Het is 4.00 u. Tante komt even aankloppen, maar ik ben reeds aan de slag. Na een verkwikkende nachtrust kunnen we met een dag vertraging onze terugvlucht naar 'Brussels' aanvatten. Nog even verfrissen onder de douche, alle gerief en ticket bij elkaar rapen en weg zijn we, naar verdieping M voor het ontbijt. Onze Turkse vriend is reeds aan het ontbijt, hij moet zijn vlucht halen naar Istanbul. We bedienen ons van lekkere koeken, fruitsap, koffie... Een gekookt eitje kan er ook nog bij en wat vers fruit is ook al snel opgeschept.
Om 5.00 u. zitten we klaar in het busje dat ons naar de Hamad-luchthaven van Doha zal brengen. Nog heel wat gestrande passagiers vervoegen ons en stilaan raakt het busje vol. Tijdens de rit bemerken we al heel wat bedrijvigheid. De arbeiders gaan in Qatar blijkbaar vroeg aan de slag. Het verkeer is ook al verrassend druk zo vroeg in de morgen. Eenmaal in de luchthaven verloopt alles vlot. Even door de immigratiecontrole met opnieuw een foto van onze ogen. Door de scanner met de bagage en daarna kunnen we wandelen langsheen de vele winkeltjes. Centraal in het midden van de hall zit nog steeds de grote beer die er ook al bij de heenreis onze aandacht trok. Ik koop mezelf nog een laatste geschenk, een gouden ringetje. Vandaar gaat het naar de wachtzaal bij gate C4. Wanneer enkele tot de ogen gesluierde dames zich bij ons gezelschap voegen maken we toch de bemerking: "Dat kan zo toch niet in België, das verboden! Benieuwd hoe het verder zal aflopen. We houden ze in Brussel wel even in de gaten."
Zo kunnen we plaats nemen in, het vliegtuig op rij 28. Reeds om 8.00 u. taxiet het vliegtuig naar de startbaan. Even onze beurt afwachten en om 8.15 u. gaat het gevaarte de lucht in. Op het infokaartje noteer ik: afstand Brussel: 4898 km - duur: 6 uur 8 minuten. We doden onze tijd met wat door het venster te kijken, wat te spelen op het schermpje:. diverse kaartjes met de vluchtroute, uitleg over Qatar, de afgelegde afstand en wat nog moet worden afgelegd... Er is een enorm aanbod van films... maar daar heb ik geen goesting naar. De tijd wordt ook even onderbroken voor een hapje: een met kip gevulde pannenkoek en een cake. Later krijgen we ook nog een ontbijt, een bakje met ei, paddenstoelen, tomaat, aardappelen met een lekker glaasje wijn... Zo landen we zelf voor de voorziene tijd in Brussel.
Bij de pascontrole kunnen wij als Europeaan bij een afzonderlijke dienst. We raken in gesprek met de politieman en ziet dat we kijken naar de gesluierde. "De wet is er, ze zal dat hier moeten uit doen." Op weg naar de bagage zien we de zwarte kraai opnieuw. Eens voorbij de controle heeft ze zich weer verscholen achter haar zwarte sluier. We kunnen snel onze koffers ophalen en hebben ondertussen afspraak met broer Alex die ons is komen ophalen. Nog de rit naar Lauwe en Rekkem en het 37-daags avontuur zit er op. Het zal een blij weerzien worden met Bea, de kinderen en kleinkinderen.
Een gratis dag in Doha, de hoofdstad van Qatar Zondag, 16 november 2014
foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6083314160100532577 Het is middernacht. Onze 90 dollar hebben we ingeruild voor een halve liter bier, twee flesjes spuitwater Pellegrino, een croissant met kaas, twee belegde broodjes, twee potjes yoghurt met fruit en voor wat nog overblijft vijf kleine koekjes. Amaai, wat we maar kunnen kopen in een luchthaven voor 63 euro?? Nu, het is toch gratis gekregen geld, 't is maar om te zeggen dat het zeer prijzig is.
We blijven zitten en gaan af en toe eens naar het infoscherm zien of te vlucht wel zal doorgaan. '1.55 u. gate open' blijft er gelukkig staan. Hopelijk kunnen we om 2.55 u. vertrekken, drie uur later dan gepland. Wanneer het goed 12.30 u. is geworden, begint de shopjuf de stoelen op de tafels te zetten en wordt iedereen die er nog zit vriendelijk verzocht verder te trekken. Het winkeltje wordt ook gesloten. We trekken maar verder naar Gate 9 en zetten ons neer in de zetels. Van een aangekomen Qatar-vliegtuig is nog geen spoor te bekennen. Eindelijk komt de Boeiing er aan. We volgen het lossen en laden. Een gans gedoe met aanrijden van catering, valiezen,... Leuk om zien, maar minder leuk is dat de tijd verder vordert. Het zal onmogelijk worden om op de aangegeven tijd te vertrekken. Een hostess komt onze instappassen ter plaatse nazien. Eindelijk wordt ingestapt. regelmatig moeten mensen opzij gaan staan. Ook wij krijgen die opdracht. We krijgen de mededeling dat we een dag later de vlucht naar Brussel moeten nemen, dat we op hotel kunnen in Doha. Alles zal daar geregeld worden. Nog snel Hans bellen dat hij ons in Brussel niet moet komen ophalen, het zou tevergeefse moeite zijn.
Precies om 3.55 u. vertrek eindelijk het vliegtuig, een grote BOEING 777-200LR. Niet met drie, maar met vier uur vertraging. We hebben ons al bij de dag extra vakantie neergelegd. De vlucht naar Doha duurt 14 uur voor een afstand van 11.978 km. We zijn doodmoe en willen zo snel mogelijk een uiltje vangen. Maar om 5 u. in de ochtend krijgen we reeds een maaltijd aangeboden. Ik kies voor 'beef'. We proberen wat te slapen, zo goed en zo kwaad als het kan. De tijd en de afstand verstrijkt traag. Ik volg de vluchtroute op het schermpje. 't IS wel boeiend te zien over welke landen wordt gevlogen. Wat later krijgen we een zakje popcorn, en nog later een ontbijt. De hostess geeft ons keuzes. Zeker geen vegetarisch, dus wordt het een lekker bakje met ei, worstje, champignons, tomaat, een yoghurt, een bakje fruit...
Precies om 9.55 u., 14 u. later dan we zijn vertrokken, landt het toestel op de landingsbaan van Doha. Het avontuur begint. Zodra we het luchthavengebouw binnen stappen staan heel wat medewerkers klaar met bordjes in de lucht: Paris, Istanbul, Londen,.... Tientallen verbindingen werden gemist door dat ene vliegtuig dat te laat was. Al die mensen, en dat waren er veel, moeten op kosten van Qatar Airlines naar een hotel gebracht worden, morgen teruggehaald worden, eten... Die man met zijn hartinfarct heeft voor een ware revolutie gezorgd. Wij moeten naar de balie en krijgen bons voor het Swiss-Belhotel Doha. Voor 250 QAR Quatari Riyal (=55 euro) maaltijden inbegrepen en zelfs een internationaal telefoongesprek van 3 minuten. Op iedere hoek van de luchthaven staat een medewerker om de gestrande passagiers de weg te wijzen, info te geven... Je kon er echt niet verdwaald lopen. Daarna gaat het door de immigratiedienst waar we voor een camera moeten staan en in onze ogen wordt gekeken of we niet ziek zijn. (Heb ik ook al eens meegemaakt in Cambodja). We moeten nog enkele ogenblikken wachten en zodra we met zes personen zijn voor hetzelfde hotel, worden we er met een taxi heen gebracht. Wat is Doha op het eerste gezicht mooi! Enorme wolkenkrabbers aan de horizon vormen de skyline. Het is hier dat Tom Boonen reeds verschillende keren de 'Ronde van Qatar' won.
Na de nodige formaliteiten aan de hotelbalie kunnen we naar de elfde verdieping. Wat een kamers!! Een echte balzaal, zo groot, met salon, bureau... Alles er op en er aan. En wat een vergezicht op de stad. Om 12.30 u. trekken we naar het verdiep voor het middagmaal. Wat er klaar staat voor het middagmaal is gewoon onbeschrijflijk en dat voor 79 QAR (17,34): voorgerechten, een zestal verschillende hoofdgerechten en een kunstvol versierde desserttafel met allerlei lekkers. Oom Raymond vraagt een glas wijn, maar de juf schiet in een lach. Wijn, alcohol is verboden in Qatar. Water en cola, dat kunnen we krijgen. Geen bier of wijn! De voetbalploeg van Zuid-Arabië is er ook gelogeerd en komen ook luidruchtig. Wat die mannen in hun bord scheppen en dan gewoon laten staan, schandalig vinden we. Zo het eten verkwisten! Na het middagmaal leggen om en tante zich wat te rusten en we spreken af om 14.30 u. de stad in te trekken en ondertussen kan ik een stuk verslag schrijven.
We trekken de stad Doha in. De palmbomen en de brede lanen geven de stad een eigen sfeer. Het verkeer is zo druk dat we niet weten hoe we de weg zullen over geraken. Zodra er een gaatje is vanwege een rood licht spurten we de weg over. We kuieren langs de haven. Eigenaardige bootjes liggen er aangemeerd. Men is volop bezig aan de restauratie van boten. Op andere boten wordt gewoond. De skyline van de nieuwbouw komt steeds dichterbij. We schieten het ene beeld na het andere. De minaretten van de moskees zijn ook overal aanwezig. We hebben er zelfs reeds het gezang van op de toren moeten aanhoren. We wandelen terug en trekken het 'Museum voor Islamitische kunst' binnen. We moeten door een scanner zoals in de luchthaven. Het bezoek zelf is gratis en er mag gefotografeerd worden. De fonteinen, de bogen en het gebouw zelf zijn onbeschrijflijk mooi. Binnenin zijn verschillende verdiepingen met tot de verbeelding sprekende kunstwerken uit het Midden-Oosten, Irak, Egypte, Syrie, India... Goud, zilver, edelstenen... Alles zit veilig achter glas. Het moet vervelend zijn voor de bewakers daar een gehele dag op hun stoet te zitten. Ik zou alles willen op foto zetten, maar ik moet me beperken. Na één verdiep heeft Raymond het gezien en gaat buiten plaats nemen om ons op te wachten. Bernise en ikzelf verkennen ook het tweede verdiep. Een koppel met de vrouw tot onder de ogengesluierd slentert ook doorheen de zalen. Ik do eeen inspanning om ze ongezien toch in mijn beeld te krijgen.
We wandelen terug tot het hotel om ons wat op te frissen met een heerlijke douche. Wanneer we de liftdeur openen om de elfde verdieping te betreden schrikken we ons een bult. Daar staat een dame klaar om de lift in te stappen helemaal in het zwart. Ook haar hoofd is helemaal bedekt, er zijn zelfs geen ogen te zien. Naast haar haar man helemaal in de Arabische kledij.
18.30 u. Het avondmaal is net zoals deze middag een rijkgevulde buffettafel met alles er op en er aan. Het wordt nu stilaan 20.00 u. (18.00 u. in België, nog een verschil van twee uur). De enige die ik via skype kan bereiken in Rekkem om nog een praatje te slaan is ACR-vriend Michel Six. Zo wordt het tijd om in bed te kruipen, na de weinige nachtrust op het vliegtuig zal het een verkwikkende nacht worden. En morgen moeten we er om 4.00 u. terug al uit. Om 5.00 u. zal de taxi hier staan om ons terug naar de luchthaven te brengen. We hebben onze vlucht naar Brussel om 8.10 u. Het is nog een zevental uur vliegen. We landen om 13.05 u.
We zijn in elk geval blij met deze extra dag gratis vakantie. We hebben in Qatar gelogeerd met een bezoek aan Doha. Graag meegenomen.
Laatste dag: inpakken en wandelen Zaterdag, 15 november 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6081769123868514865 De valiezen worden gepakt. Eenmaal klaar kunnen we nog een flinke wandeling maken. Cam rijdt met ons, Nancy en Emmah naar Wonga Park. Daar vatten we om 11.15 u. de 'Mount Lofty Walking Track' aan. Eerst is het een rustige wandeling langs de Yarra River. Op de Yarra zien we sportievelingen met de kano. Rangers komen een kijkje nemen of alles rustig is. Wij stappen verder door. Daarna moeten we een flinke klim nemen, de Mount Lofty op. Van daaruit hebben een prachtig zicht op de groene omgeving. Nog een stukje klimmen en dan volgt een supersteile daling richting Yarra. Onze lus is af, nog wat terugstappen naar de parking. Om 12.45 u. bereiken we opnieuw ons startpunt. We hebben 5,300 km gestapt.
Ons verblijf loopt stilaan ten einde. We hebben veel uitstappen gemaakt, diverse vluchten gemaakt... en toch hebben we in die 5 weken slechts een piepklein stukje van dat onmetelijke land Australië gezien. Het land is zo groot als geheel Europa. In 5 weken zou het ook niet lukken geheel Europa te verkennen. Ik heb toch een goed idee van wat Australië is.
Vandaag vrijdag doen we het wat kalmer aan. De lange fotoreportage zullen er ook niet meer bij zijn. In de voormiddag trekken we er met Nancy op uit naar het shoppingcenter Brandsmart. Alle winkel zijn outletwinkels, verkopen producten rechtstreeks van fabriek uit overschot of van vorig jaar. Alhoewel ik niet van winkelen houd, vind het toch leuk ook even rond te neuzen. In een kledingszaak stelt nancy aan haar pa voor een mooie broek te kopen. Raymond moet er absoluut geen hebben. Ik daarentegen wil er wel een kopen. Zo'n ongelooflijke prijs! Een mooie broek voor 14 euro. ja, je leest goed: 14 euro. De Gilettescheermesjes zijn ook véél goedkoper dan bij ons. Mijn extra gekochte valies op de Victoria-market in Melbourne zal toch stilaan vol geraken. Ja, de Sint is hier ook al in het land en vergat mijn kleinkinderen niet. Vandaar trekken we naar een supergrote doe-het-zelf zaak. Nonkel had als opdracht bij alle plantjes sproeiertjes te plaatsen op de leidingen. Hij heeft er nog te kort. Zijn vingers dragen reeds de sporen, maar hij heeft er nog een twintigtal te gaan.
Na het middagmaal trekken Nancy, Raymond en Bernice naar een ander winkelcentrum. Ik blij in de namiddag ten huize om de foto's en verslag van mijn laatste dag in Tasmanië af te werken, om stilaan de valiezen op te maken, De Weekbode, Het Nieuwsblad en Het laatste Nieuws te lezen...
Na het lekker avondmaal, opnieuw Belgische kost van tante Bernise, spelen we nog een partijtje kaart. Nonkel en tante zitten voortduren met hun gedachten bij de begrafenis van broer Leonard in hun hoofd. NA de uitvaartdienst krijgen ze onmiddellijk verslag van dochters Sandra en Severine via skype. Zo leven ze toch nog wat mee met deze trieste gebeurtenis. Zo wordt het tijd om de dag af te sluiten. Het wordt onze laatste nacht in een Australisch bed.
Stanley - vliegveld Launceston Sheffield - Railton - Laucenston Donderdag, 13 november 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6081413804942741281 Vandaag ben ik reeds vroeg wakker. Het speelt in mijn hoofd dat de bewerking van mijn foto's nog niet af is en het verslag nog niet is geschreven. Ik kan toch niet achterop geraken en nu er hier in het hotel internet ter beschikking heb, moet ik alles deze morgen kunnen uploaden. Om 6.15 u. houd ik het voor bekeken. Ik wip het bed uit, leg de laptop aan en werk verder aan de foto's. Ondertussen heb ik ook water gekookt om wat koffie te drinken en mijn gisteren gekochte koeken als ontbijt naar binnen te werken. Eenmaal dat klaar is, is het tijd om een douche te nemen. Ik hoor nog geen lawaai in de naastliggende kamer van de Chinese jonge dames. Ik zal zorgen dat ik als eerste de badkamer kan gebruiken. Daarna is het tijd om het verslag te schrijven. Tegen 8.30 u. is alles klaar en kan ik naar beneden trekken om alles via internet door te sturen. De bagage wordt in de Nissan geplaatst en ben ik om 9.00 u. klaar om op verkenning te trekken in Stanley.
Ik wandel eerste naar de ene kant van het stadje. Stanley is aan twee zijden omgeven door de zee, de Straat van Bass, met daar middenin een platte berg. Op mijn wandeling kan ik weer genieten van heel wat oude huisjes. Het is precies een dorp zoals in de oude cowboyfilms. Ze weerspiegelen de glorie van weleer. In het slib zijn watervogels naarstig op zoek naar voedsel. Ik keer op mijn stappen terug en trek naa de andere kant van Standley. Die andere zijde is het een zandstrand, uiteraard in de vroege morgen helemaal verlaten.
Ik vat stilaan de terugweg aan. Onderweg houd ik regelmatig halt om iets te bekijken of enkele mooie plaatsjes te schieten. Langs de weg staan alle bezienswaardigheden aangeduid. Ik moet keuzes maken, je kan niet alles zien. Op de snelweg rijden ook heel wat mastodonten van truck. Zo bereik ik de havenstad Bernie. Ik rij het stadscentrum door. Ik vind wel een parking, maar heb geen pasmunt om in de automaat te stoppen. Trouwens wat moet ik in een winkelcentrum gaan doen? Ik rij verder door het stadscentrum en vervoeg opnieuw de highway A2 naar Devonport. Ik verlaat de snelweg langs de kust en trek het binnenland in richting Sheffield. Dat dorp staat bekend om zijn vele muurschilderijen. Het moet de moeite zijn om dat te zien. Aan een 'lookout' houd ik opnieuw halt. Merkwaardig, overal zijn toiletten voorzien. hier is het maar een pover gebouwtje. Het infobord vertelt dat we in een landbouwstreek zijn. Op het paneel staan alle groenten die er worden verbouwd afgebeeld. Ook papaver mag er in deze streek worden geteeld voor de aanmaak van morfine. Omdat de teelt in het Verenigd Koninkrijk niet lukte, werd geprobeerd in Tasmanië.
Sheffield is inderdaad en zeer leuk stadje geworden. Omdat het stadje wegdeemsterde werd gezocht hoe het nieuw leven kon worden ingeblazen. Er werd een comité opgericht en men stelde voor, naar analogie van een stad in Canada, muurschilderijen aan te brengen. En zo geschiedde, met werkelijk fantastische resultaten. Van overal ter wereld komt men nu naar Sheffield om deze prachtige kunstwerken te bekijken. Ik vind het ook hoogtijd om ook een stukje te eten.
Ik vervolg mijn weg en in het volgende stadje, Railton, het dorp van de Topiary, heeft men het voorbeeld van Sheffield nagevolgd. Hier verscheen voor de huizen en in de tuintjes kunstig geknipte buxusfiguurtjes: dieren, personen,... Op een groot grasveld staan er verschillende bij elkaar. Een heer komt even praten en zegt dat hij met het project is begonnen in 1999. Hij poseert bij zijn eerste kunstwerk, een ploegende boer. Voor zijn deur staan verschillende metalen vormen die hij verkoopt. Hij biedt me een plannetje aan en een postkaart. Er zijn inderdaad heel mooie bij, de leukste vind ik de olifant voor de apotheek.
Ik zet mijn weg verder richting snelweg. Langs de weg liggen er opvallend veel kadavers van doodgereden dieren. En telkens vliegt er een zwarte kraai van weg als je met de auto voorbij komt. Zij voeden zich met de dode dieren. Toch matig ik even mijn snelheid om eens wat beter te zien, en jammer.. het is een mooie Walibi die werd aangereden. Het moet nog niet zo lang gebeurd zijn, is bijna nog helemaal intact.
Via Elizabeth Town bereik op opnieuw de snelweg. Ik heb nog tijd zat vooraleer ik aan de luchthaven moet zijn en besluit, nu ik het links rijden al goed onder de knie heb, me in de tweede grootste stad van Tasmanië te wagen, Launceston. Met de gps geraakt makkelijk in het centrum. Ik sta er zelfs geparkeerd in de hoofdstraat. Ik bekijk de parkeermeter, voeg er de gevraagde 2,5 dollar in. Maar dan begint de miserie, er komt geen briefje uit de automaat. Komaan zonder dan maar en ik trek op verkenning. Lauceston telt heel wat oude huizen. Het is een prachtstad. Ook de Townhal getuigt van een groots verleden. Maar wanneer ik terug bij de wagen kom ik er een briefje aan de ruit gekleefd, 25 dollar boete! Ik ben niet akkoord, ik trek naar de Townhal. Er stond vermeld dat je daar je boete kon betalen. Ik geef de nodige uitleg, dat er geen briefje uit kwam. "Al bij al komen er hier geen briefjes uit, je moet het nummer van de parkeerplaats intikken", weet de vriendelijke mevrouw aan de balie te vertellen. Ze zegt dat het niet erg is,. "Heb je het boetebriefje bij?" "Ach neen, als ik het meebreng kan er opnieuw een boete aanhangen." Ze geeft me een balpen en vraagt het nummer te noteren. Nogmaals terug naar de Nissan en snel naar de Townhal. De tijd begint te dringen. Vriendelijk wordt het nummer en mijn naam genoteerd en ze stelt me gerust, "No worry!" (maak je geen zorgen).
Oef, das nu de tweede maal dat ik er deze week goed wegkom zonder boete. De stad verlaten is vrij eenvoudig, tweemaal links en de weg loopt gewoon verder als snelweg. Zo bereik ik nog voor 17.00 u. de omgeving van het vliegveld. Eerst nog even de tank terug bijvullen en de Nissan, ondertussen heel vuil geworden van de vele grintwegen, weer in bij Europcar.
Aan de incheckbalie is het heel lang wachten. Slechts één jonge dame bemant de balie. Eenmaal de bagage afgegeven en de boardingpas in mijn bezit, kan ik verder. Twee heren vragen even mijn mening over mijn verblijf in Tasmanië en vragen me nog een vragenlijst in te vullen. Alles gaat vlot door de controle en dan is het wachten tot het ogenblik dat we aan boord kunnen van het vliegtuig.
Plots verschijnt op het scherm, 18.50 u. in plaats van de voorziene 18.40 u. Maar nog even later verschijnt '21.00 u.' Ach neen, das meer dan twee uur vertraging. Ik verwittig Nancy dat ze nog niet naar het vliegveld in Melbourne hoeven te komen.
Iedereen keert terug naar de wachtzaal en we krijgen als troost een bon van 8 dollar om iets aan te kopen. En dan maar proberen te tijd te vullen met wat lezen, wat spelletjes te spelen op de laptop... Eindelijk wordt het 21.00 u. en kunnen we inderdaad het vliegtuig op. Tegen 22.20 u. landt het vliegtuig in Melbourne. Cam, Raymond en Bernise zijn me komen ophalen. Het was een mooie vierdaagse, alleen één met de ongerepte natuur, met verlaten stranden..., een onvergetelijke cruise, een wandeling naar de Montezuma Falls... Zo bereiken we opnieuw Warrandyte om 23.30 u. Slaapwel iedereen.
Het moet vandaag opnieuw een schitterende dag worden. Ik moet zorgen dat ik tijdig met alles klaar ben om zeker de cruise niet te missen en om gemakkelijk parking te vinden voor de Nissan. Reeds van voor 8.00 u. wandel ik rond in de haven van Strahan. Ik ga eerst mijn reserveringsformulier uitwisselen tegen een boarding pass. Ik krijg een mooie plaats aangeboden, nr. 86, helemaal vooraan aan het venster. Ik heb trouwens voor deze cruise geboekt voor een 'gold pass', ik wil eens genieten van het beste van het beste. We kunnen pas aan boord om 8.30 u. en slenter nog even rond. De vissersboten en de oude huizen schitteren reeds in de zon. Een visser toont me de eigenaardige manier van vissen, een gevlochten net met daaruit metalen pennen. Ik begrijp er niets van. Wanneer ik zie dat ze reeds de boot opstappen ,bied ik me ook aan. Helaas, het is niet deze, maar de grote catamaran die er net naast ligt. Eens aan boord word ik begeleid tot aan mijn zetel. En toevallig, het koppel dat ik gisteren ontmoette op de wandeling in het regenwoud neemt plaats op dezelfde rij. We kunnen voor de rest van dag af en toe wel een woordje wisselen. Zover zelfs dat we elkaars adres en email uitwisselen. Het koppel is van Tasmanië zelf, ze wonen in Hobart, de hoofdplaats.
Eindelijk is het 9.00 u. geworden. De boot verlaat de haven en vaart door de Macquarie Harbour naar het eerste doel van de dag, de Hell's Gates. De kapitein heet iedereen welkom en geeft voortdurend uitleg. Hij nodigt iedereen ook uit eens een kijkje bij hem te komen nemen, we kunnen vrij rondlopen op de verschillende dekken. De Hell's Gates is een smalle doorgang van de zee naar de haven. Het kreeg die naam van de gevangenen die naar het Sarah eiland werden gebracht, het was hun tocht naar de hel. Stomkop die ik ben, ik ruil mijn bon in voor een kop thee en een chocoladegebakje op het moment dat de boot de zee opvaart. De golven doen de boot op en neer dansen en mijn thee is nog moeilijk vast te houden, een ferme gulp komt op mijn fototoestel terecht. Zo goed mogelijk me steunend probeer ik opnieuw op het dek te geraken om de foto's van de vuurtoren en de schuimende zee op de rotsen niet te missen.
Daarna keert de catamaran op zijn passen terug door de poort en vaart nu regelrecht naar de Fish Farms. Op de videoschermen is alles mooi te volgen (zie foto). We krijgen heel wat uitleg over deze viskwekerijen. De boot vaart tot heel dicht bij zo'n overspannen kweekvijver. We zien de vissen opspringen uit het water. Het moeten zeker lekkere vissen zijn zo gekweekt in het zuivere water van de haven.
De boot vaart verder en we bereiken het beruchte 'Sarah Island'. Het is ondertussen 10.40 u. geworden en we krijgen een uur te tijd om het eiland te verkennen. Gidsen geven uitleg aan de verschillende restanten. Vol overgave en met gesperde ogen geeft Janelle uitleg over het gevangenisleven. Het moet een harde tijd zijn geweest tussen 1821 en 1833. Op het drukte moment verbleven er 451 personen op het eiland, gevangenen, soldaten die voor de bewaking zorgden, een priester met zijn gezin, een dokter met z'n gezin, de kampcommandant en medewerkers... Het was hard werken voor de gevangenen. Ze moesten Huon Pine bomen hakken en er werden schepen gebouwd. De voeding bestond uit niet veel meer dan brood en wat groenten. Van haar uitleg begrijp ik niet al te veel, ik ga rustig zelf mijn gang aan de hand van een plannetje en probeer rustig de panelen met uitleg te lezen. Tien minuten voor we terug op de boot moeten zijn wordt vanaf de boot een fluitsignaal gegeven dat over het gehele kleine eiland te horen is.
