Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
01-07-2018
Mijn Camino, 1 dag later
Jullie vragen je mogelijk af hoe ik nu na deze 36 dagen durende tocht dit ervaren heb. Hoe voelt Joris zich nu? Is hij blij dat hij er is? of teleurgesteld dat het gedaan is. Wat heb ik geleerd... In deze post hoop ik jullie hier een antwoord op te geven. Mijn visie, 1 dag later...
Vandaag was om eerlijk te zijn een beetje vreemd, het ritme van de afgelopen dagen/weken was doorbroken. Niet meer fietsen maar een wandeling in de stad. En bovendien beginnen mijn benen stijf te worden, iets waar ik al die tijd geen last van gehad heb. Dan kom je natuurlijk bij een eerste misschien wel logische vraag: mis je je fiets of verlang je ernaar om terug te gaan fietsen? Om eerlijk te zijn had ik voordat mijn avontuur begon gedacht dat ik erna even geen fiets meer kon zien. Momenteel is het echter tegenovergesteld, als je me een fiets zou geven dan zou ik direct een rondje gaan maken. Thuis zal er dus niet lang gerust worden denk ik :-)
Maar hetgeen waar ik vooral op terug wil kijken is het effect wat deze tocht op mij gehad heeft. Lichamelijk/fysiek heeft dit natuurlijk een grote invloed gehad. Conditioneel ben ik er (vermoedelijk) wel op vooruit gegaan. Maar vooral mentaal heeft dit een grote invloed gehad. Even terugblikken op afgelopen jaar, de meeste mensen zullen dit niet aan mij gemerkt hebben, maar ik had het zwaarder dan ooit, naar de buitenwereld leek ik nog steeds de oude maar vanbinnen was ik met momenten kwaad, verdrietig en voelde het soms aan alsof ik op ijs stond, klaar om ieder moment uit te schuiven of erdoor te zakken. Zowel professioneel als privé liet ik dit niet te veel merken, ik wou niemand ten laste zijn en geen extra zorg zijn voor mijn naaste omgeving. Verder had ik waarschijnlijk mijn weg gevonden om hier wel uit te geraken. Hulp van een psychologe die me hielp die emoties te plaatsen. Dit was voor mij de eerste basis om verder te gaan, niet langer de pauzeknop in te drukken maar een nieuwe start te maken. Maar meer dan dat wist ik dat deze tocht voor mij van enorm belang zou zijn. De aanloop ernaar toe was voor mij al een soort van therapie, in de presentaties die ik gegeven heb kreeg ik de indruk dat door mijn verhaal en ervaringen te delen dit door mensen goed opgenomen werd, dat ik voor mensen een beeld kon vormen dat kanker niet alleen beleefd wordt door de vechter zelf maar dat dit een enorme invloed heeft op het hele gezin... Dan was de dag daar om te vertrekken, na een meer dan succesvol ontbijtbuffet (opbrengst wordt nog meegedeeld wanneer ik terug ben), vertrok ik dan met mijn neef, een collega en enkele van mijn beste kameraden, stuk voor stuk mensen die me dierbaar zijn. Omwille van werk gingen een deel terug naar huis gedurende het weekend. Iedere keer opnieuw een krop in de keel. Een teken dat dit de mensen zijn om wie ik geef, waar ik dankbaar voor ben om ze in mijn leven te hebben. Het laatste afscheid van kameraden was dan een week na mijn vertrek, de gebroeders Verhees die terug naar huis gingen. Ook dat moment viel me best zwaar. Vanaf toen was ik echt alleen, achteraf gezien was dat ook het moment dat voor mij mijn mentale verwerkingsproces begon. Alleen zijn deed me nadenken over zaken zoals mijn verleden, de situatie rond kanker en hoe ik verder kon gaan. Tijdens mijn tocht heb ik zo toch voor mij een paar sleutelmomenten beleefd. Ieder van hen is waarschijnlijk al in een eerder blogbericht genoemd maar ik som degene die me op dit moment vooral bijblijven hier graag even op. Mijn caminomomenten:
1. De eerste dag alleen zijn viel me zwaar, door mijn goede band die ik vroeger met Bompa had, heb ik nog steeds de neiging om met hem te communiceren. Ik vroeg hem dan ook die eenzaamheid weg te nemen. Even later kwam dan een Belgische Pelgrim, Ward, me voorbij gereden. Voor sommigen onder jullie lijkt dit mogelijk puur toeval, ik denk dat dit mogelijk toch ook Bompa zijn manier is om te tonen dat, ookal is hij fysiek niet meer aanwezig, dat hij er toch nog voor ons is.
2. De dag in Nevers dat ik besliste bagage naar huis te sturen: Ik was door mijn nonkel genoeg gewaarschuwd dat iedere gram die je bij hebt te veel is. Door de aard van mijn persoon, voorbereid willen zijn op zoveel mogelijk situaties dacht ik dat alle spullen die ik nu bij had, ook echt nodig waren. Maar in Nevers werd het me duidelijk dat ik met deze hoeveelheid gewicht Compostela niet zou halen, ik zou mijn lichaam blesseren vooraleer ik aankwam. Dat moment in combinatie wat ik meegemaakt heb met kanker thuis deed me nadenken, ik moest hier iets uit leren. Het is niet mogelijk om op iedere situatie voorbereid te zijn, niet op de camino maar ook niet in het leven. Het heeft dan ook geen zin om je om op ieder mogelijk scenario voor te bereiden. Op mijn camino zorgde dit voor fysieke kilos die mijn lichaam niet eindeloos konden blijven bergop duwen. Maar in het leven kunnen dit ook mentale lasten zijn die gaan doorwegen, een werkpuntje dus... later in de tocht is me dit al aardig gelukt.
