbeeld geven van één of twee ziekten waar satan aan de oorsprong ervan ligt?
    Maria: Voor het ogenblik denk ik aan drie gevallen. Eén was een longonsteking, de andere leukemie en de derde was een verschrikkelijk, maar gelukkig kortstondig geval van een zeer pijnlijke rugpijn.

    Over het laatste geval weet ik het meeste omdat het over een vriend van mij gaat die gedurende twee maanden vrijwilligerswerk deed bij een van de meest gerespecteerde priesters van Europa. Mijn vriend leed onder een licht verschoven zenuw tussen de derde en de vierde rugwervel. Eerst werd de pijn behandeld met injecties met een spierpijnverzachtend middel, maar het hielp niet en het pijn werd steeds erger. Ondertussen was de pijn zelfs onverdraaglijk geworden.

    Toen verdacht hij de demonen ervan hier achter te zitten en deed hij een beroep op twee priesters. De eerste kwam langs, maar twijfelde dat duivels hier achter zaten. Na een lang en een vruchteloos gesprek, stemde de priester er uiteindelijk toch mee in om ervoor te bidden. Op het ogenblik van zijn gebed stegen de pijn enorm en ging deze op- en afwaarts tussen zijn rechterschouder, arm en dij. Het was alsof men met een vork doorheen zijn spieren en gewrichten ging. De pijn ging op en neer terwijl de priester bad en dan na drie tot vier minuten trok de pijn weg. Mijn vriend verloor bijna het bewustzijn door de spasmen, het wenen en het uitschreeuwen van de pijn. Toen het voorbij was begon de priester te wenen en erkende hij uiteindelijk dat zijn verdachtmaking rond de demonen juist was. Daarna, zo’n zes uur later en na wat te hebben geslapen, kwam de tweede priester, voor wie hij werkte, ook langs en ook hij begon voor hem te bidden. Ook deze keer vocht de duivel terug, maar was de pijn maar één derde van ervoor om daarna volledig te verdwijnen. Alles bij elkaar was hij vijf dagen bedlegerig, maar de daaropvolgende morgen kon hij met zijn werk doorgaan zoals voorheen.

    Twee weken later kwam hij hier bij mij en vertelde alles aan mijn exorcist. Deze man bad het resterende overige gedeelte pijn weg en vond tevens uit dat de ziekte door iemand was gezonden uit het dorp van de eerste priester, maar mijn vriend kende deze persoon niet, maar het was genoeg om deze priester bijzonder kwaad te maken, omdat de andere priester zo'n trouwe en volhardende priester was.

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 1]

    Voorwoord

    "O Gods wil, U bent mijn Paradijs."

    Zijne Excellentie, hier ben ik, met de pen in de hand, klaar om Gods wil vervullen. Daar ik geen ander doel heb, begin ik met de spreuk van de Heilige Stichtster van Onze Orde [de Heilige Paula Frassinetti, stichtster van de Congregatie van de Zusters van de Heilige Dorothea] en die ik, naar haar voorbeeld, dikwijls zal herhalen tijdens dit relaas: "O Gods Wil, U bent mijn Paradijs."

    Sta mij toe, Zijne Excellentie, om de diepzinnigheid van deze spreuk te laten klinken. Elke keer dat de afkeer of de liefde van mijn geheim mij bepaalde dingen wil doen verborgen houden, dan is deze spreuk mijn gids en mijn richtsnoer. Ik heb mij afgevraagd wat het nut kan zijn om mijn relaas als dit neer te schrijven, omdat zelfs mijn handschrift amper leesbaar is. Maar ik vraag niets.

    Ik weet dat het toonbeeld van de gehoorzaamheid geen reden vereist. De woorden van Uwe Excellentie volstaan, daar zij mij verzekeren dat dit voor de glorie is van Onze Heilige Moeder in de Hemel. Met deze zekerheid, smeek ik om de zegen en de bescherming van Haar Onbevlekte Hart, en nederig knielend aan Haar voeten, gebruik ik Haar eigen Heilige woorden om tot God te spreken: "Ik, de minste van uw dienstmaagden, O mijn God, kom nu in volle overgave aan Uw Heilige Wil, om de sluier van mijn geheim op te lichten en het verhaal van Fatima te onthullen, precies zoals het is. Niet langer zal ik de vreugde smaken om de geheimen van Uw Liefde alleen met U te delen, maar voortaan zullen ook de anderen, samen met mij, de grootsheid van Uw barmhartigheid bezingen!"

    8. Film Romero [7/11]

    In El Salvador breekt er eind de jaren '70, na reeds vele jaren van onrust, een burgeroorlog uit tussen de junta en marxistische rebellen. Een groep jonge officieren werpt het regime omver met steun van de VS. Er kwam een regerings-junta, waarin christendemocraten, sociaaldemocraten en zelfs communisten deelnamen. Een bloedige strijd waarin doodseskaders actief waren brak uit, onder de leiding van extreem-rechtse Roberto d'Aubuisson. De Amerikaanse overheid, die al jaren 'een dreiging van het communisme' vanuit Zuid-Amerika ervaart, steunt achter de schermen het militaire bewind van El Salvador. Het leger en de politie krijgt training in de VS en wordt voorzien van wapens om aan de macht te blijven. De VS heeft wel geleerd van Vietnam om achter de schermen te opereren, officieel blijft de Amerikaanse betrokkenheid beperkt tot advies.

    Er vielen in totaal 75.000 slachtoffers, waarvan in 1980 wellicht de bekendste: de aartsbisschop Oscar Romero.Nog vijftig dagen eerder had hij op de Leuvense Universiteit het eredoctoraat ontvangen. De film over Mgr. Oscar Arnulfo Romero [1917-1980] begint net voor hij tot aartsbisschop werd benoemd van San Salvador. De vrome en ietwat verlegen pastoor Romero, die in Rome theologie had gestudeerd, was al bisschop toen hij gepromoveerd werd tot aartsbisschop van de hoofdstad van het middenamerikaanse land El Salvador. Behoudsgezinde kringen hadden zijn benoeming toegejuicht. De film laat zien hoe Romero op korte tijd een diepgaande verandering ondergaat én teweeg brengt. De openingsscène is een sleutel in dat verhaal: Romero ontmoet pater Rutilio Grande, een jezuïet in wie hij veel vertrouwen heeft en die pastoor is bij de armen. De moord op pater Grande schudt als het ware Romero wakker. Hij groeit uit tot een kerkvader, die het opneemt voor de onderdrukte bevolking. Deze is voortdurend het slachtoffer van een vuil politiek conflict waarin verschillende machten en krachten de aartsbisschop zoeken te manipuleren. Romero zelf zoekt de dialoog, maar moet ervaren dat de machtigen niet willen weten van onderhandelen. Het einde is bekend: sluipschutters schieten hem op 24 maart 1980 neer, terwijl hij in een hospitaalkapel voorgaat in de eucharistie.

    Deze Amerikaans-Mexicaanse speelfilm uit 1989 duurt 105 minuten en staat onder regie van John Duigan. Acteurs zijn Raul Julia [Oscar Romero], Richard Jordan [Rutilio Grande], Ana Alicia [Arista Zelada], Tony Plana [Morantes], Harold Gould [Francisco Galedo].


    9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 32: Voorbij de grenzen van de kennis [Aflevering 210]

    De profetie was zich reeds aan het ontvouwen. Sinds de Romeinse heidenen was de Kerk niet meer zo uitgedaagd geweest door het occulte. Sinds de Donkere Eeuwen was er niet meer zoveel politieke strijd geweest. Venetië vocht tegen Oostenrijk en Rusland vocht tegen Zweden. Duitsland was verwikkeld geraakt in de Dertigjarige Oorlog, terwijl Engeland, dat honderd jaar tegen Frankrijk had gevochten, nu zin had om het op te nemen tegen het Katholieke Spanje. Hun kolonialisten, de kolonisten in Plymouth en Virginia, evenals de Fransen nabij de Grote Meren en de Spanjaarden in Nieuw Mexico, wedijverden voor stukken van Noord Amerika terwijl ze ook de Inheemse Amerikanen bestreden.

    In 1625 werd een beroemd beeld van Maria uit Mexico Stad met de trein naar Santa Fe gebracht. Het zou later dienst doen als bescherming tijdens een dreiging van de Comanche indianen. Ze was gekend als Onze Lieve Vrouw van de Hemelvaart en speelde een verborgen rol in het oprichten van Amerika, dat uit de heidense controle ging gerukt worden in tegenstelling tot wat in Europa gebeurde, waar het gekerstende continent gevaar liep teruggenomen te worden door heidenen in de vorm van geheime genootschappen zoals de Vrijmetselaars, die afgeleid leken te zijn van de oude Tempeliers.

    Hekserij bleef zich verspreiden en zou al gauw van het Zwarte Woud tot Salem reiken.

