Erestadssecretaris Yvan Vandenbrande stelt in het Huis Van Thuyne op de Markt van Deinze zijn portretschilderijen tentoon. Vorig jaar deed hij dat al eens in een dorpje van de Vlaamse Ardennen.

Yvan Vandenbrande begon zijn loopbaan als gemeentesecretaris, niet zo lang na de Tweede Wereldoorlog, in enkele kleine deelgemeenten van Deinze die toen nog een eigen bestuur hadden. Hij heeft zich ondermeer zeer sterk ingezet voor de dossiers van de talloze families die waren getroffen door de oorlog, zeker de vele tientallen gezinnen die in Vinkt en Meigem hun kostwinner hadden verloren bij de executies van burgers door Duitse troepen in mei 1940. Na de eerste fusies van de gemeenten in 1971 werd hij stadssecretaris in Deinze. 

Na zijn pensionering schreef hij in de jaren negentig enkele boeken over zijn wedervaren als ambtenaar en over lokale geschiedenis. Zo publiceerde hij o.a. 'Deinze en de fusies' en over zijn geboortedorp Vinkt in 'Het dagelijks leven tussen de twee wereldoorlogen'.  Verder is er zijn belangrijke inzet voor sociale projecten zoals 'similis' en 'het kerstavondfeest voor alleenstaanden' en was hij in de periode 1994-2000 gemeenteraadslid voor een door hem gestichte lokale partij. 

Nu heeft hij een nieuwe passie gevonden, nl. portretschilderen. Zijn werk kan in Deinze voor het eerst worden bekeken van 10 tot 22 april in het Huis van Thuyne, Markt 96. Open ma, di, do, vrij van 14:00 tot 17:30 woe, za, zo van 09:00 tot 12:30 en 14:00 tot 17:30

08-04-2011, 23:45 geschreven door Stefaan  

01-03-2011, 22:48 geschreven door Stefaan  

'De dankbaarheid van de nabestaanden, daar doen we het voor'

De treinramp bij Halle veranderde de plannen van Dirk: "Rond 9 uur werd ik opgebeld door mijn chef. Of ik zo snel mogelijk naar het crisiscentrum van het Rode Kruis in Leuven wilde komen? Rampen worden niet op voorhand gepland. Je krijgt je opdracht en vertrekt om die uit te voeren. Ook al weet je niet precies wat je taak zal inhouden."

Aangekomen in het militair hospitaal van Neder-Over-Heembeek begint voor Dirk de race tegen de klok. Hij coördineerde het anti-mortemluik. Dat focust op het verzamelen van zo veel mogelijk gegevens van voor de dood van het slachtoffer. "Lijsten samenstellen over hoeveel slachtoffers het zou kunnen gaan, wie zij zouden zijn en hoeveel families er uiteindelijk bezocht moeten worden. Informatie over hun gebit of vingerafdrukken opspeuren... Bovendien moest ik ook de communicatie met de bezorgde families stroomlijnen. Het ging allemaal bijzonder snel."

Yin en yang

Het DVI-team bestaat uit een vast team van tien personen - zes vrouwen en vier mannen - die de permanente werking verzekeren. Daarnaast zijn er een zestigtal vrijwilligers die over de lokale en federale politiediensten in het hele land verspreid zijn. Die kunnen opgeroepen worden indien extra inzet nodig is, zoals in Buizingen. "Naast politiemensen wordt het DVI-team verder aangevuld met wetsdokters, forensische antropologen, de civiele bescherming, forensische tandartsen en vrijwilligers van de hulpdienst of de dienst dringende sociale interventie van het Rode Kruis", zegt Dirk. "Veel volk op een kleine ruimte. Daarom is het belangrijk dat er na elke ramp geëvalueerd en bijgeschaafd wordt. Ook in dat opzicht was Buizingen enorm leerrijk."

Dirk: "Elk DVI-lid heeft op die manier zijn specialiteit. Als yin en yang houden we elkaar in evenwicht. En als iemand aangeeft dat hij er even doorzit, kan er altijd geschoven worden van ante naar post, of omgekeerd."