3. Het moment van ontlading en ontroering tijdens een lange afdaling. Ik was op dat moment al enige tijd alleen aan het rijden en had al veel nagedacht over de mensen die ik verloren had aan kanker, de mensen die er nog steeds tegen vechten en de invloed op mij als persoon. Die afdaling was een moment van loslaten, ontroering en een eerste stap in het verdergaan...
4. Het moment met de Nederlander Joël. Het moment dat hij exact dezelfde woorden tegen me zij als mijn psychologe me ooit vertelde: Hij zei dat mijn verhaal klonk alsof dat dit mijn leven beheerst had. Een verhaal dat je zou verwachten bij iemand op een wat oudere leeftijd. Hij zei dat hij de indruk had dat ik op een bepaald moment op pauze gedrukt had en niet echt leefde zoals een 27-jarige hoorde te leven: een toekomst uitbouwen en genieten... Hij wist zonder hierover gesproken te hebben dat ik vrijgezel was en dat ik een nieuwe liefde ook geen kans zou geven of gegeven had.... Hij had ook nog gelijk, uit zelfbescherming had ik mezelf emotioneel volledig afgesloten... maar het strafste vond ik dat iemand die je nog maar een paar uur kent je zo een boodschap meegeeft, exact dezelfde woorden als je ervoor nogmaals gehoord hebt... dat ik terug op play moest duwen...
5. De dagen met Peter de Nederlander: hij liet me beseffen en hielp me ook meer te genieten, regelmatig stoppen, gewoon tijd nemen voor een koffie of cola. De simpele dingen die het leven zoveel aangenamer maken.
6. Het leren kennen van zoveel personen ieder met zijn/haar eigen verhaal. De vele mensen die ik heb leren kennen deze Camino was gewoon fantastisch. Sommige contacten zijn gewoon voor 1 avond. Met anderen wissel je spontaan gegevens uit en mogelijk blijft dit contact dus bestaan... maar wat voor mij zeker een punt was: zelf met wildvreemden een gesprek starten. Wanneer iemand mij aanspreekt was dit vaak geen probleem maar zelf die eerste stap zetten... ik zeg niet dat ik nu hier de grote held in ben maar er is zeker een verbetering merkbaar!
7. Die laatste dag: Bompa vragen om zijn paraplu nogmaals te openen, wanneer je dan op een dag dat er regen voorspelt wordt zelfs de zon op je rug voelt dan weet je gewoon, hij is er nog. En dat maakt je op dat moment enorm sterk.
8. Wanneer het me fysiek even moeilijk ging of wanneer ik dacht waar ben ik aan begonnen dan dacht ik aan de mensen voor wie je dit doet, de vechters en de mensen die gevochten hebben. En dan dacht ik, Joris doe niet flauw, zet door zoals ook de vechters iedere dag moeten doen! Die gedachte was keer op keer voldoende om door te gaan, om door eventuele pijn heen te bijten en naar dat einddoel te gaan. Op die manier kwam ik erachter dat ik tot enorm veel in staat ben, zolang je maar de juiste motivatie hebt. Om het met de woorden van op mijn fiets te zeggen: Dream, believe, Act, Achieve!
Dit zijn de momenten die me op dit moment het meeste zijn blijven hangen, in feite was mijn Camino een Camino in Frankrijk die stond voor het verwerken van het verleden en het loslaten en dan een Camino in Spanje die stond voor het verder gaan, het terug op start duwen, genieten van het leven en doorgaan.... Deze tocht is dus alles en nog veel meer geworden dan wat ik ervan verwacht had... iets wat me goed gedaan heeft, een nieuwe start. De personen die ik nu ontmoet zeggen dat ik een grote rust en geluk uit straal en zo voel ik me ook!
Reacties op bericht (2)
07-07-2018
Kippenvel
Hoi Joris,
Ik heb nu pas jouw verhaal van 1 dag later grondig kunnen lezen. Ik kreeg er kippenvel van... Je kunt het zo mooi verwoorden. Je bent op deze camion echt 'rijper' geworden. Neem deze ervaringen mee in je verdere leven en laat het verleden rusten. Het wordt inderdaad tijd om op de 'play' - knop te drukken. Je weet dat je bompa er altijd zal zijn en je ouders en zus mogen super fier zijn op jou. Nogmaals proficiat. Het ga je goed!
07-07-2018 om 23:18
geschreven door Mia
01-07-2018
Neem je tijd
Mooi Joris, hoe je de ervaringen van je Camino op een rijtje wil zetten en koppelen aan je levensverhaal ! Geschenk van de camino !
Neem echter je tijd, want "herstel van het gewon(d)e leven" vraagt tijd en geduld ! Geef al deze hoopvolle tekenen hun tijd en groeikracht; kijk er tegen aan als ontvangen start- en doorgroeikansen, waarvoor wel alertheid en positieve keuzes nodig blijven ! Jonge kerel: de grote stappen zijn gezet en nu maar verder "fietsen" ! Toch hoopvol hé !
Geniet intussen van je omgeving, je dierbaren, je eigen fameuze prestaties - we moeten soms ook 'content' zijn om onszelf !!!
Totdaar mijn (gratis) zondagspreek !
Dees
01-07-2018 om 21:48
geschreven door Dees
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