    In Duitsland was er een grote heksenjacht aan de gang en in het zuidwesten werden tenminste 3.229 beschuldigde tovenaars gedood. De dolle Duitsers beschuldigden de heksen van een gevaarlijke heropleving van de pest. Op het hoogtepunt van de dolheid en het doden, weende en zweette een beeld van Maria in het bisdom van Freiburg, de hand reikend aan Katholieken en niet Katholieken. In 1614 was ze verschenen in Nürnberg, aan een jong Protestants meisje dat zich terug tot de traditionele Kerk bekeerde en ze verscheen ook aan een vooraanstaande Hongaarse Lutheraan die op bezoek was in het Poolse Lublin, die Maria in een stralend licht zag en eveneens bekeerd werd.

    Een Protestantse baron, Ernst von Kollonitsch, uit Hoheneich, Oostenrijk werd eveneens bekeerd. Hij werd Katholiek nadat de poort, die hij in een muur had gebouwd om de Katholieke processies naar een Mariale kerk te stoppen, op mysterieuze wijze open waaide toen de Kruisdrager van de processie ze aanraakte.

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 104]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    1960: Nieuwe pogingen

    In de eerste maanden van het jaar kwam Mgr. Hunter [een anglicaans bisschop van Sheffield, een grote industriestad in het midden van Engeland] tot tweemaal toe op bezoek in Taizé. Hij nodigde Broeders uit om een week in zijn bisdom door te brengen. Eind juni gingen de prior, Max Thurian en zes andere Broeders er naartoe. ‘Het kwam erop aan om zoveel mogelijk het leven van Taizé naar Sheffield te brengen.’ Meerdere anglicaanse bisschoppen en priesters, dominees van andere geloofsstrekkingen en vele leken namen deel aan de ontmoetingen die doorgingen in het diocesaan Centrum van de stad. De Broeders leidden die werkvergaderingen alsook de gebedsstonden, die driemaal daags doorgingen, zoals in Taizé. De zittingen werden achtereenvolgens gewijd aan liturgie, eenheid (‘vooral met het rooms-katholiek geloof’) en aanwezigheid in de wereld. Alle toespraken werden door de Broeders gehouden en de daarop volgende discussies werden door hen geleid. Op de laatste dag kwam heel de clerus van Sheffield en omgeving in een uitgebreidere bijeenkomst samen.

    Daarna gingen de broeders naar Londen waar Broeder Roger en Broeder Max gesprekken voerden met verschillende anglicaanse prominenten en die een grote conferentie in het Lambeth Palace (residentie van de aartsbisschop van Canterbury voorafgingen waaraan meer dan honderd twintig geestelijken, vooral anglicaanse bisschoppen en priesters, maar ook drie katholieke bisschoppen, een orthodox metropoliet et de voorzitter van de presbyteriaanse Kerk in Engeland) deelnamen. De prior en de onderprior van Taizé gaven elk een uiteenzetting.

    Nadien in augustus opende de Gemeenschap een ‘centrum voor ontmoetingen’ in Cormantin op vier kilometer van Taizé, als gevolg van een beslissing van de jaarlijkse raad in 1959. Op een kleine afstand van de Gemeenschap werden er gebouwen opgetrokken, ruim genoeg om groepen op te vangen, maar met een zuinige inrichting. Het Centrum was bestemd om ‘sociologische studiedagen’ in te richten. Een grote uitdaging: evenals de Gemeenschap van Taizé bijdroeg tot de toenadering van de Kerken, wou ze nu ook haar steentje bijdragen aan de ‘gulle inspanningen voor een betere verdeling van de stoffelijke goederen, voor een grotere sociale rechtvaardigheid’, door de ‘sociologische handelswijze’ toe te passen, die enkel ‘in staat is om een situatie te ontleden die in vele opzichten onontwarbaar, zo niet hopeloos, lijkt door de diepe inmenging van verschillende factoren.’

    Cormantin werd nooit het actieve middelpunt van de sociologische studies waarvan Broeder Roger droomde. Al vlug werd het een bijgebouw van Taizé. Al bleef de naam ‘Ontmoetingen van Cormantin’ in omloop, er werden geen ‘sociologische studiedagen’ ingericht, maar wel religieuze en oecumenische studiedagen.

    Vertaling: Broeder Joseph

    11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 44]

    Woordenboek: Letter D

    Domitianus

    Dood

    Volgens Suetonius en Dion Cassius werd Domitianus verdacht, ten onrechte misschien, zijn broer en voorganger Titus te hebben vergiftigd. Domitianus wordt zelf op 18 september 96 vermoord bij een samenzwering in zijn paleis waarbij zijn gewezen vrouw Domitia, officieren van de praetoriaanse garde en mogelijk zijn opvolger Nerva betrokken zijn. Na zijn dood wordt over Domitianus, die gehaat was onder de adel en de priesterstand, de "damnatio memoriae" uitgesproken.

    Dit houdt in dat zijn naam uitgewist moest worden door alle beelden, schilderijen en inscripties met betrekking tot zijn persoon, te vernietigen. Met Domitianus eindigt de Flavische dynastie. Om het keizerrijk te vrijwaren voor weer een nieuwe despotische keizer, besluit de senaat het keizerschap aan een kinderloze, oudere senator aan te bieden.

    Vertaling: Broeder Joseph

    12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 59]

    Het wonder van Middelburg [Leuven], België [1374]

    Na zo veel tijd is de naam van de nobele dame, die genoemd wordt in de geschiedenis van dit wonder, niet meer bekend, maar we weten wel dat ze een rijke inwoonster was van Middelburg [een plaats bij Leuven]. Ze was aardig voor haar personeel en begaan met geestelijk welzijn dat ze het hen zelf bijbracht, door hen te inspireren met haar toegewijde deelname aan de traditionele vieringen van de kerk.

    Op de eerste zondag van de Vastentijd van 1374 spoorde, zoals ze gebruikelijk was, haar personeel aan om zich voor deze periode van boetedoening voor te bereiden door het Sacrament van de Biecht te ontvangen en daarna ter Communie te gaan. Haar aansporing, echter, werden door het personeel alleen beschouwd als een taak die ze moesten voldoen. Een van haar dienaren, bekend als Johannes van Keulen, voelde zich verplicht om samen met de anderen deel te nemen uit angst voor afwijzing, maar hij naderde de Heilige Communie zonder eerst zijn zonden op te biechten in het Sacrament van de Biecht.

    Hij knielde samen met de anderen bij de communiebank en wachtte de komst van de priester af. Zodra de Hostie op Johannes’s tong werd gelegd veranderde de Hostie in vlees, en hij kon het niet doorslikken! Hij was bang geworden door deze onverwachte gebeurtenis en probeerde zijn moeilijkheid te verbergen, maar hij maakt de fout om te bijten in het vlees. Op dat moment vielen er druppels bloed van zijn lip en vielen op de doek die over de communiebank hing.

    Geschrokken van het bloedige vlees in Johannes’s mond en het bloed dat van zijn lippen droop, liep de priester naar hem toe en bracht de Hostie plechtig naar het altaar. Daar plaatste hij in de Hostie in een gouden bus.

    13. Recente heiligenlevens

    Zalige Ivan Mertz [1893-1928]

    Toen Ivan nog les gaf in Zagreb, wijdde hij al z’n vrije tijd aan de opvoeding van de Kroatische jeugd in Katholieke organisaties, vooral de Vereniging van de Kroatische Arenden aan dewelke hij de slogan gaf: "Offer-Eucharistie-Apostolaat." Deze woorden staan in zijn grafsteen gegraveerd.

    Men moet ook weten dat Ivan tien talen sprak en zich voorbereid had op vier verschillende beroepen. Het lijkt erop dat hij steeds studeerde. Nadat hij in 1923 zijn doctoraat ontving, begon hij onder leiding van Vader Alfirevic, S.J., filosofie te studeren, en deed dat twee jaar lang. Hij bestudeerde ook belangrijke pauselijke uitspraken en encyclieken, te beginnen met Paus Leo XIII, tot aan de paus van zijn tijd, Pius XI. Hij zocht informatie van over de hele wereld en verzamelde meer dan 1.200 boeken voor zijn bibliotheek. Zijn geestelijke begeleider, Vader Josif Vrbanek, S.J., schreef dat Ivan een leraar, een schrijver, en een legerofficier was, en dat hij de kennis en de deugden voor het priesterschap had.

    Ivan stond steeds klaar om de Kerk te verdedigen, of het nu was door erover te schrijven of via defensieve lezingen. Zijn verdediging kon zelfs fysiek zijn, zoals met een kerk in Stenjevec. Leden van de "Oude Katholieken-sekte" wilden de kerk overnemen en ze bezetten. Samen met leden van de Arenden en andere gelovigen, stond Ivan voor de deuren van de kerk. Ivan doorstond beledigingen en vernederingen, en een aantal van de "indringers" spuugden zelfs naar hem. Ondanks dit alles beschermden Ivan en z’n vrienden met succes de kerk.

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 49]

    Aan de zusters van het Hospitium te Lourdes

    Nevers, 20 juli 1866

    Mijn liefste Zusters,

    Jullie zullen vol ongeduld op nieuws van mij wachten. Ik kan bijna tot hier horen dat jullie mij onverschillig vinden! Hoe dan ook, ik kan jullie zeggen dat ik intussen zo gewend ben aan al jullie onhebbelijkheden dat mijn hart er momenteel ongevoelig voor is.