Nu wendt het schip zijn steven naar de monding van de Gordon River. Hij vaart nu rustig de rivier op terwijl we mogen aanschuiven aan het buffet. Wij hebben keuze zat in groentjes, aardappelen en pasta's, zalm, hesp, kaas... Van alles is er meer dan voldoende. We schuiven het tafeltje uit onze lederen zetel en kunnen genieten van een stevig maal, terwijl links en rechts de oevers van de Gordon River aan ons voorbijglijden.
Zo bereiken we de aanlegplaats voor een tweede halte, het Rain Forest. De kapitein heeft ons heel wat uitleg gegeven over de Huon Pine, een boom die enorm sterk hout oplevert. Een filmpje toont ons hoe destijds de bomen, die tot 2000 jaar oud waren, werden gerooid. Nu is het een beschermde boom. De kapitein toont me persoonlijk hoe de boom er uit ziet. We kunnen van de boot en krijgen een half uur de tijd om een rondgang te maken in het regenwoud. De regenwoud is ondoordringbaar, alles is bedekt met mos en slingerende groene haren... Om de pracht van het regenwoud op een foto weer te geven is bijna onmogelijk. Je moet er van doordrongen worden. Een mooie planken wandelweg is tussen het regenwoud aangelegd en heel wat infoborden geven uitleg over de planten, vogels, vlinders,.. Bij een oude omgevallen Huon Pine van zo'n 2000 oud geeft een gidse uitleg. De boom groeit 1 millimeter per jaar. Op een doorgezaagd exemplaar zijn jaartallen aangebracht.
Eenmaal op de catamaran terug wordt de terugtocht aangevat. Eerst kalm op de rivier en daarna in de haven op volle snelheid, 50 km per uur. Het is 15.00 u. als we terug de aanlegsteiger bereiken. We hebben in die zes uur tijd 126 km op het water afgelegd. Bij het afstappen worden we door een bedrijf geleid waar een aftandse zaagmachine een boom doorzaagt. Opnieuw heeft een gids uitleg. Het is een commerciële bedoening, de plankjes en voorwerpen liggen er te koop. We kunnen even ruiken aan het zaagsel, werkelijk een doordringende geur. In de achterliggende shops zijn mooie meubels, kunstvoorwerpen en gebruiksartikelen uit Huon Pine te koop. Niet goedkoop als je het me vraagt.
Ik rep me naar de auto. Het is 15.15 u. als ik kan starten. Ik heb nog meer dan 220 km voor de boeg om Stanley te bereiken. Tot Zeehan en Rosebery is het vlot rijden, we kunnen de aangegeven snelheid van 100 km per uur bijna overal aanhouden. In Rosebery houd ik even halt om wat drank en proviand op te slaan en rij dan verder naar Tullah. Ik bekijk even waar dat verkeersbord '50' staat die ik de dag voordien niet zag. Ik houd me aan de snelheid. Daarna komen de wegenwerken alwaar we over de stofferige grintweg niet meer dan 40 km per uur halen. De tijd vordert. Even neem ik een verkeerde afslag en kom in Waratah terecht. Als ik op een doorlopende weg uitkom kan ik niet anders dan mijn gps eens opnieuw instellen en op mijn passen voor 6 km terugkeren. Niet erg, ik merk ondertussen op een oorlogsmonument de naam 'Belgium' staan. Ik trek even de remmen dicht om wat nader te bekijken en in de achtergrond is ook nog een waterval te bespeuren. Zo kom ik terug op de goede weg naar Somerset terecht. Ik rij door een desolaat landschap. Enorme stukken bos zijn gerooid en op een bepaalde plaats stijgt ook rook op... Restanten worden in brand gestoken.. Wanneer ik wat verder een houthakker aan het werk zie, is dat opnieuw het moment om even dichter te gaan zien. De man houdt op met zagen en vertelt me dat het zeer goed brandhout is. Ik vervolg mijn weg. Ik moet nu voor een gebergte. Het is voortdurend draaien en keren, op een neer. Het vordert opnieuw van geen meter. Mijn gps verlaat steeds verder mijn uur van aankomst in het hotel. Eens de bergen door kom ik terecht in een prachtig heuvelachtig landschap. Van ver is een enorme kudde koeien op een heuvel een schitterend beeld, zeker een foto waard. Zo kom ik eindelijk op de snelweg A2 die naar Stanley leidt terecht. Ik kan er opnieuw goed vorderen, maar maximum aan 100 per uur. Nog even bijtanken en de laatste kilometer worden afgelegd. Verdorie, aan een rond punt ben ik opnieuw de verkeerde richting uit. Pas na een negental kilometer heb ik het door. Er staat niet anders op dan rechtsomkeer te maken. Tegen 7.45 u. bereik ik Stanley. Op de achtergrond schittert een mooie platte berg. Hij is een beetje te vergelijken met de Uluru in de Red Centre.
Er zijn werken in de Churchstreet waar het hotel is gelegen. Het zand ligt werkelijk overal, zelf de mooie tapijten vloer heeft te leiden onder het zand van de werken. Het hotel is er een uit vervolgen dagen. Het is een nette kamer, WC en douche zijn gemeenschappelijk. Ik moet wel even terug naar de receptie, ik vond niet onmiddellijk de kamer. Mijn toegewezen kamer bevindt zich net boven het café. Wat een lawaai. Er is internet beschikbaar, maar op de kamer lukt het niet. Ik moet dus naar het café. Blijkbaar een stamcafé van heel wat gasten. Jong en oud aan de toog gekscheren er en lachen. Een heeft zo'n verschrikkelijke lach, precies een blatend schaap. Nu blijkt het een beetje de woordvoerder te zijn, want hij maakt al vlug kennis met mij. Hij roept er zelfs iedereen bij om samen voor de foto te poseren. Ik kan er verder mijn foto's uploaden, de krant downloaden, even naar het thuisfront bellen... Ik ga nog wat avondopnames maken en trek me op mijn kamer terug om nog tot middernacht verder te werken aan de foto's van de voorbije dag.
Tullah Lakeside - Strahan Dinsdag, 11 november 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6080752379658358385 Ik heb nog heel wat werk voor de boeg vooraleer ik kan ontbijten. Een pak foto's moeten nog afgewerkt worden en de tekst met het dagverslag moet nog helemaal getypt worden. Ik ben reeds van 7.00 u. druk bezig. Tegen 8.30 u. is alles klaar, is de kamer opgeruimd en in de wagen geladen. Ik trek naar de bar voor het ontbijt. Ik bestel me een 'eggs en bacon' met toast en een koffie. Ik krijg een resem vragen? Hoe moeten de eieren zijn? De man achter de toog ziet wel dat ik er veel van begrijp en vraagt of een 'sunny side up' goed is. Jaja, 't is me om het even, een ei is een ei. En als je nu wil zien wat een 'sunny side up' is, bekijk dan meer even de foto. Zelfde vraag over de koffie. Waarom allemaal zo moeilijk maken. Hij toont me een grote tas en vraagt of het oké is. 't Is oké, het kan me allemaal niet schelen, als ik maar een ontbijt heb. Terwijl ik wacht kan ik met het internet de foto's en de tekst uploaden. Het ontbijt smaakt heerlijk. Ik werk verder een schrijf nog een artikel voor Het Nieuwsblad, bekijk de mails... Het is reeds 9.15 u. voor ik met alles klaar ben.
Ik trek daarna op wandel. Ik vertrek aan de slaapbarakken, trek langs het meer om zo het centrum te bereiken. Ik volg een straat die naar het de Pioneer Cemetry Reserve leidt. Zo kan ik ook even zien hoe de mensen hier wonen, allemaal op elkaar lijkende huizen in straten altijd recht op de hoofdstraat. Het oude kerkhof ligt helemaal ver weg, met een wegeltje tussen de bomen te bereiken. Het is een ware wildernis geworden met op de achtergrond de bergen. Ik keer op mijn passen terug en heb zo als ochtendwandeling reeds 4 km in de benen.
Ik rij nu naar het 4 km ver gelegen Lake Mackintosch en de stuwdam. Helemaal beneden draait de centrale die elektriciteit produceert. Een man uit Singapore maakt me een foto met de Nissan. Ik keer terug naar de hoofdweg en stop dan om even het oude treinstel te bekijken. 'Wee Georgie Wood' gaf z'n naam aan de gehele onderneming. Er is de gehele geschiedenis van het aanleggen van het treinspoor uiteengezet op prachtige panelen. Ik volg een tijdje het spoor dat er als souvenir is blijven liggen. Her en der staan nog roestige laad karretjes. De site lijkt meer op een stort van oud ijzer en vermolmd hout.
Tijd om Tullah te verlaten en naar het volgende stadje te rijden. Ik ben nog maar een paar kilometer ver of ik zie rechts van de weg een politiewagen staan. Ik rij er rustig voorbij maar zie dat er een flits afgaat. Enkele ogenblikken later wordt ik achtervolgd door de politiewagen en via de sirene merk ik dat ik moet stoppen. Ik open het venster en vriendelijk vraagt de jonge agent mijn rijbewijs. Ik wil uit de wagen stappen, mijn rijbewijs zit in mijn laptoptas achteraan. Ik zeg dat ik Belg ben en vraag wat ik verkeerd heb gedaan? Vriendelijk antwoord de politieman, laat maar zitten, ik moet het niet meer hebben. Je hebt een klein beetje te snel gereden. Je reed 65 km en je mag er maar 50 rijden. Niet erg, rij maar verder. Ik begrijp nog altijd niet hoe de verkeersregels zijn, op de gewone enkele rijweg mag je overal 100 rijden. Waar aangeduid staat 60 of 80 uiteraard maar aan die snelheid. In elk geval ben ik goed weggekomen.
Het volgende stadje is Rosebery. Ik vul even de benzinetank bij. Ik wandel even in het centrum. Plots zie ik er opnieuw een politiewagen, blijkbaar dezelfde agent, want hij zwaait reeds vriendelijk van ver. Even verder is een enorme instelling van de mijn.
Ik vervolg mijn weg en zie een paneel dat wijst naar de Montezuma Falls, 6 km op een binnenweg. ik rij er heen en al snel verandert de asfaltweg in een sterk draaiende, dalende stofferige grintweg. Op de parking staat aangeduid dat de wandeling naar de waterval 3 uur in beslag zal nemen. Ik trek mijn bergschoenen aan. Het zal geen overbodige luxe zijn. Ik start om 13.20 u. De weg is de oude spoorwegbedding die er meer dan 100 jaar gelden werd aangelegd. Die weg loopt dwars door het regenwoud. Het is er enig wandelen, alleen een met de natuur. De zon schittert op de varens. Her en der takken, veel plassen. Ik kom enkele mensen tegen die al op de terugweg zijn. Met hun korte wandelschoentjes zullen ze wel natte voeten hebben. Heel veel omgewaaide bomen en takken versperren de weg en moeten we er onder of overheen kruipen. Sommige stukken zijn bijzonder zompig. De borden met uitleg liegen er niet om. De gemiddelde neerslag per jaar bedraagt in het regenwoud 3 meter. Op bepaalde stukken zijn de honderdjarige dwarsliggers van het spoor nog zichtbaar. In de bergwand is ook een gekapte gang te zien. Daarin werd gezocht naar goud, koper, zilver, tin... Het gebied is zeer rijk aan mineralen. Na meer dan een uur stappen bereik ik de waterval. Machtig, met zijn 104 meter is het de hoogste waterval van Tasmanië. Een oude prentkaart toont hoe destijds een houten brug werd gebouwd om er de trein over te laten rijden. Een was hele constructie, waarvan nu niet veel meer is overgebleven, tenzij enkel met mos begroeide stukken. Voor de toerist werd nu wel een hangbrug gespannen. Het is een wiebelend ding en ik voel er me niet al te veel op mijn gemak op, smal en een gapende diepte... Na alles grondig te hebben bekeken, de nodige foto's en filmpjes en alle panelen met uitleg grondig te hebben gelezen, vat ik om 14.50 u. de terugweg aan. Met wat ijver bereik ik opnieuw de parking om 16.00 u. Ik ben zeer tevreden van de wandeling door het regenwoud, op het bord aangeduid met 9,8 km.
Nu moet ik nog een 70-tal km rijden naar Strahan. Dat zal ik maar in een ruk afwerken, anders wordt het opnieuw heel wat. Eenmaal Zeehan voorbij verandert het landschap. Geen met bomen begroeide bergen meer, maar eerder groenere onbegroeide bergen. Tegen 17.45 u. bereik ik de eindbestemming, het Discovery Holiday Park. Het park bestaat uit verschillende bungalowtjes. Ik krijg sleutel 21. inderdaad, voro mij alleen een leuk huisje. Een slaapkamer met een dubbel bed, een keuken met alles er op en er aan, een badkamer en nog een slaapkamer met twee stapelbedden. Ruimte zat voor een persoon. Ik keer op mijn stappen terug naar de havenplaats. Ik wil even verkennen waar ik morgenochtend moet zijn om deel te nemen aan de cruise. Mijn avondmaal neem ik ineen kleine zaak? Ik bestel er een 'Fisherman's basket'. De maaltijd bestaat uit diverse soorten vis met frieten, lekker. Tijd om terug te keren naar mijn lodge om foto's en verslag af te werken. Opnieuw zit een boeiende dag er op.
Voor mij begint vandaag het groot vierdaags avontuur, helemaal alleen er op uit. Ik heb een vlucht heen en terug geboekt van Melbourne naar Launceston in Tasmanië, een auto gehuurd en drie hotels geboekt. Hopelijk loopt alles van een leien dagje.
De nacht is wat korten, je slaap niet zo vast, want je wil zeker op tijd zijn om te vertrekken. Om 5.45 u. ben ik reeds op de been om te douchen, wat te ontbijten en alles klaar te maken. Het is dan alleen nog wachten op Cam. Hij zal me naar de luchthaven brengen.
Om 6.45 u. kunnen we vertrekken. Wat een drukte op de weg. Naarmate we de luchthaven naderen is het stapvoets rijden, zelfs staan we enkele malen helemaal stil. Ik maak me al zenuwachtig. Krijg ik wel voldoende tijd om alles af te handelen en tijdig het vliegtuig te halen? Eindelijk kan Cam me voor de inkom van Jetstarafzetten. we nemen afscheid. Hij heeft twee dagen conferentie in Melbourne.
De hal van de luchthaven staat bijna volledig vol reizigers, zo'n drukte! Ik diep mijn bevestiging uit mijn koffer en vraag aan een man die er staat om info te geven waar ik me moet begeven. Ik heb geluk, de rij aan de incheck voor Launceston is niet zo druk. Al snel ik het mijn buurt en is alles vlug afgehandeld. Ik mag me naar de controle begeven. Het is 8.00 u. en de rijen wachtende passagiers is enorm lang? Op het scherm staat reeds aangeduid voor Launceston 'go to gate'. Op de papieren staat dat de gate 15 min. voor vertrek sluit. Ik heb dus nog 15 min. om er geraken. Ik maak me zenuwachtig, maar eigenlijk hoeft het niet. Er waren er nog zoveel na mij aan de incheckbalie. Ik geraak zonder problemen door de controle en stap gezwind naar gate 28. Oef! Maar daar wordt helemaal nog niet ingestapt. Blijkt dat de crew nog niet aanwezig is. Ik kan er een praatje slaan met enkele vriendelijke Australiërs. Ondertussen gaat een hostess de rijen af en haalt er de reizigers uit met een wat grotere tas. Ze moeten mee om die op een weegschaal te plaatsen of bekijken de afmetingen en indien te zwaar of te groot moeten ze extra betalen.
Eindelijk kunnen we het vliegtuig in. En toch vertrekt het vliegtuig redelijk stipt, het is pas 7 minuten later dan gepland. Maar dan is het opnieuw gaan aanschuiven om de take off te nemen. Om 8.45 u. hangen we in de lucht, en tussen de wolken door kunnen we nog even bekijken hoe uitgestrekt de stad Melbourne is geworden. Vier miljoen inwoners vergt toch heel wat huizen.
Een groot half uur later zien we de stranden van Tasmanië opduiken en het gebergte. Het vliegtuig maakt zich klaar om te landen. Het is zonnig, maar heel winderig. Een trui is geen overbodige luxe. Over het tarmac trekken we naar het luchthavengebouw. Een man met een hondje besnuffelt er de tassen en ruikt hij iets dan gaat hij aan het blaffen. Hetzelfde herhaalt het hondje aan de band waar de bagage wordt opgenomen. Het hondje is opgeleid om te snuffelen naar fruit, dat mag Tasmanië niet binnen. Zo kan ik onmiddellijk aanschuiven aan de naastliggende balie van Europcar. Na geduldig mijn buurt hebben afgewacht worden mijn formulieren opgemaakt. De sleutels van de kleine Nissan liggen klaar. Ik lever mijn internationaal rijbewijs af en klaar is kees. Ik neem er toch veiligheidshalve nog een extra ongevallenverzekering bij, je weet maar nooit. Ik krijg er nog een dik wegenkaartenboek bij. En ik kan stap naar de autoparking.
Bij nummer 97 staat een glimmend karretje. Dat wordt voor vier dagen mijn reisgezel. Ik berg alles weg, en zoek even hoe ik met een automatische wagen moet omgaan en kan uiteindelijk om 10.30 u. vertrekken. Mijn eerste rit links helemaal alleen. Dat loopt vrij aardig. Onmiddellijk ben ik op de juiste snelweg. De snelheden zijn in Australië 100, ook op snelwegen. Het is af en toe op de remmen gaan staan, want al snel zit je er boven. En links staat een verdacht voortuig. Inderdaad, flitsten hebben ze hier ook al onder de knie.
Langsheen de weg staat ook toeristische info. Ik verlaat de snelweg en neem de gewone weg naar Westbury. Het is een leuk stadje, met aan iedere straat aan weerszijden een kolom met de straatnaam. Het kerkje oogt helemaal zoals ik nog in Engeland heb gezien. In het warenhuis koop ik wat drank, een zak krentenbroodjes en wat bananen, kwestie van toch iets te kunnen naar binnen werken vandaag.
Van Westbury gaat het naar Deloraine. Voor de infodienst staat er een monument met een paard. Het is Lalua, het paard werd in die stad geboren en was ooit in de jaren 1880 een super racepaard. Het is het allerbeste paard gebleven dat Tasmanië ooit heeft voortgebracht.
Vandaar gaat het via landelijke wegen naar Mole Creek. Onderweg wordt geregeld eens halt gehouden om een plaatje te schieten. Ja, zelfs bij de aanduiding van een oud kerkhof in Chudleigh keer ik even de auto en rij wat terug. Ik vervolg mijn weg naar Mole Creek. Ik breng er eerst een bezoek aan het wildpark. Ik wil absoluut de Tasmaanse duivel zien. Het ziet er een niet meer zo modern park uit, de hokken zijn aftands. In het eerste hok ligt een 'Divel' uitgestrekt in de zon, hij richt even zijn hoofd op, maar voor de rest verroert hij van geen vin. In de naastliggende hokken zijn geen dieren te bespeuren, liggen die verscholen te slapen?? Meer geluk bij de volgende afspanning. Daar rennen vele Tasmaanse Duivels heen en weer. Ze ploeteren in een plas water, rennen tegen elkaar aan. Ik volg een gehele tijd hun doen en laten. Vandaar gaat het naar een vijver met leuke watervogels. In een met een net overspannen hok huizen roofvogels. Tussen de bomen lopen enkele kangoeroes en een troep grijze ganzen. De kangoeroes zijn wellicht bezoekers gewoon, die blijven rustig staan als je dichterbij gaat. In twee verschillende hokken zijn de Wambats druk in de weer. Ik zie ook voor het eerst deze dieren in actie. Ja, het zijn schattige beesten. In heel wat hokken zitten nog volwassen Tasmaanse duivels. Die zien er al wat gevaarlijker uit, voorral wanneer ze hun muil opensperren. Ik heb me toch een uurtje kunnen vermaken bij die inheemse dieren.
Even voor 15.00 u. bereik ik ticketkantoor voor een bezoek aan de grotten van Mole Creek. Om drie uur start een rondleiding in de Maracoopa Cave. Ik heb geluk, net op tijd. Er kunnen drie grotten bezocht worden; maar één grot is voldoende. De gids wacht nog even op nog enkele aankomende bezoekers, onze groep is immers niet zo groot. We kunnen eindelijk naar binnen. Overal mag gefotografeerd worden, uitgenomen in de eerste zaal van deze ene grot. Waarom niet is een raadsel. Een wondere wereld van stalagmieten en stalactieten gaat open. De grotten werden in 1906 ontdekt. De rivier heeft in miljoenen jaren tijd prachtige zalen uitgesleten. Het gaat steeds hoger en hoger. Er zijn heel prachtige formaties. Drie bij elkaar gegroeide stalagmieten kregen de naam van de heilige familie, en inderdaad, met wat verbeelding zie je er Maria, Jozef en Jezus in. We keren op onze stappen terug en in de eerste zaal krijgen we nu de oplossing waarom niet mag gefotografeerd worden. De gids dooft alle lichten en aan het plafond lijkt het precies allemaal op schitterende sterretjes. Het plafond hangt vol glimwormen. mooi om het bezoek af te ronden.
Vandaar trek ik nu verder richting Tullach. Ik heb nog 100 km voor de boeg. Het is 16.15 u. geworden, ik moet opschieten. Het gaat dwars door de bergen van de Cradle Mountains. Het is voortduren klimmen en dalen, draaien en keren. Je kan het landschap best vergelijken met de Vogezen. Ik kom geen enkele andere wagen tegen, ik ben er eenzaam en alleen aan het rijden in een onmetelijk mooi berglandschap. de 'lookouts' worden mooi aangeduid. Zo bereik ik opnieuw een grote weg die naar Cradle Mountain leidt en zo verder naar Tullah. De laatste 20 km zijn herschapen in een werf. Het is voortdurend over opspattend grint rijden.
Zo bereikt ik om 18.45 u. de Tullah Lakeside Lodge. Het inschrijven loopt verrassend vlot, mijn boekingsdocument afleveren en ik krijg de sleutels. De lodge is niet meer dan enkele barakken met daarin een lange gang met links en rechts kamers. Je kan het best vergelijken met het vakantiedorp Melchtal in Zwitserland voor diegenen die er in hun jeugdjaren nog hebben verbleven. Ik moet snel terug naar de receptie; Je kan er slechts tot 19.30 u. een avondmaal bestellen. Ik geniet er van een heerlijke steak met een slaatje en frieten en een glaasje rode wijn. Ik kan er op internet mijn mails ophalen. Ik blijf er nog wat aan de foto's werken.
Tegen 20.30 u. ben ik op de kamer. Ik werk er nog wat aan de foto's. Maar de vermoeidheid overmant me. Ik ga om 22.00 u. slapen. Ik zorg morgen wel tijd wakker te zijn om verder de foto's af te werken en het verslag te schrijven. In het restaurant is internet ter beschikking en wil zeker alles uploaden.
Na de regen van gisterenavond is de zon vandaag opnieuw van de partij. Na het ontbijt is het snel opruimen, de koffers laden en wat kuisen. Tegen 10.00 u. zit de sleutel opnieuw in de safe en kunnen we vertrekken.
We trekken eerst met de auto de hoogte in naar de Marriners Lookout waar we gisteren te voet heen trokken. Met de stralende zon schittert Apollo aan de Zuidelijke Oceaan. We speuren vanuit de hoogte waar precies onze verblijfplaats ligt. We dalen opnieuw af en wandelen wat op het strand. Emmah trekt het water in, maakt een buiteling en is nat. Ook tante loopt te dicht bij de branding en krijgt ook een flinke hulp water over zich heen. Schoenen en kousen zijn ook druipend nat.
We volgen verder langs The Great Ocean Route naar ons volgend doel, Lorne. We rijden opnieuw een stuk van het Otway National Park voorbij. Het krioelt er van de toeristen die speurend in de hoogte zoeken naar koala's in de eucalyptusbomen. Wij trekken met de wagen wat verderop het bos in rustig op zoek naar de lieve diertjes. Hoog in de bomen zitten ze te slapen. Zo bereiken we tegen de middag 12.00 u. We kunnen eerst in een warenhuis wat proviand opdoen voor de picknick. Het is dan wat zoeken naar parking. Iedereen wil blijkbaar genieten van de zon en de zee. De wind is ijzig koud en we trekken snel een trui aan. En toch liggen er op het strand zonnekloppers in een zwempak. Brrr... ijsberen. Tot op het strand staan heel wat picknicktafels. De meeuwen staan ongeduldig te wachten om een stukje mee te graaien. We wandelen tot aan de pier. Die is mooi aangelegd en heel wat vissers hebben er hun lijntje uitgeworden. Een zeehond zorgt voor heel wat animo. Velen liggen zelfs op hun buik over de rand naar de zeehond te speuren. Onder de pier zien we zelfs zijn jong rondzwemmen. We maken er kennis met enkele Fransen. Een jong koppel uit Grenoble is een jaar werkzaam in Melbourne. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar de wagen om onze weg verder te zetten.
Onze volgende halte is de Split Point Lighthouse. Nancy en ikzelf wandelen het laatste stukje er naar toe. Langs de weg staat een 'Bark Hut'. Helaas is het een replica, het originele hutje uit 1852 werd door een bosbrand in 1983 helemaal verwoest. Vanaf het Lighthouse hebben we ook een prachtig zicht op de baai met het strand.
Zo zit onze trip er stilaan op. Het is hoogtijd om terug te keren naar Warrandyte. Via Geelong bereiken we Melbourne. Het is wat druk verkeer in de stad. Om 17.30 u. zijn we terug ten huize Cam en Nancy.
Tijd om foto's en verslag te maken. Mijn koffer te pakken, want morgen vertrek ik helemaal alleen naar Tasmanië. Ik heb een vlucht geboekt om 8.30 u. in Melbourne. Hopelijk vind ik de hotels internet. Indien niet, dan krijg je donderdagavond bij mijn terugtocht alles te zien.
In Capitool Reisgids lezen we: "De Great Ocean Road is een van de mooiste autoroutes ter wereld. Niet ver van Melbourne vormt hij de verbinding tussen charmante kustplaatsen en biedt bij elke bocht adembenemende vergezichten. Landinwaarts voert de weg door de beboste Otways, een schitterend en in ecologisch opzicht rijk boslandschap."
Vandaag mogen we deze mooie route verkennen. Na het ontbijt en het klaarmaken van onze picknick kunnen we vertrekken voor een daguitstap van ruim 200 km. We verlaten Apollo Bay, einddoel de 'Twelve Apostles'. We rijden zoals de gids het beschrijft inderdaad door prachtige landschappen en bossen.