DNA-onderzoek niet zo heiligmakend als iedereen denkt

Een allerlaatste redmiddel is DNA-onderzoek. "We kregen vorige week heel vaak de vraag waarom we niet van in het begin DNA-tests uitvoerden", zegt Dirk. "Maar je moet je inbeelden: bij een vliegtuigcrash of een ramp zoals in Halle zijn de mensen zwaar verminkt. Alle afzonderlijke lichaamsresten moeten dan gelinkt kunnen worden aan die ene identiteit. Dus moeten ze ook allemaal op DNA getest worden. Bovendien moet je kunnen vergelijken, wat betekent dat je ante-mortemstalen nodig hebt. Liefst lichaamseigen of anders via de familie. Enerzijds kun je via de ouders gaan, in de hoop dat de vader ook echt de biologische vader is. Anders heb je een probleem. Niet alleen wetenschappelijk, maar ook moreel. Anderzijds kun je bij de echtgenote of kinderen DNA afnemen. Je hebt dus een heleboel stalen nodig. Die moet je daarna nog vergelijken. Een immens werk dat nooit in 48 uur tijd afgerond kan worden. Reken maar op minstens één week per slachtoffer. DNA is dus niet zo heiligmakend als iedereen denkt."

"Wij moesten voortdurend aan de nabestaanden uitleggen waarom de identificatie zolang duurde", stelt Dirk. "Soms werden hun vragen heel heftig. Hoe het in godsnaam mogelijk was dat hij of zij nog steeds niet geïdentificeerd was? Dat begrijp ik best. De wachttijd moet voor hen enorm zwaar zijn. Maar bij ons primeert de voorzichtigheid op de geleverde informatie. Eén fout en we zijn al onze geloofwaardigheid kwijt. We willen altijd 100 procent zeker zijn dat we het juiste lichaam aan de juiste familie teruggeven."

Empathie

"Het merendeel van de nabestaanden wil nog afscheid nemen. Ook al zijn de slachtoffers zo zwaar verminkt", voegt Dirk eraan toe. Kleine details maken daarbij een groot verschil. "Met schermen hadden we de grote zaal in kleine ruimtes opgesplitst. Hier en daar plaatsten we een bloem. Of een stoel om mensen die onwel werden even te laten uitrusten. Je zou ervan versteld staan hoeveel belang daaraan wordt gehecht."

"Ik ben er echt van overtuigd dat wij een meerwaarde betekenen", vindt Dirk. "Als wij hen het antwoord niet geven, wie dan wel? Mensen als wij moeten er zijn, want nabestaanden hebben recht op de waarheid." Een imposante portie empathie als conditio sine qua non voor een stek binnen het DVI-team. "Mochten wij ons plots in dezelfde situatie bevinden, dan zouden we ook niet willen dat er rond de pot wordt gedraaid."

De waardering voor het geleverde werk laat meestal niet lang op zich wachten. "Op de website van de begrafenisondernemer van een van de families staat sinds enkele dagen expliciet vermeld: 'Wij danken DVI voor hun werk'", zegt Dirk. "Anderen sturen een e-mail om mij te bedanken. Via Facebook kreeg ik ook al een tiental vriendschapsverzoeken van nabestaanden. Dat had ik nooit verwacht. Ik ben daar ondersteboven van. De emotionele band is voor hen blijkbaar zeer sterk."

Kettingbotsing E17 Nazareth 1996

27 februari 1996. De kettingbotsing op de E17 in Nazareth betekent Dirks vuurdoop. Meer dan tweehonderd voertuigen botsen in volle ochtendspits op elkaar. Dertig wagens vatten vuur. Tien mensen overleven het imbroglio niet. Meer dan zestig zwaargewonden lopen ernstige verminkingen op. "Vanuit de coördinatiecel in Gent werd ik ingeschakeld bij het verzamelen van de ante-mortemgegevens. Mijn enthousiasme was meteen gewekt. Het gevoel een verschil te maken, dat sprak mij heel erg aan." Kort daarna breekt de zaak-Dutroux uit en is Dirks DVI-liefde helemaal bezegeld.

Dirk engageert zich in een aantal verenigingen, verslindt boeken van Arthur C. Clarke en Isaac Asimov en kijkt graag naar films. "Onlangs zag ik Avatar, een fantastische prent." Politiefilms zijn echter niet aan hem besteed. "Series als CSI Miami vind ik hatelijk. Veel te onrealistisch. Ik kijk nochtans graag naar sciencefiction. Maar als mijn job compleet onrealistisch weergegeven wordt, haak ik meteen af. Witse is in dat opzicht veel waarheidsgetrouwer." Ironisch genoeg maakte die wildgroei aan Amerikaanse politieseries hun job er niet makkelijker op. "Daardoor denkt iedereen: DNA in een machine steken, op het knopje duwen en de klus is geklaard. Zo werkt het helaas niet."