    Ik zal jullie vertellen hoe onze reis verlopen is. Woensdag om zes uur 's avonds zijn wij in Bordeaux aangekomen, en we zijn daar gebleven tot vrijdag een uur. Geloof me dat we de tijd goed gebruikt hebben om rond te kijken, en wel per wagen, alstublieft! Men heeft ons alle huizen laten zien. Ik heb de eer jullie mede te delen dat er niet een als dat van Lourdes is, zeker het majesteitelijke Instituut niet. Het lijkt meer op een paleis dan op een klooster! Wij hebben de Karmelietenkerk bezocht en zijn vandaar naar de Garonne gegaan om de schepen te zien. En toen nog naar de Botanische Tuin: we hebben daar iets nieuws gezien, raad eens? Rode, zwarte, witte en grijze vissen; en het aardigste om te zien vond ik hoe die diertjes in de buurt van een groepje jongens zwommen die hen bekeken. Vrijdag sliepen we in Perigueux. En de dag daarna, 's morgens vroeg om zeven uur, hebben we onze reis voortgezet, waarna we in Nevers aankwamen tegen halfelf 's avonds.

    Ik moet jullie zeggen dat Leontine en ik de hele zondag met onze tranen vergoten hebben! De lieve zusters troostten ons door te zeggen dat dit een teken van een goede roeping is. Ik verzeker jullie dat het offer bitterder zou zijn als we ons dierbare noviciaat moesten opgeven; je voelt dat dit het huis van God is, dat het onmogelijk is het niet lief te hebben. Alles wijst ons daarop, en vooral de aanwijzingen van onze lieve novicenmees-teres. Elk woord dat zij spreekt, treft ons in het hart. Ook richt ik mijn zwakke gebeden onophoudelijk tot de Heer om hem te danken voor de genade waarmee hij mij elke dag blijft overladen. Ik verzoek jullie, mijn liefste Zusters, zo goed te willen zijn bij gelegenheid enkele gebeden voor mij op te dragen, vooral wanneer jullie de Grot bezoeken. Daar ontmoeten jullie mij in de geest, vastgeklampt aan de voet van de rots die ik zo liefheb. Ik vraag jullie heel in het bijzonder om een gedachtenis in jullie dringende gebeden tot onze goede Moeder. Ik op mijn beurt vergeet jullie niet tegenover Onze-Lieve-Vrouw der Wateren die achterin de tuin is in een soort Grot. Daar ben ik de eerste dagen mijn hart gaan luchten, waarna onze lieve novicenmeesteres ons heeft toegestaan er elke avond heen te gaan.

    Ik bid de Heilige Maagd voor mijn lieve Zuster Victorine. Ik vraag haar zich over haar te ontfermen en haar tranen te drogen. Ik verzoek u, mijn zeer geliefde Zuster V., de beide kleintjes Lacaze te omhelzen alsook Francine en Leonie. Breng hun mijn groeten over en zeg dat ik erop wacht dat ze me opzoeken; groeten ook aan alle leerlingen en, in het bijzonder, aan mijn lieve vriendin Leontine Pomian. Vraag haar of ze zo goed wil zijn mijn groeten aan mejuffrouw P. over te brengen en haar te zeggen dat ik haar niet vergeet, hoe groot de afstand ook is en dat zij zo barmhartig mag zijn voor mij een enkele keer te bidden.

    Ik verzoek u, mijn lieve Zusters, zo goed te zijn mijn diepste hoogachting te betuigen aan Mijnheer Pastoor. Zeg hem ook dat ik mij in zijn dringende gebeden aanbeveel, evenals in die van de congregatie. Ik zou hem erkentelijk zijn als hij mijn naam niet wilde wegstrepen uit de lijst van congreganisten.

    Ik besluit, mijn lieve Zusters, door u te omhelzen met heel mijn hart. Ontvang daarbij ook de verzekering van mijn hoogachting waarmee ik de eer heb uw deemoedige en dankbare kind te zijn,

    Bernadette Soubirous

    15. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Levensbeschrijving

    Bij het sterven van Clara, zo wil de legende verschijnen er jonkvrouwen met gouden kronen. Maria dekt haar toe met een gouden sluier. Op haar sterfbed krijgt ze van paus Innocentius IV de goedkeuring voor haar orde. Twee dagen later sterft ze.

    Zusters uit het klooster van Clara waren nog tijdens het leven van Clara naar andere landen van Europa gegaan.

    Daar stichtten ze nieuwe kloosters. Onder de vrouwen die zich aansloten bij hen was ook prinses Agnes van Bohemen. Zij bouwde een kerk voor broeders van Franciscus en een gasthuis. De broeders vertelden haar van Clara. Nadat Clara van Agnes van Praag had gehoord, stuurde ze een vijftal zusters uit San Damiano naar haar toe. Prinses Agnes werd de abdis van het eerst nog kleine klooster. Tussen de vrouwen ontstond door de jaren heen een hartelijke vriendschap.

    16. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 6

    Tijdens deze ongelukkige periode, zal er een laksheid zijn in de goddelijke en de menselijke voorstelling. Tucht en gehoorzaamheid zullen lijden. De Heilige Canons zullen volledig worden veronachtzaamd en de clerus zal de wetten van de Kerk niet eerbiedigen. Iedereen zal worden afgeleid en tot het geloof gebracht om te doen wat hij aantrekkelijk vindt, overeenstemmend met de wijzen van het vlees.

    Vertaling: Chris De Bodt

    17. Valentina Papagna

    Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn.

    Maart 2010

    Een heel bedroefde ziel verscheen aan mij, smekend om haar te helpen. In elke hand hield ze een grote bruine graanschalen. Ik was heel verrast dat ik haar na zovele jaren na haar dood zag, om te zien dat ze hulp nodig had. Zij gaf uitleg over de twee graankommen die ze vasthield, beiden leeg.

    "Kijk," zei ze, "toen ik nog leefde gaf ik nooit iets aan anderen en hielp ik nooit iemand. Daarom hou ik nu een lege schaal vast. De tweede schaal is eveneens leeg, omdat ik geen genade van God ontvang, omdat er niet gebeden wordt voor mij. Wees alstublieft welwillend en help mij."

    Vertaling: Chris De Bodt

    18. Zes redenen om uw profiel op "Facebook" [en andere 'sociale' netwerken] te verwijderen

    Met bijna een half miljard gebruikers is Facebook.com erg populair. Maar de grootste socialenetwerksite staat onder druk. Hun privacypolitiek is ronduit omstreden en ook qua technologie staat de site niet op punt. Getuige daarvan het recente privacylek waardoor gebruikers zelfs elkaars chatberichten konden lezen. Hoog tijd om je account te schrappen. Maar mocht jij nog twijfelen, dan kunnen deze argumenten je misschien overtuigen.
    • Facebook beheert jouw data...

      Laten we beginnen met de gebruikersbepalingen. Doorgaans lang en saai, al doen die van Facebook je wel de wenkbrauwen fronsen. In hun Facebook's Terms Of Service verklaren ze onder meer dat ze eigenaar zijn van jouw gegevens [paragraaf 2.1]. Bovendien beloof jij ook om alle gegevens up-to-date en accuraat te houden [paragraaf 4.7], anders kunnen ze je account gewoon eenzijdig beëindigen.

    • Jouw gegevens verpreiden zich als een lopend vuurtje

      Facebook is bekend voor zijn duizenden apps, met toepassingen en spelletjes als Farmville en Maffia Wars, die miljoenen gebruikers regelmatig installeren. Maar het gevolg ervan is dat je de data niet alleen met Facebook deelt, maar ook met die vele applicaties. Iets wat veel Facebook-gebruikers niet beseffen.

    • Facebook hanteert een dubieuze ethiek:

      Vanaf het allereerste begin van het bestaan van Facebook, zijn er vragen over de ethiek van ceo Mark Zuckerberg. Het begon al met het forse bedrag dat Zuckerberg betaalde om een rechtszaak te verhinderen. Mark zou het idee van Harvard-klasgenoten hebben gejat.

      Bovendien heeft Mark Zuckerberg recent nog aangegeven zich niet erg te bekommeren om de privacy van zijn gebruikers. "Mensen zijn gewoon geraakt aan het openlijk delen van informatie met mensen. Dat is vandaag gewoon een sociale norm", vertelde hij enkele maanden geleden nog.

    • Facebook is technisch onbetrouwbaar

      Ook al kan je je vragen stellen over zijn ethische principes, toch is er meer aan de hand. Toen enkele dagen geleden uitlekte dat gebruikers heel eenvoudig en zonder technische kennis vriendschapsverzoeken en chatberichten van anderen konden bekijken, was dit ronduit beschamend voor Facebook.

      Maar de problemen van de voorbije dagen komen eerder voort uit technische onbeholpenheid. Want uiteraard wilde zelfs Mark Zuckerberg niet dat iedereen jouw chat of vriendschapsverzoeken kon zien. Maar het was de incompetentie of nonchalance van zijn team die het zover deed komen.