We houden een eerst keer stop aan Catlle Cove om de Zuidelijke Oceaan te bewonderen. Daarna gaat verder tot hét natuurelement waarvan iedere catalogus en boek foto's weergeeft, de 'Twelve Apostles' in het Port Campbell National Park. De parking en omgeving zijn bijzonder mooi aangelegd. De toeristen worden in Australië overal met open armen ontvangen, nette publieke toiletten, leuke waterkraantjes om te drinken... De wandelweg leidt naar de klippen van waaruit het natuurwonder te bekijken valt. Het is een komen en gaan van vele toeristen. Van iedereen draaien de camera's en fototoestellen op volle toeren. Er zijn heel wat uitzichtpunten keurig en veilig aangelegd. En nonkel is opnieuw de leukerd. Ik vraag aan een toeriste of ze eens een foto wil maken van ons zessen met de rotsformaties in de achtergrond. Wanneer de foto klaar is, zegt nonkel (waarop ik me altijd kwaad moet maken als ik hem een foto laat nemen, de foto is ofwel te schuin of te ver, of de horizon staat schuin... nooit goed) "Is de foto van dat madammeke goed, want je zijt gij nogal ne viezen apostel! 'k Ga U eens bij die twaalf zetten, dan hebben ze er dertien!"
Het is niet de eerste maal dat Cam en Nancy de regio verkennen. Hij weet alle mooie plaatsjes zijn. Hij rijdt met ons een paar kilometer verder naar "Loch Ard Gorge". Opnieuw zo'n machtige rotsformaties en inhammen door de krachtige golven van de zee uitgesleten. We kunnen via aangelegde trappen tot op het strand. Er zijn heel kleurige stalactieten gevormd op de wanden van de klippen. Eenmaal boven loop ik nog snel het wandelpad links op naar de "Lord Ard Wreck Lookout" met zicht op Elephant Rock.
Op de terugweg houden we even hat in Princetown. Het is bijna half één, tijd om te picknicken met op de achtergrond een zicht op het landschap en de 'Gillibrand River'. We wandelen over het moeras op het met planken aangelegd wandelpad tot aan de brug. Cam neemt er ons opnieuw op in de Kia.
Het is een flinke weg terug tot aan Cape Otway. Enkele kilometer voor de kaap met het 'Lighthouse' moeten we een stukje door het Great Otway National Park. Op de vele eucalyptusbomen zijn tientallen koalabeertje te bekijken. Langs de weg houdt iedereen er halt en speurt er tussen de takken naar die lieve pluisbolletjes. Heel wat van de beestjes slapen. We zien er eentje die snel een boom inklimt. Echt een leuke verrassing.
Nancy kan een familieticket bedingen aan de inkom van het park. We wandelen voorbij het telegraafkantoor uit 1859. De vuurtoren is met gemakkelijk trappen de beklimmen. Ook van hieruit opnieuw een prachtig zicht op de golvende kust. We maken er kennis met een Nederlands koppel uit Dordrecht. Ook heel wat kunstwerken zijn er te bekijken.
Zo wordt het tijd om de dag te gaan afronden. We moeten opnieuw door het park met de koalabeertjes. Het is opvallend hoeveel dode bomen in het bos voorkomen. We kunnen niet laten om toch nog enkele malen halt te houden om de diertjes te bekijken. Echte lieverdjes die meer dan twintig uur slapen per dag.
Zo bereiken we even na 16.00 u. opnieuw Apollo Bay. Het is heel koud en winderig geworden. We doen onze inkomen in het warenhuis en komen opnieuw aan in de vakantiewoning.
Even na 17.15 u. trekken Cam, Nancy en ikzelf nog even op tocht. We willen het uitzichtpunt achter onze woning beklimmen. Het gaat bijzonder steil omhoog en komt daarbij dat het is beginnen regenen. Voor mij is het puffen en blazen, zo'n bergop heb ik nog weinig ontmoet in mijn vele bergtochten. De Marriners lookout biedt weinig spectaculaire beelden over de baai, de regen geeft een mistig effect. Als het morgen wat beter weer is komen we nog even terug met de auto.
Het avondmaal is zoals steeds opnieuw verzorgd en lekker. We kunnen wat skypen met het thuisfront, foto's en verslagen afwerken en de rest speelt een partijtje kaart. Eenmaal iedereen naar bed is, kan ik zoals steeds nog een tijdje verder werken aan foto's en verslagen,mails beantwoorden.... Veel slaap heb ik immers niet van doen.
Naar Apollo Bay aan de Great Ocean Road Vrijdag, 7 november 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6078916988102527809 Alle toeristische gidsen hebben het over de Great Ocean Road. Ik wilde vast en zeker deze kust zien. Ik had al uitgekeken om eventueel me in te schrijven voor een busuitstap vanuit Melbourne. Bleek dat ook Raymond en Bernise tijdens hun twee vorige verblijven nog niet tot hier waren gekomen. Nancy deed er alles aan om zich met Cam en Emmah vrij te maken voor deze uitstap. Eerst moest opvang worden gezocht voor de tweeling en mensen die de kinderen konden verzorgen en in bed stoppen. Cams moeder voelde zich voldoende hersteld van haar operatie en zou samen met een vriendin voor het toezicht zorgen. Eenmaal dat was geregeld werd een vakantiewoning gezocht en gevonden in Apollo Bay. Onze voormiddag werd gevuld met het afwerken van de foto's en de tekst van de dag voordien, alle gerief voor twee overnachtingen klaar maken... We konden toch niet eerder vertrekken vooraleer Cam terug was van zijn werk en zijn ma was gaan ophalen om thuis te wachten.
Om 15.30 u. kunnen we vertrekken voor een tocht van bijna 250 km. We nemen voor de heenreis wel de snelste route naar Apollo Bay, maar toch vergt het zijn tijd. Er is druk verkeer op de snelweg richting Melbourne en verder naar Geelong. Bij de wielerliefhebbers zal wel een belletje rinkelen, daar werd op zaterdag 3 oktober 2010 het wereldkampioenschap wielrennen verreden en werd gewonnen door de Noor Thor Hulshovd.
We rijden door diverse landschappen. Heel veel groen weiden met enorme kuddes koeien. Daarna volgen bossen op glooiende heuvels, wat te vergelijken met de Ardennen. Aan een uitzichtpunt houden we even halt. Er is een stuwmeer gebouwd op de rivier de Barwon. We draaien en keren verder doorheen het zeer heuvelachtig landschap. En plots zien we Apollo Bay vanuit de hoogte liggen aan de oceaan. Onze vakantiebestemming voor het weekend is in zicht. Nog een zestal kilometer en we bereiken het prachtig gelegen vakantiehuis. In Australië hebben ze toch een voetje voor, sleutels van het gebouw moet je niet ergens in een verhuurkantoor gaan afhalen. Eenmaal geboekt krijg je een unieke code. Met deze code kom je bij een kastje naast de voordeur, druk de cijfercode in en de sleutel kan genomen worden. Bij vertrek opnieuw de sleutel in het kistje bergen. Zo simpel en eenvoudig!
Wat een kast van een vakantiehuis. Beneden een living, twee slaapkamers, badmaker, WC. Op de bovenverdieping een grote living en keuken, slaapkamer, badmaker en een enorm terras. Zicht op zee en zicht op de achterliggende bergen.
Terwijl we verder uitpakken gaan Cam en Nancy op zoek naar nog wat proviand voor morgen. Ze komen terug met een flinke portie frieten. We laten het ons smaken. Op de achtergrond het geluid van de oceaan.
Na het ontbijt moet eerst de was worden gedraaid, de lakens van één nacht moeten opnieuw fris de bedden op. Terwijl de was te drogen hangt maken we een kleine wandeling tussen de diverse vakantiehuisje in Rye. Aan een kruispunt worden werken uitgevoerd. Op de vier hoekpunten staat een arbeider met een bordje 'stop' of 'slow'. Ze staan in verbinding via een walkietalkie met elkaar en regelen zo het verkeer. Dat zijn opnieuw vier mensen die werk hebben in plaats van verkeerslichten. Na 1,7 km wandelen bereiken we opnieuw de Macia Ave. De was is zo goed als droog. De bedden worden opgemaakt, alles wordt netjes aan de kant gezet. De sleutel wordt onder de steen gedeponeerd en weg zijn we, naar ons volgend doel 'Cape Schanck'.
Onderweg liggen aan de straatkant enkele dode kangoeroes. De leuke dieren werden aangereden door een auto en overleefden de klap niet. Langsheen de weg staan er verkeersborden met de afbeelding van een kangoeroe, wijzend dat er dieren kunnen verschijnen. We houden even halt aan een prachtig landschap. Het zijn schilderachtige groene heuvels waarop koeien smakelijk gazen van het weelderige gras. We draaien even de weg in en komen terecht midden in een heuvelachtig golfterrein met op de achtergrond de mooie blauwe oceaan.
Zo bereiken we op het middaguur Cape Schanck. Na eerst een hapje te hebben gegeten van onze picknick, starten we een flinke wandeling naar de 3 km verder gelegen Bushrangers Bay. Het is een mooie wandeling tussen de begroeiing boven op de klif. Ze zijn pas gestart of daar vlucht voor ons een mierenegel weg. Hij verstopt zich onder de takken en zelfs als we even porren met een stokje om te voorschijn te komen wurmt hij zich dieper de aarde in. Geen foto dus, maar het diertje lijkt precies op onze egel, maar heeft een bijzonder lange en spitse neus. In de bomen horen we voortdurend het gekrijs van papegaaiachtige vogels. We hebben geregeld een prachtig zicht op de Cape achter ons en de Bay waar we heen stappen. Het wandelpad is met zorg aangelegd. Op moeilijke plaatsen zijn trappen aangelegd en zelfs matten komen op het traject voor. Na 3 km stappen bereiken we de baai. Prachtig, de witschuimende golven die rollen op het strand. Boven op de klif staat eenzaam één boom in het droge gras. Na de fotosessie keren oom en tante langzaam terug. Nancy en ik stappen verder op het strand tot aan de rotsen aan de overzijde van de baai. Nancy loopt wat voor, ik mijmer even... Onze voetstappen zijn de enige op het strand. Wat een geluk dat ik hier mag wandelen in deze prachtige wereld met het geluid van de zee. Plots doet Nancy teken. Achter een rots is een koppel van rijpere leeftijd zowaar de liefde aan het bedrijven. Die zal gevloekt hebben dat wij hen storen. Ze schieten in hun kleren en doen alsof ze lekker zonnebaden als wij hen voorbij wandelen. We haasten ons niet, we speuren in het water naar schelpen, bekijken de wieren en de vele slakjes... We maken een korte filmopname... Zo kunnen we de wandeling terug aanvatten. Opnieuw meer dan 3 km terug. Eenmaal terug op de Cape kunnen we ook daar nog even genieten van enkele vergezichten. Ook op de baai aan de overzijde waar we heen stapten. De vriendelijke Australiër in het infohokje biedt ons een koffie aan.
Vandaar trekken we naar het leuke badstadje Flinders. Vanuit de hoogte krijgen we ook hier een leuk vergezicht op de baai. In het grasperk staat ook een monument als eerbetoon aan de gesneuvelde soldaten. In ieder dorp of stadje vinden we een monument terug. De Eerste Wereldoorlog moet inderdaad over de gehele wereld zijn sporen hebben nagelaten.
Op weg naar ons volgend doel bereiken we de Strawberry Farm. Er is heel wat bedrijvigheid in de winkel en op het terras. Er worden bakje supergrote aardbeien van 3,5 à 4 kg aangeboden tegen 18 dollar (13 euro). We zetten ons op de terrasbank en genieten met volle teugen van deze supergrote lekkere aardbeien. Nancy moet haar mening herzien. Tot op heden vond ze dat de Belgische aardbeien niet te evenaren waren. maar als je deze sappige grote aardbeien hebt geproefd zal je zeker ook van mening veranderen.
Op de terugweg maar Warrandyte houden we nog even halt op het uitzichtpunt, de lookout, die in iedere reisgids staat aangegeven, Arthurs Seat. Van daaruit hebben we inderdaad een zicht op de enorm veel huizen die er zijn gebouwd. Zowel links en rechts van de baai beneden niets anders dan bewoning. In een warenhuis doen we onze inkopen voor het avondeten en tegen 19.00 u. kunnen we onze tweedaagse uitstap afronden.
Terwijl de dames het avondeten klaar maken bekijk ik de vele mails van twee dagen. En wat tref ik er aan. Een boodschap gericht aan Raymond Demuynck. Niet te geloven, broer Leonard is overleden. Het is even slikken. Toen ze hier vier geleden op bezoek waren overleed de zus van Bernise, onze tante Georgette. Ze konden er toen op de begrafenis niet bij zijn. En nu is Leonard die is heengegaan. Oom Raymond probeert snel even contact te nemen met het thuisfront en belt zijn zus Marie Demuynck op.
We laten het ons smaken. Een heerlijk stukje vis. Maar Leonard blijft toch het gespreksonderwerp vand e avond. De dochters Sandra en Severine worden even opgebeld. Ook zij wisten het nieuws van hun overleden oom nog niet.
We toeven vandaag en morgen in het gebied zo'n 100 km ten zuiden van Melbourne, het schiereiland Mornington Peninsula. Dankzij een vriendin kunnen we in hun vakantiehuis in Rye overnachten.
Cam zal een dagje thuis werken en voor de kinderen voor en na school zorgen zodat Nancy met ons twee dagen kan uittrekken voor ons. Eenmaal de kinderen naar school zijn gebracht, ons gerief is klaar gemaakt kunnen we om 10.00 u. vertrekken. Een nieuwe snelweg, de Nepean Highway brengt ons 103 km verder naar de vakantiewoning. Het is wel even zoeken, veel doodlopende straten met niets anders dan vakantiehuisjes. Eindelijk bereiken we de Beach House in de Marcia Ave 62. Zoals afgesproken vinden we de sleutel onder een steen en kunnen we de vakantiewoning betreden. Wat is er het groot binnenin, een ruime living, drie slaapkamers, mooie tuin. We verorberen eerst onze picknick, zo hebben we de gehele namiddag om de omgeving te verkennen en de toerist uit te hangen.
Onze eerste activiteit is een wandeling startend vanuit het vakantiehuisje. We volgen 'The Coastal Walk'. Een mooi zandpad leidt tussen de dichte begroeiing naar de duinen. Naarmate we de duinen naderen wordt de begroeiing nog dichter. De vlinders fladderen om ons heen. We klimmen de duinen op en krijgen een pracht van een zicht op de woeste oceaan. De wind blaast ongenadig het zand in onze ogen, oren, haren... en is zeker niet gezond voor mijn fototoestel. Het water beukt en spat tegen de rotsen omhoog. Al snel komen we de duinen af en keren op onze stappen terug om een andere zijweg in de slaan en beklimmen een andere duin. Opnieuw een schilderachtig zicht op de woeste Indische Oceaan. We keren terug naar ons vakantieverblijf om de auto op te halen en de verplaatsing te maken naar ons volgend doel. We hebben reeds 4 km op onze stappenteller.
We volgen de weg verder naar Sorrento en verder naar Portsea. Van daaruit gaat het richting Point Nepean Nation park. De poort is open en we kunnen helemaal verder rijden tot op een parking aan de start van de wandelpaden, de Gunners Cottage. Nancy vertelt dat het in het verleden nog niet kon, je moest je auto hier op een parking achterlaten en daardoor kwam nog een eens wandeling van 2,5 km heen en evenveel terug bij.
Vanaf de parking Gunners Cottage vertrekt een shuttlebus naar het uiterste punt Point Nepean. We willen er een wandeling van maken, daarvoor zijn we immers gekomen. We wandelen eerst 500 m verder tot het eerste 'Observatory Point'. Je hebt er een mooi zicht op de baai. Op het strand staan nog enkele houten palen. Het is een restant van wat ooit een aanlegsteiger was. Het gebied draagt de naam 'Cattle Jetty' (gebouwd in 1879). Ooit kwamen migranten van over de gehele wereld aan en brachten hun eigen veestapel mee: runderen, schapen, paarden... om hier in Australië een nieuw leven te beginnen. Op deze plaats werd het vee in quarantaine genomen om na te gaan of er geen ziekten als runderpest... aanwezig waren.
We wandelen verder via een mooi pad richting Point Nepean. We bereiken de hoofdweg. Nonkel en tante houden het voor bekeken en zien de 1,8 km nog te wandelen afstand niet meer zitten. Nancy en ikzelf stappen gezwind verder. We klimmen omhoog en krijgen een eerste zicht op de woeste oceaan. Even verderop krijgen we zicht op de smalle landstrook die Port Philip Bay scheidt van de Indische Oceaan. Links de woeste witschuimende oceaan, rechts het kalme, groenschijnende water van de baai. Het is dan ook geen wonder dat de strandplaatsen geliefd zijn als vakantiebestemming. De schepen die naar Melbourne varen moeten door deze kleine opening varen, van de oceaan doorheen de baai. Voor onze voeten dwarst in volle snelheid een sigaar de straat. Het is een reptiel, twee poten vooraan, twee achteraan tegen het lijf geplakt, een bluetong. Zo bereiken we het eindpunt, het uiterste punt. Daar staat Fort Nepean. Het bestaat uit heel wat bunkers, tunnels, observatieposten, een machinekamer, een opslagplaats voor munitie, een paradeplein... We kunnen vrijuit overal in en uit. We genieten van de prachtige vergezichten. Het wordt stilaan tijd op onze stappen terug te keren naar de 2,8 km verder gelegen parking Gunners Cottage. We treffen er oom en tante aan. Het is ondertussen ruim 16.00 u. geworden. Tijd om snel naar Sorrento terug te keren, de winkels sluiten immers om 17.00 u.
Sorrento is een mooi badplaatsje. De winkelstraat bevat heel wat boetieks. In een winkel schaf ik me een fles rode en witte wijn aan om deze avond eens te trakteren met een glaasje. Nancy laat zich verleiden om een mooi truitje te kopen. De winter is hier voorbij, er zijn mooie solden. We dalen nog eens af tot aan het strand. De vele bootjes liggen er verspreid over het water. Hoe geraken de mensen op hun bootje als ze willen uitvaren?
We rijden terug naar Ryde. We gaan op zoek om iets te eten. Na alles eens grondig te hebben bekeken aan de besluiten we onze kans te wagen in een Thaise zaak. Ieder kiest zijn eigen gading. We laten het ons smaken. Alhoewel Oosterse gerechten niet onmiddellijk mijn ding zijn, kan ik toch volop genieten van de gegrilde zalm met Japanse saus en rijst. Eenmaal in ons Beach House leggen we nog een kaartje. Ik ben bijzonder gelukkig dat ik nonkel Raymond heb kunnen aftroeven!!
We rijden vandaag met Nancy, Bernise en Emmah naar Marysville, een stadje zo'n 60 km verderop gelegen. Het stond in 2009 volop in het nieuws. Op zaterdag 7 februari heerste een felle bosbrand. Het stadje telde zo'n 500 inwoners, 45 personen kwamen er om het leven en 90% van het dorp werd vernield. Ook de lagere school, politiekantoor... brandden af. "Er heerste reeds lang een hitte van zo'n 40° C, maar die dag steeg het kwik in de staat Victoria tot een record van 46,6 °C. Maar het was vooral de uiterst hevige wind die meer dan 30 brandhaarden aanwakkerde. Het was precies het inferno zoals de profetie in de Bijbel het einde van de wereld voorspelde." (uit het gedenkboek van Bruno's Art - zie verder)
Vandaag is het een vrije dag in Victoria, CUP DAY. Cam en Raymond zullen de watervoorziening voor de planten in de tuin afwerken en op de kinderen passen. Wij trekken er even na 10.00 u. vandoor voor een mooie daguitstap. We houden eerste ven halt aan de Yarra Farm. Nancy plukte daar regelmatig fruit en liet de appelen er zelf ter plaatse persen. Nu is het omgevormd tot een mooie hoevewinkel. Een dame is er kersen aan het sorteren. "Het zijn de eerste kersen van het seizoen die we plukken", geeft de dame me als uitleg.
Het landschap verandert voordturend. Na de groene hellende vlakten rijden we door prachtige wijnvelden. Middenin staan heel wat estates (wijnhuizen) en langs de weg zijn die goed aangeduid door verkeersborden. Zo bereiken we het stadje Healesville. Na het doorrijden van het stadje moeten we door een bergachtig gebied. De bomen zien er allemaal zwart geblakerd uit. Ze waren allemaal verwoest door de hevige bosbranden van februari 2009. De natuur herstelt zich betrekkelijk vlug en het groen is opnieuw weelderig aanwezig. Vooral de mooie varens in de schitterende zon wormen een prachtig decor.
Even voor 12.00 u. bereiken we het stadje Marysville. We gaan eerst de kunstwerken van Bruno (woonde ooit in Antwerpen) bezoeken. Ook zijn huis en zijn gehele kunsttuin was vernield. Bruno verwelkomt ons in het Nederlands en zegt dat er 40 beelden kapot waren door omgevallen bomen, maar alles is hersteld. De tuin is inderdaad heel kunstvol met prachtige beelden. Er staan er meer dan honderd. Je zou ze allemaal willen fotograferen, maar we moeten een keuze maken. Bruno is in Zuid-Amerika geboren en dat vind je inderdaad in tal van zijn werken terug. Hij was 12 jaar toen hij met zijn ouders in Antwerpen aankwam. De kunsttuin is een heel bijzondere attractie voor Marysville, er komen inderdaad heel wat bezoekers langs.
We trekken even verder naar de picknickplaats. Heel wat families komen er op hun vrije dag barbecueën. Zoals zondag verteld, ook hier heeft iedereen zijn tas met groenten, brood, vlees... mee. In de overdekte ruimte staan vier mooie gasbarbecues, zomaar gratis voor niks te gebruiken, klaar. Ik zie dat de Australiërs ook heel gedisciplineerd zijn, na gebruik kuise ze die mooi af, ruimen de tafels op zodat alles netjes is voor de volgende gebruikers.
Daarna trekken we naar een volgende attractie in Marysville, de Staevenson Falls. Deze waterval kreeg de naam van de Assistent Commissaris van Bruggen en Wegen John Steavenson omstreeks 1860. Marysville heeft zijn naam te danken aan diens echtgenoot die Mary heette. We bekijken de waterval vanop alle mogelijk plaatsen die voor de toeristen zijn aangelegd. Ook deze werden in november 2012 totaal vernieuwd na de brand. We klimmen ook via een bospad 800 m verder omhoog om de waterval van bovenaf te kunnen bekijken; Het is een mooie wandeling doorheen het bos. Zo kunnen we ook de vele restanten van de brand goed gadeslaan.
Op de terugweg houden we nog even kort halt in het stadje zelf om eens de nieuwbouw te bekijken. Als een feniks verrees alles uit zijn as en is er van de brand helemaal niets meer te bespeuren. Op de terugweg houden we even halt in de bossen om de pracht van de varens op beeld vast te leggen.
In Healesville nemen we een andere richting, Yarra Glen. We willen het wijngoed TarraWarra even bezoeken. Het is heel prachtig gelegen. Naast de majestueuze gebouwen is er een schitterende vijver aangelegd. Binnenin kan je gerust diverse soorten wijn proeven. Er staan heel wat wijnen op hun lijstje, maar prijzig. (surf maar eens naar TarraWarra, je vindt er flessen 2012 van 110 AUD = 77 euro). Het systeem is heel eenvoudig. Je betaalt 5 dollar om te proeven, je betaalt niets als je een fles wijn koopt. We kiezen dan maar voor deze laatste optie. Ik proef een 'Pinot Noir Rose uit 2012'. Buiten in het wijngoed kunnen schitterende foto's worden gemaakt; onvoorstelbaar mooi is alles aangelegd.
Zo kunnen we stilaan afzakken naar huis. Eenmaal Yarra Glen voorbij is het bijzonder druk op de weg. Er vond een paardenrace plaats en blijkbaar keren de toeschouwers nu allemaal naar huis terug. Nancy twijfelt over de terugweg, draait snel een landwegje in en telefoneert naar haar man Cam om te vragen of er geen andere weg is. Nog voor ze helemaal is uitgepraat stopt een auto zodat ze tussen de lange file snel terug kan draaien in de richting van waar we komen. op datzelfde moment zit er een politiewagen achter ons en doet teken dat we moeten stoppen. De politieagent komt naar de auto, vraagt rijbewijs en laat Nancy blazen. Daarna zegt hij dat ze aan het bellen was met haar gsm. Na enkele minuten komt hij terug een heeft een boete mee van liefst... verschiet niet... 443 dollar = 315 euro + 4 strafpunten op haar rijbewijs. Onverbiddelijk, zelfs al heb je maar één seconde je gsm aan je oor... En daarbij, de auto stond er nog met draaiende motor. Stilstaat met een draaiende motor om te bellen is al een zware overtreding. Vriendelijk geeft hij uitleg hoe we de weg naar Warrandyte kunnen vinden.
We zijn er allemaal niet goed van. Het was zo'n mooie dag en nu dit. We kunnen er nog lang over piekeren en zagen, het zal niets aan de situatie veranderen. We houden nog een halte halte aan Kangaroo Ground om er de Memorial Tower even te beklimmen en uitzicht te hebben op de prachtige omgeving. De Toren staat er ter ere van de gesneuvelden tijdens de Wereldoorlogen. Opmerkelijk, er staat een replica van een schilderij met de Ieperse Menenpoort er op en ook een gedenkplaat 'Menin Gate'.
Zo bereiken we opnieuw de woning van Nancy en Cam. Nancy doet haar gehele verhaal aan Cam. Helaas, betalen zal de enige oplossing zijn. We laten het verder niet aan ons hart komen. We genieten de avond verder van een lekker avondmaal met een fris glaasje witte wijn. (Slaapwel, ondertussen is het hier middernacht geworden.)
Het is een mooie zonnige dag. Nadat we de tweeling in de school hebben afgeleverd rijden we met Nancy, Emmah, oom en tante en ikzelf door naar Melbourne Zoo, gelegen aan de rand van de stad. De parkings staan overvol en het is zoeken om een plaatsje te vinden. Nu beseft Nancy dat het een slecht gekozen dag is. Morgen dinsdag is er voor iedereen een vrije dag, geen school. Er zijn vier grote paardenraces en op dinsdag is het de 'Melbourne Cup'. Velen hebben er een brugdag van gemaakt en zijn met de kinderen naar de zoo getrokken.