De voorbije weken was er echter weinig tijd voor reflectie. Het nog steeds prille 2010 ontvouwt zich als een onvervalst annus horribilis. "Het is inderdaad nog niet gestopt", zegt Dirk. "De vorige grote ramp waarvoor wij opgeroepen werden, was de tsunami vijf jaar geleden. Nu hebben we er plots een aantal in zeer korte tijd meegemaakt. En het blijft maar doordraaien. Begin deze week moesten we nog een slachtoffer identificeren dat onder een trein terecht was gekomen. Hopelijk blijft de volgende grote ramp nu een tijdje uit."

Info en reservatie: www.bibliotheekdeinze.be of 09/381.95.60 (tijdens openingsuren bib)

09-02-2011, 00:00 geschreven door Stefaan  

16-09-2010, 00:00 geschreven door Stefaan  

15-05-2010, 14:25 geschreven door Stefaan  

01-05-2010, 11:32 geschreven door Stefaan  

01-03-2010, 13:51 geschreven door Stefaan  

26-02-2010, 16:45 geschreven door Stefaan  

Bert Dhont (°1974), afkomstig van Zeveren bij Deinze, kan terugkijken op een mooie voetballoopbaan die hem van Zeveren Sportief naar SK Deinze, SK Beveren, KV Mechelen, KSV Oudendaarde en Kwik Eine heeft gebracht. 

"Ik heb altijd op een groot hof geleefd, vertelde hij een aantal jaren geleden in een interview. De velden rondom vormden mijn speelterrein. Samen met de kinderen uit de buurt maakte ik een heerlijke, zorgeloze tijd door: kampen bouwen, in bomen klimmen, voetballen,…" Als tiener liet niets vermoeden dat hij voetbalprof zou worden. Hij speelde op dat ogenblik bij Zeveren Sportief,  toen nog in vierde provinciale en vond zichzelf geen uitzonderlijke voetballer. Vanuit het hof waar hij woonde, kon hij het voetbalterrein zien liggen. Samen met zijn broer Stijn was het dus maar een kleine stap naar het voetbalveld. Maar beiden werden vrij vlug gespot door voetbalscouts. Stijn werd opgeleid bij Cercle Brugge. Bert werd al snel - samen met buurjongen en eveneens latere profvoetballer Tony Sergeant  - één van de smaakmakers bij SK Deinze. Hij maakte er de promotie mee van vierde nationale naar tweede klasse.

"Als je er iets voor doet, krijg je iets terug. Dat is mijn mantra, daar leef ik naar. Ik stel mezelf een doel en dan ga ik daar vervolgens keihard voor werken" vertelde hij. En dat harde werken loonde. Bert werd prof, eerst bij SK Beveren, nadien bij Germinal Beerschot om later de kapiteinsband te omgorden bij KV Mechelen. De promotie van KV naar eerste klasse was één van de hoogtepunten in zijn voetballoopbaan. Enkele jaren geleden kwam hij het dichter bij huis zoeken, want hij woonde ondertussen in Kruishoutem. Hij speelde nog enkele jaren bij Oudenaarde en tenslotte bij Kwik Eine dat vecht tegen de degradatie.

Straks trainer? 

De kans dat Bert Dhont vrij snel terugkeert in het voetbal is niet onbestaande. Hij heeft al enkele trainerscursussen achter de rug en wil met die getuigschriften iets doen. Tot en met bevordering kan hij hoofdtrainer zijn. Voor een job als trainer in derde nationale heeft hij een assistent met het Uefa A-diploma nodig.

"Van januari af sta ik open voor opportuniteiten want van nature ben ik een bezige bij", vertelt Bert vandaag in de krant. "Begrijp me niet verkeerd, het hoeft niet meteen. Ik ben bereid te wachten tot begin volgend seizoen om ergens als trainer aan de slag te gaan. Eerste provinciale, bevordering, op dat niveau. Lager dan dat kan je met dingen geconfronteerd worden die je liever niet ziet. Maar je moet ergens beginnen. Alle respect voor trainers die in het provinciale voetbal begonnen en met succes aan de weg naar boven timmerden."      