    • Je kan je account haast niet verwijderen

      Misschien nog de meest doorslaggevende reden: Facebook maakt het ongelooflijk moeilijk om je account definitief te verwijderen. Ze maken geen beloftes over het verwijderen van je gegevens en de eigenaar van iedere applicatie die je hebt gebruikt mag jou data blijven bewaren.

      Wanneer je naar je account-instellingen surft, krijg je wel een optie je account te 'desactiveren', maar dat is niet hetzelfde als verwijderen. Desactiveren betekent bijvoorbeeld dat je nog steeds kan worden gelabeld op foto's. Dus helemaal weg ben je niet.

    • Facebook heeft niets met "sociaal" zijn te maken

      Als u zich sociaal wil engageren. Ga dan bij christelijke bewegingen die zich bezighouden met het helpen van mensen. Wil u een bericht kwijt aan iemand, stuur dan een mailtje. Wilt u meerdere zaken kwijt, maak dan een eigen site of blogsite. Facebook is niets meer dan gewoon wat chatten en spelletjes spelen. Voor velen betekent Facebook eveneens een statuus, waarbij ze kunnen tonen hoeveel "vrienden" ze wel hebben. Vrienden zijn zeldzaam. Koester ze, maar dan zeker niet via Facebook.
    19. 365 dagen met mijn engelbewaarder

    "365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 30 mei [zie rubriek gebeden].

    Henk

    20. Bezoek van de Paus aan Fatima




    21. Voor uw eigen beoordeling


    22. Tekenen van deze tijden: massale vissterfte in het Meer van Galilea

    In het Meer van Galilea, het grootste zoetwatermeer van Israël, zijn verleden week meer dan 10.000 dode visssen gevonden. Dat melden de gezondheidsdiensten. Het lijkt er volgens de autoriteiten op dat de vissen opzettelijk vergiftigd zijn. Men wacht op de resultaten van laboratoriumtesten.

    Het meer, dat ook bekend staat als het Meer van Gennesaret of het Meer van Tiberias, ligt in het noorden van Israël. Op het meer mag niet gevist worden.

    12-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.12 mei 2010
    12 mei 2010

    1. Medjugorje: De Onderzoekscommissies
    [aflevering 13/36]

    Sedert het begin van de verschijningen zijn er rond Medjugorje een aantal officiële kerkelijke onderzoeken geweest. Voor de lezer wordt het echter moeilijker om moeilijker om een duidelijk inzicht te krijgen hoe alles, in verband hiermee, tot hiertoe is verlopen. Daarom dit overzicht. Hoewel de hoofdrolspelers in Medjugorje uiteraard Onze Lieve Vrouw en de zieners zijn, spelen de Commissies die zijn ingesteld door de Kerkelijke overheden een heel belangrijke rol. Daarom dit overzicht.

    Tweede Commissie

    Met deze verdeeldheid werd er jaren geleefd. Sommigen zeggen dat de eerste beslissing niet geldig is, daar er een Tweede Commissie was opgericht, met als doel de objectiviteit van de leden van de Eerste Commissie na te gaan en eveneens als doel een uiteindelijke beslissing te nemen. Maar zoals reeds gezegd: de oorlog maakte aan dit alles een einde. Anderen zeggen dat, omdat de Tweede Commissie zonder resultaat bleef, er een stap dient te worden teruggegaan naar de resultaten van de Eerste Commissie, wat inhoudt dat de gelovigen naar Medjugorje mogen komen, tot er een beslissing wordt genomen in verband met Medjugorje en een derde groep "hardliners" riep het uit dat de gelovigen het recht niet hadden om Medjugorje te bezoeken, daar het "onwaardig tot verering" werd verklaard.

    De echte vraag is nu welke de juiste Kerkelijke procedure is? Hebben de gelovigen het recht om naar Medjugorje te blijven komen, of hebben ze dat recht helemaal niet? Deze vraag lag aan de basis van onopgeloste conflicten tussen hen die in de verschijningen bleven geloven en zij die er niet in geloofden. Het antwoord op deze vraag is in werkelijkheid nogal eenvoudig, ook al blijft het debat duren: "omdat de Commissie, aangeduid door Bisschop Zanic onobjectief was samengesteld uit ongelovigen die verklaarden dat de verschijningen vals waren, is de uitkomst van de Eerste Commissie niet geldig en aangezien de Tweede Commissie nooit heeft gewerkt, betekent dit dat de gelovigen het recht hebben om naar Medjugorje te blijven komen tot er opnieuw een behoorlijke commissie is samengesteld die de verschijningen behandeld en een beslissing neemt op een correcte wijze."

    2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 156]

    Hoofdstuk 5. Herodes en Pilatus

    Onderbreking van het Passieverhaal

    Maart 1823. "Zondag Laetare," Feest van Sint Jozef.

    Terwijl deze beelden uit de Passie haar van dag tot dag verschenen, en wel van de avond vóór 18 februari tot de zaterdag voor "Laetere" [8 maart], had Anna Catarina Emmerich onuitsprekelijk veel geleden naar ziel en lichaam. Onbewust van de dingen in haar omgeving, geheel verzonken in haar "aanschouwen," weende en jammerde zij als een gemarteld kind. Zij sidderde en beefde, kroop zachtjes kermend op haar bed heen en weer en haar aangezicht was als dat van een mens die sterft onder wrede folteringen. Meer dan eens liep het bloedig zweet over haar borst en rug. Het gebeurde dikwijls, dat zij te baden lag in haar zweet, zodat het al haar beddengoed doordrong.

    Tezelfdertijd leed zij zo een hevige dorst, dat zij zich in een toestand bevond zoals iemand die van dorst in de woestijn omkomt, op zoek naar water. Haar mond was ’s morgens als uitgedroogd en haar ingetrokken tong als verdord, zodat zij enkel met ongearticuleerde klanken en met gebaren om hulp kon vragen. Bovendien vergezelde een dagelijkse koorts al deze pijnen, of was er het gevolg van. Daarnaast had zij haar gewone lijden te dragen, de smarten van haar deernis en al het leed dat zij voor de anderen op zich nam. Eerst nadat zij enigermate tot herstel was gekomen, wat altijd veel moeite kostte, vermocht zij het geziene te verhalen en zoiets niet elke dag volledig, maar met stukken en brokken, waarbij zij telkens weer het een of het ander vernam.

    Op die manier had zij, in een hoogst ellendige toestand, op zaterdag 8 maart 1823, de hier beschreven geseling van Jezus verteld, zoals zij dit de vorige nacht had zien gebeuren. Gedurende een deel van de dag scheen zij nog met dit beeld van de Passie bezig te zijn. Tegen de avond kwam er in de tot heden toe hiaatloze reeks van haar Lijdensbeschouwingen een onderbreking, die hier wordt medegedeeld, niet alleen omdat het ons een blik gunt op het innerlijke leven van een zo buitengewone mens als Anna Catharina was, maar ook omdat het verwijlen bij die onderbreking voor de lezer een alleszins waardig rustpunt betekent, want wij hebben persoonlijk ondervonden hoe gauw de beschouwing en beschrijving van het Bitter Lijden vermoeiend werken op zwakke zielen, ofschoon dat Lijden toch om hunnentwege geleden werd.

    2. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 156]

    Preken

    Geef terug wat u niet toekomt

    Sommigen zien er niet het minste kwaad in om onderweg uit een weiland, een boomgaard of een rapenveld wat gras, wat vruchten of een paar rapen mee te nemen. Wanneer sommige ouders hun kinderen thuis zien komen met hun zakken vol gestolen kleinigheden, steken ze lachend hun vinger in de lucht en zeggen ze: "Laat ik het niet meer zien, hoor!"

    Zo gaat het, broeders, vandaag pakt ge een cent weg, morgen twee en voor ge het weet, zijt ge een dief die doodzonden bedrijft. Het is trouwens al voldoende, wanneer ge slechts een cent kunt bemachtigen, terwijl ge eigenlijk drie francs had willen stelen.

    Zo gaat het broeders. Neem een schoenmaker die slecht leer of slechte draad gebruikt en zijn klanten voor goed materiaal laat betalen. Of bijvoorbeeld een naaister die een stuk stof achterhoudt met het smoesje dat ze anders niet aan haar trekken komt. O God, eens zal de dood al die diefstallen aan het licht brengen ... Neem een wever die liever een deel van zijn garen verknoeit, dan de moeite te nemen om het te ontwarren. Oh hij beweert eenvoudig dat het niet meer gaat, en probeert het voor zichzelf te houden wat anderen hem hebben toevertrouwd. Neem een vrouw bij wie men hennep gebracht heeft om te spinnen: ze gooit er zogenaamd een gedeelte van weg, onder het voorwendsel dat het niet goed gekamd is. Of ze houdt een paar meter van het spinsel achter en legt de rest op een vochtige plaats, zodat de partij toch aan haar gewicht blijft. Ze denkt er niet aan dat het garen misschien bestemd is voor een arme knecht, dat het misschien half verrot en onbruikbaar is, als hij het in handen krijgt. Dan zal zij ook de oorzaak zijn van de vloeken waarmee de knecht zijn baas misschien verwenst. Neem nu een herder die heel goed weet dat hij zijn kudde niet op die wei of in dat bos mag laten grazen. Hij stoort er zich niet aan, zolang men het maar niet ziet. Of een meisje dat men verboden heeft om bloemen te plukken in het koren, omdat het staat te rijpen. Zij kijkt of niemand haar ziet en ze doet het toch. Zeg me broeders, zoudt gij er tevreden zijn, als uw buren zo zouden handelen?