Aan de inkom staat een lange rij voor de kassa. Maar Nancy zal een jaarabonnement kopen geldig voor de drie zoos en kan daardoor naar een kassa waar niemand wacht. We volgen de route zoals die op het plannetjes staat aangegeven en komen zo al snel bij de gorilla's. Het is moeilijk foto's maken door de glazen wand. De nijlpaarden liggen zo ver af te slapen dat we ze ook met moeite kunnen zien en enkel hun rug zien blinken n de zon. Ook bij de apen is het een hele opdracht om mooie foto's te maken, alles is overspannen met netten. Op zich is de zoo bijzonder mooi aangelegd, maar om echt deftige foto's te maken lukt het moeilijk. De vlindertuin is bijzonder attracties, de vlinders komen op je hand zitten en laten zich gewillig fotograferen. Zo slenteren we van de ene kooi naar de andere. Er is ook een afdeling met de typische Australische dieren. Het vogelbekdier wil ik zeker zien, want het is een dier dat nergens anders dan in Australië leeft. Het hok is zo donker en het dier zwemt zo snel dat het zich ook nauwelijks laat fotograferen. Het filmpje dat ik maakte is dan wel een goede illustratie. De twee Koala's zitten als een pluchen bol in een boom en verroeren niet, we zien zelfs niet eens hun gezicht. De Tasmaanse Duivel is ook nergens in zijn hok te bespeuren, wellicht slaapt hij ook ergens in een uitgeholde boomstam. De wombat ligt eveneens op zijn rug te slapen. Een Walibi laat zich gewillig aaien en fotograferen. De emoe stapt rustig verder zonder zich iets aan te trekken van de vele bezoeker. Het aquarium zelf is niet veel zaaks. Twee duikers met zuurstofflessen die een bassin aan het afwrijven zijn hebben nog het meeste bekijks. We eindigen onze dag bij de kleine pinquins. Nancy moet om 14.15 u. terug vertrekken om de tweeling op school op te halen. We besluiten om ook maar terug te keren. We hebben op de beren en de grote na alles gezien wat we moesten zien.
Bij ons op televisie zijn er heel wat uitzendingen over de Australische zoos. Ik had er meer van verwacht. Ik persoonlijk vind de Antwerpse zoo veel beter, we hebben Planckendael en zeker veel beter is Parie Daiza. Ik heb hier heel veel dieren niet terug gevonden; niets van bizons of buffels, die grote koeien met hun enorme hoorns, moeflons, kamelen, dromedarissen... Beoordeel zelf maar eens het fotoverslag... Ik vind het in elk geval geen geslaagde opdracht. Zeker niet als ik vergelijk met de vele mooie foto's die ik in de wildparken in Oeganda en Zuid-Afrika heb gemaakt.
Tegen 15.45 u. zijn we terug in Warrandyte. Tijd om de rest van de dag op de laptop door te brengen en te genieten van het lekkere avondmaal dat Nancy bereidde: kip met een stoofpotje van ajuin, wortelen, pruimen, bruin bier, een teentje look... Om de vingers van af te likken!! En die Australische wijn vind ik ook heel bijzonder goed, ik geniet er meer van dan de Franse!
Vandaag hebben Cam en Nancy buren en vrienden uitgenodigd naar een barbecue van 13.00 u. tot 16.00 u. t.g.v. haar verjaardag. In Australië is het een heel bijzonder gebruik. Iedereen die naar de barbecue komt brengt zijn eigen te bakken vlees, fles wijn, dessert,... mee. Man en vrouw brengen dus mee voor twee personen, wie kinderen mee heeft, brengt uiteraard nog wat meer mee. Zodra ze binnenkomen zetten ze alles op de voorzien ruimte en begroeten de andere aanwezigen. Er wordt ondertussen met Jan en alleman gepraat en wordt van alle meegebrachte flessen gedronken. De gastheer bakt ondertussen het vlees en eenmaal dat klaar is kan iedereen gaan eten. Iedereen neemt een bord, schept uit de vele kommen, kiest wat vlees en groenten... Normaal gezien moet er van alles genoeg zijn. Iedereen zoekt zich een plaatsje, zet zich met z'n bord in de zetel, zit op zijn achterste op het tapijt... Kortom, het is een heel bijzonder feest. Ik kan het best illustreren aan de hand van de foto's. Heel wat genodigden maken ook er ook werk van om alles af te wassen. Daarna worden alle meegebrachte dessert samen gezet en kan iedereen opnieuw van al dat lekkers genieten. Tegen 16.00 u. begint zowat iedereen afscheid te nemen.
Wij zetten de dag in met boodschappen. Nancy moet ook voorzien van alles voorzien voor vijf personen. We rijden naar het winkelcentrum. Alle winkels zijn op zondag ook gewoon open. Ja, er is hier in Australië zelfs een Aldi. Ik wil ook mijn steentje bijdragen en koop twee mooie taarten, waaronder een 'Happy Birthdaytaart'.
Nancy bereidt de slaatjes, maakt chocolademoes... Wij mannen zorgen dat buiten alles oké is, de bladeren worden opgeveegd, een speeltuig wordt verplaatst, de gasbarbecue wordt onder de carport gezet...
Tegen 13.00 u. komen de eerste gasten aan en maken we kennis met elkaar. Het wordt een leuke namiddag. Hector stelt me voor eens met zijn auto te rijden zodat ik links rijden kan oefenen. Het programma voor onze laatste week ik nog niet gevuld en iedereen stelt me voor zeker Tasmanië te bezoeken. Ik zal er een auto moeten huren en moet dus links kunnen rijden. Samen met Hector maken we een flinke rit en dat links rijden valt nogal mee.
Tegen 17.00 u. is iedereen de deur uit, uitgezonderd Dirk. Die heeft me uitleg over Tasmanië, stelt een dagprogramma samen. Welke vlucht ik moet nemen, wat er te bezoeken valt... En tegen dat het avond is, is mijn vlucht geboekt en is een auto voor 4 dagen gereserveerd. Van 10 tot 14 november zwerf ik dus alleen door Tasmanië.
We hebben drie rustige dagen achter der rug. We zijn weer op krachten gekomen. Vanaf morgen vliegen we er opnieuw in en wordt het een drukke laatste twee weken in Australië.
Vandaag is het voor de mensen van Melbourne en omstreken een heel bijzondere dag: het is AAMI Victoria Derby Day (moet je eens naartoe surfen op google). We zagen deze week op de bussen reeds reclame voor deze Melbourne Cup. Het is een feest dat de gehele streek beroert en is zowat te vergelijken met Waregem Koerse. De dresscode is dit jaar zwart en wit en de dames moet ook een voorgeschreven hoofddeksel dragen. Cam heeft als directeur van UNIgas heel wat gasten uitgenodigd in hun VIPtent. Champagne, eten, desserts... alles er op en er aan zoals wij dat kennen. Cam en Nancy hebben ons gevraagd vandaag op de kinderen te passen.
Het weer is toetaal omgeslagen bij gisteren. Deze nacht regende het hevig en de temperatuur is gehalveerd, we komen vandaag uit op zo'n 16 °C. Iedere eerste zaterdag van de maand is er markt in Warrandyte. Nancy en tante trekken er het eerst naartoe. Bernise zal in Lauwe zeker blinken, ze heeft tien stukken Australische zeep gekocht! Daarna trekken Raymond en ik naar de markt. Het inderdaad een heel bijzonder evenement. We zien er van alles, tentjes met fruit en groenten, brood, kaarsen, plantjes, bloemen,... Ik kan er leuke plaatjes schieten. We haasten ons om tegen 10.00 u. terug thuis te zijn, de taxi komt immers Cam en Nancy ophalen om ze naar hun grote dag te voeren. Cam zal er zijn gasten moeten ontvangen en Nancy zal er gastvrouw moeten spelen. Bekijk maar eens hoe mooi ze er in haar outfit uitziet.
We hebben gelukkig hulp van een kinderoppasser en kan oom Raymond verder werken in de tuin. Hij moet een waterleiding aanleggen met darmpjes die uitmonden bij ieder plantje. Ikzelf trek nog even terug naar de markt om mijn fotoreeks wat meer te stofferen. Ik kan tegen heel wat standhouders een praatje slaan. De dame die poffertjes verkoopt vertelt me dat haar moeder uit Nederland afkomstig was. De baktoestellen kocht ze in Amsterdam. Een man die autootjes probeert aan de man te brengen heeft heel wat tennisraketten naar België uitgevoerd. De radijzen zijn extra groot. Ik knoop ook een gesprek aan met de groentehandelaar en zeg dat indien onze radijzen zo'n grootte bereiken, ze helemaal droog en smaakloos zijn. Om te bewijzen dat hun radijzen super zijn, snijdt hij er een doormidden. Hij heeft het ook over de asperges, dat het in Australië groene zijn, terwijl die in België helemaal wit zijn. Een andere dame verkoopt Europees brood en wil ook wel op de foto. Een bejaard echtpaar verkoopt er bijzonder mooie vogelhuisjes. Wanneer ik dat fotografeer maakt hij van zijn oren. Ik stoor er me niet aan, doe alsof ik het niet hoor en zet mijn tocht verder. Naast een standje van een zeepverkoper staat een geitje. De vader vertelt me dat zijn dochter 35 geiten heeft en een deel daarvan gebruikt om zeep te maken. Ze kopen noten in Queensland, persen er olie uit en samen met geitenmelk wordt heel bijzondere zeep gemaakt. Hij smeert de zeep even over mijn handen. In een kraam zie ik heel eigenaardigs. Mensen kopen er schijfjes op een stokje. Ik zie hoe die klaar gemaakt worden, hoe ze gebakken worden, maar vraag me echt af wat het is. Ik klamp een oude heer aan en vraag hem wat hij daar eet. Vriendelijk poseert hij met zijn 'petatoes on a stick' (aardappelen op een stokje). Ik keer op mijn stappen terug en aan het allerlaatste kraampje worden ook geurkaarsen verkocht. Die zien er nogal goedkoop uit in vergelijking met het andere kraam en schaf er me twee aan. Blijkt dat de jonge dame een Belgische is. We kunnen verder in het Nederlands praten. Ze kwam met haar ouders in Australië aan toen ze 13 jaar was. Vier weken geleden was ze nog in België, ze is uit Hamme afkomstig.
Zo kom is terug aan in de Thirdstreet 9 en kan me aan tafel aanzetten. Tanteheeft het middagmaal bereidt. De namiddag verloopt rustig, de kinderopppaster houdt zich bezig met de kinderen, tante strijkt de was (7 hemden), nonkel werkt verder in de tuin en ik kan wat verder werken op de laptop.
Na drie drukke dagen mag het vandaag in wat rustiger. Mijn gehele voormiddag wordt besteed aan het bewerken van de vele foto's van de vorige dag, het typen van het verslag, het lezen van het recentste Nieuwsblad en De Weekbode, het beantwoorden van mails... Het is al 13.00 u. geworden wanneer we buiten onder de parasol, het middagmaal kunnen gebruiken. Het is zo warm vandaag, 31 °C, zodat er niet veel fut in onze body zit.
Om 13.30 u. voert Nancy Emmah naar de kleuterschool en we maken ons daarna klaar om een kleine wandeling te maken in het 10 minuten verder gelegen park 'Westerfolds'. We hopen vandaag eens slangen te zien, er staat immers een waarschuwingsbord dat we moeten opletten voor 'snakes' bij warm weer. In het huis op de heuvel hopen we de kunst van de Aboriginals te zien. Helaas, de woning is verlaten en opgesloten en is de tentoonstelling verhuisd naar een andere locatie. De verschillende wandelwegen op en neer zijn aangelegd in het bos. Op verschillende plaatsen zijn voorzieningen om te barbecueën. Nancy vertelt dat bij mooi weer het hier in de weekends krioelt van mensen die er met hun familie komen eten. Dat is heel gemakkelijk, je maakt je huis niet vuil en hier is er ruimte zat. De barbecues op gas zijn helemaal gratis te gebruiken, er zijn voldoende tafels en banken, er zijn toiletten... Wat heb je meer nodig om een feestje te bouwen met familie en vrienden. En meestal moet iedereen nog zelf zijn vlees meebrengen.
Nancy heeft het wandeltempo van haar ouders wat overschat. Ze had gerekend op 6 km per uur. Komaan Nancy, 5 km per uur is al een goed wandeltempo, bij zo'n hitte van 31° C, bergop - bergaf zijn we met 4 km al goed weg. Het is 15.50 u. wanneer we de auto op de parking bereiken. Om 16.00 u. moet Emmah op school worden afgehaald. Dat haalt Nancy nooit meer! In Australië verlaten de leerkrachten stipt hun post en bekommeren zich niet meer over leerlingen waarvan de ouders te laat zijn. Gelukkig hebben enkele buren zich enkele minuten over Emmah ontfermd. Omdat ze uiteraard ook niet tijdig aan de bus kon zijn om 16.15u. om de tweeling op te halen, houden wij de wacht aan de bus. Gelukkig heeft de bus ook enige vertraging en komt pas om 16.30 u. De begeleiders en de buschauffeur kennen ons niet en maken problemen om te kinderen af te geven. Gelukkig komt Nancy er net aan.
Tegen de avond haal ik nog even de mountainbike uit het hok om een ritje te maken. Er is hier geen enkel stuk vlakke weg, voortdurend op en af. Ik ga nog een goeie avond zeggen aan de kangoeroes. In de weide is een zwerm kaketoes naarstig op zoek naar voedsel. Wat kunnen die gasten toch een krijsend geluid maken. Vanaf de kangoeroes wandel is terug met Cam die er een avondwandeling maakt. We kunnen wat bijpraten o.a. over het feest van Allerheiligen op 1 november. Dat gebruik kennen ze hier niet. Ondertussen zitten alle kinderen in bed en zouden we buiten het avondmaal kunnen gebruiken. Helaas, ik word overal geprikt door vervelende muggen. Niet te doen,... en jeuken... We genieten dan maar binnen van ons avondmaal.
Nancy is jarig: proficiat MELBOURNE: Royal Children's Hospital - Queen Victoria Market - Old Melbourne Goal + Policestation - Melbourne Museum - Rasa Malaya Restaurant
Vandaag trek ik voor de derde opeenvolgende dag naar Melbourne. Luca oogt niet zo best en Nancy heeft afspraak met de dokter in het kinderhospitaal om 10.15 u. Eerst leveren we Ruben af in school en dan rijdt Nancy via het zeer drukke ochtendverkeer naar het Royal Children's Hospital. We rijden de ondergrondse parking in en moeten afdalen tot de 3de benedenverdieping. Ik schrik alleen al van het tarief dat vermeld staat, 9 dollar voor 1 uur. Blijkbaar moeten de wedden in Australië toch veel hoger liggen als ik zie wat mensen die naar het ziekenhuis komen moeten betalen. In het ziekenhuis zelf heerst een enorme drukte. In alle gangen en consultatieplaatsen zitten tientallen mensen te wachten. Om de kinderen wat te vermaken zitten er zelfs meerkatten. Raymond en ikzelf gaan even op verkenning.
Daarna trekken wij te voet op zoek naar de Queen Victoria Market, we weten immers niet hoe lang de consultatie zal duren. Het is een eindje stappen, maar we vinden vlot de markt. Het is er overweldigend groot. Je vindt er alles wat je maar kan denken. Ik vind ook het een en ander die nuttig is: een nieuwe koffer, geschenken voor de kleinkinderen want het Sint-Niklaasfeest is niet meer zo ver af als ik thuis kom, een fantastische voorzetzonnebril, een kleine mooi beschilderde didgeridoo als herinnering,... Ik ga ijverig op zoek naar een haaientand voor vriend Paul. Aan diverse souvenirstandjes vraag ik of ze een haaientand hebben. Tot ik er plots op een man bots die dat wel in zijn aanbod heeft, zelfs een geheel rek vol. (Paul, ik heb de mooiste en grootse gekozen!) Hoe ik het allemaal in mijn koffer zal krijgen en op het vliegtuig zal geraken is een andere vraag? Grapjas nonkel stelt voor dat ik best met tante zal onderhandelen, want zijn prijs voor de ruimte in zijn valies zal zeker hoger liggen! Ondertussen is het 12.00 u. geworden en krijg ik op mijn gsm bericht van Nancy dat de onderzoeken zijn afgerond en ze ons zullen vervoegen. We vinden elkaar vlot terug op de hoek van de Victoria Street en de Peel Street. We trekken samen naar de afdeling voeding op zoek om er iets te eten. Het is er de ene winkeltje naast het andere, diverse soorten brood, vis, vlees... en stalletjes met voeding uit heel diverse landen.
Na het middagmaal nemen we afscheid van elkaar. Ik trek opnieuw het centrum van Melbourne in. Ik heb twee museumbezoek op mijn verlanglijstje staan: de Old Melbourne Goal en het Melbourne Museum.
In de Old Melbourne Goal werden tussen 1845 en 1929 136 mensen terechtgesteld. De cellen zijn op drie verdiepingen te bezoeken. Op heel wat plaatsen zijn infoborden aangebracht die bijzonder boeiend zijn om lezen. De bekendste executie was die van de 25-jarige Ned Kelly op 11 november 1880. Zijn gehele levensgeschiedenis staat er in geuren en kleuren verteld op heel wat panelen. Over zijn beruchte leven verschenen heel wat boeken. Het leven in de gevangenis moet in die tijd heel hard zijn geweest, 23 uur eenzame opsluiting. We zien er maskers die ze moesten dragen toen ze werden gelucht en gestraften kregen zelf een ijzeren masker opgezet. Er liggen zelfs speciale lederen handschoenen die de mannen moesten beletten te masturberen. In diverse celen wordt uitleg gegeven hoe onderzoeken werden gevoerd op de schedels van de overledenen, hoe de gevangenen werden opgehangen... Van die geëxecuteerden werden ook dodenmaskers gemaakt. Met hetzelfde ticket mag ook deelgenomen worden aan een interactief bezoek aan het naastliggende 'Police Station', dat dienst deed tot in 1994. Daar werden gevangenen uit andere gevangenissen ondergebracht die voor de rechters aan de overzijde van de straat moesten verschijnen. Hun verblijf daar was al even somber als in de gevangenis. Dat ondervonden we aan de lijve. We weren toegesnauwd: "GSM uit.. handen omhoog, vingers gespreid... mond open, tong naar beneden... handen op het hoofd, vingers in elkaar... door de knieën buigen... omdraaien, linker voet omhoog..." Daarna ging de enorme afgesloten deur open en moesten eerst de vrouwen, daarna de mannen de verbindingsruimte binnen stappen. Links en rechts bevonden zich dan grote cellen. Er werd een deur geopend, we moesten er naar binnen... de deur werd vergrendeld, het licht werd uitgedaan... en daar zaten we dan... Na een tijdje kwam de bulderende man, een Charge Sergeant, opnieuw binnen, maar zijn toon was nu die van een gewone gids geworden. Hij gaf uitleg over de manier van leven in het 'police station'. Hoe de gevangenen er soms 4 dagen verbleven, op de grond moesten slapen... Daarna kregen we de tijd om alles te bezoeken, foto's te nemen... Op het einde van het bezoek mochten we ook foto's nemen, zoals de gevangenen werden gefotografeerd. Een leuk souvenir.
Vandaar wandel ik naar het Melbourne Museum. Het is ondertussen reeds 15.15 u. geworden en het sluit om 17.00 u. Ik zal moeten voortmaken. Ik begeef me onmiddellijk naar de zaal van de geschiedenis. Ik wil er wat foto's nemen van 'The Phar Lap' voor kozijn Chris. Het was een kampioenenpaard uit de jaren dertig dat op 51 wedstrijden, 31 eerste plaatsen won. Het staat er opgezet in een glazen vitrinekast in art-decostijl. Daarna wil ik me wat verdiepen in wat de Australiërs tentoonstellen in hun tijdelijke tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog. Eigenlijk niet veel zaaks als je vergelijkt met wat er bij ons te zien is. Vooral hoe de Australiërs werden opgeroepen om naar de oorlog te trekken, enkele persoonlijke souvenirs van soldaten, hoe Australische specialisten verminkte gezichten probeerden te herstellen... Bijzonder mooi vond ik wel de skeletten van de dinosaurussen en walvis. In de afdeling over de evolutietheorie van Darwin warenheel wat opgezette dieren te bekijken. Veel van die dieren had ik al in Afrika in levende lijve gezien, maar het Australische vogelbekdier zal ik wellicht niet echt te zien krijgen. Het opgezette exemplaar is een goed alternatief. Om 17.00 u. sta ik opnieuw in het bruisende leven van Melbourne en ga ik zoek waar ik bus 906 kan vinden die me terug naar Warrandyte kan brengen.
De bus zit op het spitsuur helemaal vol. Ik vind er nog ene plaatsje. De chauffeur start en stop vrij bruusk, ben niet gewend van zo te rijden. Nu, het resultaat was er ook... Op het moment dat ik in Warrandyte uitstap komt er een enorme rookwolk uit de bus te voorschijn en loopt er olie op het wegdek. De bus blijft er in panne achter en ik trek de heuvel op , huize Cam en Nancy tegemoet met opnieuw een heel wat blijvende herinneringen.
Omdat Nancy jarig is trekken we rond 19.30 u. naar het Maleisisch restaurant Rasa Malaya. Nancy bestelt diverse gerechten, beef, lamb, fish... We proeven van alle schotels. Ik en nonkel moeten onze mening over Oosterse gerechten herzien. Alles was werkelijk heel lekker!! De stokjes om te eten, dat is wat moeilijker en op onze vraag kregen we wel een vork. Drank kan je er niet krijgen, enkel plat water wordt aangeboden. We moesten zelf van thuis uit onze fles wijn meebrengen. Zie je ons al in Rekkem naar Au Beau Jardin trekken en onze eigen fles wijn zelf uitschenken??
Vandaag kan ik Melbourne en de omgeving grondig verkennen dankzij vrienden van Cam en Nancy. Het echtpaar Hektor en Caroline wachtten vorige week thuis tijdens onze reis naar het Red Centre. Bij onze thuiskomst stelde Hector voor eens samen te fietsen.
Hector en Caroline kwamen in Australië van Sint-Niklaas aan in 1981. Na enkele dagen werkte hij reeds als boekhouder in Melbourne. Ze kennen dus Melbourne als hun broekzak. Tegen 10.30 u. kwamen ze me vanuit hun woning - een uurtje rijden is hier nooit een probleem - ophalen. Cam's mountainbike werd bovenop hun auto geladen en weg waren we naar Melbourne. Na een uurtje rijden bereikten we de buurt van St. Kilda (buitenwijk aan het strand). Het was wel eventjes zoeken naar een parkeerplaats waar we de gehele dag de auto konden achterlaten. Ofwel waren het bewonersparkings, ofwel was het maximum twee uurtjes parkeren. Na wat zoeken konden we eindelijk om 11.00 u. van start gaan. Het was nog frisjes en een trui konden we best nog aantrekken. In Australië moet iedere fietser een helm dragen. Ik zal er als een vogelverschrikker uit!
Een paar straten verder bereikten we meteen de fietsroute langs het strand, de Bayside trail. Meteen tekende de skyline van de stad Melbourne zich prachtig af aan de horizon. We verlieten even het fietspad om een kijken te nemen aan het Lunapark. In 2013 werd het 100-jarig bestaan gevierd van de 'Carrousel'. Het naastliggende 'Theatre' wordt gerestaureerd. Na hevig protest werd afgezien van de afbraak en wordt het in zijn glorie hersteld. Niet alles mag wijken voor hoogbouw. We keren op onze stappen terug naar het fietspad en het volgende doel is de St. Kildapier met het honderd jaar oude kiosk. Deze brandde volledig af op 11 september 2003, maar werd in al zijn glorie hersteld. De originele plannen uit 1904 werden gebruikt voor de reconstructie in 2005. De plezierhaven biedt een mooi decor voor foto's met de skyline van de stad in de achtergrond. In het verschermde natuurgebied leven pinguïns en waterratten. Een bruin gebakken Australiërs voedert een waterrat. Een andere baardige man gaat voor mij op zoek naar pinguïns en vindt die onder enkele rotsblokken. Die zitten natuurlijk goed verscholen, maar ik mik enkele steentje en gelukkig draaien ze zich en poseren mooi voor een foto. Langs typische huizen uit de vorige eeuw bereiken we het Albertpark. Het eerste grote gebouw dat schittert in de ondertussen doorgedrongen zon is het Sportcomplex met het Olympisch zwembad, het 'Melbourne Sport en Aquatic Centre'. Het krioelt er van de universiteitsstudenten. De lokalen zijn omgebouwd tot examenplaatsen. Van de middagpauze maken ze gebruik om hun volgend examen nog even snel voor te bereiden. Met Caroline wandel ik door het machtige complex. In de pingpongzaal staan honderden tafeltjes en stoeltjes klaar voor het volgend examen. Opvallend heel veel Aziaten. We begeven ons meteen naar het naastliggende autoracecircuit. We fietsen het gehele traject af dat door de formule 1-piloten wordt gereden bij de 'Grote Prijs van Australië' in de maand maart. Voor de gebouwen waar de start wordt gegeven, waar de pitstops plaats vinden,... houden we natuurlijk even halt om een foto's te nemen. We volgen verder het circuit langsheen het 'Albert Park Lake'. De zwarte zwanen genieten van de zon in het frisse water tegenover de buildings van de stad. Zo bereiken we opnieuw onze start aan het zwembad en keren de weg terug via de typische huisjes naar het fietspad aan de baai. Daar ligt de 'Spirit of Tasmania' aangemeerd. Vrachtwagens rijden aan om de overzet te maken naar het eiland.
Ondertussen is het al 13.15 u. geworden en tijd om wat te gaan eten. In het Gourmet Cafe Bar Spuntino, gelegen naast het eindpunt van de tram die naar de haven komt, vinden we een lekker gebakken vis met frietjes voor 10 dollar (7 euro). Via een fietspad naast de tramlijn bereiken we het hart van de stad, de Docklands. Prachtige boten van mensen met meer geld dan ik liggen er aangemeerd. De 'Polly Woodside' ligt er aangemeerd. Heel wat kunstvolle bruggen dwarsen de Yarra River. Ook voor de fietser is een bijzondere brug aangelegd. We rijden voorbij het Etihad Stadium en bereiken het grote rad. Van daaruit moet je vast en zeker een prachtig uitzicht hebben op de stad. Hector vertelt dat het rad weinig succes kende, veel te duur om een ritje te maken. We keren op onze passen terug naar de drukte langs de rivier. We rijden voorbij de Crown. Hector houdt de wacht bij de fietsen en met Caroline trekt ik het gebouw binnen. Een butler in een rood pak opent voor ons de deur. We zitten meteen in een totaal andere wereld van glitter en schoonheid. kristallen luchters, schitterende trappen, vloeren waarin je je kan spiegelen, exclusieve winkels, koperen trappen... De schoonheid is moeilijk inbeeld vast te leggen. De plaats waar gegokt wordt is afgeschermd met mensen van de security en daar komen met ons korte broek niet binnen. Restaurants, boetieks,... het is er allemaal. Bij het buiten komen staat er een glinsterende wagen. De butler is heel vriendelijk en is bereidwillig met ons op de foto te gaan staan.