19-12-2009, 11:14 geschreven door Stefaan  

14-11-2009, 10:10 geschreven door Stefaan  

12-11-2009, 16:04 geschreven door Stefaan  

04-09-2009, 12:14 geschreven door Stefaan  

10-08-2009, 18:16 geschreven door Stefaan  

Jean-Marie Waelkens (60), de inwonende conciërge van het Sint-Hendriks- en Zusters Maricoleninstituut in Deinze, was opnieuw de  maker van de Tourtafel van Sporza. Karl Vannieuwkerke ontving er net als de twee voorgaande jaren zijn gasten ter gelegenheid van 'Tour 2009'.  Uiteindelijk heeft de tafel 57.000 euro opgebracht voor de Damiaanactie.

De vorm van de tafel lijkt op de ketting van een fiets en een zweetdruppel. In de ketting kan men van links naar rechts het parcours van de Tour  herkennen: een dun plankje voor de proloog, gevolgd door een paar rechte planken voor de vlakke ritten en hobbelige planken voor de bergritten. De cirkel staat voor het tandwiel en de tijdrit, de donkere spie rechts verwijst naar de Eiffeltoren in de slotrit op de Champs Elyssées in Parijs.

De tafel werd dus opnieuw geveild voor het goede doel en het zijn blijkbaar telkens gegeerde stukken. Want de gasten die errond plaatsnemen signeren het blad met onuitwisbare inkt. Deze keer gaat de opbrengst naar de Damiaanactie, waarvan Eddy Merckx trouwens de peter is. 

Tafels ontwerpen en op maat maken is sinds jaren de grote passie van Jean-Marie Waelkens. Hij heeft van zijn hobby een  ambachtelijke onderneming gemaakt. In de showroom - Vaartlaan 9b Deinze - staan niet enkel verschillende modellen van tafels -zoals kloostertafels, abdijtafels, orangerietafels, conferentietafels en vergadertafels- tentoongesteld, maar ook kasten en ander meubilair, soms uit recuperatiemateriaal vervaardigd.

www.tafels-tables.com

27-07-2009, 21:40 geschreven door Stefaan  

07-04-2009, 00:00 geschreven door Stefaan  

04-04-2009, 00:00 geschreven door Stefaan  

Zondag tussen 11 en 11u15 passeren de renners van de Ronde van Vlaanderen door Vinkt, Zeveren, Deinze en de beide Leernes. Velen kennen de wielrennersfamilies Planckaert en Buysse. Maar de eerste broers die actief waren als wielrenner kwamen uit Bachte-Maria-Leerne. Zij waren de zonen van Victor De Vogelaere, die jachtwachter was in de domeinen van Merekasteel (Vosselare) en Ooidonk.

Die zoons waren Abel, Guido en Frans. De zoon van Abel, Zeno De Vogelaere (°1925) die nog altijd in Leerne woont, vertelde ons het verhaal van zijn vader en zijn ooms. Ze koersten al voor de Eerste Wereldoorlog en wonnen heel wat kermiswedstrijden.  Abel en Guido werden rond 1908 ingelijfd bij Franse ploegen die luisterden naar de namen Alcyon, Louvet en Cycles WKC. Beiden behoorden tot de eerste generatie Vlamingen die beroepsrenner werd of flandrien. Zij waren daarnaast jachtwachter bij de grote adellijke families in de streek en woonden op een hoeve vlakbij het kasteel van Vosselare. 

De mooiste overwinning van Abel was het Kampioenschap van Vlaanderen in Koolskamp in 1912. De Eerste Wereldoorlog zou hun loopbaan echter voor een stuk breken. Zeno vertelde dat zijn vader tot op hoge leeftijd ieder jaar naar 'zijn' koers in Koolskamp fietste. Wanneer zijn naam werd afgeroepen door de micro, brak er telkens een spontaan applaus uit. 

Guido was in de jaren voor de Eerste Wereldoorlog een zeer gekende kermiscoureur. Ook de jongste, Frans, was een talentvolle wielrenner, maar werd in 1914 ingelijfd bij het Belgisch leger en zou in juni 1918 sneuvelen aan de IJzer.

Postkaartfoto Abel en Guido De Vogelaere (collectie Denis Pieters)

02-04-2009, 00:00 geschreven door Stefaan  

23-03-2009, 00:00 geschreven door Stefaan