    Wanneer we nu het gedrag van de arbeiders nagaan, ontdekken we ook onder hen een groot aantal dieven .... Men heeft hen in dienst genomen voor een vast loon, hetzij om te spitten, hetzij om te graven of om een ander werk te doen: ze verknoeien de helft van hun tijd en laten zich toch het volle loon betalen. Ze werken goed, zolang de baas hen ik het oog houdt. Maar nauwelijks heeft hij zijn rug gedraaid of ze zitten te praten en te luieren. Een knecht schrikt er niet voor terug om, in afwezigheid van zijn meester, zijn vrienden te ontvangen en goed te onthalen, ofschoon hij weet dat de heer des huizes het niet toegelaten zou hebben. Anderen geven grote aalmoezen uit de zak van hun baas om voor liefdadige mensen door te gaan .... Als het van hun eigen loon afmoest, zouden ze het wel laten. Meestal verspillen ze hun geld liever aan alle mogelijke ijdelheden. Laten ze niet vergeten dat ze verplicht zijn om alles terug te geven wat ze, buiten weten en tegen de wil van hun meester in, aan de armen hebben geschonken. Er zijn bijvoorbeeld ook meesterknechten, door hun patroon belast met het toezicht op de andere knechten of op zijn arbeiders, die hun onderhorigen wijn en andere dingen toestoppen. Maar ook dat is diefstal, ook dat moet teruggegeven worden ...

    Vertaling: Chris De Bodt

    3. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 156]

    Hoofdstuk 22. Ziekte

    Nicky: Als de mensen met grote lasten in zeer gebedsvolle plaatsen komen, en reeds verschillende dokters, psychiaters en priesters hebben geraadpleegd, maar hun toestand lijkt te verslechteren, eerder dan te verbeteren, kunnen de Arme Zielen op enige wijze hiervan de oorzaak zijn?
    Maria: Ja, dat kan het geval zijn, maar als dit het geval is, komt dit door zielen uit de diepere lagen van het Vagevuur. In deze gevallen kan een uitdrijver de overledene hiermee doen stoppen.

    Nicky: Maria, kunt u mij vertellen over een voorval waar onvergefelijkheid aan de basis van de ziekte lag?
    Maria: O, dat is dikwijls de oorzaak van een ziekte. Ja, ik herinner mij een geval uit Innsbruck, waar een jonge vrouw eenvoudig haar vader niet kon vergeven. Hier waren er de volgende omstandigheden. Toen haar vader nog leefde, schonk hij geen enkele vreugde aan zijn kinderen, en in haar geval kon hij niet akkoord gaan met een goede job voor haar. Het was een baan dat ook heel wat vorming inhield en door haar deze baan te verbieden moet zij verder door het leven zonder deftige scholing. Dit heeft zij hem nooit kunnen vergeven. Korte tijd nadat hij overleed, verscheen hij aan haar. Niet één keer, maar drie keer, en smeekte haar om hem te vergeven. Neen, ze bleef halsstarrig. Toen werd de vrouw ziek en tijdens deze ziekte kwam het plots in haar op dat ze hem niet kon vergeven. Daarop vergaf ze hem alles en heel oprecht, met geheel haar hart. De ziekte verliet daarop heel vlug haar lichaam.

    Ik kan mij niet precies meer herinneren over welke ziekte het ging, maar het werd haar duidelijk dat haar langdurige weigering om te vergeven aan de oorzaak van de ziekte lag. We kunnen de dingen niet altijd vergeven, maar we moeten ze vergeven. Grote lasten en onze lichamelijke beperkingen tijdens het leven zijn dikwijls het gevolg van onze blijvende onvergefelijkheid. Als we met dit alles tot God gaan, worden we zoveel vrijer en volmaakter. En met vergeving komt er ook een beter inzicht over wat er zich in werkelijkheid heeft voorgedaan. Ook dit is een grote en belangrijke genade!

    Hier is nog een ander geval. Het betrof een lelijke schurftige huidziekte waar een vrouw reeds meer dan twintig jaren aan leed. De enige middelen waren zeer dure zalven om de uitslag te verminderen. Toen ging zij op bedevaart en ontmoette ginds een zeer ervaren en gebedsvol iemand die zich tijdens het middagmaal op een bepaalde dag tot haar en haar echtgenoot richtte en eenvoudigweg zei: "Laat ons gewoon aan Jezus vragen wat de oorzaak van de uitslag is aan uw handen en rechter onderbeen." Daarop kreeg hij een visioen waarin hij een vrouw waarnam die neerknielde op de grond met haar rechterknie en haar handen uitstrekte naar een meisje. Het meisje was dezelfde vrouw als kind, en de vrouw in het visioen was haar moeder. Die moeder had nooit haar kinderen geknuffeld, en vooral deze vrouw, die haar dit nu, als volwassen vrouw, eigenlijk nooit heeft kunnen vergeven. Toen alles was verklaard, richtte haar echtgenoot zich tot zijn vrouw en zei: "Dat is waar, dat is zo oprecht de waarheid. U hebt haar dit nooit kunnen vergeven." Met tranen in de ogen moest zij dit toegeven. Zij nam haar voornemens mee voor het gebed en tijdens de Mis en slechts twee tot drie dagen daarna verminderde de ziekte tot slechts een klein gedeelte van wat het was. Toen keerden ze naar huis terug, en de man die het visioen had gekregen heeft nooit gehoord of de ziekte al dan niet was verdwenen, maar de jeuk en het schurft verdwenen bijna volledig. Men mag ook geen volledige vergeving verlangen van de ene op de andere dag, maar Jezus toonde die avond duidelijk aan de drie aanwezigen waar de oorzaak kon worden gevonden.

    En zo manifesteerde de ziekte zich opnieuw op een dergelijke wijze dat een voorouder uit de stamboom het familielid alzo hieraan kon doen herinneren. Zo kon de ziel uit het Vagevuur zichzelf bekend maken en smeken om vergiffenis, want anders kon de ziel niet worden bevrijd. Nu ben ik zeker dat deze ziel, waarvan ik de naam nooit heb geweten, nu in de Hemel is en dat haar dochter nu verlost is van de ziekte die haar last bezorgde en haar gedurende tientallen jaren veel geld heeft gekost.

    Bron: Nicky Eltz

    Vertaling: Chris De Bodt

    4. Film Romero [6/11]

    In El Salvador breekt er eind de jaren '70, na reeds vele jaren van onrust, een burgeroorlog uit tussen de junta en marxistische rebellen. Een groep jonge officieren werpt het regime omver met steun van de VS. Er kwam een regerings-junta, waarin christendemocraten, sociaaldemocraten en zelfs communisten deelnamen. Een bloedige strijd waarin doodseskaders actief waren brak uit, onder de leiding van extreem-rechtse Roberto d'Aubuisson. De Amerikaanse overheid, die al jaren 'een dreiging van het communisme' vanuit Zuid-Amerika ervaart, steunt achter de schermen het militaire bewind van El Salvador. Het leger en de politie krijgt training in de VS en wordt voorzien van wapens om aan de macht te blijven. De VS heeft wel geleerd van Vietnam om achter de schermen te opereren, officieel blijft de Amerikaanse betrokkenheid beperkt tot advies.

    Er vielen in totaal 75.000 slachtoffers, waarvan in 1980 wellicht de bekendste: de aartsbisschop Oscar Romero.Nog vijftig dagen eerder had hij op de Leuvense Universiteit het eredoctoraat ontvangen. De film over Mgr. Oscar Arnulfo Romero [1917-1980] begint net voor hij tot aartsbisschop werd benoemd van San Salvador. De vrome en ietwat verlegen pastoor Romero, die in Rome theologie had gestudeerd, was al bisschop toen hij gepromoveerd werd tot aartsbisschop van de hoofdstad van het middenamerikaanse land El Salvador. Behoudsgezinde kringen hadden zijn benoeming toegejuicht. De film laat zien hoe Romero op korte tijd een diepgaande verandering ondergaat én teweeg brengt. De openingsscène is een sleutel in dat verhaal: Romero ontmoet pater Rutilio Grande, een jezuïet in wie hij veel vertrouwen heeft en die pastoor is bij de armen. De moord op pater Grande schudt als het ware Romero wakker. Hij groeit uit tot een kerkvader, die het opneemt voor de onderdrukte bevolking. Deze is voortdurend het slachtoffer van een vuil politiek conflict waarin verschillende machten en krachten de aartsbisschop zoeken te manipuleren. Romero zelf zoekt de dialoog, maar moet ervaren dat de machtigen niet willen weten van onderhandelen. Het einde is bekend: sluipschutters schieten hem op 24 maart 1980 neer, terwijl hij in een hospitaalkapel voorgaat in de eucharistie.