We rijden verder langs de Yarra River. Aan de 'Trampoline' trekt Hector de remmen dicht. Hij wil trakteren met een ijsje. Het is inderdaad bijzonder lekkere ijs. We laten het ons smaken. Het sculptuur van Deborah Halpern ziet op ons neer. Ondertussen slaan we op de rivier de scholieren gade die oefenen op de roeiboten. Even verder zien we de loodsen van de verschillende scholen. Tientallen groepen leerlingen oefenen het in het water leggen van de boot, het instappen,... Op de Yarra River worden regelmatig roeiwedstrijden gehouden, ook tussen diverse scholen. Even verder zien we reeds het dak van het Melbourne Park. We dwarsen de brug over de rivier over en zijn meteen aan de Rod Laver Arena waar de Australian Open plaats vindt. We rijden even rond en zien meteen de fotopanelen met de winnaars van de laatste jaren. In 2004 won Justine Henin, in 2011 was Kim Klijsters de beste. We gaan op zoek naar een deur die open is. We komen in de spelersbar terecht. Niemand die iets zegt of ons tegenhoudt. Ze slenteren verder en komen in de catacomben van de arena waar we o.a. het officieel noteerbord zien, een grote foto met diverse wegwijzers naar de bijzonderste plaatsen,... We zijn afgedaald in het heiligdom van de Australian Open. Onvoorstelbaar waar we nu eigenlijk beland zijn. We slaan een laatste blik op onze winnende landgenoten en keren stilaan terug naar onze startplaats.
We horen klokken klingelen. Het zijn de 39 Federation Bells, op 'Australian Day', 26 januari 2002 ingehuldigd ter gelegenheid van de honderdjarig bestaan van de federatie in 2001. We komen opnieuw langs de Yarra Rivier en zien aan de overzijde de 162 m hoge toren van het Victorian Arts Centre. Het is spitsuur geworden, niet alleen is het verkeer zeer druk geworden, ook heel wat fietsers die hun dagtaak hebben beëindigd snorren ons voorbij om zo snel mogelijk thuis te zijn.
We houden nog even halt aan het 'Shrine of Remembrance'. Het indrukwekkende monument eert de Australische soldaten die omkwamen tijdens de oorlogen. Beneden brandt de eeuwige vlam. Heel wat trappen leiden ons tot aan de beelden. Van daaruit hebben we ook een zicht op het Government House.
Het wordt flink doortrappen. De tijd staat niet stil. We bereiken opnieuw het strand van St.Kilda. Op het strand zijn heel wat jonge gasten beachvolley aan het spelen. Wij moeten echter hard trappen tegen de wind in. Zo bereiken we na 45,750 km opnieuw de auto van Hector en Caroline. Nog een uurtje terugrijden en tegen 19.40 u. zijn we eindelijk terug ten huize Cam en Nancy. We ons bijzetten aan tafel en mee genieten van de lekkere spaghetti. Cam roept ons nog even mee naar buiten. In het kippenhok heeft hij twee possums gezien. Het zien er bijzonder leuke diertjes uit.
Het was een bijzondere dag vandaag. Heel veel gezien, onvergetelijk met tal van hoogtepunten.
Dinsdag, 28 oktober 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6075212714349677345 Anekdote van de week: Eric dacht een gratis orgelconcert bij te wonen, maar zat als toerist op de begrafenis van Prof. John Arthur Lewis Hart. Raymond en Eric hebben voor vandaag een stadsbezoek aan Melbourne gepland. We werden alles grondig uitgelegd door Cam en Nancy. 'Neem bus 906 tot in het centrum van Melbourne. De stad zelf bestaat allemaal uit rechtlijnige op elkaar kruisende straten en neem 's avonds de bus terug naar Warrandyte.'
De dag kondigt zich opnieuw aan zonder veel zon. Met trui en jas, met een kleine rugzak en wat geld in de zakken worden we door Nancy tot aan de bushalte gevoerd. We hebben geluk, we halen nog net bus 906 van 9.31 u. die ons naar de hoofdplaats van de provincie Victoria zal brengen. We hebben ook een abonnementskaart meegekregen en bij het opstappen van de bus moet je die voor een toestel houden en zodra het piept weet de chauffeur dat je geregistreerd bent. Mijn kaart piept al niet en mag om te beginnen er al wat geld opzetten. "Met 20 dollar zal je al wel een eind vooruit kunnen", zegt de behulpzame chauffeur die meteen begrepen heeft dat we toeristen zijn. De bus trekt van halte tot halte en er komen voortdurend passagiers bij. Plots neemt de bus de autosnelweg en dan gaat het heel snel. Zo raken we in het drukke verkeer dat naar Melbourne leidt, maar geluk, voor de bussen is een afzonderlijke busbaan en na een uurtje bereiken we Lonsdale Street. We stappen uit op de kruising met de Swanstonstraat, zo kunnen we zeker niet verdwalen. Ondertussen is het lichtjes beginnen motregenen. Niet erg, we trekken de eerste de beste zijstraat in en zitten meteen in de Chinese wijk. Om ons wat tegen de regen te beschermen trekken we een Chinees winkelcentrum in en testen even de roltrappen en het toilet uit. We keren op onze stappen terug naar de Swanstonstraat. In de Bourke Street zien we van ver een 'i'. "Daar moeten we zijn om wat info te bekomen", zegt nonkel Raymond. We krijgen een stadsplan en op zijn vraag waar we vandaan komen antwoordt hij 'welkom'. Hij duidt er de belangrijkste bezienswaardigheden aan en zegt dat we met een tram de gehele stad gratis kunnen rondtoeren.
We trekken opnieuw verder door Swanstonstraat. In een winkeltje zien we allerlei spullen te koop tegen 10 en 5 dollar. Het uurwerkbandje van Raymond is reeds meer dan een week stuk. In een winkel hadden we reeds gevraagd wat een nieuw bandje zou kosten? Van 20 tot 50 dollar en hier zien we dat ze uurwerken te koop hebben voor 10 dollar (= 7 euro). Niet gesukkeld, Raymond kiest een mooi exemplaar. Maar uiteindelijk wordt de keuze steeds kleiner, want van slechts enkele uurwerken kan het bandje dicht rond zijn dikke polsen. Het dametjes aan de kassa is een mooi zwartje van het Aziatische type. Raymond gekscheert een beetje over de garantie. Ik stel voor dat we een foto nemen als herinnering, maar het dametjes vindt dat haar haar niet mooi genoeg is en wijst het voorstel af. Ik zeg Raymond dat het niet erg is, kom laat ons maar voortgaan, ik heb er al twee foto's genipt terwijl jij tegen haar aan het 'zeveren' was! Voor 5 dollar (3,5 euro) koop ik mijn nog een mooie broeksriem. In een souvenirwinkel trekken we binnen op zoek naar een Australische vlag en enkele postkaarten. Zo bereiken we de Melbourne Town Hall (stadhuis) met een gedenkplaat van de slachtoffers van de twee wereldoorlogen. Een bezichtiging is uitgesloten, we moeten vooraf reserveren. Zo bereiken we St. Paul's Cathedral. Daar mag je tegen betaling van 5 dollar wel foto's maken. Wanneer we om 12.15 u. buitenstappen komt net voor het Flinders Street Station, aan de overkant van de kathedraal, de oude tram aan die gratis rond de stad rijdt. We haasten ons in het voertuig en laten ons de gehele stad Melbourne rondvoeren, precies één uur lang tot we opnieuw bij de startplaats aankomen. We hebben heel wat belangrijke gebouwen gezien op onze rondrit: het Etihad Stadium, parken en pleinen, de Docklands, het Parlement... Het krioelt er in de stad van op- en afrijdende trams, in alle maten en kleuren.
Het wordt stilaan tijd om toch aan een hapje te denken. Van de vele stalletjes met Aziatische brol zijn we beiden geen voorstander. Aan een patisserie lokken de uitgestalde gebakjes ons wel naar binnen. Eigenlijk mogen we toch enkele calorieën naar binnen werken, we lopen ze toch af. Vandaar trekken we verder door het centrum, voortdurend goed het stadsplan in het oog houdend. De is opvallend hoe de vele kerkjes verdrongen staan tussen de buildings. Plots zie ik voor de St. Michael's Uniting Church een bord staat dat er op 'Thursday' gratis orgelconcert is. Ik stel nonkel voor toch even binnen te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de inkom zijn er heel wat mensen die aanschuiven en beleefd als we zijn doen we dat ook. Wanneer het onze beurt is zegt een heer dat we onze naam in een boek moeten schrijven. Ik noteer keurig in drukletters mijn naam en krijg een boekje. Ik stop het zonder te kijken in mijn toeristisch boek dat ik in de hand draag en trek met de rugzak op de rug en het fototoestel om de hals, de kerk binnen. Nonkel sputtert tegen al dat sjiek volk hier,... kom we zijn weg. We gaan hier gans dat concert vastzitten. "Neenee, kom, we gaan ons hier op een bank neerzetten". Ik maak enkele foto's van het altaar en het volk en luister naar de muziek. Door het eeuwig aandringen van nonkel verlaten we de kerk en nog heel veel mooi uitgedoste mensen komen de kerk binnen.
We stappen verder. Midden een straat zien we een ouderwets gietijzeren toilet. We willen het toch even uitproberen en zo'n uitzonderlijk bouwwerk moet toch ook op de foto? We trekken verder richting Carltons Gardens met de Royal Exhibition Buidling en gaan even kijken naar de openingsuren en de prijs van het Melbourne Museum. Ik wil dat later deze week nog op mijn gemak eens komen bezoeken. Vandaar gaat het naar de Victoria Street op zoek naar de Old Melbourne Goal (oude gevangenis). Ook dat zal ik later nog komen bezoeken. Via de Franklin Street komen we aan de Queen Victoria Market. Alles is leeg, zelfs de vuilniskar rijdt al weg. Niet getreurd, ik trakteer nonkel op een biertje en ik houd het bij een koffie en daarmee is hij best content. We keren op onze stappen terug naar de Lonsdale Street om nog de bus van 16.41 u. te halen die ons terug brengt naar Warrendyte. Na een uurtje bereiken we ons eindpunt en stappen de heuvel op richting woning Nancy en Cam.
Als avondmaal bereidde Nancy een twee lekkere quiches. We vertellen ons avontuur en nonkel vertelt het verhaal van het orgelconcert. Ik zeg dat ik een foto en programmaboekje heb. Ik haal het te voorschijn en wat schieten Cam en Nancy in een lachbui. Het is het uitvaartboekje van 'John Arthur Lewis Hart', geboren op 4 september 1937 en overleden op 1 october 2014. 'The Memorial Service' vindt plaats op 'Tuesday 28th october at 2.30 pm'. En wanneer ze mijn foto's bekijken, de foto van het gratis orgelconcert op 'Thursday', de asurne en de foto van de overledene zien staan in de kerk is de lachpartij nog groter.
Het is een mooie dag geweest die eindigde met een plezante noot. ''John, als je ons van hierboven ziet, onze excuses, het was zo niet bedoeld. We nemen je boekje als herinnering mee naar België en zullen daar eens een kaarsje voor U branden!"
Deze nacht werd iedereen wakker van het hevig onweer, enorme donderslagen, alles verlichtende bliksemflitsen en kletterende regen... Op de Belgische site 'deredactie.be' zagen we volgend bericht
Indrukwekkend klank- en lichtspel wekt Australiërs
ma 27/10/2014 - 08:23 Frederik Defossez Afgelopen nacht werden de inwoners van Melbourne en Adelaide abrupt wakker door een stevige storm. 's Ochtends kwam daar een tweede storm bovenop. Pendelaars werden geconfronteerd met lange files en ernstige vertragingen op het openbaar vervoer. Maar storm is natuurlijk niet alleen ellende. Van het noodweer maakten tientallen fotografen dankbaar gebruik om de spectaculairste kiekjes te maken.
Ook de dag zelf is niet om naar huis te schrijven, in de voormiddag veel regen, tegen de middag komt de zon schijnen, maar ook met heel wat regenbuien tussendoor. Niet erg, vandaag was toch een dag om alles van de voorbije week op orde te stellen. Voor mij is dat kranten van enkele dagen ver lezen, de honderden mails bekijken, wissen of beantwoorden, enkele foto's en teksten opmaken voor Het Nieuwsblad. Ik heb gelukkig enkele vrienden die de jubileums in onze regio verder opvolgen. Wegens de enorme regenval lopen de goten over. Nonkel Raymond kruipt de daken op om de bladeren te verwijderen. Tante vult verschillende malen een trommel met vuile was. Eenmaal klaar hangt ze die te drogen aan het wasrek en maakt Vlaamse hutsepot met Australische groenten...
Tegen de avond maken Cam, Nancy en ik nog een avondwandeling. We gaan eens kijken waar we morgen de bus naar Melbourne kunnen nemen. Vandaar gaat het naar het Andersons Creek Cemetery (kerkhof). Naast de graven zijn heel wat gedenkplaatsjes op de grasvelden van de diverse heuvels te zien. Bevinden zich daaronder de urnes? Of zouden het de overledenen zijn die in volle grond zijn begraven? Ik zou opteren voor het laatste, want de plaatsen zijn zo ver van elkaar en op sommige plaatsen zijn grotere kale plaatsen, wellicht van de laatste begravenen. Op de plaats waar de kinderen begraven zijn is ook heel wat speelgoed te vinden. Naast een vijver is een strooiplaats voorzien. We trekken verder en zien in de bomen naast de Yarrarivier twee prachtige Regenbooglori's. Na een uurtje stappen bereiken we opnieuw de woning. Ondertussen is het avondmaal klaar. De hutsepot smaakt overheerlijk. Men een glaasje Australische rode wijn erbij is het een feestmaaltijd. Bedankt tante! (Nancy en Cam bestelden voor onze komst naar Australië voor iedere avond een fles wijn). Nonkel en ikzelf zorgen voor de afwas, terwijl Cam op muizenjacht gaat. Zopas liep er een muis door de gang. Hopelijk loopt ze deze nacht over ons bed.
Onze trip zit er op. We hebben vandaag de terugreis af te werken. We zijn nog alles aan het opruimen of daar wordt aan de deur geklopt. Het is Nancy met de melding dat ze een bericht hebben ontvangen. De vlucht is verlaat van 12.20 u. naar 13.55 u. We moeten ons dus niet haasten. We maken nog een kleine wandeling tot aan de receptie en keren terug langsheen de vele huisjes van het Resort. Cam stelt me voor nog even naar de 'Pioneer Lookout' te wandelen om er een uitzicht te hebben op de omgeving. Op de heuvel hebben we inderdaad nog eens een prachtig vergezicht op de Uluru/Ayers Rock en de Kata Tjuta/Olgas. Eigenlijk hebben we geen enkele foto gemaakt met ons zessen voor de beroemde berg. Nancy haalt er de anderen bij, ik kan mijn fototoestel vastmaken aan een houten afsluiting en daar gaan we... een mooi geslaagde fotosessie.
Zo wordt het bijna 10.00 u. tijd om onze kamers de ontruimen en de sleutels opnieuw te dragen naar de receptie. We slenteren nog even door de supermarkt, hangen wat rond de marktplaats en gaan even kijken naar de Aboriginalvrouwen die schilderijen aan het maken zijn. Wanneer ik een foto van ver maak van de tentje zie ik dat ze al zwaaien 'geen foto's'. Ik nader en de tent waar de afgewerkte schilderijen en beeldjes te koop worden aangeboden. Die is even zonder bewaking en kan er toch een herinneringsfoto maken. Ik bekijk even de schilderende vrouwen van op de zijkant en terwijl mijn toestel voor mijn borst hangt kan ik toch even op de ontspanknop drukken. Zo, die zitten nu toch in mijn reeks. Ondertussen is de rest van het gezelschap aan de praat geraakt met de familie die we een week geleden op 'The Ghan' hebben ontmoet; de 72-jarige moeder uit Coonamia die met haar dochter en zoon op reis is. Ik had hen eerder deze week al beloofd foto's te mailen, we maken er nu nog samen enkele.
Zo wordt het 11.00 u. We rijden richting luchthaven en de sleutels van de Nissan moeten bij Hertz worden afgegeven. Maar wat stellen we vast!! De vlucht is pas om 15.55 u!! Dat is nog meer dan vier uur in de luchthaven toeven. De schuiven geduldig aan om onze bagage in te checken. Als compensatie voor het lange wachten krijgen we ieder een bon van 8 dollar om in de bar te besteden. We houden ons nog een uurtje bezig in de inkomhall en trekken dan door de controle. Nonkel wordt opnieuw aan een grondig onderzoek onderworpen. Hij moet met de armen open staan, de benen gespreid en de controlerende man gaat met zijn toestel over alle lichaamsdelen. Aan zijn knie piept het. Daarna mag hij zich omdraaien, opnieuw wordt hij grondig gescand. Daarna linkervoet omhoog, rechtervoet omhoog... Echt spijtig dat we dat niet op beeld kunnen vastleggen. In de bar kunnen we onze tijd doorbrengen met het afwerken van deze tekst, onze bonnen worden omgeruild tegen sandwiches, cake, ijsjes...
Eindelijk landt de Airbus 320 van Jetstar waarmee wij zullen terugvliegen nar Melbourne. Alles verloopt nu vrij vlot, het uitstappen van de reizigers die nu ook eindelijk op hun bestemming zijn, in uit- en inladen van de bagage en dan mogen ook wij instappen. Het vliegtuig staat voor de uitgang van de kleine luchthaven geparkeerd en we moeten het via de trap in. We mogen geen foto's nemen?? Een man die het met zijn gsm toch riskeert, krijgt van een van de toezichthoudende dames een opmerking. Ik maak me geen zorgen meer, de foto is reeds gemaakt. Om 16.00 u. neemt het vliegtuig zijn aanloop en gaat de hoogte in. Door het raampje heb ik nog een laatste zicht op de wereldberoemde berg, de Ayers Rock. Van bovenuit krijg ik nu ook een prachtig zicht op de rode woestijn met zijn schrale begroeiing. Ook van bovenaf is het indrukwekkend op de berg te kunnen neerzien.
De vlucht zal 2 uur en 20 minuten uren. We moeten ons uurwerk anderhalf uur verder draaien. Dat betekent dat het bijna 20.00 u. zal zijn wanneer we in Melbourne zullen landen. Naarmate we Melbourne naderen gaat het vliegtuig ook geleidelijk aan lager vliegen en krijgen we een prachtig zicht op een totaal ander landschap, de haven van Melbourne, de ondergaande zon...
Na het landen verloopt alles vrij vlot. In de luchthaven kunnen we snel onze bagage oppikken en onmiddellijk halen we de bus die ons naar de 'parking van lange duur' moet brengen. Tegen 21.00 u. zijn we terug in de woning van Cam en Nancy. De thuiswachters Hector en Caroline hebben voor ons de tafel gedekt. Maar eerst is het nog een uurtje luisteren naar al hun belevenissen met de tweeling deze week. Om 22.00 u. kunnen we genieten van hun slaatje en hun quiche, gemaakt van de verse eieren uit het kippenhok. Het was vandaag een dag van wachten, wachten, wachten!!
Deze morgen moeten we er heel vroeg bij zijn. Om 6.00 u. moet iedereen het nest uit, willen of niet. Wassen, eten, alles klaar maken... Om 7.00 u. vertrekken we met de auto richting Uluru-Kata Tjuta National Park met als doel die andere trekpleister van de Ouback, The Olgas/Kata Tjuta. Aan het benzinestation van het Resort houden we even halt, Nancy wil nog wat water inslaan. Ik heb even geluk, er staat zo'n 'Road Train'. De chauffeur bevoorraadt het station met brandstof. Ik ga een praatje maken met de trucker. Zijn truck heeft nog twee aanhangwagens, samen goed voor 110.000 liter en weegt in totaal 125.000 ton.
Reeds van ver zien we de Kata Tjuta aan de horizon verschijnen. Iedereen in de wagen laat opnieuw zijn verbeelding spreken, de ene ziet in het geheel een slapende vrouw, de andere ziet er een olifantenkop in... We zijn van plan enkele wandelingen te doen en willen die zeker nog in de voormiddag zoveel mogelijk afwerken. Cam parkeert de Nissan op de parking in de 'Valley of the Winds'.
1. Valley of the Winds Walk Oom en tante trekken de eerste wandeling een heel eind mee. Tot aan het eerste uitkijkpunt 'Kara Lookout' is het een mooi aangelegd pad. Het is trouwens niet zo ver, 2,2 km heen en terug. Ze trekken nog een stuk verder mee richting tweede uitzichtpunt, de 'Karingana Lookout'. Aan de drinkplaats houden ze het voor bekeken, wij moeten nog 1 km verder stappen. Het is inderdaad een iets moeilijker pad geworden, nogal steil omhoog. Op de beschrijving wordt die inderdaad als 'difficult' aangegeven, maar met mijn super bergschoenen aan lijkt het helemaal niet zo moeilijk. Gezwind klim ik naar boven. We krijgen opnieuw heel mooie uitzichtpunten voorgeschoteld. Wat is de wereld toch mooi!! Het is te heet om het gehele circuit, 7 km lang, af te leggen en we zullen op onze stappen terugkeren zoals blijkbaar de meeste toeristen doen. We moeten met dergelijke hitte de held niet gaan uithangen!
Na de rustpauze en het fotomoment keren we op onze stappen terug tot aan de drinkplaats. We horen er frans praten. Niet te geloven, aan de andere kant van de wereld ontmoeten we zowaar mensen uit onze Franse buurgemeente Roncq. Jaja, ze kennen uiteraard ook Rekkem zoals wij Roncq kennen. Uit het kraantje sijpelt nog een straaltje water. Met wat geduld loopt onze lege fles opnieuw vol. Op de takken van de bomen zitten tientallen vogeltjes geduldig te wachten. Eenmaal we wat verder af zijn en alles veilig is, komen ze met tientallen neergestreken op de pasjes water die op de grond zijn achtergebleven. In deze hitte zullen de vogeltjes ook wel heel tevreden zijn hun dorst wat te kunnen lessen. In de verste verte is er anders nergens water te bespeuren. De vliegen zijn zo lastig dat ik maar besluit mijn handdoek op het hoofd te bevestigen. Ik zie er uit als een Arabier. Gestart om 8.00 u. bereiken we opnieuw de auto om 10.20 u.
2. Walpa Gorge Walk We maken een kleine verplaatsing met de auto tot aan de startplaats van de volgende wandeling. Het is een wandeling heen en terug van 2,6 km. Het is 10.40 u. wanneer Cam, Nancy en ikzelf de eerste stappen zetten. Oom en tante zullen voor de kleine Emmah zorgen. Langs een mooi pad, met tal van aangelegde bruggetjes, trekken we naar de kloof. Her en der staan opnieuw bordjes met de namen van de bomen, planten... Heel leerzaam om die toch af en toe eens te lezen. Op het einde staan enkele banken, wie het wenst kan dus zittend genieten van de kleurige omgeving en de kloof. Tegen 11.20 u. zijn we terug bij de rest van onze gezelschap. We keren terug naar onze verblijfplaats Yulara.
3. Kata Tjuta Dune Viewing We houden nog even halt aan de 'Kata Tjuta Dune Viewing'. Van daaruit hebben we een overzicht over het gehele gebergte met de Kata Tjuta/The Olgas en in de verte aan de andere zijde de Uluru/Ayers Rock. De vliegen zijn enorm lastig, gewoon niet te doen!
Zo bereiken we opnieuw ons Resort en kunnen we ons op de kamer wat gaan opfrissen en ons klaar maken om naar het restaurant te trekken.
Het is er heel erg druk in het restaurant. We moeten even wachten terwijl een serveermeisje gaat kijken waar ze zes plaatsen kan vrij maken. We plaatsen onze bestelling. Slaatjes, een kippenborst met puree en voor mij mogen het ribbetjes zijn met frietjes. Iedereen geniet van een lekker middagmaal en nonkel en Cam van hun biertje des te meer. We trekken nog even de naastliggende supermarkt binnen
De hitte van de namiddag laten we aan ons voorbij gaan. In onze kamer is het dankzij de airco heerlijk fris. Terwijl Raymond en Bernise genieten van een middagdutje, kan ik verder foto's afwerken, teksten schrijven, mails lezen en beantwoorden... Als alles klaar ik ga ik me bij Cam, Nancy en Emmah voegen die genieten van het frisse zwembadwater. Boven het wateroppervlak zweven heel wat libellen.
Even na 18.00 u. rijden we met de Nissan terug naar de Uluru om er de zonsondergang gade te slaan. Het is een dubbeltje op zijn kant, gaan we die eindelijk na drie mislukte pogingen eindelijk zien? Twee avond in Kings Canyon was er zware bewolking, gisteren aan de Uluru opnieuw een wolkendek. Wanneer we aan de 'Sunset View' komen zijn wij er niet de enigen. De parking staat overvol en iedereen staat klaar met z'n fototoestel in aanslag; Er zijn er zelfs die bovenop hun auto hebben plaats genomen. Af en toe verschijnt er opnieuw een wolk voor de zon. Wanneer die toch even gaat schijnen, poseren we snel en nemen roodgekleurde foto's. Opnieuw pech, naarmate de zon zakt verschijnen steeds meer en meer wolken. Opnieuw geen spektakel voor de Ayers Rock. Stilaan druipen de fotografen af.
Onze lange dag zit er op. We nemen afscheid van de wereldberoemde berg. Het is weinig waarschijnlijk dat we die nog ooit zullen terug zien.
De zon priemt reeds om 6.15 . door de spleten van het gordijn. Tijd om stilaan te denken om op de staan. Nancy had ook nog 6 eieren gekocht, maar aangezien er hier niets aanwezig is van potten en pannen, zag ze het niet zitten om ze te bereiden. Ik had evenwel een lumineus idee. Leg de eieren in de waterkoker waarmee we het water voor de koffie koken. Zo gezegd zo gedaan, deze morgen heb ik ontbeten met twee lekkere eitjes.
Nog voor 9.00 u. kunnen we opnieuw een lange tocht aanvatten. Nancy moet enkel nog de sleutels afgeven in de receptie en we kunnen het Kings Canyon Resort achter ons laten. We bollen zo'n 160 km terug naar het zuiden tot aan het kruispunt met de hoedenboom waar we eerder deze week insloegen. Nu nemen we rechts de Lasseter Higway. Een verkeersbord duidt aan dat de Resort/Yulara op 136 km ligt. Na een tiental kilometer rijden zien we rechts van ons een tafelberg. We houden halt aan een uitzichtpunt om de Mount Conner even te bekijken en te fotograferen. Van zodra we de deur van de auto openen is het precies of we in een hete luchtoven stappen. Zo warm! Toch rapen we de moed bij elkaar om de rode randduin aan de overzijde van de weg te beklimmen. Precies een duin van aan onze Belgische kust, maar dan helemaal in het rood gekleurd. Eenmaal bovenhebben we een fenomenaal zicht op een uitgedroogd meer, enkele een witte zoutvlakte rest.