    Deze Amerikaans-Mexicaanse speelfilm uit 1989 duurt 105 minuten en staat onder regie van John Duigan. Acteurs zijn Raul Julia [Oscar Romero], Richard Jordan [Rutilio Grande], Ana Alicia [Arista Zelada], Tony Plana [Morantes], Harold Gould [Francisco Galedo].


    5. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 31: De profetie [Aflevering 208]

    satan zal de controle over deze aarde nemen door de fout van ongelovige mannen die, zoals een zwarte wolk, de klare hemel van de republiek die toegewijd is aan het Allerheiligste Hart van mijn goddelijke Zoon zal verduisteren. Deze republiek, die alle ondeugden heeft toegelaten, zal allerlei kastijdingen ondergaan: plagen, hongersnood, oorlog, afvalligheid, en het verlies van ontelbare zielen. En om deze zwarte wolken, die de stralende dageraad van de Kerk blokkeren, te verspreiden zal er een vreselijke oorlog komen waarbij het bloed van priesters en geestelijken zal vloeien.

    Die nacht zal zo vreselijk zijn dat de zonde zal lijken te triomferen.

    Dan zal mijn tijd komen: op verbazingwekkende manier zal ik satans hoogmoed vernietigen, hem onder mijn voeten werpen, hem vastketenen in het diepste van de hel, en zal de Kerk en het land bevrijd zijn van deze wrede tirannie.

    De vijfde betekenis is dat mannen met grote rijkdom onverschillig zullen toekijken terwijl de Kerk verdrukt wordt, de deugdelijkheid vervolgd wordt, en het kwade triomfeert. Ze zullen hun rijkdom niet gebruiken om het kwade te bestrijden en om het geloof terug op te bouwen. De mensen zullen niet meer geven om de dingen van God, zullen de geest van het kwade opnemen, en zullen zichzelf laten overmannen door alle ondeugden en hartstochten.

    Bron: Michael Brown

    Vertaling: Mario Lossie

    6. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 103]

    Hoofdstuk 6: Tussen Genève, Parijs en Rome

    1960: Nieuwe pogingen

    Begin 1960 telde de Gemeenschap een veertigtal broeders afkomstig uit verschillende Kerken van de Hervorming van hervormde of lutheraanse traditie. In dat jaar trad de eerste broeder van de anglicaanse traditie in de Gemeenschap. Meerdere nationaliteiten [Franse, Zwitserse, Duitse, Nederlandse...] waren vertegenwoordigd. Slechts de helft van de leden verbleef in Taizé, de andere zaten in kleine fraterniteiten in Marseille, Algiers en Ivoorkust gevestigd, waar ze leefden van de opbrengst van hun arbeid.: een ‘klein handvol mannen met weinig middelen die de Kerk op kruispunten van het leven in de wereld zetten’ zoals een onder hen schreef. Twee Broeders verzorgden een pastoraat in Valentigney in de streek van Montbéliard, en twee andere verbleven in het oecumenisch Centrum van Packard Manse nabij Boston, de eerste aanwezigheid van Taizé in de Verenigde Staten.

    Dan heeft Broeder Roger beslist om, in overleg met sommige Broeders, de Gemeenschap te herstructureren: er werden ‘kringen’ gesticht in de gemeenschap. De prior vreesde: ‘Een te groot aantal kan zwaar wegen op het broederlijk leven.’ Er werd beslist om de Broeders in’ kleine kringen’ van vijf of zes leden op te splitsen. De gemeenschappelijke ruimte werd heringericht: Elke kring had een gemeenschappelijke eetzaal en persoonlijke kamers. Het kort Getijdengebed en de ‘kleine raad’ verzamelden dagelijks alle Broeders rond de prior. Voor het overige had de Gemeenschap meerdere centrale punten: in de kringen deelden de Broeders de maaltijden, wisselden gedachten uit en beleefden er de ‘broederlijke bijstand’. Maar het waren geen gemeenschappen in de Gemeenschap, waardoor ook werd beslist dat ‘de samenstelling van de kringen steeds werd herschikt.’

    Daarna werden er ‘denkgroepen’ ingericht waaraan kleine groepjes Broeders deelnamen met ‘een andere samenstelling dan in de kringen’. Het kwam er op aan om ‘een groepsdynamiek’ te bevorderen om ‘communicatie en deelname van iedereen aan de gezamenlijke creatie’ aan te moedigen.

    De inrichting met ‘kringen’ is vandaag nog altijd van kracht in de Gemeenschap, maar de ‘denkgroepen’ zijn verdwenen omdat ze waarschijnlijk niet noodzakelijk zijn. De kringen lieten en laten hereniging volgens verwantschap toe, terwijl ‘denkgroepen’ te transversaal waren om leefbaar te zijn.

    Nog in 1960 stuurde de prior van Taizé de Gemeenschap op nieuwe wegen: achtereenvolgens de zending van Sheffield, de Bijeenkomsten van Cormantin en het inrichten van een colloquium tussen katholieke bisschoppen en protestantse dominees.

    Vertaling: Broeder Joseph

    9. Jezus' tijdgenoten [aflevering 43]

    Woordenboek: Letter D

    Domitianus

    Joden en Christenen

    Onder zijn bewind ontstond doffe wrevel tegen de Joden, en schijnbaar ook tegen de christenen, wat de sfeer in Rome verpeste. De belasting aan Jupiter op het Kapitool gaf deze vijandigheid weer. De taks van twee drachmen door elke Joodse volwassene gestort voor het onderhoud van de Tempel werd overgedragen naar de schat van deze Romeinse tempel. Deze taks door Vespasianus ingevoerd en gekend onder de naam "fiscus Iudaicus" werd strenger opgehaald onder Domitianus. Zijn opvolger Nerva [96-98 na J.C.] verslapte een beetje de fiscale druk. Suetonius heeft ons een beschrijving van die veranderingen achtergelaten: ‘De Joodse taks, schrijft hij, werd met uiterste gestrengheid opgehaald.

    Al degenen die, zonder hun geloof openbaar beleden te hebben, toch als Jood leefden, alsook degenen die hun oorsprong verzwegen, de belasting aan hun volk opgelegd niet betaalden, werden vervolgd. Zo werd er op een dag werd een oude man van negentig voor de procurator gedaagd in een overvol gerechtshof om na te gaan of hij "besneden" was. De bekering tot het Jodendom, gelijkgesteld met ongelovigheid, was ook formeel verboden. De consul Flavius Clemens, neef van de keizer, en vele andere werden met de dood bestraft voor deze reden tot beschuldiging. Degenen die hun vel konden redden werden van hun bezittingen beroofd [Dion Cassius]. Eusebius, in navolging van de auteur uit de IIe eeuw Hegesippe, vermeldt vervolgingen van Domitianus onder de christenen die, zoals de kleinkinderen van Juda, broeder van Jezus, aanzien werden als afstammelingen van David. Of dat historisch is blijft twijfelachtig.

    Vertaling: Broeder Joseph

    10. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 58]

    Het wonder van Seefeld, Oostenrijk [1384]

    Naast het gat in de vloer en het altaar van het wonder is een derde herinnering aan het wonder: de monstrans met de Wonderlijke Hostie. Deze word bewaard in een tabernakel in de zuidmuur, dichtbij het hoofdaltaar.

    De kerk is versierd met vele verwijzingen naar het wonder. Een geschilderd paneel uit 1502 versierd de zuidmuur, en glas-in-loodramen versieren de rest. Er is een reliëf in het Timpaan boven de ingang, waarop het wonder wordt afgebeeld. Een geweldig mooi fresco op de kapel van het Heilig Bloed laat de priester zien, samen met de ridder, tijdens de communie, terwijl zwevende engelen de monstrans vasthouden. De kerk is ook een toonbeeld voor kostbare voorbeelden van Gotische architectuur en houtsnijwerk.

    Het is onbekend wanneer de Kerk van de Heilige Oswald is gebouwd, maar de kerk wordt genoemd in een kroniek van 1320. De huidige kerk, afgerond in 1472, heeft de eer om de enig overgebleven kerk te zijn die gebouwd is door de Innsbruck Bouwergilde. De kerk word gezien als het mooiste voorbeeld van Gotische Architectuur uit Noord-Tirol.

    In 1984 vierde de kerk van de Heilige Oswald de 600ste verjaardag van het wonder dat plaatsvond in haar bevoorrechte ruimte.