Even na twaalf uur bereiken we Yulara (Ayers Rock Resort). Het is nu even zoeken naar ons 'OutbackPioneer Hotel & Lodge'. Nancy zorgt opnieuw dat de nodige papieren worden ingevuld, maar... we kunnen de kamers pas betrekken om 15.00 u. We moeten dus nog even onze tijd anders gaan besteden. We rijden naar het centrum met de winkels. Het bruist er inderdaad van het leven. Op het binnenplein is een kerel de dagelijks didgeridoo-les aan het geven. We trekken enkele leuke winkeltjes in en neuzen even rond. Onder een tentje zijn twee Aboriginalvrouwen schilderijen aan het stempelen. We mogen evenwel geen foto's nemen. In de tent ernaast worden heel wat schilderijen te koop aangeboden, heel wat duurder dan de aangeboden schilderijen in Alice Springs. Even werden wordt een cursus schilderen gegeven aan de toeristen die er nog een smak geld voor over hebben.
In de supermarkt vinden we alles wat we nodig hebben voor het avondmaal: drank, kaas, bananen, brood... Maar eigenlijk zijn we niet slim! We zouden beter eerst naar het restaurant gaan eten en dan onze inkopen doen. Zo gezegd zo gedaan, we leggen alles terug en trekken eerst naar het restaurant.
In het restaurant worden we vriendelijk onthaald. We worden er onmiddellijk bediend met water met ijs door een heel vriendelijke jongeling. Daarna neemt hij onze bestelling op. Ik houd het bij een kangoeroeburger met frietjes. In Australië moet ik toch even van een kangoeroe hebben gegeten. Tante houdt het bij pasta, Cam bij een pizza. Nancy blijft het gezond houden, het zijn vooral groenten die haar bord overheersen. Sommigen vragen zich af hoe duur het leven in Australië is. Ik zou zeggen, aan de dure kant. Voor mijn hamburger betaalde ik 18 AUS (= 13 euro). Nonkel betaalde voor zijn pint (37,5 cl) 6 euro.
We keren nu terug naar de supermarkt, doen onze voorraad in en teren terug naar de receptie. Het is bijna 15.00 u. We krijgen de sleutels van onze kamers. We nemen enkel de tijd om alles neer te zetten, wat uit te pakken en weg zijn weg naar de Uluru/Ayers Rock. We zijn pas op weg of aan het 'Park Entry Station' moeten we 25 AUD betalen per persoon, geldig voor drie dagen in het Nationaal Park.
Het uitzicht op de rots wordt, hoe dichter we komen, hoe mooier. Lijkt de berg van veraf een glad rood geheel, dan zijn bij nader toezien toch heel wat spleten, schuren, holen... te zien. De plaats waar de klim naar boven kan beginnen is wegens het te warme weer afgesloten. Maar als je de steile klim naar boven bekijkt, zou ik toch niet onmiddellijk zo zien zitten. Met de auto rijden we de gehele Ayers Rock rond. Af en toe houden we halt om wat foto's te nemen. Af en toe staan op bepaalde plaatsen ook bordjes met de vraag er geen foto's te nemen. Die plaatsen worden voor de Aboriginals als heilig beschouwd. We parkeren en vatten de 'Kuniya Walk' aan die leidt naar de 'Mutitjulu Waterhole' In een van de spelonken zijn nog tekeningen van de Aboriginals te bekijken. Het is werkelijk een prachtige berg, zeker de moeite om te bekijken.
We keren terug naar onze kamers om er de avond rustig door te brengen. Foto's kunnen we van enkele dagen ver uploaden, we kunnen skypen met het thuisfront...
Vandaag zijn Nancy, Cam en ikzelf er vroeg bij. We moeten zo vroeg mogelijk de wandeling in de Kings Canyon aanvatten. We hebben ons goed ingesmeerd tegen de felle zon, een heel grote hoeveelheid water in de rugzak gestopt en nog voor 8.00 u. zijn we al op weg naar de 6 km verder gelegen startplaats. We zijn er niet de enigen, er staan heel veel auto's, bussen, mobilhomes... op de parking.
We kiezen voor de Rim Walk, die is 6 km lang en duurt tussen de 3 en 4 uur. Er staat duidelijk aangegeven dat vóór 9 u. moet vertrokken worden. Indien het 36° of meer is wordt de toegang afgesloten. Net aan de start poseert een prachtige leguaan. Hij blijft rustig zitten, zelfs als ik heel dichtbij kom om de beste foto te maken. De canyon is een 270 m diep dal tussen bijna loodrechte rotswanden, dat door de Kings Creek in meerdere eeuwen in de zandsteen is uitgeslepen. Het eerste stuk van de wandeling naar de bovenrand van het ravijn is erg steil. Eenmaal op het plateau is het rustiger wandelen en genieten van de vele rotsformaties. Gelukkig zorgt het briesje voor een welkome afwisseling in de felle zon. Om de overkant van de canyon te bereiken werden trappen aangelegd. Eenmaal aan de overkant nemen we er nog de 'Garden of Eden' bij. Het is een kleine oase met een plas water. Kleurige vogeltjes genieten ook van de schaduw. Een prachtig groen vogeltje komt rustig kruimeltjes oppikken die wandelaars hebben laten vallen. Het is helemaal niet bang en komt heel dichtbij. Het groene vogeltje heeft wel wat last wanneer het een veel te grote brok in de bek heeft genomen. Na wat slikken en schudden geraakt het uiteindelijk toch door zijn bekje. We keren op onze stappen terug en nemen de trap omhoog om verder de wandeling af te werken. Af en toe houden we halt om de infoborden te bekijken over de fauna en flora, over de vorming van de figuren in de gesteenten... Na iets minder dan 3 uur wandelen bereiken we opnieuw de parking. Het was een fantastische belevenis, onvergetelijk mooi.
We rijden terug naar Kings Canyon Resort, slaan wat voorraad van drank en eten in, de benzinetank wordt opgevuld en we gaan opnieuw Raymond, Bernise en Emmah vervoegen. We nemen samen een hap brood met toespijs als middagmaal op het terras en genieten daarna van een zalige siësta. Buiten is het immers zo warm dat we maar al te graag op ons bed liggen onder de blazende airco. Het is al 15.00 u. geworden wanneer we de koelte van het water gaan opzoeken in het zwembad.
16.00 u. Tijd om nog eens te gaan wandelen in de Kings Canyon, nu een eenvoudige wandeling zodat Raymond en Bernise kunnen meewandelen. We rijden opnieuw met de Nissan tot op de parking en trekken naar de startplaats van de wandelingen. Eerst aan de waterkraan nog even bijtanken. Door het water dat in een plasje blijft staan lokt dat heel wat vogeltjes aan die van de gelegenheid gebruik maken om te komen drinken. Zelfs de bijen komen gulzig van het water drinken. Zoals deze morgen gemeld, de toegang tot de Rim Walk is wegens de warmte volledig afgesloten. Wij nemen de Kings Creek wandeling, 2,5 km. Wat zijn de vliegen lastig! Onophoudend draaien ze rond ons gezicht en oren, echt vervelend!. Heel wat wandelaars dragen een hoed met een net voor het gezicht. Nancy heeft er ook zo'n exemplaar en biedt het aan haar vader aan. We kunnen alweer eens hartelijk lachen met onze nonkel Raymond. Langs een mooi paadje is het opnieuw genieten van de natuur. Af en toe wordt uitleg gegeven op infoborden. Zo bereiken we het eindpunt, een heilige plaats van de Aboriginals.
Tegen 18.00 u. trekken we opnieuw naar het restaurant om een lekker avondmaal te bestellen. Daarna genieten we nog even van een korte avondwandeling doorheen het rode zand naar de camping en het plateau gereserveerd voor een zicht op de zonsondergang. Maar door het wolkendek is ook deze avond het spektakel niet te zien.
Vandaag moet een verre verplaatsing gemaakt worden, naar het meer dan 470 km ver afgelegen Kings Canyon Resort. Tegen 10.00 u. zijn we klaar om te vertrekken. Snel de sleutels teruggeven en dan nog even halt houden in het centrum. Nancy en Raymond gaan een voorraad water inslaan, Cam rijdt verder naar het benzinestation om de tank helemaal op te vullen.
Het wordt een lange recht weg naar het zuiden toe richting Erldunda. Er is een kortere verbindingsweg, maar om die te gebruiken moet je over een 4x4 auto beschikken. Het is 12.30 u. als we het Erldunda Roadhouse bereiken. Tijd om enkele boterhammetjes te verorberen, frisse drankjes in te slaan en de benzine bij te vullen. We vervolgen onze weg en nemen de Lasseter Highway rechts naar het westen. Het wordt opnieuw een heel eind bollen. 106 km later nemen we de Luritja Road naar het noorden. Aan het kruispunt staat een monument 'Red Centre Way' en een boom waaraan heel wat petten en hoedjes zijn opgehangen. Misschien een leuk gebruik, maar onze petten hebben we nodig om ons te beschermen tegen de brandende zon. De boordthermometer duidt 39° C aan.
Even voor 16.00 u. bereiken we eindelijk het Kings Canyon Resort. Na de inschrijving krijgen we de sleutels van onze huisjes, opnieuw 140 en 142. Het zijn leuke gebouwtjes met telkens twee tweepersoonsbedden. Nadat we alles hebben uitgepakt trekken we eerst naar het zwembad. Het is heerlijk toeven in het frisse water. De vogeltjes op de bomen proberen over het wateroppervlak te scheren om wat te drinken. Ook de bijzonder grote bijen komen drinken op het wateroppervlak. We maken kennis met een ander koppel dat in het water toeft, het zijn Fransen uit het departement Lot-Dordogne.
Zo wordt het stilaan tijd om aan het avondmaal te denken. We trekken door het stoffige rode zand naar het restaurant. Ieder maakt zijn keuze en in de naastliggende bar moeten de drankjes gekocht worden. Na het avondmaal trekken we, net als nog zoveel anderen, naar het platform dat is aangelegd om er de zonondergang gade te slaan. Pech, er is zoveel bewolking dat er van kleurvorming op de bergen geen sprake is. Wat wel mooi is en superleuke beelden oplevert is het lichtspel van de zon in de wolken. Zo wordt het tijd om terug te keren naar onze huisjes en de avond af te ronden met een glaasje wijn.
De zon schijnt reeds in alle hevigheid wanneer we het bed uitwippen. Na de heerlijke douche kunnen we met z'n allen het ontbijt nemen het terras. We spreken af om 9.00 u. onze tocht aan te vatten naar een aantal bezienswaardigheden in en rond Alice Springs.
De eerste halte is het 'Visitor Information Centre'. Daar vinden we toeristische brochures en vraagt Nancy welke de voornaamste bezienswaardigheden zijn. Er is zoveel te zien, een hier spreekt men zelfs tot 100-150 km ver, dat we keuze zullen moeten maken.
Onze eerste halte is de ANZAC-Hill (staat voor Australian New Zealand Army Corps). Op de heuvel staat een herdenkingsmonument ter nagedachtenis van de vele oorlogen/ Alle oorlogen waaraan Austrische militairen deelnamen staan erop vermeld, en dat zijn er heel wat. Uiteraard gaat de grootste aandacht naar de Eerste Wereldoorlog, 1914-1919. Wat me opvalt is het jaartal 1919?? Korea 1950-1953, Malaya 1950-1963, Borneo 1962-1966, Vietnam 1962-1973, Afghanistan 2001-, Iraq 2003-2009. Vanaf de heuvel hebben we een prachtig uitzicht over de stad en de omringende dorre bergen.
Cam rijdt met ons naar de volgende toeristische trekpleister, het Telegraph Station. Daar ontstond in 1871 Alice Springs toen de gebouwen en apparatuur van het telegraafstation er werden gebouwd. Stappend van de parking naar de gebouwen, springt een supergrote kangoeroe voor ons weg. Op een infobord staan heel wat wandelingen aangeduid. We wandelen rond de gebouwen midden een desolaat landschap van roodbruine heuvels. We wandelen tot aan de Trig Hill. Het is een geen lastige klim, maar met de brandende zon is het wel eventjes zweten. Vanaf boven krijgen we opnieuw een leuk vergezicht. Op de rotsen wipt een kleine kangoeroe voorbij. Nonkel en tante wachtten ons beneden op. We keren terug tot aan het station en trekken met de Nissan naar het volgende natuurfenomeen.
Na een stukje rijden bereiken we aan ons eerste natuurfenomeen, Simpsons Gap. Het is een tiental minuutjes stappen vanaf de infokiosk. Via een pad langs een totaal uitgedroogde rivier bereiken we de Gap. Daar is nog wat water de vinden. Vogeltjes vliegen er af en aan om er te komen drinken. Voor de rest niets anders dan een zanderige vlakte waarin eeuwenoude eucalyptusbomen zijn gegroeid met hun wortels op zoek naar water in de diepte van de rivierbedding. Leuk het bordje 'No Swimming' op een plaats waar in de verste verte geen water te zien is.
Het is een heel stuk rijden. Langsheen de weg zijn zowel links als rechts hele stroken gras en struiken weggebrand. Opvallend zijn ook de verkeersborden 'Waterflow' met palen die tot een hoogte van 2 m reiken met daarop verschillende centimeteraanduidingen. Nancy zegt dat het hier bepaalde periodes zo hard kan regen dat alles onder water staat. Na ruim 40 km bollen bereiken we Standley Chasm. Het is ondertussen middag geworden,tijd om ons in de schaduw te zetten om onze picknick te verorberen. In het kiosk kopen we de ticketten (10 AUD, senior 8 AUD) om naar het natuurwonder te wandelen en trakteert tante ons op een deugddoend ijsje. De wandeling zelf is heel spectaculair. Tante vergelijkt het met de Samariakloof in Kreta. Opmerkelijk is de omgevallen boom waarop de zijtakken opnieuw zijn omhoog geschoten tot hoogopgeschoten bomen. Aan het eindpunt van het wandelpad zien we een prachtige goudkleurige kloof. We keren op onze stappen terug en met de wagen vatten we de terugweg aan naar ons Desert Palms Resort. Emmah kan wat slapen, ik kan wat op de laptop werken om daarna te genieten van het heerlijke water in het prachtige zwembad van het Resort.
Tegen 17.00 u. trekken we opnieuw naar het centrum. In een sportzaak vind ik heel lichte wandelschoenen van een superbekend merk 'Merrell' voor een prijs van slechts 105 AUD ( 73). In de zaak ervoor worden allerlei Australische souvenirs verkocht. We gaan er p zoek naar een mooie, originele boemerang. In een andere winkel worden schilderijen en werken van Aboriginals verkocht. Achteraan de zaak is een leuk museum ondergebracht. De gehele geschiedenis van de Aboriginals staat er op borden uitgelegd. Er is een prachtige verzameling van boemerangs, schilden, spiesen, kustwerken... Werkelijk heel mooi om te bekijken. In de grasperken enkele tientallen verderop zitten dames bijeen getroept die er proberen hun kunstwerken te verkopen. Dat varieert van 30 tot 60 AUD, maar er is eigenlijk geen enkele die ik mooi vind. En zeker de dames zijn ook niet van de mooiste die er op onze wereldbol rondlopen. We ontmoeten er ook heel wat Aboriginals die er heel beneveld van de drank rondlopen. We eindigen onze toch in een 'bottleshop' waar we ons bevoorraden aan bier (Raymond) en wijn. Buiten houdt politie constant toezicht. Dat is opdat de Aboriginals er zich geen toegang zouden verschaffen. Bij de Aboriginals is de drank een echt probleem.
Zo kunnen we opnieuw rustig de avond doorbrengen in onze verblijfplaats. Het avondmaal wordt bereid, de foto's worden afgewerkt, er wordt een glaasje wijn gedronken... Kortom, echte vakantie in een weliswaar een beetje té warme omgeving. Gelukkig hebben we binnen de airco om wat af te koelen.
Om 5.30 u. begint het stilaan te dagen. Nog een beetje op de tanden bijten en we kunnen een nieuwe dag beginnen. Ik moet blijkbaar toch een uiltje hebben gevangen, want ik heb niet gemerkt dat Cam vertrokken was naar de douche. Ik begeef me daarna ook naar de douche achteraan onze wagon. Eerst even scheren en wat is het heerlijk onder het lekker warme water. Wie had dat ooit gedacht zich te kunnen douchen in een rijdende trein in Australië?
Om 7.00 u. trekken we naar de restauratiewagen voor het ontbijt. Ik doe me tegoed aan een 'Great Australian Breakfast' bestaande uit 'grilled bacon, sausage, roasted tomato, scrambled egges, hash brown & toast'. Velen hebben me via Facebook gemaild dat ik er moet van genieten. Dat doe ik, thuis krijg ik geen dergelijk ontbijt van Bea!
Om 9.10 u. worden we er op gewezen dat we de grens tussen Zuid-Australië en het Noorden zullen overschrijden. Rechts staan er enkele stenen en een bord die de overgang aanduiden, de trein rijdt wat trager, maar voor de rest is er niet veel te zien. Het landschap blijft een droge rode vlakte met dorre bomen. Voor het eerst zien we ook koeien. Enkele koeien zijn op stap langs de stofferige weg, enkele andere staan of hebben zich neergevleid onder een boom. Je vraagt zich af waar ze kunnen drinken. Cam zegt me dat hij aan de andere zijde mannen zag die een waterput aan het boren waren. Even verder vertraagt de trein opnieuw een wijst ons op een monument, de Iron Man. Het werd er geplaatst als hulde aan de miljoenste slaper op de trein. Een volgende attractie waarvoor de trein vertraagt, de rivier The Finke. Er is helemaal geen water te zien, alleen een uitgedroogde zanderige rivierbedding. Wat verderop bemerkt ik een groep paarden die er samengetroept staat.
We krijgen bezoek van Nancy en Emmah vanuit hun Golden verblijf. Ze heeft enkele foto's meegebracht om even te tonen het er daar uitziet. Ondertussen is het ook tijd geworden om iets te gebruiken als middagmaal. Ik schaf me een Meat Pie aan, is een typisch Australisch gerecht. Een gebakken koek opgevuld met vlees.
Via de boordradio wordt aangekondigd dat we binnen een half uur Alice Springs zullen bereiken. We ruimen alles op, laptop wegsteken, valies opvullen... Stilaan komen de tussen de eerste huizen terecht. Niet te geloven dat er midden in de duizenden kilometer woestijn daar plots een stad opduikt. We rijden traag de stad in tot we precies zoals gepland om 13.20 u. halt houden in het station van Alice Springs. We hebben in totaal ruim 26 uren op de trein doorgebracht.
In het station staat een beeld dat we op alle reclames over de The Ghan en de stad Alice Springs zien, een kameel. De gehele geschiedenis staat er op een plaat neergeschreven. Nadat we de trein hebben verlaten gaan we ook naar de uitgang van het station en wachten op Cam. Die is de huurauto gaan ophalen. Pech, we zullen een tijdje moeten wachten. De firma opent pas om 14.00 u. Het is drukkend heet, ze spreken van 38°. Gelukkig heb ik me goed ingesmeerd tegen de zon, mijn neus is immers al helemaal geteisterd door de zon van Sydney.
Eindelijk komt Cam er met een mooie ruime Nissan Pathfinder aangereden. We stoppen er onze bagage in en kunnen nu naar onze verblijfplaats. Cam vindt snel het 'Desert Palms Resort'. Nadat de nodige formaliteiten zijn vervuld kunnen we doorrijden naar onze huisjes. Het zijn inderdaad leuke driehoekige gebouwtjes met alles er op en er aan: vier bedden, keuken met potten en pannen, badkamer en airco... Wat moet dat meer zijn. We trekken eerst naar de supermarkt om de inkopen te doen voor twee dagen. Het is een supergroot shoppingcenter met daarin ook een supermarkt. Je vindt er werkelijk van alles en ook vinden alles wat we nodig hebben voor avondmaal, ontbijt en onze daguitstap.
Nonkel Raymond en ikzelf willen nog tot 18.30 u. ronddwalen in het centrum, terwijl de anderen terugkeren naar het Resort om het avondmaal te bereiden en de kleine Emmah in bed te stoppen. Tante zal hamburgers bakken en de aardappelen koken. Wij maken kennis een kerkje, met een dame die twee kangoeroes heeft grootgebracht. Ze vertelt dat ze pas enkele centimeter groot, werden met de fles grootgebracht en zijn nu 8 maanden oud. Leuk die twee schattige diertjes in haar wasmand. Geregeld zien we Aboriginals. Het zien er schuwe mensen uit. Er lopen er ook heel wat bij beneveld van de drank. Oma met het kleinkind poseert fier. Her en der op een grasveld bieden Aboriginals hun kunstwerken te koop aan. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar ons afspraakpunt waar Cam ons zal ophalen.
We genieten van het avondmaal op het terras voor ons gebouwtje. We gaan tijdig slapen om morgen uitgerust een nieuwe dag te kunnen beginnen.
Als ik om 6.00 u. wakker word is dat eigenlijk niet juist, hier is het pas 5.30 u. In België zijn ze nog niet eens gaan slapen. Ik probeer nog wat in het zetelbed te blijven tot ik het moe ben van liggen en ga uiteindelijk wat verder werken aan het verslag en foto's van gisteren. Ik moet constant mee zijn met het verslag anders vergeet ik de details.
Om 7.30 u. komt tante zeggen dat ik eerst mag douchen, dan kunnen ze nog wat blijven liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat beiden ook klaar zijn, kunnen we in onze kamer ontbijten. We kunnen ter plaatse koffie maken, alles is voorradig, een waterverwarmer, oploskoffie... We hebben gisteren van de 'shop' brood meegebracht, kaas, confituur... Eenmaal klaar met het ontbijt kunnen we de rest van het brood klaarmaken om dan de innerlijke mens op de trein te versterken.
Ik heb de kathedraal van Adelaide nog niet gezien en die wil ik steevast ook nog bezoeken. We vertrekken pas om 10.30 u. naar het treinstation, dus heb ik nog ruim de tijd. Ik vertrek om 8.30 u., vraag een plannetje aan de receptie en ga snel op stap. Na 20 minuutjes bereik ik de omgeving van de kerk. Enkele straten zijn afgesloten. Massa's wielrenners komen voorbij gesneld. Bij navraag aan een dame blijkt dat ik nu getuige ben van het Australisch duatlonkampioenschap. Wat een toeval!
Net achter de afgesloten straat bevindt zich de St.-Peterskathedraal. De mis van 8.00 u. is bijna afgelopen en wat zie ik? Een vrouw aan het altaar, met de rug naar de gelovigen? Ik maak snel ongezien een paar foto's. Zodra de mis is afgelopen komt de groep priesters naar de uitgang van de kerk. De vrouwelijke priester ziet me staan en ze begroet me vriendelijk. Ik beantwoord met de vraag: 'Wat is dat? Een vrouw die de mis opdraagt? Ik kom vanuit België en heb dat nog nooit gezien?" Ze vertelt me dat het een Anglicaanse kerk is. En als ik vraag of ik eens een foto mag nemen van een vrouwelijke priester, poseert ze heel vriendelijk. Ze stelt me voor de kerk eens te bezoeken. Dat was ik ook van plan en kan enkele mooie plaatjes schieten. Terug achteraan in de kerk staat ze er samen met nog enkele priesters om de gelovigen die de kerk buiten stappen te begroeten. We knopen opnieuw een gesprek aan en ik vraag wat eigenlijk het verschil is tussen ons katholiek geloof en het Anglicaans geloof. Er zijn toch wel enkele verschillen. De priester toont me zijn trouwring. Ook aanvaarden ze het gezag van de paus uit Rome niet. Het hoofd van hun kerk is de aartsbisschop van Canterbury, de afgezant van de Engelse koningin.
Zo kan ik rustig terugwandelen naar het hotel en me tijdig klaarmaken voor het vertrek met de taxi naar het treinstation. We checken het hotel uit en wachten op de komst van de taxi. We worden naar het treinstation gebracht. Het is precies zoals in de luchthaven. De bagage wordt op de band gezet, de handbagage mogen we meenemen. We hebben geluk dat we er heel vroeg bij waren, de rij wachtenden wordt steeds langer en langer. Rond 11.30 u. nemen we onze plaats in op de trein. Er zijn drie verschillende types, de 'Red' waarvoor wij kozen, de 'Gold' en de 'Platinium'. Nicht Nancy met de kleine Emmah boekte een 'Gold'-cabine. Ze heeft dus een slaapkamer en kan de kleuter dan gemakkelijker te slapen leggen. Ze heeft wel het bijkomend voordeel dat de maaltijden zijn inbegrepen. Maar de kostprijs is wel meer dan het dubbel! Wij betaalden 450 AUD (= 315) per persoon, zij 1089 AUD ( 762). Haar echtgenoot Cam, Raymond, Bernise en ikzelf hebben een gewone zetel. Wat is het er prachtig. Er zijn zelfs douches in de trein en de handdoeken liggen voor ons klaar. Dat zal dan ook de eerste keer in mijn leven zijn dat ik zal douchen in een rijdende trein. Wanneer we even gaan kijken in de slaapcabine van Nancy, dan zijn we blij dat wij er geen hebben geboekt. Zo'n piepkleine ruimte.
Precies om 12.20 u., net zoals gepland, zet de trein zich in beweging. De verantwoordelijke voor onze cabine geeft nu de nodige uitleg. Het is precies een band die afloop, zo snel... Ik begrijp er niets van. Het enige wat ik duidelijk hoorde was: "De trein bestaat uit 31 wagons en heeft een lengte van 735 m. Meer dan 2000 mensen rijden mee. The Ghan kan een snelheid halen van 100 tot 110 km per uur, maar zal het traject afleggen aan 90 km per uur. Inderdaad, heel snel gaat het niet, in begin is het precies stapsgewijs. Eenmaal uit Adelaide gaat het toch even sneller. Het landschap wordt totaal verschillend. Eerst zien we enorme velden met rogge, kilometers ver met af en toe een boerderij. Zo ver je kan kijken, niets anders. We rijden een stuk langs de Oceaan. Links van ons ontwaren we plots bergen. Ervoor een desolaat, met dorre planten begroeid landschap. De film die zich voor onze ogen afspeelt verandert voordurend. In Port Auguste is er een halte van 15 minuten. Ondertussen hebben we reeds plaats genomen in 'The Matilda Cafe'. Cam heeft me verwend in Sydney, ik moet nog iets terug doen. In de restauratiewagon kan je alles bestellen. Voor Cam en oom wordt het een blikje bier, ik houd het bij een wit Australisch wijntje. Daarna komt tante erbij een het mag een rood wijntje zijn. Ondertussen genieten we verder van het landschap. Cam en ikzelf gaan dan onze laptop ophalen en kunnen hier gemakkelijker onze namiddag doorbrengen. Met elk nog een rood wijntje erbij gaat de tijd wat sneller voorbij. Er is internet ter beschikking en ik krijg de code van Cam. Zo kan ik het verslag, de foto's van de dag voordien uploaden en mijn mails laten binnenlopen.