    13. Recente heiligenlevens

    Zalige Ivan Mertz [1893-1928]

    Pater Don Ante Radic herinnert zich hoe Ivan altijd bereid was om zijn naaste te helpen, en herinnert zich ook één bepaalde bedelaar die Ivan ontmoette. Deze bedelaar was zo misvormd dat mensen zich van hem afkeerden. Ivan ging zonder aarzeling naar de man toe, gaf hem een gulle gift, en begon een lang gesprek met hem. De man, die reeds Katholiek was, kreeg het vaderlijke advies om de Mis bij te wonen en regelmatig de H. Communie te ontvangen. Ivan nodigde de man ook uit op z’n appartement. De mensen die hier getuige van waren kregen een les in morele en spirituele verbetering door het zien van dit voorbeeld van naastenliefde.

    Ivans liefde voor de Heilige Maagd wordt uitgebreid besproken in zijn dagboek en in de talrijke artikels die hij over O.L.V. van Lourdes schreef. Hij gaf ook lezingen met foto’s over Lourdes, niet enkel in Zagreb, maar ook in andere steden in het land. Hij had zelfs een beeldje van O.L.V. van Lourdes in de hoek van z’n kamer, met een klein lichtje ervoor dat constant brandde. Het lijkt erop dat O.L.V. de gelofte van kuisheid buiten het huwelijk, die Ivan op negentienjarige leeftijd had afgelegd, had beïnvloed. Hij legde deze gelofte af op 8 december, het feest van de Onbevlekte Ontvangenis. Acht jaar later legde hij de gelofte van eeuwige kuisheid af, ook op het feest van de Onbevlekte Ontvangenis.

    Bron: Joan Carroll Cruz

    Vertaling: Mario Lossie

    14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 48]

    Aan de heer Mouret

    Lourdes, 26 mei 1866
    J.M.J.

    Mijnheer,

    Wees niet verbaasd dat u een brief van mij ontvangt. Omdat ik op de hoogte ben van de dringende wens van uw dochter om reeds lang in een communiteit in te treden, wil ik u in overweging geven de wens in te willigen waarvan haar geluk afhangt. Ik begrijp welk een groot offer het is voor een vader en een moeder te moeten scheiden van hun dierbare dochter, maar wees grootmoedig tegenover de goede God, die in grootmoedigheid niet te evenaren is, en wees, in de mate waarin hij het vraagt, gul tegenover hem en hij zal het voor u zijn. Ik verzeker u dat hij de kleine offers die u brengt, vergoeden zal, en op een dag zal het u vreugde schenken dat u hem uw kind geschonken hebt dat u nergens beter kunt onderbrengen dan in de handen van de Heer.

    U zou grotere offers brengen door haar toe te vertrouwen aan een man die u misschien niet kent en die haar ongelukkig zou maken en waarvoor u haar aan de Koning van hemel en aarde zou onthouden? O nee, mijnheer, allereerst bent u te vroom om zo te handelen, bovendien geloof ik dat u de Heer integendeel dankbaar moet zijn, want het is een grote genade die hij u verleent evenals aan uw dochter, die dit heel goed begrijpt. Ik verzoek u dus zo snel mogelijk te beslissen, want als u haar wilt laten vertrekken met mij, zal dat binnenkort zijn. Samen reizen is veel aange-namer, en eenmaal aangekomen in Nevers zullen we sneller wennen. Leontine wil niet vertrekken zonder Betharram nog eens te hebben gezien, hetgeen betekent dat Marie niet eerder dan komende woensdag zal terugkeren. Wat Leontine betreft, wij passen op haar totdat u over de zaak zult hebben beslist.

    Ontvang, mijnheer, de verzekering van respectvolle gevoelens van uw deemoedige dienares,

    Bernadette Soubirous

    14. Ongeschonden Lichamen: Clara van Assisi [1193/94-1253]

    Levensbeschrijving

    In het kerkje van Sint Damiaan had Franciscus de opdracht gekregen om het vervallen huis te herstellen. Hij was er met de broeders meteen aan begonnen. Ook de bijgebouwen werden hersteld. Het duurde even, maar toen drong het tot hem door dat het niet ging om een materieel herstel van de kerk, maar om een geestelijk herstel. En toen hij besefte dat het daarom ging, pakte hij dat aan.

    Op deze plaats zou Clara de rest van haar leven, nog 41 jaar, doorbrengen.

    Ook andere vrouwen sloten zich bij hen aan. En er kwam een leefregel waarbij armoede en eerbied voor de schepping centraal stond. Met moeite kon Clara overgehaald worden om abdis te zijn. Rechts: in aanwezigheid van paus Gregorius IX zegent Clara het brood. Op een wonderbaarlijke manier verschijnen er kleine kruisjes op. Haar moeder komt tenslotte ook bij haar dochter Clara in het klooster wonen.

    12. Bartholomeüs Holzhauser: 14 profetieën

    Profetie 5

    Tijdens deze periode zullen vele mensen misbruik maken van de vrijheid van het geweten, dat hen is verleend. Het is over zulke mensen dat Judas, de apostel, sprak toen hij zei: "Deze mensen zullen alles lasteren wat zij niet begrijpen en ze zullen immoreel zijn in alles wat ze weten, tot zo’n graad wat absurde beesten doen. Ze zullen zonder beperkingen tezamen feesten, zichzelf volproppen, mopperen en klagen en leven volgens hun lusten. Uit hun mond zal niet anders dan potsierlijke dingen komen en omwille van het gewin zullen ze bepaalde mensen aanbidden. Ze zullen tweedracht brengen, de wellustige mensen, zonder de kennis van de geest te hebben.

    Vertaling: Chris De Bodt



    Foto




    Weetjes over Medjugorje

    Geografie

    Kroatië

    Bosnië en Herzegovina

    Godsdienst

    Wetenschap

    Portret van de zieners

    Maria's uiterlijk

    De 5 pijlers van het geloof

    Vragen en antwoorden

    Standpunt van het Vaticaan

    Ratzinger bezocht ooit Medjugorje "incognito"

    1e onderzoekscommissie

    2e onderzoekscommissie

    3e onderzoekscommissie

    4e onderzoekscommissie

    De kwestie Herzegovina 1

    De kwestie Herzegovina 2

    De kwestie Herzegovina 3

    Profetieën nemen hun tijd

    Mirjana meer en meer op de voorgrond

    Bestemming van de ziel

    De Podbrdo [Verschijningsberg]

    De Krizevac [Kruisberg]

    Het Votiefkruis

    Parochiekerk Jacobus de Meerdere

    Uitbreiding biechtgelegenheid

    Kapel der Twee Harten

    Oasi delle Pace

    Verrezen Christus

    Cumunità Cenacolo

    Mother's Village

    Vr. Slavko Barbaric

    Vr. Jozo Zovko

    Vr. Pétar Ljubicic

    Ratko Perics toorn

    Heeft Zanic Medjugorje verraden?

    Vr. Amorthe betreurt apathie

    Siroki Brijeg

    Retraîtekasteel

    Zr. Emmanuel Maillard

    Ivans gebedsgroep

    Nedjo Brecic

    Christoph Schönborn

    St. Stephansdom, Wenen 2012

    Scalambra & Casale Monferetto

    Madonna van Civitavecchia

    Little Audrey Santo

    Maria's verjaardag

    Medjugorje en Moederdag

    De IIPG [1]

    De IIPG [2]

    De IIPG [3]

    De IIPG [4]

    De IIPG [5]

    De weide van Gumno

    De priester die verdween

    Nieuwe taksen op logies

    Mirakel van de Maan

    Documentaire 1983

    BBC Documentaire 2010

    Documentaire Mary TV

    The Miracle of Medjugorje


    Interviews Medjugorje

    Mirjana Dragicevic [2008]

    Mirjana Dragicevic [1998]

    Mirjana Dragicevic [1983]

    Mirjana Dragicevic [1989]

    Mirjana Dragicevic [1]

    Mirjana Dragicevic [2]

    Mirjana Dragicevic [2009]

    Vicka Ivankovic [2008]

    Vicka Ivankovic [1983]

    Vicka Ivankovic [2007]

    Vicka Ivankovic [1988]

    Vicka Ivankovic

    Ivan Dragicevic [2003]

    Ivan Dragicevic [2004]

    Ivan Dragicevic

    Ivanka Ivankovic [1983]

    Ivanka Ivankovic [1989]

    Ivanka Ivankovic

    Pétar Ljubicic [2004]

    Pétar Ljubicic [2006]

    Pétar Ljubicic [2008]

    Slavko Barbaric [1987]

    Gabriele Amorth [2002]

    Jakov Colo

    Jakov Colo

    Jakov Colo [2007]

    Marija Pavlovic [2008]

    Marija Pavlovic [1989]

    Marinko en Dragico Ivankovic [1983]

    Damir Coric [1983]

    Marica Kvesic [1983]

    John en Andja Setka [1983]

    Jelena Vasilj [2002]

    Jelena Vasilj en
    Marijana Vasilj [1]

    Jelena Vasilj en
    Marijana Vasilj [1]

    Zlatko Zudac [1999]

    Bisschop Hnilica [2004]