Ik ontdek dat er elektriciteit ter beschikking is op de trein. Ik kan mijn bijna lege batterij opladen. Na een uurtje kan ik opnieuw aan het werk; ik kan de door de ramen gemaakte foto's bekijken, bewerken of wissen. Ik stel vast dat er soms te veel weerkaatsing is van de dubbele ruiten. Aan de deur is het enkel glas, daar moet het beter lukken.
We hebben nog een boterham ter beschikking voor het avondmaal. Even later is het genieten van de prachtig ondergaande zon. Het firmament ziet prachtig rood, geel, oranje...
Om 21.30 u. maken we ons stilaan klaar om wat te slapen. De zetel kan volledig naar beneden. Om 22.00 u. zal het licht worden gedoofd. Plots komt iemand van de 'staff', neemt de micro en stelt voor ons uurwerk een uur terug te draaien, zoals in de tijdzone van het Noorden. Het is nu plots opnieuw 20.30 u. Ik heb nog nooit zoveel aan mijn uurwerk gedraaid als de laatste week. Nu eventjes berekenen hoe laat het in België is wordt al moeilijker. Er was in Melbourne (Victoria) een verschil van 9 uur, in Adelaide (South Australia) moesten we een half uur terugdraaien en nu in de Northern Territory nogmaals een uur. Blijft nog een verschil van 7.30 u. over. Klopt! Mijn laptop blijft op de Belgische tijd staan en is kan inderdaad dat verschil vaststellen. Maar alsof dat nog niet genoeg is, België schakelt deze nacht over op de wintertijd, dus 1 uur erbij, wordt dan 8.30 u. verschil. Kan je nog volgen?
Het is moeilijk om de slaap te vatten, ik ben sowieso al geen goede slaper. Je ligt in een zetel, het duwt in de rug, waar moeten je benen blijven... Ja, het zal een lange nacht worden...
De startdag van de zevendaagse uitstap naar de Outback van Australië, het Red Centre met het Nationaal park UluṟuKata Tjuṯa (Ayers Rock en de Olga's) is aangebroken.
We hebben ons vertrek uit huis om 11.00 u. gepland. Onze vlucht Melbourne - Adelaide is om 13.20 u. We hebben nog alle tijd om rustig een douche te nemen, de valiezen met gerief voor één week klaar te maken,... Ikzelf neem rustig de vele mails door, lees de krant, het is mijn beurt om af te drogen... Ondertussen is een bevriend echtpaar (zijn ook Belgen die reeds meer dan 30 jaar in Australië wonen) aangekomen om een week lang voor de tweeling te zorgen.
Om 11.00 u. zijn alle valiezen in de auto van Cam gestapeld en kunnen we vertrekken richting luchthaven Melbourne. De auto wordt geparkeerd op de 'parking long time'. We nemen de pendelbus naar de luchthaven. Vandaar gaat het naar de incheckbalie van Tigerair. We kunnen probleemloos onze valiezen meegeven op de band, ze behalen niet het maximum van 10 kg. Ook de handbagage moet worden gewogen en ook dat is geen probleem. Daarna moeten we door de bagagecontrole. Wanneer oom Raymond door het detectietoestel stapt, begint het alarm opnieuw te piepen. Zijn knie bezorgt hem opnieuw de nodige miserie. Hij wordt helemaal gefouilleerd en wanneer ik daarvan een foto wil maken, krijg ik ook een vermaning, geen foto's! Het is pas 12.10 u. wanneer we alle formaliteiten hebben afgehandeld. Het is best op tijd te zijn en geen risico's te nemen, want Tigerair sluit 45 min. voor tijd het inchecken af. Even later galmt door de boxen dat de vlucht met een half uur vertraagd is. Gelukkig zijn we in gezelschap en kunnen we wat praten en op de tablet kan ik verder de krant lezen.
Eindelijk mogen we naar Gate 1. Het is een beetje geduldig aanschuiven. Het vliegtuig zelf is te betreden met een trap. Leuk om foto's te maken van het vliegtuig en oom en tante op de trap terwijl ze opstappen. Ik wacht Cam, Nancy en de kleine Emmah op om ook hen te fotograferen. Lap, alweer tegen mijn kop van een jonge toezichthoudende dame. Er mogen geen foto's gemaakt worden. Wellicht heeft ze niet gezien dat er al enkele had gemaakt, gelukkig maar.
Rij 14 is voor ons zessen gereserveerd. Precies een half uur later dan gepland, 13.50 u., taxiet het vliegtuig naar de startbaan en stijgt het op, Adelaide tegemoet. Na een voorspoedige vlucht landt de Airbus A320 om 15.10 u. op de luchthaven van Adelaïde.
Zodra we buiten stappen is het alsof we in een warme luchtoven stappen. Zo warm is het hier. We trekken de luchthaven door om onze koffers op te halen. Vandaar gaat het naar de voorkant van het luchthavengebouw. De taxi's rijden op en af, zo druk is het daar. Wij moeten een wagen hebben voor zes personen en de bagage, maar die ik er voorlopig niet meer ter beschikking. Eventjes wachten dan maar. Het wachten duurt niet zo lang, maar het is wel drukkend heet. De taxi brengt ons naar het Adelaide Meridien Hotel. We krijgen een eerste indruk van de stad Adelaide.
Nancy en Cam hebben de gehele reis grondig voorbereid. Met de nodige documenten werkt ze aan de balie de formaliteiten af en krijgen we de kamers. Ook een code voor het gratis WiFi wordt ons aangeboden. Wij krijgen kamer 7, een dubbel bed voor oom en tante, en in een afzonderlijk ruimte een zetelbed. Das uitstekend, ze kunnen dus vroeg gaan slapen en ik kan verder werken zonder ze te storen. De vrouw ziet mijn fototoestel liggen en blijkbaar is ze ook een liefhebster. Ze neemt het ter hand en begint onmiddellijk te experimenteren met foto's te maken van mij.
Eenmaal aan de deur begint eventjes voor ons, onhandige hotelgasten, de miserie. We stoppen de elektronische kaart in het deurslot, groene lichtjes, rode lichtjes... het flikkert allemaal. We draaien aan de deurknop, maar niet veranderd. Sukkelaars dat we zijn, je hoeft enkele de kaart er even in te stoppen, onmiddellijk weer uit te trekken en de deur kan openen. We inspecteren de kamer en wanneer ik aan die zetel trek, is er niets dat beweegt. We vinden ook maar twee badhanddoeken. Ik trek terug naar de balie en zeg dat ik er niet kan slapen. De uiterst vriendelijke dame komt mee, neemt de kussen van de zetel en plooit het bed open. Ze stapt naar de kast, opent die... en daar ligt inderdaad een pakketje klaar met handdoek, shampoo en badzeep. Ondertussen was oom Raymond naar het toilet gegaan en het water blijft maar doorstromen. Samen met de baliedame buigen ze zich over het probleem en na wat heen en weer geduw met de knop lijkt het te lukken.
Het is ondertussen 17 u. geworden. Nieuwe vaststelling: er is een verschil in tijd van een half uur, in feite is het hier pas 16.30 u. We gaan daar zeker morgen rekening moeten mee houden wanneer we de trein moeten halen. Cam, enigszins vertrouwd met de stad vanwege zijn werk, leidt de wandeling. We wandelen enkele straten door. In de 'Soldiers Memorial Garden' staat een monument met de boodschap'For King en Country', ter ere van gesneuvelden 1914 - 18. Een vriendelijke heer ziet dat we een stadsplannetje bekijken en komt spontaan zijn hulp aanbieden. Hij geeft heel wat nuttige tips. We wandelen langs de Torrens River, dwarsen de Albert Bridge uit 1879 en staan zo aan de inkom van de zoo van Adelaide. Op onze VRT zien we regelmatig programma's over de zoo's van Melbourne, Adelaide,... Leuk om hier even echt te kunnen voor staan. Blijkbaar hebben ze hier ook geen probleem met zwarte zwanen. Even verder zorgt een eendkoppel goed voor de kuikentjes en kijkt bezorgd wanneer we naderen om die te fotograferen. Even verder genieten twee pelikanen van de zon. Zo bereiken de Universiteit. Opmerkelijk veel huwelijken worden hier gefotografeerd. Leuke bruidsmeisje poseren vriendelijk op mijn vraag of ik ze even mag fotograferen.
Adelaide wordt niet voor niets de 'stad van de kerken' genoemd. Inderdaad, ik kan heel wat prachtige gebouwtjes vastleggen, nog enkele poserende bruidsmeisjes... Zo laat ik me afleiden en ben plots mijn gezelschap kwijt. Waar zijn die naar toe? Links, rechts... Ik zie niemand. Niet wanhopen, ik ken de weg terug naar het hotel en zal dan wel tijdig terugkeren, want ik heb de toegangskaart in mijn zak. Oef... ze hadden plaats genomen op een bank en hadden op mij gewacht. In de winkelstraat is het heel druk. Leuke winkels, oude gebouwtje getuigend van een ver verleden tussen de nieuwbouw... Het wordt stilaan tijd dat we even aan de innerlijke mens gaan denken, want we hebben nog niets gegeten sedert deze morgen. Aan een homokoppel vraagt nancy of ze iets weten waar we leuk kunnen eten. Het blijkt een man uit Doornik te zijn, en zijn op weg naar een Belgisch café. We volgen ze en inderdaad... Het café draagt de naam 'Oostende'. Het terras zit overvol plezier makende mensen, op de tafel niet anders dan Stella, Leffe... We trekken er binnen. Leuk... aan het plafond Belgische vlaggetjes, aan de muur enkele spreuken... "Ik heb op zee mijn hele leven langs gevaren. Mijn vissersdorp ligt aan het noordzeestrand" en "Leve de Torre van Oostende, Je kunt ze zien al waar je Blende". De soep van de dag is... een Duvel. Nonkel Raymond zal 'soep' drinken. We bestellen een croque, mossels, pasta... En als de baas merkt dat we Belgen zijn, is hij vol lof over onze bieren. Inderdaad, niet te geloven wat ze hier op hun kaart hebben staan, alle trappisten, abdijbieren,... In de gang hangen twee kaders met bieretiketten. Ze stammen zeker uit een ver verleden, want er is er zelfs eentje van brouwerij Demets uit Lauwe. Ik moet ongelovige Thomas Raymond meenemen om het hem te tonen. Het serveermeisje is ook al even vriendelijk, ze was pas vorige week nog in België en verbleef in Waterloo. Een ferm getatoeëerde heer zit er met een supergrote Hoegaarden voor zich. Hij is supervriendelijk als ik vraag om een foto te maken, want zelfs in eigen land heb ik nog nooit dergelijk groot glas gezien.
Alles wat we besteld hebben wordt geserveerd. Alleen was er bij mij een klein misverstand geslopen. Op de kaart stond dat er bij de croque ook frieten werden geserveerd. Bij het bestellen aan de toog vroeg de bestelster of er frieten moesten zijn? Ik had natuurlijk 'ja' geantwoord. Resultaat, naast de frieten bij de croque, werd nog een grote puntzak frieten neergezet.
Zo wordt het stilaan tijd om de terugweg aan te vatten. Voor Emmah, nog maar 3,5 jaar is het stilaan tijd om naar bed te gaan. In een winkel in de buurt van het hotel slaan wat voedingswaren in nodig voor het ontbijt (brood, confituur, kaas, melk,.. wat drank en nog wat proviand voor de treinreis.
20.00 u., opnieuw een mooie dag er op. Tijd om even te skypen naar België. Enkel zus Rosette is aan de lijn. Het wordt een lange babbel. Om Bea te bereiken moet ik wel eventjes gaan opbellen. De verbinding komt moeilijk tot stand en... verrassing... alle zonen, schoondochters en kleinkinderen verschijnen voor het scherm. Inderdaad, ze hadden afgesproken dat ze op zaterdag 18 oktober, samen de tuin vooraan zouden in orde brengen. Bea zou voor de gehele bende hun lievelingsgerecht (toen ze nog thuis waren) klaar maken, 'vogelnestjes'. Oom en tante trekken zich terug, ik werk verder aan verslag en foto's, tot voor het eerst deze week, de vermoeidheid me overvalt. Om 23.00 u. houd ook ik het voor bekeken.
Na twee dagen intensief bezoek aan Sydney is een dag rust welkom. Morgen staat immers de start van een zevendaagse uitstap naar het centrum van Australië, de Red Centre, op het programma.
Geslapen van iets na 23.00 u. tot 7.00 u., dat is ruim voldoende. Het moet een gevarieerde voormiddag worden, verslag en foto's van de tweede dag moeten immers nog afgewerkt worden. Na het ontbijt vertrekt Cam met de tweeling naar de school. Raymond komt eerst aandraven met drie eieren die hij geraapt heeft in het kippenhok. Daarna doet hij de afwas en ik toon mijn afdroogkunsten. (Sedert ik in pensioen ben droog ik immers iedere dag af. Weinigen die dat weten dat ik daar ondertussen specialist ben geworden). Na de afwas start ik het bewerken van de foto's. Tante Bernise gaat strijken en nonkel Raymond gaat in de tuin wat mäis planten. Emmah speelt met de kippen en duwt ze met de kop in het water,.. en inderdaad... ze drinken.
Om 11.30 u. vertrekken we voor een wandeling langs de Yarra River. Emmah zal met haar driewieltje de weg afleggen. Na het eerste gedeelte bergop-bergaf tussen de woningen, bereiken we de rivier. Het is er heerlijk wandelen. De voorjaarsbloemen staan in bloei. Er zijn heel wat wandelaar op stap met hun hond. Het is heerlijk wandelen langs het kabbelende water. Alles is er tot in de puntjes verzorgd, vuilnisbakken, zitbanken... Zo bereiken we het speelplein en het dorpje. Sandra toont ons een oud bakkerijtje waar heel lekker brood op de ouderwetse manier wordt gebakken. Raymond en ikzelf trekken dan even verder het dorpje in op verkenning naar de typische huizen. In de toeristische dienst bekomen we wat folders over de streek. Tijd om de terugweg aan te vatten, want Emmah moet om 13.30 u. in de kleuterschool aanwezig zijn. In Australië mogen kleuters vanaf 3 jaar slechts twee namiddagen 2,5 u. naar de school. Vanaf 4 jaar kunnen ze 15 u. naar school, verdeeld over 2 x 6 u. en 1 x 3 u. Om tijdig terug te geraken neem ik Emmah op de schouders en Raymond en Nancy dragen om beurt haar fietsje. Zo geraken we tegen 13.15 u. terug in de Thirdstreet 09.
De namiddag gebruiken we om een beetje bij te benen met de vele mails die vanuit België blijven toestromen, de foto's en het verslag van de tweede dag Sydney af te werken, een hapje te eten, Het Nieuwsblad te lezen, De Weekbode te downloaden...
Nancy is ook een fervente loopster. We besluiten samen te gaan lopen. Tegen 18.00 u. nemen we de start. Ik denk dat ik, die toch wekelijks twee keer met ACR ga trainen, Nancy in de vernieling kan lopen. Maar dat is verkeerd gedacht. Hier is geen enkele meter vlak en onmiddellijk start met een zware klim, ik trap op mijn adem en heb alle moeite om te slanke hinde aan te klampen. Zo bereiken we het grasveld waar de kangoeroes rustig aan het grazen zijn. Ze kijken allemaal op) naar die rare kwast die daar voorbij komt gelopen. (Ik heb de ACR-vrienden beloofd dat, wanneer ik terug in België zal zijn, ik niet meer zal lopen, maar zal springen zoals de kangoeroes). Nancy heeft haar gsm bij en maakt enkele foto's van haar lopende kozijn. Daarna volgt toch een vlakker deel langsheen de Yarra River. Toch even op adem komen en blijven aanklampen. Eenmaal terug op de weg is het weer zwaar klimwerk. De laatste heuvel is er te veel aan en het wordt stappen naar de top. Oef, eindelijk bereiken we na 5,4 km opnieuw de woning. Blazend en zwetend... ik had het me anders voorgesteld.
Ondertussen heeft tante Bernise het lekkere avondeten klaar gemaakt. Lekker stoofvlees met een superheerlijke saus van Nancy (champignons, mosterd, rode wijn, platte kaas, tomatensaus en zelfgemaakte groentebouillon).
Nadat iedereen in bed is heb ik nog enorm veel werk aan het afwerken van de foto's. Als iedereen om 22 u. is gaan slapen, kan ik rustig verder werken tot even na middernacht.
Om 4.00 u. lig ik reeds wakker in bed. Blijkbaar mijn bedgebuur ook. Na veel draaien keren heb ik wellicht nog een hazentukje afgewerkt, maar om 6.15 u. vind ik het al bij al lang genoeg. De badkamer wenkt. Scheren en douchen, wat moet je meer hebben om fris man aan de start te staan voor een nieuwe dag in Sydney. Na mij maakt ook Cam zich ook klaar. We houden ons op de kamer nog wat bezig tot het 7.00 u. is geworden.
Beneden in het hotel staat alles klaar voor het ontbijt. Wat een aanbod, gewoon niet te doen! Diverse soorten fruit, kazen, charcuterie, zalm, gebakken champignons, ei, worstjes, tomaat, ontbijtkoeken... Mocht je van alles maar een klein stukje nemen, dan zijn enkele borden meteen volgestouwd. Ik houd het bij wat fruit, kazen, gebakken champignons met tomaat... Later volgt een tweede bordje met wat zalm en een gebakje om het geheel af te ronden. We nemen plaats op het terras buiten. Cam ontmoet er nog maar eens een collega. De zon is reeds van de partij met in de achtergrond de haven en schepen die binnenlopen. Wie kan zich zo'n ontbijt voorstellen?
Eenmaal klaar met het ontbijt nemen we voor afscheid van elkaar voor de rest van de dag. We spreken af dat hij mijn aan het hotel komt ophalen om 17.30 u. terug te keren naar de luchthaven. Cam zal de dag doorbrengen met het ontmoeten van klanten. Ik begeef me nog naar de kamer om de foto's en het verslag van de eerste dag af te werken. Daarna kan ik alles opruimen in de kamer, mijn laptop en het gerief van Cam in bewaring gaan geven aan de receptie.
Ik trek opnieuw Sydney in. Eerst langs de kade het Operahous in de achtergrond. Een cruiseschip is deze nacht de haven binnen gelopen. Met honderden komen ze van de boot af, gepakt en gezakt. Tientallen veiligheidsmensen houden een oogje in het zeil en wij als wandelaar moeten zelfs een omweg maken. Zo bereik ik de startplaats van de bus 'Hop on hop off'. Mijn bedoeling is eerst naar 'Bondi Beach' te trekken. Het is even wachten tot de bus er is. We rijden doorheen het stadscentrum naar de definitieve startplaats, het Centraal Station. Eindelijk kunnen we 10.30 u. vertrekken. Met de nodige uitleg over de bezienswaardigheden in het stadscentrum gaat het richting Bondi. Een totaal ander beeld dan gisteren. Nu zonnig en mooi belicht, gisteren regen zodat alles donker en grijs was. Opmerkelijk op onze weg: een paar scholen gezien waar de kinderen allemaal eenzelfde hoedje op het hoofd dragen. En zo bereiken we eindelijk het stand. Gewoon onvoorstelbaar prachtige, de witte schuimende golven tegenover een staalblauwe hemel als achtergrond. Ik krijg er maar niet genoeg van om foto's te nemen. Op het strand liggen ook heel wat beeldschone dames te zonnebaden. Mijn foto's worden nog leuker met deze modellen op de voorgrond. Ook het bekijken van de vele surfers die in de woeste golven intrekken is een ware attractie. Terwijl ik daar zo sta te genieten van de kracht van de natuur, plots een ferme aankomende golf. Ik sta tot halfweg mijn benen in het water. Mijn broek, kousen en wandelschoenen zijn soppend nat. Voor de rest van de dag mag ik met natte voeten rondlopen. Naast mij is een jonge dame met haar gsm foto's aan het maken. Ik vraag of ze even met mijn fototoestel een foto kan nemen, kwestie dat ik een herinnering heb aan mijn avontuur. Daarna vraagt ze ook haar even te fotograferen met haar gsm. In de stralende zon zie ik maar half het onderwerp in beeld. Ik stel voor dat ik met mijn toestel foto's neem. Ze neemt verschillend pauzes aan en dat levert mooie beelden op. Radhika komt uit Indië. Ik krijg haar emailadres. Ik stap verder, de rotsen tegemoet. Ik wil beelden maken van het opspattende schuin. Wanneer ik de trap wil nemen kom ik plots oog in oog te staan met een topless zonnebadende dame. Vrienden ik bespaar jullie een foto, met een borstverkleining zo ze er heel wat mooier uitzien! Het golven spatten tegen de rotsen de hoogte in. Een prachtig stukje natuurwonder.
Zo wordt het stilaan tijd om terug te keren naar de bushalte. Het wordt stevig stappen, niet te geloven dat ik slenterend zo ver was gevorderd van de halte. Op de terugweg naar Sydney krijgen we de prachtigste vergezichten over de Dover Heights, de Rose Bay, Double Bay en een magnifiek beeld van de skyline. De buildings van Sydney, het Operahouse en Habour Bridge, allemaal gevat in één beeld. Om 13.30 u. ben ik terug aan het Centraal Station. Tijd om een portie frietjes te eten.
Om 14.00 u. neem ik de bus richting Fish Market. We rijden voorbij het Olympisch zwembad. In 2000 vonden immers in Sydney de Olympische spelen plaats. Het zwembad is een heel uitzonderlijk gebouw in de vorm van een golf en draagt de naam Ian Thorpe Het is een Australischezwemmer, die als een van 's werelds beste zwemmers op de middenafstand wordt beschouwd. Hij heeft in totaal vijf gouden Olympische medailles en elf wereldtitels lange baan gewonnen.
Eenmaal uitgestapt aan de bushalte wandel ik naar de vismarkt. Wat een openbaring; In de vele winkeltjes, allemaal bediend door Aziatische mensen, liggen tientallen soorten vissen, schaaldieren, kreeften,... Achter een glazen wand zijn mensen oesters aan het openen om die op schaaltjes te koop aan te bieden. Buiten op het dak zitten enkele pelikanen te genieten van de zon. Plots vliegt er een op en wat kan ik die fantastisch mooi in beeld brengen. Op het water dobberen nog enkele pelikanen voor de vissersboten. Tientallen meeuwen verdringen zich rond wat visafval om ook maar een hapje te kunnen meepikken. In enkele andere winkels kunnen klaargemaakte gerechten aangekocht worden. Ik sla de vele Aziaten gade die schotels 'seafood' aan het verorberen zijn.
Vandaar trek ik opnieuw naar de bushalte om mee te rijden naar de volgende stopplaats, de haven. Er zijn verschillende inhammen en op diverse plaatsen kunnen leuke plaatsjes worden gemaakt: een gigant van een P&O Cruiseschip, ouderwetse zeilboten, boten van de Australische marine, oude en nieuwe havengebouwen...
Ik laat me verder met de bus meevoeren, voorbij ons hotel, tot de Ferry Terminal. Ik hoor vrolijke muziek. Het zijn twee Aboriginals die hun plaat promoten. Ik vind het leuke muziek en voor 10 AUS (ongeveer 7 euro) kan je die CD toch niet laten liggen. Als klant poseren ze dan ook gewillig en mag ik diverse foto's van hen schieten. Ik wandel verder nogmaals door 'The Royal Botanic Garden' om nog even een beeld te hebben van het Operahouse in de zon. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar het hotel. Het is 17.15 u. geworden. Ik mag Cam zeker niet op mij laten wachten. Op de terugweg kan ik twee fotografen gade slaan die pas gehuwde koppeltjes aan het fotograferen zijn. Ik plaats me er naast en maak ook een opname. Ondertussen krijg ik een berichtje op de gsm dat het 17.45 u. zal worden. Ik ga rustig onze bagage ophalen aan de receptie en zet me aan de voorgevel op mijn achterste, wachtend op Cam. Ik sla de vele taxi's gade die gaan en komen met toeristen naar het Pier One hotel. Maar Cam komt er maar niet aan. Eindelijk om 18.10 u. is hij er. Onze terugvlucht is gepland om 19.00 u. Door het drukke stadsverkeer vordert het heel langzaam. Eenmaal in de luchthaven moet de wagen nog terug gebracht worden naar het verhuurkantoor Hertz. Alles vergt zijn tijd, nazicht of er geen schade is aan de auto, de verbruikte brandstof regelen... Met wat haast geraken we om 18.40 u. in het luchthavengebouw. Helaas, we krijgen geen ticket meer voor de vlucht van 19.00 u. De boarding is gesloten. Voor de volgende vlucht is geen plaats meer. Ik hoor het reeds donderen in Keulen wanneer ik opvang dat we pas de volgende morgen een vlucht zullen hebben. We trekken met onze bagage door de controle en Cam wendt zich in een ander bureel met de vraag of we nog een vlucht kunnen boeken. We hebben even geluk. Er zijn twee plaatsen beschikbaar gekomen om 20.30 u. We maken van de gelegenheid gebruik om het avondmaal te gebruiken opnieuw in die speciale gastenruimte. We doen ons tegoed aan veel lekkers, enkele glaasjes wijn... 't Is toch allemaal gratis.
Om 20.00 u. kunnen we naar het vliegtuig. Wat is het er heet op dat toestel. Of is het van de hevige zon vandaag. Ik ben helemaal rood verbrand. Of is het van die twee glazen wijn? In elk geval... verschrikkelijk warm. De jongeling naast mij is op zijn computer spelletjes aan het spelen en beaamt inderdaad dat het 'hot' is. De man rechts van mij zit onverstoord een filmpje op zijn gsm te bekijken. Pas bij het verlaten van het vliegtuig blijkt het dat het ook een collega van Cam was, want ze slaan samen aan het praten. Om 20.50 u. gaat het vliegtuig de lucht in, om dan precies om 22.10 u. te landen in Melbourne. Vandaar gaat het naar de wagen van Cam in de parkeertoren. Ik verschiet van de prijs die moet betaald worden om twee dagen zijn wagen te stallen, zo'n 115 AUD. of 80 euro. Tegen 23.00 u. bereiken we de woning in Warandyte. Het is er stil, iedereen is op dat uur naar bed. Na twee drukke dagen hebben we ook wat rust verdiend.