    Overige Weetjes

    Bestemming van de Ziel

    Theresia van Lisieux
    over het Vagevuur

    Maria Simma

    De invloedrijkste vrouw

    Engelen

    Twaalf stappen voor een gelukkig heengaan

    Twaalf fabels over het Katholieke geloof

    Pater Pio en Karol Woijtyla

    San Nicolàs de los Arroyos

    La Madonna del Ghisallo

    O.L.V. Van den Oudenberg

    Fatima:
    Reeds eeuwen Mirakels

    Jacinto Marto uit Fatima
    door Fr. Robert J. Fox

    Profetieën nemen hun tijd

    Jacinto Marto uit Fatima
    door Zr. Lucia Dos Santos

    Ingrid Betancourt

    Dikwijls gewichtige feiten
    nà verschijningen

    satans opzet

    De Graal van Valencia

    Notre-Dâme du Laus

    Kibeho, Rwanda

    Esther en Mordechai

    Monte Cassino

    Gods adres

    Jezus' geboortekerk [1]

    Jezus' geboortekerk [2]

    De Komeet Lulin

    De Komeet Elenin

    De Komeet Honda

    Samuel Alexander Armas

    De Geur van Regen

    Jaar van de Priesters

    Dr. Gloria Polo's terugkeer

    Ian McCormack: Een blik
    in de eeuwigheid

    Middel tegen komende pandemie

    Kim Phuc

    Michael Anderson

    Zeven kenmerken
    van een goede vader

    O.L.V. van Las Lajas

    Vaders Liefdesbrief

    O.L.V. van Ocatlàn

    Elena Desserich

    Rom Houben

    Overlijden Mari-Loli Mazon

    Advent

    Gered door een engel?

    Kerst in de loopgraven

    Mgr. Peter Savelbergh

    Ontdekking v/d sarcofaag v/d H. Philomena

    De Heilige Mis

    Petrus Lombardus

    Oscar, de kat

    Tieners, geef hen nooit op!

    Ontdekking te Nazareth

    Efeze: Maria's Huis

    Wonderdadige Medaille

    De rivier Kwai

    De Exodus

    Valentino Mora

    Het vijfde Maria Dogma

    Elizabeth Kindelmann

    H. Louis de Montfort

    H. Clelia Barbieri's
    miraculeuze stem

    Steven en Djaingo

    Het wonder van San José

    Aalst, België's 9/11

    Het getal 11

    Maria en het getal 101

    Sterven op 33

    Is dit St. Jozef's graf?

    Het Kerstverhaal
    en Koning Herodes

    De Kardinale Climax

    Winterzonnewende 2010

    En de maan werd rood

    Schoonheid van Wijwater

    De dag die ontbrak

    Het celibaat

    De vierde ruiter van de Apocalyps

    De maagdelijke geboorte

    Jordanië claimt oudste christelijke vondst

    Colton Burpo versus Stephen Hawking

    H. Gelaat van Manoppello

    Padre Pio: under investigation

    Grace

    Michael Browns retreat

    7 niveau's van het liegen

    De dood van Sint Jozef

    De dood van Maria

    Betekenis van Maria's naam

    Het Aramees in opmars

    De Bosnische pyramiden

    Brugge, het Jeruzalem van het Noorden

    Wonder te Skopje


    Diverse Profetieën
    Miscellanous Prophecies

    Profetieën nemen hun tijd

    Is dit de tijd waarover ze spraken?

    Garabandal [1961-65]

    Israël en Bijbelse Profetie

    Pinksterprofetieën 1975

    Quito [17de eeuw]

    Kenmerken v/d antichrist

    A.C. Emmerich [1]

    A.C. Emmerich [2]

    De Kremna Profetieën

    Hildegard van Bingen

    Belpasso [1986-88]

    2 Noorse profetieën

    La Salette [1846]

    Anna Maria Taigi

    Diversen

    Heilige Mechtildis

    Non van Tours

    Heilige Nilus

    Bernardine Von Busto

    Non van Bellay

    Kloosterling Hilarion

    Don Giovanni Bosco

    Elizabeth Canori Mora

    Judah Ben Samuel

    Jeanne Le Royer

    Giacchino di Fiore

    Bartholomeüs Holzhauser

    Madeleine Porsat

    De profeet Daniël

    Kibeho, Rwanda

    Ida Peerdeman

    H. Ireneüs van Lyon

    Methodius van Olympus

    H. Hippolytus van Rome

    Firmanus Lactantius

    De Berkenboomprofetieën

    Dr. Arnold Fruchtenbaum

    H. Ephraïm de Syriër

    H. Cesarius van Arles

    Columba van Ierland

    Elena Aiello

    Beda, de eerbiedwaardige

    Odilia van de Elzas

    Johannes Damascenus

    Adso, de Monnik

    Anselmus van Canterbury

    H. Vincent Ferrer

    Joachim van Fiore

    Johannes Friede

    Thomas van Aquino

    John of the Cleft Rock

    Franciscus van Paola

    H. Birgitta van Zweden

    Robertus Ballarminus

    Dionysus van Luxemburg




















    Het Laatste Geheim

    1. Een enorm mysterie

    2. Sterk en zedig

    3. Dagen van duisternis

    4. Moeder van de Heer

    5. Boven de zon

    6. Gog en Magog?

    7. Door de straten van de stad

    8. Vanop de hoogste bergen

    9. Kleine geheimen

    10. Klokslag twaalf

    11. Lichten, geluiden, graven

    12. De klokken luiden

    13. Donderslag in de verte

    14. Geheime aanwezigheid

    15. Vuurzuil

    16. Geheimen van de Rozenkrans

    17. Het voorteken

    18. De zeven

    19. Het voorgevoel

    20. Signalen en vloeken

    21. Afschuwelijke wonderen

    22. De kastijding

    23. Naschok

    24. Waar duivels beefden

    25. Geheime Martelaren

    26. Geheim van de gehoorzaamheid

    27. Geheim van het vertrouwen

    28. Ik wacht op u

    29. De geest van opstand

    30. Genade en rechtvaardigheid

    31. De Profetie

    32. Voorbij de grenzen
    van de kennis

    33. Geheimen in
    Amerika en Europa

    34. Geboren in de hel

    35. Cathérina's geheim

    36. Geleende tijd

    37. Ik zal uw Moeder zijn

    38. Het grote Teken

    39. Koningin van de Eeuwigheid











    Thomas à Kempis
    De navolging van Christus

    Boek 1.1

    Boek 1.2

    Boek 2

    Boek 3.1

    Boek 3.2

    Boek 3.3

    Boek 4.1

    Boek 4.2



    Novenen

    Maria Onbevlekte Ontvangenis

    OLV van Lourdes

    OLV Van Fatima

    OLV Van Banneux

    OLV van de Berg Carmel

    OLV Hemelvaart

    H. Maagd van de Wonderdadige Medaille

    Maria Lichtmis

    Don Bosco

    Maria Boodschap

    Sint Jozef

    Heilige Familie

    Goddelijke Barmhartigheid

    Heilige Geest

    Kindje Jezus

    Engelbewaarder

    Aartsengel Michaël

    Aartsengel Gabriël

    Franciscus van Assisi

    Antonius van Padua

    Pater Pio

    Heilige Benedictus

    Heilig Hart van Jezus

    Heilige Rita

    Sint Valentijn

    OLV van Altijddurende Bijstand

    Jean Marie Vianney

    Theresia van Lisieux

    Maria, die de knopen ontwart

    OLV van de Bezoeking

    Zielen in het Vagevuur

    Kracht van het Kruis
    tegen het kwade

    H. Gelaat van Jezus

    Hart van Jezus en Maria

    Kindje Jezus van Praag

    OLV van Genezing

    Miraculeuze Maagd

    Pater Damiaan

    Heilige Anna

    H. Maria Goretti

    Heilige Peregrinus

    Heilige Expeditus

    Sint Joris

    H. Margareta van Cordoba



    Films

    Padre Pio

    The Miracle of Our Lady of Fatima

    The 13th Day

    Het Lied van Bernadette

    One Night with the King

    Faustina

    Docu: Faustina Kowalska

    Docu: Mariaverschijningen

    Docu: OLV van Guadalupe

    Vincentius a Paolo

    Sint Paulus

    Sint Petrus

    Docu: Pater Damiaan

    Passion de Jeanne d'Arc

    Story of Father Damien

    Docu: Garabandal

    Exorcism of Emily Rose

    The Nativity Story

    Don Johannes Bosco

    The Passion of The Christ

    King David

    Romero

    Jean de Florette

    Manon des Sources

    Abraham

    Mozes

    Solomon

    Jacob

    Francesco

    A man for all seasons

    The Apocalypse

    Docu: H. Maria Goretti

    Docu: The birth of Israël

    Docu: The six-day war

    Docu: Ghosts of Rwanda

    Becket

    Gospel of Luke

    Gospel of Matthew

    Gospel of John

    Acts

    Unsolved mysteries

    Joseph

    Samson and Delilah

    H. Rita van Cascia

    Thérèse de Lisieux

    Isaak, Jacob & Esau

    Fray Martin de Porres

    Lourdes [2000]

    Clara & Francisco

    Maria Goretti

    Mother Theresa




    Astronomische verschijnselen

    28/11/2011



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs

     

    Real Time Web Analytics

    Page Content

    Page Content