Het was inderdaad een zéér korte nacht. Cam kon moeilijk slapen, denkend aan zijn belangrijke meeting. Om 4.45 u. komt hij me reeds wekken, maar das helemaal niet nodig. Ik lig ook al lang wakker.
Tegen 5.15 u. zitten we in de wagen en kunnen we in het nachtelijk donker de weg op. Maar eerst moet Cam nog diesel tanken. "Ik geraak anders niet in de luchthaven." Na een half uurtje rijden, bereiken we de luchthaven van Melbourne. Het is in dat vroege uur al heel druk. Iedereen heest zich naar z'n werk. In de parkeertoren is het zoeken naar een plaatsje p de derde verdieping.
Een eerste leuke vaststelling. Vóór de ingang, aan het zebrapas, staat een man met een bord 'stop'. Hij regelt het verkeer en doet de auto's stoppen en geeft toelating aan de voetgangers om over te steken. Eenmaal binnen in het gebouw, diep ik uit mijn veiligheidstasje, mijn in België afgedrukte reisbevestiging. Cam voert het nummer in en uit het toestel komt een afgeprint vliegticket (boarding pass).
Cam heeft een speciaal ticket, een 'gold' ticket. Daarmee mag hij een ontbijt nemen in een heel sjieke ruimte en ik mag mee als zijn gast. Hij moet zich wel eerst even aanmelden. Daar ontmoet hij zijn collega die ook naar de meeting in Sydney moet. Cam vertelde me dat die man reeds 73 jaar oud is, en nog steeds gedreven zijn werk uitvoert. Hij denkt nog niet aan zijn pensioen! Het ontbijt dat we kunnen kiezen is ook al heel bijzonder, er staat van alles. Ik houd het bij een bordje gebakken eieren met twee worstjes, brood met rozijnen en een grote kom yoghurt met véél fruit erboven op geschept. Meer moet dat niet zijn. Ondertussen is Cam reeds om de koppen koffie. We eten samen met z'n collega. Die vertelt ondertussen dat hij reeds in Brussel was en ging jagen in de Ardennen! (blijkbaar ook geen sukkelaar).
Zo wordt het stilaan 6.45 u. Tijd om ons naar het vliegtuig te begeven. Om de 15 minuten stijgt er een vliegtuig op richting Sydney. Volgens Cam is het de drukst bevlogen route. We moeten eerst door de bagagecontrole. Wanneer ik door de scanner stap begint het spel de piepen. Terug! En inderdaad, in mijn hemdzakje steekt mijn vulpen, en die draagt een metalen dop.
Met zijn ticket mag Cam door de 'priority ingang' naar het vliegtuig. We kunnen plaats nemen. Ik mag op rij 15 aan het venster plaats nemen.
Precies om 7.15 u. taxiet het vliegtuig naar de startbaan. Maar wat een drukte. Er staan nog drie wachtende vliegtuigen. Om de buurt, blijkbaar om de minuut, trekt er een vliegtuig de lucht in. Het is reeds 7.30 u. voorbij wanneer we door de wolken heen trekken. Eenmaal boven de wolken zitten we in de zon. Wat een prachtig zicht, de wolken met daarop de zon. Precies een schapenvacht.
Meer dan een uur duurt de vlucht om de afstand tussen Melbourne en Sydney te overbruggen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de krant op de tablet te lezen, af en toe eens door het raam naar buiten te gluren. Ondertussen krijgen we ook een cake en een drankje aangeboden.
8.40 u. Het toestel nadert stilaan zijn bestemming. Het ziet er allemaal grauw en grijs uit. Door het venster zie ik de beroemde Harbour Bridge en het Operahouse, maar alles is gehuld in een nevel van regen.
Eenmaal geland duurt het nog een tijdje voor de massa uit het vliegtuig geraakt. Daarna stap ik mee met Cam naar het depot van Hertz om er een huurwagen op te halen. Maar blijkbaar zijn we niet de enigen die een wagen nodig hebben. Er staat een lange wachtenden voor ons. Het is reeds 9.20 u. en Cam moet om 10.00 u. bij zijn baas zijn voor een drie uur durende bespreking. Ik ben nerveus in zijn plaats. Maar ja, dat helpt niet. Cam stuurt een berichtje en krijgt de baas aan de lijn. Hij mag er om 11.00 u. zijn en het gesprek zal in twee uur worden afgehandeld. (Cam is General Manager, Sales bij UNIGAS LPG).
Eindelijk kunnen we om 9.45 u. vertrekken naar het centrum van Sydney. We moeten er nog eerst het hotel opzoeken 'Pier One', inchecken en onze bagage af geven. Cam zal de ganse dag bezig zijn voor zijn werk. Hij heeft in de namiddag, na zijn gesprek met de baas, nog een belangrijke klant te ontmoeten en moet deze avond uit eten gaan met een klant. Ik kan dus de gehele dag vrij besteden in Sydney.
Nadat onze kamer is toegekend (303) nemen we afscheid van elkaar. Ik trek er op avontuur in Sydney.
Aangezien het hotel onder de Harbour Bridge is gelegen, kan ik niet verdwaald lopen. Maar wat een pech! Het begint te regenen. Ik kan niet anders dan de paraplu boven halen en zo trek ik verder. Het Oparahouse ligt er ook maar triestig bij in de regen. Ik besluit te wachten op de bus 'hop om hop off' om zo de stad te verkennen. Oef, na lang wachten is de bus er. Ik koop me een senior ticket voor twee dagen.
Ik rij een heel eind mee en probeer zo goed als mogelijk de uitleg te begrijpen. In de drukte van de stad vordert de bus heel langzaam. Eenmaal aan het Operahouse gekomen verlaat ik de bus en ga op verkenning rond en in het prachtige gebouw. Van daaruit heb ik ook een prachtig gezicht op de Bridge. Daarna begeef ik me naar 'The Royal Botanic Garden'. Ik geniet anderhalf uur van de majestueuze bomen, de voorjaarsbloemen (het is hier lente), de vogels, de kunstwerken van de 'Vrienden van de Tuin'... Op een grasveld zijn tientallen geelkuifkaketoes in het gras aan het pikken. Ik vraag me af wat ze daar gaan zoeken met hun snavel. Af en toe is er al eens een gevechtje tussen twee vogels. Wat een oorverdovend gekrijs die kunnen maken. Het is aangenaam wandelen in de tuin. gelukkig is het opgehouden met regenen. Ik wandel verder door de stad. Maak nogmaals gebruik van de bus en stap uit aan St. Mary's Cathedral. Voor de kathedraal staan enkele mooie kunstwerken, o.a. van Paus Johannes Paulus II. Binnenin de kathedraal is het verboden te fotograferen. En het staat er niet enkel in de inkom aangeduid, de gehele kerk door hangen affiches 'No photography'. Toch maar eventjes goed rondkijken of er iemand te zien is en dan maar pogen enkele beelden te schieten. En aangezien er diverse ingangen zijn maak ik een rondgang aan de buitenzijde van de kathedraal en ga telkens aan de diverse inkomdeuren even binnen piepen en...
Ik neem opnieuw de bus en rij verder mee tot aan het Centraal Station. Het is ondertussen 15.00 u. Van al dat wandelen zou je toch stilaal honger beginnen krijgen. Ik trek een stalletje binnen en koop me twee doosjes belegde boterhammen en een cola. Zo kan ik dan opnieuw een tijdje verder.
Vanaf het station neem ik opnieuw de bus en laat me nu meerijden tot aan het hotel.
Het is 16.00 u. geworden. Tijd om me even te gaan opwarmen. Het is echt koud lenteweer. Wanneer ik de sleutel van 303 vaag maakt de jonge dame aan de balie het me moeilijk. Wanneer ik mijn pas geef zegt ze dat de kamer niet op mijn naam is geboekt. Inderdaad niet. Gelukkig bezit ik het gsm-nummer van Cam en die gaat ze dan opbellen. Alles is oké. Ik mag naar de kamer. Maar ik heb nog een vraag. Ik wil internet. Opnieuw een gehele uitleg, van kaarten en betalen... Tot ik vraag of er me iemand die uitleg in het Frans kan geven. En gelukkig, haar collega kan me alles rustig vertellen hoe het systeem in elkaar zit. Maar als ze dan uiteindelijk vaststelt dat de kamer is gehuurd door Cam van de firma UNIGAS gaat alles plots veel sneller. En het is plots allemaal gratis.
Zo kan ik me naar de derde verdieping begeven en de foto's kan ik op de laptop zetten, de krant downloaden, de mails lezen...
Om 17.00 u. besluit ik het tweede deel van de verkenning aan te vatten. Mijn bedoeling is nu over de Harbour Bridge heen te wandelen. Het is een leuke wandeling. Eerst met de trappen tot op de hoogste verdieping. Ik ben er niet alleen. Tientallen mensen trekken over de brug. opvallend veel lopers... Blijkbaar trainer er veel lopend over de brug, want ik ontmoet ze zowel heen- als teruglopend. Daarnaast ook veel stappers bellend met hun gsm. De brug is zeer goed beschermd tegen eventuele beklimmers. Over de gehele lengte is de wandelgang afgezet met prikkeldraad. Op verschillend plaatsen houden mensen van de 'Security' de wacht. Er hangen duidelijk veel borden met de vermelding wie op de brug klimt een boete krijgt van 3000 dollar.
Wanneer de andere zijde van de brug heb bereikt, keer ik rustig op mijn stappen terug en trek verder de stad in. Ik moet me goed de straten die in insla in het hoofd prenten om zeker de weg terug te vinden. Het is 19.00 u. geworden. De avond begint stilaan te vallen. Ook tijd om nog even aan een hapje en een drankje te denken. Een 'cheeseburger' uit de MacDonalds is voorlopig de beste optie. Ik vind niet veel anders hier inde buurt.
Tegen 19.30 u. ben ik terug aan het hotel. De Habour Bridge en het Operahouse baden in het licht. Ik kan leuke avondopnames maken. Het geeft schitterende resultaten.
Tegen 19.45 u. kan ik opnieuw naar de hotelkamer en kan rustig aan de vele tientallen foto's werken die er vandaag in Sydney zijn gemaakt en even skypen met Bea.
Het is al 22.00 u. wanneer Cam de kamer binnen komt met inde hand een glas champagne. Die heeft hij dik verdiend en is uiterst tevreden. Hij heeft een miljoenendeal kunnen maken met z'n klant. En zijn baas is meer dan dik tevreden over zijn resultaten.
Het wordt 23.00 u. tijd om eindelijk wat te gaan slapen. Wat een schitterend dag! Een beetje spijtig van het gure weer. Maar ik mag al bij al uiterst blij zijn dat ik na de vele,vele kilometer wandelen, ik niet de minste vermoeidheid voel.
Tijd om het bed te verlaten, het is 7.45 u. Ik heb goed geslapen en voel me al helemaal fit om mee te draaien met de nieuwe uurregeling. Ik ontmoet in de gang Mevrouw Robyn. Het is een dame die het gezin komt helpen en is reeds druk in de weer om de tweeling Louca en Ruben uit bed te halen, het ontbijt te geven en klaar te maken voor de opvang. Ook Nancy komt de living in. Nu pas zie ik hoe mooi het huis tussen de eucalyptusbomen staat. Na een tijdje komt Cam met de jongste dochter Emmah. Ze kijkt verwonderd naar wie er hier nu allemaal is. Ze kent oma en opa alleen van de skypecontacten. Cam maakt zich klaar om rond 8.30 u. de tweeling naar school te brengen. We maken met Nancy een rondgang rond het huis, de tuin die wordt aangelegd, de kippen die dagelijks verse eitjes bezorgen... Nancy vertrekt met Emmah naar de kindercrèche tegen 9.00 u. Wij blijven de ganse voormiddag thuis zodat de foto's en de verslagen kunnen afgewerkt worden en we ook even de tijd vinden om de gedownloade krant te lezen. Oom Raymond kan het moeilijk vatten hoe ik Het Nieuwsblad hier p mijn tablet te voorschijn laat komen.
Nancy, die momenteel haar tweede jaar voedingsleer aan de universiteit volgt zorgt voor een super gezond middagmaal. De dikke pompoensoep is heel lekker. Veel groenten met kruiden en nootjes, enz... bereid zijn echt lekker. Ze beweert dat we gezond en wel terug naar België zullen keren. Ook het brood bakt ze helemaal zelf, van gemalen rijst die dan bloem oplevert en met allerlei ingrediënten wordt gebakken.
In de namiddag halen we eerst de tweeling op in school. Die ligt toch wel op een half uur rijden van Warrandyte. We zetten de kinderen thuis af en de kinderoppasster neemt de taak op zich om de kinderen te verzorgen, eten te geven... Wij rijden dan naar de kinderopvang om er Emmah op te halen. Dat is slechts een 10 minuutjes rijden met de wagen. In Australië is er voor kinderen van 4 jaar nog geen kleuterschool.
Terug thuis maken we ons klaar om een eerste wandeling te maken naar het Warrandyte State Park waar hele kuddes kangoeroes leven. Het is eerst een flink stuk klimmen. De zwart geblakerde bomen herinneren aan de bosbranden die er vaak in Australië heersen. Maar blijkbaar herstelt de natuur zich gemakkelijk, de zwarte bomen dragen toch frisgroene bladeren. En inderdaad, op de open vlakke grazen tientallen kangoeroes. Ik nader ze stil om de nodige foto's te kunnen maken. En blijkbaar zijn ze even nieuwsgierig als ik. Ze staren me ook verwonderd aan. Wie komt daar nu onze rust verstoren. Uit de buidels van sommige moeders piepen de kopjes van hun jongen. Prachtig die eerste ontmoeting. Misschien zullen we op het eind van de week zeggen, alweer kangoeroes?
Nancy kent goed haar weg in het park. We wandelen verder langsheen de Yarra rivier. Het is ook diezelfde rivier die dwars door Melbourne stroomt. Er liggen heel wat brugjes.
Na anderhalf uur stappen en genieten van een pracht van een natuur bereiken we opnieuw de woning van Nancy en Cam. Een andere oppas is bij de kinderen en verwelkomt ons. Samen met Nancy bereiden ze een lekker en gezond avondmaal.
Nog snel de foto's in orde brengen, wat tekst typen en even skypen naar België. Maar dan snel naar bed. Hoewel het nu op dit eigenste moment in België pas 12.40 u., is het hier reeds 21.40 u. Om 5.15 u. word ik morgenochtend reeds gewekt. Cam moet voor zijn werk twee dagen naar Sydney. Ik vlieg morgen met hem mee. Onze vlucht is om 7 u. Slaapwel.
Het vertrekuur is met 20 minuten vertraagd, in plaats van 0.55 u. is de vlucht gepland om 1.15 u. plaatselijke tijd. (We hebben in Doha een tijdverschil van 1 uur, bij ons is het dus nog maar net over middernacht, 0.15 u.). Maar dan mogen we ook tijdig aan boord van de Boeing B777-300ER en stipt om 1.15 u. taxiet het vliegtuig naar de startbaan. Het opstijgen is nogal schudden en beven, we rijden precies op de kasseien van Paris-Roubiax. Eenmaal in de lucht wordt het opnieuw rustig. Al snel zijn de hostesses er met een snoepje en een verfrissingdoekje.
Het computerscherm geeft ons volgende info: totale afstand naar Melbourne: 11 969 km - 13.09 u.
Tegen 1.45 u. is het onze buurt om de maaltijd aangeboden te krijgen. We kiezen voor lamb met pomme dauphinois. Midden in de nacht een middagmaal en een glaasje witte wijn... wat moet je meer hebben.
De vlucht zelf is er een met veel turbulenties. We moeten geregeld onze gordel omgorden en het is schudden en beven. Wat hebben we daar nu? Voor het toilet staat een zwarte schim. Het is een dame van kop tot teen in een burka gehuld met daarbovenop nog een zwarte zonnebril. Niet te geloven! We krijgen ook een kaart aangeboden die helemaal moet worden ingevuld om Australië binnen te mogen.
Het is ondertussen reeds 3 u. in de morgen onze tijd. Het wordt hoog tijd om toch een uiltje te vangen. Hopelijk doet het slaappilletje zijn werk.
Om 7.00 uur krijgen we al een broodje, een cake en een koffie. Van honger zullen we zeker niet vergaan. Even het schermpje in de zetel voor mij bekijken en om 9.30 u. kan ik aflezen: "nog 4 uur en 8 minuten" te gaan tot Melbourne.
Om 11.50 u. krijgen we opnieuw een maaltijd aangeboden. Deze keer kiezen we voor 'chicken with petatoes' en een glaasje wijn. De hostess vraagt 'Chardonay of Sauvignon?' Ik antwoord haar dat het om het even is. Niet te geloven, ik krijg twee glazen wijn aangeboden. We vliegen reeds geruime tijd boven Australië, maar Melbourne ligt natuurlijk helemaal aan de andere zijde.
We maken om stilaan klaar voor de landing. Eindelijk! Precies om 13.50 u. onze tijd zet het vliegtuig zich neer in de luchthaven van Melbourne. Negen uur bij tellen om de plaatselijke tijd te bekomen, dat geeft dan 22.50 u. We volgende de aanduidingen die ons leiden naar de grenscontrole. Amaai! Wat een rij wachtenden. Het is geduldig aanschuiven, voetje voor voetje. Eindelijk is het onze buurt. We geven onze kaarten en onze passen af... maar blijkbaar hebben we niet de juiste vluchtnummer ingevuld. Geen nood, de controlerende politieagent verbeterd snel en we mogen meteen verder naar de bagageruimte. Snel vinden we onze koffers en in een mum van tijd geraken we aan de aanschuivende rij voor de bagagecontrole. We hebben geluk, we mogen zo verder, zonder enige vorm van controle. Precies om 15 u. onze tijd staan we buiten. En al snel vinden we Cam, de echtgenoot van Nancy.
Het wordt een hartelijk weerzien van Cam met zijn schoonouders. Nog enkele gangen door en trappen op en zo bereiken we z'n auto in de parkeergarage. Wat is het bitter koud en het regent. Het wordt snel zoeken naar onze jas in de koffer.
Na drie kwartier rijden bereiken we de woning van Nancy en Cam in Warrandyte. Nancy is blij haar moeder na 16 maanden opnieuw te kunnen omhelzen. We gaan even naar de slapende kinderen kijken, spreken af welke kamer we zullen nemen en gaan maar snel slapen. De laatste van de dag, nonkel Raymond in z'n slip zal ik niet censureren. Het is 16.30 u. onze tijd, maar van nu af aan draaien we onze klok naar de Australische tijd, 1.30 u. in de nacht. Slaapwel.
De dag van ons vertrek naar Australië, waar we zo lang naartoe hebben geleefd, is eindelijk aangebroken. En toch heb ik nog een helse voormiddag te verwerken. Een briljanten jubileum in de Cortina, een briljanten jubileum in het Vijverhof en de gewezen beroepsrenner Albert Rosseel die 100 jaar is geworden. Gelukkig heb ik de onderschriften bij de foto's reeds gemaakt en moet ik enkel nog de genomen foto's toevoegen. Een voordeel dat ik de voorbije week rustig de valiezen heb gepakt. En een vriend die per ongeluk zijn foto's van z'n laptop heeft gewist, komt radeloos hulp vragen. Eens naar de 'prullenbak' gaan en alles terugzetten en zo kan hij zijn slapeloze nacht snel weer goed maken.
Zoon Hans zal ons naar Zaventem voeren. Eerst haalt hij oom Raymond Demuynck en tante Bernise Dewilde op in Lauwe. Om 13.00 u. kan ik afscheid nemen van vrouwtje Bea. Voor 5 weken zijn we gescheiden van tafel en bed. Niet dat ze niet mocht meereizen, maar ze vond het ter ver en te lang. Toch wel blij dat ik die vrijheid krijg om alleen p reis te trekken.
Het vordert snel naar Brussel, op zondagmiddag is er weinig verkeer. Om 14.10 u. zijn we reeds bij de luchthaven. We halen alles uit de koffer en nemen afscheid van Hans. Binnen in de luchthaven is het wat zoeken naar de balie van Qatar Airlines. Maar eenmaal gevonden verloop alles vrij vlot. We mogen samen 90 kg bagage meenemen en met 65 kg komen we goed weg. De handbagage wordt niet eens gewogen Maar best ook, mijn verhuis van boeken, kaarten, verbindingskabels voor laptop, tablet, fototoestellen... Je houdt het niet voor mogelijk wat ik allemaal moet meesleuren om mijn bureau draaiende te houden.
Door de grenscontrole geraken we ook probleemloos, maar wat verder moeten we onze bagage laten controleren. Alles moet in bakjes gedeponeerd worden. Maar nonkel Raymond is een verdachte! Hij moet mee voor een grondige controle. Ja, het detectietoestel piept, maar dat komt van zijn knieprothese. Gelukkig mag hij toch mee naar Australië.
Tegen 15.00 u. zijn alle controles achter de rug en kunnen we rustig verder stappen naar gate B28. Niet te geloven, we ontmoeten er nog een Rekkemse die een groepsreis naar Vietnam zal maken.
Om 15.20 u. begint de boarding. Alles verloop heel gedisciplineerd. Eerst de ouders met kinderen en rolstoelgebruikers, daarna de rijen 36-26... Wij krijgen met plaatsen 25D - 25E en 25F drie plaatsen in de middengang met niemand meer achter ons. We zitten op de laatste rij van een blok.
Precies om 16.20 u., zoals gepland, taxiet het vliegtuig naar de startbaan en 10 minuten later hangen we reeds in de lucht. We vliegen van Brussel over Duitsland (Frankfurt), Tsjechië, Slowakije, Hongarije, de Balkan over de Middellandse zee. Verder gaat het over Turkije, Iran en zo de Perzicheolf over naar Doha.
We zijn nauwelijks in de lucht of we krijgen reeds een snoepje aangeboden. Daarna worden we bediend van een drankje en een zakje koekjes om de deppen in een potje tomato-pesto. We doen ons tegoed aan een heerlijke witte Sauvignonwijn. We vliegen met een snelheid van zo'n 940 km per uur op een hoogte van 11.500 tot 12.500 m. De buitentemperatuur bedraagt -63 °C.
Eenmaal 19.00 u. start de bediening van het avondmaal. We kunnen kiezen uit drie menu's. Oom Raymond en ikzelf houden het bij 'beef' met puree en tante neemt de 'chicken'. Het smaakt heerlijk, een rijstslaatje met boontjes, een dessertje, een chocolaatje en een drankje. Wat later wordt de koffie geschonken. Wat zegt het spreekwoord? De stoutste wezels zuipen de beste eieren. We zien dat er op de koffiekar ook flessen drank staan. Ik bestel twee Baileys en een brandy. Een poosje later komt het personeel opnieuw met koffie en nogmaals laten we ons verleiden tot een tweede Baileys en een brandy. Ja, we doen ons niet te kort op het vliegtuig. Das goed dat we een beetje verdoofd zijn door de alcohol. En... ik denk dat ze blij zijn dat ze er eens een druppelke mogen uitschenken, want al die gesluierde en die moslims moeten zich aan hun geloofsregels houden, geen alcohol!
Ondertussen is het nu 20.30 u. geworden. Nog twee uur te gaan tot Doha, de luchthaven in Qatar. Dan zal het daar reeds 23.30 u. zijn, terwijl onze tijdrekening het bij 22.30 u. houdt.
De landing in Qatar verloopt super, net op tijd zoals afgesproken. De trekken de luchthaven binnen. Wat een supergroot, modern gebouw. A snel vinden we op een infobord dat we voor Melbourne naar gate C5 moeten. Het is een eindje stappen tot we plots in een supergrote hall terecht komen. Een grote beer trekt alle aandacht en metergrote flitsende reclameborden trekken ieders aandacht. We zien er van alles, Arabieren in hun witte pakken, van kop tot teen gesluierde vrouwen... De formaliteiten zijn tot een minimum beperkt. Enkel even onze elektronische visa voor Australië tonen en onze tickets en een snelle bagagecontrole en we zitten meteen in de wachtzaal waar we, wonder o wonder, wifi ter beschikking hebben. Zo loopt zondag stilaan naar zijn einde.
Zondag, 12 oktober. Na vele maanden van voorbereiding is het eindelijk zo ver. Ik reis, samen met mijn oom Raymond Demuynck en mijn tante Berenise Dewilde naar het verre Australia. In Warrendyte, een voorstadje van Melbourne woont hun dochter Nancy Demuynck die er gehuwd is met de Australiër Cameron Ure.
Datum: 3 januari 2014
AUSSIE TOURS - AFRICA TOURS LATIN TOURS - ASIA TOURSDemuynck Raymond BelgiumDewilde Bernise Tel. +32 51 70 05 16Vanthournout Eric
VLUCHT QR 194 - QATAR AIRWAYSzondag, 12 oktober 2014 ------------------------------------------------------------------------------------------- Vertrek: BRUSSELS, BE (Brussels Airport)12 okt. 16:20 Aankomst: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 212 okt. 23:30 Vliegtuigtype: BOEING 787-8
VLUCHT QR 904 - QATAR AIRWAYSmaandag, 13 oktober 2014 --------------------------------------------------------------------------------------------- Vertrek: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 213 okt. 00:55 Aankomst: MELBOURNE, VI (Melbourne Airport), terminal 213 okt. 22:25 Vliegtuigtype: BOEING 777-200LR
VLUCHT QR 905 - QATAR AIRWAYSzaterdag, 15 november 2014 ------------------------------------------------------------------------------------------------ Vertrek: MELBOURNE, VI (Melbourne Airport), terminal 215 nov. 23:55 Aankomst: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 216 nov. 06:20 Vliegtuigtype: BOEING 777-200LR
VLUCHT QR 193 - QATAR AIRWAYSzondag, 16 november 2014 ---------------------------------------------------------------------------------------------- Vertrek: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 216 nov. 08:15 Aankomst: BRUSSELS, BE (Brussels Airport)16 nov. 13:25 Vliegtuigtype: BOEING 787-8
MARYSVILLE, het dorp dat in februari 2009 volledig uitbrandde tijdens een bosbrand
Melbourne Zoo
Een rustige dag in Warrandyte
Queen Victoria Market en Musea in Melbourne
Fietsen in en rond Melbourne
Een regendag in Warrandyte
Terugvlucht naar Melbourne
Het Uluru-Kata Tjuta National Park
Van Kings Canyon Resort naar Yulara (Ayers Rock Resort)
In en rond Alice Springs
Dag 6 - Wandeling langs de Yarra River
Dag 5 - Een zonnige dag in Sydney
DAG 3 - Warrandyte 
DAG 2 - Heenreis Doha - Melbourne - Warrandyte
DAG 1: Heenreis Rekkem - Zaventem - Doha
AUSTRALIE 2014
